Els centracàntids (Centracanthidae) són una família de peixos osteïctis de l'ordre dels perciformes i d'una constitució molt semblant a la dels espàrids. La xucla blanca (Spicara maena flexuosa) i la xucla vera (Spicara maena maena) en són representants molt corrents a la Mediterrània.
Són hermafrodites proterògins i moltes espècies construeixen nius a la sorra del fons, vigilats i defensats pel mascle.[5]
Mengen crustacis i plàncton.[1]
Viuen a la zona litoral de les mars temperades i càlides.
Habiten a l'Atlàntic oriental, la Mar Mediterrània i Sud-àfrica.[6]
Els centracàntids (Centracanthidae) són una família de peixos osteïctis de l'ordre dels perciformes i d'una constitució molt semblant a la dels espàrids. La xucla blanca (Spicara maena flexuosa) i la xucla vera (Spicara maena maena) en són representants molt corrents a la Mediterrània.
Pikarellit (Centracanthidae) on ahvenkaloihin kuuluva kalaheimo. Heimon lajeja tavataan Atlantin itäosista ja Välimerestä.
Varhaisimmat pikarellien heimoon kuuluvien lajien fossiilit on ajoitettu eoseenikauden loppupuolelle. Nykyään heimoon kuuluu 2 sukua ja 8 lajia. Lajeja ovat muun muassa rusopikarelli (Centracanthus cirrus), täpläpikarelli (Spicara maena) ja pikkupikarelli (Spicara smaris). Pikarellilajit kasvavat kooltaan korkeintaan noin 38 cm pitkiksi. Ruumi on pitkulainen ja hieman litteä. Selkäevässä on etuosassa piikkejä ja takaosassa pehmeitä tuoroja, peräevässä on kolme terävää piikkiä. Kalat voivat työntää yläleukaansa ulospäin. Pikerellien kuono ja silmien ympäristö on suomuton, muuten ruumis on kokonaan suomupeitteinen. Ne ovat tyypillisesti väriltään selästään punaisia tai vihreitä ja kyljistään hupeisen harmaita. Monella lajilla on kyljessä selvä musta täplä.[1][2][3][4]
Pikarellien heimon lajeja tavataan Atlantin itärannikolta Euroopasta ja Afrikasta sekä Välimereltä. Ne ovat lämpimien ja lauhkeiden vesien kaloja, jotka viihtyvät niin kivikko- kuin mutapohjilla ja vesikasvillisuuden seassa aina 200 metrin syvyyteen saakka. Kalojen ravintoa ovat planktoneliöt.[1][2][3]
Pikarellit (Centracanthidae) on ahvenkaloihin kuuluva kalaheimo. Heimon lajeja tavataan Atlantin itäosista ja Välimerestä.
Picarellen (Centracanthidae) zijn een familie van straalvinnige vissen uit de orde van Baarsachtigen (Perciformes).[1]
Picarellen (Centracanthidae) zijn een familie van straalvinnige vissen uit de orde van Baarsachtigen (Perciformes).
Pikareller er en familie av ganske små abborfisker som lever i det østlige Atlanterhavet, Middelhavet, Svartehavet, ved Martinique og utenfor kysten av Sør-Afrika. Det fiskes etter flere av artene i Sør-Europa.
Pikareller er en familie av ganske små abborfisker som lever i det østlige Atlanterhavet, Middelhavet, Svartehavet, ved Martinique og utenfor kysten av Sør-Afrika. Det fiskes etter flere av artene i Sør-Europa.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Śródkolcowate (Centracanthidae) – rodzina morskich ryb z rzędu okoniokształtnych.
Wschodni Atlantyk od Wysp Kanaryjskich do południowej Afryki, Morze Śródziemne.
Rodzaje zaliczane do tej rodziny [2]:
Śródkolcowate (Centracanthidae) – rodzina morskich ryb z rzędu okoniokształtnych.
Centracantidele (Centracanthidae) sau maenidele (Maenidae), numite popular smarizi, este o familie de pești perciformi marini de talie mică din apele calde și temperate, care trăiesc în apropierea fundurilor. Au un corp alungit, comprimat lateral, cu o singură înotătoare dorsală lungă, anala scurtă și caudala bifurcată.
În 2014 Santini a inclus familia Centracanthidae în familia Sparidae. [1]
Au o talie mică. Lungimea maximă 38 cm. Corpul alungit, ușor comprimat lateral sau subcilindric. Botul și spațiul interorbitar nude, restul capului și corpul acoperite complet cu solzi ctenoizi mici sau moderați. Linia laterală continuă, completă, mai mult sau mai puțin paralelă cu spatele.
Gura mică sau mijlocie; colțurile ei ajung până la verticala anterioară a ochiului. Falca superioară (premaxilarul) foarte protractilă. Supramaxilarul absent; maxilarul acoperit de suborbitar când gura este închisă. Fălcile prevăzut cu dinți viliformi, mărunți, ascuțiți sau lipsesc; palatinele fără dinți și vomerul cu sau fără dinți;
Dorsala lungă, continuă, unică sau divizată, cu 11-13 spini subțiri și 9-12 radii moi. Anala scurtă, cu 3 spini și 8-10 (9–16) radii moi. Adesea dorsala și anala sînt adăpostite într-un șanț larg. Ventralele cu un spin și 5 radii moi , ele au un proces axilar bine dezvoltat. Caudala bifurcată (scobită)
Marginea preopercularului subțire, netedă, nezimțuită; opercularul cu un țep (spin) slab în partea posterioară sau fără țep. Orificiile branhiale largi. Membranele branhiale neatașate de istm. 6 radii branhiostegale ; 22—24 de vertebre. Spini branhiali lungi, 14-22 pe ramura inferioară a primului arc branhial. Intestinul scurt cu (3) 4—7 apendice pilorice. Vezica înotătoare este mare, în genere bifurcată în partea posterioară.
Coloritul corpului verde-roșcat sau bruniu dorsal, argintiu ventral. Mai multe specii au o pată neagră distinctă pe mijlocul corpului.
Trăiesc în apele calde și temperate, în apropierea fundurilor pietroase, mâloase sau ierboase până la 200 m adâncime, cele mai multe specii duc o viață gregară (în cârduri).
Sunt răspândiți în zona litorală din partea estică a Oceanului Atlantic (inclusiv Marea Mediterană și Marea Neagră) și pe litoralul Africii de Sud. În Marea Neagră 4 specii.
Cele mai multe specii sunt hermafrodite, caracterizate printr-un hermafroditism protoginic, când peștii tineri sunt femele (gonadele funcționează ca o glandă femelă), iar după ce cresc devin masculi.
Hrana este foarte variată, constând atât din alge (plancton), cât și din animale (diverse crustacee, viermi, pești mici).
Smarizii pot fi la nivel local abundenți, fiind pescuiți artizanal, dar carnea lor bogată în oase este, în general, pițin apreciată.
Familia cuprinde două genuri și 9 specii: Centracanthus (1 specie[2]) și Spicara (8-9 specii[3])
În Marea Neagră a fost găsite 4 specii, dintre care 3 pe litoralul românesc.[4]
Denumirea științifică latină Autorul taxonului Denumirea română Originea speciei Țara unde se întâlnește Statutul IUCN Imaginea Centracanthus cirrus[5] Rafinesque, 1810 Smarid mustăcios, Centracant Invazivă România, Turcia
Spicara maena[7][8] (Linnaeus, 1758) Smarid mediteranean Nativă Bulgaria,Rusia, Turcia, Ucraina 
Spicara flexuosa (Spicara maena flexuosa)[10][11] Rafnesque, 1810 Smarid mediteranean Nativă Bulgaria, Georgia, România, Rusia, Turcia, Ucraina 
Spicara smaris[13][14][15] (Spicara flexuosa ponticus Pusanov, 1979; în această specie este inclusă și fosta specie Spicara alcedo (Risso, 1810)) (Linnaeus, 1758) Smarid, Smarid auriu Nativă Bulgaria, Georgia, România, Rusia, Turcia, Ucraina 
Centracantidele (Centracanthidae) sau maenidele (Maenidae), numite popular smarizi, este o familie de pești perciformi marini de talie mică din apele calde și temperate, care trăiesc în apropierea fundurilor. Au un corp alungit, comprimat lateral, cu o singură înotătoare dorsală lungă, anala scurtă și caudala bifurcată.
În 2014 Santini a inclus familia Centracanthidae în familia Sparidae.
Centracanthidae[1] var en familj av fiskar i ordningen abborrartade fiskar (Perciformes).[1] Enligt Catalogue of Life omfattade familjen Centracanthidae 9 arter[1].
Arterna infogas i nyare taxonomiska avhandlingar i havsrudefiskar. De förekommer i östra Atlanten från Medelhavet till södra Afrika.[2]
Släkten som tillhörde familjen enligt Catalogue of Life[1]:
Wikimedia Commons har media som rör Centracanthidae.
Wikispecies har information om Centracanthidae.
Centracanthidae var en familj av fiskar i ordningen abborrartade fiskar (Perciformes). Enligt Catalogue of Life omfattade familjen Centracanthidae 9 arter.
Arterna infogas i nyare taxonomiska avhandlingar i havsrudefiskar. De förekommer i östra Atlanten från Medelhavet till södra Afrika.
Släkten som tillhörde familjen enligt Catalogue of Life:
Centracanthus SpicaraМістить два роди та 9 видів:[1]
Смаридовые[1] (лат. Centracanthidae) — ранее выделявшееся семейство морских лучепёрых рыб из надсемейства окунеподобных (Percoidea) отряда окунеобразных[2]. Согласно последней классификации рыб данное семейство не выделяется[3], а принадлежавшие ему 2 рода[2] отнесены к семейству cпаровых (Sparidae)[3]. Представители этих двух родов распространены в восточной части Атлантического океана.
Небольшие рыбы длиной 15—25 см, максимальная длина тела до 38 см (Spicara axillaris)[4]. Удлинённое сжатое с боков тело покрыто ктеноидной чешуёй. Один длинный спинной плавник с 11—13 жёсткими колючими лучами и 9—17 мягкими лучами. В коротком анальном плавнике 3 колючих и 9—16 мягких лучей. Брюшной плавник с 1 колючим и 5 мягкими лучами, в основании имеется хорошо выраженная чешуйчатая лопастинка. Хвостовой плавник выемчатый. Верхняя челюсть выдвижная. Зубы мелкие или отсутствуют.
Большинство видов смаридовых являются протогиническими гермафродитами. В начале жизненного цикла все особи представлены исключительно самками, а по мере роста превращаются в самцов.
Распространены в восточной части Атлантического океана от прибрежных вод Португалии до южной Африки. Несколько видов обитают в Чёрном[5] и Средиземном морях. Один из видов (Spicara axillaris) встречается только у побережья ЮАР от Кейптауна до Квазулу-Натал.
Мировые уловы в 1990-е годы достигали 21,9 тыс. т. Наибольший вылов приходится на Средиземное море[1].
Смаридовые (лат. Centracanthidae) — ранее выделявшееся семейство морских лучепёрых рыб из надсемейства окунеподобных (Percoidea) отряда окунеобразных. Согласно последней классификации рыб данное семейство не выделяется, а принадлежавшие ему 2 рода отнесены к семейству cпаровых (Sparidae). Представители этих двух родов распространены в восточной части Атлантического океана.
