Cuzqun (lat. Calligonum) — qırxbuğumkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
GRIN saytında cuzqun cinsinə aid taksonların aşağıdakı siyahısı verilib:
Cuzqun (lat. Calligonum) — qırxbuğumkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Juzgʻun yoki qandim (Calligonum) — torondoshlar oilasining bir turkumi. Oʻrta Osiyoda 90 ga yaqin turi bor, asosan, choʻllarda oʻsadi. Boʻyi 50 sm dan 3 m gacha. Mevasi quruq, 4—8 qanotchali, changchilari 12—18 ta. Barglari ketma-ket joylashgan, tez toʻkiladi. Shuningdek, bu turdagi oʻsimlik koʻrimsiz hisoblanib, uzunligi 5—7 mm, tasmasimon. Gullari ikki jinsli, oq, mayda, xushboʻy. Yogʻochi qattiq. Oʻzbekistonda, asosan, Qizilqumda va Markaziy Fargʻona qumlarida qora juzgʻun (lotincha: Calligonum aphyllum), norjuzgʻun (lotincha: Calligonum eriopodum), oq juzgʻun (lotincha: Calligonum junceum), qizil juzgʻun (lotincha: Calligonum caput-medusae) va boshqa turlari oʻsadi. Juzgʻunlar, asosan, koʻchma qumlarni toʻxtatish uchun ekiladi. Ayrim turlari tarkibida oshlovchi moddalar va alkaloidlar bor. Juzg‘unni mollar yeydi. Manzarali oʻsimlik sifatida ham ekiladi. Yonilgʻi-oʻtin sifatida qoʻllaniladi. Juzgʻunlar oʻrtacha 25 yilgacha oʻsadi.[1]
Juzgʻun yoki qandim (Calligonum) — torondoshlar oilasining bir turkumi. Oʻrta Osiyoda 90 ga yaqin turi bor, asosan, choʻllarda oʻsadi. Boʻyi 50 sm dan 3 m gacha. Mevasi quruq, 4—8 qanotchali, changchilari 12—18 ta. Barglari ketma-ket joylashgan, tez toʻkiladi. Shuningdek, bu turdagi oʻsimlik koʻrimsiz hisoblanib, uzunligi 5—7 mm, tasmasimon. Gullari ikki jinsli, oq, mayda, xushboʻy. Yogʻochi qattiq. Oʻzbekistonda, asosan, Qizilqumda va Markaziy Fargʻona qumlarida qora juzgʻun (lotincha: Calligonum aphyllum), norjuzgʻun (lotincha: Calligonum eriopodum), oq juzgʻun (lotincha: Calligonum junceum), qizil juzgʻun (lotincha: Calligonum caput-medusae) va boshqa turlari oʻsadi. Juzgʻunlar, asosan, koʻchma qumlarni toʻxtatish uchun ekiladi. Ayrim turlari tarkibida oshlovchi moddalar va alkaloidlar bor. Juzg‘unni mollar yeydi. Manzarali oʻsimlik sifatida ham ekiladi. Yonilgʻi-oʻtin sifatida qoʻllaniladi. Juzgʻunlar oʻrtacha 25 yilgacha oʻsadi.
Calligonum is a genus of plants in the family Polygonaceae with about 80 species across the Mediterranean Sea region, Asia and North America.
Plants of the genus Calligonum are shrubs, diffusely but irregularly branched, with flexuous woody branches. Leaves are simple, opposite, nearly sessile, linear or scale-like, sometimes absent or very small, linear or filiform, distinct or united with short membranous ochreae. Flowers are bisexual, solitary or in loose axillary inflorescences. Flowers have persistent, 5-parted perianths not accrescent in fruit, and 10-18 stamens with filaments connate at the base. The ovary is tetragonous.[1][2]
The genus Calligonum was first published by Carl Linnaeus in 1753.[3] It is placed in the subfamily Polygonoideae, tribe Calligoneae, along with its sister genus, Pteropyrum.[4]
Calligonum is a genus of plants in the family Polygonaceae with about 80 species across the Mediterranean Sea region, Asia and North America.
Calligonum es un género de plantas de la familia Polygonaceae con alrededor de 80 especies alrededor delMediterráneo, Asia y Norteamérica.[1]
Las plantas del género Calligonum son arbustos, con ramas difusas e irregulares, flexibles y leñosas . Hojas simples, opuestas, casi sésiles, lineares y casi escamosas. Flores bisexuales, solitarias en inflorescencias axilares sueltas .
Calligonum fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 530. 1753.[2] La especie tipo es: Calligonum polygonoides L
Calligonum es un género de plantas de la familia Polygonaceae con alrededor de 80 especies alrededor delMediterráneo, Asia y Norteamérica.
Calligonum est un genre regroupant près de quatre-vingts plantes de la famille des Polygonaceae, vivant dans la région méditerranéenne, en Asie et en Amérique du Nord.
Les plantes du genre Calligonum sont des arbustes à ramifications diffuses mais irrégulières, à branches ligneuses flexibles. Les feuilles sont simples, opposées, presque sessiles, linéaires ou en écailles, parfois absentes ou très petites, absente ou filiformes, distinctes ou unies avec de courtes ochrées membraneuses. Les fleurs sont bisexuées, solitaires ou en inflorescences axillaires libres. Les fleurs ont des périanthes persistants à 5 parties qui non accrescent dans les fruits, et 10 à 18 étamines avec des filaments à la base. L'ovaire est tétragone.[2]
Selon Catalogue of Life (16 juillet 2015)[3] :
Selon GRIN (16 juillet 2015)[4] :
Selon ITIS (16 juillet 2015)[5] :
Selon NCBI (16 juillet 2015)[6] :
Selon The Plant List (16 juillet 2015)[7] :
Selon Tropicos (16 juillet 2015)[1] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Selon World Register of Marine Species (16 juillet 2015)[8] :
Calligonum est un genre regroupant près de quatre-vingts plantes de la famille des Polygonaceae, vivant dans la région méditerranéenne, en Asie et en Amérique du Nord.
Calligonum is een geslacht uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae). De soorten komen voor in het Middellandse Zeegebied, Azië en Noord-Amerika.
Calligonum is een geslacht uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae). De soorten komen voor in het Middellandse Zeegebied, Azië en Noord-Amerika.
Calligonum Benth. – rodzaj roślin z rodziny rdestowatych (Polygonaceae Juss.). Według The Plant List w obrębie tego rodzaju znajduje się 158 gatunków o nazwach zweryfikowanych i zaakceptowanych, podczas gdy kolejnych 14 taksonów ma status gatunków niepewnych (niezweryfikowanych)[3]. Występuje naturalnie w Azji oraz basenie Morza Śródziemnego[4][5]. Gatunkiem typowym jest C. polygonoides L.[2]
Calligonum Benth. – rodzaj roślin z rodziny rdestowatych (Polygonaceae Juss.). Według The Plant List w obrębie tego rodzaju znajduje się 158 gatunków o nazwach zweryfikowanych i zaakceptowanych, podczas gdy kolejnych 14 taksonów ma status gatunków niepewnych (niezweryfikowanych). Występuje naturalnie w Azji oraz basenie Morza Śródziemnego. Gatunkiem typowym jest C. polygonoides L.
Calligonum L. é um género botânico pertencente à família Polygonaceae.[1]
Calligonum L. é um género botânico pertencente à família Polygonaceae.
Calligonum[1] är ett släkte av tvåhjärtbladiga blomväxter som ingår i familjen slideväxter.[1]
Calligonum är ett släkte av tvåhjärtbladiga blomväxter som ingår i familjen slideväxter.
В целом развитие особей джузгунов происходит очень быстро, и кустарник достигает свойственных ему размеров в возрасте 5-6 лет. Приблизительно в таком же возрасте наблюдается и первое цветение. Корневая система отдельного взрослого экземпляра занимает очень большую площадь, так как длина боковых горизонтальных корней достигает около 20 м.
Листья малозаметные, линейные, игловидные или шиловидные, 3-7 мм длиной, в основании с чешуевидно-кожистым стеблеобъемлющим раструбом, рано опадающие. Фотосинтезирующую функцию в течение лета выполняют у них однолетние зеленые побеги, цилиндрические, сравнительно тонкие, осенью также опадающие.
Цветки пазушные, обоеполые, душистые, одиночные, правильные, с простым 5-членным околоцветником, по 1-3 (до 5) в пазухах раструбов. Листочки околоцветника белые, розовые, розовато-фиолетовые, зеленоватые. Тычинок 12-18, тычиночные нити у основания с пучками коротких волосков. Завязь верхняя, 4-гранная, на верхушке с 4 короткими столбиками и головчатыми рыльцами.
Плод — орешек прямой или скрученный по оси, с твердым околоплодником, крылатый или усаженный простыми или ветвистыми щетинками, которые в несколько раз длиннее орешка и придают плоду в целом шаровидную форму. Крылатые семена легко разносятся ветром. Деревянистая оболочка задерживает прорастание, и поэтому всхожесть семян обычно невелика.
Размножается семенами, пнёвой порослью и корневыми отпрысками, в культуре — черенками. Вегетация этих пустынных кустарников начинается в конце марта — начале апреля. Цветение наблюдается в середине или конце апреля, а плодоношение и обсеменение в конце мая или начале июня. Ассимиляционные побеги опадают одновременно с плодами, но во влажные годы могут сохраняться до поздней осени. Семена, находившиеся на поверхности почвы и среди травы в течение зимы, начинают прорастать ранней весной. Большинство видов сохраняет всхожесть семян в течение 5-9 лет, что с учётом «подвижности» плодов растения под действием ветров дает возможность им прорастать только после попадания в благоприятные условия.
Ареал рода простирается с запада на восток от пустыни Сахара в Северной Африке до пустынь Ордос и Алашань в Китае. Род насчитывает свыше 150 видов — в песчаных пустынях и степях Западной Сибири, Средней, Центральной и Передней Азии, Северной Африки. Хорошо растёт на песках, выдерживает засыпание почти до вершины. Джузгуны определяют ландшафт многих районов пустынной зоны, выдерживая экстремальные условия в большинстве местообитаний. Они страдают больше всего от эпизодических весенних заморозков, когда при температурах 2-5 °C молодые побеги чернеют и усыхают, уступая через некоторое время место вторично отрастающим новым побегам.
Молодые побеги и плоды употребляются калмыками для утоления жажды, а из свилеватых наростов, образующихся как на стволах, так и на корнях, выделываются калмыками курительные трубки и небольшие чашки для питья арке (водки из кислого молока) и арзу (передвоенной арке).
Хозяйственное значение этих кустарников очень значительно. Их молодые ветви и плоды, имеющие приятный кисловатый вкус, охотно поедаются овцами и верблюдами. Зимой овцы поедают с земли опавшие веточки и плоды. Питательность этих продуктов в условных кормовых единицах довольно высока. Зеленые веточки джузгуна содержат дубильные вещества. Древесина древовидных видов плотная, тяжёлая (тонет в воде), с розовым ядром, служит в условиях пустыни хорошим строительным материалом и топливом, идёт на различные поделки. Наконец, джузгуны являются превосходными закрепителями песков и используются в целях мелиорации в условиях подвижных песчаных массивов. Они способны образовывать новые боковые (придаточные) корни в основании своих стволиков после засыпания их песком.
По информации базы данных The Plant List, род включает 158 видов[3]:
В целом развитие особей джузгунов происходит очень быстро, и кустарник достигает свойственных ему размеров в возрасте 5-6 лет. Приблизительно в таком же возрасте наблюдается и первое цветение. Корневая система отдельного взрослого экземпляра занимает очень большую площадь, так как длина боковых горизонтальных корней достигает около 20 м.
Листья малозаметные, линейные, игловидные или шиловидные, 3-7 мм длиной, в основании с чешуевидно-кожистым стеблеобъемлющим раструбом, рано опадающие. Фотосинтезирующую функцию в течение лета выполняют у них однолетние зеленые побеги, цилиндрические, сравнительно тонкие, осенью также опадающие.
Цветки пазушные, обоеполые, душистые, одиночные, правильные, с простым 5-членным околоцветником, по 1-3 (до 5) в пазухах раструбов. Листочки околоцветника белые, розовые, розовато-фиолетовые, зеленоватые. Тычинок 12-18, тычиночные нити у основания с пучками коротких волосков. Завязь верхняя, 4-гранная, на верхушке с 4 короткими столбиками и головчатыми рыльцами.
Плод — орешек прямой или скрученный по оси, с твердым околоплодником, крылатый или усаженный простыми или ветвистыми щетинками, которые в несколько раз длиннее орешка и придают плоду в целом шаровидную форму. Крылатые семена легко разносятся ветром. Деревянистая оболочка задерживает прорастание, и поэтому всхожесть семян обычно невелика.
Размножается семенами, пнёвой порослью и корневыми отпрысками, в культуре — черенками. Вегетация этих пустынных кустарников начинается в конце марта — начале апреля. Цветение наблюдается в середине или конце апреля, а плодоношение и обсеменение в конце мая или начале июня. Ассимиляционные побеги опадают одновременно с плодами, но во влажные годы могут сохраняться до поздней осени. Семена, находившиеся на поверхности почвы и среди травы в течение зимы, начинают прорастать ранней весной. Большинство видов сохраняет всхожесть семян в течение 5-9 лет, что с учётом «подвижности» плодов растения под действием ветров дает возможность им прорастать только после попадания в благоприятные условия.