Geothlypis a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1847 gant an evnoniour alaman Jean Cabanis (1816-1906).
Pemzek spesad golvaneged a ya d'ober ar genad :
O c'havout a reer en Amerika, pemp isspesad ha tregont (35) isspesad dezhe en holl.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Geothlypis a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1847 gant an evnoniour alaman Jean Cabanis (1816-1906).
Geothlypis és un gènere d'ocells de la família dels parúlids, Parulidae.
Segons la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 3.3, 2013) aquest gènere està format per 15 espècies:
Die Gelbkehlchen (Geothlypis) sind eine aus 15 Arten bestehende Gattung aus der Familie der Waldsänger (Parulidae).
Im Erscheinungsbild ähneln sich die Arten mit Ausnahme des Wiesengelbkehlchens (Geothlypis poliocephala) stark. Das Oberseitengefieder ist meist olivgrün bis olivgelb; das Unterseitengefieder gelb und der Schnabel schwarz. Charakteristisch bei den adulten männlichen Exemplare ist die schwarze Gesichtsmaske, die sich deutlich vom restlichen Federkleid absetzt. Ein weiteres hervorstechendes Merkmal bei den meisten männlichen Vertretern ist ein Stirnkronenband, das an der schwarzen Gesichtsmaske angrenzt und sich gewöhnlich bis zu den Nackenseiten und den Ohrendecken zieht.
Gelbkehlchen sind mit Ausnahme des Maskengelbkehlchens (Geothlypis aequinoctialis) und dem Weidengelbkehlchen (Geothlypis trichas) Standvögel. Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich von Nordamerika über Mittelamerika bis Südamerika. Vier Vertreter dieser Gattung sind in Mexiko endemisch. Überwiegend befinden sich die Lebensräume in Sümpfen und weiteren Feuchtgebieten. Ihr tiefes, napfförmiges Nest legen sie gut versteckt im Gras oder anderen niederen Bereichen der Vegetation an. Sie ernähren sich vorwiegend von Insekten und weiteren Wirbellosen.
Die Gelbkehlchen (Geothlypis) sind eine aus 15 Arten bestehende Gattung aus der Familie der Waldsänger (Parulidae).
The yellowthroats are New World warblers in the genus Geothlypis. Most members of the group have localised ranges in Mexico and Central America, but the masked yellowthroat has an extensive South American distribution, while the common yellowthroat breeds over much of North America.
All the yellowthroats have similar plumage, with yellow-green upperparts, yellow breast, and a mainly black bill. The adult male has a black facemask of variable extent, usually bordered above with a grey band. The female is similar, but lacks the black mask, and may be duller in plumage.
The breeding habitat of these warblers is typically marshes and other wet areas with dense low vegetation. The eggs, two in most species, but up to five for common yellowthroat, are laid in a lined cup nest low in grass or rank vegetation.
Yellowthroat are usually seen in pairs, and do not associate with other species. They are often skulking, and feed on a range of insects.
The taxonomy of these closely related species is complicated, and it is sometimes difficult to define which forms merit species status. For example common yellowthroat, Belding's yellowthroat, Altamira yellowthroat, and Bahama yellowthroat are sometimes considered conspecific. Conversely masked yellowthroat can be split to three or even four species. The name 'yellowthroat' is sometimes used as an alternate name for the yellow-throated leaflove.[1]
The geographical isolation of the various populations of this mainly sedentary group has led to its genetic divergence and speciation. This process can be seen in action in the case of masked yellowthroat, where the subspecies are separated by rainforest or the Andes, leading to the development of distinctive forms, such as the Central American race Geothlypis aequinoctialis chiriquensis. This form is found in the highlands of Costa Rica and western Panama, and is separated by 1000 km from its South American cousins, from which it differs in size, appearance and vocalisations.
The Kentucky warbler, mourning warbler, and MacGillivray's warbler, all previously thought to have been members of the genus Oporornis, have since been moved to Geothlypis.[2]
Heads of Geothlypis taxa The yellowthroats are New World warblers in the genus Geothlypis. Most members of the group have localised ranges in Mexico and Central America, but the masked yellowthroat has an extensive South American distribution, while the common yellowthroat breeds over much of North America.
All the yellowthroats have similar plumage, with yellow-green upperparts, yellow breast, and a mainly black bill. The adult male has a black facemask of variable extent, usually bordered above with a grey band. The female is similar, but lacks the black mask, and may be duller in plumage.
The breeding habitat of these warblers is typically marshes and other wet areas with dense low vegetation. The eggs, two in most species, but up to five for common yellowthroat, are laid in a lined cup nest low in grass or rank vegetation.
Yellowthroat are usually seen in pairs, and do not associate with other species. They are often skulking, and feed on a range of insects.
The taxonomy of these closely related species is complicated, and it is sometimes difficult to define which forms merit species status. For example common yellowthroat, Belding's yellowthroat, Altamira yellowthroat, and Bahama yellowthroat are sometimes considered conspecific. Conversely masked yellowthroat can be split to three or even four species. The name 'yellowthroat' is sometimes used as an alternate name for the yellow-throated leaflove.
The geographical isolation of the various populations of this mainly sedentary group has led to its genetic divergence and speciation. This process can be seen in action in the case of masked yellowthroat, where the subspecies are separated by rainforest or the Andes, leading to the development of distinctive forms, such as the Central American race Geothlypis aequinoctialis chiriquensis. This form is found in the highlands of Costa Rica and western Panama, and is separated by 1000 km from its South American cousins, from which it differs in size, appearance and vocalisations.
The Kentucky warbler, mourning warbler, and MacGillivray's warbler, all previously thought to have been members of the genus Oporornis, have since been moved to Geothlypis.
La flavgorĝuloj estas birdoj de la familio de Paruliedoj kaj de la genro Geothlypis. Plej parto de membroj de la grupo havas limigitajn teritoriojn en Meksiko kaj Centrameriko, sed la Maskoparulio havas pli etendan en Sudameriko distribuadon, kaj la Flavgorĝulo, la ununura migranta specio en la grupo, reproduktiĝas ĉe multe de Nordameriko.
Ĉiuj flavgorĝuloj havas tre similajn plumarojn, kun flavverdecaj supraj partoj, tre flava brusto, kaj kutime nigra beko. Maskla plenkreskulo havas nigran maskovizaĝon de varia etendo, kutime bordata supre de griza strio. La ino estas simila, sed ne havas la nigran maskon, kaj povas esti pli senkolora laŭ plumaro.
La reprodukta habitato de tiuj paruliedoj estas tipe marĉoj kaj aliaj humidaj areoj kun densa malalta vegetaĵaro. La ovoj, du ĉe plej parto de specioj, sed ĝis 5 ĉe la Komuna flavgorĝulo, estas demetitaj en kovrita tasforma nesto malalte en herbo aŭ malalta vegetaĵaro.
Flavgorĝuloj estas kutime vidataj en paroj, kaj ne asociiĝas kun aliaj specioj. Ili estas ofte kaŝemaj kaj manĝas ampleksan gamon de insektoj.
La taksonomio kaj nomigo de tiuj tre proksime rilataj specioj estas tre komplika, kaj foje malfacile eblas difini kiujn formojn meritas specistatuson. Ekzemple la Komuna flavgorĝulo, la Beldinga flavgorĝulo, la Altamira flavgorĝulo kaj la Bahama flavgorĝulo estas foje konsiderataj samspecifaj. Male la Maskoparulio povas esti disigata en tri aŭ eĉ kvar specioj. Krome ĉar plumaroj estas tiom similaj inter ĉiuj specioj la nomoj de Flavgorĝulo aŭ Maskoparulio taŭgus por ĉiu ajn specio.
La geografia izoleco de la diversaj populacioj de tiu grupo ĉefe de loĝantaj birdoj estas kialo por genetika diverĝo kaj speciigo. Tiu procezo povas esti vidata ekzemple kaze de la Maskoparulio, kie la subspecioj estas separataj pere de pluvarbaroj aŭ la Andoj, kio kaŭzis disvolviĝon de distingaj formoj, kiaj la centramerika raso Geothlypis aequinoctialis chiriquensis. Tiu formo troviĝas en la altaj teroj de Kostariko kaj okcidenta Panamo, kaj estas separata je 1000 km el ĝiaj sudamerikaj kuzoj, el kiuj ili diferencas laŭ grando, aspekto kaj voĉo.
La flavgorĝuloj estas birdoj de la familio de Paruliedoj kaj de la genro Geothlypis. Plej parto de membroj de la grupo havas limigitajn teritoriojn en Meksiko kaj Centrameriko, sed la Maskoparulio havas pli etendan en Sudameriko distribuadon, kaj la Flavgorĝulo, la ununura migranta specio en la grupo, reproduktiĝas ĉe multe de Nordameriko.
Ĉiuj flavgorĝuloj havas tre similajn plumarojn, kun flavverdecaj supraj partoj, tre flava brusto, kaj kutime nigra beko. Maskla plenkreskulo havas nigran maskovizaĝon de varia etendo, kutime bordata supre de griza strio. La ino estas simila, sed ne havas la nigran maskon, kaj povas esti pli senkolora laŭ plumaro.
La reprodukta habitato de tiuj paruliedoj estas tipe marĉoj kaj aliaj humidaj areoj kun densa malalta vegetaĵaro. La ovoj, du ĉe plej parto de specioj, sed ĝis 5 ĉe la Komuna flavgorĝulo, estas demetitaj en kovrita tasforma nesto malalte en herbo aŭ malalta vegetaĵaro.
Flavgorĝuloj estas kutime vidataj en paroj, kaj ne asociiĝas kun aliaj specioj. Ili estas ofte kaŝemaj kaj manĝas ampleksan gamon de insektoj.
La taksonomio kaj nomigo de tiuj tre proksime rilataj specioj estas tre komplika, kaj foje malfacile eblas difini kiujn formojn meritas specistatuson. Ekzemple la Komuna flavgorĝulo, la Beldinga flavgorĝulo, la Altamira flavgorĝulo kaj la Bahama flavgorĝulo estas foje konsiderataj samspecifaj. Male la Maskoparulio povas esti disigata en tri aŭ eĉ kvar specioj. Krome ĉar plumaroj estas tiom similaj inter ĉiuj specioj la nomoj de Flavgorĝulo aŭ Maskoparulio taŭgus por ĉiu ajn specio.
La geografia izoleco de la diversaj populacioj de tiu grupo ĉefe de loĝantaj birdoj estas kialo por genetika diverĝo kaj speciigo. Tiu procezo povas esti vidata ekzemple kaze de la Maskoparulio, kie la subspecioj estas separataj pere de pluvarbaroj aŭ la Andoj, kio kaŭzis disvolviĝon de distingaj formoj, kiaj la centramerika raso Geothlypis aequinoctialis chiriquensis. Tiu formo troviĝas en la altaj teroj de Kostariko kaj okcidenta Panamo, kaj estas separata je 1000 km el ĝiaj sudamerikaj kuzoj, el kiuj ili diferencas laŭ grando, aspekto kaj voĉo.
Geothlypis, es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Parulidae. Sus miembros son conocidos principalmente con el nombre de mascaritas.
Estas aves del Nuevo Mundo son en su mayoría residentes de México y América Central, pero la mascarita equinoccial se distribuye ampliamente en Sudamérica, y la mascarita común, la única especie migratoria, se reproduce en una extensa zona de América del Norte.
Por lo general están asociadas a vegetación riparia.
Todas las especies son similares entre sí. Son aves de entre 11 y 14 cm de longitud, de pico negro. El plumaje es oliváceo en las partes dorsales y amarillo en las ventrales. Los machos presentan una típica máscara negra desde la frente hasta los auriculares, cuyas características son diagnósticas en las diferencias entre especies.
Las hembras son de plumaje similar al macho, pero sin máscara y relativamente más opacas. Hay escasas diferencias entre las hembras de las diferentes especies, y pueden ser confundidas con facilidad en el campo.
Los límites entre las especies no están del todo claros. La mascarita común, que tiene una amplia distribución y varias subespecies, suele ser dividida en más de una especie. En el extremo contrario, las mascaritas de las Bahamas, de Belding, y de Altamira han llegado a ser consideradas como una sola especie. Por su parte, la mascarita coronigrís llega a ser catalogada por algunos autores como parte del género monotípico Chamaethlypis.[1]
Contiene las siguientes especies:[2][3][4]
Geothlypis, es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Parulidae. Sus miembros son conocidos principalmente con el nombre de mascaritas.
Estas aves del Nuevo Mundo son en su mayoría residentes de México y América Central, pero la mascarita equinoccial se distribuye ampliamente en Sudamérica, y la mascarita común, la única especie migratoria, se reproduce en una extensa zona de América del Norte.
Por lo general están asociadas a vegetación riparia.
Masksäälik (Geothlypis) on värvuliste seltsi sääliklaste sugukonda kuuluv lindude perekond.
Masksäälikud on Ameerika värvulised. Enamik nendest on Mehhiko ja Kesk-Ameerika paigalinnud, aga lõuna-masksäälik elab suures osas Lõuna-Ameerikast kuni Argentinani ja perekonna ainus rändlind põhja-masksäälik pesitseb suures osas Põhja-Ameerikast kuni Kanadani.
Kõik masksäälikud on sarnase sulestikuga. Neil on kollakasroheline alapool, kollane rind ja tavaliselt must nokk. Isaslinnul on näol liigiti erineva suurusega must mask, mida piirab ülevalt hall riba. Emaslind näeb välja samamoodi, aga tal pole musta maski ja tema sulestik on kahvatum.
Nad pesitsevad tavaliselt padurates ja muudel tiheda madala taimestikuga märgaladel. Pesa on kausjas, asetseb madalal rohus või lopsakas taimestikus. Enamikul liikidel on kurnas 2, põhja-masksäälikul kuni 5 muna.
Masksäälikud tegutsevad tavaliselt paarides ega seltsi teiste liikidega. Sageli on nad peidulised. Nad toituvad putukaist.
Masksäälikud on üksteisega lähedalt sugulased ja nende taksonoomia kindlaksmääramine on keeruline. Liikide ja alamliikide piiri on keeruline tõmmata. Näiteks ühendatakse vahel põhja-masksäälik, kalifornia masksäälik, tamaulipase masksäälik ja bahama masksäälik üheks liigiks, aga lõuna-masksäälik jagatakse vahel kolmeks või isegi neljaks liigiks.
Kuna masksäälikud on põhiliselt paigalinnud, siis on asurkondade üksteisest eraldatus viinud nendevahelise suure geneetilise erinevuseni ja spetsialiseerumiseni. Seda saab näha lõuna-masksäälikute näitel, kus alamliike eraldavad üksteisest vihmametsad või Andid. Näiteks Costa Rica ja Panama mägedes elav panama masksäälik erineb tuhande kilomeetri kaugusel Lõuna-Ameerikas elavatest liigikaaslastest nii suuruse, välimuse kui ka laulu poolest.
Masksäälik (Geothlypis) on värvuliste seltsi sääliklaste sugukonda kuuluv lindude perekond.
Masksäälikud on Ameerika värvulised. Enamik nendest on Mehhiko ja Kesk-Ameerika paigalinnud, aga lõuna-masksäälik elab suures osas Lõuna-Ameerikast kuni Argentinani ja perekonna ainus rändlind põhja-masksäälik pesitseb suures osas Põhja-Ameerikast kuni Kanadani.
Kõik masksäälikud on sarnase sulestikuga. Neil on kollakasroheline alapool, kollane rind ja tavaliselt must nokk. Isaslinnul on näol liigiti erineva suurusega must mask, mida piirab ülevalt hall riba. Emaslind näeb välja samamoodi, aga tal pole musta maski ja tema sulestik on kahvatum.
Nad pesitsevad tavaliselt padurates ja muudel tiheda madala taimestikuga märgaladel. Pesa on kausjas, asetseb madalal rohus või lopsakas taimestikus. Enamikul liikidel on kurnas 2, põhja-masksäälikul kuni 5 muna.
Masksäälikud tegutsevad tavaliselt paarides ega seltsi teiste liikidega. Sageli on nad peidulised. Nad toituvad putukaist.
Masksäälikud on üksteisega lähedalt sugulased ja nende taksonoomia kindlaksmääramine on keeruline. Liikide ja alamliikide piiri on keeruline tõmmata. Näiteks ühendatakse vahel põhja-masksäälik, kalifornia masksäälik, tamaulipase masksäälik ja bahama masksäälik üheks liigiks, aga lõuna-masksäälik jagatakse vahel kolmeks või isegi neljaks liigiks.
Kuna masksäälikud on põhiliselt paigalinnud, siis on asurkondade üksteisest eraldatus viinud nendevahelise suure geneetilise erinevuseni ja spetsialiseerumiseni. Seda saab näha lõuna-masksäälikute näitel, kus alamliike eraldavad üksteisest vihmametsad või Andid. Näiteks Costa Rica ja Panama mägedes elav panama masksäälik erineb tuhande kilomeetri kaugusel Lõuna-Ameerikas elavatest liigikaaslastest nii suuruse, välimuse kui ka laulu poolest.
Naamiokerttulit (Geothlypis) on kerttuleiden heimoon kuuluva lintusuku. Sukuun kuuluu BridLife Suomen luokituksen mukaan 12 lajia[1].
Naamiokerttulit (Geothlypis) on kerttuleiden heimoon kuuluva lintusuku. Sukuun kuuluu BridLife Suomen luokituksen mukaan 12 lajia.
Geothlypis est un genre de passereaux de la famille des Parulidae.
D'après la classification de référence (version 2.11, 2012) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Geothlypis est un genre de passereaux de la famille des Parulidae.
Geothlypis Cabanis, 1847 è il genere della famiglia dei Parulidi a cui sono ascritte le varie specie di golagialla[1].
La maggior parte dei membri del gruppo occupa areali localizzati in Messico e America Centrale, ma la golagialla mascherata è presente in una vasta area del Sudamerica, e la golagialla comune, l'unica specie migratrice del gruppo, nidifica in gran parte del Nordamerica.
Tutte le golagialla hanno piumaggio simile, con regioni superiori giallo-verdi, petto giallo, e becco prevalentemente nero. I maschi adulti hanno una maschera facciale nera di estensione variabile, generalmente contornata sopra da una fascia grigia. Le femmine hanno aspetto simile, ma sono prive della maschera nera e possono presentare un piumaggio dai toni più spenti.
L'habitat di nidificazione proprio di questi parulidi è costituito di solito da paludi e da altre aree umide con una bassa vegetazione fitta. Le uova, due nella maggior parte delle specie, ma fino a cinque nella golagialla comune, vengono deposte in un nido a forma di coppa imbottito posto in basso tra l'erba o tra la vegetazione palustre.
Le golagialla vengono solitamente avvistate in coppie e non si associano ad altre specie. Hanno spesso abitudini furtive e si nutrono di una vasta gamma di insetti.
La tassonomia di queste specie, tutte strettamente imparentate tra loro, è piuttosto complicata, e talvolta è alquanto difficile definire quali forme meritino lo status di specie. Ad esempio la golagialla comune, la golagialla di Belding, la golagialla di Altamira e la golagialla delle Bahamas vengono talvolta considerate conspecifiche. Al contrario la golagialla mascherata può venire suddivisa in tre o perfino quattro specie.
L'isolamento geografico delle varie popolazioni di questo gruppo dalle abitudini prevalentemente sedentarie ha portato a una grande divergenza genetica e speciazione. Questo processo può essere visto all'opera nel caso della golagialla mascherata, dove le varie sottospecie sono separate tra loro dalla foresta pluviale o dalle Ande; ciò ha portato allo sviluppo di distintive specie, quali la specie centroamericana Geothlypis chiriquensis. Questa forma è diffusa sugli altopiani della Costa Rica e di Panama occidentale, e dista 1000 km dalle sue cugine sudamericane, dalle quali si differenzia per dimensioni, aspetto e vocalizzazioni.
A questo genere vengono ascritte quindici specie[1]:
Geothlypis Cabanis, 1847 è il genere della famiglia dei Parulidi a cui sono ascritte le varie specie di golagialla.
Geltongurklės (Geothlypis) – amerikinių devynbalsių (Parulidae) šeimos paukščių gentis.
Paplitusios Meksikoje ir Centrinėje Amerikoje, tačiau kai kurios rūšys randamos Pietų Amerikoje, o per migraciją pasiekia ir Šiaurės Ameriką.
Šis straipsnis apie gyvūną yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Geltongurklės (Geothlypis) – amerikinių devynbalsių (Parulidae) šeimos paukščių gentis.
Paplitusios Meksikoje ir Centrinėje Amerikoje, tačiau kai kurios rūšys randamos Pietų Amerikoje, o per migraciją pasiekia ir Šiaurės Ameriką.
Geothlypis is een geslacht van zangvogels uit de familie van de Amerikaanse zangers (Parulidae).[1] De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1847 door Cabanis.
De volgende soorten zijn bij het geslacht ingedeeld:[1]
Geothlypis is een geslacht van zangvogels uit de familie van de Amerikaanse zangers (Parulidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1847 door Cabanis.
Multimedia w Wikimedia Commons Geothlypis – rodzaj ptaka z rodziny lasówek (Parulidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce[3].
Długość ciała 13-14 cm, masa ciała 7,6–20,6 g[4].
Nazwa rodzajowa jest połączeniem słów z języka greckiego: γεω- geō- – „ziemski-” (γη gē – „ziemia”) oraz θλυπις thlupis – niezidentyfikowany mały ptak, być może jakaś zięba lub pokrzewka. W ornitologii thlypis oznacza albo cienkodziobą tanagrę lub, jak w tym przypadku, lasówkę[5].
Trichas personatus Swainson = Turdus trichas Linnaeus
Do rodzaju należą następujące gatunki[6]:
Geothlypis é um gênero de aves da família Parulidae.
As seguintes espécies são reconhecidas:[1]
Geothlypis é um gênero de aves da família Parulidae.
As seguintes espécies são reconhecidas:
Geothlypis poliocephala Baird,SF, 1865 Geothlypis aequinoctialis (Gmelin,JF, 1789) Geothlypis tolmiei (Townsend,JK, 1839) Geothlypis philadelphia (Wilson,A, 1810) Geothlypis formosa (Wilson,A, 1811) Geothlypis semiflava Sclater,PL, 1860 Geothlypis speciosa Sclater,PL, 1859 Geothlypis beldingi Ridgway, 1882 Geothlypis rostrata Bryant,H, 1867 Geothlypis flavovelata Ridgway, 1896 Geothlypis trichas (Linnaeus, 1766) Geothlypis nelsoni Richmond, 1900Gulhakar (Geothlypis) är ett släkte med fåglar i familjen skogssångare inom ordningen tättingar som förekommer i Nord- och Sydamerika.[1] Släktet omfattar numera 12–16 arter efter att merparten av Oporornis inkluderats:
Wikimedia Commons har media som rör gulhakar.
Gulhakar (Geothlypis) är ett släkte med fåglar i familjen skogssångare inom ordningen tättingar som förekommer i Nord- och Sydamerika. Släktet omfattar numera 12–16 arter efter att merparten av Oporornis inkluderats:
Gråkronad gulhake (G. poliocephala) Svartmaskad gulhake (G. aequinoctialis) Svarttyglad gulhake (G. auricularis) – urskiljs ofta som egen art Sydlig gulhake (G. velata) – urskiljs ofta som egen art Chiriquígulhake (G. chiriquensis) – urskiljs ofta som egen art Gråhuvad skogssångare (G. tolmiei) Sorgskogssångare (G. philadelphia) Kentuckyskogssångare (G. formosa) Olivkronad gulhake (G. semiflava) "Bairdgulhake" (G. bairdi) – urskiljs som egen art av Birdlife International Lermagulhake (G. speciosa) Beldinggulhake (G. beldingi) Bahamagulhake (G. rostrata) Gulhake (G. flavovelata) Altamiragulhake (G. trichas) Nelsongulhake (G. nelsoni)Geothlypis là một chi chim trong họ Parulidae.[1]
Масковые певуны (лат. Geothlypis) — род птиц из семейства древесницевых.
Внешне все виды, за исключением лугового маскового певуна (Geothlypis poliocephala), сильно похожи друг на друга. Оперение верхней части тела чаще оливково-зелёного или оливково-жёлтого цвета; оперение нижней части тела желтоватого цвета, клюв чёрный. Характерным признаком взрослых самцов является «чёрная маска» лица, которая отчётливо выделяется на фоне остального оперения. Другой выделяющийся признак большинства самцов — это окаймляющая сверху чёрную маску лица полоса, тянущаяся обычно до затылка и кроющих уха.
Масковые певуны, за исключением маскового певуна (Geothlypis aequinoctialis) и желтогорлого певуна (Geothlypis trichas), оседлые птицы. Область распространения простирается от Северной Америки через Центральную Америку до Южной Америки. Четыре вида являются эндемиками Мексики. Птицы обитают преимущественно на болотах и в других влажных областях. Они строят своё хорошо замаскированное, глубокое гнездо в форме чаши в траве или низкорослом кустарнике. Птицы питаются преимущественно насекомыми и другими беспозвоночными.
Масковые певуны (лат. Geothlypis) — род птиц из семейства древесницевых.
