La rèvola o rèvola vera (de nom científic Stellaria holostea) és una herba fràgil de fulles sèssils, oposades, sense estípules i llargament acuminades, és a dir, acaben en punta ja des de molt a prop de la base i poden fer d'entre 3 i 8 centímetres de llarg; amb tiges quadrangulars.[1] Produeix flors de color predominantment blanc, amb cinc pètals (pentàmeres) profundament bífids o bipartits fins a llur meitat formant una estrella (d'ací el nom científic, stellaria, de stella = estrella) i doblement llargs que els sèpals els quals són glabres i lliures Té de 3 a 10 estams, per bé que poden faltar del tot. És d'inflorescència cimosa bípada. Fa el fruit en càpsula esfèrica d'uns 6-8mm. Les llavors són de subgloboses a reniformes i tuberculades. La floració és des del Març a Juliol.[1][2]
Es fa en l'Europa meridional. Es troba en boscos caducifolis humits principalment en l'estatge montà, i també apareix al nord del País Valencià, però no és present a les Balears.[1] A Catalunya és molt comuna a la Vall d'Aran, a les zones silíciques.
Deugotyledon ac un o deulu'r 'pincs' fel y'u gelwir ar lafar gwlad yw Serenllys mawr sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Caryophyllaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Stellaria holostea a'r enw Saesneg yw Greater stitchwort.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Serenllys Mawr, Bara Can a Llaeth, Bara Caws a Llaeth, Blodau'r Neidr, Bwyd y Gog, Bwyd yNeidr, Llysiau Clee, Llysiau'r Glust, Serenllys Mwyaf, Serenllys y Gwrych, Tafod yr Edn Mwyaf.
Caiff ei dyfu'n aml mewn gerddi oherwydd lliw'r planhigyn hwn. Mae'r dail wedi'i gosod gyferbyn a'i gilydd.
Deugotyledon ac un o deulu'r 'pincs' fel y'u gelwir ar lafar gwlad yw Serenllys mawr sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Caryophyllaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Stellaria holostea a'r enw Saesneg yw Greater stitchwort. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Serenllys Mawr, Bara Can a Llaeth, Bara Caws a Llaeth, Blodau'r Neidr, Bwyd y Gog, Bwyd yNeidr, Llysiau Clee, Llysiau'r Glust, Serenllys Mwyaf, Serenllys y Gwrych, Tafod yr Edn Mwyaf.
Caiff ei dyfu'n aml mewn gerddi oherwydd lliw'r planhigyn hwn. Mae'r dail wedi'i gosod gyferbyn a'i gilydd.
Ptačinec velkokvětý (Stellaria holostea) je vytrvalá bylina z čeledi hvozdíkovitých.
Jedná se o trsnatou rostlinu s tenkým plazivým oddenkem, na němž rostou až 10 cm dlouhé,[1] odstálé, úzké, čárkovitě kopinaté přisedlé listy,[2] jež zůstávají zelené i v zimě.[3] Spodní část lodyhy je čtyřhranná. Dorůstá výšky 15-30 cm a kvete vidličnatým květenstvím[3] na dlouhých květních stopkách[4] od dubna do června.[2] Korunní lístky jsou 10-15 mm dlouhé a rozeklané až ke středu se třemi čnělkami. Kulovitá tobolka má šest chlopní.[3]
Když stonek zastaví růst a zakončí se květem, růst navazuje dvěma proti sobě postavenými postranními větvemi, které se dále rozdvojují a vytvářejí tak vidlicovitou stavbu.[3]
Příbuzný ptačinec hajní má listy srdčitě vejčité a řapíkaté.[3]
Hojně roste v sušších listnatých a smíšených lesech[3] od nižších poloh[2] až po střední horské, dává přednost hlinitým půdám.[3] Vyskytuje se po celé Evropě s výjimkou Skandinávie a Pyrenejského poloostrova.[4]
Detail poupat
Trs květů
Lesní podrost
Detail listu
Semena rostliny
Botanická ilustrace
Obrázky, zvuky či videa k tématu ptačinec velkokvětý ve Wikimedia Commons
Ptačinec velkokvětý (Stellaria holostea) je vytrvalá bylina z čeledi hvozdíkovitých.
Stor fladstjerne (Stellaria holostea) er en 15-30 cm høj urt, der vokser i skov og krat. Arten er et velkendt element i en dansk skovbund.
Stor fladstjerne er en flerårig urt med en opstigende og rodslående stængel, der er firkantet. De siddende, lancetformede blade er omkring 3-7 cm lange. Planten blomstrer i maj-juni med 8-20 blomster i standen. Bægerbladene er 6-9 mm, mens de hvide kronblade er ca. dobbelt så lange og er kløvet ind til midten.
Stor fladstjerne vokser på fugtig muldbund i f.eks. løvskove. Den er almindelig i det meste af Danmark (sjældnere i Vestjylland).
Stor fladstjerne (Stellaria holostea) er en 15-30 cm høj urt, der vokser i skov og krat. Arten er et velkendt element i en dansk skovbund.
Die Große Sternmiere (Rabelera holostea (L.) M.T.Sharples & E.A.Tripp, Syn.: Stellaria holostea L.), auch Echte Sternmiere[1] oder Großblütige Sternmiere genannt, ist seit Sharples et al. 2019 die einzige Art der Pflanzengattung Rabelera innerhalb der Familie der Nelkengewächse (Caryophyllaceae).[2] Sie ist ein weitverbreiteter Frühjahrsblüher in den warmgemäßigten Gebieten Europas bis Westasiens und Nordafrikas.
Die Große Sternmiere ist eine immergrüne, ausdauernde krautige Pflanze[3] und erreicht Wuchshöhen von meist 15 bis 30,[4] selten bis zu 60 Zentimetern.[1][5] Ihre dünnen kriechenden Rhizome[5] sind ohne Wurzelknollen. Die aufsteigenden, vierkantigen Stängel[1][4] sind im oberen Bereich kurz behaart, sonst kahl.[4] Die längeren Stängel tragen zahlreiche langgestielte Blüten und finden oft Halt an Nachbarpflanzen. Insgesamt sind die Stängel der Große Sternmiere ziemlich schwach und zerreißen leicht im Bereich der Laubblätter.
Die gegenständig an den Stängeln angeordneten Laubblätter sind alle sitzend.[4] Die einfache, steife Blattspreite ist bei einer Länge von 3 bis 9 Zentimetern, sowie einer Breite von 2 bis 10 Millimetern schmal-lanzettlichen[1] oder linealisch-lanzettlich mit runder und stängelumfassender Basis und zugespitztem oberen Ende und rauem,[4] behaartem Blattrand; sie ist an ihrer Basis am breitesten. Der aufsteigende Blattstiel ist 1 bis 60 Millimeter lang, dünn und flaumit behaart.[5]
Ihr trugdoldenartiger Blütenstand enthält locker angeordnet 3 bis 31 Blüten.[5] Sie stehen in einem dichasial verzweigten Blütenstand, einem sogenannten Zymoid. Dabei wiederholt sich mehrfach nacheinander ein Verzweigungsmuster, bei dem die Hauptachse in einer Blüte endet, welche wiederum von jeweils zwei Seitenachsen übergipfelt wird. Die laubblattähnlichen, krautigen 5 bis 50 Millimeter langen Deckblätter[5] sind bewimpert.[4]
Die zwittrigen Blüten sind bei einem Durchmesser von 2 bis 3 Zentimetern radiärsymmetrisch und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die fünf kahlen Kelchblätter sind bei einer Länge von 6 bis 8 Millimetern[4] eiförmig-lanzettlich mit spitzem oberen Ende und undeutlich dreinervig.[5] Die fünf weißen Kronblätter sind bis zur Hälfte ihre Länge gespaltenen und sind bei einer Länge von 8 bis 14 Millimetern etwa 1,5 bis doppelt so lang wie die Kelchblätter.[1][4][5] Selten fehlen Kronblätter.[5] Meist sind zehn Staubblätter vorhanden, die manchmal durch degeneration weniger sein können.[5] Der Fruchtknoten ist oberständig. Es sind drei freie aufsteigende Griffel pro Blüte vorhanden,[1] die etwa 4 Millimeter lang sind.[5]
Die bei einem Durchmesser von 5 bis 6 Millimetern kugelige, mit stumpfem oberen Ende, Kapselfrucht besitzt in etwa die Größe des Blütenkelchs.[1][4][5] Bei Reife öffnen sich die Kapselfrüchte mit drei Klappen, die sich spät in sechs Klappen aufspalten und entlassen die Samen.[5] Die rötlich-braunen Samen sind bei einem Durchmesser von 2 bis 3 Millimetern nierenförmig und dicht papillös.[5]
Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 13;[3] es wurden Chromosomenzahlen von 2n = 26[3][1][6][7] oder 56[4] ermittelt.
In der Schweiz reicht die Blütenzeit von Mai bis Juni,[4] in anderen Gebieten beginnt die Blütezeit schon im April. Da nicht alle Blüten zugleich blühen, sondern an den Stielen nacheinander, zieht sich die Blütezeit über mehrere Monate hin, obwohl die Einzelblüten nur eine kurze Lebensdauer haben. Im Sommer reifen die Früchte.
Bei der Großen Sternmiere handelt es sich um einen Chamaephyten.[3]
Die Große Sternmiere wird entweder von Insekten bestäubt oder ihre zwittrigen Blüten bestäuben sich selbst. Die Art tritt fast ausschließlich in größeren, allerdings selten bestandsbildenden, Gruppen auf. Die Verbreitung ihrer Samen erfolgt durch den Wind. Über vegetative Vermehrung aus ihren Rhizomknospsen und aus den vorjährigen, bodennahen Sprossachsen, bildet sie schnell kleine Horste aus.
Sie ist eine wichtige Nahrungspflanze für etliche Nachtfalterarten. Beispielsweise ist sie eine Nektarpflanze des Hornkraut-Tageulchens (Panemeria tenebrata). Für mehrere weitere Eulenfalter und Spanner stellt sie eine wichtige Raupen-Futterpflanze dar, insbesondere für den potenziell gefährdeten Sternmieren-Blattspanner (Euphyia biangulata), den stark gefährdeten Hornkraut-Blattspanner (Euphyia frustata) und die gefährdete Braune Glattrückeneule (Aporophyla lutulenta).
Die Große Sternmiere ist in den warmgemäßigten Gebieten Europas Westasiens und des Kaukasusraums, sowie in einigen Ländern Nordafrikas weitverbreitet.[8] Es gibt Fundortangaben für das nördlichen Algerien, Marokko, Tunesien, das nördliche Portugal, das nördliche Spanien, das nördliche Frankreich, Belgien, die Niederlande, das Vereinigte Königreich, Irland,[9] Dänemark, das südliche Norwegen, das südliche Schweden, Estland, Litauen, Lettland, den europäischen Teil Russlands, Belarus, die Ukraine, die Krim, Ciskaukasien, Armenien, Aserbaidschan, Georgien, Dagestan, das westliche Sibirien, die Türkei, Iran, Afghanistan, Deutschland, Österreich, die Schweiz, Italien,[10] Ungarn, Polen, Slowakei, Slowenien, Kroatien, Rumänien, Bulgarien, Albanien, Nordmazedonien und das nördliche Griechenland.[11] Sie ist beispielsweise[11] im östlichen Nordamerika ein Neophyt.
Die Große Sternmiere gedeiht meist in lichte, krautreiche Laub- und Mischwälder, Hecken und Gebüsche. Dort besiedelt sie vor allem frische bis mäßig trockene, mäßig nährstoffreiche, meist kalkfreie, lehmige und sandige Böden bis in mittlere Gebirgslagen. Sie ist in Mitteleuropa eine Charakterart des Verbands Carpinion, kommt aber auch in Pflanzengesellschaften der Verbände Fagion, Pruno-Rubion oder Trifolion medii vor.[7]
Die Erstveröffentlichung erfolgte 1753 unter dem Namen (Basionym) Stellaria holostea durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus I, Seite 422.[8][12][13] Das Artepitheton holostea leitet sich aus den altgriechischen Wörtern ὅλος hólos sowie ὀστέον ostéon für „Knochen“ ab und bedeutet „knochenhart“, dies bezieht sich auf die Stängel. Als Lectotypus wurde 1993 LINN-584.4 durch Jonsell und Jarvis in Regnum Veg., Volume 127, Seite 91 festgelegt.[13] Die Neukombination zu Rabelera holostea (L.) M.T.Sharples & E.A.Tripp wurde im November 2019 durch Mathew T. Sharples und Erin A. Tripp in Phylogenetic Relationships Within and Delimitation of the Cosmopolitan Flowering Plant Genus Stellaria L. (Caryophyllaceae): Core Stars and Fallen Stars. In: Systematic Botany, Volume 44, Issue 4, S. 857–876 veröffentlicht. Dafür wurde die neue Gattung Rabelera M.T.Sharples & E.A.Tripp aufgestellt.[2] Der Gattungsname Rabelera ehrt Richard Kevin Rabeler (* 1953)[10] Ein weiteres Synonym für Rabelera holostea (L.) M.T.Sharples & E.A.Tripp ist Alsine holostea (L.) Britton.[5]
Molekulargenetische Daten machen es erforderlich in der Tribus Alsineae innerhalb der Familie Caryophyllaceae einige Veränderungen in der Systematik durchzuführen. Dabei wurden einige Arten die bisher der Gattung Stellaria s. l. zugerechnet wurden in andere Gattungen zu stellen und neue Gattungen aufzustellen.[2]
Die Große Sternmiere (Rabelera holostea (L.) M.T.Sharples & E.A.Tripp, Syn.: Stellaria holostea L.), auch Echte Sternmiere oder Großblütige Sternmiere genannt, ist seit Sharples et al. 2019 die einzige Art der Pflanzengattung Rabelera innerhalb der Familie der Nelkengewächse (Caryophyllaceae). Sie ist ein weitverbreiteter Frühjahrsblüher in den warmgemäßigten Gebieten Europas bis Westasiens und Nordafrikas.
Stellaria holostea is a perennial yerbaceous flouerin plant in the carnation faimily Caryophyllaceae.
La Stellaria holostea l'è 'na piànta erbàcea de la famìa botànica de le Caryophyllaceae.
L'è 'na piànta perène che pöl rià a 'na altèsa de 60 ghèi, col gamp fì e dèbol, e de sesiù tetrangolàr. Le fòie le pöl nà dei 3 ai 8 ghèi, i è de fùrma lanceolàda, le fenés a pùta e le g'ha mìa de gambì. La dispizisiù de le fòie ré al gamp l'è opòsta. I fiùr i è biànch, grancc 1,5÷3 ghèi de diàmetro. I pétali i è bèi lobulàcc e lónch a l'endópe de i sò sépali, I pedezèi (cioè i gambì dei fiùr) i è pilùs. El fröt l'è 'na càpsula globulàra.
Zòne ömede e pòscc a l'ómbréa[1]
Se la tróa 'n töta Europa, föra che 'n Islanda e 'n Albania.
La Stellaria holostea l'è 'na piànta erbàcea de la famìa botànica de le Caryophyllaceae.
Rabelera holostea, known as greater stitchwort, greater starwort,[1] and addersmeat,[2] is a perennial herbaceous flowering plant in the family Caryophyllaceae. It was formerly placed in the genus Stellaria, as Stellaria holostea, but was transferred to the genus Rabelera in 2019 based on phylogenetic analyses.[3][4][5][6] It is the only species in the genus Rabelera. Greater stitchwort is native to Western and Central Europe, including the British Isles.
Greater stichwort can be found in woodlands, edges, and open fields[7] and is sometimes grown in gardens.[8]
Greater stitchwort can grow up to 60 cm (24 in) in height, with roughly 4-angled stems. The long, narrow (lanceolate) leaves are greyish green, hairless, sessile, opposite, and decussate (the successive pairs borne at right angles to each other).[9]: 460 [10]: 90 [11]
The flowers are white, 2–3 cm (0.79–1.18 in) across, with five petals split to about halfway the length of the petal. The sepals are much shorter than the petals.[11][12]
.jpg)
Flowers
_(4514555134).jpg)
Leaves
.jpg)
With a small yellow underwing, Panemeria tenebrata
The specific epithet holostea comes from the Greek holosteon, meaning 'entire bone'; a reference to the brittleness of the weak stems of this plant.[13]
The common name stitchwort is a reference to a herbal remedy in which this plant is used allegedly to cure side stitch, which afflicts many people when they try to run without stretching first.[14] Other common names for Rabelera holostea include: daddy's-shirt-buttons, poor-man's buttonhole, brassy buttons, wedding cakes, star-of-Bethlehem, and snapdragon.[8][7] Many of these names are in reference to the stems, which easily break.[8]
Rabelera holostea, known as greater stitchwort, greater starwort, and addersmeat, is a perennial herbaceous flowering plant in the family Caryophyllaceae. It was formerly placed in the genus Stellaria, as Stellaria holostea, but was transferred to the genus Rabelera in 2019 based on phylogenetic analyses. It is the only species in the genus Rabelera. Greater stitchwort is native to Western and Central Europe, including the British Isles.
Greater stichwort can be found in woodlands, edges, and open fields and is sometimes grown in gardens.
La estrellada (Stellaria holostea) es una planta herbácea de la familia de las cariofiláceas.
Planta perenne, de hasta 60 cm, con tallos débiles, afiladamente tetrangulares, y hojas de 3-8 cm, lanceoladas puntiagudas y apecioladas. Flores blancas, de 1,5-3 cm de diámetro, con pétalos pronunciadamente lobulados y el doble de largo que sus sépalos, pedicelos pelosos. Cápsula globular.
Setos, zonas húmedas en lugares umbríos[1]
Toda Europa, excepto Islandia y Albania.
Stellaria holostea fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 421. 1753.[2]
Número de cromosomas de Stellaria holostea (Fam. Caryophyllaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=26[3]
Stellaria: nombre genérico que deriva del stella para la "estrella", debido a la forma de estrella de las flores o alguna otra característica.[4]
holostea: epíteto
La estrellada (Stellaria holostea) es una planta herbácea de la familia de las cariofiláceas.
Mets-tähthein (Stellaria holostea) on taimeliik nelgiliste sugukonnast tähtheina perekonnast.
Taime kõrgus 10 kuni 40 sentimeetrit. Lehed ja varred on kergesti murduvad. Lehed on piklikud, leheservad ja leherood karedate karvadega. Varred on paljad ja kandilised.
Kroonlehed on lõhenenud kuni keskpaigani. Valgeid kroonlehti on viis tükki.
Eelistab kasvada kuuse-segametsades, põõsastikes, puisniitudel. Eestis levikult tavaline.
Mets-tähthein (Stellaria holostea) on taimeliik nelgiliste sugukonnast tähtheina perekonnast.
Taime kõrgus 10 kuni 40 sentimeetrit. Lehed ja varred on kergesti murduvad. Lehed on piklikud, leheservad ja leherood karedate karvadega. Varred on paljad ja kandilised.
Kroonlehed on lõhenenud kuni keskpaigani. Valgeid kroonlehti on viis tükki.
Eelistab kasvada kuuse-segametsades, põõsastikes, puisniitudel. Eestis levikult tavaline.
Izar-belar arrunta (Stellaria holostea) Caryophyllaceae familiako landare belarkara da.
Landare iraunkorra, 60 cm-rainokoa, zorrozki tetrangular diren zurtoin ahulekin, eta 3-8 cm-ko hostoak, lantzeolatuak, punta zorrotzekoak eta peziolodunak. Lore zuriak, 1,5-3 cm-ko diametrokoak, petaloak nabarmen lobulatuak eta luzeak, sepaloen halako bi, pedizelo iletsuak. Kapsula globularra.
Heskaietan, gune hezeetan, leku laiotzetan[1]
Europa osoan, Islandia eta Albania izan ezik.
Stellaria holostea Carlos Linnaeus-ek deskribatu zuen (Species Plantarum 1: 421. 1753).[2]
Stellaria holostea (Fam. Caryophyllaceae) landarearen kromosoma kopurua eta taxoi infraspecifikoak: 2n=26[3]
Stellaria: izen arrunta, latinaren stella-tik "izar" eratorria, izar-itxurako lorea delako edo beste zenbait ezaugarrirengatik.[4]
Kevättähtimö (Stellaria holostea) on monivuotinen, valkokukkainen tähtimöiden sukuun kuuluva kohokkikasvi.
Pysty- tai kohenevavartinen kevättähtimö voi kasvaa 20–30 cm pitkäksi. Varsi on hoikka, hauras, teräväsärmäinen ja kalju. Vastakkain olevat lehdet ovat ruodittomia, 3–8 cm pitkiä, siirottavia ja jäykkiä. Muodoltaan ne ovat kapeanpuikeita, pitkäsuippuisia, teräväkärkisiä ja karheita. Kukinto on kaksihaarainen viuhko, joka joskus on muuntunut yksikukkaiseksi. Kukinnon kaikki tukilehdet ovat kalvolaidattomia. Valkoisissa kukissa on viisi verho- ja terälehteä. Terälehdet ovat osittain kaksijakoisia, 12–15 mm pitkiä ja 1,5–2 kertaa verholehtien pituisia. Kukan emiö on kolmelehtinen. Suomessa kevättähtimö kukkii touko-kesäkuussa. Hedelmä on kuusiliuskaisesti aukeava kota. Laji talvehtii rönsymäisten, juurehtivien versojensa varassa.[1]
Kevättähtimön erottaa muista sukunsa lajeista, esimerkiksi lehtotähtimöstä (S. nemorum) suurten kukkien ja pitkulaisten lehtien avulla. Heinätähtimöstä (S. graminea) sen erottaa ainakin lyhytpontisempien heteiden avulla.
Kevättähtimöä tavataan Euroopassa Pyreneiden niemimaan pohjoisosista Länsi-Venäjälle. Etelässä sitä kasvaa aina Etelä-Italiaan ja Keski-Kreikkaan saakka, pohjoisessa levinneisyysalue ulottuu Fennoskandian keskiosiin ja Venäjän pohjoisosiin. Kaukasuksella lajilla on oma erillinen esiintymisalueensa. Euroopan ulkopuolella lajia tavataan Länsi-Siperian eteläosissa, Turkissa, Iranissa, Tunisiassa ja Marokossa. Tulokaslajina kevättähtimöä on tavattu myös Pohjois-Amerikan itärannikolla ja Uudessa-Seelannissa.[2]
Suomessa kevättähtimö on alkuperäislaji etelärannikon tammivyöhykeellä, jossa se on jokseenkin yleinen. Jo Hämeessä se on harvinainen lehtolaji. Satunnaisena tulokaskasvina kevättähtimöä tavataan aina Pohjois-Pohjanmaan eteläosien korkeudelle.[3] Lajin vahvin esiintymisalue Suomessa painottuu Uudellemaalle.[4]
Kevättähtimö kasvaa lehdoissa, lehtomaisissa metsissä, metsänreunoissa ja -aukoissa, lehtoniityillä ja puistojen nurmikoilla.[3] Sopivilla kasvupaikoilla kevättähtimö voi muodostaa suuria, kukinta-aikaan hyvin näyttäviä kasvustoja. Lajin on havaittu viihtyvän erityisen hyvin muurahaispesien ympärillä, mutta syytä tähän ei tiedetä.[5]
Kevättähtimöä kasvatetaan jonkin verran myös koristekasvina, usein luonnosta siirrettynä.[4]
Kevättähtimö (Stellaria holostea) on monivuotinen, valkokukkainen tähtimöiden sukuun kuuluva kohokkikasvi.
Stellaria holostea
La Stellaire holostée (Stellaria holostea ou Rabelera holostea) est une plante herbacée vivace de la famille des Caryophyllacées. Elle pousse en forêt, lisières et sur les talus en Europe au printemps. Elle est aussi appelée Langue d'oiseau.
Le terme « holostée » veut dire « entièrement [constitué] d'os », en raison de la forme particulière des tiges, anguleuses, et renflées aux extrémités, ce qui les fait ressembler quelque peu à des os[1]. Comme la tige est particulièrement cassante, la stellaire était autrefois préconisée dans le traitement des fractures, selon la théorie des signatures[2].
L'espèce porte plusieurs noms vernaculaires : craquet, collerette de la Vierge, épingles de la Vierge, faisceau de la Vierge ou herbe à la Sainte-Vierge en référence à ses fleurs blanches immaculées[3], gramen-fleuri, bec d'oiseau, langue d'oiseau, en référence à la forme allongée et aiguë de ses feuilles[4].
Cette plante vivace développe une souche rhizomateuse souterraine traçante qui s'étale (reproduction végétative) et d’où partent de fines tiges quadrangulaires couchées à la base, puis redressées, pubérulentes au sommet, faisant une hauteur de 10 à 60 cm. Elle présente un polymorphisme foliaire : feuilles basales parfois courtement pétiolées, feuilles caulinaires sessiles (10-15 mm), rugueuses, lancéolées, longuement acuminées, fermes, ciliées-scabres aux bords et sur la nervure en dessous (face supérieure poilue, face inférieure glabre). Les feuilles persistantes restent vertes l'hiver[4].
L'inflorescence est constituée de boutons floraux turbinés donnant naissance à 6-15 fleurs actinomorphes blanches (2-3 cm de diamètre, la couleur tirant au vert-jaune à la base) disposées en cyme bipare terminale. Les bractées sont herbacées, à la différence des bractées à bords scarieux de Stellaria graminea[4].
Le calice glabre est formé de cinq sépales libres (6-8 mm), ovales à lancéolés, sans nervures, appliqués sur les pétales. La corolle est composée de 5 pétales bifides (ce qui donne l’impression qu’il y a 10 pétales) veinés, deux fois plus grands que le calice (de taille supérieure à 1 cm, ils dépassent peu les sépales chez S. graminea). La période de floraison va de mai à juillet[4]. L'androcée est constitué de 10 étamines jaune-verdâtre, protandres et hypogynes. Plante gynodioïque, son gynécée comprend 5 carpelles soudés en un ovaire supère surmonté de 2 à 5 styles libres de couleur blanche[5]. À l'issue de la pollinisation zoogame (la plante nectarifère est visitée par les abeilles, les papillons et les oiseaux), se forment des petites capsules déhiscentes à 6 valves, subglobuleuses à globuleuses, égalant le calice persistant. Ces fruits contiennent plusieurs graines roussâtres, à dissémination barochore[4].
Boutons floraux
Fleur
Graines réniformes et hérissées
Fleurs
Les habitats types de cette plante qui pousse partiellement à l’ombre sur des sols riches en éléments nutritifs sont les ourlets externes acidophiles médioeuropéens (forêts claires de feuillus, forêts à essences mixtes, lisières, prairies, haies, taillis)[4].
L'aire de répartition de cette chaméphyte, très commune en France (rare dans la région méditerranéenne), est européen méridional[4].
Comme la Stellaire intermédiaire, les jeunes pousses[6], feuilles et fleurs sont comestibles en salade (goût du petit pois), mais les organes végétatifs sont en général trop coriaces et filandreux avec l'âge, et il ne faut pas en abuser à cause de sa qualité légèrement laxative voire toxique[7].
Dans les pharmacopées traditionnelles en Europe, sa richesse en saponines et flavonoïdes[8] fait qu'elle était employée comme la Stellaire intermédiaire (diurétique, troubles gastro-intestinaux), mais surtout, une fois écrasée, en applications externes, en particulier sur les furoncles et les anthrax[9].
Ses longues feuilles étroites et ses tiges grêles font songer à une Graminée, d'où son emploi jadis comme plante vivace ornementale des parcs et des rocailles[9].
Les chenilles de papillons de nuit (Noctuidae : Panemeria tenebrata (en); Geometridae : Euphyia biangulata (en), Euphyia frustata (en), Aporophyla lutulenta (en)) se nourrissent de son feuillage et de ses fleurs[10].
Stellaria holostea
La Stellaire holostée (Stellaria holostea ou Rabelera holostea) est une plante herbacée vivace de la famille des Caryophyllacées. Elle pousse en forêt, lisières et sur les talus en Europe au printemps. Elle est aussi appelée Langue d'oiseau.
A muruxa[Cómpre referencia] ou herba paxareira[Cómpre referencia] (Stellaria holostea) é unha planta herbácea da familia das cariofiláceas.
Planta perenne, de até 60 cm, con talos débiles, afiadamente tetrangulares, e follas lanceoladas, puntiagudas e apecioladas de 3 a 8 cm. Flores brancas, de 1,5 a 3 cm de diámetro, con pétalos profundamente divididos o dobre de longo que os seus sépalos, pedicelos pelosos e cápsula globular.
Sebes, zonas húmidas en lugares umbríos[1]
Toda Europa, excepto Islandia e Albania.
A especie Stellaria holostea foi descrita por primeira vez por Carlos Linneo e publicado en Species Plantarum 1: 421. 1753.[2]
Número de cromosomas de Stellaria holostea (Fam. Caryophyllaceae) e táxones infraespecíficos: 2n=26[3]
A muruxa[Cómpre referencia] ou herba paxareira[Cómpre referencia] (Stellaria holostea) é unha planta herbácea da familia das cariofiláceas.
Lěsny hwězdnik (Stellaria holostea) je rostlina ze swójby nalikowych rostlinow (Caryophyllaceae).
Lěsny hwězdnik je trajne zelo, kotrež docpěje wysokosć wot 15 hač do 30 cm (wot 10 hač do 45 cm).
Štyrihranite stołpiki su łamliwe, postupowace, deleka nahe a horjeka rozpjeršene kosmate.
Proste, přećiwostejne, sedźace łopjena su wusko-lancetojte a docpěja dołhosć wot wjace hač 5 cm. Wone njesu dołhi kónčk a su na kromje hrube.
Kćěje wot apryla hač do meje. Kćenja su dołho stopikate a docpěja wulkosć wot 1,5 hač do 2 cm a steja po 6 hač po 15 (60) w widličkojce rozhałuzowacych kwětnistwach. Běłe krónowe łopješka su něhdźe hač do srjedźišća dwustołpowe a dwójce tak dołhe kaž 6-8 mm dołhe, bjeznerwne keluškowe łopješka. Pěsty su tři. Nošne łopješka su zelišćowe.
Kćenja přiwabjeja wjele insektow, ale móžeja so sam wopróšeć.
Hłowna wóska zahe rosćenje zastanje. Dwě pódlanskej hałuzy rosćenje pokročujetej, při čimž so tutej pozdźišo zaso wot pódlanskeju hałuzow přewjercholitej. Tajke kwětnistwo rěka dichazij.
Płody su kapsle, kotrež so ze šěsć zapadakami puknu.
Rosće w swětłych lěsach, w kotrych wustupuja dosć zela na pódźe, pod žiwych płotach, na lěsnych kromach a na lěsnych pućach. Ma radšo pěskowe abo hlinjane, zwjetša njewapnite abo bjezwapnite pódy.
Rostlina je w nimale cyłej Europje rozšěrjena, při čimž na sewjer hač do južneje Skandinawiskeje wustupuje.
Ilustracija
Lěsny hwězdnik. W: FloraWeb.de. (němsce)
Lěsny hwězdnik (Stellaria holostea) je rostlina ze swójby nalikowych rostlinow (Caryophyllaceae).
Krūmokšninė žliūgė (lot. Stellaria holostea, vok. Große Sternmiere, angl. Addersmeat) – gvazdikinių (Caryophyllaceae) šeimos, žliūgių (Stellaria) genties augalas. Paplitęs Europoje, Sibire, šiaurės Afrikoje.
Daugiametis, 15-45 cm aukščio žolinis augalas. Šakniastiebis plonas, ilgas, šliaužiantis. Stiebai keturbriauniai, šiurkščiomis briaunomis, trapūs, dvejopi. Vieni jų trumpi, statūs, bežiedžiai, kiti kylantys, šakoti; viršūnėje retas žiedynas. Lapai bekočiai, priešiniai, siauri, linijiškai lancetiški, 4-7 cm ilgio, 1-1,2 cm pločio, šiurkščiais kraštais. Žiedynai – reti, netikri skėčiai. Žiedai ilgakočiai, dvilyčiai, taisyklingi, su dvigubu apyžiedžiu. Taurėlapiai 5, pasiliekantys prie vaisių, smailūs, pliki. Vainiklapiai 5, balti, ilgi (1,5-1,8 cm ilgio), iki pusės įskelti, dukart ilgesni už taurėlapius, tamsoje ar paunksmėje susiglaudę, o šviesoje išsiskleidę. Kuokelių 10. Piestelė viena, su 3 liemenėliais. Vaisius – sausa, rutuliška, daugiasėklė dėžutė, pilna smulkių sėklų.
Žydi balandžio – liepos mėn. Dažna visuose Lietuvos rajonuose. Auga krūmuose, miškuose, pamiškėse, derlinguose, vidutinio drėgnumo dirvožemiuose. Medingas augalas. Noriai ėdamas gyvulių.
Pavasarį žydintys augalai, Živilė Lazdauskaitė, Vilnius, Mokslas, 1985, 72 psl.
Krūmokšninė žliūgė (lot. Stellaria holostea, vok. Große Sternmiere, angl. Addersmeat) – gvazdikinių (Caryophyllaceae) šeimos, žliūgių (Stellaria) genties augalas. Paplitęs Europoje, Sibire, šiaurės Afrikoje.
Daugiametis, 15-45 cm aukščio žolinis augalas. Šakniastiebis plonas, ilgas, šliaužiantis. Stiebai keturbriauniai, šiurkščiomis briaunomis, trapūs, dvejopi. Vieni jų trumpi, statūs, bežiedžiai, kiti kylantys, šakoti; viršūnėje retas žiedynas. Lapai bekočiai, priešiniai, siauri, linijiškai lancetiški, 4-7 cm ilgio, 1-1,2 cm pločio, šiurkščiais kraštais. Žiedynai – reti, netikri skėčiai. Žiedai ilgakočiai, dvilyčiai, taisyklingi, su dvigubu apyžiedžiu. Taurėlapiai 5, pasiliekantys prie vaisių, smailūs, pliki. Vainiklapiai 5, balti, ilgi (1,5-1,8 cm ilgio), iki pusės įskelti, dukart ilgesni už taurėlapius, tamsoje ar paunksmėje susiglaudę, o šviesoje išsiskleidę. Kuokelių 10. Piestelė viena, su 3 liemenėliais. Vaisius – sausa, rutuliška, daugiasėklė dėžutė, pilna smulkių sėklų.
Žydi balandžio – liepos mėn. Dažna visuose Lietuvos rajonuose. Auga krūmuose, miškuose, pamiškėse, derlinguose, vidutinio drėgnumo dirvožemiuose. Medingas augalas. Noriai ėdamas gyvulių.
Grote muur (Stellaria holostea) is een kruidachtige, vaste plant uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae). Binnen zijn geslacht is het de soort met grootste bloemen. De vijf kroonbladen zijn wit en 1-3 cm groot. Verder zijn ze tot het midden gespleten. (Muursoorten worden nog weleens verkeerd gedetermineerd omdat men denkt dat er tien kroonblaadjes zijn). De rand van het blad, de onderkant van de middennerf en de stengel voelen ruw aan. De schutbladen, die aan voet van bloemstengels staan zijn helemaal groen en hebben geen doorzichtige vliezige rand. De bladen van grote muur zijn langer dan die van akkerhoornbloem, waarmee zij soms verward wordt. Bovendien lopen de bladranden van laatste soort evenwijdig aan elkaar en heeft die een afgeronde bladtop met een klein spitsje. De bladen van grote muur lopen langzaam uit in een spitse bladtop.
Grote muur is een plant van loofbossen en heggen. Ze groeit daar voornamelijk in de bosrand en in wegbermen in de buurt van de bossen. De plant komt voor in Europa, Noord-Afrika en West-Azië. In Nederland groeit ze voornamelijk op de zandgronden, Zuid-Limburg en langs de Maas en de Rijn met haar zijtakken. In België is ze vrij algemeen, met uitzondering van de kuststreek en de hoge Kempen.
Grote muur is vroeger in gebruik geweest als geneesmiddel voor de ogen. Tegenwoordig wordt ze in natuurlijke tuinen toegepast als attractieve bodembedekker onder houtige gewassen.
Grote muur wordt veel bezocht door insecten voor bestuiving.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Stellaria holostea op Wikimedia Commons. Grote muur (Stellaria holostea) is een kruidachtige, vaste plant uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae). Binnen zijn geslacht is het de soort met grootste bloemen. De vijf kroonbladen zijn wit en 1-3 cm groot. Verder zijn ze tot het midden gespleten. (Muursoorten worden nog weleens verkeerd gedetermineerd omdat men denkt dat er tien kroonblaadjes zijn). De rand van het blad, de onderkant van de middennerf en de stengel voelen ruw aan. De schutbladen, die aan voet van bloemstengels staan zijn helemaal groen en hebben geen doorzichtige vliezige rand. De bladen van grote muur zijn langer dan die van akkerhoornbloem, waarmee zij soms verward wordt. Bovendien lopen de bladranden van laatste soort evenwijdig aan elkaar en heeft die een afgeronde bladtop met een klein spitsje. De bladen van grote muur lopen langzaam uit in een spitse bladtop.
Lundstjerneblom ( Stellaria holostea), er en av 13 arter i Stjerneblomslekten (Stellaria), som tilhører nellikfamilien. Planten er om lag 30 cm høy.
Den vokser i lys løvskog, og skogsbryn, samt langs kyst og i tettbygde strøk. Den danner mattestrukturer ved at røttene spres horisontalt og skyter opp nye skudd. Lundstjerneblom finnes i Norge kun på strekningen fra Grimstad til Karmøy.
Lundstjerneblom har brede eller etterhvert smalere, lansettformede blader, og tynn, firkantet stengel. Blomstene har fem spaltede, hvite kronblader som fremstår som fem distinkte kronblad (i motsetning til hos skogstjerneblom, hvor de kan se ut som ti kronblader). Kronbladen er lengre enn dekkbladene, spaltet omtrent til midten, og står rundt ti pollenbærere.
Det sitter gjerne flere (2-4) blomster på hver stilk. Blomsten har også dekkblader, og tre griffeler. Frøkapslene er brune og omtrent kulerunde – dekkbladene rundt dem sprekker i fire deler.
Flere av artene i stjerneblomslekten, smelleslekten og storarveslekten kan være vanskelige å skille fra hverandre. nedenfor gjengis de viktigste trekk for å gjenkjenne og skille de vanligste artene fra hverandre.
Lundstjerneblom ( Stellaria holostea), er en av 13 arter i Stjerneblomslekten (Stellaria), som tilhører nellikfamilien. Planten er om lag 30 cm høy.
Den vokser i lys løvskog, og skogsbryn, samt langs kyst og i tettbygde strøk. Den danner mattestrukturer ved at røttene spres horisontalt og skyter opp nye skudd. Lundstjerneblom finnes i Norge kun på strekningen fra Grimstad til Karmøy.
Lundstjerneblom har brede eller etterhvert smalere, lansettformede blader, og tynn, firkantet stengel. Blomstene har fem spaltede, hvite kronblader som fremstår som fem distinkte kronblad (i motsetning til hos skogstjerneblom, hvor de kan se ut som ti kronblader). Kronbladen er lengre enn dekkbladene, spaltet omtrent til midten, og står rundt ti pollenbærere.
Det sitter gjerne flere (2-4) blomster på hver stilk. Blomsten har også dekkblader, og tre griffeler. Frøkapslene er brune og omtrent kulerunde – dekkbladene rundt dem sprekker i fire deler.
Gwiazdnica wielkokwiatowa (Stellaria holostea L.) – gatunek rośliny z rodziny goździkowatych. Występuje dziko w Europie, północnej Afryce, Małej Azji i na Syberii. W Polsce gatunek pospolity.
Bylina, chamefit. W środkowej Europie rośnie od niżu po wyżyny, rzadko na pogórzu. Typowa roślina leśna, występująca głównie w lasach liściastych: dębowo-grabowych, bukowych i nadrzecznych olszynach. Zasiedla także zarośla i żywopłoty. Preferuje gleby gliniaste, próchnicze, które nie zawierają dużo wapnia. Kwitnie stopniowo od końca kwietnia do początku czerwca, zapylana jest przez owady[2]. Kwiaty są przedprątne, co utrudnia samozapylenie, jednak gdy nie nastąpi zapylenie krzyżowe, roślina dość łatwo może zapylić się własnym pyłkiem i wytworzyć nasiona. Kwiaty na noc oraz podczas deszczowej pogody zamykają się, chroniąc słupek i pręciki. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Carpinion, Ass. Stellario-Carpinetum[3].
Jest w niektórych krajach uprawiana jako roślina ozdobna[4]. Preferuje próchniczną, żyzną i lekko kwaśną glebę[4]. Rozmnaża się ją z nasion lub przez sadzonki.
Gwiazdnica wielkokwiatowa (Stellaria holostea L.) – gatunek rośliny z rodziny goździkowatych. Występuje dziko w Europie, północnej Afryce, Małej Azji i na Syberii. W Polsce gatunek pospolity.
A espécie Stellaria holostea é uma planta vivaz, herbácea, da família dos cravos.
Semelhante à espécie Stellaria media (conhecida por "morugem vulgar"), mas com flores brancas de maiores dimensões, com um diâmetro de 20 a 30 cm e dispostas em panícula.
As pétalas são fendidas a meio do seu comprimento e são bastante mais compridas que as sépalas. tem 10 estames e 3 carpelos. De todas as plantas semelhantes, é a que tem as flores maiores, excepto no caso da espécie Cerastium arcticum que tem folhas totalmente diferentes e habita no Árctico. Todas as folhas são séceis (sem pecíolo), estreitas, lanceoladas, ficando menores à medida que se distanciam da base, até formarem uma extremidade pontiaguda. As folhas são de um coloração verde-azulada.
Os caules são quadrados (em secção transversal).
Cresce em bosques, sebes e caminhos sombrios.
A espécie Stellaria holostea é uma planta vivaz, herbácea, da família dos cravos.
Buskstjärnblomma (Stellaria holostea) är en växtart i familjen nejlikväxter. (Även grässtjärnblomma är en nejlikväxt men hör till ett annat släkte). Växten förekommer bl.a. på Öland och är karaktärsväxt för en typ av ekskog på Omberg.
Wikimedia Commons har media som rör Buskstjärnblomma.
Buskstjärnblomma (Stellaria holostea) är en växtart i familjen nejlikväxter. (Även grässtjärnblomma är en nejlikväxt men hör till ett annat släkte). Växten förekommer bl.a. på Öland och är karaktärsväxt för en typ av ekskog på Omberg.
Китицекореневий багаторічник з повзучим гіллястим кореневищем. Стебла висотою 15-40 см, чотиригранні, ростуть вертикально, гладкі, ламкі. Листки сидячі, вузьколанцетні, гострі, довжиною 4-9 см, шириною 0,5-1,3 см, по краю і середньої жилці гострошерохуваті. Суцвіття негусті, квітки на довгих опушених квітконіжках. Чашолистки яйцевидно-ланцетні, гострі, гладкі, без добре помітних жилок, довжиною 7-10 мм. Пелюстки білі, удвічі довше чашечки, до половини двороздільні. Стовпчиків три. Коробочка куляста, дорівнює чашечці. Цвіте в квітні — липні.
Довговегетуюча рослина. Відрізняється високою вегетативною рухливістю. Внаслідок великої швидкості і тривалості росту надземних батогів і «підстилкових» горизонтальних пагонів (столонів) дорослі особини зірочника швидко захоплюють територію, просуваючись на 100 см і більше протягом року. Рослини йдуть під сніг з зеленим листям, які протягом сніжного періоду відмирають, органічного спокою у них немає. Проростки з'являються в середині — наприкінці травня, можливе проростання насіння і відразу після розсіювання з материнської рослини, в той же вегетаційний період. Незважаючи на велику кількість насіння, що розсіюються, сходи зірочника в лісі зустрічаються рідко, причому виключно на ділянках, позбавлених трав'яного покриву. В інших умовах, під покровом материнських рослин, смертність їх дуже висока.
Мезофіт, часто зустрічається в листяних, хвойних та хвойно-широколистяних лісах різних типів на досить родючих ґрунтах. Європейсько-западносибирський вид. Росте на всій європейській частині колишнього СРСР, окрім Арктики та Криму, на Кавказі і в Західному Сибіру, в Скандинавії, Середній та Атлантичній Європі, Середземномор'ї, на Балканському півострові, у Малій Азії, Ірані, як заносна рослина — в Північній Америці.
Для приготування юшок використовують молоде листя та стебла. Рідше з них роблять салати. Збирають до початку цвітіння з середини квітня до кінця травня. Також листя квасять замість капусти.[1]
Квіти
Квітка зірочника лісового
Плантація зірочника лісового у Нормандії
Stellaria holostea là loài thực vật có hoa thuộc họ Cẩm chướng. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Stellaria holostea là loài thực vật có hoa thuộc họ Cẩm chướng. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Stellaria holostea L., 1753
Звездча́тка ланцетови́дная, или Звездчатка лесна́я, или Звездчатка жестколистная[2] (лат. Stellária holóstea) — многолетнее травянистое растение, вид рода Звездчатка (Stellaria) семейства Гвоздичные (Caryophyllaceae).
Многолетнее травянистое растение с тонким ползучим корневищем. Стебли приподнимающиеся, 20—35 см (иногда до 60 см) высотой, в верхней части ветвящиеся, четырёхгранные, гладкие, в узлах жёстковолосистые.
Листья узколанцетной формы, с заострённым концом, супротивные, сросшиеся основаниями, по краю и по средней жилке с нижней стороны жёсткореснитчатые, 4—9 см длиной и не более 1,3 см шириной.
Цветки собраны в рыхлый дихазиальный полузонтик по 3—30, на короткоопушённых цветоножках до 4 см длиной. Чашелистики гладкие, острые, как правило, 7—10 мм длиной. Лепестки белого цвета, в числе пяти (иногда венчик редуцирован), разделённые на две доли линейно-продолговатой формы до половины, вдвое превышают чашечку по длине. Рылец пестика три, тычинок, как правило, десять.
Плоды — шаровидные коробочки 5—6 мм длиной, немного длиннее чашечки. Открываются тремя створками, затем каждая распадается ещё на две. Семена 2—3 мм в диаметре, почковидные, красно-коричневые, с покрытой сосочками поверхностью.
Длительновегетирующее растение с высокой скоростью роста: одно растение продвигается горизонтальными побегами на расстояния до 1 метра и более в течение сезона. Всходы появляются в мае, выживают исключительно на лишённых растительного покрова участках.
Родина растения — Средняя и Северная Евразия. Широко распространена в широколиственных и смешанных лесах.
Завезена в Северную Америку, в ряде штатов США натурализовалась.
Действительное описание (диагноз) Stellaria holostea было опубликовано в книге Species plantarum (1753) Карла Линнея: Stellaria foliis lanceolatis serrulatis, petalis bifidis — «звездчатка с мелкозубчатыми ланцетными листьями, с двураздельными лепестками». Описан вид «из лесов Европы».
Звездча́тка ланцетови́дная, или Звездчатка лесна́я, или Звездчатка жестколистная (лат. Stellária holóstea) — многолетнее травянистое растение, вид рода Звездчатка (Stellaria) семейства Гвоздичные (Caryophyllaceae).
_(6032218448).jpg)
_(4514555134).jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
.jpg)
.jpg)
