A large (7 inches), strangely-shaped wood warbler, the Yellow-breasted Chat is most easily identified by its large size, olive-green back, yellow breast and throat, and white eye-ring. Other field marks include a long tail, thick bill, and black legs. Male and female Yellow-breasted Chats are similar to one another in all seasons. The Yellow-breasted Chat breeds in the east-central United States and southern Canada from southern Ontario south to northern Florida and west to Texas. This species also breeds more locally in the western United States and Canada, particularly in Idaho, Washington, Oregon, and Utah. In winter, most Yellow-breasted Chats migrate south to the southern half of Mexico and Central America, although a small number winters in the southern U.S. Yellow-breasted Chats breed along the edges of deciduous or evergreen forests in areas with thickets or low shrubs. During the winter, this species inhabits similar areas along the edges of tropical forests. Yellow-breasted Chats primarily eat insects and other invertebrates, but may also eat fruits and berries when available, particularly during the winter. Due to this species’ preference for habitat with shrubs and other low vegetation, Yellow-breasted Chats are more often heard than seen. Birdwatchers may listen for this species’ song, a strange jumble of whistling notes interspersed with harsher calls, or may look for it moving through the vegetation while foraging for insect prey. Yellow-breasted Chats are primarily active during the day, but, like many migratory songbirds, this species migrates at night.
A large (7 inches), strangely-shaped wood warbler, the Yellow-breasted Chat is most easily identified by its large size, olive-green back, yellow breast and throat, and white eye-ring. Other field marks include a long tail, thick bill, and black legs. Male and female Yellow-breasted Chats are similar to one another in all seasons. The Yellow-breasted Chat breeds in the east-central United States and southern Canada from southern Ontario south to northern Florida and west to Texas. This species also breeds more locally in the western United States and Canada, particularly in Idaho, Washington, Oregon, and Utah. In winter, most Yellow-breasted Chats migrate south to the southern half of Mexico and Central America, although a small number winters in the southern U.S. Yellow-breasted Chats breed along the edges of deciduous or evergreen forests in areas with thickets or low shrubs. During the winter, this species inhabits similar areas along the edges of tropical forests. Yellow-breasted Chats primarily eat insects and other invertebrates, but may also eat fruits and berries when available, particularly during the winter. Due to this species’ preference for habitat with shrubs and other low vegetation, Yellow-breasted Chats are more often heard than seen. Birdwatchers may listen for this species’ song, a strange jumble of whistling notes interspersed with harsher calls, or may look for it moving through the vegetation while foraging for insect prey. Yellow-breasted Chats are primarily active during the day, but, like many migratory songbirds, this species migrates at night.
Distribucion General: Se reproduce desde el sur de Canadá a través de E.U.A., hasta la parte central de México. Invierna desde el noroeste de México y el sureste de E.U.A. hasta el oeste de Panamá.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Icteria virens, tamién conocida como buscabreña,[3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Parulidae. Ye un ave migratoria propiu de Norteamérica, América Central y el Caribe.[1] Ye la única especie del xéneru monotípicu Icteria.[2]
Ye un ave migratoria qu'añera en Canadá, Estaos Xuníos y Méxicu y envierna nel sur de Méxicu, América Central (Guatemala, Belice, El Salvador, Hondures, Nicaragua, Costa Rica, Panamá) y el Caribe (Antigua y Barbuda, Les Bahames, Barbados, Cuba, Dominica, El Salvador, Guadalupe, Martinica, Montserrat, Saint Kitts y Nevis, Santa Lucía, San Vicente y les Granadines, Islles Turques y Caicos).[1] Asocede incidentalmente nes Islles Caimán, República Dominicana, Saint Pierre y Miquelon y Groenlandia.[1] El so hábitat compónse de monte templáu, subtropical y tropical, carbes, y monte bien degradáu.[1]
== Subespecies reconoz les siguientes subespecies:[3]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Icteria virens, tamién conocida como buscabreña, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Parulidae. Ye un ave migratoria propiu de Norteamérica, América Central y el Caribe. Ye la única especie del xéneru monotípicu Icteria.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor bronfelyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion bronfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icteria virens; yr enw Saesneg arno yw Yellow-breasted chat. Mae'n perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. virens, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r telor bronfelyn yn perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Telor bochddu Basileuterus melanogenys Telor corun winau Basileuterus rufifrons.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor bronfelyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion bronfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icteria virens; yr enw Saesneg arno yw Yellow-breasted chat. Mae'n perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. virens, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Der Gelbbrustwaldsänger (Icteria virens), auch als Bauchredner-Waldsänger und Flötenstärling bezeichnet, ist ein kleiner, insektenfressender Vogel und die einzige Art in der Gattung Icteria. Nach neuer Systematik der IOU (2018) wird die Gattung in der eigenen Familie Icteriidae geführt.
Mit einer Körperlänge von etwa 19 Zentimetern und einer Flügelspannweite von etwa 25 Zentimetern war der Gelbbrustwaldsänger die größte Art innerhalb der Familie der Waldsänger. Das Federkleid ist auf der Oberseite olivgrün bis olivbraun. Am Bauchbereich tragen sie ein weißes Federkleid und an der Brust und am Kehlbereich ein gelbes. Die dunkelbraunen Augen sind mit halbmondförmigen weißen Kreisen über dem Auge und unter dem Auge umrandet. Über dem Auge zieht sich ein weißer Streifen bis in den vorderen Kopfbereich. An der Wange tragen sie einen länglichen weißen Fleck.
Gelbbrustwaldsänger sind weitverbreitete Singvögel in Nordamerika. Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich während der Brutzeit vom Süden in Kanada bis nach Zentralmexiko. Über den Winter ziehen sie nach Mexiko und nach Zentralamerika. Durch den Verlust ihrer Lebensräume sind Gelbbrustwaldsänger in ihren Beständen bedroht. Eine weitere Bedrohung ist der Braunkopf-Kuhstärling (Molothrus ater), der als Brutschmarotzer seine Eier in die Nester der Gelbbrustwaldsänger legt.
Von der Art sind bisher drei Unterarten bekannt.[1]
Die Taxa Icteria virens danotia (Oberholser, 1974) und Icteria virens longicauda (Lawrence, 1853) werden allgemein als Synonyme betrachtet.
Der Gelbbrustwaldsänger (Icteria virens), auch als Bauchredner-Waldsänger und Flötenstärling bezeichnet, ist ein kleiner, insektenfressender Vogel und die einzige Art in der Gattung Icteria. Nach neuer Systematik der IOU (2018) wird die Gattung in der eigenen Familie Icteriidae geführt.
The yellow-breasted chat (Icteria virens) is a large songbird found in North America, and is the only member of the family Icteriidae. It was once a member of the New World warbler family, but in 2017, the American Ornithological Society moved it to its own family. Its placement is not definitively resolved.
The yellow-breasted chat was formerly considered the largest member of the family Parulidae, but following taxonomic studies, it was moved to the monotypic family Icteriidae. Although Icteriidae is a distinct family from the New World blackbirds (Icteridae), which have a very similar name, taxonomic studies support them as being the closest living relatives of one another, and in a 2019 study Carl Oliveros and colleagues actually classified the yellow-breasted chat as a member of Icteridae. In addition, the former grouping of the yellow-breasted chat as a warbler was not too far off, as Parulidae is now considered the sister group to the clade containing Icteridae and Icteriidae.[2]
The yellow-breasted chat is found throughout North America. It breeds from the southern plains of Canada to central Mexico, and mainly migrates to Mexico and Central America for the winter, although some may overwinter in coastal areas farther north. This species occurs in areas where dense shrubbery is common. Today, its habitat often consists of abandoned farmland and other rural areas where overgrown vegetation proliferates.
If they are considered part of the family Parulidae (New World warblers), yellow-breasted chats are the largest species of parulid. In fact, they can often weigh more than twice as much as other parulid species, but their membership in this taxonomic family is disputed.
This species reaches a total length of 17 to 19.1 cm (6.7 to 7.5 in) and a wingspan of 23 to 27 cm (9.1 to 10.6 in). Body mass can range from 20.2 to 33.8 g (0.71 to 1.19 oz). Among standard measurements, the wing chord is 7.1 to 8.4 cm (2.8 to 3.3 in), the elongated tail is 6.9 to 8.6 cm (2.7 to 3.4 in), the relatively long, heavy bill is 1.3 to 1.6 cm (0.51 to 0.63 in), and the tarsus is 2.5 to 3.1 cm (0.98 to 1.22 in).[3] These birds have olive upper parts with white bellies and bright-yellow throats and breasts. Other signature features of yellow-breasted chats are their large, white eye rings, and blackish legs. When seen, this species is unlikely to be mistaken for any other bird.
The yellow-breasted chat is a shy, skulking species of bird, often being heard but not seen. The breeding habitats of this species are dense, brushy areas and hedgerows. The nests of these birds are bulky cups made of grasses, leaves, strips of bark, and stems of weeds, and lined with finer grasses, wiry plant stems, pine needles, and sometimes roots and hair. Nests are invariably placed in thick shrubs and often only about 2.5 m (8.2 ft) above the ground. They lay from three to five, creamy-white eggs with reddish-brown blotches or speckles, incubated by the female, which hatch in 11 to 12 days. Both parents tend the young, which fledge in roughly 8 to 11 days. Chats are apparently vigilant guards of their nests, as parasitism by brown-headed cowbirds is not as frequent as with other cup-nest builders.[4] They are not as monogamous, though, as other warblers. In one study in central Kentucky, DNA fingerprinting revealed that 17% of 29 yellow-breasted chat nestlings were not sired by the male of the social pair and three of nine broods contained at least one extra-pair nestling.
Yellow-breasted chats are omnivorous birds, and forage in dense vegetation. Mostly, this species feeds on insects and berries, including blackberries and wild grapes. Insects up to moderate sizes, including grasshoppers, bugs, beetles, weevils, bees, wasps, tent caterpillars, ants, moths, and mayflies, are typically preyed upon and are gleaned from dense vegetation.[4] Other invertebrates, including spiders, are occasionally eaten, as well. Uniquely for a passerine of its size, the chat occasionally grips food with its feet before it eats.
The songs of these birds are an odd, variable mixture of cackles, clucks, whistles, and hoots. Their calls are harsh chak's. Unlike most warblers, this species has been known to mimic the calls of other birds. Thus, less experienced field birdwatchers sometimes overlook chats after mistaking their song for species such as grey catbirds and brown thrashers, which share similar habitat preferences and skulking habits, though are generally much more abundant. During the breeding season, chats are at their most conspicuous, as they usually sing from exposed locations and even fly in the open while gurgling their songs.[5]
Yellow-breasted chats are declining in eastern North America due to habitat loss and degradation due to deforestation and urban development. This species, though less vulnerable than other cup nesters, is still sometimes victim to brood parasitism from brown-headed cowbirds that have taken advantage of the fragmentation of eastern forests to expand their range during the last century. The species still occurs over a wide range, though, and is considered to be of least concern globally.[1]
The yellow-breasted chat (Icteria virens) is a large songbird found in North America, and is the only member of the family Icteriidae. It was once a member of the New World warbler family, but in 2017, the American Ornithological Society moved it to its own family. Its placement is not definitively resolved.
La Ikterio aŭ Flavabrusta ikterio (Icteria virens) estas granda kantobirdo, iam konsiderata la plej netipa membro de la familio de Paruliedoj, kvankam lastatempe oni supozas, ke fakte ĝi ne apartenas tie. Ties situo ne estas definitive solvita: eble al la Traŭpedoj. Ĝi estas la ununura membro de la genro Icteria.
Ĝi troviĝas en Nordameriko, el sudaj ebenaĵoj de Kanado al centra Meksiko somere, kaj tiuj birdoj kutime migras al Meksiko kaj Centrameriko, kvankam kelkaj el ties nombroj povas vintreresti en marbordaj areoj.
La Flavabrusta ikterio estas rimarkinde pli granda ol ĉiuj aliaj parulioj, atingante longon de 19 cm kaj enverguron de 24,8 cm. Tiu birdo havas olivecajn suprajn partojn kun blanka ventro kaj tre flavaj gorĝareo kaj brusto, kio nomigas la specion ankaŭ en la latina scienca nomo kie “virens” signifas “flava”, dum “Icteria” aludas ankaŭ al tiu sama koloro, de kiu vorto devenas la malsano iktero; ĝi havas ankaŭ longan voston, dikan ĉebaze fortikan nigrecan bekon, blankajn okulringojn duondividitajn de malhelgriza traokula strio, kaj ankaŭ malhelgrizajn krurojn. La vangoj estas malhelgrizaj kun blueca al ardeza nuanco. Kiel ĉe kelkaj paruliedoj estas blanka superokula strio kiu komencas larĝe el la supra bekobazo (simile al “larmomakuloj”) kaj kuniĝas al la supra duono de la okultingo kie finiĝas.
La reprodukta biotopo de tiu nearktisa specio estas densaj, arbustaraj areoj kaj heĝoj. La nestoj de tiuj birdoj estas tasformaj, kaj estas situaj en densaj arbustoj. Tiuj birdoj manĝas insektojn kaj berojn, kaj manĝas en densa vegetaĵaro, eventuale kaptante manĝerojn per piedoj.
La kanto de tiu birdo estas stranga kaj varia miksaĵo de klukoj, fajfoj kaj kornosonoj. La alvokoj estas akraj ĉak'oj. Malkiel ĉe plej parto de aliaj paruliedoj, oni scias, ke tii specio imitas la alvokojn de aliaj birdoj. Tiu birdo estas iom sekretema, sed kutime kantas el elstaraj lokoj.
Flavabrustaj ikterioj malpliiĝas en orienta Nordameriko pro habitatoperdo, kiu estas kaŭzata ĉefe de senarbarigo kaj urba disvolviĝo. Tiu specio estas partikulare vundebla pro nestoparazitado fare de la Brunkapa molotro kiu profitas el la arbarfragmentado de orientaj arbaroj kiu etendigis sian teritorion dum la lasta jarcento.
Flavabrusta ikterio La Ikterio aŭ Flavabrusta ikterio (Icteria virens) estas granda kantobirdo, iam konsiderata la plej netipa membro de la familio de Paruliedoj, kvankam lastatempe oni supozas, ke fakte ĝi ne apartenas tie. Ties situo ne estas definitive solvita: eble al la Traŭpedoj. Ĝi estas la ununura membro de la genro Icteria.
Ĝi troviĝas en Nordameriko, el sudaj ebenaĵoj de Kanado al centra Meksiko somere, kaj tiuj birdoj kutime migras al Meksiko kaj Centrameriko, kvankam kelkaj el ties nombroj povas vintreresti en marbordaj areoj.
La Flavabrusta ikterio estas rimarkinde pli granda ol ĉiuj aliaj parulioj, atingante longon de 19 cm kaj enverguron de 24,8 cm. Tiu birdo havas olivecajn suprajn partojn kun blanka ventro kaj tre flavaj gorĝareo kaj brusto, kio nomigas la specion ankaŭ en la latina scienca nomo kie “virens” signifas “flava”, dum “Icteria” aludas ankaŭ al tiu sama koloro, de kiu vorto devenas la malsano iktero; ĝi havas ankaŭ longan voston, dikan ĉebaze fortikan nigrecan bekon, blankajn okulringojn duondividitajn de malhelgriza traokula strio, kaj ankaŭ malhelgrizajn krurojn. La vangoj estas malhelgrizaj kun blueca al ardeza nuanco. Kiel ĉe kelkaj paruliedoj estas blanka superokula strio kiu komencas larĝe el la supra bekobazo (simile al “larmomakuloj”) kaj kuniĝas al la supra duono de la okultingo kie finiĝas.
La reprodukta biotopo de tiu nearktisa specio estas densaj, arbustaraj areoj kaj heĝoj. La nestoj de tiuj birdoj estas tasformaj, kaj estas situaj en densaj arbustoj. Tiuj birdoj manĝas insektojn kaj berojn, kaj manĝas en densa vegetaĵaro, eventuale kaptante manĝerojn per piedoj.
La kanto de tiu birdo estas stranga kaj varia miksaĵo de klukoj, fajfoj kaj kornosonoj. La alvokoj estas akraj ĉak'oj. Malkiel ĉe plej parto de aliaj paruliedoj, oni scias, ke tii specio imitas la alvokojn de aliaj birdoj. Tiu birdo estas iom sekretema, sed kutime kantas el elstaraj lokoj.
Flavabrustaj ikterioj malpliiĝas en orienta Nordameriko pro habitatoperdo, kiu estas kaŭzata ĉefe de senarbarigo kaj urba disvolviĝo. Tiu specio estas partikulare vundebla pro nestoparazitado fare de la Brunkapa molotro kiu profitas el la arbarfragmentado de orientaj arbaroj kiu etendigis sian teritorion dum la lasta jarcento.
La reinita grande[6] (Icteria virens), es una especie de ave paseriforme, la única del género monotípico Icteria y de la familia Icteriidae. Es un ave migratoria nativa de Norteamérica, América Central y el Caribe.[1]
Además de reinita grande (en Costa Rica y Nicaragua), también es conocida como bijirita grande (en Cuba) , buscabreña (en México), chipe arriero (en México), chipe grande (en México),[7] cigüita grande (en la República Dominicana), gritón pechiamarillo (en México) o reinita piquigruesa (en Panamá).[5]
Es un ave migratoria que anida en Canadá, Estados Unidos y México e inverna en el sur de México, América Central (Guatemala, Belice, El Salvador, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panamá) y el Caribe (Antigua y Barbuda, Bahamas, Barbados, Cuba, Dominica, El Salvador, Guadalupe, Martinica, Montserrat, San Cristóbal y Nieves, Santa Lucía, San Vicente y las Granadinas, Islas Turcas y Caicos).[1] Ocurre incidentalmente en las Islas Caimán, República Dominicana, San Pedro y Miquelón y Groenlandia.[1] Su hábitat se compone de bosque templado, subtropical y tropical, matorrales, y bosque muy degradado.[1]
La especie I. virens fue descrita por primera vez por el naturalista sueco Carolus Linnaeus en 1758 bajo el nombre científico Turdus virens; localidad tipo «América = Carolina del Sur, USA».[8]
Las relaciones de esta especie han sido debatidas por largo tiempo. Hasta recientemente era colocada en la familia Parulidae, con base en algunas características morfológicas aparentemente compartidas, por ejemplo, con Geothlypis poliocephala, y también en algunos resultados iniciales de análisis de ADN. Sin embargo, análisis genético-moleculares posteriores[9] sugieren que el presente género no pertenece a Parulidae, y los estudios de vocalización confirmaron esta conclusión. Investigaciones moleculares recientes indican que está mejor situada en una familia propia Icteriidae,[10][11] o que tiene un parentesco cercano a la familia Icteridae y que podría ser basal a todo el resto de la esta familia.[12]
Las clasificaciones del Congreso Ornitológico Internacional (IOC)[13] y Clements checklist v.2018.[14] optaron por la familia propia con base en las decisiones tomadas por la American Ornithological Society, mientras Aves del Mundo optó por situar al género en una subfamilia Icteriinae, basal en Icteridae.[12]
Según la clasificaciones del IOC[13] y Clements Checklist[14] se reconocen dos subespecies, con su correspondiente distribución geográfica:[8]
Las subespecies propuestas longicauda (del noroeste del rango) y tropicalis (del noroeste de México) son tratadas como sinónimos de auricollis, y la subespecie danotia (del sur de Texas y norte de México) como sinónimo de la nominal.[8]
.jpg)
|formato= requiere |url= (ayuda)) (en inglés). Año:2018 La reinita grande (Icteria virens), es una especie de ave paseriforme, la única del género monotípico Icteria y de la familia Icteriidae. Es un ave migratoria nativa de Norteamérica, América Central y el Caribe.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Suursäälik (perekond) Suursäälik (Icteria virens) on sääliklaste sugukonda kuuluv lind.
Karl Linné andis liigile teadusliku nime Turdus virens.[1] Kuigi traditsiooniliselt arvatud sääliklaste sugukonda, on liigi kuuluvuses sinna olnud pikka aega vastuväiteid ja selgust pole tänaseni. [1]
Liigi pesitsusaegne levila hõlmab peamiselt Ühendriike, lisaks Mehhiko põhjaosa ning natuke Kanada edela- ja lõunaosa. Talvitab Mehhikost kuni Panamani.
Käsitletuna sääliklaste sugukonnas on suursäälik selle kogukaim esindaja, pikkusega 17-19 cm ja kaaluga 20-33 g. Laul koosneb krooksuvate ja vilehäälte seeriatest ning lühikestest korduvatest fraasidest, ta võib ka matkida teiste linnuliikide hääli. Ta laulab ka aeglaste tiivalöökidega ning rippuvate jalgadega mängulennul. Suursäälik laulab sageli öösel.[2]
Suursäälik asustab madalat tihedat taimestikku, siseveekogude kallaste ning soo- ja metsaservade, raiesmike, põlendike ja söötide sageli läbimatuid võsasid. [3] Ta rajab tihedasse põõsasse koguka tassikujulise pesa, mis koosneb taimekoore ribadest, rohust, rohuvartest ja lehtedest ning on vooderdatud peenema rohuga, traatjate taimevartega, männiokastega ja vahel juurte ning karvadega. Kurnas on kolm kuni viis muna.[2] Suursäälik on segatoiduline lind, ta sööb peamiselt putukaid ja marju, kaasa arvatud põõsasmurakaid, karumurakaid ja viinamarju.
Suursäälik (Icteria virens) on sääliklaste sugukonda kuuluv lind.
Icteria virens Icteria generoko animalia da. Hegaztien barruko Incertae sedis/aves familian sailkatua dago.
Icteria virens Icteria generoko animalia da. Hegaztien barruko Incertae sedis/aves familian sailkatua dago.
Laulukerttuli (Icteria virens)[2] on turpiaalien heimoon kuuluva varpuslintu. Aiemmin laji luokiteltiin kerttuleihin.
Laulukerttulia tavataan pesivänä Kanadan eteläosissa, suuressa osassa Yhdysvaltoja ja Meksikon pohjoisosissa. Talvehtivana sitä esiintyy etelämpänä Keski-Amerikassa. Lajin populaation on erittäin suuri ja sen kannankehitys on vakaa. Se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Laulukerttuli (Icteria virens) on turpiaalien heimoon kuuluva varpuslintu. Aiemmin laji luokiteltiin kerttuleihin.
Icteria virens
Ictérie polyglotte
L'Ictérie polyglotte (Icteria virens), anciennement Paruline polyglotte, est une espèce de passereaux dont la position systématique est encore indéterminée (mais elle était dans la famille des Parulidae).
D'après la classification de référence (version 12.1, 2022) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
Icteria virens
Ictérie polyglotte
L'Ictérie polyglotte (Icteria virens), anciennement Paruline polyglotte, est une espèce de passereaux dont la position systématique est encore indéterminée (mais elle était dans la famille des Parulidae).
La parula pettogiallo (Icteria virens (Linnaeus, 1758)) è un uccello passeriforme, unica specie nota del genere Icteria Vieillot, 1808 e della famiglia Icteriidae.[2]
Sono note le seguenti sottospecie[2]:
La parula pettogiallo (Icteria virens (Linnaeus, 1758)) è un uccello passeriforme, unica specie nota del genere Icteria Vieillot, 1808 e della famiglia Icteriidae.
De geelborstzanger (Icteria virens) is een Amerikaanse insectenetende vogels die vroeger behoorde tot de familie van Amerikaanse zangers (Parulidae). Het is de enige soort in het geslacht Icteria. Er bestaat geen consensus bij welke familie dit geslacht moet worden ingedeeld. In 2017 besloot de American Ornithologists' Union tot plaatsing in de familie Icteriidae.[2]
Met een lengte van ongeveer 19 centimeter en een spanwijdte van ongeveer 25 centimeter is de geelborstzanger een vrij grote zangvogelsoort. Zijn verenkleed is olijfgroen tot olijfbruin van boven. De buik is wit en de borst en keel zijn geel. De donkerbruine ogen zijn omgeven door halvemaanvormige witte rondjes. Een witte wenkbrauwstreep loopt af naar de voorkant van de kop. Op de wang heeft hij een langwerpige witte vlek.
De geelborstzanger leeft in groepen met andere Amerikaanse zangvogels. Het verspreidingsgebied tijdens het broedseizoen strekt zich uit van het zuiden van Canada tot Midden-Mexico. De geelborstzanger komt voor in gebieden met veel ondergroei langs beekjes en in rotskloven waar hij nestelt in dicht struikgewas.
De soort telt drie ondersoorten:
In de winter trekken ze naar Mexico en Midden-Amerika.
In het oosten van de Verenigde Staten wordt de geelborstzanger bedreigd in zijn bestaan door ontbossingen en verstedelijking. Een andere bedreiging is de bruinkopkoevogel (Molothrus ater), die als de broedparasiet zijn eieren in de nesten van deze vogel legt. Deze koevogel heeft zich in de 20ste eeuw juist sterk uitgebreid. Echter, de geelborstzanger is internationaal geen bedreigde diersoort.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe geelborstzanger (Icteria virens) is een Amerikaanse insectenetende vogels die vroeger behoorde tot de familie van Amerikaanse zangers (Parulidae). Het is de enige soort in het geslacht Icteria. Er bestaat geen consensus bij welke familie dit geslacht moet worden ingedeeld. In 2017 besloot de American Ornithologists' Union tot plaatsing in de familie Icteriidae.
Gulbrystparula (Icteria virens) er ein mellomstor sporvefugl som lever i Nord-Amerika. Plasseringa i taksonomien er ikkje definitivt løyst. Som artsnamnet ymtar om, har arten vore rekna som ein parula, ein amerikansk songar, men American Ornithologists' Union tok arten ut frå parulafamilien i 2017 og definerte ein ny familie for arten med vitskapleg namn Icteriidae.[1]
Kroppslengda til gulbrystparula er rundt 19 centimeter og massen kan variere frå 20,2 til 33,8 gram.[2] Han er større enn alle (andre) artar i parulafamilien. Desse fuglane har fjørdrakt med olivenfarga overside, klår gulfarge på strupe og bryst, samt kvit buk og undergump. Andletet har ei karakteristisk teikning med kvit augering, svart tygel med kvite strek over og under. Nebbet er svart og relativt kraftig. Viss denne arten blir observert i felt, er han enkel å identifisere ut frå kjenneteikna.
Sommarstid er han funnen tvers over Nord-Amerika frå sørlege sletteland i Canada, gjennom USA til sentrale Mexico, men trekker til Mexico og Mellom-Amerika, sjølv om nokre kan overvintre i kystområde i nord. Denne arten finst i område kor tett buskvekst er vanleg. I dag består habitata ofte av forlate jordbruksland og andre landlige område der overgrodd vegetasjon spreier seg.
Gulbrystparula er ein skjerr fugl, ofte berre høyrt, men ikkje sett. Hekkeområda til denne arten er karakterisert av tett, låg vegetasjon, gjerne i utkanten av lauvskog og opp til 1200 moh. Kullet er på 3 til 5 kremkvite egg med raudbrune flekker. Hofuglen rugar i 11 til 12 dagar. Begge foreldra matar ungane, som flyktar ut av reiret etter ca. 8 til 11 dagar. Hekkefuglar i er ei viss mon polygame.
Gulbrystparulaer er altetande fuglar, og søkjer føde i tett vegetasjon. For det meste beitar denne arten på insekt og bær, inkludert amerikanske bjørnebær og ville druer. Animalsk føde er insekt av opp til moderate storleikar, inkludert grashoppar, biller, bier, kvefs, maur, møll og døgnfluger. Dei tar òg andre virvellause dyr, inkludert edderkoppar. Unikt for ein sporvefugl av denne storleiken, grip gulbrystparulaer iblant føda med føtene før han et.[3]
Songen av denne fuglen er ei merkeleg varierande blanding av kakling, klokketonar, fløytetonar og tuting.
Storleiken på populasjonen er ikkje estimert, men trudd å vere robust. Sjølv om han er mindre sårbar enn andre artar som hekkar i tre, er gulbrystparula nokon gonger utsett for reirparasittisme frå brunhovudtrupialar. Likevel er arten enno vidt utbreidd og er klassifisert som globalt livskraftig.[4]
Gulbrystparula (Icteria virens) er ein mellomstor sporvefugl som lever i Nord-Amerika. Plasseringa i taksonomien er ikkje definitivt løyst. Som artsnamnet ymtar om, har arten vore rekna som ein parula, ein amerikansk songar, men American Ornithologists' Union tok arten ut frå parulafamilien i 2017 og definerte ein ny familie for arten med vitskapleg namn Icteriidae.
Multimedia w Wikimedia Commons Słowikówka[5] (Icteria virens) – gatunek ptaka z rodziny słowikówek (Icteriidae) której jest jedynym przedstawicielem[5], tradycyjnie uznawanego za nietypowego przedstawiciela rodziny lasówek (Parulidae)[6]. Jego pozycja taksonomiczna nie została jednoznacznie rozstrzygnięta. W 2013 roku Barker i współpracownicy zaproponowali umieszczenie tego taksonu w monotypowej rodzinie Icteriidae[7].
Wyróżniono trzy podgatunki I. virens[8][5]:
Długość ciała 19 cm. Czarny kantarek kontrastuje z białymi "okularami", brwią i wąsami. Dziób duży, silny, czarny. Wierzch ciała oliwkowoszary. Ogon długi. Podbródek, gardło oraz pierś jaskrawożółte; brzuch i pokrywy podogonowe białe. Obie płci są podobne. Młode ptaki z wierzchu brązowe lub szarooliwkowe, brakuje żółtego na spodzie ciała. Gardło oraz pierś w plamki. Żeruje i śpiewa ukryty w krzakach.
Zadrzewienia o gęstym podszycie i zarośla na nizinnych i wilgotnych terenach w środkowej oraz południowej części Ameryki Północnej. Zimę spędza od południowo-środkowej części Ameryki Północnej do północno-zachodniej części Ameryki Południowej.
Słowikówka (Icteria virens) – gatunek ptaka z rodziny słowikówek (Icteriidae) której jest jedynym przedstawicielem, tradycyjnie uznawanego za nietypowego przedstawiciela rodziny lasówek (Parulidae). Jego pozycja taksonomiczna nie została jednoznacznie rozstrzygnięta. W 2013 roku Barker i współpracownicy zaproponowali umieszczenie tego taksonu w monotypowej rodzinie Icteriidae.
Icteria virens é uma espécie de ave da família Parulidae. É a única espécie descrita para o gênero Icteria. Ocorre na América do Norte e Central, incluindo diversas ilhas do Caribe.
A espécie está distribuída no Canadá, Estados Unidos, México, Belize, Guatemala, El Salvador, Honduras, Nicarágua, Costa Rica e Panamá; e em Cuba, Bahamas, Turks e Caicos, Antígua e Barbuda, Barbados, Dominica, Guadalupe, Martinica, Montserrat, São Cristóvão e Névis, Santa Lúcia, São Vicente e Granadinas.[1]
Icteria virens é uma espécie de ave da família Parulidae. É a única espécie descrita para o gênero Icteria. Ocorre na América do Norte e Central, incluindo diversas ilhas do Caribe.
Gulbröstad ikteria[2] (Icteria virens) är en nordamerikansk tätting som länge betraktats som en avvikande skogssångare men som nu allt oftare placeras i den egna familjen Icteriidae.[3]
Gulbröstad ikteria är en relativt stor tätting med en kroppslängd på 17-19 centimeter. När den tidigare placerades bland skogssångarna i Parulidae var den dubbelt så stor som den näst största arten i familjen. Den har även en längre stjärt och kraftigare näbb. Dräktsmässigt kännetecknas den av enfärgat olivgrå ovansida, vita "glasögon" runt ögat och starkt lysande gul strupe och gult bröst.[4]
Fågeln har en mycket varierad repertoar av läten, ömsom fylliga och melodiska visslingar, ömsom hårda och vassa toner. Ofta avges lätena antingen en i taget eller i serier om upp till 10. Den kan även härma andra fåglar.[4]
Gulbröstad ikteria delas in i två till tre underarter med följande utbredning:[3][5]
Vintertid flyttar arten så långt söderut som till Panama. Vissa auktoriteter behandlar häckningspopulationen i nordvästra Mexiko som underarten I. v. tropicalis.[5]
Fågeln placeras som ensam art i släktet Icteria.[3] Tidigare har den oftast placerats i familjen skogssångare med det svenska trivialnamnet trastskogsångare. Sentida genetiska studier indikerar dock att den är närmare släkt med familjen trupialer.[6] Numera har arten därför lyfts ur familjen skogssångare och antingen förts till trupialerna[7] alternativt, som här, placerats i den egna familjen Icteriidae.[3]
Gulbröstad ikteria återfinns i öppna och soliga miljler som övergivna jordbruksmarker, kraftledningsgator, hyggen och skogsbryn där den lever ett tillbakadraget liv i täta snår och häckar. Den ses sällan i flykten annat än när den raskt tar sig från ett snår till ett annat. Under våren kan man dock få syn på hanen när den gör sin sångflykt, med långsamma vingslag och sänkt stjärt.[4]
Under häckningssäsongen är den monogam, men vissa hanar kan ha två honor. DNA-studier visar även att ungar i samma kull ibland kan ha flera olika pappor- Honan bygger boet och ruvar de tre till sex äggen i tio till tolv dagar, medan båda föräldrarna hjälps åt att mata ungarna.[8]
Arten lever huvudsakligen av spindlar och insekter som den fångar från de täta buskagens lövverk och håler fast med fötterna. Den kan också inta frukt och bär, som smultron, blåbär, björnbär, fläderbär och vilda druvor. Ungarna matas med larver, gräshoppor och andra mjuka insekter.[8]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör gulbröstad ikteria.
Wikispecies har information om Icteria virens.
Gulbröstad ikteria (Icteria virens) är en nordamerikansk tätting som länge betraktats som en avvikande skogssångare men som nu allt oftare placeras i den egna familjen Icteriidae.
Вид досить поширений у Північній Америці. Гніздиться на півдні Канади, по всьому США та у Центральній Мексиці. На зимівлю перелітає на південь Мексики та в країни Центральної Америки. Трапляється серед чагарникових заростей, на занедбаних сільськогосподарських угіддях тощо.
Птах завдовжки 17-19 см. Розмах крил 23-27 см. Вага тіла 20-34 г. Спина та голова оливкового забарвлення. Черево біле. Груди та горло жовті. Навколо очей чітке біле кільце.
Це незавершена стаття з орнітології.Icteria virens là một loài chim trong họ Parulidae.[1]
Icteria virens (Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Иктерия[1] (лат. Icteria virens) — крупная певчая птица, самый необычный представитель семейства древесницевых, хотя существует мнение, что он к нему не принадлежит. Иктерия является единственным видом рода Icteria. Она обнаружена на всей территории Северной Америки — от южных равнин Канады до центральной Мексики.
Иктерия заметно больше всех остальных певчих птиц. В длину она достигает 19 см, а размах её крыльев — около 25 см. Верхняя часть этих птиц окрашена в оливковый цвет, брюхо — в белый, а горло и грудь жёлтые.
Иктерии питаются насекомыми, ящерицами, лягушками, семенами, нектаром и ягодами.
Численность иктерий снижается из-за сокращения естественной среды обитания, вызванного, прежде всего вырубкой леса и развитием городов.
Иктерия (лат. Icteria virens) — крупная певчая птица, самый необычный представитель семейства древесницевых, хотя существует мнение, что он к нему не принадлежит. Иктерия является единственным видом рода Icteria. Она обнаружена на всей территории Северной Америки — от южных равнин Канады до центральной Мексики.
Иктерия заметно больше всех остальных певчих птиц. В длину она достигает 19 см, а размах её крыльев — около 25 см. Верхняя часть этих птиц окрашена в оливковый цвет, брюхо — в белый, а горло и грудь жёлтые.
Иктерии питаются насекомыми, ящерицами, лягушками, семенами, нектаром и ягодами.
Численность иктерий снижается из-за сокращения естественной среды обитания, вызванного, прежде всего вырубкой леса и развитием городов.
