Ar begoù-kroaz(Daveoù a vank) eo an evned a ya d'ober ar genad Loxia.
Krouet e oa bet e 1758 gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
C'hwec'h spesad begoù-kroaz a zo :
Un isspesad warn-ugent (21) dezhe en holl.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar begoù-kroaz(Daveoù a vank) eo an evned a ya d'ober ar genad Loxia.
Krouet e oa bet e 1758 gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Loxia és un gènere d'ocells de la família dels fringíl·lids (Fringillidae), coneguts popularment com a trencapinyes.
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.6, 2010), aquest gènere està format per 5 espècies:
Loxia és un gènere d'ocells de la família dels fringíl·lids (Fringillidae), coneguts popularment com a trencapinyes.
Křivka (Loxia) je rod ptáků z čeledi pěnkavovitých. Někdy však bývají řazeni do rodu Carduelis, skutečně to vypadá, že by křivky mohly být pouze výrazně modifikovaní zástupci rodu, kam patří i stehlíci, čížci, konopky a čečetky. Právě čečetky by pak byly křivkám fylogeneticky nejblíže. Je známo pět druhů křivek a jeden dnes již vyhynulý z pozdního pliocénu Bulharska. Vyznačují se překříženými čelistmi zobáku a potravní specializací na semena jehličnatých stromů. V Česku se vyskytují tři druhy: křivka velká, křivka obecná a křivka bělokřídlá.
Obrázky, zvuky či videa k tématu křivka ve Wikimedia Commons
Křivka (Loxia) je rod ptáků z čeledi pěnkavovitých. Někdy však bývají řazeni do rodu Carduelis, skutečně to vypadá, že by křivky mohly být pouze výrazně modifikovaní zástupci rodu, kam patří i stehlíci, čížci, konopky a čečetky. Právě čečetky by pak byly křivkám fylogeneticky nejblíže. Je známo pět druhů křivek a jeden dnes již vyhynulý z pozdního pliocénu Bulharska. Vyznačují se překříženými čelistmi zobáku a potravní specializací na semena jehličnatých stromů. V Česku se vyskytují tři druhy: křivka velká, křivka obecná a křivka bělokřídlá.
Loxia (korsnæbslægten) er en slægt af spurvefugle, der er udbredt med fem arter i Europa og Asien. Den største udbredelse har arten lille korsnæb (Loxia curvirostra), der også yngler i Danmark.
Arterne har et ejendommeligt næb, hvor overnæb og undernæb er forlængede i en spids, der krydser hinanden. Det er undernæbbet, der er asymmetrisk, og man kalder derfor et næb højredrejet, hvis undernæbbets spids går op på højre side af overnæbbet. Der findes både individer med højre- og venstredrejede næb.
Næbbet er tilspasset åbning af koglerne hos gran, for at tilgå frøene. Arternes udbredelse stemmer overens med granskovenes. Vingerne er spidse og halen kløftet. Kønnene er forskellige i deres fjerdragt, og ungfuglene er længdestribede. Loxia betyder "bøjet til siden" og kommer af græsk.
De fem arter i slægten Loxia:
Loxia (korsnæbslægten) er en slægt af spurvefugle, der er udbredt med fem arter i Europa og Asien. Den største udbredelse har arten lille korsnæb (Loxia curvirostra), der også yngler i Danmark.
Arterne har et ejendommeligt næb, hvor overnæb og undernæb er forlængede i en spids, der krydser hinanden. Det er undernæbbet, der er asymmetrisk, og man kalder derfor et næb højredrejet, hvis undernæbbets spids går op på højre side af overnæbbet. Der findes både individer med højre- og venstredrejede næb.
Næbbet er tilspasset åbning af koglerne hos gran, for at tilgå frøene. Arternes udbredelse stemmer overens med granskovenes. Vingerne er spidse og halen kløftet. Kønnene er forskellige i deres fjerdragt, og ungfuglene er længdestribede. Loxia betyder "bøjet til siden" og kommer af græsk.
Die Kreuzschnäbel (Loxia) stellen eine Gattung innerhalb der Familie der Finken (Fringillidae) dar, die holarktisch verbreitet ist. Charakteristisch und namensgebend für diese Gattung sind die seitwärts verschoben sich kreuzenden Spitzen von Ober- und Unterschnabel. Der Lebensraum von Kreuzschnäbeln sind Nadelwälder.
Die Männchen der Kreuzschnäbel weisen ein rot-oranges oder orange-graues Gefieder auf. Die Weibchen dagegen haben ein Gefieder, das olivgrau oder grau ist.
Die besondere Schnabelform dieser Vögel führte zu deren Namensgebung: Ober- und Unterschnabel kreuzen sich seitwärts in ihrem vorderen Bereich. Dadurch ist es den Kreuzschnäbeln möglich, an die Samen in den Zapfen von Nadelbäumen zu gelangen, die ihre Hauptnahrung darstellen.
Von den fünf Arten kommt eine in Nordeuropa, eine in Schottland, zwei in der Holarktis und eine auf der Insel Hispaniola in der Karibik vor. Der Fichtenkreuzschnabel ist die am weitesten verbreitete Art. Sie brütet auch in Nordafrika, unter anderem in den Gebirgen Marokkos und Algeriens verbreitet.[1]
Insbesondere die beiden holarktischen Arten, nämlich der Fichtenkreuzschnabel und der Bindenkreuzschnabel, zeigen gelegentlich invasives Verhalten. Denn beide Arten verlagern zu einem Teil ihre Brutplätze und Aufenthaltsgebiete, um ein besonders reiches Angebot an Fichtensamen auszunutzen. Deswegen sind teilweise auch über große Gebiete hinweg Invasionen zu beobachten, während derer Kreuzschnäbel sich in Regionen aufhalten, in denen sie sonst nicht regelmäßig oder nur in größeren Abständen auftauchen. Bei solchen Invasionen erreichen Vögel, die aus Nordrussland oder Skandinavien stammen, teilweise das südliche Mitteleuropa oder sogar die Mittelmeerküste. Solche Einflüge, die beispielsweise 1909, 1930 und 1935 beobachtet wurden, fielen mit einem großräumigen Ausfall von Fichtensamen in Fennoskandinavien und Nordrussland zusammen.[2] Während der Invasion im Jahre 1990 waren zwischen 500.000 und 5.000.000 Fichtenkreuzschnäbel in Schottland anzutreffen.[1]
Die Nahrung besteht überwiegend aus Fichtensamen. Nadelbaumsamen werden von den großen Kreuzschnäbeln durch keilartiges Einschieben des seitlich komprimierten Schnabels zwischen die Zapfenschuppen, Lüften der Deckschuppe durch kräftiges Seitwärtsverschieben des Unterkiefers und Herausklauben des darunter festgeklemmten Samens mit der Zunge hervorgeholt. Die gekreuzten Schnabelspitzen entwickeln Jungvögel erst mehrere Wochen nach ihrem Schlupf. Auch noch nach dem Ausfliegen werden sie deshalb von den Elternvögeln einige Wochen lang mit Nahrung versorgt. Beim Schottlandkreuzschnabel wird sogar für möglich gehalten, dass sich dieser Zeitraum über acht Wochen erstreckt.[3]
Kreuzschnäbel sind Nomaden, die unabhängig von Jahreszeit und Witterung jeweils dort brüten, wo sich in den Baumwipfeln reichlicher Zapfenbehang zeigt. Sie bauen ihr Nest hoch in Fichten. Die Gelege bestehen meist aus 3–4 Eiern, die 13–16 Tage bebrütet werden. Die Nestlingszeit beträgt 14–25 Tage. Meistens kommt es zu zwei Bruten im Jahr.
Die Kreuzschnäbel (Loxia) stellen eine Gattung innerhalb der Familie der Finken (Fringillidae) dar, die holarktisch verbreitet ist. Charakteristisch und namensgebend für diese Gattung sind die seitwärts verschoben sich kreuzenden Spitzen von Ober- und Unterschnabel. Der Lebensraum von Kreuzschnäbeln sind Nadelwälder.
Kolčoit[1] libo kuzikolčoit[2] (Loxia) ollah peibozien heimoh kuului lindusugu. Sih kuuluu kolme Suomes eläjiä luaduu: pikkukolčoi, suurikolčoi da kirjoisiibikolčoi.
Kolčoit libo kuzikolčoit (Loxia) ollah peibozien heimoh kuului lindusugu. Sih kuuluu kolme Suomes eläjiä luaduu: pikkukolčoi, suurikolčoi da kirjoisiibikolčoi.
Кайсы (латин нимыз Loxia ) – асьме нюлэсъёсын толйись паймымон тылобурдо.
Кайсы (латин нимыз Loxia ) – асьме нюлэсъёсын толйись паймымон тылобурдо.
Кайчы тумшук (лат. Loxia, L. 1758) – куштардын мукурлар тукумундагы уруусу. Дене узундугу 17 смге чейин. Астыңкы жана үстүңкү тумшугу кайчылашып, карагай, кызыл карагай ж. б. ийне жалбырактуулардын тобурчагынан уругу чыгарып жегенге ыңгайланган. К. т.-тун 3 түрү Европа, Африка, Азия, Американын ийне жалбырактуу токойлорунда таралган. Кыргызстанда 1 түрү жашайт. Карагайларга жылуу уя салып, ургаачысы 3-5 жумурткасын басып чыгарат. Эркеги жем ташып, аларды багат.
Кайчы тумшук (лат. Loxia, L. 1758) – куштардын мукурлар тукумундагы уруусу. Дене узундугу 17 смге чейин. Астыңкы жана үстүңкү тумшугу кайчылашып, карагай, кызыл карагай ж. б. ийне жалбырактуулардын тобурчагынан уругу чыгарып жегенге ыңгайланган. К. т.-тун 3 түрү Европа, Африка, Азия, Американын ийне жалбырактуу токойлорунда таралган. Кыргызстанда 1 түрү жашайт. Карагайларга жылуу уя салып, ургаачысы 3-5 жумурткасын басып чыгарат. Эркеги жем ташып, аларды багат.
Клёстар уустара (нууч. Род Клесты, лат. Loxia) — Чооруостуҥулар кэргэннэригэр киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө. Саха сиригэр бу ууска 2 көрүҥ баар: Харыйа ымыыта, Тиит ымыыта[1].
Пэкъыухэр (лат-бз. Loxia) — бзупэгъум лъэпкъым щыщ лъэпкъыгъуэщ.
КхъуакӀэ мэзхэм щопсэухэ, мэгъуэлъхьэфхэ гъэмахуэм хуэдуи щӀымахуэми. Я Ӏусыр нэхъыщхьэу шыкӀуртӀымхэращ.
Лъэпкъыгъуэм лӀэужьыгъуих зэщӀеубыдэщ, ахэр:
Уркай (латин Loxia; рочӧн Клёст) — вӧрса лэбач.
Туялысьяс торйӧдӧны войвывса вӧръясын олысь куим сикас уркайӧс.
Медся ёна паськалӧма да быдӧнлы тӧдса шӧрпӧлӧс ыджда коз выв уркай (латин Loxia curvirostra; рочӧн Клёст-еловик). Тайӧ лэбачыслӧн кузьтаыс овлывлö 19 сантиметрӧдз, сьӧктаыс – 50 граммӧдз. Тушаыслӧн рӧмыс пемыдгӧрд, бордйыс да бӧжыс рудовгӧрд.
Пожӧм выв уркай (латин Loxia pytyopsittacus; рочӧн Клёст-сосновик) шочджыка паныдасьлӧ. Кызвыныс олӧны Кола кӧджсянь рытыввылын. Комиын корсюрӧ казявлывлӧмаӧсь сӧмын Печора ю гӧгӧртас вӧръясын. Уркайяс пӧвстын тушанас медся ыджыд (сьӧктаыс 58 граммӧдз). Гӧн рӧмыс – югыдгӧрд.
Ниа выв уркай (латин Loxia leucoptera; рочӧн Белокрылый клёст), медся ичӧт лэбач (сьӧктаыс овлывлӧ сӧмын 30 граммӧдз). Рӧмыс кисьмӧм гӧрд сэтӧрлӧн кодь. Айыслӧн бордъяс тӧдчӧны еджыд визьяс, та вӧсна нӧшта нимтӧны еджыд бордъя уркайӧн.
Вайӧдӧм куим уркай сикасыслӧн нимъясыс петкӧдлӧны, кутшӧм пуяскӧд йитчӧма налӧн олӧм-вылӧмныс – козкӧд, пожӧмкӧд либӧ ниакӧд.
Быдтысигкежлас позсӧ тэчӧны кос увъясысь, быдмӧг заясысь, нитшкысь да ройысь. Пытшкӧсас вольсалӧны лэбач гӧн, кос турун, пожӧм лыс. Пӧжсигас мамыс весиг здук кежлӧ оз петавлы позсьыс. Эновтлас кӧ колькъяссӧ, найӧ пыр и кынмасны кӧдзыд кадад. Кайпияныс чужӧны кык кымын вежон мысти. Том йылӧмыслӧн нырныс весиг борд йылас кыпӧдчӧм бӧрас на небыд да абу падвежа, та вӧсна найӧ дзикӧдз верстяммытӧдзныс асьныс оз вермыны перйыны кынӧмпӧтсӧ. И бать-мамныслы лоӧ вердны быдтасъяснысӧ зобъяс небзьӧдӧм тусьясӧн дыр кад чӧж.
Тайӧ вӧрса лэбачыс ёна рӧдмӧ коль артман воясӧ. Уръяс моз жӧ олӧ лыска пуяс вылын да вердчӧ коль кӧйдысӧн. Позъялӧ пучер бердӧ, пӧжӧ куим-ӧ-нёль кольк да быдтысьӧ оз гожӧмнас мукӧд тыла-бордаяс моз, а тӧвнас коль кӧйдыс лэбзьытӧдз. Татшӧм оласногыскӧд йитчӧма лэбач вывтырыслӧн став аслыспӧлӧслуныс: кокыс чорыд шамыра да кузь гыжъя, медым увлань юрӧн ӧшӧдчыны колльӧ.
Ён нырыс падвежа, медым костӧдны коль сьӧмсӧ да пытшкӧссьыс кывнас перйыны кӧйдыссӧ. Сёйигас уркай килльӧ оз став тусьсӧ, а мыйтакӧ чирйыштӧм кольсӧ нетшыштӧ да уськӧдӧ муӧ. Локтан воас, пуяс вылын кӧ колльыс оз артмы, татшӧм чирассӧ, тадзи коми йӧз шуӧны му вылын туплясьысь мӧймуся кольяссӧ, корсялӧны уръяс да мездысьӧны тшыглунысь. Сiдзкӧ, оз прӧстӧ нимтыны лэбачсӧ уркайӧн.
Сёяныс кӧ тырмымӧн, уркайяс тӧв и гожӧм олӧны пыр ӧти местаын. Чужанiнсьыс ылыстчывлӧны сӧмын пӧтӧсаджыкинъяс корсигӧн.
Уркайӧс позьӧ быдтыны да видзны гортын, сiйӧ ӧдйӧ велалӧ морт дiнӧ. Видзан позсӧ колӧ вӧчны крепыдӧс да кӧртысь, сы вӧсна мый пуысь вӧчӧмасӧ чорыд нырнас вермӧ ӧдйӧ жугӧдны.
Ӧткымын коми кыв сёрнисикасын уркай пыдди вӧдитчӧны «кальсы» кывйӧн. «Уркай» кыв тӧдса коми да перымса комияслы. Удмуртъяс оз тӧдны тайӧ нимсӧ. Сідзкӧ, пӧч-пӧльясным лӧсьӧдлӧмаӧсь тайӧ кывсӧ наысь торйӧдчӧм да войвывлань вешйӧм бӧрын нин. «Кальсы» кывйыс важджык, удмуртъяс ногӧн «кайсы». Лэбачсӧ найӧ шуӧны сiдзжӧ «вамен-нырӧн» либӧ «кечатнырӧн», мый лоӧ, комиӧдны кӧ: вомӧна ныр да креста ныр.
Чукырлар (лат. Loxia) — тау чыпчыгы кошлар семьялыгының кошлар ыругы. Аларның чалыш томшыгы һәм ябышкак теле ылыслы агачларның күркәләреннән орлыкларын чыгаруга җайлашкан. Уңышлы елларда кышын да бала чыгаралар. Ауразия, Төньяк Америка һәм Төньяк Африканың ылыслы урманнарында очрыйлар.
Татарстанда чыршы чукыры, нарат чукыры һәм ак канатлы чукыр очрый.
Чукырлар (лат. Loxia) — тау чыпчыгы кошлар семьялыгының кошлар ыругы. Аларның чалыш томшыгы һәм ябышкак теле ылыслы агачларның күркәләреннән орлыкларын чыгаруга җайлашкан. Уңышлы елларда кышын да бала чыгаралар. Ауразия, Төньяк Америка һәм Төньяк Африканың ылыслы урманнарында очрыйлар.
The crossbill is a genus, Loxia, of birds in the finch family (Fringillidae), with six species. These birds are characterised by the mandibles with crossed tips, which gives the group its English name. Adult males tend to be red or orange in colour, and females green or yellow, but there is much variation.
Crossbills are specialist feeders on conifer cones, and the unusual bill shape is an adaptation which enables them to extract seeds from cones. These birds are typically found in higher northern hemisphere latitudes, where their food sources grow. They irrupt out of the breeding range when the cone crop fails. Crossbills breed very early in the year, often in winter months, to take advantage of maximum cone supplies.
The genus Loxia was introduced by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the 10th edition of his Systema Naturae.[1] The name is from the Ancient Greek loxos, "crosswise".[2] The Swiss naturalist Conrad Gessner had used the word Loxia for a crossbill in 1555 in his Historiae Animalium.[3] The type species was designated as Loxia curvirostra (red crossbill) by George Robert Gray in 1840.[4][5]
Analysis of mitochondrial cytochrome b sequence data indicates that the crossbills and redpolls share a common ancestor and only diverged during the Tortonian (c. 8 mya, Late Miocene).[6][7] The research suggests that the genera Loxia and Carduelis might be merged into a single genus, for which the name Loxia would then have priority. But this would imply changing the name of a large number of species, and given that the adaptations of the crossbills represent a unique evolutionary path (see Evolutionary grade), it seems more appropriate to split up the genus Carduelis as it had already been done during most of the 20th century. Unfortunately, the fossil record is restricted to a Late Pliocene (c. 2 mya) species, Loxia patevi, found at Varshets, Bulgaria.
The species of crossbills are difficult to separate, and care is needed even with the two-barred and Hispaniolan crossbills, the easiest. The other species are identified by subtle differences in head shape and bill size, and the identification problems formerly led to much taxonomic speculation, with some scientists considering that the parrot and Scottish crossbills and possibly the Hispaniolan and two-barred crossbills are conspecific.
The identification problem is least severe in North America, where only the red and white-winged species occur, and (possibly) worst in the Scottish Highlands, where three species breed and the two-barred is also a possible vagrant.
Work on vocalization in North America suggests that there are eight or nine discrete populations of red crossbill in that continent alone, which do not interbreed and are (like the named species) adapted to specialise in different conifer species. While several ornithologists seem inclined to give these forms species status, no division of the American red crossbills has yet occurred.[8] Preliminary investigations in Europe and Asia suggest an equal, if not greater, complexity, with several different call types identified;[9][10] these call types being as different from each other as from the named species of the parrot and Scottish crossbills - suggesting either that they are valid species, or else that the parrot and Scottish crossbills may not be.
Genetic research on their DNA failed to reveal any difference between any of the crossbills (including the morphologically distinct two-barred), with variation between individuals greater than any difference between the taxa. This led to the suggestion that limited interbreeding between the different types prevented significant genetic differentiation, and enabled each type to maintain a degree of morphological plasticity, which may be necessary to enable them to feed on different conifers when their preferred food species has a crop failure. Research in Scotland, however, has shown that the parrot and Scottish crossbills are reproductively isolated from each other and also from the red crossbill, despite irruption of that species into their ranges, and the diagnostic calls and bill dimensions have not been lost. They are, therefore, good species.[11]
Currently accepted species[12] and their preferred food sources are:
Originally, the chestnut-backed sparrow-lark (Eremopterix leucotis) was also classified as belonging within the genus Loxia.[13]
.jpg)
The different species specialise in feeding on different conifer species, with the bill shape optimised for opening that species of conifer. This is achieved by inserting the bill between the conifer cone scales and twisting the lower mandible towards the side to which it crosses, enabling the bird to extract the seed at the bottom of the scale with its tongue.
The mechanism by which the bill-crossing (which usually, but not always, occurs in a 1:1 frequency of left-crossing or right-crossing morphs) is developed, and what determines the direction has hitherto withstood all attempts to resolve it.
It is very probable that there is a genetic basis underlying the phenomenon (young birds whose bills are still straight will give a cone-opening behavior if their bills are gently pressed, and the crossing develops before the birds are fledged and feeding independently), but at least in the red crossbill (the only species which has been somewhat thoroughly researched regarding this question) there is no straightforward mechanism of heritability.
While the direction of crossing seems to be the result of at least three genetic factors working together in a case of epistasis and most probably autosomal, it is not clear whether the 1:1 frequency of both morphs in most cases is the result of genetics or environmental selection. Populations that feed on cones without removing or twisting them will likely show a 1:1 morph distribution, no matter what the genetic basis may be: the fitness of each morph is inversely proportional to its frequency in the population. Such birds can only access the cone with the lower mandible tip pointing towards it to successfully extract seeds, and thus a too high number of birds of one morph will result in the food availability for each bird of this morph decreasing.[14]
They can utilise other conifers to their preferred, and often need to do so when their preferred species has a crop failure, but are less efficient in their feeding (not enough to prevent survival, but probably enough to reduce breeding success).
Loxia patevi was described from the late Pliocene of Varshets, Bulgaria.[15]
The crossbill is a genus, Loxia, of birds in the finch family (Fringillidae), with six species. These birds are characterised by the mandibles with crossed tips, which gives the group its English name. Adult males tend to be red or orange in colour, and females green or yellow, but there is much variation.
Crossbills are specialist feeders on conifer cones, and the unusual bill shape is an adaptation which enables them to extract seeds from cones. These birds are typically found in higher northern hemisphere latitudes, where their food sources grow. They irrupt out of the breeding range when the cone crop fails. Crossbills breed very early in the year, often in winter months, to take advantage of maximum cone supplies.
La krucbekuloj estas birdoj de la familio de Fringedoj. El 3 al 5 (aŭ eble multaj pliaj) specioj estas ĉiuj klasitaj en la genro Loxia. Tiuj birdoj estas karakteraj pro makzeloj krucitaj je ties pintoj, kio estas kialo por la komuna nomo de tiu grupo. Masklaj plenkreskuloj kutime estas ruĝaj aŭ oranĝecaj, kaj inoj verdaj aŭ flavaj, sed estas multe da variado, krom la seksa duformismo.
Estas specialistaj manĝantoj de strobiloj de konifero, kaj la malkutima bekoformo estas adapto por helpi la elprenon de la semoj el la strobilo. Tiuj birdoj troviĝas tipe en plej altaj nordhemisferaj latitudoj, kie kreskas ties manĝofontoj. Ili subite aperas for de la reprodukta teritorio kiam la rikolto de strobiloj malsukcesas. Krucbekuloj reproduktiĝas frue en la jaro, ofte en vintraj monatoj, por profiti avantaĝon de la maksimuma disponeblo de strobiloj.
Ĉiuj el la diversaj specioj estas adaptataj al specialigo en manĝo ĉe diferencaj koniferspecioj, kun preciza bekoformo por taŭge malfermi tiun specion de konifero. Tio funkcias per enmeto de la beko inter la koniferaj strobilaj skvamoj kaj per turnigo de la suba makzelo al la flanko kie ĝi krucas, permesante la birdon elpreni la semon je la pinto de la skvamo per sia lango.
La mekanismo per kiu la bekokruco (kiu kutime, sed ne ĉiam, okazas en proporcio de morfoj 1:1 de dekstra kaj maldekstra kruco) disvolviĝas, kaj kio determinas la direkton, estas tute nesolvita.
Ĝi estas tre probable ke estas genetika bazo sub tiu fenomenono (junuloj kies bekoj estas ankoraŭ rektaj faras strobilmalferman konduton se iliaj bekoj estas milde premataj, kaj la krucigo disvolviĝas antaŭ definitiva elnestiĝo kaj sendependiĝo), sed almenau ĉe la Ruĝa krucbekulo (la ununura specio kiu estis studata tiurilate) ne estas rekta mekanismo de heredeco.
Dum la direkto de la kruciĝo ŝajne estas rezulto de almenaŭ 3 genetikaj faktoroj funkciantaj kune kaze de epistazo kaj plej probable aŭtosomo, ne klaras ĉu la proporcio 1:1 de ambaŭ morfoj en plej parto de kazoj estas rezulto de genetiko, aŭ de media selekto. Populacioj kiuj manĝas strobilojn sen forigi aŭ turnigi ilin montras similan morfodistribuon 1:1 sendepende de la genetika bazo: la taŭgeco de ĉiu morfo estas inverse proporcia al sia frekvenco en la populacio. Tiaj birdoj povas atingi la strobilerojn nur per la pinto de la suba makzelo pintanta al ĝi por sukcese elpreni semojn, kaj tio sekvos ke alta nombro de birdoj de unu morfo vidos malpliigon de manĝodisponeblo por ĉiu birdo de tiu morfo.[1]
Ili povas uzi aliajn koniferojn krom la preferatajn, kaj ili ofte bezonas fari tion kiam ties preferataj specioj montras rikoltajn malsukcesojn, sed estas malpli efikaj en sia manĝo (ne sufiĉe por certigi survivadon, sed probable sufiĉe por redukti reproduktan malsukceson).
Analizoj pere de DNA indikas, ke krucbekuloj kaj flamkardeloj kunhavas komunan praulon kaj diverĝis nur dum la Tortoniano (antaŭ ĉ. 8 milionoj da jaroj, fine de Mioceno).[2] La priserĉado sugestas ke la genroj Loxia kaj Carduelis povus esti mergitaj en unusola genro, por kiu la nomo Loxia estus prioritata. Sed tio devigus ŝanĝi la nomojn de granda nombro de specioj, kaj ĉar la adaptaĵoj de la krucbekuloj reprezentas unikan evoluan vojon, ŝajnas pli taŭge disigi la genron Carduelis kiel oni faris jam dum plej parto de la 20a jarcento. Malfeliĉe la fosilia restaĵo estas limigita al specio de fina Plioceno (antaŭ ĉ. 2 mj), nome Loxia patevi, trovita ĉe Varŝeco, Bulgario.
La specioj de krucbekuloj estas malfacile separeblaj, kaj necesas zorgo eĉ ĉe la Rubanda krucbekulo kaj la Hispaniola krucbekulo, la plej facilaj. La aliaj specioj estas identigitaj danke al subtilaj diferencoj en kapoformo kaj bekogrando, kaj la identigaj problemoj iam kondukis al granda taksonomia spekulativado, kun kelkaj fakuloj konsiderante ke la Granda krucbekulo kaj la Skota krucbekulo kaj eble la Hispaniola kaj la Rubanda krucbekuloj estas samspecifaj.
La identiga problemo estas malpli akra en Nordameriko, kie loĝas nur la Malgranda krucbekulo kaj la Rubanda krucbekulo, kaj (eble) pli akra en la Altaj Teroj (Highlands) de Skotio, kie reproduktiĝas tri specioj, kaj ankaŭ la Rubanda estas eble vaganto.
Pristudo de voĉo en Nordameriko sugestas, ke estas 8 aŭ 9 diskretaj populacioj de Ruĝa krucbekulo nur en tiu kontinento, kiuj ne interreproduktiĝas kaj estas (kiel la menciata specio) adaptitaj al specializo ĉe diferencaj koniferaj specioj. Tamen malmultaj ornitologoj ankoraŭ kliniĝis doni al tiuj formoj specistatuson. Komencaj studoj en Eŭropo kaj Azio sugestas saman, se ne pli grandan, komplikon, ĉe kelkaj diferencaj alvokotipoj identigitaj;[3][4] tiuj alvokotipoj estas tiom diferencaj unu disde alia kiel el la menciataj specioj Skota kaj Granda krucbekuloj – sugeste ke ĉu ili estas veraj specioj (diferencaj alvokoj), aŭ ke la Skota kaj la Granda krucbekuloj povus ne esti du distingaj specioj.
Genetika studo de DNA malsukcesis montri diferencon inter iu ajn el la krucbekuloj (inklude la morfologie distingan Rubandan), kun varioj inter individuoj pli grandaj ol inter taksonoj. Tio kondukas al sugesto, ke limigita interreproduktado inter la diferencaj tipoj malhelpus gravan genetikan diferencon, kaj permesus al ĉiu tipo pluhavi gradon de morfologia plastikeco, kiu estus necesa por permesi ilin manĝi ĉe diferencaj koniferoj kiam la preferata manĝospecio malsukcesas je rikolto. Studoj en Skotio, tamen, montris, ke la Granda kaj la Skota krucbekuloj estas reprodukte izolataj, kaj ankaŭ el la Malgranda krucbekulo, spite subitaj invadoj de tiu specio en ties teritorioj, kaj la diagnozaj alvokoj kaj bekograndoj ne perdiĝis. Ili estas tamen veraj specioj.[5]
Nunaj akceptataj specioj kaj kelkaj el ties preferataj manĝofontoj estas la jenaj:
La krucbekuloj estas birdoj de la familio de Fringedoj. El 3 al 5 (aŭ eble multaj pliaj) specioj estas ĉiuj klasitaj en la genro Loxia. Tiuj birdoj estas karakteraj pro makzeloj krucitaj je ties pintoj, kio estas kialo por la komuna nomo de tiu grupo. Masklaj plenkreskuloj kutime estas ruĝaj aŭ oranĝecaj, kaj inoj verdaj aŭ flavaj, sed estas multe da variado, krom la seksa duformismo.
Estas specialistaj manĝantoj de strobiloj de konifero, kaj la malkutima bekoformo estas adapto por helpi la elprenon de la semoj el la strobilo. Tiuj birdoj troviĝas tipe en plej altaj nordhemisferaj latitudoj, kie kreskas ties manĝofontoj. Ili subite aperas for de la reprodukta teritorio kiam la rikolto de strobiloj malsukcesas. Krucbekuloj reproduktiĝas frue en la jaro, ofte en vintraj monatoj, por profiti avantaĝon de la maksimuma disponeblo de strobiloj.
Loxia es un género de aves paseriformes de la familia de los fringílidos, que incluye cinco especies comúnmente conocidas como piquituertos. Se distribuyen por los bosques de coníferas del hemisferio norte.
Se caracterizan por su pico grueso de mandíbulas cruzadas. Son fringílidos robustos, compactos con cabeza grande, alas largas y cola escotada. Tienen un plumaje colorido, los machos rojizos y las hembras amarillentas. La forma de su pico les ha permitido especializarse en alimentarse de los conos y piñas de las coníferas.
Tiene descritas cinco especies:[1][2]
Los piquituertos (Loxia) están fuertemente emparentados con otras especies del género Carduelis que comparten hábitats fríos del hemisferio norte. Los piquituertos deberían ser clasificados junto con el pardillo sizerín (Carduelis flammea) y el pardillo de Hornemann (Carduelis hornemanni).[3][4]
.jpg)
.jpg)
|coautores= (ayuda) Loxia es un género de aves paseriformes de la familia de los fringílidos, que incluye cinco especies comúnmente conocidas como piquituertos. Se distribuyen por los bosques de coníferas del hemisferio norte.
Se caracterizan por su pico grueso de mandíbulas cruzadas. Son fringílidos robustos, compactos con cabeza grande, alas largas y cola escotada. Tienen un plumaje colorido, los machos rojizos y las hembras amarillentas. La forma de su pico les ha permitido especializarse en alimentarse de los conos y piñas de las coníferas.
Käbilind (Loxia) on linnuperekond vintlaste sugukonnast.
Käbilindude nokk on ristamisi üksteisest üle ulatuvate otstega. Käbilinnud elavad põhjapoolkeral. Nad on hulgulinnud ja nende liikumised sõltuvad okaspuude seemnete saagikusest.
Nad alustavad pesitsemist kevadtalvel, vahel juba uusaasta paiku, sest seemnetoidulistena ei pea nad ootama pungade puhkemist ega ilmade soojenemist. Pesa on paksuseinaline kausike. Kurnas on 3–6 muna, mida haub emaslind. Poegade eest hoolitsevad mõlemad vanemad.
Liikide täpne arv pole teada. Käbilinnud on sarnased ning neid eristatakse pea kuju ja noka suuruse järgi. Tavaliselt eristatakse nelja liiki:
Vahel eristatakse veel viiendat liiki, Loxia megaplaga, mida varem peeti vööt-käbilinnu alamliigiks.
Mitokondriaalse DNA analüüs näitas, et käbilinnud on väga lähedased vintidele: nad lahknesid 8 miljonit aastat tagasi miotseenis. DNA erinevuse põhjal peaksid nad kuuluma pigem ühte perekonda, mille nimeks peaks olema "käbilind". Siiski erinevad vindid käbilindudest mitte küll DNA, kuid ometi välimuse ja eluviisi poolest piisavalt, et nad eraldi perekonda eristada.
Kahjuks on kõige varasem käbilinnu fossiil 2 miljonit aastat vana. See on leitud Bulgaariast Varšecist ja see kuulus väljasurnud liiki Loxia patevi.
Tänapäeva käbilinnuliikide DNA erineb üksteisest nii vähe, et on oletatud, et käbilinnuliigid suudavad mingil määral üksteisega sigimisvõimelisi järglasi anda. Praktikas pole seda siiski täheldatud. Seda takistavad küll erinevused sigimiskäitumises ja sigimisperioodis.
Põhja-Ameerikas on kuuse-käbilinnul 8-9 asurkonda, mille liikmed omavahel ei ristu ja mis eelistavad toituda eri liiki puudel. On võimalik, et seal hakkab üks liik lahknema mitmeks. Teisalt on seda tõlgendatud ka nii, et Euroopa käbilinnuliike tuleb omavahel ühendama hakata, sest need ei erine üksteisest palju rohkem.
Käbilind (Loxia) on linnuperekond vintlaste sugukonnast.
Käbilindude nokk on ristamisi üksteisest üle ulatuvate otstega. Käbilinnud elavad põhjapoolkeral. Nad on hulgulinnud ja nende liikumised sõltuvad okaspuude seemnete saagikusest.
Nad alustavad pesitsemist kevadtalvel, vahel juba uusaasta paiku, sest seemnetoidulistena ei pea nad ootama pungade puhkemist ega ilmade soojenemist. Pesa on paksuseinaline kausike. Kurnas on 3–6 muna, mida haub emaslind. Poegade eest hoolitsevad mõlemad vanemad.
Liikide täpne arv pole teada. Käbilinnud on sarnased ning neid eristatakse pea kuju ja noka suuruse järgi. Tavaliselt eristatakse nelja liiki:
Kuuse-käbilind Loxia curvirostra, eelistab toituda kuusel, aga mõned asurkonnad männil või ebatsuugal Männi-käbilind Loxia pytyopsittacus, eelistab toituda harilikul männil Vööt-käbilind Loxia leucoptera, eelistab toituda lehisel ja tsuugal Šoti käbilind Loxia scotica, eelistab toituda harilikul männil ja euroopa lehisel.Vahel eristatakse veel viiendat liiki, Loxia megaplaga, mida varem peeti vööt-käbilinnu alamliigiks.
Käpylinnut (Loxia) ovat peippojen heimoon kuuluva varpuslintusuku. Sukuun kuuluu 5 lajia[2].
Käpylinnut ovat erikoistuneet syömään havupuiden siemeniä ja niille on evoluution tuloksena kehittynyt nokka, jonka ala- ja ylänokka menevät kärjistä ristiin. Nokan kärki toimii kuin leikkuri halkaisten kävyn suomun ja käpylintu nappaa esiin tulleen siemenen kielellään. Tavallisimmat kolme lajia ovat erikoistuneet eri havupuiden siemeniin: isokäpylintu männyn, pikkukäpylintu kuusen ja kirjosiipikäpylintu lehtikuusen. Nokan järeys osoittaa hyvin pääravintokohteen, sillä männyn siemenet ovat kovimman työn takana, lehtikuusen siemeniin riittää vähempikin.
Käpylinnut elävät pohjoisella pallonpuoliskolla. Ne ovat vaelluslintuja, jotka liikkuvat havupuiden siemensatojen mukaan. Ne pesivät jo kevättalvella tai varhain keväällä ennen siementen karisemista. Varsinkin pikkukäpylintu saattaa joskus pesiä mihin aikaan vuodesta tahansa. Paksuseinäinen pesä on puussa. Munia on 3–6 ja vain naaras hautoo. Koiras käy ruokkimassa hautovaa naarasta. Poikasia hoitavat molemmat emot.
Suomessa tavattavia lajeja ovat:
Käpylintujen sukuun kuuluvia lajeja ovat myös:
Käpylinnut (Loxia) ovat peippojen heimoon kuuluva varpuslintusuku. Sukuun kuuluu 5 lajia.
Käpylinnut ovat erikoistuneet syömään havupuiden siemeniä ja niille on evoluution tuloksena kehittynyt nokka, jonka ala- ja ylänokka menevät kärjistä ristiin. Nokan kärki toimii kuin leikkuri halkaisten kävyn suomun ja käpylintu nappaa esiin tulleen siemenen kielellään. Tavallisimmat kolme lajia ovat erikoistuneet eri havupuiden siemeniin: isokäpylintu männyn, pikkukäpylintu kuusen ja kirjosiipikäpylintu lehtikuusen. Nokan järeys osoittaa hyvin pääravintokohteen, sillä männyn siemenet ovat kovimman työn takana, lehtikuusen siemeniin riittää vähempikin.
Käpylinnut elävät pohjoisella pallonpuoliskolla. Ne ovat vaelluslintuja, jotka liikkuvat havupuiden siemensatojen mukaan. Ne pesivät jo kevättalvella tai varhain keväällä ennen siementen karisemista. Varsinkin pikkukäpylintu saattaa joskus pesiä mihin aikaan vuodesta tahansa. Paksuseinäinen pesä on puussa. Munia on 3–6 ja vain naaras hautoo. Koiras käy ruokkimassa hautovaa naarasta. Poikasia hoitavat molemmat emot.
Suomessa tavattavia lajeja ovat:
Isokäpylintu (Loxia pytyopsittacus) Kirjosiipikäpylintu (Loxia leucoptera), jonka voi sekoittaa myös peippoon. Pikkukäpylintu (Loxia curvirostra)Käpylintujen sukuun kuuluvia lajeja ovat myös:
Hispaniolankäpylintu (Loxia megaplaga) Skotlanninkäpylintu (Loxia scotica)Le genre Loxia regroupe cinq espèces de passereaux connus sous le nom de becs-croisés appartenant à la famille des Fringillidae. Comme leur nom l'indique leurs mandibules, en forme de croissant, se croisent à leur extrémité. Cette adaptation très particulière leur permet de décortiquer avec aisance les graines de diverses espèces de conifères. Chaque espèce est adaptée à un conifère différent. De ce fait, ils se retrouvent principalement dans les forêts de conifères, en montagne ou en zone boréale (taïga). Deux espèces sont propres à l'Europe, deux sont présentes dans tout l'Holarctique et une est endémique d’Hispaniola, dans les Antilles, vivant dans les peuplements de pins d'Hispaniola, en montagne.
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Le genre Loxia regroupe cinq espèces de passereaux connus sous le nom de becs-croisés appartenant à la famille des Fringillidae. Comme leur nom l'indique leurs mandibules, en forme de croissant, se croisent à leur extrémité. Cette adaptation très particulière leur permet de décortiquer avec aisance les graines de diverses espèces de conifères. Chaque espèce est adaptée à un conifère différent. De ce fait, ils se retrouvent principalement dans les forêts de conifères, en montagne ou en zone boréale (taïga). Deux espèces sont propres à l'Europe, deux sont présentes dans tout l'Holarctique et une est endémique d’Hispaniola, dans les Antilles, vivant dans les peuplements de pins d'Hispaniola, en montagne.
Loxia Linnaeus, 1758 è un genere di uccelli passeriformi della famiglia dei Fringillidi[1]
Il nome scientifico del genere, Loxia, deriva dal greco λοξος (loxos, "storto" o "obliquo"), in riferimento alla forma del becco: quest'ultima frutta alle specie ascritte al genere anche il nome comune di crocieri, con il quale sono collettivamente conosciute.
Al genere vengono ascritte specie di dimensioni piccole in assoluto, ma fra le maggiori nell'ambito della famiglia dei fringillidi, le quali vanno dai 14-15 cm del crociere di Hispaniola e delle sottospecie più piccole del crociere comune ai 18-20 cm delle sottospecie più grandi di quest'ultimo e del crociere delle pinete.
L'aspetto è massiccio, con grossa testa, ali appuntite e coda dalla punta lievissimamente forcuta. In tutte le specie il piumaggio tende al rosso con ali e coda nere, presentando dimorfismo sessuale in quanto le femmine presentano livrea più scialba.
La caratteristica saliente di questi uccelli è sicuramente il becco uncinato e incrociato, con la parte inferiore che tende in alto e la parte superiore che tende in basso: la frequenza con la quale la mascella è inclinata verso destra e la mandibola verso sinistra e viceversa è di circa 1:1, tuttavia non si è ancora riusciti a capire i processi alla base della direzione d'incrocio del becco[2].
Si tratta di uccelli diurni, pacifici e piuttosto timidi, che vivono perlopiù in coppie durante la stagione degli amori, mentre all'infuori di essa si riuniscono in piccoli stormi, muovendosi con discrezione fra i rami degli alberi, nascondendosi fra la vegetazione al minimo segnale di disturbo.
La loro dieta è estremamente specializzata, essendo costituita quasi esclusivamente da pinoli: attraverso il becco appositamente conformato, infatti, i crocieri sono in grado di divaricare agevolmente le scaglie delle pigne al fine di estrarne il seme con la lingua, per poi romperne il guscio e nutrirsene. Durante la ricerca e l'estrazione del cibo, spesso i crocieri rimangono appesi a testa in giù o in verticale sui rami, comportandosi in maniera affine ai pappagalli.
La riproduzione avviene temporalmente molto presto rispetto alle altre specie di fringillidi, solitamente verso la fine dell'inverno, compatibilmente con la disponibilità di cibo[3]: si tratta di uccelli monogami, le cui coppie rimangono assieme per la vita: le femmine costruiscono il nido e covano da sole, per poi essere coadiuvate dai maschi (che comunque le imbeccano durante tutto l'evento riproduttivo) nell'allevamento dalla prole.
Le varie specie di crociere hanno diffusione olartica: mentre il crociere comune e il crociere fasciato popolano ampie porzioni di Eurasia e Nord America, il crociere delle pinete è diffuso solo in Nord Europa e nel nord della Russia europea, mentre il crociere scozzese e quello di Hispaniola sono confinati rispettivamente alle Highland scozzesi ed all'omonima isola nelle Grandi Antille.
L'habitat dei crocieri è legato alla loro dieta, comprendendo le pinete, con ciascuna specie di crociere legata a una specie di conifere: mentre il crociere comune si dimostra piuttosto adattabile e popola indifferentemente le pinete a base di pino, peccio o abete di Douglas, il crociere scozzese e quello delle pinete popolano i boschi di pino silvestre, col primo che si trova anche nelle zone a larice, frequentate anche dal crociere fasciato che si trova anche nelle zone a tsuga, mentre il crociere di Hispaniola è legato al pino di Hispaniola.
Al genere vengono ascritte sei specie[1]:
Ne è nota inoltre una specie fossile, Loxia patevi del tardo Pleistocene[4].
La tassonomia in seno al genere è piuttosto difficoltosa, con le specie separate fra loro solo da piccole differenze di carattere fenetico e diversi problemi di classificazione laddove due o più specie o sottospecie sovrappongono il proprio areale (come ad esempio in Scozia)[5]. In Nord America, osservazioni sul campo hanno dimostrato che sono presenti almeno otto popolazioni distinte di crociere fasciato, che difficilmente si ibridano fra loro e sono adattate a trarre il nutrimento da diversi tipi di conifera (criterio questo fra quelli utilizzati per differenziare fra loro le varie specie)[6]: osservazioni del genere effettuate in Eurasia hanno dimostrato una complessità forse addirittura maggiore, con alcune sottospecie che presentano fra loro più differenze di quante non ne presentino con altre specie affini[7][8]. Tuttavia, tali dati non sono stati supportati dai risultati delle analisi del DNA, che hanno dato scarse differenze a livello genetico fra le varie specie e popolazioni[9]: si pensa dunque che le differenze morfologiche e comportamentali fra le varie popolazioni simpatriche servano a mantenere una certa plasticità della popolazione globale, necessaria per non renderla eccessivamente vulnerabile ad eventuali oscillazioni della reperibilità di cibo, che si sono spesso rivelate fatali per altre specie molto specializzate nell'alimentazione[10][11][12][13].
Le analisi del DNA mitocondriale hanno inoltre appurato una stretta parentela dei crocieri coi fanelli e soprattutto con gli organetti, coi quali essi vanno a formare un clade in seno ai carduelini[14], con l'ultimo antenato comune che è vissuto circa otto milioni di anni fa, durante il Tortoniano[15]: secondo alcuni autori, il genere Loxia sarebbe abbastanza affine a Carduelis da poterne ipotizzare una fusione, nella quale Loxia avrebbe la priorità nella denominazione essendo stato descritto scientificamente prima.
Loxia Linnaeus, 1758 è un genere di uccelli passeriformi della famiglia dei Fringillidi
Kryžiasnapiai (lot. Loxia) – kikilinių (Fringillidae) šeimos paukščių gentis. Skiriamasis požymis – antsnapio ir posnapio galai susikryžiavę.
Lietuvoje aptinkamos trys rūšys:
Eglinis kryžiasnapis. Skiriamasis požymis – snapas silpnesnis. Antsnapis prie pamato žemesnis negu 7,5 mm
Pušinis kryžiasnapis. Skiriamasis požymis – snapas storas, stiprus. Antsnapis prie pamato aukštesnis negu 7,5 mm
Margasparnis kryžiasnapis. Skiriamasis požymis – ant sparno 2 plačios baltos skersinės juostelės
Krustknābji, krustknābju ģints (Loxia) ir žubīšu dzimtas (Fringillidae) ģints, kas apvieno 6 mūsdienās dzīvojošas sugas.[1] Tās mājo ziemeļu puslodes arktiskajā un subarktiskajā ekozonā un ir sastopamas Eirāzijā un Ziemeļamerikā. Izņēmums ir Haiti krustknābis (Loxia megaplaga), kas dzīvo tropu ekozonā Karību reģionā.[2]
Latvijā sastopamas 3 krustknābju ģints sugas: baltsvītru krustknābis (Loxia leucoptera), egļu krustknābis (Loxia curvirostra) un priežu krustknābis (Loxia pytyopsittacus).[3] Latvijā ligzdo egļu krustknābis un priežu krustknābis. Pēdējais no tiem ligzdo ļoti reti un, iespējams, atsevišķos gados neligzdo.[4] Baltsvītru krustknābis ir regulārs ieceļotājs no ziemeļiem rudens invāziju laikā, tomēr skaits nav liels un tas ir atkarīgs no invāzijas stipruma.[5]
Visām šīs ģints sugām ir raksturīgs krustveidā salikts knābis, kas arī devis ģintij tās nosaukumu. Apspalvojumam raksturīgs dzimumu dimorfisms. Tēviņa apspalvojums ir košāks kā mātītei un tipiski tas ir vai nu oranžs, vai sarkans, bet mātītei zaļganīgs vai dzeltenīgs. Kopumā šīs ģints sugas ir apmēram zvirbuļa augumā, nedaudz par to lielākas. To ķermeņa lielums ir apmēram 14—20 cm, svars 25—69 g.[6][7][8] Nedaudz par citiem masīvāks ir priežu krustknābis, kura lielāko indivīdu ķermeņa garums var būt 20 cm, svars 69 g.[7][9]
Krustknābji ir sēklēdāji, kas specializējušies uz skujkoku sēklām. To krusteniskais knābis ir izcils instruments, lai tās izlobītu no čiekuriem. Katrai sugai ir atšķirīgas sēklas, ar kurām tās barojas. Krustknābis iebāž knābi starp čiekura zvīņām un pagriež apakšējo knābja daļu pretī augšējai, tādējādi atverot čiekuru pietiekami, lai ar mēli satvertu sēkliņu. Izšķir pa labi sakrustota knābja un pa kreisi sakrustota knābja morfas. Zinātnieki pagaidām nav spējuši pilnībā atbildēt, kas izšķir to, kādā virzienā knābis katram indivīdam sakrustosies. Izšķiļoties knābis putnēnam ir taisns, bet sakrustojas pirms putnēns ir pametis ligzdu un ieguvis čiekura atvēršanas pieredzi.[10]
Ģenētiskajās analīzēs ir noskaidrots, ka krustknābju tuvākie radinieki ir ķeģi (Acanthis), un abām putnu grupām ir bijis kopīgs priekštecis. Ģintis viena no otras nodalījušās pirms apmēram 8 miljoniem gadu Miocēna beigās.[11][12] Zinātnieki pirms kāda laika piedāvāja apvienot vienā ģintī krustknābjus un dadzīšus (Carduelis). Apvienošanas gadījumā priekšroka būtu zinātniskajam nosaukumam — Loxia. Tomēr zinātnieki kavējās ar šādu apvienošanu, tā kā tas būtu prasījis ļoti lielu daudzumu sugu pārsaukšanu. Lēmuma pieņemšanu kavēja arī pašas krustknābju ģints īpašā knābja evolūcijas unikālitāte, tik atšķirīga no pārējām sugām dadzīšu apakšdzimtā.[13] Mūsdienās zinātnieki ir pieņēmuši lēmumus pretējā virzienā un sadalījuši milzīgo dadzīšu ģinti vairākās mazākās ģintīs.[14][15][16]
Visas krustknābju sugas ir ļoti līdzīgas viena otrai un ir ļoti grūti atšķiramas. Visvieglāk var atšķirt baltsvītru krustknābi. Pārējām atšķirības ir ļoti grūti pamanāmas — nedaudz atšķirīgas galvas formas vai knābja izmērs. Līdz ar to sugu noteikšanas grūtības ir izraisījušas dažādas taksonomijas spekulācijas par tēmu, ka tās nav dažādas sugas. Visvieglāk sugas var atšķirt Ziemeļamerikā, jo tur sastopamas tikai divas sugas — egļu krustknābis un baltsvītru krustknābis, bet visgrūtāk Skotijā, kur sastopamas visas četras Eirāzijā dzīvojošās krustknābju sugas. Viens no vieglākajiem veidiem, kā atšķirt sugas ir apgūstot tēviņu riesta dziesmas.
Arī ģenētiskajos pētījumos zinātnieki līdz šim nav spējuši atrast nekādas nozīmīgas atšķirības starp krustknābju sugām, morfoloģiski atšķirīgo baltsvītru krustknābi ieskaitot. DNS atšķirības starp vienas sugas indivīdiem reizēm ir lielākas kā starp sugām, lai gan sugas savstarpēji nekrustojas. Šis atklājums novedis pie secinājuma, ka katra no sugām, lai arī ir izolēta grupa no citām sugām, ir saglabājusi morfoloģisku plastiku, kas nepieciešama sugas izdzīvošanai apstākļos, kad nav pieejamas iecienīto skujkoku sēklas un ir jābarojas ar jebkādām pieejamām sēklām. Neskatoties uz šo ģenētisko īpatnību, visas sugas ir atzīstamas par atšķirīgām sugām.[17]
Krustknābji, krustknābju ģints (Loxia) ir žubīšu dzimtas (Fringillidae) ģints, kas apvieno 6 mūsdienās dzīvojošas sugas. Tās mājo ziemeļu puslodes arktiskajā un subarktiskajā ekozonā un ir sastopamas Eirāzijā un Ziemeļamerikā. Izņēmums ir Haiti krustknābis (Loxia megaplaga), kas dzīvo tropu ekozonā Karību reģionā.
Loxia (kruisbekken) is een geslacht van zangvogels uit de vinkachtigen (Fringillidae). De volwassen mannetjes zijn overwegend rood gekleurde zangvogels. Een gemeenschappelijk kenmerk zijn de gekruiste snavelpunten; dit is een aanpassing die het de vogels gemakkelijk maakt zaden uit de kegels van coniferen te peuteren.
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Loxia (kruisbekken) is een geslacht van zangvogels uit de vinkachtigen (Fringillidae). De volwassen mannetjes zijn overwegend rood gekleurde zangvogels. Een gemeenschappelijk kenmerk zijn de gekruiste snavelpunten; dit is een aanpassing die het de vogels gemakkelijk maakt zaden uit de kegels van coniferen te peuteren.
Korsnebber (Loxia) er ei slekt i finkefamilien (Fringillidae) og består av fem arter, som sorterer under tribuset Carduelini i underfamilien Carduelinae. Tre av artene hekker i Norge. Artene særpreges av et kraftig nebb, med et over- og undernebb som krysser når nebbet er lukket. Fuglene er i hovedsak utbredt i barskogbeltet i Holarktis og i sydenforliggende områder med blandingsskog, men én art hekker også i fjellene på Hispaniola.
Noen regner også med en sjette art (L. sinesciuris), men dette savner foreløpig generell aksept.
Inndelingen og rekkefølgen av den følger HBW Alive og er i henhold til Collar, Newton & Bonan (2017).[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).[2] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle navn, men kun midlertidige beskrivelser i påvente av offisielle navn.
Korsnebber (Loxia) er ei slekt i finkefamilien (Fringillidae) og består av fem arter, som sorterer under tribuset Carduelini i underfamilien Carduelinae. Tre av artene hekker i Norge. Artene særpreges av et kraftig nebb, med et over- og undernebb som krysser når nebbet er lukket. Fuglene er i hovedsak utbredt i barskogbeltet i Holarktis og i sydenforliggende områder med blandingsskog, men én art hekker også i fjellene på Hispaniola.
Noen regner også med en sjette art (L. sinesciuris), men dette savner foreløpig generell aksept.
Multimedia w Wikimedia Commons Loxia – rodzaj ptaka z podrodziny łuskaczy (Carduelinae) w rodzinie łuszczakowatych (Fringillidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i Ameryce Północnej[3].
Długość ciała 14–20 cm, masa ciała 23–69 g[4].
Loxia: λοξος loxos – krzyżowy, ukośny. W nomenklaturze zoologicznej nazwa Loxia stosowana jest w połączeniu z różnymi ziębo-podobnymi ptakami, które zwykle odznaczają się wygiętymi lub mocno zbudowanymi dziobami[5].
Do rodzaju należą następujące gatunki[6]:
Loxia – rodzaj ptaka z podrodziny łuskaczy (Carduelinae) w rodzinie łuszczakowatych (Fringillidae).
A nu se confunda cu forfecar!
Forfecuța (Loxia) este o un gen de păsări din ordinul Passeriformes, familia Fringillidae.
Este ceva mai mare decât o vrabie, cu cele două jumătăți ale ciocului încrucișate ca niște foarfece, ceea ce o ajută să spargă semințele din conurile de brad, cu care se hrănește. Penele îi sunt de culoare cenușie bătând spre vișiniu. Masculul are culoare cărămizie, iar femela verzuie.
Cea mai cunoscută specie[Unde?] este forfecuța gălbuie (Loxia curvirostra), pasăre sedentară, de culoare gălbuie, care trăiește și în pădurile de conifere din Carpați. Prezintă particularitatea că scoate pui pe timpul iernii.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Acest articol conține text din Dicționarul enciclopedic român (1962-1966), aflat acum în domeniul public.
A nu se confunda cu forfecar!
Forfecuța (Loxia) este o un gen de păsări din ordinul Passeriformes, familia Fringillidae.
Este ceva mai mare decât o vrabie, cu cele două jumătăți ale ciocului încrucișate ca niște foarfece, ceea ce o ajută să spargă semințele din conurile de brad, cu care se hrănește. Penele îi sunt de culoare cenușie bătând spre vișiniu. Masculul are culoare cărămizie, iar femela verzuie.
Cea mai cunoscută specie[Unde?] este forfecuța gălbuie (Loxia curvirostra), pasăre sedentară, de culoare gălbuie, care trăiește și în pădurile de conifere din Carpați. Prezintă particularitatea că scoate pui pe timpul iernii.
Korsnäbbsläktet (Loxia) tillhör familjen finkar inom ordningen tättingar.
Korsnäbbarna har stora huvuden och kraftiga kroppar. Dess näbb är mycket stark och tjock, hoptryckt från sidorna och med inböjda kanter, överkäken kullrig, liksom underkäken utdragen och hakformigt böjd, så att käkspetsarna korsar varandra. Hos ungarna är näbben rak och tämligen lik andra finkars. Benen är korta, starka och försedda med långa tår med krökta, spetsiga och vassa klor. Vingarna är tämligen långa och smala, med andra till fjärde pennorna längst, stjärten kort och djupt kluven. Munvinklarna saknar borsthår. Könen är mycket olika och ungarna annorlunda tecknade än de vuxna fåglarna. Hanarna genomgår drastiska färgförändringar, huvudsakligen från gult till rött.
Korsnäbbar förekommer främst på norra halvklotet i Europa, Asien och Nordamerika. De sydligast häckande kosrnäbbarna är vissa populationer av mindre korsnäbb som förekommer så lång söderut som Centralamerika och den endemiska arten hispaniolakorsnäbb som häckar i Västindien.
Korsnäbbarna delas ofta upp i fem arter.
Hela släktets art och underartsstatus är under mycket diskussion. Vissa menar att släktet bara består av tre arter, nämligen större- mindre- och bändelkorsnäbb. Andra delar upp släktet i flera arter. Exempelvis har en häckpopulation i Idaho, som beskrivits som Loxia sinesciuris, föreslagits utgöra en egen art. Att skilja på arterna är komplicerat, och skillnaderna är främst näbbstorlek, huvudform och läte, förutom bändelkorsnäbben och hispaniolakorsnäbben som har kraftiga vita vingband. Den mindre korsnäbben delas upp i upp till ett tjugotal underarter bland annat med utgångspunkt från näbbstorlek där man funnit att större individer överlappar den större korsnäbbens näbbstorlek. Men hjälp av sonogram har man också kunnat urskilja en stor mängd populationer genom deras skilda läten.
Korsnäbbarna vistas till största delen i barrskog. Med sin starka näbb tar de skickligt ur frön ur kottar. På vintern livnär de sig ofta av insekter, bär och åtskilliga frösorter, då de gärna besöker lövskogar och trädgårdar. De är skickliga trädklättrare och använder näbben till sin hjälp för att klänga sig fram.
De olika arterna har specialiserat sig på kottar från olika träd och deras näbbar har utvecklats utifrån detta. Här följer en listning över favoritfödan för de fem arterna:
Fortplantningen tycks vara mera växlande än andra småfåglars, men vanligtvis lägger de ägg redan i slutet av februari eller början av mars. Bona som byggs redan under vintern är stora och väl sammanbyggda av granpinnar och värmeisoleras med lavar, exempelvis skägglav, och byggs gärna i barrträdskronor.
Çaprazgaga, ispinozgiller (Fringillidae) familyasından Loxia cinsinden ötücü kuş türlerine verilen ad.
Hemen hemen tümüyle iğneyapraklı ağaçların tohumlarıyla beslenen çaprazgagalar, besin kıtlığında bazen büyük göçler yaparak, olağan üreme bölgelerinin oldukça uzaklarına kadar yayılabilir.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Çaprazgaga, ispinozgiller (Fringillidae) familyasından Loxia cinsinden ötücü kuş türlerine verilen ad.
Hemen hemen tümüyle iğneyapraklı ağaçların tohumlarıyla beslenen çaprazgagalar, besin kıtlığında bazen büyük göçler yaparak, olağan üreme bölgelerinin oldukça uzaklarına kadar yayılabilir.
Шишкар (Loxia) — рід птахів родини в'юркових, включає 6 видів.
Населяють ліси Північної півкулі, живляться головним чином насінням хвойних дерев. Період гніздування може тривати протягом всього року. Характерною рисою представників роду є перехрещений наддзьобок і піддзьобок, пристосовані до витягування насіння з шишок. Довжина тіла 14 — 20 см, вага до 29 — 58 г. Дорослі самці забарвлені у червоні або помаранчеві кольори, самки — зеленого або жовтого кольору.
В Україні поширені: шишкар сосновий (L. pityopsiittacus), залітний, гарний зимовий птах північних областей; шишкар ялиновий (L. curvirostra), осілий птах Карпат, Криму і залітний — решти території; шишкар білокрилий (L. leucoptera), рідкісний залітний зимовий птах північних областей.
Це незавершена стаття з орнітології.Шишкар (Loxia) — рід птахів родини в'юркових, включає 6 видів.
Населяють ліси Північної півкулі, живляться головним чином насінням хвойних дерев. Період гніздування може тривати протягом всього року. Характерною рисою представників роду є перехрещений наддзьобок і піддзьобок, пристосовані до витягування насіння з шишок. Довжина тіла 14 — 20 см, вага до 29 — 58 г. Дорослі самці забарвлені у червоні або помаранчеві кольори, самки — зеленого або жовтого кольору.
В Україні поширені: шишкар сосновий (L. pityopsiittacus), залітний, гарний зимовий птах північних областей; шишкар ялиновий (L. curvirostra), осілий птах Карпат, Криму і залітний — решти території; шишкар білокрилий (L. leucoptera), рідкісний залітний зимовий птах північних областей.
Loxia là một chi chim trong họ Fringillidae.[1]
Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Loxia là một chi chim trong họ Fringillidae.
Различают шесть видов клестов:
Три вида клестов (L. curvirostra, L. pytyopsittacus и L. scotica), обитающих в Шотландии, были обследованы с использованием молекулярно-генетических маркеров — микросателлитов и секвенированных участков митохондриальной ДНК, однако генетической дифференциации между ними не было выявлено[1]. В то же время установлены чёткие межвидовые различия на уровне морфологии (размер клюва, обладающий высокой наследуемостью, и размер тела), издаваемых звуков и ассортативного скрещивания[2].
Различают шесть видов клестов:
Loxia curvirostra Linnaeus, 1758 — клёст-еловик, или обыкновенный клёст Loxia pytyopsittacus Borkhausen, 1793 — клёст-сосновик Loxia leucoptera Gmelin, 1789 — белокрылый клёст Loxia megaplaga Riley, 1916 — испаньолский клёст[en] Loxia sibirica Pallas, 1773 — сибирский клёст Loxia scotica Hartert, 1904 — шотландский клёст
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1973,_MiNr_1835.jpg)
