Sterna dougallii Montagu 1813

Die Rooiborssterretjie (Sterna dougallii) is 'n skaars standvoël en slegs 250 pare broei gedurende Mei tot Oktober op eilande aan die suidkus. Hiervandaan versprei die voëls oos- en weswaarts. Die voël is 33 – 38 cm lank, 100 - 130 g groot met 'n vlerkspan van 72 – 80 cm. In Engels staan die voël bekend as die Roseate tern.

Fotogalery

• Twee rooiborssterretjies.

• 
• Eiers in 'n nes.

Sien ook

Wikispecies het meer inligting oor: Sterna dougallii

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

Sterna dougallii ye una especie d'ave Charadriiforme de la familia Sternidae caracterizada poles sos pates coloraes, llargues, pileu y picu negros, parte dosal gris y parte ventral blanca o rosada.

Distribución

Ye una especie con una distribución bien amplia, pero esvalixa. Ye rara n'Europa; llocal en Gran Bretaña, Irlanda, noroeste de Francia y Islles Canaries;^[1] migrador escasu o raru n'estuarios; bien raru tierra adientro.

Hestoria natural

El so voz ye un gazníu aspru, distintu al d'otros charranes. El so nial ye pequeñu, herbal, a cubiertu ente la vexetación. Pon 1-2 güevos nuna niarada de mayu a xunu.

Aliméntase d'anguiles y sardines, que prinda por aciu somorguiaes rápides.

Subespecies

Conócense cinco subespecies de Sterna dougallii:^[2]

• Sterna dougallii arideensis Mathews, 1912
• Sterna dougallii bangsi Mathews, 1912
• Sterna dougallii dougallii Montagu 1813
• Sterna dougallii gracilis Gould 1845
• Sterna dougallii korustes (Hume, 1874)

Referencies

• Hume, Rob. 2002. Guía de campu de les aves d'España y Europa. Ediciones Omega ISBN 84-282-1317-8

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Sterna dougallii.

Çəhrayı susüpürən (lat. Sterna dougallii) - susüpürən cinsinə aid heyvan növü.

Mənbə

Ar skravig Dougall^[1] (liester : skraviged Dougall)^[2] a zo ur spesad evned-mor, Sterna dougallii an anv skiantel anezhañ.

Dougen a ra anv ar mezeg hag an naturour amatour skosat Peter McDougall (1777-1814).

Doareoù pennañ

Skraviged Dougall.

Boued

Bevañ a ra diwar besked hag a bak o splujañ en dour.

Annez hag isspesadoù

Ar spesad a gaver ar pemp isspesad^[3] anezhañ :

• Sterna dougallii arideensis, eus Sechelez da vMadagaskar hag Enez Rodrigez,
• S. d. bangsi, eus Inizi Ryūkyū ha reter Sina da c'hGinea Nevez, biz Aostralia hag inizi er mervent d'ar Meurvor Habask,
• S. d. dougallii, e reter Norzhamerika, West Indies, Azorez, Europa, Afrika,
• S. d. gracilis, en Inizi Maluku, kornôg ha hanternoz Aostralia,
• S. d. korustes, (Hume, 1874), e Sri Lanka, en Inizi Andaman ha Mergui (mervent Myanmar).

Liammoù diavaez

• (en) Sterna dougallii war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Sterna dougallii war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

Muioc'h a restroù diwar-benn

Skravig Dougall

a vo kavet e Wikimedia Commons.

El xatrac rosat (Sterna dougallii) és un ocell marí de la família dels làrids (Laridae), notable per la seua cua llarga i forcada.

Morfologia

• Fa una llargària de 33 - 36 cm, una envergadura de 67 - 76 cm.
• En plomatge d'estiu, el capell i el clatell són negres, mentre en hivern el capell està tacat de blanc.
• Parts superiors gris perla pàl·lid. Parts inferiors blanques que a l'estiu prenen un to rosat. Gropa blanca. Cua blanca, llarga i profundament bifurcada.
• Bec roig en la base i fosc a la punta. Sovint completament negre a l'hivern. Potes roig fosc.
• Joves semblants a l'adult en hivern, però tacats de marró per sobre.

Hàbitat i distribució

D'hàbits costaners i migratoris, cria sobre platges de sorra o herba amb una àrea de distribució molt ampla, a la costa Atlàntica dels Estats Units, cap al sud a través de les Antilles i la costa de Mèxic fins a Veneçuela; illes Açores, Madeira i Canàries; Illes Britàniques, Bretanya i Dinamarca; sud d'Europa i nord d'Àfrica; illes de l'Índic, on hi ha les majors concentracions, península Malaia, illes d'Indonèsia i Filipines fins al nord d'Austràlia i Nova Caledònia. No cria als Països Catalans, on la seua presència és esporàdica.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Môr-wennol wridog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: morwenoliaid gwridog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sterna dougallii; yr enw Saesneg arno yw Roseate tern. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, gwledydd Ewrop ac Awstralia, ac mae hefyd i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. dougallii, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Ewrop, Affrica ac Awstralia.

Fe'i gwelir ar arfordir Cymru hefyd.

Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.^[3]

Teulu

Mae'r môr-wennol wridog yn perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Rybák rajský (Sterna dougallii) je středně velký druh rybáka, velmi podobný rybáku obecnému. Liší se od něj velmi dlouhým bílým ocasem, delším úzkým zobákem, šedavou spodinou těla a zbarvením křídel: vnitřní ruční letky jsou bílé, bez tmavých špiček, vnější ruční letky jsou tmavé. Hnízdí v tropickém pásu všech světadílů. Jeho areál zasahuje i do Evropy, kde hnízdí především na Britských ostrovech (největší kolonie v Irsku) a v Bretani (Francie), výjimečně zahnízdil také v Dánsku a Německu. Evropské populace jsou tažné, ptáci zimují u pobřeží západní Afriky. Tropické populace jsou stálé.^[2] Občas byl pozorován dále mimo hnízdiště, dvakrát byl zjištěn na pobřeží Polska.^[3] Přestože je v rámci celého světa považován za málo dotčený (vzhledem k tropickým populacím), evropská populace (1 600 až 1 800 párů, více než polovina na Azorských ostrovech) je považována za ohroženou.^[4]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ HARRISON, P. Seabirds: an identification guide. Londýn: Christopher Helm, 1989. ISBN 0-7136-3510-X.
3. ↑ KOMISJA FAUNISTYCZNA. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2004. Notatki Ornitologiczne. 2005, roč. 46, s. 159-180.
4. ↑ BIRDLIFE INTERNATIONAL/EUROPEAN BIRD CENSUS COUNCIL. European bird populations: estimates and trends. Cambridge, UK: BirdLife International, 2000.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu rybák rajský ve Wikimedia Commons
• Taxon Sterna dougallii ve Wikidruzích

Die Rosenseeschwalbe (Sterna dougallii) ist eine Vogelart aus der Familie der Seeschwalben (Sternidae). Sie ist in Mitteleuropa ein seltener Brut- bzw. Sommervogel.

Erscheinungsbild

Die Rosenseeschwalbe ist der Flussseeschwalbe als auch der Küstenseeschwalbe sowohl in Größe als auch in Form sehr ähnlich. Im Vergleich zu den beiden anderen hat sie jedoch etwas kürzere Flügel, schnellere und flachere Flügelschläge und damit eine schnellere und direktere Flugweise. Durch die im Prachtkleid heller graue Oberseite und weißliche Unterseite leuchtet sie förmlich aus gemischten Seeschwalbenschwärmen heraus. Im Prachtkleid zeigen Rosenseeschwalben häufig einen rötlichen Schimmer auf der Körperunterseite. Der Schnabel ist schwarz mit lediglich zur Brutzeit intensiv roter Basis. Die äußersten Schwanzfedern sind auffallend lang und ragen im Sitzen weit über die Flügelspitzen hinaus.

Die Rosenseeschwalbe ist an ihrem typischen Ruf erkennbar. Sie ruft schnell und zweisilbig "TCHIWwink" und gerade, tief und rau "krrähk".

Verbreitungsgebiet und Unterarten

Die Rosenseeschwalbe hat eine weite aber eher fragmentierte globale Verbreitung. Die globale Population wird auf etwa 200.000–220.000, die europäische auf 4.500–5.800 erwachsene Individuen geschätzt. Die globale Populationsentwicklung ist unbekannt. Es werden vier Unterarten unterschieden. In Europa, der Ostküste Nordamerikas und der Karibik kommt die Nominatform S. d. dougallii vor. In Europa kam es zwischen 1968 und 1987 zu einem Einbruch von 3.812 auf 561 Brutpaare. Inzwischen haben sich durch Schutzmaßnahmen die Bestände wieder etwas erholt. Brutkolonien gibt es in Irland, Großbritannien, NW-Frankreich und den Azoren. Die größte europäische Kolonie mit derzeit über 1.600 Brutpaaren befindet sich in Irland auf den beiden winzigen Rockabill-Inseln.^[1]

Zwei weitere Unterarten S. d. korustes und S. d. bangsi sind Brutvögel im östlichen Afrika bis nach Japan. Diese Unterarten, die sich durch ein stärkeres Rot am Schnabel auszeichnen, sind Standvögel. Die Unterart S. d. gracilis, mit einem im Vergleich zu den anderen Unterarten längeren Schnabel sowie kürzeren Flügeln, brütet in Australien und Neukaledonien.

Fortpflanzung

Rosenseeschwalbe zwischen Brandseeschwalben

Ei, Sammlung Museum Wiesbaden

Die Rosenseeschwalbe brütet in Europa in der Zeit von Juni bis Juli. Zum Balzritual der Vögel gehört ein Überreichen von Fischen durch das Männchen an das Weibchen.

Ein Nest wird in der Regel nicht gebaut. Die zwei rahmfarbenen und rotbraun gefleckten Eier werden lediglich auf Sand abgelegt, wobei Brutplätze präferiert werden, die unter Grasbüscheln versteckt liegen. Die Brutdauer beträgt 21 Tage. An der Brut sind beide Elternvögel beteiligt. Das Nest und die Jungvögel werden von der Rosenseeschwalbe deutlich weniger intensiv verteidigt als dies bei der Flussseeschwalbe und der Küstenseeschwalbe der Fall ist. Häufig brütet die Rosenseeschwalbe in Kolonien mit diesen Arten zusammen.

Nahrung und Nahrungserwerb

Rosenseeschwalben leben überwiegend von kleinen Fischen. Diese erbeuten sie durch Stoßtauchgänge. Es werden fast ausschließlich Meeresfische gefressen. Nur sehr selten ist die Rosenseeschwalbe auch an Binnengewässern zu beobachten. Dort findet sie sich jedoch nicht zum Nahrungserwerb, sondern nur zum Baden ein.

Ungewöhnlich für Seeschwalben zeigen Rosenseeschwalben gelegentlich ein kleptoparasitisches Verhalten. In den Brutkolonien in Großbritannien jagen sie anderen Vögeln einen Teil der Beute ab. Betroffen von diesem Verhalten sind vor allem Papageitaucher. Dieses Verhalten erweitert ihre Möglichkeit des Nahrungserwerbes insbesondere während schlechten Wetters, wenn die Beutetiere der Rosenseeschwalbe in tieferen Gewässerschichten schwimmen und damit außer Reichweite der Seeschwalben sind, aber noch innerhalb des Tauchbereichs der Papageientaucher sind.

Gefährdung und Schutzmaßnahmen

Im späten 19. Jahrhundert wurden die Rosenseeschwalben wegen ihres Gefieders gejagt, wobei die Federn zum Schmücken von Hüten verwendet wurden.

Heutzutage sind die wichtigsten Bedrohungen menschliche Störungen am Neststandort, Prädation durch Ratten und Möwen, Erosion der Brutstandorte, in einigen Teilen der Welt das Sammeln von Eiern und die direkte Jagd an Brut- und Überwinterungsstandorten. Bei Störung bzw. Prädation geben Rosenseeschwalben rascher ihren Neststandort auf als andere Arten. Neben der Bekämpfung dieser direkten Bedrohungsszenarien bietet man der Rosenseeschwalbe vielerorts auch erfolgreich Nistboxen an. In diesen können Junge vor angreifenden Prädatoren, wie beispielsweise Großmöwen, Schutz suchen. In einer auf der Coquet Insel, Northumberland gelegenen Brutkolonie konnten dadurch die Populationszahlen von 25 Brutpaaren im Jahre 1997 auf 92 Brutpaare im Jahre 2005 gesteigert werden.

Eponym

Der Asteroid (8595) Dougallii wurde 1999 nach der Rosenseeschwalbe benannt.

Literatur

• Der Kosmos Vogelführer
• V. Keller, S. Herrando, P. Voříšek u. a.: European Breeding Bird Atlas 2: Distribution, Abundance and Change. European Bird Census Council & Lynx Edicions, Barcelona 2020, ISBN 978-84-16728-38-1.

Einzelnachweise

1. ↑ Rockabill Tern project, auf birdwatchireland.ie

Roðaterna (frøðiheiti - Sterna dougallii)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

The roseate tern (Sterna dougallii) is a species of tern in the family Laridae. The genus name Sterna is derived from Old English "stearn", "tern",^[2] and the specific dougallii refers to Scottish physician and collector Dr Peter McDougall (1777–1814).^[3] "Roseate" refers to the bird's pink breast in breeding plumage.^[4]

Taxonomy

English naturalist George Montagu described the roseate tern in 1813.^[5] Genetically, it is most closely related to the white-fronted tern (S. striata), with their common ancestor a sister lineage to the black-naped tern (S. sumatrana).^[6]

This species has a number of geographical races, differing mainly in bill colour and minor plumage details.

S. d. dougallii breeds on the Atlantic coasts of Europe and North America, and winters south to the Caribbean and west Africa. Both the European and North American populations have been in long term decline, though active conservation measures have reversed the decline in the last few years at some colonies, most notably at Rockabill Island off the coast of Dublin, Ireland, which now holds most of the European population (about 1200 pairs).

The tropical forms S. d. korustes and S. d. bangsi are resident breeders from east Africa across the Indian Ocean to Japan. They have more red on the bill. The long-billed and short-winged S. d. gracilis breeds in Australia and New Caledonia. The north-western Indian Ocean holds populations of S. d. arideensis. Some authors suggest that only three races arideensis, gracilis and nominate dougallii should be retained.^[7][8]

Description

This is a small-medium tern, 33–36 cm (13–14 in) long with a 67–76 cm (26–30 in) wingspan, which can be confused with the common tern, Arctic tern, and the larger, but similarly plumaged, Sandwich tern. The roseate tern's thin sharp bill is black, with a red base which develops through the breeding season, and is more extensive in the tropical and southern hemisphere races. It is shorter-winged and has faster wing beats than common or Arctic tern. The upper wings are pale grey and its under parts white, and this tern looks very pale in flight, like a small Sandwich tern, although the outermost primary flight feathers darken during the summer. The adults have very long, flexible tail streamers and orange-red legs. In summer, the underparts of adults take on the pinkish tinge which gives this bird its name.

Behaviour and ecology

Food and feeding

Roseate tern profile

As with other Sterna terns, roseate tern feeds by plunge-diving for fish, almost invariably from the sea; it is much more marine than allied terns, only rarely visiting freshwater lagoons on the coast to bathe and not fishing in fresh water. It usually dives directly, and not from the "stepped-hover" favoured by Arctic tern. The offering of fish by the male to the female is part of the courtship display.

Unusual for a tern, the roseate tern shows some kleptoparasitic behaviour, stealing fish from other seabirds, at British colonies most often from puffins. This habit greatly increases their food-collecting ability during bad weather when fish swim deeper, out of reach of plunge-diving terns, but still within reach of the deeper-diving Puffins.

In winter, the forehead becomes white and the bill black. Juvenile roseate terns have a scaly appearance like juvenile Sandwich Terns, but a fuller black cap than that species.

Breeding

Egg, Collection Museum Wiesbaden

eggs of Sterna dougallii bangsi - Muséum de Toulouse

eggs of Sterna dougallii dougallii - Muséum de Toulouse

This species breeds in colonies on coasts and islands, at times with other seabirds. In Australian territory, it has been recorded nesting alongside the black-naped tern (S. sumatrana), lesser crested tern (Thalasseus bengalensis), crested tern (T. bergii), fairy tern (Sternula nereis), bridled tern (Onychoprion anaethetus) and silver gull (Chroicocephalus novaehollandiae).^[9] It nests in a ground scrape, often in a hollow or under dense vegetation, and lays one or two (rarely three) eggs. It is less defensive of its nest and young than other white terns, often relying on Arctic and common terns in the surrounding colony to defend them. In smaller colonies, they may rarely mate with these other tern species.

The white-bellied sea-eagle (Haliaeetus leucogaster) and silver gull are known to prey on eggs and chicks, while the turnstone (Arenaria interpres), black rat (Rattus rattus) and King's skink (Egernia kingii) are suspected predators.^[9]

Vocalisations

The call of the roseate tern is a very characteristic chuwit, similar to that of the spotted redshank, quite distinct from other terns.

Conservation status

In the late 19th century, these birds were hunted for their plumes which were used to decorate hats. More recently, their numbers have decreased in some regions due to increased competition and predation by large gulls, whose numbers have increased in recent times. This species, as of 2019, is the UK's rarest breeding seabird.^[10]

The largest European colony, accounting for more than 75% of the European population, is in Ireland, at Rockabill Island, County Dublin. In 2013, 1213 pairs nested at Rockabill. The colony at Lady's Island Lake, County Wexford, is also of crucial importance, with 155 pairs nesting there in 2013.^[11]

With their favouring partly hidden nest sites, the provision of nestboxes has proven a dramatic conservation success, with the birds taking to them very readily. This results in greatly increased breeding productivity with the protection given to the young from predatory birds like herring gulls. At one colony on Coquet Island, Northumberland, the population rose from 25 pairs (1997) to 92 pairs (2005) after nestboxes were provided. Similar measures have been undertaken at the Anglesey tern colonies along with clearance of vegetation, in particular Tree Mallow. In 2018, for the first time in more than a decade, a pair fledged two chicks on the Skerries, off Anglesey after a RSPB project over previous years involving wardening, newly designed nest boxes being placed strategically around the islands along with lures playing roseate tern calls and hand-made decoys.^[10]

In the UK the roseate tern has been designated for protection under the official government's national Biodiversity Action Plan. One of the main reasons given in the UK plan for threat to the species is global warming, creating an alteration of vertical profile distribution for its food source fishes. The roseate tern is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.

The Canadian Wildlife Service lists the roseate tern as Threatened. The U.S. Department of Interior lists the northeastern population as Endangered and the Caribbean population as Threatened.^[12]

References

La Roza ŝterno (Sterna dougallii) estas tre eleganta kaj svelta marbirdo de la familio de la ŝternoj aŭ Ŝternedoj. Tiu birdo havas kelkajn geografiajn rasojn, kiuj diferenciĝas ĉefe en la bekokoloro kaj etaj plumaj detaloj.

Subspecioj kaj disvastiĝo

S. d. dougallii reproduktiĝas en la marbordoj de Atlantiko de Eŭropo -el Britio kaj Irlando- kaj Norda Ameriko -el norda Usono-, kaj migras vintre suden al la Karibo kaj okcidenta Afriko -ĝis Sudafriko-. Ambaŭ loxgantaroj kaj la europa kaj la nordamerika malpliiĝis draste sed aktiva politiko pri konservado bremsis la malpliiĝon dum la lastaj jaroj en kelkaj kolonioj.

La tropikaj formoj S. d. korustes kaj S. d. bangsi estas loĝantaj reproduktuloj el orienta Afriko -el Kenjo ĝis Madagaskaro- tra la Hinda Oceano ĝis Japanio. Ili havas pli da ruĝo ĉebeke. La longbekaj kaj mallongflugilaj S. d. gracilis reproduktiĝas en norda Aŭstralio, Novgvineo kaj Nov-Kaledonio.

Aspekto

Temas pri mezgranda ŝterno, 33-38 cm longa kun enverguro de 67-80 cm kaj pezo de 90 ĝis 130 g, kiu povas esti konfuzita kun la Hirunda ŝterno, la Arkta ŝterno, aŭ kun la pli granda, sed similpluma, Sandviĉa ŝterno.

Roza ŝterno dumfluge.

Ĝi havas helgrizajn suprajn partojn -kun pli grizaj flugilpintoj- kaj blankajn subajn partojn, kiuj printempe kaj somere rozkoloriĝas de kie venas la nomo; alia rimarkinda eco estas la nigra krono de somera plenkreskulo el la bekosupro tra sub la okulo ĝis la nuko. La fajna beko estas nigra kun ruĝa bazo kiu pligrandiĝas dum la reprodukta sezono kaj estas pli ampleksa ĉe la tropikaj kaj sudhemisferaj rasoj. Ankaŭ la longaj kruroj estas ruĝaj. La supraj flugiloj montras pli helan flugilpinton ol la Arkta ŝterno aŭ la Hirunda ŝterno, ĉar ĉi tiu havas pli unukolore grizajn flugilpintojn. La longa vosto longiĝas kiam la birdo staras pli ol la flugilpintoj kaj estas tre fleksebla kaj taŭga por rapida flugado kaj egante flirtiĝas dumfluge. Ĝi estas pli pala ol la Arkta ŝterno aŭ la Hirunda ŝterno, kaj havas pli mallongajn flugilojn kaj pro tio flugilfrapas pli rapide. Ankaŭ la Sandviĉa ŝterno havas roskoloran nuancon en subaj partoj, sed la Roza ŝterno klare diferenciĝas pro la ruĝaj kruroj kaj longa vosto. Vintre, la frunto blankiĝas kaj la beko nigriĝas. Junuloj de la Roza ŝterno havas skvamecan aspekton kiel junuloj de Sandviĉaj ŝternoj, sed pli senkoloran nigran kapon ol aliaj specioj.

La voĉo de la Roza ŝterno estas tre karaktera ĉuiit, simila al tiu de Malhela tringo, do tre diferenca de tiuj de aliaj ŝternoj.

Kutimoj

Tiu specio reproduktiĝas en kolonioj en rokaj marbordoj aŭ insuloj, ankaŭ en strandoj. Ili nestas en grunda neprofunda trueto aŭ sub densa plantaro. Tie la ino demetas 1 aŭ 2 (pli malofte 3) ovojn. Ĝi estas malpli defendema de nesto kaj idoj ol la aliaj blankaj ŝternoj, kaj pro tio tre ofte kuniĝas kun la Arkta ŝterno aŭ la Hirunda ŝterno de najbara kolonio por defendi sin per ties helpo. En pli etaj kolonioj, ili rarekuniĝas kun tiuj aliaj specioj de ŝternoj.

Kiel aliaj sternoj de la genro Sterna, La Roza ŝterno manĝas per plonĝado fiŝojn, preskaŭ nur el maro; tiu specio estas multepli mara ol aliaj parencaj ŝternoj, kaj nur rare vizitas nesalan akvon en marbordaj lagetoj por banado kaj ne por fiŝkaptado. Ĝi plonĝas plej ofte rekte sur fiŝaroj, kaj ne laŭ "ŝtupoj", preferata metodo de la Arkta ŝterno. La masklo oferas fiŝojn al la ino kiel parto de la ceremonia parigado.

Malkutime por ŝterno, la Roza ŝterno montras kelkan kleptoparazitan kutimon ĉar rabas fiŝojn el aliaj marbirdoj, ekzemple ĉe kolonioj de Britio plej ofte el Fraterkulo. Tiu kutimo ege pligrandigas ties kapablon kolekti fiŝojn kiam la malbona vetero malhelpas fiŝkaptadon, ĉar fiŝoj malsupreniras for de la atingo de ŝternoj sed ne tiom for de la atingokapablo de pli profondaj plonĝuloj kiel Fraterkuloj.

Aliaj

Ili vivas ĝis 16 jarojn.

Fine de la 19a jarcento, tiuj birdoj estis ĉasitaj pro siaj plumoj kiuj estis uzataj por ornami ĉapelojn. Poste la loĝantaroj malpliiĝis en kelkaj regionoj pro konkurenco kaj predado farita de grandaj mevoj, kies loĝantaroj pliiĝis lastatempe.

Poste pro uzado da ĉasitaj nestejoj kaj proviziado de artefaritaj nestoj, la loĝantaro ege kreskis ĉar tiu specio facile akceptas tiujn. Krome oni protektas en Britio la specion de la predado de specio kiel la Arĝentmevo. Nur en unu kolonio en la insulo Coquet, Northumberland, la loĝantaro pliiĝis el 25 paroj (1997) ĝis 92 paroj (2005) post la enemtado de artefaritaj nestoskatoloj. Similajn rimedojn oni realigis en la kolonio de ŝternoj de Anglesey kune kun maldensigo de la plantaro.

Konserva statuso

En Britio la Roza ŝterno estas protektata de la ŝtata Biodiversity Action Plan. Unu el la kialoj por tiu protektado de konsiderata minacata specio estas tutmonda varmigo, kiu kreas ŝanĝon de la vertikala distribuado de la fiŝoj kiujn la ŝternoj manĝas.

La Roza ŝterno estas specio protektita de la Traktato por la konservado de Afrikeŭraziaj Migrantaj Akvobirdoj (AEWA en la angla).

Referencoj

• BirdLife International (2004). Sterna dougallii. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006.
• "National Geographic" Field Guide to the Birds of North America ISBN 0-7922-6877-6
• Harrison, Peter Seabirds: An Identification Guide ISBN 0-7470-1410-8
• Terns of Europe and North America de Olsen kaj Larsson, ISBN 0-7136-4056-1

Sterna dougallii dougallii - MHNT

El charrán rosado (Sterna dougallii) es una especie de ave caradriforme de la familia Sternidae caracterizada por sus patas rojas, largas, píleo y pico negros, parte dorsal gris y parte ventral blanca o rosada.

Distribución

Es una especie con una distribución muy amplia, pero dispersa. Es rara en Europa; local en Gran Bretaña, Irlanda, noroeste de Francia e Islas Canarias;^[1]​ migrador escaso o raro en estuarios; muy raro tierra adentro.

Historia natural

Su voz es un graznido áspero, distinto al de otros charranes. Su nido es pequeño, herbáceo, a cubierto entre la vegetación. Pone 1-2 huevos en una nidada de mayo a junio.

Se alimenta de anguilas y arenques, que captura mediante zambullidas rápidas.

Subespecies

Se conocen cinco subespecies de Sterna dougallii:^[2]​

• Sterna dougallii arideensis Mathews, 1912
• Sterna dougallii bangsi Mathews, 1912
• Sterna dougallii dougallii Montagu 1813
• Sterna dougallii gracilis Gould 1845
• Sterna dougallii korustes (Hume, 1874)

Referencias

• Hume, Rob. 2002. Guía de campo de las aves de España y Europa. Ediciones Omega ISBN 84-282-1317-8

Txenada gorrizta (Sterna dougallii) Sterna generoko animalia da. Hegaztien barruko Laridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Sterna
• Laridae

Ruusutiira (Sterna dougallii) on laajalle levinnyt tiiralaji. Sen nimi tulee pesintäajan punertavasta väristä.

Koko ja ulkonäkö

Ruusutiira on 38–39 cm pitkä ja noin 90 gramman painoinen. Sen erottaa parhaiten pesintäaikana vatsapuolen vaaleanpunaisesta väristä, josta myös sen nimi on peräisin. Pyrstö on haarainen ja pitkä, sitä koristavat reunasulat voivat olla 15 cm keskimmäisiä pyrstösulkia pidempiä. Ruusutiiran nokka on musta ja sen jalat ovat punertavat ja melko pitkät.

Levinneisyys

Ruusutiiraa tavataan etenkin Pohjois-Atlantilla, Britteinsaarilla, mutta myös ympäri maailmaa kuten Väli- ja Pohjois-Amerikassa ja Länsi-Afrikassa, joka on niiden talvehtimisalue kun ne muuttavat Euroopasta. Euroopan kanta on noin 3000 paria. Lintua on tavattu ainakin kerran Ruotsissa ja pari kertaa Tanskassa, mutta ei Suomesta. Laji on kaikkialla varsin vähälukuinen.

Elintavat

Ruusutiirat ovat puhtaita merilintuja. Ne muuttavat etelään heinä-elokuussa ja palaavat myöhään. Ruusutiirat saavat merestä ravinnokseen kaloja ja pieniä selkärangattomia. Ääntely on läpitunkevaa kriii ja pehmeämpää tjuvik.

Lisääntyminen

Ruusutiirat pesivät vasta kesäkuussa. Linnut pesivät yhdyskunnissa muiden tiirojen seurassa hiekka- ja kalliosaarilla. Pesä on syvennys maassa. Molemmat vanhemmat hautovat 1–3 munaa noin 21 vuorokautta. Poikaset tulevat lentokykyisiksi kuukauden vanhoina. Poikasia ja munia jää usein lokkien saaliiksi.

Lähteet

• Jiri Felix, Kvetoslav Hisek: Koko perheen suuri lintukirja. Kirjaliitto, 2001. ISBN 951-28-1683-0.

Viitteet

Sterna dougallii

La Sterne de Dougall (Sterna dougallii) ou sterne rosée, est une espèce d'oiseaux marins migrateurs de la famille des Laridae.

Description

Voisine de la sterne pierregarin ou de la sterne arctique, cette espèce se différencie par des cris très différents.

Ces oiseaux ont le bec noir (à racine rouge en été), les pattes rouges et se reconnaissent au repos par les longs filets de la queue. Au printemps, cet oiseau habituellement très blanc montre une teinte rose sur la poitrine.

Répartition

Son aire est circumtropicale ; cependant elle niche également en Bretagne et les îles Britanniques.

• aire résidentielle
• aire de nidification
• aire d'hivernage

Protection

La Sterne de Dougall bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire. Elle est inscrite à l'annexe I de la directive oiseaux de l'Union européenne. Il est donc interdit de la détruire, la mutiler, la capturer ou l'enlever, de la perturber intentionnellement ou de la naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'elle soit vivante ou morte, il est aussi interdit de la transporter ou la colporter, de l'utiliser, de la détenir, de la vendre ou de l'acheter. D'après le rapport de l'UICN France sur les oiseaux du territoire français publié en 2016, le sterne de Dougall est en danger critique d'extinction en métropole et sa population est en déclin^[1].

Régime alimentaire

Pique sur les poissons (lançons et sprats, surtout) après un rapide vol sur place.

Nidification

oeufs de Sterna dougallii dougallii - Muséum de Toulouse

oeufs de Sterna dougallii bangsi - Muséum de Toulouse

Nid d'herbe dans la haute végétation ou sous une touffe (1-2 œufs/1 ponte/ mai-juin).

Taxinomie

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des cinq sous-espèces suivantes :

• Sterna dougallii arideensis Mathews 1912 ;
• Sterna dougallii bangsi Mathews 1912 ;
• Sterna dougallii dougallii Montagu 1813 ;
• Sterna dougallii gracilis Gould 1845 ;
• Sterna dougallii korustes (Hume) 1874.

Notes et références

Voir aussi

Références taxonomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 2 juin 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Sterna dougallii dans Charadriiformes
• (fr) Référence CITES : taxon Sterna dougallii (sur le site du ministère français de l'Écologie) (consulté le 2 juin 2015)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Sterna dougallii
• (en) Référence UICN : espèce Sterna dougallii Montagu, 1813 (consulté le 13 juillet 2020)

Is éan í an gheabhróg rósach Is baill d'fhine na Laridae iad.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

O carrán rosado (Sterna dougallii) é unha especie de ave Charadriiforme da familia Sternidae.

Morfoloxía

• Ten unha lonxitude de 33 – 36 cm e unha envergadura de 67 –76 cm.
• En plumaxe de verán, o carapucho e a caluga son negros, mentres en inverno o carapucho está manchado de branco.
• Partes superiores gris perla pálido. Partes inferiores brancas que en verán toman un ton rosado. Anca branca. Cola branca, longa e profundamente bifurcada.
• Pico vermello na base e escuro na punta. Adoito completamente negro en inverno. Patas vermellas escuras.

Características

Trátase dunha especie moi semellante ó resto dos carráns. Presenta unha plumaxe máis clara, case branca en voo, co peito lixeiramente rosado e as patas avermelladas. Os xuvenís son máis escuros. Cría comunalmente en praias e illas.

Distribución

É unha ave escasa en Europa. Unicamente observable na Península Ibérica e resto de Europa Occidental durante as épocas migratorias, e con presenza non confirmada todos os anos.

Notas

Véxase tamén

Sterna dougallii dougallii

La sterna di Dougall (Sterna dougallii, Montagu 1813), è un uccello della sottofamiglia Sterninae nella famiglia Laridae^[2].

Descrizione

La sterna di Dougall è una delle sterne più rare, tuttavia viene spesso confusa con la sterna comune, essendo molto simile ad essa sia per dimensioni, sia per tipologia di piumaggio, piumaggio che è pressoché identico negli esemplari maschi e femmina. Presentano inoltre zampe e becco di un colore rosso acceso, con la punta di quest'ultimo che si scurisce notevolmente fino a diventare nera. La loro coda è forcuta mentre il capo è nero. Negli esemplari più giovani il becco, così come le zampe, tendono al nero.

Distribuzione e habitat

Questa sterna abita tutti i continenti, con l'esclusione delle zone artiche e antartiche, della costa occidentale delle Americhe (meno quella del Messico), della Russia e delle zone interne di Africa e Medio Oriente. È un uccello esclusivamente marino, in cui si distribuisce sui vari habitat: pelagico, epipelagico e neritico.

Biologia

Tassonomia

Sterna dougallii ha cinque sottospecie:^[2]:

• S. dougallii dougallii
• S. dougallii arideensis
• S. dougallii korustes
• S. dougallii bangsi
• S. dougallii gracilis

Conservazione

Note

Burung Camar Berjalur atau juga dikenali sebagai Burung Camar Molek / Burung Camar Jambu, adalah sejenis burung laut yang berhijrah mengikut musim. Nama sainsnya ialah Sterna dougallii.

Ciri-ciri

Burung Camar Berjalur ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup. Burung Camar Berjalur adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Camar Berjalur tidak bergigi.

Makanan

Seperti burung ten lain, Camar Jambu memakan ikan.

Pembiakan

Burung Camar Berjalur membiak dengan bertelur. Telur Burung Camar Berjalur bercangkerang keras.

Habitat

Burung Camar Jambu membiak di persisiran Atlantik Eropah dan Amerika Utara, dan berhijrah ke Caribbean dan barat Afrika ada musim sejuk.

Pautan luar

• Akta Perlindungan Hidupan Liar 1972 (Akta 76)
• Bahan Cetak Jabatan Hidupan Liar

De Dougalls stern (Sterna dougallii) is een zeevogel uit de familie van de meeuwen (Laridae) en de geslachtengroep sterns (Sternini).

Kenmerken

Het verenkleed van deze 38 cm lange vogel is wit. De vogel heeft een zwarte kruin, een lange V-vormige staart en oranje poten. In de zomer is de snavel zwart met een rode basis, terwijl deze in de winter donker is. In de zomer heeft de vogel een rossige buik met een blauwgrijze bovenzijde.

Verspreiding

De soort telt 5 ondersoorten:

• S. d. dougallii: oostelijk Noord-Amerika, West-Indië, de Azoren, Europa en Afrika.
• S. d. arideensis: van de Seychellen tot Madagaskar en Rodrigues.
• S. d. korustes: Sri Lanka, de Andamanen en de Mergui-archipel (zuidwestelijk Myanmar).
• S. d. bangsi: van de Riukiu-eilanden en oostelijk China tot Nieuw-Guinea, noordoostelijk Australië en de eilanden van de zuidwestelijke Grote Oceaan.
• S. d. gracilis: de Molukken en westelijk en noordelijk Australië.

In Europa komt de Dougalls stern alleen in het Verenigd Koninkrijk en Ierland voor aan zeekusten en op begroeide eilandjes.

Externe link

• SoortenBank.nl beschrijving, afbeeldingen en geluid

Rosenterne (Sterna dougallii) er ein sjøfugl i måsefamilien, Laridae. Ho har leveområde på austkysten av Amerika, vestkysten av Europa, kystar av Sør-Afrika, Aust-Afrika, Asia og Australia.

Skildring

Dette er ei lita til mellomstor terne, 33-43 centimeter lang med vengespenn på 72-80 cm, og kroppsvekt varierande rundt 110 gram. Ho kan forvekslast med makrellterne, raudnebbterne, og større, men med tilsvarande fjørdrakt, splitterne. Ho er lyst gråbleik på oversida og kvit på undersida. Som dei fleste andre terner har ho svart hette frå panne til nakke. Halen er særs kløfta med lange stjertspyd. Vengene er relativt korte. Vaksne fuglar har raudfarge på beina, varierande frå mørkeraudt til klårt lyst raudt med geografi. Nebbet er gjerne svart, men endrar seg sesongmessig mot raudt med årstida. Nebbfarga varierer òg med geografi. I hekketida får fuglane i Europa eit svakt rosa skjer på bryst og undersida, og nebbrota blir raud. Generelt kan nebbet vere heilt svart eller svart med raud base før hekking tar til og skifte til raudt over heile nebbet til hausttrekket startar. Juvenile fuglar har grovt skjelforma mønster på ryggen, lysare hette enn vaksne, mørke bein og svart nebb.^[1]

Dette er ein trekkfugl, men trekkmønstret er ikkje kjent for alle populasjonane. Fuglar frå Europa overvintrar i Vest-Afrika.^[1]

Utbreiing

Nominatforma hekkar særs fragmentert på kysten av Nord-Amerika frå Nova Scotia, gjennom Karibia til øyane nord for Venezuela. Dessutan i nordvestre Europa, vesentleg Irland og Storbritannia, ved Asorane og kysten av Sør-Afrika, Somalia og Tanzania. Overvintringsområde er atlanterhavskysten av Sør-Amerika og kysten av Vest-Afrika.

Dei andre underartane lever frå Seychellane, Madagaskar gjennom Søraust-Asia til Ryukyuøyene og til Molukkane, Ny-Guinea, Solomonøyane og kystane av vestlege og nordlege Australia.^[1]

Åtferd og økologi

Som andre Sterna-terner, beitar rosenterne ved å stupdukke etter småfisk, men karakteristisk for rosenterner er at dei stuper med skrå vinkel ned mot havoverflata. Nesten utan unntak beitar dei i havet, dei lever meir marint enn nærskylde terner. Ein sjeldan gong vitjar dei ferskvasslaguner langs kysten for å bade.

Status

Storleiken på den globale populasjonen av rosenterner er over 100 000 individ.^[1] I Europa er han generelt sparsam og minkande, under 1000 par,^[2] dei fleste i Irland. I Storbritannia er han minkande og truga, berre 86 hekkande par i 2013.^[3] I Noreg finst seks observasjonar av rosenterne som einslege streiffuglar.^[4]

BirdLife International klassifiserer arten som globalt livskraftig.^[5]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Rosenterne

Rosenterne (vitenskapelig navn Sterna dougallii) er en fugl i familien terner.

Det finnes fem underarter ^[1] med ulike geografisk utbredelse og noe ulik utseende, først og fremst i nebbfarge.

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) rosenterne hos Dyntaxa
• (en) rosenterne – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) rosenterne i Encyclopedia of Life
• (en) rosenterne i Global Biodiversity Information Facility
• (en) rosenterne hos Fauna Europaea
• (en) rosenterne hos NCBI
• (en) rosenterne hos ITIS
• (en) Kategori:Sterna dougallii – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Sterna dougallii – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Sterna dougallii – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Sterna dougallii

Sientìfich: Sterna dougallii
Piemontèis : ...

Órdin: Charadriiformes
Famija: Sternidae
Géner: Sterna

Descrission

Àutri nòm an piemontèis: ...
A l'é ën cit osel.

Ambient

A viv davzin al mar.

Distribussion

As treuva an Euròpa, América e Àfrica.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Sterna dougallii

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Rybitwa różowa (Sterna dougallii) – gatunek średniego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).

Występowanie

Zamieszkuje wyspy i wybrzeża Europy, Afryki, Ameryki Płn. i Środkowej, południowo-wschodniej Azji, w zależności od podgatunku:

• Sterna dougallii dougallii – wschodnie wybrzeże Ameryki od Nowej Szkocji po północną Wenezuelę oraz Antyle, Azory, północno-zachodnią Eropę (głównie brytyjskie i holenderskie wybrzeża, gdzie gnieździ się 1500 par, połowa jej prawdopodobnej światowej liczebności, oraz w Zatoce Bretońskiej), wschodnią i południową Afrykę. Ptaki amerykańskie zimują głównie na środkowym Atlantyku, a populacja europejska w Afryce Zachodniej i na atlantyckich wyspach.

Do Polski na wybrzeża rybitwa różowa zalatuje sporadycznie, nie gniazduje.

• Sterna dougallii arideensis – Seszele, Madagaskar i Rodrigues.
• Sterna dougallii korustes – Cejlon, Andamany i Mergui.
• Sterna dougallii bangsi – wybrzeża Morza Arabskiego, wybrzeża Chin, Wyspy Riukiu, od Tajwanu po Wielkie Wyspy Sundajskie, Nowa Gwinea, Wyspy Salomona, Nowa Kaledonia i Fidżi. Być może również Wyspy Kokosowe.
• Sterna dougallii gracilis – Moluki i Australia.

Charakterystyka

Cechy gatunku

To najrzadszy gatunek rybitwy. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym wierzch głowy i kark czarny, grzbiet blado popielaty, wierzch skrzydeł popielaty, końcówki czarne, reszta ciała biała. Sterówki zewnętrzne długiego i rozwidlonego ogona silnie wydłużone, dłuższe od skrzydeł. Widać to dobrze gdy ptaki siedzą na gniazdach. Na piersi i brzuchu różowy nalot (stąd wzięła się nazwa gatunkowa). Cienki dziób czarny o czerwonej nasadzie, nogi czerwone, różowe lub pomarańczowe. W szacie spoczynkowej czoło bieleje, a czarna czapeczka sięga tylko do karku. Osobniki młodociane mają białe czoło i ciemne plamy na wierzchu skrzydeł, grzbiecie i tylnej krawędzi ogona. Nogi i dziób czarne. Pod względem wielkości i kształtu podobna do rybitwy zwyczajnej, szybciej jednak macha ogonem. Młode rybitwy różowej różnią się od tego drugiego ptaka ciemnymi głowami, brakiem ciemnych plam na barkach i ciemnymi pasami na końcach skrzydeł, które są widoczne od spodu. Dorosłe są z wierzchu jaśniejsze od rybitwy rzecznej i popielatej.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 35-40 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 70-80 cm
waga ok. 90-125 g

Głos

Typowe odgłosy rybitwy różowej to dźwięczne "aaah" lub ciche "tczu-ik".

Biotop

Para rybitw różowych, Australia

Morskie wybrzeża. Kolonie zakłada na piaszczystych i skalistych wybrzeżach i wysepkach.

Okres lęgowy

Gniazdo

Na lęgowiska przylatują późno w porównaniu z innymi rybitwami i składają jaja dopiero pod koniec maja i na początku czerwca. Gniazdo lokowane w piaszczystym zagłębieniu. To niegłęboka, nieosłonięta niczym jamka wygrzebana w piasku lub twardej nieporośniętej ziemi. Tworzy kolonie położone blisko wody, często w połączeniu z innymi gatunkami rybitw, czasem z mewą śmieszką.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg (w razie utraty lęg może zostać powtórzony), składając w maju – sierpniu (półkula północna) 2-3 piakowożółte jaja o średniej masie około 16 g. Mają więcej plamek niż jaja innych rybitw.

Wysiadywanie i dorastanie

Jaja składane w odstępach 2-3 dni wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 22-25 dni. Rodzice karmią młode przez miesiąc. Przynoszą im małe ryby, owady, mięczaki i skorupiaki. Pisklęta mają bardzo gęsty puch. Opuszczają gniazdo po 3-7 dniach. Usamodzielniają się w wieku 25-28 dni. Kiedy młode dorastają rybitwy, zarówno stare i młode, zbierają się w stada i odlatują pod koniec lipca i w sierpniu na zimowiska.

Pożywienie

Głównie drobne ryby uzupełnione wodnymi i lądowymi bezkręgowcami.

W czasie złej pogody gdy ryby schodzą na głębsze wody mogą kraść ryby innym ptakom morskim np. maskonurom.

Ochrona

W Polsce jest objęta ścisłą ochroną gatunkową^[3].

W oparciu o obrączkowania w Wielkiej Brytanii stwierdzono, że ok. 2,5% oznaczonych młodych jest zabijanych na zachodnich wybrzeżach Afryki, głównie w Ghanie, gdzie rybitwy są jadane. Jest to jedno z zagrożeń jakie spotyka tego coraz rzadszego ptaka. Jego dokładna liczebność nie jest znana.

Zobacz też

• fauna Polski
• ptaki Polski.

Przypisy

Bibliografia

• Karel Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-10-7.
• Klaus Richarz: Ptaki – Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.

Sterna dougallii dougallii - MHNT

Sterna dougallii (Montagu, 1813) é uma espécie de ave marinha pertencente à família Laridae (antes da taxonomia de Sibley-Ahlquist considerada Charadriiforme da família Sternidae), conhecida pelos nomes comuns de andorinha-do-mar-rósea, gaivina-rosada ou garajau-rosado. É uma pequena ave de voo rápido, de patas avermelhadas, parte dorsal cinzenta clara e parte ventral branca. Os adultos reprodutores apresentando uma mancha preta na cabeça (píleo) e uma tonalidade rosada no peito (de onde deriva o seu nome). No início da época de reprodução o bico é completamente negro, tornando-se vermelho na base após a eclosão das crias. O nome específico é uma homenagem a Peter Dougall (1777-1814), um médico e ornitologista escocês.^[2]

Distribuição

A espécie tem uma distribuição muito ampla, mas dispersa e descontínua, com populações nas regiões costeiras temperadas e subtropicais de todos os oceanos. Existe na Costa Leste da América , no continente Africano (http://siaram.azores.gov.pt/fauna/aves-marinhas/garajaus/garajau-rosado/_texto.html^{[ligação inativa]}), e é rara na Europa, embora seja localmente abundante em algumas regiões costeiras da Grã Bretanha, Irlanda, noroeste de França e Canárias.^[3] Aparece raramente como migrador em estuários.

Estima-se que cerca de 50% dos casais de garajau-rosado em toda a Europa tenham ninho nos Açores, onde existem cerca de 35 colónias desta espécie considerada umas das 30 mais raras da Europa.^[4]

A ave é estritamente costeira, sendo de ocorrência muito rara terra adentro.

História natural

A voz desta espécie é um grasnido áspero, distinto dos outros garajaus. O ninho é pequeno, herbáceo, construído entre a vegetação. Põe 1-2 ovos numa postura única de Maio a Junho.

Alimenta-se de pequenos peixes que captura mediante mergulhos rápidos e superficiais. A dieta varia consideravelmente entre colónias e de ano para ano. As presas preferenciais são agulhão, chicharro, peixe-agulha e peixe-pau. Em menores quantidades, ingerem mictofídeos e outros pequenos peixes mesopelágicos que efectuam migrações verticais.^[5]

Subespécies

A espécie é em geral dividida em cinco subespécies, embora alguns autores as consideram como raças geográficas. As subespécies de Sterna dougallii comumente aceites são:^[6]

• Sterna dougallii arideensis Mathews, 1912
• Sterna dougallii bangsi Mathews, 1912
• Sterna dougallii dougallii Montagu 1813
• Sterna dougallii gracilis Gould 1845
• Sterna dougallii korustes (Hume, 1874)

Notas

Referências

• Hume, Rob. 2002. Guía de campo de las aves de España y Europa. Ediciones Omega (ISBN 84-282-1317-8.

Rosentärna^[2] (Sterna dougallii) är en vida spridd men lokalt förekommande fågel i familjen måsfåglar inom ordningen vadarfåglar.^[3]

Utseende

Vuxen rosentärna i profil.

Rosentärnan är en liten till medelstor tärna, 33–36 centimeter lång och med vingspann ett på 67–76 centimeter. Arten kan förväxlas med silvertärna, fisktärna och kentsk tärna. Näbben är diagnostiskt svart med rött längst in, vilket breder ut sig under häckningssäsongen och är mer utbrett i underarterna i tropikerna och på södra halvklotet. Stjärtspröten är väldigt långa och böjliga och benen orangeröda.

Den är mer kortvingad och har snabbare vingslag än både fisktärna och silvertärna. Vingens ovansida är ljust grå och undersidan vit. I flykten är den därför väldigt ljus, som en liten kentsk tärna. Sommartid får vuxna fåglar en rosafärgad nyans på undersidan vilket gett fågeln dess namn.

Vintertid får rosentärnan en vit panna och näbben blir svart. Ungfåglar har ett fjälligt utseende likt unga kentska tärnor, men det svarta är mer utbrett på hjässan.

Systematik och utbredning

Rosentärnan är vida spridd i stora delar av världen, men samtidigt lokalt förekommande. Det finns fem underarter^[4] med olika geografisk utbredning och något olika utseende, främst i fråga om näbbfärg.

• S. d. arideensis – förekommer på Seychellerna och Madagaskar
• S. d. bangsi – förekommer från Malackahalvön och österut till Japan
• S. d. dougallii – häckar längs med Atlantkusterna i Nordamerika och Europa och övervintrar i Karibien respektive Västafrika
• S. d. gracilis – förekommer i Australien
• S. d. korustes – förekommer från Indien till Malackahalvön, men påträffas ända bort till Japan

Genetiskt står rosentärnan närmast vitpannad tärna (S. striata) och vidare svartnackad tärna (S. sumatrana).^[5]

Rosentärnan i Sverige

Med endast två fynd är rosentärnan en mycket sällsynt gäst i Sverige. Första gången sågs den utanför Kristinehamn i Värmland i juni 1949, därefter 65 år senare 2014 i östra Skåne.^[6]

Levnadssätt

Häckning

Rosentärnans bo med ägg, typiskt undanskymt.

Arten häckar i kolonier i klippskrevor vid kuster och på öar, tillsammans med andra tärnarter, såsom silvertärna och fisktärna och utnyttjar dessas aggressiva försvar av bona. Själv är rosentärnan inte särskilt aggressiv. Äggen är ett till två (mer sällan tre) till antalet.

Föda

Rosentärna som mobbar en fisktärna.

Precis som andra tärnor livnär sig rosentärnan genom att dyka efter fisk. Den är dock mycket mer havsbunden än många andra tärnor och besöker sötvattenslaguner utmed kusten enbart för att bada, inte för att fiska. Den dyker oftast direkt och inte i steg som silvertärnan, typiskt snett ner i vattnet. Under parningsritualen erbjuder hanen honan nyfångad fisk.

Olikt andra tärnor beter sig rosentärnan ibland som labbar och stjäl fisk från andra sjöfåglar, i brittiska häckningskolonier oftast från lunnefåglar. Detta ökar deras möjlighet att få tag i föda under dåligt väder när fisken simmar djupare utom räckhåll för dykande tärnor men fortfarande nåbart för lunnefåglar som dyker djupare.

Status

Under 1800-talet jagades fågeln för sina stjärtfjädrar för hattdekorationer. Under senare tid har rosentärnan minskat i vissa områden på grund av konkurrens och predation av trutar. Av människan konstruerade bolådor har visat sig vara väldigt betydelsefulla för beståndet av rosentärna. Eftersom arten gärna häckar lite undanskymt har de villigt anammat bolådorna. Lådorna ger dem skydd från predatorer som gråtrut och har därför förbättrat överlevnaden för ungfåglarna. Vid en koloni på Coquet Island i Northumberland, England steg beståndet från 25 par 1997 till 92 par 2005 efter att bolådor introducerats.

I Storbritannien står rosentärnan under skyddet från Biodiversity Action Plan. I Kanada kategoriseras arten som hotad av The Canadian Wildlife Service. Amerikanska Department of Interior listar den nordöstra populationen av rosentärna som starkt hotad och den karibiska som hotad.^[7] Globalt placeras rosentärnan i kategorin livskraftig av IUCN och betraktas därför inte som hotad.^[1]

Namn

Artens vetenskapliga namn hedrar den skotska läkaren och samlaren Dr Peter McDougall (1777–1814).^[8]

Referenser

Artikeln bygger på delvis en översättning från engelskspråkiga wikipedias artikel Rosaete tern, läst 2016-10-20

Noter

1. ^ [a b] BirdLife International 2012 Sterna dougallii Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 2014-01-23.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Roskov Y., Abucay L., Orrell T., Nicolson D., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., DeWalt R.E., Decock W., De Wever A., Nieukerken E. van, Zarucchi J., Penev L. (red.) (2017). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2017 Annual Checklist.” (på engelska). Species 2000: Naturalis, Leiden, Nederländerna. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2017/search/all/key/sterna+dougallii/match/1. Läst 29 juli 2017.
5. ^ Bridge, Eli S; Jones, Andrew W; Baker, Allan J (2005). ”A phylogenetic framework for the terns (Sternini) inferred from mtDNA sequences: implications for taxonomy and plumage evolution”. Molecular Phylogenetics and Evolution 35 (2): sid. 459–469. doi:10.1016/j.ympev.2004.12.010. PMID 15804415. Arkiverad från originalet den 2011-04-19. https://web.archive.org/web/20110419093510/http://scholar.library.csi.cuny.edu/~fburbrink/Courses/Vertebrate%20systematics%20seminar/Bridge%20et%20al%202005%20.pdf.
6. ^ Rosentärna, Sveriges ornitologiska förenings raritetskatalog.
7. ^ ”Roseate Tern”. Birds of North America Online. Ithaca, New York: Cornell Lab of Ornithology. 2014. http://bna.birds.cornell.edu/bna/species/370/articles/introduction. Läst 15 augusti 2015.
8. ^ Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. sid. 139. ISBN 978-1-4081-2501-4

Nhà hồng (danh pháp khoa học: Sterna dougallii) là một loài chim biển thuộc họ Nhàn. Loài chim này có một số giống theo địa lý, khác nhau chủ yếu ở màu mỏ và một số chi tiết nhỏ bộ lông.

Tham khảo

• "National Geographic" Field Guide to the Birds of North America ISBN 0-7922-6877-6
• Harrison, Peter Seabirds: An Identification Guide ISBN 0-7470-1410-8
• Terns of Europe and North America by Olsen and Larsson, ISBN 0-7136-4056-1

Liên kết ngoài

• Roseate Tern - Species text in The Atlas of Southern African Birds
• Roseate Tern: Madeira Birds

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

頭部

紅燕鷗（Sterna dougallii）是燕鷗科的一種海鳥，也名粉红燕鸥。這種鳥有很多不同分佈地區的族群，不同之處主要為喙的顏色及幼鳥的羽毛顏色。

紅燕鷗在北美洲及歐洲的大西洋海岸繁殖，並南下加勒比地區及西非越冬。

该物种的模式产地在苏格兰。^[2]

保護狀況

在英國，紅燕鷗是生物多樣性行動計畫所指定的受保護動物。這物種的生存受威脅的其中之一主要原因是全球變暖影響其食物來源——魚。紅燕鷗是非歐亞遷移性水鳥協定（African-Eurasian Migratory Waterbird Agreement，AEWA）所包括的鳥類之一。

亚种

紅燕鷗包括以下亚种

• 紅燕鷗指名亚种（学名：Sterna dougallii dougallii）^[3]
• 粉红燕鸥东南亚种（学名：Sterna dougallii bangsi）。在中国大陆， 分布于浙江、福建、广东等地。该物种的模式产地在福建。^[4]

參考來源

• "National Geographic" Field Guide to the Birds of North America ISBN 0-7922-6877-6
• Harrison, Peter Seabirds: An Identification Guide ISBN 0-7470-1410-8
• Terns of Europe and North America by Olsen and Larsson, ISBN 0-7136-4056-1

外部連結

紅燕鷗

ベニアジサシ（紅鯵刺、学名：Sterna dougallii）は、チドリ目カモメ科（アジサシ科とする説もあり）に分類される鳥類の一種である。中型のアジサシの仲間。

分布[編集]

イギリス、デンマークやアフリカ、インド洋の島、中国南岸、フィリピンから東南アジア、ニューギニア、オーストラリア、北アメリカ東岸、カリブ海の島などで繁殖する。非繁殖期は周辺の海域に生息するが、北方で繁殖した個体は冬に南へ渡りをする。

日本では夏鳥として奄美群島や沖縄諸島に渡来し繁殖する。また、福岡県大牟田市の三池島では、1994年に初めて繁殖が確認され、2006年には640羽の渡来が確認されている（三池島の鳥類とその生息環境の保全について(要望) （財）日本野鳥の会）。 その他の地域では、台風等によって迷行してきた個体がまれに記録される程度である。

形態[編集]

全長約33cm。翼幅67-76cm。夏羽では頭上が黒く、背や翼の上面は淡い青灰色、上尾筒と尾は白い。顔から体下面は白色で、やや紅色を帯びている。尾はアジサシなどと比べると細くて長い。雌雄同色である。

嘴は細く長く、夏季は先端が黒色の他は赤色だが、繁殖期には全体が赤色になる。

生態[編集]

海岸、海洋上に生息する。干潟や埋立地の水溜りに入ることもある。無人島や岩礁で集団で繁殖する。

人間との関わり[編集]

繁殖地の環境の変化に敏感で、人の侵入等で環境が悪化したと判断すると抱卵中でもこれを放棄し集団で移動してしまう習性がある。このため、観光客が増加した沖縄の無人島では、本種の繁殖数が減少しているところもある。

Sibley分類体系上の位置[編集]

Clements分類上の位置[編集]

保全状態評価[編集]

• LEAST CONCERN (IUCN Red List Ver. 3.1 (2001))
  
• 絶滅危惧II類 (VU)（環境省レッドリスト）
  
  ^[1]

注釈[編集]

1. ^ 鳥類レッドリスト (環境省)2006年版でのランク変更

参考文献[編集]

• 川上洋一『絶滅危惧の野鳥辞典』、東京堂出版。
• 『日本の鳥　550　水辺の鳥』、文一総合出版
• 真木広造他　『日本の野鳥590』　平凡社

関連項目[編集]

• 日本の野鳥一覧