Ar c'haketou kupenn velen (liester : kaketoued kupenn velen)[1] a zo ur spesad evned, Cacatua sulphurea an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Psittacus sulphureus (kentanv) da gentañ-penn (e 1788)[2] gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).
Bez' emañ en arvar bras da vont da get.
Bevañ a ra diwar vroñs, frouezh, glasvez, greun, had ha kraoñ.
Ar spesad a gaver ar pevar isspesad[3] anezhañ :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar c'haketou kupenn velen (liester : kaketoued kupenn velen) a zo ur spesad evned, Cacatua sulphurea an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Psittacus sulphureus (kentanv) da gentañ-penn (e 1788) gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).
Bez' emañ en arvar bras da vont da get.
La cacatua sulfúria[1] (Cacatua sulphurea) és un ocell de la família dels cacatuids (Cacatuidae) que habita arbres, cocoters i terres de conreu de Sulawesi i les illes Petites de la Sonda.
La cacatua sulfúria (Cacatua sulphurea) és un ocell de la família dels cacatuids (Cacatuidae) que habita arbres, cocoters i terres de conreu de Sulawesi i les illes Petites de la Sonda.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cocatŵ cribfelyn bach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cocatŵod cribfelyn bach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cacatua sulphurea; yr enw Saesneg arno yw Lesser sulphur-crested cockatoo. Mae'n perthyn i deulu'r Cocatŵod (Lladin: Cacatuidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1]
Tua 34 cm yw ei faint, gyda phlu gwyn a chroen glas golau, traed llwyd, crib oren a phig du. Mae'r gwryw a'r benyw yn debyg iawn i'w gilydd.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. sulphurea, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r cocatŵ cribfelyn bach yn perthyn i deulu'r Cocatŵod (Lladin: Cacatuidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cocatïl Nymphicus hollandicus Cocatŵ cribfelyn bach Cacatua sulphurea
-8-2cp.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cocatŵ cribfelyn bach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cocatŵod cribfelyn bach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cacatua sulphurea; yr enw Saesneg arno yw Lesser sulphur-crested cockatoo. Mae'n perthyn i deulu'r Cocatŵod (Lladin: Cacatuidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.
Tua 34 cm yw ei faint, gyda phlu gwyn a chroen glas golau, traed llwyd, crib oren a phig du. Mae'r gwryw a'r benyw yn debyg iawn i'w gilydd.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. sulphurea, sef enw'r rhywogaeth.
Kakadu žlutolící (Cacatua sulphurea, Gmelin 1788) je papoušek z čeledi kakaduovitých. Kakadu žlutolící patří ve své domovině mezi kriticky ohrožené druhy ptáků a je zařazen do seznamu kriticky ohrožených druhů CITES.
Kakadu žlutolící je zbarven většinou bíle, má pouze žlutou spodní stranu křídel a ocasu, výraznou žlutou skvrnu na líci a žlutou chocholku, kterou při vzrušení vztyčí a může ji ohnout dopředu. Zobák je černý a nohy šedé. Samci mají tmavější oči než samice. V zajetí se dožívá až 40 let.
Kakadu žlutolící žije v jihovýchodní Asii zejména na ostrovech Indonésie (Molucké ostrovy), kde žijí ve světlých lesích a na plantážích. Při odpočinku se často shromažďuje větší počet ptáků.
Potrava je rostlinná, tvoří ji zejména semena, ořechy, bobule, ovoce.
Samice snáší 2-3 vejce do stromové dutiny. Sedí na nich oba rodiče asi 28 dní a mláďata vylétají po 70 dnech.
Galerie kakadu žlutolící ve Wikimedia Commons
Kakadu žlutolící (Cacatua sulphurea, Gmelin 1788) je papoušek z čeledi kakaduovitých. Kakadu žlutolící patří ve své domovině mezi kriticky ohrožené druhy ptáků a je zařazen do seznamu kriticky ohrožených druhů CITES.
Lille gultoppet kakadu (latin: Cacatua sulphurea) er en fugl i familien kakaduer i ordenen papegøjer, der lever i Indonesien.
Taksonomi fra Wikispecies Lille gultoppet kakadu (latin: Cacatua sulphurea) er en fugl i familien kakaduer i ordenen papegøjer, der lever i Indonesien.
Der Gelbwangenkakadu (Cacatua sulphurea) ist eine Art aus der Familie der Kakadus aus der Gattung der Eigentlichen Kakadus. Hauptsächlich lebt der mittelgroße Papagei auf Sulawesi und den Kleinen Sundainseln.
Mit seinem überwiegend weißen Gefieder und gelber Federkrone ähnelt der 33 cm lange Gelbwangenkakadu sehr dem australischen Gelbhaubenkakadu, der 50 cm erreicht. Diesem fehlen die Ohrenflecken, gelbe Federn an den Wangen, wie sie für den Gelbwangenkakadu charakteristisch sind.
Die Nominatform des Gelbwangenkakadus erreicht eine Körpergröße von etwa 33 cm. Das Federkleid ist überwiegend weiß. Auffallend ist der gelbe Ohrfleck. Die Haubenfedern sind lang und nach oben gebogen. Bei der Nominatform sind diese zitronengelb. Neben den gelben Hauben-, Wangen- und Schwanzfedern sind alle Federn am Kopf, Nacken und der Kehle an ihrer Basis gelb. Die Haubendeckfedern sind dagegen weiß. Die Hand- und Armschwingen sind auf der Unterseite der Innenfahnen gelb. Der Schnabel ist groß und gräulichschwarz. Die Iris ist braunschwarz. Der Augenring ist unbefiedert und weißlich. Die Zehen sind grau. Noch nicht geschlechtsreife Jungvögel gleichen den ausgewachsenen Gelbwangenkakadus, allerdings ist bei ihnen die Iris dunkelgrau.[1] Es besteht kein augenfälliger Geschlechtsdimorphismus.
Juniper und Parr nennen vier Unterarten des Gelbwangenkakadus: die Nominatform C. sulphurea sulphurea (Gmelin, 1788) auf Sulawesti und den Inseln um Flores; Timor-Gelbwangenkakadu C. s. parvula (Bonaparte, 1850) auf Lombok, Sumbawa, Flores; C. s. abbotti (Oberholser, 1917) auf Besar und den Orangehaubenkakadu Cacatua sulphurea citrinocristata (Fraser, 1844) auf Sumba.[2] Franz Robiller nennt zusätzlich die zwei Unterarten C. s. djampeana (auf Kayuyadi, Jampea, Kalaotoa, Madu, Alor und weiteren kleinen Inselchen) und C. s. occidentalis (auf Timor).[3]
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet des Gelbwangenkakadus liegt auf Sulawesi, den Kleinen Sundainseln und einer kleinen Insel in der Javasee. Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich damit auf eine kleine Zone nördlich und südlich des Äquators und gehört zum tropischen Klimabereich.
Auf Sulawesi lebt die Nominatform, die auf der 189.000 km² großen Insel das größte Verbreitungsgebiet der verschiedenen Unterarten hat. Außerdem findet sie sich auf Butung (Buton) und weiteren Sulawesi vorgelagerten Inseln.
Der Timor-Gelbwangenkakadu, der sich vor allem durch den kleineren Schnabel von der Nominatform unterscheidet, ist auf den Inseln Timor, Alor, Lombok, Sumbawa, Flores, Komodo, Pantar und Semau beheimatet. Größere Populationen finden sich in Osttimor, während in den indonesischen Teilen des Verbreitungsgebietes der Gelbwangenkakadus der Bestand durch illegale Fänge zur Haustierhaltung stark zurückgegangen ist.[4]
Der wegen seiner kräftig orangegelben Federhaube in der Volierenhaltung sehr geschätzte Orangenhaubenkakadu ist auf der Insel Sumba zu finden. Sumba ist eine der wenigen indonesischen Inseln, die nicht vulkanischen Ursprungs sind, und misst 11.150 km².
Der Bestand des Orangehaubenkakadu ist klein und war rückläufig. Anfang der 1990er Jahre wurde er auf 1.150 bis 2.644 Exemplare geschätzt, außerhalb der Nationalparks konnten 2002 etwa 600 Individuen festgestellt werden.[5]
Abbott-Kakadus haben einen weniger ausgeprägten gelben Ohrfleck als die Nominatform und sind mit 40 cm größer als die Nominatform.[6]
Der Abbott-Kakadu galt bereits als ausgestorben, bis 2008 vier Brutpaare und zwei Jungtiere auf der 500 Hektar großen Insel Masalembu Kecil (Masalembu-Inseln) nordöstlich von Java entdeckt wurden.[7] Damit hat der Abbott-Kakadu das kleinste und westlichste Verbreitungsgebiet aller Unterarten.[8]
In Hongkong und Singapur gibt es kleine Populationen, die aus freigelassenen und geflüchteten Heimtieren entstanden sind.[8]
Bewohner von offenen Waldgebieten, besonders am Waldrand sowie landwirtschaftlich genutzten Gebieten z. B. Kokospalmenplantagen bis zu einer Höhe von 800, gelegentlich 1200 m über dem Meeresspiegel.[9]
Der Gelbwangenkakadu ernährt sich vegetabil von Blüten, Beeren, Samen, Früchten oder Nüssen, von denen nur wenige Nahrungspflanzenarten bekannt sind, etwa die zu den gebietsfremden Nutzpflanzen zählenden Blüten und Früchte von Kokospalme sowie Mais.[10]
Es sind tagaktive Vögel, die außerhalb der Brutzeit in kleinen Gruppen und Familienverbänden leben. Sie beginnen ihren Tag mit einer Phase der Gefiederpflege. Während dieser Zeit sind die Rufe der Gelbwangenkakadus weithin zu hören. Anschließend suchen sie ihre Nahrungsgründe auf. In der heißesten Phase des Tages ruhen die Gelbwangenkakadus meist in Baumkronen. Erst am Nachmittag gehen sie erneut auf Nahrungssuche. Am Spätnachmittag kehren sie zu ihren Schlafbäumen zurück, die meist über einen längeren Zeitraum als solche genutzt werden.
Gelbwangenkakadus zeigen typisches Komfortverhalten; Lantermann nutzt eine Abbildung die die Pflege des Flügelgefieders und der Beine zeigt als Illustration des entsprechenden Kapitels in Papageienkunde. Dieses Verhalten wirkt stimmungsübertragend.[11]
Die Gefährdungsursache liegt nicht nur im Rückgang von Nistmöglichkeiten, sondern vor allem im Fang und dem Handel, wie für den Orangehaubenkakadu gut belegt ist.[12]
Aufgrund der starken Gefährdung erfolgte im Washingtoner Artenschutzübereinkommen (engl. Cites) eine Stärkung des Schutzstatus von dem des Anhang II zu dem des Anhang I.[13] Die IUCN setzte den Bedrohungsstatus im Jahr 2000 vom seit 1988 bestehenden „Endangered“ auf „Critically Endangered“ hoch, auf welchem die Art auch weiterhin verblieben ist.[14] Seit 2005 ist die Art in Anhang A zur EU-Artenschutz-VO aufgenommen, also etwa die Vermarktung von lebenden Tieren wie Teilen toter Tiere in der EU verboten.[15]
Mitte der 90er-Jahre wurden in Deutschland Maßnahmen zur Erhaltung des Orangehaubenkakadus in Gefangenschaft durch Zucht auch im Rahmen eines Europäischen Erhaltungszuchtprogramms getroffen, die international ausstrahlten.[16]
Die Fortpflanzungszeit ist wesentlich vom Beginn der Regenzeit bestimmt. Mit ihrem Einsetzen sondern sich die Brutpaare von den Trupps ab und nehmen ihre Brutreviere in Besitz. Gelbwangenkakadus sind Höhlenbrüter. Das Gelege besteht normalerweise aus zwei bis drei, seltener aus vier Eiern. Der Legeabstand beträgt etwa zwei Tage. Beide Elternvögel brüten. Dabei sitzt das Weibchen das nächtliche Brutgeschäft. Die Brutdauer beträgt etwa 28 Tage. Die Jungvögel verlassen die Nisthöhle mit einem Lebensalter von etwa 60 bis 65 Tagen. Sie werden anschließend noch über eine längere Zeit von beiden Elternvögeln gefüttert und geführt.[17]
Bei der Kopulation sitzt das Männchen auf dem Weibchen.[18] Die Männchen können, wie auch bei anderen Kakaduarten, in der Brutzeit (zumindest in Gefangenschaft) äußerst aggressiv gegen die Weibchen sein, sie können die Weibchen zu Tode hetzen.[19]
Kaiser Friedrich II (1194–1250) ist der früheste nachgewiesene europäische Halter eines Gelbwangenkakadus. Sein etwa 1240 entstandenes Werk „De arte venandi cum avibus“ („Über die Kunst, mit Vögeln zu jagen“) besitzt vier sehr realistische Darstellungen eines Gelbhaubenkakadu, die vermutlich das gleiche Tier zeigen.[20]
Den Kakadu hatte Friedrich II als persönliches Geschenk eines Sultans vor 1228 aus Kairo erhalten, islamische Handelsbeziehungen reichten damals bis Celebes also die Heimat des Gelbwangenkakadu.[21]
Seit dem 17. Jahrhundert brachten niederländische Seefahrer (das Herkunftsgebiet gehörte zu den Niederländischen Kolonien), Gelbwangenkakadus vermehrt nach Europa.[22] Sie tauchen entsprechend auf Gemälden – nicht nur niederländischer Maler – dieser Zeit auf. Erste wissenschaftliche Abbildungen finden sich auch in dieser Zeit, etwa bei Conrad Gessner.[23]
1788 beschrieb und benannte Johann Friedrich Gmelin die Art wissenschaftlich in seiner Überarbeitung von Linnés systema naturae.[24] Die Artbezeichnung „sulphurea“ bedeutet wörtlich schweflig, im übertragenen Sinne ist schwefelgelb, also die Haubenfarbe gemeint.[25] Die heutige Gattungsbezeichnung Cacatua entstammt einer malaiischen Sprache und ist vermutlich eine lautmalerische Nachahmung der Kakadustimme.[26]
1924 gelang M. T. Allen die Welterstzucht in England.[27] In der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts bestanden in einigen europäischen Ländern sehr gute Volierenbestände der Nominatform und des Orangehaubenkakadu.[27] Die nicht einfachen Unterscheidungmöglichkeiten der Unterarten führten vielfach zu Mischlingen.[27] Auch mit dem Gelbhaubenkakadu existieren Hybriden.[27]
Der Gelbwangenkakadu (Cacatua sulphurea) ist eine Art aus der Familie der Kakadus aus der Gattung der Eigentlichen Kakadus. Hauptsächlich lebt der mittelgroße Papagei auf Sulawesi und den Kleinen Sundainseln.
Mit seinem überwiegend weißen Gefieder und gelber Federkrone ähnelt der 33 cm lange Gelbwangenkakadu sehr dem australischen Gelbhaubenkakadu, der 50 cm erreicht. Diesem fehlen die Ohrenflecken, gelbe Federn an den Wangen, wie sie für den Gelbwangenkakadu charakteristisch sind.
Малы жоўтахохлы какаду (Cacatua sulphurea, сін. Plyctolophus sulphurea) — птушка сямейства какаду.
Даўжыня цела 33-35 см, хваста 11 см; вага да 500 г. апярэньне белае. Хахалок ў верхняй частцы і вобласьць вушэй жоўтая. Дзюба і лапы шэра-чорныя. Калявокавае кальцо бязь пёркаў, блакітнага колеру. Афарбоўка самцоў і саміц аднолькавая. У самцоў дзюба і галава буйнейшыя. Але галоўным адрозьнай палавой прыкметай зьяўляецца афарбоўка радужкі вачэй. У саміц яна чырвона-карычневая, а ў самцоў амаль чорная. Голас гучны, хрыплы. Пры спалоху рэзкі, пераходзячы ў візг.
Насяляе Малыя Зондзкія выспы і Сулавэсі.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Малы жоўтахохлы какаду (Cacatua sulphurea, сін. Plyctolophus sulphurea) — птушка сямейства какаду.
The yellow-crested cockatoo (Cacatua sulphurea) also known as the lesser sulphur-crested cockatoo, is a medium-sized (about 34-cm-long) cockatoo with white plumage, bluish-white bare orbital skin, grey feet, a black bill, and a retractile yellow or orange crest. The sexes are similar.
The yellow-crested cockatoo is found in wooded and cultivated areas of East Timor and Indonesia's islands of Sulawesi and the Lesser Sundas. It is easily confused with the larger[3][4] and more common sulphur-crested cockatoo, which has a more easterly distribution and can be distinguished by the lack of pale yellow coloring on its cheeks (although some sulphur-cresteds develop yellowish patches). Also, the yellow-crested cockatoo's crest is a brighter color, closer to orange.[5] The citron-crested cockatoo, which is a subspecies of the yellow-crested cockatoo, is similar, but its crest is clearly orange.[6]
The yellow-crested cockatoo's diet consists mainly of seeds, buds, fruits, nuts, and herbaceous plants.
In the 18th century yellow-crested cockatoos was imported into Europe as pets and these birds were described by various naturalists. In 1738 English naturalist Eleazar Albin included a description and illustration of the "Cockatoo or White crested parrot" in his A Natural History of Birds based on a bird displayed at "The Tiger" tavern on Tower Hill in London.[7] In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included "Le Kakatoes à hupe jaune" in his Onithologie based on a live bird that he had seen in Paris.[8] Then in 1764 George Edwards included the "Lesser white cockatoo with a yellow crest" in his Gleanings of natural history from a pet bird kept at a home in Essex,[9] and in 1779 French polymath Comte de Buffon included the bird in his Histoire Naturelle des Oiseaux.[10][11]
When the German naturalist Johann Friedrich Gmelin revised and expanded Carl Linnaeus's Systema Naturae in 1788 he included the yellow-crested cockatoo based on the accounts by earlier naturalists. He placed it with the parrots in the genus Psittacus and coined the binomial name Psittacus sulphureus.[12] The type locality is the island of Sulawesi, Indonesia.[13] The yellow-crested cockatoo in now one of 11 species placed in the genus Cacatua that was introduced in 1817 by Louis Jean Pierre Vieillot.[14]
According to the International Ornithological Congress, 6 subspecies are recognized:[14]
Previously, only 4 of these were recognized, but djampeana and occidentalis were recognized in 2022 based on a 2014 phylogenetic study. The subspecies paulandrewi, thought to be endemic to the Tukangbesi Islands and also recognized in the 2014 study, is not recognized by the IOC.[14][15]
The yellow-crested cockatoo nests in tree cavities. The eggs are white and usually two in a clutch. The incubation is shared by both parents. The eggs are incubated for about 28 days and the chicks leave the nest about 75 days after hatching.[6]
The yellow-crested cockatoo is critically endangered.[1] Numbers have declined dramatically due to illegal trapping for the cage-bird trade. Between 1980 and 1992, over 100,000 of these birds were legally exported from Indonesia, yet a German proposal submitted to CITES to move it to Appendix I[16] was not approved. It has since been moved to Appendix I.[3] The current population is estimated at fewer than 2,500 individuals and is thought to be declining in number.[3]
The subspecies C. s. abbotti is found only on the island of Masakambing. Its population on this tiny island (about 5 km2 or 1.9 mi2) had fallen to 10 as of June and July 2008. The decline results from trapping and logging, especially of mangrove (Avicennia apiculata) and kapok trees.[17]
Several national parks provide protection of their habitat, including Rawa Aopa Watumohai National Park on Sulawesi, Komodo National Park on Komodo Island, the national parks of Manupeu Tanah Daru and Laiwangi Wanggameti on Sumba, and the Nino Konis Santana National Park in East Timor (Timor-Leste).[3]
An introduced population of these birds is found in Hong Kong.[18] They are a common sight across the densely populated area on both sides of the harbour, easily spotted in the woods and public parks in the north and west of Hong Kong Island. The large group has apparently developed from a number of caged birds that have been released into the Hong Kong area over many years.[19] An often repeated story is that Hong Kong Governor Sir Mark Aitchison Young released the Government House's entire bird collection – including a large number of yellow-crested cockatoos – hours before surrendering Hong Kong to Japanese troops in December 1941.[20] Historians and conservation biologists in Hong Kong have found no evidence to corroborate this story, and believe that Hong Kong's yellow-crested cockatoo population is made up of escaped pets. The earliest record of an escaped yellow-crested cockatoo pet comes from 1959.[21]
The yellow-crested cockatoo (Cacatua sulphurea) also known as the lesser sulphur-crested cockatoo, is a medium-sized (about 34-cm-long) cockatoo with white plumage, bluish-white bare orbital skin, grey feet, a black bill, and a retractile yellow or orange crest. The sexes are similar.
The yellow-crested cockatoo is found in wooded and cultivated areas of East Timor and Indonesia's islands of Sulawesi and the Lesser Sundas. It is easily confused with the larger and more common sulphur-crested cockatoo, which has a more easterly distribution and can be distinguished by the lack of pale yellow coloring on its cheeks (although some sulphur-cresteds develop yellowish patches). Also, the yellow-crested cockatoo's crest is a brighter color, closer to orange. The citron-crested cockatoo, which is a subspecies of the yellow-crested cockatoo, is similar, but its crest is clearly orange.
The yellow-crested cockatoo's diet consists mainly of seeds, buds, fruits, nuts, and herbaceous plants.
La cacatúa sulfúrea (Cacatua sulphurea) es una especie de ave de la familia de las cacatúas y miembro del género Cacatua en grave peligro de extinción. Es endémica de Timor Oriental e Indonesia (islas menores de la Sonda y Célebes). Habita en bosques y en las series de degradación de los mismos, hasta en zonas de cultivo.
Su población se estimó en 2007 en menos de 7000 ejemplares, siendo en la isla de Sumba donde se concentran la mayor parte de los ejemplares. Las poblaciones de Komodo, Célebes, Buton, Moyo y Timor Oriental son las siguientes en importancia. El declive de esta especie se dio de forma muy pronunciada durante el siglo XX a causa de su captura indiscriminada para su venta como mascota; la deforestación de sus hábitats es un factor que ha potenciado su declive.
La cacatúa sulfúrea (Cacatua sulphurea) es una especie de ave de la familia de las cacatúas y miembro del género Cacatua en grave peligro de extinción. Es endémica de Timor Oriental e Indonesia (islas menores de la Sonda y Célebes). Habita en bosques y en las series de degradación de los mismos, hasta en zonas de cultivo.
Su población se estimó en 2007 en menos de 7000 ejemplares, siendo en la isla de Sumba donde se concentran la mayor parte de los ejemplares. Las poblaciones de Komodo, Célebes, Buton, Moyo y Timor Oriental son las siguientes en importancia. El declive de esta especie se dio de forma muy pronunciada durante el siglo XX a causa de su captura indiscriminada para su venta como mascota; la deforestación de sus hábitats es un factor que ha potenciado su declive.
Cacatua sulphurea Cacatua generoko animalia da. Hegaztien barruko Cacatuidae familian sailkatua dago.
Cacatua sulphurea Cacatua generoko animalia da. Hegaztien barruko Cacatuidae familian sailkatua dago.
Celebesinkakadu eli aiemmalta nimeltään keltatöyhtökakadu[2] (Cacatua sulphurea) on äärimmäisen uhanalainen Indonesiasta kotoisin oleva kakadulaji.
Celebesinkakadu on kooltaan noin 33–35 cm ja sen pääväri on valkoinen. Posken kohdalla, sekä siipien ja pyrstön alapinnoilla on kuitenkin keltaista väritystä. Celebesinkakadun päätä koristaa koristeellinen, kirkkaan keltainen töyhtö. Kultatöyhtökakadu muistuttaa ulkonäöltään celebesinkakadua, mutta on kuitenkin kooltaan huomattavasti suurempi. Lintu ääntelee usein hyvin kovaäänisesti, mutta päästelee myös hiljaisempia vihellyksiä ja vingahduksia.[1]
Celebesinkakadulla, kuten muillakin papukaijoilla, on suuri, koukkunokka, ja varpaat jakautuneet kaksi eteen ja kaksi taakse. Jalat ovat tumman harmaat, nokka musta. Naaraiden silmät ovat punaruskeat, koirailla tummemmat, jopa mustat.Levinneisyys Celebesinkakaduja tavataan Indonesian ja Itä-Timorin alueella Sumban, Komodon, Timorin, Sulawesin, Sumbawan ja Rincan saarilla, sekä joillakin muilla pienemmillä saarilla. Vuonna 2007 lajin maailmanlaajuiseksi kannaksi arvioitiin vain alle 7 000 yksilöä, joista 3 200-5 000 eli Sumban saarella.[1] Lajin alkuperäisen elinalueen ulkopuolella sitä tavataan myös Hongkongissa, jossa elävät yksilöt polveutuvat vapaaksi päästetyistä lemmikeistä.[3] Hongkongin tapaan lajia tavataan myös Singaporessa.[1] Lajia pidettiin aikaisemmin kokonaan riippuvaisena tiheälatvaisesta metsäympäristöstä, mutta sitä tavataan myös aukeilla savanneilla. Laji tarvitsee kuitenkin puita pesimistä varten. Lajin pesimäkausi kestää syyskuusta toukokuuhun ja se rakentaa pesänsä puun koloihin. Kolot ovat usein muiden eläinlajien tekemiä ja sijaitsevat usein kuolleissa ja lahoavissa puissa.[1] Celebesinkakaduin kannat ovat pudonneet romahdusmaisesti. Suurimmat syyt tälle ovat laiton eläinkauppa ja elinympäristön tuhoutuminen metsien katoamisen seurauksena. Paikallinen väestö tämän lisäksi suhtautuu lintuun tuhoeläimenä.[4] Lintuja on pyritty suojelemaan erilaisin projektein paikallisissa kylissä. Sen kuvaa tuhoeläimenä on pyritty ehkäisemään esimerkiksi istuttamalla auringonkukkaviljelmiä, joiden tarkoituksena on houkutella linnut pois paikallisten viljelijöiden viljelmiltä.[1] Celebesinkakadun tai kultatöyhtökakadun alalajin lahjoitti sulttaani al-Kamil keisari Fredrik II:lle. Tieto on peräisin Fredrik II:n teoksesta De arte venandi cum avibus. Lajia ovat selvitelleet suomalaiset tutkijat, ja tutkimuksen perusteella on voitu osoittaa varhaisin kulttuuriyhteys Euroopan ja Wallacen linjan itäpuolisten alueiden välillä.[5] 
Uhat ja suojelu
Historiassa
Lähteet
Celebesinkakadu eli aiemmalta nimeltään keltatöyhtökakadu (Cacatua sulphurea) on äärimmäisen uhanalainen Indonesiasta kotoisin oleva kakadulaji.
Cacatua sulphurea
Le Cacatoès soufré (Cacatua sulphurea), également connu sous le nom de petit cacatoès à huppe jaune, est une espèce d'oiseaux de l'ordre des Psittaciformes et de la famille des Cacatuidae.
C'est un perroquet de taille moyenne (33 à 35 cm de long du bec à la queue pour une masse de 300 à 400 g selon les sous-espèces) tout blanc avec un cercle de peau nue, bleue, autour des yeux, des pattes grises, un bec noir et une huppe jaune ou orange. Le mâle et la femelle sont presque semblables puisqu'ils ne diffèrent que par la couleur des yeux : sombres chez le mâle et rougeâtres chez la femelle. Ils sont grisâtres chez l'immature.
Il habite les bois et les champs du Timor oriental et les îles indonésiennes de Bali, Timor, Célèbes et les petites îles de la Sonde. Il en existe aussi une colonie à Hong Kong qui semble s'être formée à partir d'oiseaux échappés de volières
Il se nourrit essentiellement de graines, de bourgeons, de fruits, de noix et d'herbes.
La femelle pond deux ou trois œufs dans le creux d'un arbre. Les deux parents couvent les œufs pendant 27 ou 28 jours puis élèvent les petits qui demeurent 10 à 12 semaines au nid.
Cet oiseau est représenté par quatre sous-espèces :
Lors de la reproduction, il faut les mettre dans une grande volière car s'ils sont dans un petit endroit le mâle peut prendre la femelle comme adversaire donc risque la mort de la femelle.
Cacatua sulphurea
Le Cacatoès soufré (Cacatua sulphurea), également connu sous le nom de petit cacatoès à huppe jaune, est une espèce d'oiseaux de l'ordre des Psittaciformes et de la famille des Cacatuidae.
A Cacatua sulphurea é unha especie de ave da familia das cacatúas e membro do xénero Cacatua, en grave perigo de extinción. É endémica de Timor Leste e Indonesia (illas menores da Sonda e Célebes). Habita en bosques e nas zonas de degradación dos mesmos, até en zonas de cultivo.
A súa poboación estimouse en 2007 en menos de 7000 exemplares, sendo na illa de Sumba onde se concentran a maior parte dos exemplares. As poboacións de Komodo, Célebes, Buton, Moyo e Timor Leste son as seguintes en importancia. O declive desta especie deuse de forma moi pronunciada durante o século XX por mor da súa captura indiscriminada para a súa venda como mascota; a deforestación dos seus hábitats é un factor que potenciou o seu declive.
A Cacatua sulphurea é unha especie de ave da familia das cacatúas e membro do xénero Cacatua, en grave perigo de extinción. É endémica de Timor Leste e Indonesia (illas menores da Sonda e Célebes). Habita en bosques e nas zonas de degradación dos mesmos, até en zonas de cultivo.
A súa poboación estimouse en 2007 en menos de 7000 exemplares, sendo na illa de Sumba onde se concentran a maior parte dos exemplares. As poboacións de Komodo, Célebes, Buton, Moyo e Timor Leste son as seguintes en importancia. O declive desta especie deuse de forma moi pronunciada durante o século XX por mor da súa captura indiscriminada para a súa venda como mascota; a deforestación dos seus hábitats é un factor que potenciou o seu declive.
Kakatua-kecil jambul-kuning atau dalam nama ilmiahnya Cacatua sulphurea adalah burung berukuran sedang, dengan panjang sekitar 35 cm, dari marga Cacatua. Burung ini hampir semua bulunya berwarna putih. Di kepalanya terdapat jambul berwarna kuning yang dapat ditegakkan. Kakatua-kecil jambul-kuning berparuh hitam, kulit di sekitar matanya berwarna kebiruan dan kakinya berwarna abu-abu. Bulu-bulu terbang dan ekornya juga berwarna kuning. Burung betina serupa dengan burung jantan.
Daerah sebaran kakatua-kecil jambul-kuning adalah Kepulauan Sunda Kecil, Sulawesi, Bali, dan Timor, di tempat yang masih terdapat hutan-hutan primer dan sekunder. Pakan unggas cerdas dan gemar berkawanan ini terdiri dari biji-bijian, kacang, dan aneka buah-buahan. Burung betina menetaskan antara dua sampai tiga telur dalam sarangnya di lubang pohon.
Berdasarkan dari hilangnya habitat hutan dan penangkapan liar yang terus berlanjut untuk perdagangan, serta daerah dan populasi di mana burung ini ditemukan sangat terbatas, kakatua-kecil jambul-kuning dievaluasikan sebagai kritis di dalam IUCN Red List. Spesies ini didaftarkan dalam CITES Appendix I.
Kakatua-kecil jambul-kuning atau dalam nama ilmiahnya Cacatua sulphurea adalah burung berukuran sedang, dengan panjang sekitar 35 cm, dari marga Cacatua. Burung ini hampir semua bulunya berwarna putih. Di kepalanya terdapat jambul berwarna kuning yang dapat ditegakkan. Kakatua-kecil jambul-kuning berparuh hitam, kulit di sekitar matanya berwarna kebiruan dan kakinya berwarna abu-abu. Bulu-bulu terbang dan ekornya juga berwarna kuning. Burung betina serupa dengan burung jantan.
Daerah sebaran kakatua-kecil jambul-kuning adalah Kepulauan Sunda Kecil, Sulawesi, Bali, dan Timor, di tempat yang masih terdapat hutan-hutan primer dan sekunder. Pakan unggas cerdas dan gemar berkawanan ini terdiri dari biji-bijian, kacang, dan aneka buah-buahan. Burung betina menetaskan antara dua sampai tiga telur dalam sarangnya di lubang pohon.
Berdasarkan dari hilangnya habitat hutan dan penangkapan liar yang terus berlanjut untuk perdagangan, serta daerah dan populasi di mana burung ini ditemukan sangat terbatas, kakatua-kecil jambul-kuning dievaluasikan sebagai kritis di dalam IUCN Red List. Spesies ini didaftarkan dalam CITES Appendix I.
Il cacatua crestagialla (Cacatua sulphurea) è un uccello della famiglia delle Cacatuidae, di dimensioni leggermente minori rispetto agli altri cacatua congeneri e distinguibile per la cresta e le guance gialle. Il suo habitat comprende le Piccole Isole della Sonda, Sulawesi e Timor, compresa la zona di transizione di Wallace, nell'arcipelago malese. Si trova soprattutto nelle aree costiere ed evita le zone meno alberate. Lo si può trovare tuttavia nei sobborghi di alcune delle maggiori città dell'Australia settentrionale e orientale, come Sydney, Melbourne, Brisbane, e la specie è stata introdotta anche a Hong Kong, dove prospera.
Questa specie è considerata ora in "pericolo critico" dal momento che si stima siano rimasti 1500-7000 individui adulti in natura, ed è estinta in molte isole dell'areale originario. La causa principale è la cattura per la vendita come animali domestici, ma un altro fattore di rischio è la perdita delle foreste, non per le aree boscate in sé, poiché questo uccello preferisce zone aperte, quanto per la necessità di reperire alberi cavi adatti alla nidificazione. Sull'isola di Komodo questa specie è predata dai giovani Draghi di Komodo, che si arrampicano sugli alberi per raggiungere i cacatua, e questo rende ancora più precario lo stato di conservazione della specie.
Se ne conoscono quattro sottospecie:
Altre tre sottospecie potrebbero essere riconosciute a breve.
Il cacatua crestagialla (Cacatua sulphurea) è un uccello della famiglia delle Cacatuidae, di dimensioni leggermente minori rispetto agli altri cacatua congeneri e distinguibile per la cresta e le guance gialle. Il suo habitat comprende le Piccole Isole della Sonda, Sulawesi e Timor, compresa la zona di transizione di Wallace, nell'arcipelago malese. Si trova soprattutto nelle aree costiere ed evita le zone meno alberate. Lo si può trovare tuttavia nei sobborghi di alcune delle maggiori città dell'Australia settentrionale e orientale, come Sydney, Melbourne, Brisbane, e la specie è stata introdotta anche a Hong Kong, dove prospera.
Questa specie è considerata ora in "pericolo critico" dal momento che si stima siano rimasti 1500-7000 individui adulti in natura, ed è estinta in molte isole dell'areale originario. La causa principale è la cattura per la vendita come animali domestici, ma un altro fattore di rischio è la perdita delle foreste, non per le aree boscate in sé, poiché questo uccello preferisce zone aperte, quanto per la necessità di reperire alberi cavi adatti alla nidificazione. Sull'isola di Komodo questa specie è predata dai giovani Draghi di Komodo, che si arrampicano sugli alberi per raggiungere i cacatua, e questo rende ancora più precario lo stato di conservazione della specie.
Se ne conoscono quattro sottospecie:
Cacatua sulphurea sulphurea Cacatua sulphurea citrinocristata Cacatua sulphurea parvula Cacatua sulphurea abbotti - gravemente a rischio di estinzione e presente solo nelle Isole Masalembu.Altre tre sottospecie potrebbero essere riconosciute a breve.
Mažoji geltonkuodė kakadu (lot. Cacatua sulphurea, angl. Yellow-crested Cockatoo) – kakadu (Cacatuidae) šeimos papūga.
Kakaktua Jambul Kuning, Cacatua sulphurea, juga dikenali sebagai Kakaktua Jambul Sulfur Kecil adalah sejenis burung kakaktua bersaiz sederhana (sekitar 34 sm panjang) dengan warna bulu pelepah putih, kulit berwarna putih kebiruan, kaki kelabu, paruh hitam dan jambul kuning yang boleh ditegakkan. Kedua-dua jantina mempunyai penampilan fizikal yang sama.
Kakaktua Jambul Kuning boleh ditemui di kawasan berhutan dan yang dibangunkan di Timor Timur, kepulauan Sulawesi serta Sunda Kecil di Indonesia. Ia mudah dikelirukan dengan Kakaktua Jambul Sulfur yang lebih besar dan mudah dijumpai. [2][3], yang mana bertaburan di kawasan timur dan boleh dibezakan melalui kekurangan warna kuning pucat di pipinya. Selain itu, warna jambul pada Kakaktua Jambul Kuning lebih terang, mendekati kepada warna oren.[4] Kakaktua Jambul Sitron, yang mana merupakan subspesies bagi Kakaktua Jambul Kuning, mempunyai jambul yang berwarna oren.[5]
Diet Kakaktua Jambul Kuning terdiri dari bijirin, bebawang, buah-buahan, kekacang dan tumbuhan herba.
Kakaktua Jambul Kuning bersarang di dalam lubang pokok. Telurnya berwarna putih dengan dua biji telur pada setiap musim. Pengeraman dilakukan bergilir-gilir di antara burung betina dan jantan. Telur akan dieramkan selama kira-kira 28 hari dan anak burung akan meninggalkan sarang sekitar 75 harii selepas menetas.[5]
Kakaktua Jambul Kuning, Cacatua sulphurea, juga dikenali sebagai Kakaktua Jambul Sulfur Kecil adalah sejenis burung kakaktua bersaiz sederhana (sekitar 34 sm panjang) dengan warna bulu pelepah putih, kulit berwarna putih kebiruan, kaki kelabu, paruh hitam dan jambul kuning yang boleh ditegakkan. Kedua-dua jantina mempunyai penampilan fizikal yang sama.
Kakaktua Jambul Kuning boleh ditemui di kawasan berhutan dan yang dibangunkan di Timor Timur, kepulauan Sulawesi serta Sunda Kecil di Indonesia. Ia mudah dikelirukan dengan Kakaktua Jambul Sulfur yang lebih besar dan mudah dijumpai. , yang mana bertaburan di kawasan timur dan boleh dibezakan melalui kekurangan warna kuning pucat di pipinya. Selain itu, warna jambul pada Kakaktua Jambul Kuning lebih terang, mendekati kepada warna oren. Kakaktua Jambul Sitron, yang mana merupakan subspesies bagi Kakaktua Jambul Kuning, mempunyai jambul yang berwarna oren.
Diet Kakaktua Jambul Kuning terdiri dari bijirin, bebawang, buah-buahan, kekacang dan tumbuhan herba.
De kleine geelkuifkaketoe (Cacatua sulphurea) is een vogel uit de orde der papegaaiachtigen en de familie der kaketoes. Het is een ernstig bedreigde vogelsoort die voorkomt op Celebes en de Kleine Soenda-eilanden in vier onderling verschillende ondersoorten verdeeld over de eilanden.
De kleine geelkuifkaketoe wordt tussen de 33 tot 35 cm groot. Het verenkleed is overwegend wit. Opvallend is de geel getinte oorvlek en de gele kuif. De kuif is lang en wanneer ingeklapt buigt het uiteinde naar boven toe. De onderzijde van de vleugels en staart zijn eveneens geel van kleur. De grote en krachtige snavel is grauw-zwart gekleurd. De iris is bruinzwart en de oogring wit van kleur. Eenvoudig te verwarren met de grote geelkuifkaketoe welke groter is en voorkomt op Australië
Het dieet van de kleine geelkuifkaketoe is voornamelijk vegetarisch. Het menu bestaat uit zaden, bessen, vruchten, noten, kruiden aangevuld met larven en insecten.
De kaketoe heeft zijn nest in boomholtes. Het vrouwtje legt meestal 2 soms 3 ovale witte eieren. Na een broedtijd van 28 dagen komen de jongen uit. Na ongeveer 75 dagen verlaten de jongen het nest. Beide ouders broeden de eieren uit en verzorgen de jongen.
Het oorspronkelijke verspreidingsgebied van de kleine geelkuifkaketoe ligt op de Kleine Soenda-eilanden en op Sulawesi in Indonesië. De vogels is uitgezet in Hongkong waar nu een populatie van enkele honderden vogels voor komt. Het is geen vogel van ongerept regenwoud, de vogel geeft de voorkeur aan gebieden met half open bos, bosranden grenzend aan agrarisch gebied en terrein met struikgewas. Een belangrijke voorwaarde is wel de aanwezigheid van grote, oude bomen met boomholtes waarin de kaketoe kan nestelen.[1]
Van de vogel zijn 4 ondersoorten bekend.
De grootte van de populatie werd in 2013 door BirdLife International geschat op 1500 tot 7000 volwassen individuen en de populatie-aantallen nemen af. Hoewel de handel in (uit het wild gevangen) vogels verboden is krachtens de overeenkomst inzake de internationale handel in bedreigde soorten (Bijlage I, CITES), blijft illegale vangst een belangrijke bedreigende factor. Vangst komt zelfs voor in formeel beschermde gebieden zoals het Nationaal park Rawa Aopa Watumohai. Daarnaast wordt het leefgebied aangetast door ontbossing, waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied voor agrarisch gebruik en menselijke bewoning. Ook wordt concurrentie om nestholtes met andere soorten papegaaiachtigen en uilen als negatieve factor genoemd. Om al deze redenen staat deze soort als ernstig bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Cacatua sulphurea in de Auckland Zoo in Nieuw-Zeeland
Cacatua sulphurea in gevangenschap
Kuala Lumpur Bird Park
Foto uit Hongkong
De kleine geelkuifkaketoe (Cacatua sulphurea) is een vogel uit de orde der papegaaiachtigen en de familie der kaketoes. Het is een ernstig bedreigde vogelsoort die voorkomt op Celebes en de Kleine Soenda-eilanden in vier onderling verschillende ondersoorten verdeeld over de eilanden.
Gyllentoppkakadu (Cacatua sulphurea) er en papegøyefugl som lever på Sulawesi og på De små Sundaøyer.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Gyllentoppkakadu (Cacatua sulphurea) er en papegøyefugl som lever på Sulawesi og på De små Sundaøyer.
Multimedia w Wikimedia Commons Kakadu żółtolica (Cacatua sulphurea) – gatunek ptaka z rodziny kakaduowatych (Cacatuidae). Zamieszkuje wyspy Indonezji: Timor, Celebes, Flores, Butung oraz inne mniejsze wyspy wchodzące w skład Archipelagu Sundajskiego[2]. Wyróżnia się liczne podgatunki[2][4][5][6]:
Jest mniejsza od innych kakadu i nie tak hałaśliwa. Długość ciała do 33 cm, osiąga masę ciała 308-380 g[7]. Ma czarny dziób i nogi oraz brązową tęczówkę. Jest bardzo przyjaznym ptakiem. Osobniki tego gatunku szybko się oswajają i przywiązują do swojego opiekuna. Często chorują.
W środowisku naturalnym żywią się nasionami, owocami, pędami roślin, w tym krzewów. W niewoli podaje im się mieszankę dla papug kupowaną w sklepie zoologicznym, nasiona słonecznika, pszenicę, owies, owoce i zielonki.
Samica znosi 2-3 białe jaja, które wysiaduje przez 28 dni na zmianę z samcem[5]. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 3 miesiącach[5].
Kakadu żółtolica (Cacatua sulphurea) – gatunek ptaka z rodziny kakaduowatych (Cacatuidae). Zamieszkuje wyspy Indonezji: Timor, Celebes, Flores, Butung oraz inne mniejsze wyspy wchodzące w skład Archipelagu Sundajskiego. Wyróżnia się liczne podgatunki:
kakadu żółtolica (Cacatua sulphurea sulphurea) kakadu wyspowa (Cacatua sulphurea abbotti) Cacatua sulphurea parvula kakadu cytrynowoczuba (Cacatua sulphurea citrinocristata)Jest mniejsza od innych kakadu i nie tak hałaśliwa. Długość ciała do 33 cm, osiąga masę ciała 308-380 g. Ma czarny dziób i nogi oraz brązową tęczówkę. Jest bardzo przyjaznym ptakiem. Osobniki tego gatunku szybko się oswajają i przywiązują do swojego opiekuna. Często chorują.
W środowisku naturalnym żywią się nasionami, owocami, pędami roślin, w tym krzewów. W niewoli podaje im się mieszankę dla papug kupowaną w sklepie zoologicznym, nasiona słonecznika, pszenicę, owies, owoce i zielonki.
Samica znosi 2-3 białe jaja, które wysiaduje przez 28 dni na zmianę z samcem. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 3 miesiącach.
Kakadu žltochochlatý[1] (Cacatua sulphurea) je druh papagája kakadu z rodu Cacatua. Druh opísal Johann Friedrich Gmelin ako Psittacus sulphureus v roku 1788.[2] Sú známe štyri poddruhy: C. s. sulfurea (vyskytuje sa na ostrove Sulawesi, na blízkych ostrovoch Muna a Buton a na súostroviach Tukangbesi a Tanahjampea vo Floreskom mori); C. s. abbotti (ostrov Masakambing, ktorý je súčasťou súostrovia Masalembu v Jávskom mori); C. s. parvula (Nusa Penida a Malé Sundy); C. s. citrinocristata (ostrov Sumba v Malých Sundách). Introdukovaný bol do Singapuru, Hongkongu a na Taiwan.[3] Historicky sa hojne vyskytoval v celom pôvodnom areáli, no jeho populácia silno poklesla, najmä v poslednej štvrtine 20. storočia. Hlavným dôvodom tohto poklesu sa stal neudržateľný lov pre obchod s klietkovými vtákmi, spoločne so stratou biotopov. Medzinárodná únia na ochranu prírody a prírodných zdrojov druh hodnotí ako kriticky ohrozený, od roku 2005 je zaradený aj na zoznam CITES (príloha I). Najväčšia populácia žije pravdepodobne na ostrove Sumba, ale aj tu nastal dramatický pokles (z približne 3 200 vtákov v roku 1992 na 563 vtákov v roku 2012). Významná populácia sa vyskytuje tiež na ostrove Komodo (ca 500 jedincov). Celková veľkosť populácie bola v roku 2016 odhadnutá na menej ako 3 000 jedincov.[4]
Dospelé vtáky môžu dosiahnuť dĺžku približne 33 cm a hmotnosť približne 350 gramov. Sfarbenie je biele, pod krídlami a chvostom žlté, s výrazným žltým dopredu zahnutým chocholom na hlave. Pohlavia sú si podobné, no odlišujú sa farbou dúhovky, ktorá je u samcov čierna a u samíc červenohnedá. Zobák je čierny, končatiny šedé.[5] Kakadu žltochochlatý sa vyskytuje v lesoch, na okrajoch lesov, v krovinatých oblastiach aj v obrábaných areáloch až do nadmorskej výšky 1 000 metrov.[4] Vtáky žijú jednotlivo, v pároch alebo v malých skupinkách. Pred tým, než sa stal druh vzácnym, bolo možné pozorovať aj väčšie kŕdle. Potravu tvoria semená, bobule, ovocie, orechy a kvety, niekedy aj pestovaná kukurica a ryža.[3][5] Rozmnožovanie prebieha medzi septembrom a októbrom (ostrov Sumba), hniezdi v dutinách stromov.[4] Samica kladie až tri vajcia, ktoré inkubujú obaja rodičia približne 24 dní.[3]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kakadu žltochochlatý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kakadu žltochochlatý
Kakadu žltochochlatý (Cacatua sulphurea) je druh papagája kakadu z rodu Cacatua. Druh opísal Johann Friedrich Gmelin ako Psittacus sulphureus v roku 1788. Sú známe štyri poddruhy: C. s. sulfurea (vyskytuje sa na ostrove Sulawesi, na blízkych ostrovoch Muna a Buton a na súostroviach Tukangbesi a Tanahjampea vo Floreskom mori); C. s. abbotti (ostrov Masakambing, ktorý je súčasťou súostrovia Masalembu v Jávskom mori); C. s. parvula (Nusa Penida a Malé Sundy); C. s. citrinocristata (ostrov Sumba v Malých Sundách). Introdukovaný bol do Singapuru, Hongkongu a na Taiwan. Historicky sa hojne vyskytoval v celom pôvodnom areáli, no jeho populácia silno poklesla, najmä v poslednej štvrtine 20. storočia. Hlavným dôvodom tohto poklesu sa stal neudržateľný lov pre obchod s klietkovými vtákmi, spoločne so stratou biotopov. Medzinárodná únia na ochranu prírody a prírodných zdrojov druh hodnotí ako kriticky ohrozený, od roku 2005 je zaradený aj na zoznam CITES (príloha I). Najväčšia populácia žije pravdepodobne na ostrove Sumba, ale aj tu nastal dramatický pokles (z približne 3 200 vtákov v roku 1992 na 563 vtákov v roku 2012). Významná populácia sa vyskytuje tiež na ostrove Komodo (ca 500 jedincov). Celková veľkosť populácie bola v roku 2016 odhadnutá na menej ako 3 000 jedincov.
Dospelé vtáky môžu dosiahnuť dĺžku približne 33 cm a hmotnosť približne 350 gramov. Sfarbenie je biele, pod krídlami a chvostom žlté, s výrazným žltým dopredu zahnutým chocholom na hlave. Pohlavia sú si podobné, no odlišujú sa farbou dúhovky, ktorá je u samcov čierna a u samíc červenohnedá. Zobák je čierny, končatiny šedé. Kakadu žltochochlatý sa vyskytuje v lesoch, na okrajoch lesov, v krovinatých oblastiach aj v obrábaných areáloch až do nadmorskej výšky 1 000 metrov. Vtáky žijú jednotlivo, v pároch alebo v malých skupinkách. Pred tým, než sa stal druh vzácnym, bolo možné pozorovať aj väčšie kŕdle. Potravu tvoria semená, bobule, ovocie, orechy a kvety, niekedy aj pestovaná kukurica a ryža. Rozmnožovanie prebieha medzi septembrom a októbrom (ostrov Sumba), hniezdi v dutinách stromov. Samica kladie až tri vajcia, ktoré inkubujú obaja rodičia približne 24 dní.
Mindre gultofskakadua[2] (Cacatua sulphurea) är en kakadua som är endemisk för Indonesien och Östtimor.[3]
Den är 34 centimeter lång[4] och har helt vit fjäderdräkt, förutom en lång, framåtlutande gul tofs[5] och citrongula kinder. Hannens ögon är svartbruna, honans rödbruna.[4] Den har hög och mycket skrovlig röst.[5]
Mindre gultofskakadua bor i trädhål och lägger 2-3 vita ägg, som ruvas i cirka 28 dagar. Den lever av trädnötter och frukt.[4] På Sumba som är artens starkaste fäste numera häckar den från september till maj. Tidigare trodde man att den krävde orörd urskog, men på Sulawesi förekommer den snarare i öppen skogklädd savann. På Sumba kräver den inte några större skogar, bara det finns tillgång på träd den kan häcka i.[1]
Mindre gultofskakadua delas in i fyra underarter med följande utbredning:[3]
Vissa urskiljer även underarterna djampeana och occidentalis med utbredning i ögrupperna Tukangbesi and Tanahjampea i Floressjön respektive västra och centrala Små Sundaöarna (Lombok, Sumbawa, Komodo, Padar, Rinca, Flores, Pantar och Alor).[6]
Denna fågel är akut hotad.[1] Antalet har minskat dramatiskt på grund av olaglig fångst för burfågelhandeln. Den nuvarande populationen beräknas till färre än 700 individer. Sumba verkar vara mindre gultofskakaduans starkaste fäste numera, med uppskattat drygt 500 individer.
Wikimedia Commons har media som rör mindre gultofskakadua.
Mindre gultofskakadua (Cacatua sulphurea) är en kakadua som är endemisk för Indonesien och Östtimor.
Sarı taçlı kakadu (Cacatua sulphurea); beyaz tüylü, mavimsi beyaz tüysüz bir göz çukuru, gri ayakları, siyah bir gagası ve retraktil sarı veya turuncu bir ibiği olan orta büyüklükte (yaklaşık 34 cm uzunluğunda) bir kakadu türüdür. Doğu Timor ve Endonezya'nın Sulawesi ve Küçük Sunda adalarının ormanlık ve ekili alanlarında bulunur. Daha büyük ve daha yaygın bulunan kükürt taçlı kakadular ile kolayca karışırılmaktadırlar. Besinleri arasında esas olarak tohumlar, tomurcuklar, meyveler, fındık ve otsu bitkilerden oluşur.
Sarı taçlı kakadu (Cacatua sulphurea); beyaz tüylü, mavimsi beyaz tüysüz bir göz çukuru, gri ayakları, siyah bir gagası ve retraktil sarı veya turuncu bir ibiği olan orta büyüklükte (yaklaşık 34 cm uzunluğunda) bir kakadu türüdür. Doğu Timor ve Endonezya'nın Sulawesi ve Küçük Sunda adalarının ormanlık ve ekili alanlarında bulunur. Daha büyük ve daha yaygın bulunan kükürt taçlı kakadular ile kolayca karışırılmaktadırlar. Besinleri arasında esas olarak tohumlar, tomurcuklar, meyveler, fındık ve otsu bitkilerden oluşur.
Vẹt mào vàng[2] (danh pháp hai phần: Cacatua sulphurea) là một loài chim trong họ Cacatuidae.[3]
Vẹt mào vàng sống ở những khu rừng và đất trồng tại Đông Timor cũng như Sulawesi và quần đảo Sunda nhỏ của Indonesia. Nó có thể dễ dàng bị nhầm lẫn lớn loài Cacatua galerita lớn hơn[4][5] và phổ biến hơn.
Vẹt mào vàng (danh pháp hai phần: Cacatua sulphurea) là một loài chim trong họ Cacatuidae.
Vẹt mào vàng sống ở những khu rừng và đất trồng tại Đông Timor cũng như Sulawesi và quần đảo Sunda nhỏ của Indonesia. Nó có thể dễ dàng bị nhầm lẫn lớn loài Cacatua galerita lớn hơn và phổ biến hơn.
Cacatua sulphurea (Gmelin, 1788)
Ареал
Малый желтохохлый какаду[1] (лат. Cacatua sulphurea, син. Plyctolophus sulphurea) — птица семейства какаду.
Длина тела 33—35 см, хвоста 11 см; вес до 500 г. Оперение белое. Хохолок в верхней части и область ушей жёлтая. Клюв и лапы серо-чёрные. Окологлазничное кольцо без перьев, голубоватого цвета. Окраска самцов и самок одинаковая. У самцов клюв и голова крупнее. Но главным различительным половым признаком является окраска радужки глаз. У самок она красно-коричневая, а у самцов почти чёрная. Голос громкий, хриплый. При испуге резкий, переходящий в визг.
Обитает на Малых Зондских островах и Сулавеси.
Населяют леса, холмы, опушки леса, кустарники, сельскохозяйственные угодья, муссонные леса, полузасушливые территории, до высоты 1200 м над уровнем моря. Держатся парами или мелкими стаями до 10—20 особей. Ночуют в лесу. На рассвете летают на кормежку. Наиболее активны рано утром и поздно днём. Пьют, черпая воду подклювьем. Кормятся как на земле, так и на деревьях. Питаются плодами (манго, папайя, бананы, гуава, индийские финики), семенами, орехами, ягодами, цветками (мангового дерева, кокосовых орехов), почками, насекомыми и их личинками, зерном, зелёными кокосовыми орехами. Уничтожают посевы риса и кукурузы.
Гнёзда устраивают в дуплах деревьев, на высоте от 10 м. В кладке бывает 2—3 яйца. Высиживают яйца оба родителя. Птенцы вылупляются через 4 недели, оперяются и вылетают из гнезда примерно в 2-месячном возрасте.
На 2000 год насчитывалось 2500—10000 особей. Численность продолжает снижаться. Занесён в Международную Красную книгу.
Очень распространён в качестве домашней птицы. При одиночном содержании быстро и сильно привязываются к человеку. Не умеют разговаривать, но это компенсируется забавными позами, смешными танцами и незаурядной сообразительностью. Продолжительность жизни около 40 лет.
Вид включает в себя 4 подвида:
В зависимости от классификации количество подвидов может варьировать, и вид может включать до 6 подвидов, в том числе:
прекрасно учатся разговаривать.
Малый желтохохлый какаду (лат. Cacatua sulphurea, син. Plyctolophus sulphurea) — птица семейства какаду.
小葵花凤头鹦鹉（学名：Cacatua sulphurea），又称小巴丹鸚鵡、小巴。目前為一級保育類。体长34厘米，寿命50年。身上有较多羽粉，需要定期清理。语言能力一般，叫声较大。
原有棲地為印尼中部群鳥和東帝汶「華萊斯地區」一带，在香港和新加坡發現野化種群。
國際自然保護聯盟於2000年將小葵花鳳頭鸚鵡於瀕危物種紅色名錄，由瀕危物種升級為極度瀕危物種，甚至比大熊貓、黑面琵鷺等動物更為珍稀。現時全球數量不足7000隻，隨時面對絕種的威脅。[2]
食物包括种子、水果和昆虫。
.jpg)
_sulphurea).jpg)
.jpg)
|date=中的日期值 (帮助) 
保全状況評価 CRITICALLY ENDANGERED
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : オウム目 Psittaciformes 科 : オウム科 Cacatuidae 属 : オウム属 Cacatua 種 : コバタン C. sulphurea 学名 Cacatua sulphureaコバタン（小巴(芭)旦)、Cacatua sulphurea）は、オウム目オウム科オウム属に分類される鳥類。
オウム属内では最も西に分布する。
インドネシア（スラウェシ島およびその周辺の島嶼、小スンダ列島）固有種。ロンボク島では絶滅したとされる。
香港には移入個体が野生化して、自然繁殖による全個体数の1割ぐらいである200羽ほどの群がある。[1]
全長33cm。体重約330g。オスよりもメスの方がやや大型になる。尾羽は短い。全身が白い羽毛で覆われる。翼と尾羽腹面の羽毛は黄色。
嘴は黒い。眼の周囲は青い皮膚が露出する。頭頂には前方へ湾曲した冠羽が生える。
雛は全身が黄色い綿羽で覆われる。オスの虹彩は黒いが、メスの虹彩は赤褐色。
主に標高800m以下の熱帯雨林の周辺や農耕地等に生息する。小規模な群れ（主に10羽以下）を形成し生活するが、果実のなった樹木に多数の個体が集まることもある。数回素早く羽ばたいた後に滑空し、再び素早く羽ばたくということを繰り返し飛翔する。
食性は雑食で、果実、種子、液果、花等を食べる。主に樹上で採食を行う。
繁殖形態は卵生。樹洞に木の屑などを敷いた巣を作り、1回に2-3個の卵を産む。雌雄共に抱卵し、飼育下での抱卵期間は27日。雛は孵化してから10週間程で巣立つ。
1940年代までは生息地ではよく見かけられていた。しかしペット用の乱獲や開発による生息地の破壊、害鳥としての駆除等により野生での生息数は激減している。1980-1992年の12年間に約100,000羽が輸出された。1992年にはインドネシアでの本種の売買は禁止されている。
2015年には、インドネシアでペットボトルに入れて運搬中の密輸業者が摘発された[2]
亜種コキサカオウム(濃黄冠 鸚鵡)
C. s. citrinocristata
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
유황앵무(Cacatua sulphurea)는 몸길이 최대 35센티미터인 관앵무의 일종이다. 깃털은 하얗지만 피부는 청백색을 띠며, 이외에 회색발, 검은 부리, 노란 왕관같은 모양을 이 종의 특징으로 볼 수 있다. 암컷과 수컷은 비슷하다.
유황앵무는 동티모르, 인도네시아의 섬인 발리섬, 티모르섬, 술라웨시섬 등의 숲 및 경작지 인근에 서식한다. 이들은 오스트레일리아에 서식한다.
큰노랑머리앵무와 곧잘 혼동되기도 하지만, 후자는 뺨에 노란색 점이 없다.[1][2] 유황앵무는 또한 가슴이 더 밝고 주황색에 가깝다.[3]
유황앵무의 주식은 씨앗, 새싹, 과일, 견과류, 풀 등이다. 암컷은 한번에 알 2개 또는 3개를 나무 구멍에 낳으며, 알을 돌보는 것은 암컷과 수컷의 공동의무이다.
국제자연보호연맹은 유황앵무의 보전상태를 "위기/위급"으로 평가하고 있으며, 국제 야생동식물 멸종위기종 거래에 관한 조약의 부속서 I에 올라와 있다. 야생개체수는 10,000마리 이하로 예상되며, 애완용으로 유출되는 것이 가장 커다란 위협으로 여겨지고 있다.
