Els pectínids (Pectinidae), coneguts popularment com a petxines, són una família de mol·luscs bivalves, emparentats de prop amb les cloïsses i les ostres. Viuen en aigües profundes en la major part dels mars, sobre bancs de sorra neta i ferma a prop de la costa, fins a 100 m de profunditat. Són hermafrodites, i maduren primer les gònades masculines.
La valva és ondulada, i la inferior és més gran que la superior que és gairebé plana. Les ondulacions radian des del vèrtex de cada valva, fent un dibuix similar a un ventall. Les seves vores són afilats i ondulats.
La petxina comuna (Pecten jacobaeus) és el símbol del pelegrí] en el Camí de Santiago. La raó és que, al ser típic de les costes de Santiago, antigament els pelegrins ho portaven als seus llocs d'origen com prova que havien arribat fins al final del viatge.
Els pectínids (Pectinidae), coneguts popularment com a petxines, són una família de mol·luscs bivalves, emparentats de prop amb les cloïsses i les ostres. Viuen en aigües profundes en la major part dels mars, sobre bancs de sorra neta i ferma a prop de la costa, fins a 100 m de profunditat. Són hermafrodites, i maduren primer les gònades masculines.
Die Kammmuscheln (Pectinidae)[1] sind eine Familie der Ordnung Pectinida innerhalb der Muscheln (Bivalvia).
Die gleichklappigen oder auch leicht ungleichklappigen Gehäuse sind im Umriss fächerförmig, rundlich oder eiförmig, und mittelgroß bis groß. Sie sind häufig fast gleichseitig oder nur leicht ungleichseitig. Häufig ist eine Klappe etwas stärker konvex gewölbt als die andere Klappe. Der Wirbel bildet die Spitze des Fächers bzw. sitzt annähernd mittig am oberen Rand. Beiderseits des Wirbels sind flügelförmige Schalenfortsätze ausgebildet, die sogenannten Ohren. Sie können nahezu gleich groß, oder aber sehr ungleich groß sein. Das vordere Ohr der rechten Klappe zeigt häufig einen mehr oder weniger großen Einschnitt für den Byssus. Die Arten leben frei, teils aufschwimmend, oder mit Byssus festgeheftet oder mit der rechten Klappe anzementiert an Festgrund. Der Schlossrand weist keine Zähne auf.
Die Arten der Kammmuscheln besitzen nur einen großen Schließmuskel („monomyar“) und damit auch nur einen großen Schließmuskelabdruck. Die Schale ist meist festschalig, kann aber auch dünner und spröde sein. Die Ornamentierung besteht sehr häufig aus radialen Rippen unterschiedlicher Intensität und Gestaltung oder auch Undulationen der Schale sowie meist eher untergeordnet auch konzentrische Anwachsstreifen oder Rippen; selten ist die konzentrische Ornamentierung kräftiger als die radiale Ornamentierung. Die meisten Arten tragen auf der Oberfläche auffällige Zeichnungen, häufig noch unterschiedlicher Farbe. Meist ist die obere linke Klappe intensiver gefärbt als die untere rechte Klappe. Die Innenseiten sind meist weiß, können aber ebenfalls farbige Muster haben.
Ein auffälliges Merkmal der Kammmuscheln sind ihre zahlreichen Augen am Mantelrand. Darum besitzen sie ein dementsprechend entwickeltes Nervensystem mit einer Konzentration der Ganglien im viszeralen Bereich. Darüber hinaus sind viele Arten in der Lage, sich bei der Annäherung eines Fressfeindes, beispielsweise eines Seesterns, durch schnelles mehrmaliges Zusammenklappen der Schalen schwimmend fortzubewegen und der Gefahr zu entkommen.
Einige Arten haben eine große wirtschaftliche Bedeutung. Gegessen werden Schließmuskel und Gonaden der Muscheln (siehe auch unter Jakobsmuschel).
Der Konzern Shell verwendet eine stilisierte Kammmuschel mit nach unten zeigendem Wirbel als Firmenlogo. Auch in der Heraldik kommt die Kammmuschel, immer die Jakobsmuschel darstellend, als Wappentier vor. Sie ist das Pilgerzeichen schlechthin und wird als Wegzeichen des Jakobswegs verwendet.
Das Taxon war bereits 1810 von John Wilkes als Pectinoidae in die wissenschaftliche Literatur eingeführt worden.[2] Es wird ganz allgemein als gültiges Taxon betrachtet.[3] Nach der MolluscaBase werden folgende Unterfamilien und Gattungen zur Familie der Kammmuscheln gestellt:[3]
Mittelmeer-Pilgermuschel (Pecten jacobaeus), „untere“, flache Klappe
Kleine Pilgermuschel (Aequipecten opercularis)
Bunte Kammmuschel (Chlamys varia), häufigste Färbung mit gut erhaltenen Schuppen
Die Kammmuscheln (Pectinidae) sind eine Familie der Ordnung Pectinida innerhalb der Muscheln (Bivalvia).
Scallop (/ˈskɒləp, ˈskæləp/)[a] is a common name that encompasses various species of marine bivalve mollusks in the taxonomic family Pectinidae, the scallops. However, the common name "scallop" is also sometimes applied to species in other closely related families within the superfamily Pectinoidea, which also includes the thorny oysters.
Scallops are a cosmopolitan family of bivalves found in all of the world's oceans, although never in fresh water. They are one of the very few groups of bivalves to be primarily "free-living", with many species capable of rapidly swimming short distances and even migrating some distance across the ocean floor. A small minority of scallop species live cemented to rocky substrates as adults, while others attach themselves to stationary or rooted objects such as seagrass at some point in their lives by means of a filament they secrete called a byssal thread. The majority of species, however, live recumbent on sandy substrates, and when they sense the presence of a predator such as a starfish, they may attempt to escape by swimming swiftly but erratically through the water using jet propulsion created by repeatedly clapping their shells together. Scallops have a well-developed nervous system, and unlike most other bivalves all scallops have a ring of numerous simple eyes situated around the edge of their mantles.
Many species of scallops are highly prized as a food source, and some are farmed as aquaculture. The word "scallop" is also applied to the meat of these bivalves, the adductor muscle, that is sold as seafood. The brightly coloured, symmetric, fan-shaped shells of scallops with their radiating and often fluted ornamentation are valued by shell collectors, and have been used since ancient times as motifs in art, architecture, and design.
Owing to their widespread distribution, scallop shells are a common sight on beaches and are often brightly coloured, making them a popular object to collect among beachcombers and vacationers.[2] The shells also have a significant place in popular culture.
Scallops inhabit all the oceans of the world, with the largest number of species living in the Indo-Pacific region. Most species live in relatively shallow waters from the low tide line to 100 m, while others prefer much deeper water. Although some species only live in very narrow environments, most are opportunistic and can live under a wide variety of conditions. Scallops can be found living within, upon, or under either rocks, coral, rubble, sea grass, kelp, sand, or mud. Most scallops begin their lives as byssally attached juveniles, an ability that some retain throughout their lives while others grow into free-living adults.[3]
Very little variation occurs in the internal arrangement of organs and systems within the scallop family, and what follows can be taken to apply to the anatomy of any given scallop species.[4]
The shell of a scallop consists of two sides or valves, a left valve and a right one, divided by a plane of symmetry.[5] Most species of scallops rest on their right valve, and consequently, this valve is often deeper and more rounded than the left (i.e., upper) valve, which in many species is actually concave. With the hinge of the two valves oriented towards the top, one side corresponds to the animal's morphological anterior or front, the other is the posterior or rear, the hinge is the dorsal or back/top region, and the bottom corresponds to the ventral or (as it were) underside/belly.[6] However, as many scallop shells are more or less bilaterally symmetrical ("equivalved"), as well as symmetrical front/back ("equilateral"), determining which way a given animal is "facing" requires detailed information about its valves.
The model scallop shell consists of two similarly shaped valves with a straight hinge line along the top, devoid of teeth, and producing a pair of flat wings or "ears" (sometimes called "auricles", though this is also the term for two chambers in its heart) on either side of its midpoint, a feature which is unique to and apparent in all adult scallops.[7] These ears may be of similar size and shape, or the anterior ear may be somewhat larger (the posterior ear is never larger than the anterior one, an important feature for distinguishing which valve is which). As is the case in almost all bivalves, a series of lines and/or growth rings originates at the center of the hinge, at a spot called the "beak" surrounded by a generally raised area called the "umbo". These growth rings increase in size downwards until they reach the curved ventral edge of the shell. The shells of most scallops are streamlined to facilitate ease of movement during swimming at some point in their lifecycles, while also providing protection from predators. Scallops with ridged valves have the advantage of the architectural strength provided by these ridges called "ribs", although the ribs are somewhat costly in weight and mass. A unique feature of the scallop family is the presence, at some point during the animal's lifecycle, of a distinctive and taxonomically important shell feature, a comb-like structure called a ctenolium located on the anterior edge of the right valve next to the valve's byssal notch. Though many scallops lose this feature as they become free-swimming adults, all scallops have a ctenolium at some point during their lives, and no other bivalve has an analogous shell feature. The ctenolium is found in modern scallops only; both putative ancestors of modern scallops, the entoliids and the Aviculopectinidae, did not possess it.[8]
Like the true oysters (family Ostreidae), scallops have a single central adductor muscle, thus, the inside of their shells has a characteristic central scar, marking the point of attachment for this muscle. The adductor muscle of scallops is larger and more developed than those of oysters, because scallops are active swimmers; some species of scallops are known to move en masse from one area to another. In scallops, the shell shape tends to be highly regular, and is commonly used as an archetypal form of a seashell.[6]
Scallops are filter feeders, and eat plankton. Unlike many other bivalves, they lack siphons. Water moves over a filtering structure, where food particles become trapped in mucus. Next, the cilia on the structure move the food toward the mouth. Then, the food is digested in the digestive gland, an organ sometimes misleadingly referred to as the "liver, " which envelops part of the oesophagus, intestine, and entire stomach. Waste is passed on through the intestine (the terminus of which, like that of many mollusks, enters and leaves the animal's heart) and exits via the anus.[6]: p.20
Like all bivalves, scallops lack actual brains. Instead, their nervous system is controlled by three paired ganglia located at various points throughout their anatomy, the cerebral or cerebropleural ganglia, the pedal ganglia, and the visceral or parietovisceral ganglia. All are yellowish. The visceral ganglia are by far the largest and most extensive of the three, and occur as an almost-fused mass near the center of the animal – proportionally, these are the largest and most intricate sets of ganglia of any modern bivalve. From this, radiate all of the nerves which connect the visceral ganglia to the circumpallial nerve ring which loops around the mantle and connects to all of the scallop's tentacles and eyes. This nerve ring is so well developed that, in some species, it may be legitimately considered an additional ganglion.[6]: p.46 The visceral ganglia are also the origin of the branchial nerves which control the scallop's gills. The cerebral ganglia are the next-largest set of ganglia and lie distinct from each other a significant distance dorsal to the visceral ganglia. They are attached to the visceral ganglia by long cerebral-visceral connectives, and to each other via a cerebral commissure that extends in an arch dorsally around the esophagus. The cerebral ganglia control the scallop's mouth via the palp nerves and connect to statocysts which help the animal sense its position in the surrounding environment. They are connected to the pedal ganglia by short cerebral-pedal connectives. The pedal ganglia, though not fused, are situated very close to each other near the midline. From the pedal ganglia, the scallop puts out pedal nerves which control the movement of, and sensation in, its small muscular foot.[6]: pp. 43–47
The scallop family is unusual in that some members of the family are dioecious (males and females are separate), while others are simultaneous hermaphrodites (both sexes in the same individual), and a few are protoandrous hermaphrodites (males when young then switching to female). Red roe is that of a female, and white, is that of a male. Spermatozoa and ova are released freely into the water during mating season and fertilized ova sink to the bottom. After several weeks, the immature scallops hatch and the larvae, miniature transparent versions of the adults called "spat", drift in the plankton until settling to the bottom again (an event called spatfall) to grow, usually attaching by means of byssal threads. Some scallops, such as the Atlantic bay scallop Argopecten irradians, are short-lived, while others can live 20 years or more. Age can often be inferred from annuli, the concentric rings of their shells.[6]
Scallops have a large number (up to 200) of small (about 1 mm) eyes arranged along the edge of their mantles. These eyes represent a particular innovation among molluscs, relying on a concave, parabolic mirror of guanine crystals to focus and retro-reflect light instead of a lens as found in many other eye types.[10] Additionally, their eyes possess a double-layered retina, the outer retina responding most strongly to light and the inner to abrupt darkness.[11] While these eyes are unable to resolve shapes with high fidelity, the combined sensitivity of both retinas to light entering the eye and light retro-reflected from the mirror grants scallops exceptional contrast definition, as well as the ability to detect changing patterns of light and motion.[12][13] Scallops primarily rely on their eyes as an 'early-warning' threat detection system, scanning around them for movement and shadows which could potentially indicate predators. Additionally, some scallops alter their swimming or feeding behaviour based on the turbidity or clarity of the water, by detecting the movement of particulate matter in the water column.[14]
Scallops possess fast (striated) and slow (smooth) adductor muscles, which have different structures and contractile properties. These muscles lie closely apposed to one another but are divided by a connective tissue sheet. The striated adductor muscle contracts very quickly for swimming, whereas the smooth catch adductor muscle lacks striations, and contracts for long periods, keeping shells closed with little expenditure of energy.[15]
Scallops are mostly free-living and active, unlike the vast majority of bivalves, which are mostly slow-moving and infaunal. All scallops are thought to start out with a byssus, which attaches them to some form of substrate such as eelgrass when they are very young. Most species lose the byssus as they grow larger. A very few species go on to cement themselves to a hard substrate (e.g. Chlamys distorta and Hinnites multirigosus).[16]
However, the majority of scallops are free-living and can swim with brief bursts of speed to escape predators (mostly starfish) by rapidly opening and closing their valves. Indeed, everything about their characteristic shell shape – its symmetry, narrowness, smooth and/ or grooved surface, small flexible hinge, powerful adductor muscle, and continuous and uniformly curved edge – facilitates such activity. They often do this in spurts of several seconds before closing the shell entirely and sinking back to the bottom of their environment. Scallops are able to move through the water column either forward/ventrally (termed swimming) by sucking water in through the space between their valves, an area called the gape, and ejecting it through small holes near the hinge line called exhalant apertures, or backward/dorsally (termed jumping) by ejecting the water out the same way it came in (i.e. ventrally). A jumping scallop usually lands on the sea floor between each contraction of its valves, whereas a swimming scallop stays in the water column for most or all of its contractions and travels a much greater distance (though seldom at a height of more than 1 m off the sea bed and seldom for a distance of greater than 5 m).[16] Both jumping and swimming movements are very energy-intensive, and most scallops cannot perform more than four or five in a row before becoming completely exhausted and requiring several hours of rest. Should a swimming scallop land on its left side, it is capable of flipping itself over to its right side via a similar shell-clapping movement called the righting reflex. So-called singing scallops are rumored to make an audible, soft popping sound as they flap their shells underwater (though whether or not this happens is open to some debate).[17] Other scallops can extend their foot from between their valves, and by contracting the muscles in their foot, they can burrow into sand.[18]
Most species of the scallop family are free-living, active swimmers, propelling themselves through the water through the adductor muscles to open and close their shells. Swimming occurs through the clapping of valves for water intake. Closing the valves propels water with a strong force near the hinge via the velum, a curtain-like fold of the mantle that directs water expulsion around the hinge. Scallops swim in the direction of the valve opening unless the velum directs an abrupt change in course direction.[19][20]
Other species of scallops can be found on the ocean floor attached to objects by byssal threads. Byssal threads are strong, silky fibers extending from the muscular foot, used to attach to a firm support, such as a rock. Some can also be found on the ocean floor, moving with an extendable foot between their valves or burrowing themselves in the sand by extending and retracting their feet.[6] Scallops are highly sensitive to shadows, vibrations, water movement, and chemical stimuli.[21] All possess a series of 100 blue eyes, embedded on the edge of the mantle of their upper and lower valves that can distinguish between light and darkness. They serve as a vital defense mechanism for avoiding predators. Though rather weak, their series of eyes can detect surrounding movement and alert precaution in the presence of predators, most commonly sea stars, crabs, and snails.[6] Physiological fitness and exercise of scallops decrease with age due to the decline of cellular and especially mitochondrial function,[22] thus increasing the risk of capture and lowering rates of survival. Older individuals show lower mitochondrial volume density and aerobic capacity, as well as decreased anaerobic capacity construed from the amount of glycogen stored in muscle tissue.[22] Environmental factors, such as changes in oxidative stress parameters, can inhibit the growth and development of scallops.[23]
Seasonal changes in temperature and food availability have been shown to affect muscle metabolic capabilities. The properties of mitochondria from the phasic adductor muscle of Euvola ziczac varied significantly during their annual reproductive cycle. Summer scallops in May have lower maximal oxidative capacities and substrate oxidation than any other time in the year. This phenomenon is due to lower protein levels in adductor muscles.[24]
Scallops do occasionally produce pearls, though scallop pearls do not have the buildup of translucent layers or "nacre" which give desirability to the pearls of the feather oysters, and usually lack both lustre and iridescence. They can be dull, small, and of varying colour, but exceptions occur that are appreciated for their aesthetic qualities.[25]
Some scallops, including Chlamys hastata, frequently carry epibionts such as sponges and barnacles on their shells. The relationship of the sponge to the scallop is characterized as a form of mutualism, because the sponge provides protection by interfering with adhesion of predatory sea-star tube feet,[26][27][28] camouflages Chlamys hastata from predators,[27] or forms a physical barrier around byssal openings to prevent sea stars from inserting their digestive membranes.[28] Sponge encrustation protects C. hastata from barnacle larvae settlement, serving as a protection from epibionts that increase susceptibility to predators. Thus, barnacle larvae settlement occurs more frequently on sponge-free shells than on sponge-encrusted shells.[26]
In fact, barnacle encrustation negatively influences swimming in C. hastata. Those swimming with barnacle encrustation require more energy and show a detectable difference in anaerobic energy expenditure than those without encrustation. In the absence of barnacle encrustation, individual scallops swim significantly longer, travel further, and attain greater elevation.[29]
Many scallops are hermaphrodites (having female and male organs simultaneously), altering their sex throughout their lives, while others exist as dioecious species, having a definite sex. In this case, males are distinguished by roe-containing white testes and females with roe-containing orange ovaries. At the age of two, they usually become sexually active, but do not contribute significantly to egg production until four. The reproduction process occurs externally through spawning, in which eggs and sperm are released into the water. Spawning typically occurs in late summer and early autumn; spring spawning may also take place in the Mid-Atlantic Bight.[30] The females of scallops are highly fecund, capable of producing hundreds of millions of eggs per year.[30]
Once an egg is fertilized, it is then planktonic, a collection of microorganisms that drift abundantly in fresh or salt water. Larvae stay in the water column for four to seven weeks before dissipating to the ocean floor, where they attach themselves to objects through byssus threads. Byssus is eventually lost with adulthood, transitioning almost all scallop species into free swimmers. Rapid growth occurs within the first several years, with an increase of 50–80 % in shell height and quadrupled size in meat weight, and reaches a commercial size at about four to five years of age.[30] The lifespans of some scallops have been known to extend over 20 years.[31]
The family name Pectinidae, which is based on the name of the type genus, Pecten, comes from the Latin pecten meaning comb, in reference to a comb-like structure of the shell which is situated next to the byssal notch.[32]
The fossil history of scallops is rich in species and specimens. The earliest known records of true scallops (those with a ctenolium) can be found from the Triassic period, over 200 million years ago.[8] The earliest species were divided into two groups, one with a nearly smooth exterior: Pleuronectis von Schlotheim, 1820, while the other had radial ribs or riblets and auricles: Praechlamys Allasinaz, 1972.[33] Fossil records also indicate that the abundance of species within the Pectinidae has varied greatly over time; Pectinidae was the most diverse bivalve family in the Mesozoic era, but the group almost disappeared completely by the end of the Cretaceous period. The survivors speciated rapidly during the Tertiary period. Nearly 7,000 species and subspecies names have been introduced for both fossil and recent Pectinidae.[34]
The cladogram is based on molecular phylogeny using mitochondrial (12S, 16S) and nuclear (18S, 28S, and H3) gene markers by Yaron Malkowsky and Annette Klussmann-Kolb in 2012.[35]
Pteriomorphia (c. 247 mya) PectinidaePalliolinae (in part)
Palliolinae (in part) and Camptonectinae
(70 mya) Pecten
(247 mya) Aequipecten
Limidae (file shells)
other Pteriomorphia (oysters, mussels)
Scallops are the family Pectinidae, marine bivalve molluscs within the superfamily Pectinoidea. Other families within this same superfamily share a somewhat similar overall shell shape, and some species within some of the related families are also commonly referred to as "scallops" (for example, Propeamussiidae, the glass scallops).
The family Pectinidae is the most diversified of the pectinoideans in present-day oceans. It is one of the largest marine bivalve families and contains over 300 extant species in 60 genera. Its origin dates back to the Middle Triassic Period, approximately 240 million years ago;[8] in terms of diversity, it has been a thriving family to the present day.[36]
Evolution from its origin has resulted in a successful and diverse group: pectinids are present in the world's seas, found in environments ranging from the intertidal zone to the hadal depths. The Pectinidae play an extremely important role in many benthic communities and exhibit a wide range of shell shapes, sizes, sculptures, and cultures.[37]
Raines and Poppe[b] listed nearly 900 species names of scallops, but most of these are considered either questionable or invalid. Raines and Poppe mentioned over 50 genera, around 250 species, and subspecies. Although species are generally well-circumscribed, their attribution to subfamilies and genera is sometimes equivocal, and information about phylogeny and relationships of the species are minimal, not the least because most work has been based only on adult morphology.[39]
This family's earliest and most comprehensive taxonomic treatments were based on macroscopic morphological characters of the adult shells and represent broadly divergent classification schemes.[40][41] Some level of taxonomic stability was achieved when Waller's studies in 1986, 1991, and 1993 concluded evolutionary relationships between pectinid taxa based on hypothesized morphological synapomorphies, which previous classification systems of Pectinidae failed to do. He created three Pectinidae subfamilies: Camptonectinidae, Chlamydinae and Pectininae.[42][43][44]
The framework of its phylogeny shows that repeated life habit states derive from evolutionary convergence and parallelism.[45][46] Studies have determined the family Pectinidae is monophyletic, developing from a single common ancestor. The direct ancestors of Pectinidae were scallop-like bivalves of the family Entoliidae.[47] Entoliids had auricles and a byssal notch only at youth, but they did not have a ctenolium, a comb-like arrangement along the margins of the byssal notch in Pectinidae. The ctenolium is the defining feature of the modern family Pectinidae and is a characteristic that has evolved within the lineage.[48]
In a 2008 paper, Puslednik et al. identified considerable convergence of shell morphology in a subset species of gliding Pectinidae, which suggests iterative morphological evolution may be more prevalent in the family than previously believed.[49]
There have been a number of efforts to address phylogenetic studies. Only three have assessed more than ten species[50][51][52] and only one has included multiple outgroups.[51] Nearly all previous molecular analyses of the Pectinidae have only utilized mitochondrial data. Phylogenies based only on mitochondrial sequence data do not always provide an accurate estimation on the species tree. Complicated factors can arise due to the presence of genetic polymorphisms in ancestral species and resultant lineage sorting.[53][54]
In molecular phylogenies of the Bivalvia, both the Spondylidae and the Propeamussiidae have been resolved as sister to the Pectinidae.[51][55]
The following are recognised in the family Pectinidae:
The largest wild scallop fishery is for the Atlantic sea scallop (Placopecten magellanicus) found off the northeastern United States and eastern Canada. Scallops are harvested using scallop dredges or bottom trawls. Most of the rest of the world's production of scallops is from Japan (wild, enhanced, and aquaculture) and China (mostly cultured Atlantic bay scallops).[57]: p.661
In the D'Entrecasteaux Channel in the south of Tasmania dredging was banned in 1969, and since then divers have caught them in this area.[58] Attempts to use lighted pots to attract lobster and crab led to the discovery that they were effective in attracting scallops.[59]
The scallop fishery in New Zealand declined from a catch of 1246 tonnes in 1975 to 41 tonnes in 1980, at which point the government ordered the fishery closed. Spat seeding in the 1980s helped it recover, and catches in the 1990s were up to 684 tonnes.[60] The Tasman Bay / Te Tai-o-Aorere area was closed to commercial scallop harvesting from 2009 to 2011 due to a decline in the numbers. The commercial catch was down to 22 tonnes in 2015, and the fishery was closed again. The main causes for the decline seem to be fishing, climate effects, disease, pollutants, and sediment runoff from farming and forestry.[60] Forest and Bird list scallops as the "Worst Choice" in their Best Fish Guide for sustainable seafood species.[61]
On the east coast of the United States, over the last 100 years, the populations of bay scallops have greatly diminished due to several factors but probably mostly due to a reduction in seagrasses (to which bay scallop spat attach) caused by increased coastal development and concomitant nutrient runoff. Another possible factor is the reduction of sharks from overfishing. A variety of sharks used to feed on rays, which are the main predator of bay scallops. With the shark population reduced – this apex predator in some places almost eliminated – the rays have been free to feed on scallops to greatly decrease their numbers.[62] By contrast, the Atlantic sea scallop (Placopecten magellanicus) is at historically high levels of abundance after recovery from overfishing.[63]
Scallops are characterized by offering two flavors and textures in one shell: the meat, called "scallop", which is firm and white, and the roe, called "coral", which is soft and often brightly coloured reddish-orange. Sometimes, markets sell scallops already prepared in the shell, with only the meat remaining. Outside the U.S., the scallop is often sold whole. They are available both with and without coral in the UK and Australia.[64]
Scallops without any additives are called "dry-packed", while scallops that are treated with sodium tripolyphosphate (STPP) are called "wet-packed". STPP causes the scallops to absorb moisture prior to the freezing process, thereby increasing their weight. The freezing process takes about two days.[65]
In Galician cuisine, scallops are baked with breadcrumbs, ham, and onions. In Japanese cuisine, scallops may be served in soup or prepared as sashimi or sushi. In a sushi bar, hotategai (帆立貝, 海扇) is the traditional scallop on rice and, while kaibashira (貝柱) may be calscallop is more loosely used to include other shellfish species with round-shaped flesh (the adductor muscle), such as Atrina (帶子). Dried scallop is known in Cantonese Chinese cuisine as conpoy (乾瑤柱, 乾貝, 干貝). Smoked scallops are sometimes served as appetizers or used as an ingredient in the preparation of various dishes and appetizers.[66]
Scallops have lent their name to the culinary term "scalloped", which originally referred to seafood creamed and served hot in the shell.[67] Today, it means a creamed casserole dish such as scalloped potatoes, which contains no seafood at all.
Adductor muscle meat of the giant scallop (seven white circular items) with a large shrimp
Dried scallops, also known as conpoy
The scallop shell is the traditional emblem of St James the Great and is popular with pilgrims returning from the Way of St James (Camino de Santiago) and the apostle's shrine at Santiago de Compostela in Galicia, Spain.[68] Medieval Christians would collect a scallop shell while at Compostela as evidence of having made the journey. The association of Saint James with the scallop can most likely be traced to the legend that the apostle once rescued a knight covered in scallops.[69] An alternative version of the legend holds that while St. James' remains were being transported to Galicia (Spain) from Jerusalem, the disciples witnessed a bridegroom on horseback fall into the water and emerge covered in the shells.[70]
Indeed in French, the mollusc itself – as well as a popular preparation of it in cream sauce – is called coquille St. Jacques. In German they are Jakobsmuscheln – literally "James's shellfish". Curiously the Linnaean name Pecten jacobeus is given to the Mediterranean scallop, while the scallop endemic to Galicia is called Pecten maximus due to its bigger size.[71] The scallop shell is represented in the decoration of churches named after St. James, such as in St James' Church, Sydney, where it appears in a number of places, including in the mosaics on the floor of the chancel.[72]
When referring to St James, a scallop shell valve is displayed with its convex outer surface showing. In contrast, when the shell refers to the goddess Venus (see below), it is displayed with its concave interior surface showing.[71]
Saint Augustine is said to have been walking along the seashore, meditating on the unfathomable mystery of the Holy Trinity. A boy was using a shell to pour seawater into a little hole. When Augustine asked what he was doing, he replied, "I am emptying the sea into this hole." Thus did Augustine understand that man would never penetrate to the depths of the mystery of God.[73]
This symbolic meaning was taken up by Joseph Ratzinger in his coat of arms as Archbishop of Munich, and also retained by him when elected Pope Benedict XVI. While a doctoral candidate in 1953, Ratzinger wrote his dissertation on The People of God and the House of God in Augustine's Teaching, and the shell, therefore, has a personal connection with the thought of Saint Augustine.[73]
The scallop shell symbol found its way into heraldry as a badge of those who had been on the pilgrimage to Compostela, although later, it became a symbol of pilgrimage in general. Sir Winston Churchill and Princess Diana's family, the Spencer family coat of arms includes a scallop, as well as both of Diana's sons Prince William and Prince Harry's personal coats of arms; also Pope Benedict XVI's personal coat of arms includes a scallop; another example is the surname Wilmot and also John Wesley's (which as a result the scallop shell is used as an emblem of Methodism). However, charges in heraldry do not always have an unvarying symbolic meaning, and there are cases of arms in which no family member went on a pilgrimage, and the occurrence of the scallop is simply a pun on the name of the armiger (as in the case of Jacques Coeur), or for other reasons.pages needed]]]_76-0">pages needed]]]-76">[74] In 1988, the State of New York in the US chose the bay scallop (Argopecten irradians) as its state shell.[75]
Throughout antiquity, scallops and other hinged shells have symbolized the feminine principle.[76] Outwardly, the shell can symbolize the protective and nurturing principle, and inwardly, the "life-force slumbering within the Earth",[77] an emblem of the vulva.[78][79]
Many paintings of Venus, the Roman goddess of love and fertility, included a scallop shell in the painting to identify her. This is evident in Botticelli's classically inspired 15th century painting The Birth of Venus.[80]
One legend of the Way of St. James holds that the route was seen as a fertility pilgrimage, undertaken when a young couple desired to bear offspring. The scallop shell is believed to have originally been carried by pagans as a symbol of fertility.[81][82]
Alternatively, the scallop resembles the setting sun, which was the focus of the pre-Christian Celtic rituals of the area. To wit, the pre-Christian roots of the Way of St. James was a Celtic death journey westwards towards the setting sun, terminating at the End of the World (Finisterra) on the "Coast of Death" (Costa da Morte) and the "Sea of Darkness" (i.e., the Abyss of Death, the Mare Tenebrosum, Latin for the Atlantic Ocean, itself named after the Dying Civilization of Atlantis).[83]
The beach at Aldeburgh, Suffolk, England, features Maggi Hambling's steel sculpture, The Scallop, erected in 2003 as a memorial to the composer Benjamin Britten, who had a long association with the town.[84]
{{cite journal}}
: CS1 maint: unfit URL (link) Scallop (/ˈskɒləp, ˈskæləp/) is a common name that encompasses various species of marine bivalve mollusks in the taxonomic family Pectinidae, the scallops. However, the common name "scallop" is also sometimes applied to species in other closely related families within the superfamily Pectinoidea, which also includes the thorny oysters.
Scallops are a cosmopolitan family of bivalves found in all of the world's oceans, although never in fresh water. They are one of the very few groups of bivalves to be primarily "free-living", with many species capable of rapidly swimming short distances and even migrating some distance across the ocean floor. A small minority of scallop species live cemented to rocky substrates as adults, while others attach themselves to stationary or rooted objects such as seagrass at some point in their lives by means of a filament they secrete called a byssal thread. The majority of species, however, live recumbent on sandy substrates, and when they sense the presence of a predator such as a starfish, they may attempt to escape by swimming swiftly but erratically through the water using jet propulsion created by repeatedly clapping their shells together. Scallops have a well-developed nervous system, and unlike most other bivalves all scallops have a ring of numerous simple eyes situated around the edge of their mantles.
Many species of scallops are highly prized as a food source, and some are farmed as aquaculture. The word "scallop" is also applied to the meat of these bivalves, the adductor muscle, that is sold as seafood. The brightly coloured, symmetric, fan-shaped shells of scallops with their radiating and often fluted ornamentation are valued by shell collectors, and have been used since ancient times as motifs in art, architecture, and design.
Owing to their widespread distribution, scallop shells are a common sight on beaches and are often brightly coloured, making them a popular object to collect among beachcombers and vacationers. The shells also have a significant place in popular culture.
Los pectínidos (Pectinidae), conocidos por su nombre común como vieiras, son una familia de moluscos bivalvos, emparentados de cerca con las almejas y las ostras. La denominación taxonómica pectínido deriva del latín pecten, que significa «peina», «peineta». Los pectínidos tienen, en efecto, esa forma convexa típica de las peinas e, igualmente, diferencia de anchura entre la parte superior y la inferior. Ambas resultan ornamentales.
El nombre de vieira se aplica principalmente a cualquiera de las numerosas especies de almejas de agua salada o moluscos bivalvos marinos de la familia taxonómica Pectinidae, si bien también se aplica a veces a especies de otras familias estrechamente relacionadas dentro de la superfamilia Pectinoidea, que también incluye a las ostras espinosas.
Las vieiras son una familia cosmopolita de bivalvos que se encuentran en todos los océanos del mundo, pero nunca en agua dulce. Son uno de los pocos grupos de bivalvos que son principalmente de "vida libre", en tanto muchas especies son capaces de nadar rápidamente distancias cortas e incluso de migrar cierta distancia por el fondo del océano. Una pequeña minoría de especies de vieiras vive adherida a sustratos rocosos cuando es adulta, mientras que otras se adhieren a objetos estacionarios o enraizados, como las praderas marinas, en algún momento de su vida mediante un filamento que segregan llamado biso. La mayoría de las especies, sin embargo, viven recostadas en sustratos arenosos y, cuando perciben la presencia de un depredador, como una estrella de mar, pueden intentar escapar nadando rápida pero erráticamente por el agua usando la propulsión a chorro que crean al chocar repetidamente sus conchas. Las vieiras tienen un sistema nervioso bastante desarrollado y, a diferencia de la mayoría de los bivalvos, todas las vieiras tienen un anillo de numerosos ojos simples situados alrededor del borde de sus mantos.
Muchas especies de vieiras son muy apreciadas como fuente de alimento, y algunas se crían para la acuicultura. La palabra "vieira" también se aplica a la carne de estos bivalvos, el músculo aductor, que se vende como marisco. Las conchas de las vieiras, de colores brillantes, simétricas y en forma de abanico, con su ornamentación radiada y a menudo estriada, son muy apreciadas por los coleccionistas de conchas y se han utilizado desde la antigüedad como motivos en el arte, la arquitectura y el diseño.
Debido a su amplia distribución, las conchas de vieira son habituales en las playas y a menudo tienen colores brillantes, lo que las convierte en un objeto popular para coleccionar entre veraneantes y personas que exploran las playas.[1]Las conchas también ocupan un lugar importante en la cultura popular, incluso en su simbolismo.
Se las suele llamar con la palabra gallega «vieira» porque en Galicia son abundantes. En castellano se llaman «veneras». Ambas palabras derivan de Venus, la diosa del amor. Botticelli y otros pintores la representan surgiendo de una «vieira». Como todos los bivalvos, la «vieira» o «venera» simboliza bien a la vulva.
Viven en aguas profundas de la mayor parte de los mares, sobre bancos de arena limpia y firme cerca de la costa, hasta 100 metros de profundidad. Son hermafroditas, y maduran primero las gónadas masculinas.
En Argentina, Colombia, España, Uruguay y Venezuela se denominan vieiras.
En Perú se conocen como conchas de abanico o Callo de Hacha.
En Chile se les llama ostiones y en sus aguas habitan dos especies: Argopecten purpuratus (ostión del norte), muy apreciado en la acuicultura del país, y Zigochlamys patagonica (ostión de sur o patagónico). [2]
Las vieiras habitan en todos los océanos del mundo, pero el mayor número de especies vive en la región del Indo-Pacífico. La mayoría de las especies viven en aguas relativamente poco profundas, desde la línea de bajamar hasta los 100 m, mientras que otras prefieren aguas mucho más profundas. Aunque algunas especies viven exclusivamente en ambientes muy reducidos, la mayoría son oportunistas y pueden vivir en una gran variedad de condiciones. Las vieiras pueden vivir dentro, sobre o debajo de rocas, coral, escombros, praderas marinas, kelp, arena o barro. La mayoría de las vieiras comienzan su vida como juveniles adheridos por medio del biso, capacidad que algunos conservan durante toda su vida, mientras que otros se convierten en adultos autónomos de vidas libres.[3]
La valva es ondulada, y la inferior es más grande que la superior que es casi plana. Las ondulaciones radian desde el vértice de cada valva, efectuando un dibujo similar a un abanico. Sus bordes son afilados y ondulados.
Las vieiras poseen conchas con surcos, canales en los cuales se puede apreciar el registro del crecimiento del animal. Al igual que el resto de los moluscos bivalvos, sus valvas se abren y cierran gracias al músculo abductor. Son organismos nadadores, generalmente se encuentran reposando en el fondo sobre su valva inferior, la que suele tener una coloración más pálida que la superior.
La disposición interna de los órganos y sistemas dentro de la familia de las vieiras varía muy poco, por lo que lo que sigue puede aplicarse a la anatomía de cualquier especie de vieira..[3]
La concha de una vieira consta de dos lados or valvas, una izquierda y otra derecha, divididas por un plano de simetría.[4]La mayoría de las especies de vieiras se apoyan en su valva derecha y, por consiguiente, esta valva suele ser más profunda y redondeada que la izquierda (es decir, la superior), que en muchas especies es de hecho cóncava. En tanto la charnela (la articulación o "bisagra") de las dos valvas está orientada hacia arriba, un lado corresponde a la parte morfológica anterior o frontal del animal, el otro es la posterior o trasera, la charnela corresponde a la región dorsal o trasera/superior, y la parte inferior corresponde a la ventral o (por así decirlo) inferior/vientre.[5]Sin embargo, puesto que muchas conchas de vieira son más o menos simétricas bilateralmente ("equivalvadas"), así como simétricas al frente y atrás ("equiláteras"), determinar hacia qué lado está "orientado" un determinado animal requiere información detallada sobre sus valvas.
La concha de una vieira típica consta de dos valvas de forma similar con una charnela en línea recta a lo largo de la parte superior, desprovista de dientes, y con un par de aletas planas u "orejas" (a veces llamadas "aurículas", aunque este es también el término para dos cámaras de su corazón) a cada lado de su punto medio, un rasgo que es único y evidente en todas las vieiras adultas.[3]Estas orejas pueden ser de tamaño y forma similares, si bien la anterior puede ser algo mayor (la posterior nunca es más grande que la anterior, una característica importante para distinguir cuál valva es). Como ocurre en casi todos los bivalvos, una serie de líneas y/o anillos de crecimiento se origina en el centro de la charnela, en un punto llamado "pico" rodeado por una zona generalmente elevada llamada "umbo". Estos anillos de crecimiento aumentan de tamaño de manera descendente hasta llegar al borde ventral curvo de la concha. Las conchas de la mayoría de las vieiras tienen una forma estilizada que facilita el movimiento durante la natación en algún momento de su ciclo vital, a la vez que proporcionan protección contra los depredadores. Las vieiras con valvas acanaladas tienen la ventaja de la fuerza arquitectónica que le proporcionan estas crestas llamadas "costillas", si bien éstas son algo costosas en términos de peso y masa. Una característica única de la familia de las vieiras es la presencia, en algún momento del ciclo de vida del animal, de una característica distintiva y taxonómicamente importante de la concha, una estructura en forma de peine llamada "ctenolium," situada en el borde anterior de la valva derecha, junto a la muesca bisal de la valva. Aunque muchas vieiras pierden esta característica al convertirse en adultos que nadan libremente, todas las vieiras tienen un ctenolium en algún momento de su vida, y ningún otro bivalvo tiene una característica análoga en su concha. El ctenolium sólo se encuentra en las vieiras modernas; los dos supuestos ancestros de las vieiras modernas, los Entoliidae y los Aviculopectinidae, no lo poseían.[6]
Al igual que las ostras verdaderas (familia Ostreidae),las vieiras tienen un único músculo aductor central, por lo que el interior de sus conchas presenta una característica cicatriz central que marca el punto de unión de este músculo. El músculo aductor de las vieiras es más grande y está más desarrollado que el de las ostras, debido a que las vieiras son nadadoras activas; se sabe que algunas especies de vieiras se desplazan en masa de una zona a otra. En las vieiras, la forma de la concha tiende a ser muy regular, y se suele utilizar como forma arquetípica de una concha marina.[5]
Las vieiras tienen un gran número (hasta 200) de ojos pequeños (de aproximadamente 1 mm) dispuestos a lo largo del borde de sus mantos. Estos ojos representan una innovación particular entre los moluscos, ya que dependen de un espejo cóncavo y parabólico de cristales de guanina para enfocar y retroreflejar la luz en lugar de una lente como se encuentra en muchos otros tipos de ojos.[7] Además, sus ojos poseen una retina de doble capa: la exterior responde con mayor intensidad a la luz y la interior a la oscuridad abrupta.[8] Aunque estos ojos no son capaces de resolver formas con gran fidelidad, la sensibilidad combinada de ambas retinas a la luz que entra en el ojo y a la luz retroreflectada por el espejo otorga a las vieiras una definición de contraste excepcional, así como la capacidad de detectar patrones cambiantes de luz y movimiento.[9][10] Las vieiras confían principalmente en sus ojos como un sistema de detección de amenazas de "alerta temprana", escudriñando a su alrededor en busca de movimientos y sombras que podrían indicar la presencia de depredadores. Además, algunas vieiras modifican su comportamiento de natación o alimentación en función de la turbidez o claridad del agua, detectando el movimiento de material particulado en la columna de agua.[11]
Las vieiras son filtradoras y se alimentan de plancton. A diferencia de muchos otros bivalvos, carecen de sifones. El agua se mueve sobre una estructura filtrante, donde las partículas de alimento quedan atrapadas en la mucosidad. A continuación, los cilios de la estructura mueven el alimento hacia la boca. Luego, el alimento se digiere en la glándula digestiva, un órgano al que a veces se denomina erróneamente "hígado", pero que envuelve parte del esófago, el intestino y todo el estómago. Los excrementos pasan por el intestino (cuya terminación, como la de muchos moluscos, entra y sale del corazón del animal) y salen por el ano.[5]:p.20Como son organismos filtradores, ante fenómenos de afloraciones algales masivas (marea roja) es recomendable evitar su consumo.
Como todos los bivalvos, las vieiras carecen de cerebro propiamente. En su lugar, su sistema nervioso está controlado por tres ganglios en pares, situados en varios puntos de su anatomía: los ganglios cerebrales o cerebropleurales, los ganglios pedales y los ganglios viscerales o parietoviscerales. Todos son de color amarillento. Los ganglios viscerales son, de lejos, los más grandes y extensos de los tres, y se presentan como una masa casi fusionada cerca del centro del animal – proporcionalmente, son los conjuntos de ganglios más grandes e intrincados de cualquier bivalvo moderno. De ellos irradian todos los nervios que conectan los ganglios viscerales con el anillo nervioso circumpalial que hace un bucle alrededor del manto y conecta con todos los tentáculos y ojos de la vieira. Este anillo nervioso está tan bien desarrollado que, en algunas especies, puede considerarse legítimamente como un ganglio adicional.[5]:p.46Los ganglios viscerales son también el origen de los nervios branquiales que controlan las branquias de la vieira. Los ganglios cerebrales son el siguiente conjunto más grande de ganglios, y se encuentran separados a una distancia significativa, dorsales a los ganglios viscerales. Están unidos a los ganglios viscerales por largos conectores cerebro-viscerales, y entre sí por medio de una comisura cerebral que se extiende dorsalmente en un arco alrededor del esófago. Los ganglios cerebrales controlan la boca de la vieira a través de los nervios palpebrales, y también se conectan a los estatocistos que ayudan al animal a percibir su posición en el entorno. Están conectados a los ganglios pedales por conectivos cerebrales-pedales cortos. Los ganglios pedales, si bien no están fusionados, están situados muy cerca el uno del otro, cerca de la línea media. Desde los ganglios pedales, la vieira extiende nervios pedales que controlan el movimiento y la sensibilidad de su pequeño pie muscular.[5]:pp. 43–47
La familia de las vieiras es inusual en el sentido de que algunos miembros de la familia son dioicos (es decir, los machos y las hembras están separados), mientras que otros son hermafroditas simultáneos (ambos sexos en un mismo individuo), y unos pocos son hermafroditas protoandroicos (machos en la juventud que después pasan a ser hembras). La hueva de las hembras es roja, y la de los machos blanca. Los espermatozoides y los óvulos se liberan libremente en el agua durante la época de apareamiento, y los óvulos fecundados se hunden en el fondo. Al cabo de varias semanas, las vieiras inmaduras eclosionan y las larvas, versiones transparentes en miniatura de los adultos llamadas "freza", van a la deriva en el plancton hasta que se posan de nuevo en el fondo para crecer, normalmente fijándose mediante hilos de biso. Algunas vieiras, como la vieira de la bahía de Long Island (Argopecten irradians), tienen vidas cortas, mientras que otras pueden vivir 20 años o más. La edad puede inferirse a menudo a partir de los anillos concéntricos de sus conchas.[5]
Las vieiras son en su mayoría de vida libre y activa, a diferencia de la gran mayoría de bivalvos, que son casi todos de movimiento lento y endofaunales. Se cree que todas las vieiras comienzan con un biso, que las adhiere a algún tipo de sustrato como la zostera marina cuando son muy jóvenes. La mayoría de las especies pierden el biso a medida que crecen. Otras especies de vieiras pueden encontrarse en el fondo del océano sujetas a objetos o sustratos duros por medio de tales hilos bisales (por ejemplo, Chlamys distorta o Hinnites multirigosus).[3] Los hilos bisales son fibras fuertes y sedosas que se extienden desde el pie muscular y que sirven para sujetarse a un soporte firme, como una roca. Algunas especies también pueden encontrarse en el fondo del océano, desplazándose con el uso de un pie extensible situado entre sus válvulas o enterrándose en la arena extendiendo y retrayendo sus pies.[5]
Sin embargo, la mayoría de las especies de la familia de las vieiras son nadadores activos de vida libre, que se impulsan a través del agua mediante el uso de los músculos aductores para abrir y cerrar rápidamente sus conchas. Pueden nadar con breves ráfagas de velocidad para escapar de depredadores (principalmente estrellas de mar). El cierre de las válvulas impulsa el agua con gran fuerza cerca de la charnela a través del velum, un pliegue en forma de cortina del manto que dirige la expulsión del agua alrededor de la charnela. Las vieiras nadan en la dirección de la apertura de la válvula, a menos que el velum dirija un cambio brusco de dirección.
En efecto, todos los aspectos relacionados con la forma característica de su concha -su simetría, estrechez, su superficie lisa y/o acanalada, su charnela pequeña y flexible, su potente músculo aductor y su borde continuo y uniformemente curvado- facilita tal actividad. A menudo lo hacen en ráfagas de varios segundos de duración antes de cerrar la concha por completo y de hundirse de nuevo en el fondo de su entorno. Las vieiras son capaces de desplazarse por una columna de agua, bien hacia delante/ventralmente (lo que se denomina "natación") aspirando agua a través del espacio entre sus valvas, una área llamada "boca" o "abertura", y expulsándola a través de unos pequeños orificios cerca de la línea de su charnela (su "bisagra") denominados aberturas exhalantes, o bien hacia atrás/dorsalmente (lo que se denomina "salto") expulsando el agua por de la misma manera en la que entró (es decir, ventralmente). Una vieira saltadora suele aterrizar en el fondo marino entre cada contracción de sus válvulas, mientras que una vieira nadadora se mantiene en la columna de agua durante la mayoría o todas sus contracciones y recorre una distancia mucho mayor (aunque rara vez a una altura superior a 1 m sobre el fondo marino y rara vez por distancias superiores a los 5 m).[3]Tanto los saltos como los movimientos natatorios consumen mucha energía, y la mayoría de las vieiras no son capaces de realizar más de cuatro o cinco seguidos antes de quedar completamente agotadas y necesitar varias horas de descanso. Si una vieira nadadora cae sobre su lado izquierdo, es capaz de darse la vuelta sobre su lado derecho mediante un movimiento similar al del palmeo de la concha llamado reflejo de enderezamiento. Se rumora que las llamadas vieiras cantoras emiten un suave sonido audible al agitar sus conchas bajo el agua (aunque es motivo de debate si esto realmente ocurre). Otras vieiras pueden extender su pie desde entre sus valvas y, contrayendo los músculos de este, pueden excavar en la arena.[12]
Las vieiras son muy sensibles a las sombras, las vibraciones, el movimiento del agua y los estímulos químicos.[13]Todas poseen una serie de 100 ojos azules, incrustados en el borde del manto de sus válvulas superiores e inferiores, que pueden distinguir entre la luz y la oscuridad. Sirven como mecanismo de defensa vital para evitar a los depredadores. Si bien son bastante débiles, su serie de ojos puede detectar movimientos circundantes y alertar ante la presencia de depredadores, más comúnmente estrellas de mar, cangrejos y caracoles.[5]Tanto la capacidad fisiológica como el nivel de ejercicio de las vieiras disminuyen con la edad debido al declive de la función celular y, especialmente, de la mitocondrial,[14]lo que aumenta su riesgo de captura y disminuye sus tasas de supervivencia. Los individuos de mayor edad muestran una menor densidad de volumen mitocondrial y capacidad aeróbica, así como una menor capacidad anaeróbica interpretada a partir de la cantidad de glucógeno almacenado en el tejido muscular.[14] Factores ambientales, como los cambios en los parámetros de estrés oxidativo, pueden inhibir el crecimiento y el desarrollo de las vieiras..[15]
Se ha demostrado que cambios estacionales en la temperatura y en a disponibilidad de alimento afectan a la capacidad metabólica muscular. Las propiedades de las mitocondrias del músculo aductor fásico de la especie Euvola ziczac varían significativamente durante su ciclo reproductivo anual. Las vieiras de verano en mayo tienen capacidades oxidativas máximas y de oxidación de sustratos más bajas que en cualquier otro momento del año. Este fenómeno se debe a los menores niveles de proteínas en los músculos aductores.[16]
Las vieiras producen ocasionalmente perlas, aunque las perlas de vieira no muestran la acumulación de capas translúcidas o "nácar" que le dan su atractivo a las perlas de las ostras, y suelen carecer de lustre e iridiscencia. Pueden ser opacas, pequeñas y de color variable, pero hay excepciones que son apreciadas por sus cualidades estéticas.[17]
Algunas vieiras, entre ellas Chlamys hastata, suelen llevar sobre sus conchas epibiontes como esponjas y percebes. La relación de la esponja con la vieira puede caracterizarse como una forma de mutualismo, en tanto la esponja proporciona protección al interferir con la adhesión de las patas tubulares de las estrellas de mar depredadoras,[18][19][20] camuflando a las vieiras Chlamys hastata de depredadores,[19] o formando una barrera física alrededor de las aberturas del biso para evitar que las estrellas de mar introduzcan sus membranas digestivas.[20] La incrustación de esponjas protege a las C. hastata del asentamiento de larvas de percebe, sirviendo de protección contra epibiontes que aumentan la susceptibilidad a depredadores. Por lo tanto, el asentamiento de larvas de percebe se produce con más frecuencia en conchas sin esponjas que en conchas con incrustaciones de esponjas.[18]
De hecho, la incrustación de percebes influye negativamente en la natación de C. hastata. Las vierias de C. hastata que nadan con incrustaciones de percebes requieren más energía y muestran una diferencia detectable en el gasto energético anaeróbico comparadas con aquellas que no tienen incrustación. En ausencia de incrustación de percebes, vieiras individuales nadan significativamente más tiempo, viajan más lejos y alcanzan una mayor elevación.[21]
Muchas vieiras son hermafroditas (tienen órganos femeninos y masculinos simultáneamente), alterando su sexo a lo largo de su vida, mientras que otras existen como especies dioicas, teniendo un sexo definido. En este caso, los machos se distinguen por tener testículos blancos con huevas y las hembras por tener ovarios anaranjados con huevas. Al alcanzar los dos años de edad suelen volverse sexualmente activos, pero no contribuyen de forma significativa a la producción de huevos hasta los cuatro años. El proceso de reproducción tiene lugar de forma externa mediante el desove, en el que los huevos y el esperma se liberan en el agua. El desove suele producirse a finales del verano y principios del otoño; también puede tener lugar en primavera en el ancón Atlántico Medio en la costa de los Estados Unidos.[22] Las hembras de las vieiras son muy fecundas, capaces de producir cientos de millones de huevos al año.[22]
Una vez fecundado el huevo, éste pasa a ser planctónico, es decir, un conjunto de microorganismos que flotan abundantemente en el agua dulce o salada. Las larvas permanecen en la columna de agua durante las siguientes cuatro a siete semanas antes de disiparse en el fondo del océano, donde se adhieren a objetos mediante hilos de biso. El biso se pierde eventualmente con la edad adulta, lo que convierte a casi todas las especies de vieiras en nadadoras libres. El crecimiento rápido se produce en los primeros años, con un aumento del 50-80 % en la altura de la concha y la cuadruplicación del tamaño en peso de la carne, y alcanzan el tamaño comercial a los cuatro o cinco años de edad aproximadamente.[22]Se sabe que la vida de algunas vieiras se prolonga más de 20 años.[23]
El nombre de la familia Pectinidae, que se basa en el nombre del género tipo, Pecten, viene del latín pecten que significa peine, en referencia a una estructura en forma de peine de la concha que está situada junto a la muesca del biso.[24]
La historia fósil de las vieiras es rica en especies y especímenes. Los primeros registros conocidos de vieiras verdaderas (las que tienen un ctenolio) se encuentran en el período Triásico, hace más de 200 millones de años.[25] Las especies más antiguas se dividían en dos grupos, uno con un exterior casi liso: Pleuronectis von Schlotheim, 1820, mientras que el otro tenía costillas radiales o costilletas y aurículas: Praechlamys Allasinaz, 1972.[26] Los registros fósiles también indican que la abundancia de especies dentro de los Pectinidae ha variado mucho a lo largo del tiempo; los Pectinidae eran la familia de bivalvos más diversa en la era mesozoica, pero el grupo desapareció casi por completo a finales del Cretácico. Los supervivientes se especiaron rápidamente durante el periodo Terciario. Se han introducido casi 7.000 nombres de especies y subespecies tanto para los Pectinidae fósiles como para los recientes.[27]
El cladograma se basa en filogenía molecular usando marcadores de genes mitocondriales (12S, 16S) y nucleares (18S, 28S, and H3) hechos por Yaron Malkowsky y Annette Klussmann-Kolb en 2012.[28]
Pteriomorphia (c. 247 mya) PectinidaePalliolinae (en parte)
Palliolinae (en parte) y Camptonectinae
(70 millones de años) Pecten
(247 mya) Aequipecten
Limidae (conchas aserradas)
otras Pteriomorphia (ostras, almejas)
Las vieiras pertenecen a la familia Pectinidae, moluscos bivalvos marinos de la superfamilia Pectinoidea. Otras familias dentro de esta misma superfamilia comparten una forma general de concha algo similar, y algunas especies dentro de algunas de las familias relacionadas también reciben comúnmente el nombre de "vieiras" (por ejemplo, Propeamussiidae, llamadas en inglés las vieiras del lodo).
La familia Pectinidae es la más diversificada de los pectinoideos en los océanos actuales. Pectinidae es una de las mayores familias de bivalvos marinos y contiene más de 300 especies existentes en 60 géneros. Su origen se remonta al Período Triásico Medio, hace aproximadamente 240 millones de años.[29] En términos de diversidad, ha sido una familia próspera hasta la actualidad.[30]
La evolución desde su origen ha dado lugar a un grupo exitoso y diverso: los pectínidos están presentes en todos los mares del mundo, encontrándose en ambientes que van desde la zona intermareal hasta las profundidades del hadal. Los pectínidos desempeñan un papel muy importante en muchas comunidades bentónicas y presentan una amplia gama de formas, tamaños, escultura y cultura de conchas.[31]
Raines y Poppe[33]enumeraron casi 900 nombres de especies de vieiras, pero la mayoría de ellos se consideran cuestionables o no válidos. Raines y Poppe mencionaron más de 50 géneros y unas 250 especies y subespecies. Aunque las especies suelen estar bien circunscritas, su atribución a subfamilias y géneros es a veces equívoca, y la información sobre la filogenia y las relaciones de las especies es mínima, entre otras cosas porque la mayoría de los trabajos se han basado únicamente en la morfología de los adultos.[34]
Los primeras y más completas descripciones taxonómicas de esta familia se basaron en caracteres morfológicos macroscópicos de las conchas adultas y representan esquemas de clasificación ampliamente divergentes.[35][36]Se logró cierto nivel de estabilidad taxonómica cuando los estudios de Waller en 1986, 1991 y 1993 concluyeron las relaciones evolutivas entre los taxones de pectínidos basándose en hipotéticas sinapomorfías morfológicas, algo que los anteriores sistemas de clasificación de Pectinidae no lograron. Creó tres subfamilias de Pectinidae: Camptonectinidae, Chlamydinae y Pectininae.[37][38][39]
El marco de su filogenia muestra que los estados de hábitos de vida repetidos derivan de la convergencia y el paralelismo evolutivos.[40][41] Estudios han determinado que la familia Pectinidae es monofilética, desarrollándose a partir de un único ancestro común. Los ancestros directos de Pectinidae fueron bivalvos parecidos a las vieiras de la familia Entoliidae.[42] Los Entoliidae tenían aurículas y muescas bisales sólo en la juventud, pero no tenían un ctenolio, un arreglo en forma de peine a lo largo de los márgenes de la muesca bisal en los Pectinidae. El ctenolio es el rasgo que define a la familia moderna de Pectinidae y es una característica que ha evolucionado dentro del linaje.[43]
En un artículo de 2008, Puslednik y cols. identificaron una considerable convergencia de la morfología de la concha en un subconjunto de especies de Pectinidae planeadoras, lo que sugiere que la evolución morfológica iterativa puede ser más frecuente en la familia de lo que se creía.[44]
Se han realizado varios esfuerzos para emprender estudios filogenéticos. Solo tres han evaluado más de 10 especies[45][46][47]y apenas uno ha incluido múltiples grupos externos.[46] Casi todos los análisis moleculares previos de los Pectinidae han utilizado únicamente datos mitocondriales. Las filogenias basadas únicamente en datos de secuencias mitocondriales no siempre proporcionan una estimación precisa del árbol de especies. Pueden surgir factores complicados debido a la presencia de polimorfismos genéticos en las especies ancestrales y a la coalescencia de linajes resultante.[48][49]
En las filogenias moleculares de los Bivalvia, tanto los Spondylidae como los Propeamussiidae se han resuelto como hermanos de los Pectinidae.[46][50]
Familia Pectinidae
Las vieiras son bivalvos de gran importancia comercial, debido al sabroso sabor de su carne, que puede ser consumida cruda o cocida (en empanadas, a la parmesana, etc.).
La concha de la vieira común (Pecten jacobaeus) o venera recibió de Lineo esa denominación taxonómica en 1758, en obsequio al símbolo del peregrino en el Camino de Santiago (España). Curiosamente la denominación taxonómica Pecten jacobaeus puesta por Lineo se corresponde con la venera endémica del Mediterráneo y no con la venera de mucho mayor tamaño propia de las costas gallegas, que recibe el nombre de Pecten maximus. Al ser típica de las costas de Galicia, los peregrinos la llevaban a sus lugares de origen como prueba de que habían llegado hasta el final del camino.
|doi-access=
ignorado (ayuda) |doi-access=
ignorado (ayuda) |doi-access=
ignorado (ayuda) |doi-access=
ignorado (ayuda) |doi-access=
ignorado (ayuda) Los pectínidos (Pectinidae), conocidos por su nombre común como vieiras, son una familia de moluscos bivalvos, emparentados de cerca con las almejas y las ostras. La denominación taxonómica pectínido deriva del latín pecten, que significa «peina», «peineta». Los pectínidos tienen, en efecto, esa forma convexa típica de las peinas e, igualmente, diferencia de anchura entre la parte superior y la inferior. Ambas resultan ornamentales.
El nombre de vieira se aplica principalmente a cualquiera de las numerosas especies de almejas de agua salada o moluscos bivalvos marinos de la familia taxonómica Pectinidae, si bien también se aplica a veces a especies de otras familias estrechamente relacionadas dentro de la superfamilia Pectinoidea, que también incluye a las ostras espinosas.
Las vieiras son una familia cosmopolita de bivalvos que se encuentran en todos los océanos del mundo, pero nunca en agua dulce. Son uno de los pocos grupos de bivalvos que son principalmente de "vida libre", en tanto muchas especies son capaces de nadar rápidamente distancias cortas e incluso de migrar cierta distancia por el fondo del océano. Una pequeña minoría de especies de vieiras vive adherida a sustratos rocosos cuando es adulta, mientras que otras se adhieren a objetos estacionarios o enraizados, como las praderas marinas, en algún momento de su vida mediante un filamento que segregan llamado biso. La mayoría de las especies, sin embargo, viven recostadas en sustratos arenosos y, cuando perciben la presencia de un depredador, como una estrella de mar, pueden intentar escapar nadando rápida pero erráticamente por el agua usando la propulsión a chorro que crean al chocar repetidamente sus conchas. Las vieiras tienen un sistema nervioso bastante desarrollado y, a diferencia de la mayoría de los bivalvos, todas las vieiras tienen un anillo de numerosos ojos simples situados alrededor del borde de sus mantos.
Muchas especies de vieiras son muy apreciadas como fuente de alimento, y algunas se crían para la acuicultura. La palabra "vieira" también se aplica a la carne de estos bivalvos, el músculo aductor, que se vende como marisco. Las conchas de las vieiras, de colores brillantes, simétricas y en forma de abanico, con su ornamentación radiada y a menudo estriada, son muy apreciadas por los coleccionistas de conchas y se han utilizado desde la antigüedad como motivos en el arte, la arquitectura y el diseño.
Debido a su amplia distribución, las conchas de vieira son habituales en las playas y a menudo tienen colores brillantes, lo que las convierte en un objeto popular para coleccionar entre veraneantes y personas que exploran las playas.Las conchas también ocupan un lugar importante en la cultura popular, incluso en su simbolismo.
Kampasimpukat (Pectinidae) on nilviäisten heimo, jonka jäseniä tavataan kaikissa valtamerissä. Siihen kuuluu yli 350 lajia, jotka jaetaan noin 30 sukuun. Monia lajeja käytetään ruokana.[1]
Kampasimpukan kuori on poimullinen, viuhkamainen ja monen mielestä "perinteisen simpukankuoren muoto": Botticellin maalauksessa Venus syntyy kampasimpukan kuoresta, ja öljy-yhtiö Shellin logo on saman muotoinen.
Kampasimpukoita viljellään ruoaksi; vuonna 2005 viljeltyjä kampasimpukoita tuotettiin 1 265 000 tonnia. Suurimpia tuottajamaita ovat Japani, Kiina, Chile ja Peru.[2]
Kampasimpukat voivat uida ja ohjata suuntaa kuorenpuoliskoja liikuttelemalla.[3]Toisin kuin monet muut simpukat, kampasimpukat eivät kaivaudu hiekkaan vaan liikkuvat aktiivisesti merenpohjan pinnalla.[1]
Kampasimpukat (Pectinidae) on nilviäisten heimo, jonka jäseniä tavataan kaikissa valtamerissä. Siihen kuuluu yli 350 lajia, jotka jaetaan noin 30 sukuun. Monia lajeja käytetään ruokana.
Kampasimpukan kuori on poimullinen, viuhkamainen ja monen mielestä "perinteisen simpukankuoren muoto": Botticellin maalauksessa Venus syntyy kampasimpukan kuoresta, ja öljy-yhtiö Shellin logo on saman muotoinen.
Kampasimpukoita viljellään ruoaksi; vuonna 2005 viljeltyjä kampasimpukoita tuotettiin 1 265 000 tonnia. Suurimpia tuottajamaita ovat Japani, Kiina, Chile ja Peru.
Kampasimpukat voivat uida ja ohjata suuntaa kuorenpuoliskoja liikuttelemalla.Toisin kuin monet muut simpukat, kampasimpukat eivät kaivaudu hiekkaan vaan liikkuvat aktiivisesti merenpohjan pinnalla.
Pectinidés, pétoncles
Les Pectinidae sont une famille de mollusques bivalves de l'ordre des Pectinida.
La famille comprend notamment les coquilles Saint-Jacques et les pétoncles. Ces espèces sont plus ou moins inéquilatérales et inéquivalves, avec généralement une valve plus renflée que l'autre : la coquille Saint-Jacques a typiquement une valve creuse et une plate. La plupart des espèces sont équipées d'yeux sur le bord du manteau, permettant à certaines de se déplacer.
On les désigne souvent par le nom vernaculaire de pectinidés ou « pétoncles ».
Les pectinidés vivent sur le fond ; ils peuvent y être attachées à l'aide d'un byssus (filaments qu'ils sécrètent) ou simplement gisants. Leur valves peuvent les propulser en cas de fuite.
On en retrouve des représentants de grande taille dans tous les océans ; plusieurs espèces sont d'importance commerciale.
Parce que ce sont des organismes benthiques sessiles associé à des habitats typiques, leurs coquilles fossiles, comme celles des huîtres ou des inocérames sont utilisés pour reconstituer l'environnement passé (Paléoécologie, paléoenvironnement) ou pour la datation des couches de roches anciennes.
Selon World Register of Marine Species (2 octobre 2014)[1] :
Adamussium sp.
Pectinidés, pétoncles
Les Pectinidae sont une famille de mollusques bivalves de l'ordre des Pectinida.
A dos pectínidos (Pectinidae), é unha familia de moluscos bivalvos, da orde dos ostreidos, suborde dos pectininos e superfamilia dos pectinoideos.[1][2]
As súas especies, coñecidas popularmente como vieiras (en galego, portugués e castelán, en inglés scallops), emparentadas de preto coas ameixas e as ostras, viven en augas pouco profundas da maior parte dos mares, sobre bancos de area limpa e firme preto da costa, até os100 m de profundidade. Son hermafroditas, e maduran primeiro as gónadas masculinas.
Debido á súa ampla distribución, as cunchas de vieira son comúns nas praias e, a miúdo, son de cores brillantes, o que as converte nun obxecto popular para recolectar entre os amantes da praia e os turistas.[3] Estas cunchas tamén teñen un lugar importante na cultura popular, incluído o simbolismo relixioso.
As máis coñecidas en Europa son Pecten maximus, propia das costas do Atlántico occidental, e Pecten jacobaeus, endémica do mar Mediterráneo. Ambas as especies, segundo algúns autores, poden seren conespecíficas, porque, aínda que a segunda ten unha área de distribución moito máis restrinxida, nalgunhas partes coiciden, e prodúcense fenómenos de hibridación.[4]
A familia foi descrita en 1815 polo naturalista estadounidense de orixe franco-xermana-italiana Constantine Samuel Rafinesque-Schmaltz,[1][2] na súa obra Analyse de la Nature ou tableau de l'univers et des corps organisés, editada en Palermo.
O nome científico Pectinidae está formado, como é usual, sobre a base da raíz do nome do seu xénero tipo, Pecten, coa adición do sufixo do latín científico -idae, poropio dos nomes das familias de anmais.
Na actualidade (2020) na familia recoñécense de 26 a 30 xéneros, segundo os autores.
Para o WoRMS, a familia comprende as subfamilias, tribos e xéneros que se indican:[1]
Porén, o ITIS recoñece só os seguintes xéneros (sen indicación de subfamilias):[2]
As vieiras habitan en todos os océanos e mares do mundo, sendo o maior número de especies as que viven na rexión Indo-pacífica. A maioría das especies viven en augas relativamente pouco profundas, desde a liña das mareas baixas até os 100 m, pero algunhas prefiren augas moito máis profundas. Aínda que algunhas especies só viven en ambientes moi restrinxidos, a maioría son oportunistas e poden vivir nunha ampla variedade de condicións. As vieiras poden atoparse vivindo dentro, enriba ou baixo rochas, corais, cascallos, herbas mariñas, algas, area ou lama. A maioría das especeis comezan a súa vida como xuvenís bisais, é dicir, provistos de biso, que algunhas conservan ao longo de toda vida, mentres que outras convértense en adultos autónomos.[6]
Hai moi poucas variacións na disposición interna de órganos e sistemas dentro da familia das vieiras e pódese aplicar para a anatomía de calquera especie de vieira dada.[7]
A cuncha dunha vieira está composta, como en todos os bivalvos, por dúas valvas, unha esquerda e outra dereita, divididas por un plano de simetría.[8] A maioría das especies de descansan sobre o fondo detiadas sobre a súa valva dereita e, en consecuencia, esta adoita ser máis profunda e abombada que a valva esquerda (é dicir, a superior), que en moitas especies é case plana. Coa charneira entre as dúas valvas orientadas cara á parte superior, un lado correspóndese coa prte morfolóxica anterior ou frontal do animal, o outro é o posterior, a charneira é a rexión dorsal ou traseira (superior) e a parte inferior corresponde á ventral.[9] Porén, como moitas cunchas de vieira son máis ou menos bilateralmente simétricas ("equival vas"), así como simétricas de diante a atrás ("equiláteras"), para determinar de que xeito se atopa "deitado" un determinado animal requírese información detallada sobre as súas valvas.[Cómpre referencia]
A cuncha das vieiras, como as de todos os bivalvos, consta de dúas valvas de forma similar, cunha liña de charneira recta ao longo da parte superior, sen dentes, e que da lugar a un par de "ás" planas, ou "orellas" (ás veces chamadas "aurículas", como as dúas cámaras do corazón) a cada lado do seu punto medio, unha característica que é única e que aparece en todas as vieiras adultas.[10]
As orellas poden teren un tamaño e unha forma similares ou, pola contra, a orella anterior pode ser algo máis grande (a orella posterior nunca é máis grande que a anterior, unha característica importante para distinguirmos que valva é). Como no caso en case todos os bivalvos, unha serie de liñas e/ou aneis de crecemiento orixínase no centro da charmeira, nun punto chamado "bico" rodeado por unha área xeralmente elevada denominada umbo. Estes aneis de crecemento aumentan de tamaño cara a abaixo até que alcanzan o bordo ventral curvado da cuncha. As cunchas da maioría das vieiras están deseñadas para facilitaren o movemento do animal nos seus dsprazamentos nalgúns momentos dos seus ciclos vitais, ao tempo que subministran protección contra os depredadores.[11][12]
As vieiras con valvas estriadas teñen a vantaxe da resistencia arquitectónica subministrada por estas cristas chamadas costelas, aínda que son algo custosas en termos de peso e masa. Unha característica única da familia dos pectínidos é a presenza, nalgún momento durante o ciclo de vida do animal, dunha característica distintiva e taxonomicamente importante, unha estrutura en forma de peite denominadada ctenolio ou ctenolium (substantivo do latín científico derivado do diminutivo do grego antigo κτείς kteís, "peite") situado no bordo anterior da valva dereita ao lado da marca que queda da xuvenil glándula do biso. Aínda que moitas vieiras perden esta característica a medida que se converten en adultos que se desprazan libremente, todas as vieiras teñen un ctenolio nalgún momento da súa vida, e ningún outro bivalvo ten unha característica análoga. O ctenolio encóntrase só nas vieiras modernas; os seus antepasados, os entolíidos, non o posuían.[11][12]
Ao igual que as ostras verdadeiras (familia dos ostreidos), as vieiras teñen un só músculo adutor central, polo que no interior das súas cunchas hai unha cicatriz central característica, que marca o punto de inserción deste músculo. O músculo adutor das vieiras é máis grande e está máis desenvolvido que o das ostras, porque as vieiras son nadadores activos; sábese que algunhas especies de vieiras se moven en masa dun área a outra. Nas vieiras, a forma da cuncha tende a ser moi regular, e se usa comunmente como a forma arquetípica das cunchas mariñas.[9]
As vieiras teñen unha gran cantidade (até 200) de pequenos ollos (de aproximadamente 1 mm de diámetro) dispostos ao longo do bordo dos sus manto. Estes ollos representan unha innovación particular entre os moluscos, xa que se basean nun espello parabólico cóncavo de cristais de guanina para enfocaren e reflectiren a luz en lugar dunha lente como a de moitos outros tipos de ollos.[13] Ademais, estes ollos posúen unha retina de capa dupla; a retina externa responde máis fortemente á luz, e a interna á escuridade.[14] Aínda que estes ollos non poden resolver as formas con alta fidelidade, a sensibilidade combinada de ambas as retinas á luz que chega ao ollo e á luz reflectida polo espello, outórgalle ás vieiras unha definición de contraste excepcional, así como a capacidade de detectaren patróns cambiantes de luz e movementos.[15][16]
As vieiras basean principalmente nos seus ollos un a xeito de sistema de detección de ameazas de "alerta temperá", escaneando ao seu redor en busca de movementos e sombras que poderían indicar da presenza de depredadores. Ademais, algunhas vieiras alteran o seu comportamento de natación ou alimentación en función da turbidez ou a claridade da auga, ao detectaren o movemento de partículas na columna de auga.[17]
As vieiras son organismos filtradores e aliméntanse de plancto e de partículas de materia orgánica suspendidas na auga. A diferenza de moitos outros bivalvos, carecen de sifóns. A auga móvese sobre unha estrutura filtrante, onde as partículas de comida quedan atrapadas no mucus. Logo, os cilios da estrutura moven o alimento cara á boca. Despois, este dixíerese na glándula dixestiva, un órgano ás veces chamado impropiamente "fígado", e que comprende parte do esófago, do intestino e todo o estómago. Os refugallos pasan a través do intestino (que, como notros moitos moluscos, entra e sae do corazón do animal) e sae polo ano.[18]
Como todos os bivalvos, as vieiras carecen dun verdadeiro cerebro. En cambio, o seu sistema nervioso está controlado por tres pares de ganglios situados en varios puntos ao longo da súa anatomía: os ganglios cerebrais ou cerebropleurais, os ganglios pedais (do pé e os ganglios viscerais ou parietoviscerais.[19] Todos son de cor amarelada. Os ganglios viscerais son, con moito, o máis grande e extenso dos tres pares, e preséntanse como unha masa case fusionada cerca do centro del animal; proporcionalmente, estes son os conxuntos de ganglios máis grandes e intrincados de calquera bivalvo moderno. Deles irradian todos os nervios que conectan os ganglios viscerais co anel nervioso circunpalial, que se enrola ao redor do manto e se conecta con todos os tentáculos e os ollos da vieira. Este anel nervioso está tan ben desenvolvido que, nalgunhas especies, pode considerarse lexitimamente como un ganglio adicional.[20]
Os ganglios viscerais tamén son a orixe dos nervios branquiais que controlan as branquias das vieiras. Os ganglios cerebrais son o seguinte grupo de ganglios máis grande, e encóntranse separados entre sí a unha distancia significativa dorsal aos ganglios viscerais. Únense aos ganglios viscerais mediante longos conectores cerebro-viscerais, e entre si a través dunha comisura cerebral que se estende dorsalmente nun arco ao redor do esófago. Os ganglios cerebrais controlan a boca da vieira a través dos nervios palpatorios, e tamén se conectan aos estatocistos, que axudan ao animal a percibir a súa su posición no contorno circundante. Están conectados aos ganglios pedais mediante conectivos curtos.
Os ganglios pedais, aínda que non están fusionados, están situados moi cerca o un do outro cerca da liña media. Desde etes ganglios, a vieira proxecta os nervios do pé que controlan o movemento e as sensacións do seu pequeno pé.[21]
Os pectínidos son, na súa maioría, de vida libre e activas, a diferenza da gran maioría dos bivalvos, que son case todos de movementos lentos e só nas primeiras fases da súa vida. Crese que todas as vieiras comezan posuíndo un biso que as une dalgunha forma a substratos como Zostera sp cando son moi xoves. A maioría das especies perden o biso a medida que crecen. E moi poucas permanecen unidas a un substrato duro (por exemplo, Chlamys distorta e Hinnites multirigosus').[22]
Porén, a maioría das vieiras son de vida libre e poden nadar con breves e veloces movementos para escaparen dos depredadores (principalmente estrellas de mar) abrindo e pechando rapidamente as súas valvas. De feito, todo o relacionado coa súa característica forma da cuncha (a súa simetría, estreiteza, superficie lisa e/ou estriada, charneira pequena e flexíbel, poderoso músculo adutor e bordo continuo e uniformemente curvado) facilita dita actividade. Moitas veces fan isto en varios segundos antes de pechar a cuncha por completo e afundirse de novo no fondo da súa contorna. As vieiras poden moverse a través da columna de auga xa sexa cara a adiante (ventralmente), o que se denomina natación, ao succionaren auga a través do espazo entre as súas valvas, unha área chamada "abertura", e expulsala a través de pequenos buratos cerca da liña da charneira, chamados "aberturas de exhalación", ou cara a atrás (dorsalmente), o que se denomina salto, ao expulsaren a auga da mesma maneira que entrou (é dicir, ventralmente). Unha vieira saltadora xeralmente aterriza no fondo do mar entre cada contracción das súas válvas, mentres que unha vieira que nada, faino na columna de augua na maioría ou en todas as súas contraccións e percorre unha distancia moito maior, aínda que rara vez a máis de 1 m no fondo mariño, e poucas veces a unha distancia de máis de 5 m).[22]
Tanto os movementos de salto coma os de natación requiren moita enerxía, e a maioría das vieiras non pueden realizar máis de catro o cinco destes mov ementos seguidos antes de esgotarse por completo e requirir varias horas de descanso. Se unha vieira natatoria aterriza sobre o seu lado esquerdo, é capaz de dar a volta cara ao seu lado dereito a través dun movemiento similar a un aplauso chamado "reflexo de endereitamento". Dise que as supostas "vieiras cantantes" emiten un son suave e audíbel ao axitaren as súas valvas baixo a auga (aínda que, se isto sucede o non, está suxeito a debate).[23] Algunhas vieiras poden estender o seu pé entre as valvas, e ao contraeren os músculos deste, poden escavaren na area.[24]
A familia dos pectínidos é inusual no sentido de que algúns dos seus membros son dioicos (machos e femias están separados), meentres que outros son hermafroditas simultáneos (ambos os sexos etán no mesmo indivuduo), e algúns son hermafroditas protoándricos (é dicir, que comezan a súa vida adulta sendo machos para convertérense despois en femias). As ovas vermellas son as da femia, e as brancas as dos machos. Os espermatozoides e os óvulos libéranse libremente na auga durante a temporada de reprodución e os óvulos fecundados (ovos) afúndense até o fondo mariño. Despois de varias semanas, o ovos eclosionan e as larvas, versións en miniatura e transparentes dos adultos, desprázanse no plancto até que volven a asentarse no fondo para creceren, polo xeral uníndose por medio de fíos do biso. Algunhas especies, como as do xénero Argopecten, do Atlántico, teñen unha vida curta,[9] mentres que outras poden viviren 20 anos ou máis.[25] A idade destes animais moitas veces pódese inferir dos "aneis de crecemento", os aneis concéntricos das cunchas.[9]
Á idade de dous anos, polo xeral, alanzan a madurez sexual, pero non contribúen significativamente á produción de ovos até os catro anos. Como qudou dito, o proceso da reprodución tene lugar externamente despois da desova, na que os óvulos e os espermatozoides se liberan na augua. As vieiras femias son moi fecundas, capaces de produciren centos de millóns de óvulos ao ano. A desova xeralmente ocorre entre o final do verán e o principio do outono, aínda que a desova en primavera tamén pode ter lugar no Atlántico norte nas costas que van desde Massachusetts até Carolina do Norte.[26]
Os ovos, como quedou dito, son planctónicos. As larvas permanecen na columna de auga durante as seguientes catro a sete semanas antes de baixar ao fondo do mar, onde se adhiren aos substratos mediate o biso. Este finalmente desaparece na idade adulta, facendo a transición de case todas as especies de vieiras a nadadoras libres. O crecemiento máis rápido ocorre dentro dos primeiros anos de vida, cun aumento do 50 ao 80 % na cuncha e cuadruplicando o peso da carne, que alcanza o tamaño comercial, nas especies comestíbeis, aos catro o cinco anos de idade.[26]
Algunhas vieiras con frecuencia levan epibiontes, é dicir, organismos sésiles que vive enriba doutro ser vivo, como esponxas ou arneiros, nas súas cunchas. A relación das esponxas coas vieiras caracterízase como unha forma de mutualismo, porque a esponxa dalle protección e camuflaxe interferindo coa súa adhesión a acción depredadora das estrelas de mar.[27][28][29] A adhesión de esponxa protexe, por exemplo, a Chlamys hastata, especie que vive na costa oriental de Norteamérica, dese o golfo de Alasca até San Diego, en California do asentamento de larvas de arneiros, que serve como protección contra os epibiontes que aumentan a susceptibilidade aos depredadores. Polo tanto, o asentamento de larvas de arneiros ocorre con maior frecuencia en cunchas sen esponxas que as protexidas por esponxas.[27]
De feito, a incrustación de arneiros inflúe negativamente na natación de C. hastata. Aqueles espécimes que nadan con incrustación de arneiros requiren máis enerxía e mostran unha diferenza detectábel no gasto de enerxía anaeróbica que aqueles sen incrustacións. En ausencia de incrustacións de arneiros, as vieiras nadan significativamente máis tiempo e alcanzan maiores distancias.[30]
Algunhas vieiras ocasionalmente producen perlas, aínda que estas non teñen a acumulación de capas translúcidas ou nácara características das perlas das ostras perlíferas, a xeralmente carecen do seu brillo e iridiscencia. Poden seren opacas, pequenas e de diferentes cores, pero hai excepcións que son prezadas polas súas calidades estéticas.[31]
A historia fósil das vieiras é rica en especies. Os primeiros rexistros coñecidos de vieiras verdadeiras (aquelas que preentan ctenolio) encontráronse desde o período Triásico, hai máis de 200 millóns de anos.[32]
As primeiras especies dividíronse en dous grupos, un cun exterior case liso: Pleuronectis von Schlotheim, 1820, mentres que o otro tiña costelas radiais e aurículas: Praechlamys Allasinaz, 1972.[33]
Os rexistros fósiles tamén indican que a abundancia de especies dentro dos pectínidos variou moito co tempo. A dos pectínidos era a familia de bivalvos máis diversa na era Mesozoica, pero o grupo case desapareceu por completo ao final do período Cretáceo. Os sobrevivintes especializárone rapidamente durante a era terciaria. Rexistráronse case 7 000 nomes de especies e subespecies de pectínidos fósiles e recentes.[34]
No cladograma que se expón a continuación, baseado na filoxenia molecular, utilizáronse marcadores xenéticos mitocondriais (12S, 16S) e nucleares (18S, 28S y H3), segundo Yaron Malkowsky e Annette Klussmann-Kolb en 2012.[35]
Pteriomorphia (c. 247 Ma) PectinidaePalliolinae (en parte)
Palliolinae (en parte) e Camptonectinae
(70 Ma) Pecten
(247 Ma) Aequipecten
outros Pteriomorphia (ostras, mexillóns)
A acuicultura de vieiras é a actividade comercial consistente en cultivar vieiras xuvenís até que alcancen un tamaño comercializábel e podan venderse como un produto de consumo humano. Ests vieiras xuvenís salvaxes foron recolectadas para facelas crecer en catividade no Xapón xa en 1934.[36] Porén, os primeiros intentos de cultivar completamente as vieiras en granxas non se rexistraron até os anos 1950-1960.[37] Tradicionalmente, a pesca de vieiras silvestres era a práctica preferida, xa que a acuicultura pode ser moi custosa. Porén, a diminución en todo o mundo das poboacións de vieiras salvaxes produciu o crecimiento da acuicultura. A nivel mundial, esta industria está hoxe ben establecida, cunha produción anual rexistrada de máis de 1 200 000 de toneladas métricas de aproximadamente 12 especies. A China e o Xapón representan aproximadamente o 90 % desta producción.[38]
Existen diferentes graos de intensidade na acuicultura para diferentes especies de vieiras. As especies cultivadas poden dividirse en varias caregorías: as que están comercialmente ben establecidas, as que están nas primeiras etapas comerciais, as que están en desenvolvemento ou en etapas experimentais e outras que se supón que poden seren obxecto de cultivo.
Con moito, a maior pescaría de vieiras silvestres é a de Placopecten magellanicus, que se encontra no nordeste dos Estados Unidos e no leste de Canadá. A maior parte do resto da produción mundial de vieiras é a do Xapón e a China.[39]
As vieiras para a acuiucltura colléitanse máis comunmente utilizando dragas de vieira ou redes de arrastre de fondo. Porén, recentemente, as vieiras colleitadas por buzos, capturadas a man no fondo do océano, chegaron xa ao mercado.[40]
A diferenza das vieiras capturadas por dragas ou redes no fondo del mar, as vieiras recollidas por buzos tenden a seren menos areosas, ademais de seren máis favorábeis para o medio ambiente, xa que este método de recolección non causa danos á fauna e á flora submarinas.[41]
A pescaría de vieiras en Nova Zelandia diminuíu desde unhas capturas de 1 246 t en 1975 a 41 t en 1980, momento no que o goberno ordenou o peche da pescaría. A sementeira por dispersión na década de 1980 axudou a recuperar a poboación, e as capturas na década de 1990 foron de até 684 t.[42]
A área da baía de Tasmania estivo pechada á recolección comercial de vieiras de 2009 a 2011 debido a unha diminución das capturas. A captura comercial reduciuse a 22 t en 2015, e a pescaría pechouse novamente. As principais causas da diminución parecen ser a pesca, os efectos climáticos, as enfermidades, os contaminantes e a escorrgadura de sedimentos da agricultura e a silvicultura.[42]
A "Royal Forest and Bird Protection Society" de Nova Zelandia enumera as vieiras como "a peor opción" na súa guía de peixes e especies de mariscos sustentábeis.[43]
Na costa leste dos Estados Unidos, nos últimos 100 anos, as poboacións de vieiras diminuíron en gran medida debido a varios factores, pero probabelmente se deba principalmente á redución dos pastriros mariños (aos que se adhiren as larvas das vieiras) causado por un maior desenvolvemento costeiro e as escorrgaduras de nutrientes concomitante. Outro posíbel factor é a redución dos tiburóns poa sobrepesca. Unha variedade de tiburóns adoitaba alimentarse de raias, que son os principais depredadores das vieiras da zona. Coa redución da poboación de tiburóns, nalgúns lugares case eliminadoe, as raias quedaron libres para alimentarse de vieiras até o punto de diminuír considerabelmente o seu número.[44]
Pola contra, a vieira Placopecten magellanicus está en niveis historicamente altos de abundancia despois da recuperación da sobrepesca.[45]
As vieiras caracterízanse por ofreceren dous sabores e texturas en una concha: a "carne", que é firme e branca, a as ovas, chamadas "coral", que son suaves e de cor alaranxado ou avermellado. Ás veces, nos mercados véndens vieiras xa preparadas na súa cuncha, con só a carne. Fóra dos EE. UU., a vieira a miúdo véndese enteira. No Reino Unido e Australia están dispoñibeis con e sen coral.[46]
As vieiras sen aditivos denomínande "empaquetadas en seco", mentras que as tratadas con tripolifosfato de sodio (STPP) chámanse "empaquetadas en húmido". O STPP fai que as vieiras absorban a humidade antes do proceso de conxelación, o que aumenta o peso. O proceso de conxelación dura aproximadamente dous días.[47]
Na cociña galega as vieiras fanse normalmente ao forno, con cebola, xamón e pan relado, e tamén en empanada; en tempos pasados, cando abundaban nas rías, preparábanse tamén salgándoas, rebozándoas con fariña de millo e fritíndoas en moito aceite de oliva.[48][49]
Na xaponesa as vieiras poden servirse en sopa ou prepararse como sashimi ou sushi.[50][51] Nun bar de sushi, o hotategai (帆立貝, 海扇) é a vieira tradicional en arroz, e mentres que a kaibashira (貝柱) pode levar vieiras, aínda que en realidade é o músculo adutor de calquera tipo de marisco, por exemplo mexillóns, ostras ou ameixas.[Cómpre referencia] A vieira seca coñécese na cociña cantonesa como conpoy (乾瑤柱, 乾貝, 干貝).[Cómpre referencia]
As vieiras afumadas ás veces sérvense como aperitivo ou como ingrediente na preparación de diversos pratos e aperitivos.[52]
Vieira na Festa do marisco do Gove
Vieira gratinada (Alemaña)
Unha vieira á grella canda salchichas en Xapón
A cuncha de vieira é o emblema tradicional de Santiago o Maior, e é moi popular entre os peregrinos que regresan polo Camiño de Santiago do santuario do apóstolo en Santiago de Compostela.[53][54]
Os cristiáns medievais recollían unha cuncha de vieira mentres estaban en Compostela como evidencia ter feito a viaxe. A asociación de Santiago coa vieira probabelmente remóntase á lenda de que o apóstolo unha vez rescatou a un cabaleiro cuberto de vieiras. Unha versión alternativa da lenda sostén que mentres os restos de Santiago se transportaban a Galicia desde Xerusalén, o cabalo dun cabaleiro caeu á auga e emerxeu cuberto de cunchas.[55][56]
De feito, en francés, o molusco mesmo, así como unha preparación popular en salsa de crema, se chama coquille St. Jacques (cuncha de Santiago). En alemán é o Jakobsmuscheln, literalmente "o marisco de Santiago". Curiosamente, o nome linneano Pecten jacobaeus dáselle á vieira mediterránea, mentres que a endémica de Galicia é Pecten maximus, debido ao seu maior tamaño.[57]
A cuncha de vieira está representada na decoración das igrexas que levan o nome de Santiago, como a St James' Church, de Sydney, onde aparece en varios lugares, incluídos os mosaicos do piso do coro e do presbiterio.[58] Cando se fai referencia ao apóstolo Santiago, móstrase unha valva da cuncha da vieira coa súa superficie exterior convexa. En contraste, cando a cuncha refire á deusa Venus (ver máis abaixo), móstrase coa súa superficie interior cóncava.[57]
Dise que Santo Agostiño de Hipona estando camiñando pola beira do mar, meditando sobre o misterio insondábel da Santísima Trindade viu a un neno que estaba usando unha ccncha para verter auga de mar nun pequeno brato da praia. Cando Agustiño lle preguntou que estaba a facer, o neno respondeulle: "estou baleirando o mar neste burato". Así comprendeu Agustño que o home nunca penetraría nas profundidades do misterio de Deus.[59]
Este significado simbólico foi asumido por Joseph Ratzinger no seu escudo de armas como arcebispo de Múnic, e tamén o usou cando foi elixido papa como Benedito XVI.
Mentres era candidato ao doutoramento en 1953, Ratzinger escribiu a súa disertación sobre "O pobo de Deus e a Casa de Deus na ensinanza de Agostiño", e a cuncha, polo tanto, ten unha conexión persoal co pensamento de Santo Agostiño.[59]
O símbolo da cuncha de vieira chegou á heráldica como unha insignia dos que estiveran en peregrinación a Compostela, aínda que máis tarde converteuse nun símbolo da peregrinación en xeral. Winston Churchill e Diana de Gales usárono, e figura no escudo de armas da familia Spencer, e tamén o levan no seu nescudo os dous fijos de Diana, os príncipes Guillerme de Cambridge e Henrique de Sussex; tamén, como vimos, o escudo de armas persoal do papa Benedito XVI inclúe unha vieira; outro exemplo é o apelido Wilmot, e tamén o de John Wesley (do que resulta que a cuncha de vieira úsase como emblema do metodismo). Porén, en heráldica non sempre teñen un significado simbólico invariábel, e hai casos de armas nas que ningún membro da familia peregrinou e a presenza da vieira é simplemente un xogo de palabras co nome do armíxero (como no caso de Jacques Coeur), ou por outros motivos.[60] En 1988, o estado de Nova York, nos EE. UU. elixíu a vieira da baía (Argopecten irradians) como a súa cuncha estatal.[61]
Ao longo da antiguidade, as vieiras e outras cunchas de bivalvos, simbolizaron o "principio feminino".[62] Exteriormente, a cuncha pode simbolizar o "principio protector", e no interior, a "forza vital que durme dentro da Terra",[63] e son numerosas as representacións da vaxina e a vulva na arte de todos os tempos.[64][65]
Moitas pinturas de Venus, a deusa romana do amor e a fertilidade, incluíron unha cuncha de vieira na pintura para identificala. Isto é evidente na pintura de Botticelli (século XV), de inspiración clásica, O nacemento de Venus.[66][67]
Unha lenda do Camiño de Santiago sostén que a ruta foi vista como unha especie de peregrinación de fertilidade, realizada cando unha parella moza desexaba ter descendencia. Crese que a cuncha de vieira foi levada orixinariamente, polo tanto, polos pagáns como símbolo de fertilidade.[68][69]
Alternativamente, a vieira aseméllase á posta do Sol, que foi o foco dos rituais celtas precristiáns da zona onde vivían.[Cómpre referencia].
Dise que as raíces precristiáns do Camiño de Santiago foron unha viaxe da morte céltica cara ao oeste, cara o sol poñente, que terminaba na "Fin do Mundo" (Fisterra), na Costa da Morte, o "Mar da Escuridade" (é dicir, o Abismo da Morte, o Mare Tenebrosum, nome en latín do océano Atlántico, que leva o mesmo nome da "civilización moribunda" da Atlántida).[70]
Na praia de Aldeburgh, Suffolk, Inglaterra, hai unha escultura de aceiro de Maggi Hambling, chamada The Scallop (A vieira), erixida en 2003 como un monumento ao compositor Benjamin Britten, que tivo unha llonga relación coa cidade.[71]
A dos pectínidos (Pectinidae), é unha familia de moluscos bivalvos, da orde dos ostreidos, suborde dos pectininos e superfamilia dos pectinoideos.
As súas especies, coñecidas popularmente como vieiras (en galego, portugués e castelán, en inglés scallops), emparentadas de preto coas ameixas e as ostras, viven en augas pouco profundas da maior parte dos mares, sobre bancos de area limpa e firme preto da costa, até os100 m de profundidade. Son hermafroditas, e maduran primeiro as gónadas masculinas.
Debido á súa ampla distribución, as cunchas de vieira son comúns nas praias e, a miúdo, son de cores brillantes, o que as converte nun obxecto popular para recolectar entre os amantes da praia e os turistas. Estas cunchas tamén teñen un lugar importante na cultura popular, incluído o simbolismo relixioso.
As máis coñecidas en Europa son Pecten maximus, propia das costas do Atlántico occidental, e Pecten jacobaeus, endémica do mar Mediterráneo. Ambas as especies, segundo algúns autores, poden seren conespecíficas, porque, aínda que a segunda ten unha área de distribución moito máis restrinxida, nalgunhas partes coiciden, e prodúcense fenómenos de hibridación.
Simping ialah moluska bivalvia dari famili Pectinidae yang hidup di perairan laut, kosmopolitan (dapat ditemui di semua perairan bumi), dan bernilai ekonomi sebagai sumber makanan dan bahan kerajinan. Simping dianggap kerang yang paling aman untuk dimakan mentah. Beberapa simping yang warna cangkangnya terang dijadikan bahan baku kerajinan dari kerang.Racun, bakteri, dan virus cenderung terakumulasi di tubuhnya dalam proses penyaringan air laut oleh kerang-kerangan, tetapi pada simping bagian penyaring ini biasanya tidak dijumpai atau tereduksi .
Simping ialah moluska bivalvia dari famili Pectinidae yang hidup di perairan laut, kosmopolitan (dapat ditemui di semua perairan bumi), dan bernilai ekonomi sebagai sumber makanan dan bahan kerajinan. Simping dianggap kerang yang paling aman untuk dimakan mentah. Beberapa simping yang warna cangkangnya terang dijadikan bahan baku kerajinan dari kerang.Racun, bakteri, dan virus cenderung terakumulasi di tubuhnya dalam proses penyaringan air laut oleh kerang-kerangan, tetapi pada simping bagian penyaring ini biasanya tidak dijumpai atau tereduksi .
Pectinidae Rafinesque, 1815 è una famiglia di molluschi bivalvi appartenente all'ordine Pectinoida[1].
Pectinidae Rafinesque, 1815 è una famiglia di molluschi bivalvi appartenente all'ordine Pectinoida.
Pectinidae (ex pectine) sunt familia marinorum molluscorum bivalvium ad ostreas cognatorum. Eae sunt hermaphrodita, quorum gonades? primum maturescunt. Pectinidae se valvibus per aquam propellere possunt, et se ad saxa aliasque res solidas bysso adfingere possunt, vel tantum humi iacent. Omnes orbis terrarum oceani permulta exempla praebent, et nonnullis speciebus est momentum commercii.
Testae Pectinidarum plerumque in duobus valvibus consistunt, quae sunt rotunda ad ovata, valve dextro ferme inflatiore quam valve laevum. Valvia fiunt angustioria et punctata prope umbones, quibus sunt in ambobus lateribus complanatae extensiones triangulares, auriculae appellatae. Superior auricularum margo aliquantulum rectam cardinis lineam effingit. Eminent umbones super hac linea paulum. Testae plurimarum Pectinidarum costas radiales et dorsa concentrica habent.Paucarum autem specierum testae leves sunt. Ctenolium est gravis proprietas, quae Pectinidas ab omnibus aliis familiis distinguit.
Pectinidae in omnibus orbis terrarum oceanis habitant, sed maximus specierum numerus in regione Indo-Pacifica vigent. Plurimae Pectinidarum species in aquis humilibus a linea aestus recessus ad 100 m habitant, sed aliae profundiorem aquam anteponunt. Quamquam aliquae species in angustissimis circumiectibus habitant, plurimae varias opportunitates petunt et in variis condicionibus vivere possunt. Pectinidae inveniri possunt intra, super, subque saxa, curalium, rudus, gramen marinum, phaeophyceas, harenam, et lutum. Specimina adulta ad substratum bysso adfiguntur vel adligantur, dum alia libere natant.
Historiae fossilium Pectinidarum sunt permultae species et specimina. Antiquissima fossilia nota Pectinidarum verarum (quibus fuit ctenolium) a Triassico abhinc annorum 200 milliones inveniuntur.[1] Antiquissimae species divisae sunt in duo greges, quorum alii, Pleuronecti (von Schlotheim, 1820), fuit exterior paene levis, dum alii, Praechlamidi? (Allasinaz, 1972), fuerunt costae radiales (vel costulae) et auriculae.[2] Fossilia etiam significant Pectinidas aliquando fuisse instabiles; qui, "speciosissima" Mesozoici familia, paene evanuisse ante Cretaceum exeuntem. Superstites se per Tertiarium rapide evolvebant. Paene 7000 nominum specierum et subspecierum pro Pectinidis fossilibus et recentibus introducta sunt.
Sunt plus quam triginta genera et circa 350 species intra familiam Pectinidas. Perscribunt Raines & Poppe (2006) paene 900 nomina specierum quorum plurima dubia vel inrita putantur. Dicunt esse plus quam quinquaginta genera et circa 250 species et subspecies. Quamquam species bene circumscribuntur, attributiones ad subfamilias et genera aliquando sunt ambiguae, et abest scientia accommodata de phylogenia coniunctionibusque specierum, plerumque quia plurimae investigationes solum in morphologiam adultam inquisiverunt (Barucca et al., 2004).
Pecten maximus dextra, iuxta Ostream edulem
Testa speciei Pectinis cum crusta vermium serpulidorum; Litus Duck Harbor in Sinu Cape Cod ante Wellfleet Massachusettae
Exterior Aviculopectinis forma ex Formatione Logan, Carbonifero, Ohii.
Pedum spondyloideum ex septentrionali Timoriae Orientalis litore
Pectinidae (ex pectine) sunt familia marinorum molluscorum bivalvium ad ostreas cognatorum. Eae sunt hermaphrodita, quorum gonades? primum maturescunt. Pectinidae se valvibus per aquam propellere possunt, et se ad saxa aliasque res solidas bysso adfingere possunt, vel tantum humi iacent. Omnes orbis terrarum oceani permulta exempla praebent, et nonnullis speciebus est momentum commercii.
Šukutės (lot. Pectinidae) – dvigeldžių moliuskų (Bivalvia) šeima.
Žinomesnės rūšys:
Kekapis atau juga dikenali sebagai kapis, ialah moluska bivalvia dari famili Pectinidae yang hidup di perairan laut seluruh dunia dan digunakan sebagai bahan makanan. Kekapis dianggap sebagai kerang yang paling selamat untuk dimakan secara mentah. Racun, bakteria, dan virus cenderung terkumpul di dalam tubuh kerang-kerangan dalam proses penapisan air laut oleh cangkerang, namun pada kekapis, bahagian penapis ini biasanya tidak dijumpai atau mengecut.
Terdapat juga jenis kekapis yang warna cangkerangnya terang dijadikan untuk gubahan seni.
Kapis merupakan siput bercengkerang lebar yang mudah diperoleh di kawasan pantai di Malaysia dan dijadikan sumber pendapatan oleh golongan nelayan.
Terdapat juga sungai yang dinamakan sungai Kapis di Negeri Sembilan.
Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan KekapisMantels[1][2] (Pectinidae), ook wel mantelschelpen, kamschelpen[3] of kamoesters[4] genoemd, zijn een familie van weekdieren die behoren tot de orde Pectinida van de klasse tweekleppigen (Bivalvia).
Alle soorten leven in zee. Een aantal soorten wordt gevangen voor menselijke consumptie. De bekendste soorten zijn de grote mantel (Pecten maximus) en de jakobsmantel (Pecten jacobaeus), die beide wel als sint-jakobsschelp verkocht worden. De naam 'kam'schelp slaat op de karakteristieke schelp met straalsgewijze groeven.
De mantels zijn in staat om aan een vijand te ontvluchten door water uit de schelp te persen en zich zo door het water te verplaatsen, waarbij ze volledig los kunnen komen van de bodem. Ze worden gegeten door onder andere zeesterren.
Onderstaand een lijst met onderfamilies, geslachtengroepen en geslachten, de indeling is gebaseerd op Dijkstra,[5] verschillen met het World Register of Marine Species (zie onder Bronnen) zijn aangegeven.
Mantels (Pectinidae), ook wel mantelschelpen, kamschelpen of kamoesters genoemd, zijn een familie van weekdieren die behoren tot de orde Pectinida van de klasse tweekleppigen (Bivalvia).
Alle soorten leven in zee. Een aantal soorten wordt gevangen voor menselijke consumptie. De bekendste soorten zijn de grote mantel (Pecten maximus) en de jakobsmantel (Pecten jacobaeus), die beide wel als sint-jakobsschelp verkocht worden. De naam 'kam'schelp slaat op de karakteristieke schelp met straalsgewijze groeven.
De mantels zijn in staat om aan een vijand te ontvluchten door water uit de schelp te persen en zich zo door het water te verplaatsen, waarbij ze volledig los kunnen komen van de bodem. Ze worden gegeten door onder andere zeesterren.
Przegrzebkowate (Pectinidae) – kosmopolityczna rodzina małży nitkoskrzelnych o kolistych lub owalnych muszlach, promieniście żebrowanych, z dwoma charakterystycznymi skrzydełkami po bokach szczytów[2]. Połówki muszli różnią się wielkością – dolna jest bardziej wypukła. Ich barwa, desenie i powierzchnia są bardzo zmienne. Rodzina obejmuje około 360 gatunków rozsiedlonych głównie w ciepłych morzach. Wiele gatunków z tej rodziny poławia się jako atrakcyjne owoce morza[2].
Typem nomenklatorycznym rodziny jest rodzaj Pecten. Zaliczane do niej gatunki klasyfikowane są w około 50 rodzajach zgrupowanych w kilku podrodzinach[3].
Przegrzebkowate (Pectinidae) – kosmopolityczna rodzina małży nitkoskrzelnych o kolistych lub owalnych muszlach, promieniście żebrowanych, z dwoma charakterystycznymi skrzydełkami po bokach szczytów. Połówki muszli różnią się wielkością – dolna jest bardziej wypukła. Ich barwa, desenie i powierzchnia są bardzo zmienne. Rodzina obejmuje około 360 gatunków rozsiedlonych głównie w ciepłych morzach. Wiele gatunków z tej rodziny poławia się jako atrakcyjne owoce morza.
Typem nomenklatorycznym rodziny jest rodzaj Pecten. Zaliczane do niej gatunki klasyfikowane są w około 50 rodzajach zgrupowanych w kilku podrodzinach.
Pectinidae Rafinesque, 1815
Морские гребешки[1] (лат. Pectinidae) — семейство морских двустворчатых моллюсков из отряда Pectinoida.
Многочисленное семейство, насчитывающее около 250 видов, распространенных в мировом океане. Створки округлой формы, с характерной веерообразной формой, обычно, с отчетливо выраженными радиальными складками. Прикрепляются биссусом к субстрату или свободно лежат на грунте. На мантии имеются многочисленные шарики — органы зрения, способные различать свет и тень. В случае опасности свободно лежащие на дне гребешки могут совершать прыжки, резко смыкая створки, создавая реактивную тягу. Большинство видов — объекты промысла: мясо гребешков — деликатес, а раковины используют в декоративных целях[1].
Мясо гребешков нежное, слегка сладковатого вкуса. Морские гребешки используют для приготовления различных блюд. Их также можно употреблять в пищу и сырыми. Гребешки используют для приготовления вторых блюд, а также салатов. Гребешки являются составной частью многих французских блюд.
Иногда по ошибке гребешками называют ледяной гриб (Tremella fuciformis), употребляемый в салатах.
Раковина морского гребешка также используется как символ. Например, она является эмблемой паломников к гробу Святого Иакова и пересекающего всю Западную Европу Пути Святого Иакова. Латинское название одного из распространённых видов морского гребешка и его название на многих европейских языках напрямую связано со Святым Иаковом: лат. Pecten jacobaeus, итал. conchiglia di San Giacomo, нем. Jakobsmuschel, фр. coquille Saint-Jacques, нидерл. Sint-jakobsschelp, польский язык Małże Świątego Jakuba и другие.
Также это символ нефтяной компании «Шелл». Компания давно использует эмблему раковины. Сперва это была раковина мидии, а в 1948 году раковина мидии на эмблеме была заменена на изображение морского гребешка. В 1971 году это изображение было стилизовано дизайнером Раймондом Лоуи, в таком виде оно находится на эмблеме и сейчас.
На июль 2018 года в семейство включают следующие таксоны рангом до рода включительно[2]:
Морские гребешки (лат. Pectinidae) — семейство морских двустворчатых моллюсков из отряда Pectinoida.
Многочисленное семейство, насчитывающее около 250 видов, распространенных в мировом океане. Створки округлой формы, с характерной веерообразной формой, обычно, с отчетливо выраженными радиальными складками. Прикрепляются биссусом к субстрату или свободно лежат на грунте. На мантии имеются многочисленные шарики — органы зрения, способные различать свет и тень. В случае опасности свободно лежащие на дне гребешки могут совершать прыжки, резко смыкая створки, создавая реактивную тягу. Большинство видов — объекты промысла: мясо гребешков — деликатес, а раковины используют в декоративных целях.
イタヤガイ科(イタヤガイか、Pectinidae)は、二枚貝の1科である。イタヤガイ、ホタテガイなどが属する。
高い遊泳能力を持つ種がいるが、底生や固着性のものもいる。
伝統的に亜科と族に分けられてきたが、それらの大半は単系統ではないことが指摘されている[1]。
NCBI Taxonomy browser は次の38種に分類している[2]。
イタヤガイが属する目については、翼形亜綱全体の分類が不安定だったせいで、ウグイスガイ目、カキ目、イタヤガイ目といったさまざまな説が生まれた。しかし系統学からは、イタヤガイ目(以前のイタヤガイ目と中身はやや異なる)とする分類が提案されている[3]。