Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Ptilostomus afer ye una especie d'ave paseriforme de la familia Corvidae y únicu representante del xéneru Ptilostomus.
Distribuyir poles sabanes y árees abiertes del África subtropical, siendo una especie bastante común.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Ptilostomus afer ye una especie d'ave paseriforme de la familia Corvidae y únicu representante del xéneru Ptilostomus.
Distribuyir poles sabanes y árees abiertes del África subtropical, siendo una especie bastante común.
Ar piapiak (Ptilostomus afer) a zo un evn kar d'ar big ha d'ar gegin hag a vev en Afrika. Ar spesad nemetañ eo er genad Ptilostomus.
Bevañ a ra al labous e savanennoù-palmez eus Afrika issahara[1],[2].
Ar piapiak (Ptilostomus afer) a zo un evn kar d'ar big ha d'ar gegin hag a vev en Afrika. Ar spesad nemetañ eo er genad Ptilostomus.
Ptilostomus afer és una espècie d'au de la família Corvidae i única representant del gènere Ptilostomus. Es distribueix per les sabanes i àrees obertes de l'Àfrica subtropical, sent una espècie bastant freqüent.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Piapiac (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: piapiacod) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ptilostomus afer; yr enw Saesneg arno yw Piapiac. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. afer, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r piapiac yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn rhisgl Falcunculus frontatus Aradrbig Eulacestoma nigropectus
.JPG)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Piapiac (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: piapiacod) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ptilostomus afer; yr enw Saesneg arno yw Piapiac. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. afer, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Ptilostomus je rod ptáků z čeledi krkavcovití (Corvidae).
Seznam dosud žijících druhů:
Obrázky, zvuky či videa k tématu Ptilostomus ve Wikimedia Commons
Ptilostomus je rod ptáků z čeledi krkavcovití (Corvidae).
The piapiac (Ptilostomus afer) is an African bird in the crow family, and is the only member of the genus Ptilostomus. It is most closely related to the Central Asian ground jays.
In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the piapiac in his Ornithologie based on a specimen collected in Senegal. He used the French name La pie du Sénégal and the Latin Pica Senegalensis.[2] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.[3] One of these was the piapiac. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Corvus afer and cited Brisson's work.[4] The specific name afer is Latin for "Africa".[5] The piapiac is the only species placed in the genus Ptilostomus that was introduced by the English naturalist William John Swainson in 1837.[6][7][8] The species is monotypic.[8]
A molecular phylogenetic study published in 2005 found that the piapiac from Africa was most closely related to the ground jays in the genus Podoces that inhabit Central Asia.[9]
In size it is a little smaller and slimmer than the European magpie (Pica pica) though the bill is relatively thicker. It is 35–42 cm (14–17 in) in length and weighs 121–130 g (4.3–4.6 oz). The overall colouring is black with the feathers quite silky in texture and having a purplish gloss in good light. The base of the tail tends to be more brown in colour than the rest of the body. Unusual for a passerine it has 10 rather than 12 tail feathers. The nasal plumes are somewhat upturned on top of the bill but fully cover the nostrils. The bill itself is black in the adult but partly reddish-pink towards the base in juvenile specimens. The bird's legs and feet are black and the iris is variable, but tends towards violet, purple or mauve with a bluish-purple outer ring. The voice is usually described as a shrill squeaking often with the jackdaw-like overtones. There is also a croaking alarm call given in anger where the head bobs.[10]
The range of the species is the tropical equatorial region of central Africa from Senegal on the west coast, eastwards in a broad band to Sudan and southern Ethiopia. Within this range, its favoured habitat is towards more open country of cultivated land with fields and pasture and small associated towns and villages.
Food is obtained in flocks of ten or more birds moving together on the ground including insects and other invertebrates but will take a degree of carrion, possibly attracted as much by the associated insects this attracts as much as the meat itself. Some fruit is also taken in trees with the oily fruit of the oil palm Elaeis guineensis a favourite. Able to run fast with some agility, it tends to hop at slower speed and will catch insects disturbed by the feet of cattle, sometimes hitching a ride on their backs and darting out to catch the prey.
The piapiac often nests in a palm tree, but other nesting sites are also used. Strips of palm leaf and grass stems are cemented together with mud and lined with palm fibre to form a cup, in which three to seven eggs are laid between March and April. Piapiac eggs are very pale blue, or greenish-blue with a few brown blotches.
The piapiac (Ptilostomus afer) is an African bird in the crow family, and is the only member of the genus Ptilostomus. It is most closely related to the Central Asian ground jays.
La Pjapjako (Ptilostomus afer) estas birdospecio membro de la familio de Korvedoj kaj la ununura membro de la genro Ptilostomus. Laŭ ĵusaj studoj ĝi estas pli proksime rilata al la centraziaj grundogaroloj (Ericson et al., 2005).
Laŭ grandoj ĝi estas iomete pli malgranda kaj svelta ol la Eŭropa pigo (Pica pica) kvankam la beko estas relative pli dika. La ĝenerala koloro de tiu birdo estas nigra kun plumoj tre silkecaj laŭ teksturo kaj havantaj purpuran fortan brilon je bona lumo. La bazo de la vosto estas kutime iom pli bruna ol la resto de la korpo. La nazaj plumoj estas iom suprenturnitaj sur la bekobazo sed ili tute kovras la nastruojn. La beko estas tre brilnigra ĉe la plenkreskuloj sed parte ruĝecrozkolora ĉe junuloj escepte la nigra pinto. La gamboj kaj piedoj de la birdo estas nigraj kaj la iriso estas varia, sed tendence al viola, purpura, malva aŭ lila kun blupurpura ĉirkaŭokulo.
La teritorio de tiu afrotropisa specio estas la regiono de tropiko kaj ekvatoro de centra Afriko el Senegalio en la okcidenta marbordo al la Golfo de Gvineo suden kaj orienten laŭ larĝa zono al Sudano kaj suda Etiopio. Ene de tiu teritorio ties preferata biotopo estas al pli malferma kamparo de kultivata tero kun kampoj kaj paŝtejoj kaj etaj asociaj urboj kaj vilaĝoj.
La manĝo estas akirita en aroj de dek aŭ pliaj birdoj moviĝantaj kunaj surgrunde kie prenas insektojn kaj aliajn senvertebrulojn sed ankaŭ iom da kadavraĵo, eble allogitaj de multaj el la asociaj insektoj kiujn allogas la propra kadavraĵo. Ili manĝas ankaŭ iom da frukto el arboj, el kiuj la oleofrukto de la Oleopalmo Elaeis guineensis estas la preferata. Ĉar ili kapablas kuri rapide kaj lerte, ili saltetas por kapti insektojn ĝenitajn de la piedoj de la gregoj, sur kiuj ili foje rajdas por plej facile kapti la predon.
La Pjapjako ofte nestumas en palmo, sed ankaŭ en aliaj nestolokoj. Kutime ili interplektas striojn de palmofolioj kaj tigojn de herbo cementitajn per koto kaj kovrite el palmofibro por formi tason. La ino demetas 3 al 7 ovojn tre palbluajn aŭ bluverdecajn kun kelkaj brunaj makuletoj el marto al aprilo.
La voĉo estas kutime priskribita kiel strida grincado ofte kun la tonoj de la Monedo. Estas ankaŭ kraka alarmo kolera dum kapobalancigo.
La Pjapjako (Ptilostomus afer) estas birdospecio membro de la familio de Korvedoj kaj la ununura membro de la genro Ptilostomus. Laŭ ĵusaj studoj ĝi estas pli proksime rilata al la centraziaj grundogaroloj (Ericson et al., 2005).
Laŭ grandoj ĝi estas iomete pli malgranda kaj svelta ol la Eŭropa pigo (Pica pica) kvankam la beko estas relative pli dika. La ĝenerala koloro de tiu birdo estas nigra kun plumoj tre silkecaj laŭ teksturo kaj havantaj purpuran fortan brilon je bona lumo. La bazo de la vosto estas kutime iom pli bruna ol la resto de la korpo. La nazaj plumoj estas iom suprenturnitaj sur la bekobazo sed ili tute kovras la nastruojn. La beko estas tre brilnigra ĉe la plenkreskuloj sed parte ruĝecrozkolora ĉe junuloj escepte la nigra pinto. La gamboj kaj piedoj de la birdo estas nigraj kaj la iriso estas varia, sed tendence al viola, purpura, malva aŭ lila kun blupurpura ĉirkaŭokulo.
La teritorio de tiu afrotropisa specio estas la regiono de tropiko kaj ekvatoro de centra Afriko el Senegalio en la okcidenta marbordo al la Golfo de Gvineo suden kaj orienten laŭ larĝa zono al Sudano kaj suda Etiopio. Ene de tiu teritorio ties preferata biotopo estas al pli malferma kamparo de kultivata tero kun kampoj kaj paŝtejoj kaj etaj asociaj urboj kaj vilaĝoj.
La manĝo estas akirita en aroj de dek aŭ pliaj birdoj moviĝantaj kunaj surgrunde kie prenas insektojn kaj aliajn senvertebrulojn sed ankaŭ iom da kadavraĵo, eble allogitaj de multaj el la asociaj insektoj kiujn allogas la propra kadavraĵo. Ili manĝas ankaŭ iom da frukto el arboj, el kiuj la oleofrukto de la Oleopalmo Elaeis guineensis estas la preferata. Ĉar ili kapablas kuri rapide kaj lerte, ili saltetas por kapti insektojn ĝenitajn de la piedoj de la gregoj, sur kiuj ili foje rajdas por plej facile kapti la predon.
La Pjapjako ofte nestumas en palmo, sed ankaŭ en aliaj nestolokoj. Kutime ili interplektas striojn de palmofolioj kaj tigojn de herbo cementitajn per koto kaj kovrite el palmofibro por formi tason. La ino demetas 3 al 7 ovojn tre palbluajn aŭ bluverdecajn kun kelkaj brunaj makuletoj el marto al aprilo.
La voĉo estas kutime priskribita kiel strida grincado ofte kun la tonoj de la Monedo. Estas ankaŭ kraka alarmo kolera dum kapobalancigo.
El piapiac (Ptilostomus afer) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae y único representante del género Ptilostomus.
Se distribuye por las sabanas y áreas abiertas del África subtropical, siendo una especie bastante común.
El piapiac (Ptilostomus afer) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae y único representante del género Ptilostomus.
Se distribuye por las sabanas y áreas abiertas del África subtropical, siendo una especie bastante común.
Ptilostomus afer Ptilostomus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Ptilostomus afer Ptilostomus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Paimenharakka (Ptilostomus afer)[2] on varisten heimoon kuuluva varpuslintu. Se on sukunsa ainoa laji.
Paimenharakoita elää Afrikassa päiväntasaajan alueella Atlantin rannikolta Etiopian ja Kenian länsiosiin saakka.[1]
Paimenharakka (Ptilostomus afer) on varisten heimoon kuuluva varpuslintu. Se on sukunsa ainoa laji.
Ptilostomus afer
Le Piapiac africain (Ptilostomus afer) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Corvidae.
Son aire s'étend de la Sénégambie à l'ouest du Kenya.
Ptilostomus afer
Le Piapiac africain (Ptilostomus afer) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Corvidae.
Il piapiac (Ptilostomus afer (Linnaeus, 1766)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Corvidi, nell'ambito della quale rappresenta l'unica specie ascritta al genere Ptilostomus Swainson, 1837[2].
Il nome scientifico del genere, Ptilostomus, deriva dall'unione delle parole greche πτιλον (ptilon, "piuma") e στομα (stoma, "bocca"), col significato di "bocca piumata", in riferimento alle penne alla base del becco: il nome della specie, afer, significa "africano" in latino, in riferimento alla sua distribuzione.
Misura 35-42 cm di lunghezza, per 121-130 g di peso[3].
Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto ma slanciato, muniti di testa arrotondata con becco forte e piuttosto corto, incurvato verso il basso, mentre le ali sono appuntite e digitate, la coda è lunga quanto il corpo e dall'estremità cuneiforme e digitata e le zampe sono forti e allungate: nel complesso, il piapiac somiglia a una sorta di incrocio fra un corvo e una gazza.
Il piumaggio è completamente nero e di consistenza sericea, con tendenza a mostrare sfumature di color cannella su groppone, codione e coda, che sono più tendenti al bruno, mentre su collo e petto possono essere presenti riflessi metallici violacei: le remiganti tendono ad essere di color caramello-ramato piuttosto che nere, ed anche nelle penne laterali della coda può aversi tale effetto, specialmente nella parte distale.
Il becco e le zampe sono di colore nerastro, mentre gli occhi sono di colore rosso scuro, malva o violetto, mostrando una certa variabilità a livello individuale.
I piapiac sono uccelli dalle abitudini di vita diurne e sociali, che vivono in gruppetti familiari che contano fino a una decina d'individui, i quali passano la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo al suolo o fra i rami di alberi e cespugli: il piapiac è un uccello agile e vivace, che si muove al suolo saltellando o correndo velocemente, spesso seguendo i grossi erbivori (ai quali non di rado "scrocca un passaggio" sostando sul loro dorso) durante i loro spostamenti, al fine di catturare i piccoli animali spaventati dal movimento dei loro zoccoli e di non essere calpestato a loro volta, mentre cerca di catturare il cibo fra le loro zampe.
Piuttosto loquaci, i piapiac si tengono in costante contatto vocale fra loro, utilizzando richiami di contatto chioccolanti simili a quelli delle taccole o rauchi gracchi d'allarme.
Sono uccelli onnivori e molto opportunistici, che si nutrono indifferentemente di cibo di origine animale (piccoli vertebrati ed invertebrati, uova) o vegetale (bacche, frutti, granaglie, dendè) a seconda della disponibilità del momento: non di rado i piapiac possono essere osservati presso le carcasse, mentre si cibano sia della carne dell'animale morto che degli insetti saprofagi e delle loro uova e larve.
Si tratta di uccelli monogami, che nidificano subito dopo le prime piogge, fra marzo e aprile, ma anche più avanti, fino a luglio[3].
Il nido è a forma di coppa, e viene generalmente costruito da ambedue i sessi nella corona sulla sommità di una palma, con fibre vegetali e rametti intrecciati: la femmina depone all'interno del nido 3-7 uova di colore azzurrino molto chiaro, con rada punteggiatura bruna, che cova da sola (nutrita dal maschio, che tiene inoltre a bada i dintorni) per poco più di due settimane.
I pulli, ciechi ed implumi alla schiusa, vengono imbeccati e accuditi da entrambi i partner, oltre che dagli altri membri del gruppo (che solitamente sono fratelli dei nidiacei, provenienti da covate precedenti): essi s'involano a tre settimane circa dalla nascita, divenendo completamente indipendenti attorno ai due mesi dalla schiusa.
Il piapiac è diffuso nella fascia dell'Africa subsahariana immediatamente a sud del Sahel, popolando un areale che va dalla Mauritania sud-occidentale al confine fra Sudan del Sud ed Etiopia, attraverso Senegambia, Guinea-Bissau, nord della Guinea, Sierra Leone, nord di Costa d'Avorio e Ghana, sud di Mali, Niger e Ciad, Burkina Faso, Togo, Benin, Nigeria e Camerun centro-settentrionali, Repubblica Centrafricana settentrionale e sud-orientale e Darfur, a sud fino all'Uganda centrale, all'estremità nord-orientale del Congo-Kinshasa ed all'estremità nord-occidentale del Kenya: singoli avvistamenti sono avvenuti anche in Liberia e nell'estremo nord del Congo-Brazzaville[3].
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalla savana e dai pascoli con presenza di alberi isolati (soprattutto palme e acacie): questi uccelli mostrano una certa antropofilia, colonizzando volentieri le aree attorno a villaggi, cittadine e insediamenti.
Il piapiac (Ptilostomus afer (Linnaeus, 1766)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Corvidi, nell'ambito della quale rappresenta l'unica specie ascritta al genere Ptilostomus Swainson, 1837.
Palmu žagata (Ptilostomus afer) ir vidēja auguma vārnu dzimtas (Corvidae) putns, kas ir vienīgā suga palmu žagatu ģintī (Ptilostomus). Ģeogrāfisko variāciju nav.[1]
Palmu žagata ir tipiska tropiskās zonas iemītniece Āfrikas ekvatoriālajā reģionā. Tā ir sastopama Senegālā, Mauritānijā, Mali, Gvinejā-Bisavā, Gvinejā, Kotdivuārā, Burkinafaso, Ganā, Sudānā, Ugandā, Nigērijā, NigērāGambijā, Togo, Kongo, Beninā, Etiopijā un Kenijā.[2][3]
Palmu žagatai patīk skraji meži un atklātas teritorijas,[4] tā labprāt apmetas kultivētās lauksaimniecības zemēs un ganībās ciemu un pilsētu tuvumā. Tās tuvākie radinieki ir Vidusāzijā dzīvojošie zemessīļi (Podoces) un Āfrikas krūmu vārnas (Zavattariornis).[3]
Palmu žagata ir vidēji liels vārnu dzimtas putns ar garu asti. Ķermeņa garums 35—42 centimetrs, svars 121—130 g.[5]
Palmu žagata ir līdzīga Eiropas žagatai (Pica pica), tikai ir nedaudz mazāka un slaidāka, bet tās knābis ir relatīvi biezāks un masīvāks. Raksturīga ļoti gara aste. Tās apspalvojums ir melns. Spalvām raksturīga smalka, zīdaina struktūra. Saules gaismā apspalvojumam piemīt violets, metālisks spīdums. Astes spalvām raksturīgs silts, tumši brūns tonis.
Pieaugušiem putniem knābis ir melns, bet jaunajiem putniem tas ir gaiši rozā ar melnu galu. Nāsis pilnībā segtas ar īsām spalviņām. Kājas ir melnas, bet acis var būt dažādās krāsās, visbiežāk tās ir violetas, sarkanas vai tumši zilas.
Palmu žagata ir visēdāja un barojas ar visu, ko var atrast. Tās pulcējas baros, kuros ir 10 vai vairāk putnu, un kopīgi dodas barības meklējumos. Tāpat kā citas žagatas, palmu žagata soļos pārvietojas pa zemi un meklē kukaiņus un citus bezmugurkaulniekus. Tā barojas arī ar maitas gaļu. Palmu žagata ēd arī augļus, īpaši tā ir iecienījusi eļļas palmas (Elaeis guineensis) augļus. Pa zemi palmu žagata var ne tikai soļot, bet arī salīdzinoši ātri skriet, lai ķertu lidojošos kukaiņus, kas lielo zālēdāju iztraucēti paceļas gaisā. Reizēm palmu žagata iekārtojas uz lielo dzīvnieku mugurām, lai ķertu kukaiņus.
Palmu žagata ligzdas visbiežāk iekārto palmu kokos,[6] bet tā var būt arī citos kokos. Ligzdas būvniecībai tā izmanto palmu lapu šķiedras un zāles stiebrus, to visu sacementējot kopā ar dubļiem. No iekšpuses ligzda tiek izklāta ar palmas stumbra šķiedrām. Ligzdot palmu žagta sāk martā vai aprīlī. Dējumā ir 3—7 olas,[6] tās ir gaiši zilas vai zaļganzilas ar dažiem brūniem raibumiņiem.
Palmu žagata (Ptilostomus afer) ir vidēja auguma vārnu dzimtas (Corvidae) putns, kas ir vienīgā suga palmu žagatu ģintī (Ptilostomus). Ģeogrāfisko variāciju nav.
De piapiac (Ptilostomus afer) is een zangvogel uit de familie Corvidae (kraaien).
De vogel is (inclusief lange staart) 35 tot 42 cm lang en weegt 121 tot 130 gram. Het is een slanke, kraaiachtige vogel met een lange staart. De vogel is geheel gitzwart met een zwarte snavel en een roodbruine iris. Onvolwassen vogels hebben een roze snavel met een donkere punt. De staart loopt trapvormig spits uit naar het midden. In vlucht hebben de slagpennen een grijs tot zilverachtige glans. De vogel komt bijna altijd voor in groepjes van ongeveer acht individuen die soms samen geluid maken dat lijkt op schaterlachen.[2][3]
Deze soort komt voor in de savannegordel van de Sahel die loopt van West- tot Oost-Afrika.
Het leefgebied bestaat uit bossavanne afgewisseld met begraasd gebied of akkerland. De vogel is ook te vinden rond dorpen en bij stadsranden, op golfbanen en vliegvelden, vooral als daar soorten palmbomen staan uit de geslachten Borassus en Hyphaene. De vogel komt voor in dit type habitat tot op 1500 boven de zeespiegel in Oost-Afrika.
De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. De vogel is algemeen en soms talrijk. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de piapiac als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Svartskjære (Ptilostomus afer) er monotypisk og eneste arter i slekten Ptilostomus, som tilhører underfamilien Corvinae i kråkefamilien (Corvidae).
Arten trives på savanne som er spredt bevokst med trær (typisk palmer i slektene Borassus og Hyphaene) og er endemisk for Afrika sør for Sahel. Den er nært knyttet til gressland som beites av både ville og domestiserte dyr, ofte i umiddelbar nærhet til landbyer og mindre byer. Svartskjæra trives i høyder opp mot 1 500 moh.[1]
Svartskjære blir omkring 35–42 cm lang og veier cirka 121–130 g. Den har sort fjærdrakt og relativt lang stjert. Også nebb, øyne, og de undre ekstremitetene er sorte. Hos ungfugler er imidlertid nebbet rødt.[1]
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til dos Anjos & Bonan (2017)[2]. Oppdelingen av underfamilier følger Jønsson et al. (2016).[3] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[4] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende uttrykk.
Svartskjære (Ptilostomus afer) er monotypisk og eneste arter i slekten Ptilostomus, som tilhører underfamilien Corvinae i kråkefamilien (Corvidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Kruczek (Ptilostomus afer) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Ptilostomus. Występuje w Afryce Subsaharyjskiej[5]. Gatunek opisany po raz pierwszy przez Karola Linneusza na podstawie osobnika znalezionego w Senegalu w roku 1766[6]. Pierwotnie przypisywany do rodzaju Corvus[7][5].
Całkowita długość ciała kruczka mieści się w zakresie 35–42 cm[7], z czego ogon może stanowić 22,5–30 cm. Skrzydło osiąga długość 15,2–17,2 cm, skok mierzy 4,4–4,7 cm, a dziób 3,2–3,6 cm[8].
Masa ciała przeciętnego osobnika to 121–130 g[7].
Mocny dziób, łukowato wygięty, o czarnej lub różowawej barwie. Pióra u nasady nosa stosunkowo krótkie i lekko sterczące do góry. Upierzenie ciemne z niebieskawym lub fioletowym połyskiem. Kuper oraz pokrywy nadogonowe o mniej głębokim odcieniu czerni. Lotki pierwszo- i drugorzędowe ciemnobrunatne z czarnymi końcówkami. Spodnie pokrywy skrzydłowe ciemnopopielate. Długi, szarobrązowy ogon podzielony na kilka poziomów. W przeciwieństwie do większości wróblowych posiada 10, a nie 12 sterówek. Nogi czarne. Tęczówki o zabarwieniu fioletowym, fioletoworóżowym lub czerwonawym[9][8][7][10].
Różnice między płciami to bardziej czerwony odcień tęczówki samicy[8] oraz dłuższy ogon samca[9].
Oczy młodych osobników mają brązową barwę i różowoczerwony dziób z ciemną końcówką. Kolor tęczówki zmienia się zaraz po pierzeniu, natomiast barwa dzioba pozostaje taka sama przez pierwszy rok życia[11][8][12][13].
Kruczek łączy się w niewielkie stada liczące do 20 osobników[9]. Zazwyczaj obserwowany na wysokościach 600–1500 m[14]. Gatunek generalnie osiadły, znane jedynie przypadki lokalnego przemieszczania się ptaków (głównie w centralnej Afryce[7]). Często przebywa w pobliżu dużych zwierząt dzikich lub hodowlanych[15][16][13]. Pojawia się na pastwiskach i przemieszcza się razem z bydłem, by zjadać towarzyszące mu owady. Zdarza się również, że siada na plecach zwierząt (m.in. słoni), żeby wypatrywać owadów lub jeść ich pasożyty, np. kleszcze. Poszukuje pożywienia w grupach, najczęściej na terenach trawiastych porośniętych krzewami, grzebiąc dziobem w ziemi i ściółce. Po podłożu porusza się krótkim biegiem lub skokami[8]. Gniazduje w koloniach[17].
Często słyszane nawoływania osobników przelatujących w grupach. Dźwięki wydawane przez kruczka opisywane są jako wysokie piski lub głębokie szczebiotanie. Zapisywane jako pee-ip, pee-ip, pee-ip[7]. Odnotowano także szorstkie trajkotanie i kraczące nawoływanie ostrzegawcze[8].
Gatunek wszystkożerny. Kruczek spożywa nasiona, owoce (m.in. olejowca gwinejskiego), jagody, pajęczaki oraz małe owady[7].
Spotykany na terenach uprawnych oraz sawannach[12], często wśród drzew, zwłaszcza w pobliżu palmy winnej[16][10][7].
Południowo-zachodnia Mauretania, Senegal, Gambia, Gwinea, Sierra Leone, północna część Wybrzeża Kości Słoniowej, południowe Mali, Burkina Faso, północ i wschód Ghany, Togo, Benin, południowy Niger, wąski obszar od Nigerii do południowo-zachodniego Sudanu, północno-wschodnie Kongo, Uganda poza południowym zachodem i wschodem, skrajna południowo-zachodnia Etiopia, zachodnia Kenia. Zarejestrowano pojedyncze przypadki pojawiania się kruczka w północnym Kongo oraz Liberii[7].
Gniazdo leży zazwyczaj na szczytach wysokich drzew. Ma okrągły kształt, niewielkie wejście i jest zbudowane w całości z ciernistych gałązek[18][9].
Samica składa od sześciu do ośmiu jasnych (białych lub jasnoniebieskich) jaj, nakrapianych brązowo zwłaszcza przy szerszej części[9].
Kruczek (Ptilostomus afer) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Ptilostomus. Występuje w Afryce Subsaharyjskiej. Gatunek opisany po raz pierwszy przez Karola Linneusza na podstawie osobnika znalezionego w Senegalu w roku 1766. Pierwotnie przypisywany do rodzaju Corvus.
Ptilostomus, po slovensky straka, je rod vtákov z čeľade krkavcovité (Corvidae). Zahŕňa jediný druh straka dobyčia/straka piapia (Ptilostomus afer).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ptilostomus
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ptilostomus
Ptilostomus, po slovensky straka, je rod vtákov z čeľade krkavcovité (Corvidae). Zahŕňa jediný druh straka dobyčia/straka piapia (Ptilostomus afer).
Piapiak[2] (Ptilostomus afer) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.[3] Den placeras som enda art i släktet Ptilostomus. Fågeln förekommer i palmsavann i Afrika södra om Sahara.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör piapiak.
Wikispecies har information om Ptilostomus afer.
Piapiak (Ptilostomus afer) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar. Den placeras som enda art i släktet Ptilostomus. Fågeln förekommer i palmsavann i Afrika södra om Sahara. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Ptilostomus afer là một loài chim trong họ Corvidae.[2]
须嘴鸦（学名：Ptilostomus afer），是鸦科须嘴鸦属的一种，分布于科特迪瓦、埃塞俄比亚、几内亚比绍、贝宁、塞内加尔、乍得、马里、多哥、毛里塔尼亚、喀麦隆、尼日尔、塞拉利昂、加纳、中非共和国、尼日利亚、利比里亚、肯尼亚、坦桑尼亚、刚果民主共和国、几内亚、冈比亚、苏丹、布基纳法索和乌干达。全球活动范围约为3,770,000平方千米。该物种的保护状况被评为无危。
须嘴鸦的平均体重约为128.0克。栖息地包括亚热带或热带的（低地）季节性湿润草原、季节性泛滥农田、牧草地、城市、耕地、干燥的稀树草原、亚热带或热带的（低地）干草原和乡村花园。
须嘴鸦（学名：Ptilostomus afer），是鸦科须嘴鸦属的一种，分布于科特迪瓦、埃塞俄比亚、几内亚比绍、贝宁、塞内加尔、乍得、马里、多哥、毛里塔尼亚、喀麦隆、尼日尔、塞拉利昂、加纳、中非共和国、尼日利亚、利比里亚、肯尼亚、坦桑尼亚、刚果民主共和国、几内亚、冈比亚、苏丹、布基纳法索和乌干达。全球活动范围约为3,770,000平方千米。该物种的保护状况被评为无危。
须嘴鸦的平均体重约为128.0克。栖息地包括亚热带或热带的（低地）季节性湿润草原、季节性泛滥农田、牧草地、城市、耕地、干燥的稀树草原、亚热带或热带的（低地）干草原和乡村花园。
_on_Buffalo%27s_back_(Syncerus_brachyceros)_(18046368519).jpg)
_(6861464825).jpg)
_sub-adult_(l)_and_immature_(r).jpg)
_on_Buffalo%27s_back_(6937025014).jpg)
_sub-adult_(l)_and_immature_(r).jpg)
