La época de canto ocurre desde finales de febrero o principios de marzo hasta finales de mayo y principios de junio, y es equivalente a la época reproductiva.
Su pico fino quizás constituye una adaptación para atrapar presas escondidas en las hojas enrolladas, al abrirlas, y frutos dehiscentes y quizás dentro de aglomeraciones de musgo en las ramas.
Distribucion General: Se encuentra en forma interrumpida desde Costa Rica hasta el este de Perú, sureste de Brasil y Paraguay.
Los machos excepcionalmente toleran la presencia de otros individuos, probablemente hembras, cerca de sus perchas de canto.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Oxyruncus cristatus ye una especie d'ave paseriforme, la única perteneciente a la familia Oxyruncidae. El so rangu cubre dende les árees montascoses de Suramérica hasta'l sur de Centroamérica (Panamá y Costa Rica).
Habita la xamasca de montes húmedos, onde s'alimenta de fruta y dalgunos invertebraos. Tien una cresta eréctil sobre la cabeza, de color naranxa. La so zona inferior ye amarellentada con puntos negros, y un picu agudu.
Son comunes nos montes trupos y altos, pero dacuando aventúrense hasta'l cantu del monte. Viaxen en bandaes mistes, formaes por aves de les families Furnariidae (furnáridos), Thraupidae (tángaras), Picidae (picatueros) y Cotingidae.
El so nial con forma de mota ye construyíu pola fema na base d'una caña. Los pitucos son alimentaos por regurgitación.
Les evidencies suxuríen qu'esta especie, tradicionalmente asitiada en Cotingidae, pertenecería a la familia Tityridae; sicasí, trabayos recién nun atoparon nengún soporte consistente pa estes rellaciones,[2][3] poro, el South American Classification Committee (SACC) de la American Ornithologists' Union (AOU), per aciu l'aprobación de la Propuesta N° 134, resucitó la familia Oxyruncidae p'asitiar puramente esta especie única.[4] Clements Checklist 6.9 y la mesma llista del SACC siguen esti encamientu,[5][6] mientres el Congresu Ornitolóxicu Internacional (IOC Versión 5.1, 2015) inda la asitia en Tityridae.[7]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Oxyruncus cristatus ye una especie d'ave paseriforme, la única perteneciente a la familia Oxyruncidae. El so rangu cubre dende les árees montascoses de Suramérica hasta'l sur de Centroamérica (Panamá y Costa Rica).
Oxyruncus cristatus[1] a zo ur spesad golvaneged bihan eus ar c'herentiad Tityridae.
Ar spesad nemetañ er genad Oxyruncus an hini eo.
Bevañ a ra diwar frouezh, ha divellkeineged ivez[2].
Ar spesad a gaver ar pevar isspesad[3] anezhañ e Suamerika :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Oxyruncus cristatus a zo ur spesad golvaneged bihan eus ar c'herentiad Tityridae.
Ar spesad nemetañ er genad Oxyruncus an hini eo.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Meinbig (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: meinbigau) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oxyruncus cristatus; yr enw Saesneg arno yw Sharpbill. Mae'n perthyn i deulu'r Meinbigau (Lladin: Oxyruncidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. cristatus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r meinbig yn perthyn i deulu'r Meinbigau (Lladin: Oxyruncidae) neu Tityridae. Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Becard gwarwyn Xenopsaris albinucha Becard gyddfgoch Pachyramphus aglaiae
_(8082132988).jpg)
_-NW_Ecuador-6.jpg)
;_Beruri,_Amazonas,_Brazil.jpg)
.jpg)
.JPG)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Meinbig (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: meinbigau) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oxyruncus cristatus; yr enw Saesneg arno yw Sharpbill. Mae'n perthyn i deulu'r Meinbigau (Lladin: Oxyruncidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. cristatus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Ostrozobka ohnivotemenná (Oxyruncus cristatus, španělsky araponga-do-horto) je zpěvný pták, který obývá tropické deštné lesy v podhorských oblastech Střední a Jižní Ameriky. Živí se ovocem a hmyzem, často visí hlavou dolů mezi epifytními rostlinami a pátrá po potravě. Dosahuje délky 16–18 cm a váhy okolo 42 gramů,[2] horní část těla je zbarvená olivově zeleně až šedohnědě a břicho přechází od žluté po bílou s černými skvrnami. Charakteristickými znaky jsou vztyčitelné jasně oranžové peří na hlavě a kuželovitý zašpičatělý zobák.[3] Samci se ozývají pronikavým voláním „ziiiiiiu-uuuuu“. Ostrozobky často vytvářejí společná hejna s tangarami, hrnčiříky a dalšími drobnými ptáky.
Systematika druhu je nejasná, bývá řazen do čeledi Tityridae, mezi kotingovité nebo do monotypické čeledi Oxyruncidae. Rozlišují se následující geografické poddruhy:
Obrázky, zvuky či videa k tématu ostrozobka ohnivotemenná ve Wikimedia Commons
Ostrozobka ohnivotemenná (Oxyruncus cristatus, španělsky araponga-do-horto) je zpěvný pták, který obývá tropické deštné lesy v podhorských oblastech Střední a Jižní Ameriky. Živí se ovocem a hmyzem, často visí hlavou dolů mezi epifytními rostlinami a pátrá po potravě. Dosahuje délky 16–18 cm a váhy okolo 42 gramů, horní část těla je zbarvená olivově zeleně až šedohnědě a břicho přechází od žluté po bílou s černými skvrnami. Charakteristickými znaky jsou vztyčitelné jasně oranžové peří na hlavě a kuželovitý zašpičatělý zobák. Samci se ozývají pronikavým voláním „ziiiiiiu-uuuuu“. Ostrozobky často vytvářejí společná hejna s tangarami, hrnčiříky a dalšími drobnými ptáky.
Systematika druhu je nejasná, bývá řazen do čeledi Tityridae, mezi kotingovité nebo do monotypické čeledi Oxyruncidae. Rozlišují se následující geografické poddruhy:
Oxyruncus cristatus brooksi (Bangs & Barbour, 1922) Oxyruncus cristatus cristatus (Swainson, 1821) Oxyruncus cristatus frater (Sclater & Salvin, 1868) Oxyruncus cristatus hypoglaucus (Salvin & Godman, 1883) Oxyruncus cristatus tocantinsi (Chapman, 1939)Die Flammenkopfbekarde (Oxyruncus cristatus) ist ein Schreivogel und das einzige Mitglied der Familie bzw. Unterfamilie der Flammenköpfe (Oxyruncidae). Von einigen Fachleuten wird der Vogel zu den Familien der Schmuckvögel oder der Tyrannen gezählt.
Die 17 cm lange Flammenkopfbekarde hat einen aufrichtbaren orangefarbenen Schopf, der, wenn niedergelegt, nicht sichtbar ist. Ferner kennzeichnet ihn eine orangefarbene Iris, eine schwarz gefleckte gelbliche Unterseite, ein schuppiges Gesicht und ein spitzer Schnabel.
Die Flammenkopfbekarde kommt verstreut von Costa Rica bis Peru und Uruguay vor. Sie ist ein Vogel des Regenwaldes, der in den Baumkronen oder in den Bäumen des Waldrandes lebt.
Die Flammenkopfbekarde lebt allein oder in gemischten Gruppen. Er klammert sich geschickt an Äste, um Nahrung, wie kleine Früchte, Insekten und andere Wirbellose zu suchen.
Die Männchen versammeln sich zu gemeinsamen Balzritualen an besonderen Tanzplätzen (Leks). Ein flaches Schalennest wird in Astgabeln von Bäumen gebaut.
Die Flammenkopfbekarde wurde 1821 durch den englischen Ornithologen William Swainson erstmals wissenschaftlich beschrieben. 1820 führt der niederländische Zoologe Coenraad Jacob Temminck die Gattung Oxyruncus ein, zu der nur die Flammenkopfbekarde gehört. Sie wird heute in die Familie der Bekarden (Tityridae) gestellt und ist dort die einzige Art der Unterfamilie Oxyruncinae. Die Schwestergruppe der Flammenkopfbekarde ist die Unterfamilie Onychorhynchinae mit drei Gattungen. Da sich die Oxyruncinae und die Onychorhynchinae evolutionär schon vor etwa 28 Millionen Jahren von der Hauptgruppe der Bekarden (Unterfamilie Tityrinae) trennten, haben sich der dänische Zoologe Jon Fjeldså und einige weitere Wissenschaftler dafür ausgesprochen die die Oxyruncinae und die Onychorhynchinae zu eigenständigen Familien zu machen.[1]
Die Flammenkopfbekarde (Oxyruncus cristatus) ist ein Schreivogel und das einzige Mitglied der Familie bzw. Unterfamilie der Flammenköpfe (Oxyruncidae). Von einigen Fachleuten wird der Vogel zu den Familien der Schmuckvögel oder der Tyrannen gezählt.
The sharpbill (Oxyruncus cristatus) is a small passerine bird in the family Tityridae. Its range is from the mountainous areas of tropical South America and southern Central America (Panama and Costa Rica).
It inhabits the canopy of wet forest and feeds on fruit and some invertebrates. It has an orange erectile crest, black-spotted yellowish underparts and scaling on the head and neck. As its name implies, it has a straight, pointed beak, which gives its common name.
Sharpbills are most commonly found in tall dense forests but occasionally venture to the forest edge. Their diet consists of primarily of fruit, but they will also take insects, hanging upside down in from twigs to obtain insect larvae. They will also travel in mixed-species feeding flocks with ovenbirds, tanagers, woodpeckers and cotingas. The breeding system employed by this species is polygamous with closely grouped males displaying in from a lek.[2] The nest of the sharpbill is built by the female and is a small cup built on a slender branch. Chicks are fed by regurgitation.
The genus Oxyruncus was erected by the Dutch zoologist Coenraad Jacob Temminck in 1820.[3] The sharpbill was described in 1821 by the English naturalist William John Swainson under the binomial name Oxyrhuncus cristatus with an "h" inserted into the name of the genus.[4][5] The word Oxyruncus is from the Ancient Greek oxus for "sharp" or "pointed" and rhunkhos "bill". The specific epithet is from the Latin cristatus for "crested" or "plumed".[6]
Molecular phylogenetic studies have shown that the sharpbill occupies a basal position in a clade containing the Tityridae.[7][8][9][10] The sharpbill is sometimes placed in its own family Oxyruncidae.[10][11]
There are four subspecies:[12]
The sharpbill (Oxyruncus cristatus) is a small passerine bird in the family Tityridae. Its range is from the mountainous areas of tropical South America and southern Central America (Panama and Costa Rica).
It inhabits the canopy of wet forest and feeds on fruit and some invertebrates. It has an orange erectile crest, black-spotted yellowish underparts and scaling on the head and neck. As its name implies, it has a straight, pointed beak, which gives its common name.
Sharpbills are most commonly found in tall dense forests but occasionally venture to the forest edge. Their diet consists of primarily of fruit, but they will also take insects, hanging upside down in from twigs to obtain insect larvae. They will also travel in mixed-species feeding flocks with ovenbirds, tanagers, woodpeckers and cotingas. The breeding system employed by this species is polygamous with closely grouped males displaying in from a lek. The nest of the sharpbill is built by the female and is a small cup built on a slender branch. Chicks are fed by regurgitation.
The genus Oxyruncus was erected by the Dutch zoologist Coenraad Jacob Temminck in 1820. The sharpbill was described in 1821 by the English naturalist William John Swainson under the binomial name Oxyrhuncus cristatus with an "h" inserted into the name of the genus. The word Oxyruncus is from the Ancient Greek oxus for "sharp" or "pointed" and rhunkhos "bill". The specific epithet is from the Latin cristatus for "crested" or "plumed".
Molecular phylogenetic studies have shown that the sharpbill occupies a basal position in a clade containing the Tityridae. The sharpbill is sometimes placed in its own family Oxyruncidae.
There are four subspecies:
Oxyruncus cristatus frater (Sclater, PL & Salvin, 1868) – Costa Rica and west Panama Oxyruncus cristatus brooksi Bangs & Barbour, 1922 – east Panama Oxyruncus cristatus hypoglaucus (Salvin & Godman, 1883) – southeast Venezuela, the Guianas and north Brazil Oxyruncus cristatus cristatus Swainson, 1821 – southeast Brazil, east Paraguay and northeast ArgentinaAkrabeka birdo aŭ akrabekulo (Oxyruncus cristatus) apartenas al ordo de paseroformaj birdoj (Passeriformes) kaj sola specio de akrabekuledoj (Oxyruncidae); ĝi estas proksima parenco de tiranedoj (Tyrannidae). La birdo vivas en la tropika praarbaro, en disaj populacioj de Kostariko ĝis Paragvajo.
Ĝi longas ĉ. 16 cm, havas mallongajn krurojn, la flugiloj kaj la vosto estas longeta, la beko estas akra kaj pinta. Ĝia dorso estas pale verd-bruna, la ventra parto estas flavblanka kun malhelaj makuloj kaj strioj. Ĝia starigebla kristo konsistas el ruĝaj plumoj.
La plilongiĝintajn naztruojn kovras lobo, kiel ĉe la kovrit-bekuloj (tapakuloj). Ĝi serĉas insektojn per sia akra kaj pinta beko en la sulkoj de la arbotrunkoj.
Oni ankaŭ povas nomi akrabekulo la birdon Heliobletus contaminatus (Furnariidae-familio). Tiu ĉi birdo vivas en la oreinta parto de Sud-Ameriko kaj predas insektojn sur flusanta arbotrunko. (Arboĉasa akrabekulo)
El picoagudo (Oxyruncus cristatus),[9][4] es una especie de ave paseriforme, la única perteneciente a la familia Oxyruncidae. Se distribuye de forma muy disjunta desde las zonas serranas del este de Sudamérica hasta el centro de Centroamérica.
Se distribuye de forma muy disjunta, tal vez residual,[10] en Costa Rica, Panamá, Colombia, Venezuela, Guyana, Surinam, Guayana francesa, Ecuador, Brasil, Perú, Bolivia, Paraguay y Argentina.[1]
Puede ser poco común a bastante común, pero siempre local, en el dosel y en los bordes de selvas húmedas montanas, hasta los 1600 m de altitud, especialmente entre los 500 y 1000 m. Más numerosa en los tepuyes y en la Mata atlántica del sureste de Brasil.[11]
Mide 17 cm de longitud. Su pico es puntiagudo y el iris es rojizo a anaranjado. Por arriba es mayormente olivácea, con la corona negra ocultando una cresta anaranjada a roja, y la cabeza y pescuezo blancuzcos, escamados de negruzco. La garganta es blanca escamada de negruzco y por abajo amarillento pálido a blancuzco, punteado de negro; en el sureste de América del Sur más amarillo.
Excepto por la vocalización, es muy discreta, pasa mucho tiempo posada, inmóbil, o se desloca a lo largo de ramas y entre el follaje buscando insectos; puede colgarse de cabeza para abajo y examinar epífitas y hojas muertas. Sola o en pareja, se junta a bandadas mixtas, cuando es más fácil de ser vista.[12]
Su dieta consiste de insectos y también frutos, que a menudo come acompañado de tráupidos.[11]
Sus hábitos de nidificación y el nido son semejantes a los de Phibalura flavirostris: durante el verano construyen un nido en forma de taza pequeña, decorada con líquenes como camuflaje y sujetos a horquillas en ramas horizontales.[13]
El canto del macho es inconfundible y se oye a distancia, es un trinado muy agudo que cae en timbre y se atenúa, «ziiiiiiu-u-u-u-u-u», que dura unos 5 segundos, en alguna áreas más nasal y atenuado, especialmente en el sureste de Brasil, donde parece una bomba cayendo; en el sureste de Ecuador emite un sonido similar «ziiiiiiu, dzzzzz».[11]
La especie O. cristatus fue descrita por primera vez por el naturalista británico William Swainson en 1821 bajo el nombre científico Oxyrhyncus [error] cristatus; localidad tipo «Brasil».[10]
El género Oxyruncus fue propuesta por el naturalista neerlandés Coenraad Jacob Temminck en 1820 y la familia Oxyruncidae por el ornitólogo estadounidense Robert Ridgway en 1906.
El nombre genérico masculino «Oxyruncus» deriva del griego «oxus»: agudo, y «rhunkhos»: pico; significando «de pico agudo»;[5] y el nombre de la especie «cristatus», proviene del latín: crestado, con copete.[14]
Según la clasificación de Clements Checklist v.2017,[15] se reconocen seis subespecies, con su correspondiente distribución geográfica:[10]
También ocurre en (subespecies indeterminadas) en el noroeste de Colombia (Serranía de San Lucas, Antioquia), sureste de Ecuador (cordillera Cutucú, cordillera del Cóndor), Perú (San Martín/Amazonas, cordillera Azul, Junín, Cuzco, Puno), noroeste de Bolivia (La Paz, río Tuichi) y sur y noreste de Brasil (sur de Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Pernambuco, Alagoas, sur de Bahia).
Las subespecies phelpsi y tocantinsi (ambas no listadas por el Congreso Ornitológico Internacional (IOC)),[16] posiblemente no se puedan distinguir de hypoglaucus. Individuos observados en el noroeste de Colombia, sureste de Ecuador, Perú, noroeste de Bolivia y sur y noreste de Brasil son de identidad racial incierta, tal vez representado una o más subespecies no descritas.[10]
Las evidencias sugerían que esta especie, tradicionalmente colocada en Cotingidae,[17] a pesar de anteriormente haber sido colocada en su propia familia monotípica Oxyruncidae, pertenecería a la familia Tityridae; sin embargo, trabajos recientes no encontraron ningún soporte consistente para estas relaciones,[18][19] por lo tanto, el Comité de Clasificación de Sudamérica (SACC), mediante la aprobación de la Propuesta N° 134, resucitó la familia Oxyruncidae para situar exclusivamente esta especie única.[20] Esto fue posteriormente corroborado por los estudios de Ohlson et al (2007).[21] Clements Checklist v.2017 y la propia lista del SACC siguen esta recomendación,[15][22] mientras el IOC todavía lo mantiene en Tityridae.[16]
De acuerdo a Ohlson et al., 2013, queda así la posición de la familia:[23]
Parvorden Tyrannida Superfamilia TyrannoideaOxyruncidae: Oxyruncus
|formato= requiere |url= (ayuda)) (en inglés). El picoagudo (Oxyruncus cristatus), es una especie de ave paseriforme, la única perteneciente a la familia Oxyruncidae. Se distribuye de forma muy disjunta desde las zonas serranas del este de Sudamérica hasta el centro de Centroamérica.
Oxyruncus cristatus Oxyruncus generoko animalia da. Hegaztien barruko Tityridae familian sailkatua dago.
Oxyruncus cristatus Oxyruncus generoko animalia da. Hegaztien barruko Tityridae familian sailkatua dago.
Oranokka (Oxyruncus cristatus)[2] on varpuslintu. Oranokan taksonomia on ositain epäselvä ja se on välillä sijoitettu kotingojen heimoon, toisinaan tityroihin ja toisinaan omaan heimoonsa oranokat Oxyruncidae.[3]
Oranokkaa tavataan laikuttaisesti Keski-Amerikassa ja Etelä-Amerikan pohjois- ja keskiosissa. Lajin levinneisyysalue on kuitenkin laaja, eikä oranokan uskota olevan vaarassa. Laji on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Oranokka (Oxyruncus cristatus) on varpuslintu. Oranokan taksonomia on ositain epäselvä ja se on välillä sijoitettu kotingojen heimoon, toisinaan tityroihin ja toisinaan omaan heimoonsa oranokat Oxyruncidae.
Oxyruncus cristatus
L'Oxyrhynque huppé (Oxyruncus cristatus) est une petite espèce de passereau dont l'aire de répartition s'étend sur les régions montagneuses du nord de l'Amérique du Sud jusqu'au Panama et au Costa Rica. C'est l'unique représentant du genre Oxyruncus.
Il vit dans la canopée des forêts humides se nourrissant de fruits et d'invertébrés.
Il est reconnaissable à sa huppe érectile orange et son plumage jaunâtre tacheté de noir, sur le ventre, le cou et la tête. Son bec pointu est à l'origine de son nom (du grec « οξυς » = aigu, pointu et « ρυνχοσ » = bec).
La phylogénie de Sibley basée sur des tests d'hybridation de l'ADN l'a intégré à la famille des tyrannidés, puis des études plus récentes dans celle des cotingidés. Dans la classification de référence (version 2.2) du Congrès ornithologique international (2009), cette espèce était placée dans sa propre des familles Oxyruncidae (Ridgway, 1906), mais sa position taxinomique ayant été résolue (Ohlson et al. 2008, Tello et al. 2009), elle est placée dans la famille des Tityridae dans la version 2.3 (2009).
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des cinq sous-espèces suivantes :
Oxyruncus cristatus
L'Oxyrhynque huppé (Oxyruncus cristatus) est une petite espèce de passereau dont l'aire de répartition s'étend sur les régions montagneuses du nord de l'Amérique du Sud jusqu'au Panama et au Costa Rica. C'est l'unique représentant du genre Oxyruncus.
De scherpsnavel (Oxyruncus cristatus) is een vogel uit de familie der scherpsnavels (Oxyruncidae).
Het verenkleed is zandbruin. De kop heeft een geschubde tekening en rode ogen. Deze gedrongen vogel heeft een spitse snavel. De vogel wordt ongeveer 17 cm lang.[2]
Het voedsel bestaat uit insecten en andere kleine ongewervelden. Ze foerageren alleen of in gemengde groepen en soms hangen ze op acrobatische wijze ondersteboven aan de takken.
Deze soort komt verspreid voor in Zuid-Amerika van Costa Rica tot oostelijk Peru en Paraguay in vochtige bossen tot een hoogte van 1600 meter en telt 5 ondersoorten:
De scherpsnavel (Oxyruncus cristatus) is een vogel uit de familie der scherpsnavels (Oxyruncidae).
Skarpnebb, Oxyruncus cristatus, er ein sporvefugl med utbreiing i fjellrike område av tropisk Sør-Amerika og sørlege Sentral-Amerika frå Panama nord til Costa Rica. Han er einaste arten i den biologiske slekta Oxyruncus og er for tida rekna som einaste i familien Oxyruncidae.
Denne arten er 17 cm i lengd, og veg frå 35 til 42 gram.[1] Han har ei olivengrøn overside med gult mot kanten av vengene. Hovud og hals har dominerande mørke striper på grått, undersida er bleikgul i grunnfarga med mørke flekker. Øvst og litt bak på hovudet finst ei lite synleg raud krone, hos hofuglen oransje. Krona har ein mørk kant hos begge kjønna og kjønna er elles mykje like. Nebbet er rettpeikande og kvast. Songen deira er ei kraftig, langtrekkjande lang trille som minkar i intensitet, 'sjiiiiiiiiuuaa' , to til tre gonger i minuttet.
Fuktig til våt skog ved fjellsider er typiske habitat for skarpnebb, dei går opp til 1800 moh. i Venezuela.[1] Skarpnebb har ein diett av frukt hovudsakleg, men dei vil òg ta insekt, og hengjande akrobatisk opp ned i frå kvistar tar dei insektlarver. Dei vil òg streife rundt etter mat i fleirartsflokkar saman med tanagarar, vireoar og kotingaer. Hofuglane byggjer reiret, det er lite koppforma og ligg opent på enden av ei grein. Føda til ungane er oppgulp.
Skarpnebb har vore lista saman med kotingaer, men er i dag ofte rekna som einaste medlemmen av familien Oxyruncidae. Nyare genetiske bevis peikar mot at han høyrer heime i familien Tityridae[2][3], den søramerikanske klassifiseringskomiteen tilrår at han haldast som incertae sedis framtil den nye plasseringa er stadfesta av fleire data.
Referansar
Skarpnebb, Oxyruncus cristatus, er ein sporvefugl med utbreiing i fjellrike område av tropisk Sør-Amerika og sørlege Sentral-Amerika frå Panama nord til Costa Rica. Han er einaste arten i den biologiske slekta Oxyruncus og er for tida rekna som einaste i familien Oxyruncidae.
Multimedia w Wikimedia Commons Ostrodziób (Oxyruncus cristatus) – gatunek małego ptaka z rodziny ostrodziobów (Oxyruncidae) której jest jedynym przedstawicielem[4][5]. Występuje w kilku oddzielonych stanowiskach od Kostaryki do południowo-wschodniej Brazylii. Jego środowiskiem jest piętro koron drzew lasów tropikalnych. Żywi się owocami i małymi bezkręgowcami.
Długość ciała 17 cm. Ma ostro zakończony dziób, pomarańczowoczerwoną tęczówkę, czerwonawy grzbiet i żółty, czarno plamkowanych spód ciała.
Pozycja taksonomiczna tego gatunku nie jest jasna (incertae sedis). Część systematyków zalicza go do rodziny bławatników (Cotingidae)[1], inni do monotypowej rodziny ostrodziobów[4][5] Oxyruncidae, a jeszcze inni, na podstawie wyników badań genetycznych, sugerują umieszczenie ostrodzioba w rodzinie bekardów[6][7][8].
Ostrodziób (Oxyruncus cristatus) – gatunek małego ptaka z rodziny ostrodziobów (Oxyruncidae) której jest jedynym przedstawicielem. Występuje w kilku oddzielonych stanowiskach od Kostaryki do południowo-wschodniej Brazylii. Jego środowiskiem jest piętro koron drzew lasów tropikalnych. Żywi się owocami i małymi bezkręgowcami.
Długość ciała 17 cm. Ma ostro zakończony dziób, pomarańczowoczerwoną tęczówkę, czerwonawy grzbiet i żółty, czarno plamkowanych spód ciała.
Pozycja taksonomiczna tego gatunku nie jest jasna (incertae sedis). Część systematyków zalicza go do rodziny bławatników (Cotingidae), inni do monotypowej rodziny ostrodziobów Oxyruncidae, a jeszcze inni, na podstawie wyników badań genetycznych, sugerują umieszczenie ostrodzioba w rodzinie bekardów.
Vassnäbb (Oxyruncus cristatus) är en liten tätting som placeras i det egna släktet Oxyruncus och vars taxonomi är omdiskuterad. Arten förekommer i bergsområden i tropiska Sydamerika och i Panama och Costa Rica i södra Centralamerika och dess utbredningsområde är mycket fragmentariserat.
Traditionellt har den placerats i den egna familjen vassnäbbar (Oxyruncidae). Utifrån tidiga DNA-studier placerade Dickison (2003) istället arten i familjen kotingor (Cotingidae).[2] Senare molekylära och morfologiska studier indikerade istället att arten tillhör tityrorna (Tityridae).[3][4] Utifrån oklarheterna kring dess taxonomiska hemvist placeras den fortfarande ofta i den egna familjen Oxyruncidae eller också som incertae sedis.
Vassnäbbens utbredningsområde är mycket fragmentariserat och arten delas upp ofta upp i fem eller sex underarter:[5]
Vassnäbben är en liten tätting med olivgrön ovansidan, fjällig nacke och huvud med ett dolt orange hjässband som kan resas i en tofs. Undersidan är gulaktig med tydliga svarta fläckar. Den har orangeröd iris och precis som trivialnamnet antyder, har den en distinkt vass näbb.
Vassnäbben förekommer främst i lövverken i fuktig högväxt tät skog, men uppträder ibland även vid skogsbryn. Den lever främst av frukt, men den snappar även efter insekter och insektslarver, hängande i fötterna, uppochned från grenar. De ingår även i födosökande blandflockar tillsammans med ugnfåglar, hackspettar och kotingor. Honan bygger det skålformiga boet som placeras på en smal gren. Precis som hos kotingorna så matas matas med uppstött föda, och deras sångbeteende påminner också om kotingornas.[6]
Vassnäbb (Oxyruncus cristatus) är en liten tätting som placeras i det egna släktet Oxyruncus och vars taxonomi är omdiskuterad. Arten förekommer i bergsområden i tropiska Sydamerika och i Panama och Costa Rica i södra Centralamerika och dess utbredningsområde är mycket fragmentariserat.
Oxyruncus cristatus (tên tiếng Anh: sharpbill, nghĩa là chim mỏ nhọn) là một loài chim trong họ Oxyruncidae.[2]
Chim mỏ nhọn đã từ lâu được co là loài kỳ dị, với các mối quan hệ rất không chắc chắn. Các đặc điểm hình thái dễ dàng cho thấy nó thuộc về một nơi nào đó trong Tyrannida, nhưng không thể gán chính xác nó vào đâu trong nhóm này. Kết quả là người ta thường xếp nó trong họ của chính nó là Oxyruncidae. Trên thực tế, tên gọi cho họ này đã phát sinh từ năm 1831 (với thay đổi một chút về cách viết), làm cho nó trở thành lâu đời hơn cả tên gọi Tityridae G.R. Gray, 1840 (1832-1833) (họ mà nó nhiều khi cũng bị gán vào).
Chứng cứ di truyền cho thấy nó có quan hệ họ hàng gần hơn cả với các loài trong họ Tityridae hoặc là thuộc về họ này[3][4] khi so với các nhánh chính khác. Tuy nhiên, quan hệ họ hàng này không phải là quá gần. Ohlson et al. (2013) ước tính thời gian rẽ ra của nó khỏi Tityridae là khoảng 28 triệu năm trước, đủ xa để có thể coi là họ riêng biệt[5]. Nó dường như là có quan hệ họ hàng hơi gần hơn với Onychorhynchidae, nhưng cũng không nhiều (tách ra ~27 triệu năm trước)[5]. Vì thế, tốt nhất nên xếp nó trong họ riêng của chính nó.
Là loài chim nhỏ có trong khu vực miền núi ở khu vực nhiệtđới Nam Mỹ và miền nam Trung Mỹ (Panama và Costa Rica).
Nó sinh sống trên các tán lá của các khu rừng ẩm ướt với thức ăn là quả và đôi khi là động vật không xương sống. Nó có một cái mào màu da cam dựng đứng, phần bụng màu ánh vàng với các ốm đen và tróc vay trên đầu và cổ. Như tên gọi thông thường gợi ý, nó có mỏ nhọn và thẳng.
Chim mỏ nhọn nói chung được tìm thấy trong các khu rừng cây cao và rậm rạp nhưng đôi khi cũng thấy ở bìa rừng. Thức săn chủ yếu là hoa quả nhưng chúng cũng tìm kiếm và ăn sâu bọ, treo ngược mình trên các cành cây để bắt sâu. Chúng cũng di chuyển trog các đàn kiếm ăn hỗn hợp loài với các loài chim trong các họ Furnariidae, Thraupidae, Picidae (gõ kiến) và Cotingidae. Tổ của chim mỏ nhọn do chim mái xây thành hình chiếc chén nhỏ trên các cành cây nhỏ. Chim non được nuôi bằng cách mớm mồi từ thức ăn do chim bố mẹ tiết ra.
Oxyruncus cristatus (tên tiếng Anh: sharpbill, nghĩa là chim mỏ nhọn) là một loài chim trong họ Oxyruncidae.
Chim mỏ nhọn đã từ lâu được co là loài kỳ dị, với các mối quan hệ rất không chắc chắn. Các đặc điểm hình thái dễ dàng cho thấy nó thuộc về một nơi nào đó trong Tyrannida, nhưng không thể gán chính xác nó vào đâu trong nhóm này. Kết quả là người ta thường xếp nó trong họ của chính nó là Oxyruncidae. Trên thực tế, tên gọi cho họ này đã phát sinh từ năm 1831 (với thay đổi một chút về cách viết), làm cho nó trở thành lâu đời hơn cả tên gọi Tityridae G.R. Gray, 1840 (1832-1833) (họ mà nó nhiều khi cũng bị gán vào).
Chứng cứ di truyền cho thấy nó có quan hệ họ hàng gần hơn cả với các loài trong họ Tityridae hoặc là thuộc về họ này khi so với các nhánh chính khác. Tuy nhiên, quan hệ họ hàng này không phải là quá gần. Ohlson et al. (2013) ước tính thời gian rẽ ra của nó khỏi Tityridae là khoảng 28 triệu năm trước, đủ xa để có thể coi là họ riêng biệt. Nó dường như là có quan hệ họ hàng hơi gần hơn với Onychorhynchidae, nhưng cũng không nhiều (tách ra ~27 triệu năm trước). Vì thế, tốt nhất nên xếp nó trong họ riêng của chính nó.
Oxyruncus cristatus Swainson, 1821
Охранный статус
Остроклюв[1] (лат. Oxyruncus cristatus) — южноамериканский вид птиц из семейства титировых (Tityridae), единственный в роде остроклювов[1] (Oxyruncus)[2]. Птицы обитают в субтропических и тропических низменных влажных лесах, на высоте до 1200 метров над уровнем моря[3]. Длина тела — 17 см[4].
Выделяют 4 подвида[2]:
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Остроклюв (лат. Oxyruncus cristatus) — южноамериканский вид птиц из семейства титировых (Tityridae), единственный в роде остроклювов (Oxyruncus). Птицы обитают в субтропических и тропических низменных влажных лесах, на высоте до 1200 метров над уровнем моря. Длина тела — 17 см.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : トガリハシ科 Oxyruncidae 属 : トガリハシ属 Oxyruncus 種 : トガリハシ O. cristatus 学名 Oxyruncus cristatus 和名 トガリハシ 英名 Sharpbill トガリハシ (尖嘴、学名：Oxyruncus cristatus)は、スズメ目トガリハシ科に分類される鳥類の一種である。本種のみでトガリハシ科トガリハシ属を形成する。
体長約17cm。鋭くとがったクチバシが特徴で、英名や和名の由来となっている。頭上は黄色または赤色で、頸から下の体の丈夫は黄緑色である。体の下面は白色で、灰褐色の斑が散らばっている。
標高400-1800ｍの熱帯雨林に生息する。群れは作らず、つがいもしくは単独で生活する。
樹上の小動物や植物の種子を食べる。
繁殖についてはほとんど記録がないが、樹上に皿状の巣を作っているところが観察されている。
タイランチョウ科やカザリドリ科に分類されることもあるが、近縁グループはよくわかっていない。生態も不明点が多く、現在のところトガリハシ科として独立させていることが多い。
