'''Psilorhinus morio ye una especie d'ave paseriforme de la familia Corvidae. Ye la única especie del xéneru monotípicu Psilorhinus. Alcuéntrase dende'l golfu de Méxicu al sur de Méxicu hasta América Central. Al norte de la so distribución l'área más habitada por esta ave alcuéntrase nel Ríu Grande, al sur de Texas (Estaos Xuníos).
El so plumaxe varia xeográficamente, hai dos grupos principales. Los exemplares más norteños son casi totalmente de color café escuru, con color café más claru nel so parte inferior. Los exemplares más sureños son blancos nos sos partes cimeros y tienen les puntes de les plumes de color blancu brillante. La zona d'integración asitiar en Veracruz, Méxicu. Les aves adultes de dambes poblaciones tienen picos y pates negres. Les aves nueves presenten un aniellu ocular mariellu. El cantar ye un ruidosu pero grave pí-ah, que se modificar de cutiu p'afaese a la so situación o humor.
La mayoría de les vegaes busquen la so comida nos árboles pero tamién tomen un pocu de comida de la tierra. Comen inseutos y una amplia variedá d'otros invertebraos como llagarteses, frutes [1], y néctar. Anque comen los sos güevos y pitucos, paecen nun faelo cuando hai muncha comida disponible. El nial ye construyíu nun árbol o un parrotal grande por dambos sexos qu'ayuden na construcción. De normal hai tres güevos pero nun ye estrañu ver seis güevos nel nial. La incubación dura ente 18 y 20 díes. Solamente la fema añerar pero'l padre alimentar mientres ella ta nel nial. Delles vegaes les aves nueves tamién ayuden na crianza de los pitucos. Si un ave ayudante torna con comida, va da-y comida a unu de los padres residentes p'alimentar a los pitucos.
N'América Central les aves Charas Papán nun s'atopen n'El Salvador; la distribución tamién s'atopa nel llau pacíficu d'América Central en Nicaragua, Costa Rica y Panamá Occidental.
'''Psilorhinus morio ye una especie d'ave paseriforme de la familia Corvidae. Ye la única especie del xéneru monotípicu Psilorhinus. Alcuéntrase dende'l golfu de Méxicu al sur de Méxicu hasta América Central. Al norte de la so distribución l'área más habitada por esta ave alcuéntrase nel Ríu Grande, al sur de Texas (Estaos Xuníos).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech frown (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod brown) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Psilorhinus morio; yr enw Saesneg arno yw Brown jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. morio, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r sgrech frown yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brân America Corvus brachyrhynchos Brân bigfain Corvus enca Brân Caledonia Newydd Corvus moneduloides Brân Dyddyn Corvus corone Brân Hawaii Corvus hawaiiensis Brân jyngl Corvus macrorhynchos Brân Lwyd Corvus cornix Brân Molwcaidd Corvus validus Brân Sinaloa Corvus sinaloae Brân tai Corvus splendens Brân Tamaulipas Corvus imparatus Cigfran Corvus corax Cigfran bigbraff Corvus crassirostris Cigfran yddfwinau Corvus ruficollis Ydfran Corvus frugilegusAderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech frown (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod brown) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Psilorhinus morio; yr enw Saesneg arno yw Brown jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. morio, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
The brown jay (Psilorhinus morio) is a large jay native to North and Central America.
Brown jays vary in plumage geographically: there are two main groups. Northern birds are almost completely dark brown, with lighter brown on the underparts. Southern birds are white-bellied and have bright white tips to the outer tail feathers. The intergrade zone is in Veracruz, Mexico.
Adults in both populations have black bills, legs, and feet. Immatures have yellow bare parts, including yellow eye-rings.
The voice is a loud but low-pitched pee-ah call and is often modified to suit its situation or mood.
Food is sought largely in trees but brown jays also take some food from the ground. They are rather indiscriminate feeders. Insects and a wide range of other invertebrates are taken, also lizards, nectar, and fruit (e.g. that of Trophis racemosa in the Moraceae).[2] Though they will take eggs and nestlings, they appear not to if there is plenty of other food available.
The nest is built in a tree or large shrub with both sexes helping in construction. There are normally three eggs laid but six is not unusual. Incubation is between 18 and 20 days. Only the female broods but the male feeds her while doing so.
Sometimes the offspring from a previous season will help in raising the chicks. If a helper bird returns with food, it will give it to one of the resident parents to feed the chicks.
It occurs from Mexico south into Central America on the Gulf slope. The northernmost extent of the bird is in the Rio Grande Valley of Texas. In Central America, the brown jay is not found in El Salvador.
The brown jay (Psilorhinus morio) is a large jay native to North and Central America.
La Bruna garolo (Cyanocorax morio) estas specio de birdo de la familio de Korvedoj, kiu enhavas la korvojn, pigojn, garolojn ktp. Tiu specio estas de la genro Cyanocorax kiu karakteras pro kombino de nigro (ĉefe en kapo) kaj bluo (la korpo), sed tiu estas la specio plej malproksima de la kerno de la specimembroj kaj havas nek bluon nek klaran nigron en plumaro.
Pli precize tiu specio de amerika garolo havas la kutimaron de pigo, sed ĝi estas iome pli malgranda kaj kun pli mallonga vosto, kvankam la beko estas pli granda.
Ĝi loĝas el Meksiko suden al Centrameriko en la deklivo de la Golfo de Meksiko. La plej norda etendo de la birdo estas en Rio Grande en suda Teksaso, kaj la plej malalta regiono de la rivero nomita Valo Rio Grande, (de Teksaso). En Centrameriko la Bruna garolo ne troviĝas en Salvadoro; sed la teritorio ja estas en la flanko de Pacifiko de Centrameriko en Nikaragvo, Kostariko kaj okcidenta Panamo.
Brunaj garoloj varias en plumaro geografie: estas du ĉefaj grupoj. Nordaj birdoj estas preskaŭ komplete malhelbrunaj, kun helbruno en la subaj partoj. Sudaj birdoj estas blanventraj kaj havas brilblankajn pintojn en eksteraj vostoplumoj. La intermeza zono estas en Veracruz.
Plenkreskuloj en ambaŭ populacioj havas nigrajn bekojn, gambojn kaj piedojn. Nematuruloj havas flavajn nudajn partojn, inklude flavajn okulringojn kaj bekobazojn.
La voĉo estas laŭta sed malaltatona pi-ah kaj ofte estas modifita laŭ situacio aŭ farto.
Manĝon oni prenas ĉefe en arboj sed ankaŭ el surgrunde. Ili manĝas insektojn kaj ampleksan gamon de aliaj senvertebruloj, sed ankaŭ lacertojn, fruktojn[1] kaj nektaron. Kvankam ili povas ankaŭ manĝi ovojn kaj birdidojn, tio ne okazas se estas alia manĝo disponebla.
La nesto estas konstruita en arbo aŭ granda arbusto kaj ambaŭ seksoj konstruas. La ino demetas plej ofte 3 ovojn sed 2 ne estas malkutimaj. La kovado daŭras inter 18 kaj 20 tagoj. Nur la ino kovas dum estas manĝigata de la masklo.
Foje junulo de pasinta jaro helpas en idozorgado. Se nestohelpanto revenas kun manĝo, ĝi donas ĝin al unu el la patroj por manĝigi la idojn.
La Bruna garolo (Cyanocorax morio) estas specio de birdo de la familio de Korvedoj, kiu enhavas la korvojn, pigojn, garolojn ktp. Tiu specio estas de la genro Cyanocorax kiu karakteras pro kombino de nigro (ĉefe en kapo) kaj bluo (la korpo), sed tiu estas la specio plej malproksima de la kerno de la specimembroj kaj havas nek bluon nek klaran nigron en plumaro.
Pli precize tiu specio de amerika garolo havas la kutimaron de pigo, sed ĝi estas iome pli malgranda kaj kun pli mallonga vosto, kvankam la beko estas pli granda.
La chara papán (Psilorhinus morio) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae. Es la única especie del género monotípico Psilorhinus. Se encuentra desde el golfo de México al sur de México hasta América Central. Al norte de su distribución el área más habitada por esta ave se encuentra en el Río Grande, al sur de Texas (Estados Unidos).
Su plumaje varía geográficamente, hay dos grupos principales. Los ejemplares más norteños son casi totalmente de color café oscuro, con color café más claro en su parte inferior. Los ejemplares más sureños son blancos en sus partes superiores y tienen las puntas de las plumas de color blanco brillante. La zona de integración se sitúa en Veracruz, México. Las aves adultas de ambas poblaciones tienen picos y patas negras. Las aves jóvenes presentan un anillo ocular amarillo. El canto es un ruidoso pero grave pí-ah, que se modifica a menudo para adaptarse a su situación o humor.
La mayoría de las veces buscan su comida en los árboles pero también toman un poco de comida de la tierra. Comen insectos y una amplia variedad de otros invertebrados como lagartijas, frutas [1], y néctar. Aunque comen sus huevos y polluelos, parecen no hacerlo cuando hay mucha comida disponible. El nido es construido en un árbol o un arbusto grande por ambos sexos que ayudan en la construcción. Normalmente hay tres huevos pero no es extraño ver seis huevos en el nido. La incubación dura entre 18 y 20 días. Solamente la hembra los anida pero el padre la alimenta mientras ella está en el nido. Algunas veces las aves jóvenes también ayudan en la crianza de los polluelos. Si un ave ayudante regresa con comida, le dará comida a uno de los padres residentes para alimentar a los polluelos.
En América Central las charas papán no se encuentran en El Salvador; la distribución también se encuentra en el lado pacífico de América Central en Nicaragua, Costa Rica y Panamá Occidental.
La chara papán (Psilorhinus morio) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae. Es la única especie del género monotípico Psilorhinus. Se encuentra desde el golfo de México al sur de México hasta América Central. Al norte de su distribución el área más habitada por esta ave se encuentra en el Río Grande, al sur de Texas (Estados Unidos).
Psilorhinus morio Psilorhinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Psilorhinus morio Psilorhinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Ruskonärhi (Cyanocorax morio)[3] on varisten heimoon kuuluva varpuslintu. Se luokitellaan joskus omaan Psilorhinus -sukuunsa.
Ruskonärheä tavataan Keski-Amerikassa Yhdysvaltain eteläosista Meksikon itärannikon kautta Panamaan asti. Laji on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Ruskonärhi (Cyanocorax morio) on varisten heimoon kuuluva varpuslintu. Se luokitellaan joskus omaan Psilorhinus -sukuunsa.
Psilorhinus morio
Le Geai enfumé (Psilorhinus morio) est une espèce de passereau de la famille des Corvidae.
Son aire s'étend sur l'est du Mexique et de l'Amérique centrale de la vallée du Rio Grande à l'ouest du Panama.
Il mesure 38 – 44 cm pour 173 – 224 g.
Il se nourrit notamment d'insectes, d'araignées, du nectar du balsa, de fruits (dont Castilla elastica).
Psilorhinus morio
Le Geai enfumé (Psilorhinus morio) est une espèce de passereau de la famille des Corvidae.
La ghiandaia bruna (Psilorhinus morio (Wagler, 1829)) è un uccello passeriforme della famiglia Corvidae, nell'ambito della quale rappresenta l'unica specie ascritta al genere Psilorhinus Rüppell, 1837[2].
Il nome scientifico del genere, Psilorhinus, deriva dall'unione delle parole greche ψιλος (psilos, "semplice") e ῥινος (rhinos, "naso"), col significato di "dal naso semplice", in riferimento alle narici non ricoperte da setole: il nome della specie, morio, deriva dal latino e significa "quarzo nero", in riferimento alla livrea.
Misura 38-44 cm di lunghezza, per 173-224 g di peso[3].
Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto ma slanciato, con testa rotonda dai grandi occhi, becco conico lungo e robusto, zampe forti, ali appuntite e digitate e coda piuttosto lunga, con estremità arrotondata: nel complesso, la ghiandaia bruna somiglia piuttosto a una gazza, con testa che ricorda quella delle cornacchie.
Il piumaggio, come intuibile dal nome comune, è dominato dalle tonalità del bruno su testa, collo, petto, dorso, ali e coda, più scuro e tendente al color caffè sulla prima e sulle ultime due parti, mentre sul petto possono essere presenti sfumature color cannella: il ventre, il sottocoda e la punta della superficie inferiore delle penne della coda sono di colore bianco nelle popolazioni meridionali e beige in quelle del nord dell'areale (sebbene tale differenza non abbia valore tassonomico, bensì si tratti di un caso di polimorfismo legato all'habitat, con gli esemplari a coda dalla punta bianca tipici di aree più aride e quelli a coda bruna più comuni in aree umide[3]), in ambedue i casi sfumando nel grigio su fianchi ed area scapolare.
Le aree nude del corpo (becco, un'area triangolare carnosa posta lateralmente alla base dello stesso, cerchio perioculare e zampe) sono di colore giallo vivo nei giovani, ma tendono a scurirsi con l'età, divenendo completamente nere nella vecchiaia.
La ghiandaia bruna è un uccello diurno, che vive da solo o in coppie (raramente in gruppi, che sono transitori e si formano o in corrispondenza di una fonte di cibo particolarmente abbondante oppure subito dopo la stagione riproduttiva, quando i giovani non ancora pienamente indipendenti seguono la coppia riproduttrice per un certo periodo prima di disperdersi), passando la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo fra i rami degli alberi o al suolo e rifugiandosi nel folto della vegetazione al tramonto, per passare la notte al riparo da eventuali predatori.
Il repertorio di questi uccelli risulta sorprendentemente monotono se si considera che si tratta di corvidi, consistendo in un singolo richiamo di una nota dal finale discendente, che ricorda il verso d'allarme di pollo e viene ripetuto dall'animale con intensità più o meno crescente a seconda della situazione, divenendo aspro ed alto in caso di pericolo o di eccitazione.
Si tratta di uccelli onnivori e molto opportunisti, che si nutrono un po' di qualsiasi cosa commestibile riescano a reperire: gran parte della loro dieta è costituita da insetti ed altri piccoli invertebrati, scovati al suolo o fra i rami degli alberi, ma questi uccelli si nutrono anche di bacche, frutti (soprattutto quelli dell'albero della gomma panamense[3]), piccoli vertebrati come topolini e lucertole, uova e nidiacei, nettare (in particolar modo di banana e balsa[3]).
Mentre gli invertebrati rimangono sempre una componente preponderante della dieta delle ghiandaie brune, i piccoli vertebrati e le uova d'uccello vengono generalmente ignorati se vi sono altre fonti di cibo disponibili.
Si tratta di uccelli rigidamente monogami, la cui stagione riproduttiva va da marzo a giugno, con picco delle deposizioni in aprile[3].
Il nido, a forma di coppa, viene costruito da ambedue i sessi intrecciando piuttosto grossolanamente rametti e fibre vegetali nel folto della vegetazione su un ramo di un albero: al suo interno la femmina depone 2-6 (generalmente tre) uova, che cova da sola per 18-20 giorni.
I pulli, ciechi ed implumi alla schiusa, vengono imbeccati dalla sola femmina, alla quale il cibo viene fornito dal maschio (che la imbecca anche durante la cova e tiene inoltre a bada i dintorni) e non di rado anche da uno o due giovani della covata dell'anno precedente, che non essendo ancora in grado di trovare un partner collaborano coi genitori nell'allevamento della prole per prendere dimestichezza con questo evento: i nidiacei divengono in grado d'involarsi attorno alle tre settimane di vita, e da quel momento vengono nutriti direttamente da tutti i familiari fino all'indipendenza, che viene raggiunta generalmente a circa un mese e mezzo dalla schiusa.
La ghiandaia bruna è endemica della costa orientale dell'America centrale (sebbene nella porzione più meridionale del proprio areale la si osservi anche sulla costa pacifica), popolando le coste del golfo del Messico dalla valle del Rio Grande al Panama nord-occidentale (area di Almirante) attraverso la costa orientale del Messico, la penisola dello Yucatán, il Belize, il nord di Guatemala e Honduras, Nicaragua e Costa Rica orientali.
Si tratta di uccelli molto adattabili, che possono essere osservati in una grande varietà di habitat, con preferenza per le aree secondarie sul limitare della foresta pluviale, fino a 2500 m di quota[3].
Se ne riconoscono tre sottospecie[2]:
Alcuni autori classificherebbero anche una sottospecie cyanogenys dell'area della Laguna de Perlas, sinonimizzata con la nominale.
La ghiandaia bruna è stata a lungo ascritta al genere Cyanocorax, col nome di C. morio: sebbene alcuni autori ritengano tale classificazione corretta[3][4], questi uccelli appaiono geneticamente più affini alle gazze dal ciuffo del genere Calocitta (anch'esso scorporato da Cyanocorax), con le quali si ibridano in natura e vanno a formare un clade[5].
La ghiandaia bruna (Psilorhinus morio (Wagler, 1829)) è un uccello passeriforme della famiglia Corvidae, nell'ambito della quale rappresenta l'unica specie ascritta al genere Psilorhinus Rüppell, 1837.
Brūnais sīlis (Psilorhinus morio) ir liels Ziemeļamerikā dzīvojošs vārnu dzimtas (Corvidae) putns, kas ir vienīgā suga brūno sīļu ģintī (Psilorhinus).[1] Izdala 3 pasugas.[1]
Brūnais sīlis uzturas zemieņu izcirtumos un mežmalās, izvairoties no biezokņiem. Līdz ar intensīvo mežu izciršanu brūno sīļu populācija pieaug.[2]
Brūnais sīlis sastopams šaurā joslā Ziemeļamerikas austrumu krastā, ziemeļos sākot ar Riograndes ieleju Teksasā, turpinoties Meksikā gar Meksikas līča piekrasti un Centrālamerikā gar Karību jūras piekrasti (Belizā, Gvatemalā, Hondurasā, Nikaragvā, Kostarikā un Panamā).[3]
Brūnais sīlis ir liela auguma vārnu dzimtas putns ar garu, noapaļotu asti. Abi dzimumi izskatās līdzīgi, tikai tēviņš ir nedaudz lielāks nekā mātīte.[2] Ķermeņa garums 38—44 cm, spārnu plētums 73—79 cm, svars 173—224 g.[4][5] Vidējais svars tēviņam 210 g, mātītei 195 g.[2]
Apspalvojums uz muguras, spārniem, kakla un krūtīm tumši brūns, galva gandrīz melna, bet pavēdere, spārnu apakšas un zemaste gaiši brūnas vai baltas. Sastopams arī melānisks apspalvojums — arī vēders ir tumši brūns. Spārniem bieži novērojams zils spīdums. Uz pieres ļoti īsas, spurainas spalviņas.
Izšķir divas morfas: vienkrāsainās astes morfu un baltā astes gala morfu. Tās atšķiras ar astes krāsu: pirmajai morfai aste ir tumši brūna; otrajai — malējām spalvām ir balti gali.[2]
Pieaugušajiem īpatņiem knābis un neapspalvotās ādas gredzens ap acīm ir melns, bet jaunajiem putniem knābja augšējā daļa melna, apakšējā dzeltena vai dzeltenmelna, kā arī gredzeni ap acīm ir dzelteni. Apspalvojums matētāks, gaišāks nekā pieaugušajiem.[2]
Brūnajam sīlim, salīdzinot ar citām vārnām, piemīt unikāla īpatnība — neapspalvota krūšu kaula jeb guzas virsotne. Šī īpatnība normāli nav redzama, jo kailo ādas laukumiņu nosedz krūšu un pakakles spalvas. Tas kļūst redzams, kad putns dziedot piepūšas un izriež krūtis.[2]
Brūnais sīlis ir ļoti agresīvs un bezbailīgs putns. Aizsargājot ligzdu, tas uzbrūk pat lieliem plēsējiem. Brūnais sīlis ir sabiedrisks un uzturas nelielos baros, kuros ir viens vai divi dzimumbriedumu sasnieguši pāri un to neligzdojošie pēcnācēji, kopumā ap 5—24 īpatņi. Bari savstarpēji parasti nav draudzīgi, bieži kaujas un ķīvējas, kā arī atsevišķi īpatņi ir nesaticīgi un strīdas ar citiem bara locekļiem. Tomēr novērots, ka apmēram 27% no brūno sīļu bariem ir miermīlīgi un draudzīgi. Vislielākā agresija novērojama ligzdošanas sezonā un tās iesākumā. Mātītes ir ļoti agresīvas ligzdas būvniecības un perēšanas laikā. Agresija izpaužas kā dzenāšana, barības un ligzdas būvniecības materiālu zagšana un mēģinājumiem kādu padzīt no ligzdas.[2] Katram baram ir teritorija, apmēram 10—20 ha liela.
Barību meklē koku lapotnes apakšējos zaros, trupējošos koku stumbros, zem koku mizas, īslaicīgi arī uz zemes (tikai, lai noķertu noskatītu upuri). Barības meklējumos brūnais sīlis dodas agri no rīta, apmēram pusstundu pirms saullēkta. Pieaugušie putni barojas klusējot, bet jaunie putni skaļi sasaucas, pārlidojot no vienas vietas uz otru.[2]
Brūnais sīlis ir visēdājs un barojas ar jebko, ko var atrast: augļiem (īpaši iecienīti gumijkoka (Castilloa elastica), pasifloras un sūkalkoku (Cecropia) augļi, banāni), ziedu nektāru, sēklām, posmkājiem, kukaiņiem, zirnekļiem un nelieliem mugurkaulniekiem, piemēram, ķirzakām, vardēm, grauzējiem, nelieliem putniem un olām.[2][5]
Brūnajiem sīļiem raksturīga kooperatīvā mazuļu audzināšana, un katram baram ir tikai viena ligzda.[2][5] Neligzdojošie jaunie putni palīdz galvenajam ligzdojošajam pārim izbarot mazuļus. Visbiežāk palīgi ir pāra iepriekšējā gada pēcnācēji, bet tie var būt arī ienācēji barā. Monteverdes apvidū Kostarikā dējumu kopīgi veido vairākas mātītes. Dējumā parasti ir apmēram 2—4 olas,[2][6] bet Monteverdes brūnajiem sīļiem divas reizes vairāk (apmēram 8 olas). Ir novērots, ka tēviņam var būt divas mātītes, kā arī, ka vienai mātītei var būt vairāki tēviņi.[2]
Ligzda ir liela, sakrauta no palieliem žagariem, ar tendenci virzienā uz centru žagariem kļūt smalkākiem, iekšpusē izklāta ar saknītēm, mizas gabaliņiem, zāli un citiem mīkstiem materiāiem. To pāris būvē kopīgi, kā arī būvniecībā var palīdzēt palīgi. Materiālu parasti nolauž no koka, nevis paceļ no zemes. Izņēmums ir smalkās saknītes, kas tiek izplucinātas no zemes. Ligzdas diametrs apmēram 14 cm, dziļums 7,6 cm. Atrodas 10—15 m augstumā no zemes, novietota smalkos koka zariņos. Lai izvairītos no ienaidniekiem, brūnais sīlis labprātāk ligzdo vientuļā kokā. Olas zilpelēkas ar sarkanbrūniem raibumiņiem. Inkubācijas periods ilgst 18—20 dienas. Perē tikai mātīte (reizēm vairākas mātītes), bet tēviņš un palīgi to baro un apsargā ligzdu. Mazuļi ligzdu atstāj pēc 18—22 dienām, bet lidot tie sāk vēl pēc 22—31 dienas.[2][5]
Kad mazuļi atstāj ligzdu, palīgi māca meklēt barību un atpazīt briesmas. Kāds no palīgiem ar laiku pārņem ligzdas teritoriju. Kooperatīvā mazuļu audzināšanas sistēma nodrošina brūnajiem sīļiem augstu mazuļu izdzīvošanas līmeni.[2][6] Jaunie putni pirmo gadu parasti paliek kopā ar vecākiem, kalpojot tiem par palīgie, kā arī tos šajā laikā aizsargā visi vecākie bara locekļi.[2]
Brūnajam sīlim ir 3 pasugas:[1]
Brūnais sīlis (Psilorhinus morio) ir liels Ziemeļamerikā dzīvojošs vārnu dzimtas (Corvidae) putns, kas ir vienīgā suga brūno sīļu ģintī (Psilorhinus). Izdala 3 pasugas.
Brūnais sīlis uzturas zemieņu izcirtumos un mežmalās, izvairoties no biezokņiem. Līdz ar intensīvo mežu izciršanu brūno sīļu populācija pieaug.
De bruine gaai (Psilorhinus morio) is een zangvogel uit de familie Corvidae (kraaien).
Deze soort telt 3 ondersoorten:
De bruine gaai (Psilorhinus morio) is een zangvogel uit de familie Corvidae (kraaien).
Gaio-castanho (Psilorhinus morio)[1] é uma ave passeriforme da família sedentária dos corvídeos (Corvidae). Ocorre principalmente em vastas áreas de florestas e savana do Belize, Guatemala, Honduras,México e Panamá.[2] Apresenta tamanho padrão em relação aos Corvidae, peito branco e pequenas asas. Seu número de indivíduos está em constante aumento, pois consegue adaptar-se em locais urbanizados e/ou com pouca vegetação nativa ( não á toa esta espécie encontra-se com pouca preocupação de risco de extinção).
Gaio-castanho (Psilorhinus morio) é uma ave passeriforme da família sedentária dos corvídeos (Corvidae). Ocorre principalmente em vastas áreas de florestas e savana do Belize, Guatemala, Honduras,México e Panamá. Apresenta tamanho padrão em relação aos Corvidae, peito branco e pequenas asas. Seu número de indivíduos está em constante aumento, pois consegue adaptar-se em locais urbanizados e/ou com pouca vegetação nativa ( não á toa esta espécie encontra-se com pouca preocupação de risco de extinção).
Brunskrika[3] (Psilorhinus morio) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.[4] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Brunskrika delas upp i fyra underarter med följande utbredning:[4]
Brunskrika (Psilorhinus morio) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Brunskrika delas upp i fyra underarter med följande utbredning:
P. m. palliatus – sydöstra Texas till sydöstra Mexiko (Veracruz) P. m. morio – sydöstra Mexiko (kustnära centrala Veracruz till östra Tabasco och norra Chiapas) P. m. cyanogenys – sydöstra Mexiko (östligaste Tabasco och Campeche) till nordvästra Panama P. m. vociferus – norra Yucatánhalvön (Campeche, Yucatán ochg Quintana Roo)Psilorhinus morio là một loài chim trong họ Corvidae.[2]