An talgorn (Chelidonichthys lucernus pe Trigla lucerna) a zo ur pesk mor.
La lluerna rossa, el biret, el garneu, el garranyeu, la juliola, la juliola de cria, la juriola, la juriola de cria, la lluerna, la lluerna rosa, la lluerna vera, l'oriol, l'oriola, el rafec, el rafet, el rafet de verga negra o el viret[4] (Chelidonichthys lucerna) és una espècie de peix pertanyent a la família dels tríglids.[5]
Té lloc del maig al juliol. Els juvenils troben refugi a les badies poc fondes, les desembocadures dels rius i, fins i tot, els estuaris a finals de l'estiu.[7][13][14][15][12]
Menja crustacis i mol·luscs,[7][16] tot i que els individus més grans, que sempre es troben a més fondària, inclouen també petits peixos en llur dieta.[12]
És depredada per la círvia (Seriola dumerili).[17][18]
És un peix marí, bentònic i de clima subtropical (8 °C-24 °C, 66°N-9°N, 18°W-42°E), el qual viu a fons sorrencs, de grapissar o fangosos a 20-318 m de fondària.[7][19][20][12]
Es troba a l'Atlàntic oriental (des de Noruega fins a Cap Blanc -Mauritània-, tot i que és absent de Madeira i de les illes Açores),[21][22][23][24][25][26][27][28][29][30][31][32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42][43][44][45][46][47] la mar Mediterrània i la mar Negra.[48][49][50][51][52][53][54][55][56][57][58][59][60][61][62][63][64][65][66][67][68][69][70][71][72][73][74][75][76][77]
La seua esperança de vida és de 15 anys.[78]
Sovint se'l pot veure planar a prop del fons de les platges amb les grans aletes pectorals ben obertes, com si fossin ales.[12]
És capturada amb tresmalls, palangres de fons i bous d'arrossegament.[12] És molt comuna als mercats (fresca o congelada) car té una carn blanca que és molt apreciada per fregir-la, rostir-la o cuinar-la al forn o al microones.[79][80][81]
És inofensiva per als humans.[20]
La lluerna rossa, el biret, el garneu, el garranyeu, la juliola, la juliola de cria, la juriola, la juriola de cria, la lluerna, la lluerna rosa, la lluerna vera, l'oriol, l'oriola, el rafec, el rafet, el rafet de verga negra o el viret (Chelidonichthys lucerna) és una espècie de peix pertanyent a la família dels tríglids.
Štítník červený (Chelidonichthys lucerna) je mořská ryba z čeledi štítníkovitých, která dorůstá velikosti obvykle 25 až 50 cm, ve výjimečných případech až 75 cm obývající velkou oblast Atlantického oceánu od Senegalu až po Norsko.[2] Jedná se o dravou rybu, která se živí drobnými malými rybičkami a korýši.[2]
Štítník červený se vyskytuje v severních a východních oblastech Atlantského oceánu, kde obývá pobřeží od severozápadního pobřeží Afriky, přes Středozemní moře, Černé moře a Norské moře. Nevyskytuje se v pobřežních vodách Islandu, Madeiry a ani Azorských ostrovů.[3]
.JPG)
.jpg)
Obrázky, zvuky či videa k tématu štítník červený ve Wikimedia Commons
Štítník červený (Chelidonichthys lucerna) je mořská ryba z čeledi štítníkovitých, která dorůstá velikosti obvykle 25 až 50 cm, ve výjimečných případech až 75 cm obývající velkou oblast Atlantického oceánu od Senegalu až po Norsko. Jedná se o dravou rybu, která se živí drobnými malými rybičkami a korýši.
Der Rote Knurrhahn (Chelidonichthys lucernus, Syn.: Trigla lucerna) ist die bekannteste Art der Knurrhähne innerhalb der Ordnung der Barschartigen. Sein Verbreitungsgebiet reicht von Norwegen bis Nordafrika, zudem ist er in der Nordsee, im Mittelmeer und im Schwarzen Meer anzutreffen.
Der Rote Knurrhahn besitzt einen langgestreckten Körper mit einem sehr großen Kopf, der nach hinten schmaler wird. Er erreicht eine Körperlänge von durchschnittlich 50 Zentimeter, die Maximallänge kann bis zu 70 Zentimeter betragen. Der Kopf besitzt ein großes, sehr breites und endständiges Maul mit fleischigen Lippen. Die Zähne auf den Kiefern und dem Gaumen sind bürstenartig. Der Kopf ist mit zahlreichen Leisten gepanzert und an Kiemen- und Vorderkiemendeckeln mit Stacheln besetzt. Der Rücken und die Flanken sind rötlichbraun und durch dunkle Querbinden und Flecken gezeichnet, der Bauch ist rosa oder weiß. Der Kopf ist rot und die Oberseite der flügelartigen Brustflossen besitzt braune Flecken und einen auffälligen blauen Saum.[1]
Die Brustflossen sind flügelartig ausgebildet, die vordersten drei Hartstrahlen besitzen keine Flossenhaut und sind als einzeln stehende Strahlen frei beweglich. Die Bauchflossen sind kehlständig und am Ansatz der Rückenflosse befinden sich 24 bis 25 Knochenstacheln, die reihig angeordnet sind. Die Rückenflosse ist geteilt, die erste hartstrahlige Rückenflosse ist viel kürzer und höher als die zweite weichstrahlige. Die vordere Rückenflosse besteht aus 9 bis 10 Hartstrahlen, die zweite aus 16 Weichstrahlen. Die Afterflosse besitzt 14 bis 16 Weichstrahlen und die Brustflosse neben den 3 einzeln stehenden Hartstrahlen 10 bis 11 Weichstrahlen.[1]
Der Rote Knurrhahn ist im nordöstlichen Atlantik von Norwegen und der Nordsee bis nach Westafrika sowie im Mittelmeer und im Schwarzen Meer anzutreffen.[1][2]
Der Fisch lebt vor allem auf Sand-, Schlick- und Geröllboden in 20 bis 300 Metern Tiefe, wo er sich von Krebstieren, Weichtieren und kleinen Fischen ernährt. Namensgebend für die Familie ist die Fähigkeit, knurrende oder grunzende Geräusche von sich zu geben. Diese Geräusche erzeugen die Fische mittels eines Muskels der die zweikammerige Schwimmblase zum Vibrieren bringt.[1][2]
Die Laichzeit fällt in die Monate Mai bis Juli. Die Eier werden in das Freiwasser abgegeben und schweben aufgrund von eingelagerten Öltröpfchen im Oberflächenwasser.[1]
Knurrhähne sind beliebte und qualitativ sehr hochwertige Speisefische.[1]
Der Rote Knurrhahn (Chelidonichthys lucernus, Syn.: Trigla lucerna) ist die bekannteste Art der Knurrhähne innerhalb der Ordnung der Barschartigen. Sein Verbreitungsgebiet reicht von Norwegen bis Nordafrika, zudem ist er in der Nordsee, im Mittelmeer und im Schwarzen Meer anzutreffen.
Деңиз короозу — (лат. Trigla lucerna, syn. Chelidonichthys lucerna L. 1758) балыктардын бир түрү (Деңиз корооздору).
Деңиз короозу — (лат. Trigla lucerna, syn. Chelidonichthys lucerna L. 1758) балыктардын бир түрү (Деңиз корооздору).
The tub gurnard (Chelidonichthys lucerna), also known as the sapphirine gurnard, tube-fish, tubfish or yellow gurnard, is a species of marine ray-finned fish belonging to the family Triglidae, the gurnards and sea robins. It is found in the eastern Atlantic Ocean. It is exploited by commercial fisheries as a food fish.
The tub gurnard was first formally described as Trigla lucerna in 1758 by Carl Linnaeus in the 10th edition of his Systema Naturae with the type locality given as the "Northern Ocean".[3] In the same publication Linnaeus described Trigla hirundo and in 1896 David Starr Jordan and Barton Warren Evermann designated T. hirundo as the type species of the genus Chelidonichthys, which had been described by Johann Jakob Kaup in 1876. T. hirundo is now treated as a junior synonym of T. lucerna.[4][3] The specific name lucerna is Latin for "lamp" and was given to the superficially similar, but unrelated, flying gurnard (Dactylopterus volitans), a name reaching back at least as far as Pliny the Elder, who described its fiery red tongue glowing in the night and the name was later used for the tub gurnard or a related species in Liguria and Venice during the Renaissance.[5]
The tub gurnard has a large, bony, triangular shaped head which bears many ridges and spines but which does not have an occipital groove.[6] There are two spiny lobes on the tip of the snout and the eyes are relatively small.[7] The large mouth is set low on the head and the jaws and vomer are covered by densely set rows of teeth.[8] There are two dorsal fins, the first contains 8 to 10 spines and the second 16 or 17 soft rays. The anal fin has between 14 and 16 soft rays. The cleithral spine is short and is located over the pectoral fin and extends just to the first quarter of the pectoral fin.[6] The pectoral fins, typically for gurnards are large with the innermost three rays free from the membrane, thickened and finger-like, used for locomotion and to detect prey.[8] There are no scales present on the breast and front section of the belly, the body has small, well embedded scales while the scales on the lateral line are small and tubular.[6] The caudal fin is slightly emarginate.[8] This species reaches a maximum total length of 75.1 cm (29.6 in), the largest species in the family Triglidae, although 30 cm (12 in) is more typical. The heaviest published specimen weighed 6 kg (13 lb).[2] The overall colour is deep reddish brown to pinkish red, with a pinkish lower body. The blue pectoral fins are spotted green in the centres and red on the margins.[7]
The tub gurnard is found in the Eastern Atlantic Ocean where it occurs from Norway south along the European and African coasts as far south as Ghana. It occurs throughout the Mediterranean Sea and in the Black Sea too. It is absent from Madeira and the Azores but is found around the Canary Islands.[1] This species is found on sand, mud-sand or gravel substrates at depths between 20 and 300 m (66 and 984 ft).[6] During the summer the tub gurnard may spend more time closer to the surface in water as shallow as 10 m (33 ft) and the juveniles can be foun din brackish water in lagoons, estuaries and even the lower reaches of rivers.[8]
The tub gurnard is an opportunistic predatory species which feeds on benthic prey, particularly crustaceans and smaller fishes. The largest part of their diet in a study in the northwestern Mediterranean was crustaceans, mostly Decapoda and especially crabs, with species such as Goneplax rhomboides and Liocarcinus spp. and caridean shrimps in the genus Philocheras, while the fish taken were dominated by European anchovy (Engraulis encrasicolus) and black goby (Gobius niger). Crustaceans were a more important part of the diet in the summer and fishes gained importance during the winter.[9] They are also known to take molluscs and polychaetes.[10] Prey hiding in the substrate may be detected using the sensory organs on the long separate rays of the pectoral fins.[11]
The tub gurnard spawns between May and July in the northern parts of its range,[6] while it runs from November to February off Egypt.[12] The male and female form a distinct pair to spawn.[2] The eggs are pelagic and in the larvae and post larvae all of the pectoral fin rays are contained within the fin membrane.[8] These fishes start to reach sexual maturity at a total length of 13 cm (5.1 in) and all fish greater than 20 cm (7.9 in) in length are mature.[12]
Tub gurnards make grunting or growling sounds, using the muscles associated with the swim bladder, these sounds are thought to be used to keep the schools together.[11]
The tub gurnard is targeted by commercial fisheres but the amount caught is relatively low, average declared global landings in 2011 to 2015 were 4429 tonnes. Much of this catch is taken in the North Sea (52%) and the eastern English Channel (37%), however, the actual landings are often described as "gurnard" and are not sorted to species on landing. The tub gurnard, with the red gurnard ( Chelidonichthys cuculus) and the grey gurnard (Eutrigla gurnardus) have been recognised as potential commercial species and this has led to recommendations made by the ICES to monitor landings and discards and to get population biology data to be used to assess the stock. However, this data is lacking in all three exploited gurnard species, particularly the tub gurnard.[10]
.JPG)
On a fish market
.jpg)
Swimming
Frying fillets with butter and sage
The tub gurnard (Chelidonichthys lucerna), also known as the sapphirine gurnard, tube-fish, tubfish or yellow gurnard, is a species of marine ray-finned fish belonging to the family Triglidae, the gurnards and sea robins. It is found in the eastern Atlantic Ocean. It is exploited by commercial fisheries as a food fish.
El bejel,[2] alfóndiga, perlón, escacho, rubio, Cuco, Golondro o "arraigorri"[2] (Chelidonichthys lucerna) es una especie de pez marino de la familia Triglidae en el orden Scorpaeniformes.[2] Pez costero que habita en el fondo con una cabeza acorazada espinosa y aletas pectorales en forma de dedo que se utilizan para gatear a lo largo del fondo del mar. La perilla de la bañera es un pez rojizo con aletas pectorales azules.
Presente en el Mar Mediterráneo (especialmente el Mediterráneo occidental y el norte del Egeo) y el Océano Atlántico desde Noruega hasta el Cabo Blanco. También está presente, aunque menos común, en el Mar Negro, el sur del Báltico y el este del Mediterráneo.
Tiene una larga temporada de apareamiento, de mayo a agosto en Europa, que abarca todo el año en África.
En un mercado de pescado
Nadando
El bejel, alfóndiga, perlón, escacho, rubio, Cuco, Golondro o "arraigorri" (Chelidonichthys lucerna) es una especie de pez marino de la familia Triglidae en el orden Scorpaeniformes. Pez costero que habita en el fondo con una cabeza acorazada espinosa y aletas pectorales en forma de dedo que se utilizan para gatear a lo largo del fondo del mar. La perilla de la bañera es un pez rojizo con aletas pectorales azules.
Presente en el Mar Mediterráneo (especialmente el Mediterráneo occidental y el norte del Egeo) y el Océano Atlántico desde Noruega hasta el Cabo Blanco. También está presente, aunque menos común, en el Mar Negro, el sur del Báltico y el este del Mediterráneo.
Tiene una larga temporada de apareamiento, de mayo a agosto en Europa, que abarca todo el año en África.
En un mercado de pescado
Nadando
Perloi handia (Chelidonichthys lucernus) Triglidae familiako ur gaziko arraina da, ipar-ekialdeko Ozeano Atlantikoan, hegoaldeko Itsaso Baltikoan, Mediterraneo itsasoan eta Itsaso Beltzan bizi dena[1].
Triglidoetan sendoena eta luzeena da, 70 cm luze egin daiteke eta 3 kg har ditzake. Kolorez gorrixka edo gris marroixka izan daiteke. Perloi beltzaren itsas eremu bertsuetan bizi da. Gehienbat sardinak jaten ditu, baina bai beste edozein arrainen umeak ere. Perloi handia sareekin harrapatzen da. Haren haragia oso aintzat hartua da Europako lurralde batzuetan.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Perloi handia (Chelidonichthys lucernus) Triglidae familiako ur gaziko arraina da, ipar-ekialdeko Ozeano Atlantikoan, hegoaldeko Itsaso Baltikoan, Mediterraneo itsasoan eta Itsaso Beltzan bizi dena.
Triglidoetan sendoena eta luzeena da, 70 cm luze egin daiteke eta 3 kg har ditzake. Kolorez gorrixka edo gris marroixka izan daiteke. Perloi beltzaren itsas eremu bertsuetan bizi da. Gehienbat sardinak jaten ditu, baina bai beste edozein arrainen umeak ere. Perloi handia sareekin harrapatzen da. Haren haragia oso aintzat hartua da Europako lurralde batzuetan.
Isokurnusimppu (Chelidonichthys lucernus) on merenpohjan simppukala, joka elää Atlantin itäosassa Norjasta Länsi-Afrikan rannikolle sekä Välimeressä ja Mustassameressä. Lajin nimi tulee kyvystä tuottaa kurnuttavaa ääntä.
Simppuja myynnissä.
Isokurnusimppu (Chelidonichthys lucernus) on merenpohjan simppukala, joka elää Atlantin itäosassa Norjasta Länsi-Afrikan rannikolle sekä Välimeressä ja Mustassameressä. Lajin nimi tulee kyvystä tuottaa kurnuttavaa ääntä.
Simppuja myynnissä.
Grondin perlon, Gallinette, Trigle hirondelle, Tombe
Le grondin perlon, Chelidonichthys lucerna (ou lucernus selon les classifications - non admis par WoRMS), aussi appelé trigle hirondelle et galline ou gallinette dans le Sud de la France est une espèce de poissons téléostéens de la famille des Triglidae. Comme d'autres espèces, il est appelé "grondin" en raison des bruits ventraux qu'il produit, et qui ressemblent à des grondements. Le grondin perlon de plus de 1 kg est souvent appelé tombe[1].
Le grondin perlon affectionne les fonds sableux ou vaseux, mais ne rechigne pas devant un fond rocheux, en raison des nombreux lançons, blennies, jeunes congres... qui l'habitent.
Le grondin perlon est souvent pêché à l'appât naturel, mais il est déjà arrivé qu'il morde une cuillère dandinée très près du fond. Sa pêche n'est pas vraiment sportive, en raison de sa taille d'une trentaine de centimètres, mais des spécimens de 70 centimètres ont déjà été capturés.
.JPG)
.jpg)
Grondin perlon, Gallinette, Trigle hirondelle, Tombe
Le grondin perlon, Chelidonichthys lucerna (ou lucernus selon les classifications - non admis par WoRMS), aussi appelé trigle hirondelle et galline ou gallinette dans le Sud de la France est une espèce de poissons téléostéens de la famille des Triglidae. Comme d'autres espèces, il est appelé "grondin" en raison des bruits ventraux qu'il produit, et qui ressemblent à des grondements. Le grondin perlon de plus de 1 kg est souvent appelé tombe.
Co nome de escacho desígnase un peixe mariño da familia dos Tríglidos (Triglidae), da orde dos Escorpeniformes (Scorpaeniformes). O nome científico da especie tipo é Chelidonichthys lucerna (Linnaeus 1758), que aínda se pode atopar nas guías de peixes cos sinónimos obsoletos de Trigla lucerna ou Trigla hirundo.
Tamén se designan con este mesmo nome, por veces con cualificativos diferenciadores, outras especies da mesma familia, moi similares morfoloxicamente, como Trigloporus lastoviza, Trigla lyra, Aspitrigla cuculus, Aspitrigla obscura, Eutrigla gurnardus, Lepidotrigla cavillone etc.
Outras denominacións vernáculas dos peixes desta familia son as de rubio, alfóndega, berete, cavillón, borrachos ou cregos.
Segundo a Gran Enciclopedia Galega, algúns dos nomes específicos son os seguintes:
O corpo difire respecto da forma habitual dos peixes: é cónico diminuíndo progresivamente de sección ata a cola, cunha cabeza grande e triangular, en bico de frauta. Adoita ter o dorso de cor vermella, clareando nos costados ata o branco do ventre. Presenta espiñas sobre os ollos e distribuídos polo corpo. A liña lateral é moi marcada, con escamas patentes.
Ten dúas aletas dorsais, a primeira con raios espiñosos e a segunda con raios brandos, e unha anal. As aletas pectorais están moi desenvolvidas e, de feito, os tres primeiros raios son libres e serven como órganos de desprazamento; como tamén están dotados de papilas gustativas, úsannos tamén para alimentarse. Aliméntase de peixes, crustáceos e moluscos.
A especial disposición da vexiga natatoria permite que poidan emitir sons.
Poden alcanzar tamaños máximos de 75 cm e 6 kg de peso, aínda que o habitual son tamaños de ó redor dos 30 cm.
A especie distribúese ó longo da costa este do Atlántico (Europa e África), entre os paralelos 9º Norte e 66º Norte. Viven sobre fondos de area ou lama, a profundidades superiores ós 20-40 metros ata os 300 metros.
Son de carne branca e consistente e consómense das máis variadas formas: cocidos, fervidos ou en caldeirada.
.JPG)
.jpg)
Co nome de escacho desígnase un peixe mariño da familia dos Tríglidos (Triglidae), da orde dos Escorpeniformes (Scorpaeniformes). O nome científico da especie tipo é Chelidonichthys lucerna (Linnaeus 1758), que aínda se pode atopar nas guías de peixes cos sinónimos obsoletos de Trigla lucerna ou Trigla hirundo.
Tamén se designan con este mesmo nome, por veces con cualificativos diferenciadores, outras especies da mesma familia, moi similares morfoloxicamente, como Trigloporus lastoviza, Trigla lyra, Aspitrigla cuculus, Aspitrigla obscura, Eutrigla gurnardus, Lepidotrigla cavillone etc.
La gallinella o capone gallinella[2] (Chelidonichthys lucerna (Linnaeus, 1758)) è un pesce teleosteo della famiglia Triglidae.[3]
Per legge, i nomi di "gallinella" e "cappone" coprono la specie Chelidonichthys lucerna e le specie affini C.cuculus, C.obscurus, Eutrigla gurnardus, Trigla lyra e Trigloporus lastoviza, mentre per altre specie, come C.kumu, è ammesso il termine "gallinella" accompagnato da specificazioni varie (australe, del Pacifico, oceanica).[2]
Al di fuori degli obblighi commerciali, è usato anche il nome di "pesce capone" (o semplicemente "capone"), soprattutto in alcune regioni.[4] A volte è usata anche la combinazione "capone gallinella".
D'altra parte, il termine "cappone", sempre al di fuori degli obblighi commerciali, in Liguria e Toscana indica anche lo scorfano[5], mentre in Sicilia, dove viene chiamato pesce Fagiano, il termine "pesce capone" o "capone" indica la lampuga.[6]
Oceano Atlantico orientale, dall'Irlanda al Marocco e nel mar Mediterraneo da 20 ad anche 200 metri di profondità, su fondali sabbiosi.
Ha una testa grande e massiccia con un muso ben visibile e sporgente, la spina sull'opercolo non è molto grande. Il profilo della fronte è dritto, non incavato. Le pinne pettorali sono ampie e di color nero-blu con disegni blu elettrico vivace ed una macchia nera all'attaccatura. La linea laterale è evidente, ogni scaglia sulla linea laterale ha un dentello rivolto indietro. Pinna dorsale a punta. La colorazione del corpo è brunastra o rossiccia sul dorso mentre sui fianchi vira sul rosa salmone. Il ventre è bianco. Raggiunge i 70 cm di lunghezza[7].
Può emettere suoni brontolanti con la vescica natatoria. Quando viene inseguito, intorbida l'acqua per confondere il predatore.
Mangia soprattutto crostacei e molluschi, che cattura sui fondali sabbiosi.[7].
Si pesca con reti a strascico[7], reti da posta, palamiti e lenze.
Le carni sono bianche e tenere, molto apprezzate. Vengono consumati di solito esemplari non troppo grossi, di pezzatura compresa tra i due etti e il mezzo chilo[7]. Può essere fritta o cotta al forno[8], in genere dopo essere stata sfilettata. Esistono però anche varie ricette per la cottura in umido, con l'accompagnamento di pomodori o altre verdure[9].
La gallinella o capone gallinella (Chelidonichthys lucerna (Linnaeus, 1758)) è un pesce teleosteo della famiglia Triglidae.
De rode poon (Chelidonichthys lucerna) is een straalvinnige vis uit de familie van ponen (Triglidae), orde schorpioenvisachtigen (Scorpaeniformes).
De volwassen rode poon (ook wel knor- of zeehaan genoemd) is gemiddeld 30 cm lang, maar kan maximaal 75 cm lang en 6 kg zwaar worden. De hoogst geregistreerde leeftijd is 15 jaar. De vis heeft geen zichtbare zijlijn, maar wel een benig koppantser. De vis heeft twee rugvinnen, de eerste met 8 - 11 stekels, de tweede met 14 - 18 vinstralen. De aarsvin heeft 14 - 17 vinstralen. Aan de voorrand van de vleugelvormige borstvinnen bevinden zich drie lange, vrijstaande en beweeglijke stralen, die als pootjes het lichaam steun kunnen bieden. Deze vinstralen zijn gevoelige zintuigen, waarmee het dier zijn leefomgeving aftast. De vis is van boven lichtrood, naar onderen toe meer oranje tot wit.[2]
Hun voedsel bestaat uit macrofauna en bodemvisjes.[2] Het dier is in staat om knorrende geluiden te maken, die ontstaan door samentrekkende bewegingen van de spieren rond de zwemblaas. Zo houden de dieren mogelijk onderling contact.
Deze soort komt voor in het noordoosten en het oosten van de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee. De rode poon is een zoutwatervis van de Atlantische kusten (estuaria, lagunes en brakke zeeën) van Afrika en West-Europa die leeft op een diepte van 20 tot 300 m onder het wateroppervlak. In het voorjaar trekken zij Het Kanaal binnen naar de zuidelijke Noordzee. Langs de kusten van de Lage Landen zijn ze dan algemeen, maar niet zo algemeen als de grauwe poon.
De rode poon is voor de beroepsvisserij van aanzienlijk belang en wordt gevangen met bodemsleepnetten. De vis is ook gewild bij zeehengelaars. De soort kan worden bezichtigd in sommige openbare aquaria.
De soort komt niet voor op de Rode Lijst van de IUCN. Omdat er geen quota bestaan voor de visserij in de Noordzee wordt in de Goede Visgids de rode poon beschouwd als 'koop deze vis liever niet'.[3]
Rode Poon op een vismarkt
Rode poon zwemmend
De rode poon (Chelidonichthys lucerna) is een straalvinnige vis uit de familie van ponen (Triglidae), orde schorpioenvisachtigen (Scorpaeniformes).
Multimedia w Wikimedia Commons Kurek czerwony[3][a] (Chelidonichthys lucerna) – gatunek ryby skorpenokształtnej z rodziny kurkowatych (Triglidae). Występuje w północnym Atlantyku, od Norwegii po Gwineę i Sierra Leone (według niektórych źródeł po wybrzeże Ghany), także w morzach Północnym i Bałtyckim, kanale La Manche, morzach Śródziemnym i Czarnym. Na części zasięgu pospolity. Kurek czerwony jest rybą morską. Prowadzi przydenny tryb życia, przy dnie mulistym, piaszczystym, żwirowym lub kamienistym, obserwowany na głębokości do 318 m. Okres godowy w różnym czasie w zależności od lokalizacji. Ikra i larwy są pelagiczne. Młode osobniki przebywają głównie w litoralu, nierzadko w ujściach rzek, starsze obecne także w pelagialu. Żerując, C. lucerna przejawia zachowania oportunistyczne. Jego dieta jest zróżnicowana. Żywi się głównie małymi rybami, skorupiakami i mięczakami. Obserwuje się sezonową zmienność diety – zimą przeważają ryby, latem skorupiaki. Osiąga do 75 cm długości całkowitej, zazwyczaj 25–50 cm. Cechą charakterystyczną są trzy pierwsze promienie płetw piersiowych, które są przekształcone w wolne i ruchliwe, palczaste wyrostki pełniące funkcje motoryczną, tzn. ułatwiają rybie poruszanie się po dnie i czuciową, przede wszystkim smakową. Ubarwienie zmienne. Grzbiet od żółtego przez intensywny czerwony do ciemnobrązowego z poprzecznym ciemnym prążkowaniem. Boki od czerwonawych przez pomarańczowe do żółtawych. Brzuch różowy do białawego. Płetwy piersiowe ciemnoniebieskie lub zielonkawe, jasno obrzeżone. Płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa czerwonawe. Poławiany jako ryba konsumpcyjna – gospodarczo i w wędkarstwie, spotykany w akwariach publicznych. Mięso jest uważane za smaczne. Od 2015 IUCN uznaje kurka czerwonego za gatunek najmniejszej troski (LC). Trend populacji jest nieznany.
Po raz pierwszy gatunek naukowo opisał Karol Linneusz w 1758, w dziesiątej edycji swojej pracy pt. Systema Naturae, na podstawie syntypu – skóry o długości standardowej 221 mm, przechowywanego obecnie (2018) w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie i skatalogowanego pod numerem BMNH 1857.6.13.96. Jako miejsce typowe Linneusz wskazał Ocean Północny. Nie był to jednak pierwszy opis tego gatunku, a syntyp był częścią serii zbiorów. Wcześniej pisał o nim szwedzki przyrodnik Peter Artedi w swojej pracy pt. Ichthyologia sive opera omnia de piscibus, wydanej w 1738. Ostatecznie okaz trafił w posiadanie Laurensa Theodoora Gronoviusa, holenderskiego przyrodnika, który jego charakterystykę umieścił w jednym z zeszytów serii Museum ichthyologicum sistens piscium indigenarum and quorundam exoticorum, publikowanej w latach 1754–1756. To jednak Linneusz jako pierwszy opisał gatunek zgodnie z zasadą naukowego oznaczania nazwy gatunku[4][5]. W połowie XIX wieku kolekcja Gronoviusa była oferowana na aukcjach Henry’ego Phillipsa przy Bond Street w Londynie. Zbiór nabył J.E. Gray, ówczesny kustosz Departamentu Zoologii Muzeum Brytyjskiego[5]. Obecnie (2018) kurek czerwony jest klasyfikowany w rodzaju Chelidonichthys, w rodzinie kurkowatych, w rzędzie ryb skorpenokształtnych. W rodzaju Chelidonichthys został umieszczony przez W.J. Richardsa w 1968 jako Chelidonichthys lucernus. Jako Chelidonichthys lucerna sklasyfikowany został przez Bilecenoglu i innych w 2002[4]. Kod taksonomiczny według FAO – 1780200302[6].
Występuje w północnym Atlantyku, od Norwegii po Gwineę i Sierra Leone (według niektórych źródeł aż po Ghanę[2]), także w morzach Północnym i Bałtyckim, kanale La Manche, morzach Śródziemnym i Czarnym[7][8]. Zasięg występowania C. lucerna (nieuwzględniający Zatoki Gwinejskiej) zamyka się w obszarze 66°N–9°N, 18°W–42°E, obejmując wody Norwegii, Wielkiej Brytanii, Wyspy Man, Jernsey i Guernsey, Irlandii, Francji, Belgii, Holandii, Danii, Szwecji, Niemiec, Polski, Hiszpanii (w tym Wysp Kanaryjskich[4]), Gibraltaru, Portugalii (w tym Madery[9], nieobecny jednak wokół Azorów), Włoch, Malty, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Czarnogóry, Albanii, Grecji, Turcji, Bułgarii, Rumunii, Ukrainy, Rosji, Syrii, Libanu, Cypru, Egiptu, Libii, Tunezji, Algierii, Maroka, Sahary Zachodniej, Mauretanii, Senegalu, Gambii, Gwinei-Bissau, Gwinei i Sierra Leone[8][2], według niektórych źródeł także Liberii, Wybrzeża Kości Słoniowej i Ghany. Z zachodniej Afryki obserwacji jest niewiele, lecz prawdopodobnie wynika to z braku dostatecznych badań[2]. W podziale na regiony rybołówstwa FAO (ang. FAO Major Fishing Areas) gatunek notowany w regionach północno-wschodniego Atlantyku (27), środkowo-wschodniego Atlantyku (34) oraz Mórz Śródziemnego i Czarnego (37)[8]. W Bałtyku sporadyczny, przy wybrzeżu polskim obserwowany jeszcze rzadziej[3][10]. Jest jednym z dwóch gatunków kurkowatych, obok kurka szarego (Eutrigla gurnardus), pojawiającym się w polskich wodach[10]. Na części zasięgu pospolity. Nie ma dostępnych danych na temat populacji tego gatunku ze środkowo-wschodniego Atlantyku. Globalny trend populacji nieznany (2018)[2].
Kurek czerwony jest rybą morską[8]. Prowadzi przydenny tryb życia, przy dnie mulistym, piaszczystym, żwirowym lub kamienistym[8][2], na głębokości od 5 do 300 m (wg innych źródeł od 20 do 318 m[8]; na głębokości 318 m obserwowany był w Morzu Jońskim[11]). Młode osobniki bardzo często bytują w pobliżu brzegów, ze szczególnym uwzględnieniem ujść rzecznych, nierzadko wpływają w strefę wody słodkiej. Mimo że jest rybą denną, bywa spotykany także w wyższych warstwach wody. Starsze osobniki widywane są również poza litoralem, w strefie pelagialnej, gdzie oprócz dużych zdolności pływackich jak na ryby denne, obserwowano ich wyskoki ponad powierzchnię wody[7]. Badania przeprowadzone od maja 2005 do marca 2007 na Morzu Adriatyckim, w wyniku których odłowiono 1114 okazów, potwierdziły tę zależność. Osobniki młodociane w zdecydowanej większości przebywały na głębokości od 10 do 25 m, dojrzałe preferowały większe głębokości, choć w przypadku tych drugich różnica w liczebności w poszczególnych przedziałach głębokości nie była tak wyraźna jak w przypadku młodych[12]. Występuje także zależność pomiędzy porą roku a przebywaniem na określonej głębokości. Wiosną i latem kurek czerwony bytuje w płytkich wodach, zimą przenosi się na większe głębokości[13]. Preferuje wody o temperaturze od 8 do 24 °C[8].
Osiąga do 75 cm długości całkowitej, zazwyczaj 25–50 cm. Wymiary przykładowego osobnika w odniesieniu do długości całkowitej: długość standardowa – 83,5%, długość ogonowa – 96,0%, długość przedanalna – 58,6%, długość przedgrzbietowa – 27,0%, długość przedbrzuszna – 17,9%, długość przedpiersiowa – 20,7%, głębokość ciała – 15,8%, długość głowy – 22,4%, średnica oka – 19,4% długości głowy[8]. Ciało wydłużone, stożkowate[7] i bardziej krępe niż u kurka szarego (dawniej klasyfikowany wraz z kurkiem czerwonym w rodzaju Trigla[4])[3]. Głowa o profilu lekko wklęsłym, trójkątna, pokryta skostniałymi płytkami skórnymi, z pyskiem również zakończonym dwiema wysuniętymi, krótkimi płytkami[6][7], wyższa niż u kurka szarego[3]. Reszta ciała pokryta drobnymi, gładkimi łuskami, z wyjątkiem linii bocznej, którą to tworzy 70 łusek większych od pozostałych. Od 18 do 20 rzędów łusek powyżej linii bocznej i od 37 do 60 rzędów poniżej niej[6]. Dwie blisko siebie położone płetwy grzbietowe – pierwsza z 8–10 promieniami twardymi, druga z 15–18 promieniami miękkimi. Na grzbiecie, wzdłuż nasady płetw grzbietowych, biegnie 24–25 małych kolców kostnych. Na pierwszym łuku skrzelowym od 7 do 11 wyrostków filtracyjnych[6]. Płetwy piersiowe duże, wachlarzowate, sięgające do czwartego promienia płetwy odbytowej[7][14]. Trzy pierwsze promienie płetw piersiowych są przekształcone w wolne (nie są związane błoną) i ruchliwe, palczaste wyrostki (co jest cechą charakterystyczną dla całej rodziny[14])[7]. Pełnią one funkcję motoryczną, tzn. ułatwiają rybie poruszanie się po dnie, przytrzymują i stabilizują ciało, a także czuciową, przede wszystkim smakową[15][16], pozwalając na sprawne wyszukiwanie pożywienia na miękkim podłożu[8]. Warstwa gruczołowa naskórka tych wyrostków jest zbudowana z komórek kubkowatych wrzecionowatych, których cytoplazma wypełniona jest białkową wydzieliną zawartą w pęcherzykach[15]. Płetwa odbytowa z 14–17 promieniami miękkimi[7]. Dzięki dobrze rozwiniętemu pęcherzowi pławnemu kurki te zdolne są do wydawania dźwięków przypominających warczenie[14][17]. Maksymalna odnotowana masa – 6 kg[8].
Ubarwienie zmienne. Grzbiet od żółtego przez intensywny czerwony do ciemnobrązowego z poprzecznym ciemnym prążkowaniem. Boki od czerwonawych przez pomarańczowe do żółtawych. Brzuch różowy do białawego. Płetwy piersiowe ciemnoniebieskie lub zielonkawe[7][3], jasno obrzeżone, z czarnoniebieską plamą i niebieskimi punktami po stronie wewnętrznej i jasnoniebieskimi punktami po stronie zewnętrznej. Płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa czerwonawe[7].
Trze się w zależności od położenia geograficznego – w Morzu Śródziemnym w okresie zimowym, w kanale La Manche na początku lata[7], w Zatoce Kabiskiej od października do maja. Niezależnie od lokalizacji w całym okresie tarłowym obserwuje się wyraźny okres szczytowy[8]. W Zatoce Kabiskiej przypadał na styczeń i luty. Dojrzałość płciową również osiąga zmiennie w zależności od lokalizacji. Osobniki z Zatoki Kabiskiej dojrzewały płciowo przy średniej długości całkowitej 20,4 cm, przy czym u samic było to 21,6 cm, a u samców 19,2 cm[18]. U wybrzeży północno-zachodniej Walii dojrzałość płciową osiągały wraz ze średnią długością całkowitą równą 28,0 cm i wiekiem 2,8 lat dla obu płci, przy czym u samców było to 29,1 cm i 2,8 lata, a u samic 27,7 cm i 2,7 lata[19]. Okrągła, gładka, nielepka ikra, a następnie larwy są pelagiczne[7][20]. Maksymalny odnotowany wiek kurka czerwonego – 15 lat[8].
Kurek czerwony, żerując, przejawia zachowania oportunistyczne. Jego dieta jest zróżnicowana[21]. Żywi się głównie małymi rybami, skorupiakami i mięczakami[7]. W oparciu o analizę zawartości żołądków kurków czerwonych w ich diecie stwierdzono przedstawicieli ryb wielu rodzin, m.in.: dobijakowatych, dorszowatych – dorsz atlantycki, okowiel, witlinek, piotroszowatych – piotrosz, solowatych – sola zwyczajna, Buglossidium luteum, lirowatych – lira, lira kalion, Callionymus reticulatus, Callionymus risso, wstęgówkowatych – Cepola macrophthalma, śledziowatych – sardynka europejska, kongerowatych – konger, płastugi z rodziny Citharidae – Citharus linguatula, ostrobokowatych – ostrobok pospolity, igliczniowatych, ciosankowatych, babkowatych, m.in. z rodzaju Pomatoschistus, babka wielkołuska, babka złocista, Deltentosteus quadrimaculatus, flądrowatych – gładzica, niegładzica, zimnica. Wśród skorupiaków obecne były dziesięcionogi – Alpheus glaber, Anapagurus levis, Bathynectes longispina, Crangon crangon, Crangon allmanni, Corystes cassivelanus, Solenocera membranacea, Sicyonia carinata, Processa hemphilli, Processa canaliculata, Pontophilus spinosus, Pontophilus gorei, Pontophilus fasciatus, z rodzaju Pontocaris, Planes minutus Philocheras trispinosus, Philocheras bispinosus, pustelnik bernardyn, z rodzaju Palaemon, ustonogi – Squilla mantis, torboraki – Anchialina agilis, Pseudocuma longicornis, widłonogi z rodzaju Caligus. Mięczaki były reprezentowane przez: małże z rodziny sercówkowatych, rogowcowatych, przegrzebkowatych, Corbulidae – Corbula gibba, Veneridae – Venus verrucosa, Nuculidae – Nucula nucleus, głowonogi, m.in. kalmarowate – Alloteuthis subulata, Sepiolidae – Sepiola rondeletti, ślimaki – Turritella comunis, z rodzaju Rissoa. W diecie kurka czerwonego stwierdzono również glony i wieloszczety, w tym nereidy[8]. Nie występują różnice w odżywianiu między osobnikami męskimi a żeńskimi, natomiast zauważono zmianę preferencji żywieniowych wraz ze wzrostem ciała. W zawartości żołądkowej osobników większych dominowały ryby. Zaobserwowano także sezonową zmienność diety. Zimą przeważają ryby, latem skorupiaki[21]. Kurki czerwone z kolei padają ofiarą innych ryb, np. ostrobokowatych, w tym serioli olbrzymiej. Znane są przypadki kanibalizmu[8].
Kurek czerwony jest bardzo ważnym gatunkiem handlowym[13]. Poławiany jako ryba konsumpcyjna – gospodarczo i w wędkarstwie, spotykany w akwariach publicznych[8]. Śnieżnobiałe mięso kurka czerwonego jest uważane za smaczne i wysoko cenione, zwłaszcza w krajach z ciepłym klimatem[3][22]. W 2011 jednostki belgijskie złowiły 438 ton tej ryby, duńskie – 37 t, francuskie – 868 t, przy czym większość, bo 861 t, pochodziło z regionu północno-wschodniego Atlantyku, holenderskie – 1667 t, portugalskie – 75 t. W połowach realizowanych przez większość wyżej wymienionych krajów w latach 2007–2011 zaobserwować można tendencję spadkową całkowitej masy. W 2007 Holendrzy pozyskali 2088 t, Francuzi – 1353 t, Belgowie – 688 t, Duńczycy – 79 t. Jedynie Portugalczycy zanotowali wzrost, poławiając 28 t więcej niż w 2007[8]. W Turcji w 1984 połowiono 316 t całej rodziny kurkowatych[23]. Do połowu wykorzystuje się najczęściej włoki i haki denne[22].
Od 2015 IUCN uznaje kurka czerwonego za gatunek najmniejszej troski (LC)[2].
Kurek czerwony (Chelidonichthys lucerna) – gatunek ryby skorpenokształtnej z rodziny kurkowatych (Triglidae). Występuje w północnym Atlantyku, od Norwegii po Gwineę i Sierra Leone (według niektórych źródeł po wybrzeże Ghany), także w morzach Północnym i Bałtyckim, kanale La Manche, morzach Śródziemnym i Czarnym. Na części zasięgu pospolity. Kurek czerwony jest rybą morską. Prowadzi przydenny tryb życia, przy dnie mulistym, piaszczystym, żwirowym lub kamienistym, obserwowany na głębokości do 318 m. Okres godowy w różnym czasie w zależności od lokalizacji. Ikra i larwy są pelagiczne. Młode osobniki przebywają głównie w litoralu, nierzadko w ujściach rzek, starsze obecne także w pelagialu. Żerując, C. lucerna przejawia zachowania oportunistyczne. Jego dieta jest zróżnicowana. Żywi się głównie małymi rybami, skorupiakami i mięczakami. Obserwuje się sezonową zmienność diety – zimą przeważają ryby, latem skorupiaki. Osiąga do 75 cm długości całkowitej, zazwyczaj 25–50 cm. Cechą charakterystyczną są trzy pierwsze promienie płetw piersiowych, które są przekształcone w wolne i ruchliwe, palczaste wyrostki pełniące funkcje motoryczną, tzn. ułatwiają rybie poruszanie się po dnie i czuciową, przede wszystkim smakową. Ubarwienie zmienne. Grzbiet od żółtego przez intensywny czerwony do ciemnobrązowego z poprzecznym ciemnym prążkowaniem. Boki od czerwonawych przez pomarańczowe do żółtawych. Brzuch różowy do białawego. Płetwy piersiowe ciemnoniebieskie lub zielonkawe, jasno obrzeżone. Płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa czerwonawe. Poławiany jako ryba konsumpcyjna – gospodarczo i w wędkarstwie, spotykany w akwariach publicznych. Mięso jest uważane za smaczne. Od 2015 IUCN uznaje kurka czerwonego za gatunek najmniejszej troski (LC). Trend populacji jest nieznany.
Fenknot (Chelidonichthys lucernus) även kallad storgnoding, är en bottenfisk i familjen knotfiskar (Triglidae).
Huvudet är triangelformat och täckt av ett benpansar. Den mjukstråliga främre ryggfenan är kortare men högre än den bakre, som har taggstrålar.[2] Rygg och sidor är oftast rödaktiga, även om färgen kan variera[3]; buken är ljusare. Bröstfenorna är svartgröna med blå kanter[3]. Bröstfenans tre nedersta fenstrålar är fritt rörliga, och kan användas för att gå med på bottnen. Fisken är lik knorrhanen, men har längre bröstfena.[4] Längden kan nå upp till 75 cm, men ligger vanligen runt 30 cm. Största kända vikt är 6 kg.[5]
Fenknoten är en bottenlevande fisk som föredrar mjuka eller grusblandade bottnar på ett djup upp till 300 m. Den kan dock lämna bottnen vid jakt på föda, som utgörs av fisk, kräftdjur och blötdjur. Med hjälp av simblåsan kan fisken avge ett knorrande ljud. Högsta konstaterade ålder är 15 år.[4][5]
Fisken leker i de södra delarna av utbredningsområdet, där lektiden varar från vår till höst. Äggen är pelagiska.[4]
Utbredningsområdet omfattar östra Atlanten från norra Norge till Västafrika. Kan gå in i Skagerack ner till västligaste Östersjön.[4] Finns även i Medelhavet och Svarta havet.[5]
Fenknoten erhålles som bifångst vid trål- och backfiske och anses vara en god matfisk.[4] Den är också populär i offentliga akvarier.[5]
.JPG)
.jpg)
Fenknot (Chelidonichthys lucernus) även kallad storgnoding, är en bottenfisk i familjen knotfiskar (Triglidae).
Морський півень жовтий, Тригла жовта (Chelidonichthys lucerna) — один з 9-ти видів роду морських півнів; єдиний вид роду у фауні України.
Поширені у східній Атлантиці від Норвегії до Кап-Блану вздовж берегів Африки, відсутній біля Мадейри і Азор. Також відомий у Середземному і Чорному морях.
Морська демерсальна риба, сягає 75 см довжини.
Має досить довгий період нересту, від травня до серпня в Європі, а біля Африки — цілорічно.[2]
В Червоній книзі України має природохоронний статус «Рідкісний». Охороняється в акваторії Карадазького природного заповідника.
Морський півень жовтий, Тригла жовта (Chelidonichthys lucerna) — один з 9-ти видів роду морських півнів; єдиний вид роду у фауні України.
Chelidonichthys lucerna (Linnaeus, 1758)
Синонимы
Жёлтая тригла[2] или морской петух[2] (лат. Chelidonichthys lucerna) — морская придонная рыба семейства тригловых (Triglidae).
Максимальная длина тела 75 см, масса — до 6 кг, максимальная продолжительность жизни 14 лет[3].
Большая голова треугольной формы покрыта костными пластинками, с многочисленными гребнями и шипами, но без глубоких бороздок. Мелкая чешуя покрывает тело, но отсутствует на груди и брюхе. Боковая линия без костных пластинок, прямая. Чешуйки боковой линии (64—75) не увеличены. В первом спинном плавнике 8—10 колючих лучей, передний край гладкий. Во втором спинном плавнике 14—18 мягких ветвистых лучей. Спинные плавники разделены небольшим промежутком, иногда почти соприкасаются. Вдоль основания спинных плавников проходит ряд из 23—27 костных пластинок. В грудном плавнике 10—11 мягких лучей и три изолированных луча, которые служат опорой при отдыхе рыб на дне, а также помогают в поисках пищи. Грудные плавники длинные, доходят до начала или середины анального плавника. В анальном плавнике 14—17 мягких ветвистых лучей. На первой жаберной дуге 7—11 жаберных тычинок. Пилорических придатков 8—9 [4].
Окраска верхней части тела розовая или красно-коричневая, часто с тёмными пятнами. Бока золотистые или бурые, брюхо белое. Верхняя поверхность грудных плавников фиолетовая или голубая с красными или зелёными пятнами, края светло-голубые или красные; нижняя поверхность грудных плавников сине-зелёная с тёмно-синими пятнами и мелкими белыми точками. Спинные плавники розовые или бурые[2][4].
Распространена в восточной Атлантике от Норвегии и Северного моря вдоль побережья Европы до северо-западного побережья Африки (до 20 °сев. ш.). Отсутствует у побережья Мадейры и Азорских островов. Встречается в Средиземном, Мраморном и Чёрном морях.
Морская придонная рыба, обитает на континентальном шельфе на глубине 20—300 м над песчаными, илисто-песчаными или гравийными грунтами. Заходит в эстуарии[5].
Питается рыбами, ракообразными и моллюсками. В Чёрном море нерестится с мая по июль, а в Средиземном — с декабря по май[6][7].
Промысел ведётся донными тралами. В 2000—2011 гг. мировые уловы варьировали от 1,2 до 3,6 тыс. т[4]. Реализуется в свежем и мороженом виде. Мясо очень вкусное.
Жёлтая тригла или морской петух (лат. Chelidonichthys lucerna) — морская придонная рыба семейства тригловых (Triglidae).
細鱗綠鰭魚，為輻鰭魚綱鮋形目牛尾魚亞目角魚科的其中一種，分布於東大西洋區，從挪威至南非開普敦海域，包括地中海、黑海，棲息深度20-318公尺，體長可達75公分，為底棲性魚類，生活在沙石底質的海域，屬肉食性，以甲殼類、軟體動物等為食，可做為食用魚、遊釣魚及觀賞魚。
タブ・ガーナード（学名Chelidonichthys lucernus, 旧名Trigla lucerna）はホウボウと同じ属の魚類。外観もホウボウとよく似ている。体色は赤系統。1997年のマルマラ海での調査によると、採取されたタブ・ガーナードの魚齢は1～6年、体長は12～42センチメートル、体重は15～610グラムであった[1]。水温8～24℃を好み、生息域は、ヨーロッパ、地中海～黒海、アフリカ西部の赤道付近まで。浅い海の砂または泥の上を好む。ムニエルあるいは煮付けで食べられることが多い[2]。
この項目は、魚類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然/プロジェクト:生物）。 タブ・ガーナード（学名Chelidonichthys lucernus, 旧名Trigla lucerna）はホウボウと同じ属の魚類。外観もホウボウとよく似ている。体色は赤系統。1997年のマルマラ海での調査によると、採取されたタブ・ガーナードの魚齢は1～6年、体長は12～42センチメートル、体重は15～610グラムであった。水温8～24℃を好み、生息域は、ヨーロッパ、地中海～黒海、アフリカ西部の赤道付近まで。浅い海の砂または泥の上を好む。ムニエルあるいは煮付けで食べられることが多い。
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
_(6918345270).jpg)
.jpg)
