Young fishers fall prey to hawks, red foxes, lynx and bobcats. Adult fishers are generally safe from predation.
Known Predators:
Males fishers are, on average, larger than females, with a body length of 900 to 1200 mm and a body weight of 3500 to 5000 grams. Females range from 750 to 950 mm in length and 2000 to 2500 grams in weight. Tail length of males is between 370 and 410 mm and tail length of females is between 310 and 360 mm. Their coats range from medium to dark brown, with gold to silver hoariness on their head and shoulders, and with black legs and tail. They may also have a cream chest patch of variable size and shape. Fur color and pattern varies among individuals, sexes and seasons. Fishers have five toes on their feet, and their claws are retractable.
Range mass: 2000 to 5000 g.
Range length: 750 to 1200 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Fishers can live up to ten years in the wild.
Range lifespan
Status: wild: 10 (high) years.
Fishers prefer coniferous forests, but they are also found in mixed and deciduous forests. They prefer habitats with high canopy closure. They also prefer habitats with many hollow trees for dens. Trees typically found in fisher habitats include spruce, fir, white cedar and some hardwoods. Also, as would be expected, their habitat preference reflects that of their favored prey species.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: taiga ; forest ; mountains
Fishers are found only in North America, from the Sierra Nevada of California to the Appalachians of West Virginia and Virginia. They range along the Sierra Nevada to their southernmost extent and south along the Appalachian mountain chain. They do not occur in the prairie or southern regions of the United States. Populations have declined in the southern parts of their range in recent history.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Fishers are predators, and most of their prey are herbivores. Fishers eat mice, porcupines, squirrels, snowshoe hares, birds, and shrews, and sometimes, other carnivores. They may also feed on fruits and berries, such as beechnuts and apples.
They have also been seen to eat white-tailed deer, though they are most likely scavenging a deer carcass.
Fishers and American martens are the only medium-sized predators agile in trees that also possess the ability to elongate themselves to seek prey in holes in the ground, hollow trees and other small areas. Fishers are solitary hunters, and seek prey that is their own size or smaller, although they are capable of taking on prey larger than themselves.
Animal Foods: birds; mammals
Plant Foods: fruit
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)
Fishers are important predators in their ecosystems. They are often in competition for food with foxes, bobcats, lynx, coyotes, wolverines, American martens and weasels. Fishers have a low incidence of diseases.
Fishers are trapped and killed for their pelts. Trapping, in the past, had a significant effect on fisher populations, but the problem is not as severe now. Fishers hunt porcupines, and can effectively control porcupine populations (porcupines are known to damage timber crops by debarking and killing trees).
Positive Impacts: body parts are source of valuable material
In recent years fisher populations in some areas, particularly southern Ontario and New York, have been recovering. In these areas they may be becoming habituated to human presence and venturing into suburban areas. There have been numerous reports of fisher attacks on domestic animals and even children. It is important to recognize that fishers are simply trying to find food and protect themselves. It is important to restrict access to garbage, pet foods, pets, and domestic fowl. When startled, fishers may react aggressively to the perceived threat. Diseased individuals may react unpredictably.
Negative Impacts: injures humans (bites or stings)
Logging of forests greatly impacts fishers and fisher populations by destroying their preferred habitat--continuous or nearly continuous coniferous forests.
Zoos have had a hard time breeding fishers in captivity, but there has been some success. Because there are numerous thriving and healthy fisher populations, there has been little pressure or initiative to develop fisher breeding or maintaining programs in captivity.
In some areas of North America, such as Michigan, Ontario, New York, and some areas of New England, fisher populations seem to have rebounded in recent years.
Fisher populations in the southern Sierra Nevada have been proposed as candidates for protection under the Endangered Species Act.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Fishers have good senses of smell, hearing and sight. They communicate with each other by scent marking.
Communication Channels: chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Fishers are generally thought of as secretive and rarely observed. This may be changing in parts of their range as populations re-expand and become habituated to human presence.
Little is known about mating in fishers. Copulation may last up to seven hours.
The breeding season is late winter and early spring, from March to May. After fertilization, the embryos sit in suspended development for 10 to 11 months, and resume developing late in the winter following mating. Overall, gestation lasts almost a full year, 11 to 12 months. The average number of young in a litter is 3, ranging from 1 to 6. Shortly after giving birth, females experience a postpartum estrus and mate again. Healthy females first breed at age 1, produce their first litter at age 2, and probably breed every year after that. So females essentially spend almost all of their adult life in a state of pregnancy or lactation. Males breed for the first time when they are two years old. Females reach adult weights at 5.5 months, whereas males reach adult weights after 1 year old.
Breeding interval: Fishers breed once per year.
Breeding season: Fishers breed in the late winter to early spring, from March to May. Breeding times vary with location.
Range number of offspring: 1 to 6.
Average number of offspring: 3.
Range gestation period: 11 to 12 months.
Range weaning age: 8 to 16 weeks.
Range time to independence: 5 (low) months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous ; delayed implantation ; embryonic diapause ; post-partum estrous
Average birth mass: 35 g.
Average number of offspring: 2.5.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 365 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
Young fishers are born blind and nearly naked. Each weighs about 40 grams at birth. The eyes open after about 53 days. Young begin to be weaned at 8 to 10 weeks, but may nurse occasionally for up to 4 months after birth. By the time they are four months old, the young are able to hunt for themselves, and they disperse at least one month later. Most dens in which young fishers are raised are high up in hollow trees, and females may choose to move their young up to several times if the litter is disturbed. Male fishers do not help raise their young.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Ar mart pesketaer (Martes pennanti) a zo ur bronneg hag a vev en Amerika an Norzh. Daoust d'e anv ne zebr ket nemeur a besked. E-barzh ar gwez e vev dreist-holl. Krediñ a reer e teu e anv saoznek (Fisher) eus ar galleg fichet (kreoñ ar pudask). E rannvroioù 'zo e vez graet pekan anezhañ, e anv en abenakieg.
Ar mart pesketaer a vev en Amerika an Norzh, eus Sierra Nevada e Kalifornia betek an Apalachoù ha Bro-Saoz Nevez. Bevañ a ra ivez e su Alaska hag en darn vrasañ eus Kanada. Un nebeud a gaver er Menezioù Roc'hellek lec'h ma oant bet adlakaet.
Muzuliañ a ra ar marted pesketaer etre 65 ha 125 cm ha pouezañ a reont etre 2 ha 7 kg. Brasoc'h ha pounneroc'h eget ar parezed eo ar pared. Gell-du eo o blevenn ha du o lost hag o favioù. Un nebeud hiniennoù zo un tarch sklaeroc'h war o bruched. Pevar biz-troad o deus, gant skilfoù damguzh, ar pezh a ro tro dezho da ziskenn eus ar gwez gant o fenn en a-raok. Ur guchenn vlev war o favioù a-dreñv a zo liammet ouzh ar gwagrennoù-c'hwezh. Produiñ a reont un danvez c'hwezhus implijet e-pad an amzer-barañ.
Brudet eo ar mart pesketaer evit e gri heñvel ouzh galv ur bugel.
Ur c'higdebrer eo ar mart pesketaer. Hemolc'hiñ a ra anevaled bihan evel logod, hoc'hed-dreinek, gwiñvered, minoc'hed, ha gallout a ra debriñ kirvi (gagnoù moarvat). Koulz ar parañ a bad eus miz C'hwevrer betek miz Ebrel met ampellaet eo stagadenn ar vi er mammog ha ne vez ganet ar c'helin nemet ur bloaz goude.
War zigresk e oa aet ar poblañsoù marted pesketaer abalamour d'an hemolc'h ha da zistruj o annez. Diaes eo lakaat anezho da ouennañ er gwarezvaoù.
E lec'hioù 'zo e biz Amerika, ma'z a ar c'hoadegoù war gresk adarre, ec'h a doare bezañ ar marted pesketaer da zichekoc'h. E-barzh ar c'harterioù-annez ez eont hag er podoù-lastez. Chaseal a reont ivez anevaled-ti evel ar c'hizhier.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar mart pesketaer (Martes pennanti) a zo ur bronneg hag a vev en Amerika an Norzh. Daoust d'e anv ne zebr ket nemeur a besked. E-barzh ar gwez e vev dreist-holl. Krediñ a reer e teu e anv saoznek (Fisher) eus ar galleg fichet (kreoñ ar pudask). E rannvroioù 'zo e vez graet pekan anezhañ, e anv en abenakieg.
La marta pescadora (Pekania pennanti) és un mustèlid que es troba des de Sierra Nevada (Califòrnia) fins als Apalatxes (Virgínia de l'Oest), també és present a Nova Anglaterra, el sud d'Alaska i la major part del Canadà. Anteriorment era classificada al gènere Martes, però fou reassignada al gènere Pekania (del qual és l'únic representant vivent) basant-se en dades genètiques.[1]
La marta pescadora (Pekania pennanti) és un mustèlid que es troba des de Sierra Nevada (Califòrnia) fins als Apalatxes (Virgínia de l'Oest), també és present a Nova Anglaterra, el sud d'Alaska i la major part del Canadà. Anteriorment era classificada al gènere Martes, però fou reassignada al gènere Pekania (del qual és l'únic representant vivent) basant-se en dades genètiques.
Kuna rybářská (Martes pennanti) je středně velká lasicovitá šelma, která byla vědecky popsána roku 1777. Žije na území Severní Ameriky. Její rozšíření zabírá velkou část kanadských severských jehličnatých lesů a dosahuje místy až do severních oblastí USA.
Jedná se o největší kunu, velikostí srovnatelnou s kočkou divokou. Je tmavě zbarvená a má mohutný ocas.
Srst se kuně rybářské mění podle ročních období. V zimě je hustější a lesklejší, zatímco v létě dochází k línání a srst se stává skvrnitá.
Ačkoliv se jedná o zdatného lezce po stromech, tráví kuna rybářská většinu života na zemi. Je to samotářské a teritoriální zvíře, jenž je nejaktivnější za soumraku a svítání. Velikost teritoria se pohybuje od 2 do 39 km².[2] Výjimečně může jít až o 50 km².[3]
Je to všežravec, který loví malé a středně velké živočichy (savce, ptáky, plazy, hmyz), konzumuje ale také ovoce a houby. Její nejdůležitější kořistí jsou zajíci měniví a dikobrazi, které zabíjí tím, že jim opakovaně kouše do tváře a hlavy. Nevyhýbá se ani mršinám.[2][3] Navzdory svému jménu požírá ryby jen zcela výjimečně.
K páření dochází na jaře, ale mláďata se rodí až následující jaro. Jako mnoho jiných lasicovitých šelem má i kuna rybářská období tzv. odložené nidace, kdy se oplodněné vajíčko nevyvíjí. To trvá asi 10 měsíců. Skutečná doba březosti je 50 dní. Počet mláďat ve vrhu je maximálně 6 a v průměru 2 až 3. Mláďata se osamostatňují asi po půl roce života. Doba dožití ve volné přírodě bývá okolo 7 let, v zajetí až 10. Úmrtnost je nejčastěji antropogenická, případnými predátory především mladých jedinců kuny rybářské jsou pumy, rosomáci, kojoti a někdy i rysi, lišky a orli.[2][3]
Od 18. století byla kuna rybářská lovena pro svoji kožešinu. Ta byla tak žádaná, že se druh na počátku 20. století ocitl na pokraji vyhynutí. Od 2. poloviny 20. století se pomalu vrací do míst svého původního výskytu, ačkoliv je stále legálně lovena.[2]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Fisher (animal) na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kuna rybářská ve Wikimedia Commons
Kuna rybářská (Martes pennanti) je středně velká lasicovitá šelma, která byla vědecky popsána roku 1777. Žije na území Severní Ameriky. Její rozšíření zabírá velkou část kanadských severských jehličnatých lesů a dosahuje místy až do severních oblastí USA.
Den virginske mår (Martes pennanti) er en nordamerikansk dyreart indenfor mårfamilien. Den bliver 45-75 cm lang og vejer 2-5 kg.
The Fisher cat is a smaw carnivoran mammal o the faimily Mustelidae. Fisher cats leeve on the continent o North Americae.[1]
The Fisher cat is a smaw carnivoran mammal o the faimily Mustelidae. Fisher cats leeve on the continent o North Americae.
De fiskmarter (Latynske namme: Martes pennanti) is in sûchdier út it skift fan 'e rôfdieren (Carnivora), de famylje fan 'e martereftigen (Mustelidae), it skaai fan 'e marters (Martes) en it no monotypyske (út ien soarte besteande) ûnderskaai fan 'e fiskmarters (Pekania). De fiskmarter is lânseigen yn it meastepart fan súdlik Kanada en yn beheinde dielen fan 'e legere achtenfjirtich Feriene Steaten. Dit bist dielt syn ferspriedingsgebiet mei in oare martersoarte, de Amerikaanske marter (Martes americanai), mar is dêrfan te ûnderskieden trochdat er grutter en dûnkerder fan kleur is.
De fiskmarter wurdt sa neamd om't de Ingelske namme foar dit bist fisher ("fisker") is. Nettsjinsteande dat yt dizze martersoarte mar komselden fisk. De namme fisher komt fan 'e namme dy't de Nederlânske kolonisten fan Nij-Nederlân oan dit bist joegen: fisse of visse, fanwegen it feit dat de pelzen fan 'e fiskmarter, dy't de Yndianen harren ferkochten, sa lieken op dy fan 'e murd (Mustela putorius). De (doetiidske) beneaming fisse of visse foar murdepelzen kaam wer fan it Frânske fiche of fichet. De wittenskiplike namme foar de fiskmarter is Martes pennanti, nei de soölooch Thomas Pennant, dy't dit bist yn 1771 beskreau. De Abenaky-Yndianen neame de fiskmarter pekan, en dêfan is de namme fan it ûnderskaai Pekania ôflaat.
Der bestiet bewiis dat de foarâlden fan 'e fiskmarter ûnder it Plioseen, sa'n 2,5 oant 5 miljoen jier lyn, út Aazje nei Noard-Amearika kommen binne, dêr't it ûnderskaai fan 'e fiskmarters (Pekania) him neitiid fierder ûntjoech. As soarte giet de fiskmarter likernôch 125.000 jier tebek. De fynst fan fossilen bewiist dat it areaal fan 'e fiskmarter yn prehistoaryske tiden oansjenlik grutter wie as no.
De fiskmarter komt foar yn it grutste part fan súdlik Kanada, mei útsûndering fan 'e noardlike útein fan 'e Grutte Flakten, yn Alberta en Saskatchewan, en it uterste súdwesten fan Britsk-Kolumbia. Ek op Vancouvereilân, oan 'e westkust, en op Prins Edwardeilân, Kaap Bretoneilân en Nijfûnlân, oan 'e eastkust, ûntbrekt er. Ofsjoen dêrfan strekt it ferspriedingsgebiet fan 'e fiskmarter him út fan 'e kust fan 'e Stille Oseaan, yn Britsk-Kolumbia, nei it easten ta. It rint mei in slinger nei it noarden ta om 'e Grutte Flakten hinne, wêrby't de noardgrins oan 'e súdlike igge fan 'e Grutte Slavemar leit. Fia de noardlike igge fan 'e Grutte Marren rint it dan fierder nei it easten ta oant it yn súdlik Kebek en yn Nij-Breunswyk en Nij-Skotlân útkomt oan 'e kust fan 'e Atlantyske Oseaan.
Bûten Kanada komt de fiskmarter foar yn it uterste súdlike puntsje fan 'e Alaska Panhandle, en fierders yn dielen fan 'e legere 48 Feriene Steaten. Dêr is er lânseigen yn it noardlike part fan Nij-Ingelân en yn 'e Appalachen oant yn Pennsylvania en West-Firginia; fierders bewesten de Grutte Marren, yn noardlik Minnesota, noardlik Wiskonsin en Opper-Michigan; en teffens yn 'e Rocky Mountains fan Idaho en westlik Montana en Wyoming, yn 'e Cascadesbergen fan Washington, Oregon en Kalifornje, en yn dy lêste steat ek yn 'e Sierra Nevada, dy't it súdlikste punt fan 'e fersprieding foarmje.
manlike fiskmarters hawwe trochinoar in totale lichemslingte fan 90-120 sm, mei in gewicht fan 3½-6 kg, wylst de wyfkes yn trochsneed 75-95 sm lang binne, mei in gewicht fan 2-2½ kg. It grutste dokumintearre fiskmartermantsje weage 9 kg. Behalven it ferskil yn grutte en gewicht komt der by de fiskmarter net folle seksuële dimorfy foar. De pels fan in fiskmarter is tsjûk en ticht, en winterdeis dûnkerbrún oant swart fan kleur; by 't simmer is de kleur yn 'e regel ljochter. Fiskmarters ferhierje tusken septimber en desimber.
Oan eltse poat hat de fiskmarter fiif teannen mei ynlûkbere klauwen. De poaten binne bûtenproporsjoneel grut yn ferhâlding ta it lichem, wat it makliker makket om op in tsjûk sniedek te rinnen of te draven. Rûge hierren op 'e soallen soargje derfoar dat de fiskmarter sels op 'e glysterichste ûndergrûnen goed út 'e fuotten kin. De ankelgewrichten binne folle mobiler as by de minske, en kinne hast 180 graden yn 't rûn draaie, sadat fiskmarters ek earsten klimmers binne, en mei de kop nei ûnderen ta by beammen del gean kinne.
Fiskmarters binne boskbewenners, en hoewol't se treflik klimme kinne, bringe se it meastepart fan 'e tiid troch op 'e wâldflier. Se komme foar yn sawol nullewâld as yn mingd wâld en lykje har dêr like thús te fielen. Wol jouwe se dúdlik de foarkar oan trochrinnend wâldgebiet yn tsjinstelling ta fragmintaryske perselen wâldlân mei romte dertuskenyn. Om't se ridlik grutte beammen nedich binne om har nêst yn te meitsjen, kinne se yn jonge oanplant net bestean.
Fiskmarters binne benammen aktyf om 'e jûnsskimer en de moarnsdage hinne. Se hâlde gjin wintersliep en libje oer it algemien in solitêr bestean, dat inkeld yn 'e peartiid ferbrutsen wurdt. It territoarium fan in fiskmarter kin útinoar rinne fan 6,6 km² by 't simmer oant goed 14 km² winterdeis. Ofhinklik fan 'e terreinsgesteldheid en it foarkommen fan proaidieren kin dat sels oprinne oant 20 km². De territoaria fan mantsjes en wyfkes oerlaapje inoar.
De peartiid fynt by fiskmarters ein maart, begjin april plak, wêrnei't in ferlingde draachtiid de ymplantaasje fan 'e befruchte aaisel yn it limoer tsien moanne lang ophâldt, oant mids febrewaris fan it folgjende jier. De eigentlik draachtiid, dy't dan begjint, duorret sa'n 50 dagen, wêrnei't it wyfke in nêst en 1-4 jongen smyt. Net mear as 7-10 dagen letter wurdt it wyfke djoeisk en begjint de peartiid wer.
De wyfkes meitsje in nêst yn in holle beam, dêr't de jongen blyn en helpleas te wrâld komme, hoewol't se al wol foar in diel oerdutsen binne mei sêft hier. Mei 3 wiken begjinne de jongen op eigen manneboet om te krûpen en mei 7 wiken geane de eachjes iepen. Noch in wike letter begjinne se te klimmen. Mei 8-10 wiken wurde se ôfwûn en begjinne se fêst foer te fretten. As se 4 moannen âld binne, kinne se net mear oer de wei mei har nêstgenoaten en noch in moanne letter wurde se troch it wyfke ferdreaun en moatte se harsels sjen te rêden. Fiskmarters binne mei in jier geslachtsryp en fêstigje dan ek in eigen territoarium.
Behalven de minske hawwe fiskmarters net in protte natuerlike fijannen. Ynsidinteel falle se wolris ta proai oan 'e reade lynks (Lynx rufus), de Kanadeeske lynks (Lynx canadensis), de poema (Puma concolor), de Amerikaanske swarte bear (Ursus americanus), de grizzlybear (Ursus arctos horribilis), de grize wolf (Canis lupus) of de prêrjewolf (Canis latrans).
Fiskmarters binne omnivoaren, dy't in breed ferskaat oan lytsere bisten frette, mar ek wol nuten, beien en poddestuollen lytsman meitsje. Faak litte se in foarkar blike foar de Amerikaanske hazze (Lepus americanus). De fiskmarter is ek ien fan 'e mar in pear rôfdieren dy't súksesfol jacht makket op 'e oerzon of Noardamerikaanske beamkjifstikelbaarch (Erethizon dorsatum). Fierders frette se ek wol ynsekten, aaien, fûgeljongen, lytse sûchdieren en ies. Soms bejeie se ek gruttere bisten, lykas de kalkoen (Meleagris gallopavo). Nettsjinsteande harren namme beplúzje fiskmarters mar komselden fisk.
Yn 1935 waarden fan 'e fiskmarter trije ûndersoarten identifisearre: de echte fiskmarter (Martes pennanti pennanti), de Britsk-Kolumbiaanske fiskmarter (Martes pennanti columbiana) en de Pasifyske fiskmarter (Martes pennanti pacifica). Ut neier ûndersyk die yn 1959 lykwols bliken dat de ferskillen tusken dizze trije farianten te lyts binne om fan wiere ûndersoarten sprekke te kinnen. Hoewol't de diskusje noch net alhiel ferstomme is, wurdt tsjintwurdich oer it algemien foar wier oannommen dat de fiskmarter gjin ûndersoarten hat.
De fiskmarter hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen. Fiskmarters hawwe in lange skiednis fan kontakt mei de minske, dy't yn 'e regel yn it neidiel fan 'e fiskmarter beteard is. Se waarden teminsten sûnt de achttjinde iuw en mooglik al earder bejage foar har pels, dy't brûkt waard (en wurdt) om bûntene sjalen, moffen en kragen fan te meitsjen. Benammen yn 'e 1920-er en 1930-er jierren bestie der in grutte fraach nei fiskmarterpelzen, dy't yn 1936, op it hichtepunt, $450 oant $750 it stik kosten. Neitiid rekke de hannel yn sok guod oant de 1970-er jierren yn it neigean, mar sûnt is der in oplibbing geande. Yn 1999 waard yn Kanada $27 foar in fiskmarterpels betelle.
As gefolch fan oerbejaging waard de fiskmarter tusken 1900 en 1940 yn 'e súdlike parten fan syn ferspriedingsgebiet mei útstjerren bedrige. Sadwaande waard de jacht op dizze bisten yn 'e Feriene Steaten yn 1934 ferbean, hoewol't it yn Kanada gewoan trochgie. Yn 1962, nei't de Amerikaanske populaasje bekommen wie, waard de fiskmarter ek yn 'e Feriene Steaten wer frijjûn foar de jacht. Yn it ferline (fan 1920 oant de ein fan 'e 1940-er jierren) is wol besocht om fiskmarters yn finzenskip te hâlden foar de pelsfokkerij, mar dat bliek dreech fanwegen de ûngewoane fuortplantingssyklus fan dit bist. Boppedat binne se yn finzenskip fetber foar withoefolle sykten, mei as gefolch dat se ek net in protte yn dieretunen holden wurde.
Fiskmarters wurde troch boeren faak as in pleachdier beskôge, mei't se it foar de moade hawwe om nachtlike oerfallen te dwaan op hinnehokken en ferbliuwen fan oar plomfee, dêr't se dan in wiere slachting oanrjochtsje kinne. Ek wurde fiskmarters wol ferantwurdlik holden foar oanfallen op húsdieren, lykas katten. Undersyk hat lykwols útwiisd dat in protte oanfallen op plomfee en húsdieren dy't oan fiskmarters taskreaun wurde, eins dien wurde troch reade lynksen of prêrjewolven. Unprovosearre oanfallen fan fiskmarters op minsken komme mar uterst selden foar, mar as se har bedrige fiele, sille fiskmarters, krektlyk as alle oare wylde bisten, fan har ôfbite. Der is ien saak bekend út 2009, wêrby't in fiskmarter yn 'e Amerikaanske steat Rhode Island in seisjierrich jonkje oanfallen hawwe soe, en in oare saak, út 2014, wêrby't in fiskmarter in tolvejierrige jonge oanfoel yn Massachusetts.
De fiskmarter (Latynske namme: Martes pennanti) is in sûchdier út it skift fan 'e rôfdieren (Carnivora), de famylje fan 'e martereftigen (Mustelidae), it skaai fan 'e marters (Martes) en it no monotypyske (út ien soarte besteande) ûnderskaai fan 'e fiskmarters (Pekania). De fiskmarter is lânseigen yn it meastepart fan súdlik Kanada en yn beheinde dielen fan 'e legere achtenfjirtich Feriene Steaten. Dit bist dielt syn ferspriedingsgebiet mei in oare martersoarte, de Amerikaanske marter (Martes americanai), mar is dêrfan te ûnderskieden trochdat er grutter en dûnkerder fan kleur is.
Pekania pennanti nyaéta sato asli wewengkon kalér Amérika anu disebut ogé fisher.[2] Saméméhna ieu spésiés sato téh dingaranan Martes penannti[3], tuluy diganti jadi Pekania pennanti tanggal 3 Séptémber 2015.[4][5]
Ditingali saliwat mah, ieu sato téh ampir sarupa jeung careuh atawa lasun. Awakna panjang, ari sukuna pendék.[6] Panjang sakujur awakna antara 800 nepi ka 1.075 mm, panjang buntutna 280-400 mm, panjang leungeunna90-125 mm, panjang ceulina 40-55 mm, beuratna 2,0-5,5 kg.[2] Pekania pennanti awakna ramping, anu moncongna nyungcung jeung buntutna kandel ku bulu. Ramona aya lima dina unggal sukuna, jeung kukuna bisa ditilepkeun kawas cakar ucing.[7]
Umumna boga warna coklat kolot, tapi beungeut, hulu jeung taktakna biasana semu abu-abu. Buluna kandel jeung herang, tapi karasa keusrak. Bulu beuteungna (awak bagian handap) warna coklat kolot tapi mindeng aya poléng acak warna bodas dina beuheung, dada, atawa beuteunga.[2][8] Warna poléng bulu dina usum panas biasana leuwih rupa-rupa. Ari baganti bulu biasana sakali dina sataun, nyaéta panungtungan usum panas jeung awal usum tiris.[9]
Pekania bisa hirup kira-kira 10 taun di alam atawa di penangkaran.[10] Mimiti begér dina umur sataun tapi umumna teu éféktif nepi ka umurna 2 taun.[11] Ieu sato téh solitér iwal ti bikangna jeung anak-anakna, jeung dina usum begér, anu umumna dina bulan Fébruari nepi ka pertengahan bulan Méi.[10] Ieu sato pinter tétérékélan jeung gancang lamun hanjat kana tangkal, tapi biasana mah sok leumpang dina taneuh baé. Biasana aktif beurang jeung peuting, sarta bisa ngojay.[12] Dina usum tiris, biasana sok nyieun lombang jeung torowongan dina jero salju. Tapak sukuna biasana kapanggih di tempat nu deukeut jeung sumber cai.[13]
Pekania kaasup sato prédator, biasana ngahakan bajing, beurit, kelenci salju, jeung manuk. Sacara teu langsung manéhna ngawangun komunitas tutuwuhan di leuweung lantaran ngahakan mangsa anu bisa nyebarkeun binih (siki) di sabudeureun leuweung. Kekembangan jeung tutuwungan nu tangtu, misalna béri ogé sok dihakan.[10] Ieu sato umumna paéh lantaran dijebak, katabrak kandaraan, jeung dihakan ku ucing leuweung, coyote jeung cougar.[14]
Spésiés ieu sumebar ti Kanada, jeung sabagian wewengkon kalér Amérika Serikat.[2] Dina sajarahna, ieu mamalia téh kungsi hirup di sabureudeun cekungan Great Lake, tapi ku lantaran leuweungna dituaran ieu sato beuki kaancam punah, iwal di wewengkon pasisisan Ontario jeung Minnesota. Dina panungtungan abad ka-19 jeung awal abad ka-20, populasi pekania turun ngajaul. Ieu sato diboro di sakuliah Amérika jeung Kanada wétan.[15][14]
Program réintroduksi (ngawanohkeun deui) pekannia anu dimimitian ti taun 1900-an, babarengan jeung restorasi alam tina populasi anu nyésa, geus mampuh mulangkeun ieu sato pikeun nempatan deui wewengkon sabudeureun Michigan, New York, Pennsylvania, jeung Wisconsin.[14][16] Dina éta proyék, 90 pekannia anu kaasup 50 bikang jeung 40 jalu dileupaskeun di 21 lokasi di Olympic National Park ti taun 2008 nepi ka 2010.[17] Masing-masing dipasangan transmiter radio sangkan bisa kalacak upruk-aprakna, jeung rupa-rupa kabiasaan jeung kajadian séjénna. Populasi ayeuna sato ieu geus diasupkeun kana kategori G5 (aman).[18]
Pekania ngaprak di jero hutan anu geus geledegan, anu kanopina geus kompléks, liang-liang tangkalna geus gorowong, tangkay jeung dangdauan tina tangkal anu geus pabalatak di dasar leuweung, jeung garung pikeun jadi tempat panyalindunganana.[2][19]
Pekania pennanti nyaéta sato asli wewengkon kalér Amérika anu disebut ogé fisher. Saméméhna ieu spésiés sato téh dingaranan Martes penannti, tuluy diganti jadi Pekania pennanti tanggal 3 Séptémber 2015.
Ilka ehk kalastajakärp (Martes pennanti) on kärplaste sugukonda nugise perekonda kuuluv kiskjaliik.
Ta elab Põhja-Ameerika metsades. Kõige suuremal arvul leidub ilkat Uus-Inglismaa piirkonnas ja New Yorgi osariigis. See liik on kohastunud eluks metsavööndis, ent suhteliselt vähe seotud puurindega.
Tüvepikkus 60–70 cm, sabapikkus 34–43 cm, mass 6–7, isegi 8 kg. Ilka üldvärvus on tumepruun, käpad ja saba tumedamad, pea aga heledam. Karv on küll pikk ja tihe, kuid karm.
Tema meelistoiduks on ursonid. Sügava lumega ründab ta mõnikord isegi hirvi.
Kandeaeg kestab 338–358 päeva. Kuni viiest pojast koosnev pesakond näeb ilmavalgust kevadel.
Ilka ehk kalastajakärp (Martes pennanti) on kärplaste sugukonda nugise perekonda kuuluv kiskjaliik.
Ta elab Põhja-Ameerika metsades. Kõige suuremal arvul leidub ilkat Uus-Inglismaa piirkonnas ja New Yorgi osariigis. See liik on kohastunud eluks metsavööndis, ent suhteliselt vähe seotud puurindega.
Tüvepikkus 60–70 cm, sabapikkus 34–43 cm, mass 6–7, isegi 8 kg. Ilka üldvärvus on tumepruun, käpad ja saba tumedamad, pea aga heledam. Karv on küll pikk ja tihe, kuid karm.
Tema meelistoiduks on ursonid. Sügava lumega ründab ta mõnikord isegi hirvi.
Kandeaeg kestab 338–358 päeva. Kuni viiest pojast koosnev pesakond näeb ilmavalgust kevadel.
Martes pennanti Martes generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Martes pennanti Martes generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Kanadannäätä eli kalastajanäätä eli pekani (Martes pennanti) on Pohjois-Amerikassa elävä näätäeläin.
Pää/vartalo 47–75 cm; häntä 30–42 cm. Koiras painaa 3,5–5,5 kg; joskus jopa 9 kg. Naaras painaa 2–2,5 kg. Kanadannäätä on kissankokoinen näätäeläin. Sillä on lyhyet raajat ja pitkä ruumis. Häntä on pitkä ja tuuhea. Pää suurehko, kiilanmuotoinen, korvat pyöreähköt. Turkki tumma, väri vaihtelee yksilöllisesti ja sukupuolen ja vuodenajan mukaan.
Kanadannäätä on aktiivinen 2–5 tunnin jaksoissa mihin vuorokaudenaikaan tahansa. Kanadannäätä on reviirieläin. Pariutumisajan ulkopuolella elää yleensä yksin. Kanadannäätä on enimmäkseen maassa mutta kiipeää helposti puuhun. Kanadannäätä murahtelee, yskähtelee käheästi tai naksuttaa; yleensä kuitenkin hiljainen. Ravintonaan se käyttää puupiikkisikoja, lumikenkäjäniksiä ja pikkujyrsijöitä. Myös haaskat, linnut, munat, hyönteiset, matelijat ja sammakkoeläimet. Jossain määrin myös hedelmät ja pähkinät.
Kanadannäätä lisääntyy kerran vuodessa keväällä. Se saa 1–5 poikasta. Tiineysaika on 352 vrk (mukaan lukien alkiokehityksen viivästymiseen kulunut aika). Vieroitus on 2–4 kuukauden ikäisenä; naaras sukukypsä 1 vuotiaana; koiras 2 vuotiaana. Elinikä tarhassa ja luonnossa pisimmillään noin 10 vuotta.
Kanadannäätä elää vanhoissa metsissä ja suometsissä.
Yhdysvaltojen pohjoiosat ja Kanada; myös etelämpänä vuoristoalueilla.
Suurutta ei tiedetä, kenties kymmeniätuhansia. Rauhoitettu joissakin Yhdysvaltojen osavaltioissa.
Kanadannäätä eli kalastajanäätä eli pekani (Martes pennanti) on Pohjois-Amerikassa elävä näätäeläin.
Is ainmhí é cat crainn Pennant (Pekania pennanti). Mamach beag uiliteach atá ann. Is ball d'fhine na Mustelidae é agus is é an t-aon bhall den ghéineas Pekania é. Tá an géineas Pekania gaolta leis an gcat crainn Meiriceánach (Martes americana). Gnáthaíonn sé na coillte i gcuid mhór de Cheanada, ó chósta go cósta, agus in áiteanna i dtuaisceart na Stát Aontaithe. D'ainneoin a ainm, níl sé gaolta leis na cait.
Kuna ribolovac (Martes pennanti) sjevernoamerička je kuna, pripadnik roda Martes. Kuna ribolovac okretna je na drveću te ima vitko tijelo koje joj omogućava potjeru plijena čak i u šupljinama drveća ili podzemnim jazbinama. Unatoč njenom imenu, ova vrsta rijetko se hrani ribom; ime vjerojatno dolazi od francuske riječi fichet, koja se odnosi na krzno europskog običnog tvora.
Kuna ribolovac šumska je životinja i najčešće ju pronalazimo u crnogoričnim ili miješanim šumama s visokim, trajnim krošnjama. Izbjegavaju otvorena područja. Vrsta je samotnjačka, izuzev za vrijeme parenja.
Kunu ribolovca pronalazimo od Sierra Nevade u Kaliforniji do Apalačkog gorja u Zapadnoj Virginiji te prema sjeveru Nove Engleske, kao i južne Aljaske i preko većeg dijela Kanade. Kune ribolovci prisutne su i u Stjenjaku, iako u manjem broju, jer je veći dio populacija rezultat ponovnog uvođenja u okoliš.
Krzna kune ribolovca tamnosmeđe su boje, s crnim repom i udovima; neke jedinke imaju kremasto obojen uzorak krzna na prsima. Sva četiri uda imaju po pet prstiju s pandžama koje se mogu uvući. Sposobne su zaokrenuti stražnje šape za 180 stupnjeva, pa su u mogućnosti silaziti s drveća glavom prema tlu.
Odrasle jedinke teže između 2 do 7 kilograma, dok duljina njihova tijela iznosi između 65 do 125 centimetara. Mužjaci su otprilike dvostruko veći od ženki. Najmanja zabilježena težina ženke iznosila je 1.4 kilograma, jedva teža od većine ostalih pripadnika roda Martes, dok su zabilježene težine mužjaka iznosile i do 9 kilograma, što je najveća težina zabilježena u rodu.
Kružni uzorak krzna na središnjem jastučiću stražnjih šapa obilježava plantarne žlijezde koje otpuštaju karakterističan miris, za koji se vjeruje da vrsti služi za komuniciranje tijekom sezone parenja. Kune ribolovci poznate su po jednom od svojih glasanja, koje zvuči poput vriska djeteta, te ga se često može zamijeniti kao nečiji poziv upomoć.
Pare se tijekom proljeća i podižu mlade tijekom ranog ljeta.
Kune ribolovci su samotnjački lovci. Hrane se prvenstveno zečevima, vjevericama, miševima, rovkama, ježevima i ponekad domaćim životinjama. U njihovu prehranu uključuju se i male ptice, bobičasto i ostalo voće, kao i jelen u obliku strvine. Kune ribolovci ponekad se hrane i pticama koje se gnijezde na tlu, poput lještarki i purana, jer su jaja i ptići ovih ptica lake mete.
Ženke ove vrste postaju spolno zrele i počinju se pariti s navršenom godinom života. Vrijeme parenja započinje krajem veljače i završava krajem travnja. Dolazi do odgađanja implantacije oplođene jajne stanice od deset mjeseci, čime dolazi do gestacijskog perioda u trajanju od jedne godine. Mladunčad dolazi na svijet u jazbinama visoko u šupljinama drveća.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: Martes pennanti
Wikivrste imaju podatke o: kuni ribolovcu Kuna ribolovac (Martes pennanti) sjevernoamerička je kuna, pripadnik roda Martes. Kuna ribolovac okretna je na drveću te ima vitko tijelo koje joj omogućava potjeru plijena čak i u šupljinama drveća ili podzemnim jazbinama. Unatoč njenom imenu, ova vrsta rijetko se hrani ribom; ime vjerojatno dolazi od francuske riječi fichet, koja se odnosi na krzno europskog običnog tvora.
Kiaunė žuvautoja (lot. Martes pennanti, angl. Fisher, vok. Fischermarder) – kiauninių šeimos plėšrus žinduolis.
Kūnas 75-120 cm ilgio (kartu su uodega), svoris 2-5 kg. Kūno spalva tamsiai ruda, letenos ir uodega tamsesni, galva su sidabrišku spindesiu. Kailis tankus, ilgas, bet šiurkštus.
Paplitusi Šiaurės Amerikos miškuose. Gyvena spygliuočių miškuose, kur daug drevėtų medžių. Mėgsta įsikurti eglės, maumedžio, kedro ir kai kurių lapuočių medžių drevėse. Žiemą apsigyvena urvuose. Gerai laipioja medžiuose, bet iš vienos vietos į kitą persikrausto žeme.
Gaudo peles, voveres, kiškius, paukščius ir kt. gyvūnus. Taip pat ėda uogas ir vaisius. Auką tyko medžiuose arba urvuose.
Poruojasi žiemos pabaigoje – pavasario pradžioje. Nėštumas trunka 11-12 mėnesių, iš jų 10 mėnesių embrionai nesivysto. Vadoje būna iki 5 aklų ir beveik plikų jauniklių. Po penkių mėnesių jaunikliai tampa savarankiški. Netrukus po gimdymo patelė vėl poruojasi. Gyvenimo trukmė apie 10 metų.
Kiaunė žuvautoja (lot. Martes pennanti, angl. Fisher, vok. Fischermarder) – kiauninių šeimos plėšrus žinduolis.
Kūnas 75-120 cm ilgio (kartu su uodega), svoris 2-5 kg. Kūno spalva tamsiai ruda, letenos ir uodega tamsesni, galva su sidabrišku spindesiu. Kailis tankus, ilgas, bet šiurkštus.
Paplitusi Šiaurės Amerikos miškuose. Gyvena spygliuočių miškuose, kur daug drevėtų medžių. Mėgsta įsikurti eglės, maumedžio, kedro ir kai kurių lapuočių medžių drevėse. Žiemą apsigyvena urvuose. Gerai laipioja medžiuose, bet iš vienos vietos į kitą persikrausto žeme.
Gaudo peles, voveres, kiškius, paukščius ir kt. gyvūnus. Taip pat ėda uogas ir vaisius. Auką tyko medžiuose arba urvuose.
Poruojasi žiemos pabaigoje – pavasario pradžioje. Nėštumas trunka 11-12 mėnesių, iš jų 10 mėnesių embrionai nesivysto. Vadoje būna iki 5 aklų ir beveik plikų jauniklių. Po penkių mėnesių jaunikliai tampa savarankiški. Netrukus po gimdymo patelė vėl poruojasi. Gyvenimo trukmė apie 10 metų.
Zivju cauna (Martes pennanti) ir liela auguma sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kas pieder caunu ģintij (Martes). Zivju caunu Amerikā sauc par "zvejnieku" (angļu: Fisher). Zivju caunas tuvākā radiniece ir Amerikas cauna, tikai tā ir mazāka par zivju caunu.
Zivju cauna dzīvo Ziemeļamerikas kontinenta ziemeļu daļā, un to var sastapt gan ASV, gan Kanādā.[1] Vēsturiski tās izplatība bija daudz tālāk uz dienvidiem, bet intensīvo medību dēļ 19. gadsimtā tā tika izmedīta gandrīz pilnībā. Pateicoties medību aizliegumam, zivju caunas populācija atjaunojas, un dažos reģionos to jau uzskata par kaitīgu dzīvnieku.
Caunas nosaukums norāda uz to, ka šī cauna varētu pārtikt no zivīm, tomēr zivis un citus ūdens dzīvniekus cauna ēd reti. Kad Ziemeļamerikā ieradās ļaudis no Holandes, viņi ievēroja šīs caunas ārējo līdzību ar Eiropas meža sesku (Mustela putorius). Ieceļotāji nosauca caunu par "fitchet", kas holandiešu valodā nozīmē "nejauks". Franču valodā seska kažokādu sauc "fiche" vai "fichet".[2] Vēlāk "fichet" kļuva par "fisher". Vietējie indiāņi zivju caunu sauc gan par "pekan", gan "cho", kas nozīmē "lielā cauna".
Savu latīnisko nosaukumu pennanti cauna ieguva par godu dabas pētniekam Tomasam Penanti, kurš aprakstīja zivju caunu 1771. gadā. Tomēr T. Penanti nebija pirmais zivju caunas novērotājs. Pirms viņa pētnieks Bufons 1765. gadā aprakstīja zivju caunu ar indiāņu nosaukumu "pekan". Penants, saukdams zivju caunu par "fisher", uzskatīja, ka Bufona aprakstītais dzīvnieks ir cita suga. Tikai pēc 80 gadiem Adabons (angļu: Audubon) saprata, ka abas aprakstītās sugas ir viens un tas pats dzīvnieks, un klasificēja zivju caunu kā sermuļu ģints (Mustela) dzīvnieku. Tikai 1959. gadā E.M. Hagmeiers klasificēja zivju caunu kā caunu ģintij (Martes) piederīgu dzīvnieku.[2] Caunu ģints no sermuļu ģints atšķiras ar to, ka caunām ir 4 priekšdzerokļi uz augšžokļa un apakšžokļa, bet sermuļiem ir tikai trīs priekšdzerokļi.
Dabas pētnieks Goldmans 1935. gadā zivju caunai izdalīja 3 pasugas: Martes pennanti columbiana, Martes pennanti pacifica un Martes pennanti pennanti. Tomēr vēlākos gados zinātnieki apšaubīja šo pasugu eksistenci. Hagmeiers 1959. gadā nonāca pie slēdziena, ka zivju caunai nav pasugu. Tomēr arī mūsdienās laiku pa laikam atsākas diskusijas par zivju caunas pasugām, lai gan oficiāli tādas netiek atzītas.
Ir pierādījumi, ka zivju caunas priekšteči Ziemeļamerikā ir ieradušies no Āzijas pliocēna laikā. Āzijas austrumos ir atrastas divu izmirušu caunu sugu fosilijas Martes palaeosinensis un Martes anderssoni. Toties aizvēsturiskā zivju caunas tiešā priekšteča Martes divuliana kauli ir atrasti tikai Ziemeļamerikā. Ir pierādīta ģenētiskā sakarība starp Martes divuliana un Āzijā atrastajām fosilijām. Šī ģenētiskā pēctecība pierāda, ka zivju caunas priekšteči ir migrējuši no Āzijas. Senākie zivju caunas (Martes pennanti) kauli pieder vēlajam pleistocēnam. Starp pleistocēna zivju caunu un mūsdienu zivju caunu nav lielas ģenētiskas atšķirības. Zivju caunu fosiliju atradumi liecina, ka kādreiz zivju caunas ir dzīvojušas krietni plašākā teritorijā virzienā uz dienvidiem.
Zivju cauna ir lielākais dzīvnieks caunu ģintī (Martes). Tās ķermenis ir slaids, garš ar īsām kājām. Tēviņi ir lielāki par mātītēm. Tēviņu ķermeņa garums ir 90—120 cm, svars 3,5—5 kg. Mātītes ķermeņa garums ir 75—95 cm, svars 2—2,5 kg.[3] Vislielākais datētais zivju caunas tēviņš svēra 9 kg.[2] Galvas forma ir saplacināta un trīsstūraina ar smailu purniņu, ausis nelielas, noapaļotas.
Zivju caunas kažoks ziemā ir biezāks, bet vasarā plānāks, kažoks ir atšķirīgs arī tēviņiem un mātītēm. Tēviņa kažoka matojums ir rupjāks un stingrāks. Ziemā zivju caunas kažoka matojums ir blīvs un garš. Matojuma garums uz krūtīm ir 30 mm, bet uz muguras 70 mm. Kažoka krāsa variē no tumši brūnas līdz melnai. Uz sejas un pleciem matojumam var būt zeltains vai sudrabains tonējums, tā kā akotmats ir trīskrāsains. Pavilna zivju caunai ir brūna, bet šur un tur pavilnai ir laukumi baltā vai dzelganā krāsā. Vasarā kažoka krāsa kļūst gaišāka un arī variācijas tonim pieaug.
Zivju caunai gan priekšķepām, gan pakaļķepām ir 5 pirksti ar ievelkamiem nagiem. Pēdas ir lielas un platas, kas ļauj ziemas laikā caunām pārvietoties pa sniega virsu. Pakaļkāju pēdu spilventiņi ir apauguši ar raupju, elastīgu matojumu. Zivju caunai ir ļoti kustīgas kāju locītavas. Pakaļkājas lecamajā locītavā var pagriezties par 180 grādiem, ļaujot zivju caunai veikli manevrēt no zara uz zaru un kāpt pa koka stumbru uz leju ar galvu pa priekšu.
Zivju caunas kļūst aktīvas, iestājoties tumsai. Tās ir vientuļnieces un savā starpā kontaktē tikai riesta laikā. Tēviņi šajā laikā kļūst ļoti aktīvi. Mātītes grūsnības periodā kļūst mazāk aktīvas, pēc mazuļu dzimšanas to aktivitāte lēnām atjaunojas.
Zivju cauna medī vienlīdz veikli gan kokos, gan uz zemes. Par spīti savam nosaukumam zivju cauna zivis ēd ļoti reti. Tā ir visēdāja tāpat kā citas caunas un medī jebko, ko var nomedīt. Zivju caunas pamatbarība ir zaķi un dzeloņcūkas, bet medīti tiek arī grauzēji, putni, kukaiņi un dažādi sīki citi dzīvnieki. Tā kā zivju cauna medī vientanē, tad, izvēloties medījumu, galvenais kritērijs ir upura lielums. Zivju cauna neatsakās no maitas gaļas, kā arī labprāt ēd ogas, riekstus un medu. Zinātnieki, izpētot zivju caunu kuņģa saturu, secināja, ka zivju caunas ne tik reti ēd aļņa un brieža gaļu, kas liecina par to, ka zivju cauna notiesā lielo plēsēju pārpalikumus. Reizēm zivju cauna ielavās vistu fermā, un šādā reizē tā var nogalināt lielu daudzumu vistu.
Zivju cauna ir viens no retajiem plēsējiem, kas izseko un nomedī dzeloņcūkas. Amerikas stāstos par dzīvniekiem ir rakstīts, ka cauna apveļ dzeloņcūku uz muguras un izēd to no vēdera puses "kā meloni".[4] Ilgu laiku to uzskatīja par mītu, līdz pētnieki novēroja zivju caunas dzeloņcūkas medības dabā; zivju cauna neatlaidīgi uzbrūk dzeloņcūkai no sejas puses, un apmēram pēc pusstundas upuris ir nogalināts.
Zivju cauna ļoti reti uzbrūk cilvēkam,[5] bet tā var nomedīt kaķus un suņus.[6] Bet arī tas nenotiek bieži, 1979. gadā izpētot noķerto zivju caunu kuņģu saturus, atklājās, ka tikai viena zivju cauna bija nomedījusi kaķi no vairāk kā 1000 pārbaudītajiem dzīvniekiem.[7]
Zivju caunas dzimumbriedumu sasniedz apmēram gada vecumā. Riesta laiks tām ir martā, aprīlī. Tā kā zivju caunai ir embrioniskā diapauze, tad embrija attīstība tiek atlikta, un mazuļi dzimst pēc 10 mēnešiem nākamā gada februārī, lai gan patiesā grūsnība ilgst 50 dienas. Māte veca koka dobumā iekārto migu mazuļiem. Piedzimst 1—6 akli, bezpalīdzīgi mazuļi. Tie ir daļēji segti ar matojumu. Pēc 3 nedēļām mazuļi sāk rāpot, un pēc 7 nedēļām tiem atveras acis. Toties pēc 8 nedēļām tie spēj uzkāpt kokā. Māte mazuļus zīda tikai ar pienu 8—10 nedēļas, pēc tam tos sāk piebarot ar gaļu. Piecu mēnešu vecumā jaunās zivju caunas pamet ģimeni. Zivju cauna savvaļā dzīvo līdz 7 gadiem.[8]
Zivju cauna (Martes pennanti) ir liela auguma sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kas pieder caunu ģintij (Martes). Zivju caunu Amerikā sauc par "zvejnieku" (angļu: Fisher). Zivju caunas tuvākā radiniece ir Amerikas cauna, tikai tā ir mazāka par zivju caunu.
Zivju cauna dzīvo Ziemeļamerikas kontinenta ziemeļu daļā, un to var sastapt gan ASV, gan Kanādā. Vēsturiski tās izplatība bija daudz tālāk uz dienvidiem, bet intensīvo medību dēļ 19. gadsimtā tā tika izmedīta gandrīz pilnībā. Pateicoties medību aizliegumam, zivju caunas populācija atjaunojas, un dažos reģionos to jau uzskata par kaitīgu dzīvnieku.
Caunas nosaukums norāda uz to, ka šī cauna varētu pārtikt no zivīm, tomēr zivis un citus ūdens dzīvniekus cauna ēd reti. Kad Ziemeļamerikā ieradās ļaudis no Holandes, viņi ievēroja šīs caunas ārējo līdzību ar Eiropas meža sesku (Mustela putorius). Ieceļotāji nosauca caunu par "fitchet", kas holandiešu valodā nozīmē "nejauks". Franču valodā seska kažokādu sauc "fiche" vai "fichet". Vēlāk "fichet" kļuva par "fisher". Vietējie indiāņi zivju caunu sauc gan par "pekan", gan "cho", kas nozīmē "lielā cauna".
De vismarter (Martes pennanti) is de grootste soort marter. Het is de enige nog levende soort uit het ondergeslacht Pekania. De vismarter komt voor in de noordelijke naaldwouden van Noord-Amerika. Ondanks zijn naam eet de vismarter zelden vis. Wel is het een van de weinige zoogdieren die succesvol jacht maken op stekelvarkens. De naam is waarschijnlijk afgeleid van het Franse fichet, dat slaat op de pels van de bunzing. Mensen maken jacht op de vismarter voor zijn pels, die als zeer waardevol wordt beschouwd. Ondanks de jacht en de houtkap is de soort niet bedreigd.
De vismarter heeft een lange, donkerbruine tot zwarte vacht. Op de kop en de hals wordt de donkere vacht afgewisseld met goud- of zilverkleurige haren. De lange pluimstaart en poten zijn geheel zwart. Op de borst kan een roomkleurige borstvlek zitten, die qua grootte per individu verschilt. De oren zijn vrij klein en rond. De soort wordt 47 tot 78 centimeter lang, met een 30 tot 42,2 centimeter lange staart. Hij weegt tot 1,4 tot 8,2 kilogram. Het mannetje wordt groter dan het vrouwtje.
De vismarter is een solitair nachtdier, die soms ook overdag actief is. Overdag rust hij in een hol tussen de rotsen of in een boomstronk. Ook slaapt hij onder struiken. Het is een goede klimmer en zwemmer. Zijn woongebied beslaat tot wel 400 km². De vismarter jaagt voornamelijk op de grond, maar ook in de bomen. Hij jaagt voornamelijk op middelgrote zoogdieren als Amerikaanse haas, oerzon, Canadese bever en Amerikaanse marter, aangevuld met muizen, eekhoorns, chipmunks, aas, bessen, vruchten en eieren. Vissen vormen slechts een klein deel van zijn dieet.
De vismarter is een van de weinige diersoorten die een oerzon, het Noord-Amerikaans boomstekelvarken, weet te doden. In gebieden waar deze dieren algemeen zijn, kunnen ze wel een kwart van het dieet beslaan. Dit is niet zonder risico: soms raakt de vismarter zozeer gewond door de stekels, dat hij aan zijn verwondingen bezwijkt. Omdat er op de kop van de oerzon geen stekels zitten, zal de vismarter zo veel mogelijk om de oerzon heen cirkelen en proberen in de kop te bijten, net zo lang totdat het stekelvarken in een shock verkeert. Als dit gebeurt, draait de marter het stekelvarken om, zodat hij bij de stekelloze buik komt. Het duurt minstens een half uur voordat de vismarter de oerzon heeft gedood. Het stekelvarken levert voldoende voedsel voor twee weken voor een vismarter.
De paartijd valt in maart en april. De paring kan een uur lang duren. De draagtijd duurt 11 tot 12 maanden. De vismarter kent een verlengde draagtijd, van de gehele draagtijd is het embryo 9 à 10 maanden lang niet in ontwikkeling. Er is geen ander zoogdier waarbij de draagtijd zo lang wordt verlengd. De één tot zeven jongen worden geboren in een grasnest, die meestal hoog in grote, holle boom ligt, of soms tussen de rotsen. De jongen zijn blind bij de geboorte. Het mannetje helpt niet mee met de zorg voor de jongen. De zoogtijd duurt 6 à 7 weken. Na twee maanden verlaten ze voor het eerst het nest. Na een jaar zijn de jongen volwassen. Vrouwtjes paren meestal al in het eerste jaar.
De vismarter komt voor in dichte, volwassen naaldwouden en gemengde bossen van Noord-Amerika. De vismarter heeft een voorkeur voor bossen met een dicht bladerdak. Hij komt voornamelijk voor in de zuidelijke helft van Canada, het noorden van de Verenigde Staten, de Appalachen en de Rocky Mountains, zuidwaarts tot de Sierra Nevada.
Bronnen, noten en/of referentiesDe vismarter (Martes pennanti) is de grootste soort marter. Het is de enige nog levende soort uit het ondergeslacht Pekania. De vismarter komt voor in de noordelijke naaldwouden van Noord-Amerika. Ondanks zijn naam eet de vismarter zelden vis. Wel is het een van de weinige zoogdieren die succesvol jacht maken op stekelvarkens. De naam is waarschijnlijk afgeleid van het Franse fichet, dat slaat op de pels van de bunzing. Mensen maken jacht op de vismarter voor zijn pels, die als zeer waardevol wordt beschouwd. Ondanks de jacht en de houtkap is de soort niet bedreigd.
Fiskermåren (Pekania pennanti[1], tidligere Martes pennanti) er et mårdyr. Dyret er endemisk for Nord-Amerika. Til tross for navnet spiser den egentlig ikke mye fisk, men jakter hovedsakelig på snøskohare, hulepiggsvin og andre små pattedyr.[2]
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Fiskermåren (Pekania pennanti, tidligere Martes pennanti) er et mårdyr. Dyret er endemisk for Nord-Amerika. Til tross for navnet spiser den egentlig ikke mye fisk, men jakter hovedsakelig på snøskohare, hulepiggsvin og andre små pattedyr.
Multimedia w Wikimedia Commons Kuna rybożerna[4], kuna wodna[5] (Martes pennanti) – niewielki gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, występujący wyłącznie w Ameryce Północnej.
Ma ok. 50 cm długości (rekordowa długość to 63 cm), ogon ok. 30 cm (rekordowa długość 43 cm).
Ciężar ciała w przypadku samców waha się od 2,6 do 5,5 kilograma, a samic od 1,3 do 3,2 kilograma. Kuna rybożerna posiada ubarwienie brązowe. Na brzuchu i piersi mogą występować białe plamy.
Wspomniany gatunek kuny zamieszkuje wyłącznie Amerykę Północną. Największe skupiska stanowisk kuny rybarki są w południowej części Kanady, oraz na pograniczu USA na terenie Gór Skalistych, oraz w krainie Wielkich Jezior. Kuna rybarka zamieszkuje głównie na terenach lesistych i podmokłych, ale także pojawia się na terenach prerii.
Częściej aktywna w nocy niż w ciągu dnia. Poluje na małe kręgowce, głównie zające, ptaki oraz gryzonie, ale również płazy i gady. Potrafi polować na koty domowe, małe psy oraz drób. Kuna rybożerna jest jednym z nielicznych zwierząt wyspecjalizowanych w polowaniu na ursony ("jeżozwierze" północnoamerykańskie). Żywi się insektami i owocami, gdy inny rodzaj pożywienia nie jest dostępny. Nie zakłada nigdy gniazd co czynią inne rodzaje kuny. Kuny rybożerne potrafią doskonale wspinać się na drzewa.
Samce polują w rewirze o powierzchni 38 kilometrów kwadratowych, zaś samice 15.
Kuna rybożerna żyje do 10 lat, jest zwierzęciem niezagrożonym, ale mimo tego jej liczebność została znacznie obniżona przez polowania.
Okres "godowy" wśród kun jest od marca do maja. Ciąża trwa 10-12 miesięcy i najczęściej przychodzą na świat 3 młode kuny. Samice najczęściej przygotowują sobie w okresie przedporodowym posłanie w jamach drzewnych. Młode rodzą się ślepe i dopiero po siedmiu tygodniach otwierają oczy. Po pięciu miesiącach są samodzielne, zaś po upływie 2 lat angażują się w życie płciowe.
Przez wzgląd na piękne futerka kuny wodne są obiektem polowań. Na początku XX wieku chęć posiadania takiego futerka doprowadziła do ruiny środowiska w którym kuny przebywały. Efektem tego w latach dwudziestych na terenie Stanów Zjednoczonych i wschodniej Kanadzie prawie wszystkie osobniki zostały wytępione. W latach trzydziestych na tychże terenach kuna była objęta całkowitą ochroną. Dzięki temu na terenie Kanady i Stanów Zjednoczonych kuna rybarka występuje często.
Kuna rybożerna, kuna wodna (Martes pennanti) – niewielki gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, występujący wyłącznie w Ameryce Północnej.
Fiskmård (Martes/Pekania pennanti) är en art i familjen mårddjur.
Artepitet i det vetenskapliga namnet hedrar naturforskaren Thomas Pennant.[2]
Studier visar att släktet Martes är parafyletiskt då släktet Gulo är närmre besläktat med Martes än med fiskmård, varför fiskmården förslagsvis flyttas till det egna släktet Pekania.[3][4][5]
Fiskmården liknar de europeiska mårdarna inom släktet Martes, men blir tydligt större och är den största arten i släktet. Kroppen uppnår hos hanar en längd mellan 90 och 120 cm och svanslängden är omkring 38 centimeter. Hanarna har en vikt mellan 3,5 och 5,0 kilogram. Honor är med en vikt mellan 1,3 och 3,2 kilo märkbart lättare. Kroppslängden för honor är vanligen 75 till 90 cm. Fiskmården har en brun päls där håren har ljusare toppar. Svansen är mörk. På bröst och buken förekommer ibland vita fläckar och färgtäckningen skiljer sig ofta tydligt mellan olika individer.[6]
Arten lever i Nordamerika så långt söderut som till 35° nordlig breddgrad. Den förekommer i södra Kanada samt i USA i Klippiga bergen, kring de stora sjöarna, i New England och Appalacherna.[1][6]
Fiskmården är både aktiv på dagen och natten. Den inget fast bo (i motsats till andra mårdar), men söker skydd i håligheter i träd, bon av andra djur och naturliga grottor. På vintern, då bygger den tunnlar i snön. Den födosöker vanligtvis på marken, men den har bra förmåga att klättra och simma.[6]
Dess habitat utgörs huvudsakligen av barrskog, men den finns även i andra former av skog. Öppna områden som prärieer undviker den.[1][6] Varje individ har ett eget territorium som för hanar är i genomsnitt 38 kvadratkilometer stort och som för honor omfattar cirka 15 kvadratkilometer. Reviret försvaras med djärvhet mot artfränder av samma kön. Honors och hanars revir kan överlappa varandra.[6]
Trots namnet består födan inte huvudsakligen av fisk. Fiskmården jagar smådjur som möss, harar och ekorrar både på land och i vattnet.[6]
Fiskmården livnär sig även på trädpiggsvin av arten Erethizon dorsatum,[7] vilka de dödar genom att bita dem i ansiktet tills de är så försvagade att mården kan komma åt det oskyddade magpartiet.
Dessutom äter de ibland fåglar, as och frukt. Påståendet att de kan döda hjortdjur som fastnat i snön är felaktigt, men de avstår inte från hjortdjurens as.
Parningstiden infaller i mars–maj, men sedan vilar ägget i honans kropp före den egentliga befruktningen som sker mellan januari och april nästan ett år senare. Själva dräktigheten varar i cirka 30 dagar och sedan föder honan ungefär tre ungar. Dessa föds i en trädhåla och ungarna är i början blinda och hjälplösa. Efter cirka sju veckor, då öppnar de ögonen och efter åtta till tio veckor, då slutar honan att ge di. Ungarna är självständiga efter fem månader är och könsmogna efter ett (honor) eller två (hanar) år. Den kan i naturen bli upp till tio år gammal.[6][7]
Dessa djur jagades länge för sin päls, men inte lika intensivt som den amerikanska mården. På grund av habitatförstöring minskade beståndet betydligt så att arten vid början av 1900-talet betraktades som utdöd i östra Kanada och hela USA. Fiskmårdens minskning medförde att populationen av trädpiggsvin ökade, vilket orsakade stora skador i regionens skogsområden och därför infördes under 1930-talet skyddsåtgärder. Fiskmården återinfördes i flera områden och är idag inte längre sällsynt i USA, utan kategoriseras som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Fiskmård.
Fiskmård (Martes/Pekania pennanti) är en art i familjen mårddjur.
Artepitet i det vetenskapliga namnet hedrar naturforskaren Thomas Pennant.
Мешкає в лісах Північної Америки, від гір Сьєрра-Невада в Каліфорнії до Аппалачей в Західній Вірджинії, зазвичай полюбляючи хвойних ліси з великою кількістю дуплистих дерев. Типові дерева, на яких селиться ілька, включають ялину, ялицю, кедр і деякі листяні дерева. Взимку часто селяться в норах, іноді риючи їх в снігу. Ільки моторно лазять деревами, але пересуваються зазвичай по землі. Активні цілодобово. Ведуть одиночний спосіб життя.
Улюбленою здобиччю є голкошерсти, а також миші, вивірки, зайці білі, птахи і землерийки. Поїдають ягоди і плоди, наприклад, яблука. Ілька і американська куниця — єдині дрібні хижаки, які легко можуть переслідувати здобич як на деревах, так і в норах.
Період парування — в кінці зими — початку весни. Вагітність триває 11—12 місяців, з них 10 ембріон не розвивається. У виводку налічується до 5 сліпих і майже голих дитинчат. Самостійними стають на 5—й місяць життя. Незабаром після пологів самиці злучаються і вагітнюють знову. Тривалість життя — до 10 років.
Це незавершена стаття про організм, що занесений до Червоної книги.Chồn mactet Bắc Mỹ (Danh pháp khoa học: Martes pennanti) hay còn được gọi là chồn pekan, pequam, wejack, woolang hay còn được gọi với tên gọi phổ biến là Fisher là một loài động vật thuộc họ mustelid (họ chồn) bao gồm chồn, rái cá và chồn gulô, phân bố ở Bắc Mỹ gồm Hoa Kỳ và Canada. Con vật nhỏ bé lông mượt này nổi tiếng là sát thủ hung tàn đối với những con vật nhỏ nuôi trong nhà như mèo, gà khiến nhiều chủ nhà ở Mỹ luôn phát cáu.
Bề ngoài, trông nó giống một con vật nhỏ thó, bẩn thỉu, trông nó có vẻ như là con cáo nhưng lại rất giống chuột. Nó có răng nanh và móng vuốt. Mặc dù không to nhưng nó thật ghê rợn. Khỏe mạnh với cái đuôi xù và đôi mắt tròn nhỏ nhưng sáng, và một bộ lông mượt, một con fisher nặng khoảng 5 đến 15 pao, sống trên mặt đất hoặc trên cây. Nó hoạt động về đêm vì thế không dễ gì quan sát được.
Fisher đực có lãnh thổ cực kì lớn, nó sẽ đi sang nơi khác nếu có một con đực nào đó xuất hiện. Con cái có xu hướng sinh sống chồng chéo lên nhau. Con đực sẽ đi vào lãnh thổ của con cái vào mỗi mùa xuân để giao phối rồi định cư trong vùng riêng của chúng suốt một năm. Con fisher có khả năng thích nghi nhanh chóng với môi trường mới khiến các nhà sinh học phải sửng sốt mặc dù nó được coi là thành công của quá trình bảo tồn.
Nó có bản tính ăn thịt hiếu thắng của con chồn gulô và có thể trèo cây như chồn mactet. Con fisher có thể giết nhiều con vật một lúc trong khoảng không gian nhỏ hẹp. Chúng chủ yếu ăn thịt, đặc biệt là sóc, chuột, chuột đồng và các loài vật nhỏ khác, ngoài ra thực đơn của chúng còn bao gồm lạc và các loại hạt. Fisher cũng là một trong số kẻ thù ít ỏi của loài nhím.
Chúng giết con nhím bằng cách tấn công vào mặt con nhím rồi lật ngửa nó từ phía sau. Chúng có cách thức tấn công duy nhất để giết các con nhím lông cứng: nó tấn công vào mặt con nhím cho đến khi con vật này bị yếu đi thì nó lật ngửa con mồi lên để có thể tấn công vào bụng con nhím, nơi dễ bị thương tổn nhất. Trong một số khu vực, nhím lông mềm chiếm tới 1/4 khẩu phần ăn của loài chồn mactet này.
Con người chính là kẻ thù lớn nhất của loài fisher. Nạn chặt phá rừng đi kèm với việc săn bắt lấy lông, con vật này đã bị đẩy đến bên bờ tuyệt chủng vào đầu thế kỉ 20. Loài fisher đã biến mất nhiều năm nay. Chúng không còn xuất hiện ở Massachusetts nữa. Nó được cứu thoát khỏi nạn tuyệt chủng ở vùng Đông Bắc và miền trung phía tây. Mới đây nó đã di cư đến vùng ngoại ô Hoa Kỳ. Thống kê số lượng về chúng rất khó thực hiện bởi không dễ gì nhìn thấy chúng trong khi chưa hề có một nghiên cứu trên diện rộng nào. Con số fisher bị chết trên đường cùng với sự hiện diện của chúng ở các vùng đất mới đã chỉ ra rõ ràng số lượng fisher đang tăng lên.
Nhiều bang phía đông và miền trung phía tây nước Mỹ bắt đầu nuôi lại con fisher vào thế kỉ trước nhằm hạn chế số lượng nhím làm hại cây. Vermont là bang đầu tiên nhập fisher trở lại, khoảng 125 con vào những năm 1950. 20 năm sau, chúng phát triển nhanh chóng. Những con fisher không chỉ sinh trưởng phát triển ở nơi đây mà còn di cư sang vùng khác.
Những con Fisher bang Vermont đã di cư đến phía nam New Hampshire và miền trung phía bắc bang Massachusetts nơi có rừng tự nhiên rậm rạp cùng với nhiều cây cối được trồng khi ngoại ô phát triển. Mới đây, fisher lại được tái nhập vào Michigan và Pennsylvania. Khi số lượng cá thể tăng lên, cả lãnh thổ sinh sống của chúng cũng thế. Do nhiều vùng có người ở nên fisher cũng xuất hiện ở nhiều khu vực mới. Trong đó phải kể đến Cape Cod, người ta đã phát hiện một con fisher tại Sandwich.
Số khác được phát hiện tại miền đông Chatham. Các nhà khoa học đưa ra giả thuyết rằng chúng đã bơi qua kênh Cape Cod hoặc chạy qua cầu. Ngoài ra fisher cũng có mặt tại Brookline, Massachusetts, ngay ngoại ô Boston. Những con fisher bang Vermont đã di cư về phía nam đến tận Rhode Island, vùng duyên hải bang Connecticut khiến cư dân địa phương lúng túng bởi không thể nhận diện được sinh vật xuất hiện trong sân sau nhà họ. Rhode Island từ năm 1999 bắt đầu ghi chép số lượng fisher chết trên đường tại khu vực phía bắc. Năm nay người ta phát hiện một con tại nam Kingston trên bờ biển.
Tại Rhode Island Fish and Wildlife Division thuộc bang Rhode Island đã nhận được 43 lời phàn nàn của người dân về con fisher, đa số các vụ tấn công vật nuôi đều do nó gây ra. Cơ quan động thực vật hoang dã tại bang Connecticut, Massachusetts, New York và Rhode Island đang nỗ lực tiến hành nâng cao nhận thức cho cư dân nuôi thú vật về con fisher đồng thời khuyến khích họ nên nuôi mèo hay nuôi gà trong lồng an toàn.
Vào mùa hè, một người nghe thấy tiếng kêu ăng ẳng của chú chó chăn cừu Holly gốc Đức liền đi ra ngoài xem xét sự tình. Những gì cô nhìn thấy lúc đó vẫn khiến cô sởn tóc gáy. Một con vật nhỏ thó, bẩn thỉu bám trên người Holly, cắm móng vuốt vào gáy và gặm nhấm mặt con chó. Đó là một con fisher giống chồn sống trong rừng sâu. Loài ăn thịt đáng sợ ở vùng ngoại ô nước Mỹ. Khoảng từ 10 đến 15 năm trước, các nhà sinh học cho rằng fisher chỉ sống trong rừng sâu, như trung tâm Adirondacks. Nhưng bây giờ có thể thấy chúng ở vùng trồng trọt và ngoại ô.
Một chủ sở hữu một trang trại tại Norton bang Massachusetts cho biết một con fisher đã giết 3 trong số năm con gà nhà. Nó cắt đầu một con gà qua sợi dây ở thành chuồng. Hôm sau, nó đột nhập vào chuồng và giết thêm hai con gà nữa. Tại vùng ngoại ô Lexington bang Massachusetts, các nhà chức trách phải treo biểu ngữ nhằm khuyến khích người dân giữ mèo và chó trong nhà bởi người ta phát hiện có con fisher ở cánh rừng gần đó. Tại Northborough bang Massachusetts, họ đăng lời cảnh báo rằng người dân nên đóng kín thùng rác và hạn chế không nên để thức ăn bên ngoài cho các con vật.
Con fisher thấy nhà của rất hấp dẫn, vì chúng ta có những thứ chúng thích. Ở New England, có tường đá thu hút chuột. Vì thế cũng trở thành môi trường hấp dẫn đối với fisher. Khi con fisher xuất hiện ở vùng ngoại ô, các nhà sinh học phải cố gắng thuyết phục cư dân rằng chúng rất hiếm khi tấn công con người. Có một câu chuyện được các bà mẹ truyền lại rằng fisher là loài ăn thịt tham lam, nên để ý đến lũ trẻ và giữ lũ trẻ cách xa những con fisher. Chúng đúng thực là kẻ ăn thịt tham lam nhưng chỉ đối với sóc hoặc thỏ thôi. Nó giống như kẻ ăn trộm.
Con fisher khá nguy hiểm. Con fisher điên dại thường hay đi theo con người. Có một người ở Scotia bang New York khi đang dọn rác vào một ngày tháng hai thì con fisher nhảy bổ ra từ trong thùng rác, đi theo cô đến tận gara và tấn công vào chân cô. Cô Scheuerman đánh lại nó bằng cái dập lửa, rồi chạy vào bên trong và gọi cảnh sát. Cảnh sát đã phải theo dấu con fisher trong tuyết. Họ bắn chúng và phát hiện con vật có kết quả xét nghiệm dương tính với bệnh dại. Họ nhìn vào dấu chân con vật rồi nói đó là một con fisher, nạn nhân đã phải chịu thương tổn thần kinh ở bàn chân và phải tiêm rất nhiều vắc-xin dại trong suốt 5 tuần. Trong khoảng 200 năm nay tại bang New York, nạn nhân này là người thứ hai bị một con fisher mắc bệnh dại tấn công.
Từ điển từ Wiktionary 
Tập tin phương tiện từ Commons 
Tủ sách giáo khoa từ Wikibooks 
Danh mục các loài từ Wikispecies 
“Fisher”. Encyclopedia Americana. 1920.
“Fisher”. The American Cyclopædia. 1879.
Chồn mactet Bắc Mỹ (Danh pháp khoa học: Martes pennanti) hay còn được gọi là chồn pekan, pequam, wejack, woolang hay còn được gọi với tên gọi phổ biến là Fisher là một loài động vật thuộc họ mustelid (họ chồn) bao gồm chồn, rái cá và chồn gulô, phân bố ở Bắc Mỹ gồm Hoa Kỳ và Canada. Con vật nhỏ bé lông mượt này nổi tiếng là sát thủ hung tàn đối với những con vật nhỏ nuôi trong nhà như mèo, gà khiến nhiều chủ nhà ở Mỹ luôn phát cáu.
Martes pennanti Erxleben, 1777
Ареал
И́лька, или куни́ца-рыболо́в, или пека́н[1] (лат. Martes pennanti) — хищное млекопитающее семейства куньих. Вопреки названию, илька редко питается рыбой. Рыболов является калькой с английского fisher, которое, предположительно, происходит от французского fichet, хорёк.
Илька — одна из самых крупных куниц: длина её тела с хвостом до 75—120 см; масса 2—5 кг. Общая окраска тёмно-бурая, лапы и хвост более тёмные, мех на голове с серебристым отливом. Шерсть густая и длинная, но грубая.
Обитает в лесах Северной Америки, от гор Сьерра-Невада в Калифорнии до Аппалачей в Западной Виргинии, предпочитая держаться хвойных лесов с обилием дуплистых деревьев. Типичные деревья, на которых селится илька, включают ель, пихту, тую и некоторые лиственные деревья. Зимой часто селятся в норах, иногда роя их в снегу. Ильки проворно лазают по деревьям, но передвигаются обычно по земле. Активны круглосуточно. Ведут одиночный образ жизни.
Излюбленной добычей являются древесные дикобразы, а также мыши, белки, зайцы-беляки, птицы и землеройки. Поедают ягоды и плоды, например, яблоки. Илька и американская куница (Martes americana) — единственные некрупные хищники, которые легко могут преследовать добычу как на деревьях, так и в норах.
Период спаривания — в конце зимы — начале весны. Беременность длится 11—12 месяцев, из них 10 эмбрион не развивается. В выводке насчитывается до 5 слепых и почти голых детёнышей. Самостоятельными становятся на 5-й месяц. Вскоре после родов самки спариваются и беременеют снова. Продолжительность жизни — до 10 лет.
В зимней шубке
В лесу недалеко от реки Ипсуич, штат Массачусетс
И́лька, или куни́ца-рыболо́в, или пека́н (лат. Martes pennanti) — хищное млекопитающее семейства куньих. Вопреки названию, илька редко питается рыбой. Рыболов является калькой с английского fisher, которое, предположительно, происходит от французского fichet, хорёк.
.jpg)
_fur-skin.jpg)
.jpg)
_fur_skin.jpg)
.jpg)
