Pica a zo ur genad e rummatadur an evned.
Pica és un dels gèneres d'ocells de la família dels còrvids (Corvidae), que habita principalment a l'ample de la zona holàrtica. Totes les espècies són molt semblants, amb cues llargues i uns colors contrastats en blanc i negre. Tradicionalment s'han considerat pròximes als gèneres Urocissa, Cissa i Cyanopica però investigacions recents (Eriksson et al., 2005) fan pensar que estan més prop del gènere Corvus.[1]
Als Països Catalans viu l'espècie més estesa, la garsa (Pica pica). El nom vulgar es fa extensiu a la resta d'espècies del gènere.
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.4, 2010) el gènere està format per 3 espècies.[2]
També s'ha apuntat que la subespècie Pica pica sericea hauria de ser considerada una espècie separada.
Es coneix una espècie fòssil d'aquest gènere, Pica mourerae, que s'ha trobat en estrats corresponents al límit entre el Pliocè i el Plistocè de Mallorca.
Pica és un dels gèneres d'ocells de la família dels còrvids (Corvidae), que habita principalment a l'ample de la zona holàrtica. Totes les espècies són molt semblants, amb cues llargues i uns colors contrastats en blanc i negre. Tradicionalment s'han considerat pròximes als gèneres Urocissa, Cissa i Cyanopica però investigacions recents (Eriksson et al., 2005) fan pensar que estan més prop del gènere Corvus.
Als Països Catalans viu l'espècie més estesa, la garsa (Pica pica). El nom vulgar es fa extensiu a la resta d'espècies del gènere.
Straka (Pica) je rod ptáků z čeledi krkavcovití (Corvidae).
Seznam dosud žijících druhů:
Obrázky, zvuky či videa k tématu Pica ve Wikimedia Commons
Straka (Pica) je rod ptáků z čeledi krkavcovití (Corvidae).
Die Echten Elstern (Pica) bilden eine Gattung aus der Familie der Rabenvögel (Corvidae). Sie haben lange, gestufte Schwänze sowie schwarze und weiße Grundfarben mit irisierendem blaugrünen Glanz. Das Verbreitungsgebiet der Gattung umfasst das gemäßigte Nordafrika, Eurasien und Nordamerika. Die Nahrung der Echten Elstern ist wie bei den meisten Rabenvögeln sehr vielfältig und wird von ihnen meist am Boden aufgenommen.
Echte Elstern sind schlanke, mittelgroße Rabenvögel mit charakteristischer Gefiederzeichnung. Der größte Vertreter der Gattung ist die Elster-Unterart P. pica bottanensis aus dem westlichen Himalaya. Sie erreicht eine Flügellänge von 244–265 mm. Die kleinste Echte Elster ist die Gelbschnabelelster (P. nuttalli) mit einer Flügellänge von 173–196 mm.[1] Alle Arten zeigen ein sehr homogenes Erscheinungsbild mit fast übereinstimmender Färbung und ähnlichen Proportionen. Schnabel und Beine sind bei fast allen Arten schwarz. Lediglich die Gelbschnabelelster fällt mit ihrem gelben Schnabel und dem gleichfarbigen Hinteraugenfleck aus dem Rahmen.[2]
Die Echten Elstern gehören innerhalb der Rabenvögel zu einer Gruppe von Gattungen, die in der alten Welt entstanden sind. Ihre nächsten Verwandten sind zwei monotypische Gattungen aus dem nördlichen Afrika, die Akazienhäher (Zavattariornis) und die Piapias (Ptilostomus) sowie die wüstenbewohnenden Saxaulhäher (Podoces). Die Elstern stehen basal in dieser Klade und sind eher an gemäßigte, baumreiche Gebiete gebunden, während die jüngeren Gattungen sich immer stärker an warme, trockene Habitate mit spärlicher Vegetation angepasst haben.[3]
restliche RabenvögelEchte Elstern (Pica)
Akazienhäher (Zavattariornis)
Piapias (Ptilostomus)
Saxaulhäher (Podoces)
Die äußere Ähnlichkeit der Echten Elstern untereinander führte dazu, dass mit Ausnahme der Gelbschnabelelster (P. nuttalli) alle Formen lange Zeit als Unterarten der paläarktischen Elster (P. pica) betrachtet wurden. Auf Basis von Gemeinsamkeiten im Verhalten und im Körperbau mit der Gelbschnabelelster wurde die Hudsonelster (P. hudsonia) in den Artstatus erhoben, da sie damit weniger nahe mit der Elster verwandt wäre als angenommen. Analysen der mitochondrienalen DNA ergaben zudem, dass die Koreanische Elster (P. sericea) aus Ostchina und der unteren Amurregion basal in der Gattung steht, also weniger nahe mit den anderen Arten verwandt ist als diese untereinander.[4] Eine ausgestorbene Inselform der Echten Elstern existierte mit Pica mourerae auf Mallorca mindestens bis ins frühe Pleistozän. Ihre systematische Stellung ist bisher ungeklärt, die geographische Nähe zur Elster spricht aber für eine nahe Verwandtschaft.[5] 2021 beschrieb Slatosar Boew die fossile Form Pica praepica aus dem frühen Pleistozäns Bulgariens.[6]
Echte Elstern (Pica)Koreanische Elster (Pica sericea)
Hudsonelster (Pica hudsonia)
Gelbschnabelelster (Pica nuttalli)
Elster (Pica pica)
Der genetische Unterschied zwischen der Koreanischen Elster und der Restgattung resultiert wahrscheinlich aus einer geographischen Isolation der beiden Arten, die im Spätpliozän bestand.[4] Dabei könnte es sich um tektonische und vulkanische Aktivitäten gehandelt haben, die einen Austausch zwischen koreanischen und chinesischen Populationen verhinderten. Die Schwarz- und Gelbschnabelelster entstammen wahrscheinlich einem gemeinsamen Vorfahren, der über die Beringstraße nach Nordamerika vordrang und dort während einer der letzten Eiszeiten in zwei verschiedenen Gebieten durch die Gletscher der Rocky Mountains isoliert wurde. Dies führte schließlich zu den zwei heute bestehenden Arten. Die Radiation (Auffächerung) innerhalb der Echten Elstern fand insgesamt in sehr kurzer Zeit statt. Alle heutigen Entwicklungslinien trennten sich im mittleren Pleistozän voneinander. Da die Echten Elstern untereinander sehr nahe verwandt sind, könnten sie in konservativen taxonomischen Konzepten auch zu einer Art Pica pica zusammengefasst werden. Dem stehen jedoch Verhaltensunterschiede zwischen alt- und neuweltlichen Arten und bisher fehlende Berichte über Hybriden entgegen.[7]
Die Echten Elstern (Pica) bilden eine Gattung aus der Familie der Rabenvögel (Corvidae). Sie haben lange, gestufte Schwänze sowie schwarze und weiße Grundfarben mit irisierendem blaugrünen Glanz. Das Verbreitungsgebiet der Gattung umfasst das gemäßigte Nordafrika, Eurasien und Nordamerika. Die Nahrung der Echten Elstern ist wie bei den meisten Rabenvögeln sehr vielfältig und wird von ihnen meist am Boden aufgenommen.
Pica ye un chenero de muixons aintro d'a orden d'es Passeriformes. Mes concretament, ye o chenero a on se troban clasificatas aquellas especies que popularment se'n dicen garzas.
Соруокалар уустара (лат. Pica, нууч. Род Сороки) — Тураахтыҥылар кэргэннэригэр киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө[1].
Саха сиригэр бу кэргэҥҥэ 1 көрүҥ баар: Соруока.
Pica is a genus of seven species of birds in the family Corvidae in both the New World and the Old.
Pica have long tails and have predominantly black and white markings. For instance, one species travels throughout Europe to Asia, one lives in western North America, one stays within California, one is confined to southwestern Saudi Arabia, and another one comes from North Africa. The last two species are often considered subspecies of the Eurasian. They were previously considered closely related to the blue and green magpies of Asia, but research suggests their closest relatives are the Eurasian crows.[1]
The genus Pica was introduced by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760.[2][3] He derived the name by tautonymy from the specific epithet of the Eurasian magpie Corvus pica which was introduced by Linnaeus in 1758.[3][4] Pica is the Latin word for the Eurasian magpie.[5]
In 2018, a molecular phylogenetic study found that the Eurasian magpie consisted of multiple species including the Maghreb magpie, the Asir magpie, the black-rumped magpie and the oriental magpie.[6]
The genus contains seven living species:[7]
Two prehistoric species of Pica are currently known: Pica mourerae, from fossils found in Pliocene–Pleistocene boundary strata on Mallorca, and Pica praepica, from Early Pleistocene strata of Bulgaria.[8]
Pica is a genus of seven species of birds in the family Corvidae in both the New World and the Old.
Pica have long tails and have predominantly black and white markings. For instance, one species travels throughout Europe to Asia, one lives in western North America, one stays within California, one is confined to southwestern Saudi Arabia, and another one comes from North Africa. The last two species are often considered subspecies of the Eurasian. They were previously considered closely related to the blue and green magpies of Asia, but research suggests their closest relatives are the Eurasian crows.
La pigo (Pica) estas genro de birdoj el la familio de korvedoj. Tradicie oni kredis la genron konsistanta el ununura specio (Pica pica) kun disvastiĝo tra Eŭropo, Azio kaj Nordameriko, sed genetikaj studoj kredigas nun ke vere temas pri kvar specioj. Foje oni ankaŭ uzas la nomon "pigo" por iuj similaspektaj korvedoj, kiel ekzemple la blua pigo (Cyanopica cyanus).
Pigoj loĝas kaj en la Nova Mondo kaj en la Malnova Mondo. Ili havas longan voston kaj havas ĉefe nigrajn kaj blankajn partojn. Unu specio loĝas amplekse en Eŭropo kaj Azio, alia en Nordameriko kaj alia enKalifornio. Ili estas kutime konsiderataj proksime parencaj de la bluaj kaj verdaj pigoj de Azio, nome Cissa kaj Urocissa, sed ĵusaj priserĉadoj (Ericson et al., 2005) sugestas ke ties parencoj estas tamen la Eŭraziaj korvoj.
Du aŭ tri specioj estis ĝenerale agnoskitaj, la Flavbeka kaj unu aŭ du Nigrabekaj. Ĵusaj studoj levis dubon pri la taksonomio de la pigoj de la genro Pica (Lee et al., 2003). P. hudsonia kaj P. nuttalli estas la plej parencaj unu de la alia, sed ili povus esti nediferencaj specioj. Se ili estas tiaj, tamen, almenaŭ la Korea raso de P. pica devus esti konsiderata aparta specio.
La pigoj estas grandaj birdoj sufiĉe longaj (46 cmj) same kiel la frugilego aŭ la korniko, sed ankaŭ ne tiom grandaj kiom la Komuna korako. Ĝiaj koloroj estas blanko kaj nigro kaj ĉiu parto havas senmikse unu aŭ la alian. La kapo estas tre granda kaj ronda. La beko kaj la kapo ŝajnas sufiĉe fortaj. Ambaŭ ŝultroj, kolo kaj brusto estas brile nigraj. Tiu brilo estas iome verda aŭ viola. La ventro kaj komencaj partoj de la flugiloj estas senmakule blankaj. La flugiloj brile nigraj kun bluverdaj nuancoj kaj sube de la pintaj plumoj estas blankaj partoj videblaj dumfluge. La vosto estas longega, laŭŝtupara kaj nigra kun nuancoj verdaj, bronzaj kaj aliaj. Resume la birdo estas blanko-nigra se vidata de malproksime kaj ĉefe kontraŭ la sunradioj, sed multkolora se vidata de proksime.
La kruroj estas fortaj kaj nigraj. La ino kaj la viro montras similajn aspektojn, sed la inoj estas iome malpli grandaj (ĉirkaŭ 10 %). La nematuruloj similas, sed ilia nigro estas pli senbrila.
La pigoj kutime moviĝas surtere kaj fluge pogrupete, tio estas laŭ familio, ĉu paro ĉu kun idoj. Ili translokiĝas po unu, tio estas: flugas la unua kaj post dek aŭ dekkvin sekundoj la dua, ktp. Dume ili iome klakas. Antaŭ surteriĝo ili haltas per malfermo de flugiloj kaj bremsado paraŝute.
Kiam ili surteriĝas, ili levas atentege la voston por ke ĝi ne tuŝu la grundon. Tiel ili marŝas starege kiel korakoj, sed se temas pri manĝado kaj starigo de vicoj rilate aliajn speciojn aŭ ene de la propra familio ili saltetas eĉ malfermetante la flugilojn.
La grupoj nombras ekde la plej proksima familio (4) ĝis la plej ampleksaj (12). Tamen vintre ili povas kuniĝi en pli ampleksaj birdaroj, ekzemple de 50, kiam la viroj pliaktiviĝas interpersekutante unu la alian kaj konkurante por allogi la inojn. Por tiu flatado la virpigoj ŝveligas la plumetaron de la kapo kaj levas, malfermas kaj fermas la voston kvazaŭ kiel ventumilon; ili klakas per speciala frazaro kaj gonflas la blankan plumaron de la flankoj super la nigro de la flugiloj por ŝajniĝi pli allogaj antaŭ la inoj.
La paroj estas formitaj porĉiame sed, kiam unu membro pereiĝas, la alia kuniĝas ne al maturulo sed pli kutime al junulo.
La pigoj vivas facile en medioj kaj kampara — ĉefe proksime de kultivataj kampoj — kaj urba ĉefe ĉirkaŭ parkoj aŭ ĝardenoj. En kampara medio ĝi iĝas damaĝa besto por homaj interesoj; do, ili estas persekutataj kaj iĝas malfidemaj. En urbaj medioj male ili ofte manĝas malpuraĵojn kaj kadavraĵojn, do neniu persekutas ilin kaj pro tio ili iĝas sekuraj kaj serĉas la homan proksimecon kiu faciligas ilian nutradon.
La pigoj estas ĉiomanĝantaj. Eble tio estus la kialo de ties ampleksa disvastiĝo. Ili voras kaj animalajn kaj vegetalajn manĝaĵojn; iom pli vegetalajn vintre kaj iom pli animalajn kiam dum la mezvarmaj kaj varmaj monatoj la bestetoj abundas. Inter vegetaloj ili manĝas ne nur grenojn kaj semojn, sed ankaŭ fruktojn, do la damaĝo farita al la kamparanoj estas certa. Inter animaloj ili manĝas ne nur senvertebrulojn (insektojn) sed ankaŭ vertebrulojn: musetojn, birdetojn, birdidojn... kaj ĉefe ovojn.
Ofte pigoj manĝas kadavraĵojn; pro tio ili oftas apud ŝoseoj. Ia moro rilatas al tiu ŝatata manĝoprefero. La pigoj ĝuas pli lertajn vidkapablon kaj scivolemon ol aliaj birdoj; do, ili estas la unuaj kiuj malkovras la kadavraĵon, ekmanĝas, sed baldaŭ aperas korvoj kiuj forpelas la pigojn por pli komforte manĝi. Poste venas la vulturoj kiuj faras same. La pigoj ŝtelprofitas intermezajn okazaĵojn aŭ forpurigas la restaĵon.
Alia moro rilatanta la manĝado helpas la sukceson de tiu specio. Ili prenas fruktojn kaj kaŝas ilin, kiam tio abundas, por posta manĝado, kiam jam ne abundos.
La fakto, ke pigo manĝas tiom diversajn manĝaĵojn nomigis tiel (pica [pika] mensa malordo) tiun malsanon kiu konsistas el voro eĉ tion kion la korpo ne akceptus.
Ĉirkaŭ aprilo la pigoj konstruas iliajn nestojn, kutime en arboj; se tiuj ne abundas, en dornaj arbustoj; se ankaŭ tiuj ne abundas, en heĝoj kaj tute malofte surgrunde. En arboj ili uzas la disigejon de la branĉoj kaj sur ĝi ili konstruas per koto, arĝilo kaj lignetoj fortan bazon por la nesto kiu poste kaŝas per ligneta kovrilo.
En nordaj zonoj la paroj defendas pli ampleksan teritoriojn kaj sude, kie abundas la ekzempleroj, la nestoj pli proksimas.
La ovoj ofte estas parazitataj de la tufkukolo; tio estas: ĝi manĝas unu ovon kaj demetas unu el siaj ovoj, kiu estos kovata kaj ties birdido bredata de la pigoj anstataŭ iliaj idoj.
Ĝi estas aspra, raŭka kaj malagrabla. Iu ĉakrakrá. Ŝajne la pigo uzas sufiĉe varian fraz-tresoron. La alarmo konsistas el tiu "ĉat-ĉat-ĉat", sed ne samas, depende ĉu ĝi vidas aŭ ne la kialon de la alarmo; en la unua kazo ekas per "ska ska", en la dua per iu "ŝrakak". Se la pigo atakas, klakas per "ĉerk". La idoj petas per ĉiak. Krome oni klakas alimaniere se oni flatas aŭ se la pigo estas kaptivo de homoj kaj tiel aŭ nature ili povas imiti la voĉon de aliaj birdoj.
Pro ĉio kaj pro alio la pigoj "ĝuas" ĉe la homoj famon de voremaj, konservemaj kaj domaĝaj. Oni rakontas, ke ili foje kuniĝas por ataki katojn unu post la alia, kompreninde se oni pensas, ke katoj povas al ili formanĝi ĉu ovojn ĉu idojn.
Alia diraĵo asertas, ke pigoj (ankaŭ aliaj birdoj samfamiliaj) povas forrabi brilaĵojn kaj orkoloraĵojn por kaŝi ilin en siaj nestoj! Tio estas kialo por multege da tradiciaj rakontoj kaj diraĵoj. Iu pli scienca esplikklopodo diras, ke pigoj ne bone orientiĝas nesten kaj tiun brilon ili porfitas tiurilate.
La pigo estas ĉehoma birdo, tre konata kaj ofte homoj forrabas idojn el nesto por dresi ilin. Pro ilia voremo ili estas facile bredataj kaj pro ilia inteligenteco facile dresataj.
La pigo (Pica) estas genro de birdoj el la familio de korvedoj. Tradicie oni kredis la genron konsistanta el ununura specio (Pica pica) kun disvastiĝo tra Eŭropo, Azio kaj Nordameriko, sed genetikaj studoj kredigas nun ke vere temas pri kvar specioj. Foje oni ankaŭ uzas la nomon "pigo" por iuj similaspektaj korvedoj, kiel ekzemple la blua pigo (Cyanopica cyanus).
Pica es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Corvidae. Contiene siete especies, denominadas comúnmente urracas, todas ellas tienen rasgos similares, y se caracterizan por tener plumaje blanco y negro, un tamaño mediano, cuerpo robusto, cola larga y alas cortas, adaptadas especialmente para que el animal maniobre con facilidad entre árboles y arbustos.
Al igual que otros géneros de Corvidae está muy extendido, ocupando la mayor parte del Holártico, con excepción del este de Norteamérica, y también está ausente de las zonas más frías y desérticas.
Miden en torno a 50 cm de longitud, de los cuales la mitad corresponde a su larga cola escalonada. A diferencia de otros córvidos además del negro presentan gran parte de su plumaje de color blanco, especialmente en el vientre y las alas, y algunas zonas presentan iridiscencias de tonos azules. Son aves omnívoras. Su dieta está compuesta básicamente de frutos, semillas e insectos, si bien también es común verlas alimentándose de carroña, huevos, pollos y pequeñas aves y mamíferos. Ocasionalmente, también come basura de los vertederos (principalmente en invierno), cuando escasea el alimento o es más difícil de conseguir.
Todas las urracas del género Pica son similares y presentan pequeñas variaciones en el plumaje. El género contiene siete especies:[1]
Pica es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Corvidae. Contiene siete especies, denominadas comúnmente urracas, todas ellas tienen rasgos similares, y se caracterizan por tener plumaje blanco y negro, un tamaño mediano, cuerpo robusto, cola larga y alas cortas, adaptadas especialmente para que el animal maniobre con facilidad entre árboles y arbustos.
Al igual que otros géneros de Corvidae está muy extendido, ocupando la mayor parte del Holártico, con excepción del este de Norteamérica, y también está ausente de las zonas más frías y desérticas.
Miden en torno a 50 cm de longitud, de los cuales la mitad corresponde a su larga cola escalonada. A diferencia de otros córvidos además del negro presentan gran parte de su plumaje de color blanco, especialmente en el vientre y las alas, y algunas zonas presentan iridiscencias de tonos azules. Son aves omnívoras. Su dieta está compuesta básicamente de frutos, semillas e insectos, si bien también es común verlas alimentándose de carroña, huevos, pollos y pequeñas aves y mamíferos. Ocasionalmente, también come basura de los vertederos (principalmente en invierno), cuando escasea el alimento o es más difícil de conseguir.
Harakas (Pica) on perekond vareslaste sugukonnast.
Perekonnas on kolm liiki:
Harakas (Pica) on perekond vareslaste sugukonnast.
Harakat (Pica) on varisten heimoon kuuluva pohjoisen pallonpuoliskon varpuslintusuku. Harakoilla voidaan viitata myös laajempaan harakkamaisten varislintujen ryhmään, johon kuuluu Pica-suvun ohella muita sukuja.
Sukuun on perinteisesti luettu kolme lajia, joista euraasialainen harakka on jaettu moniin alalajeihin:
Harakat (Pica) on varisten heimoon kuuluva pohjoisen pallonpuoliskon varpuslintusuku. Harakoilla voidaan viitata myös laajempaan harakkamaisten varislintujen ryhmään, johon kuuluu Pica-suvun ohella muita sukuja.
Sukuun on perinteisesti luettu kolme lajia, joista euraasialainen harakka on jaettu moniin alalajeihin:
Amerikanharakka (Pica hudsonia) Harakka (Pica pica) Kalifornianharakka (Pica nuttalli)Pica est un genre de passereaux de la famille des Corvidae. Il regroupe des espèces appelées pies.
Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 8.2, 2018)[1] :
Pica pica
Pica hudsonia
Pica nuttalli
Pica est un genre de passereaux de la famille des Corvidae. Il regroupe des espèces appelées pies.
Pica é un xénero de aves paseriformes da familia dos córvidos, que comprende de tres a sete especies, segundo os autores, denominadas comunmente pegas.
Son córvidos de tamaño mediano, corpo robusto, cola longa e ás curtas, adaptadas especialmente para que o animal manobre con facilidade entre árbores e arbustos. Miden en torno aos 50 cm de lonxitude, dos cales a metade corresponde á sús longa cola.[2]
A diferenza doutros córvidos, ademais da negra presentan gran parte do seu plumaxe de cor branca, especialmente no ventre e nas ás, e algunhas zonas presentan iridiscencias de tons azuis.
Son aves omnívoras.[1] A súa dieta está composta basicamente de froitos, sementes e insectos, aínda que tamén é común velas alimentándose de preas, ovos, polos e aves e mamíferos de pequieno tamaño e, ocasionalmente, tamén de lixo dos vertedoiros (principalmente en inverno, cando escasea o alimento ou é máis difícil de conseguir).
Ao igual que outros xéneros de córvidos está moi estendido, ocupando a maior parte da rexión holoártica, coa excepción do leste de Norteamérica, estndo tamén ausente das zonas máis frías e desérticas.[2]
O xenero foi descrito en 1760 polo zoólogo francés Mathurin Jacques Brisson.[3]
O nome do xénmero, Pica, deriva do latín pica,- ae, 'pega'.[4]
Segundo o Sistema Integrado de Información Taxonómica (ITIS), recoñécense no xénero tres especies:[5]
Pica pica
Pica hudsonia
Pica nuttalli
Porén, investigacións recentes puxeron en dúbida a taxonomía de Pica.[6] P. hudsonia e P. nuttalli son os parentes máis cercanos entre si, e segundo algúns autores serían conespecíficas; pero son especies diferentes. E polo menos a raza coreana de P. pica tamén debería considerarse unha especie separada.
Ultimamente, segundo a clasificación de referencia do Congreso Ornitolóxico International de 2018, ás tres especies citadas anteriormente débense engadir as catro seguintes:
Pica mauritanica
Pica serica
A especie máis antiga do xénero Pica, Pica mourerae, coñécese a partir de fósiles encontrados en estratos do límite plioceno-plistoceno en Mallorca.[1][7]
Pica é un xénero de aves paseriformes da familia dos córvidos, que comprende de tres a sete especies, segundo os autores, denominadas comunmente pegas.
Pica Brisson, 1760 è un genere di uccelli passeriformi della famiglia dei corvidi[1].
Il nome scientifico del genere, Pica, deriva dal termine latino utilizzato per indicare questi uccelli, noti col nome comune collettivo di gazza.
Si tratta di uccelli di medie dimensioni (46-70 cm di lunghezza, dei quali la metà spetta alla coda), dall'aspetto slanciato, muniti di testa arrotondata con lungo e forte becco conico dall'estremità adunca, ali lunghe e digitate, lunga coda dall'estremità cuneiforme e forti zampe.
Il piumaggio ha aspetto sericeo ed è dominato dai toni del nero, con bianco su petto, groppa e penne copritrici e con evidenti riflessi metallici blu sulle ali, purpurei su testa e gola e bronzei sulla coda: nelle varie specie varia l'estensione e la tonalità dei vari colori, con la gazza beccogiallo inconfondibile per il cerchio perioculare ed il becco di questo colore.
Le gazze sono uccelli diurni, che vivono da soli o in coppie in un territorio ben definito: mentre i maschi rimangono sempre nello stesso territorio, le femmine tendono ad essere più mobili, visitando più territori e scegliendo i maschi migliori, utilizzando come criterio principalmente la lunghezza e l'integrità delle penne della coda[2]. Molto vivaci e scaltri, questi uccelli sono notoriamente attratti dagli oggetti luccicanti, che raccolgono e collezionano nei propri nidi.
La dieta delle gazze è onnivora e molto opportunistica, comprendendo qualsiasi tipo di cibo si renda disponibile al momento, dalle granaglie alle uova ai piccoli vertebrati ai rifiuti e alle carcasse, in genere con preponderanza della componente animale su quella vegetale.
Le coppie rimangono unite per anni (in genere fino a quando la femmina non trova un maschio più vigoroso di quello con cui è accoppiata), riproducendosi più volte durante la primavera: il nido, a forma di voluminosa e rozza piattaforma di rami al centro della quale si trova una conca, viene costruito da ambedue i sessi, mentre la cova è appannaggio della sola femmina (imbeccata e protetta dal maschio), e l'allevamento della prole (che diviene indipendente a circa due mesi dalla schiusa) torna ad essere un'attività condivisa dai due partner, anzi il maschio fornisce ai piccoli maggiori quantità di cibo rispetto alla femmina[3][4].
Il genere ha distribuzione olartica, con la gazza comune che popola l'Eurasia, il Maghreb e la penisola araba e le altre due specie che popolano il Nordamerica ad ovest dei Grandi Laghi, con la gazza beccogiallo endemica della costa della California centrale: si tratta di uccelli estremamente versatili, che popolano una grandissima varietà di ambienti differenti, pur evitando le aree troppo densamente alberate, ed hanno tratto grande beneficio dall'attività umana, colonizzando le aree urbane e citandosi degli scarti rinvenuti nella spazzatura o degli animali investiti dalle automobili.
Al genere vengono ascritte tre specie[1]:
A queste si aggiunge una quarta specie nota allo stato fossile, Pica mourerae di Maiorca.
La tassonomia interna al genere è ancora lungi dall'essere chiarita: se le due specie americane sembrano molto affini fra loro, e potrebbero essere considerate un'unica specie, lo stesso si può dire per la gazza americana e la gazza eurasiatica, estremamente simili (anche a livello molecolare[5]) e con differenze solo a livello di repertorio vocale[6]. Tuttavia, all'interno di quest'ultima specie, parrebbe essere presente parafilia, con tre sottospecie lontane dalle altre che potrebbero essere elevate al rango di specie a sé stanti[1][7].
Molto verosimilmente, il genere ha avuto origine in Eurasia, dalla quale si è spinto in direttrice nord-est attraverso la Beringia fino a colonizzare il Nord America grossomodo verso il medio Pliocene (3-4 milioni di anni fa)[8], dove si è differenziato l'ultimo antenato comune delle specie americane, definitesi per allopatria durante l'ultima era glaciale a causa dell'innalzamento della Sierra Nevada, pur essendo stato presente flusso genico fra le due popolazioni americane almeno fino al Pleistocene[7].
Fra i corvidi, le gazze propriamente dette sono piuttosto lontane dalle "gazze" nordamericane e centroamericane, formando clade assieme alle ghiandaie, piuttosto prossimo ai corvi propriamente detti[9].
Pica est genus avium familiae Corvidarum, in Vetere Novoque Mundis endemicum. Eis sunt longae caudae et plerumque signa alba et nigra. Una species late in Europa et Asia habitat, una ubique in America Septentrionali, et una solum in California.
Picae ferme existimantur cognati Cissae et Urocissae, generum Asianorum, sed investigationes recentiores (Ericson et al. 2005) confirmant eis cognatos propinquissimos potius esse corvos Eurasianos.
Duae vel tres species late notae sunt, una species rostro flavo et una vel duae rostro nigro. Investigationes recentiores (Lee et al. 2003) taxinomiam picarum in dubium vocant. P. hudsonia et P. nuttalli inter se sunt cognati propinquissimi, sed fortasse non species disiunctae; si species sint, Coreana P. picae varietas propria species existimanda est. Species ergo sunt:
Pica mourerae, praehistorica picae species, in fossiliferis finis aevorum Pliocaeni–Pleistocaeni stratis Maioricae invenitur.
Haec stipula ad avem spectat. Amplifica, si potes! 
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Fossilworks Pica est genus avium familiae Corvidarum, in Vetere Novoque Mundis endemicum. Eis sunt longae caudae et plerumque signa alba et nigra. Una species late in Europa et Asia habitat, una ubique in America Septentrionali, et una solum in California.
Žagatu ģints (Pica) ir viena no vārnu dzimtas (Corvidae) ģintīm, kas apvieno 7 sugas.[1] Žagatu ģints žagatas mēdz saukt arī par melnbaltajām žagatām vai holarktiskajām žagatām. Tās sastopamas plašā areālā Eirāzijā, Ziemeļāfrikā (viena suga) un Ziemeļamerikā (divas sugas).[1]
Žagatu ģintī ir zināma viena fosilā suga Pica mourerae, kas dzīvojusi pliocēna beigās un pleistocēna sākumā. Žagatas fosilijas atrastas Maļorkas salā. Žagatu tuvākie radinieki ir Eirāzijā dzīvojošās vārnas.[2]
Žagatām ir gara aste, un to apspalvojumam ir raksturīgs balto un melno spalvu salikums. Galva, kakls un krūtis ir melnā krāsā ar zaļgani violetuu metālisku spīdumu. Vēders un pleca spalvas ir koši baltas. Spārni un aste zaigojoši melni ar zaļganvioletu metālisku spīdumu, reizēm zaigojošu bronzīgu toni. Spārni no apakšas ir balti. Kājas melnas. Knābis žagatu ģints žagatām, izņemot dzeltenknābja žagatu, ir melnā krāsā.
Dzeltenknābja žagata (Pica nuttalli)
Eiropas žagata (Pica pica)
Melnknābja žagata (Pica hudsonia)
Žagatu ģints (Pica) ir viena no vārnu dzimtas (Corvidae) ģintīm, kas apvieno 7 sugas. Žagatu ģints žagatas mēdz saukt arī par melnbaltajām žagatām vai holarktiskajām žagatām. Tās sastopamas plašā areālā Eirāzijā, Ziemeļāfrikā (viena suga) un Ziemeļamerikā (divas sugas).
Žagatu ģintī ir zināma viena fosilā suga Pica mourerae, kas dzīvojusi pliocēna beigās un pleistocēna sākumā. Žagatas fosilijas atrastas Maļorkas salā. Žagatu tuvākie radinieki ir Eirāzijā dzīvojošās vārnas.
Pica is een geslacht van zangvogels uit de familie kraaien (Corvidae), die zowel in de Nieuwe als in de Oude Wereld voorkomen.
Alle soorten binnen het geslacht hebben een lange staart en een bont verenkleed. Er werd aangenomen dat ze nauw verwant waren aan blauwe en groene eksterachtigen uit Azië, onderzoek heeft echter uitgewezen dat de naaste verwanten de kraaien zijn.[1]
Op de IOC World Bird List versie 8.2 staan zeven soorten. De asirekster (P. asirensis), zwartrugekster (P. bottanensis), maghrebekster (Pica mauritanica) en oosterse ekster (P. serica) werden eerst nog als ondersoorten beschouwd, maar zijn volgens in 2017 gepubliceerd onderzoek te beschouwen als aparte soorten.[2][3]
Het geslacht kent de volgende soorten:[4]
Pica is een geslacht van zangvogels uit de familie kraaien (Corvidae), die zowel in de Nieuwe als in de Oude Wereld voorkomen.
-(193-%3F))_(20179194983).jpg)
Pica er ei biologisk slekt av mellomstore medlemmer av kråkefamilien, Corvidae. Slekta har sirkumpolar utbreiing på den nordlege halvkula. Det er anerkjent sju artar i EBird/Clements Checklist v2018[1].
Dette er dels fargerike fuglar med særs lang hale, totalt ca. 45 til 60 centimeter i kroppslengd. Basisfargene er svart og kvitt, men modne fuglar kan syne metallisk blått, grønt, lilla og purpurfarga glans. Pica-skjorer er skildra som altetande og åtseletarar. Kjønna er like i fjørdrakt, men hannfuglar er større enn hoer. Dei er monogame og har langvarige parband. Reiret er oftast ein stor og overbygd konstruksjon, men det førekjem at dei bygger opne reir. Dette er standfuglar.
Arten skjor lever i Eurasia frå Irland til Kamtsjatkahalvøya. Han har fråvære frå Island og India. Svartnebbskjor lever i store delar av nordvestre Nord-Amerika, inkludert sørlege Alaska og Aleutane. Dette er den største arten i slekta. Gulnebbskjor har eit avgrensa leveområde i California, vest for Sierra Nevada. Dette er den minste arten, han skil seg frå dei to andre med iaugefallande gult nebb.
Fire takson er nyleg splitta ut frå Pica pica:[2] Maghrebskjor, Pica mauritanica lever i Nordvest-Afrika. Asirskjor, Pica asirensis lever i eit avgrensa område sørvest på Den arabiske halvøya. Svartgumpskjor, Pica bottanensis, lever i vestre, sentrale Kina og sentrale Bhutan. Orientskjor, Pica serica, har utbreiing frå Myanmar til sentrale Kina og er introdusert til Japan.
Pica i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[1], norske namn er etter Norsk navnekomité for fugl:[2]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Pica Pica er ei biologisk slekt av mellomstore medlemmer av kråkefamilien, Corvidae. Slekta har sirkumpolar utbreiing på den nordlege halvkula. Det er anerkjent sju artar i EBird/Clements Checklist v2018.
Dette er dels fargerike fuglar med særs lang hale, totalt ca. 45 til 60 centimeter i kroppslengd. Basisfargene er svart og kvitt, men modne fuglar kan syne metallisk blått, grønt, lilla og purpurfarga glans. Pica-skjorer er skildra som altetande og åtseletarar. Kjønna er like i fjørdrakt, men hannfuglar er større enn hoer. Dei er monogame og har langvarige parband. Reiret er oftast ein stor og overbygd konstruksjon, men det førekjem at dei bygger opne reir. Dette er standfuglar.
Arten skjor lever i Eurasia frå Irland til Kamtsjatkahalvøya. Han har fråvære frå Island og India. Svartnebbskjor lever i store delar av nordvestre Nord-Amerika, inkludert sørlege Alaska og Aleutane. Dette er den største arten i slekta. Gulnebbskjor har eit avgrensa leveområde i California, vest for Sierra Nevada. Dette er den minste arten, han skil seg frå dei to andre med iaugefallande gult nebb.
Fire takson er nyleg splitta ut frå Pica pica: Maghrebskjor, Pica mauritanica lever i Nordvest-Afrika. Asirskjor, Pica asirensis lever i eit avgrensa område sørvest på Den arabiske halvøya. Svartgumpskjor, Pica bottanensis, lever i vestre, sentrale Kina og sentrale Bhutan. Orientskjor, Pica serica, har utbreiing frå Myanmar til sentrale Kina og er introdusert til Japan.
Pica (skjærer) er en slekt i kråkefamilien som består av fem arter, hvorav to er oppdaget så nylig at de ikke hadde fått norsk navn per april 2017. Artene har sort og hvit fjærdrakt og relativ lange stjert. Fuglene er utbredt i Eurasia, Nord-Afrika (Marokko, nord i Algerie og nord i Tunisa), på den arabiske halvøy og i Nord-Amerika.
Nyere forskning har sådd usikkerhet om taksonomien til gruppen Pica. Svartnebbskjære (Pica hudsonia) og gulnebbskjære (Pica nuttalli) er hverandres nærmeste slektninger, men er muligens samme art. Hvis de er to forskjellige arter, kan også den koreanske varianten kanskje regnes som en selvstendig art.
En forhistorisk Pica-art, Pica mourerae, er kjent fra fossiler funnet i plio-pleistocen-grenselag på Mallorca.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til dos Anjos & Bonan (2017)[1]. Oppdelingen av underfamilier følger Jønsson et al. (2016).[2] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[3] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende uttrykk.
Pica (skjærer) er en slekt i kråkefamilien som består av fem arter, hvorav to er oppdaget så nylig at de ikke hadde fått norsk navn per april 2017. Artene har sort og hvit fjærdrakt og relativ lange stjert. Fuglene er utbredt i Eurasia, Nord-Afrika (Marokko, nord i Algerie og nord i Tunisa), på den arabiske halvøy og i Nord-Amerika.
Nyere forskning har sådd usikkerhet om taksonomien til gruppen Pica. Svartnebbskjære (Pica hudsonia) og gulnebbskjære (Pica nuttalli) er hverandres nærmeste slektninger, men er muligens samme art. Hvis de er to forskjellige arter, kan også den koreanske varianten kanskje regnes som en selvstendig art.
En forhistorisk Pica-art, Pica mourerae, er kjent fra fossiler funnet i plio-pleistocen-grenselag på Mallorca.
Multimedia w Wikimedia Commons Pica – rodzaj ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Azji, Afryce, Europie i Ameryce Północnej[3].
Długość ciała 43–60 cm; masa ciała 151–270 g (samce są większe i cięższe od samic)[4].
Pica: epitet gatunkowy Corvus pica Linnaeus, 1758 ; łac. pica – sroka. W ornitologii nazwa ta odnosi się również do ptaków o biało-czarnym upierzeniu[5].
Do rodzaju należą następujące gatunki[6]:
Pica – rodzaj ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae).
Pica é um gênero de aves da família Corvidae que ocorre na América do Norte, Europa e Ásia, mais conhecidas como pegas (pêgas). O gênero é geralmente considerado aparentado ao Cissa e Urocissa, mas um estudo recente demonstrou um maior relacionamento com o Corvus.[1]
Pica é um gênero de aves da família Corvidae que ocorre na América do Norte, Europa e Ásia, mais conhecidas como pegas (pêgas). O gênero é geralmente considerado aparentado ao Cissa e Urocissa, mas um estudo recente demonstrou um maior relacionamento com o Corvus.
Pica, po slovensky straka, je rod vtákov z čeľade krkavcovité (Corvidae).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Pica (rod)
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Pica (rod)
Pica, po slovensky straka, je rod vtákov z čeľade krkavcovité (Corvidae).
Skator (Pica) är ett släkte fåglar inom familjen kråkfåglar.[1]
Skator karaktäriseras av sin långa, kilformade stjärt. Deras näbb och fötter är ganska grova och de har en svartvit fjäderdräkt.
De flesta taxa inom arten Pica pica uppvisar en klinal variation. Denna och övriga arters taxonomi är emellertid under diskussion, och det finns en rad olika åsikter om hur släktets cirka femtontalet olika taxa ska kategoriseras. En vanlig kategorisering är som följer:
Undersökningar av mitokondriellt DNA har samman med fylogenetisk analys bland annat visat att den europeiska skatan P. p. pica är nära släkt med den isolerade populationen P. p. kamtschatica. Samma undersökning visar också att de båda nordamerikanska arterna P. hudsonica och P. nuttalli även de har ett nära släktskap. Undersökningen visar vidare att kladen pica och kamtschatica har ett närmare släktskap med den nordamerikanska kladen, än med den koreanska kladen sericea och anderssoni.[2]
Skator (Pica) är ett släkte fåglar inom familjen kråkfåglar.
Saksağan veya alaca karga (Pica), kargagiller (Corvidae) familyasından uzun kuyruklu kuş türlerini kapsayan bir cins ve Urocissa, Cissa, Cyanopica, cinslerini oluşturan kuş türlerinin ortak adı.
Uzun kuyruklu, karın ve omuz tüyleri ile el uçma tüylerinin iç tarafları beyaz olan kuşlardır. Diğer vücut tüyleri siyah ve metalik parlaklık gösterir. Metalik yeşil olan kuyruk tüylerinin uçları parlak mavi, ayaklar ve gaga siyahtır. Boyları yaklaşık 46 cm. dir. Böcekler, kuş yumurtaları, solucanlar ve leşler ile beslenirler. Yerli kuşlardır. Doğuda yaşayanların bir kısmı gezicidir. 6-8 arası yumurta yumurtlarlar. Kuluçka süreleri 12 gündür. Yavrunun uçma süresi 16 gündür. Ötüşleri "şak-şak" şeklindedir. Ağaç, dal parçaları ve kökleri üst üste koyarak yaptıkları yuvalarının duvarlarını balçık kullanarak sağlamlaştırırlar. Yuvalarının üstünde şapkamsı bir yapı bulunur.
Avrupa'dan Asya'ya kadar ve Kuzey Amerika'yı da içine alan bölgelerde görülürler. Palearktik'in büyük bir kısmında, Güney Çin'de ve Hindu Çin'de yaygındırlar. Türkiye'de sürekli görülen yerleşik kuşlardır. Seyrek ağaçlı arazilerde, tarla ve parklarda, meyve bahçelerinde ve fundalıklarda yaşarlar.
Genellikle Asya'nın mavi ve yeşil saksağanlarıyla akraba oldukları bilinse de, yakın zamandaki araştırmalar Avrasya kargalarıya daha yakın akraba olduklarını göstermiştir.
Saksağan veya alaca karga (Pica), kargagiller (Corvidae) familyasından uzun kuyruklu kuş türlerini kapsayan bir cins ve Urocissa, Cissa, Cyanopica, cinslerini oluşturan kuş türlerinin ortak adı.
Усі види мають чорні ноги, довгі хвости й чорно-біле оперення з переливчастим синьо-зеленим блиском. Великий представник роду, підвид P. pica bottanensis із західних Гімалаїв досягає довжини крила 244—265 мм, найменший — вид P. nuttalli з довжиною крила 173—196 мм.
Один з видів P. pica мешкає в широких межах Європи, Азії, частини Північної Африки, введений в Японію, один, P. hudsonia зустрічається в західній частині Північної Америки і третій, P. nuttalli обмежений Каліфорнією. Доісторичний вид, Pica mourerae, відомий зі скам'янілостей, знайдених в пліоцен-плейстоценових шарах на Майорці. В Україні на всій території живе сорока звичайна.
Pica pica — Сорока звичайна
Pica hudsonia — Сорока гудзонська
Pica nuttalli — Сорока каліфорнійська
Це незавершена стаття з орнітології.Chi Ác là (danh pháp khoa học: Pica) là một chi với 3-4 loài chim trong họ Quạ (Corvidae)[1] ở cả Cựu thế giới lẫn Tân thế giới. Chúng có đuôi dài và bộ lông chủ yếu là màu trắng đen. Một loài (P. pica) phân bố rộng từ châu Âu qua châu Á, một loài (P. hudsonia) có mặt tại khu vực Bắc Mỹ và loài thứ ba (P. nuttalli) chỉ sống hạn chế trong khu vực California.
Hai loài sau được coi là có quan hệ họ hàng gần gũi với các loài giẻ cùi (Urocissa và Cissa spp.) ở châu Á, nhưng nghiên cứu gần đây của Ericson và ctv., (2005)[2] cho rằng các họ hàng gần gũi của chúng thực ra là các loài quạ thật sự (Corvus spp.) ở đại lục Á-Âu.
Trước đây người ta thường công nhận 2 tới 3 loài, với một loài mỏ vàng và 1-2 loài mỏ đen. Nghiên cứu gần đây đã đặt ra nghi vấn về phân loại của ác là chi Pica,[3] và cụ thể là sự phân loại nội bộ loài Pica pica.[4] P. hudsonia và P. nuttalli là các họ hàng gần gũi nhất của nhau, nhưng có thể không hẳn đã là các loài khác biệt. Tuy nhiên, nếu chúng là khác nhau thì ít nhất là chủng Triều Tiên của P. pica cũng nên được coi là loài riêng biệt.
Loài tiền sử của chi Pica, với danh pháp Pica mourerae, được biết đến từ các hóa thạch tìm thấy trong ranh giới địa tầng Pliocen-Pleistocen tại Mallorca.
Chi Ác là (danh pháp khoa học: Pica) là một chi với 3-4 loài chim trong họ Quạ (Corvidae) ở cả Cựu thế giới lẫn Tân thế giới. Chúng có đuôi dài và bộ lông chủ yếu là màu trắng đen. Một loài (P. pica) phân bố rộng từ châu Âu qua châu Á, một loài (P. hudsonia) có mặt tại khu vực Bắc Mỹ và loài thứ ba (P. nuttalli) chỉ sống hạn chế trong khu vực California.
Hai loài sau được coi là có quan hệ họ hàng gần gũi với các loài giẻ cùi (Urocissa và Cissa spp.) ở châu Á, nhưng nghiên cứu gần đây của Ericson và ctv., (2005) cho rằng các họ hàng gần gũi của chúng thực ra là các loài quạ thật sự (Corvus spp.) ở đại lục Á-Âu.
Trước đây người ta thường công nhận 2 tới 3 loài, với một loài mỏ vàng và 1-2 loài mỏ đen. Nghiên cứu gần đây đã đặt ra nghi vấn về phân loại của ác là chi Pica, và cụ thể là sự phân loại nội bộ loài Pica pica. P. hudsonia và P. nuttalli là các họ hàng gần gũi nhất của nhau, nhưng có thể không hẳn đã là các loài khác biệt. Tuy nhiên, nếu chúng là khác nhau thì ít nhất là chủng Triều Tiên của P. pica cũng nên được coi là loài riêng biệt.
Соро́ки (лат. Pica) — род птиц из семейства врановых.
Сорок отличает длинный хвост и чёрно-белая окраска.
Орнитологи исходят из того, что сороки появились в Старом Свете и проникли на североамериканский континент в позднем плейстоцене через Берингов пролив. Однако после того, как в Техасе были найдены ископаемые, более похожие на обыкновенную сороку, чем на калифорнийскую сороку, возникла версия, что обыкновенная сорока появилась уже в плиоцене[1].
Pica hudsonia
Калифорнийская сорока
Соро́ки (лат. Pica) — род птиц из семейства врановых.
Сорок отличает длинный хвост и чёрно-белая окраска.
喜鹊属（学名：Pica）是雀形目鸦科中的一个属，根据不同的意见包括二至四个不同的种，喜鹊属的动物分布在的动物在新大陆和旧大陆均有分布。它们有长尾，身上的羽毛黑色，带有白色的条纹。其中喜鹊从欧洲到亚洲有广泛分布，黑嘴喜鹊在整个北美洲均有分布，黄嘴喜鹊只在加利福尼亚州有分布。传统地认为它们与蓝雀是近亲，但是最近的研究（Ericson等，2005年）认为它们的最近近亲是亚欧大陆上的乌鸦。
最近的研究就喜鹊属内部的分种问题又提出了新的质疑（Lee等，2003年）。有人认为假如黄嘴喜鹊和黑嘴喜鹊被分为两个不同的种的话，那么朝鲜喜鹊(Pica (pica) sericea)也应该是一个自己的种，而不是喜鹊的亚种。
在马洛卡上新世和更新世交界层中发现了一种已经灭绝的喜鹊属动物的化石：Pica mourerae。
喜鹊属（学名：Pica）是雀形目鸦科中的一个属，根据不同的意见包括二至四个不同的种，喜鹊属的动物分布在的动物在新大陆和旧大陆均有分布。它们有长尾，身上的羽毛黑色，带有白色的条纹。其中喜鹊从欧洲到亚洲有广泛分布，黑嘴喜鹊在整个北美洲均有分布，黄嘴喜鹊只在加利福尼亚州有分布。传统地认为它们与蓝雀是近亲，但是最近的研究（Ericson等，2005年）认为它们的最近近亲是亚欧大陆上的乌鸦。
最近的研究就喜鹊属内部的分种问题又提出了新的质疑（Lee等，2003年）。有人认为假如黄嘴喜鹊和黑嘴喜鹊被分为两个不同的种的话，那么朝鲜喜鹊(Pica (pica) sericea)也应该是一个自己的种，而不是喜鹊的亚种。
本文参照
カササギ属(Pica)はカラス科の鳥で、新世界にも旧世界にも生息する。長い尾を持ち、体色は主に黒で白い模様が入っている。ある種の生息範囲はヨーロッパからアジア、またある種は北アメリカ全体、またカリフォルニア州に限定される種もいる。アジアのカササギに近い種だと考えられてきたが、近年の研究(Ericson et al., 2005)で、ユーラシア大陸のカラスに近いことが明らかとなった。
キバシカササギ(P. nuttalli)とアメリカカササギ(P. hudsonia)は近縁種ではあるものの、一般的に別種として認識されているが、近年の研究(Lee et al., 2003)によって、カササギ属の分類に疑問が呈されており、別種ではない可能性もある。しかしもしそうだとしても、少なくとも韓国産のカササギ(Pica (pica) sericea)は別種と見なすべきだとも考えられている。
また化石種Pica moureraeがマヨルカ島の鮮新世と更新世の境界で発見されている。
カササギ属(Pica)はカラス科の鳥で、新世界にも旧世界にも生息する。長い尾を持ち、体色は主に黒で白い模様が入っている。ある種の生息範囲はヨーロッパからアジア、またある種は北アメリカ全体、またカリフォルニア州に限定される種もいる。アジアのカササギに近い種だと考えられてきたが、近年の研究(Ericson et al., 2005)で、ユーラシア大陸のカラスに近いことが明らかとなった。
キバシカササギ(P. nuttalli)とアメリカカササギ(P. hudsonia)は近縁種ではあるものの、一般的に別種として認識されているが、近年の研究(Lee et al., 2003)によって、カササギ属の分類に疑問が呈されており、別種ではない可能性もある。しかしもしそうだとしても、少なくとも韓国産のカササギ(Pica (pica) sericea)は別種と見なすべきだとも考えられている。
까치속은 까마귀과의 하위부류로 일곱 종을 포함한다. 까치속의 새들은 긴 꼬리를 가지고 있으며, 두드러진 흑백의 무늬를 갖고 있다. 유라시아에는 다섯 종이 살고 있으며, 그중에서 유라시아까치는 아시아와 유럽에 걸쳐 넓게 분포하며, 다른 두 종은 북아메리카에 분포한다.
까치속에 속하는 세 종은 다음과 같다.
.jpg)
_Magpie,_Morocco.jpg)
.jpg)
-(193-%3F))_(20179194983).jpg)
