Jackals are the subject of much superstition. In Kampala, their skin and nails are sold as fetish components to ward off evil spirits. In the Buganda tribe, their hearts are cut out and boiled as a method of treating epilepsy.
Side-striped jackals are prey to leopards, hyenas and eagles. For small pups, eagles are an especially dangerous threat.
On a different note, it is an interesting fact that side-striped jackals are more closely related to wolves than are any other species of jackal, despite their smaller size and single family social structure.
Perception Channels: tactile ; chemical
Despite distemper epidemics killing off thousands of jackals in the early part of the century and common trapping and poisoning during rabies outbreaks, no direct threat to the species is known. They are relatively rare throughout their range, but are not considered endangered. Conservation efforts have been made by incorporating Canis adustus into numerous national parks and reserves including: Serengeti National Park and Akagera National Park.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Jackals have historically been known to cause outbreaks of rabies as well as distemper. They represent reservoirs for both of these diseases and are often trapped and poisoned during outbreaks to prevent spreading. The obvious negative affect is the spread of these diseases to game animals, as well as to humans that come into contact with these sick animals.
Side-striped jackals are more completely omnivorous scavengers than any other type of jackal. Their diet varies from area to area, however, they are generally known to feed mainly on insects, fruits, small vertebrates, carrion, and plant material. They catch various insects, mice, and birds by making a quick dash or pouncing action, but have never been recorded to run anything down. Rather, they tend to feed on the leftovers of other faster predators.
Animal Foods: birds; mammals; carrion ; insects
Plant Foods: fruit
Primary Diet: omnivore
Side-striped jackals are found predominantly in tropical Africa ranging from 15 degrees North to 23 degrees South lattitude. They inhabit moist wooded areas in east, west, and central Africa, and have been known to inhabit areas as high as 2,700 meters. They do not, however, inhabit the rain forests of west or central Africa.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
Side-striped jackals are most common in moister habitats. They inhabit a vast array of regions including moist wooded areas, savannahs and thickets, marshes, bushlands, grasslands, swamps and mountainous areas up to 2,700 meters. They are also common in cultivated areas and have been seen crossing major highways on numerous occasions.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; scrub forest
Average lifespan
Status: captivity: 10.0 years.
The side-striped jackal is easily distinguishable from its other jackal relatives. It is slightly more drab in color, and has shorter legs and ears. These jackals tend to be light gray to tan and are distinguishable by a white tip on their relatively dark tails. They tend to have a white stripe from elbow to hip and black side stripes which are not always conspicuous. This jackal species tends to be heavily built and is sexuallly dimorphic in size, males are somewhat larger than females. Males range from 7.3 to 12 kg, whereas females are seldom known to weigh more than 10 kg.
Range mass: 7 to 12 kg.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Side-striped jackals are among the few mammalian species in which the male and female mate for life; hence they are monogamous.
Mating System: monogamous
Mating occurs every year just before or during the rainy season. This usually takes place from June to July, or September to October. Litters range in size from 3 to 6 offspring; however, evidence suggests that there may be some resorption of fetuses in the womb or other sorts of early reduction in the litter size, ultimately resulting in a litter of only 3 to 6. The average gestation period lasts between 57 and 70 days. Lactation occurs for 8 to 10 weeks. Sexual maturity is reached around 6 to 8 months and dispersal follows at 11 months of age.
Range number of offspring: 1 to 6.
Range gestation period: 57 to 70 days.
Range weaning age: 56 to 70 days.
Average weaning age: 42 days.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average number of offspring: 4.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 274 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 274 days.
Parental Investment: altricial ; post-independence association with parents; extended period of juvenile learning
Die witkwasjakkals (Canis adustus) is 'n sku en seldsame jakkals wat endemies aan Sentraal- en Suider-Afrika is.
Die kleur van hierdie minder bekende jakkals is grys tot vaalbruin terwyl die snoet donker is. Soos die naam aandui, het witkwasjakkalse 'n duidelike wit punt op hul stert, wat aan 'n kwas wat in wit verf gedoop is herinner. Verder het hulle ook 'n kenmerkende wit streep op elke blad, wat hulle hul Engelse naam, Side-striped Jackal ("sy-gestreepte jakkals"), gegee het. Volwasse witkwasjakkalse het 'n gemiddelde hoogte van 50 cm en weeg gemiddeld 9 kg. Die wyfies is effens kleiner as die mannetjies.
Hulle verkies 'n ruie, waterryke omgewing en vermy droë dele, oop grasvlaktes en bergagtige dele. Die soogdier is sku en hoofsaaklik naglewend. Hierdie jakkalse is karnivore en vreet klein soogdiertjies, grondvoëls, eiers en goggas.
Die wyfie is telkens nege weke dragtig, waarna vier tot ses kleintjies gebore word.
Die witkwasjakkals (Canis adustus) is 'n sku en seldsame jakkals wat endemies aan Sentraal- en Suider-Afrika is.
Zolaqlı çaqqal (lat. Canis adustus) - canavar cinsinə aid heyvan növü.
6 yarımnövü var:[1]
An aourgi roudennek (Canis adustus) a zo ur bronneg kigdebrer eus kerentiad ar c'hieged. Bevañ a ra e kreiz ha su Afrika.
Gris-gell eo blevenn an aourgi roudennek, gant ur roudenn wenn a-hed e bavioù a-raok hag a ya betek e zivlez. Gwenn eo beg e lost du. Pouezañ a ra etre 7 ha 15 kg ha muzuliañ a ra etre 60 ha 80 cm. Brasoc'h eo ar pared eget ar parezed.
Bevañ a ra an aourgi roudennek er c'hoadegoù dreist-holl met e gavout a reer er pradennoù hag er geunioù. Debriñ a ra amprevaned, frouezh ha krignerien bihan.
Ar c'houlz-parañ a gemm hervez ar rannvedoù. E Suafrika e teraou e miz Even hag echuiñ e miz Du. Genel a ra ar parezed etre 3 ha 6 menn goude un dougen 57 - 70 devezh. O oad-gour a dizhont da 6-8 miz. Daouzek vloaz a c'hellont bevañ en natur.
An aourgi roudennek (Canis adustus) a zo ur bronneg kigdebrer eus kerentiad ar c'hieged. Bevañ a ra e kreiz ha su Afrika.
El xacal ratllat (Canis adustus) és una espècie de la família dels cànids que només viu a l'Àfrica subsahariana. Es diferencia dels seus parents més propers, el xacal comú (Canis aureus) i el xacal de llom negre (Canis mesomelas) per les potes i orelles bastant més curtes, el pelatge més clar i la presència de ratlles blanques poc definides a les espatlles, els flancs i la cua. Té una mida intermèdia entre la de les altres dues espècies de xacals.
El xacal ratllat (Canis adustus) és una espècie de la família dels cànids que només viu a l'Àfrica subsahariana. Es diferencia dels seus parents més propers, el xacal comú (Canis aureus) i el xacal de llom negre (Canis mesomelas) per les potes i orelles bastant més curtes, el pelatge més clar i la presència de ratlles blanques poc definides a les espatlles, els flancs i la cua. Té una mida intermèdia entre la de les altres dues espècies de xacals.
Šakal pruhovaný (Canis adustus) je psovitá šelma, která se vyskytuje ve spíše sušších, ale bujně zarostlých biotopech Afriky v oblasti Sahelu, na východním pobřeží od Somálska a Etiopie po JAR, v jižním Kongu, Angole, Namibii, Botswaně, Zimbabwe a Zambii. Tento druh nežije v oblastech deštných pralesů a na jižním pobřeží Afriky.
Šakal pruhovaný má šedohnědou srst s velmi tmavým až černým pruhem táhnoucím se podél boků od lopatek až po kořen ocasu. Ocas je tmavý, skoro černý, s bílou špičkou. Srst na břiše a končetinách je o trochu světlejší než u zbytku těla. Dále má velké špičaté uši, díky nimž má vynikající sluch, a úzký černý čenich, díky kterému má dobrý i čich. Končetiny šakala pruhovaného jsou dlouhé a dobře přizpůsobené k běhu jako u ostatních druhů šakalů.
Šakal pruhovaný je plaché zvíře, obývající okraje deštných pralesů, řídké lesy, savany a hojně také člověkem vytvořené kulturní krajiny. Šakalové žijí v soudržných rodinných smečkách o průměru 6 jedinců a jsou převážně noční lovci. Přes den odpočívají v norách cizích druhů zvířat nebo v opuštěných termitištích, popřípadě v úkrytu ve křoví. Dospělí šakali obsazují teritorium o relativně malé rozloze (cca 0,5–2,5 km2), které si značkují. Mezi příslušníky své smečky se šakalové dorozumívají kňučením, štěkáním a vytím, čímž si u domorodých afričanů vysloužili pojmenování „Bwa“ nebo „o-lu“.
Šakalové pruhovaní tvoří stálé partnerské svazky, ale i přesto v období páření propukají boje samců s ostatními samci, kteří se objeví v teritoriu. Dokonce i fenky se občas zapojí do boje a vyhání z teritoria cizí feny, které by jí chtěly přebrat partnera. I když šakal pruhovaný dospívá ve věku 21 měsíců, mladé fenky se dost často nepáří, protože slouží v rámci smečky jako chůvy starším fenám, kterým pomáhají s výchovou jejich mláďat. Tyto chůvy navíc hlídají mladé, když jsou starší členové smečky na lovu. Tímto způsobem zvyšují šanci mláďat na přežití a zároveň i upevňují vztahy uvnitř smečky. Když samice porodí po devítitýdenní březosti mladé, což ve střední Africe probíhá v lednu a v únoru a na jihu Afriky v březnu nebo v dubnu, jsou štěňata slepá a bez chrupu. V jednom vrhu jich je tři až šest. Jsou kojena pět týdnů a po té době jsou již štěňata natolik vyspělá, že mohou své rodiče doprovázet na lov. Rodiče je sice ještě půl roku dokrmují zpola natrávenou potravou, ale ve věku zhruba 8 měsíců jsou již mláďata natolik soběstačná, že mohou opustit rodinnou smečku.
Co se týče potravy, nejsou šakali příliš vybíraví. Živí se prakticky čímkoliv, co naleznou nebo uloví, ať už to jsou ptáci, drobní savci nebo plazi. Požírají také mršiny, které zanechají ladem větší šelmy, a někdy i ovoce. Přestože je šakal velmi rychlý běžec a často by i dokázal svou kořist uštvat, upřednostňuje trpělivé plížení a stopování pomocí výborně vyvinutého čichu a sluchu. Pak svou oběť ve vhodný okamžik překvapí skokem a usmrtí ji svými tesáky.
Galerie šakal pruhovaný ve Wikimedia Commons Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Šakal pruhovaný (Canis adustus) je psovitá šelma, která se vyskytuje ve spíše sušších, ale bujně zarostlých biotopech Afriky v oblasti Sahelu, na východním pobřeží od Somálska a Etiopie po JAR, v jižním Kongu, Angole, Namibii, Botswaně, Zimbabwe a Zambii. Tento druh nežije v oblastech deštných pralesů a na jižním pobřeží Afriky.
Stribet sjakal (Canis adustus) er et dyr i hundefamilien. Den når en længde på 65-81 cm med en hale på 30-41 cm og vejer 6,5-14 kg. Dyret lever i det centrale, østlige og sydlige Afrika. Hunnen er drægtig i mellem 57 og 70 dage. I den tid opholder hun sig i en hule.
Der Streifenschakal (Lupulella adusta, Synonym: Canis adustus) ist ein Wildhund aus der Gattung der Afrikanischen Schakale (Lupulella), welcher in weiten Bereichen Afrikas zu finden ist.
Der Streifenschakal ist ein mittelgroßer Wildhund mit einer Schulterhöhe von ungefähr 45 Zentimetern, einer Kopfrumpflänge von etwa 65 Zentimetern und einem Gewicht von normalerweise acht bis zwölf Kilogramm. Männchen und Weibchen sind praktisch gleich groß, doch wiegen die Männchen im Durchschnitt etwas mehr als die Weibchen. Das Fell, mit bräunlichgrauer Grundfärbung, weist an den Flanken einen mehr oder weniger stark ausgeprägten schrägen, hellen Streifen auf.
Verbreitet ist der Streifenschakal ausschließlich in Afrika südlich der Sahara. Dabei kommt er von der westafrikanischen Küste in Guinea und dem Senegal über Zentralafrika bis zum Sudan und Äthiopien in Ostafrika und von dort aus südlich bis Namibia, Botswana und Südafrika vor.[1] Im nordöstlichen Teil überlappt das Gebiet mit dem Verbreitungsgebiet des Afrikanischen Goldwolfs, im Osten und Süden mit dem des Schabrackenschakals.[1]
Der Streifenschakal lebt in zahlreichen, sehr verschiedenen Habitaten. Er meidet die offene Savanne und trockene Wüstengebiete und hält sich meist in gehölzreichen, allerdings nicht in reich bewaldeten Gebieten auf. Die bevorzugten Gebiete umfassen neben Waldgebieten vor allem Busch- und Grasland sowie Agrarflächen und Feuchtgebiete; auch in der direkten Nachbarschaft menschlicher Behausungen und Ortschaften kommt er vor. Im östlichen Afrika ist er in Bergregionen bis in Höhen von ca. 2700 m zu finden.[1]
In Gebieten, in denen neben dem Streifenschakal weitere Arten wie der Schabrackenschakal (Lupulella mesomelas) oder der Afrikanische Goldwolf (Canis anthus) vorkommen, werden die vorhandenen Habitate zwischen den Arten aufgeteilt. So nutzt der Streifenschakal in diesen Gebieten vor allem die Habitate mit dichterer Vegetation.[1] Im westlichen Simbabwe kam es zu aggressiven Auseinandersetzungen, bei denen der Schabrackenschakal den Streifenschakal aus den Graslandgebieten verdrängte.[2]
Die Streifenschakale gehen Paarbeziehungen ein, die bis zum Tod eines Partners bestehen. Jedes Paar verteidigt sein Territorium gegen Artgenossen. Die Tiere sind nachtaktiv und gehen nicht paarweise, sondern einzeln auf Jagd. Pro Nacht legen sie durchschnittlich eine Strecke von 15 bis 20 Kilometern zurück.
Die Nahrung der Tiere besteht größtenteils aus pflanzlichen Stoffen und nicht aus Fleisch. Zwar frisst der Streifenschakal auch Fleisch, aber nicht vorwiegend. Vier Fruchtarten frisst der Schakal besonders häufig: die Mobola-Pflaume (Parinari curatellifolia), die Schokoladenbeere (Vitex payos), die Natal-Feige (Ficus natalensis) und die Wasserbeere (Syzygium guineense). Trotzdem sind die Schakale beim Erlegen von kleinen Säugetieren, bis zur Größe eines Hasen, sehr geschickt. Auch Insekten werden gefressen. Zu einem geringen Anteil sind die Schakale auch Aasfresser.
Die Paarungen finden gewöhnlich in den Monaten Juli bis September, also im südlichen Vorfrühling, statt. Nach einer Tragzeit, die mit ungefähr zwei Monaten ähnlich lang dauert wie beim Haushund, bringt das Weibchen einen Wurf von zumeist vier bis sechs Welpen in einem Erdferkelbau zur Welt. Beide Elternteile kümmern sich um die Jungen und betreuen sie mindestens elf Monate lang. Streifenschakale können bis zu zwölf Jahre alt werden.
Lycaon pictus (Afrikanischer Wildhund)
Cuon alpinus (Rothund)
Canis aureus (Goldschakal)
Canis simensis (Äthiopischer Wolf)
Canis anthus (Afrikanischer Goldwolf)
Canis latrans (Kojote)
Canis lupus (Wolf; + Haushund)
Lupulella mesomelas (Schabrackenschakal)
Lupulella adusta (Streifenschakal)
Der Streifenschakal wird seit einigen Jahren der Gattung der Afrikanischen Schakale (Lupulella) zugeordnet, die aus zwei Arten besteht. Die wissenschaftliche Erstbeschreibung erfolgte 1847 durch den schwedischen Naturforscher Karl Jakob Sundevall. Er ordnete die Art in die Gattung Canis ein und bezeichnete sie entsprechend als Canis adustus. In der Gattung der Wolfs- und Schakalartigen (Canis) finden sich weitere als Schakale bezeichnete Arten, die mit den Afrikanischen Schakalen nicht näher verwandt sind.
Im Rahmen der Vorstellung der Genomsequenz des Haushundes wurde von Lindblad-Toh et al. 2005 eine phylogenetische Analyse der Hunde (Canidae) veröffentlicht. Im Rahmen dieser Darstellung wurde auf der Basis molekularbiologischer Daten die Monophylie der Gattung Canis angezweifelt. Demnach stellen der Streifenschakal und der Schabrackenschakal Schwesterarten dar, die als basalste Arten allen anderen Vertretern der Gattung sowie zusätzlich dem Rothund (Cuon alpinus) und dem Afrikanischen Wildhund (Lycaon pictus) gegenübergestellt werden.[4] Diese beiden Arten müssten entsprechend in die Gattung Canis aufgenommen werden, damit sie als monophyletische Gattung Bestand hat. Auch Zrzavý und Řičánková 2004 kamen zu diesem Ergebnis und schlugen die Abtrennung der beiden Schakale von der Gattung Canis vor; ihrem Vorschlag folgend sollte der Streifenschakal der monotypischen Gattung Schaeffia als Schaeffia adusta und der Schabrackenschakal der Gattung Lupulella als Lupulella mesomelas eingeordnet werden.[5] Die Canid Specialist Group der IUCN sprach sich auf einem im Mai 2019 veranstalteten Kongress dafür aus sowohl den Schabrackenschakal als auch den Streifenschakal in die Gattung Lupulella zu stellen.[6]
Innerhalb der Art werden nach Wilson & Reeder 2005 insgesamt sechs Unterarten unterschieden.[7]
Die Art wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund der Bestandsgröße und des großen Verbreitungsgebietes als nicht gefährdet (least concern) eingestuft. Innerhalb ihrer Verbreitungsgebiete ist der Schabrackenschakal relativ häufig.[1] Schätzungen der Bestandsgröße gehen von etwa drei Millionen Tieren aus, die Population wird als stabil eingeschätzt. Der Schakal ist sehr anpassungsfähig und in der Lage, auch im Bereich von menschlichen Siedlungen zu leben, eine Bedrohung der Art wird nur bei extremer Lebensraumveränderung oder Ausbreitung von Seuchen angenommen.[1]
Der Streifenschakal (Lupulella adusta, Synonym: Canis adustus) ist ein Wildhund aus der Gattung der Afrikanischen Schakale (Lupulella), welcher in weiten Bereichen Afrikas zu finden ist.
The side-striped jackal (Canis adustus) is a species o jackal, native tae central an soothren Africae.[1][2]
The side-striped jackal (Canis adustus) is a species o jackal, native tae central an soothren Africae.
Το ριγωτό τσακάλι (Canis adustus) είναι είδος τσακαλιού, που προέρχεται από την ανατολική και τη νότια περιοχή της Αφρικής. Σε αντίθεση με τον «ξάδελφό» του, το μικρότερο μελανόραχο τσακάλι, που κατοικεί σε ανοιχτές πεδιάδες, το ριγωτό τσακάλι καταλαμβάνει κυρίως περιοχές δασών και θάμνων.
Κατάλοιπα απολιθωμάτων του C. adustus χρονολογούνται από την εποχή του Πλειόκαινου.[1] Στοίχιση ακολουθιών μιτοχονδριακού DNA για τις κυνίδες που μοιάζουν με το λύκο έδωσε ένα φυλογενετικό δέντρο, με το ριγωτό τσακάλι και το μελανόραχο τσακάλι να είναι τα πιο βασικά μέλη αυτού του κλάδου, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το δέντρο υποδεικνύει αφρικανική προέλευση για τον κλάδο.[2]
Το ριγωτό τσακάλι ζει και απομονωμένα και σε οικογενειακές ομάδες έως και επτά τσακαλιών. Η οικογενειακή μονάδα κυριαρχείται από ένα αναπαραγωγικό ζευγάρι, το οποίο παραμένει μονογαμικό επί σειρά ετών.
Η περίοδος αναπαραγωγής αυτού του είδους εξαρτάται από το πού ζουν· στη νότια Αφρική, η αναπαραγωγή ξεκινά τον Ιούνιο και τελειώνει τον Νοέμβριο. Το ριγωτό τσακάλι έχει περίοδο κύησης 57 έως 70 ημερών, με μέσο όρο μικρών από τρία έως έξι μικρά. Τα μικρά φτάνουν σε σεξουαλική ωριμότητα στην ηλικία των έξι έως οκτώ μηνών, και συνήθως αρχίζουν να φεύγουν όταν είναι 11 μηνών. Το ριγωτό τσακάλι είναι ένα από τα λίγα είδη θηλαστικών που διατηρούν το ίδιο ζευγάρι για όλη τους τη ζωή, σχηματίζοντας μονογαμικά ζευγάρια.
Υπάρχουν επτά αναγνωρισμένα υποείδη του ριγωτού τσακαλιού:[3]
Το ριγωτό τσακάλι (Canis adustus) είναι είδος τσακαλιού, που προέρχεται από την ανατολική και τη νότια περιοχή της Αφρικής. Σε αντίθεση με τον «ξάδελφό» του, το μικρότερο μελανόραχο τσακάλι, που κατοικεί σε ανοιχτές πεδιάδες, το ριγωτό τσακάλι καταλαμβάνει κυρίως περιοχές δασών και θάμνων.
ဘေးကျား ခွေးအ (side-striped jackal) သိပ္ပံအမည် (Canis adustus) သည် ခွေးအ မျိုးစိတ်တစ်မျိုးဖြစ်ပြီး အာဖရိက အလယ်ပိုင်း နှင့် တောင်ပိုင်းတွင် ကျင်လည်ကျက်စားလေ့ ရှိသည်။ သူ၏ ညီအစ်ကိုတော် ပို၍ အရွယ်ငယ်သော ကျောမည်း ခွေးအများကဲ့သို့ လွင်ပြင်များတွင် နေထိုင်လေ့ မရှိဘဲ သစ်တောများနှင့် ဆူးခြုံတောများ ရှိရာဒေသများတွင် နေထိုင်တတ်ကြသည်။
ဘေးကျား ခွေးအ (side-striped jackal) သိပ္ပံအမည် (Canis adustus) သည် ခွေးအ မျိုးစိတ်တစ်မျိုးဖြစ်ပြီး အာဖရိက အလယ်ပိုင်း နှင့် တောင်ပိုင်းတွင် ကျင်လည်ကျက်စားလေ့ ရှိသည်။ သူ၏ ညီအစ်ကိုတော် ပို၍ အရွယ်ငယ်သော ကျောမည်း ခွေးအများကဲ့သို့ လွင်ပြင်များတွင် နေထိုင်လေ့ မရှိဘဲ သစ်တောများနှင့် ဆူးခြုံတောများ ရှိရာဒေသများတွင် နေထိုင်တတ်ကြသည်။
Nyiramuhari, Imbwebwe (izina ry’ubumenyi mu kilatini Canis adustus)
The side-striped jackal (Lupulella adusta)[3][4][5][6] is a canine native to central and southern Africa.[1]
Unlike the smaller and related black-backed jackal (Lupulella mesomelas), which dwells in open plains, the side-striped jackal primarily dwells in woodland and scrub areas.[7]
Side-striped jackal .jpg){kind=small}
Carl Jakob Sundevall named the species Canis adustus in 1847.[8] Fossil remains date to the Pliocene era.[9] A mitochondrial DNA sequence alignment for the wolf-like canids gave a phylogenetic tree with the side-striped jackal and the black-backed jackal being the most basal members of this clade, which means that this tree is indicating an African origin for the clade.[10][11]
In 2019, a workshop hosted by the IUCN/SSC Canid Specialist Group recommends that because DNA evidence shows the side-striped jackal (Canis adustus) and black-backed jackal (Canis mesomelas) to form a monophyletic lineage that sits outside of the Canis/Cuon/Lycaon clade, that they should be placed in a distinct genus, Lupulella Hilzheimer, 1906 with the names Lupulella adusta and Lupulella mesomelas.[3]
The side-striped jackal is a slender, medium-sized canid, which tends to be slightly larger on average than the black-backed jackal. Body mass ranges from 6.5 to 14 kg (14 to 31 lb), head-and-body length from 69 to 81 cm (27 to 32 in) and tail length from 30 to 41 cm (12 to 16 in).[12] Shoulder height can range from 35 to 50 cm (14 to 20 in).[13] Its pelt is coloured buff-grey. The back is darker grey than the underside, and the tail is black with a grey, almost silver tip. Indistinct white stripes are present on the flanks, running from elbow to hip. The boldness of the markings varies between individuals, with those of adults being better defined than those of juveniles.[7]
The side-striped jackal's skull is similar to that of the black-backed jackal's, but is flatter, with a longer and narrower rostrum. Its sagittal crest and zygomatic arches are also lighter in build. Due to its longer rostrum, its third upper premolar lies almost in line with the others, rather than at an angle. Its dentition is well suited to an omnivorous diet. The long, curved canines have a sharp ridge on the posterior surface, and the outer incisors are canine-like. Its carnassials are smaller than those of the more carnivorous black-backed jackal. Females have four inguinal teats.[7]
The side-striped jackal tends to be less carnivorous than other jackal species, and is a highly adaptable omnivore whose dietary preferences change in accordance to seasonal and local variation.[14] It tends to forage solitarily, though family groups of up to 12 jackals have been observed to feed together in western Zimbabwe. In the wild, it feeds largely on invertebrates during the wet season and small mammals, such as the springhare, in the dry months. It frequently scavenges from campsites and the kills of larger predators. In the wild, fruit is taken exclusively in season, while in ruralised areas, it can account for 30% of their dietary intake. The side-striped jackal tends to be comparatively less predatory when compared to other jackal species. It typically does not target prey exceeding the size of neonatal antelopes, and one specimen was recorded to have entered a duck's pen to eat their feed, whilst ignoring the birds.[7]
The side-striped jackal lives both solitarily and in family groups of up to seven individuals. The family unit is dominated by a breeding pair, which remains monogamous for a number of years.[7]
The breeding season for this species depends on where they live; in Southern Africa, breeding starts in June and ends in November. The side-striped jackal has a gestation period of 57 to 70 days, with average litter of three to six young. The young reach sexual maturity at six to eight months of age, and typically begin to leave when 11 months old. The side-striped jackal is among the few mammal species that mate for life, forming monogamous pairs.
There are seven recognized subspecies of the side-striped jackal:[2]
The side-striped jackal (Lupulella adusta) is a canine native to central and southern Africa.
Unlike the smaller and related black-backed jackal (Lupulella mesomelas), which dwells in open plains, the side-striped jackal primarily dwells in woodland and scrub areas.
El chacal rayado (Lupulella adusta), anteriormente Canis adustus, es un miembro de la familia Canidae que solo se encuentra en el África subsahariana. Se diferencia de sus más próximos parientes, el chacal dorado (Canis aureus) y el chacal de gualdrapa (Lupulella mesomelas) por sus patas y orejas considerablemente más cortas, su pelaje más claro y la presencia de unas rayas blancas poco definidas en hombros, costados y cola. El tamaño es intermedio entre las dos especies antes mencionadas.
Este animal es predominantemente nocturno y crepuscular. De hábitos omnívoros, come frutos, invertebrados, vertebrados pequeños y medianos (tan dispares como peces y crías de gacela) y carroña. Puede vivir de forma solitaria, en parejas o en pequeños grupos familiares y defiende su territorio frente a los intrusos. Habita en sabanas bastante húmedas y arboladas, llegando hasta los límites de la selva tropical africana. Por el contrario, evita ambientes más secos, donde es sustituido por los chacales dorado y de gualdrapa. Se encuentra tanto a nivel del mar como en zonas montañosas hasta los 2700 metros de altura.
Como especie, es capaz de adaptarse a los cambios rápidos en el ambiente, por lo que no tiene problemas para colonizar llanuras de inundación estacional, pantanos y áreas modificadas por el hombre, incluidos campos de cultivo. Dentro de estos, siente predilección por los de maíz, donde se alimenta de sus mazorcas. Los chacales rayados no excavan madrigueras, sino que buscan refugios naturales u ocupan termiteros abandonados. Los límites del territorio se marcan con orina y heces, y la comunicación con otros individuos se basa en un amplio repertorio de ladridos, chillidos y gruñidos. El sonoro nombre del animal en suajili, Bweha, tiene precisamente un origen onomatopéyico.
Las hembras son menores que los machos. La época de cría sería según la zona; el periodo de gestación oscila entre 57 y 70 días, al término de los cuales las hembras dan a luz de 3 a 6 crías. Alcanzan la madurez sexual a los 6 u 8 meses de edad y se independizan a los 11.
El chacal rayado (Lupulella adusta), anteriormente Canis adustus, es un miembro de la familia Canidae que solo se encuentra en el África subsahariana. Se diferencia de sus más próximos parientes, el chacal dorado (Canis aureus) y el chacal de gualdrapa (Lupulella mesomelas) por sus patas y orejas considerablemente más cortas, su pelaje más claro y la presencia de unas rayas blancas poco definidas en hombros, costados y cola. El tamaño es intermedio entre las dos especies antes mencionadas.
Este animal es predominantemente nocturno y crepuscular. De hábitos omnívoros, come frutos, invertebrados, vertebrados pequeños y medianos (tan dispares como peces y crías de gacela) y carroña. Puede vivir de forma solitaria, en parejas o en pequeños grupos familiares y defiende su territorio frente a los intrusos. Habita en sabanas bastante húmedas y arboladas, llegando hasta los límites de la selva tropical africana. Por el contrario, evita ambientes más secos, donde es sustituido por los chacales dorado y de gualdrapa. Se encuentra tanto a nivel del mar como en zonas montañosas hasta los 2700 metros de altura.
Como especie, es capaz de adaptarse a los cambios rápidos en el ambiente, por lo que no tiene problemas para colonizar llanuras de inundación estacional, pantanos y áreas modificadas por el hombre, incluidos campos de cultivo. Dentro de estos, siente predilección por los de maíz, donde se alimenta de sus mazorcas. Los chacales rayados no excavan madrigueras, sino que buscan refugios naturales u ocupan termiteros abandonados. Los límites del territorio se marcan con orina y heces, y la comunicación con otros individuos se basa en un amplio repertorio de ladridos, chillidos y gruñidos. El sonoro nombre del animal en suajili, Bweha, tiene precisamente un origen onomatopéyico.
Las hembras son menores que los machos. La época de cría sería según la zona; el periodo de gestación oscila entre 57 y 70 días, al término de los cuales las hembras dan a luz de 3 a 6 crías. Alcanzan la madurez sexual a los 6 u 8 meses de edad y se independizan a los 11.
Canis adustus Canis generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Canis adustus Canis generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Juovasakaali (Canis adustus) on afrikkalainen piilottelevaa elämää viettävä, kaikkiruokainen koiraeläin.
Juovasakaali on melko pieni ja se eroaa paljon muista koirien (Canis) suvun lajeista. Turkki on tumma ja paksu. Kyljet ovat punaruskean - kellansävyiset ja keskellä kylkeä kulkee vaalea juova. Häntä on noin 40 senttiä pitkä ja valkokärkinen. Juovasakaalin pituus on 65–80 senttiä ja paino 6–14 kiloa.
Juovasakaali elää Saharan eteläpuolisessa Afrikassa. Sen elinalue ulottuu etelässä Etelä-Afrikan koillisosiin, pohjoisessa Etiopiaan, Sudaniin ja Tšadiin ja lännessä Nigeriaan. Juovasakaali elää mieluiten metsissä, ei siis avoimilla savanneilla kuten muut sakaalit. Se viihtyy vuoristometsissä ja metsäisillä savanneilla. Kaikkialla se on varsin harvalukuinen.
Juovasakaali muistuttaa elintavoiltaan paljon kettua. Laji liikkuu öisin ja saalistaa yksin tai pareittain. Ääntely on hiljaisia kaksiosaisia ulahteluja. Sen hampaisto kertoo monipuolisesta ravinnosta. Se ei kuitenkaan pysty saalistamaan suuria eläimiä vaan tyytyy jyrsijöihin ja muihin pikkueläimiin. Se syö myös raatoja, hyönteisiä kuten termiittejä ja jopa kasveja kuten maissia ja öljypalmun hedelmiä. Pentuja se saa 3–6 ja ne syntyvät 57–70 vuorokauden kantoajan jälkeen. Pennut lähtevät vanhempiensa luota noin 11 kuukauden ikäisinä.
Juovasakaali (Canis adustus) on afrikkalainen piilottelevaa elämää viettävä, kaikkiruokainen koiraeläin.
Lupulella adusta
Le Chacal à flancs rayés (Lupulella adusta) est une espèce de Carnivores du genre Lupulella, récemment distingué[1],[2] du genre Canis dans la famille des Canidés. Ce chacal est originaire de l'Afrique centrale et méridionale.
Le chacal à flancs rayés est de couleur brun-grisâtre avec une raie blanche des pattes antérieures aux hanches et a une queue foncée au bout blanc. Le chacal à flancs rayés peut peser de 6 à 14 kilogrammes. Les mâles sont relativement plus grands que les femelles. Il est social et se regroupe dans de petites familles, communiquant par l'intermédiaire de « cris perçants » et de façon molle, à la manière un ululement de hibou. Le chacal à flancs rayés est nocturne, et rarement en activité pendant le jour.
Le chacal à flancs rayés vit dans les régions boisées et humides, avec prairies, buissons et marais. Le chacal à flancs rayés se nourrit de fruits, d'insectes, et de petits mammifères tels que les rats, les lièvres et les oiseaux. Il apprécie aussi les petits d'animaux tels que les phacochères ou les gazelles. Il aime suivre certains félins pour profiter des restes de leurs charognes, mais n'a jamais été observé tuant une plus grande proie.
La saison des amours pour ces espèces dépend d'où elles vivent ; en Afrique australe elle commence en juin et finit en novembre. Le chacal à flancs rayés a une période de gestation de 57 à 70 jours après lesquels la femelle met au monde 3 à 6 jeunes. Les jeunes arrivent à maturité sexuelle au bout de 6 à 8 mois et commencent généralement à partir quand ils ont 11 mois. Le chacal à flancs rayés fait partie des quelques espèces mammifères qui s'unissent à vie, s'accouplent toujours avec le même partenaire et forme des couples monogames.
Il existe 6 sous-espèces reconnues :
Lupulella adusta
Le Chacal à flancs rayés (Lupulella adusta) est une espèce de Carnivores du genre Lupulella, récemment distingué, du genre Canis dans la famille des Canidés. Ce chacal est originaire de l'Afrique centrale et méridionale.
Prugasti čagalj ili Prugasti šakal (latinski: Canis adustus) je vrsta čaglja, porijeklom iz središnje te južne Afrike.[1] Za razliku od svog rođaka, manjeg crnoleđog čaglja, koji obitava u otvorenim ravnicama, prugasti čagalj primarno obitava u šumama i šikarama.
Prugasti čagalj je težak od 6,5 do 14 kg, duljine glave i tijela od 69 do 81 cm te duljine repa od 30 do 41 cm. Visina do ramena može biti u rasponu od 35 do 50 cm.[2] Njegovo krzno je sivo. Leđa su tamnije sive nego donji dio trupa, rep je crn s bijelim vrhom. Nejasne bijele pruge su prisutni na bokovima. Lubanja je slična onoj u crnoleđeg čaglja, ali je ravnija, s dužim i užim nosnicama.
Prugasti čagalj za razliku od drugih čagalja nije isključivi mesojed, vrlo je prilagodljiv svejed čije prehrambene navike ovise o sezonskim i lokalnim varijacijama. Čagalj se obično hrani sam, iako su zapažene grupe do 12 čagalja gdje se hrane zajedno u zapadnom Zimbabveu. Hrani se uglavnom malim beskralježnjacima i malim sisavcima.
Države u kojima obitava prugasti čagalj su Angola, Bocvana, Kamerun, Srednjoafrička Republika, DR Kongo, Etiopija, Gabon, Kenija, Malavi, Mozambik, Namibija, Niger, Nigerija, Kongo, Senegal, JAR, Sudan, Tanzanija, Uganda, Zambija i Zimbabve.
Prugasti čagalj ili Prugasti šakal (latinski: Canis adustus) je vrsta čaglja, porijeklom iz središnje te južne Afrike. Za razliku od svog rođaka, manjeg crnoleđog čaglja, koji obitava u otvorenim ravnicama, prugasti čagalj primarno obitava u šumama i šikarama.
Prugasti čagalj je težak od 6,5 do 14 kg, duljine glave i tijela od 69 do 81 cm te duljine repa od 30 do 41 cm. Visina do ramena može biti u rasponu od 35 do 50 cm. Njegovo krzno je sivo. Leđa su tamnije sive nego donji dio trupa, rep je crn s bijelim vrhom. Nejasne bijele pruge su prisutni na bokovima. Lubanja je slična onoj u crnoleđeg čaglja, ali je ravnija, s dužim i užim nosnicama.
Prugasti čagalj za razliku od drugih čagalja nije isključivi mesojed, vrlo je prilagodljiv svejed čije prehrambene navike ovise o sezonskim i lokalnim varijacijama. Čagalj se obično hrani sam, iako su zapažene grupe do 12 čagalja gdje se hrane zajedno u zapadnom Zimbabveu. Hrani se uglavnom malim beskralježnjacima i malim sisavcima.
Države u kojima obitava prugasti čagalj su Angola, Bocvana, Kamerun, Srednjoafrička Republika, DR Kongo, Etiopija, Gabon, Kenija, Malavi, Mozambik, Namibija, Niger, Nigerija, Kongo, Senegal, JAR, Sudan, Tanzanija, Uganda, Zambija i Zimbabve.
Lo sciacallo striato (Lupulella adustus) è un canide lupino originario dell'Africa centrale e meridionale.
La colorazione dello sciacallo striato varia dal bruno grigiastro al marroncino, con una striscia bianca che va dalle zampe anteriori fino all'anca ed una coda scura con la punta bianca. Lo sciacallo striato può pesare tra i 6 ed i 13 kg. I maschi tendono ad essere più grandi delle femmine. Sono animali sociali che vivono in piccoli gruppi familiari, comunicando tra loro con guaiti, «grida» e versi simili a quelli del gufo. Sono notturni e sono raramente attivi durante il giorno.
Gli sciacalli striati vivono nelle aree boschive umide ai confini con praterie, macchie e paludi.
Si nutrono di frutta, insetti e piccoli mammiferi, come ratti e lepri, ed uccelli. Possono nutrirsi anche dei piccoli di animali più grandi, come facoceri e gazzelle. Seguono spesso i grandi felini per impadronirsi delle loro prede, ma non sono mai stati visti cacciare grosse prede da soli.
La stagione degli amori dipende dalla posizione geografica; ad esempio, in Africa meridionale comincia a giugno e termina in novembre. Gli sciacalli striati hanno un periodo di gestazione che varia tra i 57 ed i 70 giorni, dopo i quali la femmina mette al mondo tra i 3 ed i 6 piccoli. Raggiungono la maturità sessuale tra i 6 e gli 8 mesi di età e si allontanano dalla madre ad 11 mesi. Gli sciacalli striati sono tra le poche specie di mammiferi che si accoppiano sempre con lo stesso partner, formando coppie monogame.
Esistono sette sottospecie di sciacallo striato:
Lo sciacallo striato (Lupulella adustus) è un canide lupino originario dell'Africa centrale e meridionale.
Dryžuotasis šakalas (lot. Canis adustus, angl. Side-striped jackal, vok. Streifenschakal) – plėšriųjų žinduolių (Carnivora) būrio, šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Ši rūšis paplitusi rytų ir centrinėje Afrikoje.
Kitaip nei jo mažesnis giminaitis juodnugaris šakalas, kuris gyvena atviruose laukuose, dryžuotasis šakalas mėgsta miškingas ir krūmingas vietas.
Dryžuotieji šakalai yra vidutinio dydžio, šiek tiek didesni už juodnugarius šakalus. Kūno masė svyruoja nuo 6,5 iki 14 kg, galvos dydis siekia 69-81 cm, uodegos ilgis – 30-41 cm.[1] Šakalo nugara yra tamsesnė už likusį kūną, uodega įprastai būna juoda su baltu galu.
Dryžuotasis šakalas išsiskiria iš kitų šakalų tuo, jog yra mažiau priklausomas nuo mėsos ir savo mitybą gali pritaikyti atitinkamam sezonui ar aplinkai.[2] Jis mėgsta būti vienas, nors Zimbabvėje yra užfiksuotos ir 12 dryžuotojų šakalų grupės. Drėgnu sezonu įprastai šie šakalai maitinasi įvairiais bestuburiais gyvūnais, o sausu sezonu medžioja mažus žinduolius. Laukinėse sąlygose šie šakalai vaisiais maitinasi tik išskirtinais atvejais, o miestuose gyvenančių šakalų racioną vaisiai gali sudaryti ir iki 30 proc.
Iš viso skaičiuojami 7 dryžuotųjų šakalų porūšiai:[3]
Dryžuotasis šakalas (lot. Canis adustus, angl. Side-striped jackal, vok. Streifenschakal) – plėšriųjų žinduolių (Carnivora) būrio, šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Ši rūšis paplitusi rytų ir centrinėje Afrikoje.
Kitaip nei jo mažesnis giminaitis juodnugaris šakalas, kuris gyvena atviruose laukuose, dryžuotasis šakalas mėgsta miškingas ir krūmingas vietas.
Svītrainais šakālis (Canis adustus) ir suņu dzimtas (Canidae) suņu ģints (Canis) plēsējs. Tas apdzīvo Āfrikas centrālās un dienvidteritorijas[1]. Atšķirībā no sava tuva radinieka melnmuguras šakāļa, kas apdzīvo plašas, labi pārredzamas teritorijas, svītrainais šakālis apdzīvo mežus un krūmājus[2].
Svītrainais šakālis ir vidēja auguma suņu dzimtas pārstāvis, nedaudz lielāks kā melnmuguras šakālis. ķermeņa garums 65—80 cm, astes garums 30—40 cm, augstums skaustā 40—50 cm, svars 7—12 kg[3]. Tā kažoks ir pelēks, mugura un purns tumšāk pelēks. Kuplā aste ir melna ar baltu astes galu. Uz sāniem svītrainajam šakālim ir balta svītra, kas stiepjas no elkoņa līdz krustiem. Jaunajiem šakāliem svītra ir mazāk izteikta kā vecākiem īpatņiem[2]. Kājas un pakakle ir sarkanbrūnas.
Svītrainā šakāļa galvaskauss ir plakanāks, pagarināts un šaurāks kā melnmuguras šakālim. Tā skelets ir vieglāk būvēts. Mātītēm ir 4 piena dziedzeri[2].
Svītrainais šakālis mazāk lieto maitas gaļu kā citi šakāļi, tie ir visēdāji un labi piemērojas jauniem apstākļiem. Tas labprāt medī vienatnē. Šakālis veido ģimenes grupas, kas var būt līdz 12 dzīvniekiem. Svītrainais šakālis medī nelielus zīdītājus un kukaiņus. Tas labprāt izmanto izdevību, lai paēstu no lielo plēsēju medījuma. Svītrainais šakālis ēd augļus, un tās ēd augu izcelsmes barību līdz 30% no savas diētas. Svītrainais šakālis atšķirībā no citiem šakāļiem parasti neuzbrūk mājlopiem un lielajiem zālēdājiem.
Svītrainais šakālis ir gan vientuļnieks, gan veido ģimenes grupu. Baru vada dominējošais vaislas pāris, kas turas kopā daudzus gadus, ļoti bieži uz mūžu[2]. Grūsnības periods svītrainajam šakālim ilgst 57—70 dienas. Parasti piedzimst 3—6 kucēni. Dzimumbriedumu šakālis sasniedz 6—8 mēnešu vecumā, un savu ģimeni jaunie šakāļi pamet apmēram 11 mēnešu vecumā. Tomēr daži paliek kopā ar vecākiem ilgāku laiku un palīdz pabarot nākamo kucēnu metienu[3].
Svītrainajam šakālim ir 6 pasugas[4]:
Svītrainais šakālis (Canis adustus) ir suņu dzimtas (Canidae) suņu ģints (Canis) plēsējs. Tas apdzīvo Āfrikas centrālās un dienvidteritorijas. Atšķirībā no sava tuva radinieka melnmuguras šakāļa, kas apdzīvo plašas, labi pārredzamas teritorijas, svītrainais šakālis apdzīvo mežus un krūmājus.
Jakal tepi berbelang (Canis adustus) ialah satu spesies jakal, yang datang dari Afrika Tengah dan Selatan.[1][2] Tidak seperti sepupunya, jakal berbelakang hitam, yang merantau di tanah pamah luas, jakal tepi berbelang biasanya merantau di hutan dan di semak samun.[3]
Ada tujuh subspesies yang diakui untuk jakal ini:[1][4]
Jakal tepi berbelang (Canis adustus) ialah satu spesies jakal, yang datang dari Afrika Tengah dan Selatan. Tidak seperti sepupunya, jakal berbelakang hitam, yang merantau di tanah pamah luas, jakal tepi berbelang biasanya merantau di hutan dan di semak samun.
De gestreepte jakhals (Canis adustus) is een Afrikaanse hondachtige, een van de drie soorten jakhalzen. Van de drie soorten is de gestreepte jakhals het minst bekend.
De gestreepte jakhals heeft lange poten en een borstelige staart. De vacht is lang en zacht. De vachtkleur is een mengsel van roodbruin, grijs en zwart. De buik is lichter van kleur. De staart is zwart met een witte punt, die ontbreekt bij de andere twee jakhalzen. Over de flank, van de schouder naar de staartwortel, loopt een of twee witte strepen, die zwart begrensd is. De zichtbaarheid van deze streep verschilt per dier. De gestreepte jakhals verschilt van de andere jakhalzen door de stompere snuit, de kortere poten en de kleinere oren en voeten.
De gestreepte jakhals heeft een kop-romplengte van 63 tot 81 centimeter, een schouderhoogte van 41 tot 50 centimeter en een lichaamsgewicht van 6,5 tot 14 kilogram. De staart is 30 tot 45 centimeter lang.
De gestreepte jakhals kent een hele reeks aan geluiden. Anders dan de gewone jakhals huilt hij niet om contact te houden met groepsleden, maar slaakt hij een soort gekrijs uit.
De gestreepte jakhals komt in een grote verscheidenheid aan habitats voor, in verscheidene savanne- en struikgebiedtypes, ook in meer bebost gebied, tot aan de rand van het woud. Ook in bergen komt hij voor, tot op een hoogte van 2700 meter. Zelfs in landbouwgebieden komt hij voor en 's nachts waagt hij zich in dorpen en steden. Hij komt meer in drassige en beboste streken voor dan de gewone jakhals en de zadeljakhals, bijvoorbeeld in bossen langs rivieren en in bebost moerasland. In gebieden waar meer dan een jakhals voorkomt, bewoont de gestreepte jakhals vaak de dichter beboste streken, terwijl de andere jakhalssoort meer in het open gebied leeft.
Hij komt voor in het grootste deel van Afrika ten zuiden van de Sahara, met uitzondering van de al te droge woestijnen in het zuiden en het noordoosten en de dichte regenwouden rond de evenaar. De meeste dieren leven in West- en Centraal-Afrika. In totaal zijn er naar schatting zo'n drie miljoen gestreepte jakhalzen.
De gestreepte jakhals is voornamelijk 's nachts en in de schemering actief, maar kan ook overdag worden aangetroffen. Het is een omnivoor met een gevarieerd dieet, bestaande uit muizen en andere knaagdieren, jonge antilopen en andere zoogdieren, vogels, vissen (zowel gestrande of in ondiepe poeltjes vastgeraakte vissen), hagedissen, insecten als termieten, krekels, sprinkhanen en grote kevers, eieren, aas en gevallen vruchten, bessen, onrijpe maïs en organisch afval. Er zijn gestreepte jakhalzen waargenomen die tegen struiken aan botsen om de daarinzittende insecten uit de struik te schudden, of op de grond stampen om de insecten te verstoren.
De gestreepte jakhals leeft in familiegroepjes, bestaande uit een dominant paartje en hun jongen. Het paartje is elkaar hun hele leven lang trouw. Het dominante paartje onderhoudt samen een territorium. Het territorium wordt afgebakend met urine en ontlasting. Als schuilplaats wordt een natuurlijk hol gebruikt, het verlaten hol van een aardvarken of een termietenheuvel.
Na een draagtijd van 57 tot 70 dagen worden twee tot zes (gemiddeld vijf) jongen geboren. De meeste jongen worden in juni, juli, september en oktober geboren. Ze worden tien weken lang gezoogd. Na acht maanden zijn ze zelfstandig. In gevangenschap wordt een gestreepte jakhals niet meer dan tien jaar oud.
Bronnen, noten en/of referentiesDe gestreepte jakhals (Canis adustus) is een Afrikaanse hondachtige, een van de drie soorten jakhalzen. Van de drie soorten is de gestreepte jakhals het minst bekend.
Stripet sjakal eller stripesjakal (Lupulella adustus) er en av to arter med sjakaler (Lupulella) og tilhører hundefamilien.[1] Den ble inntil nylig regnet til slekten Canis. Arten er endemisk for Afrika sør for Sahara og er svært tilpasningsdyktig og framgangsrik. Den trives i en rekke forskjellige habitater, i høyder opp mot 2 700 moh. Man finner den imidlertid ikke i regnskogbeltet.
Stripesjakalen skiller seg fra sine to nærmeste slektninger, gullsjakalen og svartryggsjakalen, gjennom de karakteristiske stripene langs flankene. Den har dessuten kortere legger og mindre ører enn de to nevnte artene, og den er svakere utfarget.
Stripesjakalen har en forholdsvis kraftig kroppsbygning til sjakal å være, men er allikevel noe mindre enn gullsjakalen. Skulderhøyden er normalt ca. 38–41 cm. Hannene blir noe større enn tispene og veier ca. 7–12 kg. Tispene blir sjelden tyngre enn 10 kg. I vill tilstand kan den bli 10–12 år gammel, men gjennomsnittlig levetid er langt kortere.
Pelsen er gjerne lysgrå–gyllenbrun. Halen er relativt mørk og har busket behåring med hvit haletipp. Flankene har hvite striper fra albuene og bakover til hoftene, pens pelsen ellers langs sidene er nærmest sort. Stripemønsteret er ikke alltid er like framtredende.
Det har blitt beskrevet sju underarter av stripesjakalen (Allen[3], 1939), men Coetzee[4] (1977) mente det var fem. I 1997 klassifiserte imidlertid Kingdon[5] kun tre underarter. Han poengterte også at det er meget vanskelig å skille blant underartene, fordi det trolig er tildels store variasjoner innenfor hver og en av dem. Den vestlige populasjonen splittet fra den sentrale og østlige populasjonen for cirka 1,4 millioner år siden, og viser med det at arten er eldre enn splittelsen mellom gullulv og ulv.[1]
Inndelingen følger i hovedsak Lindblad-Toh et al. (2005),[6] med noen nye oppdateringer. Inndelingen av søramerikanske rever følger Tchaicka et al. (2016).[7] Inndelingen av sjakaler i en selvstendig gruppe følger Atickem et al. (2018).[8]
Inndelingen under følger Rutkowski et al. (2015).[9] Det er igangsatt studier som forhåpentlig vil avdekke om stripsjakal (C. adustus) og svartryggsjakal (C. mesomelas) bør innlemmes i en selvstendig slekt.
Stripesjakalen finnes i områder med tropisk- og subtropisk klima, fra 15 grader nord til 23 grader sør i Afrika, men ikke i selve regnskogbeltet. Den totale populasjonen blir av IUCN anslått å være på mer enn 3 millioner dyr. Stripesjakalen holder til i skogområder øst, vest og i sentrale deler av det afrikanske kontinentet, der de trives i høyder helt opp mot 2 700 moh. (Estes[10], 1991).
Habitatet inkluderer skogområder, savanne, krattskog, myrområder, gressområder, sumpområder og fjellterreng, men dyra ser ut til å unngå den mest åpne savannetypen. De er dessuten ofte å finne i kultiverte områder, der de ofte sees mens de krysser veinettet. Arten ser ut til lettere å kunne omgås mennesker enn sine nærmeste slektninger, og er derfor svært suksessrik. På steder der utbredelsesområdet overlappes av de andre sjakalartene, tyr gjerne stripesjakalen til de mest skog- og krattkledte delene, mens de to andre artene gjerne velger et åpnere gresskledt habitat.
Stripesjakalen regnes som nattaktiv. Normalt er disse dyrene mest aktive rett etter skumringen og like før grålysningen. Stripesjakaler er oftere solitære og trolig ikke like monogame som sine slektninger. Parforhold som har vart i opp mot fire år er observert. Familiegrupper som består av opp mot sju individer regnes som normalt, men pargrupper og solitære dyr er minst like vanlig. Dannelse av mindre flokker på opp mot tolv dyr har blitt observert, men dette er utypisk. Det er også trolig at slike flokker ikke består særlig lenge.
Stripesjakalen jakter som regel alene eller (mindre vanlig) i par, selv om flere individer ofte kan sees i under det samme etegildet. Territoriene er også relativt små og varierer dessuten i størrelse gjennom sesongen.
Stripesjakaler kommuniserer med markeringer, kroppsspråk og et bredt utvalg av lyder. De er svært vokale og hver familie har sine helt spesielle kallesignaler, som ikke gjenkjennes av andre enn familiens egne medlemmer. De er også kjent for sine ugle-lignende skrik, snarere enn den hylingen sjakaler ellers er kjent for.
Denne sjakalen danner parforhold som varer livet ut. I paringstiden er de territoriale og markerer og forsvarer reviret mot inntrengere. Dette skjer rett før eller i regntiden, vanligvis enten i juni–juli eller i september–oktober i Øst-Afrika og juni–november i Sør-Afrika. Drektighetstiden er ca. 60 dager.
Valpene fødes i et hi i bakken, vanligvis et som er overtatt etter et jordsvin. Tispen modifiserer hiet etter behov, slik at det har minst en nødutgang.
Kullstørrelsen er normalt på 3–6 valper, som avvennes i 8–10 ukers alderen. Begge foreldrene bringer mat til valpene. Valpene, som blir kjønnsmodne i 6–8 måneders alderen, forlater foreldrene først som voksne, omkring elleve måneder gamle (før neste paringstid setter inn).
Stripesjakalen er en utpreget alteter Den er ennå mindre kresen enn sine nærmeste slektninger. Dietten varierer fra område til område og årstid til årstid, men små pattedyr, frukt og bær utgjør trolig en betydelig del av dietten. Det er ellers kjent at de insekter, små virveldyr, fugler og fugleegg, kadavre og et utvalg planter av ulike slag. Som sine nære slektninger snylter også stripesjakalen utstrakt på rester etter større rovpattedyr, og den går heller ikke av veien for å stjele om anledningen byr seg. Det er dessuten kjent at den tar bufe, som nyfødte lam av sau og geit og tamfugler som frittgående høner og gås m.m.
Til tross for at denne sjakalen ble drept i titusenvis tidlig på 1900-tallet, er den ikke en truet art. Mange bønder ser på den som en plage og gjør hva de kan for å begrense populasjonene, siden den tar bufe. Utbredelsesområdene inkluderer også en rekke nasjonalparker, som Serengeti nasjonalpark og Kruger nasjonalpark. Stripesjakalen er selv bytte for løve, leopard, hyene og ørn, spesielt som valper. Den er dessuten bærer av rabies.
Stripet sjakal eller stripesjakal (Lupulella adustus) er en av to arter med sjakaler (Lupulella) og tilhører hundefamilien. Den ble inntil nylig regnet til slekten Canis. Arten er endemisk for Afrika sør for Sahara og er svært tilpasningsdyktig og framgangsrik. Den trives i en rekke forskjellige habitater, i høyder opp mot 2 700 moh. Man finner den imidlertid ikke i regnskogbeltet.
Multimedia w Wikimedia Commons Szakal pręgowany (Canis adustus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych.
Ssaki należące do tego gatunku występują w zachodniej Afryce, Demokratycznej Republice Konga, Somalii, Etiopii, Mozambiku i w Afryce Południowej. Zamieszkuje różne formy sawanny, również w górach do wysokości 2700 m n.p.m. Gatunek ten nie unika człowieka, można go spotkać nawet w centrum miast. Wychowywany od szczenięcia przez człowieka, łatwo się oswaja i niektórymi zachowaniami przypomina psa domowego.
Długość ciała 70–80 cm, długość ogona 35–50 cm, masa ciała 6–13 kg. Samce są nieco większe i cięższe. Grzbiet bladoszary, od nasady przednich kończyn do nasady ogona ciągną się ciemnobrązowe pasy, oddzielone od grzbietu białym obrzeżeniem. Gardło, brzuch i koniec ogona białe.
Małe ssaki wszystkich gatunków, ptaki, gady, płazy, padlina oraz pokarm roślinny.
Samice po osiągnięciu 1 roku, samce 2 lat.
Ciąża trwa średnio 60 dni; w miocie rodzi się najczęściej 2 do 7 ślepych młodych. Szczenięta otwierają oczy po 8-12 dniach. Okres laktacji trwa około 8-10 tygodni. W niewoli żyją 10-12 lat.
Wyróżnia się sześć podgatunków szakala pręgowanego[3]:
Stosunkowo rzadki, lecz niezagrożony wyginięciem. Na początku XX w. gatunek ten został prawdopodobnie przetrzebiony przez epidemię nosówki. Obecnie tępiony w niektórych krajach w akcjach zwalczania epidemii wścieklizny.
Szakal pręgowany (Canis adustus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych.
O chacal-listrado [1][2] (Lupulella [3][4][5] adustus) é uma espécie de chacal existente na África.[6]
O Lupulella adustus é normalmente encontrado na África tropical beirando 15° norte até 23° sul de latitude, habitando as florestas úmidas no leste, oeste e centro da África.
Os Lupolella adustus são muito comuns em habitat úmidos, habitando uma vasta região incluindo as florestas úmidas, savanas e matagais, pântanos, sertões, pastagens e também áreas montanhosas até 2 700 metros de altitude. Eles também são encontrados muitas vezes em áreas de cultivo e também cruzando as principais rodovias em muitas ocasiões.
O Lupolella adustus é facilmente distinguido dos outros chacais. Sua coloração é ligeiramente mais uniforme e tem orelhas e pernas menores. Normalmente com a coloração de cinza claro beirando castanho-claro e se distinguem por ter uma ponta branca no rabo preto. Esses chacais normalmente têm listra branca do cotovelo ao lado dos quadris e listras pretas que nem sempre são visíveis. Essas espécies de chacal tendem a ser mais fortes. É sexualmente dimórfica em tamanho, machos são um pouco maiores que as fêmeas. Machos têm em torno de 7,7 a 12 kg. É difícil que fêmeas pesem mais de 10 kg.
1 a 6
57 a 70 dias
56 a 70 dias, normalmente 47 dias
Macho: 274 dias (média) Fêmea: 274 dias (média)
Os Lupolella adustus estão entre as poucas espécies de mamíferos que são monogâmicas, ou seja, que tem apenas um parceiro durante toda a vida.
O Lupolella adustus é estritamente noturno, tendo mais atividade na noite logo após o pôr do sol. Eles tendem a viver sós ou em pares, mas já foram encontrados grupos tendo em torno de 6 membros. Grupos de 8 a 12 foram relatados, mas são extremamente raros. Esses chacais tendem a procurar por comida para si próprios ou para seus pares. Áreas com abundancia de comida estimulam a formação de grupos.
Grupos de chacais são territoriais e são conhecidos por marcar e defender as fronteiras do seu território.
Chacais são criaturas muito vocais. Berros são feitos quando a família está reunida e são específicos para cada uma. Quando ameaçados, estes chacais fazer gritos altos vocalizados. Quando muito feridos, a vocalização muda de gritos para pequenos coaxos, semelhante a sapos, chacais-prateados se distinguindo de outros tipos de chacais por terem uma vocalização parecida com o de uma coruja enquanto os outros têm um "uivo" de vocalização.
Os Lupolella adustus são os chacais mais onívoros, catadores dentre todos os tipos de chacais. Sua dieta varia de área a área: são, geralmente, conhecidos por se alimentarem principalmente de insetos, frutas, pequenos vertebrados, carniça e material vegetal. Eles pegam vários insetos, ratos e pássaros, fazendo um ataque rápido, mas preferem se alimentar dos restos das presas de outros predadores.
-_rare_sighting_of_this_nocturnal_animal_..._(13799182833).jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
-_rare_sighting_of_this_nocturnal_animal_..._(13799182833).jpg)
-_rare_sighting_of_this_nocturnal_animal_..._(13799182833).jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
|fechaacceso= (ajuda) |título= (ajuda)
Sidstrimmig schakal (Canis adustus) är en art i familjen hunddjur.
Denna vildhund är medelstor och har en mankhöjd av 41 till 50 centimeter. Kroppen (huvud och bål) är 65 till 81 centimeter lång och vikten ligger mellan 6,5 och 14 kilogram. Arten har en 30 till 41 centimeter lång svans.[2] Hanar är vanligtvis något större och tyngre än honor. Pälsen har en gråbrun grundfärg på ovansidan och vid varje sida finns ofta en ljusare längsgående strimma som är begränsad av mörka hår. Sidstrimmig schakal har en vit svansspets.[2] Artens rovdjurssax och andra delar av tanduppsättningen är bra anpassad till animalisk föda men inte lika bra som hos schabrakschakal eller afrikansk vildhund. Den har långa, böjda och spetsiga hörntänder med en ränna på framsidan. De över yttre framtänder liknar dessutom hörntänder. Tandformeln är I 3/3 C 1/1 P 4/4 M 2/3, alltså 42 tänder.[3]
Djuret förekommer uteslutande i Afrika och där söder om Sahara. Schakalen undviker öppna landskap och lever i regioner med många buskar. Där hittar djuret många ställen att gömma sig. Även i täta skogar är arten sällan. I östra Afrika förekommer schakalen i bergsregioner som ligger 2700 meter över havet.[1]
Den sidstrimmiga schakalen lever över flera år i monogama par. Varje par har ett territorium som är 0,2 till 4,0 km² stort.[3] Jakten sker i områden där även människor förekommer endast under natten.[2] Allmänt jagar varje individ ensam. Bara i enstaka fall iakttogs flockar med upp till 12 medlemmar som jagade tillsammans.[3]
Som byte har arten mindre däggdjur som gnagare och hardjur samt småfåglar. Födans sammansättning är beroende på årstid och utbudet. I tider där antalet bytesdjur minskar jagar arten mera sällan än de andra två schakaler. Frukter äts främst när de är mogna. Sidstrimmig schakal har i mindre mått ryggradslösa djur, gräs, kadaver och avföring av nötkreatur som föda. Det största bytet som en sidstrimmig schakal tillsammans med en schabrakschakal dödade var en unge av en grantgasell.[3]
Parningstiden i östra Afrika ligger vanligtvis i juni/juli samt i september/oktober. Efter dräktigheten som varar ungefär två månader (57 till 70 dagar) föder honan tre till sex ungar.[2] Som födelseplats tjänstgör en lya i marken. Det kan vara en hålighet som skapades av ett jordsvin (Orycteropus afer), en ihålig termitstack eller en lya som grävs själv. Ungarna diar sin mor 8 till 10 veckor.[2] Bägge föräldrar tar över de nästa 6 till 8 månader hand om ungarnas uppväxt. Uppsikt behövs på grund av att ungarna är aggressiva mot varandra.[3] Vid slutet av tiden är ungarna könsmogna. Den sidstrimmiga schakalen kan bli 10 till 12 år gammal.[2]
Ungar som blev självständiga etablerar ett revir som ligger 12 till 20 km från förädlarnas revir. Många ungar dör däremot tidig. Den enda naturliga fienden som dödar ett större antal individer är leoparden. Antagligen faller sidstrimmig schakal ibland offer för andra större rovdjur.[3]
Omfattande skador på mindre husdjur som orsakades av sidstrimmig schakal är inte dokumenterade. Trots allt dödas arten ibland med fällor och gift av bönder som fruktar om sina djur. Arten kan insjukna i rabies och valpsjuka och den jagas i mindre mått av personer som vill skydda sina hundar. Det kan medföra att sidstrimmig schakal blir sällsynt i begränsade regioner men hela beståndet hotas inte. IUCN listar arten som livskraftig (least concern).[1][3]
Jakt för pälsens skull är obefintlig eller obetydlig.[3] I regionen kring Kampala säljs hud och klor av arten som talisman mot onda andar.[4]
Sidstrimmig schakal (Canis adustus) är en art i familjen hunddjur.
Çizgili çakal (Canis adustus), köpekgiller (Canidae) familyasından sadece Afrika kıtasında bulunan bir çakal türü.
Çizgili çakalın uzunluğu 65 cm, boyu 45 cm ve ağırlığı 8–12 kg olur. Dişilerin ve erkeklerin ölçüleri aynı olur, ama erkekler daima biraz daha ağır olurlar. Tüyleri kahverengi-gri bir tondur ve yanlarında hafif çizgisi vardır.
Çizgili çakal sadece Afrika kıtasında, sahel çölünün güneyinde bulunur. Tamamen açık alanlarda pek görülmez. Yeterince saklanma imkânları bulduğu, ama ormanlık olmayan bölgeleri tercih eder. Afrika'nın doğusunda hatta 2700 m yükseklikte yaşadığı görülmüştür.
Çizgili çakallar bir ömür boyu süren bir "evlilik" içinde yaşarlar. Her çift birlikte kendilerine ait bölgeyi savunur. Ama geceleri ava çıktıklarında çift olarak değil, yalnız başlarına av yaparlar ve tek bir gecede 15-20 kilometre gezerler.
Beslenmelerinin en büyük bölümü etden değil, bitkisel maddelerden oluşur. Tabii ki etde yerler ama fazla aramazlar. Özellikle 4 meyve türünü çok severler: Mobola eriği (Parinari curatellifolia), çukulata böğürtleni (Vitex payos), Natal inciri (Ficus natalensis) ve su böğürtleni (Syzigium guineense). Buna rağmen çizgili çakal, bir tavşanın büyüklüğüne kadar varan küçük memelileri avlarken becerikli bir avcı olduğunu da gösterir. Böcekleride severek yer ve ayrıca az miktarda leş ile de beslenir.
Üreme zamanları Haziran ile Eylül ayları arasında, yani Güney Yarıküre'nin ilkbaharındadır. Yaklaşık iki ay süren bir gebelikten sonra dişi çakal, yerin içine kazılmış bir mağarada 4-6 yavru dünyaya getirir. Hem anne, hem baba çakal 11 ay boyunca yavruların bakımı ile ilgilenirler. Çizgili çakalların ömürü 12 yıl'a kadar varabilir.
Bu şablon nesli tükenmiş türleri içermemektedir.
Çizgili çakal (Canis adustus), köpekgiller (Canidae) familyasından sadece Afrika kıtasında bulunan bir çakal türü.
Смугастий шакал зовні нагадує чепрачного шакал, відрізняючись від нього ширшою та короткою мордою. Уздовж боків тіла проходять світлі смуги, які й дали назву виду — їх можна розглянути тільки підійшов до тварини близько. Колір спини смугастого шакалу сірувато-бурий, хвіст темний з білим кінцем. З відстані смуги з боків невидні і зливаються в сіру пляму на боці. Самці помітно більше самиць.
Маса тіла коливається від 6,5 до 14 кг, довжина голови з тулубом від 69 до 81 см і довжина хвоста від 30 до 41 см. Висота в холці може варіюватися від 35 до 50 см.
Ікла у смугастого шакал - найпотужніші з усіх шакалів. Пахучі залози розташовані на морді і в анальному області. У самиці 4 пахові соска.
Зубна формула:
Зубна формула 3.1.4.2 3.1.4.3В раціон смугастого шакал входять фрукти, дрібні ссавці (щурі) та комахи. Найбільша дичина, яку може вполювати шакал - заєць. На відміну від інших видів смугасті шакали не їдять так багато падала, живлячись комахами і впольованою здобичу. Таким чином, смугастого шакала можна віднести до всеїдних ссавців. Ще одна відмінність від родичів - це нічний спосіб життя.
Сезон розмноження залежить від географічного поширення, вагітність триває 57-70 днів, в посліді 3-4 цуценя, які народжуються під час сезону дощів. У Південній Африці цей час припадає на період з серпня по січень, в Центральній Африці - з червня по липень.
Своє лігво смугастий шакал влаштовує в термітниках, у разі їх відсутності самиця шакала сама риє нору. Перший час після народження дитинчат самець приносить їжу для годуючої самиці. Молочне вигодовування триває 8-10 тижнів, після чого самиця залишає потомство і йде полює разом з самцем, вдвох вони приносять їжу дитинчат. У разі небезпеки самиця змінює лігвище. Статевої зрілості шакали досягають у віці 6-8 місяців, у віці 11 місяців молодь залишає родину. Тривалість життя в природі смугастих шакалів становить 12 років.
Смугасті шакали моногамні і живуть парами. Їх життя недостатньо добре вивчено, оскільки вони більш потайливі, ніж звичайні і чепрачні шакали. Відомо, що за кожною парою смугастих шакалів закріплений великий мисливський ділянку, а у сімейній групі не буває більше шести осіб.
Chó rừng vằn hông (danh pháp hai phần: Canis adustus) là một loài chó rừng bản địa Trung Phi và Nam Phi[1][2] thuộc Chi Chó. Không giống như loài chó rừng lưng đen sinh sống ở đồng bằng mở, loài chó rừng vằn hông sinh sống chủ yếu ở các vùng rừng gỗ và vùng cây bụi.
Chó rừng vằn hông là một loài chó có kích thước trung bình, chỉ hơi lớn hơn chó rừng lưng đen một chút. Bộ lông của chúng có màu vàng xám, với phần lưng xám đậm hơn là phần bụng, và đuôi có màu đen với chót đuôi màu trắng. Hai bên hông có những vằn trắng không tách rời nhau, chạy từ khuỷu chân trước xuống hông. Sắc độ của các vằn thay đổi tùy theo mỗi cá thể, thường thì các con trưởng thành có vằn rõ hơn là các con non.[3]
Hộp sọ của chó rừng văn hông nhìn giống như chó rừng lưng đen, nhưng bẹt hơn và có mỏ dài và hẹp hơn. Mào xương dọc và cung gò má cũng nhẹ hơn. Chiều dài mỏ lớn hơn khiến răng tiền hàm trên thứ ba của nó nằm gần như thẳng hàng với các răng khác thay vì nằm chéo góc. Nha thức của nó tỏ ra thích hợp với lối ăn tạp. Các răng nanh dài có một gờ sắc ở mặt sau như các loài chó khác và răng cửa ngoài cũng giống các loài chó. Răng nhai thịt của chúng nhỏ hơn loài chó rừng lưng đen vốn thiên về lối ăn thịt hơn. Con cái có bốn đầu vú ở bẹn. Nha thức của chó rừng vằn hông như sau:[3]
3.1.4.2 3.1.4.3Chó rừng vằn hông có xu hướng ít ăn thịt hơn các loài chó rừng khác và tỏ ra thích nghi tốt bới chế độ ăn tạp - một lối ăn uống phù hợp với sự thay đổi của môi trường, sự thay đổi theo mùa và nơi sinh sống. Chúng đi tìm thức ăn một mình, mặc dù việc đi kiếm ăn theo nhóm gia đình (có khi đến 12 con/nhóm) đã được quan sát thấy ở miền Tây Zimbabwe. Trong tự nhiên, chúng chủ yếu ăn các động vật không xương sống trong mùa mưa và các loài thú nhỏ (tỉ như springhare) trong mùa khô. Chúng cũng thường ăn các mẩu thức ăn thừa tại các nơi cắm trại cũng như của các động vật ăn thịt lớn để lại. Trong tự nhiên, trái cây được ăn theo mùa, trong khi đó tại vùng nông thôn trái cây có thể chiếm tới 30% khẩu phần của chúng. Chó rừng vằn hông tỏ ra ít đe dọa hơn đến các loài gia súc, gia cầm so với các loài chó rừng khác. Chúng thường không tấn công các con mồi có khích thước vượt quá một con linh dương sơ sinh, và, người ta đã từng ghi nhận có cá thể chó rừng mò vào tận chuồng vịt để kiếm ăn nhưng không hề động chạm gì tới những con vịt.[3]
Chó rừng vằn hông có lối sống đơn độc nhưng cũng có thể tìm thấy chúng trong các nhóm gia đình với quy mô lên tới bảy thành viên. Đứng đầu gia đình là cặp chó cha-mẹ, và cặp chó này chung thủy với nhau trong suốt nhiều năm liền.[3]
Mùa sinh sản của chó rừng vằn hông thay đổi tùy nơi sinh sống: ở Nam Phi, mùa sinh sản kéo dài từ tháng 6 đến tháng 11. Thai kỳ của chó cái kéo dài từ 57 đến 70 ngày và trung bình một lứa đẻ sáu con non. Chó con trưởng thành sinh dục vào khoảng 6-8 tháng tuổi và thường bắt đầu "ra ở riêng" vào khoảng 11 tháng tuổi. Chó rừng vằn hông là một trong số ít các loài động vật có vú sống theo chế độ một vợ một chồng, hình thành nên những cặp chó đực-cái chung thủy với nhau đến hết đời.
Có 6 phân loài được công nhận:[1] [4]
Chó rừng vằn hông (danh pháp hai phần: Canis adustus) là một loài chó rừng bản địa Trung Phi và Nam Phi thuộc Chi Chó. Không giống như loài chó rừng lưng đen sinh sống ở đồng bằng mở, loài chó rừng vằn hông sinh sống chủ yếu ở các vùng rừng gỗ và vùng cây bụi.
Полосатый шакал[1] (лат. Canis adustus) — один из видов рода волков (Canis).
Полосатый шакал распространён повсеместно в Центральной и Южной Африке. Он предпочитает селиться в лесистых районах и саваннах вблизи человеческого жилья. В местах проживания полосатый шакал соседствует с другими видами шакалов — обыкновенным и чепрачным шакалами, однако встречается в Африке значительно чаще своих сородичей.
Полосатый шакал внешне напоминает чепрачного шакала, отличаясь от него более широкой и короткой мордой. Вдоль боков тела проходят светлые полосы, которые и дали название виду — их можно рассмотреть только подойдя к животному близко. Окрас верха полосатого шакала серовато-бурый, хвост темный с белым концом. С расстояния полосы по бокам неразличимы и сливаются в серое пятно на боку. Самцы заметно крупнее самок. Клыки у полосатого шакала — самые мощные из всех шакалов. Пахучие железы расположены на морде и в анальной области. У самки 4 соска.
В рацион полосатого шакала входят фрукты, мелкие млекопитающие (крысы) и насекомые. Самая крупная дичь, которую может добыть шакал — заяц. В отличие от других видов полосатые шакалы не едят так много падали, предпочитая насекомых и живую добычу. Ещё одно отличие от сородичей — это ночной образ жизни.
Сезон размножения зависит от географического распространения, беременность длится 57—70 дней, в помете 3—4 щенка, которые рождаются во время сезона дождей. В Южной Африке это время приходится на период с августа по январь, в Центральной Африке — с июня по июль.
Своё логово полосатый шакал устраивает в термитниках или старых норах трубкозубов, в случае их отсутствия самка шакала сама роет нору. Первое время после рождения детёнышей самец приносит еду для кормящей самки. Молочное вскармливание длится 8—10 недель, после чего самка покидает потомство и уходит охотится вместе с самцом, вдвоём они приносят корм детёнышам. В случае опасности самка меняет логово. Половой зрелости шакалы достигают в возрасте 6—8 месяцев, в возрасте 11 месяцев молодые покидают семью. Продолжительность жизни в природе полосатых шакалов составляет 12 лет.
Полосатые шакалы моногамны и живут парами. Их образ жизни изучен слабо, поскольку они более скрытны, нежели обыкновенные и чепрачные шакалы. Известно, что за каждой парой полосатых шакалов закреплён большой охотничий участок, а в семейной группе не бывает больше шести особей.
Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. 
Полосатый шакал (лат. Canis adustus) — один из видов рода волков (Canis).
Полосатый шакал распространён повсеместно в Центральной и Южной Африке. Он предпочитает селиться в лесистых районах и саваннах вблизи человеческого жилья. В местах проживания полосатый шакал соседствует с другими видами шакалов — обыкновенным и чепрачным шакалами, однако встречается в Африке значительно чаще своих сородичей.
Полосатый шакал внешне напоминает чепрачного шакала, отличаясь от него более широкой и короткой мордой. Вдоль боков тела проходят светлые полосы, которые и дали название виду — их можно рассмотреть только подойдя к животному близко. Окрас верха полосатого шакала серовато-бурый, хвост темный с белым концом. С расстояния полосы по бокам неразличимы и сливаются в серое пятно на боку. Самцы заметно крупнее самок. Клыки у полосатого шакала — самые мощные из всех шакалов. Пахучие железы расположены на морде и в анальной области. У самки 4 соска.
В рацион полосатого шакала входят фрукты, мелкие млекопитающие (крысы) и насекомые. Самая крупная дичь, которую может добыть шакал — заяц. В отличие от других видов полосатые шакалы не едят так много падали, предпочитая насекомых и живую добычу. Ещё одно отличие от сородичей — это ночной образ жизни.
Сезон размножения зависит от географического распространения, беременность длится 57—70 дней, в помете 3—4 щенка, которые рождаются во время сезона дождей. В Южной Африке это время приходится на период с августа по январь, в Центральной Африке — с июня по июль.
Своё логово полосатый шакал устраивает в термитниках или старых норах трубкозубов, в случае их отсутствия самка шакала сама роет нору. Первое время после рождения детёнышей самец приносит еду для кормящей самки. Молочное вскармливание длится 8—10 недель, после чего самка покидает потомство и уходит охотится вместе с самцом, вдвоём они приносят корм детёнышам. В случае опасности самка меняет логово. Половой зрелости шакалы достигают в возрасте 6—8 месяцев, в возрасте 11 месяцев молодые покидают семью. Продолжительность жизни в природе полосатых шакалов составляет 12 лет.
Полосатые шакалы моногамны и живут парами. Их образ жизни изучен слабо, поскольку они более скрытны, нежели обыкновенные и чепрачные шакалы. Известно, что за каждой парой полосатых шакалов закреплён большой охотничий участок, а в семейной группе не бывает больше шести особей.
側紋胡狼（Canis adustus）為哺乳綱食肉目犬科的一種。曾在20世紀初大量死亡，原因是因為犬瘟疫大量流行。
毛皮呈灰黃色，腹部顏色淺，尾巴末端白色，體側具有黑白條紋。全長95到120公分。
分布於東非和南非的疏林草原和城市郊區
食物比其他胡狼更廣，包含蛋、腐肉，以及植物等等。會在城市及農場附近覓食老鼠或鳥類等，甚至是垃圾。
側紋胡狼（Canis adustus）為哺乳綱食肉目犬科的一種。曾在20世紀初大量死亡，原因是因為犬瘟疫大量流行。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネコ目 Carnivora 科 : イヌ科 Canidae 亜科 : イヌ亜科 Caninae 属 : イヌ属 Canis 種 : ヨコスジジャッカル C. adustus 学名 Canis adustus Sundevall, 1847[1][2][3] 和名 ヨコスジジャッカル[2] 英名 Side-striped jackal[1][2][3][4] 
ヨコスジジャッカル（Canis adustus）は、哺乳綱ネコ目（食肉目）イヌ科イヌ属に分類される食肉類。
アンゴラ、ウガンダ、エチオピア、ガーナ、ガボン、カメルーン、ガンビア、ギニア、ギニアビサウ、ケニア、ザンビア、ジンバブエ、コートジボワール、コンゴ共和国、コンゴ民主共和国、シエラレオネ、スーダン、スワジランド、セネガル、ソマリア、タンザニア、チャド、中央アフリカ共和国、トーゴ、ナイジェリア、ナミビア北部、ニジェール、ブルキナファソ、ブルンジ、ベニン、ボツワナ北部、マラウイ、マリ共和国、南アフリカ共和国、モーリタニア、モザンビーク、ルワンダ[1][2][3][4]
体長62.5 - 81センチメートル[2]。尾長30 - 41センチメートル[2]。体重6.5 - 14キログラム[2]。背面の毛衣は灰褐色[2]。体側面に白い縦縞が入り、その下に黒い縦縞も入る[2]。胸部や四肢の毛衣は褐色みをおびる[2]。尾は暗色で、先端が白い[2]。
鼻面はやや幅広い[2]。耳介は先端が丸みを帯びる[2]。耳介背面の毛衣は灰褐色で、内側の毛衣は白い[2]。
2005年現在では以下の6亜種に分ける説もある[3]。
標高2,700メートル以下の草原、荒地、林縁、森林、湿原などに生息し[1][4]、水辺を好む[2]。キンイロジャッカルやセグロジャッカルと同所的に分布する地域では、本種は植生が密になった環境に生息することですみわけを行っている[1]。単独やペア、6匹以下の家族群（8 - 12匹の家族群を構成した例もあるがまれ）を構成して生活する[4][2]。夜行性や薄明薄暮性傾向が強いが[4]、曇天時には昼間活動することもある[2]。
食性は雑食で、昆虫、爬虫類、鳥類、小型哺乳類、動物の死骸、果実などを食べる[4]。ジンバブエで行われた調査では果実48%、昆虫31%、死骸と鳥類がそれぞれ11%という報告例がある[2]。
繁殖期はアフリカ南部の個体群では6 - 7月、ケニアの個体群では9 - 10月[2]。妊娠期間は57 -70日[2][4]。ツチブタの古巣などを利用した巣穴で、1回に3 - 7匹の幼獣を産む[2]。生後11か月で分散する[4]。
害獣や狂犬病の媒介者として駆除されており、地域個体群に影響を及ぼす可能性はあるが種としては絶滅の危険性はないと考えられている[1]。
가로줄무늬자칼(Canis adustus)은 중앙아프리카와 남아프리카에서 발견되는 자칼의 일종이다.[1][2] 개방적인 평원에서 서식하는 사촌종 검은등자칼과 달리, 가로줄무늬자칼은 주로 산림과 관목 숲 지역에서 산다.[3]
가로줄무늬자칼은 중간 크기의 개과 동물로 검은등자칼보다 평균적으로 약간 큰 편이다. 몸무게는 6.5~14kg, 몸길이는 69~81cm 정도이고 꼬리 길이는 30~41cm이다.[4] 어깨 높이는 35~50cm이다.[5] 모피 색은 담황색-회색이다. 등 쪽은 아랫배 쪽보다 어두운 회색을 띠며, 꼬리는 검은 색이고 끝단은 희다. 희미한 흰 줄무늬가 옆구리에 나 있으며, 다리 관절부터 궁둥이까지 이어진다. 성숙하게 자란 가로줄무늬자칼의 무늬 윤곽은 다양하게 나타나며 새끼들보다 뚜렷하다.[3] 두개골은 검은등자칼과 비슷하지만 편평하며, 주둥이 끝이 길고 좁다.
가로줄무늬자칼은 7종의 아종이 알려져 있다.[1][6]
† 포클랜드늑대
남아메리카여우속개(회색늑대의 아종).jpg)
붉은늑대(코요테와 회색늑대의 혼종?)
-_rare_sighting_of_this_nocturnal_animal_..._(13799182833).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
