Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The piping plover is a small Nearctic shorebird approximately 17 centimeters (7 inches) long with a wingspread of about 38 cm (15 in. Wilcox (1959) found that breeding females were slightly heavier than males (55.6 grams vs. 54.9 g), had slightly shorter tail lengths (50.5 millimeters vs. 51.3 mm), but had similar wing lengths. Breeding birds have white underparts, light beige back and crown, white rump, and black upper tail with a white edge. In flight, each wing shows a single, white wing stripe with black highlights at the wrist joints and along the trailing edges. In winter, the birds lose the black bands, the legs fade from orange to pale yellow, and the bill becomes mostly black. Breeding plumage characteristics are a single black breastband, which is often incomplete, and a black bar across the forehead. The black breastband and brow bar are generally more pronounced in breeding males than females. The legs and bill are orange in summer, with a black tip on the bill.
(Stout 1967)
Range mass: 55.6 to 59.4 g.
Average mass: 57 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: wild: 168 months.
Charadrius melodus usually nest above the high tide line on coastal beaches, sand flats at the ends of sandpits and barrier islands, gently sloping fore dunes, blowout areas behind primary dunes, sparsely vegetated dunes, and wash over areas cut into or between dunes. Feeding areas include inter-tidal portions of ocean beaches, wash over areas, mudflats, sand flats, wrack lines, and shorelines of coastal ponds, lagoons or salt marshes. Wintering plovers on the Atlantic Coast are generally found at accreting ends of barrier islands, along sandy peninsulas, and near coastal inlets.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Aquatic Biomes: coastal
Within the U.S the Piping Plover is found along the Atlantic Coast in such states as Florida, New York, New Jersey, Massachusetts, Maine, Rhode Island, Connecticut, New England, Delaware, Maryland, Virginia, South Carolina, and North Carolina. Outside of the U.S, the Plover can be mainly found along the Atlantic coast of Canada, and in some of the British Caribbean Islands.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); oceanic islands (Native ); atlantic ocean (Native )
Chicks and adults alike feed on a variety of beach-dwelling invertebrates, including insects, small crustaceans mollusks, , marine worms, fly larvae, and beetles. Because of their relatively short beaks, they rely mainly on surface-dwelling organisms or those which live just below the sand surface, for food.
The Piping Plover is an indicator species that allows scientists to get a glimpse of the condition of an ecosystem. The Piping Plover also controls the insect and small crustacean populations on beaches. The major economic benefits stem from this beach cleaning the Piping Plover provides. This in turn allows for humans to frequent coastal areas more frequently with less incident for contact with pests (tourism).
The Piping Plover has no negative effects on humans.
Piping plovers are listed as vulnerable by the IUCN, and they are considered endangered by the U.S. Fish and Wildlife Service and the Michigan DNR. There are numerous groups and coalitions trying to protect the Piping Plover around the United States. For more information, see: http://endangered.fws.gov/i/B69.html
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: endangered
CITES: no special status
State of Michigan List: endangered
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
The Piping Plover uses (like most birds) a courtship dance to attract a mate for copulation. Courtship displays are also varied. The most visible display is the courtship flight, in which the male plover loops through the air, constantly peeping, often swooping very close to the ground near the location of the female being courted. Once a male and female are more tightly "pair-bonded," courtship displays may lead to mating. Nest scrapes are dug in the sand within the pair's territory, and these sites are often the focal point of courtship displays. These scrapes are simply shallow depressions in the sand, occasionally lined with bits of seashells. If the female approaches the male while he is digging or sitting in a scrape, he will stand over the scrape and fan out his tail. The female may then squat down under his tail, indicating a possible acceptance of him as a mate. At this point, the male will often initiate a tatoo dance, in which he stands very erect, puffs out his chest, and rapidly and repeatedly beats the ground with his feet. Still dancing, he approaches the female until they are touching, ruffling her feathers with the rythmic pounding of his feet. If the female does not back away, the male will then mount her and copulation occurs.
The eggs are layed within a nest scrape over a period of about a week, approximately one egg every other day, until 4 eggs (occasionally less, rarely more) are produced. Incubation is sporadic until around the time of the third egg, at which point it is more or less constant until hatching occurs. The male and female share the chore of incubation, each remaining on the nest for approximately one-half to one hour while the other is off feeding. Approximately 28 days after incubation commences, the eggs will hatch and the young chicks emerge.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 28 days.
Average eggs per season: 4.
El corriol xiulador[1] (Charadrius melodus) és un ocell de la família dels caràdrids (Charadriidae) que habita platges dels llacs interiors de la zona central del sud de Canadà i del nord dels Estats Units, i platges de la costa del sud-est de Canadà i el nord-est dels Estats Units. En hivern fan movimentes cap al sud.
El corriol xiulador (Charadrius melodus) és un ocell de la família dels caràdrids (Charadriidae) que habita platges dels llacs interiors de la zona central del sud de Canadà i del nord dels Estats Units, i platges de la costa del sud-est de Canadà i el nord-est dels Estats Units. En hivern fan movimentes cap al sud.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwtiad chwibanol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwtiaid chwibanol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Charadrius melodus; yr enw Saesneg arno yw Piping plover. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. melodus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r cwtiad chwibanol yn perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corgwtiad Aur Pluvialis dominica Corgwtiad aur y Môr Tawel Pluvialis fulva
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwtiad chwibanol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwtiaid chwibanol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Charadrius melodus; yr enw Saesneg arno yw Piping plover. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. melodus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Der Gelbfuß-Regenpfeifer (Charadrius melodus) ist eine Vogelart aus der Familie der Regenpfeifer (Charadriidae).
Der Gelbfuß-Regenpfeifer ist ein sandfarbener Küstenvogel. Der ausgewachsene Vogel hat gelb-orange Füße, einen schwarzen Streifen am Vorderkopf zwischen den Augen und einen schwarzen Ring um den Hals. Wie bei den meisten Regenpfeifern erfolgt die Nahrungsaufnahme in einem Rhythmus, der aus einem schnellen Laufen, einem abrupten Abstoppen und einem Picken besteht. Wenn er still steht, ist es schwer ihn zu erkennen, da sein Gefieder sich farblich kaum von seinem Lebensraum unterscheidet.
Der Gelbfuß-Regenpfeifer lebt an Sand- und Kiesstränden des Atlantik und an den Ufern der Großen Seen im mittleren Westen von Kanada und den Vereinigten Staaten. Von November bis März (Winterzeit) hat der Zugvogel sein Winterquartier am Golf von Mexiko, der Südküste der USA bis zu den Westindischen Inseln.
Auf dem Speiseplan des Gelbfuß-Regenpfeifer stehen Würmer, Insekten, Larven und Krebstiere.
Der Gelbfuß-Regenpfeifer ist durch den Verlust seiner Lebensräume und menschlicher Aktivitäten in deren Nähe bedroht[1]. Einige besonders bedrohte Nistplätze an der Ostküste Kanadas sind nun geschützt. Seit 1985 zählt er zur bedrohten Tierarten in Kanada.
Der Gelbfuß-Regenpfeifer (Charadrius melodus) ist eine Vogelart aus der Familie der Regenpfeifer (Charadriidae).
ಕೊಳವಿ ಗೊರವ ( ಆಂಗ್ಲ ಹೆಸರು: Piping Plover, ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು: Charadrius melodus), ಮೈನ ಘಾತ್ರದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಹಕ್ಕಿ. ಇದು ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕ ಖಂಡದ ಸಮುದ್ರ ಹಾಗು ಪಂಚ ಮಹಾ ಸರೋವರಗಳ ತೀರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿನ ಮರಳು ಹಾಗು ಸಣ್ಣ ಕಲ್ಲುಗಳ ನಡುವೆ ಗೂಡು ಮಾಡಿ, ತೀರದಲ್ಲೇ ನಡೆದಾಡುತ್ತ ಕೀಟಗಳು ಮತ್ತು ಚಿಕ್ಕ ಅಕಶೇರುಕಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸಿ ಜೀವಿಸುತ್ತದೆ. ಕತ್ತಿನ ಸುತ್ತ ಹಾರದಂತಹ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಪಟ್ಟೆ, ಹಣೆಯಮೇಲಿಂದ, ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹರಡಿರುವ ನೀಳವಾದ ಕಪ್ಪು ಕಿರು ಪಟ್ಟೆ, ಹಳದಿ-ಕೇಸರ ಬಣ್ಣದ ನೀಳವಾದ ಕಾಲುಗಳುಳ್ಳ ಈ ಹಕ್ಕಿಯ ಗಂಡುಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ, ಸಂತಾನ ಪ್ರಕ್ರಿಯಾ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕೊರಳ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟೆ ಎದೆಯ ವರೆಗೂ ಹರಡುತ್ತದೆ - ಇದೊಂದೇ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳ ಮೇಲ್ಮೈನಲ್ಲಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸ.
ತೀರದಲ್ಲಿ ಅಚಲವಾಗಿ ನಿಂತಾಗ ಈ ಪಕ್ಷಿಗಳು ತೀರದ ಮಣ್ಣು ಮತ್ತು ಕಲ್ಲಿನ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲೊಂದಾಗಿ ಮಾಯವಾಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಬಣ್ಣ ತೀರದ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಲುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ ತೀರದಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಸ್ಥಾನ ನೋಟಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕುವ ಮುನ್ನ ಕರೆಯ ಅಲನೆ ಇಂದ ಗುರುತಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ತುಸು ದೂರ ಓಡಿ, ತುಸುಕಾಲ ನಿಲ್ಲುವ ತೆರದಿ ಈ ಹಕ್ಕಿ ತೀರದಲ್ಲಿನ ಮರಳು/ಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಆಹಾರವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಸಂಚರಿಸುತ್ತದೆ.
ಇವುಗಳು ಹಾರುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ನಡೆಯುವ ಅಥವ ಓಡುವ ಪ್ರವೃತಿ ಹೊಂದಿವೆ.
ಇವುಗಳ ಒಟ್ಟು ಸಂತತಿ ಕೇವಲ ೬೫೦೦ ರಷ್ಟು. ೨೦೦೩ ರಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಗಣನೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಅಮೇರಿಕಾ ಖಂಡದ ಆಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ತೀರದಲ್ಲಿ ೩೩೫೦ ಅಂದರೆ ಒಟ್ಟು ಸಂತತಿಯಲ್ಲಿನ ೫೨% ರಷ್ಟು ಇವೆ . [೧].
ಕಡಲ ಹಾಗು ಮಹಾ ಸರೋವರಗ ಮರಳಿನ ಹಾಗು ನುಣುಪು ಕಿರುಗಲ್ಲಿನ ತೀರಗಳು ಇವುಗಳ ಪ್ರಧಾನ ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳು. ನೀರಿನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿನ ಕೀಟಗಳು ಮತ್ತು ಕಡಲ ಅಕಶೇರುಕಗಳೇ ಇದರ ಪ್ರಮುಖ ಆಹಾರ.
ಕೊಳವಿ ಗೊರವದ ಘಾತ್ರ ಮೈನ ಹಕ್ಕಿಯಷ್ಟೇ ಇದ್ದರೂ ಅದರ ದೇಹ, ಕುತ್ತಿಗೆ ಮತ್ತು ಕೊಕ್ಕುಗಳು ದಪ್ಪವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ತೀರದ ಮರಳು ( ಮಂದ ತಿಳಿ- ಕಂದು)ಬಣ್ಣದ ದೇಹ, ನೀಳ ಕಾಲುಗಳು, ಕಪ್ಪು ತುದಿಯ ಹಳದಿ ಕೊಕ್ಕು, ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಹಾದು ಹೋಗುವ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟೆ. ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವಿಸ್ತರಿಸುವ ಕೊರಳಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಹಾರ, ಅನ್ಯ ಕಾಲಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ತೋರುವುದಿಲ್ಲ. [೨] Its bill is orange with a black tip. It ranges from 15–19 cm (5.9–7.5 in) in length, with a wingspan of 35–41 cm (14–16 in) and a mass of 42–64 g (1.5–2.3 oz).[೩]
ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡು ಉಪ-ಪ್ರಜಾತಿಗಳಿವೆ. ಖಂಡದ ಪೂರ್ವ ಸಂತತಿಗಳನ್ನು ‘ಚಾರ್ಡ್ರಿಯಸ್ ಮೆಲೋಡಸ್ ಮೆಲೋಡಸ್’ (Charadrius melodus melodus) ಮತ್ತು ಖಂಡದ ಮಧ್ಯ (mid-west) ಭಾಗದ ಸಂತತಿಯನ್ನು ‘ಚಾರ್ಡ್ರಿಯಸ್ ಮೆಲೋಡಸ್ ಸರ್ಕಂಸಿನಿಸ್ಟಸ್` (Charadrius melodus circumcinctus). ಸರ್ಕಂಸಿನಿಸ್ಟಸ್ ಉಪ-ಪ್ರಜಾತಿಯ ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳ ಬಣ್ಣ ಮೆಲೋಡಸ್ ಗಳಿಗಿಂತಲು ತುಸು ಘಾಡ. ಸರ್ಕಂಸಿನಿಸ್ಟಸ್ ಉಪ-ಪ್ರಜಾತಿಯ ಗಂಡಿನ ನೆತ್ತಿ ಹಾಗು ಕೊರಳಿನ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟೆಗಳು ಮತ್ತು ಕೊಕ್ಕಿನ ಬುಡದ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ವೃದ್ಧಿ ಸಂತಾನಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ತೋರುತ್ತದೆ.
ಉಪ-ಪ್ರಜಾತಿಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮೆಲೋಡಿಯಸ್ ಎಂಬಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಇವುಗಳ ಕಿರು ಘಂಟಾ ನಾದದ ಕೂಗು.
“ಪೀ ಪೀ” ಎಂಬ ಓಟ ಕಿತ್ತುಲು ತಗ್ಗು ಧ್ವನಿಯ ಕರೆ ಇವುಗಳು ಹಾರುವಾಗ ಮತ್ತು ನಿಂತು ಗಮನಿಸುವಾಗ ಕೊಡುವು ಕರೆಯಾದರೆ. “ಪೀ ವೆರ್ಪ್” ಎಂಬುದನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಕರೆಯಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತವೆ.
ಮರಳು ಇಲ್ಲವೇ ನುಣುಪು ಜಲ್ಲಿ ತೀರದಲ್ಲಲ್ಲದೆ ಮಿಕ್ಕಲ್ಲಿಯೂ ತೋರದಿರುವ ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳು ತಮ್ಮ ಗೂಡುಗಳನ್ನು ತೀರದ ಎತ್ತರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿನ ಹುಲ್ಲಿನ ಗುಚ್ಛ ಗಳಲ್ಲಿ, ಇಲ್ಲವೇ ನುಣುಪಾದ ಜಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲುಗಳಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಸರಿರಿ, ತಗ್ಗುಗೊಳಿಸಿ ಗೂಡು ಮಾಡುತ್ತವೆ.
ಅಮೇರಿಕಾ ಖಂಡದ ದಕ್ಷಿಣ, ಅಂದರೆ ಮೆಕ್ಸಿಕೋ ಕೊಲ್ಲಿ (Gulf of Mexico), ದಕ್ಷಿಣ ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ತೀರ, ಮತ್ತು ಕೆರೆಬಿಯನ್ ದ್ವೀಪಗಳ ( Caribbean) ಕೊಳವಿಗೊರವಗಳು, ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ (ನಡು ಮಾರ್ಚ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ) ಉತ್ತರಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೂ ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಕೆನಡಾದ ದಕ್ಷಿಣ ನ್ಯೂ-ಫೌಂಡ್- ಲ್ಯಾಂಡ್ (Newfoundland) ನಿಂದ ಅಮೇರಿಕಾದ, ದಕ್ಷಿಣ ಕ್ಯಾರೊಲೈನ ರಾಜ್ಯದ (South Carolina) ಉತ್ತರ ತೀರಪ್ರದೇಶಗಳ ವರೆಗೂ ಕೊಳವಿಗೊರವಗಳ ಸಂತನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕ್ಷೇತ್ರ ವಿಸ್ಥರಿಸಿದೆ. [೪] ನಡು ಎಪ್ರಿಲ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮೈಥುನ್ಯ ಮತ್ತು ಗೂಡು ಕಟ್ಟುವ ಕ್ರಿಯೆಗೆಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತವೆ.
ಗಂಡು ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳು ಕ್ಷೇತ್ರಾಧಿಪತ್ಯವನ್ನು ಸಾಧಿಸ ತೊಡಗಿ ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಯೊಂದಿಗೆ ಒಡಗೂಡಳು ಸರಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಕಲ್ಲನ್ನು ಮೇಲೆಸೆಯುವುದು, ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಏರಿ ಧುಮುಕುವುದು .[೨] - ಇಂತಹ ಆಟದ ನಂತರ ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಯ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಂಡ ನಂತರ, ಗಂಡು ತನ್ನ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿನ ಎತ್ತರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿನ ಹುಲ್ಲು ಕುರುಚಲುಗಳಲ್ಲಿ, ಹಲವು ಪತಿಯಂತಹ ಹಳ್ಳಗಳನ್ನು ಕಾಲಿನಿಂದ ಕೆತ್ತ ತೋಡುತ್ತವೆ. ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದನ್ನು ಆರಿಸಿ ತೀರದ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಹೊಂದುವಂತೆ ಅಲ್ಲಿಯ ಕಲ್ಲು, ಚಿಪ್ಪುಗಳಿಂದ ಗೂದನ್ನು ಮರೆಮಾಚುವಂತೆ ( camouflage) ಸಿಂಗರಿಸುತ್ತವೇ. ಹೀಗೆ ಸಿಂಗರಿಸಿದ ನಂತರ ಗಂಡು ಹಾಗು ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಮೈತುನ್ಯ ನಡೆಸುತ್ತವೆ. ಮೈತುನ್ಯಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ಗಂಡು ತನ್ನ ಪರಾಕ್ರಮ ಪ್ರದರ್ಶನ ನಡೆಸುವಂತೆ ನೀಳವಾಗಿ ನಿಂತು, ನಂತರ ಗಮ್ಮತ್ತಿನಿಂದ ಹೆಣ್ಣಿನೆಡೆಗೆ ನಡೆದು, ಎದೆಯುಬ್ಬಿಸಿ, ಕಾಲನ್ನು ಬಡೆದು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಒಡಗೂಡುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿ ಒಂದೊಂದು ದಿನದ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತದೆ.
ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಜೋಡಿ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಎರಡು ಇಲ್ಲವೇ ಮೂರು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾಲ್ಕು ಬಾರಿ ಸಂಸಾರ ಹೂಡಬಹುದು. ಪ್ರತೀ ವರ್ಷದ ಮೊದಲ ಪ್ರಯತ್ನದ ಗೂಡುಗಳಲ್ಲಿ ೪ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ನಂತರದ ಪ್ರಯತ್ನಗಳಲ್ಲಿ ೨ ಅಥವಾ ೩ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತವೆ. ತಂದೆ ಹಾಗು ತಾಯಿ ಹಕ್ಕಿಗಳೆರಡೂ ಕಾವಿಡುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ವಹಿಸುತ್ತವೆ, ೨೭ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಕಾವಿಟ್ಟ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಮರಿಯಾಗುತ್ತವೆ.
ಮೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದ ಮರಿ ಕೆಲವೇ ಘಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಆಹಾರವನ್ನು ಹುಡಿಕಿ ತಿನ್ನುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಗಳಿಸುತ್ತವೆ. ಈಗ ಮರಿಗಳನ್ನು ಕಾಪಾದುವುದಷ್ಟೇ ಪೋಷಕರ ಕೆಲಸ. ಅಪಾಯ ಕಂಡೊಡನೆ ಕರೆ ಕೊಟ್ಟು ಮರಿಗಳನ್ನು ಕರೆದು ಅವುಗಳನ್ನು ಕಾಲನಡುವೆ ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ಕೂರುವ ತೆರದಲ್ಲಿ ರಕ್ಷಣೆಯ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತವೆ. ಮೊಟ್ಟೆ ಮತ್ತು ಮರಿಗಳಿಂದ ಹಂತಕರ ಗಮನವನ್ನು ಬೇರೆಡೆ ಸೆಳೆಯಲು ತಾಯಿ ಮತ್ತು ತಂದೆ ಹಕ್ಕಿಗಳು ರೆಕ್ಕೆ ಮುರಿದಂತೆ ನಾಟಕವಾಡಿ ಹಂತಕರ ಮುಂದೆ ಓಡಾಡಿ ಹಂತಕರ ಗಮನವನ್ನು ತಮ್ಮೆಡೆಗೆ ಸೆಳೆಯುವುದೂ ಒಂದು ವಿಧಾನ. [೨] ಮರಿಗಳ ಮೈಬಣ್ಣ ತೀರದ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಬಹಳವಾಗಿ ಹೋಲುವುದರಿಂದ ಆಪತ್ತಿನ ಸುಳಿವಾಗುತ್ತಿದಂತೆ ಸ್ಥಿರವಾಗಿ ನಿಂತು ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಬೆರೆಯುವುದರ ಮೂಲಕವೂ ಮರಿಗಳು ಆಪತ್ತಿನಿಂದ ಪಾರಾಗುತ್ತವೆ. ಮರಿಗಳು ೩೦ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹಾರಲು ಸಮರ್ಥವಾಗುತ್ತವೆ.
ಕೊಳವಿಗೊರವಗಳ ಸಂತತಿ ಆತಂಕದಲ್ಲಿರುವುದರಿಂದ ಪರಿಸರ ಸಂರಕ್ಷಕರು ಪರಭಕ್ಷಕರಿಂದ ಇವುಗಳ ಗೂದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಗೂಡಿನ ಸುತ್ತಲೂ ಬಲೆಯಂತಹ ಬೇಲಿಯನ್ನು ಇಡುತ್ತರೆ. ಇದರಿಂದ ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಾಣಿ ಪಕ್ಷಿಗಳಾವುವೂ ಬೇಲಿ ತೂರಿ ಒಳಬರಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕೊಳವಿಗೊರವಗಳ ಸಂತತಿಗೆ ಮಾನವನಲ್ಲದೆ, ಬೆಕ್ಕು, ರಾಕೂನ್, ನರಿ ಮತ್ತು ಕಾಗೆಗಳೇ ಮೊದಲಾದ ಪರಭಕ್ಷಕರಿಂದ ಆಪತ್ತು. ಚಂಡ ಮಾರುತಗಳು, ಬಿರುಗಾಳಿ, ಏರುವ ಅಲೆಗಳು ಮೊದಲಾದವೇ ಕೊಳವಿಗೊರವಗಳ ಸಂತಿತಿಗೆ ಪರಿಸರ ಒಡ್ಡಬಹುದಾದ ಆಪತ್ತು. ಮಾನವನು ಒಡ್ಡುವ ಉದ್ದೇಶ/ಅನುದ್ದೇಶ ತೊಂದರೆಗಳಿಂದ ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳು ತಮ್ಮ ಗೂಡು ಮತ್ತು ಮರಿಗಳನ್ನು ತೊರೆಯುವುದುಂಟು ಹಾಗಾಗಿ ಇವುಗಳ ಗೂಡು ಮತ್ತು ಮರಿಗಳಿಂದ ಮಾನವರು ದೂರವಿರುವುದೇ ಒಳಿತು.
ಚಳಿಗಾಲಕ್ಕೆ ಮುನ್ನ, ಆಗಷ್ಟ್ ನಿಂದ ನಡು-ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ ವರೆಗೆ ಇವು ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತವೆ.
ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳು ತೀರ ಪ್ರದೇಶದ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಹೋಲುವ ಬಣ್ಣ ಹೊಂದಿರುವುದರಿಂದ ಒಮ್ಮೆಲೇ ನೋಟಕ್ಕೆ ತೋರುವುದಿಲ್ಲ. ಮರಳು ಮತ್ತು ನುಣುಪು ಜಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲಿನ ತೀರಗಳಲ್ಲದೆ ಬೇರೆಡೆ ಇವುಗಳನ್ನು ಕಾಣುವುದು ವಿರಳ.
ಆಹಾರ ಗುರುತಿಸಲು ನೋಟವನ್ನವಲಂಭಿಸಿರುವ ಇವು ಆಹಾರ ಹುಡುಕುವಾಗ ಓಡು-ನಿಲ್ಲು-ಅರಸು-ಮೆಲ್ಲು ಎಂಬ ಸೂತ್ರವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತವಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ಇವು ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ವಿರಳ ಆದರೂ ಚಳಿಗಾಲದ ವಲಸಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವಿಶ್ರಾಂತಿಗೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸುಮಾರು ೧೦೦ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಒಂದೆಡೆ ಸೇರುತ್ತವೆ. ೨-೪ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಗುಂಪು ಸಹಜವು. ತೀರಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳನ್ನು ಸಮೀಪಿಸಿದಾಗ ಹಾರುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಓದುವುದರ ಮೂಲಕ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸುತ್ತವೆ. [೫] ಇವು ಸಂತಾನ ಪಾಲನಾ ಕ್ರಿಯೇಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುವಾಗ ಉಗ್ರ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ.
ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತ ಕೊಳವಿ ಗೊರವದ ಸಂತತಿ ಅಪತ್ತಿನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ತನ್ನ ಸಹಜ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿಂದಲೂ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳನ್ನು ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. [೬] ಕೆನಡಾ ದೇಶದ ಆಂಟಾರಿಯೊ ಮಹಾ ಸರೋವರದ ತೀರಗಳಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಅಪಾರವಾಗಿದ್ದ ಇದರ ಸಂತತಿ ಈಗ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿರುವ[೭]
ಇವುಗಳನ್ನು ಈಗ ಪೂರ್ವ ಕೆನಡಾದ ಸಾಗರದ ತೀರದಲ್ಲಷ್ಟೇ ಕಣಬಹುದಾಗಿದ್ದು ಇವುಗಳನ್ನು ಈ ದೇಶದಲ್ಲೂ ಆಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ .[೮]
೧೯ ಮತ್ತು ೨೦ ನೇ ಶತಮಾನದ ಪ್ರಾಂಭದ ವರೆಗೆ ಕೊಳವಿಗೊರವಗಳ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ಸಮಾಜದ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನದ ಮಹಿಳೆಯರು ತಮ್ಮ ಟೋಪಿಗಳನ್ನು ಸಿಂಗರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದುದ್ದರಿಂದ ಇವುಗಳ ಸಂತತಿಗೆ ಮೊದಲ ಹೊಡೆತ ಬಿತ್ತು. 1918 ರಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದ ‘ವಲಸೆ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಒಪ್ಪಂದ’ ದಿಂದ ಕೊಳವಿ ಗೊರವಿಗಳ ಸಂತತಿ ೧೯೩೦ ರ ವರೆಗೂ ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡಿತು.[೯] ನಂತರದಲ್ಲಿ ಪ್ರಗತಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಅದ ಸರೋವರ-ತೀರದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಿಂದಾಗಿ ಇವುಗಳ ಅವಾಸಗಳು ಮಾಯವಾಗಿ ಮತ್ತು ತೀರಪ್ರದೇಶಗಳ ಮೇಲೆ ಮಾನವನ ದಾಳಿಯಿಂದಾಗಿ ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳು ಪಂಚ ಮಹಾ ಸರೋವರಗ ತೀರಗಳಿಂದ ಮಾಯವಾಗ ತೊಡಗಿದವು.[೧೦] [೯] ಈಗ ಪಂಚ ಮಹಾ ಸಾಗರಗಳ ತೀರದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ೨೪ ಹಕ್ಕಿಗಳಷ್ಟೆ ಗೂಡು ಮಾಡುತ್ತವೆ .[೭]
ಕೊಳವಿ ಗೊರವಗಳ ಸಂತತಿಯನ್ನು ಅವನತಿಯ ದವಡೆಯಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಲು ಇವುಗಳ ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಪೂರ್ವ ಕೆನಡಾ ಹಾಗು ಅಮೇರಿಕಾದ ಕಡಲ ತೀರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಜಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಮಾನವನ ಪ್ರವೇಶವನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ. [೧೧]
ಕೊಳವಿ ಗೊರವ ( ಆಂಗ್ಲ ಹೆಸರು: Piping Plover, ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು: Charadrius melodus), ಮೈನ ಘಾತ್ರದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಹಕ್ಕಿ. ಇದು ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕ ಖಂಡದ ಸಮುದ್ರ ಹಾಗು ಪಂಚ ಮಹಾ ಸರೋವರಗಳ ತೀರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿನ ಮರಳು ಹಾಗು ಸಣ್ಣ ಕಲ್ಲುಗಳ ನಡುವೆ ಗೂಡು ಮಾಡಿ, ತೀರದಲ್ಲೇ ನಡೆದಾಡುತ್ತ ಕೀಟಗಳು ಮತ್ತು ಚಿಕ್ಕ ಅಕಶೇರುಕಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸಿ ಜೀವಿಸುತ್ತದೆ. ಕತ್ತಿನ ಸುತ್ತ ಹಾರದಂತಹ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಪಟ್ಟೆ, ಹಣೆಯಮೇಲಿಂದ, ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹರಡಿರುವ ನೀಳವಾದ ಕಪ್ಪು ಕಿರು ಪಟ್ಟೆ, ಹಳದಿ-ಕೇಸರ ಬಣ್ಣದ ನೀಳವಾದ ಕಾಲುಗಳುಳ್ಳ ಈ ಹಕ್ಕಿಯ ಗಂಡುಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ, ಸಂತಾನ ಪ್ರಕ್ರಿಯಾ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕೊರಳ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟೆ ಎದೆಯ ವರೆಗೂ ಹರಡುತ್ತದೆ - ಇದೊಂದೇ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳ ಮೇಲ್ಮೈನಲ್ಲಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸ.
ತೀರದಲ್ಲಿ ಅಚಲವಾಗಿ ನಿಂತಾಗ ಈ ಪಕ್ಷಿಗಳು ತೀರದ ಮಣ್ಣು ಮತ್ತು ಕಲ್ಲಿನ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲೊಂದಾಗಿ ಮಾಯವಾಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಬಣ್ಣ ತೀರದ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಲುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ ತೀರದಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಸ್ಥಾನ ನೋಟಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕುವ ಮುನ್ನ ಕರೆಯ ಅಲನೆ ಇಂದ ಗುರುತಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ತುಸು ದೂರ ಓಡಿ, ತುಸುಕಾಲ ನಿಲ್ಲುವ ತೆರದಿ ಈ ಹಕ್ಕಿ ತೀರದಲ್ಲಿನ ಮರಳು/ಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಆಹಾರವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಸಂಚರಿಸುತ್ತದೆ.
ಇವುಗಳು ಹಾರುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ನಡೆಯುವ ಅಥವ ಓಡುವ ಪ್ರವೃತಿ ಹೊಂದಿವೆ.
ಇವುಗಳ ಒಟ್ಟು ಸಂತತಿ ಕೇವಲ ೬೫೦೦ ರಷ್ಟು. ೨೦೦೩ ರಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಗಣನೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಅಮೇರಿಕಾ ಖಂಡದ ಆಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ತೀರದಲ್ಲಿ ೩೩೫೦ ಅಂದರೆ ಒಟ್ಟು ಸಂತತಿಯಲ್ಲಿನ ೫೨% ರಷ್ಟು ಇವೆ . .
ಕಡಲ ಹಾಗು ಮಹಾ ಸರೋವರಗ ಮರಳಿನ ಹಾಗು ನುಣುಪು ಕಿರುಗಲ್ಲಿನ ತೀರಗಳು ಇವುಗಳ ಪ್ರಧಾನ ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳು. ನೀರಿನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿನ ಕೀಟಗಳು ಮತ್ತು ಕಡಲ ಅಕಶೇರುಕಗಳೇ ಇದರ ಪ್ರಮುಖ ಆಹಾರ.
The piping plover (Charadrius melodus) is a small sand-colored, sparrow-sized shorebird that nests and feeds along coastal sand and gravel beaches in North America. The adult has yellow-orange-red legs, a black band across the forehead from eye to eye, and a black stripe running along the breast line. This chest band is usually thicker in males during the breeding season, and it is the only reliable way to tell the sexes apart. The bird is difficult to see when it is standing still, as it blends well with open, sandy beach habitats. It typically runs in short, quick spurts and then stops.
There are two subspecies of piping plovers: the eastern population is known as Charadrius melodus melodus and the mid-west population is known as C. m. circumcinctus. The bird's name is derived from its plaintive bell-like whistles which are often heard before the bird is visible.
Total population is currently estimated to be between 7600 - 8400 individuals. Intensive conservation efforts have yielded slow population growth, but it is expected that this trend would reverse if conservation efforts were stopped.[3] As of 1986, the U.S. Fish & Wildlife Service lists the Great Lakes population as endangered and the Northern Great Plains and Atlantic populations as threatened.[4]
Their breeding habitat includes beaches and sand flats on the Atlantic coast, the shores of the Great Lakes, and in the mid-west of Canada and the United States. They nest on sandy or gravel beaches or shoals. These shorebirds forage for food on beaches, usually by sight, moving across the beaches in short bursts. Generally, piping plovers will forage for food around the high tide wrack zone and along the water's edge. They eat mainly insects, marine worms, and crustaceans.
American naturalist George Ord described the piping plover in 1824. Two subspecies are recognized, including nominate C. m. melodus of the Atlantic Coast and C. m. circumcinctus of the Great Plains. On average, circumcinctus is darker overall with more contrastingly dark cheeks and lores. Breeding circumcinctus males show more extensive black on forehead and bill-base and more often shows complete breast-bands. Some overlap exists.
The piping plover is a stout bird with a large rounded head, a short thick neck, and a stubby bill. It is a sand-colored, dull gray/khaki, sparrow-sized shorebird. The adult has yellow-orange legs, the male has a prominent black band across the forehead from eye to eye, and a black ring around the neck during the breeding season. The band on the female's brow is much fainter. During nonbreeding season, the black bands become less pronounced.[5] Its bill is orange with a black tip. It ranges from 15–19 cm (5.9–7.5 in) in length, with a wingspan of 35–41 cm (14–16 in) and a mass of 42–64 g (1.5–2.3 oz).[6]
The piping plover's light call is a soft, whistled peep peep given by standing and flying birds. Its frequently heard alarm call is a soft pee-werp, which the second syllable lower pitched.
The piping plover lives the majority of its life on open sandy beaches or rocky shores, often in high, dry sections away from water. They can be found on the Atlantic Coast of the U.S. and Canada on the ocean or bay beaches and on the Great Lakes shores. It builds its nests higher on the shore near beach grass and other objects. It is very rare to see a piping plover anywhere outside of sand or rocky beaches/shores while not migrating. Piping plovers are often found to migrate south to The Bahamas during winter months.[7] They have also been recorded across Cuba, with rarer occurrences elsewhere throughout the West Indies, and even Ecuador and Venezuela.[8]
Piping plovers migrate from their northern range in the summer to the south in the winter months, migrating to the Gulf of Mexico, the southern Atlantic coast of the United States and the Caribbean. They begin migrating north in mid-March. Their breeding grounds extend from southern Newfoundland south to the northern parts of South Carolina.[9] Migration south begins in August for some adults and fledglings, and by mid-September most piping plovers have headed south for winter.
The piping plover usually arrives at sandy beaches to breed in mid to late April.[10]
Males will begin claiming territories and pairing up in late March. When pairs are formed, the male begins digging out several scrapes (nests) along the high shore near the beach-grass line. The males also perform elaborate courtship ceremonies, including stone tossing and courtship flights featuring repeated dives.[5] Scrapes, small depressions in the sand dug by kicking the sand, are often in the same area that least terns choose to colonize. Females will sit and evaluate the scrapes, then choose a good scrape and decorate the nest with shells and debris to camouflage it. Once a scrape is seen as sufficient, the female will allow the male to copulate with her. The male begins a mating ritual of standing upright and "marching" towards the female, puffing himself up and quickly stomping his legs. If the female had seen the scrape as adequate, she will allow the male to stand on her back and copulation occurs within a few minutes.
Most first-time nest attempts in each breeding season are four-egg nests which appear as early as mid-to-late April. Females lay one egg every other day. Second, third and sometimes fourth nesting attempts may have only three or two eggs. Incubation of the nest is shared by both the male and the female. Incubation is generally 27 days and eggs usually all hatch on the same day.
After chicks hatch, they are able to feed within hours. The adults' role is then to protect them from the elements by brooding them. They also alert them to any danger. Like many other species of plovers, adult piping plovers will often feign a "broken wing display", drawing attention to themselves and away from the chicks when a predator may be threatening the chicks' safety. The broken wing display is also used during the nesting period to distract predators from the nest.[5] A major defense mechanism of the chicks is their ability to blend in with the sand. It takes about 30 days before chicks achieve flight capability. They must be able to fly at least 50 yd (46 m) before they can be considered fledglings.
To protect the nests from predators during incubation, many conservationists use exclosures, such as round turkey-wire cages with screened tops. These allow the adults to move in and out but stop predators from getting to the eggs. After the chicks hatch, many areas will put up snow fencing to restrict driving and pets for the safety of the chicks. Threats to nests include crows, cats, raccoons, and foxes, among others. Exclosures are not always used, as they occasionally draw more attention to the nest than would occur without the exclosure. Natural hazards to eggs or chicks include storms, high winds, and abnormal high tides; human disturbances can cause the abandonment of nests and chicks as well. It is best to stay away from any bird that appears distressed to prevent any unintended consequences.
The piping plover is globally threatened and endangered; it is uncommon and local within its range, and has been listed by the United States as "endangered" in the Great Lakes region and "threatened" in the remainder of its range.[11][12] While it is federally threatened, the piping plover has been listed as state endangered in Illinois, Indiana, Iowa, Maine, Michigan, Minnesota, Nebraska, New Hampshire, New York, New Jersey, Ohio, Pennsylvania, and Wisconsin. The Parker River Refuge on Plum Island, Massachusetts is a national network of lands and rivers dedicated to the safety of its native wildlife and specifically the piping plover. Protecting the Piper with full beach closures, the Refuge now "has the second largest plover population on the [Massachusetts] North Shore".[13]
In eastern Canada, the piping plover is found only on coastal beaches. In 1985, it was declared an endangered species by the Committee on the Status of Endangered Wildlife in Canada.[14] A large population in Ontario has disappeared entirely.[15] In 2008, however, piping plover nests were found at Wasaga Beach and near Sauble Beach, Ontario, along the Ontario Great Lakes shores.[16] There is also some evidence of nesting at other sites in Ontario, including Port Elgin, Ontario in 2014.[17][18]
In the 19th century and early 20th century, the piping plover was utilized for its feathers, as were many other birds at the time, as decorations for women's hats. These decorations, called plumes, became a symbol of high society, especially those from larger rare birds. This practice led to its initial population decline. The Migratory Bird Treaty Act of 1918 helped the population recover through the 1930s.[19] The second decline in the piping plover's population and range has been attributed to increased development, shoreline stabilization efforts,[20] habitat loss and human activity near nesting sites in the decades following World War II.[19] The Great Lakes populations eventually shrank to only around two dozen.[15] On the Missouri River sandbars, the number of breeding individuals varied, with the population increasing from 2012 to 2017 following a major habitat creation event.[21]
Critical nesting habitats are now being protected to help the population during its breeding season. Populations have seen significant increases since the protection programs began, but the species remains in serious danger. Current conservation strategies include identification and preservation of known nesting sites; public education; limiting or preventing pedestrian and/or off-road vehicle (ORV) traffic near nests and hatched chicks; limiting predation of free-ranging cats, dogs and other pets on breeding pairs, eggs and chicks;[22] and removal of foxes, raccoons, skunks, and other predators.[23]
In coastal areas such as Plymouth,[24] Cape Cod, Long Island, Sandy Hook,[25] Cape Henlopen State Park in Delaware, North Manitou Island in Lake Michigan, and most recently, Cape Hatteras National Seashore on the Outer Banks of North Carolina, beach access to pedestrians and off-road vehicles has been limited to protect piping plovers and their chicks at critical times of the breeding season.
Various environmental organizations are involved in aiding restoration efforts. The Goldenrod Foundation unsuccessfully filed suit against the Town of Plymouth in 2010 and 2015 to restrict offroad vehicle access to breeding habitat.[26][27]
In 2019, the first documented pair of piping plovers in Chicago nested at Montrose Beach. The pair, named Monty and Rose by locals, hatched three chicks in July, becoming the first within Cook County in 60 years. Threats to the nest and chicks included a planned music festival that was canceled to ensure the birds were protected.[28] Monty and Rose returned to the area in 2020 and 2021, again laying eggs and hatching chicks, although some eggs and chicks were lost to natural predators.[29] In May 2022, the male shorebird, Monty, died after returning to Montrose Beach.[30] Rose did not return in 2022. In late April 2023, Monty and Rose's offspring Imani was spotted at Montrose Beach along with an unbanded male and an unbanded female.[31]
Area closed within Cape Henlopen State Park, Delaware, where piping plovers are known to nest
Piping plover protected nesting area on Cavendish Beach, P.E.I.
.jpg)
New York City Parks Department employee dressed in a piping plover costume for a "Plover Day" conservation event in 2019
As shorebirds, piping plovers may be highly impacted by climate change, as it affects their aquatic and their terrestrial habitats.
A main part of the piping plover’s range is in the Prairie Pothole Region of South Dakota, North Dakota, and Canada.[32] The shallow wetlands of this region fluctuate water surface area in response to wet-dry periods. Piping plovers who breed in this region depend on the decreased water levels to reveal shorelines that they use for nesting.[32] Climate change, along with consolidation drainage, drainage of smaller wetlands into another wetland to create fewer, larger wetlands, has begun to create fuller wetlands, reducing shoreline nesting habitat.[32] Research of 32 piping plover wetland habitats in this region found that wetlands with risen water levels had lower chances of piping plover presence. This suggests that the warming climate and increased water levels and precipitation will degrade piping plover breeding habitats in the Prairie Pothole Region.[32]
Climate change is also causing sea level rise, which may affect the piping plover's other main habitat, the Atlantic Coast of the U.S. and Canada. Research has assessed sea level rise’s threat to the piping plover habitat on barrier islands in Long Island, New York, finding that sea level rise will reduce piping plover breeding areas.[33] Breeding habitats have the potential to migrate inland, but would still be reduced as a result of human development, which would reduce the migrated habitat 5-12%.[33] This may lead to conflict between piping plover habitat conservation and human recreation because sea level rise will make the habitats take up a larger proportion of the islands. Research also shows that a large hurricane with the risen sea levels could flood up to 95% of piping plover habitat, so increased coastal storms induced by climate change, combined with rising sea level, could be very damaging.[33]
Similar research has been conducted on the Florida coastline, part of the piping plovers’s Atlantic coast habitat, to evaluate the habitat’s sensitivity to sea level rise caused by climate change. Florida coastline species are at particular risk to climate change because of not just sea level rise, but also increased tropical storms. The piping plover depends on this habitat because it migrates south from its breeding habitats to winter in Florida for about three months.[34] It is predicted that there will be a 16% loss of coastal landforms from inundation by the year 2100.[34] Further, the sea level rise may make the coastline more complex, which may produce more habitat fragmentation. Thus, the changing landforms of the Florida coastline will likely affect piping plover ecology.[34] Research also shows that of the shorebird species affected by the Florida coastline transformation, piping plovers are at high risk of decline.[34]
Higher sand temperatures also directly affect piping plovers. Piping plovers nest on the ground in open areas, which regularly subjects them to high temperatures. Because of these high temperatures, piping plovers (along with other ground-nesting bird species) have specific strategies and behaviors for thermal regulation of their nests and themselves.[35] Research has been conducted to evaluate how sand temperature affects piping plover nesting behaviors in a population of piping plovers in North Dakota during the 2014-2015 breeding seasons. As sand temperatures increased, piping plover nest attendance decreased and the frequency and duration of daily shading behaviors increased. Rising ground temperatures will likely have significant effects on piping plovers' ground-nesting behavior.[35]
In 2023, the piping plover will be featured on a United States Postal Service Forever stamp as part of the Endangered Species set, based on a photograph from Joel Sartore's Photo Ark. The stamp will be dedicated at a ceremony at the National Grasslands Visitor Center in Wall, South Dakota.[36]
The piping plover (Charadrius melodus) is a small sand-colored, sparrow-sized shorebird that nests and feeds along coastal sand and gravel beaches in North America. The adult has yellow-orange-red legs, a black band across the forehead from eye to eye, and a black stripe running along the breast line. This chest band is usually thicker in males during the breeding season, and it is the only reliable way to tell the sexes apart. The bird is difficult to see when it is standing still, as it blends well with open, sandy beach habitats. It typically runs in short, quick spurts and then stops.
There are two subspecies of piping plovers: the eastern population is known as Charadrius melodus melodus and the mid-west population is known as C. m. circumcinctus. The bird's name is derived from its plaintive bell-like whistles which are often heard before the bird is visible.
Total population is currently estimated to be between 7600 - 8400 individuals. Intensive conservation efforts have yielded slow population growth, but it is expected that this trend would reverse if conservation efforts were stopped. As of 1986, the U.S. Fish & Wildlife Service lists the Great Lakes population as endangered and the Northern Great Plains and Atlantic populations as threatened.
Their breeding habitat includes beaches and sand flats on the Atlantic coast, the shores of the Great Lakes, and in the mid-west of Canada and the United States. They nest on sandy or gravel beaches or shoals. These shorebirds forage for food on beaches, usually by sight, moving across the beaches in short bursts. Generally, piping plovers will forage for food around the high tide wrack zone and along the water's edge. They eat mainly insects, marine worms, and crustaceans.
El frailecillo silbador, también conocido como chorlitejo silbador,[2] playerito, playero melódico o chorlitejo picocorto (Charadrius melodus), es una especie de ave Charadriiforme de la familia Charadriidae propia del norte y del este de América del Norte.
El adulto tiene patas amarillo-anaranjadas, una banda negra alrededor de la frente de ojo a ojo y un collar negro alrededor del cuello. Esta última es normalmente más gruesa en los machos durante la estación de apareamiento, y es el único método fiable de diferencias ambos sexos visualmente. Es difícil de observar, ya que suele pasar desapercibido en los ambientes de playas arenosas en los que habita. Habitualmente se desplaza en saltos cortos.
Estas aves buscan su alimento en las playas, normalmente mediante la vista, por lo general en torno al espacio entre las líneas de mareas. Se alimentan principalmente de insectos, gusanos marinos y crustáceos.
Se reproduce en el norte y el este de Norteamérica, criando en las playas y dunas arenosas marinas de la costa atlántica, pero también en aguas interiores, llegando hasta la costa de los Grandes Lagos y el medio oeste de Canadá y los estados Unidos. Hiberna en el sudeste de Estados Unidos y en Bahamas y en las Grandes Antillas.
La población actual se estima en torno a unos 6410 ejemplares. Un estudio preliminar realizado en el año 2003 en la costa atlántica de Norteamérica registró unas 3350 aves, un 52 % del total. La población muestra tendencia ascendente desde 1991.
Se reconocen las siguientes subespecies:[3][4]
El frailecillo silbador, también conocido como chorlitejo silbador, playerito, playero melódico o chorlitejo picocorto (Charadrius melodus), es una especie de ave Charadriiforme de la familia Charadriidae propia del norte y del este de América del Norte.
Charadrius melodus Charadrius generoko animalia da. Hegaztien barruko Charadriidae familian sailkatua dago.
Charadrius melodus Charadrius generoko animalia da. Hegaztien barruko Charadriidae familian sailkatua dago.
Huilutylli (Charadrius melodus) on pohjoisamerikkalainen kahlaaja. Sen elinympäristö käsittää Kanadan ja Yhdysvaltain keskilännen, Suurten järvien alueen ja Atlantin rannikon Newfoundlandista Pohjois-Carolinaan. Lajin holotyypin kuvaili George Ord Great Egg Harborista New Jerseystä 1824.[2]
Huilutylli (Charadrius melodus) on pohjoisamerikkalainen kahlaaja. Sen elinympäristö käsittää Kanadan ja Yhdysvaltain keskilännen, Suurten järvien alueen ja Atlantin rannikon Newfoundlandista Pohjois-Carolinaan. Lajin holotyypin kuvaili George Ord Great Egg Harborista New Jerseystä 1824.
Charadrius melodus
Le Pluvier siffleur (Charadrius melodus) est une espèce de petits oiseaux limicoles de la famille des Charadriidae. De la taille d'un moineau et de couleur sable, il niche et se nourrit sur les plages de sable et de gravier. L'adulte a les jambes jaune-orange, une bande noire traversant le front de l'œil à l'œil et un anneau noir autour du cou pendant la saison de reproduction qui est souvent plus grand chez le mâle et qui sert à essayer d'attirer les femelles. Il court sur une courte distance puis s'arrête. Il est difficile à voir quand il est immobile car son plumage se marie bien avec le sable de la plage. Mâles et femelles sont difficiles, voire impossibles à distinguer. Simplement, au cours de la saison de reproduction les mâles ont généralement une large bande noire autour du cou alors que les femelles en ont une étroite.
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes :
Son nom vient des petits sifflets plaintifs souvent entendus avant que l'oiseau ne soit visible.
Sa population totale est actuellement estimée à environ 6 410 individus en 2003 dont 3 350 sur la côte atlantique à elle seule, soit 52 % du total. La population est en augmentation depuis 1991.
Son habitat de reproduction est les plages ou les zones de sable sur la côte Atlantique, les rives des Grands Lacs et le centre-ouest du Canada et des États-Unis. Il niche directement sur les plages de sable ou de gravier.
Il recherche sa nourriture sur les plages, le plus souvent par la vue, se déplaçant rapidement sur la plage sur de courtes distances. En règle générale, le Pluvier siffleur cherche sa nourriture dans la zone de marée haute et au bord de l'eau. Il mange principalement des insectes, des vers marins et des crustacés.
Charadrius melodus
Le Pluvier siffleur (Charadrius melodus) est une espèce de petits oiseaux limicoles de la famille des Charadriidae. De la taille d'un moineau et de couleur sable, il niche et se nourrit sur les plages de sable et de gravier. L'adulte a les jambes jaune-orange, une bande noire traversant le front de l'œil à l'œil et un anneau noir autour du cou pendant la saison de reproduction qui est souvent plus grand chez le mâle et qui sert à essayer d'attirer les femelles. Il court sur une courte distance puis s'arrête. Il est difficile à voir quand il est immobile car son plumage se marie bien avec le sable de la plage. Mâles et femelles sont difficiles, voire impossibles à distinguer. Simplement, au cours de la saison de reproduction les mâles ont généralement une large bande noire autour du cou alors que les femelles en ont une étroite.
Il corriere canoro (Charadrius melodus, Ord 1824) è un uccello della famiglia dei Charadriidae.
Charadrius melodus ha due sottospecie:
Questo uccello nidifica in Canada e Stati Uniti d'America, in particolare lungo la costa atlantica, nelle Grandi Pianure, nella regione dei Grandi Laghi e su Saint-Pierre e Miquelon. In inverno si sposta a sud, dalla zona della Carolina del Nord - Carolina del Sud allo stato di Tamaulipas in Messico, e nei Caraibi (Cuba, Bahamas, Turks e Caicos). Si sono avuti altri avvistamenti anche su molte isole caribiche e nello stato di Sonora. È di passo su Antigua e Barbuda, Saint Kitts e Nevis, Saint Vincent e Grenadine e in Ecuador.
Il corriere canoro (Charadrius melodus, Ord 1824) è un uccello della famiglia dei Charadriidae.
De dwergplevier (Charadrius melodus) is een vogel van Noord-Amerika, die broedt in het binnenland en overwintert langs de kusten van de Verenigde Staten en Mexico. Het is een voor uitsterven gevoelige diersoort.
De vogel is 17 tot 18 cm lang en (ondanks zijn naam) gemiddeld iets groter dan een strandplevier. De volwassen vogel heeft relatief korte, helder geel-oranje poten, een zwarte streep over het voorhoofd die van het oog tot oog loopt en een zwarte ring rond de nek. In de broedtijd is de snavel geel. Het vrouwtje heeft een meer bruin gekleurde borstband. Buiten de broedtijd zijn de vogels doffer, minder contrastrijk en is de snavel zwart. De vogel loopt schokkerig en is moeilijk te zien in rust vanwege een goede camouflage.[2]
Tijdens het broedseizoen is de dwergplevier te vinden rond de Atlantische kust, het zuiden van de Grote Meren, het midwesten van Canada en de Verenigde Staten. De vogel nestelt en leeft rond de zand- en steenstranden met weinig vegetatie.De vogel overwintert in de Golf van Mexico en de zuidelijke Atlantische kust van de Verenigde Staten. Dan foerageert de vogel langs beschutte baaien aan de kust en moddervlakten in riviermondingen.
De soort telt 2 ondersoorten:
De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op.12.000 tot 13.000 individuen en de populatie-aantallen nemen toe. Het overwinteringsgebied wordt echter aangetast door verdroging en verstoring op de stranden en de aanleg van infrastructuur. Om deze redenen staat deze soort als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe dwergplevier (Charadrius melodus) is een vogel van Noord-Amerika, die broedt in het binnenland en overwintert langs de kusten van de Verenigde Staten en Mexico. Het is een voor uitsterven gevoelige diersoort.
Multimedia w Wikimedia Commons Sieweczka blada (Charadrius melodus) – gatunek ptaka z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae).
Mały ptak wielkości wróbla, o upierzeniu w kolorze piaskowym. Dorosłe osobniki mają nóżki w kolorze żółto-pomarańczowym, dziób pomarańczowy z czarną końcówką, na głowie czarny pasek oraz czarną obwódkę wokół szyi (szczególnie widoczną w sezonie lęgowym). Długość wynosi ok. 17-18 cm, rozpiętości skrzydeł 45-47 cm, a masa 43-47 g.
Sieweczka blada gnieździ się na otwartych piaszczystych plażach, skalistych wybrzeżach lub w wyżej położonych, suchych miejscach z dala od wody. Można je znaleźć na wybrzeżu Atlantyku w USA i Kanadzie przy oceanie lub zatokach szczególnie na brzegach Wielkich Jezior. Sieweczka blada buduje swoje gniazda w małych zagłębieniach w piasku na wyższym brzegu, w pobliżu miejsc porośniętej trawą, w miejscach osłoniętych przez inne rośliny lub przedmioty. Jest to ptak nie migrujący z tego powodu bardzo rzadko można zobaczyć sieweczkę bladą poza terenem jej gniazdowania.
Sieweczka blada (Charadrius melodus) – gatunek ptaka z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae).
Batuíra-melodiosa (nome científico: Charadrius melodus) é um espécie de maçarico da família dos caradriídeos que habita regiões litorâneas na América do Norte.[1] Ocorre no Brasil como espécie vagante.
Batuíra-melodiosa (nome científico: Charadrius melodus) é um espécie de maçarico da família dos caradriídeos que habita regiões litorâneas na América do Norte. Ocorre no Brasil como espécie vagante.
Flöjtstrandpipare[2] (Charadrius melodus) är en amerikansk fågelart som tillhör familjen pipare.[3]
Flöjtsandpiparen är en liten men robust byggd vadare med en gråaktigt sandfärgad fjäderdräkt med ljusare undersida. De adulta fåglarna har gulorange ben, ett svart band som löper över pannan från öga till öga och svart halsband. Näbben är orange med svart spets. Den är cirka 17–18 centimeter lång, har ett vingspann på 18–19 centimeter och en vikt på 43–48 gram.
I sin naturliga miljö är fågeln mycket väl kamouflerad och svår att få syn på, speciellt när den står stilla. Dess karakteristiska rörelsemönster på marken utgörs också av korta förflyttningssträckor med vaksamma stopp däremellan. Fågeln har något olika läten beroende på syftet, men dess typiska läte är ett mjuk visslande.
Flöjtsandpiparen häckar i USA och Kanada, längs kusten till Atlanten och på stränderna till de Stora sjöarna. Övervintringen sker längs kusten till Mexikanska golfen i södra USA och Västindien. Vissa behandlar arten som monotypisk[3] medan andra delar in den i två underarter:[4]
Tillfälligt har den påträffats på Anguilla, Antigua, Barbuda, i Saint Vincent och Grenadinerna samt i Ecuador.[1]
Flöjtsandpiparen söker vanligen efter föda längs strändernas högvattenlinje och i vattenbrynet. Insekter, olika maskar och kräftdjur utgör en stor del av dieten. Ett enkelt bo byggs längre upp på stranden, ofta bland gräsklädda sanddyner och äggen, som i den första kullen kan vara upp till fyra stycken, ruvas omväxlande av både hanen och honan.
Det tar ungefär 27 dagar till kläckningen och de små ungarna behöver cirka 30 dagar på sig innan de är flygfärdiga. Under denna tid är de utsatta för många faror och föräldrarna vakar noga över ungarna och lockar ofta bort eventuella hot mot ungarna, som kråkor, katter, tvättbjörnar och rävar, genom att själva låtsas vara skadade.
Flöjtstrandpiparen betraktas som missgynnad (NT) av IUCN. De största hoten mot arten är föroreningar och habitatförlust, exempelvis genom att de stränder där den lever bebyggs eller på något annat sätt tas i anspråk och förändras av människan. Även om arten de senaste 40 åren har minskat har den ökat sedan 1991.[1] Världspopulationen uppskattas till cirka 8.100 häckande par, varav 41% på Atlantkusten, 58% i prärieområden och Great Plains samt ett hundratal par vid Stora sjöarna.[1]
Wikimedia Commons har media som rör flöjtstrandpipare.
Chim choi choi chân vàng (danh pháp hai phần: Charadrius melodus) là một loài chim nhỏ sống ở bờ biển có màu cát, làm tổ và kiếm ăn dọc theo cát ven biển và những bãi biển sỏi ở Bắc Mỹ và Bahamas. Chim trưởng thành có cặp chân màu vàng cam, dải màu đen qua trán mắt đối mắt, và một vòng màu đen xung quanh cổ. Dải ngực ở con trống thường dày hơn trong mùa sinh sản, và đó là cách duy nhất đáng tin cậy để phân biệt giới tính. Thật là khó để nhìn thấy khi đứng yên vì nó kết hợp với mở, môi trường sống bãi biển cát. Nó thường chạy trong ngắn hạn bắt đầu và dừng lại.
Có 2 phân loài của chim choi choi: dân số đông được biết đến như Charadrius melodus melodus và dân số giữa tây được biết đến như Charadrius melodus circumcinctus. Tên của con chim có nguồn gốc từ giống như chuông còi oán của nó thường được nghe nói trước khi con chim có thể nhìn thấy.
Tổng dân số được ước tính vào khoảng 6.410 cá thể. Một ước tính sơ bộ cho thấy 3.350 con chim trong năm 2003 trên bờ biển Đại Tây Dương một mình, 52% của tổng số dân số[2]. Số lượng đã được ngày càng tăng kể từ năm 1991.
Môi trường sống sinh sản của họ bao gồm những bãi biển hoặc các bãi cát trên bờ biển Đại Tây Dương, các bờ của Ngũ Đại Hồ, và ở giữa phía tây của Canada và Hoa Kỳ. Chúng làm tổ trên bãi biển, cát, sỏi hoặc các bãi cát ngầm. Chùng tìm thức ăn trên các bãi biển, thường là bằng cách nhìn, di chuyển trên những bãi biển trong các đợt ngắn. Nói chung, chim choi choi tìm thức ăn xung quanh các triều cao rong biển khu vực và dọc theo mép nước. Chúng chủ yếu ăn côn trùng, sâu biển, và động vật giáp xác.
.jpg)
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chim choi choi chân vàng (danh pháp hai phần: Charadrius melodus) là một loài chim nhỏ sống ở bờ biển có màu cát, làm tổ và kiếm ăn dọc theo cát ven biển và những bãi biển sỏi ở Bắc Mỹ và Bahamas. Chim trưởng thành có cặp chân màu vàng cam, dải màu đen qua trán mắt đối mắt, và một vòng màu đen xung quanh cổ. Dải ngực ở con trống thường dày hơn trong mùa sinh sản, và đó là cách duy nhất đáng tin cậy để phân biệt giới tính. Thật là khó để nhìn thấy khi đứng yên vì nó kết hợp với mở, môi trường sống bãi biển cát. Nó thường chạy trong ngắn hạn bắt đầu và dừng lại.
Có 2 phân loài của chim choi choi: dân số đông được biết đến như Charadrius melodus melodus và dân số giữa tây được biết đến như Charadrius melodus circumcinctus. Tên của con chim có nguồn gốc từ giống như chuông còi oán của nó thường được nghe nói trước khi con chim có thể nhìn thấy.
Tổng dân số được ước tính vào khoảng 6.410 cá thể. Một ước tính sơ bộ cho thấy 3.350 con chim trong năm 2003 trên bờ biển Đại Tây Dương một mình, 52% của tổng số dân số. Số lượng đã được ngày càng tăng kể từ năm 1991.
Môi trường sống sinh sản của họ bao gồm những bãi biển hoặc các bãi cát trên bờ biển Đại Tây Dương, các bờ của Ngũ Đại Hồ, và ở giữa phía tây của Canada và Hoa Kỳ. Chúng làm tổ trên bãi biển, cát, sỏi hoặc các bãi cát ngầm. Chùng tìm thức ăn trên các bãi biển, thường là bằng cách nhìn, di chuyển trên những bãi biển trong các đợt ngắn. Nói chung, chim choi choi tìm thức ăn xung quanh các triều cao rong biển khu vực và dọc theo mép nước. Chúng chủ yếu ăn côn trùng, sâu biển, và động vật giáp xác.
Желтоногий зуёк[1] (лат. Charadrius melodus) — вид птиц из семейства ржанковых.
Желтоногий зуёк имеет оперение песочного цвета. У взрослой птицы жёлто-оранжевые ноги, чёрная полоса между глазами на голове и чёрное кольцо вокруг шеи. Как и у большинства зуйков приём пищи происходит в последовательности, которая состоит из быстрого бега, внезапной остановки и одного клевания. Если птица стоит, её сложно узнавать, так как оперение едва ли отличается по цвету от окружающего ландшафта.
Желтоногий зуёк живет на песчаных пляжах и пляжах с галькой Атлантики и на берегах Великих озёр на среднем западе Канады и Соединенных Штатов. С ноября по март перелётные птицы зимуют в Мексиканском заливе, на южном побережье США до Карибских островов.
Питается червями, насекомыми и их личинками и ракообразными.
Желтоногий зуёк (лат. Charadrius melodus) — вид птиц из семейства ржанковых.
笛鴴 （学名：Charadrius melodus）是一種候鳥，呈沙色。大小如麻雀，棲息在近海岸邊的沙灘或石灘。成年的笛鴴腳部呈橙黃色，前額上兩眼間有一道黑間，在繁殖期頸上會出現一道黑環。雄鳥與雌鳥很難分辨，於繁殖期是雄鳥頸上的黑環較粗。
笛鴴有兩個亞種，東部的稱為Charadrius melodus melodus，而中西部的為Charadrius melodus circumcinctus。笛鴴的叫聲清脆像鐘聲，往往先聞其聲，後再現身。現時世界上約有57000隻笛鴴存留。
笛鴴分佈在大西洋海岸上的沙灘、五大湖的湖邊及美國與加拿大的中西部。牠們在沙灘上覓食，主要吃昆蟲、水中的蟲及甲殼類。
笛鴴長約17-18厘米，雙翼展開達45-47厘米，重43-63克。牠們的頭大而且圓，頸短厚，鳥喙短小。
現時整體上笛鴴並非瀕危物種，但卻在五大湖被列為澦危，其餘的地方則被列為近危。牠們減少的原因是棲息地的消失及人類活動的影響，一些高危的棲息地因而關閉。雖然自此後數量上有明顯增長，但仍不能免除於近危的狀況。現時保護笛鴴的方法有保存其棲息地及巢穴、教育及限制貓狗進入繁殖區域。[2]在加拿大方面，笛鴴亦被列為瀕危物種。[3].
笛鴴是一種北方的候鳥，冬天的時候會遷徙至墨西哥灣、美國的南大西洋海岸及西印度群島，在每年的三月則會回歸北方。牠們的繁殖地由加拿大的紐芬蘭省南部至南卡羅萊納州北部。[4]牠們於每年的四月中旬會開始在沙灘交配，並在沙灘或石灘上生蛋。大部份笛鴴都會在第一次時生4隻蛋，每隔1天左右生一隻蛋。第二或第三次時則會生2或3隻蛋。雄鳥及雌鳥會一同孵化，一般約需時27天，很多時所有蛋都會在同一時間孵化。
雛鳥出生後數小時內便可覓食。雙親會保護牠們，並警告牠們有關危險，會扮作折翼來吸引及引開獵食者。雛鳥會以沙來偽裝，故很多時候意外被車碾死。雛鳥需要30天時間才學懂飛行。牠們在換羽前最少能夠飛行50碼。
笛鴴會停下來覓食，並會俯身向前捕捉食物。牠們由朝到晚都會覓食。牠們吃水中的蟲、昆蟲、軟體動物及甲殼類。牠們很少聚居，一般只有3或4隻，但在冬天覓食的時候，可以甚至多達100隻。當有人接近時，牠們都會奔跑及飛走。[5]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 笛鴴 （学名：Charadrius melodus）是一種候鳥，呈沙色。大小如麻雀，棲息在近海岸邊的沙灘或石灘。成年的笛鴴腳部呈橙黃色，前額上兩眼間有一道黑間，在繁殖期頸上會出現一道黑環。雄鳥與雌鳥很難分辨，於繁殖期是雄鳥頸上的黑環較粗。
笛鴴有兩個亞種，東部的稱為Charadrius melodus melodus，而中西部的為Charadrius melodus circumcinctus。笛鴴的叫聲清脆像鐘聲，往往先聞其聲，後再現身。現時世界上約有57000隻笛鴴存留。
