Boletaceae és una família de bolets, caracteritzats principalment per les espores que desenvolupen al revers foliar del bolet. No tenen làmines com en el cas dels agàrics. Amb una distribució gairebé tan gran com la dels agàrics, la família inclou el cep o buixó (Boletus edulis), sovint buscat per caçadors de bolets.
Els bolets típics d'aquesta família són relativament segurs per al consum humà, ja que no se'n coneix cap de mortal per als adults. Són especialment buscats per caçadors de bolets; són especialment apropiats per a caçadors novells, ja que no hi ha perill de confondre'ls amb bolets verinosos. Es distingeixen fàcilmeny dels agàrics, i es reconeixen fàcilment pel seu color, els porus i els estípits i píleus.
Boletaceae és una família de bolets, caracteritzats principalment per les espores que desenvolupen al revers foliar del bolet. No tenen làmines com en el cas dels agàrics. Amb una distribució gairebé tan gran com la dels agàrics, la família inclou el cep o buixó (Boletus edulis), sovint buscat per caçadors de bolets.
Els bolets típics d'aquesta família són relativament segurs per al consum humà, ja que no se'n coneix cap de mortal per als adults. Són especialment buscats per caçadors de bolets; són especialment apropiats per a caçadors novells, ja que no hi ha perill de confondre'ls amb bolets verinosos. Es distingeixen fàcilmeny dels agàrics, i es reconeixen fàcilment pel seu color, els porus i els estípits i píleus.
Hřibovité (Boletaceae) jsou čeledí rouškatých hub, které jsou charakteristické měkkou dužninou a rourkami pod kloboukem. Mezi hřibovité patří vynikající jedlé houby a z evropských druhů žádné smrtelně jedovaté. Některé druhy z rodu Boletus, zejména hřib satan, ale i hřib kovář, hřib koloděj a další mohou při nedostatečné tepelné úpravě vyvolat silné trávicí potíže. Zejména hřib satan je za syrova prudce jedovatý. Mezi houbaři je většina hřibovitých hub ceněná a velmi oblíbená.
Všechny hřibovité houby jsou mykorhizní a některé jsou náchylné na znečištění ovzduší. V České republice je rozšířen hřib hnědý (Xerocomus badius), hřib žlutomasý, neboli babka (Xerocomus chrysenteron) nebo nejedlý hřib žlučník (Tylopilus felleus), mezi houbaři jsou pak ceněné tzv. pravé hřiby: hřib smrkový (Boletus edulis), hřib dubový (Boletus reticulatus), hřib borový (Boletus pinophylus) a další druhy. Mezi hřibovité houby patří také kozáci, křemenáče a klouzky.
Čtyři druhy hřibovitých hub jsou v České republice chráněné: je to hřib Fechtnerův (Boletus fechtneri), hřib královský (Boletus regius), hřib moravský (Xerocomus moravicus) a klouzek žlutavý (Suillus flavidus).
Do čeledi hřibovité se řadí 27 rodů hub.
Obrázky, zvuky či videa k tématu hřibovité ve Wikimedia Commons
Hřibovité (Boletaceae) jsou čeledí rouškatých hub, které jsou charakteristické měkkou dužninou a rourkami pod kloboukem. Mezi hřibovité patří vynikající jedlé houby a z evropských druhů žádné smrtelně jedovaté. Některé druhy z rodu Boletus, zejména hřib satan, ale i hřib kovář, hřib koloděj a další mohou při nedostatečné tepelné úpravě vyvolat silné trávicí potíže. Zejména hřib satan je za syrova prudce jedovatý. Mezi houbaři je většina hřibovitých hub ceněná a velmi oblíbená.
Všechny hřibovité houby jsou mykorhizní a některé jsou náchylné na znečištění ovzduší. V České republice je rozšířen hřib hnědý (Xerocomus badius), hřib žlutomasý, neboli babka (Xerocomus chrysenteron) nebo nejedlý hřib žlučník (Tylopilus felleus), mezi houbaři jsou pak ceněné tzv. pravé hřiby: hřib smrkový (Boletus edulis), hřib dubový (Boletus reticulatus), hřib borový (Boletus pinophylus) a další druhy. Mezi hřibovité houby patří také kozáci, křemenáče a klouzky.
Čtyři druhy hřibovitých hub jsou v České republice chráněné: je to hřib Fechtnerův (Boletus fechtneri), hřib královský (Boletus regius), hřib moravský (Xerocomus moravicus) a klouzek žlutavý (Suillus flavidus).
Rørhat-familien (Boletaceae) er en familie i Rørhat-ordenen. Familien omfatter alle de svampe vi almindeligvis betegner som rørhatte, dvs. hat-svampe med rør i stedet for lameller. I Danmark findes ca. 50 forskellige arter, fordelt på 8 slægter. Rørhattene er Mykorrhiza-svampe, og mange kan kun findes ved ét bestemt værtstræ.
Det er ganske enkelt at bestemme en rørhat på de cylindriske rør under hatten, som let frigøres ved at skrabe med en kniv eller endog med fingrene.[1] Vanskeligere er det at udskille dem i slægter og arter.
Leccinum – slægten kendes dog ret enkelt på, at alle arter har skæl på stokken. Suillus – slægten har oftest en klæbrig eller slimet hat, hathuden er som regel sej, og mange af arterne i denne slægt har ring på stokken.
De fleste rørhatte kan blive meget store, med en hat på op mod 25 cm.
Mange rørhatte har kun ét bestemt værtstræ; fx vil der altid stå en lærk i nærheden af lærke – rørhat. Gennem Mykorrhiza har svampen og treæt en unik symbiose, hvor de udveksler forskellige næringsstoffer, som gavner begge parter.
Rørhattene omfatter nogle af de bedste spiselige svampe med fin konsistens og smag bl.a.Spiselig rørhat, . De er alle rige på mineraler og vitaminer.
De fleste af de ikke-spiselige er blot kedelige af smag. Galderørhat ( Tylopilus felleus ) indtager en særstatus, idet den er uspiselig på grund af den meget bitre smag, hvor én svamp kan ødelægge en hel svamperet. Den er dog ikke på nogen måde giftig. Nogle få andre kan give maveproblemer. Hyppigst forekommende blandt disse er:
Kun to danske rørhatte kan betegnes som egentlig giftige.
Rørhat-familien (Boletaceae) er en familie i Rørhat-ordenen. Familien omfatter alle de svampe vi almindeligvis betegner som rørhatte, dvs. hat-svampe med rør i stedet for lameller. I Danmark findes ca. 50 forskellige arter, fordelt på 8 slægter. Rørhattene er Mykorrhiza-svampe, og mange kan kun findes ved ét bestemt værtstræ.
Dickröhrlingsverwandte (Boletaceae) sind eine Familie der Abteilung der Ständerpilze (Basidiomycota) aus dem Reich der Pilze (Fungi). In Mitteleuropa sind in 24 Gattungen etwa 70 Arten verzeichnet. Zu den Dickröhrlingsverwandten zählen begehrte Speisepilze (Steinpilze, Rotkappen) und seltene Großpilze (Ochsen-Röhrling, Weinroter Purpur-Röhrling).
Röhrlinge besitzen meist große, fleischige Fruchtkörper mit den namensgebenden Röhren auf der Unterseite des Huts. In dieser leicht ablösbaren, schwammigen Röhrenschicht werden die Sporen gebildet. Röhrlinge leben mehrheitlich in Symbiose mit den Wurzeln Höherer Pflanzen (meist Bäumen) (Mykorrhiza).
Unter den Dickröhrlingsverwandten gibt es viele gute Speisepilze wie Steinpilze und Maronen-Röhrlinge und nur sehr wenige ungenießbare oder giftige wie Gallenröhrlinge und Satans-Röhrlinge. Sie sind deshalb bei Sammlern sehr beliebt. Charakteristisch bei vielen Arten sind kräftige grünblaue Verfärbungen des Fleisches und der Röhren bei Druck oder Verletzung, die meist durch Derivate der Pulvinsäure verursacht werden.
Nach Ansicht einiger Autoren stellen die Strubbelkopfröhrlinge eine eigene Familie (Strobilomycetaceae) dar und sind nah verwandt mit den Röhrlingen (Boletaceae).[1] Bon zählt sie dagegen noch zu den Röhrlingsverwandten und ordnet sie in eine Unterfamilie Strobilomycetoidae ein.
In Mitteleuropa kommen Arten aus folgenden Gattungen vor:
Die Grüblinge (Gyrodon) und Schmierröhrlinge (Suillus) werden inzwischen abgetrennt und in die Familien der Kremplingsverwandten (Paxillaceae) bzw. Schmierröhrlingsverwandten (Suillaceae) gestellt. Die Blasssporröhrlinge (Gyroporus) werden den Blassporröhrlingsverwandten (Gyroporaceae) innerhalb der Sclerodermatineae zugeordnet.[2]
Dickröhrlingsverwandte (Boletaceae) sind eine Familie der Abteilung der Ständerpilze (Basidiomycota) aus dem Reich der Pilze (Fungi). In Mitteleuropa sind in 24 Gattungen etwa 70 Arten verzeichnet. Zu den Dickröhrlingsverwandten zählen begehrte Speisepilze (Steinpilze, Rotkappen) und seltene Großpilze (Ochsen-Röhrling, Weinroter Purpur-Röhrling).
The Boletaceae are a family of mushroom-forming fungi, primarily characterised by small pores on the spore-bearing hymenial surface (at the underside of the mushroom), instead of gills as are found in most agarics. Nearly as widely distributed as the agarics, the family is renowned for hosting some prime edible species highly sought after by mushroom hunters worldwide, such as the cep or king bolete (Boletus edulis). A number of rare or threatened species are also present in the family, that have become the focus of increasing conservation concerns. As a whole, the typical members of the family are commonly known as boletes.
Boletes are a group of mushrooms reasonably safe for human consumption, as none of them are known to be deadly to adults. Edible bolete species are especially suitable for novice collectors, since they pose little danger of being confused with deadly poisonous mushrooms, such as deadly Amanita species which bear gills instead of pores in their hymenial surface. Some boletes are toxic and may cause gastrointestinal poisoning if consumed, but these are unlikely to be confused with popular edible species in the family.
The family has been the subject of extensive systematic revisions in recent years, as some of the early established genera (particularly Boletus, Leccinum and Xerocomus), have revealed to be highly polyphyletic, and the original number of genera within the family had been underestimated. As a result, several new species and genera have been described from Asia, Europe and North America, while many existing species have been transferred to different genera, in concordance with phylogenetic results.
Most species of Boletaceae produce large, fleshy mushrooms, with a more or less central stipe. The fruit bodies typically have tubular hymenophores, although a small number of species (e.g. Phylloporus) are lamellate. The spore deposit colours are commonly olivaceous (yellowish-green), yellowish, brownish, or vinaceous (red-wine coloured), and when viewed under the microscope spores are usually fusiform or subfusiform. In many species, parts of the fruit body will turn blue, red, or black when bruised or exposed to the air, as a result of the oxidation of pulvinic acid derivatives, like variegatic, xerocomic, and atrotomentinic acids.[2]
Boletaceae were first described by the French botanist François Fulgis Chevallier in 1826, as a family distinct from Agaricaceae. Five genera were initially included in Chevallier's circumscription: Boletus (which is the type genus of the family), Cladoporus (now synonymous with Laetiporus[3]), Physisporus (now Perenniporia[4]), Polyporus, and Fistulina.[5] However, all of the original genera except Boletus have since been transferred to different families,[6][7] and several new Boletaceae genera have been described.
Rolf Singer, in the 4th edition (1986) of his Agaricales in Modern Taxonomy, included 26 genera and 415 species in Boletaceae.[7] In the Dictionary of the Fungi (10th edition, 2008), 35 Boletaceae genera were recognised, which collectively contained 787 species.[8] Molecular phylogenetic studies in the 2000s have revised the concept of the family; in a highly cited 2006 publication, Manfred Binder and David Hibbett recognised 38 genera within the family, many of which had remained at the time undescribed.[9] The number of Boletaceae genera increased significantly in the following years, as some of the early-established genera (Boletus, Leccinum, Xerocomus), further revealed to be highly polyphyletic.[10] In the comprehensive work of Wu and colleagues (2014),[1] seven major clades at subfamily level and 59 generic lineages were uncovered, including four new subfamilies (Austroboletoideae, Chalciporoideae, Leccinoideae, and Zangioideae) and 22 potential new genera. To formally name the generic lineages unravelled by molecular phylogenies, several new genera have since been described from Asia, Europe and North America including, among others, Baorangia,[11] Butyriboletus,[12] Cacaoporus,[13] Caloboletus,[14] Exsudoporus,[15] Imperator[16] and Rubroboletus.[17]
Some characters traditionally emphasised in morphology-based taxonomy, such as basidiospore ornamentation and "stuffed" pore morphology, revealed to be incongruent with molecular taxonomy, suggesting that certain traits evolved more than once within the family.[1][18]
(*) Note that the phylogenetic and taxonomic position of many taxa currently remaining in genus Boletus has not yet been clarified. The number of species in this genus will therefore significantly reduce in the following years, as more taxa will be transferred to different genera, or found to be synonyms.
Many other genera formerly part of this family have been moved into other, smaller families, as work with molecular phylogeny shows that they are more distantly related, even if morphologically similar. Representative of this adjustment, is the move of the slimy-capped genus Suillus to the family Suillaceae.
Boletes are found worldwide, on every continent except Antarctica. Well-known and well-described in the temperate latitudes in the northern hemisphere, newer research has shown significant diversity in tropical and southern hemisphere regions as well. E. J. H. Corner found evidence of at least 60 species on the island of Singapore alone. In 1972 he described 140 species from the Malay Peninsula and Borneo and estimated there were at least as many yet to be documented.[42] Over 100 species belonging to 52 genera have been reported from China, which has emerged as one of the worldwide hotspots of Boletaceae diversity.[18] The family is also reasonably well-represented in the Mediterranean region, where many rare or range-restricted species can be found.[43]
As heterotrophic organisms, the majority Boletaceae species are symbiotic, and form mutually beneficial ectomycorrhizal associations with various trees and shrubs.[44][45][46] However, a number of ancestral species in genera Buchwaldoboletus and Pseudoboletus, are saprotrophic or parasitic.[47][9][45] Evidence suggests that some, if not all, species of Chalciporus might also have a mycoparasitic interaction with other fungi.[45][10] The exact trophic status of some South American and African boletes, such as species of Phylloboletellus, is nonetheless not yet fully clarified, as fruit bodies are often found without the presence of ectomycorrhizal vegetation.[7][45]
Most frequently associated tree-hosts are members of the Fagaceae, particularly oak (Quercus), beech (Fagus) and chestnut (Castanea).[48][49][50] Fewer species are associated with conifers, mostly spruce (Picea) and fir (Abies). In the Mediterranean region, most boletes are strongly associated with evergreen oaks, particularly members of the "Ilex" group, such as the holm oak (Quercus ilex), the kermes oak (Q. coccifera), or the golden oak (Q. alnifolia).[43] Some boletes are also known to grow in association with Cistaceae shrubs, mainly Cistus[51] and Helianthemum,[52] and at least one species (Leccinellum corsicum) is exclusively associated with rockrose.[49][53]
Most boletes are sensitive to cold and fruit during warm spells in the summer and early months of the autumn, while some have very specific preferences with regards to substrate. For instance, the highly sought after Boletus aereus is mostly found on acidic soils,[54][49] whereas the poisonous Rubroboletus satanas is predominantly calciphilous and mostly occurs on chalk.[55][56] Other species, such as Hemileccinum impolitum or Leccinellum lepidum, are indifferent to the substrate and frequently occur on both calcareous and acidic soil.[43]
A number of Boletaceae species are considered rare, vulnerable or endangered, and some have been included in regional or national Red Lists. Rubroboletus dupainii is listed among the 33 threatened fungi of Europe, as part of Appendix I of the Bern Convention.[57] Rubroboletus rhodoxanthus is considered extinct in England[58] and critically endangered in the Czech Republic.[59] Also critically endangered in the Czech Republic are Aureoboletus moravicus, Buchwaldoboletus sphaerocephalus, Butyriboletus fuscoroseus, Imperator rhodopurpureus, Leccinum roseotinctum and Rubroboletus rubrosanguineus.[59] Eleven species of Boletaceae, Boletus aereus, Boletus pinophilus, Butyriboletus regius, Hemileccinum impolitum, Imperator luteocupreus, I. rhodopurpureus, I. torosus, Rubroboletus dupainii, R. lupinus, R. pulchrotinctus and R. satanas, are considered vulnerable or endangered in North Macedonia and have been included in the national Red List of fungi.[60] Similarly, twenty species of Boletaceae are included in the Red List of fungi in Bulgaria.[61]
Research from the Mediterranean region suggests that many boletes might be under threat from accelerated climate changes and long-term drought. In a ten-year study from the island of Cyprus, most bolete species were found to be rare, highly restricted by low soil moisture and exhibited very erratic fruiting patterns strongly correlating to annual, late summer and early autumn precipitation.[43]
A large number of boletes are edible, few are delicious and some are considered to be true culinary delicacies. The much sought after king bolete (Boletus edulis), in particular, is a species of high commercial value and has been described as "the wild mushroom par excellence".[62] In the Province of Parma in northern Italy, the four most sought after boletes, Boletus edulis, B. aereus, B. reticulatus and B. pinophilus, have been collected and commercially exploited for centuries.[63] Boletes are widely collected and sold in markets throughout Spain, particularly the province of Aragon.[64] Scandinavian cuisine praises boletes. They are a regular feature of Finnish cuisine and, especially the king bolete, is considered an unsurpassed culinary mushroom, widely used in various soups, sauces, casseroles and hotpots. Bolete mushrooms are sometimes also used as pizza topping, not unlike champignons, shiitake, or portobellos.
Two species of Butyriboletus, the royal bolete (B. regius) and the butter bolete (B. appendiculatus) are also culinary valued, though much less common than the ceps. In northern Europe, two of the commonest and most frequently collected edible boletes are the bay bolete (Imleria badia), whose pores bruise blue-green, and the orange birch bolete, which is a Leccinum with an orange cap and which bruises a bluish grey.
Several guidebooks recommend avoiding all red-pored boletes, but both Neoboletus luridiformis (= Neoboletus erythropus) and Suillellus luridus are edible when well-cooked and widely consumed in certain parts of Europe.
Poisonous or otherwise inedible species are also present in the family, however, such as the unpalatable bitter species Caloboletus calopus and the aptly named bitter bolete (Tylopilus felleus), with a taste compared to bile, as well as some orange-capped species of Leccinum. As the bitter bolete resembles somewhat the king bolete, it can produce literally a bitter disappointment to the mushroom hunter. The rule of thumb is that the bitter bolete has pink pores, and a brownish stipe with a dark brown (sometimes approaching black) reticulum, while the cep has whitish pores, which in maturity become yellowish or sometimes with a faint olivaceous tint, a light-colored (white and/or similar in color to the rest of the stipe) reticulum and white hyphae tufts at the base of the stipe. The bitter bolete also lacks the stuffed or plugged pore appearance (caused by a hyphal mat of cheilocystidia) that is common in the cep and its allies. If uncertain, tasting a small piece of cap context should clinch the identification, since Tylopilus felleus has a strong, foul bitter taste.
Rubroboletus satanas has long been considered to be poisonous, though it is not known to have been responsible for any fatalities and the symptoms are predominantly gastrointestinal in nature. A glycoprotein, bolesatine, is thought to be responsible for the poisonings.[65] When given to mice, Bolesatine causes massive thrombosis,[66] while at lower concentrations it is a mitogen, inducing cell division to human T lymphocytes.[67] A similar compound, bolevenine, has been isolated from the poisonous Neoboletus venenatus in Japan.[68]
More recent studies have associated the poisoning caused by R. satanas with hyperprocalcitonemia,[69] and classified it as a distinct syndrome among fungal poisonings.[70] Several other boletes are known to cause varying degrees of gastrointestinal symptoms, especially if eaten raw or insufficiently cooked.
One incident of death associated with Rubroboletus pulcherrimus was reported in 1994; a couple developed gastrointestinal symptoms after eating this fungus, with the husband finally succumbing. An autopsy revealed infarction of the midgut.[71]
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The Boletaceae are a family of mushroom-forming fungi, primarily characterised by small pores on the spore-bearing hymenial surface (at the underside of the mushroom), instead of gills as are found in most agarics. Nearly as widely distributed as the agarics, the family is renowned for hosting some prime edible species highly sought after by mushroom hunters worldwide, such as the cep or king bolete (Boletus edulis). A number of rare or threatened species are also present in the family, that have become the focus of increasing conservation concerns. As a whole, the typical members of the family are commonly known as boletes.
Boletes are a group of mushrooms reasonably safe for human consumption, as none of them are known to be deadly to adults. Edible bolete species are especially suitable for novice collectors, since they pose little danger of being confused with deadly poisonous mushrooms, such as deadly Amanita species which bear gills instead of pores in their hymenial surface. Some boletes are toxic and may cause gastrointestinal poisoning if consumed, but these are unlikely to be confused with popular edible species in the family.
The family has been the subject of extensive systematic revisions in recent years, as some of the early established genera (particularly Boletus, Leccinum and Xerocomus), have revealed to be highly polyphyletic, and the original number of genera within the family had been underestimated. As a result, several new species and genera have been described from Asia, Europe and North America, while many existing species have been transferred to different genera, in concordance with phylogenetic results.
Boletacoj (Boletaceae), aŭ „tubetfungoj“, estas familio el la divizio de Bazidiomikotoj (Basidiomycota) el la regno de la fungoj (Fungi). En Mezeŭropo hejmiĝas 15 genroj kun ĉ. 50 specioj. Al la familio de la Boletacoj ankaŭ estas la tre ŝatataj manĝeblaj fungoj (nobla boleto, Lekcino) kaj maloftaj fungegoj (taŭra boleto, vinruĝa boleto).
La tubetfungoj havas plej ofte grandaj, karnecaj fruktokorpoj kun tubetoj je la malsupra surfaco de la ĉapelo. En tiu spomgeca kaj facile forprenebla tubeta tavolo formiĝas la sporoj. La boletacoj vivas plej ofte en simbiozo kun la radikoj de vaskulaj plantoj (plej ofte arboj) (mikorizo).
Al la Boletacoj apartenas multajn ŝatatajn manĝeblaj fungoj, ekzemple nobla boleto kaj badia implerio (Imleria badia ), kaj tre malmultaj nemanĝeblaj aŭ venenaj fungoj, ekzemple trilopoj kaj satanaj boletoj. La fungokolektantoj tial tre ŝtatas la familion. Karakteistike ĉe multaj specioj estas la grize verda kolorigo de la karno kaj la tubetoj post premo aŭ vundiĝo, kaŭzita de derivaĵoj de la pulvinacido.
Laŭ la opinio de kelkaj aŭtoroj la Strobilomiceto formas propran familio (Strobilomicetacoj) kaj estas rekte parencaj al la Boletacoj.[1] Bon enmetas ilin ankaŭ en la familio de la Boletacoj , tie ili havas la rangon de subfamilio Strobilomycetoidae .
En Mezeŭropo kreskas jenaj genroj:
La sola eŭropa specio de la genro Strobilomyces estas la ordinara strobilomiceto (S. strobilaceus).
La suiloj (Suillus) hodiaŭ estas apartigitaj en propra familio, suilacoj (Suillaceae).
Boletacoj (Boletaceae), aŭ „tubetfungoj“, estas familio el la divizio de Bazidiomikotoj (Basidiomycota) el la regno de la fungoj (Fungi). En Mezeŭropo hejmiĝas 15 genroj kun ĉ. 50 specioj. Al la familio de la Boletacoj ankaŭ estas la tre ŝatataj manĝeblaj fungoj (nobla boleto, Lekcino) kaj maloftaj fungegoj (taŭra boleto, vinruĝa boleto).
Boletaceae es una familia de hongos basidiomicetos, cuya principal característica es que liberan sus esporas a través de unos pequeños poros situados en la parte inferior del sombrerillo de su seta o cuerpo fructífero. No poseen laminillas, como ocurre en los agáricos. Su distribución es casi tan amplia como la de los agáricos, y el grupo incluye al Boletus edulis, muy apreciado por los recolectores de setas. Los Boletaceae constituyen un grupo de hongos relativamente seguros para el consumo humano, ya que no se conocen especies que puedan resultar mortales para los adultos. En su conjunto, a las especies típicas de esta familia se las conoce vulgarmente como boletos.
A pesar de que los sucesivos cambios en la taxonomía han movido especies antes incluidas en Boletaceae a otros grupos, sigue siendo una familia muy numerosa. Se reconocen dentro de este grupo 35 géneros, que contienen un total de 787 especies:[1]
Muchos otros géneros que anteriormente formaban parte de este taxón se han redefinido dentro de otras pequeñas familias como resultado de los análisis moleculares de ADN, que demuestran que muchas especies que físicamente pueden presentar similitudes están muy alejadas genéticamente. Uno de los ejemplos más representativos de este ajuste es el traslado del género Suillus a Suillaceae.
Los boletos se distribuyen por todo el mundo, y se les encuentra en todos los continentes, excepto la Antártida. Son bien conocidos y han sido detalladamente descritos desde antiguo en las latitudes templadas del hemisferio norte, aunque investigaciones más recientes han demostrado que existe una significativa diversidad de especies de Boletaceae en el hemisferio sur y las regiones tropicales. Sólo en la isla de Singapur, el botánico E. J. H. Corner encontró evidencias de la existencia de al menos 60 especies de esta familia. En 1972 describió 140 especies en la península Malaya y en Borneo, y estimó que había al menos un número igual de especies pendientes de ser descritas.[3] También se han hecho declaraciones similares acerca de la rica biodiversidad de la familia Boletaceae en Australia.
Boletaceae es una familia de hongos basidiomicetos, cuya principal característica es que liberan sus esporas a través de unos pequeños poros situados en la parte inferior del sombrerillo de su seta o cuerpo fructífero. No poseen laminillas, como ocurre en los agáricos. Su distribución es casi tan amplia como la de los agáricos, y el grupo incluye al Boletus edulis, muy apreciado por los recolectores de setas. Los Boletaceae constituyen un grupo de hongos relativamente seguros para el consumo humano, ya que no se conocen especies que puedan resultar mortales para los adultos. En su conjunto, a las especies típicas de esta familia se las conoce vulgarmente como boletos.
Puravikulised (Boletaceae) on puravikulaadsete seltsi kuuluv sugukond seeni.
Eestis elab järgmistesse perekondadesse kuuluvaid puravikulisi:
Puravikulised (Boletaceae) on puravikulaadsete seltsi kuuluv sugukond seeni.
Boletaceae onddo familia bat da.
Nahiko efimeroak diren karpoforoak dituzte. Bere esporak hodi estuetan sortzen dira kapelaren azpiko aldean. Haragi biguna dute eta batzuk zapore onekoak dira. Onddo hauek guztiek zuhaitzekin asoziazio onuragarriak elkarri egiten dizkiote.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Boletaceae onddo familia bat da.
Nahiko efimeroak diren karpoforoak dituzte. Bere esporak hodi estuetan sortzen dira kapelaren azpiko aldean. Haragi biguna dute eta batzuk zapore onekoak dira. Onddo hauek guztiek zuhaitzekin asoziazio onuragarriak elkarri egiten dizkiote.
Tatit (Boletaceae) on eräs sienten heimo. Tatit ovat yleensä suuria tai keskisuuria, harvoin pieniä sieniä. Erotuksena helttasienistä, on tateilla helttojen sijasta lakin alapinnalla löyhästi kiinni oleva pillikerros. Pillikerrosta kutsutaan pillistöksi. Tateille tunnusomaista on jykevä jalka, ja säännöllinen muoto (jalka on säännöllisenmuotoisen lakin keskellä).
Tatit ovat arvostettuja ruokasieniä. Suomessa esiintyvistä tattilajeista suurin osa on syötäviä, ja varsin moni laji herkullisena pidetty. Herkkutatti, punikkitatit, kangastatti ja voitatti kuuluivat perinteiseen suomalaiseen kauppasieniluetteloon 1.7.2012 asti, ja sen jälkeen ne ovat kuuluneet Eviran ylläpitämään suositeltavien ruokasienten luetteloon.[2] Silti tateissa on myös syömäkelvottomia (mm. sappi- ja veritatti) ja lievästi myrkyllisiäkin lajeja (kuten piruntatti ja tauriontatti).
Paras tattiaika on Pohjois-Suomessa elokuun puolesta välistä syyskuun lopulle ja Etelä-Suomessa elokuun lopulta syys-lokakuun vaihteeseen. Tätä ajankohtaa aiemminkin ja sen jälkeenkin tapaa tatteja, ensimmäiset jo elokuun alussa.
Tatit (Boletaceae) on eräs sienten heimo. Tatit ovat yleensä suuria tai keskisuuria, harvoin pieniä sieniä. Erotuksena helttasienistä, on tateilla helttojen sijasta lakin alapinnalla löyhästi kiinni oleva pillikerros. Pillikerrosta kutsutaan pillistöksi. Tateille tunnusomaista on jykevä jalka, ja säännöllinen muoto (jalka on säännöllisenmuotoisen lakin keskellä).
Tatit ovat arvostettuja ruokasieniä. Suomessa esiintyvistä tattilajeista suurin osa on syötäviä, ja varsin moni laji herkullisena pidetty. Herkkutatti, punikkitatit, kangastatti ja voitatti kuuluivat perinteiseen suomalaiseen kauppasieniluetteloon 1.7.2012 asti, ja sen jälkeen ne ovat kuuluneet Eviran ylläpitämään suositeltavien ruokasienten luetteloon. Silti tateissa on myös syömäkelvottomia (mm. sappi- ja veritatti) ja lievästi myrkyllisiäkin lajeja (kuten piruntatti ja tauriontatti).
Paras tattiaika on Pohjois-Suomessa elokuun puolesta välistä syyskuun lopulle ja Etelä-Suomessa elokuun lopulta syys-lokakuun vaihteeseen. Tätä ajankohtaa aiemminkin ja sen jälkeenkin tapaa tatteja, ensimmäiset jo elokuun alussa.
Les Boletaceae (Bolétacées) ou clades des Boletineae, sont une large famille de champignons basidiomycètes de l'ordre des Boletales. Ils présentent généralement une silhouette boletoïde : soit un chapeau en forme de coussin portant des tubes sur la partie inférieure, et un pied épais et souvent ventru. C'est une famille importante qui est, depuis 2008, constituée de 36 genres et regroupe près de 800 espèces[1]. Seuls quelques genres contiennent des espèces nommées « bolet » en français. Des études moléculaires ont permis de revoir la classification et de préciser les relations phylogénétiques entre genres[2].
Les spécimens au stade juvénile ressemblent à de petits bouchons de champagne. Adultes, ils prennent une forme dite boletoïdes : Ils présentent un chapeau qui ressemble à un coussin (pulviné) et un pied bulbeux. Le chapeau porte des tubes. La surface du chapeau est souvent recouverte d'un fin duvet (tomenteuse). Elle est généralement brune et peut devenir légèrement visqueuse avec l’humidité (viscidule). La chair est généralement blanche ou jaune, et peut parfois virer au bleu (cyanescente) lorsqu'on les blesse, qu'on les coupe ou les meurtrit. Ce bleuissement est dû à un chromogène (l'acide variégatique (en) appelé jadis bolétol, ou l'acide xérocomique (en), dérivés de l'acide pulvinique) qui, au contact de l'air, s'oxyde et se transforme en boletoquinone, de couleur bleue[3].
Le pied est enflé mais reste cylindrique chez les petits bolets. Ils peuvent présenter un réseau de nervures croisées comme les mailles d'un filet (réticulées) ou être couverts de petites saillies noires (scabreux).
Si les anciennes classifications se basaient surtout sur la morphologie, soit principalement un chapeau convexe portant des tubes, la phylogénétique a intégré de nouveaux genres dans la famille. Ces nouveaux genres n'ont pas de pied, se présentent comme une boule en forme d'estomac (gastéroïde) ou ont la forme de paxille. Ils portent des lames ou des pores, présentent des alvéoles dans le chapeau ou sur le pied ou encore de nombreuses couleurs jusque-là non représentées dans les espèces européennes (rose, jaune citron, mauve, etc.). Ceci démontrant une évolution dans la même famille de la recherche d'une évolution plus raffinée dans l'efficacité de sa reproduction[4]. Enfin, les hypothèses proposées suggèrent que l'ancêtre des Boletaceae était un champignon saprophyte, présentait une morphologie soit resupinée, soit polyporoïde quoique les sporophores clavarioides et les coralloïdes sont absents dans ce groupe, et que cet ancêtre commun était un champignon lignivore, spécifiquement des cônifères[5].
En 2008, le dictionnaire des champignons[6] distingue 36 genres dans la famille des Boletaceae. Cependant, tout ce qui n'était pas encore morphologiquement et phylogénétiquement défini se trouvait dans le genre Boletus. En 2020, de nombreuses requalifications ayant eu lieu, 103 genres sont reconnus ; certains étant toujours monospécifiques[7].
Dans les Boletaceae, le genre Boletus reste considéré comme le genre basique après que tous les autres aient été séparés en fonction des caractéristiques idiosyncrasiques et morphologiques. Il n'est donc pas homogène ou monophylétique et apparaît dès lors provisoirement dispersé dans les différents clades. Le plus important est celui des edulis sensu lato.
Les genres des Boletaceae énumérés ici sont conçus dans un sens large et classique respectant la morphologie classique : des sporophores charnus avec des pores. Depuis 2011, les inférences phylogénétiques à partir de séquences d'ADN suggèrent l'alignement des trois clades (sous-ordres) des Boletineae, Suillineae et Sclerodermatineae. Tous les genres ne sont pas tous bien connus voire inégalement circonscrits. Certaines associations mycorhiziennes peuvent être confirmées, mais la plupart ne sont que soupçonnées. Les inférences phylogénétiques récentes basées sur des séquences d'ADN suggèrent que certains taxons seraient de vrais gasteroïdes (mis à part ceux classés dans les Sclerodermatineae) intégrés ici dans le classement (Durianella, Spongiforma, Royoungia, Chamonixia sensu lato)[8].
Arborescence simplifiée de la classification génétique des Boletaceae,
La famille de Boletaceae, y compris les Suillinae et les Sclerodermatinae, contient les genres et espèces suivants[10] :
Les Boletaceae (Bolétacées) ou clades des Boletineae, sont une large famille de champignons basidiomycètes de l'ordre des Boletales. Ils présentent généralement une silhouette boletoïde : soit un chapeau en forme de coussin portant des tubes sur la partie inférieure, et un pied épais et souvent ventru. C'est une famille importante qui est, depuis 2008, constituée de 36 genres et regroupe près de 800 espèces. Seuls quelques genres contiennent des espèces nommées « bolet » en français. Des études moléculaires ont permis de revoir la classification et de préciser les relations phylogénétiques entre genres.
Boletaceae é unha familia de fungos basidiomicetos, cuxa principal característica é que liberan as súas esporas a través duns pequenos poros situados na parte inferior do píleo do seu cogomelo ou corpo frutífero. Non posúan lamelas, como ocorre nos agáricos. A súa distribución é case tan ampla como a da dos agáricos, e o grupo inclúe o Boletus edulis, moi apreciado polos recolledores de cogomelos. Os Boletaceae constitúen un grupo de fungos relativamente seguros para o consumo humano, xa que non se coñecen especies que poidan resultar mortais para os adultos. No seu conxunto, as especies típicas desta familia coñécense vulgarmente como boletos.
A pesar de que os sucesivos cambios na taxonomía sacaron especies antes incluídas en Boletaceae a outros grupos, segue sendo unha familia moi numerosa. Recoñécense dentro deste grupo 35 xéneros, que conteñen un total de 787 especies:[1]
Moitos outros xéneros que anteriormente formaban parte deste taxon redefiníronse dentro doutras pequenas familias como resultado das análises moleculares de ADN, que demostran que moitas especies que fisicamente poden presentar similitudes están moi afastadas xeneticamente. Un dos exemplos máis representativos deste axuste é o traslado do xénero Suillus a Suillaceae.
Os boletos distribúense por todo o mundo, e atópanse en todos os continentes excepto na Antártida. Son ben coñecidos e foron detalladamente descritos desde antigo nas latitudes temperadas do hemisferio norte, aínda que investigacións máis recentes demostraron que existe unha significativa diversidade de especies de Boletaceae no hemisferio sur e as rexións tropicais. Só na illa de Singapur, o botánico E. J. H. Corner encontrou evidencias da existencia de polo menos 60 especies desta familia. En 1972 describiu 140 especies na península Malaia e en Borneo, e estimou que había polo menos un número igual de especies pendentes de ser descritas.[3] Tamén se fixeron declaracións similares acerca da rica biodiversidade da familia Boletaceae en Australia.
Boletaceae é unha familia de fungos basidiomicetos, cuxa principal característica é que liberan as súas esporas a través duns pequenos poros situados na parte inferior do píleo do seu cogomelo ou corpo frutífero. Non posúan lamelas, como ocorre nos agáricos. A súa distribución é case tan ampla como a da dos agáricos, e o grupo inclúe o Boletus edulis, moi apreciado polos recolledores de cogomelos. Os Boletaceae constitúen un grupo de fungos relativamente seguros para o consumo humano, xa que non se coñecen especies que poidan resultar mortais para os adultos. No seu conxunto, as especies típicas desta familia coñécense vulgarmente como boletos.
Le Boletaceae (Chevall., 1826) sono una famiglia di Funghi dell'ordine Boletales. Recenti cambiamenti nella tassonomia delle Boletaceae hanno eliminato molti membri, ma rimane comunque una famiglia numerosa.
Si riportano qui di seguito i generi facenti parte della famiglia delle Boletaceae. Molti generi sono stati spostati in altre famiglie più piccole in base a studi di filogenesi molecolare che hanno mostrato grosse differenze anche in presenza di similarità fisiche. Per esempio il genere Suillus è stato spostato nelle Suillaceae.
Le Boletaceae (Chevall., 1826) sono una famiglia di Funghi dell'ordine Boletales. Recenti cambiamenti nella tassonomia delle Boletaceae hanno eliminato molti membri, ma rimane comunque una famiglia numerosa.
Baravykiniai (lot. Boletaceae, vok. Röhrlinge) – baravykiečių (Boletales) eilės grybų šeima.
Šie grybai turi įvairaus dydžio mėsingus vaisiakūnius, kepurėlės apačioje vamzdelius, rečiau lakštelius, kuriuose formuojasi sporos. Auga ant žemės, rečiau ant supuvusios medienos. Šeimoje daug valgomų grybų.
Lietuvoje auga šios gentys:
Į Lietuvos raudonąją knygą įrašyti šie grybai:
Baravykiniai (lot. Boletaceae, vok. Röhrlinge) – baravykiečių (Boletales) eilės grybų šeima.
Šie grybai turi įvairaus dydžio mėsingus vaisiakūnius, kepurėlės apačioje vamzdelius, rečiau lakštelius, kuriuose formuojasi sporos. Auga ant žemės, rečiau ant supuvusios medienos. Šeimoje daug valgomų grybų.
Lietuvoje auga šios gentys:
Aksombaravykis (Xerocomus) Baravykas (Boletus) Kazlėkas (Suillus) Pipirbaravykis (Chalciporus) Pušynbaravykis (Tylopilus) Raudonviršis (Leccinum)Beku dzimta (Boletaceae) ir himenijsēņu klases sēņu dzimta. To raksturo stobrveida himenofors. Dzimta ir plaši izplatīta (arī Latvijā), un tajā ir daudzas vērtīgas ēdamo sēņu sugas.
Bekām ir gaļaini, vidēja līdz liela izmēra cepurīšveida augļķermeņi (2-20cm diametrā). Cepurīte parasti izliekta no puslodes līdz spilvenveida formai, reizēm var atvērties līdz plakanai. Cepurītes miziņa parasti iekrāsota dažādu toņu brūnā krāsā, gļotaina (dažām sugām tikai mitrā laikā). Mīkstums gaļīgs, balts vai gaiši krāsots, dažām sugām griezuma vieta maina krāsu uz sarkanu vai zilu. Dažām beku sugām ir rūgta vai asa garša (parastā žultsbeka vai piparu beka). Kātiņš stingrs, diezgan masīvs, reizēm paresnināts ar gludu vai tīklveida virsmu, atsevišķos gadījumos var būt klāts ar sīkām zvīņām. Himenofors ir stobrveida. Stobriņu slānis viegli atdalāms no cepurītes mīkstuma. Stobriņu slānī veidojas sporas. Tās ir eliptiskas, gludas, visbiežāk iekrāsotas dzeltenā līdz tumši brūnā krāsā. Stobriņu atverēm ir atšķirīga forma, krāsa un lielums. Dažām beku sugām ir vispārējais vai daļējais plīvurs.
Lielākā beku daļa ir ēdamās sēnes, daudzas sugas ir vērtīgas sēnes un iecienītas sēņotāju vidū. Dažās valstīs tās tiek ievāktas pārtikas rūpniecībai. Starp bekām ir arī neēdamas un indīgas sēnes. Īpaši indīga ir velna beka. Kaut arī bekas nav piemērotas rūpnieciskai kultivēšanai, tomēr tās var audzēt piemājas saimniecībās. To raža var sasniegt līdz 260 kg uz hektāru.
Beku dzimta iekļauj sevī ap 40 ģintīm ar vimaz 415 sugām. Lielākā ir beku ģints (Boletus) ar apmēram 200 sugām. Latvijā ir konstatētas 5 ģintis. Sviestbeku ģints, kas kādreiz skaitījā beku dzimā, tagad ir iedalīta atsevišķā sviestbeku dzimtā.
Beku dzimta (Boletaceae) ir himenijsēņu klases sēņu dzimta. To raksturo stobrveida himenofors. Dzimta ir plaši izplatīta (arī Latvijā), un tajā ir daudzas vērtīgas ēdamo sēņu sugas.
Boletaceae is een botanische naam, voor een familie van paddenstoelen. Volgens de Index Fungorum [24 februari 2009] bestaat de familie uit 68 geslachten.
De volgende soorten en geslachten worden hier behandeld:
Boletaceae is een botanische naam, voor een familie van paddenstoelen. Volgens de Index Fungorum [24 februari 2009] bestaat de familie uit 68 geslachten.
De volgende soorten en geslachten worden hier behandeld:
Afroboletus Aureoboletus Austroboletus Boletellus Boletochaete Boletus Bronskleurig eekhoorntjesbrood (Boletus aereus) Kastanjeboleet (Boletus badius) Roodsteelfluweelboleet (Boletus chrysenteron) Gewoon eekhoorntjesbrood (Boletus edulis) Gewone heksenboleet (Boletus erythropus) Netstelige heksenboleet (Boletus luridus) Satansboleet (Boletus satanas) Fluweelboleet (Boletus subtomentosus) Buchwaldoboletus Chalciporus Chamonixia Fistulinella Gastroboletus Gastroleccinum Gastrotylopilus Heimioporus Leccinum Gewone berkenboleet (Leccinum scabrum) Oranje berkenboleet (Leccinum versipelle) Paxillogaster Phylloboletellus Phylloporus Pulveroboletus Retiboletus Royoungia Setogyroporus Singeromyces Sinoboletus Spongiforma Spongiforma squarepantsii Strobilomyces Tubosaeta Tylopilus Bittere boleet (Tylopilus felleus) Veloporphyrellus XanthoconiumRøyrsoppar er ein familie av hattsoppar. Dei er kjenneteikna av eit svampete lag av fine, loddrette røyr på undersida av hatten. Fleire matsoppar er røyrsopp, til dømes steinsopp, smørsopp, lerkesopp og svartbrun røyrsopp (Boletus badius).
Nokre av soppane er svakt giftige, til dømes eldrøyrsopp og beisk røyrsopp (B. calopus).
Røyrsoppar er ein familie av hattsoppar. Dei er kjenneteikna av eit svampete lag av fine, loddrette røyr på undersida av hatten. Fleire matsoppar er røyrsopp, til dømes steinsopp, smørsopp, lerkesopp og svartbrun røyrsopp (Boletus badius).
Nokre av soppane er svakt giftige, til dømes eldrøyrsopp og beisk røyrsopp (B. calopus).
Rørsoppfamilien (Boletaceae) er en familie i ordenen Boletales (rørsopper). Wu et al. (2014) hevdet at familien besto av sju store klader med i alt 59 slektslinjer, hvorav 22 var nye.[1] Seks av av de sju kladene er siden identifisert som underfamilier. Siden er det imidlertid også oppdaget flere nye slekter. Akkurat hvor mange arter som finnes er fortsatt uklart, men det er trolig flere enn 1 000. Artene er ikke giftige for voksne mennesker og mange arter er ypperlig egnet som matsopp og regnes som delikatesser, men mange regnes også som uspiselige, fordi smaken kan svære svært bitter og ikke tiltaler oss mennesker.
Wu et al. (2014) avdekket sju store klader, hvorav fire nye (Austroboletoideae, Chalciporoideae, Leccinoideae, og Zangioideae). Disse og to til (Boletoideae og Xerocomoideae) er inkludert i oversikten av delgruppene.[1] Den sjuende er mer komplisert og uavklart, men kalles gjerne Porcini og inngår typisk som et sensu stricto tribus i slekten Boletus,[2] som også er den mest tallrike.[3] Porcini gjør imidlertid Boletus til ei polyfyletisk gruppe, så man må påregne endringer.
Artene i rørsoppfamilien kjennetegnes ved å ha et svampet lag bestående av fine, loddrette rør på undersiden av hatten. De regnes som relativt trygge å spise for voksne mennesker, selv om mange ikke regnes som spisbare av smaksmessige årsaker. Gallerørsopp (Tylopilus felleus) er et eksempel på en sånn art. Mange regnes imidlertid som delikatesser og tilhører de mest ettertraktede matsoppene i verden. Den ettertraktede steinsoppen (Boletus edulis) er en av disse.
Den alfabetiske inndelingen av slektene i rørsoppfamilien omhandler 70 slekter og trolig over 1 025 arter. Inndelingen bygger i hovedsak på Wu et al. (2014).[1]
Slekt Autoritet År Ant. arter Distribusjon Afroboletus Pegler & T.W.K.Young 1981 7 tropisk Afrika Alessioporus[4] Gelardi, Vizzini & Simonini 2014 1 Sør-Europa Aureoboletus Pouzar 1957 17[5] vidtspredd Australopilus[6] Halling & Fechner 2012 1 Australia Austroboletus Wolfe 1980 30 ~30 Amerika; Australasia Baorangia[7] G. Wu & Zhu L. Yang 2015 2 >2 Øst-Asia, Nord-Amerika Boletellus Murrill 1909 50 ~50 vidtspredd Boletochaete Singer 1944 3 Afrika; Sørøst-Asia Boletus Fr. 1821 300 ~300[3] vidtspredd Borofutus[8] Hosen & Zhu L.Yang 2012 1 Bangladesh Bothia Halling, T.J.Baroni, & Binder 2007 1 Nord-Amerika Buchwaldoboletus Pilát 1962 3 Europa; Australia Butyriboletus[9] D.Arora & J.L.Frank 2014 18 vidtspredd Caloboletus[10] Vizzini 2014 13 vidtspredd Chalciporus Bataille 1908 25 vidtspredd Chamonixia Rolland 1899 8 vidtspredd Corneroboletus[11] N.K.Zeng & Zhu L.Yang 2012 1 Singapore; Malaysia; tropisk Kina Crocinoboletus[12] N.K. Zeng, Zhu L. Yang & G. Wu 2015 2 Øst-Asia og Sør-Asia Cyanoboletus[13] Gelardi, Vizzini & Simonini 2014 3 vidtspredd Durianella[14] A.W.Wilson & Manfr.Binder 2008 1 Malaysia og Borneo Exsudoporus[15] Vizzini, Simonini & Gelardi 2014 3 Nord-Amerika og Europa Fistulinella Henn. 1901 15 pantropisk Gastroboletus Lohwag 1962 13 vidtspredd Gastroleccinum Thiers 1989 1 Nord-Amerika Harrya[6] Halling, Nuhn & Osmundson 2012 2 Asia; Nord-Amerika; Mellom-Amerika Heimioporus E.Horak 2004 15 ~15 vidtspredd Heliogaster[16] (Kobayasi) Orihara & Iwase 2010 1 Japan Hemileccinum[17] Šutara 2008 3[5] Europa og Nord-Amerika[5] Imleria[18] Vizzini 2014 4[19] Eurasia og Nord-Amerika[19] Imperator Assyov et al. 2015 3 Europa og Vest-Asia Hortiboletus[20] Simonini, Vizzini & Gelardi 2015 4 Europa og Nord-Amerika Lanmaoa[7] G. Wu, Zhu L. Yang, Halling 2015 >5 Øst-Asia, Nord-Amerika Leccinellum Bresinsky & Manfr. Binder 2003 10 vidtspredd Leccinum Gray 1821 135 135 vidtspredd Mucilopilus[1] Wolfe 1979 4[21] Nord-Amerika og New Zealand[21] Mycoamaranthus Castellano, Trappe & Malajczuk 1992 3 Australasia; Afrika, Sørøst-Asia Neoboletus Gelardi et al. 2014 9 Eurasia Nigroboletus[22] Gelardi, Vizzini, E. Horak, T.H. Li & Ming Zhang 2015 1 Kina Octaviania Vittad. 1831 15 vidtspredd Parvixerocomus[7] G. Wu & Zhu L. Yang, 2015 2 Øst-Asia Paxillogaster E.Horak 1966 1 Sør-Amerika Phylloboletellus Singer 1952 1 Mellom-Amerika og Sør-Amerika Phyllobolites Singer 1942 1 Sør-Amerika Phylloporus Quel. 1888 50 ~50 kosmopolitisk Pseudoaustroboletus[23] Yan C. Li & Zhu L. Yang 2014 1 Øst-Asia og Sør-Asia Pseudoboletus Šutara 1991 2 temperert nordlige sone Pulchroboletus[4] Vizzini, Simonini & Gelardi 2014 1 Sør-Europa Pulveroboletus Murrill 1909 25 kosmopolitisk Retiboletus Manfr. Binder & Bresinksy 2002 5 temperert nordlig sone Rheubarbariboletus[20] Vizzini, Simonini & Gelardi 2015 2 Europa Rhodactina Pegler & T.W.K.Young 1989 2 India, Thailand Rossbeevera[24] T.Lebel & Orihara 2011 9 Asia, Australia Royoungia Castellano, Trappe & Malajczuk 1992 1 Australia Rubroboletus[25] Kuan Zhao & Zhu L.Yang 2014 8 vidtspredd Rugiboletus[7] G. Wu & Zhu L. Yang 2015 2 Øst-Asia Setogyroporus Heinem. & Rammeloo 1999 1 tropisk Afrika Singeromyces M.M.Moser 1966 1 Argentina Sinoboletus M.Zang 1992 10 Kina Solioccasus[26] Trappe, Osmundson, Manfr.Binder, Castellano & Halling 2013 1 Australasia Spongiforma[27] Desjardin, Manf. Binder, Roekring & Flegel 2009 2 Thailand; Malaysia Strobilomyces Berk. 1851 20 ~20 kosmopolitisk Sutorius[28] Halling, Nuhn & Fechner 2012 3 Nord-Amerika, Costa Rica, Afrika, Sørøst-Asia og Australia Tubosaeta E.Horak 1967 5 Afrika; Asia Tylopilus P. Karst 1881 111 111 vidtspredd Veloporphyrellus L.D.Gómez & Singer 1984 1 Mellom-Amerika Wakefieldia Corner & Hawker 1952 2 Asia; Europa Xanthoconium Singer 1944 7 kosmpolitisk Xerocomellus[17] Šutara 2008 9 Nord- og Sør-Amerika, Europa Xerocomus[17] Quel 1887 >20 vidtspredd Zangia[29] Yan C.Li & Zhu L.Yang 2011 6 Kina
_Snell_1052896.jpg)
_Boletus_edulis.jpg)
_Pil%C3%A1t_674756.jpg)
_Singer_1044803.jpg)
.jpg)
_Halling,_Nuhn,_Osmundson_%26_Manfr._Binder_655913.jpg)
_G._Wu,_N.K._Zeng_%26_Zhu_L._Yang_774900.jpg)
.jpg)
|arkiv_url= krever at |arkivdato= også er angitt (hjelp). Besøkt 28. juni 2017. 
. PMID 26263180. doi:10.1371/journal.pone.0134295. 
Rørsoppfamilien (Boletaceae) er en familie i ordenen Boletales (rørsopper). Wu et al. (2014) hevdet at familien besto av sju store klader med i alt 59 slektslinjer, hvorav 22 var nye. Seks av av de sju kladene er siden identifisert som underfamilier. Siden er det imidlertid også oppdaget flere nye slekter. Akkurat hvor mange arter som finnes er fortsatt uklart, men det er trolig flere enn 1 000. Artene er ikke giftige for voksne mennesker og mange arter er ypperlig egnet som matsopp og regnes som delikatesser, men mange regnes også som uspiselige, fordi smaken kan svære svært bitter og ikke tiltaler oss mennesker.
Borowikowate (Boletaceae Chevall.) – rodzina grzybów należąca do rzędu borowikowców (Boletales), której typem nomenklatorycznym jest Boletus (borowik)[1].
Początkowo do rodziny tej zaliczano rodzaje grzybów wielkoowocnikowych o hymenoforze rurkowatym, nadrzewne i naziemne. Obecnie, po uwzględnieniu zależności filogenetycznych, należą do niej naziemne grzyby kapeluszowe i tzw. „wnętrzniaki”.
Rodzina Boletaceae została utworzona przez François Chevalliera w pierwszym tomie Flore générale des environs de Paris z 1826. W pracy tej ówczesny rząd Boletaceae zaliczono do klasy Sarcomyci i zaliczono do niego 5 rodzajów: Boletus, Cladoporus, Fistulina, Physisporus i Polyporus:
ORDRE II.
BOLÉTACÉES. BOLETACEÆ.
Species Agariceis natura fimiores plerumque carnoso-coriaceæ aut suberosæ, hymenium inferum habentest porosum, tubis ascigeris efformatum, pilei substantia concretum subhomogeneum aut facile separandum. Pileus varius lateralis centralisve stipitatus : in ultimo Ordinis gradu resupinatus cum hymenio confusus, inque membranam sæpe floccosam degenerans, marginibus byssaceis.Rolf Singer w czwartej edycji Agaricales in Modern Taxonomy z 1986 zawarł w tej rodzinie 26 rodzajów (415 gatunków). Molekularne badania filogenetyczne z przełomu wieku XX i XXI przyniosły znaczne zmiany w taksonomii, które nie ominęły także rodziny borowikowatych. Zmiany dotyczyły m.in.podgrzybków (Xerocomus) i maślaków (Suillus). Dziesiąta edycja Dictionary of the Fungi z 2008 zawiera 35 rodzajów (787 gatunków) należących do tej rodziny i liczba ta wciąż się zmienia. W październiku 2015 r. do borowikowatch należy już 68 rodzajów.
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[2]:
Rodzaje (na podstawie Index Fungorum. Uwzględniono tylko taksony zweryfikowane)[2]:
Borowikowate (Boletaceae Chevall.) – rodzina grzybów należąca do rzędu borowikowców (Boletales), której typem nomenklatorycznym jest Boletus (borowik).
Boletaceae é uma família de cogumelos basidiomicetos, cuja principal característica é que libertam os seus esporos através de pequenos poros situados na parte inferior do chapéu (píleo) do seu cogumelo (ou basidiocarpo). Não possuem lamelas, como ocorre nos agáricos. A sua distribuição natural é quase tão ampla como a dos agáricos, e o grupo inclui a espécie Boletus edulis, muito apreciada pelos recolectores de cogumelos. A família Boletaceae constitui um grupo de fugos relativamente seguros para o consumo humano, já que não se conhecem espécies que possam ser mortais para os adultos. No seu conjunto, as espécies típicas desta família são vulgarmente conhecidas pelo nome comum de boletos.
Apesar de sucessivas alterações na taxonomia terem removido múltiplas espécies antes incluídas na família Boletaceae, esta continua a ser uma família numerosa. São reconhecidos dentro deste grupo pelo menos 35 géneros, que contêm um total de 787 espécies:[1]
BoletalesBoletaceae é uma família de cogumelos basidiomicetos, cuja principal característica é que libertam os seus esporos através de pequenos poros situados na parte inferior do chapéu (píleo) do seu cogumelo (ou basidiocarpo). Não possuem lamelas, como ocorre nos agáricos. A sua distribuição natural é quase tão ampla como a dos agáricos, e o grupo inclui a espécie Boletus edulis, muito apreciada pelos recolectores de cogumelos. A família Boletaceae constitui um grupo de fugos relativamente seguros para o consumo humano, já que não se conhecem espécies que possam ser mortais para os adultos. No seu conjunto, as espécies típicas desta família são vulgarmente conhecidas pelo nome comum de boletos.
Boletaceae (François Fulgis Chevallier, 1828) este o mare familie de ciuperci cu global aproximativ peste 800 de specii și variații (în Europa mai mult de 200), apărând pe teritoriul european în peste 20 de genuri și făcând parte din divizia Basidiomycota în Regnul Fungi și ordinul Boletales. Acest gen include nu numai specii comestibile de mare popularitate ca hribii, ci de asemenea soiuri otrăvitoare, ca de exemplu buretele dracului, sau ciuperci fără mare valoare pentru om, ca genul Chalciporus.
În România, Basarabia și Bucovina de Nord se dezvoltă în păduri (și montane) de conifere și/sau de foioase, începând în mai până toamna târziu, în noiembrie, înainte de primul ger.
Boletaceele sunt o familie de ciuperci de diversificare mai recentă (între 44 și 34 milioane de ani) din timpul perioadei geologice Eocen, în diferență cu Agaricus (între 178 și 139 milioane de ani).[1]
Deja pe la anul 228, retorul, sofistul și gramaticul antic grec Athenaeus Naucratita (Athḗnaios Naukrátios, greacă Ἀθήναιος Nαυκράτιος), menționează bureții respectiv uscării lor, iar Cassianus Bassus, un autor de cărți privind agricultura, îi pomenește într-o colecție enciclopedică, comandată de către împăratul bizantin Constantin al VII-lea Porfirogenet la inceputul secolului al 10-lea.[2]
Familia a fost descrisă științific pentru prima dată de botanistul și micologul francez François Fulgis Chevallier, în 1826, ca soi distinct din familia Agaricaceae. Cinci genuri au fost incluse în circumscripția lui: Boletus, Cladosporus (acum Laetiporus), Physisporus (acum Perenniporia), Polyporus, și Fistulina.[3] Clasificările vechi ale familiei bazează în principal pe morfologie, în consecință, aceste soiuri poartă, în primul rând, un capac convex având tuburi. Dar filogenetica a integrat mai multe genuri noi în familie.
Această familie s-a răspândit peste toate continentele (în afară de Antarctida), cele mai multe specii în zone sub-tropicale. Cea mai largă gamă de soiuri se găsesc în Statele Unite, China și Japonia. Botanistul și micologul Edred John Henry Corner (1906-1996) a descoperit cel puțin 60 de specii în Singapore. În anul 1972, el a descris 140 de specii în Malaya și Borneo, estimând, că un asemănător număr mai așteaptă să fie găsit în Australia.[4]
Speciile sunt în mod normal cărnoase, cu un picior adeseaoră bulbos, cea mai mare parte având tuburi, foarte rar lamele (probabil singurul reprezentant european: Phylloporus pelletieri sin. Phylloporus rhodoxanthus), fiind himenofore sau organisme cu corp fructifer redus în mare măsură (Secotioidae). Tuburile se pot desprinde ușor de pălărie. Unii bureți sunt inițial acoperiți cu un văl, ale cărui rămășițe se ivesc în formă de manșetă pe tijă.
Pulberea sporilor este, depinzând de specie, gălbuie, verde, gri-măslinie, maro-măslinie la maro violet, mai rar roză. Sporii sunt întotdeauna netezi. Multe specii se decolorează, odată tăiate, spre albastru sau verzui.[5] Mai departe, cele mai multe sunt în majoritate saprofite, care coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). Unele puține trăiesc parazitar, de exemplu Pseudoboletus (Xerocomus) parasiticus pe corpurile fructifere ale Scleroderma citrinum.[6]
Următoarea listă cuprinde specii europene din această familie.[7]
Aureoboletus flaviporus
Boletellus obscurecoccineus
Boletus edulis
Buchwaldoboletus lignicola
Butyriboletus persolidus
Chalciporus pseudorubinellus
Cyano(boletus) pulverulentus
Gastroboletus turbinatus
Imleria badia sin. xerocomus badius
Imperator (Boletus) torosus
Leccinellum (Leccinum) albellum
Phylloporus rhodoxanthus
Pseudoboletus (Xerocomus) parasiticus
Retiboletus ornatipes
Strobilomyces floccopus
Tylopilus plumbeoviolaceus
Xanthoconium purpureum
Materiale media legate de Boletaceae la Wikimedia Commons
Boletaceae (François Fulgis Chevallier, 1828) este o mare familie de ciuperci cu global aproximativ peste 800 de specii și variații (în Europa mai mult de 200), apărând pe teritoriul european în peste 20 de genuri și făcând parte din divizia Basidiomycota în Regnul Fungi și ordinul Boletales. Acest gen include nu numai specii comestibile de mare popularitate ca hribii, ci de asemenea soiuri otrăvitoare, ca de exemplu buretele dracului, sau ciuperci fără mare valoare pentru om, ca genul Chalciporus.
În România, Basarabia și Bucovina de Nord se dezvoltă în păduri (și montane) de conifere și/sau de foioase, începând în mai până toamna târziu, în noiembrie, înainte de primul ger.
Cevarke (znanstveno ime Boletaceae) so družina prostotrosnih gliv s himenij iz tankih cevk, v katerih so trosi. Najdemo jih na vseh celinah, razen na Antarktiki.
Cevarke (znanstveno ime Boletaceae) so družina prostotrosnih gliv s himenij iz tankih cevk, v katerih so trosi. Najdemo jih na vseh celinah, razen na Antarktiki.
Boletaceae är en familj av svampar i ordningen Boletales[1][2]
De flesta arter inom Boletaceae är ganska stora svampar med hatt och en centralställd fot. Tillsammans med arterna i Suillaceae (och i några småfamiljer) utgör de vad som i dagligt tal kallas soppar. De flesta har rörformiga hymenoforer, men undantag finns (skivsopparna i Phylloporus har lamellartat hymenium), och de flesta arter har även hymenium på foten, så kallat caulohymenium (undantag Pseudoboletus). Sporavtrycken är vanligtvis olivbruna, men kan även vara gulaktiga till vinröda.
Många arter blånar vid beröring/tryck (speciellt porerna) och i snittytor, vilket beror på enzymatisk oxidation av gulfärgade derivat av pulvinsyra (som variegatsyra, xerocomsyra och atromentinsyra).[3] Luftoxidation av variegatsyra bildar det röda pigmentet variegatorubin som orsakar de röda färgerna hos vissa arter som exempelvis blodsopp och rödsopp.[3][4] De bruna färger som förekommer i hatthuden hos några arter, som exempelvis brunsopp, orsakas av dimerer av pulvinsyraderivat (badioner)[5][6], vilka, eftersom de normalt förekommer som kaliumkomplex, även kan binda cesium och därför var anledning till en hög anrikning av cesium-137 hos sådana arter efter Tjernobylolyckan.[7]
De allra flesta arter bildar ektomykorrhiza med träd och är följaktligen mer eller mindre bundna till skogsmarker. Endast några få är parasiter[8], som Pseudoboletus, eller saprofyter, som Buchwaldoboletus (dessa avvikande släkten är basala i Boletaceae - se släktträdet nedan).
Många arter är uppskattade matsvampar (som stensopp och brunsopp), andra smakar vidrigt (som gallsopp) och några är giftiga (som djävulssopp, vilken orsakar svår gastroenterit).
Familjen Boletaceae upprättades av den franske botanikern François Fulgis Chevallier 1826.[9] Chevalliers beskrivning byggde helt på makroskopiska morfologiska kännetecken och innefattade de arter som hade rörformigt hymenofor (sålunda även, exempelvis, vad vi numera kallar "tickor"). Boletaceae delades av honom in i fem släkten: Boletus ("soppar"), Cladoporus (nu Laetiporus i Fomitopsidaceae), Physisporus (nu Perenniporia i Polyporaceae), Polyporus (nu i Polyporaceae) och Fistulina (nu i Fistulinaceae).[10] Av dessa fem släkten är det bara Boletus som är kvar i dagens Boletaceae, de övriga fyra är inte ens kvar i ordningen Boletales (Fistulina tillhör Agaricales och de övriga tre Polyporales). Chevalliers Boletus har sedan dess splittrats upp på ett antal släkten (och en del av dessa har i sin tur förts till andra familjer) - år 2000 var släktena i Boletaceae (det vill säga återstoden av Chevalliers släkte Boletus) cirka 35 stycken. De molekylärfylogenetiska metoderna har under 2000-talets två första decennier mer än fördubblat detta antal och det beskrivs årligen nya släkten.[11]
Molekylärfylogenetiska analyser visar följande släktskapsträd för viktigare släkten inom Boletaceae;[12]
BoletaceaeTylopilus s.str.
Porphyrellus s.str.
Boletus s.str.
Xerocomus s.str.
Boletaceaes systerfamilj anses vara Paxillaceae (pluggskivlingar).
Wikimedia Commons har media som rör Boletaceae.
Wikispecies har information om Boletaceae.
Плодові тіла болетових грибів у морфологічному відношенні досить одноманітні. Всі вони не тільки однорічні, а й ефемерні, ростуть всього кілька діб, м'ясисті, складаються з капелюшка та центральної, рідше ексцентричної ніжки. Поверхня капелюшка може бути гладкою, хвилястою, зморшкуватою, сухою або вологою. Внизу капелюшка міститься трубчастий гіменофор, що зазвичай легко відокремлюється від тканини капелюшка, відкритий з самого початку розвитку або рідше закритий.
Пори трубочок правильної, округлої форми, іноді незграбні. Споровий порошок жовтуватий, жовтувато-зелений, жовто-коричневий, оливково-коричневий, оливковий, вохряно-жовтий, рожевий, червонуватий або бурий.
Представники родини поширені по всіх континентах, окрім Антарктиди. Переважна більшість виростає в лісах помірних широт Євразії та Північної Америки. Невелике число видів зустрічається в арктичній тундрі.
Плодові тіла більшості видів болетових грибів їстівні для людини. Найвідоміший і цінний представник болетових грибів — це білий гриб, далі по цінності йдуть підосичник, підберезник, маслюк, моховик та ін.
Отруйних в прямому сенсі серед болетових грибів немає. Деякі види бувають неїстівні внаслідок неприємного смаку і запаху. Бувають випадки отруєння старими грибами і грибами, зібраними поблизу великих заводів, у передмістях великих міст, уздовж автомагістралей.
Рід містить 787 видів у 35 родах[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10]:
Рід Автор Рік # к-сть видів Поширення Afroboletus Pegler & T.W.K.Young 1981 7 тропічна Африка Aureoboletus Pouzar 1957 5 широко поширений Australopilus[11] Halling & Fechner 2012 1 Австралія Austroboletus Wolfe 1980 30 !~30 Америка, Австралазія Boletellus Murrill 1909 50 !~50 widespread Boletochaete Singer 1944 3 Африка, Пд.-Сх.Азія Boletus Fr. 1821 300 !~300 широко поширений Borofutus[12] Hosen & Zhu L.Yang 2012 1 Бангладеш Bothia Halling, T.J.Baroni, & Binder 2007 1 Північна Америка Buchwaldoboletus Pilát 1962 3 Європа, Австралія Butyriboletus[13] D.Arora & J.L. Frank 2014 18 широко поширений Chalciporus Bataille 1908 25 широко поширений Chamonixia Rolland 1899 8 широко поширений Corneroboletus[14] N.K.Zeng & Zhu L.Yang 2012 1 Сінгапур; Малайзія; Китай Fistulinella Henn. 1901 15 пантропічний Gastroboletus Lohwag 1962 13 широко поширений Gastroleccinum Thiers 1989 1 Північна Америка Harrya[11] Halling, Nuhn & Osmundson 2012 2 Азія, Пн. та Ц.Америка Heimioporus E.Horak 2004 15 !~15 широко поширений Heliogaster[15] (Kobayasi) Orihara & Iwase 2010 1 Японія Hemileccinum[16] Šutara 2008 2 Leccinellum Bresinsky & Manfr. Binder 2003 10 широко поширений Leccinum Gray 1821 75 !~75 широко поширений Mycoamaranthus Castellano, Trappe & Malajczuk 1992 3 Австралазія; Африка, Пд.-Сх.Азія Notholepiota E.Horak 1971 1-2 Європа, Нова Зеландія Octaviania Vittad. 1831 15 широко поширений Paxillogaster E.Horak 1966 1 Південна Америка Phylloboletellus Singer 1952 1 Центральна та Південна Америка Phyllobolites Singer 1942 1 Південна Америка Phylloporus Quel. 1888 50 !~50 широко поширений Pseudoboletus Šutara 1991 2 північні помірні райони Pulveroboletus Murrill 1909 25 широко поширений Retiboletus Manfr. Binder & Bresinksy 2002 5 північні помірні райони Rhodactina Pegler & T.W.K.Young 1989 1 Індія Rossbeevera[6] T.Lebel & Orihara 2011 9 Азія, Австралія Royoungia Castellano, Trappe & Malajczuk 1992 1 Австралія Setogyroporus Heinem. & Rammeloo 1999 1 тропічна Африка Singeromyces M.M.Moser 1966 1 Аргентина Sinoboletus M.Zang 1992 10 Китай Solioccasus[17] Trappe, Osmundson, Manfr.Binder, Castellano & Halling 2013 1 Австралазія Spongiforma[18] Desjardin, Manf. Binder, Roekring & Flegel 2009 2 Таїланд; Малайзія Strobilomyces Berk. 1851 20 !~20 широко поширений Sutorius[19] Halling, Nuhn & Fechner 2012 3 широко поширений Tubosaeta E.Horak 1967 5 Африка; Азія Tylopilus P.Karst 1881 75 !~75 широко поширений Veloporphyrellus L.D.Gómez & Singer 1984 1 Центральна Америка Wakefieldia Corner & Hawker 1952 2 Азія; Європа Xanthoconium Singer 1944 7 широко поширений Xerocomellus[16] Šutara 2008 12 Пн.,Пд.Америка, Європа Xerocomus[16] Quel 1887 >20 широко поширений Zangia[7] Yan C.Li & Zhu L.Yang 2011 6 Китай
Боле́товые (лат. Boletaceae) — семейство грибов, характеризующееся, прежде всего, пористым гименофором.
Плодовые тела от средних до крупных размеров, шляпконожечные.
Шляпка обычно выпуклая, от полушаровидной до подушковидной, может раскрываться до плоской. Кожица чаще всего окрашена в различные оттенки коричневого цвета, слизистая (у многих видов только в сырую погоду), иногда легко отделяется от мякоти (у маслят).
Мякоть мясистая, белая или светлоокрашенная, у многих видов меняет цвет на разрезе на красный или синий. У некоторых видов имеет горький или острый вкус (жёлчный гриб, перечный гриб).
Ножка крепкая, часто бывает утолщённая, очень массивная. Поверхность её гладкая или сетчатая, может быть покрыта мелкими чешуйками (род Обабок).
Гименофор трубчатый, у молодых плодовых тел бывает белый, светло-жёлтый или розоватый, при созревании обычно приобретает более интенсивную окраску. Обычно свободный или узкоприросший, у отдельных видов слабо низбегающий.
Общее покрывало отсутствует, может быть хорошо заметное плёнчатое частное покрывало (многие виды маслят), остающееся на ножке в виде кольца.
Споры эллиптические, гладкие, окрашены чаще всего от жёлтого до тёмно-коричневого цвета.
Большинство — микоризообразующие грибы, связанные с различными видами деревьев, характерны для лесистых местностей.
Большинство болетовых съедобны, многие высоко ценятся и являются излюбленными объектами грибной охоты. Особенно болетовые подходят для сбора неопытным грибникам, поскольку легко отличаются от агариковых и их трудно перепутать с такими ядовитыми грибами как мухоморы, ядовитые рядовки и энтоломы. В некоторых странах заготавливаются для пищевой промышленности.
Некоторые виды боровика условно-съедобны, в сыром виде вызывают отравления различной степени тяжести, особенно опасны последствия отравления сатанинским грибом. Этот гриб традиционно считается сильно ядовитым, хотя в последнее время появились сведения о безопасности его употребления после тщательного приготовления. Также спорна съедобность некоторых редко встречающихся и малоизученных грибов (боровик розовокожий, ложный сатанинский гриб, боровик ле Галь).
Как и все микоризные грибы, болетовые непригодны для промышленного культивирования, но их можно выращивать на приусадебных участках. Урожаи белого гриба у грибоводов-любителей достигают 260 кг/га.
Это заготовка статьи по микологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Боле́товые (лат. Boletaceae) — семейство грибов, характеризующееся, прежде всего, пористым гименофором.
参见文内
牛肝菌科（学名：Boletaceae）是担子菌门下伞菌目的一科。担子果肉质，孔状。约50余种，很多种可食用。世界性分布，在湿热带雨季常见于林中。
下分：
这是一篇與真菌類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 牛肝菌科（学名：Boletaceae）是担子菌门下伞菌目的一科。担子果肉质，孔状。约50余种，很多种可食用。世界性分布，在湿热带雨季常见于林中。
下分：
Accomodates Afroboletus Aureoboletus 南牛肝菌屬 Austroboletus 条孢牛肝菌属 Boletellus 大孔牛肝菌属 Borofutus Boletochaete 牛肝菌屬 Boletus Chalciporus 叶腹菌属 Chamonixia Fistulinella Fuscoboletinus Gastroboletus Buchwaldoboletus Gastroleccinum Gastrotylopilus Gyrodon Gyroporus Heimioporus Leccinellum 疣柄牛肝菌屬 Leccinum Mucilopilus Paragyrodon Paxillogaster Phlebopus Phylloboletellus Phylloporus Pulveroboletus Retiboletus Rhizopogon Royoungia Setogyroporus Singeromyces Sinoboletus 松塔牛肝菌属 Strobilomyces 粘蓋牛肝菌屬 Suillus Tuboseta 粉孢牛肝菌屬 Tylopilus Veloporphyrellus 金孢牛肝菌屬 Xanthoconium 絨蓋牛肝菌屬 Xerocomus
Boletellaceae Jülich (1981)
Chamonixiaceae Jülich (1981)
Octavianiaceae Locq. ex Pegler & T.W.K.Young
イグチ科は真正担子菌綱のイグチ目に属するキノコ。かさの裏面は通常のキノコのようなひだ状ではなく、菅孔と呼ばれる微細なチューブ状の構造を備え、その内壁面に胞子を形成する。しかし、中にはキヒダタケ属のように子実層托がひだ状のものや、ジャガイモタケ属のように、ひだも管孔もなくだんご状の外観を持つものも存在する。ハラタケ目のきのこ同様に広く分布しており、茸狩りを行なう人には非常に人気のあるきのこである。一般には「イグチ」と総称される。
かつて、イグチ科のきのこは、人間が食用に供しても比較的安全な仲間と思われていたこともあり、毒性の強いテングタケ属のような有毒種と混同するような要素も少ないので、キノコ狩りの初心者にとっても好適なものであるとされてきた。目の細かいスポンジのようなかさの裏面・一般に太くて丈夫な肉質の柄の質感などによって、ハラタケ類に属する種との識別も比較的たやすい。
しかし、日本以外のイグチ科のきのこによる死亡例や、日本における有毒種ドクヤマドリの存在などに鑑みれば、イグチの仲間だからと言って安易に口に入れることは避けるべきである。
近年の、DNA解の塩基配列の解析に基づく菌類分類体系の改変によって、従来はこの科に分類されていたいくつかの属が除外・移籍された。とはいえイグチ科は、未だに多数の属を包含した大きな科である。最新の分類では、約30属がイグチ科に置かれている。
かつてイグチ科に包含されていた多くの属が分離され、より小さい別の科に移されている。それらは外見的にはよく似ているが、分子系統学的な知見をもとに、互いの系統関係はさほど近いものではないと考えられるに至ったためである。このような分類学的再検討が行われた代表的な例として、粘液層におおわれたかさをもつヌメリイグチ属 Suillus が独立したヌメリイグチ科 Suillaceae に移されたケースが挙げられる。
ほとんどの種が樹木の生きた細根との間に共生関係を持つ、いわゆる外生菌根形成菌であるが、朽ち木などを栄養源とするものもごく少数知られている。共生関係を結ぶにあたり、相手の樹木の種類をかなり厳しく選択するものと、選択性がわりあい緩くてさまざまな樹木と共生し得るものとがある。たとえば、ヌメリイグチ属 Suillus の中には、二針葉マツ（アカマツ・クロマツなど）のみと共生するもの・五針葉マツ（ゴヨウマツやハイマツなど）とだけ共生するもの・カラマツ属Larixの樹種に限定されるものがそれぞれ知られている。また、ヤマイグチ属のものには、特にカバノキ属Betulaとの間で外生菌根を形成するものが多数ある。
イグチ科のきのこは、南極大陸以外の世界の全域で発見されている。北半球の温帯域では詳しく調査され、かなりの種がすでに記載されている。しかし熱帯域あるいは南半球では非常な多様性が認められているにもかかわらず、研究がきわめて遅れている。E. J. H. Corner は、シンガポール島だけに限っても少なくとも60種が存在する、との証拠を示した。彼はまた、1972年にはマレー半島とボルネオ島から140種のイグチ科の菌を記載し、更に詳しく調べればそれと同数の新種が見出だされるだろうと見積もった。[1]
オーストラリアでも、イグチ科のきのこの種多様性に関して、ほぼ同様の報告が出されている
多くのイグチ科のきのこは珍味として知られ、特にヤマドリタケは有名である。スカンジナビア料理では人気の食材であり、フィンランド料理でも、ヤマドリタケはポピュラーな食べもので、最も美味なきのことして知られている。多くのイグチ科のきのこは味がよく、最低でも食べられないような味のものではない。しかしながら、有毒であったり、無毒ではあっても食べられない種類も知られている。アシベニイグチやニガイグチなどは強烈な苦味があり、加熱調理してもこの苦味は消えないため、食用にはならない。さらにヤマイグチ属に置かれる数種（かさが橙色を呈する種類）も同様である。ニガイグチは外観がヤマドリタケと似ており、後者と間違えてこれを採取し、調理した料理を食べる段になって落胆する人も多い。ニガイグチではかさの裏面に発達する管孔層がピンク色を帯びており（ヤマドリタケでは淡黄色ないし帯オリーブ褐色を呈する）、柄はヤマドリタケのそれと比べて褐色が強い。また好んで発生する環境も異なっている。
コショウイグチは強い辛味があり、コショウの代用として用いられることもあるが、普通は食用にされない。
フィンランド料理では、スープ・ソース・キャセロールやシチューなどの素材として用いる。シイタケやマッシュルームのようにピザの具材にも使う。
食用にされるイグチ類の中で最も有名なものはニセイロガワリで、かさの裏の管孔面に手で触れると青緑色に変色する性質がある（ただし、この性質はニセイロガワリにだけ認められるものではない）。ヤマイグチも有名で、橙褐色ないし灰褐色のかさを備え、柄の基部はしばしばうっすらと青みを帯びている。
いくつかの茸狩りの手引書の中では「柄が赤色を呈するイグチ類は避けよ」と述べられているが、オオウラベニイロガワリやウラベニイロガワリなどは、柄が赤くても食用にでき、味もよい。しかし1994年Boletus pulcherrimusによって一人の死者がでたこともある。ある夫婦がこのきのこを食用にしたところ、激しい腹痛をきたし、夫が死亡した。原因は腸閉塞と見られている。[2]ウラベニイグチも、有毒であると長年にわたって考えられてきたが、このきのこによる死者は現在までのところはいない。中毒症状は消化器系に発現する場合が多く、糖たんぱく質のボレサチンが毒成分とされる。日本産の有毒イグチ類の一種として知られているドクヤマドリに含まれるボレベニンもまた、一種の糖たんぱくであるとされている。[3] ミカワクロアミアシイグチは元々類似の食用キノコがないことと、口に入れると舌が痺れるという特徴的なきのこであったことから死亡例や食中毒例はなかったが、2002年に毒蛋白質であるボレニンやイミン化合物が検出され、猛毒キノコであることが確定した。 また、2008年にはウツロイイグチから毒蛋白質であるボラフィニンが単離されており、マウスに対する急性毒性が確かめられている。
この項目は、菌類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（P:生き物と自然／PJ生物）。 イグチ科は真正担子菌綱のイグチ目に属するキノコ。かさの裏面は通常のキノコのようなひだ状ではなく、菅孔と呼ばれる微細なチューブ状の構造を備え、その内壁面に胞子を形成する。しかし、中にはキヒダタケ属のように子実層托がひだ状のものや、ジャガイモタケ属のように、ひだも管孔もなくだんご状の外観を持つものも存在する。ハラタケ目のきのこ同様に広く分布しており、茸狩りを行なう人には非常に人気のあるきのこである。一般には「イグチ」と総称される。
かつて、イグチ科のきのこは、人間が食用に供しても比較的安全な仲間と思われていたこともあり、毒性の強いテングタケ属のような有毒種と混同するような要素も少ないので、キノコ狩りの初心者にとっても好適なものであるとされてきた。目の細かいスポンジのようなかさの裏面・一般に太くて丈夫な肉質の柄の質感などによって、ハラタケ類に属する種との識別も比較的たやすい。
しかし、日本以外のイグチ科のきのこによる死亡例や、日本における有毒種ドクヤマドリの存在などに鑑みれば、イグチの仲間だからと言って安易に口に入れることは避けるべきである。
