Ar beg-kroaz[1] Hispaniola a zo un evn bihan, Loxia megaplaga an anv skiantel anezhañ.
Ne vez kavet al labous nemet en enez Hispaniola.
Betek 2003 e veze lakaet da isspesad ar beg-kroaz divrezenn.
Ar beg-kroaz Hispaniola a zo un evn bihan, Loxia megaplaga an anv skiantel anezhañ.
El trencapinyes de la Hispaniola (Loxia megaplaga) és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que habita a En diverses llengües rep el nom de “‘‘‘xxx’’’” (Anglès: xxx. Francès: xxx).
Aquest ocell està adaptat a l'aprofitament dels boscos de Pinus occidentalis, a les muntanyes de l'illa de la Hispaniola
El trencapinyes de la Hispaniola (Loxia megaplaga) és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que habita a En diverses llengües rep el nom de “‘‘‘xxx’’’” (Anglès: xxx. Francès: xxx).
The Hispaniolan crossbill (Loxia megaplaga) is a crossbill that is endemic to the island of Hispaniola (split between Haiti and the Dominican Republic), and the only representative of the Loxia genus in the Caribbean.
It was formerly regarded as conspecific with the two-barred crossbill (L. leucoptera), from which it is now assumed it evolved.
There is general acceptance that the origin of L. megaplaga can be traced to southern populations of L. leucoptera that were stranded on the highest pine-forested mountains in Hispaniola (the highest in all of the Caribbean) when the glaciers and vast temperate coniferous forests started receding northward after end of the last glacial period at the beginning of the Holocene, some 10,000 years ago. The distance that now separates both species is of thousands of kilometers (from the Caribbean to the northern U.S. and Canada), making the story of the Hispaniolan crossbill an interesting one from an ecological and environmental point of view. This isolation is similar to that of the rufous-collared sparrow (Zonotrichia capensis), whose native range stretches from southern Mexico as far south as Cape Horn, and is also absent from all Caribbean islands except Hispaniola.
The bird feeds almost exclusively on the seeds of the Hispaniolan pine tree (Pinus occidentalis) cones.
Because of its restricted range, small population size, and reliance on threatened Hispaniolan pine forests, this species is listed as Endangered by the IUCN (International Union for Conservation of Nature and Natural Resources; BirdLife International 2008).[2] The population is highly fragmented and is currently thought to be declining, primarily due to increased agricultural clearance and habitat loss. The mature population, which is thought to range somewhere between 400 - 2300 individuals, is concentrated primarily in the Sierra de Baoruco National Park, which lacks any active protection.
The Hispaniolan crossbill (Loxia megaplaga) is a crossbill that is endemic to the island of Hispaniola (split between Haiti and the Dominican Republic), and the only representative of the Loxia genus in the Caribbean.
La Hispaniola krucbekulo (Loxia megaplaga) estas mezgranda paserina birdo de la familio de Fringedoj en ties genro Carduelis aŭ grupo de krucbekuloj. Ĝi estas endemia de la insulo de Hispaniolo en Karibio kaj pro tio troviĝanta nur en Haitio kaj Domingo. Ĝi estas la ununura membro de la grupo de krucbekuloj en Karibio.
Ĝi estas 15 cm longa kaj estas mezgranda fringedo kun distingaj diagnozaj krucaj makzeloj kaj du blankaj flugilstrioj, kio similigas ĝin al la Rubanda krucbekulo. La masklo estas helruĝa kun nigraj flugiloj. La ino estas oliveca kun ankaŭ nigrecaj flugiloj, flavecaj pugo kaj brusto, kaj tre fajna malhela strieco en brusto. Spite ties similecon kun la Rubanda krucbekulo, la beko estas pli dika kaj larĝa (ne nur baze) kaj psitakeca kaj pro tio pli simila al tiu de la Granda krucbekulo. Alia distingilo estas pli grizbrunaj (kaj malpli ruĝaj) dorso kaj orelareo. La voĉo estas altatona emfaza alvoko “ĉu-ĉu-ĉu-ĉu”. Ankaŭ milda trilado.
Ili ariĝas en malgrandaj grupoj de manĝantoj. Regule vizitas akvon por trinki.
Tiu birdo manĝas preskaŭ nur semojn el la strobiloj de Hispaniola pino (Pinus occidentalis).
Ili reproduktiĝas inter januaro kaj aprilo, kun tempo probable dependa el strobila produktado. La nesto estas kutime konstruata alte inter branĉoj de pinoj.
Ĝi estis iam konsiderata samspecifa kun la Rubanda krucbekulo (L. leucoptera), el kiuj ĝi plej verŝajne evoluis.
Estas ĝenerala akcepto ke la origino de la L. megaplaga povas deveni de sudaj populacioj de L. leucoptera. Tiuj restus izolataj en la plej altaj pinaraj montoj de Hispaniolo (la plej alta inter ĉiuj insuloj de Karibio) kiam la glaĉeroj kaj la ampleksaj Mezvarmaj koniferarbaroj komencis retiriĝi norde post la fino de la lasta glaciepoko komence de la Holoceno, antaŭ ĉirkaŭ 10,000 jaroj. La distanco kiu nun separas ambaŭ speciojn estas de miloj de kilometroj (el Karibio al norda Usono kaj Kanado), kio faras la historion de la Hispaniola krucbekulo interesegan el ekologia kaj media vidpunktoj. Tiu distribuado estas simila al tiu de la Ruĝkola plumzonulo (Zonotrichia capensis), kies indiĝena teritorio etendas el suda Meksiko tiom suden kiom ĝis Horna Kabo kaj forestas el ĉiuj karibiaj insuloj escepte Hispaniolon.
Tiu specio loĝas ĉefe en suda Haitio kaj suda, centra kaj sudokcidenta Dominga Respubliko, kie ĝi ne estis vidata inter 1930-1970. Oni trovis kelkajn birdojn en la Bluaj Montoj de Jamajko komence de la 1970-aj jaroj, sed poste ne okazis sekvaj vidaĵoj. En Haitio ili estis vidataj en la Montaroj Selle kaj Hotte, inklude la Makaja Biosfera Rezervejo kie oni vidis malgrandajn arojn en 2004. En Domingo ili loĝas ĉefe en Sierra de Baoruco, kun eventualaj vidaĵoj el la Cordillera Central. La populacio plej verŝajne malpliiĝis el mezaj 1920-aj jaroj kaj meze de la 1960-aj jaroj pro habitatoperdo, sed ĉ. 1978 la specio ŝajne estis en rekupero kaj fluktuas depende de manĝodisponeblo. Tiele el 600 eble estas jam ĉ. 3,375 individuoj laŭ kalkuloj en Sierra de Baoruco inter 1996-1999. Ĉiukaze malpliiĝas en malgranda teritorio de ĉ. 3,600 km².
Tiu rara specio estas limigita al pinarbaroj de Pinus occidentalis, ĉefe je altaj altitudoj, kaj manĝas nur pino-semojn. Estas granda pinsema produkto ĉirkaŭ ĉian trian jaron, sed la produktaĵo en aliaj jaroj estas malgrandaj aŭ preskaŭ nula. La fluktuoj en pinsemabundo ne estas sinkroniaj, kaj birdoj nomademas kiel reago al manĝodisponeblo, tiele ke la specio estis konstatita tiom malalte kiom ĝis 540 m kaj tiom alte kiom ĝis 2,600.
La Hispaniola krucbekulo (Loxia megaplaga) estas mezgranda paserina birdo de la familio de Fringedoj en ties genro Carduelis aŭ grupo de krucbekuloj. Ĝi estas endemia de la insulo de Hispaniolo en Karibio kaj pro tio troviĝanta nur en Haitio kaj Domingo. Ĝi estas la ununura membro de la grupo de krucbekuloj en Karibio.
El piquituerto de La Española (Loxia megaplaga)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae endémica de la isla de La Española, en el mar Caribe.
Anteriormente se consideraba una subespecie de piquituerto aliblanco, Loxia leucoptera megaplaga, pero actualmente se considera una especie aparte, que habita en los pinares de Pinus occidentalis y que se alimenta casi exclusivamente de las semillas de su piña, y se diferencia del piquituerto aliblanco por su plumaje más oscuro y su pico más robusto.
El piquituerto de La Española (Loxia megaplaga) es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae endémica de la isla de La Española, en el mar Caribe.
Anteriormente se consideraba una subespecie de piquituerto aliblanco, Loxia leucoptera megaplaga, pero actualmente se considera una especie aparte, que habita en los pinares de Pinus occidentalis y que se alimenta casi exclusivamente de las semillas de su piña, y se diferencia del piquituerto aliblanco por su plumaje más oscuro y su pico más robusto.
Loxia megaplaga Loxia generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Loxia megaplaga Loxia generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Hispaniolankäpylintu (Loxia megaplaga) on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu. Sitä pidettiin aiemmin samana lajina kirjosiipikäpylinnun (Loxia leucoptera) kanssa.[1]
Sitä tavataan kotoperäisenä Hispaniolan saarella. Sen kannaksi arvioidaan 600–3 375 yksilöä. Se on luokiteltu erittäin uhanalaiseksi, ja sitä uhkaa elinympäristöjen tuhoutuminen.[1]
Hispaniolankäpylintu (Loxia megaplaga) on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu. Sitä pidettiin aiemmin samana lajina kirjosiipikäpylinnun (Loxia leucoptera) kanssa.
Sitä tavataan kotoperäisenä Hispaniolan saarella. Sen kannaksi arvioidaan 600–3 375 yksilöä. Se on luokiteltu erittäin uhanalaiseksi, ja sitä uhkaa elinympäristöjen tuhoutuminen.
Loxia megaplaga
Le Bec-croisé d'Hispaniola (Loxia megaplaga) est une espèce de passereaux de la famille des Fringillidae.
Cette espèce est endémique de l'île d'Hispaniola, elle se rencontre dans les forêts de Pin d'Hispaniola à Haïti et en République dominicaine.
L'espèce était auparavant considérée comme une sous-espèce du Bec-croisé bifascié (Loxia leucoptera). Depuis le congrès de l'American Ornithologists' Union de 2003, elle est considérée comme une espèce à part entière.
Haïti et République Dominicaine. En Haïti, il est connu des massifs de la Selle et de la Hotte. En République Dominicaine, il est présent surtout dans la Sierra de Bahoruco avec quelques données dans la Cordillère Centrale.
Le bec-croisé d’Hispaniola s’est adapté au pin d’Hispaniola (Pinus occidentalis), conifère endémique d’Haïti et de République Dominicaine.
Il semble se nourrir exclusivement de graines de pins mais comme les bonnes fructifications ont lieu environ tous les trois ans, elles ne sont pas synchrones sur tout le territoire des becs-croisés, ce qui occasionne des déplacements alimentaires erratiques. Une analyse de la nourriture régurgitée dans le gésier de deux poussins montre un taux de 80-90 % de graines de pin et de 10-20 % d’insectes (hémiptères).
Le premier nid n’a été découvert que le 2 avril 1971. Plus récemment, Latta et al. (2000) ont étudié, de façon exhaustive et avec des moyens plus élaborés, de 1996 à 1999, également dans la Sierra de Bahoruco, la fréquence de l’espèce ainsi que l’habitat de nourrissage et de nidification. Ils ont découvert pas moins de 17 nids dont 15 situés dans des pins à 14,2 m de hauteur moyenne et deux dans le sous-bois de Lyonia sp. (éricacée) à seulement 1 et 1,5 m. Ils concluent que les becs-croisés se reproduisent surtout entre janvier et avril mais avec des pics correspondant aux bonnes fructifications des cônes.
Latta et al. (2000) ont aussi mené des investigations approfondies sur le comportement reproducteur des becs-croisés, d’octobre 1997 à avril 1998, sur trois sites de la Sierra de Bahoruco. Ces sites sont dominés par la forêt mature de pin d’Hispaniola avec un seul autre arbre : le palmier Coccothrinax scoparia, une agave, une couverture arbustive de feuillus (dix espèces), un tapis herbacé (sept espèces). La femelle confectionne seule le nid avec de petites brindilles qu’elle récolte sur les arbres voisins ou sur le sol de la forêt à environ 25 m du site de nidification. Pendant ce temps, le mâle semble défendre le nid ou la femelle elle-même en chantant à proximité. Le nid est une coupe de brindilles de pin mêlées à quelques aiguilles avec un revêtement intérieur d’aiguilles vertes et de lichen au milieu. Les œufs, de couleur variable, peuvent être blancs avec de petits motifs brun foncé au gros pôle ou avec des vermiculures grises ou encore, blanc bleuâtre très pâle en couleur de fond avec très peu de marques.
Latta et al. (2000) évaluent la population à 3000 oiseaux uniquement dans la Sierra de Bahoruco et à seulement 3375 individus pour l’ensemble de l’île avec ce constat que l’abondance des effectifs d’oiseaux est directement corrélée à celle des cônes mûrs. Ils estiment qu’entre 4700 et 6 250 ha de forêts (surtout des pins) sont détruits chaque année en République Dominicaine et qu’à ce rythme, elles auront totalement disparu dans 100- 150 ans si rien n’est entrepris. Ils considèrent les feux allumés par l’homme et devenus incontrôlables comme la menace la plus importante. Comme les becs-croisés privilégient les forêts matures riches en cônes et dédaignent les forêts fragmentées, leur conservation passe prioritairement par la protection de ces massifs forestiers. La Sierra de Bahoruco abrite le noyau de la population de becs-croisés d’Hispaniola et représente donc la dernière chance de sauver l’espèce de l’extinction. BirdLife International (2007) considère l’espèce comme « en danger » en raison de sa répartition faible, fragmentée et en régression (3 552 km²) et incrimine le bûcheronnage, l’agriculture locale et les feux incontrôlés comme les plus grandes menaces. Les effectifs subissent des fluctuations naturelles en fonction de l’abondance de la nourriture mais ils ont beaucoup décliné entre 1920 et 1960 du fait de la destruction de l’habitat avec une apparente amélioration en 1978.
Loxia megaplaga
Le Bec-croisé d'Hispaniola (Loxia megaplaga) est une espèce de passereaux de la famille des Fringillidae.
Il crociere di Hispaniola (Loxia megaplaga Riley, 1916) è un uccello passeriforme della famiglia dei Fringillidi[2].
Il nome scientifico della specie, megaplaga, deriva dalla parola greca πλαγιος (plagios, "incurvato") col prefisso (anch'esso di origine greca) mega-, col significato di "molto incurvato", in riferimento alla conformazione del becco di questi uccelli.
Taglia media 15–16 cm di lunghezza, e 26,7-30,4 grammi di peso[3].
Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto e massiccio, muniti di grossa testa squadrata con inconfondibile becco incrociato, ali appuntite e coda dalla punta lievemente forcuta. Nel complesso, il crociere di Hispaniola risulta molto simile all'affine crociere fasciato (del quale veniva in passato considerato una sottospecie), dal quale si distingue per la colorazione più scura ed il becco più grosso e tozzo.
Il piumaggio presenta dimorfismo sessuale ben evidente: nei maschi testa, dorso e petto sono di colore rosso-arancio scuro, che sfuma nel grigio su ventre e fianchi, mentre il sottocoda è grigio-biancastro con sfumature gialle e ali e coda sono nere, le prime con presenza di due bande trasversali sulle copritrici. Nelle femmine manca il pigmento rosso, sostituito dal verdastro o dal giallastro. In ambo i sessi il becco è nerastro con orli più chiari e tendenti all'avorio, gli occhi sono di colore bruno scuro e le zampe sono di color carnicino-nerastro.
Si tratta di uccelli diurni e piuttosto schivi, che vivono in coppie e si riuniscono in gruppi durante la ricerca del cibo.
La dieta di questi uccelli si compone in maniera quasi esclusiva dei pinoli del pino di Hispaniola, che vengono estratti con perizia dalle pigne servendosi del forte becco appositamente modificato (che viene utilizzato per divaricare le scaglie) e della lingua muscolosa. Molto verosimilmente i crocieri di Hispaniola si nutrono anche di bacche e piccoli insetti.
La stagione riproduttiva va da dicembre ad aprile: le coppie (si tratta di uccelli monogami) collaborano nell'allevamento della prole, con la femmina che si occupa di costruire il nido (a forma di coppa, ubicato fra i rami di una conifera e composto di fibre vegetali e rametti intrecciati, con l'interno foderato di piumino e lanugine) e di covare per circa due settimane le 2-4 uova, mentre il maschio nutre la compagna e collabora con lei alle cure parentali verso i nidiacei, i quali, ciechi ed implumi alla schiusa, s'involano verso le tre settimane di vita, sebbene non si rendano generalmente del tutto indipendenti prima del mese e mezzo d'età.
Come intuibile dal nome comune, il crociere di Hispaniola è endemico dell'omonima isola nelle Grandi Antille, della quale popola con areale molto frammentato le poche zone intatte di foresta montana a prevalenza di pino di Hispaniola rimaste, nel centro e nel sud dell'isola, oltre che sul Massif de la Hotte nel sud-ovest dell'isola, sulla penisola di Tiburon.
In passato, il crociere di Hispaniola veniva considerato una sottospecie del crociere fasciato, col nome di L. lucoptera megaplaga: tuttavia, pur condividendo alcuni tratti morfologici, le due specie occupano areali distanti fra loro migliaia di chilometri. Attualmente, si è propensi a pensare che il crociere di Hispaniola discenda da una popolazione di crociere fasciato vissuta nella zona e rimasta isolata sulle montagne con l'aumento delle temperature successivo alla fine dell'ultima era glaciale, circa 10.000 anni fa[3].
La Lista rossa IUCN classifica Loxia megaplaga come specie in pericolo di estinzione (Endangered).[1]
Il crociere di Hispaniola (Loxia megaplaga Riley, 1916) è un uccello passeriforme della famiglia dei Fringillidi.
De hispaniolakruisbek (Loxia megaplaga) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).Het is een bedreigde, endemische vogelsoort op Hispaniola, een eiland in de Caribische Zee.
De vogel is 15 cm lang en lijkt sterk op de even grote witbandkruisbek. Als alle kruisbekken heeft deze soort snavelpunten die elkaar kruisen. De snavel is iets langer dan die van de witbandkruisbek. Kenmerkend is de dubbele witte vleugelstreep. Het mannetje is bleekrood met zwarte vleugels. Het vrouwtje is dof, olijfkleurig groen met donkere vleugels, geelachtige stuit en borst en fijne, donkere streepjes op de borst.[2][3]
Deze soort is werd tussen 1930 en 1970 niet meer waargenomen. In de jaren 1970 werd de vogel in Jamaica herontdekt in de Blue Mountains, maar daarna ontbreken waarnemingen op dit eiland. Deze kruisbek komt voor in beschermde gebieden in de bergen van Haïti en de Dominicaanse Republiek op het eiland Hispaniola. De vogels komen alleen voor in montane naaldbossen tussen de 540 en 2600 m boven zeeniveau, waar ze foerageren op de zaden van de inheemse dennenboom, de eveneens bedreigde Pinus occidentalis.[3]
Deze soort is ongeveer 680.000 jaar geleden afgesplitst van de witbandkruisbek en vormt een interessant studie-object voor de co-evolutie tussen de soorten den en de vorm van de snavels bij kruisbekken.[4]
De hispaniolakruisbek heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op 400 tot 2300 volwassen individuen en de populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos rondom en in de reservaten wordt omgezet in gebied voor agrarisch gebruik en menselijke bewoning. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe hispaniolakruisbek (Loxia megaplaga) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).Het is een bedreigde, endemische vogelsoort op Hispaniola, een eiland in de Caribische Zee.
Hispaniolakorsnäbb[2] (Loxia megaplaga) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.[3]
Den förekommer i Cordillera Central i Dominikanska republiken och närliggande Haiti.[3] Studier visar att arten också förekom i Bahamas fram till slutet av den senaste istiden för 9-15.000 år sedan då den dog ut på grund av klimatförändringar.[4]
Arten har tidigare behandlats som underart till bändelkorsnäbb.
IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1]
Wikispecies har information om Loxia megaplaga.
Denna artikel behöver bilder. Har du en passande fri bild får du gärna ladda upp den.
Це незавершена стаття з орнітології.Loxia megaplaga là một loài chim trong họ Fringillidae.[1]
Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Loxia megaplaga là một loài chim trong họ Fringillidae.
