Jabiru, like most storks, have an average lifespan of about 30 years, although some have been known to live past the age of 40.
Typical lifespan
Status: wild: 30 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 36.0 years.
Other jabiru and wood storks (Mycteria americana) have been known to attack jabiru nests. Humans are the primary predators of jabiru. Before jabiru were protected nestlings were hunted for meat. Jabiru are large birds that can effectively defend themselves and their young when confronted by most predators.
Known Predators:
Jabiru can grow as tall as 1.15 m and weigh as much as 8 kg. Their wingspan averages 2.6 m. The beak is upturned, black, and broad, and can extend to 30 cm. The plumage is white, the skin on the head and neck are featherless and black. On the top of the head there is a silver tuft of hair. There is a 75 mm band of skin around the lower portion of the neck. When jabiru are inactive, the band is a deep pink. When they are irritated, it turns a deep scarlet color. Jabiru also have a featherless red pouch at the base of the neck. Both genders have dark brown irises and black legs and feet. An oval of pink skin is located just above the sternum, but is only visible when the bird is erect just before take-off. Males are noticeably larger than females and have a larger and straighter bill.
Range mass: 8000 (high) g.
Range length: 1.15 (high) m.
Average wingspan: 2.6 m.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Jabiru are found near rivers and ponds, usually in large groups. They prefer open wetlands, especially flooded savannas. They are also seen in freshwater marshes and open country that is near water. These birds usually build their nests atop tall trees.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial ; freshwater
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Wetlands: marsh ; swamp
Other Habitat Features: agricultural ; riparian
Jabiru are found in the Western Hemisphere, as far north as Mexico and as far south as Argentina. They are most common found in wetland regions of Brazil and Paraguay. Jabiru have been spotted in Argentina, Belize, Bolivia, Brazil, Columbia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, French Guiana, Grenada, Guatemala, Guyana, Honduras, Mexico, Nicaragua, Panama, Paraguay, Peru, Suriname, Trinidad and Tobago, Uruguay, and Venezuela, with rare sightings as far north as Texas.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Jabiru consume large amounts of fish, mollusks, insects, and amphibians. They may also eat reptiles and small mammals. During dry seasons, they have been known to eat carrion and dead fish. They feed in flocks and usually forage by wading in shallow water. They detect prey more through tactile sensation than vision. They feed by holding their open bill at a 45 degree angle to the water. When prey is contacted, they close their bill, draw it out of the water, and throw their head back to swallow.
Animal Foods: mammals; amphibians; reptiles; fish; carrion ; mollusks
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Molluscivore )
Jabiru have been known to eat dead fish and carrion, effectively preventing spread and development of disease and improving the quality of isolated bodies of water after droughts or fish die-offs. They also impact populations of preferred prey, such as small fish, mollusks, and amphibians.
Before jabiru were protected they were hunted for their meat and feathers. Jabiru are important members of healthy ecosystems, drawing bird enthusiasts to natural areas.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material; ecotourism
There are no negative impacts of jabiru on humans.
Jabiru gained protected status in Belize in 1973. Since then, there numbers in that area have slowly risen. They have been granted protected status by the U.S. Migratory Bird Act. Jabiru are widespread but not abundant in any area. They are considered a species of least concern by the IUCN, an improvement from a status of near-threatened in 1988.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: appendix i
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
All jabiru have a greeting display. In this display, they face each other in their nests, holding their necks erect and heads high. They clatter their bills loudly and rapidly while waving their necks from sided to side and moving their heads up and down. The presence of an inflatable throat sac also indicates to other birds when they are excited. There is undoubtedly communication that occurs among parents and young, but this has not been well documented. Jabiru are not highly vocal.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
In breeding pairs, wing-flapping exhibits are believed to be a form of courtship behavior. During courtship, males establish themselves at a nest site. A female then approaches a male until he accepts her presence. Females are most often rejected. During copulation, males step onto a female's back from the side, hooking his toes over her shoulders and bending his legs for contact. The female opens her wings while the male flaps his slowly for balance. The male shakes his head and clatters his bill alongside the female's bill throughout copulation. Male and female jabiru stay together for at least one breeding season, possibly staying together through multiple breeding seasons.
Mating System: monogamous
Jabiru begin gathering to mate near the end of the rainy season. Most breeding occurs from December to May. Nests are usually located within 1 km of other jabiru nests. Jabiru nests are found 15-30 m above ground in isolated, tall trees. These trees are usually near riparian forests or wetlands. Nests are often deeper than they are wide, they can be up to 1 m wide and 1.8 m deep. Nests are usually made of sticks and woody debris. The average clutch size is around 3 (range 2 to 5) eggs with an average hatching success of 44%. When nestlings are four weeks old, the parents start leaving them by themselves for more extended periods of time. Young birds fledge around 110 days after hatching, although they remain dependent on their parents. Jabiru pairs spend six to seven months a year involving themselves in reproductive tasks. Because of this long length of time spent breeding, pairs have difficulty breeding in successive years. Less than half of active pairs in one season are active the next season. Only 25% of successful pairs are successful the next season.
Breeding interval: About half of adult jabirus mate each year, most jabiru mate every other year.
Breeding season: Breeding occurs from December to May.
Range eggs per season: 2 to 5.
Average eggs per season: 3.14.
Range time to hatching: 1 to 3 months.
Average fledging age: 100 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Both males and females are involved in nest building, incubation, and care of the young. During incubation and the nestling stage, one parent watches over the nest while the other forages. The pairs stay in isolated breeding areas until the nestlings fledge. They exhibit strong territoriality near their nest and feeding areas.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Jabiru mycteria is a stork native to Central and South America, from Mexico to Uruguay, occurring most commonly in Brazil and Paraguay. They are the tallest flying bird in South America, reaching up to 5 ft (1.5m) in height. They live in groups in wetland and riparian habitats, eating mostly fish, mollusks, and amphibians. Jabiru mycteria is the only member of the Jabiru genus.
Males establish a nest of sticks 15-30m up a tree and are approached by females. Pairs are monogamous throughout the breeding season and sometimes across seasons. They show parental investment by both sexes and rearing chicks is sufficiently difficult that these birds tend to mate every other breeding season.
En 1979, se estimó la población reproductiva en tan sólo 10-12 individuos.
Distribucion General: Se encuentra desde el sur de México hasta el este de Perú y el norte de Argentina.
El jabirú, tuyuyu o jabirú americanu[2] (Jabiru mycteria) ye una especie d'ave ciconiforme de la familia Ciconiidae; ye la mayor cigüeña del Nuevu Mundu. Con un altor de 120-140 cm y un valumbu (nales esplegaes) de 3 metros, ye una ave inconfundible de les güelgues americanes dende Yucatán hasta la pampa arxentina, siendo abondosa en zones como los llanos venezolanos o'l pantanal. Paezse abondo al so pariente africanu, el marabú, pero a diferencia d'ésti nun come cadabres anque sía carnívoru, prefier pescar dientro de l'agua.
Nun ye una ave sociable. Alcuéntrase-y en solitariu; les pareyes constrúin niales avolumaos sobre grandes árboles, con puestes de 2 a 4 güevos.
Ye l'ave voladora más alta de Centru y Suramérica, y la segunda del continente en valumbu superáu pol cóndor andín (Vultur gryphus).
En Venezuela conózse-y como garzón soldáu.
El so nome provién del idioma guaraní y significa “pescuezu enchíu”, en referencia a la so capacidá d'encher a voluntá los sacos aéreos subcutáneos allugaos nel pescuezu. Na zona norte d'Arxentina recibe dellos nomes populares como "Tuyuyú coral" o "Tuyuyú cuarteleru".
Ye una ave muda, nun tien voces nin cantares y comunícase por aciu golpeteos del picu. La pareya vive xunida pa tola vida. Añu tres d'añu a fines de la seronda, vuelven al so enorme nial allugáu no más alto d'un árbol o palmera pa criar trés o cuatro pichones, que van guarar por veces la fema y el machu. Vive cerca de llagunes y ríos, alimentar de gran cantidá de pexes, moluscos y anfibios, dacuando tamién come reptiles y pequeños mamíferos. Constrúi'l so nial nel visu de los árboles más altos.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El jabirú, tuyuyu o jabirú americanu (Jabiru mycteria) ye una especie d'ave ciconiforme de la familia Ciconiidae; ye la mayor cigüeña del Nuevu Mundu. Con un altor de 120-140 cm y un valumbu (nales esplegaes) de 3 metros, ye una ave inconfundible de les güelgues americanes dende Yucatán hasta la pampa arxentina, siendo abondosa en zones como los llanos venezolanos o'l pantanal. Paezse abondo al so pariente africanu, el marabú, pero a diferencia d'ésti nun come cadabres anque sía carnívoru, prefier pescar dientro de l'agua.
Nun ye una ave sociable. Alcuéntrase-y en solitariu; les pareyes constrúin niales avolumaos sobre grandes árboles, con puestes de 2 a 4 güevos.
Ye l'ave voladora más alta de Centru y Suramérica, y la segunda del continente en valumbu superáu pol cóndor andín (Vultur gryphus).
En Venezuela conózse-y como garzón soldáu.
Ar jabiru[1] a zo un evn hirc'harek, Jabiru mycteria an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ eo er genad Jabiru.
Kar eo ar jabiru d'ar c'hwibon.
Peurliesañ e vev diwar vlotviled, divelfenneged ha pesked ha c'hoarvezout a ra dezhañ debriñ bronneged bihan ha stlejviled ivez.
Bevañ a ra al labous e kreiz ha Suamerika[2], e-lec'h ma plij dezhañ chom a-gludadoù e-kichen ar stêrioù hag ar stankoù.
Ar jabiru a zo un evn hirc'harek, Jabiru mycteria an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ eo er genad Jabiru.
El Jabirú americà (Jabiru mycteria) és una gran cigonya (la major de totes) que es troba al continent americà des de Mèxic fins a l'Argentina, per l'est dels Andes.[1] Aquesta espècie de la família dels cicònids, és l'única espècie del gènere Jabiru i no s'han descrit subespècies. El nom prové de la llengua tupí-guaraní i significa "coll unflat". També es coneixen com jabirús els membres del gènere Ephippiorhynchus.
Aquest ocell viu a prop dels rius i estanys, i menja quantitats enormes de peixos, mol·luscs i amfibis. De vegades mengen rèptils i petits mamífers. Fins i tot mengen carronya fresca i peixos morts, com els que moren durant els períodes secs.
Els dos pares construeixen el niu entre agost i setembre, als arbres alts, i l'ampliaran en les successives estacions de cria fins a arribar a alguns metres de diàmetre. Es poden construir mitja dotzena de nius pròxims, amb altres espècies d'aus com agrons. Els pares fan torns per covar la niuada de 2 a 5 ous blancs.
El Jabirú americà (Jabiru mycteria) és una gran cigonya (la major de totes) que es troba al continent americà des de Mèxic fins a l'Argentina, per l'est dels Andes. Aquesta espècie de la família dels cicònids, és l'única espècie del gènere Jabiru i no s'han descrit subespècies. El nom prové de la llengua tupí-guaraní i significa "coll unflat". També es coneixen com jabirús els membres del gènere Ephippiorhynchus.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Jabirw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: jabirwaid) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ephippiorhynchus mycteria; yr enw Saesneg arno yw Jabiru. Mae'n perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. mycteria, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r jabirw yn perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ciconia Abdim Ciconia abdimii Ciconia amryliw Mycteria leucocephala
_21-Mar-2007_7-37-51_AM_21-Mar-2007_7-37-52.JPG)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Jabirw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: jabirwaid) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ephippiorhynchus mycteria; yr enw Saesneg arno yw Jabiru. Mae'n perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. mycteria, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Čáp jabiru (Jabiru mycteria) je velký brodivý pták z čeledi čápovitých. Obývá území Střední a Jižní Ameriky v rozmezí od Mexika až po Argentinu, s výjimkou západních And. Je jediným zástupcem rodu Jabiru. Jeho název přitom pochází z jazyků tupí-guaraní a v doslovném překladu znamená „nafouklý krk“.
Dorůstá 122–140 cm, v rozpětí křídel měří 230–280 cm a jeho hmotnost se pohybuje kolem 8 kg, samci jsou přitom větší než samice. Jeho až 30 cm dlouhý zobák je tmavý, široký, na konci mírně směrem nahoru stočený a zašpičatělý. Jeho opeření je převážně bílé, ale hlava a vrchní část krku je černá. Zatímco na zemi se nepohybuje nijak rychle, je velmi dobrým letcem.
Zdržuje se v blízkosti řek a rybníků. Požírá zejména ryby, měkkýše a obojživelníky, občas i malé plazy a savce. V období, kdy je nedostatek potravy, nepohrdne ani mršinami. Hnízdo v podobě plošiny z větví staví na stromech a klade do něj 2–5 bílých vajec.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Jabiru na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu čáp jabiru ve Wikimedia Commons
Čáp jabiru (Jabiru mycteria) je velký brodivý pták z čeledi čápovitých. Obývá území Střední a Jižní Ameriky v rozmezí od Mexika až po Argentinu, s výjimkou západních And. Je jediným zástupcem rodu Jabiru. Jeho název přitom pochází z jazyků tupí-guaraní a v doslovném překladu znamená „nafouklý krk“.
Dorůstá 122–140 cm, v rozpětí křídel měří 230–280 cm a jeho hmotnost se pohybuje kolem 8 kg, samci jsou přitom větší než samice. Jeho až 30 cm dlouhý zobák je tmavý, široký, na konci mírně směrem nahoru stočený a zašpičatělý. Jeho opeření je převážně bílé, ale hlava a vrchní část krku je černá. Zatímco na zemi se nepohybuje nijak rychle, je velmi dobrým letcem.
Zdržuje se v blízkosti řek a rybníků. Požírá zejména ryby, měkkýše a obojživelníky, občas i malé plazy a savce. V období, kdy je nedostatek potravy, nepohrdne ani mršinami. Hnízdo v podobě plošiny z větví staví na stromech a klade do něj 2–5 bílých vajec.
Jabiru (latin: Jabiru mycteria) er en storkefugl, der lever i Mellem- og Sydamerika.
Taksonomi fra Wikispecies Jabiru (latin: Jabiru mycteria) er en storkefugl, der lever i Mellem- og Sydamerika.
Der Jabiru (Jabiru mycteria) ist ein monotypischer Storchenvogel Amerikas, der von Mexiko bis Argentinien vorkommt. Als Irrgast ist er gelegentlich auch im US-amerikanischen Bundesstaat Texas zu beobachten. Der Jabiru ist der einzige Vertreter der Gattung Jabiru.[1] Er ist nach dem Andenkondor und dem fast ausgestorbenen Kalifornischen Kondor die drittgrößte fliegende Vogelart Süd- und Mittelamerikas.[2]
Die Bestandssituation des Jabiru wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.[3]
Der Jabiru ist bis zu 1,40 Meter groß, seine Flügelspannweite beträgt etwa 2,60 m, der Schnabel ist bis zu 30 Zentimeter lang und leicht nach oben gebogen. Es besteht kein auffälliger Geschlechtsdimorphismus. Er hat ein überwiegend weißes Gefieder, Hals, Kopf und Schnabel sind schwarz. Auffallend sind die beim weiblichen Storch gelben Augen, während die des männlichen Vogels dunkel sind.
Verwechslungsmöglichkeiten bestehen mit dem Waldstorch, der jedoch deutlich kleiner ist, einen nach unten gebogenen Schnabel und an seinem Hals keine roten Abzeichen hat.
Der Jabiru lebt in großen Gruppen an Flüssen und Teichen. Er ernährt sich von Fisch, Weichtieren und Amphibien, gelegentlich auch von Reptilien und kleinen Säugetieren.
Er baut sein Nest auf hohen Bäumen und bevorzugt dabei vor allem Palmen.[4] Anders als viele andere Störche ist er kein Kolonienbrüter. Brutzeit ist August–September. Das Gelege besteht aus 2 bis 4 Eiern. Beide Elternvögel wechseln sich im Brutgeschäft ab. Die Nestlingsdauer beträgt bis 95 Tage. Anschließend werden die Jungvögel noch etwa zwei Monate von den Elternvögeln gefüttert.
ein Nest mit beiden Elterntieren
der charakteristische Schnabel
adultes Tier im Abflug
Der Jabiru (Jabiru mycteria) ist ein monotypischer Storchenvogel Amerikas, der von Mexiko bis Argentinien vorkommt. Als Irrgast ist er gelegentlich auch im US-amerikanischen Bundesstaat Texas zu beobachten. Der Jabiru ist der einzige Vertreter der Gattung Jabiru. Er ist nach dem Andenkondor und dem fast ausgestorbenen Kalifornischen Kondor die drittgrößte fliegende Vogelart Süd- und Mittelamerikas.
Die Bestandssituation des Jabiru wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.
Javiru (Jabiru mycteria) ha'e guyra juehegua tujuju ijuehepehẽygua; tujuju tuichaveva Amérika pegua. Ijyvate gotyo 120-140 cm ha ipepo asu guive ipepo akatúa peve oreko 3 metro, oikove Jukatã (Méhiko retãme) guive pampa (Argentina retãme) peve.
Ku guyra javiru ndoñe'ẽi ha opete itĩ mante. Javiru kuña ha javiru kuimba'e oikove joajuva opa hekove. Opa ary oho jey haitýpe, ara ro'y ñepyrũme, ha ombo'a ha omongakuaa imembykuéra. Hi'aguĩ mante ypa rupi ha ysyry rupi, ho'u heta pira, jatyta ha ypegua, ho'u sapy'a otyryrýva michĩ térã mymba okambúva michĩ. Ohaitypo mante yvyramata yvatére. Opirakutu y ipype.
Javiru (Jabiru mycteria) ha'e guyra juehegua tujuju ijuehepehẽygua; tujuju tuichaveva Amérika pegua. Ijyvate gotyo 120-140 cm ha ipepo asu guive ipepo akatúa peve oreko 3 metro, oikove Jukatã (Méhiko retãme) guive pampa (Argentina retãme) peve.
Ku guyra javiru ndoñe'ẽi ha opete itĩ mante. Javiru kuña ha javiru kuimba'e oikove joajuva opa hekove. Opa ary oho jey haitýpe, ara ro'y ñepyrũme, ha ombo'a ha omongakuaa imembykuéra. Hi'aguĩ mante ypa rupi ha ysyry rupi, ho'u heta pira, jatyta ha ypegua, ho'u sapy'a otyryrýva michĩ térã mymba okambúva michĩ. Ohaitypo mante yvyramata yvatére. Opirakutu y ipype.
Wachapa (Jabiru mycteria) nisqaqa huk Chawpi Awya Yalapi Uralan Awya Yalapipas kawsaq pisqum.
To ζαμπιρού ή αλλιώς αμερικανικό ζαμπιρού είναι ένα μεγάλο είδος πελαργού. Ζει σε όλη την Αμερική από το Μεξικό μέχρι ολόκληρη την Νότια Αμερική. Η επιστημονική του ονομασία είναι Jabiru mycteria και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).
Το ζαμπιρού είναι το μεγαλύτερο πετούμενο πουλί σε Νότια και Κεντρική Αμερική, συχνά έχοντας το ίδιο ύψος με τη μη πετούμενη Μεγάλη ρέα. Για την ήπειρο, έχει το δεύτερο μεγαλύτερο άνοιγμα φτερών, μετά τον κόνδορα των Άνδεων.
Έχει μήκος 130-150 εκ. και άνοιγμα φτερών 260 εκ. Το βάρος του κυμαίνεται από 4 ως 8 κιλά. Τα αρσενικά είναι μεγαλύτερα από τα θηλυκά κατά 25%.
Έχει ολόλευκο φτέρωμα στο σώμα και καθόλου φτέρωμα σε κεφάλι και λαιμό. Το ράμφος, το κεφάλι και το μεγαλύτερο μέρος του λαιμού είναι λεία και μαύρα. Ο υπόλοιπος λαιμός είναι κόκκινος.
Το ζαμπιρού είναι ένα μοναχικό είδος που συχνάζει σε υδάτινες εκτάσεις με γλυκό νερό και ευρεία παρουσία υδρόβιων φυτών. Τρέφεται με ερπετά, βατράχια, ψάρια, αυγά πουλιών και έντομα. Επίσης μπορεί να τραφεί με ψοφίμια και νεκρά ψάρια.
Είναι είδος μονογαμικό και το ζευγάρι φτιάχνει μια φωλιά στη κορυφή ενός δέντρου. Το θηλυκό γεννά 2-4 αυγά, τα οποία επωάζει για περίπου 30 ημέρες. Τα μικρά εγκαταλείπουν την φωλιά έπειτα από 8-10 εβδομάδες και γίνονται σεξουαλικά ώριμα στην ηλικία των 2-3 ετών. Τα ζαμπιρού μπορούν να ζήσουν πάνω από 30 χρόνια σε αιχμαλωσία. Έχουν λίγους φυσικούς εχθρούς, μόνο ορισμένα μεγάλα αρπακτικά πουλιά. Επίσης, τα ρακούν και μερικά είδη πελαργών (συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του του είδους) μπορούν να κλέψουν τα αυγά από την φωλιά.
Το ζαμπιρού, σήμερα δεν απειλείται και κατατάχθηκε στα είδη Ελάχιστης ανησυχίας από την IUCN, μια βελτίωση από την κατάσταση Προ απειλής που ήταν το 1988.
To ζαμπιρού ή αλλιώς αμερικανικό ζαμπιρού είναι ένα μεγάλο είδος πελαργού. Ζει σε όλη την Αμερική από το Μεξικό μέχρι ολόκληρη την Νότια Αμερική. Η επιστημονική του ονομασία είναι Jabiru mycteria και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).
The jabiru (/ˌdʒæbɪˈruː/ or /ˈdʒæbɪruː/; Jabiru mycteria) is a large stork found in the Americas from Mexico to Argentina, except west of the Andes. It sometimes wanders into the United States, usually in Texas, but has been reported as far north as Mississippi. It is most common in the Pantanal region of Brazil and the Eastern Chaco region of Paraguay. It is the only member of the genus Jabiru. The name comes from a Tupi–Guaraní language and means "swollen neck".
Hinrich Lichtenstein described the jabiru in 1819. The name jabiru has also been used for two other birds of a distinct genus: black-necked stork (Ephippiorhynchus asiaticus), commonly called "jabiru" in Australia; and sometimes also for the saddle-billed stork (Ephippiorhynchus senegalensis) of Sub-Saharan Africa. In particular, Gardiner's Egyptian hieroglyph G29, believed to depict an E. senegalensis, is sometimes labeled "jabiru" in hieroglyph lists. The Ephippiorhynchus are believed to be the jabiru's closest living cousins, indicating an Old World origin for the species.[3]
The proposed Late Pleistocene fossil stork genus Prociconia from Brazil might actually belong in Jabiru. A fossil species of jabiru was found in the early Pliocene Codore Formation near Urumaco, Venezuela, and named Jabiru codorensis.[4]
In Portuguese, the bird is called tuiuiu, tuim-de-papo-vermelho ("red-necked tuim", in Mato Grosso) and cauauá (in the Amazon Basin). The name jabiru is used for the wood stork (Mycteria americana).
The jabiru is the tallest flying bird found in South America and Central America, often standing nearly the same height as the flightless and thus much heavier greater rhea. For the continent, it also has the second largest wingspan, after the Andean condor (that is, excluding the great albatross occasionally found off the coast of southern South America).[3] The adult jabiru is 120–140 cm (47–55 in) long, 2.3–2.8 m (7.5–9.2 ft) across the wings, and can weigh 4.3–9 kg (9.5–19.8 lb).[3] Sexual dimorphism is high, possibly the highest of any stork, with males being about 25% larger than females. Males weigh an average of 6.89 kg (15.2 lb) whereas females weigh an average of 5.22 kg (11.5 lb).[5] Large males may stand as tall as 1.53 m (5.0 ft). The beak, which measures 25–35 cm (9.8–13.8 in), is black and broad, slightly upturned, ending in a sharp point. Among other standard measurements, the tail measures 20–25 cm (7.9–9.8 in), the tarsus measures 28.5–39 cm (11.2–15.4 in) long and the wing chord measures 58.5–73 cm (23.0–28.7 in).[3] The plumage is mostly white, but the head and upper neck are featherless and black, with a featherless red stretchable pouch at the base. The sexes are similar in appearance but the male is larger, which can be noticeable when the sexes are together. While it can give the impression of being an ungainly bird on the ground, the jabiru is a powerful and graceful flier.
The jabiru lives in large groups near rivers and ponds, and eats prodigious quantities of frogs, fish, snakes, snails, insects, and other invertebrates.[6] It will even eat fresh carrion and dead fish, such as those that die during dry spells, and thus help maintain the quality of isolated bodies of water. They feed in flocks and usually forage by wading in shallow water. Jabirus detect prey more through tactile sensation than vision. They feed by holding their open bill at a 45 degree angle to the water. When prey is contacted, the storks close their bill, draw it out of the water, and throw their head back to swallow.[7] Fish around 8 to 20 cm (3.1 to 7.9 in) are typically taken, though larger fish weighing up to at least 500 g (1.1 lb) and eels up to 80 cm (31 in) can be taken.[8][9] It is an opportunistic feeder. In one instance when house mice experienced a population explosion in an agricultural area, several hundred jabirus could be seen in each field feeding on the rodents (unusual for a bird that's rarely seen in large numbers anywhere).[3] On rare occasions, jabirus have been seen attempting to kleptoparasitize the two smaller storks it co-exists with, the wood and maguari storks.[3]
Jabirus are solitary nesters, building massive nest platforms that are used repeatedly in successive seasons. Unlike many other storks, these species are often seen in pairs in the nonbreeding season suggesting a lifelong pair bond.[10] The nest of sticks is built by both parents around August–September (in the Southern Hemisphere) on tall trees, and enlarged at each succeeding season growing to several meters in diameter. Nests are often deeper than they are wide, they can be up to 1 m (3.3 ft) wide and 1.8 m (5.9 ft) deep.[7] Half a dozen nests may be built in close proximity, sometimes among nests of herons and other birds. The parents take turns incubating the clutch of two to five white eggs and are known to more territorial than usual against other jabirus during the brooding period. Raccoons and other storks (including their own species) are occasion predators of jabiru eggs, but most nest predators appear to avoid these huge-billed birds and there are no known predators of healthy adult jabirus.[7] Although the young fledge around 110 days old, they often spend around another 3 months in the care of their parents. Because of this long length of time spent brooding, pairs have difficulty breeding in successive years. Less than half of active pairs in one season are active the next season. Only 25% of successful pairs are successful the next season. The lifespan average is 36 years.[7] The Jabiru has a diploid number of 2n = 56.[11]
Jabiru are widespread but not abundant in any area. They are considered a species of least concern by the IUCN, an improvement from a status of near threatened in 1988.[1] Jabiru gained protected status in Belize in 1973. Since then, their numbers in that area have slowly risen. They have been granted protected status by the U.S. Migratory Bird Act.[7]
_on_nest.JPG)
Pair on nest, in the Pantanal, Brazil
A moment before flying on Laguna Oca, Formosa, Argentina
_in_flight.JPG)
In flight, in the Pantanal, Brazil
The jabiru (/ˌdʒæbɪˈruː/ or /ˈdʒæbɪruː/; Jabiru mycteria) is a large stork found in the Americas from Mexico to Argentina, except west of the Andes. It sometimes wanders into the United States, usually in Texas, but has been reported as far north as Mississippi. It is most common in the Pantanal region of Brazil and the Eastern Chaco region of Paraguay. It is the only member of the genus Jabiru. The name comes from a Tupi–Guaraní language and means "swollen neck".
La Jabiruo (Jabiru mycteria) estas granda cikonio nome birdospecio de la familio Cikoniedoj, sed ne de la tipa genro de cikonioj. Ĝi estas la ununura membro de la genro Jabiru. La nomo devenas el Tupi-Gvarania lingvo kaj signifas "ŝvela kolo".
Ĝi estas troviĝanta en Ameriko el Meksiko (ĉefe Jukatano) al Argentino, escepte en okcidento de Andoj. Ĝi estas plej komuna en la regiono Pantanalo de Brazilo, en Venezuelo kaj en oriento de la regiono Ĉako de Paragvajo. Ĝi foje videblis kiel vaganto en disaj lokoj de Suda Usono, ĉefe en suda Teksaso.
La nomo Jabiruo estis uzata ankaŭ por du aliaj birdospecioj de alia genro: nome la azia Nigrakola selbekulo (Ephippiorhynchus asiaticus), komune nomata ankaŭ "Jabiruo" en Aŭstralio; kaj foje ankaŭ por la Selbekulo (Ephippiorhynchus senegalensis) de subsahara Afriko. Pli precize la listo de egiptaj hieroglifoj fare de Gardiner nome G29, priskribas E. senegalensis, foje etikede "Jabiruo". La genro Ephippiorhynchus supozeble estas la plej proksimaj vivantaj kuzoj de Jabiruo, indike malnovmondan originon por la specio.[1]
Fosilio proponita de fina Pleistoceno de la cikonia genro Prociconia el Brazilo povus fakte aparteni al Jabiru. Fosilia specio de Jabiruo estis trovata en la kuŝejo Codore de komenca Plioceno ĉe Urumaco, Venezuelo (Walsh & Sánchez 2008).
En hispana la nomoj estas jabirú kaj tuyuyú, dum en portugala, la birdo estas nomata jabiru, jaburu, tuiuiu, tuim-de-papo-vermelho ("ruĝkola tuim", en Mato Grosso) kaj cauauá (en Amazono). La nomo tuiuiu estas uzata ankaŭ en suda Brazilo por la cikonio Amerika mikterio (Mycteria americana).
La Jabiruo estas la plej alta fluganta birdo troviĝanta en Sudameriko kaj Centrameriko, ofte stare ĉirkaŭ samalta kiel la nefluga kaj multe pli fortika Amerika reao, kaj havas la duan plej grandan enverguron, post la Anda kondoro.[1] Plenkreskulo de Jabiruo estas 120–140 cm longa, 2.3–2.8 m traflugile, kaj povas pezi 4.3-9 kg.[1] Grandaj maskloj povas stari tiom alte kiom ĝis 1.53 m. La beko, kiu estas 25-35 cm longa, estas nigra kaj tre larĝa, iom subenkurba, finanta en akra pinto. Inter aliaj standardaj mezuroj, la vosto mezuras 20-25 cm, la tarso mezuras 28.5-39 cm longe kaj la flugilmalfermo mezuras 58.5-73 cm.[1] La plumaro estas ĉefe blanka, sed la kapo kaj supra kolo estas senplumaj kaj nigraj, kun senpluma ruĝa etendebla gorĝosako ĉebaze. Ambaŭ seksoj estas similaj laŭ aspekto sed la masklo estas pli granda, kio povas esti rimarkebla kiam ambaŭ seksoj estas kune. Ne estas konfuzebla kun alia specio en la sama teritorio: la tri koloroj (nigra kapo, ruĝa sako kaj blanka korpo) helpas.
Kvankam ĝi povas doni impreson esti iom plumpakorpa birdo surgrunde, la Jabiruo estas povega kaj gracia fluganto.
Ili estas silentemas: oni aŭdas nur foje ian fajfon aŭ bekofrapadon.
Ili estas sociemaj, sed ne aperas en tre grandaj grupoj, nur en malgrandaj por manĝado. Ili estas specio de loĝantaj birdoj, nemigrantaj.
La Jabiruo vivas en grandaj grupoj ĉe riveroj kaj flakoj, kaj manĝas enormajn kvantojn de fiŝoj, krustuloj, moluskoj, kaj amfibioj. Ili eventuale manĝas reptiliojn, malgrandajn birdojn, ovojn kaj malgrandajn mamulojn. Ili manĝas eĉ freŝajn kadavraĵojn kaj mortintajn fiŝojn, kiaj tiuj kiuj mortiĝas dum sekegoj, kaj tiele helpas la kvaliton de izolataj akvejoj. Ili manĝas en aroj kaj kutime vadante en neprofunda akvo. Jabiruoj detektas predojn pli pere de tuŝa sento ol vida. Ili manĝas metante siajn bekojn malferme je angulo de 45 gradoj en akvo. Kiam oni kontaktas kun predo, tiu cikonio fermas sian bekon, elirigas ĝin el akvo kaj skuas sian kapon reen por engluti.[2] Ĝi estas oportunema manĝanto. Iam kiam musoj kaŭzis populacieksplodon en agrikultura areo, oni povis vidi kelkajn centojn de Jabiruoj en ĉiu kampo manĝantaj la rodulojn (malkutime ĉe birdo kiu rare estas vidata en grandaj nombroj ie ajn).[1] En raraj kazoj, oni vidis Jabiruojn klopodantajn kleptoparaziti la du pli malgrandajn cikonioj kun kiuj ili kunvivas, nome la Amerika mikterio kaj la Magvaria cikonio.[1]
La paroj estas porvive. La nesto el bastonetoj estas konstruita de ambaŭ gepatroj ĉirkaŭ aŭgusto kaj septembro (en la suda hemisfero) en altaj arboj, kaj estas pligrandigita ĉiun sukcesan reproduktan sezonon kreskante ĝis kelkaj metroj diametre. Nestoj estas ofte pli profundaj ol larĝas, ili povas esti ĝis 1 m larĝa kaj ĝis 1.8 m profunda.[2] Oni povas konstrui ĝis seson da nestoj en proksimeco, foje inter nestoj de ardeoj kaj de aliaj birdoj. La gepatroj vice kovas ovaron de 2 al 5 blankaj ovoj kaj la birdoj estas pli teritoriemaj ol kutime kontraŭ aliaj Jabiruoj dum la kovada periodo. Foje lavursoj kaj aliaj cikonioj (inklude sian propran specion) estas predantoj de jabiruaj ovoj, sed plej nestopredantoj ŝajne evitas tiujn grandbekulojn kaj ne estas konataj predantoj de sanaj plenkreskaj Jabiruoj.[2] Kvankam elnestiĝo okazas post ĉirkaŭ 110 tagoj, ili ofte vivas ĉirkaŭ pliajn 3 monatojn zorge de siaj gepatroj. Pro tiu tiom longa reprodukta tempo, paroj malfacile reproduktas en venontaj jaroj. Malpli da duono de la aktivaj paroj en unu sezono estas aktiva la venontan sezonon. Nur 25% de sukcesaj paroj estas sukcesa la venontan sezonon. La vivodaŭro averaĝe estas 36 jaroj.[2]
Jabiruoj estas disvastigataj sed ne abundaj en ĉiu ajn areo. Ili estas konsiderata specio Malplej Zorgiga fare de la IUCN, plibonigite el statuso de Preskaŭ Minacata en 1988.[3] Jabiruo akiris protektan statuson en Belizo en 1973. Ekde tiam, ties nombroj en tiu areo malrapide kreskis. Ili akiris protektan statuson ankaŭ de la U.S. Migratory Bird Act.[2]
La Jabiruo (Jabiru mycteria) estas granda cikonio nome birdospecio de la familio Cikoniedoj, sed ne de la tipa genro de cikonioj. Ĝi estas la ununura membro de la genro Jabiru. La nomo devenas el Tupi-Gvarania lingvo kaj signifas "ŝvela kolo".
El jabirú, tuyuyú o jabirú americano[2] (Jabiru mycteria) es una especie de ave ciconiforme de la familia Ciconiidae; es la mayor cigüeña del Nuevo Mundo. Con una altura de 120-140 cm y una envergadura (alas desplegadas) de 3 metros, es una ave inconfundible de los humedales americanos desde Yucatán, pasando por Guatemala, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panamá, Colombia, Venezuela, Ecuador, Guyana, Surinam, Perú, Brasil, Bolivia y Paraguay hasta la pampa argentina, siendo abundante en zonas como los llanos venezolanos, el Pantanal o el Iberá. El nombre de esta ave proviene del idioma guaraní.
Se parece bastante a su pariente, el marabú africano, pero a diferencia de este no come cadáveres aunque sea carnívoro, prefiere pescar dentro del agua. No es un ave sociable. Se le encuentra en solitario; las parejas construyen nidos voluminosos sobre grandes árboles, con puestas de 2 a 4 huevos.
Es el ave voladora más alta de Centro y Sudamérica, y la segunda del continente en envergadura superada por el cóndor andino (Vultur gryphus).
En Colombia y Venezuela se le conoce como garzón soldado y en Costa Rica es conocido como Galán sin ventura.
Su nombre proviene del idioma guaraní y significa “cuello hinchado”, en referencia a su capacidad de inflar a voluntad los sacos aéreos subcutáneos ubicados en el cuello. En la zona norte de Argentina y en Paraguay recibe varios nombres populares como "Tuyuyú coral" o "Tuyuyú cuartelero".
Es un ave muda, no tiene voces ni cantos y se comunica mediante golpeteos del pico. La pareja vive unida de por vida. Año tras año a fines del otoño, vuelven a su enorme nido ubicado en lo más alto de un árbol o palmera para criar tres o cuatro pichones, los cuales incubarán por turnos la hembra y el macho. Vive cerca de lagunas y ríos, se alimenta de gran cantidad de peces, moluscos y anfibios, ocasionalmente también come reptiles y pequeños mamíferos. Construye su nido en la cima de los árboles más altos.
El jabirú, tuyuyú o jabirú americano (Jabiru mycteria) es una especie de ave ciconiforme de la familia Ciconiidae; es la mayor cigüeña del Nuevo Mundo. Con una altura de 120-140 cm y una envergadura (alas desplegadas) de 3 metros, es una ave inconfundible de los humedales americanos desde Yucatán, pasando por Guatemala, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panamá, Colombia, Venezuela, Ecuador, Guyana, Surinam, Perú, Brasil, Bolivia y Paraguay hasta la pampa argentina, siendo abundante en zonas como los llanos venezolanos, el Pantanal o el Iberá. El nombre de esta ave proviene del idioma guaraní.
Se parece bastante a su pariente, el marabú africano, pero a diferencia de este no come cadáveres aunque sea carnívoro, prefiere pescar dentro del agua. No es un ave sociable. Se le encuentra en solitario; las parejas construyen nidos voluminosos sobre grandes árboles, con puestas de 2 a 4 huevos.
Es el ave voladora más alta de Centro y Sudamérica, y la segunda del continente en envergadura superada por el cóndor andino (Vultur gryphus).
En Colombia y Venezuela se le conoce como garzón soldado y en Costa Rica es conocido como Galán sin ventura.
Jabiru (Jabiru mycteria) hegaztien barruko Ciconiidae familiako animalia da, Hego Amerikan bizi dena. Bere generoan kide bakarra da, hau da monotipikoa.
Zangoaren beheko partea aurrera bota eta zango-orpoen gainean hartzen dute atsedena.[3]
Izena batzuetan Australian asiar ephippiorhynchus asiaticus eta Afrikan, ephippiorhynchus senegalensis izendatzeko erabili dute, ephippiorhynchus generoa seniderik hurbilena duelako.[4]
Jabiru (Jabiru mycteria) hegaztien barruko Ciconiidae familiako animalia da, Hego Amerikan bizi dena. Bere generoan kide bakarra da, hau da monotipikoa.
Zangoaren beheko partea aurrera bota eta zango-orpoen gainean hartzen dute atsedena.
Izena batzuetan Australian asiar ephippiorhynchus asiaticus eta Afrikan, ephippiorhynchus senegalensis izendatzeko erabili dute, ephippiorhynchus generoa seniderik hurbilena duelako.
Jabiru (Jabiru mycteria) on suurikokoinen amerikkalainen haikaralintu. Sen nimi tulee guaranin kielen turvonnutta niskaa tarkoittavasta sanasta. Myös afrikansatulahaikaraa (Ephippiorhynchus senegalensis) sekä aasialaista mustaniskahaikaraa (Ephippiorhynchus asiaticus) on kutsuttu yhdennäköisyyden takia jabiruksi. Ne kuuluvat kuitenkin eri sukuun. Varsinainen jabiru on sukunsa ainoa laji.
Jabiru on aikuisena 120–140 senttimetriä korkea, siipien kärkiväli on 2,5 metriä ja painoa voi olla jopa kahdeksan kiloa. Nokka on noin 30 senttimetriä pitkä, teräväkärkinen, musta ja leveä, kaareutuu hieman ylöspäin. Höyhenpeite on pääosin valkoinen, pää ja niska ovat paljaat ja mustat.
Jabiruita on Meksikosta Argentiinaan ulottuvalla alueella paitsi ei Andien länsipuolella. Suurin osa Jabiruista elää Brasiliassa ja Paraguayssa.
Jabirujen ravintoon kuuluu pikkukalat, pikkunisäkkäät.
Jabiru (Jabiru mycteria) on suurikokoinen amerikkalainen haikaralintu. Sen nimi tulee guaranin kielen turvonnutta niskaa tarkoittavasta sanasta. Myös afrikansatulahaikaraa (Ephippiorhynchus senegalensis) sekä aasialaista mustaniskahaikaraa (Ephippiorhynchus asiaticus) on kutsuttu yhdennäköisyyden takia jabiruksi. Ne kuuluvat kuitenkin eri sukuun. Varsinainen jabiru on sukunsa ainoa laji.
Jabiru mycteria
Le Jabiru d'Amérique (Jabiru mycteria) est un grand oiseau échassier de la famille de la cigogne (Ciconiidae). Il est présent en Amérique du Mexique jusqu'à l'Argentine, sauf à l'ouest des Andes. C'est le seul représentant actuel du genre Jabiru. Il est parfois appelé touyouyou que l'on peut aussi écrire tuiuiu. C'est l'oiseau emblématique du Pantanal.
Le jabiru adulte mesure entre 125 et 150 cm de longueur pour une envergure de 2,60 m. Le bec, jusqu'à 30 cm de long, est noir, large, pointu et légèrement recourbé vers le haut. Le plumage est surtout blanc, mais la tête et le haut du cou sont noirs tandis que la base du cou est constituée d'une poche rouge extensible. D'allure maladroite au sol, le jabiru est puissant et gracieux en vol.
Les jabirus vivent en colonies près des rivières, des lacs et des étangs.
Ces oiseaux consomment une quantité prodigieuse de poissons, mollusques et amphibiens. Il leur arrive aussi de manger des reptiles comme des petits caïmans [1] et de petits mammifères, et même des charognes fraîches.
Ils construisent leur nid de brindilles vers le mois d'août ou septembre (dans l'hémisphère sud) sur de grands arbres et ils l'agrandissent à chaque année. Ils pondent de deux à quatre œufs, que les parents couvent à tour de rôle.
Jabiru mycteria
Le Jabiru d'Amérique (Jabiru mycteria) est un grand oiseau échassier de la famille de la cigogne (Ciconiidae). Il est présent en Amérique du Mexique jusqu'à l'Argentine, sauf à l'ouest des Andes. C'est le seul représentant actuel du genre Jabiru. Il est parfois appelé touyouyou que l'on peut aussi écrire tuiuiu. C'est l'oiseau emblématique du Pantanal.
Žabiru (lat. Jabiru mycteria) ptica iz porodice roda. Obitava na prostoru od Meksika do Urugvaja. Najveće populacije su u Pantanalu u Brazilu i Gran Chacu u Paragvaju.
Najviša je ptica koja može letjeti u Sjevernoj i Južnoj Americi. U tom području ima drugi najveći raspon krila nakon kondora. Žabiru je barska ptica, ima goli vrat crne boje, crven pri dnu. Perje je bijelo, a noge su crne. Može narasti do 140 cm i težiti do osam kg. Kljun je dug 25-35 cm, crn i vrlo jak. Ženka je obično manja od mužjaka. Zbog svoje ljepote, privlači pozornost turista, koji zalaze u Pantanal.
stanište su joj rubovi rijeka, gdje ima ležećih stabala. Tamo se i gnijezdi u skupinama, ponekad u društvu čaplji i drugih ptica. Ženka polaže dva do pet bijelih jaja.
Njihova hrana sastoji se od ribe, mekušaca, gmazova, kukaca, pa čak i malih sisavaca. Također se hrani mrtvom ribom, pomaže kako bi se spriječilo truljenje ribe, koja umire od nedostatka kisika u vrijeme suše.
Žabiru (lat. Jabiru mycteria) ptica iz porodice roda. Obitava na prostoru od Meksika do Urugvaja. Najveće populacije su u Pantanalu u Brazilu i Gran Chacu u Paragvaju.
Najviša je ptica koja može letjeti u Sjevernoj i Južnoj Americi. U tom području ima drugi najveći raspon krila nakon kondora. Žabiru je barska ptica, ima goli vrat crne boje, crven pri dnu. Perje je bijelo, a noge su crne. Može narasti do 140 cm i težiti do osam kg. Kljun je dug 25-35 cm, crn i vrlo jak. Ženka je obično manja od mužjaka. Zbog svoje ljepote, privlači pozornost turista, koji zalaze u Pantanal.
stanište su joj rubovi rijeka, gdje ima ležećih stabala. Tamo se i gnijezdi u skupinama, ponekad u društvu čaplji i drugih ptica. Ženka polaže dva do pet bijelih jaja.
Njihova hrana sastoji se od ribe, mekušaca, gmazova, kukaca, pa čak i malih sisavaca. Također se hrani mrtvom ribom, pomaže kako bi se spriječilo truljenje ribe, koja umire od nedostatka kisika u vrijeme suše.
Jabiru adalah jenis burung bangau yang berhabitat asli di hutan hujan Amerika Tengah sampai Amerika Selatan, kecuali sebelah barat Pegunungan Andes. Burung ini bisa tumbuh tinggi sampai 1,5 meter dengan lebar rentang sayap sampai 2,1 meter. Paruh berwarna hitam dapat mencapai panjang 30 cm. Tubuhnya berbulu dan berwarna putih bersih. Jabiru berhabitat di tempat basah (biasa dekat sungai atau rawa-rawa) dan memangsa hewan-hewan kecil. Jika ia dewasa ada ciri khas leher yang menggelembung berwarna hitam dan sedikit merah pada bagian bawah.
Nama jabiru berasal dari bahasa Tupi-Guaraní yang artinya "leher bengkak".
Jabiru adalah jenis burung bangau yang berhabitat asli di hutan hujan Amerika Tengah sampai Amerika Selatan, kecuali sebelah barat Pegunungan Andes. Burung ini bisa tumbuh tinggi sampai 1,5 meter dengan lebar rentang sayap sampai 2,1 meter. Paruh berwarna hitam dapat mencapai panjang 30 cm. Tubuhnya berbulu dan berwarna putih bersih. Jabiru berhabitat di tempat basah (biasa dekat sungai atau rawa-rawa) dan memangsa hewan-hewan kecil. Jika ia dewasa ada ciri khas leher yang menggelembung berwarna hitam dan sedikit merah pada bagian bawah.
Nama jabiru berasal dari bahasa Tupi-Guaraní yang artinya "leher bengkak".
La cicogna jabiru (Jabiru mycteria, Lichtenstein 1819), o semplicemente jabiru, è un uccello della famiglia dei Ciconiidae dell'ordine dei Ciconiiformi. È l'unico membro del genere Jabiru. Questo nome è di origine tupi-guaraní e significa "collo rigonfio".
Il nome jabiru è stato usato per indicare anche due uccelli di un altro genere: il becco a sella asiatico (Ephippiorhynchus asiaticus), detto comunemente "jabiru" in Australia, e il becco a sella africano (Ephippiorhynchus senegalensis) dell'Africa sub-sahariana. In particolare, il geroglifico egizio di Gardiner G29, che si ritiene ritragga un E. senegalensis, viene talvolta indicato come "jabiru" nelle liste dei geroglifici.
In portoghese, questo uccello viene chiamato jabiru, jaburu, tuiuiú, tuim-de-papo-vermelho ("tuim collorosso", in Mato Grosso) e cauauá (nel Bacino dell'Amazzonia). Il nome tuiuiú viene anche utilizzato nel Brasile meridionale per indicare il tantalo americano (Mycteria americana).
Jabiru mycteria non ha sottospecie, è monotipico.
Al genere Jabiru andrebbero attribuiti anche i resti di una cicogna fossile del Tardo Pleistocene del Brasile, in precedenza assegnati al genere Prociconia. I resti di una specie fossile di jabiru non ancora descritta sono stati rinvenuti nella Formazione Codore del Primo Pliocene, vicino a Urumaco, in Venezuela (Walsh & Sánchez 2005).
Vive nelle Americhe, dal Messico all'Argentina, tranne che nelle zone ad ovest delle Ande. È molto comune nella regione brasiliana del Pantanal e nel Chaco Orientale, in Paraguay.
Lo jabiru è il più alto uccello volatore del Sud- e Centroamerica e spesso raggiunge la stessa altezza del nandù comune, incapace di volare e molto più pesante. Un esemplare adulto è alto di solito 122–140 cm, ha un'apertura alare di 230–280 cm e può pesare fino a 8 kg. I maschi più grandi possono essere alti anche 1,5 m. Il becco, lungo fino a 30 cm, è nero e largo, leggermente rivolto all'insù, e termina con un'estremità appuntita. Il piumaggio è quasi tutto bianco, ma la testa e la zona superiore del collo sono glabri e neri, con una sacca gonfiabile rossa priva di piume alla base. I sessi sono simili, nonostante la femmina sia quasi sempre più piccola del maschio. Sebbene al suolo sia piuttosto sgraziato, lo jabiru è un ottimo ed elegante volatore.
Lo jabiru vive in gruppi numerosi vicino ai fiumi e agli stagni e si nutre di una grande quantità di pesci, molluschi e anfibi. A volte mangia anche rettili, piccoli mammiferi e perfino carogne fresche e pesci morti, così come quelli rimasti all'asciutto nei periodi di siccità, contribuendo così a tenere pulite le pozze d'acqua isolate.
Il nido, fatto di ramoscelli, viene costruito da entrambi i genitori in agosto-settembre (nell'emisfero australe) sugli alberi più alti, ed ogni stagione viene sempre più allargato, fino a raggiungere vari metri di diametro. Sullo stesso albero si possono trovare fino a sei nidi di jabiru, talvolta in compagnia di quelli di aironi e altri uccelli. I genitori covano a turno le 2-5 uova deposte.
La cicogna jabiru (Jabiru mycteria, Lichtenstein 1819), o semplicemente jabiru, è un uccello della famiglia dei Ciconiidae dell'ordine dei Ciconiiformi. È l'unico membro del genere Jabiru. Questo nome è di origine tupi-guaraní e significa "collo rigonfio".
Il nome jabiru è stato usato per indicare anche due uccelli di un altro genere: il becco a sella asiatico (Ephippiorhynchus asiaticus), detto comunemente "jabiru" in Australia, e il becco a sella africano (Ephippiorhynchus senegalensis) dell'Africa sub-sahariana. In particolare, il geroglifico egizio di Gardiner G29, che si ritiene ritragga un E. senegalensis, viene talvolta indicato come "jabiru" nelle liste dei geroglifici.
In portoghese, questo uccello viene chiamato jabiru, jaburu, tuiuiú, tuim-de-papo-vermelho ("tuim collorosso", in Mato Grosso) e cauauá (nel Bacino dell'Amazzonia). Il nome tuiuiú viene anche utilizzato nel Brasile meridionale per indicare il tantalo americano (Mycteria americana).
Brazilinis jabiru (lot. Jabiru mycteria, angl. Jabiru) – gandrinių (Ciconiidae) šeimos paukštis, vienintelė rūšis gentyje.
Kūnas iki 1,2 m aukščio. Išskėsti sparnai tarp savo viršūnių siekia iki 2,6 m pločio. Kūno danga balta, snapas, kaklas ir galva – juodi. Patelių akys geltonos, patinų juodos.
Paplitęs nuo Meksikos iki Argentinos. Gyvena didelėmis grupėmis prie upių ir tvenkinių. Minta žuvimis, moliuskais ir varliagyviais, kartais smulkiais žinduoliais.
Lizdą įsirengia aukštai medžiuose. Peri nuo rugpjūčio iki rugsėjo mėn. Deda 2-4 kiaušinius. Paeiliui peri abu poros nariai.
Brazilinis jabiru (lot. Jabiru mycteria, angl. Jabiru) – gandrinių (Ciconiidae) šeimos paukštis, vienintelė rūšis gentyje.
Kūnas iki 1,2 m aukščio. Išskėsti sparnai tarp savo viršūnių siekia iki 2,6 m pločio. Kūno danga balta, snapas, kaklas ir galva – juodi. Patelių akys geltonos, patinų juodos.
Paplitęs nuo Meksikos iki Argentinos. Gyvena didelėmis grupėmis prie upių ir tvenkinių. Minta žuvimis, moliuskais ir varliagyviais, kartais smulkiais žinduoliais.
Lizdą įsirengia aukštai medžiuose. Peri nuo rugpjūčio iki rugsėjo mėn. Deda 2-4 kiaušinius. Paeiliui peri abu poros nariai.
De jabiroe of reuzenooievaar (Jabiru mycteria) is de enige soort in zijn geslacht. De naam komt uit een Tupi–Guaraní taal en betekent "gezwollen nek".
Met zijn grootte van ongeveer 1,5 meter is hij de grootste vogel van de Nieuwe Wereld. De volwassen jabiroe is 120–140 cm lang, 2.3–2.8 m over de vleugels, en kan 4.3–9 kg wegen. De snavel is zwart en breed, lichtjes naar boven gedraaid, eindigend in een scherpe punt. Het verenkleed is meestal wit, maar het hoofd en metaalring aan nek zijn zwart, met een rode rekbare zakje aan de basis.
Hij voedt zich met weekdieren, reptielen, kleine zoogdieren en vis. Deze dieren komen veelvuldig af op prairiebranden om opgejaagde dieren te verschalken.
Het nest wordt gebouwd in een hoge boom, door zowel de man als de pop. Het nest wordt meerdere jaren gebruikte en elk jaar wat uitgebreid. Succesvolle nesten kunnen wel drie meter in doorsnee zijn. De locatie van het nest is vaak in de buurt van soortgenoten, maar wordt ook aangetroffen in de nabijheid van andere soorten. In het nest worden 2 tot 5 eieren gelegd. De eieren worden door zowel de man als de pop bebroed. Na ongeveer 30 dagen kruipen de jongen uit het ei.
Zijn leefgebied strekt zich uit van Mexico tot noordelijk Argentinië, waar hij in de omgeving van moerassen en rivieren leeft.
De jabiroe of reuzenooievaar (Jabiru mycteria) is de enige soort in zijn geslacht. De naam komt uit een Tupi–Guaraní taal en betekent "gezwollen nek".
Jabirustork (Jabiru mycteria) er meget stor art av storkefugl utbredt i Neotropis. Arten er monotypisk og eneste art i slekten Jabiru.
Jabirustorken ble tidligere av og til inkludert i Ephippiorhynchus, fordi atferden minner.[1]
Jabirustorken blir normalt omkring 122–140 cm høy, avhengig av kjønn. Hannen blir endel større enn hunnen og veier typisk cirka 5 902–8 100 g, mens hunnen typisk veier cirka 4 300–6 356 g. Vingespennet ligger omkring 230–260 cm. Fjærdrakten er helhvit, mens halsen og hodet hovedsakelig er nakent og sort. Nebbet er prominent, sort i fargen og kraftig. Arten har en karakteristisk rød ring av hud rundt nedre del av halsen, i skillet til den hvite fjærdrakten.[1]
Arten er utbredt fra fra det sørøstre Mexico og fragmentert sørover gjennom deler av Mellom-Amerika og store deler av Sør-Amerika øst av Andes, til det nordlige Argentina. Jabirustorken er terrestrisk og trives primært i våtmarkssytemer som Pantanal og Esteros del Iberá og på fuktig savanne som llanosen. Den eter fisk (80 %), frosker, slanger, insekter, små kaimaner og skilpadder med mer.[1]
Jabirustork er normalt en stilletidende fugl, når den ikke er i redet. Den kan av og til klappe (dobbelt- eller trippelklapp) med nebbet, om den blir alarmert. Når den er i redet kan den gi fra seg hostelyder når den ankommer eller drar. Av og til også noen lengre serier med nebbklapping under paringslek.[1]
Hekketiden varierer med utbredelsen. I Belize og Mexico legger hunnen typisk i november–desember. I Esteros del Iberá i Argentina gjerne i august–oktober. Eggleggingen skjer solitært eller små grupper i opp mot seks reder. Redet er enormt og bygges gjerne i toppen av ei palme, som kan dø av det (spesielt etter gjentatte suksessfulle sesonger med egglegging). Gjenbruk av reder er vanlig. Selve redet kan ha en diameter på opp mot 200 cm og en dybde på 100 cm. Det er i hovedsak bygget av kvist og leire. Hunnen legger gjerne 3–4 (2–5) egg. Avkommet er dunkledd med hvit dun. De får normalt full fjærdrakt etter 80–95 dager, men i Belize kan det ta opp mot 100–115 dager. Foreldrene fortsetter å mate avkommet i ytterligere to måneder.[1]
Undersøkelser med radiomerkede fugler antyder, at fugler i Pantanal flyr sørover og tilbringer perioden november–juni i det nordlige Argentina.[1]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Elliott (2018).[2] Norske navn på arter følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[3][4] Eventuelle benevnelser i parentes er kun midlertidige beskrivelser, i påvente av et offisielt navn på arten.
Jabirustork (Jabiru mycteria) er meget stor art av storkefugl utbredt i Neotropis. Arten er monotypisk og eneste art i slekten Jabiru.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Żabiru amerykański[5], żabiru argentyński[potrzebny przypis] (Jabiru mycteria) – gatunek ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Jabiru[5]. Występuje w Ameryce Środkowej i Południowej. Często spotykany w Pantanalu, jest też uważany za jego symbol[6].
Jest najwyższym ptakiem latającym w Ameryce południowej i Centralnej, często osiągającym tę samą wysokość, co znacznie cięższe i nielotne nandu szare. Dorosły osobnik może ważyć od 4.3 kg do 9 kg, osiągać długość ciała 120–140 cm i rozpiętość skrzydeł od 2.3 m do 2.8 m[7]. Jest drugim co do rozpiętości skrzydeł po kondorze wielkim[8]. Upierzenie białe z nagą, ciemnoniebieską szyją i głową. Bardzo duży dziób (25-35 cm), o czarnej barwie i ostro zakończony. Samice mają dzioby mniejsze i bardziej zakrzywione[9].
Upierzenie jest w większości białe, ale głowa i szyja są go pozbawione[8], z wyjątkiem małej kępki srebrnoszarych piór na potylicy[9]. U podstawy czarnej szyi, możemy zaobserwować czerwony rozciągliwy worek[8]. Na mostku występuje owalny płat nagiej skóry, zwykle zakrytej piórami, staje się widoczny wtedy, gdy ptak stoi wyprostowany[9]. Płcie są podobne z wyglądu, choć samce są większe. Pomimo tego, że wydaje się niezgrabny żabiru jest pełnym wdzięku lotnikiem[8].
W locie szyja wyciągnięta z widocznymi wypukłościami wzdłuż jej dolnej części, utworzonymi przez luźne płaty skóry gardła. Uderzenia skrzydłami są dość wolne (ok. 180/min). Po pierwszych 5-8 uderzeniach przez chwilę szybuje. W ciągu dnia unosi się na ciepłych prądach powietrza[9].
Dwa żabiru siedzą na gnieździe zwrócone do siebie. Szyje trzymają wyciągnięte i głośno klekoczą i kołyszą nimi w poziomie, czasem wykonują też ruch w górę i w dół. Zmiana objętości występującego wokół gardła skórnego worka napełniającego się powietrzem może być dla innych osobników oznaką podekscytowania[9].
Bagna i rozlewiska.
Żabiru mieszka w dużych grupach w pobliżu rzek i stawów, zjada olbrzymie ilości ryb, mięczaków i płazów. Od czasu do czasu je także gady, jaja ptaków i małe ssaki, a nawet świeżą padlinę i martwe ryby - które umierają w okresach suszy, a tym samym pomaga w utrzymaniu czystości zbiorników. Żabiru żywią się w stadach i zwykle żerują brodząc w płytkiej wodzie. W większym stopniu wykorzystują zmysł dotyku niż wzroku. Trzymają otwarty dziób pod kątem 45 stopni w stosunku do powierzchni wody. Gdy uchwycą zdobycz, zamykają go i odrzucają głowę w tył do przełknięcia[10].
Pod względem pokarmowym jest gatunkiem oportunistycznym. Gdy doszło do eksplozji wzrostu populacji myszy domowej w obszarze rolnictwa, w wielu miejscach widywano Żabiru żywiące się gryzoniami na polach uprawnych (co jest zjawiskiem rzadkim wśród ptaków). Obserwowano też przypadki kleptopasożytnictwa w stosunku do dwóch innych gatunków bocianów: dławigada amerykańskiego i bociana sinodziobego[8]. Zjawisko to było bardzo powszechne podczas pory suchej w Llanos[11].
Gniazdo z patyków jest budowane przez oboje rodziców w sierpniu i wrześniu na półkuli południowej[10], składają jaja pod koniec pory deszczowej. W Belize jest to grudzień-luty a przebudowa gniazda ma miejsce od listopada do stycznia[11]. Gniazda zlokalizowane na wysokich drzewach są powiększane w każdym kolejnym sezonie wegetacyjnym do kilku metrów średnicy[10]. W czasie powodzi migrują w wyższe partie, choć miejsca te nie zostały jeszcze zbadane[12]. Gniazda są zwykle budowane pojedynczo, choć znany jest przypadek gdy w Mato Grosso zaobserwowano gniazdo żabiru znajdujące się w kolonii dławigada amerykańskiego[9]. W trakcie zalotów to samiec wybiera miejsce gniazdowania, gdzie oczekuje na odpowiednią samicę. Samica podąża za samcem i czeka na jego akceptację. Samice są zazwyczaj odrzucane. Po odbytej kopulacji samiec wysiadują z samicą na zmianę 2-5 białych jaj, stają się wtedy bardziej terytorialne w stosunku do innych żabiru[10]. W trakcie wysiadywania jaj i wychowywania młodych (ok. 4 tygodnie) jedno z rodziców zawsze pozostaje w gnieździe[11]. Jaja żabiru bywają źródłem pokarmu dla szopów i niektórych bocianowatych (w tym również żabiru).[13] Pisklęta wylatują z gniazda po 80-95 dniach, ale potem jeszcze przez dwa miesiące pozostają pod opieką rodziców. Średnia długość życia wynosi ok. 36 lat[11].
W Ameryce środkowej uważany jest za gatunek zagrożony, przed wszystkim ze względu na niszczenie siedlisk i polowania. W 1973 roku w Belize uzyskał status zwierzęcia chronionego. Od tamtej pory jego liczebność w tamtych rejonach powoli rosła. Obecnie jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym, jednak nielicznym na każdym obszarze.
Największym zagrożeniem dla żabiru jest człowiek. Zanim został on uznany za zwierzę chronione, ludzie polowali na jego pisklęta dla mięsa. Znane są także przypadki ataków na gniazda żabiru przez inne osobniki tego samego gatunku lub także przedstawicieli gatunku Mycteria americana.
Żabiru amerykański, żabiru argentyński[potrzebny przypis] (Jabiru mycteria) – gatunek ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Jabiru. Występuje w Ameryce Środkowej i Południowej. Często spotykany w Pantanalu, jest też uważany za jego symbol.
O jaburu (Jabiru mycteria), também conhecido como tuiuiú, tuiuguaçu, tuiú-quarteleiro, tuiupara, rei-dos-tuinins, tuim-de-papo-vermelho (no Mato Grosso e Mato Grosso do Sul), cauauá (no Amazonas), jabiru (na região Sul do Brasil) e jabiru-americano,[1] é uma ave ciconiforme da família Ciconiidae.[2] É considerado a ave-símbolo do Pantanal e pode ser encontrado desde o México até o Uruguai, sendo que as maiores populações estão no Pantanal e no Chaco oriental, no Paraguai.
O termo "jaburu" provém do tupi iambyrú e significa "[que tem] pescoço inchado".[3] "Tuiuiú" é uma palavra com origem nas línguas caribes. "Tuiuguaçu" formou-se a partir da junção de "tuiuiú" e do termo tupi gwa'su, "grande". "Tuiupara" é um termo de origem tupi.[carece de fontes?]
O tuiuiú ou jaburu é uma ave pernalta, tem pescoço nu e preto e, na parte inferior, o papo também nu mas vermelho. A plumagem do corpo é branca e a das pernas é preta e a ave chega a ter 1,4 metro de comprimento e pesar oito quilogramas. A envergadura (a distância entre as pontas das asas abertas) pode chegar a quase três metros. O bico tem trinta centímetros, é preto e muito forte. O dimorfismo sexual é bem acentuado, com a fêmea sendo, geralmente, entre 20 a 25% menor e menos pesada que o macho. Devido a sua beleza exuberante, chama a atenção de todos os turistas que frequentam o Pantanal.
O habitat do jaburu são as margens dos rios, em árvores esparsas.[2] A fêmea forma seus ninhos no alto dessas árvores com ramos secos, com a ajuda do companheiro. Os ninhos são feitos em grupos de até seis, às vezes junto a garças e a outras aves. A fêmea põe de dois a cinco ovos brancos.
Sua alimentação é basicamente composta por peixes, moluscos, répteis, insetos e até pequenos mamíferos. Também se alimenta de pescado morto, ajudando a evitar a putrefação dos peixes que morrem por falta de oxigênio nas épocas de seca.
Flavismo é a ausência parcial de melanina, seja a feomelanina (pigmento vermelho ou alaranjado) ou a eumelanina (pigmento preto ou castanho). O indivíduo que apresenta flavismo tem coloração diluída, como é o caso de alguns jaburus.
O jaburu (Jabiru mycteria), também conhecido como tuiuiú, tuiuguaçu, tuiú-quarteleiro, tuiupara, rei-dos-tuinins, tuim-de-papo-vermelho (no Mato Grosso e Mato Grosso do Sul), cauauá (no Amazonas), jabiru (na região Sul do Brasil) e jabiru-americano, é uma ave ciconiforme da família Ciconiidae. É considerado a ave-símbolo do Pantanal e pode ser encontrado desde o México até o Uruguai, sendo que as maiores populações estão no Pantanal e no Chaco oriental, no Paraguai.
Jabirustork[2] (Jabiru mycteria) är en amerikansk stork och ensam art inom släktet jabirustorkar.[3]
Jabirustorken är en stor och kraftig stork med en längd på upp till 140 centimeter. Könen är lika. Dess långa smala ben är svarta och den har en övervägande helvit fjäderdräkt och saknar helt svart på vingarna. Arten har en uppblåsbar strupsäck som används för att visa upphetsning eller irritation mot andra fåglar.[4]
Den har en kraftig hals med en röd halskrage längst ned i övrigt är den svart precis som huvudet. Den har en mycket kraftig, lång och sabelformad svart näbb. Subadulta fåglar är mindre kontrastrika och har bruna fjädrar i fjäderdräkten.
Arten håller till i våtmarker och förekommer från Mexiko genom Centralamerika till norra Argentina och Uruguay. Tillfälligt har den påträffats på bland annat Grenada och i Trinidad och Tobago i Västindien samt i USA.[1] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Världspopulationen är relativt liten (10.000-25.000 individer) och dess utveckling är oklar, men utbredningsområdet är mycket stort. Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Jabiru kommer från namnet på fågeln på tupispråket, Jabirú eller Jaburú som betyder "väldigt stor fågel".[5] Även andra storkar kallas ibland jabiru, till exempel svarthalsad stork i Australien och sadelnäbbstork i Afrika. Dessa tillhör dock inte samma släkte.
Wikimedia Commons har media som rör jabirustork.
Jabirustork (Jabiru mycteria) är en amerikansk stork och ensam art inom släktet jabirustorkar.
Jabiru (Jabiru mycteria), leylekgiller (Ciconiidae) familyasından And Dağlarının batısı hariç, Meksika'dan Arjantin'e kadar uzanan bölgelerde görülen kuş türü.
Tüyleri hemen hemen beyaz, çıplak olan başı ve boynunun üst bölümü siyah ve kırmızıdır. Alışılmadık biçimde kalın olan gagası hafifçe yukarı kıvrılır, yaklaşık 30 cm uzunluğunda, siyah, geniş ve sivridir. Jabiru 140 cm'ye ulaşan uzunluğuyla Amerika'nın en iri uçucu kuşlarından biridir. Kanat açıklığı 2.8 m. ve ağırlıkları en az 8 kg. kadardır. Eşeyler benzerdir ama dişi genellikle erkekten daha küçüktür. Büyük sürüler ya da koloniler oluşturdukları pek görülmez.
Nehirler ve gölcüklerin yakınında büyük gruplar halinde yaşarlar ve çok fazla miktarda balık, yumuşakça ve amfibileri yer. Bazen sürüngenler ve küçük memelileri de yerler. Yuva ağustos-eylül aylarında uzun ağaçlarda her iki ebeveyn tarafından inşa edilir. Yuvanın çapı birkaç metreye kadar artabilir. Yarım düzine yuva, birbirine yakın inşa edilebilir, yuvalar bazen balıkçıllar ve diğer kuşların yuvalarının arasında bulunur. Yuvaya 2-5 yumurta bırakılır.
Belize'de bir Jabiru
Kosta Rika'da yuvasında duran bir jabiru.
Jabiru (Jabiru mycteria), leylekgiller (Ciconiidae) familyasından And Dağlarının batısı hariç, Meksika'dan Arjantin'e kadar uzanan bölgelerde görülen kuş türü.
Hạc cổ phồng (tiếng Anh: jabiru, /ˌdʒæbɪˈruː/ hoặc /ˈdʒæbɪruː/; tiếng Latinh: Jabiru mycteria) là một loài chim lớn thuộc họ Hạc phân bố tại châu Mỹ, từ Mexico đến Argentina, ngoại trừ sườn tây dãy Andes. Chúng phổ biến nhất tại vùng Pantanal của Brazil và vùng miền đông Chaco của Paraguay. Đây là thành viên duy nhất thuộc chi Jabiru. Tên gọi quốc tế (Jabiru) của loài chim này xuất phát từ ngữ hệ Tupi–Guaraní[2], có nghĩa là "cổ phồng".
Hạc cổ phồng (tiếng Anh: jabiru, /ˌdʒæbɪˈruː/ hoặc /ˈdʒæbɪruː/; tiếng Latinh: Jabiru mycteria) là một loài chim lớn thuộc họ Hạc phân bố tại châu Mỹ, từ Mexico đến Argentina, ngoại trừ sườn tây dãy Andes. Chúng phổ biến nhất tại vùng Pantanal của Brazil và vùng miền đông Chaco của Paraguay. Đây là thành viên duy nhất thuộc chi Jabiru. Tên gọi quốc tế (Jabiru) của loài chim này xuất phát từ ngữ hệ Tupi–Guaraní, có nghĩa là "cổ phồng".
Jabiru mycteria
(Lichtenstein, 1819)
Бразильский ябиру[1] (лат. Jabiru mycteria) — вид из семейства аистовых. Распространён от Мексики до Аргентины. Является единственным представителем рода Jabiru.
Длина бразильского ябиру достигает 1,2 метра, размах крыльев составляет около 2,6 метров, длина клюва достигает 30 см. Оперение преимущественно белого цвета, а шея, голова и клюв — чёрные. Примечательно, что цвет глаз у самок жёлтый, а у самцов чёрный.
Ябиру живут в больших группах вблизи рек и прудов. Питаются, в основном, рыбой, моллюсками и земноводными, иногда в их меню попадают также пресмыкающиеся и небольшие млекопитающие.
Ябиру строят свои гнёзда на высоких деревьях. Сезон высиживания яиц длится от августа до сентября, в то время как количество яиц составляет от двух до четырёх штук. Обе родительские птицы высиживают яйца по очереди.
Бразильский ябиру (лат. Jabiru mycteria) — вид из семейства аистовых. Распространён от Мексики до Аргентины. Является единственным представителем рода Jabiru.
裸頸鸛（学名：Jabiru mycteria）是分佈在由墨西哥至阿根廷，除了安地斯山脈以西的一種大型鸛。牠們在巴西的潘塔納爾濕地及巴拉圭的大廈谷最為普遍。
在巴西發現的更新世末期化石，命名為Prociconia，可能其實就是裸頸鸛的一種。另外，在委內瑞拉烏魯馬科發現了上新世的裸頸鸛化石，但仍未描述。[2]
裸頸鸛是在南美洲及中美洲最高的飛行鳥類，與不能飛的美洲鴕鳥差不多一樣高。成年裸頸鸛一般長1.22-1.4米，翼展2.3-2.8米，重達8公斤。雄鳥及雌鳥很像，但雄鳥較大，高達1.5米。牠們的喙長達30厘米，呈黑色及很闊，稍為向上彎曲，尖端鋒利。羽毛差不多全白，但頭部及上頸部都沒有羽毛，且是黑色的，下頸可以伸縮及呈紅色。雖然牠們樣子難看，但其實是很有力及很優雅的鳥類。
裸頸鸛群居在河邊及湖邊，吃大量魚類、軟體動物及兩棲類。牠們有時也會吃爬行動物及細小的哺乳動物。牠們甚至會吃腐屍及死魚，可以幫助維繫水質。
裸頸鸛的巢是由雙親於8-9月在高樹上築的，每一個繁殖季節就會擴大至幾平方米直徑。牠們的巢會築在一起，甚至築在鷺科的巢附近。雙親會輪流孵蛋，每胎會產約2-5顆蛋。
巴西潘塔納爾濕地
裸頸鸛（学名：Jabiru mycteria）是分佈在由墨西哥至阿根廷，除了安地斯山脈以西的一種大型鸛。牠們在巴西的潘塔納爾濕地及巴拉圭的大廈谷最為普遍。
在巴西發現的更新世末期化石，命名為Prociconia，可能其實就是裸頸鸛的一種。另外，在委內瑞拉烏魯馬科發現了上新世的裸頸鸛化石，但仍未描述。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordates 亜門 : 脊椎物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : コウノトリ目 Ciconiiformes 科 : コウノトリ科 Ciconiidae 属 : Jabiru 種 : J. mycteria 学名 Jabiru mycteriaズグロハゲコウ（頭黒禿鸛、学名：Jabiru mycteria）とはコウノトリ目コウノトリ科に分類される鳥類の一種である。別名ズグロコウ。
南北アメリカの熱帯地域（メキシコ南部からウルグアイ、アルゼンチン北部まで）に分布する。
全長120-130cm。
広い湿地や湖沼の水辺に生息する。
主に魚類を捕食する。ハゲコウ属の種と外観は似ているが、屍肉を食べる習性はない。
高い樹木の上に営巣する。番いで繁殖し、コロニーは形成しない。1腹2-3個の卵を産む。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
검은머리황새(학명: Jabiru mycteria)는 황새과 검은머리황새속에 속한 유일종이자, 황새과에서도 대형종에 속하는 섭금류이다. 아메리카 대륙에서도 멕시코에서 아르헨티나까지 안데스산맥 서쪽령을 제외한 라틴아메리카 전반에 분포하며, 판타나우 습지에서 가장 많이 볼 수 있다. 텍사스주 등 미국 남부에서는 나그네새로 가끔 목격되며, 미국 철새 의정서에 의해 보호를 받는다.[2]
_in_flight.JPG)
_on_nest.JPG)
_portrait_..._-_Flickr_-_berniedup.jpg)
_on_nest.JPG)
_2.JPG)
_catching_a_Marbled_Swamp_Eel_(Synbranchus_marmoratus)_-_Flickr_-_berniedup.jpg)
.jpg)
_on_nest.JPG)
.jpg)
.jpg)
_on_nest.JPG)
_in_flight.JPG)
