The diet of the blue-footed booby consists solely of fish. When gliding over the surface the water, the blue-footed booby keeps its beak at a downward angle, watching for fish. The species is known for its spectacular dives from heights of up to 80 feet. Barely making a splash when hitting the water, the blue-footed booby resurfaces several yards away with a fish. Unique among other boobies, the blue footed booby can dive below the water from a surface swimming position to catch fish. Despite its habit of feeding alone, the blue-footed booby cooperate in flocks to hunt fish. When one bird in the flock spots a fish, it gives a whistle to alert the others. Then the rest of the flock follows the first diving, into the water with perfectly synchronized movements. Interestingly, the male and the female are adapted for catching prey of different sizes. The male, being smaller, performs shallow dives, while the heavier female is able to make deeper dives farther offshore.
The blue-footed booby breeds on several arid islands off the western coasts of tropical America, Mexico, and northern South America.
Biogeographic Regions: neotropical (Native ); oceanic islands (Native )
The blue-footed booby inhabits arid islands in the Pacific ocean.
Terrestrial Biomes: scrub forest
Average lifespan
Status: captivity: 18 years.
The blue-footed booby is a comical-looking tropical seabird with bright blue webbed feet and bluish-grey facial skin. The head of the bird is a pale cinnamon-brown with dense white streaks. On the back of the neck, there is a white patch where the neck connects to the mantle. A booby has long, brown, pointed wings that can measure an average152 cm across. The lower breast , central tail feathers, and underparts are white. Its blue tapered bill has serrated edges that enables the bird to tightly grasp fish.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 1530 g.
Breeding pairs number under 40,000 and half of this population resides on the Galapagos Islands, where the species is legally protected. Egg collectors pose minor threats to populations elsewhere.
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
The blue-footed booby got its name from the spanish word bobo, which means stupid fellow. Its lack of fear and clumsiness on land has made the species vulnerable to man.
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The blue-footed booby breeds year round. Breeding begins with elaborate courtship displays by the male. He flies around his territory, flaunting his blue feet in an exaggerated high-stepping walk, and presents pieces of nest material to the female. After making a courtship flight, the male flashes his feet at the female as he lands. Then each bird tilts its bill up towards the sky and the male gives a piercing whistle. The female responds with groaning calls, and mating follows shortly afterwards.
The female lays her eggs in a shallow depression on flat ground. Clutch sizes vary from two to three eggs. Unlike most birds, the blue-footed booby lacks brooding patches (patches of bare skin that transmit heat to the eggs). As a result, the booby uses its webbed feet, which have an increased blood supply, to incubate the eggs. When the eggs begin to hatch, the female supports them on the top of her feet. The young remain on her feet for an entire month. Both parents feed the chicks by regurgitating fish and allowing the chick to remove it from their bills. The chicks are fed continuously, and if there is a food shortage, the largest chick is be given the food.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 41 days.
Average eggs per season: 2.
La sula piediazzurri è un uccello marino che raggiunge gli 85 centimetri di lunghezza e il chilo e mezzo di peso. La peculiarità principale è l'intenso colore azzurro dei suoi piedi palmati che sfoggia durante ilcorteggiamentoe il volto dall'aria comica. Come le altre sule possiede un corpo adatto alla vita acquatica, molto slanciato e affusolato con ali strette per non subire danni negli impatti con la superficie dell'acqua. Il maschio è più piccolo e agile della femmina e per questo i suoi tuffi sono spettacolari. Infatti il maschio riesce ad immergersi anche nelle acque costiere, tra gli scogli e nelle pozze d'acqua tra le rocce. Le livree sono uguali nei due sessi. Oltre ai piedi azzurri la sula piediazzurri possiede un tipico capo striato con sfumature che vanno dal giallo al grigio, petto, parte inferiore di corpo e ali chiaro tendente al celeste, becco grigio-azzurro e dorso bruno intenso.
Distribucion General: Se encuentra en aguas cálidas a lo largo de la costa del Pacífico, desde Baja California hasta Perú incluso las Islas Galápagos.
Duermen en acantilados y pequeños islotes rocosos cerca de la costa.
Sula nebouxii[2][3] ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Sulidae esclusiva del Pacíficu americanu. Habita les mariñes esistentes ente Perú y el golfu de California, amás de les islles Galápagos, onde convive col so pariente, l'alcatraz patirrojo (Sula sula); Nos Galápagos foi unu de los animales curioso estudiaos[4] por Charles Darwin nos sos trabayos sobre la evolución de les especies.
Los adultos miden 81 cm d'altu de promediu; y hasta 1,60 m de valumbu.
El característicu color azul intensu de les sos pates procede[5] de los pigmentos carotenoides que vienen de la so dieta, una y bones estes aves son incapaces de sintetizar los carotenoides y tienen qu'asimilalos al traviés de l'alimentación. Les pates azules que dan nome a esta variedá d'alcatraz tienen un importante papel nel apareamiento, una y bones los machos esiben les sos estremidaes inferiores a les femes, nun baille de cortexu.
Nidifican en cualquier dómina del añu. La puesta ye xeneralmente d'un únicu güevu o, dacuando, 2 o 3, que guaren mientres 44 díes. Magar ello, el númberu de güevos puestos condiciona'l desenvolvimientu de les críes: cuando la fema pon más d'un güevu nun ye estrañu ver cómo unu d'ellos eclosiona primero que l'otru. D'esta miente, con un marxe de diferencia de 3 o 4 díes, y como norma xeneral, la cría mayor va tender a atacar, socatrar y espulsar del nial a la cría menor. Ésta, muncho más indefensa dáu'l so menor tiempu d'adaptación, va morrer por depredación o deshidratación. Tou ello va asoceder ante los güeyos de la indiferente madre.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Sula nebouxii ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Sulidae esclusiva del Pacíficu americanu. Habita les mariñes esistentes ente Perú y el golfu de California, amás de les islles Galápagos, onde convive col so pariente, l'alcatraz patirrojo (Sula sula); Nos Galápagos foi unu de los animales curioso estudiaos por Charles Darwin nos sos trabayos sobre la evolución de les especies.
Los adultos miden 81 cm d'altu de promediu; y hasta 1,60 m de valumbu.
El característicu color azul intensu de les sos pates procede de los pigmentos carotenoides que vienen de la so dieta, una y bones estes aves son incapaces de sintetizar los carotenoides y tienen qu'asimilalos al traviés de l'alimentación. Les pates azules que dan nome a esta variedá d'alcatraz tienen un importante papel nel apareamiento, una y bones los machos esiben les sos estremidaes inferiores a les femes, nun baille de cortexu.
Mavi ayaqlı sümsük quşu (lat. Sula nebouxii) – uzun-qanadlı quşlara aid olub 10 növü əhatə edən dəniz quşu. Bu nadir ayaqlı quşları ilk dəfə Qalapaqos adalarında Çarlz Darvin təsnif edib. 1882-ci ildən sonra elmə bu quşların varlığı haqqında məlumatlar daxil olub. Cənnət quşları kimi erkəkləri nikah oyunu zamanı öz gözəlliklərini nümayiş etdirməkdən çəkinmirlər.
Təbii məskunlaşma arealları, Sakit okeanın tropik və subtropik məkanlarıdır. Həm də Mərkəzi və Cənubi Amerikanın qərb sahilləri Peruyla yanaşı, Kaliforniya körfəzində də tapmaq mümkündür. Qruplar şəklində ov edirlər, cütləşdikdən sonra dişi əsasən üç yumurta qoyur.
Ar morskoul treid glas (Sula nebouxii) a zo un evn-mor eus kerentiad ar Sulidae.
Bevañ a ra al labous e reter Meurvor Habask hag aodoù kornôg Amerika eus ledenez Baja California da Berou[1][2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
El mascarell camablau (Sula nebouxii) és un ocell de la família Sulidae, que està formada per deu espècies d'ocells marins d'ales llargues. El mascarell camablau és un ocell molt dòcil i no té l'instint de fugida i de por que tenen altres ocells. No és més gran que un ànec i les femelles són més grans que els mascles. L'hàbitat natural d'aquest ocell són les illes àrides, tropicals i subtropicals de la costa pacífica de Sud-amèrica i Centreamèrica, des del Perú fins a Mèxic, incloent-hi les Illes Galápagos.
L'alimentació del mascarell camablau consisteix totalment en peixos. Per obtenir-los se submergeix dins el mar, a vegades des d'una gran altura, i neda submergit fins que caça la seva presa. Habitualment aquests mascarells cacen en bandades, però, en canvi, l'individu no consumeix l'aliment caçat amb el grup, sinó que acostuma a menjar-lo aïllat. La parada nupcial és especialment vistosa, amb el mascle mostrant les seves potes blaves per impressionar la femella. Aquesta pon dos o tres ous i la incubació es reparteix entre els dos membres de la parella i utilitzen els peus per mantenir els ous calents.
En altres projectes de Wikimedia:
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bwbi troedlas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: bwbïod troedlas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sula nebouxii; yr enw Saesneg arno yw Blue-footed booby. Mae'n perthyn i deulu'r Huganod (Lladin: Sulidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. nebouxii, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r bwbi troedlas yn perthyn i deulu'r Huganod (Lladin: Sulidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bwbi Abbott Papasula abbotti Bwbi brown Sula leucogaster
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bwbi troedlas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: bwbïod troedlas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sula nebouxii; yr enw Saesneg arno yw Blue-footed booby. Mae'n perthyn i deulu'r Huganod (Lladin: Sulidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. nebouxii, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Terej modronohý (Sula nebouxii) je mořský pták z čeledi terejovitých. Dorůstá 76–84 cm a váží 1,3-1,8 kg,[2] má hnědá křídla, hlavu a krk, bílou spodinu těla, žluté oči a modré končetiny, díky kterým získal i svůj název. Obě pohlaví jsou si velmi podobná, samci jsou pouze o něco menší a mají tmavší oči a světlejší končetiny. Hnízdí na skalnatých pobřežích Severní a Jižní Ameriky a na tropických a subtropických ostrovech, převážně pak na Galapágách. Živí se rybami, které loví nejčastěji střemhlavým útokem z výšky. Při námluvách samci široce roztahují křídla, vztyčují ocas a hlavu se zobákem namířeným vzhůru, „tančí“ kolem samice a představují jí své modré končetiny. Samci s tmavšími končetinami jsou pro ně totiž atraktivnější. Je monogamní a hnízdí na zemi. Každá snůška čítá 1-3 světle modrá nebo zelená vejce, na kterých sedí asi 41 dnů.[3][4][5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu terej modronohý ve Wikimedia Commons
Galerie terej modronohý ve Wikimedia Commons
Terej modronohý (Sula nebouxii) je mořský pták z čeledi terejovitých. Dorůstá 76–84 cm a váží 1,3-1,8 kg, má hnědá křídla, hlavu a krk, bílou spodinu těla, žluté oči a modré končetiny, díky kterým získal i svůj název. Obě pohlaví jsou si velmi podobná, samci jsou pouze o něco menší a mají tmavší oči a světlejší končetiny. Hnízdí na skalnatých pobřežích Severní a Jižní Ameriky a na tropických a subtropických ostrovech, převážně pak na Galapágách. Živí se rybami, které loví nejčastěji střemhlavým útokem z výšky. Při námluvách samci široce roztahují křídla, vztyčují ocas a hlavu se zobákem namířeným vzhůru, „tančí“ kolem samice a představují jí své modré končetiny. Samci s tmavšími končetinami jsou pro ně totiž atraktivnější. Je monogamní a hnízdí na zemi. Každá snůška čítá 1-3 světle modrá nebo zelená vejce, na kterých sedí asi 41 dnů.
Blåfodet Sule (latin: Sula nebouxii) er en fugl, der kun findes i Stillehavet. I Danmark kan man forholdsvis nemt møde en af dens slægtninge. Det er sulen, som trækker langs den jyske vestkyst. Den styrtdykker efter fisk på samme måde som den blåfodede sule. Den kan også findes på Galapagos hvor den holder til i store mængder
Blåfodet sule er en stor havfugl med en strømlinet krop og lange, smalle vinger, som sidder vinkelret på kroppen. Fuglen ligner et kors, når den flyver. Den er på størrelse med en gås, og fjerdragten er mørkebrun på oversiden og hvid på undersiden. Det lille hoved er forsynet med et stort, dolkformet næb. Det mest karakteristiske er dog de store, blå svømmefødder, som har givet fuglen dens navn.
Blåfodet sule er en udpræget havfugl, som kun kommer på land i yngletiden. Suler er kendt for deres fantastiske evne til at foretage styrtdyk fra stor højde, når de er på jagt.
Blåfodet sule æder mest fisk, som den fanger ved at styrtdykke fra stor højde. Hele den strømlinede krop er bygget til at gennembryde havoverfladen med et meget lille plask.
Blåfodet Sule (latin: Sula nebouxii) er en fugl, der kun findes i Stillehavet. I Danmark kan man forholdsvis nemt møde en af dens slægtninge. Det er sulen, som trækker langs den jyske vestkyst. Den styrtdykker efter fisk på samme måde som den blåfodede sule. Den kan også findes på Galapagos hvor den holder til i store mængder
Der Blaufußtölpel (Sula nebouxii) ist ein tropischer Meeresvogel aus der Gattung Sula innerhalb der Familie der Tölpel (Sulidae). Seinen Namen verdankt er seinen blauen Füßen und seiner scheinbaren Ungeschicklichkeit (Tölpel, siehe Tollpatsch); der Blaufußtölpel ist allerdings ein gewandter Flieger und Taucher beim Beutefang.
Blaufußtölpel brüten auf trockenen Inseln im Golf von Kalifornien, vor der Westküste Mexikos, auf Inseln in der Nähe von Ecuador und Nordperu, überwiegend jedoch auf den Galapagos-Inseln. Von den 40.000 verbliebenen Paaren leben ungefähr die Hälfte auf den Galapagosinseln, wo Blaufußtölpel gesetzlich geschützt sind.
Blaufußtölpel sind mit ihren 80 Zentimetern Länge etwa so groß wie Gänse. Weibchen sind in der Regel größer und schwerer als Männchen. Ihr Gewicht liegt bei ungefähr 1,5 kg. Die leuchtend blauen Füße besitzen lederartige Schwimmhäute und sind eindeutiges Merkmal dieser Art. Der Schwanz und die Flügel sind normalerweise lang und spitz. Das Gefieder ist braunweiß, der Schnabel graugrün gefärbt. Der Kopf ist dunkler gestrichelt und wirkt stachelig. Die Augen der Weibchen haben einen dunklen Pigmentring auf der inneren Iris, was ihre Pupillen größer erscheinen lässt als die der Männchen. Die Vögel zeigen an ihren Brutplätzen ein furchtloses Verhalten gegenüber Menschen.
Das Balzverhalten der Blaufußtölpel ist sehr kompliziert, es gibt viele Rituale:
Ihre blaue Fußfärbung verdanken die Tiere einerseits einer besonderen Anordnung von Collagen-Fasern in den Schwimmhäuten, die Interferenzerscheinungen verursachen, als deren Folge sich die Lichtwellen so überlagern, dass nur der blaue Spektralbereich optimal reflektiert wird.[1] Zugleich lagern die Tiere aber auch große Mengen Carotinoide ein, die regelmäßig durch frischen Fisch aufgenommen werden müssen. Schon wenn ein Vogel zwei Tage lang weniger Nahrung zur Verfügung hatte, nimmt mit der Vitalität auch die Blaufärbung der Füße merklich ab.[2]
Weibchen bevorzugen daher bei der Balz Männchen mit kräftig blau gefärbten Füßen und zeigen kein Interesse an Männchen mit matt graublauen Füßen. Nach Fütterungsexperimenten berichtete ein spanisch-mexikanisches Biologenteam 2006 in der Fachzeitschrift Oecologia,[2] dass sich bereits nach zwei Fastentagen die Blaufärbung verringert hatte. Die Weibchen bevorzugten aber kräftig gefärbte Männchen nicht nur bei der Partnerwahl, sondern reagierten auch nach der Eiablage noch auf Farbveränderungen (sprich: Veränderungen der Ernährungssituation) ihrer Partner. Verlor der Partner nach der ersten Eiablage seine Färbung, so legten die Weibchen ein deutlich kleineres zweites Ei als jene Weibchen, deren Partner weiterhin optimal ernährt worden war. Auch hierfür ist der langfristige biologische Nutzen nachvollziehbar: Blaufußtölpel füttern ihren kräftigsten Nestling stets bevorzugt.[2]
Im Alter von drei bis vier Jahren sind die Vögel geschlechtsreif und brüten in Kolonien auf Mittel- und Südamerikanischen Inseln. Ihre Brutplätze liegen im Vergleich zu ihren Verwandten, den Basstölpeln, relativ weit auseinander. Die Brutzeit ist fast ganzjährig, allerdings kann ein Weibchen nur alle 8 Monate Eier legen.
Nach der Paarung legt die Mutter innerhalb einer Woche meistens zwei, manchmal auch drei weiße Eier, die von beide Elternteile bebrütet werden. Sowohl die Anzahl als auch die Größe der einzelnen Eier stehen direkt mit der Ernährungssituation des Weibchens im Zusammenhang. Das zuerst gelegte Ei ist häufig größer und schwerer, als ein zweites (oder drittes) Ei. Eine erfolgreiche Brutperiode dauert fünf bis sechs Monate; 42 Tage bis zum Schlupf, etwa 100 Tage im Nest und mindestens 28 Tage Fütterung nach dem flügge werden.[3]
Gemäß der Reserveei-Hypothese (engl. Insurance Egg Hypothesis) ist die Aufzucht aller Jungtiere bei Blaufußtölpeln nicht biologisch vorgesehen, das zweite (bzw. dritte) Ei dient lediglich als Versicherung, falls ein zuerst gelegtes Ei entweder unbefruchtet war, es durch das Absterben des Embryos nicht zum Schlupf kam, oder das Jungtier schwach, krank oder verletzt war.[4]
Da die Eier im zeitlichen Abstand von mehreren Tagen gelegt wurden, schlüpfen die Jungen asynchron bzw. zeitversetzt. Blaufußtölpel sind für Siblizid beziehungsweise obligaten Kainismus bekannt, bei dem der älteren Jungvogel regelmäßig jüngere Geschwister angreift oder ihm die Nahrung wegfrisst, bis es entweder verhungert oder vom Geschwister getötet wird. Kainismus, sowie die Aufzucht nur eines Jungtieres ist auch bei anderen Tölpeln, wie dem Maskentölpel, eher die Regel als die Ausnahme.[4] Altvögel greifen zudem nicht ein, wenn das ältere Küken Geschwister angreift und tötet.[5][6]
Die Nahrung der Tölpel besteht ausschließlich aus Fischen, welche sie im Meer jagen. Dazu fliegen sie über das Wasser und halten nach Fischen Ausschau, wobei der Schnabel stets nach unten zeigt. Entdecken sie ein geeignetes Beutetier, legen sie die Flügel an und tauchen wie ein Pfeil, oft bis zu 25 Meter tief in das Wasser ein, und tauchen im Erfolgsfall nur wenige Meter davon entfernt, mit dem Fisch im Schnabel auf. Interessanterweise werden die Fische nicht beim Eintauchen, sondern beim Auftauchen gejagt. Der Grund dafür ist wohl die auffallend hell-silberne Zeichnung an der Bauchseite der Fische. Manchmal schnappen sie sich auch Fliegende Fische aus der Luft, wenn diese sich über das Wasser bewegen.
Sie gehen hauptsächlich frühmorgens und spätnachmittags auf Beutefang. Jedes Geschlecht hat sich, auf Grund der Gewichts- und Größenunterschiede, auf eine gewisse Beutegröße spezialisiert. So können sie gemeinsam ein großes Spektrum an Beutetieren nutzen.
Der Blaufußtölpel (Sula nebouxii) ist ein tropischer Meeresvogel aus der Gattung Sula innerhalb der Familie der Tölpel (Sulidae). Seinen Namen verdankt er seinen blauen Füßen und seiner scheinbaren Ungeschicklichkeit (Tölpel, siehe Tollpatsch); der Blaufußtölpel ist allerdings ein gewandter Flieger und Taucher beim Beutefang.
Sula nebouxii sī Sulidae-kho ê chi̍t khoán hái-chiáu, in-ê chú-iàu te̍k-sek sī nâ-sek ê kha kap thiàu-bú ê hêng-ûi.
The blue-footed booby (Sula nebouxii) is a marine bird native to subtropical and tropical regions of the eastern Pacific Ocean. It is one of six species of the genus Sula – known as boobies. It is easily recognizable by its distinctive bright blue feet, which is a sexually selected trait and a product of their diet. Males display their feet in an elaborate mating ritual by lifting them up and down while strutting before the female. The female is slightly larger than the male and can measure up to 90 cm (35 in) long with a wingspan up to 1.5 m (5 ft).[2]
The natural breeding habitats of the blue-footed booby are the tropical and subtropical islands of the Pacific Ocean. It can be found from the Gulf of California south along the western coasts of Central and South America to Peru. About half of all breeding pairs nest on the Galápagos Islands.[3] Its diet mainly consists of fish, which it obtains by diving and sometimes swimming under water in search of its prey. It sometimes hunts alone, but usually hunts in groups.[4]
The blue-footed booby usually lays one to three eggs at a time. The species practices asynchronous hatching, in contrast to many other species whereby incubation begins when the last egg is laid and all chicks hatch together. This results in a growth inequality and size disparity between siblings, leading to facultative siblicide in times of food scarcity.[5] This makes the blue-footed booby an important model for studying parent–offspring conflict and sibling rivalry.
The blue-footed booby was described by the French naturalist Alphonse Milne-Edwards in 1882 under the current binomial name Sula nebouxii.[6] The specific epithet was chosen to honor the surgeon, naturalist, and explorer Adolphe-Simon Neboux (1806–1844).[7] There are two recognized subspecies:[8]
Its closest relative is the Peruvian booby. The two species likely split from each other recently due to their shared ecological and biological characteristics.[10] A 2011 study of multiple genes calculated the two species diverged between 1.1 and 0.8 million years ago.[11]
The name booby comes from the Spanish word bobo ("stupid", "foolish", or "clown") because the blue-footed booby is, like other seabirds, clumsy on land.[3] They are also regarded as foolish for their apparent fearlessness of humans.[2]
The blue-footed booby is on average 81 cm (32 in) long and weighs 1.5 kg (3+1⁄4 lb), with the female being slightly larger than the male. Its wings are long, pointed, and brown in color. The neck and head of the blue-footed booby are light brown with white streaks, while the belly and underside exhibit pure white plumage.[12] Its eyes are placed on either side of its bill and oriented towards the front, enabling excellent binocular vision. Its eyes are a distinctive yellow, with the male having more yellow in its irises than the female. Blue-footed booby chicks have black beaks and feet and are clad in a layer of soft white down. The subspecies S. n. excisa that breeds on the Galápagos Islands is larger than the nominate subspecies and has lighter plumage especially around the neck and head.[9]
The Peruvian booby is similar in appearance, but has grey feet, whiter head and neck, and white spots on its wing coverts. The ranges of the two species overlap in the waters of northern Peru and southern Ecuador.[13]
Since the blue-footed booby preys on fish by diving headlong into the water, its nostrils are permanently closed, and it has to breathe through the corners of its mouth. Its most notable characteristic is its blue-colored feet, which can range in color from a pale turquoise to a deep aquamarine. Males and younger birds have lighter feet than females.[2] Its blue feet play a key role in courtship rituals and breeding, with the male visually displaying his feet to attract mates during the breeding season.
The blue-footed booby is distributed among the continental coasts of the eastern Pacific Ocean from California to the Galápagos Islands south into Peru.[14] It is strictly a marine bird. Its only need for land is to breed and rear young, which it does along the rocky coasts of the eastern Pacific.[13]
A booby may use and defend two or three nesting sites, which consist of bare black lava in small divots in the ground, until they develop a preference for one a few weeks before the eggs are laid. These nests are created as parts of large colonies. While nesting, the female turns to face the sun throughout the day, so the nest is surrounded by excrement.
Females start breeding when they are 1 to 6 years old, while males start breeding when they are 2 to 6 years old. Very limited natal dispersal occurs, meaning that young pairs do not move far from their original natal nests for their own first reproduction, leading to the congregation of hundreds of boobies in dense colonies. The benefit of limited dispersal is that by staying close to their parents' nesting sites, the boobies are more likely to have a high-quality nest. Since their parents had successfully raised chicks to reproductive age, their nest site must have been effective, either by providing cover from predation and parasitism, or by its suitability for taking off and landing.[15] Bigamy has been observed in the species, and cases are known where two females and one male all share a single nest.[16]
The blue color of the blue-footed booby's webbed feet comes from structures of aligned collagens in the skin modified by carotenoid pigments obtained from its diet of fresh fish. The collagens are arranged in a manner that makes the skin appear blue. The underlying color is a "flat, purplish blue". That color is modified by carotenoids to aquamarine in healthy birds. Carotenoids also act as antioxidants and stimulants for the blue-footed booby's immune function, suggesting that carotenoid pigmentation is an indicator of an individual's immunological state.[17][18] Blue feet also indicate the current health condition of a booby. Boobies that were experimentally food-deprived for 48 hours experienced a decrease in foot brightness due to a reduction in the amount of lipids and lipoproteins that are used to absorb and transport carotenoids. Thus, the feet are rapid and honest indicators of a booby's current level of nourishment.[17] As blue feet are signals that reliably indicate the immunological and health condition of a booby, coloration is favored through sexual selection.
The brightness of the feet decreases with age, so females tend to mate with younger males with brighter feet, which have higher fertility and greater ability to provide paternal care than older males. In a cross-fostering experiment, foot color reflects paternal contribution to raising chicks; chicks raised by foster fathers with brighter feet grew faster than chicks raised by foster males with duller feet.[19] Females continuously evaluate their partners' condition based on foot color. In one experiment, males whose partners had laid a first egg in the nest had their feet dulled by make-up. The female partners laid smaller second eggs a few days later. As duller feet usually indicate a decrease in health and possibly genetic quality, it is adaptive for these females to decrease their investment in the second egg. The smaller second eggs contained less yolk concentration, which could influence embryo development, hatching success, and subsequent chick growth and survival. In addition, they contained less yolk androgens.[20] As androgen plays an important role in chick survival, the experiment suggested female blue-footed boobies use the attractiveness and perceived genetic quality of their mates to determine how much resources they should allocate to their eggs.[17] This supports the differential allocation theory, which predicts that parents invest more in the care of their offspring when paired with attractive mates.[17]
Males also assess their partner's reproductive value and adjust their own investment in the brood according to their partner's condition. Females that lay larger and brighter eggs are in better condition and have greater reproductive value. Therefore, males tend to display higher attentiveness and parental care to larger eggs, since those eggs were produced by a female with apparent good genetic quality. Smaller, duller eggs garnered less paternal care. Female foot color is also observed as an indication of perceived female condition. In one experiment, the color of eggs was muted by researchers, males were willing to exercise similar care for both large eggs and small eggs if his mate had brightly colored feet, whereas males paired with dull-footed females only incubated larger eggs. Researchers also found that males did not increase their care when females exhibited both bright feet and high-quality offspring.[21]
The blue-footed booby is a specialized fish eater, feeding on small schooling fish such as sardines, anchovies, mackerel, and flying fish. It will also take squid and offal. The blue-footed booby hunts by diving into the ocean after prey, sometimes from a great height, and can also swim underwater in pursuit of its prey. It can hunt singly, in pairs, or in larger flocks. Boobies travel in parties of about 12 to areas of water with large schools of small fish. When the lead bird sees a fish shoal in the water, it signals to the rest of the group and they all dive in unison, pointing their bodies down like arrows.[4]
Plunge diving can be done from heights of 10–30.5 m (33–100 ft) and even up to 100 m (330 ft). These birds hit the water around 97 km/h (27 m/s) and can go to depths of 25 m (80 ft) below the water surface. Their skulls contain special air sacs that protect the brain from enormous pressure.[2] Prey are usually eaten while the birds are still under water. Individuals prefer to eat on their own instead of with their hunting group, usually in the early morning or late afternoon.[22] Males and females fish differently, which may contribute to why blue-foots, unlike other boobies, raise more than one young. The male is smaller and has a proportionally larger tail, which enables the male to fish in shallow areas and deep waters. The female is larger and can carry more food. Both the male and female feed the chicks through regurgitation.[22]
The blue-footed booby is monogamous, although it has the potential to be bigamous.[16] It is an opportunistic breeder, with the breeding cycle occurring every 8 to 9 months.[23] The courtship of the blue-footed booby consists of the male flaunting his blue feet and dancing to impress the female. The male begins by showing his feet, strutting in front of the female. Then, he presents nest materials and finishes the mating ritual with a final display of his feet.[24] The dance also includes "sky-pointing", which involves the male pointing his head and bill up to the sky while keeping the wings and tail raised.[25]
_-displaying.jpg)
Displaying (sky-pointing)
_-one_leg_raised.jpg)
Another way of displaying by raising a foot
The blue-footed booby is one of only two species of booby that raises more than one chick in a breeding cycle.
The female blue-footed booby lays two or three eggs, about four to five days apart. Both male and female take turns incubating the eggs, while the nonsitting bird keeps watch. Since the blue-footed booby does not have a brooding patch, it uses its feet to keep the eggs warm. The incubation period is 41–45 days. Usually, one or two chicks are hatched from the two or three eggs originally laid. The male and female share parental responsibilities. The male provides food for the young in the first part of their lives because of his specialized diving. The female takes over when the demand is higher.[10] Chicks feed off the regurgitated fish in the adult's mouth. If the parent blue-footed booby does not have enough food for all of the chicks, it will only feed the biggest chick, ensuring that at least one will survive.[5]
Like other sexually size-dimorphic birds, female blue-footed boobies usually favor the smaller sex during times of food scarcity. Booby chicks do not show clear differences in size based on sex, but females do grow faster than males, which means they require greater parental investment. Blue-footed boobies display behavior that is described in the flexible investment hypothesis, which states that a female adjusts the allocation of resources to maximize her lifetime reproductive success. This was shown in an experiment in which females had their flight feathers trimmed, so that they had to expend more energy during flights to obtain food for their broods. Female chicks of such mothers were more strongly affected than their brothers, in that they had lower masses and shorter wing lengths.[26]
Fledglings are more likely to become reproductive adults when one parent is old and the other young. The reason for this is unknown, but nestlings with different aged parents are least infected by ticks.[27]
With egg and new young
Chick
The blue-footed booby lays one to three eggs in one nest at a time, although 80% of nests only contain two eggs.[28] Eggs are laid five days apart. After the first egg is laid, it is immediately incubated, which results in a difference in chick hatching times. The first chick hatches four days before the other, so it receives a four-day head start in growth compared to its younger sibling. This asynchronous hatching serves many purposes. First, it spaces out the difficult time period in rearing during which newborn chicks are too feeble to accept regurgitated food. In addition, it reduces the chance that parents will suffer total brood loss to predators such as the milk snake.[29]
Asynchronous hatching may also reduce sibling rivalry. Experimentally manipulated synchronous broods produced more aggressive chicks; chicks in asynchronous broods were less violent. This pattern of behavior arguably occurs through a clearly established brood hierarchy in asynchronously hatched siblings. Although asynchronous hatching is not vital for the formation of brood hierarchies (the experimentally synchronous broods established them, as well), it does aid in efficient brood reduction when food levels are low. Subordinate chicks in asynchronous broods die more quickly, thus relieving the parents of the burden of feeding both offspring when resources are insufficient to properly do so.[30]
Blue-footed booby chicks practice facultative siblicide, opting to cause the death of a sibling based on environmental conditions. The A-chick, which hatches first, will kill the younger B-chick if a food shortage exists. The initial size disparity between the A-chick and B-chick is retained for at least the first two months of life.[29] During lean times, the A-chick may attack the B-chick by pecking at its younger sibling vigorously, or it may simply drag its younger sibling by the neck and oust it from the nest. Experiments in which the necks of chicks were taped to inhibit food ingestion showed that sibling aggression increased sharply when the weight of the A-chicks dropped below 20-25% of their potential. A steep increase in pecking occurred below that threshold, indicating that siblicide is, in part, triggered by the dominant chick's weight, and not simply by the size difference between the siblings. Younger broods (those less than six weeks old) had three times the rate of pecking than older broods. This is perhaps due to the relative inability of young B-chicks to defend themselves against an A-chick attack.[31]
The elder sibling also may harm the younger one by controlling access to the food delivered by the parents. A-chicks always receive food before B-chicks. Although subordinate chicks beg just as much as their dominant siblings, the older chicks are able to divert the parents' attention to themselves, as their large size and conspicuousness serve as more effective stimuli.[29]
However, another experiment showed that booby chicks do not operate exclusively by the "leftovers hypothesis", where younger chicks are fed only after the elder ones are completely satiated. Instead, researchers identified a certain degree of tolerance towards the younger sibling during short-term periods of food shortages. This hypothesis suggests that the elder chicks reduce food intake moderately, just enough so that the younger sibling does not starve. Although this system works during short-term food shortages, it is unsustainable during prolonged periods of dearth. In this latter case, the elder sibling usually becomes aggressive and siblicidal.[32]
Blue-footed booby parents are passive spectators of this intrabrood conflict. They do not intervene in their offspring's struggles, even at the point of siblicide. Booby parents even appear to facilitate the demise of the younger sibling by creating and maintaining the inequality between the two chicks. They reinforce the brood hierarchy by feeding the dominant chick more often than the subordinate one. Thus, they respond to the brood hierarchy and not to the level of begging when deciding which chick to feed, as both chicks beg in equal amounts. This level of passivity towards the very possible death of their younger offspring may be an indication that brood reduction is advantageous for the parents.[31] The "insurance egg hypothesis" views the second egg and resulting chick as insurance for the parent in case the first egg does not hatch, or if food levels are higher than expected.[28]
However, booby parents may not be as indifferent as they seem. The parental behavior described above may be masking parent-offspring conflict. Blue-footed booby parents make steep-sided nests that serve to deter the early ejection of the younger chick by the older sibling. This is in direct contrast to the masked booby, a species in which siblicide is obligate due to the ease in which older siblings can eject younger chicks from their flat nests. When blue-footed booby nests were experimentally flattened, parents restored them to their original steepness.[33] Blue-footed booby chicks that were placed in masked booby nests were more likely to engage in siblicide, which reveals that parental care somehow affects the level of siblicide.[34] Parents also appear to respond more frequently to chicks that are in poorer body conditions during periods of food deprivation.[35] Egg-mass analysis shows that in clutches produced at the beginning of the breeding season, the second egg in a nest were, on average, 1.5% heavier than the first. Since heavier eggs give rise to heavier chicks that have greater fitness, this evidence indicates that parents may try to rectify any disadvantages that accompany a late hatching date by investing more into the second egg.[36] Hormonal analysis of eggs also shows that no parental favoritism seems to exist in regards to androgen allocation. This may simply be because the species has evolved simpler ways to manipulate asymmetries and maximize parental reproductive output.[37] What may at first appear to be parental cooperation with the elder chick may in fact mask a genetic parent-offspring conflict.[38]
A dominant-subordinate relationship always exists between chicks in a brood. Although dominant A-chicks grow faster and survive past infancy more often than subordinate B-chicks, no difference in reproductive success is seen between the two types of siblings during adulthood. In one longitudinal study, no long-term effects of dominance hierarchies were apparent; in fact, subordinate chicks were often observed producing nests of their own before their dominant siblings.[38]
Blue-footed boobies make raucous or polysyllabic grunts or shouts and thin whistling noises. The males of the species have been known to throw up their heads and whistle at a passing, flying female. These ritual displays are also a form of communication.
Mates can recognize each other by their calls. Although calls differed between sexes, unique individual signatures were present. Both males and females can discriminate the calls of their mates from others.[39]
Concerns of a decline in the booby population of the Galápagos Islands prompted a research project in its cause. The project, completed in April 2014, confirmed the population decline.[40] The blue-footed booby population appears to be having trouble breeding, thus is slowly declining. The decline is feared to be long-term, but annual data collection is needed for a firm conclusion that this is not a normal fluctuation.
Food problems may be the cause of an observed failure of the birds to even try to breed. This is related to a decline in sardines (Sardinops sagax), an important part of the boobies’ diet. Earlier work on Española Island had successful breeding in blue-footed boobies that have access to sardines, in which case their diet consists essentially wholly of sardines. However, sardines have been largely absent from the Española area since 1997, as has been shown from Nazca boobies there, which also prefer sardines, but can breed using other prey. In 2012–13, roughly only half of prey items in the boobies' diet were sardines. No evidence was seen of other possible causes for the decline, such as effects of humans, introduced predators, or disease.[41]
The blue-footed booby (Sula nebouxii) is a marine bird native to subtropical and tropical regions of the eastern Pacific Ocean. It is one of six species of the genus Sula – known as boobies. It is easily recognizable by its distinctive bright blue feet, which is a sexually selected trait and a product of their diet. Males display their feet in an elaborate mating ritual by lifting them up and down while strutting before the female. The female is slightly larger than the male and can measure up to 90 cm (35 in) long with a wingspan up to 1.5 m (5 ft).
The natural breeding habitats of the blue-footed booby are the tropical and subtropical islands of the Pacific Ocean. It can be found from the Gulf of California south along the western coasts of Central and South America to Peru. About half of all breeding pairs nest on the Galápagos Islands. Its diet mainly consists of fish, which it obtains by diving and sometimes swimming under water in search of its prey. It sometimes hunts alone, but usually hunts in groups.
,_Las_Bachas,_isla_Santa_Cruz,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-23,_DD_17.jpg)
On the Galápagos Islands The blue-footed booby usually lays one to three eggs at a time. The species practices asynchronous hatching, in contrast to many other species whereby incubation begins when the last egg is laid and all chicks hatch together. This results in a growth inequality and size disparity between siblings, leading to facultative siblicide in times of food scarcity. This makes the blue-footed booby an important model for studying parent–offspring conflict and sibling rivalry.
Blukrura naivulo aŭ Blukrura sulo, Sula nebouxii, estas birdo de la familio Suledoj, en kiu estas 10 specioj de marbirdoj kun longaj flugiloj kaj beko. Pli malpli estas tiom granda kiom ansero (85 cm). La inoj estas pli grandaj ol maskloj. Tiu ĉi specio estas membro de la genro Sula, kiu enhavas ses naivulojn. Ĝi estas facile rekonebla pro siaj distingaj brilbluaj piedoj, kio estas seksoselekta trajto. Maskloj montras siajn piedojn per prilaborata pariĝada ritaro kiu konsistas en levado de piedoj unu post la alia, dum ili pavoparadas antaŭ la ino. Kaj maskloj kaj inoj preferas pariĝi kun posedantoj de pli brilaj piedoj kaj kongrui sian patran investadon baze sur la allogeco de ties partnero.[1]
La natura reprodukta habitato de la Blukrura naivulo estas tropikaj kaj subtropikaj insuloj de Pacifika Oceano. Ties teritorio etendas el la Golfo Kalifornia suden laŭlonge de la okcidentaj marbordoj de Centra kaj Sudameriko al Peruo. El ĉirkaŭ triono al duono de ĉiuj reproduktanta paroj nestumas en Galapagoj.[2]
Tiu birdo estas fidema kaj mankas je natura instinkto eskapi; pro tio kaj pro ties mallerta piedirado ricevis insultan nomon de hispanparolantoj "bobo", tio estas naivulo, stultulo.
La ino de la Blukrura naivulo kutime demetas 1 al 3 ovojn samtempe. La specio praktikas nesamtempan eloviĝon, kio signifas, ke eloviĝo okazas ĉe la unue demetitaj ovoj pli antaŭe ol ĉe la sekvaj ovoj, rezulte en nenekvalaj kresko kaj grando inter idoj. Tio povas rezulti en ebla kainado en tempo de manĝa malabundo.[3] Tiele la specio estas efika modelo por studi konfliktojn patro-filo kaj kainismon.
La Blukrura naivulo estis unuafoje studita etende de Charles Darwin dum sia veturo al Galapagoj. Estas du agnoskitaj subspecioj, Sula nebouxii excisa (Todd, 1948) kaj Sula nebouxii nebouxii (Milne-Edwards, 1882).[4] Ties plej proksima parenco estas la Perua naivulo. Ambaŭ naivuloj probable disiĝis unu el alia en ĵusa pasinto, ĉar ili kunhavas multajn ekologiajn kaj biologiajn aspektojn.[5]
La nomo naivulo devenas el hispanlingva termino bobo (kio signifas 'stultulo', 'naivulo' aŭ 'frenezulo') ĉar la Blukrura naivulo estas, kiel aliaj marbirdoj, mallerta surtere,[6] kaj krome ŝajne ili estis facile kaptataj sur ferdekoj de ŝipoj kaj pro tio konsiderataj frenezaj pro ŝajna maltimo el homoj.[7]
La Blukrura naivulo estas averaĝe 81 cm longa kaj pezas 1.5 kg, kun inoj iome pli grandaj ol maskloj. La specio povas atingi 70 al 90 cm de alto, kun enverguro de ĝis 1.5 m.[8] La Blukrura naivulo havas brunetajn kapon kaj kolon kun blnakaj strioj de plumobordoj kaj pli hela frunto, sed blankajn kotonecajn subajn partojn kaj antaŭan kolon.[9] La dorso estas bruna kun blankaj makuletoj de plumpintoj. La flugiloj estas longaj, pintecaj, brunaj kaj tre malhelaj ĉepinte. En vosto centraj plumoj estas blankaj kaj flankaj plumoj estas brunaj. La beko estas granda kaj malhelblua aŭ grizeca kun senplumaj bridoj ĝis ĉirkaŭokulo kaj komisuroj.
La okuloj estas lokitaj ĉe ambaŭ flankoj de la beko kaj orientataj antaŭen, kio permesas duokulan vidkapablon. La okuloj estas flavaj, sed maskloj havas pli da flavo en siaj irisoj ol la inoj. La Blukrura naivulo havas konstante fermitajn naztruojn kiel adapto al plonĝado, ĉar necesas spiri tra la anguloj de la buŝo. Ties membranecaj piedoj kaj kruroj estas helbluegaj kaj uzataj por ceremonio de parigado game el helturkisa al tre akvamarina laŭ koloro. Maskloj kaj junuloj estis observataj kun pli helaj piedoj ol inoj.[8]
Ili vivas en sekegaj marregionoj (ĉefe insuloj) de tropikaj kaj subtropikaj akvoj en orientaj marbordoj de Pacifika Oceano ekde la Kalifornia Marfluo (norde de Meksiko) ĝis la varma Humboldta Marfluo sude en Peruo. Fama kolonio estas en Galapagos Insularo,[10] nome 50 % el la tutmonda populacio.
La Blukrura naivulo estas strikte mara birdo. Ili bezonas surteriĝi nur por reproduktiĝi, kion ili faras ĉe rokaj marbordoj.[11]
Inoj ekreproduktiĝas post 1 al 6 jaroj, dum maskloj post 2 al 6 jaroj. Estas tre limigita postreprodukta disiĝo, tio estas, ke junaj paroj ne moviĝas for el siaj originaj naskonestoj por sia propra unua reproduktado, kio povus klarigi la kongregadon de centoj da paroj de naivuloj en densaj kolonioj. La profito de limigita disiĝo estas ke restante ĉe la gepatraj nestoj, la naivuloj certigas bonkvalitan nestolokon. Ĉar ties gepatroj sukcese estis zorgintaj idojn ĝis la reprodukta aĝo, ties nestoloko certe estis efika, ĉu per havigo de kovro el predado kaj parazitado, aŭ per taŭgeco por ekflugo kaj surteriĝo.[12] Interesas noti, ke oni observis bigamion en tiu specio. Oni konis kazojn kie du inoj kaj unu masklo kunhavis ununuran neston.[13]
Por kompreni ĉion rilatan al la brila koloro de la piedoj, oni memoru, ke tiu specio kovas la ovojn sub la membranecaj piedoj kiuj iĝas sangovaskulecaj por la kovada periodo kaj la idojn sur ili. La helblua koloro de la membranecaj piedoj ĉe la Blukruraj naivuloj venas el pigmentoj de karotenoido akiritaj el la dieto. La pigmentoj estas antioksidantoj kaj stimulantoj por la imuniga sistemo, kaj tiele estas interkomunikado inter imunigado kaj signalado, ĉar ĉiu ajn aneksado de pigmentoj al la piedoj estas rekta elpreno de tiuj kiuj povus esti uzataj por imuneco kaj sentoksigo.[14] La helbluaj piedoj estas seksa signalado kiu fidinde indikas la kondiĉon de masklaj naivuloj, kaj tiu koloro estas favorata ĉe seksa selekto. La brileco de la piedoj malpliiĝas pro aĝo, kaj tiele inoj tendencas elekti masklojn havantajn pli brilajn piedojn (pli junajn masklojn). Inoj preferas pli junajn masklojn ĉar tiuj havas pli altan fekundecon kaj pliiĝantan kapablon havigi patran zorgon ol pli maljunaj maskloj. En eksperimento per patrokrucigo, oni montris, ke la pieda koloro reale respegulas la patran kontribuon al idozorgado, ĉar idoj zorgitaj de krucitaj patroj (neveraj) kun pli brilaj piedoj kreskis pli rapide ol idoj zorgitaj de krucitaj patroj kun pli malhelaj piedoj.[15] Helbluaj piedoj indikas ankaŭ la nunan kondiĉon de maskloj. Tiuj kiuj estis poreksperimente senigitaj el manĝo dum 48 horoj espertis malpliiĝon en piedobrilo. Plej verŝajne ĉar la manĝosenigo malpliigis la kvanton de lipidoj kaj lipoproteinoj en la korpo kiuj estas uzata por absorbi kaj transporti karotenoidojn. Tiele la piedoj estas rapidaj kaj fidindaj indikiloj de la sula nuna nivelo de memnutrado.[1]
Priserĉistoj trovis, ke inoj konstante pritaksas la kondiĉojn de siaj partneroj baze sur la pieda koloro. En eksperimento, maskloj kies partneroj estis demetinta jam unuan ovon en la nesto suferis malheligon de ties piedoj per ŝminko. Sekve la inoj demetis pli malgrandan duan ovon post kelkaj tagoj. Ĉar pli malhelaj piedoj kutime indikas malpliigon en sano kaj eble en genetika kvalito, la inoj povas elekti malpliigi sian investon en la dua ovo. La pli malgrandaj duaj ovoj enhavis ne nur malpli da flavokoncentro, kiu povus siavice influi la embrian disvolviĝon, la eloviĝan sukceson, kaj la sekvan idokreskon kaj survivadon, sed ankaŭ enhavis malpli da ovoflavaj androgenoj.[16] Androgenoj ludas gravan rolon en idosurvivado, kaj tiele tio montras ankaŭ, ke la inoj de la Blukruraj naivulo uzas la allogecon de siaj partneroj por determini kiom da resursoj ili povus dediĉi al siaj ovoj.[1] Tio eble subtenas la "Teorion pri Diferenca Atribuo", kio antaŭdiras, ke la gepatroj investus plie en la zorgado de siaj idoj kiam ili pariĝas kun allogaj maskloj.
Inoj ne estas la nuraj kiuj pritaksas la reproduktan valoron de siaj partneroj. Ankaŭ maskloj pritaksas inojn kaj adaptas sian propran investadon en kovado depende de la partnera kondiĉo. Kiel maskloj, ankaŭ inoj havas interkomunikadon inter signalaj ornamoj kaj fekundeco, ĉar pli palaj inoj fakte produktas pli da ovoj en ovodemetado. Inoj kiuj demetas pli grandajn kaj pli brilajn ovojn estas en pli bonaj kondiĉoj kaj havas pli grandan reproduktan valoron. Pro tio, maskloj tendencas montri pli altan atenton kaj patran zorgon al pli grandaj ovoj, ĉar tiuj ovoj estis produktitaj de ino kun ŝajna bona genetika kvalito. Pli malgrandaj, pli malhelaj ovoj akiras malpli da patra zorgo. Ankaŭ la koloro de la inaj piedoj estas indikilo de la ina kondiĉo. En eksperimento kie la koloro de la ovoj estis ŝanĝata fare de priserĉistoj, oni trovis, ke masklo pretas plenumi similan zorgon por kaj grandaj ovoj kaj por malgrandaj ovoj se lia partnero havas brilkolorajn piedojn, dum maskloj pariĝintaj kun malhelpiedaj inoj kovas nur pli grandajn ovojn. Interese, priserĉistoj trovis ankaŭ ke maskloj ne pliigas sian zorgon kiam inoj montras kaj brilajn piedojn kaj altkvalitan idaron.[17]
La Blukruraj naivuloj faras raŭkajn aŭ multsilabajn gruntojn aŭ kriojn kaj fajnajn fajfajn bruojn. La maskloj de la specio povas levi siajn kapojn kaj fajfi je preterpasanta, fluganta ino. Ties rita memmontrado estas ankaŭ formo de komunikado.
Maskloj povas rekoni unu la alian per siaj alvokoj. En ĵusa studo, priserĉistoj analizis alvokojn de Blukruraj naivuloj kaj faris surbendigan eksperimenton. Aperis individua marko kaj akustikaj variantoj diferis inter seksoj. Individua identeco estis kodigita de tempaj (masklo) kaj spektraj (ino) parametroj. Masklaj kaj inaj signaloj estis same efikaj por partnera rekono. La senkodigita proceso (akustikaj ŝlosiloj uzataj por kodigi la individuan identecon) povas diferenci inter seksoj.[18]
Ili manĝas nur aŭ ĉefe fiŝojn. Ili plonĝas enmaren dealte kaj persekutas la predojn. Ili povas subnaĝi persekute la predon. Ili fiŝkaptas sole, pare aŭ are: la birdestro de grupo de 12 montras kie estas fiŝaro kaj ĉiuj iras tien kaj plonĝas are kiel sagoj. Tamen post la kapto la naivulo preferas manĝi sian predon solece ĉu frumatene ĉu vespere. La Blukruraj naivuloj estas specializataj fiŝomanĝantoj kiuj vivtenas sin el malgrandaj ariĝantaj fiŝoj kiaj sardinoj, anĉovoj, skombroj, kaj flugofiŝoj. Ili manĝas ankaŭ kalmarojn kaj kadavraĵoj.
Plonĝado povas esti farata ekde altoj de 10–30.5 m kaj eĉ de ĝis 100 m. Tiuj birdoj frapas la akvon je ĉirkaŭ 97 km/h kaj povas iri al profundoj de 25 m sub la akvosurfaco. La kranio de tiu specio enhavas specialajn aersakojn kiuj protektas la cerbon el la enorma frapopremo.[19] La predo estas kutime manĝata dum ankoraŭ subakve. Surprize individuoj ne manĝas kun la ĉasgrupo, kaj preferas manĝi sole, kutime frumatene aŭ malfruvespere. Maskloj kaj inoj fiŝkaptas diference, kio povas kontribui al fakto ke Blukruraj naivuloj, malkiel aliaj naivuloj, produktas pli ol unu ido. La masklo estas pli malgranda kaj la vosto estas pli granda laŭkorpe, kio permesas al masklo fiŝkapti en neprofundaj areoj anstataŭ nur ĝuste en profundaj akvoj. La vosto povas ebeniĝi, permesante lin ŝanĝi la direkton en neprofunda akvo. La ino estas pli granda kaj povas porti pli da manĝo, kio estas regurgitata al la ido ĉe la nesto. La maskloj nutras la idon dum la unua parto de la kovada periodo, ĉar la maskloj povas alporti reen manĝon pli rapide ol la inoj. Kiam la manĝopeto pliiĝas, la ino eknutras la idon.
La Blukrura naivulo estas monogama animalo kvankam ili povas esti bigama.[20] Ili ariĝas ĉe la reproduktaj teritorioj. La reprodukta ciklo de la naivulo estas ĉiun 8an aŭ 9an monaton.
Por la danco de parigado la birdoj montras la bluegajn krurojn kaj dancas por impresi la inon, poste la masklo donas al la ino lignetojn por konstrui neston. La masklo longe kaj laŭte fajfas, la ino reklakas mallonge. Dum la danco, la masklo etendas siajn flugilojn kaj stampas per siaj piedoj surgrunde. La ino paradas kaj la masklo indikas per siaj kapo kaj vosto alte al la ĉielo kaj metas siajn flugilojn malantaŭen por montri ilin al la ino. La Blukrura naivulo ne estas sezone reproduktanta specio. Ili estas oportunemaj reproduktuloj.[21]
La naivulino demetas du aŭ tri ovojn kiujn kovas ambaŭ gepatroj laŭvice dum la alia estas proksime kaj viglas. La birdoj mankas je kovareo (senpluma haŭtaĵo en suba ventro) kaj ili uzas la piedajn membranojn por kovi, tio estas, por havi la ovojn varmaj kaj same por la ido aŭ idoj dum la unua monato. Eble pro tio la reproduktontoj montras siajn bluajn krurojn kiel pruvo ke ili povos kovi. La idoj ne povas kontroli sian korpotemperaturon ĝis ĉirkaŭ post unu monato. La ovoj estas demetataj kvar aŭ kvin tagojn aparte. La Blukruraj naivuloj estas unu el nur du specioj de naivuloj kiuj zorgas pli ol unu idon. Tio povas okazi ĉar la maskloj specializas en plonĝado en neprofundaj akvoj. La idoj devas esti nutrataj ofte, kaj tiele la plenkreskuloj konstante fiŝkaptadas. La ido manĝas la elbuŝitajn fiŝojn duondigestitajn rekte el la patra buŝo; se la gepatroj havas manĝon nur por unu ido, ili zorgas nur pri la plej aĝa kies zorgadon oni certigas por havi certe almenaŭ unu idon.
Naivuloj povas uzi kaj defendi du aŭ tri nestolokojn ĝis ili disvolvigas preferon kelkajn semajnojn antaŭ la ovodemetado. Kutime oni demetas 2 al 3 ovojn, kaj oni zorgas 1 al 2 idojn. La kovado daŭras 41–45 tagojn. Ili nestumas sur nuda nigra lafo en malgrandaj teramasoj surgrunde. Tiuj nestoj estas kreataj kiel parto de grandaj kolonioj. La masklo kaj la ino kunhavas gepatran respondecon. La masklo havigas manĝon al la junulon en la unua parto de ties vivo pro lia specializa plonĝado. La ino sukcedas kiam la manĝopeto estas pli alta.
Kial ĉe aliaj sekse grando-dimorfaj birdoj, la inoj de Blukruraj naivuloj kutime produktas la plej malgrandan sekson dum epokoj de manĝaĵa malabundo. Dum la reprodukta sezono, la ino estas ĉirkaŭ 31 % pli fortika ol la masklo. Naivulidoj ne montras klarajn diferencojn laŭ grando baze sur sekso, sed inoj ja kreskas pli rapide ol maskloj, kio signifas, ke ili postulas pli grandan patran investadon. Naivuloj subtenas la teorion de la tiel nomata "Hipotezo pri Fleksebla Investado", kie ino alĝustigos la uzadon de resursoj por plibonigi sian vivodaŭran reproduktan sukceson. Tio estis montrita per eksperimento kie inoj havis siajn flugoplumojn eltonditajn, kaj tiele ŝi devis uzi pli da energion dum flugoj por akiri manĝon por siaj idoj. La inaj idoj de tiaj patrinoj rezultis pli forte suferintaj ol ties fratoj, ĉar tiuj havis pli malaltajn pezojn kaj pli mallongajn flugillongojn.[22]
La Blukrura naivulo demetas 1 al 3 ovojn en unu nesto samtempe, kvankam 80% de nestoj enhavas nur du ovojn.[23] La du ovoj estas demetataj kvin tagojn aparte. Post la unua ovo estas demetata, ĝi estas tuje ekkovata, rezulte en diferenco en eloviĝaj tempoj. La unua ido eloviĝas kvar tagojn antaŭ la venonta, kaj tiele akiras kvartagan avantaĝon por kresko kompare kun sia pli juna frateto. Tiu malsinkroneco ĉe eloviĝo utilas al multaj celoj. Unua ĝi spacigas la malfacilan momenton en la patraj zorgoj kiam ĵus naskitoj estas tro malfortaj por akcepti regurgititan manĝon. Aldone, ĝi malpliigas la ŝancon ke gepatroj suferu totalan idoperdon pro predantoj kiaj la Korala makulserpento, Lampropeltis triangulum.[24]
Eksperimentoj montris, ke malsinkroneca eloviĝado povas ankaŭ malpliigi fratorivalecon. Eksperimente manipulitaj sinkronecaj ovaroj produktis pli agresemajn idojn, dum ĉe malsinkronecaj ovaroj la idoj estis malpli violentaj. Tiu kondutomodelo ŝajne okazas pere de pli klare establita idohierarkio ĉe malsinkronecaj idoj. Kvankam malsinkroneca eloviĝado ne nepras por la formado de idohierarkioj (ankaŭ la eksperimente sinkronecaj eloviĝintoj spertis ĝin), ĝi certe helpas al efika idomalpliiĝo kiam manĝoniveloj malaltas. La subulaj idoj ĉe malsinkronecaj eloviĝintoj mortis pli rapide, tiele liberigante la gepatrojn el peno nutradi ambaŭ idojn kiam manĝoresursoj nesufiĉas por sukcesi je tio.[25]
Idoj de Blukruraj naivuloj praktikas elektan fratomortigon, kio signifas elekti ĉu mortigi idon baze sur mediaj kondiĉoj. La ido kiu unua eloviĝas, ofte menciata kiel A-ido, mortigas la pli junan, nome B-ido, se estas manĝomanko. La A-idoj kreskas pli rapide ol la B-idoj kaj ties komenca grandodiferenco restas dum almenaŭ la unuaj du monatoj de vivo.[26] Dum la kreskepoko, la A-ido povas ataki la B-idon per forta bekofrapado aŭ ĝi povas simple treni la pli junan fraton el la kolo kaj elpreni ĝin for el la nesto. Eksperimentoj kie la koloj de idoj estis ŝtopitaj por malhelpi la ingestadon montris, ke la frata agresemo pliiĝantis akre kiam la pezo de la A-idoj falis sub 20-25% el ties ebloj. Estis dekliva pliiĝo ĉe bekofrapado sub tiu sojlo, indike ke fratomortigo estas parte motivita de la pezo de la dominanta frato, ne simple pro la grandodiferenco inter fratoj. Oni malkovris ankaŭ ke la plej junaj idoj (tiuj malpli ol ses semajnojn aĝaj) havis tri fojojn la indicon de bekofrapado pli ol la plej aĝaj fratoj. Tii okazas eble pro la relativa nekapablo de pli junaj B-idoj por defendi sin kontraŭ atako de A-ido.[27]
La plej aĝa frato povas ankaŭ damaĝi la pli junan per kontrolado de la aliro al la manĝo liverata de la gepatroj. A-idoj ĉiam ricevas manĝon antaŭ la B-idoj. Tio okazas ne pro manko de klopodo fare de la B-ido, ĉar subulaj fratoj bekofrapadas ĝuste tiom multe kiom la dominantaj fratoj. Tamen la dominantaj idoj kapablas allogi la patran atenton al si mem, ĉar ties grando kaj videbleco utilas kiel plej efika stimulo.[24]
Tamen, alia eksperimento montris, ke la naivulidoj ne agadas nur laŭ la "restaĵa hipotezo", kie pli junaj fratoj manĝis nur post la plej aĝaj jam komplete satiĝis. La priserĉistoj identigis ian gradon de tolero al pli junaj fratoj dum mallongdaŭraj periodoj de manĝomanko. Tiu tolera hipotezo prezentas, ke la plej aĝaj fratoj povas malpliigi la manĝingestadon modere, ĝuste sufiĉe por ke la plej junaj fratoj ne malsategu. Kvankam tiu sistemo funkcias dum mallongdaŭraj epokoj de manĝomanko, ĝi estas neeltenebla dum longdaŭraj periodoj de malabundo. En tiu lasta kazo, la plej aĝaj kutime iĝas agresemaj kaj kainismaj.[28]
La gepatroj de la Blukruraj naivuloj estas pasivaj spektantoj de tiu interfrata konflikto. Ili ne intervenas en la luktoj de siaj idoj, eĉ kiam ili estas fratomortigontaj. Naivulaj patroj eĉ ŝajne faciligas la malaperon de la plej juna frato per kreado kaj elteno de la malegaleco inter ambaŭ idoj. Ili plifortigas la fratan hierarkion per nutrado al la dominanta ido pli ofte ol al la subulo. Tiele, ili reagas al la frata hierarkio kaj ne al la nivelo de manĝopeto kiam oni decidas kiun idon nutri, ĉar ambaŭ idoj manĝopetas similkvante. Tiu nivelo de pasiveco al la tre ebla morto de ties pli juna ido povas esti indiko ke la idomalpliiĝo estas avantaĝa por la gepatroj.[27] La ovosekura hipotezo rigardas la duan ovon kaj ties rezultan idon kiel sekuro por la gepatroj kaze ke la unua ovo ne eloviĝus, aŭ se la manĝoniveloj estas pli altaj ol atenditaj.[23] La patra kutimaro povas ŝajnigi ke ili kunlaboras kun la pli aĝa frato, dominanta ido, kaj tiele ŝajne estas tre malmulta evolua konflikto inter la gepatroj kaj la A-ido.
Tamen, la naivulaj gepatroj povas ne esti tiom indiferentaj kiom ĝi aspektas. La patra kutimaro povas fakte esti kaŝante la ido-patran konflikton, kiel la jenaj eksperimentoj indikas. Unu teamo de priserĉistoj malkovris, ke la gepatroj de Blukruraj naivuloj faras deklivajn nestojn kiuj utilas por eviti la fruan forpelon de la pli juna ido fare de la plej aĝa. Tio estas en rekta kontrasto kun alia specio de naivulo nome la Maskosulo, kie kainismo certas pro la facilo kiel la plej aĝaj fratoj povas forpeli la plej junajn el ties ebenaj nestoj. Kiam la nestoj de la Blukruraj naivuloj estis eksperimente ebenigitaj, la gepatroj restaŭris ilin al ties origina dekliveco.[29] En alia eksperimento, la idoj de Blukrura naivulo estis interŝanĝitaj al nestoj de Maskosuloj. Tiuj idoj plej certe engaĝiĝis en kainismo, kio rivelas ke la tipo de patra zorgo iome tuŝas la nivelon de kainismo.[30] Patroj ŝajne ankaŭ reagas plej ofte al idoj kiuj estas en plej malbonaj korpokondiĉoj dum periodoj de manĝomanko.[31] Analizoj de ovopezo montris ke ĉe ovodemetadoj produktitaj komence de la reprodukta sezono, la dua ovo en nesto estis averaĝe 1.5% pli fortika ol la unua. Pli pezaj ovoj produktis pli fortikajn idojn kiuj havas pli grandajn sankondiĉojn, kio indikas, ke la gepatroj povas esti klopodintaj niveligi la situacion el la komenco por havigi al la dua ido pli sekuran ŝancon de survivado.[32] Ankaŭ hormonaj analizoj de ovoj montras, ke ŝajne ne estas patra favorado rilate al distribuado de androgenoj, signife ke la androgenaj niveloj estu ĉirkaŭ la sama en ambaŭ ovoj. Tamen, la priserĉistoj notis, ke tio povus okazi ĉar la specio evoluigis pli simplajn vojojn por manipuli nesimetriaĵojn por plibonigi la patran reproduktan produkton.[33] Tiele, tiuj eksperimentoj montras, ke kio povus dekomence ŝajni patra kooperado kun la plej aĝa ido povus fakti maski genetikan ido-patran konflikton.
Estas ĉiam domina-subordiga rilataro inter idoj en frataro. Kvankam la dominanta A-ido kreskas pli rapide kaj survivas plej ofte ol la subula B-ido dum infanaĝo, ne estas fakte diferenco en la reprodukta sukceso inter ambaŭ tipoj de ido poste. En laŭlonga studo, ŝajne ne estas longdaŭraj efikoj de dominaj hierarkioj, kaj fakte la subulaj idoj estis ofte observataj produktantaj nestojn de si mem antaŭ ties dominintaj fratoj.[34] Tamen, tiu trovo eble rilatas al la fakto ke la pli malfortaj B-idoj estis formortigitaj pli facile ol la pli fortaj B-idoj kiam estis en la nesto. Tio povus senaverte lasi pli fortajn, pli rezistajn subulajn idojn en tiu partikulara eksperimento.
Blukrura naivulo aŭ Blukrura sulo, Sula nebouxii, estas birdo de la familio Suledoj, en kiu estas 10 specioj de marbirdoj kun longaj flugiloj kaj beko. Pli malpli estas tiom granda kiom ansero (85 cm). La inoj estas pli grandaj ol maskloj. Tiu ĉi specio estas membro de la genro Sula, kiu enhavas ses naivulojn. Ĝi estas facile rekonebla pro siaj distingaj brilbluaj piedoj, kio estas seksoselekta trajto. Maskloj montras siajn piedojn per prilaborata pariĝada ritaro kiu konsistas en levado de piedoj unu post la alia, dum ili pavoparadas antaŭ la ino. Kaj maskloj kaj inoj preferas pariĝi kun posedantoj de pli brilaj piedoj kaj kongrui sian patran investadon baze sur la allogeco de ties partnero.
La natura reprodukta habitato de la Blukrura naivulo estas tropikaj kaj subtropikaj insuloj de Pacifika Oceano. Ties teritorio etendas el la Golfo Kalifornia suden laŭlonge de la okcidentaj marbordoj de Centra kaj Sudameriko al Peruo. El ĉirkaŭ triono al duono de ĉiuj reproduktanta paroj nestumas en Galapagoj.
Tiu birdo estas fidema kaj mankas je natura instinkto eskapi; pro tio kaj pro ties mallerta piedirado ricevis insultan nomon de hispanparolantoj "bobo", tio estas naivulo, stultulo.
La ino de la Blukrura naivulo kutime demetas 1 al 3 ovojn samtempe. La specio praktikas nesamtempan eloviĝon, kio signifas, ke eloviĝo okazas ĉe la unue demetitaj ovoj pli antaŭe ol ĉe la sekvaj ovoj, rezulte en nenekvalaj kresko kaj grando inter idoj. Tio povas rezulti en ebla kainado en tempo de manĝa malabundo. Tiele la specio estas efika modelo por studi konfliktojn patro-filo kaj kainismon.
El piquero camanay, piquero patiazul o alcatraz patiazul (Sula nebouxii)[2][3] es una especie de ave Suliforme de la familia Sulidae propia del Pacífico americano. Habita las costas entre Perú y el golfo de California, además de las islas Galápagos, donde convive con su pariente, el piquero patirrojo (Sula sula). En las Galápagos fue uno de los animales meticulosamente estudiados[4] por Charles Darwin en sus trabajos sobre la evolución de las especies.
Los adultos miden 81 cm de alto de promedio; y hasta 1 y 90 cm de envergadura.
El característico color azul intenso de sus patas procede[5] de los pigmentos carotenoides que proceden de su dieta, ya que estas aves son incapaces de sintetizar los carotenoides y tienen que asimilarlos a través de la alimentación. Las patas azules que dan nombre a esta variedad de alcatraz tienen un importante papel en el apareamiento, ya que los machos exhiben sus extremidades inferiores a las hembras, en un baile de cortejo. Para alimentarse pueden sumergirse hasta un metro en el mar.
Nidifican en cualquier época del año. La puesta es generalmente de un único huevo o, a veces, 2 o 3, que incuban durante 44 días. Pese a ello, el número de huevos puestos condiciona el desarrollo de las crías: cuando la hembra pone más de un huevo no es extraño ver cómo uno de ellos eclosiona antes que el otro. De este modo, con un margen de diferencia de 3 o 4 días, y como norma general, la cría mayor tenderá a atacar, instigar y expulsar del nido a la cría menor. Ésta, mucho más indefensa dado su menor tiempo de adaptación, morirá por depredación o deshidratación. Todo ello sucederá ante los ojos de la indiferente madre.
Durante la temporada de apareamiento, los machos de la especie, usan sus patas azules en un baile ritual para atraer la atención de las hembras cercanas. El macho vuela alrededor del área, de manera que marque su territorio donde actuará para las hembras. Antes de aterrizar, el macho muestra sus patas en el aire a la hembra, levantan las piernas hacia arriba y hacia abajo para mostrar sus patas. Luego, se inclinan y presentan un regalo de algún tipo. Puede ser un material para el nido o algo pequeño. Finalmente, si esto aún no es suficiente para que la hembra acepte aparearse, el macho extiende sus alas y estira el cuello hacia arriba. Esto es seguido por un silbido agudo. Si la hembra queda lo suficientemente impresionada, refleja su baile haciendo los mismos pasos con las alas extendidas y emitiendo un gemido. Las hembras eligen a los machos de su especie que tengan las patas con los colores más brillantes. Los machos son más pequeños que las hembras. Tanto las hembras como los machos, tienen patas de color azul; pero las patas de los machos de los aves masculinos poseen un color azul significativamente más brillante. Las hembras y los machos de la especie, tienen distintas llamadas de apareamiento; las hembras utilizan un silbido agudo que tiene una frecuencia constante, mientras que los machos tienen una llamada más áspera y ruidosa que varía mucho en frecuencia.[6]
Las hembras ponen sus pocos huevos en agujeros poco profundos en el suelo. El uso de sus patas es importante en su llamada de apareamiento, pero también en la crianza de sus polluelos. En primer lugar, estas aves no tienen parches de incubación o un parche en el cuerpo para poner sobre los huevos para mantenerlos calientes. Para compensar esto, colocan sus pies encima de los huevos para mantenerlos calientes. El flujo de sangre actúa como fuente de calor. En segundo lugar, durante el mes siguiente que nacen los polluelos, los sostienen con las patas. Ambos padres se preocupan por las crias. Usan sus picos para transferir peces parcialmente digeridos para alimentar a sus crías. Anidan en colonias y sus padres cuidan a las crías durante unos dos meses.[7]
Tiene patas de color azul brillante y alas marrones. Las plumas en la parte principal de su cuerpo son de un color blanco prístino y su cuello tiene plumas de color gris más oscuro. Su parte trasera tiene plumas marrones y tiene un pico afilado de color gris oscuro. La piel de su cara es de un color gris azulado. Pesa alrededor de 3.5 libras y vive más o menos 17 años.[8]
A diferencia de otras aves, respiran por los lados de la boca. Su extraña anatomía respiratoria es el resultado de una adaptación evolutiva; anteriormente tenían que cerrar las fosas nasales para bucear, por lo que este desarrollo ha sido conveniente.[9]
Viven en grandes colonias de anidación en terrenos rocosos a lo largo del océano. Los polluelos regresan a estos mismos sitios y así se repite el ciclo de reproducción.[10]
Los estudios han encontrado que los piqueros de patas azules son aves marinas resistentes, como se ve especialmente en la forma en que los padres cuidan a sus crías. Los estudios a largo plazo de las colonias de anidación, han descubierto que cuando los polluelos muestran que necesitan más alimento, los padres se adaptan fácilmente al pasar más tiempo en el mar capturando peces que en el nido. El medio ambiente de las aves puede cambiar rápidamente, ya menudo cambia, por lo que se ha descubierto que su adaptabilidad ha contribuido mucho a su supervivencia a largo plazo; su capacidad para adaptarse rápida y eficazmente a las necesidades de su descendencia, aumenta enormemente el éxito reproductivo. Se alimentan principalmente de caballa, anchoas y sardinas. Se ha comprobado que una dieta de sardinas contribuye a la máxima prosperidad de las aves. La presión del buceo es intensa, por lo que tienen sacos de aire en la cabeza para aliviar la presión.[11]
Las aves son bastante numerosas en su sitio de origen. por lo que su estado de conservación es "Preocupación Menor." Sin embargo, las aves necesitan comer las mismas especies de peces para prosperar, especialmente las sardinas. Una disminución en la población de sardinas, que a menudo se debe a la sobrepesca, disminuye significativamente su conteo de población; esto ocurrió con la población de aves en las Islas Galápagos.[12]
_-one_leg_raised.jpg)
,_Las_Bachas,_isla_Santa_Cruz,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-23,_DD_16.jpg)
,_Punta_Pitt,_isla_de_San_Crist%C3%B3bal,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-24,_DD_37.JPG)
,_Punta_Pitt,_isla_de_San_Crist%C3%B3bal,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-24,_DD_40.JPG)
,_Punta_Pitt,_isla_de_San_Crist%C3%B3bal,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-24,_DD_42.JPG)
,_Punta_Pitt,_isla_de_San_Crist%C3%B3bal,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-24,_DD_50.JPG)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_34.JPG)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_40.JPG)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_42.JPG)
,_feeding_of_the_juvenile_at_Seymour_Norte_(9263).jpg)
Sula nebouxii - MHNT
El piquero camanay, piquero patiazul o alcatraz patiazul (Sula nebouxii) es una especie de ave Suliforme de la familia Sulidae propia del Pacífico americano. Habita las costas entre Perú y el golfo de California, además de las islas Galápagos, donde convive con su pariente, el piquero patirrojo (Sula sula). En las Galápagos fue uno de los animales meticulosamente estudiados por Charles Darwin en sus trabajos sobre la evolución de las especies.
Los adultos miden 81 cm de alto de promedio; y hasta 1 y 90 cm de envergadura.
El característico color azul intenso de sus patas procede de los pigmentos carotenoides que proceden de su dieta, ya que estas aves son incapaces de sintetizar los carotenoides y tienen que asimilarlos a través de la alimentación. Las patas azules que dan nombre a esta variedad de alcatraz tienen un importante papel en el apareamiento, ya que los machos exhiben sus extremidades inferiores a las hembras, en un baile de cortejo. Para alimentarse pueden sumergirse hasta un metro en el mar.
Sula nebouxii Sula generoko animalia da. Hegaztien barruko Sulidae familian sailkatua dago.
Sula nebouxii Sula generoko animalia da. Hegaztien barruko Sulidae familian sailkatua dago.
Sinijalkasuula (Sula nebouxii) on pitkäsiipinen suulien heimoon kuuluva merilintulaji.
Sinijalkasuula on rakenteeltaan muita suulalajeja hieman kevyempi ja sillä on pitkä, suippeneva pyrstö ja pitkä, suippo nokka. Sukupuolet ovat samannäköiset. Linnun selkäpuoli, on ruskea. Nokka ja silmänympärykset ovat sinertäväntummanharmaat. Pää on vaalea ja siinä on ruskeita raitoja. Vatsapuoli on vaalea. Nuoren linnun pää on ruskeampi kuin vanhempien lajitovereiden. Linnun keskipituus on noin 80 cm täysikasvuisena. Linnun tunnistaa helposti sinisistä räpyläjaloista[2].
Laji pesii trooppisilla ja subtrooppisilla saarilla Meksikon ja Etelä-Amerikan Tyynen valtameren puoleisella rannikolla Peruun saakka, sekä Galápagossaarilla.
Sinijalkasuulat syövät lähes yksinomaan kalaa.
Laji pesii yhdyskunnissa, mielellään eristyneillä saarilla. Sinisiä räpylöitä näytellään soidinmenoissa ja niitä käytetään hyväksi myös munien hautomisessa. Lintu pesii lähes paljaalle maalle, eikä pesäkuopassa ole juurikaan muuta ainesta.[2]
Sinijalkasuula (Sula nebouxii) on pitkäsiipinen suulien heimoon kuuluva merilintulaji.
Sula nebouxii
Le Fou à pieds bleus (Sula nebouxii) est une espèce d'oiseau de mer, de la famille des Sulidae.
Le nom vernaculaire de fou peut être une déformation des mots germaniques fugel ou vogel (« oiseau »)[1], ou bien être issu, par calque sémantique, du latin morus « stupide », lui-même issu du grec moros, allusion au caractère peu farouche de cet oiseau face à l'Homme qui pouvait facilement piller les œufs du nid[2].
Le Fou à pieds bleus mesure en moyenne 81 cm de long et pèse 1,5 kg. Les femelles sont légèrement plus grandes que les mâles. Cet oiseau possède des ailes d'une envergure pouvant atteindre 165 cm et une queue de forme triangulaire. Son cou est épais et fort. Ses yeux jaunes sont placés de chaque côté du bec et orientés vers l'avant ce qui permet une excellente vision binoculaire. Le mâle possède un iris d'un jaune plus intense que celui de la femelle. Le Fou à pieds bleus a les narines fermées de manière permanente, spécialisées pour la plongée : il respire par les coins du bec.
Il se nourrit essentiellement de calmars et de petits poissons comme les sardines, les anchois et les poissons-volants.
Cet oiseau se trouve sur les îles Galápagos (50 % de la population), dans le golfe de Californie, au large de la côte ouest du Mexique et sur les îles le long de la côte de l'Équateur et du nord du Pérou. Le Fou à pieds bleus est un oiseau marin qui n'a besoin d'aller à terre que pour se reproduire sur les côtes rocheuses.
Durant la parade nuptiale, le mêle soulève alternativement l'une et l'autre patte palmée, pour les montrer ostensiblement à la femelle : l'intensité du bleu turquoise est proportionnelle à sa bonne santé. La femelle pond 2 ou 3 œufs, couvés à tour de rôle par les deux parents. N'ayant pas de plaque incubatrice, les fous se servent de leurs pattes pour couver les œufs. Si les ressources alimentaires sont abondantes, tous les petits sont convenablement nourris et parviennent à maturité ; dans le cas contraire, le premier éclos est nourri en priorité[3].
Œuf - MHNT
Fou à pieds bleus aux Galápagos.
Couple
Avec des œufs.
Oisillon.
Sula nebouxii en alerte.
Groupe.
Tête de Sula nebouxii.
Sula nebouxii
Le Fou à pieds bleus (Sula nebouxii) est une espèce d'oiseau de mer, de la famille des Sulidae.
Angsa batu kaki biru (Sula nebouxii) adalah burung laut asli daerah subtropis dan tropis dari Samudra Pasifik. Mereka adalah salah satu dari enam spesies dari genus Sula – dikenal sebagai boobies. Mereka mudah dikenali karena kakinya yang berwarna biru mencolok yang merupakan sifat seksual yang dipilih. Jantan menampilkan kaki mereka dalam ritual kawin yang rumit dengan mengangkat mereka naik dan turun sambil mondar-mandir di hadapan betina. Betina sedikit lebih besar dari jantan, panjangnya mencapai 90 cm (35 in), dengan lebar sayap hingga 1,5 m (5 ft).[2]
Habitat berkembang biak hewan ini adalah pulau tropis dan subtropis di Samudra Pasifik. Sekitar satu setengah dari semua pasangan bersarang di Kepulauan Galapagos.[3] Makanan utama mereka terdiri dari ikan, yang diperoleh dengan menyelam dan kadang-kadang berenang di bawah air untuk mencari mangsanya. Mereka kadang-kadang berburu sendirian, tapi biasanya berburu dalam kelompok.[4]
Angsa batu kaki biru biasanya meletakkan satu sampai tiga telur dalam waktu berbeda. Spesies ini mempratekkan penetasan tak tersinkronisasi, berbeda dengan kebanyakan spesies lain dimana inkubasi dimulai saat telur diletakkan dan semua anak menetas bersama-sama. Hal ini mengakibatkan penyimpangan pertumbuhan dan perbedaan ukuran antar saudara kandung, yang mengarah ke siblisida fakultatif (pembunuhan bayi oleh saudara kandung pada keadaan tertentu) dalam hal ini adalah saat kelangkaan pangan.[5] hal Ini membuat angsa batu kaki biru menjadi sebuah model penting untuk mempelajari konflik orangtua-anak dan persaingan antar saudara.
Angsa batu kaki biru dideskripsikan pertama kali oleh naturalis asal Prancis Alphonse Milne-Edwards pada tahun 1882 dengan nama latin Sula nebouxii.[6] Nama spesiesnya dipilih untuk menghargai jasa naturalis Adolphe-Simon Neboux (1806-1844).[7] Terdapat dua subspesies yang diakui:[8]
Kerabat terdekatnya adalah Angsa batu Peru (Sula variegata). Ada kemungkinan bahwa dua spesies ini berpisah dari satu sama lain baru-baru ini karena mereka memiliki karakteristik ekologis dan biologis yang sama.[10]
Genus Sula atau angsa batu, dalam Bahasa Inggris disebut booby berasal dari kata spanyol bobo ("bodoh", "bodoh", atau "badut") karena mereka seperti burung laut yang lain, kikuk di darat.[3] Mereka juga dianggap sebagai makhluk yang bodoh karena tidak takut dengan manusia.[2]
Angsa batu kaki biru rata-rata berukuran 81 cm (32 in) dan berat 1,5 kg (3,3 lb), dengan betina yang sedikit lebih besar daripada jantan. Sayapnya panjang, runcing dan berwarna coklat. Leher dan kepalanya coklat muda dengan garis-garis putih sedangkan perut dan bagian bawah memiliki bulu putih bersih.[11] Matanya berwarna kuning yang khas, dengan jantan iris yang lebih kuning dibanding betina. Anaknya memiliki paruh dan kaki yang hitam dan mereka dibalut bulu putih yang lembut.[9]
Angsa batu Peru hampir mirip secara penampilan,dengan pengecualian kaki abu-abu dan kepala dan leher yang putih, dan bintik-bintik putih pada bulu sayap. Rentang kedua spesies saling tumpang tindih di perairan utara Peru dan Ekuador selatan.[12]
Karena angsa batu kaki biru memangsa ikan dengan menyelam cepat ke dalam air, lubang hidungnya ditutup secara permanen, dan mereka harus bernapas melalui sudut mulutnya. Karakteristik utama mereka adalah kaki berwarna biru, dari biru kehijauan pucat sampai akuamarin.[2] Kaki mereka yang unik memainkan peran kunci dalam ritual menarik pasangan dan berkembang biak, dimana pejantan menampilkan kakinya untuk menarik pasangan selama musim kawin.
Angsa batu kaki biru tersebar di antara timur Samudra Pasifik dari California ke Kepulauan Galapagos sampai ke Peru.[13] Mereka adalah burung laut sejati. Mereka hanya datang ke darat untuk berkembang biak dan merawat anaknya, yang mana mereka lakukan di sepanjang pantai berbatu Pasifik timur.[12]
Betina mulai berkembang biak saat mereka berusia 1 sampai 6 tahun, sedangkan laki-laki mulai berkembang biak saat mereka berusia 2 sampai 6 tahun. Mereka memiliki penyebaran biologis yang sangat terbatas, yang berarti pasangan muda tidak bergerak jauh dari sarang mereka yang asli untuk reproduksi pertama, yang mengarah ke ratusan angsa di koloni yang padat. Manfaat dari penyebaran yang terbatas adalah dengan tinggal dekat dengan orang tua mereka bersarang, angsa batu memiliki kesempatan besar untuk mendapatkan sarang yang berkualitas. Karena orang tua mereka telah merawat mereka di sarang tersebut sampai mereka siap bereproduksi tentu saja sarang itu sangat efektif, dengan tidak adanya masalah predasi dan parasitisme, atau sesuai untuk dijadikan tempat lepas landas dan mendarat.
Warna biru pada kaki berselaput pada hewan ini berasal dari pigmen karotenoid yang diperoleh dari diet ikan segar. Karotenoid berfungsi sebagai antioksidan dan perangsang fungsi kekebalan tubuh, menunjukkan bahwa pigmentasi karotenoid merupakan indikator keadaan imunologis individu.[14] Kaki biru juga menunjukkan kondisi kesehatannya. Angsa batu yang secara eksperimental kekurangan makanan selama empat puluh delapan jam mengalami penurunan kecerahan di kaki karena pengurangan jumlah lipid dan lipoprotein yang digunakan untuk menyerap dan mengangkut karotenoid.[14]
Kecerahan kaki menurun seiring bertambahnya usia, jadi betina cenderung memilih jantan yang masih muda dengan kaki yang lebih cerah, karena memiliki kesuburan dan kemampuan dan kepedulian yang lebih besar untuk merawat anak. Dalam sebuah eksperimen, dapat diamati bahwa warna kaki merefleksikan kontribusi orang tua untuk merawat anak; anak yang dirawat oleh ayah asuh dengan kaki yang cerah tumbuh lebih cepat dibanding yang tidak.[15] Betina secara terus menerus memeriksa kondisi pasangan mereka lewat warna kaki. Dalam suatu eksperimen, pejantan yang pasangannya telah menghasilkan telur pertama, kakinya dicat menjadi kusam. Beberapa hair kemudian, betina yang sama menghasilkan telur kedua yang lebih kecil. Karena kaki yang kusam mengindikasikan penurunan kesehatan dan kemungkinan mutu genetik, betina melakukan adaptasi dengan mengurangi sumber daya yang mereka punya untuk si telur. Telur kedua yang lebih kecil memiliki kuning telur dan kadar androgen yang lebih sedikit, yang dapat mempengaruhi perkembangan embrio, penetasan, dan perkembagan anaknya ke depan.[16] Dapat disimpulkan bahwa hewan ini mengukur apakah pasangan mereka cukup menarik, dan secara tidak langsung, mengukur pula kualitas genetik dari pasangan mereka untuk menentukan seberapa besar sumber daya yang mereka alokasikan untuk telur mereka.[14] Data ini mendukung teori perbedaan alokasi, yang memprediksi bahwa orang tua lebih peduli terhadap anak ketika dipasangkan dengan pasangan yang menarik.[14]
Pejantan juga mengukur kemampuan reproduksi pasangan dan menentukan seberapa besar kepedulian mereka terhadap anak mereka. Karena betina yang menghasilkan telur yang lebih besar tentu saja memiliki mutu genetik yang baik, sehingga tidak sia-sia mereka untuk merawat anak mereka sampai tumbuh dewasa. Warna kaki juga diukur untuk menentukan kondisi betina. Dalam suatu eksperimen, jantan memiliki kepedulian yang sama terhadap telurnya baik itu kecil maupun besar apabila pasangannya memilikik kaki yang cerah, sedangkan jantan yang dipasangkan dengan betina dengan kaki yang kusam hanya merawat telur yang berukuran besar.[17]
Angsa batu kaki biru ini adalah pemakan ikan, seperti ikan sarden, ikan teri, makarel, dan ikan terbang. Mereka juga makan cumi-cumi dan jeroan. Mereka berburu dengan menyelam ke laut, kadang-kadang dari tempat yang tinggi, dan juga berenang di bawah air dalam mengejar mangsanya. Mereka dapat berburu sendiri-sendiri, berpasangan, atau dalam kelompok. Ketika memimpin burung melihat kawanan ikan di dalam air, dia akan memberikan sinyal ke seluruh kelompok dan mereka semua akan menyelam bersama-sama, menunjuk tubuh mereka seperti anak panah.[4]
Angsa batu kaki biru adalah monogami, walaupun mereka memiliki potensi untuk bigami.[18] Mereka memiliki perkembangbiakan oportunistik atau fleksibel; berarti mereka dapat berkembang biak jika kondisi menguntungkan, berbeda dengan perkembangbiakan seasonal yang tergantung musim atau perkembangbiakan terus menerus seperti manusia, mereka memiliki siklus perkembangbiakan yang terjadi setiap 8 sampai 9 bulan.[19] Hewan ini memiliki ritual yang terdiri dari jantan memamerkan kaki birunya untuk mengesankan si betina. Kemudian, ia menyajikan bahan untuk sarang dan menyelesaikan penampilan kakinya.[20] tarian ini juga termasuk "menunjuk langit", yang melibatkan pejantan menunjuk kepala dan paruhnya ke langit sambil mengangkat sayap dan ekor.[21]
Betina meletakkan dua atau tiga butir telur. Telur diletakkan dengan jarak sekitar empat sampai lima hari. Jantan dan betina bergantian mengerami telur. Angsa batu kaki biru menggunakan kakinya untuk menjaga agar telur tetap hangat. Masa inkubasi adalah 41-45 hari. Biasanya, satu atau dua anak yang menetas dari dua sampai tiga butir telur yang diiletakkan. Jantan dan betina berbagi tanggung jawab.[10] Anaknya makan dari muntahan ikan pada mulut yang dewasa. Jika tidak ada cukup makanan, orang tua hanya memberi makan anaknya yang terbesar untuk memastikan bahwa setidaknya ada satu yang selamat.[5]
Angsa batu kaki biru meletakkan satu sampai tiga butir telur dalam satu sarang, meskipun 80% sarang hanya berisi dua butir telur.[22] Telur diletakkan dengan jarak lima hari. Setelah telur pertama diletakkan, maka segera dierami, yang mengakibatkan perbedaan waktu penetasan. Anak pertama menetas beberapa hari sebelum anak yang lain. Penetasan ini mempunyai berbagai tujuan. Pertama, dengan membuat jarak antar penetasan perawatan menjadi lebih mudah. Selain itu, kesempatan hilangnya anak karena predator berkurang, karena betina dapat bertelur lagi dalam beberapa hari.[23]
Percobaan telah menunjukkan bahwa penetasan tak tersinkronisasi dapat mengurangi persaingan saudara. Sebaliknya penetasan yang tersinkronisasi memproduksi anak yang lebih agresif. Hal ini secara efektif juga menurunkan jumlah anak ketika jumlah makanan sedikit, sehingga orang tua menjadi tidak terbebani oleh banyaknya anak, karena yang lebih muda lebih cepat mati.[24]
Angsa batu kaki biru yang muda melakukan siblisida fakultatif (membunuh saudaranya tergantung kondisi lingkungan), berbeda dengan siblisida obligat dimana saudaranya pasti akan terbunuh. Anak-A, yang menetas lebih dulu, akan membunuh anak-B yang lebih muda jika ada kekurangan pangan.[23] Selama masa paceklik, anak-A dapat menyerang anak-B dengan mematuknya secara kasar, atau mungkin hanya menyeret leher adiknya dan mengusirnya dari sarang. Eksperimen di mana leher anak diikat untuk menghambat konsumsi makanan menunjukkan bahwa penyerangan terhadap saudaranya meningkat tajam ketika berat anak turun di bawah 20-25% dari potensi mereka.[25]
Saudara tua juga dapat menganggu yang lebih muda dengan mengendalikan akses makanan yang diberikan oleh orang tua. Anak-A selalu menerima makanan sebelum anak-B. Meskipun anak yang lebih muda meminta makanan dengan usaha yang sama, anak yang lebih tua mampu mengalihkan perhatian orang tua terhadap diri mereka sendiri, karena ukurannya yang besar dan menyolok berfungsi sebagai rangsangan yang efektif.[23]
Angsa batu kaki biru adalah penonton pasif dalam konflik antar saudara ini. Mereka tidak campur tangan dalam perjuangan anak mereka, bahkan pada titik siblisida. Mereka bahkan mempermudah kematian anaknya yang lebih muda dengan menjaga perbedaan ukuran anaknya. Mereka memperkuat tingkatan anak dengan memberi anak yang dominan lebih banyak makanan. Dengan hal ini, dapat disimpulkan bahwa pengurangan anak lebih menguntungkan bagi keselamatan hidup hewan ini.[25] Hipotesis Telur Cadangan menyatakan bahwa kenapa hewan ini menghasilkan banyak telur jika mereka hanya akan membunuh yang muda, karena telur yang kedua dan seterusnya dijadikan cadangan apabila telur pertama tidak menetas, atau jumlah makanan sangat besar sehingga menguntungkan untuk merawat banyak anak.[22]
Hewan ini membuat sarang dengan tepi yang agak tinggi untuk mengatasi adanya siblisida dini, dimana anak yang lebih tua dapat dengan mudah menyingkirkan saudaranya yang lebih muda karena sarang yang rata, seperti yang terlihat pada angsa batu bertopeng (Sula dactylatra) yang mempraktekkan siblisida obligat, dimana yang lebih muda pasti mati, dalam suatu eksperimen ilmuwan mencoba meratakan sarangnya, pemilik sarangnya mengembalikan sarangnya seperti semula.[26]
Selalu ada hubungan antar anak yang dominan dengan yang tidak. Meskipun anak yang dominan tumbuh lebih cepat dan lebih sering dibanding anak yang tidak dominan, sebenarnya tidak ada perbedaan dalam keberhasilan reproduksi antara kedua jenis saudara selama masa dewasa. Dalam satu studi, tampaknya tidak ada efek jangka panjang dari dominasi hierarki.[27]
Kekhawatiran akan penurunan populasi angsa batu dari Kepulauan Galapagos mendorong penelitian oleh para ahli, proyek ini berakhir pada April 2014 dan menyimpulkan bahwa hewan ini mengalami penurunan populasi.[28] Populasi angsa batu kaki biru tampaknya mengalami kesulitan untuk berkembang biak dan dengan demikian perlahan-lahan menurun. Penurunan ini dikhawatirkan menjadi jangka panjang, tapi pengumpulan data tahunan diperlukan untuk mengambil kesimpulan pasti.
Angsa batu kaki biru (Sula nebouxii) adalah burung laut asli daerah subtropis dan tropis dari Samudra Pasifik. Mereka adalah salah satu dari enam spesies dari genus Sula – dikenal sebagai boobies. Mereka mudah dikenali karena kakinya yang berwarna biru mencolok yang merupakan sifat seksual yang dipilih. Jantan menampilkan kaki mereka dalam ritual kawin yang rumit dengan mengangkat mereka naik dan turun sambil mondar-mandir di hadapan betina. Betina sedikit lebih besar dari jantan, panjangnya mencapai 90 cm (35 in), dengan lebar sayap hingga 1,5 m (5 ft).
Habitat berkembang biak hewan ini adalah pulau tropis dan subtropis di Samudra Pasifik. Sekitar satu setengah dari semua pasangan bersarang di Kepulauan Galapagos. Makanan utama mereka terdiri dari ikan, yang diperoleh dengan menyelam dan kadang-kadang berenang di bawah air untuk mencari mangsanya. Mereka kadang-kadang berburu sendirian, tapi biasanya berburu dalam kelompok.
Angsa batu kaki biru biasanya meletakkan satu sampai tiga telur dalam waktu berbeda. Spesies ini mempratekkan penetasan tak tersinkronisasi, berbeda dengan kebanyakan spesies lain dimana inkubasi dimulai saat telur diletakkan dan semua anak menetas bersama-sama. Hal ini mengakibatkan penyimpangan pertumbuhan dan perbedaan ukuran antar saudara kandung, yang mengarah ke siblisida fakultatif (pembunuhan bayi oleh saudara kandung pada keadaan tertentu) dalam hal ini adalah saat kelangkaan pangan. hal Ini membuat angsa batu kaki biru menjadi sebuah model penting untuk mempelajari konflik orangtua-anak dan persaingan antar saudara.
Þessi grein þarfnast yfirlestrar, hér gæti þurft að laga málfar, stafsetningu, og/eða framsetningu.Bláfætt súla (fræðiheiti: Sula nebouxii) er sjávarfugl sem býr á vesturströnd Mið- og Suður-Ameríku. Flestir búa sér til hreiður á Galápagoseyjum en annars heldur fuglinn sig aðallega til á opnu hafi.
Fuglinn er skyldur súlunni sem finnst við Íslandsstrendur.
Fullvaxta er bláfætt súla venjulega 81 sentimetri á hæð og 1,5 kg að þyngd. Þeir lifa í allt að 17 ár. Karlkynið er minna en kvenkynið og hefur ljósari lit á fótum sínum. Fjaðrir tegundarinnar eru aðallega hvítar eða brúnar með dökkum vængjum og skræpótt bak. Höfuð og háls þeirra er ljósbrúnt með hvítum strokum og maginn er hvítur. Augu hennar eru gul og sjá tvísætt. Fuglarnir innbyrða karótenóíð-litarefni sem þeir fá úr fisk-mataræði sínu veldur ljósbláum lit á fótum þeirra. Talið er að karótenóíð örvi ónæmiskerfið og þess vegna sé hægt að sjá til um heilsu fuglsins út frá litnum á fótunum þeirra. Kvenkynið laðast að sterkum lit á fótunum því það er merki um góða heilsu.
Fótaliturinn dofnar með aldri, þannig að kvenkyns súlan er líklegri til að velja sér yngri maka með litríkari fætur, því þeir hafa meiri frjósemi og getu til að huga að ungum sínum frekar en eldra karlkynið.
Karlkyns súlan metur einnig æxlunarverðmæti maka síns. Þáttaka þeirra í umönnun unga sinna ræðst af ástandi maka þeirra.
Kvenkynsfuglar sem verpa stærri og ljósari eggjum hafa meira æxlunargildi, þessvegna er karlkynið líklegra til að huga að ungum sínum ef makinn verpir stórum eggjum. Minni egg fá minni umönnun frá foreldrum sínum. Rannsóknir sýna að þáttaka karlkynsins í ummönnun unga sinna aukist ekki þrátt fyrir að maki þeirra hafi skærlitaða fætur og hátt æxlunargildi, en karlkyns súlur eru líklegri til að sjá fyrir eggjunum ef maki þeirra er aðlaðandi.
Líkt öðrum súlutegundum, heldur bláfætta súlan sig á landi að nóttu til. Hún veiðir ein eða í hópum að morgni til í leit að mat og flýgur hún langt út á sjó, þar sem hún veiðir smáfiska eins og ansjósur, makríl, og sardínur. Hún stingur sér í vatnið úr allt að 25 metra hæð og leggja vængi sína að líkama sínum áður en þeir stinga sér í vatnið. Þrátt fyrir að þeir veiði í hópum kjósa þeir oftar að borða einsamir. Þar sem karlkynssúlan er minni heldur hann sig við grynningar, en kvenkynið veiðir undan ströndum.
Bláfætt súla (fræðiheiti: Sula nebouxii) er sjávarfugl sem býr á vesturströnd Mið- og Suður-Ameríku. Flestir búa sér til hreiður á Galápagoseyjum en annars heldur fuglinn sig aðallega til á opnu hafi.
Fuglinn er skyldur súlunni sem finnst við Íslandsstrendur.
La sula piediazzurri (Sula nebouxii [Milne-Edwards, 1882]) è un uccello della famiglia dei Sulidi.
Ne esistono due sottospecie:
La sula piediazzurri è un uccello marino che raggiunge gli 85 centimetri di lunghezza e il chilo e mezzo di peso. La peculiarità principale è l'intenso colore azzurro dei suoi piedi palmati che sfoggia durante il corteggiamento, nel quale chi ha i piedi più azzurri ha maggiore successo. Come le altre sule possiede un corpo adatto alla vita acquatica, molto slanciato e affusolato con ali strette per non subire danni negli impatti con la superficie dell'acqua. Il maschio è più piccolo e agile della femmina e per questo i suoi tuffi sono spettacolari. Infatti il maschio riesce a immergersi anche nelle acque costiere, tra gli scogli e nelle pozze d'acqua tra le rocce. Le livree sono uguali nei due sessi. Oltre al particolare colore delle zampe, la sula piediazzurri possiede un tipico capo striato con sfumature che vanno dal giallo al grigio, petto, parte inferiore di corpo e ali chiaro tendente al celeste, becco grigio-azzurro e dorso bruno intenso.
La sottospecie S. n. nebouxii è diffusa principalmente nelle isole Galàpagos e in Ecuador. Si possono trovare anche nel Messico occidentale, nella California occidentale e in Perù. La sottospecie S. n. excisa è diffusa nelle regioni nord-occidentali del Sud America.
Come tutte le sule, la piediazzurri ama le regioni costiere e le isole rocciose con scogliere a picco. È un migratore parziale, cioè compie brevi tragitti per nidificare, soprattutto tra Galápagos e terraferma (Ecuador, Perù Colombia, Messico e Centroamerica).
Questo agile uccello è esclusivamente piscivoro. La caccia avviene lungo le coste, ma più spesso in mare aperto. I tuffi delle sule sono eccezionali: si lanciano dalle scogliere o in volo da trenta metri di altezza con le ali spiegate e appena sopra la superficie dell'acqua le ripiegano alla velocità di circa cento chilometri orari. Cacciano da sole, ma a volte si possono vedere piccoli gruppi muoversi insieme. Nella dieta rientrano pesci volanti, sardine, calamari, sgombri e acciughe.
Le sule nidificano in grandi colonie su isole o su scogliere inaccessibili ai predatori nel periodo tra dicembre e gennaio. Il corteggiamento è molto spettacolare: i maschi di sula piediazzurri prima volano attorno alla femmina, poi camminano al suolo sollevando esageratamente i piedi, cercando di mettere in mostra il bel colore azzurro ed emettono fischi lunghi con il capo rivolto verso il cielo mentre dispiegano le piume. Infine offrono parti per la costruzione del nido. Nel nido vengono deposte da due a tre uova dal guscio bianco, che verranno covate per 42 giorni dalla femmina sulle zampe molto vascolarizzate.
Il piccolo, molto esile, rimarrà tra le zampe della madre per un altro mese dopo la schiusa.
Un maschio durante il corteggiamento
Nell'isola Baltra
Nell'isola di Española
Nell'isola de la Plata
Nell'isola Lobos
Un esemplare che mette in mostra i piedi
Un adulto con il suo piccolo alle Galápagos
Un adulto durante l'alimentazione con il suo piccolo
Femmina intenta alla cova
Museum specimen
La sula piediazzurri (Sula nebouxii [Milne-Edwards, 1882]) è un uccello della famiglia dei Sulidi.
De blauwvoetgent of blauwpootgent (Sula nebouxii) is een zeevogel uit de familie van de genten (Sulidae).
De vogel is, evenals sommige andere eilandvogels, zeer tam. Hij heeft niet het angstinstinct dat vogels van het vasteland hebben, die aangepast zijn aan predatie door zoogdieren. Hij heeft niet alleen blauwe poten maar ook een blauwe snavel, een sigaarvormig lichaam met een gestreepte kop, een lange, puntige staart en lange, smalle vleugels, die bij een stootduik naar achteren worden gevouwen. De vogel is ongeveer even groot als een gans (1,5 tot 2 kg en 80 tot 85 cm lang). De vrouwtjes zijn groter dan de mannetjes.
De blauwvoetgent is een min of meer monogaam dier. Het baltsen gaat als volgt: het mannetje maakt indruk op het vrouwtje door met zijn voeten te stampen, met zijn vleugels te fladderen en zijn snavel in de lucht te steken. De mannetjes met de meest blauwe voeten vindt het vrouwtje het aantrekkelijkst. Wanneer het vrouwtje onder de indruk is paradeert ze een paar keer heen en weer waarna tot de paring wordt overgegaan. Nadat de - meestal 2 of 3[2] - eieren gelegd zijn, wisselen de vader en moeder elkaar af tijdens het broeden. Na 45 dagen komen de eieren uit. Hierna blijven de kuikens zo'n 4 maanden bij de ouders. Ze worden gevoederd met voorverteerd voedsel uit de bek van de ouders. Het oudste jong komt zo'n 4 dagen eerder uit het ei dan het volgende. Het oudste jong heeft hierdoor een groeivoorsprong en reageert agressief op de andere jongen door ze te pikken. De jongsten krijgen ook minder eten, maar krijgen later een groeispurt waardoor alle jongen ongeveer even sterk zijn bij het uitvliegen. Bij een voedseltekort kan het oudste kuiken wel overgaan tot het doden van de jongere. De ouders grijpen daarbij niet in. Het latere succes bij de oudste en de jongsten van het nest is nagenoeg hetzelfde.[3]
De blauwe poten van de vogel spelen een belangrijke rol bij de partnerkeuze: mannetjes met heldere blauwe poten maken meer kans op paren dan andere. Onderzoek wees uit dat een jaar zonder nakomelingen de blauwe kleur zou versterken doordat de vogel zo weer op krachten kan komen.[4]
De soort komt vooral op de Galapagoseilanden voor, maar ook van West-Mexico tot het noordwesten van Zuid-Amerika.
Het natuurlijke broedgebied van de blauwvoetgent zijn de droge, tropische en subtropische eilanden voor de Pacifische kust van Zuid-Amerika van Peru tot Mexico inclusief de Galapagoseilanden. De vogel geeft hiervoor de voorkeur aan rotsachtige gebieden langs de kust. Het broeden is niet seizoensgebonden. De blauwvoetgenten leggen eens in de acht à negen maanden eieren.
In 2012 werd het aantal blauwvoetgenten op ruim 6400 geschat, wat een derde minder is dan het aantal dat in de jaren zestig werd waargenomen.[5]
De soort telt 2 ondersoorten:
Het dieet bestaat alleen uit vis. De vogels duiken vanuit hun vlucht de oceaan in en zwemmen onder water achter hun prooi aan. De blauwvoetgent jaagt in groepsverband. Wanneer de aanvoerder een vis in het water ziet, geeft hij een signaal naar de rest van de groep en tegelijkertijd duiken ze naar beneden om de vis te vangen. Uiteraard is degene die de vis vangt degene die hem opeet en wordt er niet gedeeld. De vogels eten van 's morgens vroeg tot laat in de middag.
De blauwvoetgent of blauwpootgent (Sula nebouxii) is een zeevogel uit de familie van de genten (Sulidae).
Blåfotsule (Sula nebouxii) er en fugl i gruppen suler. Den lever på vestkysten av Nord- og Sør-Amerika og finnes også på Galapagos.
Blåfotsulen er ca 81 cm lang og veier 1,5 kg. Hunnen er litt større enn hannen. Vingene, ryggen og hodet er brunt, føttene er blå. Resten av fuglen er hovedsakelig hvit.
Blåfotsula eter fisk, for det meste chilesardin, anchoveta, makrell, blekksprut og flygefisk. Måten den fisker på er å fly høyt opp i lufta, for så å stupe ned og ta fiskene. Den stuper som regel fra 10-30 meter opp i lufta, men kan stupe fra hele 100 m opp i lufta. De treffer vannet med en fart på rundt 97 km/t og kan gå 25 m under vannoverflaten. Inni skallen har de en luftsekk som beskytter hjernen fra stort press når de stuper.
Blåfotsulene er monogame, også bigame par har blitt påvist. Blåfotsula hekker når forholdene er gunstige. Dette skjer hver 8. eller 9. måned. For å imponere hunnen «danser» hannen for henne. Hannen starter med å vise føttene sine for hunnen, før han så viser fram reirmaterialer, for så å avslutte «forestillingen» med å vise fram føttene igjen.
Hunnen legger to eller tre egg. Hannen og hunnen bytter på å ruge på eggene, mens den ene ruger, passer den andre på. Blåfotsula mangler rugeflekk, så den bruker føttene til å holde eggene varme. Rugeperioden varer i 40-45 dager. Hannen vil mate ungene i starten, hunnen tar over når kravet på mat fra ungene blir høyere. Hvis de ikke har nok mat til to eller flere unger, mater de bare den ene, så minst en av dem kan overleve.
Hann som viser seg fram for en hunn
Hann som viser føttene til hunnen
Rugende blåfotsule med en nyutklekt unge og egg
Blåfotsuleunge
Museum specimen
Blåfotsule (Sula nebouxii) er en fugl i gruppen suler. Den lever på vestkysten av Nord- og Sør-Amerika og finnes også på Galapagos.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Głuptak niebieskonogi[3], gap niebieskonogi (Sula nebouxii) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny głuptaków (Sulidae), zamieszkujący zachodnie wybrzeże Ameryki Środkowej i Południowej oraz wyspy Galapagos.
Tropikalne i subtropikalne wyspy na Pacyfiku.
Żywi się rybami, po które nurkuje, czasem z dużej wysokości. Poluje pojedynczo, parami lub w większych grupach - ptaki współpracują wtedy ze sobą przy chwytaniu zdobyczy.
Liczebność gatunku to ok. 40 tysięcy par, z czego połowa gniazduje na wyspach Galapagos i jest tam prawnie chroniona. Nie jest zagrożony według danych IUCN (status LC - least concern)[2].
Głuptak niebieskonogi, gap niebieskonogi (Sula nebouxii) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny głuptaków (Sulidae), zamieszkujący zachodnie wybrzeże Ameryki Środkowej i Południowej oraz wyspy Galapagos.
A patola-de-pés-azuis (Sula nebouxii) é uma espécie de ave suliforme[2] da família dos atobás que habita ilhas do Pacífico nas costas da América tropical.
A patola-de-pés-azuis (Sula nebouxii) é uma espécie de ave suliforme da família dos atobás que habita ilhas do Pacífico nas costas da América tropical.
Sula modronohá (lat. Sula nebouxii) je druh vtáka z čeľade sulovité.
Je to charakteristický morský vták s nápadne modrými nohami. Je jedným s desiatich druhov veslonožcov, ktoré tvoria čeľaď sulovitých. Podobne ako príbuzné druhy, aj sula modronohá má štíhle telo, adaptované na lov ponáraním zo strmhlavého letu, ako i úzke krídla, ktoré pred nárazom na hladinu natiahne dozadu. Samec je trochu menší a ľahší ako samica, výborne loví v plytkých príbrežných vodách. Niekedy sa za potravou ponárajú malé skupiny. Ich najčastejšou korisťou sú ryby, predovšetkým lietajúce, rôzne druhy sardiniek a tichomorských makrel, ale aj hlavonožce. Sula modronohá je jedným zo vzácnejších druhov s pomerne malým areálom rozšírenia. Dosť malé sú aj jej presuny, napríklad populácia z Galapág prelieta nanajvýš k Ekvádoru.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Sula modronohá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Sula modronohá
Sula modronohá (lat. Sula nebouxii) je druh vtáka z čeľade sulovité.
Je to charakteristický morský vták s nápadne modrými nohami. Je jedným s desiatich druhov veslonožcov, ktoré tvoria čeľaď sulovitých. Podobne ako príbuzné druhy, aj sula modronohá má štíhle telo, adaptované na lov ponáraním zo strmhlavého letu, ako i úzke krídla, ktoré pred nárazom na hladinu natiahne dozadu. Samec je trochu menší a ľahší ako samica, výborne loví v plytkých príbrežných vodách. Niekedy sa za potravou ponárajú malé skupiny. Ich najčastejšou korisťou sú ryby, predovšetkým lietajúce, rôzne druhy sardiniek a tichomorských makrel, ale aj hlavonožce. Sula modronohá je jedným zo vzácnejších druhov s pomerne malým areálom rozšírenia. Dosť malé sú aj jej presuny, napríklad populácia z Galapág prelieta nanajvýš k Ekvádoru.
Blåfotad sula[2] (Sula nebouxii) är en havsfågel som tillhör familjen sulor och som kännetecknas av sina ljusblåa fötter.[3]
Arten häckar på öar i Stilla havet. Utbredningsområdet sträcker sig från Californiaviken och västra Mexiko över västra Centralamerika till Ecuadors och norra Perus kustlinje. Västerut finns arten till Galápagosöarna där de flesta individer häckar med upp till 40 000 par.
Blåfotad sula delas in i två underarter med följande utbredning:[3]
Traditionellt har familjen sulor placerats i ordningen pelikanfåglar men molekulära och morfologiska studier har visat att denna ordning är parafyletisk.[4]. Därför har sulorna flyttats till den nya ordningen Suliformes tillsammans med fregattfåglar, skarvar och ormhalsfåglar.[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Adolphe-Simon Neboux (1806-1885), kirurg i franska flottan, upptäcktsresande och naturforskare.[5]
Wikimedia Commons har media som rör blåfotad sula.
Blåfotad sula (Sula nebouxii) är en havsfågel som tillhör familjen sulor och som kännetecknas av sina ljusblåa fötter.
Mavi ayaklı sümsük kuşu[1] (Sula nebouxii), Sulidae familyasından bir kuş türüdür. Perdeli ayakları parlak mavi renklidir.
Ortalama 81 cm. boyunda ve 1,5 kg. ağırlığındadır. Dişi kuşlar erkeklerden biraz daha büyüktür. Uzun ve sivri uçlu kanatları kahverengidir. Boynu ve kafası beyaz kırçıllı açık kahverengidir. Karnı ve arkası ise beyaz tüylüdür.[2] Gagasının iki yanında ve öne doğru yerleşmiş gözleri geniş bir binoküler görüş sağlar. İris sarı renklidir. Yavruların gagaları ve ayakları siyah renklidir; üzerleri yumuşak beyaz hav tüylerle kaplıdır. Mavi renkli perdeli ayakları soluk turkuvaz rengi ile koyu akuamarin renkleri arasında değişir.
Pasifik Okyanusu'nun doğusunda Kaliforniya'dan Galapagos Adaları ve Peru'ya kadar olan bölgede kıyılarda ve adalarda yaşar.[3]
Tanınan iki alt türü bulunur:
Yumurtaları üzerinde oturan dişi bir mavi ayaklı sümsük kuşu
Museum specimen
Mavi ayaklı sümsük kuşu (Sula nebouxii), Sulidae familyasından bir kuş türüdür. Perdeli ayakları parlak mavi renklidir.
Олуша блакитнонога (Sula nebouxii) — великий морський птах родини олушевих (Sulidae). Гніздиться на тропічних островах Тихого океану, переважно на Галапагоських островах.
Довжина тіла до 80 см, вага до 1,5 кг. Самки більші за самців. Відмінною рисою птахів цього виду є яскраво-сині плавальні перетинки на лапах. Хвіст і крила видовжені та загострені. Оперення коричнево-біле, дзьоб сіро-зелений. У самців навколо очей темне пігментне кільце, що візуально збільшує око.
Шлюбна поведінка самця включає своєрідний танок, під час якого птах топчеться на місці та відвертає голову. Також самець закидає голову назад і видає своєрідний свист. Блакитні ноги самців відіграють важливу роль під час токування. Самки віддають перевагу самцям, у яких ноги забарвлені в блакитний колір у порівнянні з самцями, ноги яких сіро-блакитного кольору.
Блакитнонога олуша гніздиться колоніями. Птахи моногамні. Період гніздування триває круглорічно, при цьому самка відкладає кладку кожні 8 місяців. Гнізда влаштовують на землі. Зазвичай самка відкладає протягом одного тижня 2 або 3 білих яйця, які висиджують обидва партнери протягом 40 днів. Пташенята залишають гніздо у віці близько 102 днів.
Статева зрілість настає в 3-4 роки.
Це незавершена стаття з орнітології.
Олуша блакитнонога (Sula nebouxii) — великий морський птах родини олушевих (Sulidae). Гніздиться на тропічних островах Тихого океану, переважно на Галапагоських островах.
Sula nebouxii, còn được gọi là Chim điên chân xanh, là một loài chim trong họ Sulidae.[2] Đây là loài bản địa các khu vực cận nhiệt đới và nhiệt đới ở phía đông Thái Bình Dương. Loài chim này có thể dễ dàng nhận ra bởi bàn chân màu xanh sáng đặc biệt, đó là một đặc điểm được lựa chọn tínf dục. Con trốngc thể hiện đôi chân của mình trong một nghi thức giao phối phức tạp bằng cách nâng chúng lên xuống trong khi sải bước trước con cái. Con mái lớn hơn một chút so với con trống và có thể dài tới 90 cm với sải cánh dài tới 1,5 m.
Môi trường sinh sản tự nhiên của loài chim này là các hòn đảo nhiệt đới và cận nhiệt đới Thái Bình Dương. Chúng có thể được tìm thấy từ vịnh California dọc theo bờ biển phía tây của Trung và Nam Mỹ xuống Peru. Khoảng một nửa số cặp sinh sản làm tổ trên quần đảo Galápagos. Chế độ ăn của loài chim này chủ yếu bao gồm cá, mà chúng săn bắt bằng cách lặn và đôi khi bơi dưới nước để tìm kiếm con mồi. Loài này đôi khi săn một mình, nhưng thường săn theo nhóm.
Sula nebouxii, còn được gọi là Chim điên chân xanh, là một loài chim trong họ Sulidae. Đây là loài bản địa các khu vực cận nhiệt đới và nhiệt đới ở phía đông Thái Bình Dương. Loài chim này có thể dễ dàng nhận ra bởi bàn chân màu xanh sáng đặc biệt, đó là một đặc điểm được lựa chọn tínf dục. Con trốngc thể hiện đôi chân của mình trong một nghi thức giao phối phức tạp bằng cách nâng chúng lên xuống trong khi sải bước trước con cái. Con mái lớn hơn một chút so với con trống và có thể dài tới 90 cm với sải cánh dài tới 1,5 m.
Môi trường sinh sản tự nhiên của loài chim này là các hòn đảo nhiệt đới và cận nhiệt đới Thái Bình Dương. Chúng có thể được tìm thấy từ vịnh California dọc theo bờ biển phía tây của Trung và Nam Mỹ xuống Peru. Khoảng một nửa số cặp sinh sản làm tổ trên quần đảo Galápagos. Chế độ ăn của loài chim này chủ yếu bao gồm cá, mà chúng săn bắt bằng cách lặn và đôi khi bơi dưới nước để tìm kiếm con mồi. Loài này đôi khi săn một mình, nhưng thường săn theo nhóm.
Sula nebouxii
Milne-Edwards, 1882
_world2.png)
Голубоно́гая о́луша[1] (лат. Sula nebouxii) — морская птица из семейства олушевых, обитающая в тропических водах западного побережья Америки от Калифорнийского полуострова до Перу.
Голубоногая олуша длиной 80 см. Самки, как правило, крупнее и тяжелее самцов. Вес птиц составляет примерно 1,5 кг. Ноги птиц имеют ярко-синие плавательные перепонки — отличительный признак этого вида. Хвост и крылья обычно длинные и заострённые. Оперение коричнево-белое, клюв серо-зелёный. У самок вокруг зрачков имеется тёмное пигментное кольцо, что зрительно увеличивает их глаза. В местах гнездования их поведение по отношению к людям смелое.
Голубоногая олуша гнездится в основном на Галапагосских островах, а также на засушливых островах Калифорнийского залива, на западном побережье Мексики, на островах вблизи Эквадора и северного Перу. Из 40 000 пар этих птиц примерно половина обитает на Галапагосских островах, где голубоногие олуши охраняются законом.
Синие ноги самцов в период токования играют значительную роль. Самки предпочитают самца с окрашенными в синий цвет ногами и пренебрегают самцом, ноги которого выглядят серо-голубыми.
Птицы гнездятся в колониях на островах Центральной и Южной Америки. Их места гнездовий находятся на относительно далёком расстоянии друг от друга. Период гнездования длится круглый год, при этом самка делает кладку каждые 8 месяцев. Обычно самка откладывает в течение одной недели 2 или 3 белых яйца, и оба родителя высиживают её 40 дней. Птенцы покидают гнездо через 102 дня. В 3—4 года они становятся половозрелыми.
Питание голубоногих олуш состоит исключительно из рыб, на которых они охотятся в море. Они летают над поверхностью моря и высматривают рыб, при этом клюв всегда направлен вниз. Когда они находят подходящую добычу, они складывают крылья и пикируют стремительно в воду на глубину до 25 м, и в случае успеха появляются с рыбой в клюве на расстоянии нескольких метров от места погружения. Интересен тот факт, что птицы охотятся на рыб не во время погружения, а при всплытии. Причиной этого является яркий, светло-серебристый рисунок на животе рыб. Иногда они также хватают в воздухе летучих рыб, если те передвигаются над водой.
Охота за добычей начинается преимущественно рано утром или в предвечернее время.
.jpg)
_-one_leg_raised.jpg)
яйцо Sula nebouxii — Тулузский музей
Голубоно́гая о́луша (лат. Sula nebouxii) — морская птица из семейства олушевых, обитающая в тропических водах западного побережья Америки от Калифорнийского полуострова до Перу.
_world2.png)
藍腳鰹鳥（學名：Sula nebouxii）是一種鰹鳥。牠們棲息在熱帶及亞熱帶的太平洋島嶼，當中最著名的有厄瓜多爾的科隆群島（加拉帕戈斯群島），亦是查爾斯·達爾文首次對藍腳鰹鳥進行廣泛研究的地方。
藍腳鰹鳥的種名得名自法國博物學家 Adolphe-Simon Neboux，他對於19世紀中葉在加拉巴哥群島的鳥類學研究有很大的貢獻。
藍腳鰹鳥平均長81厘米，重1.5公斤，雌鳥比雄鳥稍大。呈棕色的雙翼長而尖，尾巴呈楔狀。牠們的頸部強壯而厚，頭部及頸部都呈淺棕色。藍腳鰹鳥的眼睛在喙的兩側，面向前方。牠們有非常好的立體視覺。牠們的眼睛是黃色的，雄鳥的虹膜比雌鳥的更黃。牠們的鼻孔緊閉，適合牠們潛水的特性。牠們呼吸是經口部。牠們的腳呈淡藍綠色至深水藍色。雄鳥及雛鳥腳的顏色較淺色。
藍腳鰹鳥分佈在太平洋东岸，由加利福尼亞州至科隆群島及秘魯。牠們是海鳥，只會在繁殖及養育雛鳥的時候才到東太平洋的岩岸上。[2]
一隻藍腳鰹鳥可能需要防衛2個或3個築巢地點，直到藍腳鰹鳥在生蛋前的一個多星期才選定一個鳥巢。最終，這些鳥巢會組會一個巨大的群聚。在築巢的時候，雌鳥會終日面向太陽，因此，鳥巢的四周會佈滿排泄物。
藍腳鰹鳥的示愛方式包括雄鳥會炫耀自己的腳及跳舞來吸引雌鳥。在跳舞期間，雄鳥會張開雙翼，雙腳踏在地上。藍腳鰹鳥是一夫一妻制的，但也有重婚的可能。牠們會重回到自己的繁殖地。牠們的繁殖期約為8－9個月。當交配時，雌鳥會巡行，雄鳥會將其頭部及尾巴提向天空，雙翼背向雌鳥。蓝脚鲣鸟会发出沙哑的、多音节的呼噜声或是尖啸声。雄鳥會發出高音的哨叫聲，会对滑行而过的雌鸟举头啸鸣。牠們並非季節性繁殖的，而是機會主義者。
雌鳥每次會生2－3隻蛋。雄鳥及雌鳥會輪流孵蛋，而不孵蛋的則會負責監檢。由於藍腳鰹鳥沒有孵卵斑，牠們會用腳來保溫。雛鳥初期不能控制體溫，要到一個月大才可以。牠們會每隔五天產一顆蛋。藍腳鰹鳥是兩種會哺育多於一隻雛鳥的鰹鳥之一。這是由於雄鳥適合潛入淺水中，經常提供食物予雛鳥。雛鳥會吃成年口中的反芻物。若父母沒有足夠的食物，牠們只會餵最大的雛鳥，以確保最高的生存率。牠們最初會保衛2－3個巢穴，直至生蛋前幾星期才選擇適合的。孵化期為41－45天。牠們會在黑熔岩的凹陷處築巢。雌鳥會面向太陽，故巢周圍會積聚排泄物。
藍腳鰹鳥差不多完全只吃魚類，特別是細小的沙丁魚、鯷科、鯖魚及飛魚。牠們也會吃烏賊及下水。
藍腳鰹鳥會潛入水中，在水中游泳追蹤獵物。牠們會單獨、成對及甚至成群獵食。牠們會組成約12隻的群族一同追蹤魚群。當帶頭的看見水中的魚類時，就會向其餘的成員發出訊號，所有一同潛入水覓食。不過，成員們不會一同吃食，而是單獨在早上或下午吃食。藍腳鰹鳥會從10－30.5米的空中，甚至高達100米的高空衝入水中。牠們衝入水中的速度約為每小時97公里，插入水深達25米的地方。牠們會在水中即時吃食獵物。雄鳥較為細小，其尾巴較大，能輕易改變方向，故適合在淺水中獵食。雌鳥身體較大及可以取走更多食物，並將反芻的食物帶給雛鳥。雄鳥會在孵化的初期餵飼雛鳥，因牠們會較快帶回食物。當食物需求增加時，雌鳥則負責提供食物。
藍腳鰹鳥（學名：Sula nebouxii）是一種鰹鳥。牠們棲息在熱帶及亞熱帶的太平洋島嶼，當中最著名的有厄瓜多爾的科隆群島（加拉帕戈斯群島），亦是查爾斯·達爾文首次對藍腳鰹鳥進行廣泛研究的地方。
藍腳鰹鳥的種名得名自法國博物學家 Adolphe-Simon Neboux，他對於19世紀中葉在加拉巴哥群島的鳥類學研究有很大的貢獻。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カツオドリ目 Suliformes 科 : カツオドリ科 Sulidae 属 : カツオドリ属 Sula 種 : アオアシカツオドリアオアシカツオドリ（青脚鰹鳥、学名：Sula nebouxii）は、カツオドリ目カツオドリ科に分類される鳥類の1種。鮮やかな青い足からこの名前が付けられた。
2亜種に分けられる。[2]
全長は約80cm (76-84cm)。翼開長約152cm。雌雄よく似るが、雌のほうが大きく見える[3]。全長は同様であるが、雄は尾が長くて体が小さいことによる。雌は眼の中心の黒い範囲が大きく黒眼がちに見える。[4]
求愛行動時、雄が足を交互に持ち上げ、雌の周りをダンスする。また、現在は巣を作らないが、過去に作っていた頃の名残で、小枝や小石を相手に差し出す行動をする。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
푸른발얼가니새(Blue-footed Booby, 학명: Sula nebouxii, Sula nebouxii excisa)는 가다랭이잡이목 가다랭이잡이과로 분류되는 조류의 한 종류이다.
갈라파고스 군도에 서식하는 3가지 가다랭이잡이과의 일종이다. 선명한 파란색 다리에서 이 이름이 붙여졌다. 구애 행동을 할 때 수컷이 다리를 번갈아 들어, 암컷의 주위를 맴돌며 춤을 춘다. 또, 현재는 둥지를 만들지 않지만, 과거에 만들어 있던 시절의 흔적이 남아있고, 작은 가지와 자갈을 상대에게 내미는 행동을 한다. 몸 길이는 80 cm.
장서우 개잘생김
푸른발얼가니새는 평균 81 cm 길이에, 무게는 1.5 kg 정도가 나가며, 암컷이 수컷보다 약간 더 크다. 길고 뽀족한 날개와 쐐기형 꼬리를 가지고 있다. 푸른발얼가니새는 강하고, 두꺼운 목을 가지고 있다. 부비의 눈은 부리 양쪽에 위치해 있고, 앞으로 향해 있다. 이들은 뛰어난 시력을 가지고 있으며, 눈 색은 노란색이다. 수컷은 암컷 보다 눈동자에 더 짙은 황색을 띄고 있다. 이들은 영구히 닫힌 콧구멍을 가지고 있어서 다이빙에 특화되어 있으며, 숨은 그들의 입 구석으로 내쉬게 된다. 그들의 발은 옅은 청록색에서 진한 남청색을 띠고 있다. 수컷과 어린 새끼는 암컷보다는 가벼운 발을 가지고 있다.
수컷의 구애
씨모어 섬의 푸른발 부비
에스빠뇰라 섬에서
플라타 섬
_-one_leg_raised.jpg)
다리를 올리는 모습
갈라파고스 제도의 얼가니새
푸른발얼가니새가 먹이를 찾아 다이빙하는 모습
Museum specimen
푸른발얼가니새(Blue-footed Booby, 학명: Sula nebouxii, Sula nebouxii excisa)는 가다랭이잡이목 가다랭이잡이과로 분류되는 조류의 한 종류이다.
_world2.png)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_42.JPG)
,_feeding_of_the_juvenile_at_Seymour_Norte_(9263).jpg)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_53.JPG)
_on_Santa_Cruz,_Gal%C3%A1pagos_Islands.JPG)
_on_Santa_Cruz,_Gal%C3%A1pagos_Islands.JPG)
,_feeding_of_the_juvenile_at_Seymour_Norte_(9263).jpg)
.jpg)
_-displaying.jpg)
_-one_leg_raised.jpg)
_world2.png)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_35.JPG)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_53.JPG)
,_Punta_Pitt,_isla_de_San_Crist%C3%B3bal,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-24,_DD_72.JPG)
,_Las_Bachas,_isla_Santa_Cruz,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-23,_DD_18.jpg)
,_Las_Bachas,_isla_Santa_Cruz,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-23,_DD_13.jpg)
,_Punta_Pitt,_isla_de_San_Crist%C3%B3bal,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-24,_DD_42.JPG)
,_Las_Bachas,_isla_Santa_Cruz,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-23,_DD_17.jpg)
_on_Santa_Cruz,_Gal%C3%A1pagos_Islands.JPG)
_-displaying.jpg)
_-one_leg_raised.jpg)
_on_Santa_Cruz,_Gal%C3%A1pagos_Islands.JPG)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_42.JPG)
,_Las_Bachas,_isla_Santa_Cruz,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-23,_DD_14.jpg)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_52.JPG)
_-one_leg_raised.jpg)
,_Punta_Pitt,_isla_de_San_Crist%C3%B3bal,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-24,_DD_72.JPG)
,_feeding_of_the_juvenile_at_Seymour_Norte_(9263).jpg)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_37.JPG)
_-one_leg_raised.jpg)
_-displaying.jpg)
_-one_leg_raised.jpg)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_53.JPG)
,_isla_Lobos,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-25,_DD_60.JPG)
_-displaying.jpg)
_-one_leg_raised.jpg)
_world2.png)
