Eudocimus albus (Linnaeus 1758)

Eudocimus albus ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae. Ye un ibis llargamente distribuyíu pel sur d'Estaos Xuníos y bona parte de la rexón Neotropical. Nun se reconocen subespecies.^[1][2]

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Eudocimus albus .

An Ibiz gwenn Amerika a zo ur spesad evned hirc'harek, Eudocimus albus an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra ar spesad e Florida, aodoù gevred SUA, Kreizamerika, Mor Karib da hanternoz Suamerika^[1].

Notennoù ha daveennoù

L'ibis blanc americà (Eudocimus albus) és una espècie d'ocell de la família dels tresquiornítids que viu entre la costa atlàntica dels Estats Units fins als tròpics americans.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ibis gwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ibisiaid gwynion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eudocimus albus; yr enw Saesneg arno yw White ibis. Mae'n perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. albus, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r ibis gwyn yn perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Ibis bílý (Eudocimus albus) je brodivý pták z čeledi ibisovitých.

Dorůstá 65 cm a v rozpětí křídel měří 95 cm. Je celý bílý s výjimkou černých konců křídel (viditelných pouze za letu) a dlouhého červeného zobáku, končetin a neopeřeného, červeně zbarveného obličeje. Obě pohlaví se přitom mezi sebou zbarvením nijak neliší, mladí ptáci jsou však od dospělců snadno odlišitelní díky svému hnědému zbarvení.

Vyskytuje se zejména v bažinatých mokřinách, místy se však stal i hojným obyvatelem městských parků. Živí se zejména rybami, obojživelníky a jinými vodními živočichy, také hmyzem a malými plazy. Na stromech nebo keřích buduje jednoduché ploché hnízdo z větví, do kterého samice následně klade 2-5 vajec. Je monogamní a koloniální a obvykle hnízdí ve smíšených skupinách s jinými druhy brodivých ptáků.

Chov v zoo

Ibis bílý byl v roce 2018 chován v 21 evropských zoo. Nejvíce je zastoupen v Německu, a to v pěti zoo. V rámci Česka je chován v Zoo Jihlava a Zoo Praha.^[2]

Chov v Zoo Praha

V Zoo Praha patřil v roce 2017 mezi osm chovaných druhů ibisů.^[3] První zvířata přišla v roce 1987. Odchov se prvně podařil roku 1996.^[2] V roce 2018 se narodila dvě mláďata v průběhu srpna.^[4]

Druh je chován v jihoamerické voliéře expozičního celku Ptačí mokřady.^[5]

Mladí ptáci jsou od dospělců snadno odlišitelní díky svému zbarvení

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku American White Ibis na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ ^{a b} www.Zootierliste.de. zootierliste.de [online]. [cit. 2018-11-18]. Dostupné online.
3. ↑ Ročenka Unie českých a slovenských zoologických zahrad 2017
4. ↑ Přírůstky. www.zoopraha.cz [online]. [cit. 2019-02-20]. Dostupné online.
5. ↑ VAIDL, Antonín. Ibisové. Trojský koník. 2011, čís. 2, s. 26–29.

Hvid Ibis (latin: Eudocimus albus) er en storkefugl, der lever ved kysterne i Caribien, Florida, Venezuela og Mellemamerika.

Noter

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Hvid ibis

Der Schneesichler (Eudocimus albus) ist eine amerikanische Vogelart aus der Familie der Ibisse und Löffler (Threskiornithidae) innerhalb der Ordnung Pelecaniformes.

Verbreitung

Der Schneesichler lebt im nördlichen Südamerika, in Mittelamerika, Mexiko und in den USA, entlang der Küste des Golfes von Mexiko, in Florida und an der Küste Georgias und South Carolinas. Bevorzugt hält er sich in Küstennähe, in Lagunen, Sümpfen und Mangroven auf.

Merkmale

Schneesichler haben ein weißes Gefieder, rote Beine und eine rote, nackte Gesichtshaut. Der Schnabel ist rot mit einer dunklen Spitze. Die äußersten, dunklen Flügelspitzen sind nur im Flug sichtbar. Jungvögel haben einen braunen Rücken und Flügeldecken. Der braune Hals und Kopf sind weiß gesprenkelt. Schneesichler werden 64 Zentimeter lang und erreichen eine Flügelspannweite von 94 Zentimetern.

Lebensweise

Schneesichler ernähren sich von Fischen, Krabben, Weichtieren und Insekten. Die Vögel brüten in großen Kolonien, zusammen mit anderen Wasservögeln auf Büschen und Bäumen. Das Gelege besteht aus zwei bis fünf Eiern. Schneesichler bilden Hybriden mit dem nahe verwandten Scharlachsichler (Eudocimus ruber).

Literatur

• National Geographic Society: Field Guide to the Birds of North America, Second Edition. National Geographic, ISBN 0-87044-692-4

Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

• Eudocimus albus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 31. Januar 2009.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Eudocimus albus in der Internet Bird Collection

The American white ibis (Eudocimus albus) is a species of bird in the ibis family, Threskiornithidae. It is found from Virginia via the Gulf Coast of the United States south through most of the coastal New World tropics.^[2] This particular ibis is a medium-sized bird with an overall white plumage, bright red-orange down-curved bill and long legs, and black wing tips that are usually only visible in flight. Males are larger and have longer bills than females. The breeding range runs along the Gulf and Atlantic Coast, and the coasts of Mexico and Central America. Outside the breeding period, the range extends further inland in North America and also includes the Caribbean. It is also found along the northwestern South American coastline in Colombia and Venezuela. Populations in central Venezuela overlap and interbreed with the scarlet ibis. The two have been classified by some authorities as a single species.

Their diet consists primarily of small aquatic prey, such as insects and small fishes. Crayfish are its preferred food in most regions, but it can adjust its diet according to the habitat and prey abundance. Its main foraging behavior is probing with its beak at the bottom of shallow water to feel for and capture its prey. It does not see the prey.

During the breeding season, the American white ibis gathers in huge colonies near water. Pairs are predominantly monogamous and both parents care for the young, although males tend to engage in extra-pair copulation with other females to increase their reproductive success. Males have also been found to pirate food from unmated females and juveniles during the breeding season.

Human pollution has affected the behavior of the American white ibis via an increase in the concentrations of methylmercury, which is released into the environment from untreated waste. Exposure to methylmercury alters the hormone levels of American white ibis, affecting their mating and nesting behavior and leading to lower reproduction rates.

Taxonomy

The American white ibis was one of the many bird species originally described by Carl Linnaeus in the 1758 10th edition of his Systema Naturae, where it was given the binomial name of Scolopax albus.^[3] The species name is the Latin adjective albus "white".^[4] Alternative common names that have been used include Spanish curlew and white curlew.^[5] English naturalist Mark Catesby mistook immature birds for a separate species, which he called the brown curlew.^[6] Local creole names in Louisiana include bec croche and petit flaman.^[7]

Johann Georg Wagler gave the species its current binomial name in 1832 when he erected the new genus Eudocimus, whose only other species is the scarlet ibis (E. ruber). There has long been debate on whether the two should be considered subspecies or closely related species,^[8] and the American Ornithologists' Union considers the two to be a superspecies as they are parapatric.^[9] The lack of observed hybrids was a large factor in the view that the species were separate.^[8]

However, in a field study published in 1987, researchers Cristina Ramo and Benjamin Busto found evidence of interbreeding in a population where the ranges of the scarlet and white ibises overlap along the coast and in the Llanos region of Colombia and Venezuela. They observed individuals of the two species mating and pairing, as well as hybrid ibises with pale orange plumage, or white plumage with occasional orange feathers; their proposal that these birds be classified as a single species,^[9] has been followed by least one field guide.^[5] Hybrid ibises have also been recorded in Florida, where the scarlet ibis has been introduced into wild populations of American white ibis. Birds of intermediate to red plumage have persisted for generations.^[8]

Ornithologists James Hancock and Jim Kushlan also consider the two to be a single species, with the differences in plumage, size, skin coloration and degree of bill darkening during breeding season forming the diagnostic characters. They have proposed the populations recontacted in northwestern South America after a period of separation, and that the color difference is likely due to the presence of an enzyme that allows uptake of pigment in the diet. They have questioned whether white-plumaged birds of South America are in fact part of the ruber rather than the albus taxon, and acknowledge that more investigation is needed to determine this.^[8]

Description

in Huntington Beach State Park, South Carolina, United States

E. a. ramobustorum off Boca Chica, Chiriquí, Panama

The white plumage and pink facial skin of adult American white ibises are distinctive.^[10] Adults have black wingtips that are usually only visible in flight.^[11] In non-breeding condition the long downcurved bill and long legs are bright red-orange.^[12] During the first ten days of the breeding season, the skin darkens to a deep pink on the bill and an almost purple-tinted red on the legs. It then fades to a paler pink, and the tip of the bill becomes blackish.^[13] It is difficult to determine the sex of an adult American white ibis from its external appearance, since the sexes have similar plumage.^[14] However, there is sexual dimorphism in size and proportion as males are significantly larger and heavier than females and have longer and stouter bills.^[15] This species is moderately large for an ibis but is relatively short legged, compact and bulky for a large wader. A study of the American white ibis in southern Florida yielded weight ranges of 872.9 to 1,261 g (1.924 to 2.780 lb) for males and 592.7 to 861.3 g (1.307 to 1.899 lb) for females, with average weights of 1,036.4 g (2.285 lb) for males and 764.5 g (1.685 lb) for females.^[15][16] The length of adult female and male birds ranges from 53 to 70 cm (21 to 28 in) with a 90 to 105 cm (35 to 41 in) wingspan.^[17][18] Among standard measurements, American white ibis measure 20.5–31 cm (8.1–12.2 in) along each wing, have a tail measurement of 9.3–12.2 cm (3.7–4.8 in), a tarsus of 6.75–11.3 cm (2.66–4.45 in) and a culmen of 11–16.9 cm (4.3–6.7 in).^[8]

The newly hatched American white ibis is covered with violet down feathers, deepening to dark brown or black on the head and wings. The chest is often bare and there can be a white tuft on the head. The irises are brown. The exposed skin is pinkish initially, apart from the tip of the bill which is dark gray, but turns gray within a few days of hatching.^[8] The bill is short and straight at birth and has an egg tooth which falls off between days five and nine,^[19] and develops three black rings from around day six, before turning gray by around six weeks of age. The gray to sandy gray brown juvenile plumage appears between weeks two and six, and face and bill become pink a few weeks later, while the legs remain gray. The irises have turned slate-gray by this stage.^[8] Once fledged, the juvenile American white ibis has largely brown plumage and only the rump, underwing and underparts are white.^[11] The legs become light orange. As it matures, white feathers begin appearing on the back and it undergoes a gradual molt to obtain the white adult plumage.^[11] This is mostly complete by the end of the second year, although some brown feathers persist on the head and neck until the end of the third year. Juvenile birds take around two years to reach adult size and weight.^[8]

Like other species of ibis, the American white ibis flies with neck and legs outstretched, often in long loose lines or V formations—a 1986 field study in North Carolina noted over 80% of adult ibis doing so, while juveniles rapidly took up the practice over the course of the summer. The resulting improvement in aerodynamics may lower energy expenditure.^[20] These lines fly in an undulating pattern as they alternately flap and glide. Soaring in a circular pattern is also seen.^[21] Heights of 500 to 1,000 m (1,600 to 3,300 ft) may be reached as birds glide over flights of 20 km (12 mi) or more. More commonly, birds fly between 60 and 100 m (200 and 330 ft) above the ground, gliding or flapping at a rate of around 3.3 wingbeats a second.^[22]

The main call of the American white ibis is a honking sound, transcribed as urnk, urnk,^[23] or hunk, hunk.^[8] The call is used in flight, courtship or when disturbed. Birds also utter a muted huu-huu-huu call while foraging, and make a squealing call in courtship. Young in the nest give a high-pitched zziu as a begging call.^[8]

Similar species

Immature American white and scarlet ibises are very difficult to tell apart, although scarlet ibises tend to have darker legs and bare skin around the face.^[24] An immature American white ibis could be mistaken for an immature glossy ibis, but the latter is wholly dark brown and lacks the white belly and rump. The adult is distinguishable from the wood stork, which is much larger and its wings have more black on them.^[21]

Distribution and habitat

An American white ibis at Riverside Park, Jacksonville, Florida

Adults in shallow water at Merritt Island National Wildlife Refuge near the Atlantic coast of Florida

The American white ibis is most common in Florida, where over 30,000 have been counted in a single breeding colony. It also occurs throughout the Caribbean, on both coasts of Mexico (from Baja California southwards) and Central America, and as far south as Colombia and Venezuela. The non-breeding range extends further inland, reaching north to Virginia, and west to eastern Texas.

Adult American white ibis on pavement outside of Orlando, Florida

The species is known to wander, and has been sighted, sometimes in small flocks, in states far out of its usual range.^[5][11]

In North America, breeding takes place along the Atlantic coast, from the Carolinas south to Florida and thence west along the Gulf Coast.^[2] Laguna Cuyutlán is an isolated and regionally important wetland in the state of Colima on México's west coast where a breeding colony has been recorded.^[25] American white ibises are not faithful to the sites where they breed,^[26] and large breeding colonies composed of ten thousand birds or more can congregate and disband in one or two breeding seasons.^[27] Breeding populations across its range have fluctuated greatly with wholesale movement between states.^[28]

Until the 1940s, the species bred only in large numbers in Florida, mostly within the Everglades.^[27] Drought conditions elsewhere in the United States led to more than 400,000 American white ibis breeding there in the 1930s.^[28] In the 1950s and 1960s, large colonies appeared in Alabama, Louisiana, and then North and South Carolina and the Gulf Coast of Florida, and finally Texas in the 1970s. Between the 1970s and early 1990s, breeding colonies declined and disappeared in South Carolina and Florida, and greatly increased in North Carolina^[28] and Louisiana.^[27] Colonies last between one and seventeen years, their longevity related to size and quality of nearby wetlands. The longest-lasting are associated with wetlands over 800 km² (310 sq mi) in size. Degradation of wetland or breeding sites are reasons for abandonment.^[27] The population of American white ibises in a colony at Pumpkinseed Island in Georgetown County, South Carolina, dropped from 10,000 to zero between 1989 and 1990 as Hurricane Hugo had inundated nearby freshwater foraging areas with salt water.^[29]

The American white ibis is found in a variety of habitats, although shallow coastal marshes, wetlands and mangrove swamps are preferred.^[30] It is also commonly found in muddy pools, on mudflats and even wet lawns. Populations that are away from the coast and shoreline, particularly in southern Florida, often reside in other forms of wetlands such as marshes, ponds and flooded fields.^[2][11] In summer, these move to more coastal and estuarine habitats as inland waterways become flooded with summer rains and the ibis find the water levels too deep to forage effectively.^[30]

Fossil record

Remains similar to the American white ibis have been found in Middle Pliocene deposits of the Bone Valley formation in central Florida, and Lower Pliocene deposits of the Yorktown Formation at Lee Creek in North Carolina.^[31] Two species, one living and one extinct, have been recovered from the Talara Tar Seeps in northern coastal Peru. Eudocimus peruvianus was described from a tarsometatarsus that differed slightly from E. albus, whose remains were also found there. Remains of neither species are common in the beds. The tar seeps have been dated at 13,900 years old. The American white ibis is still found in Peru.^[32]

Behavior

American white ibis in a neighborhood pond in Tampa Bay, Florida

American white Ibis birds in Dade City, Florida

American White Ibis Juveniles in Dade City, Florida

A field study late in the Florida nesting season revealed that on an average day, adult American white ibis spent 10.25 hours looking for food, 0.75 hours flying, 13 hours resting, roosting, and attending to their nests.^[33] Much of the time roosting is spent preening, biting and working their feathers with their long bills, as well as rubbing the oil glands on the sides of their heads on back plumage. American white ibis generally only preen themselves, not engaging in allopreening unless part of courtship behavior. Bathing often takes place before preening; ibis squat in water 5–20 cm (2.0–7.9 in) deep and flick water over themselves with each wing in succession. Hundreds of birds may bathe together around the time of courtship.^[22]

The American white ibis is territorial, defending the nesting and display sites against intruders. Agonistic or threat displays include lunging forward with the bill in a horizontal posture, and standing upright and snapping the bill opposite another bird engaging in the same display. Birds also lunge and bite, often holding onto an opponent's head or wings.^[22]

Breeding and lifespan

Birds roosting in a tree near St. Johns River, Florida

The American white ibis pairs up in spring and breeds in huge colonies, often with other waterbird species. Nesting begins as soon as suitable foraging and nesting habitat is available. The female selects the site, usually in the branches of a tree or shrub, which is often over water, and builds the nest, and males assist by bringing nest material.^[12] Anywhere from one to five eggs are typically laid, with two or three being the most common. The eggs are matte pale blue-green in color with brown splotches, measure 5.8 cm × 3.9 cm (2.3 in × 1.5 in), and weigh on average 50.8 g (1.79 oz).^[5] Clutch sizes are usually lower in coastal colonies as compared to inland colonies, although there are no statistically significant differences in the fledging rate of both colonies.^[33] Throughout the mating and incubation period, the male undergoes a period of starvation to stay close to the nest and aggressively defend his nest and mate from both predators and other ibises in preference to foraging for food.^[34] In the 2006 breeding season, a non-breeding adult female was observed to be tending to multiple nests that belonged to other American white ibises—the first time the behavior has been documented for this species.^[35]

Although the American white ibis is predominantly monogamous and both sexes provide parental care to their young, the male often flies off to engage in extra-pair copulation with other nesting females after mating with its primary female partner. These extra-pair copulations are usually done after the within-pair copulations,^[36] and make up about 45% of all total matings, although only about 15% of all extra-pair copulations are successful.^[36] By not restricting the number of females it copulates with, the male is able to increase its reproductive success considerably. Although females are receptive towards extra-pair copulations, male mate-guarding greatly reduces the rate of successful female involvement in attempted extra-pair copulations by other males.^[34]

Juvenile in Everglades National Park. Some of its brown feathers have molted and have been replaced with white feathers.

The breeding success of the American white ibis is sensitive to the hydrological conditions of the ecosystem such as rainfall and water levels. Low and decreasing water levels predict good prey accessibility. Water level reversals, where levels rise in the breeding season, disperse prey and impact on foraging success. Nest numbers and average clutch sizes are smaller in periods of reduced prey availability.^[37] The success rate of parents raising one or more young to 20 days of age ranges widely from 5 to 70% of nests, and varies greatly between nearby colonies.^[28] American white ibis parents have been known to supplement their chicks' diet with items such as cockroaches and rotting food from human garbage in poorer years, when fish and crayfish are more scarce.^[38] Studies have also shown that years with higher nesting numbers had significantly faster spring drying rates of water bodies than years with low nesting numbers. This is because faster drying rates means that there are fewer fish and increased available area where crayfish can be hunted.^[39] This highlights the fact that American white ibises do not use probability of nesting failure as a key factor in determining nesting sites but instead, rely on other criteria such as prey availability and nest-site predation rates.^[40] The draining of wetlands in south Florida has also impacted on species that forage in shallow water such as the American white ibis, and its increase in numbers is a key indicator of restoration of habitat within the Everglades.^[41]

The main cause of nest failure among the species is due to nest abandonment,^[39] the leading cause of which is inundation from extremely high tides. Parents abandoned 61% of all nesting starts either during or immediately after extremely high tides. The eggs float out of the flooded nests, or get washed out into the sea by wave action. Incubating parents usually abandon the nest when the water or tidal levels reaches 3 to 8 cm (1.2 to 3.1 in) above the bottom of the nest cup. Nevertheless, there have been instances where the parents have been observed to transport their eggs to another nest in an attempt to salvage some eggs. However, despite the fact that some nesting sites face high chance of tidal damage every breeding season, American white ibises still continue to nest in these areas because of other favorable conditions such as abundant nearby food sources and low egg predation rates.^[40]

Juvenile in Florida

The eggs hatch after about three weeks and the young are attended by both parents. Males are present around the nest for most of the day, and females most of the night. The parents exchange nest duties in the morning and in the evening. Most of the feeding of the chicks occurs during the period where they swap nesting duties. Little feeding is done in the period of the day that is between the two duty swaps and no feeding is done between midnight and 6 a.m.^[42] Chick mortality is highest in the first twenty days post hatching, with anywhere from 37 to 83% of hatchlings surviving to three weeks of age in the Everglades.^[28] During periods of food limitations and starvation events, the American white ibis tends to exhibit sex-dependent pre-fledgling mortality.^[43] For many bird species that have sexually dimorphic nestlings, mortality rates are higher for larger-sized male nestlings as a result of the parents' inability to meet its greater nutritional needs.^[44] However, in the case of the American white ibis, the male nestlings actually have a lower mortality rate as compared to the females despite being on average 15% greater in mass as compared to its female counterparts.^[43] Although current research has yet to discover the underlying factors to why the males tend to have better survival rates under such conditions, it is suspected that the parents tend to feed the larger male nestlings first because they are either perceived by the parents to have a higher chance of survival, or, being generally larger, the male nestlings simply out-compete the small females for food.^[44]

Bird predators may seize anywhere from 7% to 75% of the progeny in a breeding colony.^[22] The fish crow (Corvus ossifragus) is common raider of American white ibis nests, accounting for up to 44% of egg loss in a field study at Battery Island, North Carolina.^[45] Other predators of eggs and young include the boat-tailed grackle (Quiscalus major), black-crowned night heron (Nycticorax nycticorax), gulls, and possibly vultures, as well as the common opossum (Didelphis marsupialis), raccoon (Procyon lotor), and rat snakes (Elaphe species).^[22] Egg predation rates of the American white ibis decline with nest age owing to increased nest attentiveness by the parents, especially during the last week of incubation. High nest densities and reduced synchrony increase egg predation rates because of the increased opportunities afforded by the longer incubation times, as well as the greater availability of nests available for predation.^[45]

The American white ibis begins breeding in its third summer, although birds in captivity may breed as young as nine or ten months of age.^[28] The oldest member of the species recorded in captivity was over 20 years of age, and a wild bird has been picked up 16 years and 4 months after being banded.^[5]

Diet

Adult eating a fish

The American white ibis prefers to eat crayfish and other crustaceans, but also takes aquatic insects and small fish.^[12][46] Outside the nesting season, the diet is highly variable, as abundance and types of prey depend on both the region and the habitat. In the Llanos, located in Colombia and Venezuela, the most frequent prey are insects, such as fly larvae and beetles. Generally in North America the main prey are crustaceans, mostly crayfish.^[47] In the Everglades and cypress swamps, the diet is primarily made up of crayfish, while those that feed in willow ponds eat predominantly fish. American white ibises that feed in mangrove swamps focus on crabs.^[30] The tactile nature of the ibis's probing for food in mud means that it catches prey that are too slow to evade the ibis once located by its bill. In the Everglades, this means that crayfish make up a large part of the diet, but a more diverse array of invertebrates are taken in coastal areas.^[48] Although crayfish are sought by foraging ibises, prey switching to fish does occur if fish are found in great abundance. It is unclear whether the fish are more easily caught if overcrowded, or whether sheer numbers of fish mean that ibises are catching them instead of crayfish—normally, fish are more agile than crayfish and hence elude the ibis's bill more easily. Fish are a more energy-rich source of food for the American white ibis.^[30] In the breeding season, American white ibises in a colony at Pumpkinseed Island travelled further to forage in freshwater wetlands and catch crayfish, than nearby saltwater areas where fiddler crabs predominated, indicating their benefit was worth the extra energy expended in fetching them for their young.^[49] This travel results in the wholesale transport of nutrients across the landscape by the colony; in a successful breeding year the colony at Pumpkinseed Island was estimated to have contributed a third as much phosphorus to the neighboring estuary as other environmental processes.^[50]

The American white ibis is found in mixed-species foraging flocks with the glossy ibis (Plegadis falcinellus) in flooded fields, and the two species select different food items with little overlap; the former foraging for crabs and aquatic insects and the latter feeding mainly on grain.^[5] The wood stork is also found in the same habitat in Florida, but hunts larger prey and a higher percentage of fish, so there is little overlap.^[48] In the Llanos, where American white ibis coexist with the scarlet ibis, their diets differ, the former consuming more bugs, fish and crustaceans, while the latter eat a much higher proportion of beetles.^[47] The willet (Tringa semipalmata) has been observed trailing American white ibis and catching prey disturbed by them, and even kleptoparasitizing (stealing) from them, in J. N. "Ding" Darling National Wildlife Refuge on Sanibel Island in Florida.^[51] An isolated event of intraspecific predation in juvenile American white ibis has been observed, where a juvenile attacked and consumed a chick from another nest.^[52]

Foraging

During the summer, the American white ibis roams along the coast of tidal flats and mangrove swamps as the inland marshes are usually flooded. However, as the water level recedes in the fall, populations at the coast shift their foraging area inland, to inland marshes and swamplands.^[30] It has become more common in urban landscapes in Florida since the late 1990s,^[53] and is one of a number of wetland-dependent bird species which forages in man-made ponds on golf courses in the southwest of the state.^[54]

The American white ibis is a tactile, nonvisual forager, which limits its ability to choose from a wide variety of prey.^[55] For the most part, the American white ibis forages for food by tactile probing. It wades slowly through shallow water and sticks its long, downcurved bill into the substrate of the water body with its bill held at around 1 to 2 cm (0.39 to 0.79 in) agape at the tip, and sweeps its long bill back and forth across the bottom to pick out suitable food items.^[2] Birds may also probe when standing still. Groping with a wide open bill is a technique used by ibis in deeper water when alone, as is head swinging, in which the ibis swings its wide open bill widely in open water. Others copy this type of foraging if they see one ibis doing it. On land, the American white ibis locates prey by sight and pecks, and does not have to insert its bill into the substrate.^[55] The American white ibis seeks small prey when other birds are around, as it needs time to break up larger food items into smaller pieces to eat, and other predators such as herons and egrets often take the opportunity to rob the ibis of its catch.^[30][56] Along with the scarlet ibis, the species coexists with another five species of ibis in the Llanos in Venezuela. American white ibis males are aggressive to and take prey items from smaller ibises, but the smaller females are more often the victims of this behavior.^[57]

Adults foraging for food in a front garden in Florida

Juveniles have lower foraging efficiency compared to adults and in most feeding flocks, the juveniles are usually outnumbered by the adults. They usually tend to stay close to one another and forage for food together at the peripheral region of the group.^[58] During the breeding season, adult male ibises have been recorded raiding other parent ibises who are feeding their young in the colony. The raiders force their bill down the throat of the victim—either the parent about to disgorge their food or recently fed young—and extract the ball of food.^[59] This behavior allows the otherwise starving adult males to obtain food without having to spend long periods of time away from the nest, and prevent its female mate copulating with another male ibis, which would reduce its own reproductive success. Females and juveniles almost never try to drive off the larger and more aggressive pirating males, but instead try to avoid or move away from them.^[59] This pirating behavior is less common between two male ibises as the males will actively fight off the pirate.^[59] The explanation of the species' sexual dimorphism of body size is unclear, because no differences between the sexes in feeding success rates or the foraging behavior have been observed and, as males are larger, they need more food than females.^[60]

Parasites and mortality

Causes of death of adult ibis are not well known. Alligators could feasibly prey on nesting ibises but there has been little research in the area.^[28] A flock of fifty adult American white ibis were killed in a fire in the Everglades. The corpses were found in a dense swathe of cattail (Typha angustifolia), which suggested they had taken shelter there. It is unclear why they had not been able to fly away from the fire, but one hypothesis was that they had been foraging for insects disturbed by the fire.^[61]

A total of 51 species of parasitic worm have been recovered from the American white ibis, predominantly from the gastrointestinal system and particularly the small intestine. These include Cestoda (tapeworms), Acanthocephala (thorny headed worms), Nematoda (roundworms), Digenea and Spirurida. Several roundworm and spirurid species have been found in the lining of the gizzard.^[62] Nematodes are more prevalent in American white ibis from freshwater habitats, and cestodes more frequent in those from saltwater areas. One nematode found in adult birds, Skrjabinoclavia thapari, is borne in the fiddler crab as an intermediate host, while the thorny headed worm species Southwellina dimorpha is carried in crayfish and infests both adult and juvenile ibis.^[28]

Parasitic protozoa of the genus Sarcocystis have been recovered from the smooth muscles of adult American white ibis,^[63] and another species, Haemoproteus plataleae, has been recovered from the blood of adults and nestlings, and can hence be transmitted before the young leave the nest.^[64][65] The larvae of two species of mite of the family Hypoderidae, Phalacrodectes whartoni and Neoattialges eudocimae, have been recovered from under the skin.^[66] Two species of the louse suborder Mallophaga, Plegadiphilus eudocimus and Ardeicola robusta, also parasitise the bird.^[64]

Status

The American white ibis is classed as being of least concern on the IUCN Red List.^[1] The population consists of 150,000 mature adults, and is stable, although some populations have unknown trends. A partial survey of under 50% of the North American population published in 2007 found an almost six-fold increase in the last four decades. The estimated breeding range is huge, at 1,200,000 km² (460,000 sq mi).^[67] Fluctuating breeding populations and high mobility of colonies make estimating the population difficult. Attempted censuses of breeding colonies across Texas, Louisiana, Florida, and the Carolinas yielded a count of 166,000 breeding birds in 2001, and 209,000 in 2004.^[28] The conservation status has been listed in two states—it is a Species of Special Concern in Florida, and a species of Moderate Conservation Concern in Alabama. The preservation of colony sites and freshwater foraging areas is important to maintaining populations; however, the highly mobile nature of breeding colonies makes this challenging.^[28]

Human impact

John James Audubon reported that the American white ibis was hunted and sold in Louisiana, and mainly eaten by American Indians. It had orange flesh and a strong fishy taste.^[7] Elsewhere, the flesh has been described as appealing on account of the crayfish diet, and both members of the genus Eudocimus have been hunted, which has been responsible for decline, across their range.^[8] Crawfish farmers in Louisiana have also shot them for foraging in crawfish ponds. Overall, the impact of hunting is not thought to be major.^[28]

The pollutant methylmercury is a globally distributed neurotoxin and an endocrine system disruptor. In the Everglades ecosystem, human pollution has led to increased concentrations of methylmercury, which have impacted the behaviors of the American white ibis.^[68] Hormone levels in males are affected, leading to a decrease in the rates of key courtship behavior, and fewer approaches by females during the mating season.^[69] In addition, methylmercury also increased male-male pairing behaviors by 55%. Both the chemically induced "homosexual" behavior and the diminished ability to attract females by males have reduced reproduction rates in affected populations.^[69] Exposure of American white ibises to methylmercury causes reduced foraging efficiency^[70] and it also makes them more likely to abandon nests owing to the disruptive effect of the pollutant on the bird's hormone systems, which in turn affects parental care behavior.^[68] Tests on captive birds have not shown a decreased survival of American white ibis exposed to methylmercury.^[71]

In culture

Native American folklore held that the bird was the last to seek shelter before a hurricane, and the first to emerge afterwards. The bird was thus a symbol for danger and optimism.^[72] For this reason, the University of Miami adopted the American white ibis as its official athletics mascot in 1926,^[73] and the yearbook was known as The Ibis from that year.^[72] The mascot was initially known as Ibis before adopting the name Sebastian in 1957. It was named after San Sebastian Hall, a residence hall on campus, which sponsored an Ibis entry in the college's homecoming celebration.^[74]

References

La Amerika blanka ibiso (Eudocimus albus) estas specio de birdoj de la grupo de ibisoj en la familio de Treskiornitedoj. Necesas tiom longa komuna nomo kaj atento por eviti konfuzon, ĉar estas ankaŭ la Afrika blanka ibiso (Threskiornis aethiopicus) kaj la Aŭstralia blanka ibiso (Threskiornis molucca) iom similaj, sed eĉ de alia genro. Oni ne konas subspeciojn.^[1][2]

Teritorioj de la Amerika blanka ibiso (helblue), Skarlata ibiso (oranĝe), ambaŭ (okre)

Ĝi troviĝas el la usonaj subŝtatoj de Mezatlantiko kaj la Golfa Marbordo suden tra plej el la Novmondaj Tropikoj. Tiu ibiso estas mezgranda birdo kun ĝenerale blanka plumaro, brile ruĝecoranĝa subenkurba beko kaj longaj kruroj, kaj nigraj flugilpintoj kiuj estas kutime videblaj nur dumfluge. Maskloj estas pli grandaj kaj havas pli longajn bekojn ol inoj. La reprodukta teritorio etendas laŭlonge de la Golfo kaj de la Atlantika Marbordo, kaj la marbordoj de Meksiko kaj Centrameriko. For de la reprodukta sezono, la teritorioj etendas pli interne en Nordameriko kaj inkludas ankaŭ Karibion. Ĝi troviĝas ankaŭ laŭlonge de la marbordo de nordokcidenta Sudameriko en Kolombio kaj Venezuelo. Populacioj de centra Venezuelo koincidas kaj interreproduktiĝas kun la Skarlata ibiso. Ambaŭ estis klasitaj de kelkaj fakuloj kiel ununura specio.

La dieto konsistas ĉefe el malgrandaj akvaj predoj kiaj insektoj kaj malgrandaj fiŝoj. kankroj estas ties preferata manĝo en plej regionoj; tamen, ĝi povas alĝustigi sian dieton laŭ la habitato kaj predabundo. Ĝi estas manĝanto per tuŝo kaj ne pervida, kies ĉefa manĝokutimo estas tuŝoserĉo per sia beko ĉe la fundo de neprofunda akvo ĝis senti kaj kapti sian predon.

Dum la reprodukta sezono, la Amerika blanka ibiso ariĝas en grandaj kolonioj ĉe akvo. Paroj estas ĉefe monogamaj kaj ambaŭ gepatroj zorgas la idaron, kvankam maskloj tendencas engaĝiĝi en eksterpara kopulacio kun aliaj inoj por pligrandigi sian reproduktan sukceson. Maskloj dediĉas sin ankaŭ al ŝtelado de manĝo el nepariĝintaj inoj kaj junuloj dum la reprodukta sezono.

Homa poluado ŝanĝis la kutimaron de la Amerika blanka ibiso pro pliiĝo en la koncentroj de metilhidrargo, kiu estas liberigita en la medio el netraktita rubo. Ekspono al metilhidrargo ŝanĝas la hormonniveloj de la Amerika blanka ibiso, ŝanĝante ties pariĝadon kaj nestumadon kaj produktante pli malaltajn reproduktajn indicojn.

Taksonomio

Junuloj en Florido

La Amerika blanka ibiso estis unu el multaj birdospecioj origine priskribitaj de Carl Linnaeus en sia verko de 1758 nome Systema Naturae (10a eldono), kie ĝi ricevis la dunoman nomon de Scolopax albus.^[3] La specinomo estas la latina adjekto albus por "blanka".^[4] Oni uzis alternativajn komunajn nomojn kiaj Hispana numenio aŭ Blanka numenio.^[5] Angla naturalisto Mark Catesby misprenis nematurulojn kiel separata specio, kiun li nomis Bruna numenio.^[6] En loka franckreola lingvo de Luiziano estas komunaj nomoj bec croche kaj petit flaman (malgranda flamengo).^[7]

Johann Georg Wagler donis al tiu specio sian nunan dunoman nomon en 1832 kiam li starigis la novan genron Eudocimus, kies ununura alia specio estas la Skarlata ibiso (E. ruber). Estis longa debato ĉu ambaŭ estu konsiderataj subspecioj aŭ tre proksime rilataj specioj,^[8] kaj la American Ornithologists' Union konsideras ambaŭ kiel superspecio ĉar ili estas parapatriaj.^[9] Manko de observataj hibridoj estis grava faktoro por la vidpunkto ke tiu specio estas separata.^[8]

Tamen en kampostudo publikita en 1987, fakuloj Cristina Ramo kaj Benjamin Busto trovis pruvojn de interreproduktado en populacio kie koincidas la teritorioj de la Skarlata kaj la Blanka ibisoj laŭlonge de la marbordo kaj en Llanos en Kolombio kaj Venezuelo. Ili observis individuojn de ambaŭ specioj pariĝantaj kaj kopulaciiĝantaj, same kiel hibridaj ibisoj kun paloranĝeca plumaro, aŭ blanka plumaro kun eventualaj oranĝecaj plumoj, kaj oni proponis, ke tiuj birdoj estu klasataj kiel ununura specio.^[9] Oni scias, ke okazis hibridado ofte en kaptiveco.^[10]

Tiu vidpunkto estis sekvata de almenaŭ unu kampogvidilo.^[5] Hibridaj ibisoj estis registritaj ankaŭ en Florido, kie la Skarlata ibiso estis enmetita en naturaj populacioj de Amerika blanka ibiso. Birdoj de intermeza al ruĝa plumaro restis dum generacioj.^[8]

Ankaŭ ornitologoj James Hancock kaj Jim Kushlan konsideras ambaŭ kiel unusola specio, kun diferencoj en plumaro, grando, kaŭtokoloro kaj grado de bekmalheliĝo dum la reprodukta sezono formante diagnozajn karakterojn. Ili proponis, ke la populacioj rekontaktis en nordokcidenta Sudameriko post periodo de separado, kaj ke la kolordiferenco estas verŝajne rilata al la esto de enzimo kiu permesas produkton de pigmento el la dieto. Ili levis la demandon ĉu blankaplumaraj birdoj de Sudameriko estas fakte parto de la taksono ruber pli ol de albus, kaj la konscion ke plia pliserĉado necesas por determini tion.^[8]

Aspekto

Plenkreskulo fluganta ĉe Parko Strando Huntington, Suda Karolino, Usono.

La blanka plumaro kaj rozkolora vizaĝa haŭto de plenkreskulo de Amerika blanka ibiso estas distingaj.^[11] Plenkreskuloj havas nigrajn flugilpintojn kiuj estas videblaj kutime nur dumfluge.^[12] En nereproduktaj kondiĉoj la longa subenkurba beko kaj longaj kruroj estas brile ruĝoranĝecaj.^[13] Dum la unuaj dek tagoj de la reprodukta sezono, la haŭto malheliĝas al tre rozkolora en la beko kaj al preskaŭ purpurnuance ruĝa en la kruroj. Ĝi poste svagiĝas al pli pale rozkolora, kaj la bekopinto iĝas nigreca.^[14] Malfacilas determini la sekson de plenkreskulo de Amerika blanka ibiso el ties ekstera aspekto, ĉar ambaŭ seksoj havas similajn plumarojn.^[15] Tamen estas seksa dimorfismo laŭ grando kaj proporcio ĉar maskloj estas sufiĉe pli grandaj kaj pli fortikaj ol inoj kaj havas pli longajn kaj pli fortikajn bekojn.^[16] Studo de la Amerika blanka ibiso en suda Florido havigis pezogamojn de 872.9 al 1261 g ĉe maskloj kaj de 592.7 al 861.3 g ĉe inoj, kun averaĝaj pezoj de 1036.4 g ĉe maskloj kaj de 764.5 g ĉe inoj.^[16][17] La longo de plenkreskuloj kaj maskloj kaj inoj gamas el 53 al 70 cm kun enverguro de 90 al 105 cm.^[18][19] Inter standardaj mezuroj, la Amerika blanka ibiso havas 20.5-31 cm longajn flugilojn, voston de 9.3-12.2 cm, tarson de 6.75-11.3 cm kaj supran bekobordon de 11-16.9 cm.^[20]

La ĵus eloviĝinta Amerika blanka ibiso estas kovrata de griza lanugo, kiu malheliĝas al malhelbruna aŭ nigra en la kapo kaj flugiloj. La brusto estas ofte nuda kaj povas esti blanka tufo en la kapo. La irisoj estas brunaj. La eksponata haŭto estas rozkoloreca dekomence, krom la bekopinto kiu estas malhelgriza, sed iĝas griza kelkajn tagojn post eloviĝo.^[8] La beko estas mallonga kaj rekta je la eloviĝo kaj havas ovodenton kiu forfalas inter la tagoj 5a kaj 9a,^[21] kaj disvolvigas tri nigrajn ringojn el ĉirkaŭ la sesa tago, antaŭ iĝi griza je ĉirkaŭ ses semajnoj de aĝo. La griza al sablokolora grizbruna junula plumaro aperas inter la dua kaj sesa semajnoj, kaj vizaĝo kaj beko iĝas rozkoloraj post kelkaj semajnoj, dum la kruroj restas grizaj. La irisoj iĝas ardezgriza je tiu epoko.^[8] Post elnestiĝo la junuloj de Amerika blanka ibiso havas tre brunan plumaron kaj nur la pugo, kaj subflugiloj kaj subaj partoj estas blankaj.^[12] La kruroj iĝas heloranĝaj. Kiam ĝi maturiĝas, ekaperas blankaj plumoj en la dorso kaj sekvas laŭgrada mudo ĝis akiri la blankan plumaron de plenkreskulo.^[12] Tio finas ĉefe fine de la dua jaro, kvankam kelkaj brunaj plumoj restas en la kapo kaj la kolo ĝis la fino de la tria jaro. Junaj birdoj bezonas ĉirkaŭ du jarojn por atingi la grandon kaj pezon de plenkreskulo.^[8]

Ĉe tiu ibiso de bestoĝardeno de Florido, oni vidas klare la ruĝegan vizaĝon de reprodukta plenkreskulo.

Kiel ĉe aliaj specioj de ibisoj, la Amerika blanka ibiso flugas havante kolon kaj krurojn etende, ofte en longaj izolaj linioj aŭ 'V' formado — kampostudo de 1986 fare en Norda Karolino notis ke ĉirkaŭ 80% de plenkreskuloj de ibisoj faras tion, dum junuloj rapide lernas tiun praktikon dum la somero. La rezulta plibonigo en aerodinamiko povas malaltigi la elspezon de energio.^[22] Tiuj linioj flugas laŭ ondeca modelo ĉar ili alterne flugilfrapas kaj glitas. Oni vidas ankaŭ ŝvebadon laŭ cirkla modelo.^[23] Altoj de 500 al 1000 m povas esti atingataj kiam la birdoj glitas dum flugoj de 20 km aŭ plie. Plej komune, birdoj flugas inter 60 kaj 100 m supergrunde, glitante aŭ flugilfrapante je indico de ĉirkaŭ 3.3 flugilfrapoj ĉiun sekundon.^[24]

Ili povas atingi rapidon de 40 km/h^[25].

La ĉefa alvoko de la Amerika blanka ibiso estas hupeca sono, transkribita kiel arnk, arnk,^[26] aŭ hank, hank.^[8] La alvoko estas uzata en flugo, pariĝado aŭ ĝenado. Birdoj elsendas ankaŭ mutecan alvokon huu-huu-huu dummanĝe, kaj faras kriĉan alvokon dum seksa allogado. Junuloj enneste elsendas altatonan zziu kiel petalvoko.^[8]

Similaj specioj

Nematuruloj de Amerika blanka ibiso kaj de Skarlata ibiso estas tre malfacile distingeblaj, kvankam Skarlataj ibisoj tendencas havi pli malhelajn krurojn kaj nudan haŭtaĵon ĉirkaŭ vizaĝo.^[27] Nematurulo de Amerika blanka ibiso povas esti misidentigita kiel nematura Bruna ibiso, sed tiu lasta estas tute malhelbruna kaj ne havas la blankajn ventron kaj pugon. La plenkreskulo estas nedistingebla el la Amerika cikonio, kiu estas multe pli granda kaj ties flugiloj havas pli da nigra koloro.^[23]

Distribuado kaj habitato

Plenkreskuloj en neprofunda akvo ĉe Nacia Naturrezervejo Insulo Merritt ĉe la atlantika marbordo de Florido

La Amerika blanka ibiso estas plej komuna en Florido, kie oni ĉirkaŭkalkulis 30,000 individuojn en unusola reprodukta kolonio. Ĝi loĝas ankaŭ tra Karibio, en ambaŭ marbordoj de Meksiko (el Baja California suden) kaj Centrameriko, kaj tiom suden kiom ĝis Kolombio kaj Venezuelo, sed ankaŭ ĉe Peruo, Brazilo, Gujanoj, Karibio (Bahamoj, Jamaiko, Kubo). La nereprodukta teritorio etendas pli interne, atingante norden ĝis Virginio, kaj okcidenten ĝis orienta Teksaso.

Oni scias, ke tiu specio vagadas, kaj estis vidata, foje en malgrandaj aroj, en subŝtatoj tre for de ties kutimaj teritorioj.^[5][12]

En Nordameriko, reproduktado okazas laŭlonge de la atlantika marbordo, el Karolinoj suden al Florido kaj de tie okcidenten laŭlonge de la Golfa Marbordo.^[26] Laguna Cuyutlán estas izolata kaj regione grava humidejo de la subŝtato de Colima en la okcidenta marbordo de Meksiko kie oni registris reproduktan kolonion.^[28] La Amerikaj blankaj ibisoj ne estas fidelaj al la lokoj kie ili reproduktiĝas,^[29] kaj tiele grandaj reproduktaj kolonioj komponitaj de dekmil birdoj aŭ pliaj povas ariĝi kaj disiĝi en unu aŭ du reproduktaj sezonoj.^[30] La reproduktaj populacioj en siaj teritorioj ege fluktuis per amasaj movoj inter subŝtatoj.^[31] Ĝis la 1940-aj jaroj, la specio reproduktiĝis en grandaj nombroj nur en Florido, ĉefe ĉe Evergladoj.^[30] Seka kondiĉaro plie ie en Usono kondukis al la reproduktado de ĉirkaŭ 400,000 Amerikaj blankaj ibisoj en la 1930-aj jaroj.^[31] En la 1950-aj jaroj kaj en la 1960-aj jaroj, aperis grandaj kolonioj en Alabamo, Luiziano, kaj poste en Norda kaj Suda Karolino kaj la Golfa Marbordo de Florido, kaj fine en Teksaso en la 1970-aj jaroj. Poste, inter la 1970-aj jaroj kaj komenco de la 1990-aj jaroj, la reproduktaj kolonioj malpliiĝis kaj malaperis en Suda Karolino kaj Florido, kaj ege pliiĝis en Luiziano,^[30] kaj Norda Karolino.^[31] Kolonioj daŭras inter unu kaj deksep jaroj, kaj ties longdaŭro rilatas al la grando kaj kvalito de najbaraj humidejoj. La plej londaŭra estas asocia kun humidejoj super 800 km² grandaj. Degradado de humidejoj aŭ reproduktaj lokoj estas tialoj por abandono.^[30] La populacio de la Amerikaj blankaj ibisoj en kolonio de la insulo Pumpkinseed en Kantono Georgetown (Suda Karolino) falis el 10,000 al nulo inter 1989 kaj 1990 ĉar la uragano Hugo estis inundanta najbarajn nesalakvajn manĝareojn el salta akvo.^[32]

Plenkreskulo de Amerika blanka ibiso sur pavimo for de Orlando, Florido.

La Amerika blanka ibiso troviĝas en vario de habitatoj, kvankam oni preferas marbordajn marĉojn, humidejojn kaj manglejojn.^[33] Ĝi troviĝas komune ankaŭ en kotecaj flakoj, en kotejoj kaj eĉ en humidaj gazonejoj. Populacioj kiuj estas for el marbordoj, ĉefe en suda Florido, ofte loĝas en aliaj tipoj de humidejoj kiaj marĉoj, flakoj kaj inunditaj kampoj.^[26][12] Somere, tiuj moviĝas al pli marbordaj kaj estuarecaj habitatoj kiam internaj kanaletoj inundiĝas pro somera pluvo kaj la ibisoj trovas la akvonivelojn tro profundaj por manĝi efike.^[33]

Fosiliaj registroj

Oni trovis restaĵojn similajn al la Amerika blanka ibiso en kuŝejoj de meza Plioceno de Valo Osto de centra Florido, kaj en kuŝejoj de malsupra Plioceno en la komplekso Yorktown de Lee Creek en Norda Karolino.^[34] Du specioj, unu vivanta kaj unu formortinta, estis malkovrata el Talara Tar en norda marborda Peruo. Eudocimus peruvianus estis priskribita el tarsometatarso kiu diferas iome el E. albus, kies restoj troviĝis ankaŭ tie. Restoj de neniu alia specio estas komunaj en tiuj kuŝejoj, dataj el antaŭ 13,900 jaroj. La Amerika blanka ibiso troviĝis ankaŭ en Peruo.^[35]

Kutimaro

Amerika blanka ibiso ĉe Tampa Golfo, Florido

Kampostudo de fino de la reprodukta sezono de Florido pruvis, ke averaĝe tage, plenkreskulo de Amerika blanka ibiso pasas 10.25 horojn manĝoserĉe, 0.75 horojn fluge, 13 horojn ripoze kaj atente sian neston.^[36] Multe de la ripoztempo estas dediĉata al plumaranĝado, aranĝante siajn plumojn per siaj longaj bekoj, same kiel per frotado de la oleglandoj en la kapoflankoj. La Amerika blanka ibiso ĝenerale plumaranĝadas nur sin, ne engaĝiĝas en socia aranĝado se ne estas parto de sekspariĝa kutimaro. Banado ofte okazas antaŭ aranĝado; ibisoj plaŭdobanas en akvo 5–20 cm profunda kaj ĵetas akvon super sin per ĉiu flugilo. Centoj de birdoj povas baniĝi kune ĉirkaŭ la epoko de pariĝado.^[24]

La Amerika blanka ibiso estas teritoriemaj, defende nestojn kaj montrolokojn kontraŭ entruduloj. Agoniaj aŭ minacaj memmontroj inkludas atakoj per beko en horizontala sinteno, kaj rekta starigo kun subita fermo de beko kontraŭ alia birdo engaĝinta en sama memmontro. Birdoj atakas kaj bekofrapas, ofte kaptante malamikajn kapojn aŭ flugilojn.^[24]

Reproduktado kaj vivodaŭro

Birdoj ripoze en arbo ĉe rivero Sankta Johano, Florido

La Amerika blanka ibiso pariĝas en printempo kaj reproduktiĝas en grandaj kolonioj, ofte kun aliaj akvobirdaj specioj. Nestumado komencas tuj kiam disponeblas taŭga manĝo- kaj nesto-habitato. La ino selektas la lokon, kutime inter la branĉoj de arbo aŭ arbusto, kiu estas ofte super akvo, kaj konstruas la neston, kaj maskloj helpas per alporto de nestomaterialo.^[13] Ŝi demetas tipe 1 al 5 ovojn, sed plej ofte 2 aŭ 3. Ili estas senbrile helbluecverdaj kun brunaj makuletoj kaj estas 5.8 x 3.9 cm kaj pezas averaĝe 50.8 g.^[5] La ovokvanto estas kutime pli malalta en marbordaj kolonioj kompare kun internaj kolonioj, kvankam ne estas statistike gravaj diferencoj en la indico de eloviĝintoj de ambaŭ kolonitipoj.^[36] Dum la epoko de pariĝado kaj kovado (21 al 23 tagoj por tiu lasta), la masklo plenumas periodon de malsatego por resti ĉe la nesto kaj agreseme defendas sian neston kaj partneron el predantoj kaj el aliaj ibisoj prefere al manĝoserĉado.^[37] En la reprodukta sezono de 2006, oni observis nereproduktan plenkreskan inon klopodante kuŝi ĉe diversaj nestoj kiuj apartenas al aliaj Amerikaj blankaj ibisoj — nome unuafoje tiu kutimo estis dokumentata ĉe tiu specio.^[38]

Kvankam la Amerika blanka ibiso estas ĉefe monogama kaj ambaŭ seksoj havigas patran zorgon al idoj, la masklo ofte forflugas por engaĝiĝi en eksterpara kopulacio kun aliaj nestumantaj inoj post pariĝi kun sia unua ina partnero. Tiuj eksterparaj kopulacioj estas kutime farataj tuj post la enparaj kopulacioj,^[39] kaj konsistas la 45% de ĉiuj totalaj kopulacioj, kvankam nur ĉirkaŭ 15% el ĉiuj eksterparaj kopulacioj estas sukcesaj.^[39] Ne limiginte la nombron de inoj kun kiuj li kopulacias, la masklo povas pligrandigi sian reproduktan sukceson konsiderinde. Kvankam inoj akceptas tiujn eksterparajn kopulaciojn, la maskla partnerkontrolado ege limigas la indicon de sukcesa ina engaĝiĝo en klopoditaj eksterparaj kopulacioj fare de aliaj maskloj.^[37]

Junulo ĉe Nacia Parko Everglades. Kelkaj el ties brunaj plumoj jam suferis mudon kaj estis anstataŭitaj de blankaj plumoj.

La reprodukta sukceso de la Amerika blanka ibiso suferas pro hidrologiaj kondiĉoj de la ekosistemo kiaj pluvo kaj akvoniveloj. Malalta kaj malpliiĝantaj akvoniveloj antaŭsciigas bonan predodisponeblon. Akvonivelaj altiĝoj en la reprodukta sezono disigas predojn kaj negative efikas sur la manĝosukceso. Nestonombroj kaj averaĝaj ovokvantoj estas pli malgrandaj en periodoj de limigita predodisponeblo.^[40] La sukcesindico de gepatroj kun unu aŭ pli idoj je 20 tagoj de aĝo gamas tro amplekse el 5 al 70% de nestoj, kaj ege varias inter najbaraj kolonioj.^[31] Oni scias, ke gepatroj de Amerika blanka ibiso suplementas la dieton de siaj idoj per manĝeroj kiaj blatoj kaj putriĝinta manĝo el homaj rubujoj ĉe pli malriĉaj jaroj, kiam malabundas fiŝoj kaj kraboj.^[41] Studoj montris ankaŭ ke la jaroj kun pli altaj nestonombroj estis havintaj signife pli rapidajn printempajn sekigindicojn de la akvejoj ol la jaroj kun pli maltaj nestonombroj. Tio rilatas al fakto ke pli rapidaj sekigindicoj estas tialo de pli amplekse disponebla areo kie fiŝoj kaj kraboj povas esti ĉasataj.^[42] Tio klarigas la fakton ke la Amerikaj blankaj ibisoj ne uzas probablon de nesta malsukceso kiel ŝlosila faktoro por determini nestolokojn sed anstataŭe, fidas je aliaj kriterioj kiaj predodisponeblo kaj indicoj de predado ĉe nestolokoj.^[43] Ankaŭ la sekigado de humidejoj en suda Florido negative efikis sur specioj kiuj manĝas en neprofunda akvo kiaj la Amerika blanka ibiso, kaj pliiĝo en ties nombroj estas ŝlosila indikilo de restaŭrado de habitato ene de Evergladoj.^[44]

Ĉefa kaŭzo de reprodukta malsukceso ĉe tiu specio rilatas al nestabandono,^[42] kaj ĉefa kaŭzo de tio estas inundoj pro tre altaj tajdoj. Gepatroj abandonis 61% el ĉiuj nestokomencoj ĉu dum aŭ tuj post tre altaj tajdoj. La ovoj flosis for de inunditaj nestoj, aŭ estis forportitaj en la maron pro la ondagado. Kovantaj gepatroj kutime abandonas la nestojn kiam la akvo- aŭ tajdo-niveloj atingas 3 al 8 cm sub la fondo de la nestujo. Tamen foje oni observis gepatrojn transportantajn siajn ovojn al alia nesto kiel klopodo savi kelkajn el ili. Tamen spite la fakton ke iomaj nestolokoj frontas altan eblon de tajda damaĝo ĉiun reproduktan sezonon, la Amerika blanka ibiso plu nestumas en tiuj areoj ĉar estas aliaj favoraj kondiĉoj kiaj abundaj najbaraj manĝoresursoj kaj malaltaj ovopredadaj indicoj.^[43]

Junulo en Florido

Eloviĝo okazas post ĉirkaŭ tri semajnoj kaj la idoj estas zorgataj de ambaŭ gepatroj. Maskloj ĉeestas ĉe la neston plej el la tago, kaj inoj plej el la nokto. La gepatroj ŝanĝas nestorespondecon matene kaj vespere. Plej el la idomanĝigado okazas dum la periodo kiam ili ŝanĝas nestorespondecon. Malmulta idomanĝigado estas farata en la periodo de la tago inter la du ŝanĝoj de nestorespondeco kaj oni ne faras idomanĝigadon inter meznokto kaj la 6a a.m.^[45] Ida mortindico estas plej alta en la unuaj dudek tagoj post eloviĝo, kun 37 al 83% de eloviĝintoj survivantaj al la tri semajnoj de aĝo en Evergladoj.^[31] Dum periodoj de manĝolimigo kaj malsatego, la Amerika blanka ibiso tendencas montri seksdependan antaŭelnestiĝan mortindicon.^[46] Ĉe multaj birdospecioj kiuj havas sekse dimorfajn idojn, mortindicoj estas pli altaj ĉe pli grandaj masklaj idoj kiel rezulto de la gepatra nekapablo plenumi ties pli grandan nutran postulon.^[47] Tamen ĉe la kazo de la Amerika blanka ibiso, la masklaj idoj fakte havas pli malaltan mortindicon kompare kun inoj spite esti averaĝe 15% pli grandaj laŭmase kompare kun siaj inaj similuloj.^[46] Kvankam necesas plue nuna plia studado por malkovri la tialajn faktorojn kial la maskloj tendencas havi pli bonajn survivindicojn en tiaj kondiĉoj, oni supozas, ke la gepatroj tendencas manĝigi la pli grandajn masklajn idojn unue ĉar ili antaŭsentas ke tiuj havas pli altan eblon survivi, aŭ, ĉar estante ĝenerale pli grandaj, tiuj pli grandaj masklaj idoj simple forkonkurencas la pli malgrandajn inojn el ricevota manĝo.^[47]

Birdopredantoj povas kapti el 7% al 75% el la idaro en reprodukta kolonio.^[24] La Fiŝkorvo (Corvus ossifragus) estas komuna rabisto de nestoj de Amerikaj blankaj ibisoj, respondeca pri ĝis 44% el ovoperdo laŭ kampostudo ĉe insulo Battery, Norda Karolino.^[48] Aliaj predantoj de ovoj kaj idoj estas la Marmarĉa kviskalo (Quiscalus major), la Noktardeo (Nycticorax nycticorax), mevoj, kaj eble vulturoj, same kiel la didelfoj (Didelphis marsupialis), lavursoj (Procyon lotor), kaj ratoserpentoj (specioj de genro Elaphe).^[24] Ovopredaj indicoj de la Amerika blanka ibiso malpliiĝantas laŭ la nestaĝo pro pliiĝanta nestatentemo fare de la gepatroj, ĉefe dum la lasta semajno de kovado. Alta nestodenseco kaj limigita sinkroneco plialtigas la ovopredadan indicon pro pliiĝantaj oportunoj havigitaj de pli longaj kovotempoj, same kiel pro pli granda nestodisponeblo por predado.^[48]

La Amerika blanka ibiso ekreproduktiĝas en sia tria somero, kvankam birdoj en kaptiveco povas reproduktiĝi tiom junaj kiom ĝis je 9 aŭ 19 monatoj de aĝo.^[31] La plej maljuna membro de tiu specio registrita en kaptiveco estis ĉirkaŭ 20jaraĝa, kaj oni kaptis naturan birdon 16 jarojn kaj 4 monatojn post ties ringado.^[5]

Dieto

Plenkreskulo manĝanta fiŝon

La Amerika blanka ibiso preferas manĝi kankrojn kaj aliajn krustulojn, sed ankaŭ manĝas akvinsektojn kaj malgrandajn fiŝojn.^[13][49] For de la reprodukta sezono, la dieto estas tre varia, ĉar abundo de predotipoj dependas kaj el la regiono kaj el habitato. En Llanos, ĉe la bordo de Kolombio kaj Venezuelo, la plej ofta predo estas insektoj, kiaj muŝlarvoj kaj skaraboj. Ĝenerale en Nordameriko la ĉefa predo estas krustuloj, ĉefe kankroj.^[50] Ĉe Evergladoj kaj cipresmarĉoj, la dieto estas ĉefe komponita el kankroj, dum tiuj kiuj manĝas ĉe salikejoj manĝas ĉefe fiŝojn. Amerikaj blankaj ibisoj kiuj manĝas en mangrovejoj dediĉas sin ĉefe al kankroj.^[33] La tŭsa naturo de la ibisa manĝoserĉado en koto signifas ke ili kaptas predojn kiuj estas tre malrapidaj por fuĝi post kiam la ibiso lokis ĝin per sia beko. Ĉe Evergladoj, tio signifas, ke kankroj formas grandan parton de la dieto, sed plej diversa gamo de senvertebruloj estas kaptata en marbordaj areoj.^[51] Kvankam manĝantaj ibisoj serĉas ĉefe kankrojn, okazas predoŝanĝo al fiŝoj se tiu lasta predo troviĝas abunde. Estas neklare ĉu fiŝoj estas pli facile kaptataj se abundas, aŭ ĉu klaraj nombroj de fiŝoj signifas, ke ibisoj kaptas ilin anstataŭ kankroj — normale fiŝoj estas pli lertaj ol kankroj kaj povas fuĝi el la ibisa beko pli facile. Fiŝo estas pli energi-riĉa manĝofonto por la Amerikaj blankaj ibisoj.^[33] En la reprodukta sezono, Amerikaj blankaj ibisoj de kolonio ĉe la insulo Pumpkinseed veturis pli for por manĝi ĉe nesalakvaj humidejoj kaj por kapti kankrojn, ol ĉe najbaraj salakvaj areoj kie hegemonias violonkraboj, indike ke ties profito meritas la penon por kroma energio uzita por kapti ilin por siaj idoj.^[52] Tiu veturo rezultas en amasa transporto de nutraĵo tra la lando al la kolonio; en sukcesa reprodukta jaro la kolonio de la insulo Pumpkinseed estis ĉirkaŭkalkulata kiel kontribuinta je unu triono al multa fosforo en la najbara estuaro kun aliaj mediaj procezoj.^[53]

Grupo de ibisoj, manĝoserĉe.

La Amerika blanka ibiso troviĝas en miksita kunmanĝantaro kun la Bruna ibiso (Plegadis falcinellus) en inunditaj kampoj, kaj ambaŭ specioj selektas diferencajn manĝerojn kun malmulta koincido; tiele ke la unuaj manĝas krabojn kaj akvajn insektojn dum la lasta manĝas ĉefe grenon.^[5] Ankaŭ la Amerika cikonio troviĝas en la sama habitato en Florido, sed ĉasas pli grandajn predojn kaj je pli alta porcento de fiŝoj, kaj tiele estas malmulta koincido.^[51] Ĉe Llanos, kie Amerikaj blankaj ibisoj kunvivas kun la Skarlata ibiso, ties dietoj diferencas, ĉar la unua konsumas pli da heteropteroj, fiŝoj kaj krustuloj, dum la lasta manĝas multe pli altan proporcion de skaraboj.^[50] La Striflugila tringo (Tringa semipalmata) estis observata sekvanta Amerikajn blankajn ibisojn kaj kaptanta predon elĝenitaj de tiuj, kaj eĉ kleptoparazitanta (ŝtelanta) el tiuj, en la Nacia Naturrezervejo J. N. "Ding" Darling ĉe la insulo Sanibel en Florido.^[54] Oni observis iam izolan kazon de interspecia predado fare de junulo de Amerika blanka ibiso, kie tiu junulo atakis kaj konsumis idon el alia nesto.^[55]

Manĝo

Dum somero, la Amerika blanka ibiso vagas laŭlonge de la marbordo de tajdaj kotejoj kaj mangrovomarĉoj dum la internaj marĉoj estas kutime inundataj. Tamen dum la akvoniveloj subeniras aŭtune, la populacioj marborde ŝanĝas siajn manĝareojn internen, al internaj marĉoj.^[33] Ĝi iĝis pli komuna en urbaj terenoj en Florido ekde la finaj 1990-aj jaroj,^[56] kaj estas unu el nombraj humidejdependaj birdospecioj kiuj manĝas en homfaritaj flakoj de golfejoj en la sudokcidento de la subŝtato.^[57]

La Amerika blanka ibiso estas pertuŝa, nepervida manĝanto, kiu limigas sian kapablon por elekti el ampleksa vario de predoj.^[58] La Amerika blanka ibiso ĉefe manĝoserĉas per tuŝa serĉado. Ĝi vadas malrapide tra neprofunda akvo kaj metas sian longan, subenkurban bekon en la subtavolo de la akvejo havante sian bekon malferme ĉirkaŭ 1 al 2 cm ĉe la pinto, kaj tiele ĝi balaas per sia longa beko tien kaj reen tra la fondo por pluki taŭgajn manĝerojn.^[26] Birdoj povas ankaŭ serĉi stare. Palpado per malferma beko estas tekniko uzata de ibisoj en pli profunda akvo kiam sola, dum kapobalancado, per kiu la ibiso balancas sian tre malferman bekon amplekse en malferma akvo. Aliaj kopias tiun manĝotipon se ili vidas ibison farantan tion. Surtere, la Amerika blanka ibiso lokas sian predon pervide kaj plukas, kaj ne devas meti sian bekon en la suba tavolo.^[58] La Amerika blanka ibiso serĉas malgrandajn predojn kiam aliaj birdoj estas proksimaj, ĉar ili bezonas tempon por rompi pli grandajn manĝerojn en pli malgrandajn manĝeblajn erojn, kaj aliaj predantoj kiaj ardeoj aŭ egretardeoj ofte profitas la oportunon rabi la ibison el ties predo.^[33][59] Kun la Skarlata ibiso, tiu specio kunvivas kun aliaj kvin specioj de ibisoj ĉe Llanos en Venezuelo. Maskloj de Amerika blanka ibiso estas agresemaj kaj rabas prederojn el pli malgrandaj ibisoj, sed la pli malgrandaj inoj estas plej ofte la viktimoj de tiu kutimo.^[60]

Manĝantaj plenkreskuloj en ĝardeno de Florido

Junuloj havas pli malaltan manĝefikon kompare al plenkreskuloj kaj en plej de manĝantaroj, junuloj estas kutime malpliaj ol plenkreskuloj. Ili kutime tendencas resti proksimaj unu de alia kaj manĝoserĉadi kune ĉe la periferia regiono de la grupo.^[61] Dum la reprodukta sezono, masklaj plenkreskuloj estis registritaj rabante aliajn patrajn ibisojn kiuj manĝigas siajn junulojn en la kolonio. La rabantoj perfortas sian bekon en la gorĝon de la viktimo — ĉu la gepatroj estas manĝigonta la idon aŭ ĉu la ido estas ricevinta la manĝon — kaj elprenas la manĝobulon.^[62] Tiu kutimo permesas aliflanke al la malsategantaj masklaj plenkreskuloj akiri manĝon sen devi dediĉi longajn periodojn de tempo for el la nesto, kaj tiele eviti ke iliaj inoj eksterpare kopulaciu kun aliaj maskloj, kio malpliigus siajn proprajn reproduktajn sukcesojn. Inoj kaj junuloj preskaŭ neniam klopodas lukti kontraŭ la pli grandaj kaj pli agresemaj pirataj maskloj, sed anstataŭe klopodas eviti ilin aŭ movixgi for el ili.^[62] Tiu pirata kutimo estas malpli komuna inter du masklaj ibisoj ĉar maskloj aktive luktas kontraŭ la pirato.^[62] Klarigoj por la seksa dimorfismo de tiu specio laŭ la grando estas neklaraj, ĉar ne estas diferencoj inter seksoj laŭ la indicoj de manĝosukceso aŭ laŭ la manĝokutimoj kaj, ĉar maskloj estas pli grandaj, bezonas pli da manĝo ol inoj.^[63]

Parazitoj kaj mortindicoj

Amerikaj blankaj ibisoj

Oni ne bone konas kaŭzojn de mortoj de plenkreskaj ibisoj. Aligatoroj povus eble predi nestumantajn ibisojn sed malmulte oni studis ankoraŭ en la areo.^[31] Aro de 50 plenkreskaj Amerikaj blankaj ibisoj estis mortigitaj en incendio ĉe Evergladoj. La korpoj estis trovitaj en densa volvaĵo el tifaoj (Typha angustifolia), kio sugestas, ke ili ŝirmiĝis tie. Estas neklare ĉu ili ne povis forflugi el la incendio, sed unu hipotezo estis, ke ili estis manĝintaj insektojn forpelitajn el la incendio.^[64]

Oni trovis totalon de 51 specioj de parazitaj vermoj en la Amerika blanka ibiso, ĉefe el la digesta sistemo kaj pli precize ĉe la maldika intesto. Tiuj estis cestodoj, Acanthocephala (dornokapaj vermoj), Nematodoj, Digenea kaj Spirurida. Kelkaj specioj de nematodoj kaj spiruredoj troviĝis en la areo de la maĉstomako.^[65] Nematodoj estas plej hegemoniaj ĉe Amerikaj blankaj ibisoj el nesalakvaj habitatoj, kaj cestodoj plej oftaj ĉe tiuj el salakvaj areoj. Nematodo trovita ĉe plenkreskaj birdoj, nome Skrjabinoclavia thapari, estis fakte portita de violonkrabo kiel intermeza gastiganto, dum la specio de dornokapa vermo Southwellina dimorpha estis portata en kankro kaj infestis kaj plenkreskan kaj junulan ibisojn.^[31]

Parazitaj protozooj de la genro Sarcocystis estis trovitaj ĉe la glataj muskoloj de plenkreska Amerika blanka ibiso,^[66] kaj alia specio, Haemoproteus plataleae, estis trovita el sango de plenkreskuloj kaj idoj, kaj povas tiele esti transmitita antaŭ la junuloj elnestiĝas.^[67][68] La larvoj de du specioj de akaroj de la familio de Hipoderedoj, nome Phalacrodectes whartoni kaj Neoattialges eudocimae, estis trovitaj subhaŭte.^[69] Ankaŭ du specioj de la subordo de laŭsoj nome Mallophaga, Plegadiphilus eudocimus kaj Ardeicola robusta, parazitas tiun birdospecion.^[67]

Statuso

Junulo sur arbo.

Ĝenerale oni konsideras, ke la tutmonda populacio estas grava, ĉirkaŭkalkulata je 150,000 individuoj, dise sur ĉirkaŭ 1,100,000 km²^[70].

La Amerika blanka ibiso estis klasita kiel Malplej Zorgiga ĉe la IUCN Ruĝa Listo. La populacio konsistas el 150,000 maturuloj, kaj estas stabila, kvankam kelkaj populacioj havas nekonatajn tendencojn. Parta studo de malpli da 50% el la nordamerika populacio publikita en 2007 trovis preskaŭ sesfojan pliiĝon en la lastaj kvar jardekoj. La ĉirkaŭkalkulataj reproduktaj teritorioj estas grandaj, je 1,200,000 km².^[71] Fluktuantaj reproduktaj populacioj kaj tre alta moveblo de kolonioj malfacilas la ĉirkaŭkalkuladon. Klopoditaj censoj de reproduktaj kolonioj tra Teksaso, Luiziano, Florido, kaj la Karolinoj montris kalkulon de 166,000 reproduktaj birdoj en 2001, kaj de 209,000 en 2004.^[31] La konservostatuso estas listita en du subŝtatoj — kiel Specio de Speciala Zorgo en Florido, kaj specio de Modera Konserva Zorgo en Alabamo. La konservo de kolonilokoj kaj de nesalakvaj manĝareoj gravas por pluteni la populaciojn; tamen la tre movebla naturo de reproduktaj kolonioj faras tion defia.^[31]

Homa efiko

Ibiso ĉe Okeechobee, Florido.

John James Audubon informis, ke la Amerika blanka ibiso estis ĉasata kaj vendita en Luiziano, kaj manĝata ĉefe de amerikaj indianoj. Laŭ tio, ĝi havis oranĝecajn viandojn kaj fortajn fiŝecan guston.^[7] Alie, tiu viando estis priskribita kiel alloga pro la kankra dieto, kaj fakte ambaŭ membroj de la genro Eudocimus estis ĉasataj, kio estis iam ĉefa tialo de malpliiĝo, tra ties tutaj teritorioj.^[8] Ankaŭ kankraj bredistoj de Luiziano pafis ilin pro esti manĝintaj en la krabejoj. Ĝenerale la efiko de ĉasado ne estas konsiderata nun ĉefa minaco.^[31]

La polua metilhidrargo estas tutmonde distribuata neŭrotoksino kaj difektilo de la endokrina sistemo. En la ekosistemo de Evergladoj, homa poluado kondukis al pliiĝantaj koncentroj de metilhidrargo, kiuj negative efikis kontraŭ la kutimoj de la Amerika blanka ibiso.^[72] Hormononiveloj ĉe maskloj estas tuŝitaj, konduke al malpliiĝo de la indicoj de ŝlosila pariĝada kutimaro, kaj pli malmultaj alproksimiĝoj de inoj dum la pariĝa sezono.^[73] Aldone, metilhidrargo ankaŭ pliigis la masklo-masklo pariĝadan kutimon je 55%. Kaj kemie instigata "samseksa" kutimaro kaj la malpliiĝanta kapablo por allogi inojn fare de maskloj malpliigis reproduktajn indicojn en tuŝitaj populacioj.^[73] Ekspono de Amerika blanka ibiso al metilhidrargo kaŭzas malpliigon de manĝefiko^[74] kaj ankaŭ instigas ilin pli probable abandoni nestojn pro la difekta efiko de la poluo sur la birdaj hormonsistemoj, kiuj siavice efikas kontraŭ la patran idozorgan kutimaron.^[72] Testoj sur kaptivaj birdoj ne montris malpliiĝantan survivindicon de la Amerika blanka ibiso eksponitaj al la metilhidrargo.^[75]

En kulturo

Ibiso manĝoserĉe.

La Universitato de Miami adoptis la Amerikan blankan ibison kiel la oficiala atletika emblemo en 1926,^[76] kaj la jarlibro estis konata kiel "The Ibis" el tiu jaro. La emblemo estis dekomence konata kiel Ibiso antaŭ adopti la nomo de Sebastian en 1957. Ĝi estis nomata tiele laŭ la San Sebastian Hall, rezidejo ĉe la kampuso.^[77]

En folkloro de Usonaj indianoj oni konsideris ke tiu birdo estas la lasta kiu serĉas ŝirmon antaŭ uragano, kaj la unua kiu eliras poste, kaj de tie ĝi estis simbolo de danĝero kaj de optimismo.^[78]

Bibliografio

• National Geographic Society: Field Guide to the Birds of North America, Second Edition. National Geographic, ISBN 0-87044-692-4

Referencoj

El corocoro blanco^[1]​ o ibis blanco americano (Eudocimus albus) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae. Es un ibis ampliamente distribuido por el sur de Estados Unidos y buena parte de la región Neotropical.^[2]​

Taxonomía

Fue descrito por primera vez por Carlos Linneo en 1758 y le dio el nombre binomial de Scolopax albus.^[3]​ El nombre con el que se conoce a la especie albus es un adjetivo latino que significa blanco. Johann Georg Wagler dio a la especie su actual nombre binomial en 1832 introduciendo el género Eudocimus donde lo clasificó junto con el Ibis escarlata. Durante mucho tiempo se discutió si estas dos especies eran en realidad subespecies del mismo ave; sin embargo, la falta de hibridación entre la dos especies terminó por descartar este argumento. Posteriormente, se descubrió que las dos especies sí que se cruzaban y tenían crías de color naranja pálido o blancos con plumas naranjas salpicadas. Por lo tanto, el debate sigue abierto y hay autores que lo consideran una sola especie y otros que creen que son dos especies diferentes. Actualmente se reconocen dos subespecies:

• E. a. albus (Linnaeus, 1758) - zonas costeras del sur de Norteamérica hasta Costa Rica, incluyendo las islas del Caribe.
• E. a. ramobustorum (Patten, 2012) - zonas costeras desde Panamá hasta el norte de Sudamérica penetrando en la zona de los Llanos en Venezuela y Colombia.

Descripción

Mide aproximadamente entre 56 y 71 cm, con una embergadura en las alas que alcanza hasta 1 metro de longitud y su peso oscila entre 1 kg los machos y los 770 gramos las hembras. El ibis blanco americano es característico por su plumaje blanco y su rosada piel facial. Los adultos tienen las puntas de las alas de color pero solo son visibles durante el vuelo. Las patas y el pico son de color rojo coral pero en los primeros días de la temporada reproductiva el pico se torna en color rosa intenso y las patas de rojo purpureo. Posteriormente, patas y pico se quedan en un rosa pálido y la punta del pico se vuelve negra. Los sexos son difíciles de distinguir por su apariencia, sin embargo, los machos son más grandes y presentan un pico de mayor tamaño.

Las crías recién nacidas están cubiertas de un plumón en tono violáceo que se torna en marrón oscuro o negro en la cabeza y las alas. El pico es corto y recto al nacer. Entre las dos-seis semanas de edad el plumaje se torna gris y la cara y el pico rosados, mientras que las patas permanece grises. Del gris el plumaje pasa a marrón con parches blancos en algunas partes que irán aumentando conforme el animal madura hasta que alcanza los dos años de edad.

Al igual que otras especies de ibis, el ibis blanco americano vuela con el cuello y las piernas extendidas, a menudo en formaciones en V.

Distribución y hábitat

Se distribuye por las costas del Atlántico y del Pacífico en el sur de Norteamérica, toda la zona de América Central (incluido el Caribe) y el norte de Sudamérica.

Se le encuentra en una gran variedad de hábitats, aunque prefieren marismas costeras poco profundas, humedales y manglares. También se encuentra comúnmente en zonas fangosa y, llanuras de inundación. Las poblaciones que están lejos de la costa, particularmente en el sur de Florida, a menudo residen en otras formas de humedales, como estuarios, estanques y campos inundados. En verano, estas poblaciones se trasladan a hábitats más costeros pues las zonas interiores se inundan con las lluvias veraniegas y los cursos de agua son demasiado profundos para que este ibis pueda alimentarse.

Comportamiento

Son aves que pasan la mayor parte del día buscando alimento, durmiendo o descansando. Cuando se posa a descansar aprovecha para acicalarse y arreglarse las plumas con su largo pico. También suele tomar baños antes del acicalamiento cuando se posa en aguas poco profundas y se arroja agua por encima con las alas. Es bastante territorial y defiende ferozmente los sitios de anidación.

El ibis blanco americano se empareja en primavera y se reproduce en grandes colonias, a menudo con otras especies de aves acuáticas. La anidación comienza en cuanto las condiciones del entorno para la alimentación y la crianza son las adecuadas. La hembra selecciona el sitio, generalmente en las ramas de un árbol o arbusto, que a menudo está sobre el agua, y construye el nido, y los machos ayudan trayendo material al nido.^[4]​ En general, ponen entre uno y cinco huevos, siendo dos o tres los más comunes. Los huevos son de color verde pálido con manchas marrones. A lo largo del período de apareamiento e incubación, el macho sufre un período de inanición para permanecer cerca del nido y de su pareja, a los que defiende agresivamente de los depredadores y otros ibis, en lugar de buscar comida.

Aunque es principalmente monógamo y ambos sexos brindan cuidado parental a sus crías, el macho a menudo vuela para copular con otras hembras después de aparearse con su pareja femenina principal. De esta manera el macho aumenta su éxito reproductivo aunque los resultados de estas cópulas tienen pocas posibilidades de salir adelante. Para las hembras estas copulas adicionales son menos significativas pues sus parejas las defienden de la intromisión de otros machos.

El éxito reproductivo de este ibis depende mucho de las condiciones hidrológicas del ecosistema. Los niveles bajos de agua favorecen la accesibilidad a las presas. Muchas veces, las inundaciones ocasionales alcanzan los nidos y los padres terminan abandonándolo y las nidadas se pierden. A pesar de ello, los ibis siguen regresando a estas zonas pues tienen otras condiciones bastante favorables para la reproducción.

Los huevos eclosionan después de unas tres semanas y los jóvenes son atendidos por ambos padres. Los machos están presentes alrededor del nido durante la mayor parte del día y las hembras la mayor parte de la noche, mientras los padres intercambian deberes. La alimentación de los polluelos se produce en estos periodos en los que los padres cambian sus posiciones.

Las colonias de anidación son una fuente de alimento importante para los depredadores como mapaches, cuervos, zarigüeyas, martinetes, buitres y serpientes.

El ibis blanco americano prefiere comer cangrejos y otros crustáceos, pero también toma insectos acuáticos y peces pequeños. Fuera de la temporada de anidación, la dieta es muy variable, ya que la abundancia y los tipos de presas dependen tanto de la región como del hábitat. Busca el alimento sondeando el agua y el lodo del fondo; lo que hace que gran parte de sus presas sean animales lentos (cangrejos) y, en cambio, los animales más ágiles (peces) se le suelen escapar. Suele concentrarse para alimentarse en grandes bandadas mixtas con otras especies de aves que tienen una dieta diferente o se alimentan de otro tipo de presas.

Conservación

Esta especie está catalogada por la UICN como de preocupación menor debido a la gran amplitud de su distribución y porque las poblaciones permanecen estables (incluso en aumento en algunos lugares de Norteamérica). Debido a la alta dependencia que tiene de los niveles de agua y de las condiciones del ecosistema, sus principales amenazas son la contaminación (especialmente de las aguas) y el cambio climático.

Referencias

Eudocimus albus edo Amerikako ibis zuria Eudocimus generoko ibis hegazti bat da da. Hegaztien barruko Threskiornithidae familian sailkatua dago.

Ameriketako bi ibis espezietako bat da eta Ipar eta Erdialdeko Amerikako kostalde inguruetako hezeguneetan bizi ohi da (ikus hedadura mapan ingurune urdinska eta marroia, non Ameriketako beste ibis espeizearekin, ibis gorriztarekin, aurki daitekeen).

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Eudocimus
• Threskiornithidae

Eudocimus albus

L'Ibis blanc (Eudocimus albus) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Threskiornithidae. Il est facilement reconnaissable à son plumage entièrement blanc, au repos, et à sa face, son bec et ses pattes roses ou rouges. Il est assez répandu dans les régions tropicales et subtropicales d'Amérique.

Morphologie

Les adultes mesurent entre 63 et 64 cm de longueur pour une envergure de 97 cm et une masse comprise entre 750 g et 1,05 kg^[1].

Les adultes ont le plumage entièrement blanc, à l'exception des rémiges primaires, qui sont noires. Les pattes sont rouges, les yeux bleu clair. Le bec est courbé vers le bas, rouge à sa base et marron à son extrémité. En dehors de la période de reproduction, la face, nue, est rose-rouge, mais vire au rouge vif lors de la saison nuptiale. Le mâle ne se distingue de la femelle que par sa taille, plus grande^[2].

Les juvéniles sont aisément reconnaissables à leur plumage grisâtre des parties supérieures, à leur face et leur bec plus pâle que les adultes. Ils muent à l'automne, les parties inférieures foncent, et tête et cou deviennent blancs avec de nombreuses rayures marron foncé.

• Chez cet Ibis blanc d'un zoo de Floride, on voit clairement la face cramoisie de l'adulte reproducteur.

• Juvénile dans un arbre

• Dessin d'un ibis blanc adulte et d'un juvénile à l'automne par John James Audubon

• Ibis blanc à Okeechobee (Floride).

Écologie et comportement

Locomotion

L'Ibis blanc vole cou et pattes tendus, comme le ferait une Cigogne blanche. Quand il se déplace en groupe, on peut quelquefois voler en formation de V, ou de ligne ondulante. Il peut atteindre la vitesse de 40 km/h^[2].

Voix

Le cri d'alerte de l'Ibis blanc est un hunk-hunk-hunk-hunk nasal et profond. Lorsqu'il se nourrit, il produit un son en croo, croo, croo, ressemblant à un grognement.

Alimentation

Groupe d'ibis, cherchant de la nourriture dans la vase.

C'est un carnivore, se nourrissant de petits invertébrés tels des crustacés (écrevisses de la sous-famille des Cambarinae notamment, crabes des genres Uca et Sesarma, crevettes du genre Palaemonetes), des vers ou des imagos et des larves d'insectes^[3]. Il peut aussi attraper de plus grosses proies, comme des poissons, des grenouilles^[2], ou de petits reptiles.

Ils cherchent souvent leur nourriture en grandes bandes, sondant du bec l'eau peu profonde ou la boue.

Reproduction

Il partage ses sites de nidification avec d'autres échassiers (ibis, hérons...) La saison de reproduction ne commence pas à date fixe, et peut changer selon les régions, selon les quantités de pluie, de lumière et de nourriture^[4]. En Floride par exemple, la saison nuptiale a lieu à partir du printemps jusqu’à l’automne^[2]. Ces oiseaux sont monogames, mais aussi territoriaux, n'hésitant pas à becquer les intrus.

La construction du nid commence souvent entre mai et début juin, et est principalement assurée par la femelle, qui assemble morceaux de bois vert ou mort, pour faire une sorte plate-forme, typiquement à la fourche d'un arbre, quelquefois au sol.

Elle pond en moyenne 2 à 3 œufs, parfois jusqu'à 5, blancs ou crèmes. Elle les couve avec le mâle 21 à 23 jours^[2]. Les oisillons passent la semaine suivant l'éclosion à dormir^[4]. Ils quitteront le nid au bout de 28 à 35 jours après leur sortie de l'œuf^[2]. Il resteront dans leur colonie d'origine, où ils seront toujours nourris par les parents, au moins jusqu'à devenir autonomes, à l'âge de sept semaines.

L'Ibis blanc peut vivre jusqu'à 20 ans^[1].

Répartition et habitat

Groupe d'ibis et de flamants roses, au bord de l'eau, en Floride.

Distribution géographique

L'Ibis blanc vit sur le continent américain notamment dans le sud des États-Unis, sur les côtes de Virginie, dans le sud et dans l'ouest de la Louisiane ainsi qu'en Floride. Plus au sud, il se trouve au Mexique, ainsi que dans toute l'Amérique centrale (Costa Rica...) et dans le nord de l'Amérique du Sud : au Pérou, au Brésil, en Guyane et au Suriname. Il se rencontre également dans certaines îles du Golfe du Mexique : aux Caraïbes (Bahamas et Jamaïque), à Cuba.

Habitat

L'Ibis blanc fréquente les zones humides salées, saumâtres ou douces. Il se rencontre souvent sur les littoraux et leurs abords où il utilise les estuaires, les vasières et les mangroves. Il fréquente aussi les prairies et les cultures ainsi que les forêts humides. À l'intérieur des terres, il vit au voisinage des grandes étendues d'eau et sur les terres inondées^[3].

Systématique

Eudocimus albus est une espèce monotypique : elle ne possède pas de sous-espèces à ce jour.

Cette espèce peut s'hybrider avec l'autre espèce de son genre, l'Ibis rouge (E. ruber), et les deux oiseaux sont parfois considérés comme conspécifiques, c'est-à-dire ne formant qu'une seule et même espèce.

Menaces et conservation

Cette espèce est classée par l'UICN en LC (Préoccupation mineure)^[5].

Sa population est importante, estimée à 150 000 individus, répartis sur 1 100 000 km² environ^[6], mais il existe des menaces potentielles. L'habitat et les sites de nidifications des ibis régressent, détruits par l'homme, et les oiseaux sont contraints à changer fréquemment de site^[4]. De plus l'ibis est doublement chassé par l'homme : en tant que gibier, sa chair ayant bon goût, probablement par son alimentation à base de crustacés, mais aussi, notamment en Louisiane où ils sont une plaie pour les éleveurs d'écrevisses, qui n'hésitent pas à les tuer^[4].

Voir aussi

Ibis blanc, Parc national Corcovado (Costa Rica)

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 21 mai 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Eudocimus albus dans Pelecaniformes
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Eudocimus albus
• (en) Référence Catalogue of Life : Eudocimus albus (Linnaeus, 1758) (consulté le 16 décembre 2020)
• (fr+en) Référence ITIS : Eudocimus albus (Linnaeus, 1758)
• (en) Référence World Register of Marine Species : espèce Eudocimus albus Linnaeus, 1758
• (en) Référence Animal Diversity Web : Eudocimus albus
• (en) Référence NCBI : Eudocimus albus (taxons inclus)

Multimédia

• Cris d'Ibis blancs, sur xeno-canto.org

Notes et références

Speiceas éan san bhfine ''Threskiornithidae'' is ea an Íbis bhán Mheiriceánach nó Eudocimus albus. Bíonn sí le fáil ó Virginia tríd Chósta na Murascaille de chuid na Stáit Aontaithe, ó dheas tríd an chuid is mó de chósta trópaiceach an Oileáin Úir.^[1] Íbis mheánmhéide is ea an t-éan seo, le chlumh atá bán ina iomláine, gob cluimhreach geal-deargoráiste cosa fada, agus sciatháin dhubhbhioracha a mbíonn, de ghnáth, le feiceáil le linn eitilte amháin. Bíonn na fireannaigh níos mó agus bíonn a ngob níos faide ná na baineannaigh. Leathnaíonn an réimse porúcháin ar feadh na Murascaille agus Chósta an Atlantaigh, agus ar chósta Mheicsiceo agus Mheiriceá Láir.

Lasmuigh den tréimhse goir, síníonn an raon níos faide intíre i Meiriceá Thuaidh agus sa mhuir Chairib chomh maith. Tá sé le fáil, freisin, ar feadh chósta Iar-thuaiscirt Mheiriceá Theas, sa Cholóim agus Veiniséala. Forluíonn líon na n-éan i lár Veiniséala agus idirphóraíonnin siad leis an íbis scarlóideach. Bhí an dá cheann acu rangaithe ag roinnt údaráis mar speiceas amháin.

Cur síos

Éan fásta ag eitilt i Huntington Beach State Park, Carolina Theas, Stáit Aontaithe Mheiriceá.

Dáileadh agus gnáthóg

Ibis bhán Mheiriceá ag Páirc Riverside, Jacksonville, Florida

Éin fhásta in uisce éadomhain ag Merritt Island National Wildlife Refuge in aice le cósta an Atlantaigh, Florida.

Cothú

Éan fásta ag ithe éisc

Sealgaireacht

Paraisítí agus mortlaíocht

Níl morán eolais againn faoi chúiseanna bás an éin.

.^[2]

Tagairtí

Naisc sheachtracha

L'ibis bianco (Eudocimus albus Linnaeus, 1758) è un uccello pelecaniforme della famiglia dei Treschiornitidi.

Descrizione

Gli adulti sono lunghi 56–61 cm e l'apertura alare di 85–95 cm. Hanno lunghi becchi ricurvi, zampe rosa e glabre facce rosse. Il piumaggio è completamente bianco, ad eccezione delle punte delle ali nere. I giovani sono in larga parte bruni con le regioni inferiori bianche e leggermente glabre.

Distribuzione e habitat

Questi uccelli si trovano in aree paludose, spesso vicino alle coste, e sono diffusi nelle zone tropicali dell'America.

Caratteristiche

Costruiscono sugli alberi o sui cespugli nei pressi dell'acqua nidi fatti di ramoscelli e una loro covata tipica è composta da 2 a 5 uova. Sono monogami e coloniali e spesso nidificano in colonie miste con altri trampolieri.

Gli ibis si nutrono generalmente di pesci, rane, crostacei e insetti.

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2008, Eudocimus albus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
• Alsop, Fred J. III; Birds of Texas. Smithsonian Handbooks: DK Publishing, Inc., New York, NY (2002).

De witte ibis (Eudocimus albus) is een vogel uit de Threskiornithidae familie.

Kenmerken

De volwassen vogel heeft een geheel wit verenkleed met een rood gezicht en een rode snavel. Jongere vogels zijn eerst bruin met een witte buik en hebben een roze gezichts-en snavelkleur.

Verspreiding

Hij komt voor aan de oost- en Golfkust van de Verenigde Staten en tevens in de moerassen van Midden-Amerika en Zuid-Amerika.

Ibis biały (Eudocimus albus) – gatunek dużego ptaka z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Zamieszkuje podmokłe obszary przybrzeżne, łąki, pola orne od Ameryki Północnej po północną część Ameryki Południowej.

Duży ptak o długości ciała 56-71 cm. U dorosłych osobników pióra białe, z czarno zakończonymi lotkami I rzędu. Naga skóra na głowie wraz z dziobem czerwone. Nogi w sezonie lęgowym czerwone, później szare. W locie głowa i szyja wyciągnięte, nogi wystają poza ogon. Po kilku uderzeniach skrzydeł następuje lot ślizgowy; często spotykany w dużych kluczach.

Przypisy

Bibliografia

• Andrew Gosler: Atlas Ptaków Świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

O íbis-branco-americano (nome científico: Eudocimus albus) é uma espécie de ave pelicaniforme pertencente à família Threskiornithidae. Pode ser encontrado desde a Carolina do Norte até o norte do Peru, passando por todo o litoral do Caribe, preferindo regiões de manguezais.^[2] Nidifica por toda a região onde habita.^[2]

Essa espécie de íbis em particular tem tamanho médio e plumagem branca. Apresenta bico curvado de cor vermelha ou laranja vivo, tendo ainda pernas longas e asas negras que geralmente são visíveis apenas quando ela voa.^[2] Os machos são maiores e tem bicos mais longos que as fêmeas.

Referências

Vit ibis^[2] (Eudocimus albus) är en fågel i familjen ibisar inom ordningen pelikanfåglar.^[3]

Utbredning och systematik

Vit ibis förekommer från södra USA till Colombia, Venezuela och Ecuador, Bahamas och Stora Antillerna.^[1] Den påträffas från North Carolina och USA:s gulfkust söderut till större delen av den Nya världens tropiska områden.^[4]

Häckningsområdet löper längs Mexikanska golfen, USA:s södra Atlantkust och Mexikos och Centralamerikas kuster på båda sidorna. Utanför häckningssäsongen, sträcker sig utbredningsområdet längre in i landet i Nordamerika och till Karibien. Den påträffas också på Sydamerikas nordvästra kust i Colombia och Venezuela. Populationerna i centrala Venezuela överlappar och hybridiserar med röd ibis. En del av auktoriteter klassificerar dessa två arter som en och samma art.

Vit ibis behandlas antingen som monotypisk^[3], det vill säga att den inte delas in i underarter, eller delas in i två underarter, där den sydamerikanska populationen urskiljs som ramobustorum.^[5]

Utseende

Denna ibis är en mellanstor fågel med vit fjäderdräkt, kraftigt rödoranga nedåtböjd näbb och ben och svarta vingspetsar som vanligtvis endast syns när den flyger. Hanen är större och har längre näbb än honan.

Ekologi

Vit ibis lever främst av små vattenlevande djur, som insekter och fisk. I de flesta regionerna föredrar den kräftdjur, men den anpassar dieten till naturtyp och hur vanliga de olika bytesdjuren är. Den söker födan genom att med näbben känna efter byten på bottnen i grunda vatten och gripa tag i dem med näbben när de påträffas. Vanligtvis ser ibisen inte bytet när det fångas.

Under häckningssäsongen samlas den vita ibisen i enorma kolonier nära vatten. Paren är övervägande monogama och båda föräldrarna tar hand om ungarna, men hanarna kan ibland ändå para sig med andra honor. Detta ökar deras reproduktiva framgång. Hanar har också setts stjäla mat från unga individer och från honor som saknar partner.

Den vita ibisens beteende har påverkats av ökande koncentrationer av metylkvicksilver som spritt sig i naturen från obehandlat avfall. Exponering för metylkvicksilver förändrar dess hormonnivåer så att reproduktionen minskar.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1]

Bildgalleri

Referenser

Artikeln bygger på en översättning från engelskspråkiga wikipedias artikel American White Ibis, läst 2015-10-10

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Eudocimus albus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Cornell Lab of Ornithology. ”White Ibis, Identification”. All About Birds. Ithaca, New York: Cornell University. http://www.allaboutbirds.org/guide/White_Ibis/id. Läst 9 januari 2012.
5. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2016. IOC World Bird List (v 6.4). doi : 10.14344/IOC.ML.6.4.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör vit ibis.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Eudocimus albus.
  Artförteckning

Ak aynak (Eudocimus albus) Threskiornithidae familyasında yer alan bir aynak türüdür. ABD'nin doğu kıyılarının kuzeyinden güneye doğru Meksika Körfezi boyunca Yeni Dünya tropik kıyılarının çoğunda yaşar.^[1] Orta boyda bir kuş olan bu aynağın tüyleri beyaz, aşağıya doğru kıvrık uzun gagası ve uzun ayakları parlak kızıl-turuncu ve yalnızca uçuş sırasında görülen kanat tüylerinin ucu da siyah renklidir. Erkekler dişilerden daha büyüktür ve gagaları daha uzundur. Üreme döneminde ABD'nin Atlantik kıyısı boyunca Meksika ve Orta Amerika'nın doğu kıyılarında bulunurlar. Üreme dönemi dışında yaşadıkları alan Kuzey Amerika'nın içlerine ve Karayipler'e kadar uzanır. Ayrıca Güney Amerika'da Kolombiya ve Venezuela kıyılarında da bulunur. Venezuela'nın ortasındaki popülasyon kızıl aynak ile birlikte bulunur ve bu iki tür kendi aralarında çiftleşebilmektedir. Ak aynak ile kızıl aynak bazı otoriteler tarafından tek tür olarak sınıflandırılmaktadır.

Asıl olarak böcekler ve küçük balıklar gibi küçük su canlılarıyla beslenirler. Çoğu bölgede en çok tercih ettikleri besin kerevittir ancak yaşam alanının durumuna ve avların bulunup bulunmamasına göre beslenmelerini adapte edebilirler. Beslenirken görsel olarak değil gagasıyla sığ sularda tabanı tarayarak ve avının şeklini dokunarak anlama yoluyla avlanır.

Üreme döneminde ak aynaklar su yakınında çok büyük koloniler hâlinde bir araya gelirler. Çiftler genel olarak tekeşlidir ve ebeveynlerin ikisi de yavruların bakımı ile ilgilenir. Ancak erkekler üreme şanslarını artırmak için diğer dişilerle de çiftleşme yoluna gidebilmektedir. Üreme döneminde erkeklerin çiftleşmemiş erkekler ve genç kuşlardan besinlerini aşırdıkları görülmüştür.

Çevreye işlenmemiş atıklar yoluyla karışan metil cıva nedeniyle insanlardan kaynaklanan çevre kirliliği ak aynakların davranışını olumsuz olarak etkilemiştir. Metil cıvaya maruz kalan kuşların hormon düzeyleri değişmekte ve bu nedenle çiftleşme ve yuva yapma içgüdüleri etkilenmekte, dolayısıyla da daha düşük üreme oranları ile karşılaşılmaktadır.

Taksonomi

Ak aynak, Carl Linnaeus tarafından 1758 yılında Systema Naturae adlı eserinin 10. baskısında tanımlanan kuş türlerinden biridir ve bu tanımlamada ikili adlandırma olarak Scolopax albus adı verilmiştir.^[2] Epitet adı, Latince "ak", "beyaz" anlamına gelen albus kelimesidir.^[3]

Johann Georg Wagler bu türe günümüzde kullanılan ikili adlandırmasını diğer üyesi kızıl aynak (E. ruber) olan yeni Eudocimus cinsini kurarken, 1832 yılında vermiştir. Bu iki türün, tek bir türün alt türleri olarak mı yoksa birbirleriyle çok yakın akraba iki ayrı tür olarak mı^[4] hakkında uzun tartışmalar olmuştur ve Amerikan Ornitologlar Birliği bu iki türü parapatrik olmalarından ötürü bir üst tür olarak değerlendirmektedir.^[5] Gözlemlenmiş melezlerin olmaması bu iki türün ayrı olarak değerlendirilmesinde önemli bir faktör olmuştur.^[4]

Ancak 1987 yılında araştırmacılar Cristina Ramo ve Benjamin Busto tarafından yayımlanan bir saha araştırmasında, Kolombiya ve Venezuela'nın Los Llanos bölgesinde, ak aynak ile kızıl aynağın birlikte yaşadığı bölgelerde melez popülasyonların varlığının kanıdı bulunmuştur. Araştırmacılar yaptıkları gözlemlerde iki türün bireylerinin birbirleriyle eşleştiklerini, açık turuncu rengi tüylere ya da arada turuncu tüyleri olan beyaz tüylere sahip olan melezlerin varlığını ortaya koymuşlar ve bu iki türün tek bir tür olarak sınıflandırılmasını önermişler^[5] ve bu öneri de en azından bir arası rehberi tarafından dikkate alınmıştır.^[6] Melez aynaklara, Florida'da yaşayan ak aynak popülasyonlarına kızıl aynakların katılmasından sonra burada da rastlanmıştır. Ara renklere ya da kırmızı renklere sahip melezler nesiller boyunca devam etmiştir.^[4]

Ornitologlar James Hancock ve Jim Kushlan da tüy rengi, boyut, deri rengi ve üreme döneminde gaganın renginin koyulaşması gibi teşhis özelliklerindeki farkları dikkate alarak bu iki türün tek bir tür olduğunu savunmaktadır. Bir süre boyunca ayrı kalan popülasyonların sonradan Güney Amerika'nın kuzeybatısında tekrar buluştuklarını dile getirmekte ve bu iki türün arasındaki renk farkının beslenme sırasında pigmentleri almaya olanak kılan bir enzimin varlığıyla olduğunu belirtmektedirler. Güney Amerika'da bulunan beyaz tüylü kuşların albus taksonundan çok ruber taksonuna mı mensup olduğunu ve bunu belirleyebilmek için daha kapsamlı araştırmaya gerek olduğunu ortaya koymuşlardır.^[4]

Fiziksel özellikleri

ABD'nin Güney Carolina eyaletinde Huntington Beach Eyalet Parkı'nda uçan ak aynak. Uçarken beyaz kanatların ucunda bulunan siyah tüyler görünür.

Erişkin ak aynakların beyaz tüyleri ve pembe tüysüz yüz derileri ayırt edici özellikleridir.^[7] Erişkinlerin kanatlarının ucunda bulunan siyah kısımlar yalnızca uçarken görünür.^[8] Üreme dönemi dışında uzun ve aşağıya doğru kıvrık olan gagası ile uzun bacakları parlak kızıl-turuncu renktedir.^[9] Üreme döneminin ilk on gününde gagadaki deri koyulaşarak koyu pembeye ve ayaklardaki deri de mor tonlu kızıla dönüşür. Daha sonra soluk pembeye dönüşen gaganın ucu da siyahlaşır.^[10] Erkek ve dişi kuşlar benzer tüy renklerine sahip olduğu için erişkin ak aynakların cinsiyeti dış görünüşünden belirlenemez.^[11] Ancak boyut ve oran olarak erkek ile dişi arasında bir eşeysel dimorfizm vardır. Erkekler dişilerden daha büyük ve ağırdır, aynı zamanda gagaları da daha uzun ve tıknazdır.^[12] Florida'nın güneyinde yapılan bir araştırma sonucunda erkeklerin ağırlığının 872,9 g ila 1261 g, dişilerin ağırlığının 592,7 g ila 861,3 g arasında değiştiği ve erkeklerin ortalama ağırlığının 1036,4 g, dişilerin ortalama ağırlığının 764,5 g olduğu bulunmuştur.^[12][13] Erişkin ak aynakların boyu 53 ila 70 cm arasında, kanat açıklığı ise 90 ila 105 cm. arasında değişir.^[14][15] Diğer standart ölçüler ise kanat yayı 20,5 ila 31 cm., kuyruk uzunluğu 9,3 ila 12,2 cm., tarsus uzunluğu 6,75 ila 11,3 cm., gaga boyu da 11 ila 16,9 cm. arasındadır.^[16]

Yumurtadan yeni çıkan ak aynak mor hav tüy ile kaplıdır. Kafa ve kanatlarda bu hav tüyler koyu kahverengi ve siyaha doğru çalar. Göğüs genellikle tüysüzdür ve tepelerinde beyaz hav tüyler bulunur. İrisler kahverengidir. Ucu koyu gri olan gaganın dışında tüysüz deriler pembemsidir ancak yumurtadan çıktıktan birkaç gün sonra deri grileşir.^[4] Yumurtadan çıkan kuşun gagası kısa ve düzdür ve beş ila dokuz gün içinde düşen bir yumurta dişi bulunur.^[17] Altıncı günden sonra gagada üç siyah halka oluşur ancak altı haftalık iken gaga griye döner. Genç yavruların gri ile kum rengi-gri kahverengi tüyleri ikinci ila altıncı haftalar arasında çıkar. Yüz ve gaga birkaç hafta sonra pembeye dönüşürken ayaklar gri kalır. Bu evrede irisler arduvaz grisine dönüşür.^[4] Palazlandıktan sonra genç ak aynakların tüyleri çoğunlukla kahverengidir ancak arkaları, kanat altları ve alt kısımları beyaz renklidir.^[8] Ayaklar açık turuncu renge dönüşür.Genç kuş büyüdükçe sırtından başlayarak tüyleri beyazlaşır ve dereceli olarak tüy değiştirdikten sonra erişkinlerin beyaz tüylerine kavuşur.^[8] Bu değişiklik ikinci yılın sonunda kısmen tamamlanır ancak kafada ve boyunda kalan kahverengi tüyler üçüncü yılın sonunda beyazlaşabilir. Genç kuşlar erişkin boy ve ağırlığına erişmek için iki yıl geçirirler.^[4]

Diğer aynak türleri gibi ak aynak da boynu ileri ayakları da geriye doğru uzanmış olarak, sıklıkla uzun ve sık olmayan hat şeklinde ya da V şeklinde uçarlar. Kuzey Carolina'da 1986 yılında yapılan bir saha çalışmasında erişkin ak aynakların %80'inin bu şekilde uçtuğu ve genç kuşların yaz boyunca bu şekilde uçmayı öğrendikleri gözlemlenmiştir. Bu formasyonlarda uçmanın aerodinamiği iyileştirmesi enerji tüketimini azaltmaktadır.^[18] Hat şeklinde uçan kuşlar sırasıyla kanat çırpma ve süzülme şeklinde dalgalı bir düzende uçarlar. Dairesel olarak süzülerek yükselen kuşlar da gözlemlenmiştir.^[19] Kuşlar 20 km. ya da daha fazla mesafe katederken 500 ila 1000 m. yüksekliğe süzülerek çıkıldıkları görülür. Ak aynaklar çoğunlukla yerden 60 ila 100 m. yükseklikte süzülerek ya da saniyede 3,3 kanat çırpışıyla uçmaktadır.^[20]

Ak aynaklar asıl olarak urnk, urnk,^[1] ya da hunk, hunk^[4] olarak tarif edilen korna sesine benzer bir ses çıkarırlar. Uçarken, kur yaparken ve rahatsız edildiklerinde bu sesi çıkarırlar. Kuşlar ayrıca besin ararken yumuşak bir huu-huu-huu sesi çıkardıkları gibi kur esnasında da ciyaklarlar. Yuvadaki yavrular ebeveynlerinden besin isterken tiz perdeden zziu sesi çıkarırlar.^[4]

Benzer türler

Erikin olmayan ak aynaklar ile kızıl aynakları birbirinden ayırabilmek oldukça zordur. Gerçi genç kızıl aynakların bacakları ve tüysüz derileri biraz daha koyudur.^[21] Erişkin olmayan bir ak aynak yine erişkin olmayan bir bayağı aynak ile karıştırılabilir ancak genç bayağı aynaklar tamamen kahverengi tüylere sahiptir ve genç ak aynaklarda olan olan beyaz göğüs ve arka tüyler yoktur. Erişkinler, daha büyük olan ve kanatlarının ucunda daha fazla siyah tüy bulunan kara boyunlu orman leyleğinden ayırt edilebilirler.^[19]

Dağılımı ve yaşam alanı

Florida'da Atlantik Okyanusu kıyısına yakın olan Merritt Adası Doğal Yaşamı Koruma Alanında sığ sularda dolaşan erişkin ak aynaklar.

Tek bir kolonide 30.000'den fazla kuşun gözlemlendiği ABD'nin Florida eyaletinde ak aynak çok yaygın olarak rastlanan bir kuştur. Ayrıca Karayipler'de, Meksika'nın hem doğu hem de batı kıyılarında, Orta Amerika'da Kolombiya ve Venezuela'ya kadar olan bölgede de yaşarlar. Üreme dönemi dışında yaşadıkları bölge kıtanın içlerine kuzey de Virginia eyaletine ve batıda Teksas eyaletinin doğusuna kadar uzanır.

Florida Orlando'da kaldırım üzerinde erişkin ak aynak.

Dolaşmayı seven bu türün normal dağılım alanından uzaklarda bazen küçük sürüler hâlinde gözlemlendiği bilinmektedir.^[6][8]

Kuzey Amerika'da Kuzey ve Güney Carolina'da Florida'ya kadar olan Atlantik ve Meksika Körfezi kıyısında üreme dönemini geçirirler.^[1] Meksika'nın batı kıyısında bulunan Colima eyaletindeki Cuyutlán lagünü izole ve bölgesel olarak önemli bir üreme alanıdır.^[22] Ak aynaklar üremek için kullandıkları bölgelere her zaman geri dönmezler^[23] on binlerce kuştan oluşan büyük üreme kolonileri aynı bölgede bir ya da iki mevsim geçirebilir.^[24] Yaşadığı bölgelerde popülasyonlar zaman içinde farklı eyaletlere topluca yer değiştirmişlerdir.^[25] 1940'lara kadar ak aynaklar çoğunluğu Everglades'te olmak üzere büyük sayılar hâlinde yalnızca Florida'da üreme dönemini geçirmekteydi.^[24] ABD'nin diğer bölgelerindeki kuraklık nedeniyle 1930'larda burada 400.000'den fazla ak aynak üreme için bulunmaktaydı.^[25] 1950'lerde ve 1960'larda ise Alabama'da, Louisiana'da ve sonra Kuzey ve Güney Carolina'da, Florida'nın Meksika Körfezi kıyılarında en sonda 1970'lerde Teksas'ta büyük koloniler görülmeye başlandı. 1970'ler ile 1990'ların başında ise Güney Carolina ve Florida'da üreme kolonileri azalarak yok oldu ancak Louisiana'da^[24] ve Kuzey Carolina'da^[25] sayıları oldukça arttı. Çevredeki su havzalarının büyüklüğüne ve kalitesine göre üreme kolonileri bir ila on yedi yıl arasında sürmektedir. En uzun süre kullanılan üreme kolonilerinin bulunduğu bölgeler 800 km²'den büyük su havzalarıdır. Su havzalarının bozulması üreme için kulllanılmamasının nedenlerinden biridir.^[24] Güney Carolina'da Pumpkinseed Adası'nda üreme kolonisinin popülasyonu Hugo Kasırgası'nın su havzalarını tuzlu su ile doldurması sonucunda 1989 ile 1990 yılları arasında 10.000 kuştan 0'a düşmüştür.^[26]

Kıyılara yakın sığ bataklıkları, su havzalarını ve mangrov bataklıklarını tercih etmelerine rağmen ak aynaklar çeşitli habitatlarda yaşarlar.^[27] Ayrıca çamurlu gölcüklerde, gelgit düzlüklerinde ve hatta sulanmış çimenliklerde de sıklıkla görülürler. Özellikle Florida'nın güneyinde kıyıdan uzak yaşayan popülasyonlar bataklıklar, küçük gölcükler ve taşkına uğramış tarlaları tercih eder.^[1][8] Buradaki kuşlar yaz yağmurları ile su seviyelerinin yükselmesiyle birlikte daha kıyıdaki alanlara giderler.^[27]

Fosil kaydı

Florida'nın ortasında Pliyosen'in ortalarından, Kuzey Carolina'da da Pliyosen'in sonlarından kalma ak aynaklara benzeyen fosil kalıntıları bulunmuştur.^[28] Peru'nun kuzeyinde bulunan kalıntılardan soyu tükenmiş ve ak aynaktan çok az farklı Eudocimus peruvianus türü tanımlanmıştır. Kalıntılar 13.900 yıllıktır. Ak aynaklar günümüzde Peru'da hâla yaşamaktadır.^[29]

Davranış

Florida, Tampa Körfezi'nde bir ak aynak.

Florida'da üreme mevsiminin sonlarına doğru yapılan bir saha çalışmasında, ortalama bir günde erişkin ak aynağın 10,25 saati besin aramak için, 0,75 saati uçmak için ve 13 saati de dinlenme, tüneme ve yuvalarıyla ilgilenme için harcadığı görülmüştür.^[30] Tüneme sırasında çoğunlukla uzun gagalarıyla tüylerini temizler, başlarının yanlarındaki yağ bezlerini sırtlarındaki tüylere sürerler. Ak aynaklar genellikle yalnızca kendilerini temizlerler, kur yapma sırasında birbirlerini temizledikleri görülebilir. Genellikle temizlenmeden önce yıkanırlar. Ak aynaklar 5 ila 20 cam. derinliğindeki suda çömelerek kanatlarıyla kendilerini ıslatarak yıkanırlar. Kur yapma sırasında yüzlerce kuş bir arada yıkanabilir.^[20]

Ak aynaklar bölgelerini yabancılara karşı korurlar. Agonistik ya da tehdit nümayişleri gagaları yatay şekilde ileriye doğru hamle yapma ya da dik durarak diğer kuşa karşı gagalarını sertçe açıp kapama davranışlarından oluşur. Sıklıkla rakip kuşlara doğru hamle yaparak başını ya da kanatlarını ısırabilirler.^[20]

Üreme ve yaşam süresi

Florida'da bir ağaca tünemiş ak aynaklar.

Ak aynaklar ilkbaharda eşlerini seçer ve sıklıkla diğer su kuşları türleriyle birlikte devasa koloniler hâlinde üreme dönemini geçirirler. Uygun beslenme ve yuva yapabilme alanları bulunur bulunmaz yuva yapmaya başlarlar. Sıklıkla su üzerinde, ağaç ya da çalıların dallarında olan yuva yerini dişi kuş seçer ve erkeğin getirmeye yardım ettiği malzemelerle dişi kuş yuvayı yapmaya başlar.^[9] Tipik olarak dişi kuş bir ila beş yumurta yumurtlar, ancak genellikle iki ila üç yumurta yumurtlanır. Yumurtalar kahverengi lekelere sahip mat soluk mavi-yeşil renktedir ve boyutları 5,8 x 3,9 cm.'dir; ortalama ağırlıkları 50,8 g.'dır.^[6] Kara içindeki kolonilere göre kıyı kolonilerinde yumurta sayısı genellikle daha azdır ancak palazlanma oranında belirgin bir istatistiki fark yoktur.^[30] Çiftleşme ve kuluçka süresi boyunca erkek kuş beslenmek yerine aç kalarak yuvasını ve eşini tehditlerden korur.^[31] 2006 yılı üreme döneminde dişi bir ak aynağın başka ak aynaklara ait olan birkaç yuvadaki yavruları da beslediği görülmüştür ki bu davranış bu tür için ilk defa gözlemlenmiştir.^[32]

Her ne kadar ak aynaklar bariz olarak tekeşli olsalar ve her iki ebeveyn de yavrulara birlikte baksalar da erkek kuş kendi eişi le çiftleştikten sonra yuvadan ayrılarak diğer dişilerle de çiftleşebilir.^[33] Eş dışı çiftleşmeler tüm çiftleşmelerin %45'ini oluştursa da bunların ancak %15'i başarılı olabilmektedir.^[33] Tek bir eşle çiftleşmeyerek erkek kuş üreme başarısını oldukça artırabilmektedir. Her ne kadar dişiler eşleri dışında erkek kuşlarla çiftleşmeye hazır olsalar da kendilerini koruyan erkek eşleri nedeniyle bu çiftleşmelerde başarı oranı azalmaktadır.^[31]

Everglades Ulusal Parkında sırtındaki kahverengi tüylerin yerine beyaz tüyleri çıkmaya başlamış genç ak aynak.

Ak aynakların üreme başarısı bulundukları ekosistemin yağmur ve su düzeyleri gibi hidrolojik koşullarına bağlıdır. Düşük ve azalan su seviyeleri besine ulaşabilmeyi kolaylaştırır. Aksine üreme döneminde su seviyeleri arttığında ise besinler dağılır ve avlanma başarısı azalır. Besin bulmanın zorlaştığı dönemlerde yuva sayıları ve ortalama yumurta sayıları düşük olmaktadır.^[34] Ebeveynlerin bir ya da iki yavruyu 20 günlüğe kadar büyütebilme başarı oranları yuvalar arasında %5 ila %70 arasında değişebildiği gibi yakın koloniler arasında da farklılıklar gösterebilmektedir.^[25] Balık ve kerevitin az olduğu yıllarda ebeveynler yavrularına hamamböcekleri ile çöplüklerden buldukları çürümüş besinleri de yedirdiği görülür.^[35] Çalışmalar aynı zamanda yüksek sayıda yuva yapılan yıllarda baharda su seviyelerinin daha hızlı düşen yıllar olduğunu göstermektedir. Hızlı su seviyesi düşüşü kerevitlerin avlanabileceği daha büyük alanlar olması demektir.^[36] Bu çalışmalar ak aynakların yuva bölgelerini seçerken üreme başarısızlık olasılığını gözetmekten çok besin bulunulabilirliği ve yuvalara avcı tehditlerinin az olması gibi diğer faktörlere dikkat ettiğini göstermektedir.^[37] Florida'nın güneyindeki su havzalarının drenajı sığ sularda besin arayan ak aynaklar gibi türleri etkilemiş ve sayıları artmıştır.^[38]

Yavrulamanın başarısız olmasının ana nedeni kuşların yuvaları terketmeleridir^[36] ki bunun da nedeni oldukça yüksek gelgitler sonucunda oluşan su baskınlarıdır. Yüksek gelgitlerden hemen sonra ebeveynler %61 oranında yuvalarını terketmişlerdir. Yuvaların içindeki yumurtalar su baskını sonucunda suya kapılarak denize gider. Kuluçkaya yatmış olan ebeveyn, su seviyesi yuva tabanının 3 ila 8 cm. üzerine çıktığında genellikle yuvayı terkederler. Yine de bazı durumlarda ebeveynlerin yumurtaları başka yuvalara taşımaya çalıştıkları gözlemlenmiştir. Yuvaların yapıldığı bazı bölgelerin her sene yüksek gelgitlere maruz kalma riskine rağmen yakınlardaki bol besin kaynakları ve tehdit edici unsurların azlığı nedeniyle ak aynaklar yine de buralara yuva yapmaya devam etmektedir.^[37]

Florida'da genç bir kuş.

Yumurtalar yaklaşık üç haftalık bir kuluçka süresinden sonra çatlar ve yavrulara her iki ebveyn de birlikte bakar. Erkekler günün büyük bir bölümünde yuvada kalırken, dişiler de gecenin büyük bir bölümünü yuvada geçirirler. Ebeveynler yuvadaki görevlerini sabah ve akşam nöbetleşe değiştirir. Yavruların beslenmesi genellikle yuvadaki görevlerinin nöbet değişikliği sırasında olur. Diğer zamanlarda yavrular çok az beslenir ve geceyarısı ile sabah saat 6 arasında besleme yapılmaz.^[39] Yavru ölüm oranı ilk yirmi günde çok yüksektir ve Everglades bölgesinde yavruların üç haftalığa kadar yaşaması oranı %37 ila %83 arasındadır.^[25] Besinin az olduğu dönemlerde cinsiyete bağlı olarak ak aynak yavruları palazlanmadan ölebilirler.^[40] Yavrularda eşeysel dimorfizm olan birçok kuş türünde büyük erkek yavrular besin ihtiyaçları daha zor karşılandığı için yüksek ölüm oranına sahiptir.^[41] Ancak erkek ak aynak yavruları dişilerden ortalama %15 büyük olmalarında rağmen daha düşük ölüm oranına sahiptirler.^[40] Neden erkek yavruların bu şartlar altında daha yüksek yaşama oranı olduğunun araştırılması gerekse de ebeveynlerin daha büyük olan erkek yavruları ilk olarak beslediğinden şüphelenilmektedir. Bunun nedenlerinin de ya ebeveynlerin daha büyük olan yavrunun yaşama şansını daha yüksek görmesi ya da daha büyük olan erkeklerin daha küçük dişilerden besinleri daha kolay kapması olabilir.^[41]

Üreme kolonisindeki yavruları %7 ila %75 arası başka avcılar tarafından avlanabilmektedir.^[20] Ak aynak yuvalarını talan eden Corvus ossifragus türü karganın Kuzey Carolina'da yapılan bir saha çalışmasında yuvalardaki yumurtaların %44'ünü yediğini göstermiştir.^[42] Yumurta ve yavru avcıları arasında Quiscalus major, gece balıkçılı (Nycticorax nycticorax), martılar, ve muhtemelen akbabalar olduğu kadar bayağı opossum (Didelphis marsupialis), rakun (Procyon lotor), ve Elaphe cinsi yılanlar sayılabilir.^[20] Özellikle kuluçkanın son haftasında ebeveynlerin yuvaya daha fazla dikkat göstermesi nedeniyle yumurta kayıp oranı zamanla azalır. Yüksek yuva yoğunluğu ve aynı anda yumurta yumurtlanmaması daha uzun kuluçka süresi ve yumurtaların avlanabilmesi için daha fazla kolaylık sağladığından yumurtaların kaybolma oranını artırır.^[42]

Ak aynaklar yaşamlarının üçüncü yazında üremeye başlar ancak esaret altındaki kuşların dokuz ila on aylık iken de üremeye başladıkları görülmüştür.^[25] Esaret altında en uzun süre yaşayan ak aynak 20 yıldan fazla yaşamıştır, doğal ortamında ise halkalandıktan 16 yıl 4 ay sonra bulunan ak aynak olduğu kaydedilmiştir.^[6]

Notlar