dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

добавил AnAge articles
Maximum longevity: 17 years (wild)
лиценца
cc-by-3.0
авторски права
Joao Pedro de Magalhaes
уредник
de Magalhaes, J. P.
соработничко мреж. место
AnAge articles

Distribution ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Snail Kites can be found in both South and Central America. Some are also found in Mexico and Cuba. The US also has small population concentrated in Florida (Panhandle, St. Johns Marshes, Lake Okeechobee, and the Everglades)

Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Traditionally the snail kites feed on apple snails (Pomacea paludosa) found in fresh water. The apple snails are about an inch and half across. Sometimes they will also hunt small turtles, however this is only when apple snails are scarce due to natural disasters. The snail kites catch prey by hunting while in the air, slowly and close to the ground. They swoop at about twenty feet in the air. They then drop down and pull the snails from the water. They swoop down with one foot, sometimes are forced to place as much as its belly into the water. However, it always tries to avoid getting as wet as possible, especially its tails. It carries the apple snail away with its sharp, long claws. The snail kite often misses its prey, however it is accustomed to many attempts in order to sustain itself. It gets the snail from the shell using its curved bill which is slender in size, while perching on one foot. The other foot holds the snail.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Benefits ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

The Snail Kite has little effect on humans.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Benefits ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

The snail kite has little effect on humans.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Conservation Status ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

The snail kite is considered threated because of the loss of their habitat. Widespread drainage as caused the water table to be lowered permanantly. This drainage has increased the areas available for development, in particular, the habitats of snail kites. Also, they are threated by a large infestation of water hyacinth (Eichornia crassipes). These plants are very dense and form on top of the water's surface. As a result, the snail kites are unable to identify apple snails. This results in a lower feeding area, and therefore the snail kites are unable to feed regularly. Also, pesticides and nutrient-runoff from nearby areas (particularly from contruction) have affected the snail kite's habitat. This has caused a distruption in their environment. Finally, there have been cases of humans shooting the snail kites. Together, the snail kites have decreased in population. It was first designated as endangered March 11, 1967 by the Federal Registrar.

US Federal List: endangered

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Behavior ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Habitat ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Snail kites reside near freshwater lakes, marshes, and other bodies of water. They usually live where there is a large body of water (in order to see apple snails) with young, small vegetation (sawgrass and spikerushes). Particularly, they inhabit areas which contain apple snails (sloughts and flats). Also, the areas must contain scattered shrubs and trees in order for the hawks to make nesting sites. The birds often migrate from one area to another.

Terrestrial Biomes: savanna or grassland

Aquatic Biomes: lakes and ponds

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Average lifespan
Status: wild:
176 months.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Morphology ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Snail Kites are medium-sized hawks, weighing from 12-20 ounces. They are about 14-16 inches long and have a wingspan of 43-36 inches. The females are very slightly smaller than the male (weight and length). They are sexually dimorphic in color. Males are traditionally slate gray with brown on the upper wing, with orange legs. Females are brown with white streaks (on face, chest, throat) and yellowish legs. Both male and female snail kites have red eyes, squarely tipped tail (dark in color) with a white base, and a slender, curved, hookied bill (black). When they are young, the birds resemble females.

Range mass: 340 to 567 g.

Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Reproduction ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Traditionally, snail kites have a mating season from February until June. The mating season varies due to weather conditions. However, it isn't uncommon for them to mate all other times during the year as well. The courtship process includes a variety of aerobatics and stick-carrying displays. The males perform short ascents and descents through the air, while beating their wings slowly. After this, the females invite the males to bring her food and other necessities (particularly for building a nest). The nests are usually formed in a colony (with individual nests being rarely constructed) of loose, bulky material. The nests are traditionally about thirteen inches in diameter and about 3 to 10 feet above the water (trees, shrubs). 2-4 eggs are usually laid and can be white, brown, or spotted. The eggs must be kept warm (incubated) for 27 or 28 days. Both parents participate in the incubation process of the eggs, as well as raising the newborns. Parents feed their children for about 2 months. It is also common for snail kites to have multiple mating partners.

Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous

Average time to hatching: 30 days.

Average eggs per season: 3.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Tyson, K. 2002. "Rostrhamus sociabilis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rostrhamus_sociabilis.html
автор
Kim Tyson, Cocoa Beach High School
уредник
Penny Mcdonald, Cocoa Beach High School
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Amenazas ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Los principales factores de riesgo para esta especie son la pérdida de hábitat debida al relleno de áreas inundables, drenaje y desecación de cuerpos de agua, modificación de la vegetación por actividades humanas, la cacería y la contaminación por plaguicidas (Sykes 1985b, Sykes 1979). El uso de plaguicidas organoclorados puede afectar la sobrevivencia del gavilán caracolero y de sus presas, caracoles dulceacuícolas de los géneros Pomacea y Apullaria ; en algunos análisis realizados en cadáveres y huevos no eclosionados de estos gavilanes se encontraron residuos de estos pesticidas (Sykes et al. 1995, Sykes 1985b).

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

En general, los cuerpos de agua dulce han sufrido un impacto considerable, lo que a su vez afecta la permanencia de las especies asociadas a ellos. Entre las principales causas de modificación de los ecosistemas dulceacuícolas están la construcción de carreteras, relleno de áreas inundables, desecación de pantanos, deforestación y modificación de la vegetación por actividades agrícolas (cultivo de caña) y ganaderas, al igual que la pesca excesiva y la explotación inadecuada de recursos, en especial bancos de arena (Flores-Villela y Gérez 1988). La contaminación por petróleo, plaguicidas, fertilizantes, desechos de la industria azucarera y papelera, así como por otros desechos industriales, como compuestos tóxicos y metales pesados, así como desechos urbanos, son otros factores que disminuyen la calidad y disponibilidad de hábitat para el gavilán caracolero (Sykes 1985b).

Refugios

Actualmente, los refugios para esta especie los constituyen las Áreas Naturales Protegidas que incluyen sistemas dulceacuícolas, entre las que tenemos las Reservas Especiales de la Biósfera Sierra de Santa Martha y Volcán de San Martín, la región de los Humedales de Alvarado y la Laguna del Castillo, Veracruz, la Reserva de la Biosfera Pantanos de Centla en Tabasco y la Laguna de Términos, los Petenes y Calakmul en Campeche. Finalmente, la Reserva de la Biósfera La Encrucijada en Chiapas y los Humedales Costeros de la Península de Yucatán también representan refugios para esta especie (Arizmendi y Márquez 2000).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Biología ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Historia de vida

Especie residente, común localmente, aunque puede estar distribuida en parches (Winker 1997, Stotz et al. 1996, Monroe 1968, Rusell 1964, Slud 1964, Loetscher 1941). Binford (1989) la consideraba un visitante de verano raro en las zonas de agua dulce someras del estado de Oaxaca, aunque menciona que la condición de residencia de esta especie es incierta para el estado. Más tarde, Schaldach y colaboradores (1997) reportan una observación de esta especie en invierno y la consideran residente. En lugares con cuerpos de agua dulce llega a ser la especie de halcón más común (Haverschmidt 1970, Loetscher 1941).
Existen 3 subespecies de R sociabilis, las cuales se diferencian principalmente por el tamaño (Bierregaard 1994). En esta especie, los juveniles adquieren el plumaje del subadulto en un año y el del adulto hasta el tercer año (Sykes 1979). Los gavilanes caracoleros permanecen activos en un lugar solamente cuando hay suficiente agua. Si el pantano o ciénega se seca, el tamaño poblacional de los caracoles se reduce drásticamente por depredación y los sobrevivientes se entierran en el lodo del fondo, con lo que dejan de estar disponibles para los gavilanes. Debido a esto, cuando hay sequías, los gavilanes se ven forzados a moverse hacia otras áreas y presentan movimientos nomádicos (Sykes 1979). Tienen una longevidad en cautiverio de 12 a 13 años y 10 años o un poco más en vida silvestre (Sikes 1979). Los llamados que emiten son guturales y secos, semejantes a los de una cabra (Stiles et al. 1989, Slud 1964). Los depredadores de estos gavilanes, sobretodo de jóvenes en el nido, son búhos (Strix varia y Bubo virginianus), serpientes (Elaphe obsoleta) y mapaches (Procyon lotor) (Sykes et al. 1995).


Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

No hay estudios particulares de esta especie en México, sin embargo, en otros trabajos sobre la ornitofauna regional existen algunos datos sobre las poblaciones del gavilán caracolero, por ejemplo, en un trabajo en Surinam, Haverschmidt (1954) lo consideró una especie común y abundante, sobretodo en zonas de cultivo de arroz. La mayoría de los autores la consideraban una especie común localmente (Monroe 1968, Rusell 1964, Slud 1964, Loetscher 1941). Sin embargo, Parker et al. (1982) la consideraron una especie rara en las zonas pantanosas de Perú.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Biología de poblaciones ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Demografía

Las variaciones demográficas en las poblaciones del gavilán caracolero obedecen a diversos factores. Entre ellos tenemos la tasa de éxito reproductivo, la cual se ha estimado en 48% (Sykes 1979), 50% (Sykes 1987, citado en Sykes et al. 1995), 30-46% (Bennets et al. 1988, citado en Sykes et al 1995) y 22-32% (Snyder et al. 1989). De acuerdo con Snyder et al. (1989) una de las causas de bajo éxito reproductivo es la caída de los nidos de los árboles. Otro factor que influye en la demografía de esta especie es la tasa de eclosión (de aproximadamente el 50%), así como la depredación, deserción de nidos, la duración de la temporada reproductiva (varios intentos de anidación y múltiples puestas) y el periodo de crianza de los pollos; además, el tiempo que les toma a estas aves alcanzar la madurez sexual (en esta especie es de 1 a 2 años) y finalmente, una tasa de sobrevivencia alta para adultos y juveniles en las épocas favorables combinada con una alta vulnerabilidad a las sequías, debido a la especialización de su dieta (Snyder et al. 1989).

Reclutamiento

A partir de análisis hechos en las poblaciones de gavilanes caracoleros en Florida, se determinó que se producen en promedio dos individuos por año y por nido exitoso (Snyder et al. 1989, Sykes 1979). En los años de sequía la actividad reproductiva puede desaparecer en un lugar dado, mientras que en los años de abundancia casi el 85% de los nidos producen juveniles (Sykes 1979) La mortalidad de juveniles fue de aproximadamente 41% (basados en poblaciones monitoreadas por 6 años) y las principales causas de mortalidad fueron parásitos, depredación, condiciones climáticas y accidentes (Sykes 1979).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Comportamiento ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Permanecen gran parte del tiempo perchados e inmóviles, aunque, en ocasiones, vuelan al medio día. Cuando están volando se desplazan de arriba hacia abajo, aparentemente de manera aleatoria; ocasionalmente, maniobran en el aire al ajustar la posición de sus alas y cola (Slud 1964). Estos gavilanes son muy sociables y pasan las noches en sitios comunales, a menudo asociados a otras especies como garzas y otras aves acuáticas coloniales (Slud 1964, Haverschmidt 1954). Estos lugares son utilizados durante unos cuantos años (de 3 a 6 máximo), el número de individuos utilizando una percha de descanso puede ser de 1 a 113 (Sykes 1985a).

Cuando buscan alimento vuelan sobre los cuerpos de agua lenta y pesadamente, capturan caracoles con las patas en el agua o la vegetación y luego se perchan para comerlo (Elizondo 2000, Stiles et al. 1989, Haverschmidt 1970). Cazan en aguas someras (0.2-1.3m de profundidad) (Sykes 1979). Para extraer a los caracoles de sus conchas primero sujetan al caracol entre los talones y una rama o entre un talón y una rama, luego el gavilán inserta su pico, aparentemente entre la concha y el opérculo, y luego mueve el cuello hacia delante y hacia atrás para sacar el opérculo. Una vez que el opérculo es removido el caracol es colocado con la abertura hacia arriba y el espiral de la concha hacia uno de los lados. A continuación el gavilán coloca la mandíbula superior dentro de la concha y la inferior afuera, corta el músculo columelar con unos cuantos golpes del pico y entonces consume la masa muscular del caracol, dejando caer la concha intacta al suelo. Finalmente, el gavilán desecha el tracto digestivo antes de separar pedazos del cuerpo del caracol y comerlos o llevarlos a un pollo (Beissinger et al. 1988). La extracción del caracol de su concha les toma menos de un minuto (Beissinger et al. 1988).

Durante la temporada reproductiva los gavilanes caracoleros defienden una pequeña área de entre 4 y 30m de radio alrededor del nido (Sykes et al. 1995, Beissinger et al. 1988). Cuando la población de caracoles es muy grande se ha visto a algunos gavilanes defender territorios a lo largo de canales de agua (Snyder y Snyder 1970). En Florida, si el alimento es abundante, la mayoría de los nidos son abandonados por uno de los padres cuando los pollos tienen entre 3 y 6 semanas de edad (Beissinger et al. 1988).


Ámbito hogareño

Durante la temporada reproductiva los gavilanes caracoleros defienden una pequeña área de entre 4 y 30m de radio alrededor del nido (Sykes et al. 1995, Beissinger et al. 1988).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Conservación ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Para la conservación de esta especie en México se necesitan implementar estrategias de vigilancia y manejo en las Áreas Naturales Protegidas en las que se le ha reportado, así como incluir nuevas áreas en el programa de Áreas Naturales Protegidas, sobretodo en la región de Tabasco y Veracruz. También es importante conservar los cuerpos de agua, sobretodo las zonas pantanosas, y evaluar el impacto que tiene sobre las poblaciones de esta especie el uso de pesticidas y plaguicidas. Se deben conservar las zonas pantanosas incluidas en su área de distribución y promover estudios de la especie y de sus presas en México.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Descripción ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Gavilán de entre 40 y 50 cm de longitud y entre 360 y 393g de peso. Otros datos merísticos son: envergadura de 115cm, longitud alar de 365-382 mm, tarso de 51-53 m y cola de 187-205 mm. (Bierregaard 1994, Macouzet 1993). Ave esbelta, de pico delgado y curvo, alas largas y redondeadas, cola en forma de "V". Punta, base y cobertoras superiores de la cola color blanco; iris rojo (Stiles et al. 1989). Los machos son de color negro o gris oscuro, con lores y cere rojos y patas rojas o anaranjadas. Las hembras son café oscuro, con las partes inferiores rayadas de blanco amarillento, línea postocular oscura, mancha blanca en la base de la cola, cere y patas anaranjado brillante (Bierregaard 1994, Stiles et al. 1989, Álvarez del Toro 1971). Los inmaduros son parecidos a las hembras, pero con iris y patas café y coloración general es más ocrácea o rojiza (Bierregaard 1994, Stiles et al. 1989). Los juveniles adquieren el plumaje subadulto en su tercer año y la coloración del adulto en el cuarto (Bierregaard 1994, Sykes 1979).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Distribución ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Actual

MEXICO / CAMPECHE

Histórica-actual

MEXICO

Distribución histórica: En México, desde Guerrero (localmente) y Veracruz, hacia Oaxaca, Chiapas y la Península de Yucatán. En el estado de Chiapas se encuentra en las regiones tropicales y templadas del estado (Álvarez del Toro, 1971).

Distribución actual: Existen algunos reportes recientes de esta especie en diversas estados del país, entre ellos Campeche (en las regiones Pacaitún y las Áreas de Importancia para la Conservación de las Aves en México Laguna de Términos y Los Petenes), Oaxaca (Tapanatepec, Niltepec), Tabasco (Macuspana, Cantemoc, Villahermosa, Comalcalco, Miramar, Teapa) y Veracruz (Humedales de Alvarado, Catemaco, Coatzacoalcos, Tlacotalpan, Sierra de los Tuxtlas). También en Chiapas (Reserva de la Biosfera La Encrucijada), la Península de Yucatán (AICAS Ichka´Ansijo y Humedales Costeros del Norte) y Quintana Roo (AICA U Yumil C´eh) (Arizmendi & Márquez, 2000; Schaldach et al., 1997; Macouzet, 1993; Winker et al., 1992). Finalmente, hay observaciones cerca del poblado Flores Magón Municipio Villaflores en Chiapas (Guzmán com. pers.).

ND

Desde Florida (en la región del Lago Okeechobee, la cuenca de los Everglades, la parte superior del Río St. John's y los lagos del centro de Florida) hasta Argentina; pasando por Cuba y la Isla de Pinos.
Hacia el sur hasta Nicaragua, el noroeste de Costa Rica Panamá (localmente) y hacia Sudamérica desde Colombia, Venezuela y el sur de las Guyanas; al oeste de los Andes hacia el oeste de Ecuador, y al este de los Andes hasta Argentina, Uruguay y el suroeste de Brasil (AOU, 1998).

MEXICO / CHIAPAS

Rancho El gavilán, Ocozocuatla. La Junta, Unión del río la Venta y río Negro, Reserva El Ocote. Lagos de Montebello. Acapetahua: La Encrucijada, Estero El Hueyate.

MEXICO / OAXACA

México, Oaxaca, 14 km. E Temaxcal. Sobre carretera.

MEXICO / QUINTANA ROO

Lázaro Cárdenas, 4.5 km. S San Pedro Peralta. Isla Mujeres, 52.7 km. Felipe Carrillo Puerto-Vigía Chico por la estación Sta. Teresa.

MEXICO / TABASCO

Cinco millas al sur de Miramar, 1 km de Comalcalco.

MEXICO / VERACRUZ

Villa Isla: 12 km. E por carretera Villa Isla, Santiago Tuxtla. Villa Isla: 14 km. E por carretera Santiago Tuxtla. Catemaco, Motel Koniapan.

MEXICO / YUCATAN
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Ecología ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Debido a que este gavilán se alimenta casi exclusivamente de caracoles del género Pomacea, es afectado por los cambios hidrológicos que influyen en la dinámica poblacional de estos caracoles y por lo tanto, en la disponibilidad de alimento para el gavilán caracolero. Los caracoles del género Pomacea se encuentran en áreas extensas inundadas (Kushlan 1975, citado en Mooij et al. 2002) y su disponibilidad se reduce durante las sequías. Como consecuencia de esto, la dinámica poblacional de R. sociabilis está fuertemente asociada a los ciclos hidrológicos de los hábitats que ocupa (Mooij et al. 2002, Sykes et al. 1995).

Estudios realizados en Florida demostraron que algunas poblaciones son muy móviles y pueden escapar a las condiciones de sequía locales desplazándose a zonas en las que aún hay disponibilidad de recursos (Takekawa y Beissinger 1989). La viabilidad de las poblaciones de gavilanes caracoleros depende de la extensión y duración de la sequía, de manera que sequías de corta duración y extensión limitada producirían una respuesta conductual en los gavilanes (se moverían hacia una nueva localidad) pero el tamaño poblacional podía mantenerse constante. Cuando el periodo de sequía se hace más severo, la probabilidad de una respuesta numérica (cambios en las tasas de sobrevivencia y reproducción) se incrementa, porque las aves son incapaces de compensar la sequía con una respuesta conductual (Mooij et al. 2002).

Los cambios en el nivel de agua de las áreas que ocupa el gavilán caracolero no sólo determinan la disponibilidad de hábitat, de recursos y los movimientos de estas aves, sino que también tienen influencia en las tasas de sobrevivencia, de reproducción y en las modificaciones de la estructura de los hábitats (Sykes et al. 1995). Además de los cambios en el nivel de agua, otros factores que regulan el tamaño poblacional del gavilán caracolero son la frecuencia y severidad de las sequías y la duración de la etapa juvenil de las aves (Sykes et al. 1995).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Estado de conservación ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

Pr sujeta a protección especial




NOM-059-SEMARNAT-2010

Pr sujeta a protección especial




CITES

Apéndice II




UICN

LC Preocupación menor




Otras clasificaciones de riesgo



лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Estrategia trófica ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Es un ave muy especializada en sus hábitos alimenticios, y su alimentación se basa principalmente en caracoles de agua dulce de los géneros Pomacea y Ampullaria (Elizondo 2000, Bierregaard 1994, Stiles et al. 1989, Beissinger et al. 1988, Murphy 1955); aunque también pueden llegar a comer cangrejos, tortugas y pequeños mamíferos (Mader 1981, Sykes 1974). En Venezuela se determinó que la dieta de estas aves era 90% caracoles y 10% cangrejos (Beissinger et al. 1988). El tamaño promedio de los caracoles que consumen es de 55.8mm (Beissinger et al. 1988).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Hábitat ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Siempre asociada a cuerpos de agua dulce abiertos, sobretodo pantanos, pero también en ríos, arroyos, estanques y lagos (AOU 1998, Komar 1998, Beissinger et al. 1988, Andrle 1967). Las zonas que ocupa incluyen manchones de árboles, arbustos dispersos y otras plantas de poca altura. Generalmente se posa en árboles bajos y arbustos (Parker et al. 1982, Sykes 1979, Álvarez del Toro 1971). En Surinam, se reportó que frecuentaba los cultivos de arroz en busca alimento (Haverschmidt 1954).

Macroclima

Se distribuye en climas cálidos húmedos (Acm, Am, Af) y semihúmedos (Aw2, Aw1, Aw0) con temperaturas promedio de 18 a 22ºC, así como en climas semicálidos secos (BS1). Se encuentran en alititudes que van desde el nivel del mar hasta los 1000msnm (Stotz et al. 1996, García 1981, INEGI 2001).



Tipo de ambiente

Se encuentra en diferentes tipos de vegetación de tierras bajas como selvas medianas subcaducifolias, selvas bajas caducifolias, pantanos, tulares, popales, zapotonales, vegetación flotante y subacuática, palmares y vegetación de dunas costeras, matorral costero, manglares (Stotz et al. 1996, Bierregaard 1994, Hilty y Brown 1986, Álvarez del Toro 1971, Paynter 1955, Friedmann et al. 1950).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Relevancia de la especie ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Relevancia de la especie

Es una rapaz muy especializada, que representa un regulador potencial de las poblaciones de caracoles en cuerpos de agua dulce. Debido a su estrecha asociación con sistemas dulceacuícolas y a sus hábitos alimenticios, se considera una especie indicadora del estado de conservación de ambientes acuáticos y de contaminación en los mismos (Stotz et al. 1996). Es sensible a la destrucción de hábitat y a la cacería (Slud 1964). Winker (1997) la considera una especie amenazada en la región de los Tuxtlas.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Reproducción ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Se reproducen de julio a septiembre, durante la época de lluvias (Elizondo 2000, Haverschmidt 1954). El periodo de anidación y de dependencia de los pollos es muy largo, por lo que los gavilanes sólo se reproducen cada dos años (Snyder et al. 1989). El cortejo consiste, básicamente, en vuelos durante los cuales el macho emite sonidos y a veces lleva en el pico una ramita verde con hojas; los vuelos de cortejo duran en promedio de 1 a 5min. En algunas ocasiones, los machos llevan caracoles a las hembras antes de la cópula, la cual se realiza poco después de que la hembra se come al caracol.

El nido es una copa pequeña y poco profunda, hecha de ramas y localizada a unos pocos metros sobre el agua, en parches aislados de árboles; entre las especies de árboles que utilizan están palmas de la especie Copernicia tectorum. Es común que dos o más parejas aniden en asociación y se han llegado a encontrar más de 50 nidos en colonias dispersas (Sykes 1979, Haverschmidt 1970). Ponen de 3 a 4 huevos de color blanco pardusco con marcas cafés (Stiles et al. 1989). Ambos padres participan en la incubación (Beissinger et al. 1988, Heverschmidt 1970). Cuando el macho llega al nido para relevar a la hembra en la incubación, llega al nido con una ramita, la cual es tomada por la hembra antes de levantarse del nido y dejarle su lugar. La hembra acomoda la ramita en el borde del nido y se va (Haverschmidt 1970). Estas aves pueden reproducirse antes de adquirir el plumaje adulto (Sykes 1979, Haverschmidt 1970).

El éxito reproductivo de esta especie es de, aproximadamente, 48% (Sykes 1979), aunque en un estudio semejante Snyder et al. (1989) determinaron un éxito reproductivo bajo, con un máximo 34% de los nidos encontrados en etapas iniciales exitosos durante los años de abundancia; la tasa de reclutamiento en este estudio fue de 0.28 individuos por nido. Se ha determinado que el éxito reproductivo varía entre diferentes lugares y se relaciona con el tipo de sustrato empleado para construir el nido, el nivel de depredación, la tasa de abandono de nido en relación con la abundancia de recursos y los periodos de sequía (Snyder et al. 1989). Según el estudio de Snyder et al. (1989), la productividad de las poblaciones de este gavilán está influenciada favorablemente por los múltiples intentos de anidación y re-anidación durante la temporada reproductiva.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Ayala-Islas, D. E. & Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J. 2009. Ficha técnica de Rostrhamus sociabilis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
автор
Ayala-Islas, D. E.
автор
Morales-Pérez, J. E.y Guzmán-Hernández, J.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Conservation Status ( шпански; кастиљски )

добавил INBio
Es considerada una especie bajo amenaza de extinción, debido a la pérdida de su hábitat a causa del drenaje, utilizado por el ser humano para establecer cultivos como el arroz, el sorgo, etc. Está protegida y regulada por la Ley de Conservación de la Vida Silvestre No. 7317, la Ley Orgánica del Ambiente No. 7554 y el decreto No. 26435-MINAE. Asimismo está incluida en el Apéndice ll del Convenio sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestre (CITES).

La población ha disminuido notoriamente en los últimos años a causa de la destrucción del hábitat, especialmente en la cuenca del río Tempisque.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
INBio, Costa Rica
автор
Luis Humberto Elizondo C.
уредник
The Nature Conservancy
соработничко мреж. место
INBio

Habitat ( шпански; кастиљски )

добавил INBio
Viven en charcas, pantanos y lagunas.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
INBio, Costa Rica
автор
Luis Humberto Elizondo C.
уредник
The Nature Conservancy
соработничко мреж. место
INBio

Diagnostic Description ( шпански; кастиљски )

добавил INBio
Localidad del tipo: Corrientes cerca de Río de la Plata, Argentina.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
INBio, Costa Rica
автор
Luis Humberto Elizondo C.
уредник
The Nature Conservancy
соработничко мреж. место
INBio

Diagnostic Description ( шпански; кастиљски )

добавил INBio
Mide 41 cm. y pesa 375 grs. El pico es un gancho largo y delgado, las alas son largas y redondeadas y la cola presenrta una muesca. Las coberteras de la cola y la mitad basal de la misma son blancas y la mitad posterior es negra, con una banda terminal delgada y blanca o ante. El macho adulto es negro pizarra con cera y patas rojo o naranja. Las hembras son principalmente de color café negruzco. La cara es color ante con lista postocular oscura y la región inferior muestra un profuso listado ante. El iris es rojo y la cera y las patas son anaranjadas. Los individuos inmaduros son similares a las hembras, aunque el ante es más ocráceo o rojizo; el iris es café y las patas son parduzcas.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
INBio, Costa Rica
автор
Luis Humberto Elizondo C.
уредник
The Nature Conservancy
соработничко мреж. место
INBio

Reproduction ( шпански; кастиљски )

добавил INBio
Su nido consiste en una copa profunda hecha de palos, a unos pocos metros de la superficie del agua, en un grupo de árboles aislados en pantanos. Es usual que aniden en asociación 2 o más parejas. Ponen 3 o 4 huevos de color blanco anteado, fuertemente manchados de café. Se reproducen de julio a setiembre.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
INBio, Costa Rica
автор
Luis Humberto Elizondo C.
уредник
The Nature Conservancy
соработничко мреж. место
INBio

Trophic Strategy ( шпански; кастиљски )

добавил INBio
Se alimentan casi exclusivamente de grandes caracoles (sobre todo de Pomacea y Ampullaria costaricensis). Vuelan bajo, atrapan con sus patas a su presa en el agua o la vegetación, y luego se posan sobre una percha para extraer el cuerpo carnoso de la concha, a la que descartan intacta.

Cuando buscan alimento vuelan bajo sobre el pantano en forma lenta y algo pesada.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
INBio, Costa Rica
автор
Luis Humberto Elizondo C.
уредник
The Nature Conservancy
соработничко мреж. место
INBio

Distribution ( шпански; кастиљски )

добавил INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente localmente común en la cuenca del río Tempisque y la región de Río Frío-Caño Negro. Es rara y esporádica en el resto de las bajuras, tanto de la vertiente atlántica como de la del Pacífico.


Distribucion General: Se distribuye del sur de Florida y el sureste de México hasta el Ecuador y el norte de Argentina.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
INBio, Costa Rica
автор
Luis Humberto Elizondo C.
уредник
The Nature Conservancy
соработничко мреж. место
INBio

Behavior ( шпански; кастиљски )

добавил INBio
Permanece gran parte del tiempo perchado e inmóvil. En ocasiones vuela al medio día.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
INBio, Costa Rica
автор
Luis Humberto Elizondo C.
уредник
The Nature Conservancy
соработничко мреж. место
INBio

Cyclicity ( шпански; кастиљски )

добавил INBio
Presentan movimientos estacionales muy pronunciados como respuesta a cambios en el nivel del agua.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
INBio, Costa Rica
автор
Luis Humberto Elizondo C.
уредник
The Nature Conservancy
соработничко мреж. место
INBio

Rostrhamus sociabilis ( астурски )

добавил wikipedia AST

El caracoleru común[1] (Rostrhamus sociabilis), tamién conocíu como elanio caracoleru, gavilán caracoleru o bilanu caracoleru, ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae que cría de manera residente en América del Sur tropical, les Antilles y el centru y sur de Florida.

Carauterístiques

Les nales son llargues, anches y arrondaes. La cola ye llarga; el obispillo y les coberteras infracaudales son blancos. El picu, escuru y bien ganchudu, ye una adaptación a la so dieta, que consiste casi puramente en cascoxos de llaguna del xéneru Pomacea (familia Ampullariidae). El machu adultu tien el plumaxe gris azuláu escuru, coles remeres más escures; les pates y la cera son coloraes. La fema adulta tien l'envés castañu escuru y el banduyu pálidu con munches franxes; la cara ye ablancazada con zones más escures detrás y sobre el güeyu; les pates y la cera son de color mariellu o naranxa. El neñones son similares a la fema adulta, pero la corona presenta franxes.

Hestoria natural

Ye una ave de güelgaes d'agua duce, qu'añera en parrotales o nel suelu. Pon de 3 a 4 güevos. Mide unos 45 cm de llargor y 120 cm de valumbu. Ye una especie gregaria; forma grandes bandaes pel hibiernu. El vuelu ye lentu, cola cabeza escontra baxo en busca de cascoxos. Una vegada alcontráu'l cascoxu, prindar y va a la so caña favorita a come-y lo.Con una pata suxetar na caña y na otra sostien al cascoxu. Mientres lo sostien cola garra, col picu fai un furacu na concha, na parte más inicial de la espira onde'l cascoxu ta retraído y por él estrayer ensin comese l'opérculu. Unu atopa espardíos pela vera del ríu Paraná les conches escarcavonaes y los opérculos, en montones.

El caracoleru común ye una especie en peligru nos Everglades de Florida, con una población de menos de 400 pareyes de cría. Demostróse que'l control del nivel de l'agua nos Everglades ta abrasando la población de cascoxos.

==Subespecies reconocen trés subespecies de Rostrhamus sociabilis:[2]

Galería d'imáxenes

Referencies

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia AST

Rostrhamus sociabilis: Brief Summary ( астурски )

добавил wikipedia AST
Rostrhamus sociabilis

El caracoleru común (Rostrhamus sociabilis), tamién conocíu como elanio caracoleru, gavilán caracoleru o bilanu caracoleru, ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae que cría de manera residente en América del Sur tropical, les Antilles y el centru y sur de Florida.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia AST

Caragoler comú ( каталонски; валенсиски )

добавил wikipedia CA

El caragoler comú o milà dels Everglades[1] (Rostrhamus sociabilis) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) i única espècie del gènere Rostrhamus. Habita aiguamolls d'aigua dolça de la zona Neotropical, des dels pantans del sud de Florida i Cuba, sud de Mèxic incloent la Península de Yucatán, Nicaragua, Panamà, i des de Colòmbia, Veneçuela i Guaiana, cap al sud, per l'oest dels Andes fins a l'oest d'Equador i per l'est dels Andes a través de l'est d'Equador, Brasil (localment), est de Bolívia i Paraguai fins a Uruguai i nord de l'Argentina.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Caragoler comú Modifica l'enllaç a Wikidata


лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autors i editors de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CA

Caragoler comú: Brief Summary ( каталонски; валенсиски )

добавил wikipedia CA

El caragoler comú o milà dels Everglades (Rostrhamus sociabilis) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) i única espècie del gènere Rostrhamus. Habita aiguamolls d'aigua dolça de la zona Neotropical, des dels pantans del sud de Florida i Cuba, sud de Mèxic incloent la Península de Yucatán, Nicaragua, Panamà, i des de Colòmbia, Veneçuela i Guaiana, cap al sud, per l'oest dels Andes fins a l'oest d'Equador i per l'est dels Andes a través de l'est d'Equador, Brasil (localment), est de Bolívia i Paraguai fins a Uruguai i nord de l'Argentina.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autors i editors de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CA

Barcud malwod ( велшки )

добавил wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Barcud malwod (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: barcudiaid malwod) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rostrhamus sociabilis; yr enw Saesneg arno yw Everglade kite. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. sociabilis, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r barcud malwod yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
Aquila wahlbergi.jpg
Barcud wynepgoch Gampsonyx swainsonii
Gampsonyx swainsonii Pearl Kite.jpg
Eryr Adalbert Aquila adalberti
Aquila adalberti (ad.).jpg
Eryr Bonelli Aquila fasciata
Bonelli's Eagle.jpg
Eryr euraid Aquila chrysaetos
Maakotka (Aquila chrysaetos) by Jarkko Järvinen.jpg
Eryr Gurney Aquila gurneyi
AquilaGurneyiWolf.jpg
Eryr nadroedd Madagasgar Eutriorchis astur
EutriorchisAsturKeulemans.jpg
Eryr rheibus Aquila rapax
2012-tawny-eagle-0.jpg
Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis
Steppe Eagle Portrait.jpg
Eryr ymerodrol Aquila heliaca
Eastern Imperial Eagle cr.jpg
Fwltur yr Aifft Neophron percnopterus
Egyptian vulture.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Awduron a golygyddion Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CY

Barcud malwod: Brief Summary ( велшки )

добавил wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Barcud malwod (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: barcudiaid malwod) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rostrhamus sociabilis; yr enw Saesneg arno yw Everglade kite. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. sociabilis, sef enw'r rhywogaeth.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Awduron a golygyddion Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CY

Snegleglente ( дански )

добавил wikipedia DA

Snegleglente (Rostrhamus sociabilis) er en middelstor rovfugl i høgefamilien. Den findes fra Florida i USA til det sydlige Sydamerika og hører til blandt de mest specialiserede rovfugle, da den næsten udelukkende lever af snegle fra ferskvand.

Snegleglenten er den eneste art i slægten Rostrhamus.


Kilder/Eksterne henvisninger

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-forfattere og redaktører
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DA

Snegleglente: Brief Summary ( дански )

добавил wikipedia DA

Snegleglente (Rostrhamus sociabilis) er en middelstor rovfugl i høgefamilien. Den findes fra Florida i USA til det sydlige Sydamerika og hører til blandt de mest specialiserede rovfugle, da den næsten udelukkende lever af snegle fra ferskvand.

Snegleglenten er den eneste art i slægten Rostrhamus.


лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-forfattere og redaktører
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DA

Schneckenweih ( германски )

добавил wikipedia DE

Der Schneckenweih (Rostrhamus sociabilis), auch als Schneckenmilan bezeichnet, ist ein Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae).

Beschreibung

 src=
Jungvogel mit Apfelschnecke
 src=
Weiblicher Schneckenweih

Der Schneckenweih erreicht eine Länge von 39 bis 48 Zentimeter und eine Spannweite von 99 bis 115 Zentimeter. Die Flügellänge beträgt 328 bis 382 Millimeter, die Schwanzlänge 158 bis 210 Millimeter, und der Schnabel misst zwischen 28 und 40 Millimetern. Das Gewicht eines erwachsenen Männchens beträgt bis zu 385 Gramm, Weibchen sind mit 415 Gramm etwas schwerer. Der Schneckenweih hat lange, breite, am Flügelbug stark gerundete, tief gefingerte Flügel, einen langen Schwanz, einen weißen Bürzel und weiße Unterschwanzdecken. Die Schwanzoberseite ist beim Männchen schwarz, die Unterseite zeigt ein deutliches, recht breites schwarzes Subterminalband. Der dünne Hakenschnabel ist unverwechselbar und ein perfekt angepasstes Werkzeug zum Öffnen von Schneckenhäusern. Der spitz zulaufende, schmale Oberschnabel krümmt sich sichelförmig über den Unterschnabel. Die Iris beider Geschlechter ist hellrot. Das Gefieder des erwachsenen Männchens ist einheitlich dunkel blaugrau. Die langen Beine sind orangerot. Rücken und Flügeloberseite der Weibchen sind dunkelbraun, bis auf die Arm- und Handschwingen sind die meisten Deckfedern etwas heller gesäumt. Die Unterseite ist etwas heller braun und unregelmäßig weiß gefleckt. Das meist fast reine Weiß der Kehle geht in einen unterschiedlich stark ausgeprägten dunkelbraunen Brustfleck über. Im Flug fallen beim Weibchen das breite, helle Feld im Bereich der mittleren Handschwingen, sowie die rötlichbraune Färbung der unteren Flügeldecken auf. Die Unterschenkel sind bis zum Lauf bei beiden Geschlechtern in der Farbe des Bauchgefieders behost. Die unbefiederten Bereiche um das Auge, die Wachshaut, sowie die Beine sind gelborange. Die juvenilen Vögel sehen dem Weibchen ähnlich, der Oberkopf ist jedoch gestreift und die Unterseite ist cremefarben und zeigt eine deutliche Streifenmusterung. Die Iris ist braun, der Zügel cremefarben und die Beine sind gelblich.

Verbreitung

 src=
hellgrün:Brutgebiete, die im Winter geräumt werden
gelbes Feld: Brutgebiete in Florida und auf Kuba

Der Schneckenweih kommt in vier Unterarten im tropischen Südamerika, Kuba, Ostmexiko, in der Karibik sowie in Zentral- und Südflorida in den Vereinigten Staaten vor. R. s. sociabilis ist von Nicaragua bis Südamerika verbreitet. Das Verbreitungsgebiet von R. s. major erstreckt sich vom südöstlichen Mexiko bis nach Guatemala, R. s. plumbeus (manchmal als Everglades-Schneckenmilan bezeichnet) kommt in den Everglades im Flusstal des Kissimmee River, im Gebiet des Okeechobeesees sowie am St. Johns River vor. 2007 wurde diese Unterart erstmals außerhalb Floridas, in North Carolina, beobachtet. Die Rasse R. s. levis lebt auf Kuba und der Isla de la Juventud.

Nahrung, Lebensweise und Fortpflanzung

Der Schneckenweih ist ein geselliges Tier. Man hat Kolonien beobachtet, die aus bis zu 200 Vögeln bestanden. Die Schneckenweihpopulation der Everglades ernährt sich fast ausschließlich von der Florida-Apfelschnecke (Pomacea paludosa). Wenn der Schneckenweih eine Schnecke erspäht, stößt er hinab, greift die Schnecke mit den Krallen aus der Vegetation oder aus dem Wasser und befördert sie in seinem Schnabel zu seinem bevorzugten Hochsitz (z. B. den Zweig eines Busches). Anschließend hält er sie mit einer oder mit beiden Krallen fest und durchtrennt mit seinem hochspezialisierten Hakenschnabel den Spindelmuskelnerv, so dass sich der verschlossene Schneckenhausdeckel öffnet. Nun kann der Schneckenweih die Schnecke aus ihrem Haus lösen und verzehren. In anderen Teilen des Verbreitungsgebietes ernährt sich der Schneckenweih von Süßwasserschnecken der Gattung Marisa und Süßwasserkrabben der Gattung Dilocarcinus. In Florida ist der Schneckenweih standorttreu, dies macht ihn für Dürren und andere Veränderungen der Hydrologie sehr anfällig. Die Brutzeit ist in Florida von Dezember bis August, in Surinam von Januar bis September und in Argentinien von August bis März. Das Nest wird auf einem über dem Wasser hängenden Ast errichtet, um es vor terrestrischen Raubtieren zu schützen. Es hat einen Durchmesser von 30 bis 40 Zentimeter, eine Tiefe von 10 bis 30 Zentimeter und wird mit Binsen, Gras und Kräutern ausgepolstert. Das Gelege besteht aus zwei bis drei (selten aus fünf) weißen Eiern mit braunen Tupfern. Nach 26 bis 28 Tagen sind die Eier ausgebrütet. Flügge sind die Jungen nach 23 bis 30 Tagen.

Status

In Mittel- und Südamerika ist der Schneckenweih nicht gefährdet. In den Everglades dagegen hatte die Population 1964 mit nur noch 15 Exemplaren ihren absoluten Tiefstand erreicht. 1968 zählte man zwischen 50 und 60 Exemplare.[1] Die Zählungen zwischen den Jahren 1969 und 1994 zeigten, dass der Bestand großen Schwankungen unterworfen ist. Bis in die frühen 1980er Jahre stieg der Bestand auf 650 Vögel, nach einem Höchststand von 668 Exemplaren im Jahre 1984 sank die Population im Jahre 1987 auf 326 Individuen. 1994 hat sich der Bestand in den Vereinigten Staaten auf 650 Exemplare erholt und heute liegt er bei etwa 800 bis 1000 Individuen. Von der kubanischen Rasse lebten 1982 55 Exemplare in den Sümpfen der Zapata-Halbinsel. Die Hauptgefährdung ist der Lebensraumverlust durch die Trockenlegung von Sümpfen. Weitere Bedrohungen sind der Einsatz von Herbiziden und die Lebensraumveränderung durch invasive Pflanzen wie der Dickstieligen Wasserhyazinthe (Eichhornia crassipes) und dem Melaleuca-Baum (Melaleuca quinquenervia).

Einzelnachweise

  1. T. Halliday: Vanishing Birds – Their Natural History and Conservation. Sidgwick & Jackson, London 1978, ISBN 0-283-98391-4.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DE

Schneckenweih: Brief Summary ( германски )

добавил wikipedia DE

Der Schneckenweih (Rostrhamus sociabilis), auch als Schneckenmilan bezeichnet, ist ein Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae).

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DE

Taguato jatyta ( гварански )

добавил wikipedia emerging languages

Taguato jatyta (Rostrhamus sociabilis) guyra juehegua ojoguáva taguato michĩ oikove yvy mbyry'áiva Ñembyamérika pegua, umi ypa'ũnguéra Karíve pegua ha Florida retãvore.

Ipepo puku ha tuicha, apu'ami. Huguái ipuku avei ijapýra morotĩ. Itĩ, hũ ha karapã, ty'ãi ojoguáva, ho'u porã hag̃ua umi jatyta ha tymbachu'i oiko ýre, ho'u avei japeusa ha pirakuéra[1]). Taguato jatyta kuimba'e hína hague hũngy ha hovy hũ, ipyti'a hũite; ipykuéra hína pytã. Taguato jatyta kuña hína ijatukupe marrõmi ha ipy'a morotĩngy; hova morotĩ asy ha ipy sa'yju.

Guyra oiko yvy karugua rehe, y heta reheve, ohaitypo yvyrami guýpe térã yvýre. Ipukukue hína 45 cm ha ipukukue pepo pepóre amo 120 cm hína.

Ta'anga

Mandu'apy

  1. de la Peña, M. y F. Tittarelli (2011) (en español). Guía de Aves de La Pampa. Subsecretaría de Ecología, Gobierno de La Pampa. p. 89. ISBN 978-987-23239-3-6.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Taguato jatyta: Brief Summary ( гварански )

добавил wikipedia emerging languages

Taguato jatyta (Rostrhamus sociabilis) guyra juehegua ojoguáva taguato michĩ oikove yvy mbyry'áiva Ñembyamérika pegua, umi ypa'ũnguéra Karíve pegua ha Florida retãvore.

Ipepo puku ha tuicha, apu'ami. Huguái ipuku avei ijapýra morotĩ. Itĩ, hũ ha karapã, ty'ãi ojoguáva, ho'u porã hag̃ua umi jatyta ha tymbachu'i oiko ýre, ho'u avei japeusa ha pirakuéra). Taguato jatyta kuimba'e hína hague hũngy ha hovy hũ, ipyti'a hũite; ipykuéra hína pytã. Taguato jatyta kuña hína ijatukupe marrõmi ha ipy'a morotĩngy; hova morotĩ asy ha ipy sa'yju.

Guyra oiko yvy karugua rehe, y heta reheve, ohaitypo yvyrami guýpe térã yvýre. Ipukukue hína 45 cm ha ipukukue pepo pepóre amo 120 cm hína.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Snail kite ( англиски )

добавил wikipedia EN

The snail kite (Rostrhamus sociabilis) is a bird of prey within the family Accipitridae, which also includes the eagles, hawks, and Old World vultures. Its relative, the slender-billed kite, is now again placed in Helicolestes, making the genus Rostrhamus monotypic. Usually, it is placed in the milvine kites, but the validity of that grouping is under investigation.

Description

Juvenile

Snail kites are 36 to 48 cm (14 to 19 in) long with a 99–120 cm (39–47 in) wingspan. They weigh from 300 to 570 g (11 to 20 oz).[3][4] There is very limited sexual dimorphism, with the female averaging only 3% larger than the male. They have long, broad, and rounded wings, which measure 29–33 cm (11–13 in) each. Its tail is long, at 16–21 cm (6.3–8.3 in), with a white rump and undertail coverts. The dark, deeply hooked beak, measuring 2.9–4 cm (1.1–1.6 in) is an adaptation to its diet. The tarsus is relatively long as well, measuring 3.6–5.7 cm (1.4–2.2 in).[4]

The adult male has dark blue-gray plumage with darker flight feathers. The legs and cere are red. The adult female has dark brown upperparts and heavily streaked pale underparts. She has a whitish face with darker areas behind and above the eye. The legs and cere are yellow or orange. The juvenile is similar to an adult female, but the crown is streaked. Adults have red or orangish-brown irises, while juveniles have dark brown irises.[5]

It flies slowly with its head facing downwards, looking for its main food, the large apple snails. For this reason, it is considered a molluscivore.

Taxonomy

Lerner and Mindell (2005) found R. sociabilis sister to Geranospiza caerulescens, and that those two along with Ictinea plumbea were basal to both the Buteogallus and Buteo clades. They concluded that Rostrhamus belonged in Buteoninae (sensu stricto) and not in Milvinae, but noted that more investigation was needed.[6]

Distribution

The snail kite breeds in tropical South America, the Caribbean, and central and southern Florida in the United States. It is resident all-year in most of its range, but the southernmost population migrates north in winter and the Caribbean birds disperse widely outside the breeding season.

Breeding

It nests in a bush or on the ground, laying three to four eggs.

Conservation

Adult male Everglades snail kite in Joe Overstreet Landing, Florida.

The snail kite is a locally endangered species in the Florida Everglades, with a population of less than 400 breeding pairs. Research has demonstrated that water-level control in the Everglades is depleting the population of apple snails.[7] However, this species is not generally threatened over its extensive range.

In fact, it might be locally increasing in numbers, such as in Central America. In El Salvador, it was first recorded in 1996. Since then, it has been regularly sighted, including immature birds, suggesting a resident breeding population might already exist in that country. On the other hand, most records are outside the breeding season, more indicative of post-breeding dispersal. In El Salvador, the species can be observed during the winter months at Embalse Cerrón Grande, Laguna El Jocotal, and especially Lago de Güija. Pomacea flagellata apple snails were propagated in El Salvador between 1982 and 1986 as food for fish stocks, and it seems that the widespread presence of high numbers of these snails has not gone unnoticed by the snail kite.[8]

In the Everglades

Due to the drainage and habitat destruction of the Everglades, they were one of the first species put on the US Fish and Wildlife Service's endangered species list[9] on 11 March 1967.[10] The snail kite continued to decline, reaching a population of less than 800 in 2007. Their population gradually rebounded after the invasive snail species Pomacea maculata began to flourish in the Everglades wetlands and served as a new food source for the snail kites, reaching a count of 3,000 snail kites in 2022. Everglades conservation efforts over the course of 30 years and costing over 20 billion USD also contributed to restoring the snail kites' habitats' native vegetation and flow of water in marshes.[9]

Diet

This is a gregarious bird of freshwater wetlands, forming large winter roosts. Its diet consists almost exclusively of apple snails, especially the species Pomacea paludosa in Florida, and species of the genus Marisa.[11][12]

Snail kites have been observed eating other prey items in Florida, including crayfish in the genus Procambarus, crabs in the genus Dilocarcinus, black crappie, small turtles and rodents.[13][14][15] It is believed that snail kites turn to these alternatives only when apple snails become scarce, such as during drought,[16] but further study is needed. On 14 May 2007, a birder photographed a snail kite feeding at a red swamp crayfish farm in Clarendon County, South Carolina.[17][18]

The presence of the large introduced Pomacea maculata in Florida has led the snail kites in North America to develop larger bodies and beaks to better eat the snail, a case of rapid evolution.[19] These non-native snails provide a better food source than the smaller native snails and have had a positive effect on the kites' populations.[20]

References

  1. ^ BirdLife International (2020). "Rostrhamus sociabilis". IUCN Red List of Threatened Species. 2020: e.T22695048A168999707. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T22695048A168999707.en. Retrieved 25 September 2021.
  2. ^ Gill F, D Donsker & P Rasmussen (Eds). 2020. IOC World Bird List (v10.2). doi : 10.14344/IOC.ML.10.2.
  3. ^ "Snail Kite". All About Birds. Cornell Lab of Ornithology.
  4. ^ a b Ferguson-Lees, J.; Christie, David A. (2001). Raptors of the world: Snail Kite. Houghton Mifflin. pp. 363–365. ISBN 978-0618127627.
  5. ^ "All About Snail Kites". Sharp-Eatman Nature Photography. Retrieved 26 January 2021.
  6. ^ Lerner, H.R.L.; Mindell, D.P. (2005). "Phylogeny of eagles, Old World vultures and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA" (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution. 37 (2): 327–346. doi:10.1016/j.ympev.2005.04.010. PMID 15925523.
  7. ^ "Lake Okeechobee Low Lake Stage Restoration Projects". Archived from the original on 4 June 2010.
  8. ^ Herrera, Néstor; Rivera, Roberto; Ibarra Portillo, Ricardo; Rodríguez, Wilfredo (2006). "Nuevos registros para la avifauna de El Salvador" [New records for the avifauna of El Salvador] (PDF). Boletín de la Sociedad Antioqueña de Ornitología (in Spanish and English). 16 (2): 1–19.
  9. ^ a b Allen, Greg (2023-03-14). "In Florida, an invasive snail is helping save an endangered bird". NPR. NPR. Retrieved 2023-03-19.
  10. ^ "Everglade snail kite (Rostrhamus sociabilis plumbeus)". Environmental Conservation Online System. US Fish & Wildlife Service. Retrieved 2023-03-19.
  11. ^ "Rostrhamus sociabilis (Everglade kite)".
  12. ^ Ferguson-Lees, J. & Christie, D. A. & Franklin, K. & Mead, D. & Burton, P. (2001). Raptors of the World. Helm Identification Guides.
  13. ^ "Snail Kite | the Peregrine Fund".
  14. ^ Ferguson-Lees, J. & Christie, D. A. & Franklin, K. & Mead, D. & Burton, P. (2001). Raptors of the World. Helm Identification Guides.
  15. ^ "Rostrhamus sociabilis (Everglade kite)".
  16. ^ Davis, Steven M.; Ogden, John C. (1994). Everglades: The Ecosystem and its Restoration. CRC Press. p. 508. ISBN 978-0-9634030-2-5.
  17. ^ Pogatchnik, Shawn (12 June 2007). "Bird watcher spots snail kite in S.C." News Room Media. Associated Press. Archived from the original on 23 May 2007. Retrieved 30 July 2009.
  18. ^ "Everglade Snail Kite discovered near Rimini, SC". Cape Romain Bird Observatory. Retrieved 30 July 2009.
  19. ^ Cattau; et al. (27 Nov 2017). "Rapid morphological change of a top predator with the invasion of a novel prey". Nature Ecology & Evolution. 2 (1): 108–115. doi:10.1038/s41559-017-0378-1. PMID 29180705. S2CID 20394037 – via Nature.
  20. ^ Poli; et al. (22 Jun 2022). "An invasive prey provides long-lasting silver spoon effects for an endangered predator". Royal Society. 289 (1977). doi:10.1098/rspb.2022.0820. PMC 9233927. PMID 35730154. S2CID 249891466.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EN

Snail kite: Brief Summary ( англиски )

добавил wikipedia EN

The snail kite (Rostrhamus sociabilis) is a bird of prey within the family Accipitridae, which also includes the eagles, hawks, and Old World vultures. Its relative, the slender-billed kite, is now again placed in Helicolestes, making the genus Rostrhamus monotypic. Usually, it is placed in the milvine kites, but the validity of that grouping is under investigation.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EN

Helikomilvo ( есперанто )

добавил wikipedia EO

La Helikomilvo, Rostrhamus sociabilis, estas rabobirdo de la familio de Akcipitredoj, kiu inkludas ankaŭ la aglojn, akcipitrojn kaj vulturojn. Ties parenco, nome la Longbeka milvo, estas nune denove lokigita en la genron Helicolestes, kio faras la genron Rostrhamus monotipa. Kutime lokigita en la subfamilio de Milvenoj, la valideco de tiu grupo estas ankoraŭ sub priserĉado.

Aspekto

 src=
Maskla plenkreskulo en Sao Paulo, Brazilo

Helikomilvoj estas 36 al 45 cm longa kun enverguro de 120 cm. Ili pezas el 300 al 570 g.[1][2] Ili havas longajn, larĝajn kaj rondoformajn flugilojn. Ĝi estas longvosta, kun blankaj pugo kaj subvostaj kovriloj. La malhela, ege longa kaj hokegoforma beko estas adapto al ties dieto.

La maskla plenkreskulo havas malhelan blugrizan plumaron kun pli malhelaj flugilplumoj. La kruroj kaj vaksaĵoj estas ruĝaj. La ina plenkreskulo havas malhelbrunajn suprajn partojn kaj tre striecajn palajn subajn partojn. Ŝi havas blankecan vizaĝon kun pli malhelaj areoj super kaj malantaŭ okuloj. La kruroj kaj vaksaĵoj estas flavaj aŭ oranĝaj. La nematurulo estas simila al ina plenkreskulo, sed ĝia krono estas strieca.

Ĝi flugas malrapide kun kapo suben serĉe de ties ĉefa manĝo, la grandaj pomohelikoj. Pro tio ĝi estas konsiderata malakovora.

Distribuado

 src=
Malhelverda: loĝantaj la tutan jaron
helverda: nur reproduktado
flaveca: Areo de reproduktado kaj vaganteco

La Helikomilvo reproduktiĝas en tropika Sudameriko (el Kolombio al norda Argentino), Karibio (ĉefe Kubo), Meksiko, kaj centra kaj suda Florido en Usono. Ĝi estas specio de loĝantaj birdoj la tutan jaron en plej parto de sia teritorio, sed la plej sudaj populacioj migras norden vintre kaj la karibiaj birdoj disiĝas amplekse for de la reprodukta sezono.

La Helikomilvo estas surloke endanĝerita specio en la floridaj Evergladoj, kun populacio de malpli da 400 reproduktantaj paroj. Pristudado montris,[3] ke sekigado kaj disvolvigo de Everglades malbonigas la populacion de la pomohelikoj. Tamen, tiu specio ne estas ĝenerale minacata en sia etenda teritorio.

Fakte ĝi povus esti pliiĝanta surloke kia en Centrameriko. En Salvadoro ĝi estis unuafoje registrata en 1996. Ekde tiam ĝi estis regule vidata, inklude nematurulojn, sugeste la ekziston de loĝanta reproduktanta populacio jam ekzistinta en tiu lando. Aliflanke plej vidaĵoj okazis for de la reprodukta sezono, pli indika de postreprodukta disigo. En Salvadoro la specio povas esti observata dum vintraj monatoj ĉe Akvorezervejo Cerrón Grande, Laguno El Jocotal, kaj ĉefe ĉe la Lago Güija. La pomhelikoj Pomacea flagellata estis disvastigitaj en Salvadoro inter 1982 kaj 1986 kiel manĝo por fiŝoj, kaj ŝajne la disvastigo de altaj nombroj de tiuj helikoj ne estis nerimarkita de la Helikomilvo.[4]

Subspecioj

Sur tiu ampleksa teritorio oni agnoskas tri subspeciojn oficiale kiuj estas la jenaj:

  • R.s. plumbeus (Evergladoj, Kubo kaj insulo Pinoj) -
  • R.s. major (orienta Meksiko kaj Petén, en Gvatemalo) -
  • R.s. sociabilis, la nomiga raso (Honduro, Nikaragvo, Panamo kaj Sudameriko ĝis norda Argentino, escepte montaroj de Gujanoj kaj altebenaĵo brazila).

Ekologio

Tiu estas gregema birdo de humidejoj de fluanta akvo, kiu formas grandajn vintrajn ripozantarojn. Ili estas samtempe gregemaj kaj nomadecaj. Dum sekaj periodoj forlasas reproduktejojn por trovi pli taŭgajn habitatojn al akva vivosistemo. Nereproduktuloj tendencas formi arojn kiuj veturas longdistance al manĝejoj.

Ties dieto konsistas preskaŭ nur el pomhelikoj. Helikomilvoj estis observataj manĝantaj aliajn predojn en Florido, kiaj kankroj de la genro Procambarus (Luiziana kankro) kaj Nigra pomokso. Oni supozas, ke la Helikomilvoj sin turnas al tiuj alternativoj nur kiam la pomhelikoj iĝas malabundaj, kiel dum sekegaj periodoj,[5] sed plia studo necesas. La 14an de majo de 2007, birdorigandanto fotis Helikomilvon manĝantan ĉe farmo de Luiziana kankro en Kantono Clarendon (Suda Karolino).[6][7]

Tiuj rabobirdoj estas inter kiuj havas plej specifan dieton en Nordameriko. Tiele en sia ampleksa distribuareo, ties manĝo estas preskaŭ nur ampularioj aŭ helikoj de la genro Pomacea. En Kolombio ili konsumas pli malgrandajn gastropodojn de la genro Marisa, sed la birdoj malfacile elprenas tiujn el la konko. Ili manĝas ankaŭ foje riverajn testudojn kaj dum sekaj periodoj eĉ malgrandajn mamulojn.

Tiu specio ne estas tre teritoriema. Dum la reprodukta sezono ili defendas malgrandan zonon el 4 al 30 m ĉirkaŭ la nesto. Sed kvankam ili foje konkurencas kun similmanĝantoj helikojn, ili rare defendas manĝoteritorion. Tamen kiam teritorio estas manĝabunda, ili certe protektas ĝin.

Reproduktado

Ili nestumas en arbusto aŭ surgrunde, kie la ino demetas 3–4 ovojn.

La nupta periodo estas vigle markata de nombraj ceremoniaj flugoparadoj kun akrobatiko. Masklo mallonge kaj ascendas kaj descendas aere per milda flugilfrapado. Sekve ino invitas sian partneron proponi manĝerojn aŭ materialojn utilajn por la nestokonstruado.

Apenaŭ okazas para plutenado for de la reprodukta sezono, ĉar nomadismo hegemonias kaj malhelpas paran kunvivadon. Eĉ dum la reprodukta sezono, la unuiĝo inter ambaŭ partneroj ne fortas, ĉar ekzemple en Florido reprodukta sezono ege longa (5 monatoj) permesas la individuojn partopreni en 3 aŭ 4 ovodemetadoj se oni rompas la parojn post eloviĝo kaj oni serĉas novan partneron. Male se oni konservas saman kaj oni okupas aktive por idomanĝigado, ili povas partopreni nur en 2 ovodemetadoj ĉiusezone. En 75 % de la kazoj, la nesto estas abandonata de unu de ambaŭ gepatroj kiam la idoj estas 3-semajnaj. La restonto pluas senprobleme la idozorgadon.

La nesto estas granda, sed de nesolida strukturo, kio estas tialo de oftaj detruoj kaj ovoperdoj. Ĝi situantas el 2,50 m al 9 m super akvosurfaco. Dum la kovado oni aldonas verdajn materialojn por reguligi humidecon kaj temperaturon. Kvankam tiu specio ofte revenas al sama nestoloko ĉiujare, ili konstruas preskaŭ ĉiam novan neston. Tiu tasko daŭras el 4 al 18 tagojn kaj estas farata ĉefe de la masklo. La ino finkonstruas. Ŝi demetas plej ofte 3 ovojn, ĉiun 3an tagon. Ili estas blankaj, brunaj aŭ makulecaj kaj kovado estas farata laŭvice dum 27 aŭ 28 tagoj. La idoj restas neste 23 al 30 tagojn kaj eĉ post elnestiĝo ili restas dependaj por manĝo ĝis kiam ili estos 11-semajnaj. La mortindico de idoj estas relative alta, ĉefe pro fuŝa nestostrukturo, pro predado fare de serpentoj (Elaphe obsoleta) kaj malbonaj veterkondiĉoj.

Notoj

Referencoj

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EO

Helikomilvo: Brief Summary ( есперанто )

добавил wikipedia EO

La Helikomilvo, Rostrhamus sociabilis, estas rabobirdo de la familio de Akcipitredoj, kiu inkludas ankaŭ la aglojn, akcipitrojn kaj vulturojn. Ties parenco, nome la Longbeka milvo, estas nune denove lokigita en la genron Helicolestes, kio faras la genron Rostrhamus monotipa. Kutime lokigita en la subfamilio de Milvenoj, la valideco de tiu grupo estas ankoraŭ sub priserĉado.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EO

Rostrhamus sociabilis ( шпански; кастиљски )

добавил wikipedia ES
 src=
Gavilán caracolero, en el lago Gatún, Panamá

El caracolero común[1]​ (Rostrhamus sociabilis), también conocido como elanio caracolero, gavilán caracolero, milano caracolero o taguató caracolero es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae que cría de manera residente en América del Sur tropical, las Antillas y el centro y sur de Florida.

Características

Las alas son largas, anchas y redondeadas. La cola es larga; el obispillo y las coberteras infracaudales son blancos. El pico, oscuro y muy ganchudo, es una adaptación a su dieta, que consiste casi exclusivamente en caracoles de laguna del género Pomacea (familia Ampullariidae; aunque también incorpora a su alimentación cangrejos y peces[2]​). El macho adulto tiene el plumaje gris azulado oscuro, con las remeras más oscuras; las patas y la cera son rojas. La hembra adulta tiene el dorso castaño oscuro y el vientre pálido con muchas franjas; la cara es blanquecina con zonas más oscuras detrás y sobre el ojo; las patas y la cera son de color amarillo o naranja. Los inmaduros son similares a la hembra adulta, pero la corona presenta franjas.

Historia natural

Es un ave de humedales de agua dulce, que anida en arbustos o en el suelo. Pone de 3 a 4 huevos. Mide unos 45 cm de longitud y 120 cm de envergadura. Es una especie gregaria; forma grandes bandadas en invierno. El vuelo es lento, con la cabeza hacia abajo en busca de caracoles. Una vez localizado el caracol, lo captura y va a su rama favorita a comérselo.Con una pata se sujeta en la rama y en la otra sostiene al caracol. Mientras lo sostiene con la garra, con el pico hace un agujero en la concha, en la parte más inicial de la espira donde el caracol está retraído y por él lo extrae sin comerse el opérculo. Uno encuentra esparcidos por la orilla del río Paraná las conchas agujereadas y los opérculos, en montones.

El caracolero común es una especie en peligro en los Everglades de Florida, con una población de menos de 400 parejas de cría. Se ha demostrado que el control artificial de los niveles de inundación en los Everglades está diezmando la población de caracol manzana. Aun así, por lo general, no se considera una especie amenazada en el resto de su área de distribución.

Subespecies

Se reconocen tres subespecies de Rostrhamus sociabilis:[3]

Galería de imágenes

Referencias

  1. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1994). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Segunda parte: Falconiformes y Galliformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 41 (2): 183-191. ISSN 0570-7358. Consultado el 20 de diciembre de 2013.
  2. de la Peña, M. y F. Tittarelli (2011). Guía de Aves de La Pampa. Subsecretaría de Ecología, Gobierno de La Pampa. p. 89. ISBN 978-987-23239-3-6.
  3. Clements, J. F. 2007. The Clements Checklist of Birds of the World, 6th Edition. Cornell University Press. Downloadable from Cornell Lab of Ornithology

 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores y editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ES

Rostrhamus sociabilis: Brief Summary ( шпански; кастиљски )

добавил wikipedia ES
 src= Gavilán caracolero, en el lago Gatún, Panamá

El caracolero común​ (Rostrhamus sociabilis), también conocido como elanio caracolero, gavilán caracolero, milano caracolero o taguató caracolero es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae que cría de manera residente en América del Sur tropical, las Antillas y el centro y sur de Florida.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores y editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ES

Rostrhamus sociabilis ( баскиски )

добавил wikipedia EU

Rostrhamus sociabilis Rostrhamus generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Kanpo estekak

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipediako egileak eta editoreak
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EU

Rostrhamus sociabilis: Brief Summary ( баскиски )

добавил wikipedia EU

Rostrhamus sociabilis Rostrhamus generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipediako egileak eta editoreak
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EU

Kotilohaukka ( фински )

добавил wikipedia FI

Kotilohaukka (Rostrhamus sociabilis) on haukkojen heimon sukuun kuuluva lintu. Sitä tavataan Argentiinassa, Belizessa, Boliviassa, Brasiliassa, Kolumbiassa, Costa Ricassa, Kuubassa, Ecuadorissa, Ranskan Guayanassa, Guatemalassa, Guyanassa, Hondurasissa, Meksikossa, Nicaraguassa, Panamassa, Paraguayssa, Perussa, Surinamessa, Trinidad ja Tobagossa, Yhdysvalloissa, Uruguayssa ja Venezuelassa.[1]

 src=
Aikuinen koiras São Paulossa Brasiliassa.

Kotilohaukan populaation arvioidaan olevan kasvamassa Yhdysvalloissa. Sen elinpiiriä ovat rannikkoseuduilla keinokastellut alueet, sisämaan kosteikot, yli 8 hehtaarin suuruiset järvet.[3]

Lähteet

  1. a b BirdLife: Rostrhamus sociabilis IUCN Red List of Threatened Species. Version ver 3.1. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 11.2.2014. (englanniksi)
  2. Integrated Taxonomic Information System (ITIS): Rostrhamus sociabilis (TSN 175295) itis.gov. Viitattu 11.2.2014. (englanniksi)
  3. Birdlife.org viitattu 11.2.2014 (englanniksi)
Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedian tekijät ja toimittajat
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FI

Kotilohaukka: Brief Summary ( фински )

добавил wikipedia FI

Kotilohaukka (Rostrhamus sociabilis) on haukkojen heimon sukuun kuuluva lintu. Sitä tavataan Argentiinassa, Belizessa, Boliviassa, Brasiliassa, Kolumbiassa, Costa Ricassa, Kuubassa, Ecuadorissa, Ranskan Guayanassa, Guatemalassa, Guyanassa, Hondurasissa, Meksikossa, Nicaraguassa, Panamassa, Paraguayssa, Perussa, Surinamessa, Trinidad ja Tobagossa, Yhdysvalloissa, Uruguayssa ja Venezuelassa.

 src= Aikuinen koiras São Paulossa Brasiliassa.

Kotilohaukan populaation arvioidaan olevan kasvamassa Yhdysvalloissa. Sen elinpiiriä ovat rannikkoseuduilla keinokastellut alueet, sisämaan kosteikot, yli 8 hehtaarin suuruiset järvet.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedian tekijät ja toimittajat
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FI

Milan des marais ( француски )

добавил wikipedia FR

Rostrhamus sociabilis

Le Milan des marais (Rostrhamus sociabilis) est une espèce de rapaces de la famille des Accipitridae, la seule du genre Rostrhamus.

Description

C'est un oiseau assez grand (45 cm de long, 120 cm d'envergure).
Le mâle adulte a un plumage foncé, bleu-gris, et des pattes et serres rouges.
La femelle adulte est plus foncée sur la partie dorsale, et plus claire sur la face ventrale, striée. Sa face est blanchâtre avec des zones plus foncées derrière et au-dessus de l'œil. Les pattes et serres sont jaunes à orange.
Les immatures ressemblent aux femelles adultes, mais avec un plumage strié.
Un vol lent et planant, lui permet de repérer les escargots dont il se nourrit.

Alimentation

Rostrhamus sociabilis.jpg

Son régime alimentaire, inhabituel chez les rapaces, est essentiellement constitué d'un gros escargot amphibie (Pomacea bridgesii) qui a la particularité de disposer à la fois d'un système pulmonaire et branchial. En mai 2007, un observateur a prétendu avoir découvert un oiseau s'alimentant dans une ferme aquacole élevant des écrevisses au sud-est de la Caroline du Sud aux États-Unis. Si ceci était confirmé, les écrevisses seraient peut-être à considérer comme une autre nourriture de cet oiseau[1]

Habitat et répartition

Cet oiseau peuple les vastes zones humides d'eau douce. Il vit dans les zones tropicales ou chaudes du continent américain (Amérique du Sud, Caraïbes et Amérique centrale et sud de l'Amérique du Nord en Floride).

Reproduction

Il niche dans les buissons ou au sol. La femelle pond 3 à 4 œufs.

Menaces

Cette espèce n'est pas menacée sur l'ensemble de son territoire, mais elle est classée en voie de disparition en Floride (Everglades) aux États-Unis où une population relictuelle de moins de 400 couples reproducteurs est suivie.

  • Dégradation et destruction d'habitat : Des études ont montré que la régulation des niveaux d'eau dans les Everglades a été défavorable aux populations d'escargots consommés par ces oiseaux : Environ la moitié des zones humides des Everglades sont maintenant criblées de canaux, digues et aménagements qui causent des alternances de sécheresses et d'inondations qui dessèchent les œufs des escargots ou empêchent le développement des escargots adultes[2]. En 25 ans (du milieu des années 1990 à 2015 « leur population a diminué de dix fois » et « les escargots indigènes ont tout simplement disparu ». Ils ont finalement trouvé une source alternative de nourriture avec l'invasion des Everglades par un escargot exotique envahissant, de la taille d'une balle de golf, probablement introduit à partir d'aquariums domestiques, pouvant survivre à la sécheresse et aux inondations, pondant plus d'œufs et plus longévifs[2]. La population de milan des marais, alors sauvé de la famine est passé en quelques années de 800 individus à 1700 oiseaux (vers 2014).
  • Maladie émergente : Dans les Everglades, un nombre important d'oiseaux meurt depuis peu d'une maladie neurodégénérative encore mal comprise, dite maladie des oiseaux fous Avian vacuolar myelinopathy (en) ou AVM[2],[3]. Il semble que tous les oiseaux victimes de cette maladie ont consommé une cyanobactérie qui se développe sur les feuilles d'une plante aquatique (Hydrilla) également introduite et invasive ; des milliers de canards et autres oiseaux d'eau deviennent léthargiques puis ne peuvent plus voler ni se nourrir[3]. Les naturalistes et scientifiques de Floride craignent aussi que le Milan des marais y soit exposés (et vulnérable car son régime alimentaire est essentiellement constitué de gros escargots aquatiques qui consomment ces algues sur les feuilles de plantes aquatiques[3]). En 2016, des scientifiques se préparent à faire couper les plantes aquatiques proches de la surface dans les lacs contaminés par cette algue bleue[3].

Taxinomie

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des quatre sous-espèces suivantes :

  • Rostrhamus sociabilis levis Friedmann 1933 ;
  • Rostrhamus sociabilis major Nelson & Goldman 1933 ;
  • Rostrhamus sociabilis plumbeus Ridgway 1874 ;
  • Rostrhamus sociabilis sociabilis (Vieillot) 1817.

Notes et références

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FR

Milan des marais: Brief Summary ( француски )

добавил wikipedia FR

Rostrhamus sociabilis

Le Milan des marais (Rostrhamus sociabilis) est une espèce de rapaces de la famille des Accipitridae, la seule du genre Rostrhamus.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FR

Rostrhamus sociabilis ( италијански )

добавил wikipedia IT

Il nibbio delle Everglades (Rostrhamus sociabilis (Vieillot, 1817)), noto anche come nibbio chioccioliere, è un uccello della famiglia Accipitridae diffuso dalla Florida all'Argentina.[2]

Descrizione

 src=
Maschio adulto

La sua lunghezza è di 45 cm con un'apertura alare di 120 cm.

Biologia

Alimentazione

Si nutre di lumache d'acqua e carne[3].

Riproduzione

Il corteggiamento avviene in aria; il nido viene costruito dal maschio e la femmina vi depone dalle due alle quattro uova. Si ritrovano colonie composte da 20-100 coppie.

Distribuzione e habitat

Il loro habitat è costituito da terreni paludosi. Per via delle continue bonifiche si spostano in continuazione ma ancora si ritrovano in molte parti dell'America meridionale, dove l'agricoltura è ancora allo stato primitivo o non esiste affatto[4]. Negli Stati Uniti si ritrovano nelle Everglades.

Note

  1. ^ (EN) BirdLife International 2016, Rostrhamus sociabilis, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. URL consultato il 2 aprile 2017.
  2. ^ (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Accipitridae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 2 aprile 2017.
  3. ^ Associated Press: Bird watcher spots snail kite in S.C. Archiviato il 7 ottobre 2008 in Internet Archive.. Version of 2007-MAY-24. Retrieved 2007-SEP-18.
  4. ^ Herrera et al. (2006)

Bibliografia

  • Herrera, Néstor; Rivera, Roberto; Ibarra Portillo, Ricardo & Rodríguez, Wilfredo (2006): Nuevos registros para la avifauna de El Salvador. ["New records for the avifauna of El Salvador"]. Boletín de la Sociedad Antioqueña de Ornitología 16(2): 1-19. [Spanish with English abstract] PDF fulltext

 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autori e redattori di Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia IT

Rostrhamus sociabilis: Brief Summary ( италијански )

добавил wikipedia IT

Il nibbio delle Everglades (Rostrhamus sociabilis (Vieillot, 1817)), noto anche come nibbio chioccioliere, è un uccello della famiglia Accipitridae diffuso dalla Florida all'Argentina.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autori e redattori di Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia IT

Slakkenwouw ( холандски; фламански )

добавил wikipedia NL

Vogels

De moeras- of slakkenwouw (Rostrhamus sociabilis) is een vogel uit de familie Accipitridae.

Kenmerken

Ze worden 40 tot 45 cm lang en 350 tot 400 gram zwaar. Volwassen mannetjes hebben een donkergrijs verenkleed met zwarte slagpennen, volwassen vrouwtjes zijn bruin met beige gestreepte onderdelen.

Leefwijze

Deze roofvogel is een echte voedselspecialist. Deze bewoner van zoetwatermoerassen voedt zich bijna uitsluitend met waterslakken. De wouw gebruikt zijn lange, dunne haaksnavel om het vlees uit de slakkenhuizen te halen. Hij vliegt traag over ondiepe plasjes en pikt bij het oppervlak etende slakken uit het water.

Verspreiding

De moeraswouw komt voor in Florida, Cuba en Centraal- en Zuid-Amerika. Sommige populaties trekken weg. Deze vogel is deels trekvogel.

De soort telt 4 ondersoorten:

Bronnen, noten en/of referenties
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-auteurs en -editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia NL

Slakkenwouw: Brief Summary ( холандски; фламански )

добавил wikipedia NL

De moeras- of slakkenwouw (Rostrhamus sociabilis) is een vogel uit de familie Accipitridae.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-auteurs en -editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia NL

Ślimakojad czerwonooki ( полски )

добавил wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Ślimakojad czerwonooki[5] (Rostrhamus sociabilis) – gatunek średniego, drapieżnego ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Jedyny przedstawiciel rodzaju Rostrhamus[5]. Wyspowo zasiedla bagna Everglades na Florydzie, Kubę, południowo-wschodnią Amerykę Środkową oraz Amerykę Południową na wschód od And. Wyróżnia się 4 podgatunki. Na Florydzie narażony na wyginięcie, ale poza tym niezagrożony. Wyróżniono kilka podgatunków R. sociabilis[6][3]:

Charakterystyka
Występuje wyraźny dymorfizm płciowy w upierzeniu. Samiec jest niemalże cały szary. Ma czerwone okolice dzioba, żółtą woskówkę i długi, szary, mocno zagięty dziób. Lotki nieco ciemniejsze. Białe pokrywy ogonowe oraz sam ogon. Czarny pasek końcowy, nie do końca czarny; na końcu pozostaje nieco białego. Czerwonawe nogi. Samica cała brunatna, sprawiając wrażenie łuskowanej. Brudnobiały brzuch z grubym, brunatnym kreskowaniem. Białe pokrywy podogonowe, nogi nieco jaśniejsze. Brak czerwonej skóry przy dziobie. U obu płci czerwone oczy. Młode podobne do samic, ale z brązowymi oczami.
Wymiary
  • długość ciała: 41-46 cm
  • rozpiętość skrzydeł: 1.14 m
  • masa ciała: 369-379 g
Biotop
Moczary.
Zachowanie
Razem nocuje i żeruje, ogólnie chętnie przebywa w grupkach. W trakcie toków wydaje buczące odgłosy.
Pożywienie
Zazwyczaj słodkowodne ślimaki z rodzaju Pomacea. Jeżeli ich nie ma, zjada kraby oraz myszy.
Lęgi
1-3 lęgów. Termin gniazdowania zmienia się wraz z szerokością geograficzną. Gniazda w luźnych koloniach, gniazdo z patyków umieszczone w trzcinowiskach. Zazwyczaj swoje 2-4 jaj inkubuje przez 26-28 dni. Młode potrafią latać po 40-49 dniach, lecz mogą wcześniej opuścić gniazdo.

Przypisy

  1. Rostrhamus sociabilis, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Rostrhamus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 9 stycznia 2011]
  3. a b Snail Kite (Rostrhamus sociabilis) (ang.). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 9 stycznia 2011].
  4. BirdLife International 2012, Rostrhamus sociabilis [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2016-1 [dostęp 2016-11-02] (ang.).
  5. a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2016-02-21). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2016-11-02].
  6. F. Gill, D. Donsker (red.): New World vultures, Secretarybird, kites, hawks & eagles (ang.). IOC World Bird List: Version 6.4. [dostęp 2016-11-02].

Bibliografia

  • D. Chandler, D. Couzens, E. Dunn, J. Elphic, R. Hume i inni: Fakty o zwierzętach świata: Ptaki. MULTICO, 2008. ​ISBN 978-83-7073-583-8​.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia POL

Ślimakojad czerwonooki: Brief Summary ( полски )

добавил wikipedia POL

Ślimakojad czerwonooki (Rostrhamus sociabilis) – gatunek średniego, drapieżnego ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Jedyny przedstawiciel rodzaju Rostrhamus. Wyspowo zasiedla bagna Everglades na Florydzie, Kubę, południowo-wschodnią Amerykę Środkową oraz Amerykę Południową na wschód od And. Wyróżnia się 4 podgatunki. Na Florydzie narażony na wyginięcie, ale poza tym niezagrożony. Wyróżniono kilka podgatunków R. sociabilis:

R. sociabilis plumbeus – Floryda. R. sociabilis levis – Kuba. R. sociabilis major – wschodni Meksyk, Gwatemala i Belize. R. sociabilis sociabilis – Honduras i Nikaragua do północnej Argentyny. Charakterystyka Występuje wyraźny dymorfizm płciowy w upierzeniu. Samiec jest niemalże cały szary. Ma czerwone okolice dzioba, żółtą woskówkę i długi, szary, mocno zagięty dziób. Lotki nieco ciemniejsze. Białe pokrywy ogonowe oraz sam ogon. Czarny pasek końcowy, nie do końca czarny; na końcu pozostaje nieco białego. Czerwonawe nogi. Samica cała brunatna, sprawiając wrażenie łuskowanej. Brudnobiały brzuch z grubym, brunatnym kreskowaniem. Białe pokrywy podogonowe, nogi nieco jaśniejsze. Brak czerwonej skóry przy dziobie. U obu płci czerwone oczy. Młode podobne do samic, ale z brązowymi oczami. Wymiary długość ciała: 41-46 cm rozpiętość skrzydeł: 1.14 m masa ciała: 369-379 g Biotop Moczary. Zachowanie Razem nocuje i żeruje, ogólnie chętnie przebywa w grupkach. W trakcie toków wydaje buczące odgłosy. Pożywienie Zazwyczaj słodkowodne ślimaki z rodzaju Pomacea. Jeżeli ich nie ma, zjada kraby oraz myszy. Lęgi 1-3 lęgów. Termin gniazdowania zmienia się wraz z szerokością geograficzną. Gniazda w luźnych koloniach, gniazdo z patyków umieszczone w trzcinowiskach. Zazwyczaj swoje 2-4 jaj inkubuje przez 26-28 dni. Młode potrafią latać po 40-49 dniach, lecz mogą wcześniej opuścić gniazdo.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia POL

Gavião-caramujeiro ( португалски )

добавил wikipedia PT
 src=
Gavião caramujeiro na Transpantaneira

O gavião-caramujeiro (Rostrhamus sociabilis), também chamado gavião-de-aruá e gavião-pescador,[3] é um gavião paludícola, da família dos acipitrídeos, exclusivamente malacófago (isto é, alimenta-se exclusivamente de moluscos), encontrado em locais pantanosos da América tropical e temperada. A espécie mede cerca de 41 cm de comprimento. Possui bico muito adunco. O macho tem coloração cinza-ardósia, cauda com base branca, cera e pés laranja; a fêmea e o imaturo têm faixa supra-ocular e garganta esbranquiçadas e lado inferior barrado de creme. É uma espécie dependente da existência do molusco aquático chamado aruá (gênero Pomacea, família Ampullariidae), seu único alimento.

Características

Mede cerca de 41 cm de comprimento. O macho é todo preto e a fêmea tem a parte superior amarronzada, a região frontal da cabeça esbranquiçada e a parte inferior creme com manchas e listras marrons.

Subespécies

São reconhecidas três subespécies:[4]

  • Rostrhamus sociabilis sociabilis (Vieillot, 1817) - ocorre de Honduras e Nicarágua até o Brasil e no nordeste da Argentina;
  • Rostrhamus sociabilis plumbeus (Ridgway, 1874) - ocorre nos pântanos de água doce da Flórida, Cuba e na Ilha dos Pinus;
  • Rostrhamus sociabilis major (Nelson & Goldman, 1933) - ocorre do leste do México até a região de Petén no norte da Guatemala.

Alimentação

Alimenta-se quase exclusivamente de grandes caramujos aquáticos chamados aruás. Utiliza o bico curvo para retirar as partes moles dos caramujos, deixando cair a casca vazia. Captura os aruás executando um voo rasante sobre os pântanos, pegando-os no chão com apenas um dos pés e empoleirando-se para comer. Ocasionalmente, em algumas regiões, como no Pantanal de Mato Grosso e na Venezuela, alimenta-se também de pequenos caranguejos.

Reprodução

Seus ninhos, feitos em colônias, são plataformas frágeis localizadas entre 1 e 4 metros de altura, em arbustos ou árvores sobre a água. Põe 2 ou 3 ovos brancos com manchas marrons.

Hábitos

Vive em grupos.

Distribuição geográfica

Todas as regiões brasileiras onde haja pantanais e alagados, nos quais é localmente comum. Encontrado também dos Estados Unidos (Flórida) e México até a Argentina e Uruguai.

Referências

  1. «IUCN red list Rostrhamus sociabilis». Lista vermelha da IUCN. Consultado em 18 de abril de 2022
  2. «Raptors». IOC World Bird List (em inglês). Consultado em 15 de Outubro de 2010
  3. FERREIRA, A. B. H. Novo dicionário da língua portuguesa. Segunda edição. Rio de Janeiro: Nova Fronteira, 1986. p. 841.
  4. «gavião-caramujeiro (Rostrhamus sociabilis) | WikiAves - A Enciclopédia das Aves do Brasil». www.wikiaves.com.br. Consultado em 13 de setembro de 2021
 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores e editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia PT

Gavião-caramujeiro: Brief Summary ( португалски )

добавил wikipedia PT
 src= Gavião caramujeiro na Transpantaneira

O gavião-caramujeiro (Rostrhamus sociabilis), também chamado gavião-de-aruá e gavião-pescador, é um gavião paludícola, da família dos acipitrídeos, exclusivamente malacófago (isto é, alimenta-se exclusivamente de moluscos), encontrado em locais pantanosos da América tropical e temperada. A espécie mede cerca de 41 cm de comprimento. Possui bico muito adunco. O macho tem coloração cinza-ardósia, cauda com base branca, cera e pés laranja; a fêmea e o imaturo têm faixa supra-ocular e garganta esbranquiçadas e lado inferior barrado de creme. É uma espécie dependente da existência do molusco aquático chamado aruá (gênero Pomacea, família Ampullariidae), seu único alimento.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores e editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia PT

Uliul moluștelor ( романски; молдавски )

добавил wikipedia RO

Uliul moluștelor (Rostrhamus sociabilis) e o pasăre de pradă din familia Accipitridae, care cuibărește în copaci. Trăiește în Cuba și Brazilia. Multe păsări din această specie migrează în pampasul din Argentina. Preferă zonele mlăștinoase, deoarece hrana e formată din melcii de mare.

Referințe

Legături externe

Commons
Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Uliul moluștelor
Wikispecies
Wikispecies conține informații legate de Uliul moluștelor


Azureus.png Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia autori și editori
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia RO

Uliul moluștelor: Brief Summary ( романски; молдавски )

добавил wikipedia RO

Uliul moluștelor (Rostrhamus sociabilis) e o pasăre de pradă din familia Accipitridae, care cuibărește în copaci. Trăiește în Cuba și Brazilia. Multe păsări din această specie migrează în pampasul din Argentina. Preferă zonele mlăștinoase, deoarece hrana e formată din melcii de mare.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia autori și editori
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia RO

Snäckglada ( шведски )

добавил wikipedia SV

Snäckglada (Rostrhamus sociabilis) är en sydamerikansk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.[2]

Utbredning och systematik

 src=
Utbredningsområde:Mörkgrönt visar förekomst året runt, ljusgrönt enbart häckningsområde sommartid.

Arten delas upp i tre underarter:

Vissa urskiljer även underarten levis med utbredning på Kuba och Isla de la Juventud, och begränsar därmed plumbeus till Florida.[3]

Clements et al. 2011 placerar återigen smalnäbbsgladan i släktet Helicolestes vilket gör släktet Rostrhamus monotypiskt. Snäckgladan är närmast släkt med vråkar, i en klad tillsammans med grodhök, svarthalsad vråk och smalnäbbsglada.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1]

Bilder

Noter

  1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Rostrhamus sociabilis Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
  3. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2017. IOC World Bird List (v 7.3). doi : 10.14344/IOC.ML.7.3.

Externa länkar

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia författare och redaktörer
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia SV

Snäckglada: Brief Summary ( шведски )

добавил wikipedia SV

Snäckglada (Rostrhamus sociabilis) är en sydamerikansk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia författare och redaktörer
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia SV

Шуліка-слимакоїд червоноокий ( украински )

добавил wikipedia UK

Опис

Дрібний хижак довжиною 40-45 см, вагою приблизно 380 г, з розмахом крил приблизно 115 см. Самці свинцево-сірі, самиці бурі зі світлими плямами на горлі та грудях. Хвіст світлий, на хвості розвинена широка темна смуга. Радужина, восковиця, голі ділянки шкіри біля очей, слабкі лапи з прямими кігтями — червоні або помаранчеві, тонкий дзьоб з довгим гачком — чорний. Молоді забарвленням схожі на самиць.

Поширення та спосіб життя

Мешкає в тропічній Америці, включаючи Флориду і Кубу, зустрічається тільки поблизу боліт і мілководних озер, де мешкає його єдина здобич — прісноводні равлики роду Pomacea діаметром до 3-4 см. Здобич видивляється на бриючому польоті або із засідки. Ловить равликів, що виповзли з води на стебла рослин, часто вихоплює їх лапами і з поверхневого шару води. Ґрунт під «кормовими столиками» шуліки буває усипаний порожніми раковинами. Гніздяться розсіяними колоніями від 10 до 90 пар, на деревах або заломах болотної рослинності, гнізда неміцні, легко руйнуються. Гніздовий сезон розтягнутий. У кладці 2-3 зеленуватих з бурими плямами яєць, насиджують обидва батьки 26-28 днів, вигодовують 40-49 днів. Другий пуховий наряд пташенят темний, сіро-бурий. До розмноження деякі птахи приступають вже у віці 10 місяців. У цілому звичайний осілий вид, але місцями скорочує чисельність і ареал через осушення боліт, забруднення води отрутохімікатами. Номінативний підвид з Флориди один час перебував на межі зникнення.

Примітки

  1. BirdLife International (2012). Rostrhamus sociabilis: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013
  2. Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.

Посилання

Птах Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Автори та редактори Вікіпедії
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia UK

Diều ăn sên ( виетнамски )

добавил wikipedia VI

Diều mỏ sên (danh pháp hai phần: Rostrhamus sociabilis) là một loài chim thuộc Họ Ưng (Accipitridae).[2]

Mô tả

 src=
Con trống trưởng thành ở Sao Paulo, Brazil

Diều ăn sên có kích thước dài 36 đến 45 cm (14 đến 18 in) và sải cánh 120 cm (47 in) wingspan. Chúng nặng từ 300 đến 570 gam (11 đến 20 oz).[3][4] Chúng có cánh rộng, dài và tròn. Nó có đuôi dài. Mỏ của các loài diều này rất cong và khỏe.

Loài này sinh sống ở Nam Mỹ nhiệt đới, Caribea, trung và nam FloridaHoa Kỳ. Đây là loài nguy cơ địa phương ở Florida Everglades, với số lượng ít hơn 400 cặp sinh sản.

Phân loài

Chú thích

  1. ^ BirdLife International (2004). Rostrhamus sociabilis. Sách đỏ 2006. IUCN 2006. Truy cập ngày 11 tháng 5 năm 2006. Database entry includes justification for why this species is of least concern
  2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.
  3. ^ “Snail Kite”. Truy cập 22 tháng 10 năm 2015.
  4. ^ “Raptors of the World”. Google Books. Truy cập 22 tháng 10 năm 2015.

Tham khảo

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia tác giả và biên tập viên
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia VI

Diều ăn sên: Brief Summary ( виетнамски )

добавил wikipedia VI

Diều mỏ sên (danh pháp hai phần: Rostrhamus sociabilis) là một loài chim thuộc Họ Ưng (Accipitridae).

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia tác giả và biên tập viên
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia VI

Коршун-слизнеед ( руски )

добавил wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Семейство: Ястребиные
Подсемейство: Коршуны
Род: Коршуны-слизнееды (Rostrhamus Lesson, 1830)
Вид: Коршун-слизнеед
Международное научное название

Rostrhamus sociabilis Vieillot, 1817

Ареал

изображение

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 175295NCBI 156764EOL 1049023

Коршун-слизнеед[1][2], или общественный коршун-слизнеед[3] (лат. Rostrhamus sociabilis) — хищная птица из семейства ястребиных (Accipitridae), выделяемая в отдельный род.

Общая характеристика

Коршун-слизнеед — птица средних размеров. Длина тела составляет 35—42 см, масса — около 400 г. Половой диморфизм выражен ярко. Самцы угольно-чёрные, хвост сизый с широкой чёрной полосой. Глаза и лапы красные. Самки коричневые с бурыми пестринами. Характерной особенностью этого вида является особая форма тонкого клюва с вытянутым, загнутым книзу надклювьем. Благодаря такому клюву слизнеед достаёт из раковин свой корм — пресноводных улиток рода Pomacea.

Распространение

Коршун-слизнеед обитает на полуострове Флорида, на Кубе, в Центральной и Южной Америке. Эверглейдский подвид очень редок.

Образ жизни

Коршун-слизнеед живёт на болотах, поселяясь группами по 6—10 пар. Иногда колонии коршуна-слизнееда достигают количества 100 пар.

Питание

Единственной пищей коршуна-слизнееда являются ампулляриимоллюски диаметром 3—4 см. Коршун ловит их рано утром или вечером, когда улитки выбираются из воды на стебли растений. Коршун извлекает улитку из раковины своим длинным загнутым клювом, придерживая её длинными пальцами с острыми когтями.

Размножение

Гнездится слизнеед на заломах тростников, на кустах, низких деревьях, на островках посередине болота. Гнездо очень непрочное, часто разрушается ветром и дождями. В кладке 3—4 бледно-зелёных с бурыми пятнами яйца. Процесс насиживания длится около 28 дней. Насиживают и выкармливают птенцов оба родителя.

Snail kite (Rostrhamus sociabilis).jpg

Примечания

  1. Жизнь животных. Том 6. Птицы / под ред. В. Д. Ильичева, И. В. Михеева, гл. ред. В. Е. Соколов. — 2-е изд. — М.: Просвещение, 1986. — С. 126—127. — 527 с.
  2. Фишер Д., Саймон Н., Винсент Д. Красная книга. Дикая природа в опасности / пер. с англ., под ред. А. Г. Банникова. — М.: Прогресс, 1976. — С. 269—271. — 478 с.
  3. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 47. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Авторы и редакторы Википедии
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia русскую Википедию

Коршун-слизнеед: Brief Summary ( руски )

добавил wikipedia русскую Википедию

Коршун-слизнеед, или общественный коршун-слизнеед (лат. Rostrhamus sociabilis) — хищная птица из семейства ястребиных (Accipitridae), выделяемая в отдельный род.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Авторы и редакторы Википедии
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia русскую Википедию