Anas wyvilliana[1] a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Anatidae.
Dougen a ra anv ar skiantour skosat Sir Charles Wyville Thomson (1830-1882) a renas an Ergerzh Challenger dre meurvorioù ar bed (ar Su, Atlantel, Habask hag Indez) eus miz Genver 1872 da viz Mae 1876.
Bevañ a ra diwar blant dour dous koulz hag amprevaned, blotviled ha divellkeineged-dour all.
Ar spesad zo brosezat en inizi Hawaii (Kauai hag Oahu)[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Anas wyvilliana a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Anatidae.
Dougen a ra anv ar skiantour skosat Sir Charles Wyville Thomson (1830-1882) a renas an Ergerzh Challenger dre meurvorioù ar bed (ar Su, Atlantel, Habask hag Indez) eus miz Genver 1872 da viz Mae 1876.
L'ànec de Hawaii (Anas wyvilliana) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita llacunes costaneres, aiguamolls i corrents fluvials de muntanya de l'illa de Kauai, a l'arxipèlag de les Hawaii, que antany ocupava gairebé completament. Reintroduït a Oahu i Hawaii.
L'ànec de Hawaii (Anas wyvilliana) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita llacunes costaneres, aiguamolls i corrents fluvials de muntanya de l'illa de Kauai, a l'arxipèlag de les Hawaii, que antany ocupava gairebé completament. Reintroduït a Oahu i Hawaii.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden wyllt Hawaii (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid gwylltion Hawaii) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anas platyrhynchos wyvilliana; yr enw Saesneg arno yw Hawaiian duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. platyrhynchos wyvilliana, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r hwyaden wyllt Hawaii yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden wyllt Hawaii (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid gwylltion Hawaii) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anas platyrhynchos wyvilliana; yr enw Saesneg arno yw Hawaiian duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. platyrhynchos wyvilliana, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Hawaiiand (latin: Anas wyvilliana) er en svømmeand, der lever på Hawaii.
Taksonomi fra Wikispecies Die Hawaiiente oder Hawaiistockente[1] (Anas wyvilliana) ist eine Vogelart aus der Familie der Entenvögel (Anatidae). Sie ist endemisch auf Hawaii verbreitet und wird dort Koloa Maoli genannt. Die Art ist stark gefährdet, der Bestand wird auf 2200 bis 2500 Individuen geschätzt.[2] Genetische Untersuchungen ergaben, dass es sich bei den Vögeln um Hybriden zwischen Laysanente (Anas laysanensis) und Stockente (Anas platyrhynchos) handeln soll. Die Hybridisierung fand wahrscheinlich vor etwa 11.000 Jahren statt.[3]
Die recht kleine Entenart ist überwiegend dunkelbraun gefiedert und erreicht eine Länge von 44 bis 51 Zentimetern. Der Schnabel der Männchen ist olivgrün mit dunklen Zeichnungen auf dem Oberschnabel. Die Flügel sind größtenteils blasser als der übrige Körper, die Flügelspiegel sind smaragdgrün bis violettblau. Eine dunklere Morphe der Männchen sowie alle Weibchen zeigen ein gesprenkelt braunes Gefieder, mit leicht rötlicher Färbung an der Brust, sowie einen dunklen Schnabel mit dunkelgelben bis orangefarbenen Zeichnungen. Eine hellere Morphe der Männchen weist eine grüne Zeichnung an Kopf und Nacken und rötliche Zeichnung an der Brust auf.
Ursprünglich auf allen hawaiischen Inseln mit Ausnahme von Lānaʻi und Kahoʻolawe beheimatet, gibt es heute nur noch auf Kauaʻi ein autochthones Vorkommen. Es umfasst 80 Prozent des Gesamtbestandes. Die Populationen auf den anderen Inseln entstanden durch Wiederansiedlungen aus Aufzuchten und sind meist sehr klein. Zwischen 1975 und 1982 wurden 200 Individuen auf der Hauptinsel Hawaiʻi angesiedelt. Kleine Populationen befinden sich auch auf Oʻahu, wo zwischen 1958 und 1982 326 Vögel wiederangesiedelt wurden und Maui, wo 1989 zwölf Exemplare freigelassen wurden.[4]
Die Hawaiiente lebt in den Feuchtgebieten der hawaiischen Inseln von Meereshöhe bis in 3000 m.
Die Hawaiiente sucht ihre Nahrung in flachen, sumpfigen Gewässern, die nicht tiefer als 13 cm sind. Als Lebensraum dienten ihr auch die Taro-Felder, deren Anzahl jedoch wegen der verringerten Produktion der auch Wasserbrotwurzel genannten Nahrungspflanze stark zurückgegangen ist. Die Enten sind Allesfresser und ernähren sich von Schnecken, Libellenlarven, Würmern, Grassamen, Algen und Blättern von Wasserpflanzen.
Die Hawaiiente baut ihre Nester auf dem Boden in der Nähe der Gewässer. Das Weibchen legt acht bis zehn Eier. Gebrütet wird das ganze Jahr über, erhöhte Brutaktivität zeigt die Ente jedoch von Januar bis Mai. Die genaue Dauer der Brutzeit bis zum Schlüpfen der Küken in der Natur ist nicht ausreichend untersucht, beträgt jedoch weniger als 30 Tage.[4]
Die Gelege und die Küken sind durch eingeschleppte und eingeführte Raub- und Nagetiere wie Hunde, Katzen, Mungos und Ratten gefährdet.
In den vergangenen 110 Jahren wurde rund ein Drittel der Feuchtgebiete im Bereich der Küsten trockengelegt. Der Hochwasserschutz veränderte die Hydrologie in den Brutgebieten der Hawaiiente. Eingeschleppte Pflanzen wie Batis, Wasserhyazinthen und Rote Mangroven verringerten die offenen Wasser- und Uferflächen zusätzlich. Die Hawaiiente wurde auch in großem Umfang bejagt, sodass im Jahr 1949 nur noch 520 Individuen gezählt werden konnten.
Nachdem Schutzgebiete geschaffen wurden, geht die größte Gefährdung für die Erhaltung der Art derzeit von der Hybridisierung mit den hauptsächlich vom nordamerikanischen Kontinent eingeführten Stockenten aus. Seit dem späten 19. Jahrhundert und vor allem in den 1950er und 1960er Jahren wurden hunderte Stockenten, darunter verschiedene gezüchtete Rassen, eingeführt, um sie für die Jagd auszusetzen oder als Haustiere zu halten. Viele dieser Enten verwilderten und vermischten sich mit den einheimischen Hawaiienten. Wie bei den meisten Enten sind die Hybride fortpflanzungsfähig und es kommt zu verschiedenen Kreuzungen und Rückkreuzungen. Auf der Insel Oʻahu sind die meisten Enten inzwischen Hybride. Ende der 80er Jahre wurden Einfuhrbeschränkungen für Stockenten erlassen. Erst 2002 kam es zu einem völligen Importverbot von Vögeln nach Hawaii. Grund dafür war nicht in erster Linie der Artenschutz, sondern die Gefahr der Einschleppung der West-Nil-Viren, die von Vögeln auf den Menschen übertragen werden können.[5]
Die Hawaiiente oder Hawaiistockente (Anas wyvilliana) ist eine Vogelart aus der Familie der Entenvögel (Anatidae). Sie ist endemisch auf Hawaii verbreitet und wird dort Koloa Maoli genannt. Die Art ist stark gefährdet, der Bestand wird auf 2200 bis 2500 Individuen geschätzt. Genetische Untersuchungen ergaben, dass es sich bei den Vögeln um Hybriden zwischen Laysanente (Anas laysanensis) und Stockente (Anas platyrhynchos) handeln soll. Die Hybridisierung fand wahrscheinlich vor etwa 11.000 Jahren statt.
De Hawaiiaante (Anas wyvilliana) is en Aart ut de Familie vun de Aantenvagels. Dor höört se nu wedder to de Aanten an sik mit to. Se is bloß man up de Inselgrupp vun Hawaii tohuse. Dor warrt se Koloa Maoli nömmt. De Aart is bannig in Gefohr, de Bestand warrt taxeert up 2.200 bit 2.500 Aanten alltohopen. Bi geneetsche Unnersöken is rutkamen, datt düsse Aantenaart en Krüüzung twuschen Laysanaante un Graue Aante ween schall. Düsse beiden Aarden hefft sik wohrschienlich vor um un bi 11.000 Johren krüüzt.[1]
An un for sik weer de Hawaiiaante up all Eilannen vun de Inselgrupp tohuse, man bloß nich up Lānaʻi un Kahoʻolawe. Hüdigendags gifft dat bloß noch up Kauaʻi Hawaiiaanten, de vun dor, wo se leevt, ok herstammt. Dor hannelt sik dat um 80 % vun den ganzen Betand vun düsse Aanten bi. De Populatschonen up annere Inseln sünd in Minschenhand uptagen un denn utsett wurrn. Meist hannelt sik dat um ganz lüttje Gruppen. Twuschen 1975 un 1982 sünd 200 Deerter up de Hööftinsel Hawai’i ansiedelt wurrn. Lüttjere Gruppen gifft dat ok up Oʻahu, wo twuschen 1958 un 1982 326 Aanten utsett wurrn sünd, un up Maui, wo 1989 twolf Vagels freelaten wurrn weern. De Hawaiiaante leevt in Nattland up de Insel vun NN bit hooch to 3.000 m.
De Hawaiiaante socht ehr Freten in flacke Brook- un Sumpwaters, de nich deeper sünd, as man 13 cm. Se leevt ok up Feller, wo Taro anboot warrt. Man hüdigendags warrt düsse „Waterbrootwuddel“ nich mehr veel anboot. De Aanten freet an un for sik allens un neiht Sniggen just so weg, as Larven vun Goldpeer, Wörm, Grassaat, Algen un Blöer vun Waterplanten.
Ehr Nest boot se up’e Eer nich wiet af vun’t Water. De Aante leggt acht bit tein Eier. Bröden doot de Hawaiiaanten dat ganze Johr, man sunnerlich vun Januar- bit Maimaand. Dat duert keen 30 Dage, denn sünd de Lütten utkrapen.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Hawaiiaante (Anas wyvilliana) is en Aart ut de Familie vun de Aantenvagels. Dor höört se nu wedder to de Aanten an sik mit to. Se is bloß man up de Inselgrupp vun Hawaii tohuse. Dor warrt se Koloa Maoli nömmt. De Aart is bannig in Gefohr, de Bestand warrt taxeert up 2.200 bit 2.500 Aanten alltohopen. Bi geneetsche Unnersöken is rutkamen, datt düsse Aantenaart en Krüüzung twuschen Laysanaante un Graue Aante ween schall. Düsse beiden Aarden hefft sik wohrschienlich vor um un bi 11.000 Johren krüüzt.
The Hawaiian duck (Anas wyvilliana) or koloa is a species of bird in the family Anatidae that is endemic to the large islands of Hawaiʻi. Taxonomically, the koloa is closely allied with the mallard (A. platyrhynchos).[3] It differs in that it is monochromatic (with similarly marked males and females) and non-migratory.[4] As with many duck species in the genus Anas, Hawaiian duck and mallards can interbreed and produce viable offspring, and the koloa has previously been considered an island subspecies of the mallard (Anas platyrhynchos).[4] However, all major authorities now consider this form to be a distinct species within the mallard complex.[3][4][5][6] Recent analyses indicate that this is a distinct species that arose through ancient hybridization between mallard and the Laysan duck (Anas laysanensis).[7] The native Hawaiian name for this duck is koloa maoli (meaning "native duck"), or simply koloa. This species is listed as endangered by the IUCN Red List of Threatened Species, and its population trend is decreasing.[1]
Both male and female are mottled brown in color and resemble a female mallard. The males are usually bigger than the females. The speculum feathers of both sexes are green to blue, bordered on both sides by white. The tail is dark overall, unlike the black-and-white tail of a mallard. The feet and legs are orange to yellow-orange. The bill is olive green in the male and dull orange with dark markings in the female. The adult male has a darker head and neck. The female is generally lighter-colored than the male and has plainer back feathers. A first-year male Hawaiian duck looks like an eclipse-plumaged male mallard. Seasonal plumage differences, individual variation, and variation between islands can make it difficult to differentiate between Hawaiian ducks, female mallards and hybrids of Hawaiian ducks and mallards. In addition, the extent of hybridization at a location can contribute to the difficulty of identification.[8][9]
The male Hawaiian duck has an average length of 48–50 cm (19–19.5 in) and the female has an average length of 40–43 cm (15.5–17 in).[10] On average, the male weighs 604 grams (21.3 ounces) and the female weighs 460 grams (16 ounces).[11] The Hawaiian duck is typically smaller than the mallard by 20 to 30 percent.[12][13]
Hawaiian ducks are “opportunistic feeders.” Their diet consists of freshwater vegetation, mollusks, insects, and other aquatic invertebrates. Specifically, they are known to consume snails, insect larvae, earthworms, tadpoles, crayfish, mosquito larvae, mosquito fish, grass seeds, rice, and green algae.[11][14]
The Hawaiian duck quacks like a mallard, but its call is softer and it quacks less frequently.[15]
The Hawaiian duck is a very wary bird, often found in pairs instead of large groups. The koloa is most prominently found residing in the tall, wetland grasses and streams near the Kohala volcano on the main island of Hawai’i.[16] They are very secretive birds and do not associate with other animals.[17]
Some pairs nest year-round, but the primary breeding season is from December to May, during which pairs often engage in spectacular nuptial flights. The clutch size is usually eight.[18] The female lays two to ten eggs in a well-concealed nest lined with down and breast feathers. Incubation lasts about four weeks.[18] The young can take to the water soon after hatching, but cannot fly until about nine weeks of age. Offspring become sexually mature enough to reproduce after a year.[18]
A potential conservation problem is hybridizing with the mallard. It is currently unknown whether the female Hawaiian duck attracts the male mallard or whether the color variation of the male mallard attracts the female. In any case, evolution has not moved fast enough for the species to reach reproductive isolation, since this interbreeding creates viable hybrids. This interbreeding is one of the main causes for the endangerment of the Hawaiian duck.[8][19]
The former range of the Hawaiian duck included all of the main Hawaiian islands except the islands of Lānaʻi and Kauaʻi.[20] Hawaiian ducks were found on the hottest coasts with suitable ponds as well as in the mountains that were up to 7,000 feet high.(Perkins 1903, cited in Banko 1987b). This includes low wetlands, river valleys, and streams in mountains. “Genetically-pure Koloa populations were believed to occur on the islands of Kaua'i.[3][20] Ni'ihau, and highlands of Hawai'i with hybrid swarms on O'ahu and Maui,[21] but there is now evidence of hybridization within pure populations.[22]” The Hawaiian duck was extirpated on all other islands, but was subsequently reestablished on Oʻahu, Hawaiʻi, and Maui through release of captive-reared birds. However, all the Hawaiian ducks in the reestablished populations have bred with feral mallard ducks and have produced hybrid offspring that are fully fertile;[23] consequently, "pure" Hawaiian ducks are still only found on Kauaʻi. With an approximate population of 2,200 birds.[21][22] This consists of 2,000 on Kaua`i and 200 on Hawai`i. However, these ducks are in decline due to hybridization. They are also vulnerable to predators because of the low location of their nests on the ground. This makes it easier for invasive predators such as cats, pigs, dogs, and mongooses to attack them. In addition to predators, Kauai has experienced a loss of lowland wetland habitat, in turn affecting the Hawaiian ducks.[24]
Wildlife refuges including Hanalei National Wildlife Refuge on Kaua'i are essential breeding areas for Hawaiian ducks.[25] The species was reintroduced to O’ahu between 1958 and 1982. In 1989, twelve of these captured birds were released on the island of Maui. The species was also reestablished on the island of Hawai'i between 1976 and 1982 (U.S. Fish and Wildlife Service 2005).[26] Throughout the 1980s, the importation of mallards to Hawai'i was limited in an effort to reduce hybridization with Hawaiian ducks. [12] Other conservation efforts for the Hawaiian duck include the development of “techniques for the identification of hybrids”,[12] which in turn will result in “simultaneous genetic testing and morphological characterisation”.[26]
Hybridization is arguably one of the most serious but overlooked threats to the Hawaiian duck, specifically interbreeding between Hawaiian ducks and feral mallards. Since hybridization has been happening for an extended period of time, it is unlikely there are any pure individuals of the species left.[11] “Determination of the population status of Hawaiian ducks and whether there are any pure Hawaiian ducks left on O`ahu will require simultaneous genetic testing and morphological characterization to develop reliable morphological criteria for distinguishing Hawaiian ducks, female mallards, and hybrids. Once such criteria are available they can be used to identify birds for removal in order to reduce interbreeding and introgression.”[11]
It has been shown that offspring between mallards and the Hawaiian duck produce fertile offspring. It has also been shown on Kauai that breeding Hawaiian duck/mallard crosses with Hawaiian ducks over time reduces the expression of the mallard genes showing promise to restoring the natural population. Efforts are underway to remove mallards from the islands in order to preserve the genetic diversity of the Hawaiian duck.
The Hawaiian duck's population is affected by habitat loss, modifications to wetland habitats for flood control, non-native invasive plants, diseases, environmental contaminants, hunting and predation. The primary avian diseases of concern in Hawai’i are avian malaria and avian pox, which have devastated forest birds and greatly limited their distributions (Reed, et al. 2012). Predation threats to the koloa maoli include feral cats, rats, and small Indian mongooses, which eat the eggs and young.
Other ways that the Hawaiian ducks are being threatened is through the predation of dogs, introduced fish, and also other birds that are being introduced into their habitat.[18] The previous hunting of water birds in these area from 1800s to the 1900s also played a major role in the decline of this species. Urban development along with loss of their natural habitat due to the use of the land for local agriculture plays a major role to the indefinite decline of this now endangered species (U.S. Fish and Wildlife Service 2005).[26] Amongst the threat of urban development certain problems arise such as human disturbance, whether it be recreation or through tourism.[18] Through their constant migration from their ever-degrading habitat, another obstacle arises, that which is drought. In the late 1800s, the mallard, also known as Anas platyrhynchos, were flown in to stock up the ponds of Hawaii for ornamental purposes, but soon enough they were massively imported throughout the 1950s and the 1960s (U.S. Fish and Wildlife Service 2005).[26]
Interbreeding with feral mallards is the result, as the hybrids seem to be less well adapted to the local ecosystem. This interbreeding is rather common due to the high numbers of feral mallards. Several attempted reintroductions have already failed due to the hybrid ducks produced in captivity faring badly in the wild.[27] The "conversion of flooded taro fields to dry sugar-cane acreage" destroys parts of this species' habitat.[11]
Throughout the cold winters a wild refuge is a very important factor for this species. The Hanalei National Wildlife Refuge makes this all possible for the Anas wyvilliana to procreate when their habitat is not suitable for their survival.[25] The species was then for the first time introduced into O’ahu where only a scarce amount of almost 326 captive birds of the species were released into the wilderness between the years of 1958 and 1982. Later on in 1989 only twelve of these captured birds were released into the island of maui. Due to these efforts to conserve and procreate, the species was finally reestablished on the “Big Island” between 1976 and 1982 (U.S. Fish and Wildlife Service 2005).[26] Throughout the later years in the 1980s, “the importation of A. platyrhynchos was restricted by the state, with exceptions only for research and exhibition”.[12] Other efforts have or are being done to further progress the conservation of the Anas wyvilliana such as development of, “techniques for the identification of hybrids”.[12] This will result in “simultaneous genetic testing and morphological characterisation".[26]
Many plans for this species' survival has been set, but there is still much more information required in order to obtain maximum results.[28] More information is still required for distinguishing hybrids (visually is too difficult, requires genetic screening), conserving habitat, examining migratory patterns and measuring the extent different wetlands effect the Hawaiian duck. It is an ongoing issue that requires constant attention, the more accurate the research is, the better of an idea we have of where money should be spent to help the Hawaiian duck survive. With that said, the Hawaiian Bird Conservation Action Plan has come up with a five-year plan to hopefully negate some of the species' main threats such as hybridization, habitat restoration/management and predator control. They want to "manage hybridization on all islands by removing feral Mallards and hybrids to the maximum extent practicable." Other conservation plans include plans to "obtain public acceptance of feral duck control", "continue protection and restoration of important wetland habitats", and "develop alternative predator control methods and explore the use of predator fences."*[29][30]
The Hawaiian duck (Anas wyvilliana) or koloa is a species of bird in the family Anatidae that is endemic to the large islands of Hawaiʻi. Taxonomically, the koloa is closely allied with the mallard (A. platyrhynchos). It differs in that it is monochromatic (with similarly marked males and females) and non-migratory. As with many duck species in the genus Anas, Hawaiian duck and mallards can interbreed and produce viable offspring, and the koloa has previously been considered an island subspecies of the mallard (Anas platyrhynchos). However, all major authorities now consider this form to be a distinct species within the mallard complex. Recent analyses indicate that this is a distinct species that arose through ancient hybridization between mallard and the Laysan duck (Anas laysanensis). The native Hawaiian name for this duck is koloa maoli (meaning "native duck"), or simply koloa. This species is listed as endangered by the IUCN Red List of Threatened Species, and its population trend is decreasing.
La Havaja anaso (Anas wyvilliana) estas specio de birdo de la familio de Anasedoj. Ĝi estas endemia de la grandaj insuloj de Havajo. Kelkaj fakuloj traktas ĝin kiel insula subspecio de la Platbeka anaso, baze sur ties kapablo produkti fekundajn hibridojn, sed ĝi aspektas tute distingaj kaj kapablo hibridiĝi estas sensignifa ĉe la taksonomio de plaŭdanasoj. La indiĝena havaja nomo por tiu anaso estas koloa maoli.[1]
La iama teritorio de la Havaja anaso inkludas ĉiujn ĉefajn insulojn de Havajo escepte la insulon de Lanai. Ties teritorio nune estas limigita al la insulo de Kauai. La Havaja anaso estis malaperigita el ĉiuj aliaj insuloj, sed estis sekve reenmetita en Oahu, Hawaii, kaj Maui pere de liberigo de kaptivbredataj birdoj. Tamen ĉiuj el la Havajaj anasoj de la reenmetitaj populacioj reproduktiĝis kun naturigitaj ekzempleroj de Platbeka anaso kaj produktis hibridajn idojn kiuj estas tute fekundaj (Griffin et al. 1989); sekve "puraj" Havajaj anasoj troviĝas ankoraŭ nur en Kauai. Aliflanke Kauai suferis perdon de habitato de humidejoj de malaltaj teroj, kaj tio malbonigis la situacion de la Havajaj anasoj.
Maskloj, ĉirkaŭ 50 cm longaj, estas pli grandaj ol inoj, (ĉirkaŭ 45 cm). Ambaŭ seksoj estas makulecbrunaj, simile al ino de Platbeka anaso. La speguleto estas verdecblua, borde ambaŭflanke de blanka. La vosto estas malhela ĝenerale, malkiel la blankanigra vosto de la Platbeka anaso. Maskla plenkreskulo havas pli malhelajn kapon kaj kolon kiuj estas foje verdaj. Unuajara masklo de koloa maoli aspektas kiel masklo de Platbeka anaso en eklipsa plumaro. La piedoj kaj kruroj estas oranĝecaj. La beko estas olivecverda ĉe la masklo kaj iom oranĝeca kun malhelaj markoj ĉe la ino. Alia diferenco inter la Havaja anaso kaj la Platbeka anaso estas ties alvoko: la koloa maoli kvakas kiel Platbeka anaso, tamen ne tiom akre kaj voĉema. Anstataŭe la voĉo estas pli milda ol ĉe la Platbeka anaso.
La Havaja anaso estas tre singarda birdo ofte troviĝanta en paroj anstataŭ laŭ grandaj grupoj. Ili estas tre sekretemaj birdoj kaj ne asociiĝas kun aliaj animaloj multe. Ili loĝas en humidejoj de malaltaj teroj, rivervaloj kaj montorojoj, kaj ne adaptiĝas bone al hom-modifitaj habitatoj. Ties dieto konsistas el fluakva vegetaĵaro, moluskoj, insektoj, kaj aliaj akvaj senvertebruloj. Kelkaj paroj nestumas la tutan jaron, sed la ĉefa reprodukta sezono estas el decembro al majo dum kiu la paroj estas ofte engaĝitaj en spektaklaj nuptaj flugoj. La ino demetas 2 al 10 ovojn en bone kaŝita nesto kovrita el lanugo kaj brustoplumoj. Tuj post eloviĝo, la idoj povas iri al akvo, sed ne povas flugi ĝis naŭ semajnoj de aĝo.
La populacio de Havaja anaso estas malboniĝata de habitatoperdo, modifoj al la humidejaj habitatoj por inundokontrolo, neindiĝenaj invadaj plantoj, malsanoj, mediaj poluantoj kaj predado. Predo-minacoj al la koloa maoli estas sovaĝiĝintaj katoj, ratoj kaj la Malgranda herpesto, kiuj manĝas kaj ovojn kaj idojn. Ankaŭ interreproduktado kun sovaĝiĝintaj Platbekaj anasoj estas grava problemo, ĉar la hibridoj ŝajnas esti malpli bone adaptitaj al la loka ekosistemo. Tiu interreproduktado estas tre komuna pro altaj nombroj de sovaĝiĝintaj Platbekaj anasoj. Kelkaj klopoditaj reenmetoj malsukcesis ĉar la hibridaj anasoj produktitaj en kaptiveco ne bone elturniĝas en naturo (Rhymer & Simberloff 1996). La "konverto de inunditaj kampoj de taro al sekaj sukerkana areo" detruas partojn de la habitato de tiu specio.[2]
La Havaja anaso (Anas wyvilliana) estas specio de birdo de la familio de Anasedoj. Ĝi estas endemia de la grandaj insuloj de Havajo. Kelkaj fakuloj traktas ĝin kiel insula subspecio de la Platbeka anaso, baze sur ties kapablo produkti fekundajn hibridojn, sed ĝi aspektas tute distingaj kaj kapablo hibridiĝi estas sensignifa ĉe la taksonomio de plaŭdanasoj. La indiĝena havaja nomo por tiu anaso estas koloa maoli.
La iama teritorio de la Havaja anaso inkludas ĉiujn ĉefajn insulojn de Havajo escepte la insulon de Lanai. Ties teritorio nune estas limigita al la insulo de Kauai. La Havaja anaso estis malaperigita el ĉiuj aliaj insuloj, sed estis sekve reenmetita en Oahu, Hawaii, kaj Maui pere de liberigo de kaptivbredataj birdoj. Tamen ĉiuj el la Havajaj anasoj de la reenmetitaj populacioj reproduktiĝis kun naturigitaj ekzempleroj de Platbeka anaso kaj produktis hibridajn idojn kiuj estas tute fekundaj (Griffin et al. 1989); sekve "puraj" Havajaj anasoj troviĝas ankoraŭ nur en Kauai. Aliflanke Kauai suferis perdon de habitato de humidejoj de malaltaj teroj, kaj tio malbonigis la situacion de la Havajaj anasoj.
Maskloj, ĉirkaŭ 50 cm longaj, estas pli grandaj ol inoj, (ĉirkaŭ 45 cm). Ambaŭ seksoj estas makulecbrunaj, simile al ino de Platbeka anaso. La speguleto estas verdecblua, borde ambaŭflanke de blanka. La vosto estas malhela ĝenerale, malkiel la blankanigra vosto de la Platbeka anaso. Maskla plenkreskulo havas pli malhelajn kapon kaj kolon kiuj estas foje verdaj. Unuajara masklo de koloa maoli aspektas kiel masklo de Platbeka anaso en eklipsa plumaro. La piedoj kaj kruroj estas oranĝecaj. La beko estas olivecverda ĉe la masklo kaj iom oranĝeca kun malhelaj markoj ĉe la ino. Alia diferenco inter la Havaja anaso kaj la Platbeka anaso estas ties alvoko: la koloa maoli kvakas kiel Platbeka anaso, tamen ne tiom akre kaj voĉema. Anstataŭe la voĉo estas pli milda ol ĉe la Platbeka anaso.
La Havaja anaso estas tre singarda birdo ofte troviĝanta en paroj anstataŭ laŭ grandaj grupoj. Ili estas tre sekretemaj birdoj kaj ne asociiĝas kun aliaj animaloj multe. Ili loĝas en humidejoj de malaltaj teroj, rivervaloj kaj montorojoj, kaj ne adaptiĝas bone al hom-modifitaj habitatoj. Ties dieto konsistas el fluakva vegetaĵaro, moluskoj, insektoj, kaj aliaj akvaj senvertebruloj. Kelkaj paroj nestumas la tutan jaron, sed la ĉefa reprodukta sezono estas el decembro al majo dum kiu la paroj estas ofte engaĝitaj en spektaklaj nuptaj flugoj. La ino demetas 2 al 10 ovojn en bone kaŝita nesto kovrita el lanugo kaj brustoplumoj. Tuj post eloviĝo, la idoj povas iri al akvo, sed ne povas flugi ĝis naŭ semajnoj de aĝo.
La populacio de Havaja anaso estas malboniĝata de habitatoperdo, modifoj al la humidejaj habitatoj por inundokontrolo, neindiĝenaj invadaj plantoj, malsanoj, mediaj poluantoj kaj predado. Predo-minacoj al la koloa maoli estas sovaĝiĝintaj katoj, ratoj kaj la Malgranda herpesto, kiuj manĝas kaj ovojn kaj idojn. Ankaŭ interreproduktado kun sovaĝiĝintaj Platbekaj anasoj estas grava problemo, ĉar la hibridoj ŝajnas esti malpli bone adaptitaj al la loka ekosistemo. Tiu interreproduktado estas tre komuna pro altaj nombroj de sovaĝiĝintaj Platbekaj anasoj. Kelkaj klopoditaj reenmetoj malsukcesis ĉar la hibridaj anasoj produktitaj en kaptiveco ne bone elturniĝas en naturo (Rhymer & Simberloff 1996). La "konverto de inunditaj kampoj de taro al sekaj sukerkana areo" detruas partojn de la habitato de tiu specio.
El pato de Hawái, ánade hawaiano o ánade de Hawaï (Anas wyvilliana) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae endémica de las islas mayores de Hawái. Algunas autoridades lo tratan como una subespecie del ánade real, basándose en su capacidad de producir híbridos fértiles, pero son de una apariencia bastante diversa y la capacidad de hibridación desempeña un papel poco importante en la taxonomía de los ánades reales. Los nativos de Hawái nombran a este pato koloa maoli.[a]
Los machos tienen una longitud corporal de unos 50 cm; son más grandes que las hembras, que miden unos 45 cm. Ambos sexos son de color marrón, parecidos a una hembra de ánade real.
Las plumas son de un color azul-verdoso, bordeadas de blanco a ambos lados. La cola es generalmente oscura, a diferencia de la cola blanca y negra de un ánade real.
El macho adulto tiene la cabeza y el cuello de un tono más oscuro, que incluso puede ser de color verde. El plumaje de un macho de un año de edad se parece al plumaje de un ánade real.
Las patas y piernas son de color naranja. El pico de los machos es de color verde oliva y el de las hembras de un naranja pálido con marcas oscuras.
Otra diferencia entre el pato hawaiano y el ánade real es su voz: el koloa maoli cuaquea como un ánade real, pero menos severo y vocal. Sin embargo, la voz del pato hawaiano es más suave que la de un ánade real.
El pato hawaiano es un ave muy cautelosa y a menudo se le encuentra en parejas, en lugar de en grandes grupos. Se reproducen en humedales, valles de ríos, arroyos y montañas, pero no se adaptan bien a los cambios que la Humanidad ha causado en su hábitat.
Su dieta consiste en vegetación de aguas dulces, moluscos, insectos y otros invertebrados acuáticos.
Algunas parejas anidan durante todo el año, pero la principal época de reproducción es de diciembre a mayo. Durante la época de reproducción se ve a las parejas, a menudo, participar en espectaculares vuelos nupcial. Ponen de dos a diez huevos en un nido bien oculto, forrado con plumas. Poco después del empollamiento, los jóvenes ya pueden nadar, pero no pueden volar hasta cumplir las nueve semanas.
Originalmente el pato hawaiano habitaba todas las islas principales de Hawái, con excepción de la isla de Lanai. Ahora, solo se le encuentra en la isla de Kauai. Esta especie fue extinguida en todas las demás islas, pero la población ha sido restablecida en Oahu, Hawái y Maui, mediante la liberación de aves criadas en cautividad. Sin embargo, todos los patos hawaianos han establecido poblaciones mixtas con ánades reales y han producido descendencia híbrida.[2] En consecuencia, patos hawaianos "puros" solo se encuentran en Kauai.
El pato de Hawái está clasificado por la UICN como amenazado.[1] Sobre todo los gatos, las ratas y las mangostas, que se comen los huevos y a los jóvenes, amenazan al pato hawaiano.
El cruzamiento con los ánades reales también es un problema importante, ya que los híbridos parecen adaptarse más difícilmente a los ecosistemas locales, y aún es bastante común debido al alto número de ánades reales. Varios intentos de reintroducir al pato hawaiano han fracasado debido a que los patos híbridos, criados en cautividad, tienen grandes problemas de adaptase al ecosistema.[3]
Datos: Q942157
Multimedia:
Especies: Anas wyvilliana
El pato de Hawái, ánade hawaiano o ánade de Hawaï (Anas wyvilliana) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae endémica de las islas mayores de Hawái. Algunas autoridades lo tratan como una subespecie del ánade real, basándose en su capacidad de producir híbridos fértiles, pero son de una apariencia bastante diversa y la capacidad de hibridación desempeña un papel poco importante en la taxonomía de los ánades reales. Los nativos de Hawái nombran a este pato koloa maoli.
Anas wyvilliana Anas generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Havaijinsorsa (Anas wyvilliana) on Tyynenmeren Havaijisaarten sorsalintu.
Se muistuttaa ulkonäöltään sinisorsaa, mutta on pienempi ja arempi. Se kasvaa 44–51 senttiä pitkäksi ja painaa 460–600 grammaa.[2]
Laji on erittäin uhanalainen, koska se elää vain muutamilla saarilla, joissa sen elinympäristöksi sopivat kosteikkoalueet vähenevät, ja risteytyminen muiden lajien kanssa hävittää puhdasta havaijinsorsakantaa.[1]
Havaijinsorsa (Anas wyvilliana) on Tyynenmeren Havaijisaarten sorsalintu.
Se muistuttaa ulkonäöltään sinisorsaa, mutta on pienempi ja arempi. Se kasvaa 44–51 senttiä pitkäksi ja painaa 460–600 grammaa.
Laji on erittäin uhanalainen, koska se elää vain muutamilla saarilla, joissa sen elinympäristöksi sopivat kosteikkoalueet vähenevät, ja risteytyminen muiden lajien kanssa hävittää puhdasta havaijinsorsakantaa.
Il germano delle Hawaii (Anas wyvilliana P.L.Sclater, 1878) è un uccello della famiglia degli Anatidi endemico delle Hawaii[2]. Attualmente vive nell'isola Kauai e Niihau ed è stata rientrodotta sulle isole Oahu, Hawaii e Maui; secondo la Lista rossa IUCN è in pericolo di estinzione (Endangered)[1].
Entrambi i sessi hanno un piumaggio marone chiazzato, l'aspetto è molto simile a quello della femmina del germano reale (Anas platyrhynchos) solamente un po' più scura. Nel maschio il mento e la nuca sono macchiate marrone scuro, alcuni esemplari presentano delle gradazioni tendenti al verdastro nella zona intorno agli occhi e alle regioni auricolari. La maggior parte delle femmine solitamente un sopracciglio giallo cuoio e una linea dell'occhio scura di contrapposizione. Lo specchio delle penne remiganti è verde-azzurro, orlato in entrambi di bianco. Le zampe di entrambi i sessi sono arancioni. Il becco è verde oliva nei maschi, arancione o grigiastro nel mezzo nella femmina.
Maschio adulto: lunghezza da 47,5 cm a 50 cm; peso medio 604 g.
Femmina adulta: lunghezza da 40 cm a 42,5 cm; peso medio 460 g.
Si tratta di un'anatra dal carattere schivo e difficile da osservare tranne nelle zone protette quale il rifugio nazionale della fauna selvatica di Hanalei su Kauai. Queste anatre non si associano normalmente con i germani reali introdotti o domestici, però qualche incrocio è avvenuto.
La dieta comprende un'ampia varietà di alimenti: lumache, insetti, alghe, foglie e semi.
È diffusa in diversi habitat come: zone acquitrinose della pianura, campagne coltivate, fiumi e piccoli corsi all'interno di dense foreste, laghi e stagni effimeri di montagna fino a 3.000 m di altezza, nonostante sia diffusa in un arcipelago circondato dall'oceano non tollera l'acqua salmastra.
Le maggiori minacce a questa specie sono costituite dall'ibridazione con il germano reale introdotto dall'uomo. Altre cause del declino sono caccia indiscriminata, drenaggio delle paludi dovuto allo sviluppo litoraneo dell'uomo, riduzione delle coltivazioni di taro (delle cui foglie si nutre) e probabilmente dai ratti, dai gatti e dai cani.
Il germano delle Hawaii (Anas wyvilliana P.L.Sclater, 1878) è un uccello della famiglia degli Anatidi endemico delle Hawaii. Attualmente vive nell'isola Kauai e Niihau ed è stata rientrodotta sulle isole Oahu, Hawaii e Maui; secondo la Lista rossa IUCN è in pericolo di estinzione (Endangered).
De Hawaii-eend (Anas wyvilliana) is een eend uit de familie van de Anatidae. Het is een endemische soort van de Hawaiaanse eilanden. Sommige wetenschappers zijn ervan overtuigd dat dit een lokale ondersoort van de wilde eend (Anas platyrhynchos) is, gezien de vele overeenkomsten alsook de kruisingen.
Mannetjes zijn met 50 cm iets groter dan de vrouwtjes, die niet groter worden dan 45 cm. Beide geslachten hebben een overwegend bruin kleurenpalet, dat sterk gelijkt op de kleuren van de vrouwelijke wilde eend.
Ze voeden zich met weekdieren, insecten en andere aquatische ongewervelden.
De Hawaii-eend wordt bedreigd door habitatvernietiging, ziekten en predatie door geïntroduceerde ratten, katten en de Indische mangoeste (Herpestes javanicus).
Bronnen, noten en/of referentiesDe Hawaii-eend (Anas wyvilliana) is een eend uit de familie van de Anatidae. Het is een endemische soort van de Hawaiaanse eilanden. Sommige wetenschappers zijn ervan overtuigd dat dit een lokale ondersoort van de wilde eend (Anas platyrhynchos) is, gezien de vele overeenkomsten alsook de kruisingen.
Multimedia w Wikimedia Commons Krzyżówka hawajska (Anas wyvilliana) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kaczkowatych. Endemiczna dla Wysp Hawajskich krzyżówka hawajska występuje na pięciu wyspach archipelagu, ale jej zasięg zmniejszył się znacząco w stosunku do historycznego. Jest uznawana za gatunek zagrożony wyginięciem.
Gatunek został opisany naukowo przez Philipa Sclatera w 1878 roku[3]. Epitet gatunkowy upamiętnia szkockiego przyrodnika Charlesa Wyville Thomsona[4]. W języku hawajskim ptak ten nosi nazwę koloa maloi („rodzima kaczka”) lub po prostu koloa[1][5]. W literaturze polskiej gatunek znany jest pod nazwą: krzyżówka hawajska[6].
Należy do kaczek właściwych, do tego samego kladu co krzyżówka (Anas platyrhynchos), lecz wyróżnia się pod względem behawioralnym i genetycznym. Dawniej sądzono, że krzyżówka hawajska i krzyżówka białooka (A. laysanensis) pochodzą od migrujących kontynentalnych krzyżówek, które trafiły na archipelag Hawajski, ale badania genetyczne wskazują, że ten drugi gatunek jest dużo dalej spokrewniony z krzyżówką niż krzyżówka hawajska. Analizy filogenetyczne oparte o badania DNA mitochondrialnego wskazują, że krzyżówki białookie i krzyżówki wywodzą się od wspólnych przodków, pochodzących z regionu Azji Wschodniej i wysp Pacyfiku[7], natomiast analizy DNA jądrowego sugerują, że krzyżówka hawajska wywodzi się od mieszańców krzyżówki i krzyżówki białookiej[8]. Krzyżowanie miało miejsce na przełomie plejstocenu i holocenu[9].
Krzyżówka hawajska jest ptakiem wielkości europejskiej ogorzałki, długość ciała wynosi od 44 do 51 cm[9]. Pozostałe wymiary: długość skrzydła ♂ 233,2 ± 10,3 mm, ♀ 220,8 ± 6,8 mm, długość ogona ♂ 78,9 ± 5,9 mm, ♀ 74,4 ± 4,4 mm, długość widocznej górnej krawędzi dzioba (culmen) ♂ 46,3 ± 1,6 mm, ♀ 43,8 ± 1,7 mm, długość skoku ♂ 41,7 ± 1,7 mm, ♀ 39,9 ± 1,1 mm[10]. Masa ciała dorosłej kaczki to 568–628 g[9]. Dorosłe są generalnie podobne do samicy krzyżówki (A. platyrhynchos), choć mniejsze. Upierzenie u obu płci jest ciemnobrązowe, pióra są w dwóch kontrastujących odcieniach brązu tworzących cętkowany wzór. Samce występują w dwóch odmianach barwnych: jaśniejsze mają wyraźne zielone plamki na szczycie głowy i karku, a ciemniejsze samce są bardziej podobne do samic. Samice mają czerwonawą pierś. Dziób jest płaski, u samców oliwkowozielony, a u samic pomarańczowy; u obu płci występują na nim ciemne plamy o różnorodnym kształcie i wielkości. Nogi i płetwy są pomarańczowe. Obie płcie mają na skrzydle opalizujące lusterko, szmaragdowozielone do purpurowo–niebieskiego. Samice kontynentalnych krzyżówek różnią się od krzyżówek hawajskich zwykle białymi, a nie płowożółtymi piórami ogona i niebiesko–purpurowym lusterkiem[2].
Krzyżówki hawajskie tworzą hybrydy z krzyżówką (A. platyrhynchos × A. wyvilliana). Takie mieszańce mogą mieć mieszankę cech obu gatunków; zwykle są większe niż ptaki czystej krwi[2].
Krzyżówka hawajska jest hawajskim endemitem. W przeszłości zamieszkiwały one wszystkie główne wyspy archipelagu oprócz Lānaʻi i Kahoʻolawe, które są dla nich zbyt suche; w XIX wieku były pospolite i polowano na nie dla sportu. Na początku XX wieku ornitolodzy zaczęli zwracać uwagę, że ptaki te stają się coraz rzadsze. Do 1962 roku przetrwały jedynie na Kauaʻi i Niʻihau[11]. W tym samym roku World Wildlife Fund i stan Hawaje rozpoczęły program ochrony i reintrodukcji tych ptaków. Do 1979 roku na wyspach Oʻahu i Hawaiʻi wypuszczono 350 krzyżówek hawajskich. W 2002 r. biolodzy szacowali, że na Kaua‘i i Ni‘ihau żyje około 2000 kaczek tego gatunku, a ok. 200 na Hawaiʻi[5]. W 1997 r. 5 do 11 osobników widziano na Maui (ptaki reintrodukowano tam w 1989 roku). Czystej krwi krzyżówki hawajskie stanowią pewien odsetek z 300 podobnych ptaków żyjących na Oʻahu i 50 żyjących na Maui; większość jednak to mieszańce krzyżówki i krzyżówki hawajskiej (A. platyrhynchos × A. wyvilliana). Hybrydyzacja stanowi zasadniczy problem w ocenie zasięgu tego gatunku[2].
Krzyżówka hawajska zamieszkuje tereny podmokłe, w tym stawy, przybrzeżne jeziora, okresowo zalewane łąki, sztuczne zbiorniki i okazjonalnie podmokłe lasy, nawet do wysokości 3300 m n.p.m. Preferuje mokradła o powierzchni większej niż 0,23 hektara, położone dalej niż 600 m od siedzib ludzkich. W ramach Wetlands Reserve Program odtwarzano lub przystosowywano tereny podmokłe specjalnie dla tego gatunku; stwierdzono, że krzyżówki hawajskie są spotykane w takich miejscach dwukrotnie częściej, niż na stawach na obszarach rolniczych[2].
Krzyżówka hawajska jest wszystkożerna, jada bezkręgowce i pokarm roślinny[2]. Zjada glony, ryż, trawy, nasiona i liście roślin wodnych, a z bezkręgowców dżdżownice, owady takie jak ważki[9] i mięczaki[5].
Ptaki te są generalnie osiadłe, chociaż stwierdzono przeloty między wyspami Kaua‘i i Ni‘ihau[9]. Kaczki te są ostrożne, podróżują w parach[5]. Głos krzyżówki hawajskiej jest podobny do głosu krzyżówki, ale miększy i rzadziej słyszany[2].
Ptaki te mogą zacząć rozród mając rok[5]. Szczyt sezonu lęgowego przypada między marcem a czerwcem, ale mogą wyprowadzać lęgi przez cały rok[2]. Samica składa od 2 do 10 jaj w zamaskowanym gnieździe umieszczonym na ziemi, które jest wysłane puchem i piórami. Inkubacja jaj trwa 30 dni. Lęgom zagrażają mangusty, koty, dzikie świnie i psy. Pisklęta mogą pożreć także żaby ryczące i duże okoniokształtne[5]. Nowe pokolenie rodzi się średnio co 6,9 roku[2].
Współcześnie krzyżówka hawajska jest uznawana za gatunek zagrożony wyginięciem[2]. Historycznie głównymi przyczynami spadku jej liczebności była utrata i degradacja środowiska oraz drapieżnictwo ze strony szczurów, psów i kotów, a także ludzkie polowania. Mokradła zarastały inwazyjne gatunki obcych roślin, populację krzyżówek zmniejszały choroby, a czasem również skażenie środowiska. Współcześnie gatunek jest objęty ochroną[5].
Krzyżówka hawajska (Anas wyvilliana) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kaczkowatych. Endemiczna dla Wysp Hawajskich krzyżówka hawajska występuje na pięciu wyspach archipelagu, ale jej zasięg zmniejszył się znacząco w stosunku do historycznego. Jest uznawana za gatunek zagrożony wyginięciem.
Hawaiiand[2] (Anas wyvilliana) är en fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar som förekommer i Hawaiiöarna.[3]
Hawaiianden är en liten mörkbrun simand med orange ben. Hanen förekommer i två varianter: dels färggladare med grönfläckig hjässa och nacke samt rödaktigt bröst, dels dovare och honliknande, det vill säga brunfläckig med rödare inslag på bröstet. Båda varianter har olivgrön näbb med ett mörkt märke. Vingspegeln är smaragdgrön till lilablå. Jämfört med gräsandshonan är hawaiianden mycket mindre och har gulbruna istället för vita yttre stjärtfjädrar. Hawaiiandens läte påminner om gräsandens kvackande, men mjukare och mer sällan använt.[1]
Hawaiianden bebor våtmarker, sjöar, träsk, översvämmade gräsmarker, bergsåar och av människan skapade vattenmiljöer. Den häckar året runt, men mest mellan mars och juni. Hawaiianden är en opportunist och äter både invertebrater, frön och växtdelar. Den föredrar större våtmarker minst 600 meter från närmaste hus.[1]
Ursprungligen förekom arten på alla större öar i ögruppen Hawaiiöarna utom Lanai och Kahoolawe, men numera är den begränsad till öarna Kauai och Niihau. Orsaken till artens tillbakagång och försvinnande från övriga öarna var troligen en kombination av predationstrycket från införda predatorer, habitatförlust och jakt. Med hjälp av fåglar uppfödda i fångenskap har den återintroducerats till Oahu, Hawaii och Maui. Alla fåglar i de återintroducerade populationerna är dock inte rena hawaiiänder, utan många är hybrider mellan hawaiiand och gräsand.[1][3] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1] Världspopulationen uppskattas till cirka 1500 vuxna individer.[1]
Trots att arten hybridiserar med gräsand är de långt ifrån varandras närmaste släktingar. Genetiska studier visar snarare att hawaiianden tillhör en grupp Anas-änder där även laysanand (A. laysanensis), filippinand (A. luzonica) och stillahavssvartand (A. superciliosa) ingår.[4]
Fågelns vetenskapliga artnamn wyvilliana hedrar Sir Charles Wyville Thompson (1830-1882),engelsk naturforskare som ledde Challengerexpeditionen 1873-1876.[5]
Wikimedia Commons har media som rör hawaiiand.
Wikispecies har information om Anas wyvilliana.
Hawaiiand (Anas wyvilliana) är en fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar som förekommer i Hawaiiöarna.
Anas wyvilliana (Hawaiian duck, vịt Hawaii trong tiếng Anh) là một loài chim trong họ Anatidae đặc hữu quần đảo Hawaiʻi. Về mặt phân loại, A. wyvilliana có quan hệ gần gũi với vịt cổ xanh (A. platyrhynchos),.[2] It differs in that it is monochromatic (with similarly marked males and females) and non-migratory.[3] Như nhiều loài trong chi Anas, A. wyvilliana và vịt cổ xanh có thể giao phối và sinh sản, và A. wyvilliana từng được xem là một phân loài vịt cổ xanh.[3] Tuy nhiên, đa số các học giả hiện nay đều xem nó là một loài riêng biệt.[2][3][4][5] Phân tích gần đây cho thấy A. wyvilliana phát sinh từ một loài lai cổ đại giữa vị cổ xanh và vịt Laysan (Anas laysanensis).[6] Tên tiếng Hawaii của loài này là koloa maoli (nghĩa là "vịt bản địa"), hay đơn giản là koloa. Đây là một loài nguy cấp, với số lượng cá thể đang giảm xuống.[7]
Anas wyvilliana (Hawaiian duck, vịt Hawaii trong tiếng Anh) là một loài chim trong họ Anatidae đặc hữu quần đảo Hawaiʻi. Về mặt phân loại, A. wyvilliana có quan hệ gần gũi với vịt cổ xanh (A. platyrhynchos),. It differs in that it is monochromatic (with similarly marked males and females) and non-migratory. Như nhiều loài trong chi Anas, A. wyvilliana và vịt cổ xanh có thể giao phối và sinh sản, và A. wyvilliana từng được xem là một phân loài vịt cổ xanh. Tuy nhiên, đa số các học giả hiện nay đều xem nó là một loài riêng biệt. Phân tích gần đây cho thấy A. wyvilliana phát sinh từ một loài lai cổ đại giữa vị cổ xanh và vịt Laysan (Anas laysanensis). Tên tiếng Hawaii của loài này là koloa maoli (nghĩa là "vịt bản địa"), hay đơn giản là koloa. Đây là một loài nguy cấp, với số lượng cá thể đang giảm xuống.
Anas wyvilliana (Sclater, 1878)
Охранный статус
Гавайская кряква[1], или колоа[2] (лат. Anas wyvilliana) — вид водоплавающих птиц из подсемейства настоящих уток.
Эндемик больших островов Гавайского архипелага. Некоторые исследователи рассматривают гавайскую крякву как островной подвид кряквы, основываясь на её способности производить плодовитые гибриды, однако это, видимо, очень характерно для всех настоящих уток, и способность к гибридизации бессмысленно брать за основу. На гавайском языке название этой птицы «колоа маоли»
Прежняя область распространения гавайской кряквы включала все основные Гавайские острова, кроме острова Кауаи. Сейчас гавайская кряква существует только на острове Кауаи. Гавайская кряква была искоренена на всех других островах, но была впоследствии восстановлена на островах Оаху, Гавайи и Мауи путём выпуска на волю выращенных в неволе птиц. Однако все гавайские кряквы в восстановленных популяциях скрестились с дикой кряквой и произвели гибридное потомство (Griffin et al. 1989); следовательно, «чистая» гавайская кряква осталась только на Кауаи.
Селезни длиной 19—20 дюймов (приблизительно 50 см), больше самок (16—17 дюймов, или 45 см). Оба пола пестро-коричневого цвета, напоминают самку кряквы. Зеркало зеленовато-синее, окаймлено с обеих сторон белым. Хвост полностью темный, в отличие от черно-белого хвоста кряквы. У взрослых селезней темная голова и шея, местами зелёная. В первый год жизни селезень гавайской кряквы похож по окраске оперения на самку кряквы. Лапы у него оранжевые. Клюв оливково-зеленый у селезня и тускло-оранжевый с темными пятнами у самки. Другое отличие между гавайской кряквой и кряквой в издаваемых ими звуках. Гавайская кряква крякает, но не так резко и звучно, как кряква. Напротив, голос у неё мягче.
Гавайская кряква — очень осторожная птица, зачастую пребывающая в парах вместо больших групп.
Они обитают в низменных заболоченных местах, долинах рек и в горных реках, не адаптируясь слишком хорошо к измененным человеком местам обитания.
Рацион гавайской кряквы состоит из пресноводной растительности, моллюсков, насекомых и других водных беспозвоночных.
Некоторые пары откладывают яйца круглый год, но первичный брачный сезон с декабря по май. В течение брачного сезона пары часто совершают захватывающие свадебные полеты. 2—10 яиц откладываются в хорошо защищенном гнезде, выстланном пухом и перьями. Вскоре после проклевывания молодые птенцы могут садиться на воду, но не могут летать в течение 9 недель.
Этому виду угрожают одичавшие кошки, крысы и яванские мангусты (Herpestes javanicus), которые едят яйца и птенцов гавайской кряквы. Межвидовое скрещивание с дикой кряквой также вызывает большую проблему, поскольку гибриды как будто бы меньше адаптируются к местной экосистеме, но все же возникают из-за большой численности дикой кряквы. Несколько предпринятых повторно попыток реинтродукции уже потерпели неудачу из-за гибридных уток, произведенных при очень плохом питании в дикой природе (Rhymer & Simberloff 1996). «Осушение заливных лугов для того, чтобы высвободить акры земли под плантации сахарного тростника» разрушает часть среды обитания этого вида.
Гавайская кряква, или колоа (лат. Anas wyvilliana) — вид водоплавающих птиц из подсемейства настоящих уток.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : マガモ属 Anas 種 : ハワイマガモ A. wyvilliana 学名 Anas wyvilliana Sclater, 1878 和名 ハワイマガモ 英名 Hawaiian duck ハワイマガモ（Anas wyvilliana）は、カモ目カモ科マガモ属に分類される鳥類。
全長44-49センチメートル[1]。翼長オス21.2-22.8センチメートル、メス21-22センチメートル[2][要検証 – ノート]。
オスは中央尾羽が反り上がり[2]、嘴が青灰色[1]。繁殖期のオスは頭部から頸部の羽衣が暗緑色で[2]、頬の羽衣は褐色[1]。体上面や体側面の羽衣は褐色、胸部の羽衣は紫褐色で暗褐色の斑紋が入る[1]。非繁殖期のオスやメスは頭部の胸部の羽衣は赤褐色で、暗褐色の斑紋が入る[1]。メスは嘴が暗褐色で、先端が黄色[1]。
渓流、湖沼、湿原などに生息する[1]。ペアや小規模な群れを形成して生活するが、繁殖期の後に大規模な群れを形成することもある[1]。
繁殖形態は卵生。地表の茂みに巣を作る[1]。6-13個の卵を産む[2]。抱卵期間は26-28日[2]。
乱獲や人為的に移入された動物による捕食などにより生息数は減少した[1]。オアフ島、ニイハウ島、ハワイ島、マウイ島、モロカイ島の個体群は絶滅した[1]。カウアイ島の個体群をオアフ島やハワイ島に再導入する試みが進められている[1]。1960年代の生息数は3,000羽と推定されている[2]。
日本では野毛山動物園が1974年に初めて本種を飼育し、1975年に初めて飼育下繁殖に成功した[2]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
