House wrens are widely known for their songs. While both sexes produce calls and songs, the males' songs are more complex. Altogether, 130 different song types are known from house wrens. Unmated males can sing for up to 10 minutes. Males with a mate often sing a "whispering song", which is very quiet, and is only sung around the time of copulation. The purpose of the quiet song may be to avoid revealing the location of his fertile mate to other males. The female sings during the first days of pairing when she responds to her mate's song.
House wrens also communicate using body language. If a predator approaches, males crouch and drop their wings, raise their back feathers, and lower their fanned-out tail.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
House wrens are a very successful species because they have benefited from forest fragmentation and other human-induced habitat changes. They are quite tolerant of pesticides, habitat alteration and nest disturbance, allowing them to live and reproduce successfully even in human populated areas. This species is protected under the U.S. Migratory Bird Act.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known adverse affects of house wrens on humans.
House wrens eat insects that may be considered to be pests by humans.
Positive Impacts: controls pest population
House wrens help to control insect populations. They also supply food for many different animals.
House wrens feed primarily on small, terrestrial insects. The independent young and adults consume mostly spiders, beetles, and bugs while the nestlings are fed mostly grasshoppers, crickets, and caterpillars. Adults feed their young and supplement their own diet with sources of calcium such as mollusk shells. House wrens forage primarily in the woodland subcanopy, in shrubs and among herbaceous ground cover.
Animal Foods: insects
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
House wrens are native to the Nearctic region. During the breeding season they live from southern Canada to southern Argentina, Chile and the Falkland Islands. They spend the winter in a narrower range; the southern limits of the United States, southwestern California east to Florida and south throughout the Gulf Coast and Mexico.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
In the wild, house wrens live in open, shrubby woodlands. However, they were named for their preference for small town and suburban backyards and human-made bird houses. Small wood-lots and forest edges are also common habitats for these birds. Human farming and towns have created more good breeding habitat for the wren by breaking forests up into small chunks. This explains why house wrens have expanded their range and their population in North America has grown. During the winter, wrens live in thickets, shrubby and brushy areas, riparian forests, and savannas in the southern United States. In Mexico, they prefer tropical evergreen and semideciduous forests.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural
The oldest known house wren lived to be at least 7 years old. It is difficult to estimate the lifespan of these birds because they do not return to the same area every year.
Range lifespan
Status: wild: 7 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 108 months.
House wrens are small, squat birds without bold or characteristic markings. They have long, curved bills and, like other wrens, perch in a characteristic posture with their tail held erect. Their heads, napes, and backs are almost uniformly brown with very fine darker brown stripes. Their throats and chests are light grey, and they may have some black, dark brown, or pinkish spots on their flanks, tails, and wings. There is a faint, white eyebrow-like stripe above their eyes.
House wrens are usually 11 to 13 cm long and weigh 10 to 12 g. Males and females are identical in coloration, but males are slightly larger in some traits.
There are about 30 recognized subspecies of Troglodytes aedon. These subspecies are differentiated by plumage shading, amount of barring on flanks, variation in wing-to-tail proportions, and vocalizations.
Range mass: 10 to 12 g.
Range length: 11 to 13 cm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry ; polymorphic
Sexual Dimorphism: sexes alike; male larger
Predators of house wrens include cats, rats, opossums, woodpeckers, foxes, owls, raccoons, squirrels, and various snakes. Adult house wrens respond to predators by chasing and striking at the predator while giving a loud, harsh alarm call.
Known Predators:
House wrens are socially monogamous, meaning that one male and one female mate together and share parental responsibilities. However, some studies have shown that males that have surplus nest sites in their territory advertise for secondary mates. About 10% of the males in one study were polygynous. Adults often switch breeding partners between the first and second brood of a season. Breeding pairs do not last for any more than one season.
Mating System: monogamous
House wrens breed between late April and early September, with the majority of clutches started in mid-late May. The males are the first to return from migration and establish territory for nesting within a few hours/days of arrival. The females return in time to complete the nest after choosing a male. Females that nest at low latitudes (including most of the U.S.) and/or low altitudes generally raise two broods per season.
House wrens nest in tree cavities, such as old woodpecker holes. They prefer cavities closer to the ground with small entrances. The male begins building the nest by placing sticks in the bottom of the cavity. When the female arrives, she finishes building the nest. The female lays a clutch of 4 to 8 (usually 6) eggs, which she incubates for about 12 days. The chicks are altricial when they hatch, and are brooded by the female. Both parents feed the chicks, which fledge after 15 to 17 days. The chicks all leave the nest within a few hours of each other. After the chicks leave the nest, both parents continue to feed them for about 13 days.
House wrens are able to breed (have reached sexual maturity) when they are 1 year old, but some first time breeders skip the regular breeding time and choose instead to breed alongside the older birds who are attempting a second clutch in a season.
Breeding interval: House wrens may raise up to two broods each breeding season.
Breeding season: House wrens breed between late April and early September.
Range eggs per season: 4 to 8.
Average time to hatching: 12 days.
Range fledging age: 15 to 17 days.
Average time to independence: 13 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 14 days.
Average eggs per season: 7.
House wren chicks are completely helpless and dependant on their parents, who both care for the young. They fledge after about 15 to 17 days and all leave the nest within a few hours of each other. The parents continue to feed them for about 13 days after they leave the nest.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female)
A small (4 ½ -5 inches) wren, the House Wren is most easily identified by its plain tan-brown back, tan breast, short tail (often held up at an angle), curved bill, and faint white eye-stripes. This species may be distinguished from the similar Carolina Wren (Thryothorus ludovicianus) by that species’ larger size and redder plumage and from Bewick’s Wren (Thryothorus ludovicianus) by that species’ larger size and brighter eye-stripes. Male and female House Wrens are similar to one another in all seasons. The House Wren breeds in southern Canada and the northern half of the United States, with other breeding populations occurring from southern Mexico and the West Indies to southern South America. In winter, populations breeding in North America winter in the southern half of the United States and northern Mexico. By contrast, tropical and South American House Wren populations are non-migratory. House Wrens inhabit a variety of semi-open habitats, including bushy fields, woodland edges, and scrub. This species has also adapted to life in well-vegetated urban and suburban areas, and its habit of nesting in artificial nest-boxes, also known as “bird houses,” has become part of this species’ English-language common name. House Wrens exclusively eat small insects. In appropriate habitat, House Wrens may be seen foraging for food on the ground or in the branches of bushes and shrubs. Birdwatchers may also listen for this species’ song, a rapid series of warbled notes. House Wrens are most active during the day.
A small (4 ½ -5 inches) wren, the House Wren is most easily identified by its plain tan-brown back, tan breast, short tail (often held up at an angle), curved bill, and faint white eye-stripes. This species may be distinguished from the similar Carolina Wren (Thryothorus ludovicianus) by that species’ larger size and redder plumage and from Bewick’s Wren (Thryothorus ludovicianus) by that species’ larger size and brighter eye-stripes. Male and female House Wrens are similar to one another in all seasons. The House Wren breeds in southern Canada and the northern half of the United States, with other breeding populations occurring from southern Mexico and the West Indies to southern South America. In winter, populations breeding in North America winter in the southern half of the United States and northern Mexico. By contrast, tropical and South American House Wren populations are non-migratory. House Wrens inhabit a variety of semi-open habitats, including bushy fields, woodland edges, and scrub. This species has also adapted to life in well-vegetated urban and suburban areas, and its habit of nesting in artificial nest-boxes, also known as “bird houses,” has become part of this species’ English-language common name. House Wrens exclusively eat small insects. In appropriate habitat, House Wrens may be seen foraging for food on the ground or in the branches of bushes and shrubs. Birdwatchers may also listen for this species’ song, a rapid series of warbled notes. House Wrens are most active during the day.
La reproducción pareciera estar regulada para que la dispersión de juveniles y la muda ocurran durante la máxima abundancia de alimentos.
Distribucion General: Se encuentra desde el sur de Canadá hasta la Tierra del Fuego. Las poblaciones norteñas invernan hacia el sur hasta el sur de México.
Durante todo el año duerme en rendijas en edificios, huecos de árboles, nichos en barrancos o racimos de banano. Los adultos siempre duermen solos y las hembras lo hacen en compañía de sus pichones ya salidos del nido.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Troglodytes aedon,[2] tamién denomináu mura común, cucarachero común, chercán, chivirín saltapared, saltapared continental norteño, soterrey cucarachero, cerrica casera, curucucha,[3] y tacuarita, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Troglodytidae, que se distribúi pola mayor parte d'América. En Rarámuri (Tarahumara): chuépari (Sierra Tarahumara, Chihuahua).
Mide aprosimao 10 cm y pesa alredor de 12 g, tien un cantar curtio y repetitivo n'ocasiones y dacuando puede llegar hasta ser melodiosu. Tanto'l machu como la fema tienen un color arena pela cabeza y bandes de les nales, rayes negres y marrones poles nales y la cola, y pol abdome marrón bien claro. Los exemplares nuevos son más escuros que los adultos.
Ye un ave inquieta de movimientos rápidos, polo xeneral siempres la ve engatando, nun volar grandes distancies anque tea en peligru.
Aliméntase d'inseutos y d'arácnidos qu'atopa nes plantes o nel suelu.
Fabrica'l so nial con camperes y plumes que los asitia en buecos nos árboles secos, teyaos, caños, etc.
Alcuéntrase n'América dende'l sur de Canadá hasta Tierra del Fueu. Les poblaciones de Norteamérica pel hibiernu migren al sur hasta Méxicu.
Habita en pacionales, xuncales, xardinos de les cases, etc.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Cantar de la cerrica criollu. '''Troglodytes aedon, tamién denomináu mura común, cucarachero común, chercán, chivirín saltapared, saltapared continental norteño, soterrey cucarachero, cerrica casera, curucucha, y tacuarita, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Troglodytidae, que se distribúi pola mayor parte d'América. En Rarámuri (Tarahumara): chuépari (Sierra Tarahumara, Chihuahua).
El caragolet comú americà[1] (Troglodytes aedon) és un ocell de la família dels troglodítids (Troglodytidae) pròxim al caragolet eurasiàtic i resident a les dues amèriques.
Habiten variats hàbitats, des de boscos, garrigues i praderies fins terres de conreu i ciutats, des de Canadà fins a la Terra del Foc. Les poblacions septentrionals passen l'hivern més cap al sud, arribant fins a Mèxic.
Els mascles construeixen, normalment a un arbre o arbust, però també en parets, un niu amb forma de tassa amb petites branquillons, afegint plomes, llana, pels, molsa i altres materials. Allí la femella pon 2-8 ous de color crema amb taques roges, que cova durant 12 - 19 dies. Els joves són alimentats pels dos pares.
És un ocell insectívor, que menja aranyes i insectes que recull del terra o les plantes.
Aquests moixons s'han classificat en tres grups principals i diferents subespècies insulars:
En la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 3.3, 2013) es descriuen 33 subespècies.
El caragolet comú americà (Troglodytes aedon) és un ocell de la família dels troglodítids (Troglodytidae) pròxim al caragolet eurasiàtic i resident a les dues amèriques.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw'r ardd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod yr ardd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Troglodytes aedon; yr enw Saesneg arno yw House wren. Mae'n perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. aedon, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r dryw'r ardd yn perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Dryw Apolinar Cistothorus apolinari Dryw Boucard Campylorhynchus jocosus
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw'r ardd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod yr ardd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Troglodytes aedon; yr enw Saesneg arno yw House wren. Mae'n perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. aedon, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Der Hauszaunkönig (Troglodytes aedon) ist eine 11–13 Zentimeter große Vogelart aus der Familie der Zaunkönige (Troglodytidae).
Der Hauszaunkönig ist wie alle Vertreter der Gattung von runder Gestalt, mit meist hochgestelltem Schwanz. Über den Augen ist ein undeutlicher weißer Überaugenstrich. Kopf, Flügel und Rücken sind fast einfarbig braun und mit feinen dunkleren Streifen gezeichnet. Kehle und Brust sind hellgrau und können schwarze, dunkelbraune oder rosa Flecken an Flanken, Schwanz und Flügeln haben. Das Körpergewicht liegt bei etwa 10 bis 12 Gramm. Es werden ca. 30 Unterarten unterschieden.
Der Hauszaunkönig besiedelt halboffene Landschaften von Kanada bis nach Südamerika, auch in Parks und Gärten menschlicher Siedlungen ist er anzutreffen. Die tropischen Formen des südlichen Mexiko werden manchmal als eigene Art, Troglodytes musculus, anerkannt. Die Vögel der Falklandinseln werden heutzutage oft als endemische Art Troglodytes cobbi betrachtet. In Nordamerika ziehen die Vögel zur Überwinterung in den südlichen Teil der USA und nach Mexiko. Von dieser Art werden mehrere Unterarten unterschieden.
Der Hauszaunkönig ernährt sich vor allem von Insekten und deren Larven, aber auch von Spinnen und Schnecken. Der Hauszaunkönig singt gewöhnlich während der Brutsaison, selten im Winter. Die Vertreter am nördlichen Verbreitungsende der Art ziehen im Winter nach Süden und die Vertreter der südlichsten Populationen ziehen im Winter nordwärts.
Der Hauszaunkönig erreicht im ersten Lebensjahr die Geschlechtsreife. Er lebt in der Regel monogam. Die Brutzeit geht vom späten April bis zum frühen September. Die Männchen dieser Art besetzten zur Brutzeit ein eigenes Revier, welches energisch gegen andere männliche Artgenossen verteidigt wird. Die Nester meist 6 bis 12, welches mit Zweigen, Gräsern, Federn und Spinnweben ausgestattet wird, baut das Männchen meist in hohlen Baumstumpfen. Dort sitz es dann und lockt interessierte Weibchen mit seinem Gesang an. Das Weibchen legt 4–9 weiße, rosa oder rot gefleckte Eier. Das Brutgeschäft übernimmt das Weibchen allein. Nach 14–15 Tagen schlüpfen die Jungen und werden hauptsächlich vom Weibchen versorgt, das Männchen hilft nur gelegentlich aus. Hauszaunkönige sind dafür bekannt, dass sie die Gelege anderer Nester zerstören, indem sie die Eier aufpicken. Weibchen, die in Playbackversuchen den vermeintlichen Gesang von Artgenossen häufiger mit eigenem Gesang beantworteten, verloren anschließend weniger Eier durch Artgenossen. Der Gesang von Weibchen wird in dieser Tierart daher als Zeichen von Konkurrenz angesehen und tritt nicht nur bei den Männchen auf.[1] Die Jungen verlassen erst im Alter von ca. 16 Tagen das Nest zum ersten Mal.
Laut IOC World Bird List sind zweiunddreißig Unterarten bekannt.[2]
Die Erstbeschreibung des Hauszaunkönigs erfolgte 1809 durch Louis Pierre Vieillot unter dem wissenschaftlichen Namen Troglodytes aëdon. Vieillot glaubte, dass Antoine-Simon Le Page du Pratz (1695?–1775) in seinem Werk Histoire de la Louisiane erstmals erwähnte. Das Typusexemplar hatte er in seiner eigenen Sammlung. Mit der Art führte Vieillot die für die Wissenschaft neue Gattung Troglodytes ein.[4][A 1][A 2] Dieser Name leitet sich von »trōglē, trōgō κτρωγλη, τρωγω« für »Höhle, nagen« und »-dutēs, duō -δυτης, δυω« für »tauchend, eintauchen« ab.[35] Der Artname »aedon« leitet sich aus griechischen Mythologie ab von Aëdon, die in eine Nachtigall verwandelt wurde. So heißt »aēdōn, aēdonos αηδων, αηδονος« auch »Nachtigall«.[36] »Parkmanii« wurde zu Ehren von dem Arzt und Geschäftsmann George Parkman (1791–1849) vergeben,[3] »cahooni« zu Ehren von John Cyrus Cahoon (1863–1891)[5] und »beani« zu Ehren von Tarleton Hoffman Bean (1846–1917).[9] »Guadeloupensis« bezieht sich auf Guadeloupe,[13] »martinicensis« auf Martinique,[15] »grenadensis« auf Grenada,[18] »tobagensis« auf Tobago,[19] »columbae« auf Kolumbien,[23] »bonariae« auf Buenos Aires,[27] »puna« auf die Puna[28] »carabayae« auf die Provinz Carabaya,[30] »atacamensis« auf die Región de Atacama[33] und »chilensis« auf Chile.[34] »Rex, regis« steht für »König« von »regere« für »regieren«. Der name könnte aufgrund der rötlicheren Färbung oder der größeren Körpergröße gegenüber der Nominatform gewählt worden sein.[37] »Brunneicollis« ist ein lateinisches Wortgebilde aus »brunneus, brunius« für »-collis, collum« für »-kehlig, -nackig, Nacken«.[38] »intermedius« aus »inter« für »dazwischen, inmitten« und »medius« für »Mitte«,[39], »peninsularis« aus »paene« für »fast« und »insula« für »Insel«[40] »pallidipes« aus »pallidus, pallere« für »blass, bleich sein« und »pes, pedis« für »Fuß«[41] und »inquietus« aus »in-« für »nicht« und »quietus, quiet, quies, quietis« für »ruhig, gelassen, still«[42] »Carychrous« hat seinen Ursprung in »caryon καρυον« für »Walnuss« und »chroa, chroas χροα, χροας« für »Aussehen, Farbe«,[43] »mesoleucus« in »mesos μεσος« für »Hälfte, Mitte« und »leukos λευκος« für »weiß«,[44] »atopus« in »a- α-« für »nicht« und »topos τοπος« für »Platz, Position«.[45] »Rufescens« leitet sich vom lateinischen »rufescens, rufescentis, rufescere, rufus« für »rötlich, rot werden, rot« ab,[46], »effutitus« von »effutitius, effutire« für »plappernd, schnatternd, plappern« ab[47], »striatulus« von »striatus, striare, stria« für »gestreift, streifen, Furche«[48], »clarus« für »klar, hell«[49], »albicans« von »albicare, albus« für »weiß machen, weiß«[50] »musculus« von »mus, muris« für »Maus«[51] und »audax« von »audacis, audere« für »wagemutig, wagen«[52] Schließlich ist »musicus« das lateinische Wort für »musikalisch« bzw. vom griechischen »mousikos, mousikē μουσικος, μουσικη« für »musikalisch, harmonisch, Musik«[51] und »tecellatus, tessella tessera« für »mosaikartig, Mosaiksteine, Quadrate« bzw. »tessares τεσσαρες« für »vier«.[53]
Obwohl diese Art insgesamt noch sehr häufig vorkommt und von der IUCN insgesamt als (Least Concern) nicht gefährdet eingestuft wird, sind die Unterarten auf den Inseln Martinique und Guadeloupe (Critically Endangered) vom Aussterben bedroht bzw. (Extinct) schon ausgestorben.
Der Hauszaunkönig (Troglodytes aedon) ist eine 11–13 Zentimeter große Vogelart aus der Familie der Zaunkönige (Troglodytidae).
Masakaragua´i niko ha´e guyra´imi ndopytáiva peteĩ hendápe. Oje´e avei chupe Kuruvita térã Kuruvi. Oiko ogaháre ha avei oĩ hesaitéva. Masakaragua´i jajuhu avei Európape. Amérika yvýpe oĩ hetaitereí, a katu umi tenda ro´y hárupi sa´i nung ajajuhu.
Masakaragua´í ningo okaru yso ha panambi´i umívare ha ojaitypo yvyrakuápe. Oguerekokuaá 4 térã 5 ta´ýra. Jepive oiko mokõi masakaragua´i oñondive ha opurahei joivy.
The house wren (Troglodytes aedon) is a very small bird of the wren family, Troglodytidae. It occurs from Canada to southernmost South America, and is thus the most widely distributed native bird in the Americas.[2] It occurs in most suburban areas in its range and it is the single most common wren. Its taxonomy is highly complex and some subspecies groups are often considered separate species. The name troglodytes means "hole dweller", and is a reference to the bird's tendency to disappear into crevices when hunting insects or to seek shelter.
The house wren was formally described in 1809 by the French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot under the current binomial name Troglodytes aedon.[3] The specific epithet is from the Ancient Greek aēdōn meaning "nightingale".[4] The type locality was designated as New York City by Harry Oberholser in 1934.[5][6]
There are 32 recognised subspecies.[7] These are sometimes divided into three distinct groups and one or several distinct island-endemic subspecies. Some or all of these are sometimes considered as distinct species.
It has also been suggested that the taxa from the Lesser Antilles represent one or more separate species, but there is less agreement as to their subdivision, because as far as they have been studied to date, there is little clear biogeographical structure among these populations.[8]
Three additional taxa from more oceanic islands have traditionally been included in the house wren, but are now considered as separate species:[7]
Adult house wrens are about 11 to 13 cm (4.3 to 5.1 in) long, with a 15 cm (5.9 in) wingspan and weigh about 10 to 12 g (0.35 to 0.42 oz).[9] Among standard measurements, the wing chord is 4.7 to 5.3 cm (1.9 to 2.1 in), the tail is 3.9 to 4.4 cm (1.5 to 1.7 in), the culmen is 1.1 to 1.3 cm (0.43 to 0.51 in) and the tarsus is 1.6 to 1.8 cm (0.63 to 0.71 in).[2] The subspecies vary greatly, with upper parts ranging from dull greyish-brown to rich rufescent-brown, and the underparts ranging from brown, over buff and pale grey, to pure white. All subspecies have blackish barring to the wings and tail, and some also to the flanks. All subspecies show a faint eye-ring and eyebrow and have a long, thin bill with a blackish upper mandible, and a black-tipped yellowish or pale grey lower mandible. The legs are pinkish or grey. The short tail is typically held cocked.[10]
This bird's rich bubbly song is commonly heard during the nesting season but rarely afterwards. There is marked geographical variation in the song, though somewhat more gradual than in the bird's outward appearance that can strikingly differ, e.g., on neighboring islands in the Caribbean.[8] Birds from far north and south of the species' range nonetheless have songs that differ markedly.[11]
Northern house wren song recorded in Rondeau Provincial Park (Ontario, Canada)
Southern house wren, São Paulo Botanic Garden (Brazil)
Southern house wren song recorded in Petropolis (Rio de Janeiro, Brazil)
Northern house wren
San Luis Obispo (California, USA)
Northern house wren recorded at Richardson Nature Center, Bloomington, Minnesota
In North America, the house wren is thought to achieve the highest density in floodplain forests in the western great plains where it uses woodpecker holes as nesting sites. In South and Central America it can be found in virtually any habitat and is, as indicated by its common name, often associated with humans. North American birds migrate to the southern United States and Mexico for winter. Most return to the breeding grounds in late April to May, and leave for winter quarters again around September to early October.[12] These birds forage actively in vegetation. They mainly eat insects such as butterfly larvae, beetles and bugs,[13] also spiders and snails. Southern house wrens rarely attend mixed-species feeding flocks.[14]
The nesting habits do not seem to differ significantly between the northern and southern house wrens. They usually construct a large cup nest in various sorts of cavities, taking about a week to build. The nest is made from small dry sticks and is usually lined with a variety of different materials. These include: feather, hair, wool, spider cocoons, strips of bark, rootlets, moss, and trash. The male wren finds dry sticks, which he adds to the nest. Once he is done, the female inspects the nest; but if she does not approve of the construction, she will throw any unwanted sticks to the ground. After this process, the female lines the nest. Nest cavities are usually a few meters above ground at most,[15][16] but occasionally on cliffs as high up as 15 m (49 ft) and more at least in southern populations; they may be natural or man-made, often using bird houses.
House wrens are feisty and pugnacious animals considering their tiny size. They are known to occasionally destroy the eggs of other birds nesting in their territory by puncturing the eggshell. Females that sang more songs to conspecifics that were simulated by playback lost fewer eggs to ovicide by other wrens. Female bird song in this species is, therefore, thought to have a function in competition and is not only displayed by males.[17] They are also known to fill up other birds' nests within its territory with sticks to make them unusable.[18]
Depending on the exact population, the house wrens' clutch is usually between two and eight red-blotched cream-white eggs,[19] weighing about 1.4 g (0.05 oz) each and measuring c.17 and 13.4 mm (0.67 and 0.53 in) at the widest points. Only the female incubates these, for around 12–19 days,[19] and she will every now and then leave the nest for various reasons. While she is on the nest, the male provisions her with food. The young, which like all passerines hatch almost naked and helpless, take another 15–19 days or so to fledge[20]. They are being fed by both parents, and need plenty of food given their tiny size (see also Bergmann's Rule). As the young near fledging, the parents spend much of their time procuring food for them. Brood loss due to predation was found to be light in the Southern Andean Yungas, with predation of nestling young being almost insignificant.[21] Known predators of house wrens at the nest include cats, rats, opossums, woodpeckers, foxes, raccoons, squirrels, snakes and owls. Adults away from the nests can usually avoid these predators although both small hawks and owls occasionally take free-flying adult wrens.[22]
Migrant populations are nesting within 6 weeks of returning from winter quarters, leaving theoretically time for a second brood.[12][23] In the subtropical montane forest of northwestern Argentina and similar habitat, the southern house wren breeds in the rainy summer months from late October to late December.[21]
In Washington, D.C. area, house wren parents made significantly more feeding trips per hour in suburban backyards compared to rural backyards. Yet rural nestlings grew at a faster rate than their suburban counterparts. In addition, suburban parents spent less time brooding (sitting on the nest) compared to rural parents. Such results suggest that suburban backyard habitats offer house wrens food for nestlings that is inferior in either quality or quantity to what rural habitats offer. Food items may, for example, be smaller in suburban habitats, and force adults to make more trips to the box.[24]
In South Temperate Argentina, southern house wrens dispersed more frequently between-seasons than within a season, with females dispersing more often than males. Widowed and single males dispersed more frequently than paired males, whilst within-season divorce increased the breeding success of females but not males.[25]
The house wren may have been displaced somewhat in some northern parts of its range by the introduction of the house sparrow, but is still common and widespread throughout most of the Americas. It is not considered threatened by the IUCN,[1] though this would certainly not hold true for several of the island population if they turn out to be true species.
Some taxa, especially from the Lesser Antilles, are rare and highly endangered or possibly already extinct. Several factors seem to have contributed to a varying degree to the decline of these birds, namely habitat destruction, predation by introduced mongooses, and hurricanes:
The Saint Vincent house wren (Troglodytes aedon musicus) of Saint Vincent was close to extinction in the mid-late 20th century; it has since recovered and today is not uncommon.[8]
As remarked above, these are variously placed in T. musculus if that is considered distinct, or as one or several distinct species.
John James Audubon illustrates the house wren in Birds of America (published, London 1827–38) as Plate 83. The image was engraved and colored by the Robert Havell, London workshops. The limited 1985 edition by Audubon is available for purchase at the New York History Society.[26]
Troglodytes Aedon was one of the two pets of King Friday the XIII in Mister Rogers' Neighborhood. Trog, as the King called him, was a wooden wren on a stick, and Trog had his own song. King Friday's other pet was a mockingbird (a wooden mockingbird on a stick) named Mimus Polyglottos (see Neighborhood of Make-Believe).
Brazilian footballer Garrincha earned his nickname from one of the names the house wren has in Rio de Janeiro.[27]
The house wren (Troglodytes aedon) is a very small bird of the wren family, Troglodytidae. It occurs from Canada to southernmost South America, and is thus the most widely distributed native bird in the Americas. It occurs in most suburban areas in its range and it is the single most common wren. Its taxonomy is highly complex and some subspecies groups are often considered separate species. The name troglodytes means "hole dweller", and is a reference to the bird's tendency to disappear into crevices when hunting insects or to seek shelter.
La Domtroglodito, Troglodytes aedon, estas tre eta kantobirdo de la familio de trogloditoj nome, Trogloditedoj. Ili loĝas el Kanado al la plej suda Sudameriko, kaj en plej parto de ĉeurbaj areoj de sia teritorio ĝi estas la ununura plej komuna troglodito. Ties taksonomio estas tre komplika kaj kelkaj subspecioj aŭ ties grupoj estas ofte konsiderataj kiel separata specio.
Plenkreskuloj estas 11-13 cm longaj kaj pezas ĉirkaŭ 12 g. Kelkaj subspecioj ege varias, pro supraj partoj gamantaj el grizecbruna al tre rufbruna, kaj la subaj partoj gamas el brunaj, tra sablokoloraj kaj palgrizaj, al tute blankaj. Ĉiuj subspecioj havas nigrecan striadon en flugiloj kaj vosto kaj kelkaj ankaŭ en flankoj. Ĉiuj subspecioj montras nuancan okulringon kaj superokulan markon kaj havas longan, maldikan bekon kun nigreca supra makzelo, kaj nigrapintan flavecan aŭ palgrizan suban makzelon. La gamboj estas rozecaj aŭ grizaj. La mallonga vosto estas tipe levata.
La tre vigla kanto de tiu birdo estas komune aŭdata dum la reprodukta sezono, sed rare poste. Estas tre markata geografia variado en tiu kanto, kvankam iom pli laŭgrada ol ĉe la ekstera aspekto de la birdoj kiuj povas ege diferenciĝi eĉ en najbaraj insuloj en Karibio[1]. Birdoj el nordaj kaj sudaj teritorioj de la specio ne havas kantojn kiuj diferenciĝas marke.
La Domtroglodito estas kutime dividita en tri diversaj grupoj de subspecioj kaj unu aŭ kelkaj distingaj insulendemiaj subspecioj. Kelkaj aŭ ĉiuj el tiuj estas ofte konsiderataj diferencaj specioj:
Oni sugestis ankaŭ, ke la taksonoj el Malgrandaj Antiloj reprezentas unu aŭ pliajn separatajn speciojn, sed estas malmulta interkonsento pri tiu subdivido, ĉar pro la ĝisnunaj studoj, estas malmulta klara biogeografia strukturo inter tiuj populacioj.
Norda domtroglodito ĉe Provincia Parko Rondeau, Ontario (Kanado)
Suda domtroglodito ĉe Petropolis, ŝtato de Rio de Ĵanejro (Brazil)
Oni inkludas tradicie tri aldonajn taksonojn el pli oceanaj insuloj en la Domtroglodito, sed ili estas pli kaj pli konsiderataj separataj specioj:
La Sokora troglodito estas tre distinga formo, kiu ŝajnas miksaĵo inter Domtroglodito kaj Bevikka troglodito (Thryomanes bewickii).
En Nordameriko, la Domtroglodito havas la plj altan densecon en inundaj arbaroj de la okcidentaj grandaj ebenaĵoj kie ili uzas nestotruojn de pegoj. En Suda kaj Centrameriko ili povas troviĝi en preskaŭ ĉiu ajn habitato kaj, kiel indikas ĝia komuna nomo, ofte asocia kun homoj. Nordamerikaj birdoj migras al suda Usono kaj Meksiko por vintrumi. Plej parto revenas al la reproduktaj teritorioj el malfrua aprilo al majo, kaj foriras al vintraj teritorioj ĉirkaŭ septembro al frua oktobro[2]. Tiuj birdoj manĝas aktive inter vegetaĵaro. Ili manĝas ĉefe insektojn krom larvoj de papilioj, araneoj kaj helikoj. Sudaj domtrogloditoj rare aliĝas al manĝantaroj de miksitaj specioj[3].
La reprodukta kutimaro ŝajne ne multe diferenciĝas almenaŭ inter la nordaj kaj la sudaj Domtrogloditoj. Ili kutime konstruas grandan tasforman neston en variaj tipoj de kavaĵoj dum ĉirkaŭ unu semajno. La nesto estas farita el etaj sekaj bastonetoj kaj estas kutime kovrita el vario de diversaj materialoj. Tiuj inkludas jenon: plumo, haroj, lano, aranelarvoj, arboŝeleroj, radikeroj, musko, kaj rubaĵoj. La masklo trovas unue sekajn bastonetojn, kiujn li aldonas al la nesto. Poste la ino inspektas la neston; sed se ŝi malaprobas la konstruaĵon, ŝi forĵetos la nedeziratajn bastonetojn grunden. Poste la ino kovras la neston. Nestokavaĵoj estas kutime nur kelkajn metrojn supergrunde, sed foje en klifoj ĝis 15 m kaj plie almenaŭ en suda populacioj; ili povas esti ĉu naturaj ĉu homfaritaj, ofte uzante nestoskatolojn.
Domtrogloditoj estas luktemaj animaloj se konsideri ĝian malgrandon. Oni scias, ke ili foje detruas la ovojn de aliaj birdoj kiuj reproduktas en sia teritorio per pikado de la ovokonko. Oni scias ankaŭ, ke ili plenigas la nestojn de aliaj birdoj en siaj teritorioj per bastonetoj por malebligi ties uzadon.
Depende de la preciza populacio, la ovodemetado de la Domtroglodito estas kutime inter 2 kaj 8 ruĝmakulitaj kremoblankaj ovoj,[4] kiuj pezas po ĉirkaŭ 1.4 g kaj mezuras ĉirkaŭ 17 kaj 13.4 mm je la plej larĝaj pintoj. Nur la ino kovas la ovojn, dum ĉirkaŭ 12-19 tagoj,[4] kaj ŝi povos lasi la neston pro diversaj kialoj. Dum ennestado la masklo havigas ŝin per manĝaĵoj. La idoj, kiel ĉiuj paserinoj eloviĝas preskaŭ nudaj kaj senhelpaj, kaj elnestiĝo okazos nur post kromaj 15-19 tagoj. Ili estas manĝigataj de ambaŭ gepatroj, kaj necesas multe da manĝaĵo pro ties ega malgrando (vidu artikolon pri Regulo de Bergmann).
Migrantaj populacioj reproduktas 6 semajnojn antaŭ la reveno al la vintraj teritorioj, kio lasus teorie tempon por dua ovodemetado[5]. En subtropikaj montarbaroj de nordokcidenta Argentino kaj similaj habitatoj, la Suda troglodito reproduktiĝas en la pluva somero el oktobro al malfrua decembro[6].
La Domtroglodito povas esti dismovitaj el kelkaj nordaj partoj de sia teritorio pro la invado de Dompaseroj, sed ĝi estas ankoraŭ komuna kaj disvastigata en plej parto de Ameriko. Ĝi ne estas konsiderata kiel Minacata de la IUCN[7], kvankam tio povus esti necerta se kelkaj el la insulaj populacioj iĝas certaj specioj.
Kelkaj taksonoj, ĉefe el la Malgrandaj Antiloj, estas raraj kaj tre endanĝeritaj aŭ eble jam formortintaj. Kelkaj faktoroj ŝajne kontribuis je varia grado al malpliiĝo de tiuj birdoj, nome habitatodetruado, predado de enmetitaj Mungotedojs, kaj uraganoj:
La Sakntavincenta troglodito (Troglodytes aedon musicus) de Sankta Vincento estis proksime al formorto post la mezo de la 20a jarcento; de tiam ĝi estis rekovrata kaj nuntempe ne estas nekomuna
Kiel indikite supre, tiuj estas varie lokitaj en T. musculus se oni konsideras ĝin distinge, aŭ kiel unu aŭ kelkaj distingaj specioj.
Ties malgrandego kaj trokonfido kaj kuraĝo igas ke la Domtroglodito estas tre ŝatata birdo por multaj lokanoj. Domtrogloditoj povas esti kuraĝigitaj nestumi en ĝardenoj en sia teritorio per oferto de nestoskatoloj kun sufiĉe malgranda enirtruo por eviti konkurencajn skatolnestantoj.
John James Audubon pentris la Domtrogloditon en Birds of America (publikita en Londono 1827-38) kiel Plato 83. La bildo estis gravurita kaj kolorigita de Robert Havell, de Londona ateliero. La originala akvarelo de Audubon estis aĉetita de la New York History Society (Novjorka Historia Asocio) kie ĝi restas ĝis nuntempe (Januaro de 2009).
La Domtroglodito, Troglodytes aedon, estas tre eta kantobirdo de la familio de trogloditoj nome, Trogloditedoj. Ili loĝas el Kanado al la plej suda Sudameriko, kaj en plej parto de ĉeurbaj areoj de sia teritorio ĝi estas la ununura plej komuna troglodito. Ties taksonomio estas tre komplika kaj kelkaj subspecioj aŭ ties grupoj estas ofte konsiderataj kiel separata specio.
Troglodytes aedon es una especie de ave paseriforme de la familia Troglodytidae, que se distribuye por la mayor parte de América.[2]
El epíteto específico aedon significa "ruiseñor", y hace referencia a su canto.[3]
El Troglodytes aedon es llamado ratona o ratona común en Argentina, Bolivia, Paraguay y Uruguay, corruíra en Brasil, chercán o chercán común en Chile, cucarachero Común en Colombia, Perú y Venezuela, soterrey cucarachero en Costa Rica, soterrey criollo en Ecuador, house wren en Estados Unidos, cucharero en Honduras, Chivirín Saltapared o Saltapared Común en México, chochín casero en Nicaragua, y sotorrey común en Panamá.[4]
Es un pájaro pequeño, rechoncho y de cola estrecha. Mide aproximadamente 10 cm y pesa alrededor de 12 g. Tanto el macho como la hembra tienen el plumaje de las partes superiores de color pardo, con listado negro en las alas y las cola. Sus partes inferiores son de tonos marrones más claros, haciéndose más claros hacia el vientre. Además presenta listado pardo más oscuro en los flancos y zona subcaudal. Los ejemplares jóvenes son más oscuros que los adultos.
Tiene un canto corto y repetitivo en ocasiones y, a veces, puede llegar hasta ser melodioso.
Es un ave inquieta de movimientos rápidos, por lo general siempre se la ve trepando, no vuela grandes distancias aunque esté en peligro.
Se alimenta de insectos y de arácnidos que encuentra en las plantas o en el suelo.
Fabrica su nido con pastos y plumas que los coloca en huecos en los árboles secos, tejados, caños, etc.
Se la encuentra en América desde el sur de Canadá hasta Tierra del Fuego. Las poblaciones de Norteamérica en invierno migran al sur hasta México.
Habita en pastizales, juncales, jardines de las casas, etc.
Troglodytes aedon es una especie de ave paseriforme de la familia Troglodytidae, que se distribuye por la mayor parte de América.
Troglodytes aedon Troglodytes generoko animalia da. Hegaztien barruko Troglodytidae familian sailkatua dago.
Troglodytes aedon Troglodytes generoko animalia da. Hegaztien barruko Troglodytidae familian sailkatua dago.
Pihapeukaloinen (Troglodytes aedon)[2] on peukaloisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Pihapeukaloista tavataan lähes koko Etelä- ja Keski-Amerikassa sekä Meksikossa ja suuressa osassa Yhdysvaltoja sekä Kanadan eteläosissa. Sen levinneisyysalueen pinta-ala on noin 21 500 000 km2. Lajin kannaksi on arvioitu yli 50 miljoona yksilöä, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Pihapeukaloinen (Troglodytes aedon) on peukaloisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Troglodytes aedon
Le Troglodyte familier (Troglodytes aedon) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Troglodytidae.
Cet oiseau vit exclusivement sur le continent américain, depuis le 60e parallèle nord jusqu'à la terre de Feu[1].
Troglodytes aedon
Petite maison pour un troglodyte familier en baie de Jamaica.Le Troglodyte familier (Troglodytes aedon) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Troglodytidae.
Lo scricciolo delle case (Troglodytes aedon Vieillot, 1809) è un uccello canoro della famiglia Troglodytidae.[2] Lo si trova dal Canada sino all'estremo Sud America, ed è il più comune scricciolo nelle aree suburbane del Nuovo Mondo.
Gli adulti sono lunghi 11.5 cm e pesano 12 g. L'aspetto esteriore delle varie sottospecie è molto vario, con il dorso che varia dal grigio-marrone opaco sino al rosso-marrone intenso e l'addome variante dal marrone, passando per il grigio acceso o pallido, sino al bianco puro. Tutte le sottospecie hanno bande nerastre sulle ali e sulla coda ed alcune specie anche sui fianchi. Tutte le sottospecie hanno vaghe sopracciglia e anelli oculari, un becco lungo e sottile con la mandibola superiore nerastra e quella inferiore giallastra o grigio chiaro con la punta nera. Le gambe sono rosa o grigie.
Il canto vivace di questo uccello può essere molto facilmente sentito durante la stagione riproduttiva, ma raramente nel resto dell'anno. C'è una marcata differenza nel canto a seconda della regione geografica benché essa sia più graduale della variazione dell'aspetto esteriore. Gli uccelli dell'estremo nord e sud hanno comunque differenze marcate nei canti.
Questi uccelli cacciano insetti, larve di farfalla, ragni e lumache.
Le abitudini nidificatrici non sembrano differire significativamente tra lo scricciolo delle case settentrionale e quello meridionale. Essi costruiscono usualmente un largo nido a coppa in vari tipi di cavità, impiegandoci circa una settimana. Il nido è situato come minimo a qualche metro dal suolo ma occasionalmente può essere, almeno nelle specie meridionali, anche costruito su scogliere alte anche più di 15 m. Le cavità possono essere naturali o artificiali e talvolta risultano posti inusuali.
Gli scriccioli delle case sono animali tenaci e aggressivi considerate le loro dimensioni ridotte. Occasionalmente possono distruggere le uova di altri uccelli nidificanti nel loro territorio rompendone i gusci. È anche noto che possano riempire il nido di altri uccelli nel loro territorio con bastoncini per renderlo inutilizzabile.
La nidiata tipica di uno scricciolo delle case è da tre a sei uova color crema chiazzate di rosso pesanti 1,4 g ciascuna, misurando ai massimi 17 mm di lunghezza e 13,4 mm di larghezza. Solo la femmina le cova per circa 14-16 giorni. Quando nel nido, il maschio fornisce alla femmina il cibo. I piccoli, che come tutti i passeriformi nascono implumi e indifesi, impiegano dai 15 ai 19 gironi per lasciare il nido. I pulcini sono nutriti da entrambi i genitori e necessitano molto cibo a causa delle ridotte dimensioni (regola di Bergmann). Man mano che si avvicinano all'indipendenza, i genitori impiegano la maggior parte del loro tempo procacciandogli cibo. La perdita di figli dovuti alla predazione è risultata essere quasi insignificante.
Le popolazioni migranti nidificano sei settimane dopo il ritorno dalle località di svernamento, lasciando teoricamente il tempo per una seconda nidiata. Nelle foreste montane subtropicali della Argentina nordoccidentale e habitat simili, lo scricciolo delle case meridionale si riproduce nei mesi estivi piovosi da ottobre fino ai primi di dicembre.
Nel nord America lo scricciolo delle case raggiunge la massima densità popolativa nelle foreste i letti dei fiumi nelle grandi pianure occidentali, dove usa i fori creati dai picchi come nidi. Nella America centrale e del sud esso può essere trovato praticamente in ogni habitat e, come indicato dal suo nome comune, spesso convive con l'uomo. Gli esemplari del nord America migrano verso gli Stati Uniti meridionali e il Messico per l'inverno. La maggior parte ritorna alle aree riproduttive nel tardo aprile o maggio, e parte a settembre od ottobre.
Il Congresso Ornitologico Internazionale (settembre 2013) considera valide le seguenti sottospecie:[2]
Tre specie provenienti da altre isole oceaniche erano originariamente considerate come sottospecie di T. aedon, ma ora sono ritenute specie separate:
Si tratta di una specie molto comune e con un areale estremamente ampio, classificato dalla IUCN Red List come specie a rischio minimo (Least Concern).[1]
La sottospecie Troglodytes aedon martinicensis, endemica della Martinica, si è estinta nel XIX secolo.[2]
Alcune sottospecie, specialmente quelle delle Piccole Antille, sono rare e altamente minacciate:
Le sue piccole dimensioni e la sua confidente e audace natura fanno dello scricciolo delle case un animale ben voluto. Gli scriccioli delle case possono nidificare nei giardini, nei limiti del loro areale, se gli si offre un nido artificiale con l'ingresso abbastanza piccolo da non provocare rivalità con altre specie comuni.
Lo scricciolo delle case (Troglodytes aedon Vieillot, 1809) è un uccello canoro della famiglia Troglodytidae. Lo si trova dal Canada sino all'estremo Sud America, ed è il più comune scricciolo nelle aree suburbane del Nuovo Mondo.
Troglodytes aedon species avium est generis Troglodytum, familiae Troglodytidarum, ordinis Passeriformium. Habitat Americam septentrionalem, regionem orientalem Canadae et Civitatum Foederatarum Americae. Subspecies T. a. musculus habitat Americam centralem et meridionalem.
Troglodytes aedon species avium est generis Troglodytum, familiae Troglodytidarum, ordinis Passeriformium. Habitat Americam septentrionalem, regionem orientalem Canadae et Civitatum Foederatarum Americae. Subspecies T. a. musculus habitat Americam centralem et meridionalem.
Cantus troglodytes in Canada Rondeau Provincial Park, Ontario (Canada)De noordelijke huiswinterkoning (Troglodytes aedon) is een vogel uit de familie winterkoningen (Troglodytidae), en een bekende verschijning in veel Amerikaanse tuinen.
Het is een vrij fors lid van de familie van de winterkoningen (ca 12 centimeter lang en 11 gram zwaar). De vogel is roestbruin tot grijzig, met lichte onderdelen en dwarsstrepen op en onder zijn staart.
Als alle leden van de familie zoekt hij met zijn lange dunne snavel naar voedsel in spleten. Hij eet naast insecten en spinnen ook wel fruit.
De zang is vrij gevarieerd met een serie murmelende dalende trillers en ratels. Als alle winterkoningen kan hij vocaal flink van zich afbijten met een stem die een grotere vogel niet zou misstaan.
In het voorjaar maakt het mannetje daar gebruik van om een vrouwtje aan te trekken. Hij legt op een aantal plaatsen -meest boomholtes of nestkastjes- het fundament van een nest met wat takjes. Het vrouwtje kiest dan welke plek ze het liefste heeft en stoffeert het met veertjes en ander materiaal. Er zijn meestal twee broedsels per seizoen en de tweede leg kan best van een ander mannetje zijn.
De vogel komt voor in een groot deel van Noord-Amerika, noordelijk tot in Alberta. 's Winters trekt deze winterkoning naar de zuidelijke staten van de Verenigde Staten en Mexico. De noordelijke huiswinterkoning komt voor in verschillende type leefgebieden zoals bossen in uiterwaarden, maar ook in buitenwijken van steden. Het is de meest voorkomende soort winterkoning in Noord-Amerika.
De soort telt 33 ondersoorten:
De noordelijke huiswinterkoning heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Mogelijk gaat de soort in aantal vooruit. Om deze redenen staat deze soort winterkoning als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe noordelijke huiswinterkoning (Troglodytes aedon) is een vogel uit de familie winterkoningen (Troglodytidae), en een bekende verschijning in veel Amerikaanse tuinen.
Hussmett (Troglodytes aedon) er ein mykje liten songfugl i gjerdesmettfamilien, Troglodytidae. Leveområdet er frå Canada i nord ned til sørlegste Sør-Amerika, og fuglen finst i dei fleste forstadsområde eller område med folkesetnad der han ofte den mest vanlege gjerdesmettarten. Taksonomien er særs kompleks og nokre grupper av underartar vert ofte sett på som sjølvstendige artar.
Vaksne hussmettar er 11-13 cm lange og veg ca 12 gram. Utsjånaden varierer sterkt, avhengig av underart. Oversida kan vere alt frå kjedeleg gråbrun til rik raudbrun, og undersida spenner frå brun, over brungul og bleik grå, til heilt kvit. Alle underartar har mørke tverrstriper på venger og hale, og somme også på kroppsidene. Alle underartar viser ein svak augering og ein augebrun. Nebbet er langt, smalt med mørkt overnebb, og eit gulaktig eller bleikgrått undernebb, svart på spissen. Beina er rosa eller grå. Den korte halen er vanlegvis reist opp.
Ein høyrer ofte den kraftige, boblande songen i hekkesesongen, men sjeldan etterpå. Det er markerte geografiske variasjonar i song, men noko meir moderat enn det variasjonen i utsjånad skulle tilseie. Fuglar lengst sør har likevel song som skil seg markant frå dei lengst nord.
Nordleg underart, lydopptak frå Rondeau Provincial Park i Ontario i Canada.
Sørleg underart, lydopptak frå Petropolis i delstaten Rio de Janeiro i Brasil.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Hussmett Hussmett (Troglodytes aedon) er ein mykje liten songfugl i gjerdesmettfamilien, Troglodytidae. Leveområdet er frå Canada i nord ned til sørlegste Sør-Amerika, og fuglen finst i dei fleste forstadsområde eller område med folkesetnad der han ofte den mest vanlege gjerdesmettarten. Taksonomien er særs kompleks og nokre grupper av underartar vert ofte sett på som sjølvstendige artar.
Vaksne hussmettar er 11-13 cm lange og veg ca 12 gram. Utsjånaden varierer sterkt, avhengig av underart. Oversida kan vere alt frå kjedeleg gråbrun til rik raudbrun, og undersida spenner frå brun, over brungul og bleik grå, til heilt kvit. Alle underartar har mørke tverrstriper på venger og hale, og somme også på kroppsidene. Alle underartar viser ein svak augering og ein augebrun. Nebbet er langt, smalt med mørkt overnebb, og eit gulaktig eller bleikgrått undernebb, svart på spissen. Beina er rosa eller grå. Den korte halen er vanlegvis reist opp.
Ein høyrer ofte den kraftige, boblande songen i hekkesesongen, men sjeldan etterpå. Det er markerte geografiske variasjonar i song, men noko meir moderat enn det variasjonen i utsjånad skulle tilseie. Fuglar lengst sør har likevel song som skil seg markant frå dei lengst nord.
Nordleg underart, lydopptak frå Rondeau Provincial Park i Ontario i Canada.
Sørleg underart, bilete frå botanisk hage i São Paulo i Brasil.
Sørleg underart, lydopptak frå Petropolis i delstaten Rio de Janeiro i Brasil.
Hussmett (Troglodytes aedon) er en veldig liten sangfugl i gjerdesmettfamilien, Troglodytidae. Leveområdet er fra Canada i nord ned til det sørligste Sør-Amerika, og finnes i de fleste forstadsområdene eller område med bosetning der den ofte er den mest vanlige gjerdesmettarten. Taksonomien er vedlig kompleks og noen grupper av underarter blir ofte sett på som selvstendige arter.
Voksne hussmetter er 11-13 cm lange og veier ca 12 gram. Utseende varierer sterkt, avhengig av underart. Oversida kan være alt fra kjedelig gråbrun til rik rødbrun, og undersida spenner fra brun, over brungul og bleik grå, til helt hvit. Alle underarter har mørke tverrstriper på vinger og hale, og noen også på kroppsidene. Alle underarter viser en svak øyering og øyebryn. Nebbet er langt, smalt med mørkt overnebb, og et gulaktig eller bleikgrått undernebb, svart på spissen. Beina er rosa eller grå. Den korte halen er vanligvis reist opp.
En hører ofte den kraftige, boblende sangen i hekkesesongen, men sjelden etterpå. Det er markerte geografiske variasjoner i sang, men noe mer moderat enn det variasjonen i utseende skulle tilsi. Fugler lengst sør har likevel sang som skiller seg markant fra de lengst nord.
Nordlig underart, lydopptak fra Rondeau Provincial Park i Ontario i Canada.
Sørlig underart, lydopptak fra Petropolis i delstaten Rio de Janeiro i Brasil.
Hussmett (Troglodytes aedon) er en veldig liten sangfugl i gjerdesmettfamilien, Troglodytidae. Leveområdet er fra Canada i nord ned til det sørligste Sør-Amerika, og finnes i de fleste forstadsområdene eller område med bosetning der den ofte er den mest vanlige gjerdesmettarten. Taksonomien er vedlig kompleks og noen grupper av underarter blir ofte sett på som selvstendige arter.
Voksne hussmetter er 11-13 cm lange og veier ca 12 gram. Utseende varierer sterkt, avhengig av underart. Oversida kan være alt fra kjedelig gråbrun til rik rødbrun, og undersida spenner fra brun, over brungul og bleik grå, til helt hvit. Alle underarter har mørke tverrstriper på vinger og hale, og noen også på kroppsidene. Alle underarter viser en svak øyering og øyebryn. Nebbet er langt, smalt med mørkt overnebb, og et gulaktig eller bleikgrått undernebb, svart på spissen. Beina er rosa eller grå. Den korte halen er vanligvis reist opp.
En hører ofte den kraftige, boblende sangen i hekkesesongen, men sjelden etterpå. Det er markerte geografiske variasjoner i sang, men noe mer moderat enn det variasjonen i utseende skulle tilsi. Fugler lengst sør har likevel sang som skiller seg markant fra de lengst nord.
Nordlig underart, lydopptak fra Rondeau Provincial Park i Ontario i Canada.
Sørlig underart, bilde fra botanisk hage i São Paulo i Brasil.
Sørlig underart, lydopptak fra Petropolis i delstaten Rio de Janeiro i Brasil.
Multimedia w Wikimedia Commons Strzyżyk śpiewny (Troglodytes aedon) – gatunek małego ptaka z rodziny strzyżyków (Troglodytidae).
Strzyżyk śpiewny (Troglodytes aedon) – gatunek małego ptaka z rodziny strzyżyków (Troglodytidae).
Systematyka Wyróżniono ponad trzydzieści podgatunków T. aedon: Troglodytes aedon parkmanii – południowa-zachodnia i południowo-środkowa Kanada i zachodnie i środkowe USA do północnego Meksyku. strzyżyk śpiewny (Troglodytes aedon aedon) – południowo-wschodnia Kanada i wschodnie USA. Troglodytes aedon cahooni– południowo-wschodnia Arizona (południowo-zachodnie USA) do środkowego Meksyku. strzyżyk brunatny (Troglodytes aedon brunneicollis) – środkowy i południowy Meksyk. Troglodytes aedon nitidus– Mount Zempoaltepec (południowy Meksyk). Troglodytes aedon intermedius – południowy Meksyk do środkowej Kostaryki. Troglodytes aedon peninsularis – Jukatan (południowo-wschodni Meksyk). strzyżyk rdzaworzytny (Troglodytes aedon beani) – Cozumel (południowo-wschodni Meksyk) Troglodytes aedon inquietus – południowo-zachodnia Kostaryka do wschodniej Panamy. Troglodytes aedon carychrous – Coiba. Troglodytes aedon pallidipes – Wyspy Perłowe (południowo-wschodnia część Panamy). Troglodytes aedon guadeloupensis – Gwadelupa (północna część Małych Antyli). Troglodytes aedon rufescens – Dominika (środkowa część Małych Antyli) strzyżyk antylski (Troglodytes aedon martinicensis) – takson wymarły, Martynika (środkowa część Małych Antyli). Troglodytes aedon mesoleucus – St. Lucia (środkowa część Małych Antyli). Troglodytes aedon musicus– St. Vincent (południowa część Małych Antyli). Troglodytes aedon grenadensis – Grenada (południowa część Małych Antyli). Troglodytes aedon tobagensis – Tobago. Troglodytes aedon atopus – północna Kolumbia. Troglodytes aedon effutitus – Guajira (północna Kolumbia) i północno-zachodnia Wenezuela. Troglodytes aedon striatulus – zachodnia i środkowa Kolumbia, północno-zachodnia Wenezuela. Troglodytes aedon columbae – wschodnia Kolumbia i zachodnia Wenezuela. Troglodytes aedon clarus – Wenezuela (z wyjątkiem zachodniej części), wschodnia Kolumbia, Gujana, Surinam do północno-wschodniego Peru i zachodnia Brazylia. Troglodytes aedon albicans – południowo-zachodnia Kolumbia i zachodni Ekwador. strzyżyk południowy (Troglodytes aedon musculus) – środkowa i wschodnia Brazylia do północno-wschodniej Argentyny i wschodniego Paragwaju. Troglodytes aedon bonariae – skrajnie południowo-wschodnia Brazylia, Urugwaj i północno-wschodnia Argentyna. Troglodytes aedon puna – Peru i północno-zachodnia Boliwia. Troglodytes aedon audax – zachodnie Peru. Troglodytes aedon carabayae – środkowe i południowe Peru. Troglodytes aedon tecellatus – południowo-zachodnie Peru i północne Chile. Troglodytes aedon rex – środkowa Boliwia do północnej Argentyny i zachodniego Paragwaju. Troglodytes aedon atacamensis – północne i środkowe Chile. Troglodytes aedon chilensis – południowe Chile i południowa Argentyna. Morfologia i tryb życia Długość ciała 12-14 cm. Wierzch ciała szarobrązowy, z ciemnymi prążkami na skrzydłach i ogonie. Spód ciała szarawobiały, jasne gardło, delikatne prążki na bokach. Podryguje wysoko zadartym ogonem. Obie płci są podobne. Agresywny i ruchliwy. Samiec buduje najczęściej kilka gniazd, z których samica wybiera jedno, wyściela je i składa jaja. Zasięg, środowisko Pospolity w zaroślach, luźnych zadrzewieniach oraz w ogrodach południowej i środkowej części Ameryki Północnej i całej Ameryki Południowej. Zimuje w południowej części Ameryki Północnej.A corruíra ou cambaxirra (Troglodytes aedon) é um espécie de ave passeriforme da família dos trogloditídeos, que habita uma grande parte das Américas. Apresenta cor em vários tons de marrom. Mede aproximadamente 12cm do bico até a cauda. A espécie T. aedon era descrita como habitando quase toda a América, exceto o Ártico, mas recentemente foi proposta a subdivisão da espécie em duas, sendo a outra Troglodytes musculus,[1] abrangendo as populações da América Central e América do Sul, embora a questão permaneça polêmica.
Um dos pássaros mais conhecidos do país. Presente em todo o Brasil e também da América do Norte a toda a América do Sul. Muito comum, ocorre virtualmente em todos os habitats abertos e semi-abertos, aparecendo rapidamente em clareiras abertas em regiões florestadas. Habita também os arredores de casas e jardins, inclusive no centro de cidades, e ocupa ilhas na costa marítima.
É onívora, predominando em sua dieta os insetos e suas larvas; come também lagartixas, sementes e frutos.
Vive solitária ou aos pares; macho e fêmea cantam em dueto. Faz ninho forrando qualquer cavidade, seja um pau oco, um buraco ou mesmo um ninho abandonado de joão-de-barro. Põe de 3 a 4 ovos de cor vermelho-claro, densamente salpicados de vermelho-escuro, com manchas em cinza-claro.
Conhecida também como:[2]
A corruíra ou cambaxirra (Troglodytes aedon) é um espécie de ave passeriforme da família dos trogloditídeos, que habita uma grande parte das Américas. Apresenta cor em vários tons de marrom. Mede aproximadamente 12cm do bico até a cauda. A espécie T. aedon era descrita como habitando quase toda a América, exceto o Ártico, mas recentemente foi proposta a subdivisão da espécie em duas, sendo a outra Troglodytes musculus, abrangendo as populações da América Central e América do Sul, embora a questão permaneça polêmica.
Um dos pássaros mais conhecidos do país. Presente em todo o Brasil e também da América do Norte a toda a América do Sul. Muito comum, ocorre virtualmente em todos os habitats abertos e semi-abertos, aparecendo rapidamente em clareiras abertas em regiões florestadas. Habita também os arredores de casas e jardins, inclusive no centro de cidades, e ocupa ilhas na costa marítima.
Husgärdsmyg[2] (Troglodytes aedon) är en fågel i familjen gärdsmygar inom ordningen tättingar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Husgärdsmyg delas in i hela 32 underarter med följande utbredning:[3]
Tidigare behandlades falklandsgärdsmyg (T. cobbi) som en underart till husgärdsmyg. Vissa anser att underarten beani utgör en egen art, "cozumelgärdsmyg".
Wikimedia Commons har media som rör husgärdsmyg.
Wikispecies har information om Troglodytes aedon.
Husgärdsmyg (Troglodytes aedon) är en fågel i familjen gärdsmygar inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Husgärdsmyg delas in i hela 32 underarter med följande utbredning:
aedon-gruppen Troglodytes aedon parkmanii – sydvästra Kanada, centrala och västra USA och norra Baja California Troglodytes aedon aedon – sydöstra Kanada och östra USA Troglodytes aedon baldwini – södra och centrala Kanada, södra USA Troglodytes aedon rufescens – Dominica (Små Antillerna) Troglodytes aedon martinicensis – Martinique (Små Antillerna) Troglodytes aedon mesoleucus – Saint Lucia (Små Antillerna) Troglodytes aedon guadeloupensis – Guadeloupe (Små Antillerna) Troglodytes aedon musicus – Saint Vincent (Små Antillerna) Troglodytes aedon grenadensis – Grenada (Små Antillerna) Troglodytes aedon beani – ön Cozumel utanför Quintana Roo i östra Mexiko brunneicollis-gruppen Troglodytes aedon cahooni – bergen i sydöstra Arizona till den centrala mexikanska platån Troglodytes aedon brunneicollis – centrala och södra Mexiko (San Luis Potosí och Hidalgo till Oaxaca) Troglodytes aedon compositus – bergen i östra Mexiko (Coahuila och Nuevo León i Puebla) Troglodytes aedon nitidus – södra Mexiko (berget Zempoaltepec i Oaxaca) musculus-gruppen Troglodytes aedon intermedius – södra Mexiko (sydöstra Oaxaca och östra Tabasco) till Costa Rica Troglodytes aedon inquietus – sydligaste Costa Rica, Panama och Pearl-öarna Troglodytes aedon carychrous – ön Coiba (Panama) Troglodytes aedon clarus – Trinidad, på Guyana, i Venezuela, Brasilien, Colombia och i norra Peru Troglodytes aedon atopus – norra Colombia (Santa Martaregionen) Troglodytes aedon striatulus – västra och centrala Anderna i Colombia Troglodytes aedon columbae – östra Colombia och västra Venezuela Troglodytes aedon albicans – sydvästra Colombia och västra Ecuador Troglodytes aedon tobagensis – Tobago Troglodytes aedon audax – torra stränder i västra Peru (Cajamarca till norra Ica) Troglodytes aedon puna – punan i norra Peru och nordvästra Bolivia (La Paz) Troglodytes aedon rex – centrala och östra Bolivia Troglodytes aedon carabayae – centrala och södra Peru (Junín, Cusco och Puno) Troglodytes aedon tecellatus – kustvattnen i södra Peru (Arequipa) till norra Chile (Tarapacá) Troglodytes aedon atacamensis – norra Chile (Antofagasta, Atacama och norra Coquimbo) Troglodytes aedon musculus – centrala och södra Brasilien till östra Paraguay och nordöstra Argentina (Misiones) Troglodytes aedon bonariae – södra Brasilien, Uruguay och nordöstra Argentina Troglodytes aedon chilensis – södra Chile och södra Argentina (till Tierra del Fuego)Tidigare behandlades falklandsgärdsmyg (T. cobbi) som en underart till husgärdsmyg. Vissa anser att underarten beani utgör en egen art, "cozumelgärdsmyg".
Troglodytes aedon çit kuşugiller (Troglodytidae) familyasından kuş türü. Kanada'dan Güney Amerika'nın en güney ucuna kadar olan alanda yaşarlar. Dolayısıyla Amerika kıtasında en yaygın kuş türüdür. Erişkinler 11–13 cm boyunda ve 12 gram ağırlığındadır.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. 
Troglodytes aedon là một loài chim trong họ Troglodytidae.[1]
Troglodytes aedon là một loài chim trong họ Troglodytidae.
Половая зрелость молодых птиц наступает уже на следующий год после вылупления. Сезон размножения длится с конца апреля по начало сентября, первая кладка яиц в основном случается в середине — конце мая.[3] Всего за сезон бывает 2 или реже 3 кладки.[15] Первыми к местам гнездовий прилетают самцы, уже в первые часы или дни занимают подходящую территорию и приступают к строительству многочисленных гнёзд (строительство большого количества гнёзд в целом нетипично для птиц, однако характерно для некоторых видов крапивниковых).[5] Для гнезда используется дупло с узким входом в стволе дерева, обычно невысоко над землёй. Часто используются старые дупла дятлов или искусственные домики-скворечники. Гнездо чашеобразное, состоящее из веточек и скреплённое травой, корой, корешками и перьями.[3] Первоначально самец собирает в подходящие дупла веточки, а самка впоследствии выбирает место для гнезда и занимается строительством. Функция приносимых самцом веточек остаётся неясной: в ходе эксперимента, проводимого в 1992—1994 гг в штате Нью-Йорк, из гнёзд последовательно изымался материал, приносимый самцами до тех пор, пока самки не начинали строительство гнезда. В ходе эксперимента был сделан вывод, что количество принесённого самцом материала не влияет ни на величину кладки, ни на число слётков, ни на успешность гнездования, ни на вес мягкого материала для гнезда. Также остались неизменными периоды гнездования и время вылета птенцов.[16] Возможно, таким образом самец просто помечает свою территорию.[5]
В некоторых популяциях домового крапивника хорошо развита полигиния, то есть на на одного самца может приходиться две и более самок. Кладка обычно состоит из 3-10 (обычно 6) белых либо розовато-белых яиц с красновато-коричневым краплением. Размер яиц 14.7-19.1 x 11.2-13.7 мм.[3] Инкубационный период может быть от 9 до 16 дней, но в среднем составляет 12 дней. Птенцы вылупляются покрытыми пучками пуха и беспомощными. Оба родителя занимаются их кормлением, однако в случае полигинии роль самца в этом процессе может быть заметно снижена. Птенцы начинают летать довольно рано, через 15-17 дней, но ещё приблизительно в течение двух недель кормятся родителями. Продолжительность жизни домовых крапивников в среднем составляет 7,1 год.[17]
Питается главным образом наземными, обычно медленно передвигающимися, насекомыми. Взрослые птицы употребляют в пищу жуков, пауков и цикадок (Cicadellidae). Птенцы кормяться гусеницами, кузнечиками и сверчками. Кроме насекомых, птицы иногда поедают некоторых моллюсков. Корм выискивают в траве, листьях кустарника и подлеске.[3][5]
В 1996 году Р. Брамфильд и А. Каппарелла из Университета Иллинойса США, сравнили данные изоферментов известных подвидов домового крапивника T.a.musculus и T.a.brunneicollis, и пришли к выводу, что эти таксоны имеют сестринское родство по отношению к домовому крапивнику, в связи с чем было выдвинуто предложение повысить их ранг до вида и впредь именовать Troglodytes musculus и Troglodytes brunneicollis.[18] В 1999 году группа орнитологов под началом Натана Райса из Университета Канзаса (США), сравнившая последовательности митохондриальной ДНК разных видов, выдвинула предположение, что Troglodytes aedon, Troglodytes musculus и Troglodytes brunneicollis вместе образуют единую монофилитескую группу.[6] Ещё одним общепризнанным видом, ранее считавшимся подвидом домового крапивника, является Troglodytes cobbi — эндемик Фолклендских островов.[19]
Половая зрелость молодых птиц наступает уже на следующий год после вылупления. Сезон размножения длится с конца апреля по начало сентября, первая кладка яиц в основном случается в середине — конце мая. Всего за сезон бывает 2 или реже 3 кладки. Первыми к местам гнездовий прилетают самцы, уже в первые часы или дни занимают подходящую территорию и приступают к строительству многочисленных гнёзд (строительство большого количества гнёзд в целом нетипично для птиц, однако характерно для некоторых видов крапивниковых). Для гнезда используется дупло с узким входом в стволе дерева, обычно невысоко над землёй. Часто используются старые дупла дятлов или искусственные домики-скворечники. Гнездо чашеобразное, состоящее из веточек и скреплённое травой, корой, корешками и перьями. Первоначально самец собирает в подходящие дупла веточки, а самка впоследствии выбирает место для гнезда и занимается строительством. Функция приносимых самцом веточек остаётся неясной: в ходе эксперимента, проводимого в 1992—1994 гг в штате Нью-Йорк, из гнёзд последовательно изымался материал, приносимый самцами до тех пор, пока самки не начинали строительство гнезда. В ходе эксперимента был сделан вывод, что количество принесённого самцом материала не влияет ни на величину кладки, ни на число слётков, ни на успешность гнездования, ни на вес мягкого материала для гнезда. Также остались неизменными периоды гнездования и время вылета птенцов. Возможно, таким образом самец просто помечает свою территорию.
В некоторых популяциях домового крапивника хорошо развита полигиния, то есть на на одного самца может приходиться две и более самок. Кладка обычно состоит из 3-10 (обычно 6) белых либо розовато-белых яиц с красновато-коричневым краплением. Размер яиц 14.7-19.1 x 11.2-13.7 мм. Инкубационный период может быть от 9 до 16 дней, но в среднем составляет 12 дней. Птенцы вылупляются покрытыми пучками пуха и беспомощными. Оба родителя занимаются их кормлением, однако в случае полигинии роль самца в этом процессе может быть заметно снижена. Птенцы начинают летать довольно рано, через 15-17 дней, но ещё приблизительно в течение двух недель кормятся родителями. Продолжительность жизни домовых крапивников в среднем составляет 7,1 год.
イエミソサザイ Troglodytes aedon は、鳥類の一種。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
