Mergus squamatus a zo ur spesad evned palvezek e-touez kerentiad an Anatidae.
Bevañ a ra al labous e reter Azia : gouennañ a ra e Manchouria ha gevred Siberia ha goañviñ e kreisteiz Sina.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
El bec de serra de la Xina (Mergus squamatus) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita rius de muntanya a zones de taigà de Manxúria i sud-est de Sibèria.
Aquest ànec marí té un bec vermell i prim i una taca fosca al dors i als costats. Ambdós sexes tenen una cresta de plomes allargades tènues, que arriben gairebé a les espatlles dels mascles adults i són força més curtes en les femelles i immadurs. El mascle adult té el cap i coll negres, el pit i les parts inferiors blancs, el mantell i les ales foscos.
El bec de serra de la Xina (Mergus squamatus) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita rius de muntanya a zones de taigà de Manxúria i sud-est de Sibèria.
Aquest ànec marí té un bec vermell i prim i una taca fosca al dors i als costats. Ambdós sexes tenen una cresta de plomes allargades tènues, que arriben gairebé a les espatlles dels mascles adults i són força més curtes en les femelles i immadurs. El mascle adult té el cap i coll negres, el pit i les parts inferiors blancs, el mantell i les ales foscos.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden gribog Tsieina (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid cribog Tsieina) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Mergus squamatus; yr enw Saesneg arno yw Chinese merganser. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. squamatus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r hwyaden gribog Tsieina yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden gribog Tsieina (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid cribog Tsieina) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Mergus squamatus; yr enw Saesneg arno yw Chinese merganser. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. squamatus, sef enw'r rhywogaeth.
Der Schuppensäger (Mergus squamatus) ist eine Art aus der Familie der Entenvögel und gehört zu der Gattung der Säger. Sein Verbreitungsgebiet liegt in Ostasien. Seine Bestandszahlen sind rückläufig. Derzeit wird der weltweite Bestand auf 1.200 Brutpaare geschätzt.[1] Damit ist eine kritische Bestandsgröße wie beim südamerikanischen Dunkelsäger noch nicht unterschritten. Auf Grund der rückläufigen Population ist nicht auszuschließen, dass diese Art ähnlich wie der Aucklandsäger aussterben wird.
In seiner Körpergröße liegt der Schuppensäger zwischen Gänsesäger und Mittelsäger. Die Männchen wiegen durchschnittlich 1200 Gramm, die Weibchen etwas weniger als ein Kilogramm.[2] Der rote Schnabel ist gerader und länger als beim Mittelsäger und weist am Ende einen helleren, gelblichweißen Nagel auf. Ihm fehlt das abwärts gebogene Schnabelende, wie es für den Gänsesäger charakteristisch ist. Die Nasenlöcher befinden sich beim Schuppensäger in der Mitte des Schnabels, während sie sich beim Mittelsäger und Gänsesäger im Basalteil des Schnabels befinden. Im Flug weist er ein ähnliches Erscheinungsbild auf wie der Mittelsäger, da sich sein Verbreitungsgebiet aber nur mit dem des Gänsesägers überlappt, ist eine Identifikation dieser Art nicht sehr schwierig.
Die Art weist einen ausgesprochenen Geschlechtsdimorphismus auf. Im Prachtkleid sind die Männchen am Kopf und Hals schwarz gefiedert. Je nach Lichtverhältnissen schimmert das Kopfgefieder grünlich. Auffällig ist die schwarze Federhaube. Die Brust und die Unterseite sind weiß. Die Federn der Flanken und des Rückengefieder haben einen breiten schwarzen Endsaum, so dass das Gefieder hier auffällig schwarz-weiß geschuppt ist. Die Unterschwanzdecke ist weiß mit einer feinen grauen Strichelung. Die Schwanzfedern sind silbergrau. Im Ruhekleid ähnelt das Männchen dem Weibchen. Die typische Flankenschuppung fehlt oder ist nur angedeutet. Der Federschopf ist stark eingekürzt.[3]
Das Weibchen ist auf dem Rückengefieder und der Flügeloberseite grau. Kehle und Brust sind weiß. Kopf und Nacken sind braun bis rotbraun mit einem langen, dünnen Federschopf. Die Flanken sind weiß und dunkelgrau geschuppt. Die Schwanzfedern sind wie beim Männchen silbergrau. Die Jungvögeln gleichen dem Weibchen, haben aber einen dunkleren Kopf und weisen eine geringere und blassere Schuppung an den Flanken auf. Aus der Entfernung wirken die Flanken daher häufig schmutziggrau.
Die Küken haben das für Säger charakteristische Dunenkleid. Der Scheitel und der obere Teil der Wangen sind rotbraun. Die Wangen werden zu ihrem unteren Ende hin heller. Ein weißer Fleck unter dem Auge und ein weißer Halbmond unter dem Auge lassen das Gesicht insgesamt gestreift wirken. Die Körperoberseite ist aschgrau mit einem leichten bräunlichen Anflug. Auf den Schultern sowie auf den Rumpfseiten befinden sich weiße Flecken. Die Körperunterseite ist weiß.
Der Schuppensäger kommt überwiegend im äußersten Osten Russlands vor. Ein kleiner Teil brütet in Nordchina. Möglicherweise gibt es Brutpaare auch in Nordkorea.
Die russische Population brütet überwiegend südlich des 54° N an den Flüssen an der Westseite des Sichote-Alin-Gebirges, in geringerer Zahl auch an der Ostseite sowie im Einzugsgebiet des Amurs zwischen den Zuflüssen Seja und Amgun. Hauptverbreitungsgebiet sind die Flüsse Bikin und Große Ussurka (Bolschaja Ussurka, früher Iman), wo 200 beziehungsweise 140 Paare brüten.[1]
In China kommen Schuppensäger vor allem in der Provinz Jilin vor, wo sie vor allem an der nordöstlichen Seite des Changbai-Gebirges brüten. Auch in der Provinz Heilongjiang kommen Schuppensäger vor. Sie besiedeln in geringer Zahl das Kleine- als auch das Große Hinggan-Gebirge.[1]
Mausernde Schuppensäger halten sich an der russischen und chinesischen Küste sowie an einigen Flüssen und großen Seen auf. Sie sind dann auch in Nordkorea zu beobachten. Die Winterquartiere sind nicht genau bekannt. Der Abzug in die Winterquartiere setzt im Oktober ein, wenn die Flussvereisung beginnt.[4] Die Winterquartiere liegen vermutlich im Süden Chinas sowie in Zentralchina. In kleiner Zahl überwintern sie auch im Südwesten von Südkorea, in Japan und auf Taiwan. Irrgäste finden sich gelegentlich in Tibet, Thailand, Vietnam und Myanmar ein.
Schuppensäger besiedeln vor allem die Ober- und Mittelläufe von Flüssen in mit Laub- und Mischwald bewaldeten Regionen.[3] Das Verbreitungsgebiet ist durch kalte, trockene Winter und warme und regenreiche Sommer gekennzeichnet. Die Flüsse sind meist von Oktober bis März zugefroren. Schuppensäger präferieren klare, schnellfließende Flüsse mit Kiesbänken und -ufern. Die Flussseiten sind dicht bewachsen und weisen neben altem Baumbestand eine dichte niedrige Vegetationsschicht auf.[1]
Schuppensäger fressen überwiegend kleine Fische und Wirbellose. Die Technik, mit der sie ihre Nahrung suchen, hängt von der Gewässertiefe ab. In flachem Wasser tauchen sie nur den Kopf ein, während sie in tieferen Gewässern tauchen. In den Brutgebieten findet die Nahrungsaufnahme überwiegend in Zonen von unter einem Meter tiefen Wasser statt.[5] Bei Schuppensäger, die man in China beobachten konnte, währten die Tauchgänge zwischen 15 und 30 Sekunden. Zwischen den einzelnen Tauchgängen lag jeweils ein Intervall von 3 bis fünf Sekunden. Die Schuppensäger verbrachten täglich zwischen 14 und 15 Stunden mit der Nahrungssuche.
Zwischen Ende März und Anfang April kehren die russischen Populationen in ihre Brutgebiete zurück.[6] Zu diesem Zeitpunkt beginnen die Flüsse aufzutauen. Die Paarbildung findet zum Zeitpunkt der Rückkehr statt. Das Männchen hält sich in der ersten Woche der Brutzeit noch in der Nähe von Nest und Weibchen auf. Dann lockert sich die Paarbindung und das Männchen zieht in die Mausergebiete.
Das Balzrepertoire des Schuppensägers umfasst Kopfnicken, Kopf-Hochwerfen, ein Strecken des Halses, auffälliges Flügelschlagen sowie Tauchen. Die Balzgesten werden von beiden Geschlechtern gezeigt und häufig synchron ausgeführt.[5] Schuppensäger zeigen während der Balz auch aggressive Gesten, bei denen vor allem das Männchen das Weibchen unter Wasser attackiert oder nach dem Weibchen hackt. Während der Kopulation verbeißt sich das Männchen mit dem Schnabel in die Federn der Schopfhaube des Weibchens.
Nester werden ausschließlich in Baumhöhlen gebaut. Sie nutzen dabei natürliche sowie die von anderen Vogelarten ausgehöhlte Baumhöhlen. Typische Nistbäume sind Pappeln, Ulmen und Eichen. Die Nester befinden sich in der Regel in Bäumen, die unmittelbar am Flussufer stehen. Gelegentlich können sie aber bis zu 120 Meter vom Flussufer entfernt sein.[5] Der Abstand zwischen Höhle und Erdboden ist häufig sehr groß.[3] Die Höhlen haben meist eine Öffnung von 15 bis 25 Zentimeter und sind 20 bis 60 Zentimeter tief. Die eigentliche Nistmulde ist 20 bis 30 Zentimeter breit. Das Nest wird mit feinen grauen Daunen ausgelegt. Als Nistplatzkonkurrenten werden Mandarinenten vermutet. Sehr sicher ist jedoch, dass der Schuppensäger mit dem Gänsesäger um geeignete Nistplätze konkurriert. Gänsesäger haben ihre Verbreitung im Osten Russlands ausgedehnt und siedeln jetzt auch am Bikin.[7]
Die Eiablage beginnt in der ersten Aprilwoche und ist in der letzten Aprilwoche abgeschlossen. Die Eier sind cremeweiß und von denen anderer Sägerarten nicht zu unterscheiden. Das Vollgelege umfasst in der Regel 10 bis 11 Eier. Sehr große Gelege können auch 14 Eier auffassen. Schuppensäger ziehen nur eine Brut pro Jahr groß. Allerdings legt das Weibchen ein Ersatzgelege, wenn die Brut zu Beginn der Brutzeit verloren geht. Der Legeabstand beträgt 36 Stunden, so dass das Gelege nach 15 bis 16 Tagen vollständig ist. Die Brutdauer beträgt 32 Tage.
Die frisch geschlüpften Küken bleiben für 48 bis 60 Stunden in der Bruthöhle. Sie verlassen sie dann springend, wobei das Weibchen sie dazu mit Rufen auffordert. Die Jungvögel sind mit acht Wochen flügge.
Mehrere Faktoren tragen dazu bei, dass die Populationszahlen des Schuppensägers zurückgehen. Ein Faktor ist, dass der Nordamerikanische Nerz im Verbreitungsgebiet eingeführt wurde und den Schuppensägern nachstellt. Die wesentlichen Ursachen des Bestandsrückgangs liegen in der zunehmenden Zerstörung geeigneter Lebensräume. So ging am Bikin die Zahl der Brutpaare um mehr als die Hälfte zurück, nachdem der Holzeinschlag in dieser Region zunahm. Zu Störungen führt auch die Jagd, selbst wenn sie andere Tierarten zum Ziel hat. Allerdings wird der Schuppensäger in Teilen seines Verbreitungsgebietes auch illegal bejagt. So fallen am Bikin mehr als 100 Schuppensäger der illegalen Jagd zum Opfer.[7] Als besonders gravierend ist dabei zu werten, dass diese Jagd vor allem im Frühjahr stattfindet und es sich bei den geschossenen Vögeln überwiegend um ausgewachsene handelt. Abbau von Rohstoffen wie Gold und Erze, die eine starke Gewässerbelastung mit sich bringen, haben an einigen kleineren Flüssen bereits dazu geführt, dass dort keine Schuppensäger mehr brüten. Der (geplante) Bau von Wasserkraftwerken wird sich ebenfalls negativ auf die Bestandszahlen auswirken, da er die Wassertrübung und die Fließgeschwindigkeit der besiedelten Gewässer nachhaltig verändern wird.
Zu den weiteren Mortalitätsursachen zählt Ertrinken in Fischereinetzen. An den östlichen Flüssen des Sichote-Alin sterben auf diese Weise 20 Prozent der Jungvögel eines Jahres.[7]
Schuppensäger werden ausgesprochen selten in Zoos gehalten. Bis in die späten 1980er Jahre hielten nur chinesische Zoos einige Schuppensäger. 1998 besaßen einige belgische und holländische Züchter einige wenige Paare.[4] Derzeit halten auch der Tierpark Berlin, der Zoo Augsburg und der Tierpark Cottbus[8] jeweils ein Paar. Heute nimmt der Bestand der Schuppensäger in Gefangenschaft stetig zu (speziell in privaten Zuchtanlagen), sodass in Zukunft damit zu rechnen ist, dass der Gehegebestand den Freilandbestand übertreffen wird.
Der Schuppensäger (Mergus squamatus) ist eine Art aus der Familie der Entenvögel und gehört zu der Gattung der Säger. Sein Verbreitungsgebiet liegt in Ostasien. Seine Bestandszahlen sind rückläufig. Derzeit wird der weltweite Bestand auf 1.200 Brutpaare geschätzt. Damit ist eine kritische Bestandsgröße wie beim südamerikanischen Dunkelsäger noch nicht unterschritten. Auf Grund der rückläufigen Population ist nicht auszuschließen, dass diese Art ähnlich wie der Aucklandsäger aussterben wird.
Amurankoskelo (Mergus squamatus) on koskeloloin suguh kuului lindu.
The scaly-sided merganser or Chinese merganser (Mergus squamatus) is an endangered typical merganser (genus Mergus). It lives in Manchuria and extreme Southeast Siberia, breeding in the north and wintering in the south.
This striking sea duck has a thin red bill and a scaled dark pattern on the flanks and rump. Both sexes have a crest of wispy elongated feathers, reaching almost to the shoulders in adult males and being fairly short in females and immatures. The adult male has a black head and neck, white breast and underparts, and blackish mantle and wings, except for the white innerwings. The scaling is also black, while the tail is medium grey. The female has a buffish head and otherwise replaces the male's black with grey colour. The legs are orange-red and the irides dark brown in both sexes.
Their breeding habitat is rivers in primary forest in the southeastern Russian Far East, perhaps in North Korea, and in two locations Changbai Mountains and small isolated location in Lesser Xingan Mnts. in northeastern China. The bulk of the species' population breed in Russian Far East (85%) and Changbaishan both in China and DPRK[2] M. squamatus are migratory, wintering in central and southern China,[3] with small numbers in Japan, South Korea, Taiwan, northern Vietnam, Myanmar and Thailand. They arrive on the breeding grounds as soon as winter is over, in March, and leave when the first cold nights come in mid November.[4]
This shy and easily startled bird favors mid-sized rivers which meander through wide expanses of mixed forest in the mountains, up to 1,000 meters ASL or less. Birds tend to move upriver during the day, both when startled and when foraging; the latter is probably because stirred-up sediments will alert and hide prey downstream. Food is caught with the serrated beak from among the riverbed gravel. Often the birds dive for prey, repeatedly submerging for a quarter-to half-minute with only a few seconds pause between dives. In shallow water, the birds submerge only the head; they do not upend. The birds are not very social during breeding period and they gather in small groups in autumn and winter. Even on the wintering grounds, groups of more than a dozen are very rare.[5]
They spend most of the daylight time foraging, except around noon when they take some time to rest, preen and socialize at the river banks, where they also sleep. The food of M. squamatus consists of aquatic arthropods, frogs and small to medium-sized fish. Stonefly (Plecoptera) and Phryganeidae giant caddisfly larvae may constitute the bulk of its diet when available. Beetles and crustaceans are eaten less regularly, though the latter may be more important in autumn. As aquatic insect larvae hatch in the course of the summer, fish become more prominent in the diet. Favorite fish species include the dojo loach (Misgurnus anguillicaudatus) and the lenok Brachymystax lenok. More rarely eaten are such species as the lamprey Eudontomyzon morii, the sculpin Mesocottus haitej, or the Arctic grayling (Thymallus arcticus). Thus, they are opportunistic feeders; regarding fish, they will probably eat any species that has the correct elongated shape and small size.[5]
Scaly-sided mergansers nest in trees, as typical for the merganser and goldeneye lineage of sea ducks. Preferred nesting trees are such species as daimyo oak (Quercus dentata, Chinese: 柞栎), Chozenia, Linden and Ussuri poplar (Populus ussuriensis, 大青杨; a balsam poplar).[5] Easy breed in artificial nest boxes on the rivers with destroyed forests on banks.
They are sympatric with Mandarin ducks (Aix galericulata); perhaps competing for nesting holes (which neither can excavate themselves). In its winter quarters, the scaly-sided merganser might compete with other Merginae with which it shares its habitat then, e.g. common mergansers (M. merganser) and common goldeneyes (Bucephala clangula).[5]
This species is considered endangered by the IUCN. Its numbers declined in the 1960s and 1970s due to loss of primary forests in its limited range, particularly along the major rivers in Russia. Current threats include illegal hunting, entanglement in (ghost) fishing nets and river pollution, as well as ongoing destruction of forest. According to its current IUCN classification EN C2a(ii), fewer than 5000 adult and first and second year old birds remain, and most of these are found in Primorye and South Khabarovsk regions of Russia (85%)[4]
World population survey was completed in 2014 both in Russia and China, the number for North Korea was estimated without survey there. Surveys on dispersal wintering grounds are useless and the way to estimate world population is to survey pristine rivers within breeding range. Rivers of Central China, primarily tributaries of Yangtze River, and all rivers of South Korea constitutes the wintering area well known nowadays. Habitat loss in China led to breeding range reduction and fragmentation there.[6] In Russia population seems to stabilize in 1900th and until now.
Winter ecology and conservation threats to the scaly-sided merganser were reported in 2012. Threats include sand mining, fishing, riparian vegetation destruction, habitat fragmentation, and water pollution. Recommended conservation measures include provision of artificial nest boxes,[7] informing local residents of the merganser's status, fishing regulation, protection of critical habitat, controlling recreation on breeding rivers and the raising of domestic ducks in areas where the mergansers winter, management of hydrology in ways that protect and benefit the merganser, and annual population surveys at key breeding rivers.[8]
The scaly-sided merganser or Chinese merganser (Mergus squamatus) is an endangered typical merganser (genus Mergus). It lives in Manchuria and extreme Southeast Siberia, breeding in the north and wintering in the south.
La Skvamomerĝo aŭ Ĉina merĝo (Mergus squamatus) estas birdospecio el la ordo de Anseroformaj birdoj kaj familio de Anasedoj. Ĝi estas endanĝerita tipa merĝo (genro Mergus). Ĝi vivas en moderklimata Orienta Azio, kaj reproduktiĝas norde kaj vintras sude.
Ties reprodukta biotopo estas riveroj de praarbaroj de plej malproksima sudorienta Rusio (plej malproksima sudorienta Siberio), eble en Norda Koreio, kaj en nordorienta Ĉinio. Nome ĝi generas en Hulunboirmeng, la montaro Malgranda Ŝing'an, lago Ĝingpo de provinco Hejlongĝjango kaj Montaro Changbai de provinco Ĝilinio de Ĉinio. Dum sia migrado ili traflugas al centra kaj suda Ĉinio nome al provinco Hebejo por travintri en la vasta regiono sude de rivero Jangzio. Malgrandaj nombroj travintrumas en Japanio, Suda Koreio, Tajvano, norda Vjetnamio, Birmo kaj Tajlando. Ili alvenas al la reproduktejoj tuj post vintro nome en marto, kaj foriras kiam venas la unuaj malvarmaj noktoj en fina oktobro.[1]
Ili estas mezgrandaj anasoj, kun fajna, longa, ruĝa beko kaj longaj mildaj krestoplumoj sur la kapo. Ĝiaj korpoflankoj (kaj pugo) estas blankaj kun nigraj skvamoformaj makuloj, kio nomigas la specion kaj en la komuna nomo kaj en la latina scienca nomo; tiuj krestoplumoj atingas ĉe la masklo preskaŭ la ŝultrojn kaj estas pli mallongaj ĉe inoj kaj nematuruloj. Temas pri specio kun markata seksa duformismo. La maskla plenkreskulo havas nigrajn kapon, kolon kaj nukareon, kun malhelverda nuanco kaj irizeco (ĉefe subkreste), blankaj brusto (kun flaveca nuanco sablokolora) kaj subaj partoj, kaj nigrecaj dorsoflankoj kun pli malgranda kaj densa skvameco en dorsocentro, same kiel en suba ventro.
La femala merĝo havas malhelbrunajn kapon kaj nukon kun pli malhela bridareo, helgrizan koloron kie la masklo havas nigron, nome en dorsaj flankoj, kaj en vosto, blankajn dorson kaj malsupran korpon, kun pli svaga kaj helgriza skvameco, anstataŭ la fajna nigra de la masklo, sed ĉiukaze kun pli grandaj figuroj en brustaj flankoj kaj pli malgrandaj kaj densaj en suba ventro kaj dorso. La kruroj estas oranĝecruĝaj kaj la irisoj estas malhelbrunaj en ambaŭ seksoj.
La Skvamomerĝoj loĝas en foliarbaroj aŭ miksaj (pinglo- kaj foli-) arbaroj. Ili ofte aperas ĉe riveretoj, valoj, marĉoj, lagetoj kaj herbejoj, 3-5ope, iam kun Mandarenanasoj (Aix galericulata). Ili estas singardemaj. Se ili estas iom surprizitaj, ili tuj levas sian kapon kaj kuntiras la kolon por tuj ekflugi aŭ fornaĝi. Tiu birdospecio favoras mezgrandajn riverojn kun meandroj tra ampleksaj etendoj de mezvarmaj foliaj kaj miksaj arbaroj en malaltaj teroj ĝis 1,000 metroj super marnivelo aŭ malpli.
Ili lertas en merĝado. Antaŭ mergiĝo ili starigas sin, por ke la brusto estu super la akvo kaj poste plonĝas en akvon, kun la kapo malsupren. Tage ili longe vagadas ekstere, eĉ 15 horojn en aprilo kaj majo. Ili serĉas manĝajon ofte en profunda kvieta fluo kaj preferas iri kontraŭflue al supra rivero, eble ĉar malsupre movitaj sedimentoj povas averti kaj kaŝigi predojn. Kaptinte fiŝon per segileca beko el inter la fona gruzo, ili malmergiĝas kun la kaptito en la beko kaj englutas ĝin. Krom fiŝoj, iliaj manĝaĵoj estas pupoj de triĥopteroj kaj krustuloj. Ofte la birdoj plonĝas por predo, ripete submergante dum kvarono al duono de minuto kun nur kelksekunda paŭzo inter plonĝoj. En neprofunda akvo la birdoj mergas nur la kapon; ili ne vertikaliĝas. Tiuj birdoj ne estas tre sociemaj, kaj nur rare troviĝas en grupoj pli grandaj ol paroj aŭ familioj. Eĉ ĉe vintrejoj, grupoj de pli da dekduo estas tre raraj.[2]
Ili pasas plej el la lumtago manĝante, escepte ĉirkaŭ tagmeze kiam ili dediĉas iome da tempo al ripozo, plumaranĝado kaj rilatado ĉe la riverbordoj, kie ili dormas. La manĝo de la M. squamatus konsistas el akvaj artropodoj kaj malgrandaj aŭ junaj fiŝoj. La membroj de la genroj de Plecoptera kaj la larvoj de la Friganeedoj povus konstitui la kernon de ties dieto kiam disponeblas. Skaraboj kaj krustuloj estas manĝataj malpli regule, kvankam tiuj lastaj povus esti gravaj aŭtune. Ĉar larvoj de akvaj insektoj eloviĝas somere, fiŝoj iĝas plej elstaraj en la dieto. Preferataj fiŝospecioj estas la Doja kobito (Misgurnus anguillicaudatus) kaj la truteca Brachymystax lenok. Pli rare manĝataj estas specioj kiaj la petromizo Eudontomyzon morii, la kotoideo Mesocottus haitej, aŭ la salmo Arkta timalo (Thymallus arcticus). Tiele ili estas oportunemaj manĝantoj; inter fiŝoj, ili probable manĝas ĉiun ajn specion kiu havas la ĝustan longecan formon kaj malgrandon.[2]
Meze de aprilo ili komencas konstrui neston. Iliaj nestoj ofte troviĝas en arbotruoj (kie ĉe plej membroj de stirpoj de merĝoj kaj klanguloj inter maraj anasoj) de maljunaj poploj ĉe riveroj aŭ riveretoj. Preferataj nestarboj estas specioj kiaj la Denta kverko (Quercus dentata, ĉine 柞栎) kaj la Usuria poplo (Populus ussuriensis, 大青杨).[2] La virbirdo havas sian falsan neston, sed nur kiam la birdino venas, ili ekkonstruas sian veran neston. Iuj birdoj uzas malnovan neston. La ĉinaj merĝoj pariĝas meze de majo. Tiam la virbirdo plenumas ceremonian memmontradon naĝante ĉirkaŭ la birdino. Kiam tiu lasta alproksimiĝas, la virbirdo subite sin ĵetas sur la dorson de la birdino por kopulacio. La birdino demetas 6-12 ovojn. La birdino mem kovas ovojn kaj zorgas pri la idoj. La kovado daŭras 35 tagojn. La ĵus eloviĝinta ido pezas 39 gramojn. Ĉirkaŭ 30 horojn post sia naskiĝo la merĝidoj eltruiĝas kaj ekagas sekvante siajn gepatrojn. En septembro kaj oktobro ili forlasas la reproduktajn areojn.
Ili estas simpatriaj kun la Mandarenanasoj (Aix galericulata); kvankam ambaŭ dependas el samaj insektolarvoj, ili ŝajne ne konkurencas pro manĝo, sed eble pro nestotruoj (kiujn neniu povas elfosi per si mem). En ties vintrejoj, la Skvamomerĝo povus konkurenci kun aliaj Mergenoj kun kiuj ili kunhavas saman habitaton, ekz. la Granda merĝo (M. merganser) aŭ la Orokula klangulo (Bucephala clangula).[2]
Tiu palearktisa specio estas konsiderata endanĝerata fare de la IUCN. Ties nombroj malpliiĝis en la 1960-aj jaroj kaj en la 1970-aj pro perdo de praarbaroj en ties limigita teritorio, ĉefe ĉe la ĉefaj riveroj. Nunaj minacoj estas ŝtelĉasado, interplektado en fiŝkaptaj retoj kaj riverpoluado, same kiel pliiĝanta detruado de arbaroj. Laŭ ties nuna klasado ĉe la IUCN nome EN C2a(ii), restas nur malpli da 2500 plenkreskaj birdoj, kaj plej el tiuj troviĝas en la regiono kie koincidas la limoj de Ĉinio, Norda Koreio kaj Rusio.[1]
Konfuziga faktoro estas ke la Skvamomerĝo estas tre soleca kaj ege timida kaj sinzorga. Tiele eĉ kvankam ties teritorioj estas ankoraŭ tre etendaj, akurata ĉirkaŭkalkulo de ties populacio malfacilas. Iom povra sed ĉiukaze grava indiko de la populacistatuso de la Skvamomerĝo povas esti deveni el la ĉiujaraj censoj de malsupra rivero Jangzio, kio konstitutas la ununura plej grava vintruma areo konata ĝis nun. La konsidero de mezo de la 2000-aj jaroj ke estis malpliiĝo de 20% aŭ plie ĝis 2010 estas malakceptata nune, ĉar kvankam estas certe pliiĝanta malpliiĝo ankoraŭ ne estas sufiĉe da informo por certigi ĉu tio estas akurata.[3]
La Skvamomerĝo aŭ Ĉina merĝo (Mergus squamatus) estas birdospecio el la ordo de Anseroformaj birdoj kaj familio de Anasedoj. Ĝi estas endanĝerita tipa merĝo (genro Mergus). Ĝi vivas en moderklimata Orienta Azio, kaj reproduktiĝas norde kaj vintras sude.
La serreta china (Mergus squamatus)[2] es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae que vive en el extremo oriente. Cría en la zona templada del norte y migra al sur para pasar el invierno en la zona subtropical de la región.
Este peculiar miembro de la familia de los patos se caracteriza por su pico rojo, estrecho y aserrado, y el patrón escamado del plumaje de sus flancos y obispillo. Ambos sexos tienen un penacho ralo de plumas largas y finas que caen hacia atrás desde la nuca, casi hasta los hombros en los machos adultos, aunque son bastante más cortas en las hembras y los inmaduros. Los machos adultos tienen la cabeza y el cuello negros, el pecho blanco, y las alas y el manto negruzcos, aunque la parte inferior de sus alas es también blanca. Las plumas de sus flancos y obispillo son blancas con los bordes negros formando el patrón escamado que caracteriza a la especie. Las hembras tiene la cabeza y el cuello de color castaño claro, y reemplazan el negro de las demás partes de los machos por gris. Sus patas son rojo anaranjadas y el iris de sus ojos es pardo en ambos sexos.
Su hábitat reproductivo son los ríos de los bosques primarios del sueste de Rusia, el noreste de China y Corea del Norte. La mayor parte de la población de la especie cría en el río Yong Cui en las montañas Xiao Xingangling y el río Todaobaihe en las montañas Changbai en las provincias chinas de Heilongjiang y Jilin, respectivamente. La serreta china es un ave migratoria, que pasa el invierno principalmente en el sur y centro de China, y en menor cantidad en Japón, Corea del Sur, Taiwán, y el norte de Vietnam, Birmania y Tailandia. Llegan a sus cuarteles de reproducción tan pronto se acaba el invierno, en marzo, y los dejan con los primeras noches frías que llegan en octubre.[3]
Es un ave tímida y fácil de asustar que prefiere los ríos de tamaño medio con meandros que se extiendan por el interior de bosques mixtos en zonas bajas, hasta los 1000 metros de altitud. Las serretas tienden a desplazarse río arriba durante el día tanto en busca de comida como para huir, lo primero probablemente porque los sedimentos removidos alertarían a sus presas corriente abajo. Atrapan su comida con su pico aserrado entre la grava del lecho del río. Con frecuencia se zambulle repetidamente en busca de presas manteniéndose sumergida entre un cuarto y medio minuto cada vez, con solo unos segundos de pausa entre zambullidas. En aguas someras solo sumerge la cabeza, pero no sumerge medio cuerpo como otros patos. No son aves muy sociales, y solo en raras ocasiones se encuentran en grandes bandadas, suelen estar en parejas o grupos familiares. Incluso en los cuarteles de invierno son raros los grupos de más de una docena de individuos.[4]
Pasan la mayor parte del día buscando alimento, excepto a mediodía que descansan, se acicalan y se relacionan socialmente en las orillas del río, donde también duermen. La dieta de la serreta china se compone de artrópodos acuáticos, peces pequeños y alevines. Las larvas de las plecópteros y los firganeidéos giant caddisfly constituyen la mayor parte de su dieta cuando están disponibles. También comen escarabajos y crustáceos aunque con menos regularidad, aunque se vuelven más importantes en otoño. Cuando larvas de muchos insectos del curso del río escasean los peces se hacen más prominentes en su dieta. Sus especies de peces favoritas son Misgurnus anguillicaudatus y Brachymystax lenok. También comen otras especies de peces como Eudontomyzon morii, Mesocottus haitej o Thymallus arcticus. De esta forma se alimentan de forma oportunista, y probablemente comerán de cualquier especie pequeña que tenga la forma adecuada para su pico.[4]
Las serretas chinas anidan en los árboles, como es corriente en sus congéneres. Prefieren para anidar las especies de árboles Quercus dentata y Populus ussuriensis.[4]
Coinciden con los patos mandarines (Aix galericulata), y aunque ambos consumen los mismos tipos de larvas de insectos no parecen competir por la comida, pero sí por las cavidades para anidar (que ninguno de los dos puede perforar por sí mismo). En sus cuarteles de invierno la serreta china puede copetir con otros mérginos con los que entonces comparte hábitat como la serreta grande (M. merganser) y el porrón osculado (Bucephala clangula).[4]
La serreta china se considera una especie en peligro de extinción según la UICN. Su población declinó en las décadas de 1960 y debido a la desaparición de los bosques primarios de los límites de su área de distribución, especialmente los que bordean los ríos principales. Sus amenazas actuales son la caza ilegal, quedar atrapada en las redes de pesca y la contaminación de los ríos, además de la continua destrucción de los bosques. Según su actual clasificación en la UICN EN C2a(ii), quedan menos de 2500 individuos adultos, y la mayoría se encuentra en la región de China fronteriza con Corea del Norte y Rusia.[3]
El carácter tímido y huidizo de la serreta china es un factor distorsionante. Así aunque su área de distribución es todavía bastante extenso realizar una estimación exacta de su población es difícil. Un indicador aproximado pero importante del tamaño de la población de a serreta china se consigue con los censos anuales en el tramo bajo del río Yangtze, que constituye el emplazamiento más importante de invernada conocido hasta la fecha. La suposición de mediados de los años 2000 de un descenso de población del 20% o más hasta el año 2010 se descarta actualmente, porque aunque continúa el declive hay demasiados pocos datos para cuantificarlo con exactitud.[5]
Se registró la ecología en invierno y las amenazas para su conservación en un informe de 2012. Entre las amenazas se incluía la recolección de arena de las orillas, la destrucción de la vegetación ribereña, la fragmentación de su hábitat y la contaminación de las aguas. Entre las medidas de conservación recomendadas se incluyen la información de la población local sobre el estado de la serreta china, la protección de sus hábitats críticos, el control de las actividades humanas como la pesca, la tala, la cría de patos domésticos en las zonas de invernada de las serretas, la gestión hidrológica para proteger y beneficiar a las serretas, y los censos de población anuales.[6]
La serreta china (Mergus squamatus) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae que vive en el extremo oriente. Cría en la zona templada del norte y migra al sur para pasar el invierno en la zona subtropical de la región.
Mergus squamatus Mergus generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Amurinkoskelo (Mergus squamatus) on yksi koskelolajeista. Se on luokiteltu uhanalaiseksi; populaatio on vähäinen ja pienenee edelleen.[1] Amurinkoskeloa tavataan Itä-Aasiassa, muun muassa osissa Venäjää ja Kiinaa sekä Korean niemimaalla.
Amurinkoskelo (Mergus squamatus) on yksi koskelolajeista. Se on luokiteltu uhanalaiseksi; populaatio on vähäinen ja pienenee edelleen. Amurinkoskeloa tavataan Itä-Aasiassa, muun muassa osissa Venäjää ja Kiinaa sekä Korean niemimaalla.
Mergus squamatus
Le Harle de Chine ou Harle écaillé (Mergus squamatus) est un Anatidae se rencontrant plus particulièrement en Asie. D'après Alan P. Peterson, c'est une espèce monotypique.
Lo smergo cinese, smergo della Cina, smergo squamato o smergo dai fianchi scagliosi, Mergus squamatus, è uno smergo propriamente detto.
È un'anatra impressionante con una cresta incolta e fianchi scagliosi. Il maschio adulto ha la testa e il collo neri con una lunga cresta, il petto e le parti inferiori bianche, ed un mantello nerastro con nervature bianche. La femmina ha la testa marroncina ed una cresta esile.
Il suo habitat di nidificazione sono i fiumi nelle foreste primarie di Russia sud-orientale, Corea del Nord e Cina nord-orientale. È migratore e sverna in Cina centrale e meridionale, ma un piccolo numero sverna anche in Giappone, Corea del Sud, Taiwan, Vietnam settentrionale, Myanmar e Thailandia.
Questa specie è in pericolo. Il suo numero si è ridotto negli anni '60 e '70 a causa delle alterazioni alle foreste primarie lungo i maggiori fiumi. I rischi attuali comprendono la caccia illegale, l'intrappolamento nelle reti da pesca e l'inquinamento dei fiumi. Secondo la classificazione IUCN EN C1, rimangono meno di 2500 di questi uccelli adulti, e si teme che il loro numero continui a scendere fino a non meno del 20% intorno al 2010 (BirdLife International 2006).
Un fattore contraddittorio è che questa specie è piuttosto solitaria. Le coppie generalmente rifuggono gli altri membri della specie, e perfino nei terreni di svernamento, gruppi di più di una dozzina sono molto rari. Stando così le cose è difficile cercare di stimarne la popolazione diffusa su una vasta area. Un'indicazione un po' approssimativa, ma non per questo meno importante, dello stato di popolazione dello smergo dai fianchi scagliosi può essere dedotta dai censimenti annuali effettuati sul corso inferiore del fiume Yangtze, che costituisce la più importante area di svernamento conosciuta (Fen-Qi et al. 2002).
Lo smergo cinese, smergo della Cina, smergo squamato o smergo dai fianchi scagliosi, Mergus squamatus, è uno smergo propriamente detto.
È un'anatra impressionante con una cresta incolta e fianchi scagliosi. Il maschio adulto ha la testa e il collo neri con una lunga cresta, il petto e le parti inferiori bianche, ed un mantello nerastro con nervature bianche. La femmina ha la testa marroncina ed una cresta esile.
Il suo habitat di nidificazione sono i fiumi nelle foreste primarie di Russia sud-orientale, Corea del Nord e Cina nord-orientale. È migratore e sverna in Cina centrale e meridionale, ma un piccolo numero sverna anche in Giappone, Corea del Sud, Taiwan, Vietnam settentrionale, Myanmar e Thailandia.
Questa specie è in pericolo. Il suo numero si è ridotto negli anni '60 e '70 a causa delle alterazioni alle foreste primarie lungo i maggiori fiumi. I rischi attuali comprendono la caccia illegale, l'intrappolamento nelle reti da pesca e l'inquinamento dei fiumi. Secondo la classificazione IUCN EN C1, rimangono meno di 2500 di questi uccelli adulti, e si teme che il loro numero continui a scendere fino a non meno del 20% intorno al 2010 (BirdLife International 2006).
Un fattore contraddittorio è che questa specie è piuttosto solitaria. Le coppie generalmente rifuggono gli altri membri della specie, e perfino nei terreni di svernamento, gruppi di più di una dozzina sono molto rari. Stando così le cose è difficile cercare di stimarne la popolazione diffusa su una vasta area. Un'indicazione un po' approssimativa, ma non per questo meno importante, dello stato di popolazione dello smergo dai fianchi scagliosi può essere dedotta dai censimenti annuali effettuati sul corso inferiore del fiume Yangtze, che costituisce la più importante area di svernamento conosciuta (Fen-Qi et al. 2002).
De Chinese zaagbek (Mergus squamatus) is een vogel uit de familie Anatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1864 door John Gould.[2] Het is een bedreigde vogelsoort in Oost-Azië.
De vogel is 52 tot 58 cm lang, het formaat van de middelste zaagbek. Het volwassen mannetje heeft een glanzende groene kop en nek en een grote kuif en verder licht roomkleurig van onder en witte flanken met een schubbenpatroon. Het vrouwtje is licht roodbruin op de kop en nek en een spichtige kuif en verder van onder witachtig; bij haar is het schubbenpatroon fijner van structuur.[3]
De soort broedt in de streek rond Chabarovsk aan de Amoer, het oosten van China, Binnen-Mongolië en Noord-Korea. De meeste vogels overwinteren zuidelijker in Zuidoost-China in het stroomgebied van de Jangtsekiang en kleine aantallen in Japan en Zuid-Korea. Het leefgebied waarin de vogel broedt bestaat uit grote, natuurlijke bossen langs rivieren in bergachtig gebied onder de 900 m boven zeeniveau. 's Winters verblijven deze zaagbekken op open water in riviermondingen en op zee.[3]
De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op 3600 tot 6800 individuen en de populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Het broedgebied wordt aangetast door ontbossing of veranderd bosbeheer gericht op houtproductie. In de overwinteringsgebieden is waterverontreiniging een probleem. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Vrouwtje
Mannetje
De Chinese zaagbek (Mergus squamatus) is een vogel uit de familie Anatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1864 door John Gould. Het is een bedreigde vogelsoort in Oost-Azië.
Skjellfiskand (Mergus squamatus) er en fiskeand i slekten Mergus. Den lever i Øst-Asia hvor den hekker i nord og overvintrer lenger sør.
Skjellfiskanda ligner på en laksand. Den har et rødt tynt nebb og røde føtter. Hannen har grønt hode og hunnen har brunt. Begge kjønn har duskelignende fjær på hodet.
Et par
Hann
Hann
Hann
Hunn
Skjellfiskand (Mergus squamatus) er en fiskeand i slekten Mergus. Den lever i Øst-Asia hvor den hekker i nord og overvintrer lenger sør.
Amurskrake[2] (Mergus squamatus) är en hotad östasiatisk fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.[3]
Amurskraken är en praktfull andfågel med tunn röd näbb och karakteristisk fjällig teckning på flankerna och undergumpen. Båda könen har en spretig tofs som hos hanen nästan når axlarna.
Den vuxna hanen har svartaktigt huvud och hals som glänser i grönt, vitt bröst och vit undersida samt svartaktig mantel och svartaktiga skapularer. Den inre delen av vingen är mestadels vit. Honan har rödbrunt huvud och är grå i övrigt där hanen är svart. Benen är orangeröda och irisen mörkbrun. Liknande småskraken har vitt halsband, rostrött bröst och saknar det fjälliga mönstret.
Amurskraken häckar i sydöstra Ryssland, men också i Nordkorea och nordöstra Kina. Merparten av artens världspopulation häckar i bergskedjan Sichote-Alin på gränsen mellan regionerna Chabarovsk och Primorje kraj i Ryssland, men bara några få par norr om Amurfloden. Den hittas också iChangbaibergen på gränsen mellan Kina och Nordkorea,bergsområdet Lilla Hinggan samt vid Mayang Chosuji-reservoaren i Nordkorea.[1]
De flesta övervintrar i centrala och södra Kina, men några stannar i sydöstra Ryssland och Nordkorea. Ett litet antal ses också vintertid i Japan, Taiwan, Sydkorea, Burma och Thailand.[1]
Amurskraken häckar upp till 900 meter över havet i bergstrakter, utmed klara medelstora floder kastad av högvuxen urskog där det finns tillgång på bohålor, huvudsakligen i tempererade områden. Under flyttning och vintertid födosöker den i stora floder i områden som den återvänder till år efter år. Fågeln anländer till häckningsområdet så snart vintern är över i mars och lämnar i samband med de första kalla nätterna i mitten av november.[4]
De tenderar att röra sig uppåt floderna under dagen för att födosöka efter vattenlevande leddjur, groddjur och små till medelstora fiskar genom att dyka 15-30 sekunder i taget. Om tillgång finns kan larver av bäcksländor och broknattsländor utgöra huvuddelen av födan. Senare under sommaren när insektslarverna kläcks övergår amurskraken mer till att äta fisk, framför allt väderål och laxfiskar av släktet Brachymystax.[5]
Amurskraken häckar likt andra skrakar och knipa i hål i träd, företrädesvis ekarten Quercus dentata, lind och poppelarten Populus ussuriensis.[5] Den häckar gärna i holkar om tillgång finns.
Amurskraken är en ovanlig och hotad art med en uppskattad världspopulation på endast 3.500-6.800 individer, varav de allra flesta häckar i Ryssland.[1] Den tros också minska kraftigt i antal på grund av jakt, habitatförlust och störningar.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som starkt hotad (EN).[1]
Wikimedia Commons har media som rör amurskrake.
Wikispecies har information om Mergus squamatus.
Amurskrake (Mergus squamatus) är en hotad östasiatisk fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.
Крех китайський зустрічається на Далекому Сході Росії і в Північно-Східному Китаї. Зимує в Південно-Східній Азії, в основному, в південному Китаї.
Сучасна чисельність світової популяції становить 1200—1500 гніздових пар, з яких 200—250 пар гніздиться в Китаї. Чисельність виду в Приморському краї не перевищує 1000 пар, Хабаровському краї — 100 пар. Всі оцінки чисельності приблизні.
Довжина птаха 52-62 см, довжина крила 23-26 см, розмах крил 78 см, вага 0,9-1,3 кг. Самиці забарвлені менше яскраво ніж самці в шлюбний період. У них лише однакові червоні ноги, сіро-білі очі і помаранчеві вузькі дзьоби. На голові красуються чубчики з довгих пір'їн, у самки він рудий, у самця темно-сірий. З боків тіла селезня — лускатий, яскраво виражений візерунок. Голова і спина чорного кольору, груди і шия білого. У самиці теж є такий візерунок, але він менш виражений. Голова і шия у неї рудо-коричневого кольору, все інше тіло сірого кольору. Взимку і восени після линяння лускатий візерунок відсутній як у самця, так і у самки.
Населяє багаті рибою гірські і швидкоплинні річки з долинними лісами по берегах. Гнізда влаштовує в дуплах дерев, охоче заселяє штучні гнізда. Характерна полігінія (самки чисельно переважають) і гніздовий консерватизм. Статевої зрілості досягає на 3 році життя. Самці не беруть участі у виведенні потомства, покидаючи гніздові ділянки з початком періоду насиджування. Повна кладка досягає 14 яєць, в середньому — 11. Відхід на стадії насиджування 0,6 %. У разі повної втрати першої кладки можлива повторна. Найбільший відхід (до 4,5 %) припадає на перші дні гніздового життя виводка. Пташенята, що залишилися без самки, можуть бути прийняті в іншій виводок. Розмір виводка до моменту підйому молодих на крило становить 1-12 птахів, у середньому, залежно від району гніздування і умов року.
Це незавершена стаття з орнітології.Vịt mỏ nhọn (Mergus squamatus) là một loài trong chi Mergus. Đây là loài đang có nguy cơ tuyệt chủng. Chúng sinh sống ở Đông Á ôn đới, chúng sinh sống ở phía bắc và tránh mùa đông ở phương nam.
Vịt mỏ nhọn (Mergus squamatus) là một loài trong chi Mergus. Đây là loài đang có nguy cơ tuyệt chủng. Chúng sinh sống ở Đông Á ôn đới, chúng sinh sống ở phía bắc và tránh mùa đông ở phương nam.
Mergus squamatus (Gould, 1864)
Охранный статус
Чешуйчатый крохаль[1] (лат. Mergus squamatus) — птица семейства утиные.
Чешуйчатый крохаль встречается на Дальнем Востоке России и в Северо-Восточном Китае. Зимует в Юго-Восточной Азии, в основном, в южном Китае. В настоящее время общая численность вида составляет 1200—1500 пар.
Питается только животными, в основном рыбой, а также, в меньшей степени водными насекомыми и моллюсками. Гнездится на берегах быстротекущих, богатых рыбой рек. Гнёзда устраивает в дуплах деревьев. В кладке до 14 яиц, в среднем — 11. Насиживает яйца только самка, самцы участия в выведении потомства не принимают и покидают гнездовья с началом насиживания. В случае гибели самки, оставшиеся без присмотра птенцы могут быть приняты другой самкой в свой выводок. Половой зрелости крохали достигают к трём годам.
Причинами сокращения численности чешуйчатого крохаля являются выведение лесов в местах обитания крохалей, загрязнение рек промышленными отходами, прямой отстрел птиц, гибель в рыболовных сетях и тому подобное.
中华秋沙鸭（学名：Mergus squamatus）为鸭科秋沙鸭属的鸟类，也称鳞胁秋沙鸭、唐秋沙鸭。
分布于俄罗斯西伯利亚以及中国的黑龙江、吉林、河北、长江以南等地，日本、韩国、朝鲜、缅甸也有分布，越南的种群可能已经灭绝。繁殖地主要在俄罗斯东南部寄中国东北部。在中国大陆中部和南部、日本和朝鲜越冬，偶见于东南亚地区。该物种的模式产地在中国。
中华秋沙鸭主要栖息于阔叶林或针阔混交林的溪流、河谷、草甸、水塘以及草地，喜欢清澈水道，因此成为湿地环境指示物种[2][3]。
中华秋沙鸭成鸟体长49-64厘米，雄鸟头、颈黑色泛绿色光泽，背部黑色，腹部及两胁具黑色鳞状斑，胸白色，枕后冠羽与喙等长，喙鲜红色。雌鸟头颈红棕色，背灰色具鳞状斑，腹部及两胁具黑色鳞状斑，胸白色，枕后冠羽较雄性短，喙红色。亚成体外形同雌性，冠羽和鳞状斑均不明显[4]。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : アイサ属 Mergus 種 : コウライアイサ M. squamatus 学名 Mergus squamatus Gould, 1864 和名 コウライアイサ 英名 Chinese mrganserコウライアイサ（高麗秋沙[1]、Mergus squamatus）は、カモ目カモ科アイサ属に分類される鳥類。
朝鮮民主主義人民共和国、中華人民共和国、ロシア南東部[a 1]
中華人民共和国東部、ロシア南東部（沿海地方、ハバロフスク地方）、朝鮮半島北部で繁殖し、冬季になると中華人民共和国南部へ南下し越冬する[2][3][4]。和名は朝鮮半島（高麗）で確認された例があることに由来する[1]。日本では1986年に木曽川に飛来して以降[2]、冬季に越冬のため数羽が飛来する（まれな冬鳥）[1][5][6][a 2]。 鹿児島県では、2011年12月から2012年4月にかけて最大で9羽が観察・撮影されており、3月には交尾行動も観察・撮影された[7]。
全長52-62センチメートル[3]。翼長オス25-26.5センチメートル、メス24-24.5センチメートル[4]。翼開張70-86センチメートル[3]。頭頂から後頭にかけての2段状に羽毛が伸長し（冠羽）[3][4][5]、特に後頭で顕著[6]。体側面の羽衣は白く、灰色や黒の鱗状の斑紋が入る[2][3][a 2]。雨覆や次列風切、三列風切の色彩は白く[2]、初列風切の色彩は黒い[3][5]。
虹彩は褐色[4]。嘴先端の鉤状突起が不明瞭[5]。鼻孔は嘴の中央に開口する[3][5][6]。嘴の色彩は赤く[2][6][a 2]、先端は黄色[3][5]。後肢の色彩は赤や橙色[2][5]。
オスは頭部から体上面の羽衣が金属光沢のある緑黒色[3][6]、頸部から体下面の羽衣がピンク色[2][4][5]。メスは頭部から体上面の羽衣が褐色で眼先が黒く、体上面の羽衣は灰色、頸部から体下面の羽衣が白い[2][3][5][6]。
繁殖地では森林内の渓流に生息し、非繁殖地では開けた河川や湖沼に生息する[2][a 2]。非繁殖地では小規模な群れを形成する[2]。
繁殖形態は卵生。大木の樹洞に巣をつくり[2]、1回に8-12個の卵を産むと考えられている[4]。
開発による生息地の破壊、水質汚染、狩猟などにより生息数は減少している[2]。
メス
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
호사비오리(학명: Mergus squamatus)는 오리과의 새로, 한국에서는 겨울철새이다.
몸길이는 약 60cm 정도이며, 성적 이형성을 지녔다. 수컷은 검은색 머리깃털과 꽁지깃털을 가졌으나 암컷은 같은 부위의 깃털색이 연갈색이다. 배는 흰색이며 몸에는 흰 깃털과 거뭇거뭇한 깃털이 배합되어 전체적으로는 회색으로 보인다. 민물고기가 주 먹이이며 어자원이 풍부한 강어귀에서 서식한다. 부화 시기는 6월이며, 새끼는 7월이 되면 대부분이 독립한다.
러시아 남동부, 중국 북동부, 한반도 북부(백두산)에서 번식하며, 한반도 남부와 일본에서 월동한다 전 세계에 2400~4500마리가[2] 생존해 있는 것으로 보인다. 대한민국에서는 일제강점기때 채집된 2마리이후 62년 만인 1988년 강원도 철원군 갈말읍 토성리 남대천에서 한 쌍이 시체로 발견되었다. 그리고 1990년대에 한탄강에서 월동무리들이 발견되고 이후 남한강, 강촌(북한강), 대청호 등의 산악지역 맑은 하천에서 발견되면서 겨울철새로 기록되었다. 대한민국에서는 멸종위기 야생생물 Ⅰ급, 천연기념물 제448호로 지정하여 보호하고 있다.[3]
