L'hoco unicorne (Pauxi unicornis) és un ocell de la família dels cràcids (Cracidae) que habita la selva humida de la zona andina de Bolívia.
És una espècie monotípica, si bé Pauxi koepckeae, del Perú central, era considerat una subespècie d'aquest fins als treballs de Gastañaga et el 2011.[1]
L'hoco unicorne (Pauxi unicornis) és un ocell de la família dels cràcids (Cracidae) que habita la selva humida de la zona andina de Bolívia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwrasow corniog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwrasowiaid corniog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Crax unicornis; yr enw Saesneg arno yw Horned curassow. Mae'n perthyn i deulu'r Cwrasowiaid (Lladin: Cracidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. unicornis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r cwrasow corniog yn perthyn i deulu'r Cwrasowiaid (Lladin: Cracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cwrasow mawr Crax rubra Cwrasow nos Nothocrax urumutum
.JPG)
2.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwrasow corniog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwrasowiaid corniog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Crax unicornis; yr enw Saesneg arno yw Horned curassow. Mae'n perthyn i deulu'r Cwrasowiaid (Lladin: Cracidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. unicornis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
The horned curassow (Pauxi unicornis), or southern helmeted curassow, is a species of bird in the family Cracidae found in humid tropical and subtropical forests. It was first described by James Bond and Rodolphe Meyer de Schauensee in 1939 from a specimen collected in Bolivia, and further birds that were described from Peru in 1971 were thought to be a new subspecies. However, the taxonomical position (as subspecies or independent species) of the birds found in Peru in 1971 is unclear. The horned curassow as originally described is endemic to Bolivia.[2] It is a large, predominantly black bird with a distinctive casque on its forehead. It is an uncommon bird with a limited range and is suffering from habitat loss, and the International Union for Conservation of Nature has rated its conservation status as being "critically endangered".
In 1937 while in Bolivia Mr M. A. Carriker found two birds, a male and female, which were in the cracid family. The specimens were subsequently described as a new species by James Bond and Rodolphe Meyer de Schauensee in 1939 and given the scientific name Pauxi unicornis placing it in a genus Pauxi alongside the species P. pauxi.[3] In 1969 another two birds, again a male and female were discovered which resembled those found by Mr. Carriker in 1937. However this time they were found in Peru a long way from the previous P. unicornis discoveries in Bolivia. These Peruvian specimens were described by John Weske and John Terborgh in 1971 as a new subspecies of P. unicornis which they named in honour of Maria Koepcke.[3]
Although the consensus at the time of discovery for P. unicornis to be a species with two subspecies in the genus Pauxi, many different suggestions have been made since. Some suggestions relate to the grouping of species and subspecies within the genus Pauxi. In 1943 Wetmore and Phelps described a new subspecies of the closely related P. pauxi called P. p. gilliardi. When Wetmore and Phelps looked at the three Pauxi forms known at the time, they concluded that P. p. gilliardi was an intermediate form between P. pauxi and P. unicornis. As a result of this they grouped all three forms into a single species with unicornis becoming a subspecies of pauxi.[4][5] This position was subsequently rejected by Charles Vaurie who argued that P. pauxi and P. unicornis were not conspecific. When Weske and Terborgh discovered the subspecies koepckeae they concluded pauxi and unicornis should be considered separate species.[3][5] Additional studies by Gastañaga and coauthors in 2011 considered koepckeae to be a wholly distinct species on the basis of a somewhat smaller and more triangular crest and different vocalisations.[6] Gastañaga et al. also coined the name Sira curassow as an English name for the bird in their 2011 paper;[6] the name used by the local inhabitants for the bird is piuri.[7]
Other taxonomic suggestions discuss whether the genus Pauxi should stand alone or be grouped with other genera. In 1965 François Vuilleumier suggested the Pauxi species should be moved into a single genus alongside all the other species in the closely related genera Mitu, Crax and Nothocrax. Just two years later Charles Vaurie opposed this 'lumping' of species and argued that Pauxi, Mitu, Crax and Nothocrax should each be their own genera.[4] Not content with either of these two options Delacour and Amadon suggested that Pauxi and Mitu should indeed be grouped with Crax, but that Nothocrax was distinct enough to be its on genus. Many subsequent authors followed Vaurie, Delacour and Amadon in having Nothocrax as a sister clade to Pauxi, Mitu and Crax, while most have followed Vaurie in having the three other clades as three distinct genera.[3][5][8]
Mitochondrial analysis conducted in 2004 suggests that P. unicornis is a sister species to Mitu tuberosum, while the other Pauxi species, P. pauxi, is sister to the combined Mitu and P. unicornis clade. This means the genus Pauxi is not monophyletic but paraphyletic, and to resolve this parsimoniously the genus Pauxi should be sunk into synonymy with Mitu.[8] The paraphyly of Pauxi could be due to incomplete lineage sorting, where a gene tree is inconsistent with its species tree, however this phenomenon should be less prevalent in deep phylogenetic splits (i.e. between genera). Because of this, Pereira et al. conclude incomplete lineage sorting is unlikely to account for the paraphyletic Pauxi genera because, according to their own analysis, Mitu and Pauxi diverged approximately 6.5mya.[8]
The horned curassow is among the largest cracid species. It measures 85 to 95 cm (33 to 37 in) in length.[9] Body mass in large males is up to 3.7 to 3.9 kg (8.2 to 8.6 lb) and only the great curassow is heavier amongst the cracids, although the black curassow and the closely related helmeted curassow are around the same length.[10] Among standard measurements, the wing chord is 38.1 to 40.2 cm (15.0 to 15.8 in), the tail is 31 to 34.8 cm (12.2 to 13.7 in) and the tarsus is 10 to 10.8 cm (3.9 to 4.3 in).[10] It has a distinctive horn or casque on the forehead which projects for over 6 cm. The plumage is generally black, but lacks a blue sheen in primary feathers, and has a white belly, thigh tufts and under-tail coverts. The tail also has white tips.[5]
The horned curassow is threatened by habitat loss. Until 2004 the horned curassow was classified as Vulnerable by the IUCN Red List due to a small and declining population, but was changed to Endangered in 2005 due to an estimated smaller range and greater risk from human activities.[11] In Bolivia the potential habitat of subspecies P. unicornis unicornis may cover an area of 4,000 km2 including the national parks: Amboró, Carrasco and Isiboro Sécure. Despite concentrated fieldwork there are many parts of this potential habitat in which no individuals have been found, for example the most north west 2,000 km2.[11]
The horned curassow (Pauxi unicornis), or southern helmeted curassow, is a species of bird in the family Cracidae found in humid tropical and subtropical forests. It was first described by James Bond and Rodolphe Meyer de Schauensee in 1939 from a specimen collected in Bolivia, and further birds that were described from Peru in 1971 were thought to be a new subspecies. However, the taxonomical position (as subspecies or independent species) of the birds found in Peru in 1971 is unclear. The horned curassow as originally described is endemic to Bolivia. It is a large, predominantly black bird with a distinctive casque on its forehead. It is an uncommon bird with a limited range and is suffering from habitat loss, and the International Union for Conservation of Nature has rated its conservation status as being "critically endangered".
La Unukorna mutuo aŭ Suda unukorna mutuo (Pauxi unicornis) aŭ simple Kornomutuo, sed konfuzige kun la alia specio nome Kornomutuo, estas specio de birdoj de la familio Kracedoj. Ĝi troviĝas en centra Bolivio en orienta deklivaro de Andoj. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj arbaroj de malaltaj teroj kaj montararbaroj.
Ĝi estas minacata pro habitatoperdo. Ĝis 2004 la Unukorna mutuo estis klasita kiel Vundebla en la IUCN Ruĝa Listo pro sia malgranda kaj malpliiĝanta populacio, sed estis ŝanĝita al Endanĝerita en 2005 pro ĉirkaŭkalkulita pli malgranda teritorio kaj pli granda risko el homa agado.[1] En Bolivio la eventuala habitato de la subspecio P. unicornis unicornis povus kovri areon de 4,000 km2 inklude la naciajn parkojn: Amboró, Carrasco kaj Isiboro Sécure. Spite koncentrita kampolaboro estas multaj partoj de tiu eventuala habitato kie oni trovis neniun individuon, ekzemple la plej nordokcidentaj 2,000 km2.[1]
En 1937 en Bolivio Sro. M. A. Carriker trovis du birdojn, masklo kaj ino, kiuj estis en la familio de Kracedoj. La specimenoj estis sekve priskribitaj kiel nova specio de James Bond kaj Rodolphe Meyer de Schauensee en 1939 kaj ricevis la sciencan nomon Pauxi unicornis lokigante ĝin en genro Pauxi kun la specio P. pauxi.[2] En 1969 oni trovis aliajn du birdojn, denove masklo kaj ino, kiuj similis al tiuj troviĝintaj de Sro. Carriker en 1937. Tamen tiun fojon ili estis trovitaj en Peruo ege for de la antaŭaj malkovroj de P. unicornis en Bolivio. Tiuj peruaj specimenoj estis priskribitaj de John Weske kaj John Terborgh en 1971 kiel nova subspecio de P. unicornis kiun ili nomis honore de Maria Koepcke.[2]
Kvankam estis interkonsento je la tempo de la malkovro por ke P. unicornis estas specio kun du subspecioj en la genro Pauxi, ekde tiam oni faris multajn diferencajn sugestojn. Kelkaj sugestoj rilatas la grupigon de specioj kaj subspecioj ene de la genro Pauxi. En 1943 Wetmore kaj Phelps priskribis novan subspecion de la tre proksime rilata P. pauxi nome P. p. gilliardi. Kiam Wetmore kaj Phelps rigardis la tri formojn de Pauxi konatan tiam, ili konkludis, ke P. p. gilliardi estas intermeza formo inter P. pauxi kaj P. unicornis. Kiel rezulto de tio ili grupigis ĉiujn tri formojn en ununura specio kun unicornis kiel subspecio de pauxi.[3][4] Tiu konsidero estis poste malakceptita de Charles Vaurie kiu asertis, ke P. pauxi kaj P. unicornis ne estas samspecifa. Kiam Weske kaj Terborgh malkovris la subspecion koepckeae ili konkludis, ke pauxi kaj unicornis estu konsiderataj separataj specioj.[2][4] Aldona studaro konfirmis, ke koepckeae estas distinga.[5] Estis interkonsento por komuna nomo kiel Sira mutuo.
Aliaj taksonomiaj sugestoj studis ĉu la genro Pauxi restu sola aŭ estu grupigita kun aliaj genroj. En 1965 François Vuilleumier sugestis, ke la specioj de Pauxi estu movitaj al sola genro kun ĉiuj la aliaj specioj en la tre proksime rilataj genroj Mitu, Crax kaj Nothocrax. Ĝuste su jarojn poste Charles Vaurie kontraŭis tiun 'grupigon' de specioj kaj asertis, ke Pauxi, Mitu, Crax kaj Nothocrax ĉiu havu siajn proprajn genrojn.[3] Ne kontenta kun iu ajn el tiuj du ebloj Delacour kaj Amadon sugestis, ke Pauxi kaj Mitu estu grupigitaj kun Crax, sed ke Nothocrax estas sufiĉe distinga por havi sian propran genron. Multaj postaj fakuloj sekvis al Vaurie, Delacour kaj Amadon je konsidero de Nothocrax kiel frata klado de Pauxi, Mitu kaj Crax, dum plej sekvis al Vaurie je havo de la tri aliaj kladoj kiel tri distingaj genroj.[2][4] [6]
Ĵusa mitokondria analizo sugestas, ke P. unicornis estas frata specio de Mitu tuberosum, dum la alia specio de Pauxi, P. paŭi, estas frata de la kombina klado de Mitu kun P. unicornis. Tio signifas, ke la genro Pauxi ne estas monofiletika sed parafiletika.[6] La parafilio de Pauxi povus ŝuldiĝi al nekompleta stirpa klasigo, kie genarbo estas nekongrua kun sia speciarbo, tamen tio estas malpli grava por profundaj filogenetikaj disigoj. Pro tio, Pereira et al konkludas ke nekompleta stirpa klasigo estas malverŝajna por la parafiliaj genroj Pauxi ĉar, laŭ sia propra analizo, Mitu kaj Pauxi diverĝis antaŭ proksimume 6.5 mj. [6]
La Unukorna mutuo estas inter la plej grandaj kracedaj specioj. Ĝi estas 85 al 95 cm longa.[7] Korpomaso ĉe grandaj maskloj estis de ĝis 3.7 al 3.9 kg kaj nur la Invaria mutuo estas pli fortika inter kracedoj, kvankam la Blankapuga mutuo kaj la tre proksime rilata Kaskomutuo estas ĉirkaŭ samlongaj.[8] Inter standardaj mezuroj, la flugillongo estas 38.1 al 40.2 cm, la vosto estas 31 al 34.8 cm kaj la tarso estas 10 al 10.8 cm.[8] Ĝi havas distingan bluecgrizan kornon aŭ kaskon ĉe la frunto kiu elstaras ĉirkaŭ 6 cm. La plumaro estas ĝenerale nigra, sed mankas blua nuanco en unuarangaj flugoplumoj, kaj havas blankajn ventron, femurtufoj kaj subvostajn kovrilojn. La vosto havas ankaŭ blankajn pintojn.[4]
Ili manĝas nuksojn kaj falintajn fruktojn kaj semojn. Nestumas en arboj je ĉirkaŭ 5 m alte. La pariĝado okazas septembre (komence de la pluvsezono).
La Unukorna mutuo aŭ Suda unukorna mutuo (Pauxi unicornis) aŭ simple Kornomutuo, sed konfuzige kun la alia specio nome Kornomutuo, estas specio de birdoj de la familio Kracedoj. Ĝi troviĝas en centra Bolivio en orienta deklivaro de Andoj. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj arbaroj de malaltaj teroj kaj montararbaroj.
Ĝi estas minacata pro habitatoperdo. Ĝis 2004 la Unukorna mutuo estis klasita kiel Vundebla en la IUCN Ruĝa Listo pro sia malgranda kaj malpliiĝanta populacio, sed estis ŝanĝita al Endanĝerita en 2005 pro ĉirkaŭkalkulita pli malgranda teritorio kaj pli granda risko el homa agado. En Bolivio la eventuala habitato de la subspecio P. unicornis unicornis povus kovri areon de 4,000 km2 inklude la naciajn parkojn: Amboró, Carrasco kaj Isiboro Sécure. Spite koncentrita kampolaboro estas multaj partoj de tiu eventuala habitato kie oni trovis neniun individuon, ekzemple la plej nordokcidentaj 2,000 km2.
El paujil unicornio[2] (Pauxi unicornis), también conocido como bitichí, piuri, paujil copete de piedra,[3] y pilisto, es una especie de ave galliforme de la familia Cracidae que se encuentra en los bosques húmedos montanos de la vertiente oriental de los Andes, Endémico de Bolivia, entre los 400 y 1200 m.s.n.m.
Mide 85 a 90 cm de longitud. Se caracteriza por una protuberancia vertical recta azul grisáceo, sobre la cera y la parte más delantera de la cabeza, que se aprecia como un cuerno. El plumaje de los machos es negro y brillante, con la punta de la cola blancas. El pico y las patas son rojos.
Se alimenta de nueces y otros frutos y semillas. Se lo ha observado cavando, probablemente para encontrar gusanos y otros invertebrados. Se alimenta de semillas de una gran variedad de plantas, entre las que se encuentran los árboles de almendrillo, negrillo(Nectandra sp.), tembre(Bactris gasipaes), jorori(Schwartzia jorori), ambaibo(Cecropia spp.), uva de monte(Quararibea putumayensis), achachairú( Rheedia amazonica), majo(Jessenia bataua), laurel palta(Pourouma minor), gargatea(Jacaratia spinosa), higuerón(Ficus sp.), bibosi(Ficus sp.), sancudilla(Socratea exorrhiza) y murure(Clarisia racemosa).
También se encontraron pequeñas piedras y barro en su tracto digestivo, algo que le ayuda a digerir su alimento.
La época de cortejo es en septiembre. Los machos cantan de octubre a enero para atraer a las hembras o para marcar su territorio. El nido se puede encontrar a 5 m del suelo.
Solitario, cauteloso y tímido, por lo que es difícil de ver, es complicado detectarlo cuando no canta. Habita zonas remotas, en donde se siente más confiado. Es arbóreo y terrestre.
Sus mayores amenazas son la caza, ya que el pueblo Yuracaré lo caza como alimento. Su otra gran amenaza es su pérdida de hábitat, que se genera gracias a la deforestación de los bosques
Se conocen una subespecie de Pauxi unicornis:[4]
Se encuentra restringida a áreas específicas como los Parques nacionales TIPNIS, Carrasco y Amboró, que se encuentran en los departamentos de Cochabamba, Santa Cruz y Beni.
El paujil unicornio (Pauxi unicornis), también conocido como bitichí, piuri, paujil copete de piedra, y pilisto, es una especie de ave galliforme de la familia Cracidae que se encuentra en los bosques húmedos montanos de la vertiente oriental de los Andes, Endémico de Bolivia, entre los 400 y 1200 m.s.n.m.
Pauxi unicornis Pauxi generoko animalia da. Hegaztien barruko Cracidae familian sailkatua dago.
Pauxi unicornis
Le Hocco unicorne (Pauxi unicornis) est une espèce monotypique d'oiseau de la famille des Cracidae. Il a été découvert en 1939 dans le secteur du parc national Carrasco, au centre de la Bolivie.
Dans la classification de référence (version 2.10, 2011) du Congrès ornithologique international, la sous-espèce Pauxi unicornis koepckeae a été séparée de cette espèce et est désormais considérée comme l'espèce à part entière Pauxi koepckeae, à la suite des travaux de Gastañaga et al. (2011).
Pauxi unicornis
Le Hocco unicorne (Pauxi unicornis) est une espèce monotypique d'oiseau de la famille des Cracidae. Il a été découvert en 1939 dans le secteur du parc national Carrasco, au centre de la Bolivie.
Pauxi unicornis je vrsta ptice iz roda Pauxi, porodice Cracidae. Živi u Boliviji i Peruu. Prirodna staništa su joj suptropske i tropske vlažne nizinske i planinske šume.
Duga je 85-90 centimetara. Ima specifičnu "kacigu" na čelu duljine preko 6 centimetara. Perje joj je općenito crne boje, ali nema plavkastog sjaja kod primarnog perja. Trbuh joj je bijele boje, te ima rese na bedru. Kod podvrste koepckeae "kaciga" je malo manje uspravna i zaobljenijeg je oblika.
Pauxi unicornis je vrsta ptice iz roda Pauxi, porodice Cracidae. Živi u Boliviji i Peruu. Prirodna staništa su joj suptropske i tropske vlažne nizinske i planinske šume.
Duga je 85-90 centimetara. Ima specifičnu "kacigu" na čelu duljine preko 6 centimetara. Perje joj je općenito crne boje, ali nema plavkastog sjaja kod primarnog perja. Trbuh joj je bijele boje, te ima rese na bedru. Kod podvrste koepckeae "kaciga" je malo manje uspravna i zaobljenijeg je oblika.
De hoornhokko (Pauxi unicornis) is een vogel uit de familie sjakohoenders en hokko's (Cracidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1939 door Bond & Meyer de Schauensee. Het is een ernstig bedreigde, endemische vogelsoort in Bolivia.
Deze hokko is 85 tot 95 cm lang. Het is een groot, zwart hoen met een hoornvormig uitsteeksel voor op de kop. De vogel lijkt sterk op de helmhokko (P. pauxi) en de sirahokko (P. koepckeae). De hoorn van deze hokko is langer en meer blauwachtig en het zwart van het verenkleed heeft eerder een groene dan een blauwe glans.[2]
De vogel komt praktisch alleen nog voor in een paar natuurreservaten in het midden van Bolivia. Het leefgebied van de vogel bestaat uit dicht begroeid, vochtig montaan bos op hoogten tussen de 450 en 1150 m boven zeeniveau.[1]
De hoornhokko heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 1500 tot 7500 individuen en de populatie-aantallen nemen af door bejaging en door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied voor agrarisch gebruik, aanleg van infrastructuur en nederzettingen. Om deze redenen staat deze soort als ernstig bedreigd ("kritiek") op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe hoornhokko (Pauxi unicornis) is een vogel uit de familie sjakohoenders en hokko's (Cracidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1939 door Bond & Meyer de Schauensee. Het is een ernstig bedreigde, endemische vogelsoort in Bolivia.
Multimedia w Wikimedia Commons Czubacz rogaty (Pauxi unicornis) – gatunek dużego ptaka z rodziny czubaczy. Występuje endemicznie w centralnej Boliwii. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisali James Bond i Rodolphe Meyer de Schauensee. Opis ukazał się w 1939 na łamach Notulae Naturae of The Academy of Natural Sciences of Philadelphia. Holotyp pochodził z okolic Palmar, znad Bolívar[3] (ekoregion Yungas de Cochabamba, Boliwia[4]). Autorzy nadali nowemu gatunkowi nazwę Pauxi unicornis, akceptowaną obecnie (2016) przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny[5]. Czubacz rogaty jest gatunkiem monotypowym[5][4].
W przeszłości czubacz rogaty był również włączony do czubacza hełmiastego (P. pauxi) jako podgatunek[6], jednak obecnie jest, zgodnie z zamysłem autorów pierwszego opisu, uznawany za odrębny gatunek[7][4][5][8]. Badania, których wyniki opublikowano w 2011, wykazały różnice między ptakami uznawanymi za jeden gatunek, P. unicornis. Wyodrębniono z niego czubacza peruwiańskiego (P. koepckeae). SACC zaakceptował propozycję. Przedstawiciele obydwu gatunków różnią się morfologią – formą „kasku” na głowie, preferowanym środowiskiem i głosem[7].
Długość ciała wynosi 85–95 cm, masa ciała samca 3850 g, samicy około 3600 g[4]. Wymiary szczegółowe holotypu i jednego paratypu (odpowiednio samca i samicy): długość skrzydła 408 i 393 mm, długość ogona 344 i 311 mm, długość dzioba 36 i 38,5 mm (od nasady kasku), długość skoku – 107 i 100,5 mm[3]. Większość upierzenia dla obserwatora zdaje się być jednolicie czarna; okolice kloaki białe. Dziób jaskrawoczerwony, „kask” u nasady dzioba jasnoniebieski[4]; mierzy 55-58,6 mm długości, a w najszerszym miejscu liczy 23-26,3 mm[7]. Nogi mają barwę jasnoczerwoną, jedynie u samca w okresie godowym zmieniają barwę na żółtą. Czubacze rogate są całkowicie allopatryczne w stosunku do czubaczy hełmiastych, które w Boliwii nie występują; przedstawicieli P. unicornis można odróżnić po kształcie kasku, głębszym dziobie i obecności krótkiego, skręconego i połyskliwego czuba[4].
Endemit środkowej Boliwii[8]. Zamieszkuje tam wschodnie stoki Andów w departamentach Cochabamba i Santa Cruz. W 1992 ptaka nieokreślonego gatunku obserwowano w południowym Peru[4]. Czubacze rogate stwierdzono w parkach narodowych Amboró i sąsiadującym Carrasco[8].
Środowiskiem życia czubacza rogatego są wilgotne lasy oraz obrzeża górskich lasów na wysokości 400-1100 m n.p.m. (wg innego źródła do 1300 m n.p.m.[4]; w odróżnieniu od reprezentantów P. koepckeae, który zamieszkuje lasy mgliste na innych wysokościach)[7]). Większość obserwacji ma jednak miejsce od 500 do 900 m n.p.m.[4]; ptaki schodzą na niższe wysokości w porze suchej[8]. Czubacze rogate zjadają owoce, nasiona, miękką materię roślinną. Prawdopodobnie zjadają także opadnięte owoce; wedle lokalnej ludności te ptaki żywią się owocami 3 gatunków Nectandra i wawrzynowatych (Lauraceae). Żerują głównie od wschodu słońca do 8:30 i od 16 do zachodu, jednak są aktywne także w ciągu dnia[4]. Alarmujący ptak wykonuje pionowe ruchy ogonem (w górę i w dół), w odróżnieniu od czubaczy peruwiańskich, które wachlują nim w poziomie. Pieśń składa się z 4 fraz trwających 8–10 s, z przerwami liczącymi 5–7 s (cała pieśń trwa blisko trzy dłużej od pieśni czubaczy peruwiańskich)[7].
Pora lęgowa rozpoczyna się wraz z nadejściem deszczy, w PN Amboró jest to wrzesień. Przypuszczalnie występuje poligynia i system zachowania typu lek, jednak inni obserwatorzy twierdzą, że występuje terytorializm i monogamia. Odkryto tylko jedno gniazdo (stan z początku 2016). Była to licząca około 30 cm średnicy konstrukcja o kształcie miski zbudowana z martwych liści i gałęzi, a umieszczona blisko 5 m nad ziemią na odizolowanym drzewie rosnącym nad wodą. W zniesieni znajdowało się jedno jajo. Prawdopodobnie samica wysiaduje sama. Pisklę ma intensywny, brązowy kolor, z wierzchu czarne znakowanie, a od spodu – płowe i białe. „Kask” na głowie staje się widoczny w wieku 1 miesiąca[4].
IUCN uznaje czubacza rogatego za gatunek krytycznie zagrożony (CR, Critically Endangered). Zasięg gatunku jest niewielki i ma ograniczony przedział wysokości. Do tego czubaczom zagraża wylesianie pod uprawy (w tym krasnodrzewi, z których można pozyskiwać kokainę). Budowa dróg i rozwój wsi również negatywnie odbijają się na czubaczach. We wszystkich częściach zasięgu czubacze są zabijane dla mięsa. Według szacunków z 2014, za 20–30 lat czubacze rogate mogą wyginąć, jeśli nie zostaną podjęte działania ochronne[8].
Czubacz rogaty (Pauxi unicornis) – gatunek dużego ptaka z rodziny czubaczy. Występuje endemicznie w centralnej Boliwii. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
O mutum-unicórnio (Pauxi unicornis) é uma espécie de ave da família Cracidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Bolívia
Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude e regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.[1]
Está ameaçada por perda de habitat.[1]
O mutum-unicórnio (Pauxi unicornis) é uma espécie de ave da família Cracidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Bolívia
Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude e regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.
Está ameaçada por perda de habitat.
Hornhocko[3] (Pauxi unicornis) är en stor sydamerikansk starkt hotad hönsfågel i familjen trädhöns.[4]
Fågeln har blåsvart fjäderdräkt, stora fötter, långa kraftiga ben, lång stjärt, röd näbb och ett blått horn i pannan. Den är två till tre gånger tyngre än en tjäder och kan vara upp till 35 centimeter längre.
Hornhocko lever enbart på östliga sidan av Anderna i Bolivia.[4] Sirahocko (P. koepckeae) behandlades fram tills nyligen som en underart till Pauxi unicornis. Den beskrevs taxonomiskt 1971 av Weske och Terborgh utifrån två skinnlagda fåglar på ett museum. 2006 lyckades den kvinnliga peruanska ornitologen Melvin Gastanaga att som första ornitolog observera den i fält och även fotografera den. Det lokala namnet på fågeln är Piuri. Fotografierna visar att taxonet har morfologiska skillnader, främst det blå hornet i pannan, och dess sång skiljer sig också. På grund av detta, och på grund av att dess systertaxon P. u. unicornis lever 100 mil söderut, betraktas de numera som två egna arter.
Hornhocko förekommer i subtropiska, eller tropiska, fuktiga låglands- och bergsskogar.
Arten är utrotningshotad främst på grund av jakt och habitatförstörelse av det redan isolerade utbredningsområdena. Sedan sirahocko urskilts som egen art kategoriserar IUCN unicornis i begränsad mening som akut hotad (CR).[1]
Wikimedia Commons har media som rör hornhocko.
Hornhocko (Pauxi unicornis) är en stor sydamerikansk starkt hotad hönsfågel i familjen trädhöns.
Pauxi unicornis là một loài chim trong họ Cracidae.[2]
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : ホウカンチョウ科 Cracidae 属 : Pauxi 種 : ミナミカブトホウカンチョウCrax unicornis
和名 ミナミカブトホウカンチョウ 英名 Bolivian helmeted curassowミナミカブトホウカンチョウ（Pauxi unicornis）は、キジ目ホウカンチョウ科に分類される鳥類。
ペルー南東部
ボリビア中部
全長85-95cm。翼長オス40.2cm、メス38.1cm。全身は黒い羽毛で被われる。尾羽基部の下面（下尾筒）は白い羽毛で被われる。
虹彩は赤褐色。嘴の色彩は赤い。額に青く細長い突起がある。種小名unicornisは「1つの角がある」の意。
額の突起は小型で後方へ傾斜する。尾羽先端の白色部は小型。
額の突起は大型。尾羽先端の白色部は大型。
標高450-1,200mにある湿潤林に生息する。
食性は植物食で、主に果実を食べる。採食は地表で行い、硬い果実を破砕し中の種子を食べる。
繁殖形態は卵生。10月にボリビアで樹上にある巣から、1個の卵が発見された例がある。
生息地では食用とされる。額の突起も含めた頭部が装飾品として利用される事もある。
開発による生息地の破壊、食用の乱獲などにより生息数は減少している。ボリビアのアムボロ国立公園では公園内の監視により生息数が増加傾向にあったが、違法的な開発や狩猟、監視員不足による生息数の減少が懸念されている。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.png){kind=small}
