Puffinus lherminieri Lesson & R 1839

Die Tropiese kleinpylstormvoël (Puffinus bailloni) is 'n stormvoël wat seldsaam is aan die ooskus van Suid-Afrika. Die voël is 28 – 32 cm groot en weeg 140 – 200 g met 'n vlerkspan van 62 – 70 cm. In Engels staan die voël bekend as Tropical shearwater. Daar is 100 000 pare wat op tropiese eilande in die Stille- en Atlantiese Oseane broei terwyl daar slegs 100 pare op Europa-eiland in die Mosambiekkanaal broei.

Fotogalery

• Illustraie deur Chester A. Reed

• Kuiken in nes

• Puffinus lherminieri persicus

• Puffinus lherminieri bailloni

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

Pardela de Audubon ^[2] (Puffinus lherminieri) ye una especie d'ave procelariforme de la familia Procellariidae. La so área de distribución inclúi'l océanu Índicu, el nordés y centru del océanu Pacíficu (incluyendo les Islles Galápagos), y nel oeste del océanu Atlánticu, incluyendo'l mar Caribe y el golfu de Méxicu.^[1]

Subespecies

Estremense dos subespecies: ^[3]

• Puffinus lherminieri lherminieri Lesson, 1839
• Puffinus lherminieri loyemilleri Wetmore, 1959

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Puffinus lherminieri .

La baldriga d'Audubon (Puffinus lherminieri) és un ocell marí de la família dels procel·làrids (Procellariidae) que habita la zona tropical de l'Atlàntic occidental i el Carib. Cria a les Antilles, Bahames i illes properes a Amèrica Central i Veneçuela.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn drycin Audubon (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar drycin Audubon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Puffinus lherminieri; yr enw Saesneg arno yw Audubon's shearwater. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. lherminieri, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Asia ac Affrica.

Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.

Teulu

Mae'r aderyn drycin Audubon yn perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Buřňák Audubonův neboli buřňák tmavohřbetý (Puffinus lherminieri) je běžný tropický mořský pták z čeledi buřňákovitých, z rodu Puffinus. Někteří autoři také považují za poddruh buřňáka Audubonova i buřňáka perského, oficiálně se ale jedná o samostatný druh. Mimo tento sporný poddruh má buřňák Audobonův několik oficiálních poddruhů: P. l. colstoni, P. l. dichrous, P. l. gunax, P. l. lherminieri, P. l. loyemilleri, P. l. nicolae, P. l. subalaris a P. l. temptator.

Popis

Ilustrace od Chestera A. Reeda

Buřňáci Audubonovi jsou v průměru 30 cm velcí ptáci (tedy poměrně velcí), vážící okolo 170 g, v závislosti na množství a typu potravy. Rozpětí křídel je 64 až 72 cm, ocas asi 8,5 cm dlouhý. Od jiných druhů buřňáků je poměrně snadno rozeznatelný díky matně černým nebo tmavě hnědým (sytost barvy záleží i na poddruhu) horním partiím. Duhovka je tmavá, nohy růžové. Pohlavní dimorfismus je nevýrazný, mladší jedinci mají výraznější barvy a mláďata jsou šedo-bílá.

Jedním z mála zaměnitelných druhů je buřňák severní, který má také horní polovinu těla tmavě hnědou až černou, zatímco dolní partie jsou sněhově bílé. V některých případech je možné zaměnit je s buřňáky menšími, kteří se vyskytují v podobné oblasti, jako buřňák Audobonův.

Výskyt a populace

Mládě v podzemním hnízdě

Obecně se buřňák Audubonův vyskytuje v celém Indickém oceánu na sever až k Arabskému moři, po celém severozápadním Pacifiku, a dále i v Karibiku a východní části Atlantiku, jedná se tedy o druh s velkým rozsahem. Je to druh tropických vod a jen některé poddruhy se mohou vyskytovat i více na severu a většinou jen na krátkou dobu. Na rozdíl od jiných druhů buřňáků, tento druh nemigruje na příliš velké vzdálenosti.

Je pravdou, že některé menší populace jsou ohrožené, ale obecně se jedná o velmi rozšířeného ptáka s velkou populací, proto se dle IUCN řadí mezi málo dotčené, tedy nechráněné druhy.

Ekologie

Dále se jedná o ptáka přizpůsobivého různým podmínkám, od životu na pobřeží až na otevřené moře. Co se potravy týče, pak si ji většinou shání pomocí potápění do vody. Na jeho jídelníčku najdeme malé druhy ryb, chobotnice a zelené řasy. Od ostatních buřňáků se liší i tím, že nevyhledává lodě, spíše jen výjimečně nebo vůbec.

Tento druh je koloniální, hnízdí v malých norách a štěrbin v horninách na skalistých ostrůvcích. Období hnízdění probíhá v závislosti na podnebí a poddruhu. Vajíčka v provizorních hnízdech střídavě inkubují oba rodiče po dobu asi 14 dní. Ta mívají asi 37 g. Po 49-51 dnech rodiče mládě opouštějí a nechávají ve hnízdě, popř. ve skalní dutině. Tam mládě ještě krátkou chvíli zůstává a shání si potravu. Ve věku osmi let jsou pak ptáci dostatečně vyspělí, aby se začali množit. Běžně se ve volné přírodě dožívají až 15 let.

Odkazy

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Audubon's shearwater na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu buřňák Audubonův ve Wikimedia Commons
• Galerie buřňák Audubonův ve Wikimedia Commons
• Taxon Puffinus lherminieri ve Wikidruzích

Karlikkuliidäi (Puffinus lherminieri) on lindu.

Ko e teiko ko e manupuna ʻo e tuʻafanga ʻi Tongá ni, ʻoku ne fakafānau ʻi ai (Niuafoʻou, Late, Hunga (Haʻapai), ʻAta)?. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 30, kapakau sm ʻe 69. ʻOku ne tangi ʻi he pō pē.

Ko hono hingoa kakato: P. l. dichrous.

Tataku

• D. Watling, Tohi talateu ki he manupuna ʻo Tonga

Makulpufino aŭ Aŭdubona pufino, Puffinus lherminieri, estas komuna tropika marbirdo de la familio Procelariedoj. Foje nomata Malheldorsa pufino,^[1] la scienca nomo de tiu specio rememoras la francan naturaliston Félix Louis L'Herminier.

Kelkaj populacioj estas ankaŭ konataj per aliaj nomoj kiaj Baijona pufino aŭ Tropika pufino, Banermana pufino, Maskarena pufino kaj Persa pufino; kelkaj el tiuj estas konsiderataj distingaj specioj fare de diversaj aŭtoroj.^[1] Se ili estas ĉiuj lokitaj en P. lherminieri, ankaŭ la Nordatlantika malgranda pufino (ofte separata kiel P. baroli) estas ĝenerale inkludita tie. Tiele, tiuj malgrandaj pufinoj formas kriptan specikomplekson.

Priskribo

Ilustraĵo de Chester A. Reed

Makulpufino estas averaĝe 30 cm longa — ĉirkaŭ duono de la grando de la Granda pufino (Puffinus gravis) — kaj pezas 170 g. Estas ioma variado inter populacioj kaj la normala grando kaj pezo gamas el 27 al 33 cm kaj 150–230 g. La enverguro estas 64–72 cm, la vosto ĉirkaŭ 8.5 cm longa, la eksponita supra bekobordo estas 3 cm longa aŭ iome malpli, kaj la tarso estas ĉirkaŭ 4 cm longa.^[2] Laŭ ĝenerala aspekto, ĝi estas malgranda pufino, nigra supre kaj blanka sube kaj malfacile distingebla el siaj parencoj je unua rigardo.^[1]

La supraj partoj, flugoplumoj kaj subvostaj kovriloj estas nigrec-brunaj, kiel almenaŭ la foraj subaĵoj de flugoplumoj, sed foje ankaŭ la tutaj plumoj. La resto de subaj partoj estas blankaj, kiel la kapo sub la okulnivelo. La iriso estas malhela, la piedoj estas rozecaj kun nigrecaj nuancoj kaj nigraj ungoj,^[2] kaj la beko estas griza, pli malhela al la pinto, kaj kun rozkoloreca nuanco.^[1]

Maskloj kaj inoj similaspektas. Nematuruloj ne havas distingan plumaron, dum la idoj estas kovrataj de lanugo, griza supre kaj blankeca ĉe la ventro.^[1]

Ĝi povas esti konfuzata kun la Nordmara pufino (P. puffinus), kiu havas blankajn subvostajn kovrilojn kaj en rekta komparo pli longan bekon. Aliaj similaspektaj specioj estas kutime komplete alopatriaj, kvankam la tre ĉeantarkta Malgranda pufino (P. assimilis) povus eventuale teritorii en akvoj kie troviĝas kutime P. lherminieri. Ĝi havas pli da blanko en vizaĝo kaj subflugiloj, pli malgrandan bekon kaj grizec-bluajn piedojn.^[1]

Ties trilaj alvokoj kaj miaŭoj estas ofte aŭdataj nur nokte en la reproduktaj kolonioj.

Teritorio kaj ekologio

Se ne estas disigita en kelkaj specioj, la Makulpufino havas teritoriojn tra la Hinda Oceano norde al la Araba Maro, tra nordokcidenta kaj centra Pacifiko, al Karibio, kaj partoj de orienta Atlantiko. Ĝi estas specio de tropikaj akvoj; nur kelkaj populacioj de Atlantiko kaj la Banermana pufino de Ogasavaroj loĝas pli norde. Malkiel la plej grandaj pufinoj, plenkreskuloj de Makulpufinoj ŝajne ne vagadas multe aŭ entreprenasa grandajn migradojn, kvankam ties junaj birdoj faras tion antaŭ reproduktado, kaj birdoj de okcidenta Hinda Oceano povas ariĝi en grandaj nombroj ĉe areoj de suprenfluo en la Araba Maro.^[1]

Ĝi estas adaptebla rilate al preferata marhabitato; ĝi povas troviĝi en pelagaj, ĉebordaj aŭ internaj akvoj. Ili manĝas laŭ vario de metodoj, ĉefe per plukado el flugo, plonĝe subakve el naĝa sinteno, kaj plukante manĝeron el malpli ol la bekolongo subakve dum plaŭdirado kvazaŭ ili piediras sur la ondoj. Ili manĝas malgrandajn fiŝojn, kalmarojn kaj planktonajn krustulojn. Malkiel aliaj pufinoj, ĝi ne estas komune ŝiposekvanta, sed ĝi povas atenti malgrandajn fiŝkaptadajn boatojn; ili troviĝantas ankaŭ foje kiel parto de miksita kunmanĝantaro. ^[1]

Ido de P. l. lherminieri en nestotruo en Malgranda Tobago.

La specio estas kolonia, kaj nestumas en malgrandaj nestotruoj kaj fendoj en rokoj kaj sur teraj deklivoj en atoloj kaj rokaj insuletoj. La reprodukta sezono varias laŭ la loko kaj laŭ la subspecio, sed kiel precize ne estis bone studita.^[3] Ambaŭ gepatroj kunhavas respondecon por kovado de la ununura blanka ovo (52.5 por 36.2 mm kaj kun pezo de 37 g estis registrita por specimeno de averaĝa grando^[2]), ĉiuj kovantaj dum periodoj de po 2 al 10 tagoj ĝis la eloviĝo post 49–51 tagoj de kovado. La eloviĝintaj idoj estas kovataj dum duonsemajno al unu semajno, post kiam la gepatroj lasos ĝin sola en la nestotruo kaj pasas plej tempon manĝe kaj nutrante sian voreman idon, kiu iĝas tre grasdika. La tempo antaŭ elnestiĝo estas 62–75 tagoj. La Makulpufino bezonas ĉirkaŭ 8 jarojn por atingi reproduktan aĝon. Tipe inter Procelarioformaj ili estas longvivaj laŭ sia grando: birdo ringita kiel plenkreskulo estis ankoraŭ viva post 11 jaroj; ĝi devus esti pli ol 15jaraĝa tiam.^[1]

Dum kelkaj malgrandaj populacioj estas minacataj, la specio kiel tuto (t.e. nedisigita) ne estas konsiderata tutmonde minacata.^[4]

Sistematiko

La Makulpufino apartenas al la grupo Puffinus sensu stricto de mezgrandaj kaj malgrandaj pufinoj, kiu rilatas al la genro Calonectris. La taksonomio de tiu specio estas tre konfuza. Ĝi estis foje listita kiel subspecio de P. assimilis (nome Malgranda pufino), sed ili ne ŝajnas tiom proksime rilataj. Pli bone, P. lherminieri ŝajnas aparteni al false-solvita klado inkludanta ankaŭ speciojn kiaj la Malgranda pufino, la Nordmara pufino (P. puffinus) aŭ la Nigrapuga pufino (P. opisthomelas).^[5]

La malmulte konata Heinrota pufino (P. heinrothi) estis foje konsiderata subspecio ĉu de la Makulpufino aŭ de la Malgranda pufino. Kvankam plej verŝajne ĝi estas alia membro de tiu fermita grupo, ties fakta rilataro restas necerta pro manko de specimenoj.

La Makulpufino mem havas ĉirkaŭ 10 subspeciojn. Kelkaj estis iam aŭ tiam sugestitaj por konstitui separatan specion. Ekzemple, la populacio de Galapagoj rezultis esti tre distinga specio, nome la Galapaga pufino (P. subalaris); ĝi estas ŝajne rilata al la Kristnaska pufino (P. nativitatis) kaj kune kun tiu ĝi konstituas antikvan stirpon sen aliaj proksimaj parencoj en la genro.^[6] Aliaj taksonoj estis dekomence atribuitaj al la Malgranda pufino kaj poste movitaj al la Makulpufino. Analizo per DNA^[7] – kio estas de iome limigita valoro ĉe la procelarioformaj birdoj tamen^[8] – indikas, ke almenaŭ 3 ĉefaj kladoj povas esti distingataj:

La klado lherminieri (Atlantika Oceano, Karibo)

• Puffinus lherminieri lherminieri Lesson, 1839 – reproduktiĝas tra Karibo, en Bahamo kaj iam en Bermudo; teritorias tra Karibo kaj supren al nordamerika marbordo de Atlantiko ĝis suda Kanado, kun vagantoj registritaj ĉe nordorienta Kanado.^[1] Malgranda reprodukta kolonio trovita en 1993 en la insuloj Itatiaia ĉe Vila Velha (Espírito Santo, Brazilo) probable apartenas al tiu subspecio.^[2] Inkludas loyemilleri.
• Barola pufino, P. baroli (Bonaparte, 1857) – reproduktiĝas tra Azoroj kaj Kanarioj (Or Atlantiko); teritorias tra Or Atlantiko ĉe (sed ĉefe norde de) Tropiko de Kankro.^[1]
• Bojda pufino, Puffinus boydi Mathews, 1912 – reproduktiĝas tra Kaboverdo (Or Atlantiko); teritorias tra Or Atlantiko ĉe (sed ĉefe sude de) Tropiko de Kankro.^[1]

La du unuaj havas pli da blanko en vizaĝo kaj bluecajn piedojn kiel la Malgranda pufino, kun kiu ili estis iam lokitaj.^[9] Multaj taksonomiistoj konsideras kaj la Bojdan kaj la Barolan pufinojn distingaj specioj, depende el ĉu diferencoj laŭ biogeografio kaj morfologio aŭ la genetika simileco estas konsiderataj pli signifaj, kaj kiuj aliaj stirpoj estas konsiderataj distingaj el P. lherminieri laŭ partikulara traktado. La sudkaribaj birdoj estis separataj kiel P. l. loyemilleri, sed ne estas distingaj.^[6]

La klado persicus (Okcidenta Hinda Oceano)

Puffinus lherminieri persicus

• Puffinus lherminieri persicus Hume, 1837 – reproduktiĝas tra la insuloj Ĥuria Muria (Araba Maro); teritorias tra la Araba Maro.^[1]
• Puffinus lherminieri temptator Louette & Herremans, 1985 – reproduktiĝas tra Mohéli (Komoroj); teritorias en Ok Hinda Oceano ĝis la norda pinto de Madagaskaro.^[1]

Tiuj formas alian distingan kladon kiel indikis DNA, kaj estis dum iome da tempo proponitaj kiel distinga specio, nome Persa pufino (P. persicus). Nur el molekula informo, tio ŝajnas sufiĉe garantiita, sed la teritorioj de ambaŭ taksonoj estas tre for apartaj, separataj de formoj de la tria klado. Evidentiĝas sur la bazo de tiaj kontraŭdiraj informoj, ke oni ne faru decidon pri la taksonomia statuso de tiuj birdoj. Eble, ili formas distingan specion separate el la tria klado per diferenca jara ritmo, kiel okazas ĉe aliaj procelarioformaj birdoj. Ili estas laŭfenotipe distingaj, kun pli longa beko, malhela pugo, kaj pli etende malhela en subflugiloj, inklude ioman makulecon en normale blanka areo.

Se P. bailloni estas akceptata kiel distinga specio sed P. persicus ne, tiam tiu lasta grupo estu inkludita en P. bailloni.^[6]

La klado bailloni (Hinda kaj Pacifika oceanoj)

• Puffinus lherminieri bailloni (Bonaparte, 1857) – reproduktiĝas tra Maskarenoj (SOk Hinda Oceano); teritorias tra sudokcidento de Hinda Oceano al la nordo de Tropiko de Kaprikorno, kaj oni vidis vagantojn ĉe Sudafriko probable apartenantaj al tiu subspecio.^[1] Inkludas atrodorsalis.
• Puffinus lherminieri dichrous Finsch & Hartlaub, 1867 – reproduktiĝas tra centra Polinezio kaj eble Melanezio (Pacifiko) kaj en nordokcidenta Hinda Oceano ĝis la Araba Maro; teritorias tra okcidenta Hinda Oceano ĉe Ekvatoro, kaj en centra Pacifiko el la ekvatora regiono al la Tropiko de Kaprikorno.^[1] Inkludas colstoni, nicolae, polynesiae kaj eble gunax; oni vidis vagantojn ĉe Aŭstralio kiuj povus apartenanti al dichrous aŭ gunax (se validas), dum vagantoj registritaj el Guamo kaj Rota (Marianoj) povus esti dichrous aŭ bannermani.^[10]

Tiu grupo estas la plej konfuza el ĉiuj. La subspecio dichrous loĝas en du areoj kiuj ŝajnas separataj de la tuta Indonezio kaj la ĉirkaŭaj maroj; la subpopulacio de Pacifiko inkludas la proponitan subspecion polynesiae (insulo Tau, Usona Samoo) kaj eble gunax (vidu sube), dum la geografie separata subpopulacio de la Hinda Oceano enhavas la birdojn iam separitajn nicolae (NOk Hinda Oceano, el Aldabro al Maldivoj) kaj colstoni (Aldabro, Araba Maro).

Makulpufino Puffinus lherminieri bailloni de Reunio.

Ŝajne ne estas gravaj genetikaj aŭ morfologiaj diferencoj inter tiuj birdoj, kio estas tre kurioza ĉar la subpopulacioj de Pacifika kaj Hinda Oceanoj devis esti izolataj dum sufiĉe longa tempo, kaj ne pli ol tri certe distingaj subspecioj (bailloni, persicus kaj temptator) loĝas ene de la teritorio de la hindoceana dichrous. Aliflanke la supozita specio Maskarena pufino ("P. atrodorsalis") estas neseparebla morfologie kaj genetike el bailloni.

Klare dirite, funkcias ia mekanismo blokante la genfluon, sed pri kio temas precize restas nekonata – kvankam kiel jam oni menciis supre, separataj reproduktaj sezonoj ŝajnas logika akcepteblaĵo kaj estas provizore eltenita de la disponebla kampinformo.^[1] Aldone, tute misteras kial tia mekanismo aplikiĝis en la limigita kaj ekologie homogena nordokcidenta teritorio de la Hinda Oceano, sed ne en la ekologie pli diversa kaj certe multe pli granda teritorio de la pacifika dichrous.

Krom tiuj nesolvitaj problemsoj, tiu klado – eble inklude la antaŭan – estis proponita por konstitui separatan specion, nome Tropika pufino aŭ Baijona pufino, Puffinus bailloni.^[6]

Sendeterminitaj

• Puffinus lherminieri bannermani Mathews & Iredale, 1915 – reproduktiĝas tra Ogasavaroj (NOk Pacifiko); teritorias tra NOk Pacifiko el akvoj de Japanio al la ekvatora regiono.^[1] Vagantoj registritaj el Gvamo kaj Rota (Marianoj) povus esti ĉu dichrous aŭ bannermani.^[10]
• Puffinus lherminieri gunax Mathews, 1930 – reproduktiĝas tra Banks-insularo de Vanuatuo (SOk Pacifiko); teritorias tra SOk Pacifiko inter la ekvatora regiono kaj la Tropiko de Kaprikorno.^[1] Povus aparteni al dichrous; vagantoj viditaj ĉe Aŭstralio povus aparteni al alia taksono.

Tiuj taksonoj povus esti neinkluditaj en plej ĵusaj studoj por manko de materialo. La kazo de gunax ŝajnas sufiĉe simpla – ĉar tiom certe kiom ĝi povas estis dirata atendante novan informon, ĝi apartenus al la klado bailloni aŭ al distinga subspecio, aŭ, plej verŝajne, kiel alia sinonimo de dichrous.

La kazo de la pli distinga bannermani, kies teritorio estas parapatria al tiu de la pacifika dichrous, estas pli komplika. Ĝi estis dum iome da tempo^[11] proponita kiel distinga specio, nome Banermana pufino (P. bannermani). Atendante pli ĵusan informaron por priserĉadi tiun aserton, ties statuso plurestas nesolvita, kvankam eblo ke ĝi estas almenaŭ distinga subspecio en la klado bailloni ŝajnas bona.

Notoj

Referencoj

• Austin, Jeremy J. (1996): Molecular Phylogenetics of Puffinus Shearwaters: Preliminary Evidence from Mitochondrial Cytochrome b Gene Sequences. Mol. Phylogenet. Evol. 6(1): 77–88. DOI 10.1006/mpev.1996.0060 (HTML resumo)
• Austin, Jeremy J.; Bretagnolle, Vincent & Pasquet, Eric (2004): A global molecular phylogeny of the small Puffinus shearwaters and implications for systematics of the Little-Audubon's Shearwater complex. Auk 121(3): 847–864. DOI: 10.1642/0004-8038(2004)121[0847:AGMPOT]2.0.CO;2 HTML resumo HTML kompleta teksto senbilda
• BirdLife International (BLI) (2008). Puffinus lherminieri. En: IUCN 2008. IUCN Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Elŝutita en 31a Decembro 2008.
• Bull, John L.; Farrand, John Jr.; Rayfield, Susan & National Audubon Society (1977): The Audubon Society field guide to North American birds, Eastern Region. Alfred A. Knopf, New York. ISBN 0-394-41405-5
• Carboneras, Carles (1992): 69. Audubon's Shearwater. In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew & Sargatal, Jordi (eds.): Handbook of Birds of the World (Vol. 1: Ostrich to Ducks): 256-257, plate 16. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-10-5
• Efe, Márcio Amorim & Musso, Cesar Meyer (2001): Primeiro registro de Puffinus lherminieri Lesson, 1839 no Brasil [Unua registro de Puffinus lherminieri en Brazilo]. Nattereria 2: 21-23 [Portugala kun angla resumo]. PDF kompleta teksto
• Heidrich, Petra; Amengual, José F. & Wink, Michael (1998): Phylogenetic relationships in Mediterranean and North Atlantic shearwaters (Aves: Procellariidae) based on nucleotide sequences of mtDNA. Biochemical Systematics and Ecology 26(2): 145–170. COI:10.1016/S0305-1978(97)00085-9 PDF kompleta teksto
• Penhallurick, John & Wink, Michael (2004): Analysis of the taxonomy and nomenclature of the Procellariiformes based on complete nucleotide sequences of the mitochondrial cytochrome b gene. Emu] 104(2): 125-147. COI:10.1071/MU01060 (HTML resumo)
• Rheindt, F.E. & Austin, Jeremy J. (2005): Major analytical and conceptual shortcomings in a recent taxonomic revision of the Procellariiformes – A reply to Penhallurick and Wink (2004). Emu 105(2): 181-186. COI:10.1071/MU04039 PDF kompleta teksto
• Vaurie, C. (1965): The Birds of the Palearctic Fauna (Vol. 1: Non-Passeriformes). Witherby, London.
• Wiles, Gary J.; Worthington, David J.; Beck, Robert E. Jr.; Pratt, H. Douglas; Aguon, Celestino F. & Pyle, Robert L. (2000): Noteworthy Bird Records for Micronesia, with a Summary of Raptor Sightings in the Mariana Islands, 1988-1999. Micronesica 32(2): 257-284. PDF kompleta teksto

Plia legado

• Snow, D.W. (1965). "The breeding of the Audubon's Shearwater Puffinus lherminieri in the Galapagos." The Auk 82(4)

Portalo pri Birdoj

Puffinus lherminieri Puffinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Procellariidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Puffinus
• Procellariidae

Kääpiöliitäjä (Puffinus lherminieri)^[2] on ulappaliitäjien heimoon kuuluva ulappalintu. Sen laaja elinympäristö käsittää saaristoja eri puolilla trooppisia meriä, ulottuen Länsi-Intian saaristosta Tyynellemerelle, Intian valtamerelle ja Arabianmeren Kuria Muria-saarille sekä Komoreille. Populaation koko on noin puoli miljoonaa yksilöä. René-Primevère Lesson kuvaili lajin holotyypin Antilleilta 1839.^[3]

Lähteet

Audubonski zovoj (lat. Puffinus lherminieri) je vrsta morske ptice iz porodice zovoja. Znanstveni naziv dobila je u znak sjećanja na francuskog prirodoslovca Félixa Louisa L'Herminiera.

Audubonski zovoj u prosjeku je dug 30 cm, oko pola veličine crnokapog zovoja. U prosjeku je težak 170 grama. Raspon krila mu je 64-72 cm, a duljina repa je oko 8.5 cm. Dosta je male veličine. Gornji dijelovi tijela su uglavnom crni, a donji bijeli. Na prvi pogled teško se razlikuje od srodnih vrsta, tako da ga dosta ljudi zna pomješati s malim i južnim malim zovojom.

Audubons pijlstormvogel (Puffinus lherminieri) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae). Over de indeling van deze soort in soorten en ondersoorten bestaat geen consensus.^[2] Op de IOC World Bird List staan soorten die voor 2005 vaak nog als ondersoorten werden beschouwd.

Kenmerken

De vogel is 27 tot 33 cm lang en weegt 138 tot 290 gram en heeft een spanwijdte van 64 tot 74 cm. Het is een vrij kleine pijlstormvogel die van boven egaal zwartbruin of donkergrijs, soms met wat wit om het oog. De vogel is van onder wit met op de flanken van de buik bruingrijs dat niet zo scherp is afgescheiden van het wit. De vleugels zijn relatief kort en breed en de staart is vrij lang en afgerond.^[3]

Verspreiding en leefgebied

Deze soort telt 2 ondersoorten:^[4]

• P. l. lherminieri: West-Indië.
• P. l. loyemilleri: de eilandjes nabij Panama in de zuidwestelijke Caraïbische Zee.

Deze zeevogels broeden op rotsige eilanden waar ze holen graven in spaarzaam met gras begroeide hellingen of nestelen in rotsspleten, vaak in kolonies.

Status

De grootte van de wereldpopulatie werd in 2017 geschat tussen de 30 en 59 duizend volwassen individuen. De aantallen gaan achteruit; echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat Audubons pijlstormvogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Burzyk równikowy (Puffinus lherminieri) – gatunek ptaka z rodziny burzykowatych (Procellariidae). Czasem spotykany w dużych stadach. Szybki, aktywny lot przerywany krótkim szybowaniem.

Wygląd

Szerokie skrzydła. Dziób ciemny, nogi różowe. Wierzch ciała, ogon i podogonie brązowe. Reszta spodu ciała biała, z brązową barwą schodzącą z wierzchu głowy na boki piersi. Spód skrzydeł szeroko, brązowo obrzeżony, z białą plamą pośrodku – niekiedy bardzo małą.

Rozmiary

Długość ciała 30 cm.

Zasięg, środowisko

Tropikalne oceany. Gniazduje na wyspach Pacyfiku, m.in. na Galapagos, Indiach Zachodnich, na wyspach Oceanu Indyjskiego, włącznie z Seszelami (największa na świecie kolonia na Aride Island) i Malediwami. Wędruje na wschodnie wybrzeża USA do 40 stopni szer. geog. płd., nad Zatokę Meksykańską i wybrzeża Ekwadoru.

Pisklę burzyka równikowego

Przypisy

Bibliografia

• Gosler Andrew: Atlas ptaków świata. MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ​ISBN 83-7073-059-0​.

Audubonlira^[2] (Puffinus lherminieri) är en västindisk fågel i familjen liror inom ordningen stormfåglar med omstridd systematik.^[3]

Utbredning och systematik

Audubonlira delas vanligtvis in i två underarter med följande utbredning:^[3]

• Puffinus lherminieri lherminieri – häckar på Bahamas och i Västindien, tidigare Bermuda
• Puffinus lherminieri loyemilleri – förekommer i sydvästra Västindien

Vissa inkluderar loyemilleri i nominatformen och inkluderar samtidigt både makaronesisk lira (P. baroli) samt boydlira (P. boydi) i audubonlira.

Tidigare har även flera ytterligare taxon som nu urskiljs som egna arter behandlats som underarter till audubonlira: galápagoslira, persisk lira, boninlira och tropiklira.

Status

Internationella naturvårdsunionen IUCN inkluderar både boydlira och makaronesisk lira (P. baroli) i arten, varför bedömningen av dess hotstatus baseras på den sammanlagda populationen av dessa. Arten har ett stort utbredningsområde, men minskar i antal till följd av predation av dess ägg och ungar från invasiva arter, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska bedömas som hotad. IUCN kategoriserar populationen därför som livskraftig (LC).^[1] Audubonlira i begränsad mening som här tros ha en världspopulation på mellan 7.400 och 20.500 par.

Namn

Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Félix Louis l’Herminier (1779-1833), fransk militärkemist och naturforskare på Guadeloupe 1798-1829.^[4] Det svenska trivialnamnet hedrar John James Audubon.

Bildgalleri

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2015 Puffinus lherminieri Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör audubonlira.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Puffinus lherminieri.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Puffinus lherminieri là một loài chim trong họ Procellariidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

セグロミズナギドリ（背黒水薙鳥、学名：Puffinus lherminieri）は、ミズナギドリ目ミズナギドリ科に分類される鳥類の一種である。

分布[編集]

太平洋のミクロネシア、ポリネシア からメラネシアの一部や、大西洋、インド洋の熱帯から亜熱帯の島嶼で繁殖する。

日本では古くから火山列島の北硫黄島が繁殖地として知られていたが、現在の生息状況は不明。1974年以前は「オガサワラミズナギドリ」の和名で呼ばれていた^[1]。同じ火山列島の南硫黄島や、小笠原諸島の一部（父島列島の東島）で繁殖が確認されている。小笠原諸島と火山列島の近海では周年見られる。その他の地域ではきわめて稀に記録されている。

亜種[編集]

• P. lherminieri lherminieri (Lesson, 1839) - バハマ、西インド諸島で繁殖。^[2]
• P. lherminieri loyemilleri - カリブ海北西部の島嶼。^[2]
• P. lherminieri subalaris - ガラパゴス諸島で繁殖。^[2]
• P. lherminieri dichrous - 太平洋中央海域（サモアからマルケサス諸島）の島々。^[2]
• P. lherminieri gunax - バンクス諸島（バヌアツ）で繁殖。^[2]
• P. lherminieri bannermani (Mathews & Iredale, 1915) セグロミズナギドリ - 小笠原諸島、火山列島^[2][3]。（かつてオガサワラミズナギドリとして固有種と分類されていたものがセグロミズナギドリの亜種とされたが、DNA分析の結果、セグロミズナギドリとは遺伝的に異なる固有種であることが判明した^[4]。）
• P. lherminieri bailloni - マスカリン諸島。^[2]
• P. lherminieri nicolae - インド洋北西部（アルダブラ環礁からセーシェル、モルディブ）。^[2]
• P. lherminieri temptator - モヘリ島（コモロ諸島）。^[2]

形態[編集]

レユニオン島の個体

全長約30cm^[5] (27-33cm)、翼開長約69cm^[5] (64-74cm)。小型のミズナギドリ類である。上面は黒灰色で、体の下面は白色。翼の下面は白くて周囲の縁が黒い。嘴は青黒色で、鼻管があまり突出していない。足はピンク色。

日本の亜種 P. l. bannermani は大きくて、くちばしが細長く、後頸はわずかに灰色みをおびる^[1]。

生態[編集]

非繁殖期は海洋で生活するが、繁殖地から遠くに離れることはない。

食性は動物食で、水に潜って魚類や軟体動物、動物プランクトンを捕食する。

日本では1-2月から繁殖期が始まる。集団営巣地（コロニー）を形成する。岩の下や地面に穴を掘り、1腹1個の卵を産む。卵は白色無斑^[6]。抱卵期間は約50日で、雌雄で抱卵する。

保全状態評価[編集]

• 絶滅危惧IB類 (EN)（環境省レッドリスト）^[7]
  

参考文献[編集]

• 箕輪義隆 『海鳥識別ハンドブック』、文一総合出版、2007年、37頁。ISBN 978-4-8299-0025-3。
• 黒田長久監修 C.M.ペリンズ、A.L.A.ミドルトン編 『動物大百科7 鳥類I』、平凡社、1986年、176-177頁。ISBN 4-582-54507-6。

関連項目[編集]

• 日本の野鳥一覧