Dağ könlücəsi (lat. Eptesicus serotinus) — könlücələr (lat. Eptesicus) cinsinə aid yarasa növüdür.
Ölçüləri iridir (kütləsi 15, 0 – 33,7 q, bədəninin uzunluğu 64,0 – 80,0 mm, bazusu 43.2 -58,0 mm). Qanadları enli və kütdür. Qəhvəyimtil-qonur rəngli xəzi hündürdür.
Arealı Şimali Afrikadan və Avropadan Cənub – Şərqi Çinə qədər uzanır. Azərbaycanda 2000 m hündürlüyə qədər hər yerdə yayılmışdır[1].
Bütün landşaftlarda rast gəlinir, ancaq meşələrə və ya onları əvəz edən bağlara daha çox bağlı olan çoxsaylı sinantrop növlərdən biridir. Qışdan başqa bütün mövsümlərdə tapılmışdır.
Könlücənin məskunlaşma sıxlığı dəniz səviyyəsindən hündürlük və landşaft tipindən asılı olaraq dəyişir. Bu rəqəm Böyük Qafqaz və Talışın 1300 – 1700 m hündürlükdə dağ meşələri qurşağında və Kür ovalığının az mənimsənilmiş yarımsəhra rayonlarında ən azdır (hər km 1 -10 heyvan). Çoxsaylı dişi qrupları (100 fərdə yaxın) respublikanın şimal – şərqində (Qusar, Xaçmaz rayonları) və Kiçik Qafqazda aşkar edilmişdir. Burada onların məskunlaşma sıxlığı 1 km2
–də 10 fərddən artıqdır (ayrı –ayrı məntəqələrdə 50 -100).
Demək olar ki, bütün könlücələr tikililərdə aşkar edilmişdir. Bir balaçıxarma yığını ağyarpaq qovağın geniş koğuşunda tapılmışdır. Daha çox çardaqlarda, xüsusən köhnə tikililərdə yaşayır. Erkəklər yazdan payıza qədər yarıqşəkilli sığınacaqlarda (divar, qaya, günbəz və s. yarıqları) tək –tək olurlar. Başqa yarasalarla birlikdə tapılmamışdır. Yazda dişilər yay sığınacaqlarında apreldə görünür, avqustda yoxa çıxırlar. Erkəklərin sığınacaqlarında temperatur 16 – 40 C, dişilərin və onların balalarının yaşayış yerlərində isə 15 – 46 C hüdüdlarında olur. Könlücələrin sığınacaqlarında minimal günlük temperatur səhər saatlarında olur. Bu zaman onlar dar yerlərə toplaşıb sıx qruplaşaraq donub qalırlar. Sığınacaq qızdıqca heyvanlar aralanıb geniş yayılırlar. Adətən 27 – 35 C boğazlıq və tükdəyişmə dövründə isə 39 -46 C tempuraturlu yerlərdə olurlar. Dişilərdə boğazlığın başlanğıcı apreldə qeydə alınmışdır. Mayda rüşeymlər artıq formalaşmış olur. Tək – tək doğuşlar mayın sonu – iyunun əvvəlində, kütləvi doğuşlar isə iyunun ortalarında baş verir. Müxtəlif yığınlarda 20 -25 gün çəkir. Qısır dişilərin sayı 0 –dan 33,3% -ə qədər olur (tədqiq edilmiş 313 fərd üçün 8,3 %). Nadir istisnalarla nəsildə ancaq bir bala olur.
Heyvanların əsas postnatal inkişafı bir ay ərzində tamamlanır. İkinci, üçünçü gün gözləri açılır, 10-cu gün xəzi sıx və hündür olur, 8 – 10 gündən sonra alt, 12 -13 gündən sonra üst çənəsində dişlər çıxır. Ayrı –ayrı gönlücələrdə dişlərin dəyişməsi 15 günlüyə yaxın, əksəriyyətində isə 25 – 30 günlük yaşda başa çatır.
Bütün dişilər yalnız öz balalarını tanıyır və yemləyir. Axşam uçuşu zamanı onları sığınacaqlarda qoyurlar. Bu zaman körpələr (1 -2 günlük) özlərini narahat aparır və az qala fasiləsiz olaraq ciyildəyirlər. Daha yaşlılar isə donub qalırlar. Gecə ərzində cavanların yanında həmişə bir neçə dişi olur. İlk könlücələr yemlənmədən 2 – 3 saat sonra, onların əsas kütləsi isə səhər saat 3 -4 də qayıdır.Öz balalarını axtarıb tapan heyvanlar sakitləşirlər ( səhər saat 5 – 6 –da tamamilə).
Balalarını axtarma zaman dişilər, görünür yalnız iybilmə duyğusunu rəhbər tuturlar. Belə ki, balalar bu zaman adətən yatır və ciyiltiylə özlərini nişan verə bilmirlər. Körpələri yalayarkən dişilər onların dərisində və xəzlərində öz üz vəzilərinin sekretini qoyurlar ki, bu da öz balalarını tanımağa onlara kömək edir.
İyulun əvvəlində 25 -28 günlük cavan heyvanlar ilk uçuşlarını edirlər. Bu zaman tez –tez tikililərin divarlarına, ağaclara qonub dincəlirlər. Məhz bu dövrdə onların nəzərəçarpacaq dərəcədə tələf olması qeydə alınır. Körpələrin meyidləri və zəifləmiş heyvanlar sığınacağın ətrafında olur. Laktasiya 40 günə yaxın çəkərək iyulun 3 –cü ongünlüyündə kəsilir. Bu ayın ortalarından dişilərdə və balalarda tükdəyişmə başlayır.Yaşlı erkəklər və qısır dişilər iyulun əvvəlində tükdəyişməni başa çatdırır. Təzə tüklər əvvəlcə beldə, ən sonda isə qarında çıxır. Avqustun ortalarında bütün könlücələrin təzə xəz örtüyü olur.
Cavan dağ könlücələri arasında cinslərin nisbəti müxtəlif yığınlarda və müxtəlif illərdə fərqlənir. Məsələn, Tuğ koloniyasında (Dağlıq Qarabağ) çox vaxt dişilər (1966 -1967 –ci illərdə 1, 2 : 1 nisbətində), Azərbaycanın şimal – şərqində isə (Xaçmaz, Qusar), 1983 –cü ildə erkəklər üstünlük təşkil etmişdir (1: 0,75).
Balaçıxarma koloniyalarında adətən 1 – 5 yaşlı dişilər üstün olur (ortalama 61%). 6 -10 yaşlı fərdlər 31,1 %, 10 yaşından böyüklər isə 7,6 % təşkil etmişdir.Halqalama məlumatlarına görə həyatın maksimal uzunluğu 13, diş kəsiklərinə görə 21 ildir. Yaş tərkibindən və orta ömür müddətindən (3,7 -7,4 il) çıxış etsək, bu növün sakinləri hər 10 ildən bir yeniləşməlidir.
Dağ gönlücələrinin axşam uçuşu günəş batdıqdan 17 -60 dəqiqə sonra 50 lüksə yaxın işıqlanma zamanı qaş qaralanda başlayır. Əksəriyyəti qaranlıqda uçur. Tutqun havalarda həmişəkindən tez görünürlər. Leysan zamanı heyvanlar geri qayıdır, ya da istənilən sığınacağa girir. Apreldə dağ rayonlarında könlücələr hətta aşağı temperaturda da (5 -7 C) uçur, ancaq cücülər olmadığından tezliklə geri qayıdırlar. Havanın temperaturu 0 C – yə qədər aşağı düşəndə heyvanlar oyanmırlar.
Ov ortalama 2,5 -3, laktasiya dövründə isə 1,5 – 2 saat çəkir. Doymuş heyvanlar öz sığınacaqlarından kənarda da dincələ bilərlər. Günəşin doğmasına 20 -60 dəqiqə qalmış 5 00 – 520 də tamamilə gizlənir. Həm yaşayış məntəqələri hüdudlarında (Küçələr boyunca, bağların, parkların ağacları arasında), həm də onlardan kənarda yaxın bağlara, çay vadilərinə, meşə talalarına və kənarlarına, açıq yerlərə (tarlalar, yarımsəhralar) 5 km - ə qədər məsafəyə uçaraq yemlənirlər.
Dağ könlücəsinin qida qalıqlarında 14 dəstəyə və 54 fəsiləyə aid olan 95 cücü tapılmışdır. Böcəklər (17 fəsilə) və kəpənəklər (13 fəsilə) daha zəngin təmsil olunmuşdur. Onların qalıqları nəzərdən keçirilən bütün mədələrdə və ifrazatlarda olmuşdur. Lövhəbığlılar üstünlük təşkil etmişdir (53,3 %). Xırıldaqlar (19,4 %), kaprofaqlar (18,6), bürünc böcəklər (14,0), peyin qurdları (10,1 %) də az olmamışdır. Kiçik həcmdə və daha seyrək uzunburunlar, şıqqıldaqlar, qızılböcəklər, qarabədənlər, vizilçəklər, buynuzlular, yarpaqyeyənlər, qabıqyeyənlər və b. rast gəlinmişdir. Pulcuqqanadlılardan volnyanki (18,2 %), sovkalar (15,0 %), atəşböcəklər, qarışçılar, güvələr və b., ikiqanadlılardan milçəklər və uzunayaqlılar, düzqanadlılardan cırcıramalar, danadişilər və sisəylər, bərabərqanadlılardan sikadlar və köpükçülər qeydə alınmışdır. Bu cücülər arasında bir çox bitki ziyanvericiləri vardır. Azərbaycanın kənd təsərrüfatı rayonlarında kütləvi və adi cücüləri məhv etməklə yarasalar insana böyük yardım göstərirlər.
Dağ könlücəsi (lat. Eptesicus serotinus) — könlücələr (lat. Eptesicus) cinsinə aid yarasa növüdür.
Ar serotin boutin (Eptesicus serotinus) a zo un askell-groc'hen eus Europa.
Ar serotin boutin (Eptesicus serotinus) a zo un askell-groc'hen eus Europa.
El ratpenat bru dels graners (Eptesicus serotinus) és una espècie europea d'aspecte robust.
Té ales allargades i una cua que sobrepassa poc més de 3 mm de l'uropatagi. Les orelles són relativament curtes: doblegades endavant arriben a la meitat de la distància entre l'ull i l'extrem del musell. El tragus, de forma més o menys linear i amb la punta arrodonida, fa aproximadament 1/3 de la llargada de l'orella i presenta un petit lòbul a la base.
Pelatge llarg, de color marró fumat pel dors i de color marró grogós pel ventre, amb una línia de demarcació mal definida entre les dues coloracions. Les orelles i el musell són negres, i el patagi de color marró negrós. Les cries presenten tonalitats més fosques que els adults.
Dimensions corporals: cap + cos (62 - 82 mm), cua (39 - 65 mm), avantbraç (48 - 58 mm) i envergadura alar (315 - 380 mm).
Pes: 15 - 35 g.
Ocupa hàbitats diversos, però els que més freqüenta són les llacunes salobres costaneres, els horts i altres llocs habitats, on s'amaga en construccions humanes, forats dels arbres i esquerdes de les roques.
Ix a caçar al capvespre, amb un vol lent, entre els 6 i els 10 m d'altura, que descriu corbes amples.
A l'estiu les femelles poden formar petites colònies de cria que gairebé mai no excedeixen la vintena d'individus.
Netopýr večerní či také netopýr pozdní (Eptesicus serotinus) je druh poměrně velkého netopýra s velkýma ušima, který obývá i Českou republiku.[2] Rozpětí křídel je okolo 37 cm, samotný netopýr pak dorůstá velikosti mezi 62 až 80 mm při hmotnosti 13 až 30 g.[2]
Tento druh netopýra obývá velkou část kontinentální Evropy (ale byl pozorován i v oblasti jižní Anglie) a Asie.[2] Jeho výskyt se táhne od Španělska, přes Francii, Německo, Ukrajinu, Rusko, Turecko, Írán, Irák, Pakistán až do Číny.
V České republice se vyskytuje téměř po celém území, kde vyhledává blízkost lidských sídel.[2]
Netopýr večerní využívá k echolokaci frekvence mezi 25–55 kHz, většinou kolem 31 kHz s průměrnou dobou trvání 8,8 ms.[3][4]
{{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. {{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. Netopýr večerní či také netopýr pozdní (Eptesicus serotinus) je druh poměrně velkého netopýra s velkýma ušima, který obývá i Českou republiku. Rozpětí křídel je okolo 37 cm, samotný netopýr pak dorůstá velikosti mezi 62 až 80 mm při hmotnosti 13 až 30 g.
Sydflagermusen (latin: Eptesicus serotinus) har en kropslængde på 6,2-8,2 cm, og et vingefang på 24,5-30 cm. Den er en stor flagermus med brede vinger og lang, mørkebrun pels.
Den jager i store loops langs hække og skovbryn og rundt om gadelamper, og dens jagtrevir kan ofte ligge langt fra dens tilholdssted.
Sydflagermusen er vidt udbredt i det meste af Europa, helt op til Danmark og Sydsverige, men den findes sjældent i større bestande.
Om sommeren holder den til i bygninger, og derfor er den specielt sårbar over for forgiftning der skyldes træbeskyttelsesmidler.
Sydflagermusen (latin: Eptesicus serotinus) har en kropslængde på 6,2-8,2 cm, og et vingefang på 24,5-30 cm. Den er en stor flagermus med brede vinger og lang, mørkebrun pels.
Den jager i store loops langs hække og skovbryn og rundt om gadelamper, og dens jagtrevir kan ofte ligge langt fra dens tilholdssted.
Sydflagermusen er vidt udbredt i det meste af Europa, helt op til Danmark og Sydsverige, men den findes sjældent i større bestande.
Om sommeren holder den til i bygninger, og derfor er den specielt sårbar over for forgiftning der skyldes træbeskyttelsesmidler.
Die Breitflügelfledermaus (Eptesicus serotinus) ist eine Fledermausart aus der Gattung der Breitflügelfledermäuse (Eptesicus), die der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) zugeordnet ist.
Charakteristisch für die Breitflügelfledermäuse sind ein schwarzbraunes bis schwarzes Gesicht, dunkle Ohren und Flughäute. Die Rückenfellfärbung variiert von hellem Rauchbraun bis zum dunklen Schwarzbraun. Das Bauchfell ist etwas heller und oft gelbbraun gefärbt.
Mit einer Kopf-Rumpf-Länge zwischen 6 und 8 Zentimetern gehören die Breitflügelfledermäuse zu den größeren europäischen Fledermausarten. Die Tiere haben eine Flügelspannweite von 32 bis 38 Zentimetern und erreichen ein Gewicht zwischen 14 und 35 Gramm.
Ihren Namen verdankt diese Art ihren breiten gerundeten Flügeln, die ihre Flugsilhouette charakteristisch macht und eine Unterscheidung zu anderen Arten wie beispielsweise gegenüber den Abendseglern ermöglicht.
Die Suchrufe im hindernisarmen Flug haben eine Hauptfrequenz von 24–27 kHz. Im hindernisreichen Flug werden höhere Hauptfrequenzen zwischen 30 und 35 kHz erreicht. Sozialrufe haben Frequenzen zwischen 15 und 28 kHz.
Die Breitflügelfledermäuse sind vom Mittelmeer im Süden über ganz Europa bis zu einer Verbreitungsgrenze nördlich des 55. Breitengrades im Norden verbreitet. Die Verbreitungsgrenze verläuft durch Südengland und Südschweden. Im Norden Großbritanniens sowie in Finnland, Norwegen, im Baltikum und in einigen Teilen Südfrankreichs wurde diese Art bisher nicht nachgewiesen. Außerhalb Europas kommt sie auch im nördlichen Afrika sowie in weiten Teilen Asiens (bis Korea, Taiwan und Thailand) vor.
Die Hauptnahrung der Breitflügelfledermaus variiert jahreszeitlich. Überwiegend besteht die Nahrung aus größeren Käfer- (Coleoptera) und Schmetterlingsarten (Lepidoptera), wobei im Mai und Juni Maikäfer (Melolontha) und Junikäfer (Rhizotrogus) und im August Nachtfalter, Dung- (Aphodius) und Mistkäferarten (Geotrupes) die Hauptbeutetiere darstellen. Die Breitflügelfledermaus kann ihre Beutetiere sowohl auf dem Boden als auch im Flug fangen.
Die Jagd startet in der Abenddämmerung 20–30 Minuten nach Sonnenuntergang mit dem Verlassen ihrer Quartiere. Die Fledermäuse können eine Strecke bis zu 8 km zu ihren Jagdrevieren auf individuellen Routen zurücklegen. Dabei fliegen sie langsam (15 km/h) und in einer Höhe von 3–5 Metern. Sie jagen oft in Gruppen, die Jagdgebiete umfassen unter anderem Gärten, Waldränder, Straßenlaternen, Wiesen, große Einzelbäume oder auch Gewässer.
Bei starkem Niederschlag und Temperaturen unter 10 °C finden keine Jagdausflüge statt.
Breitflügelfledermausgruppen verfügen über bis zu einigen Dutzend Quartieren. Diese werden oft gewechselt, wobei die optimale Temperatur des Quartiers eine große Rolle spielt. Weitere Faktoren sind Störungen und vermutlich Kot und Parasiten.
Als Sommerquartiere bevorzugt die Breitflügelfledermaus warme Spalten an und in Gebäuden. Diese Quartiere können sich hinter Fassadenverkleidungen, Regenrinnen, Attiken oder Ähnlichem befinden.
Erwachsene Männchen werden oft alleine oder in kleinen Gruppen in Quartieren angetroffen. Die Weibchen werden meistens in Gesellschaft anderer Weibchen in Gruppen von bis zu einigen Dutzend Tieren angetroffen. Die Jungen werden meistens in Gesellschaft anderer Weibchen in sogenannten Wochenstuben geboren und gesäugt. Bei Quartierwechseln klammern sich die Fledermauskinder an ihren Müttern fest. In den bekannten großen Fledermaus-Winterquartieren (z. B. Kellern, Bunkern oder Dachböden), wo beispielsweise Wasserfledermäuse (Myotis daubentonii) oder Abendsegler (Nyctalus) überwintern, findet man nur einzelne oder wenige Breitflügelfledermäuse. Über die Winterquartiere der Breitflügelfledermäuse ist wenig bekannt. Es gibt Hinweise darauf, dass manche Sommerquartiere auch zur Überwinterung genutzt werden.
Die Breitflügelfledermaus gehört zu den ortstreuen Arten. Sie unternimmt keine weiten Wanderungen.
Wann die Tiere die Geschlechtsreife erreichen, ist noch nicht geklärt. Vermutet wird aber, dass die Männchen nach dem ersten Winterschlaf die Geschlechtsreife erreichen. Ob das Erreichen der Geschlechtsreife der Weibchen vor oder nach dem ersten Winterschlaf liegt, ist zurzeit noch unklar. Auch der Zeitpunkt der Begattung ist noch Gegenstand von Forschungen.
Die Jungen kommen im Juni zur Welt und sind nach vier bis fünf Wochen flügge und nach sechs Wochen bereits selbständig.
Die Breitflügelfledermaus steht unter Naturschutz. Eines der Hauptprobleme für die heimischen Fledermäuse ist der Mangel an geeigneten Tages- und Winterschlafquartieren sowie an Quartieren für Wochenstuben, in denen die Jungtiere zur Welt kommen und vom Muttertier gepflegt werden, bis sie selbständig sind. Durch umfangreiche Fassadensanierungen verringert sich die Anzahl möglicher Quartiere für die Breitflügelfledermaus zunehmend. Zudem können Breitflügelfledermäuse beim Auskriechen aus den Quartieren von Katzen gegriffen werden.
Die Breitflügelfledermaus (Eptesicus serotinus) ist eine Fledermausart aus der Gattung der Breitflügelfledermäuse (Eptesicus), die der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) zugeordnet ist.
La Serotina comuna (Eptesicus serotinus) es un mamifèr volant qu'aparten a la familha dels Vespertilionidae.
The serotine bat (Eptesicus serotinus), also known as the common serotine bat, big brown bat, or silky bat,[2] is a fairly large Eurasian bat with quite large ears. It has a wingspan of around 37 cm (15 in) and often hunts in woodland. It sometimes roosts in buildings, hanging upside down, in small groups or individually. The name serotine is derived from the Latin serotinus, which means 'evening', while the generic name derives from Greek ἔπιεν and οίκος, which means 'house flyer'.[3]
The following subspecies have been recognised.[4][1][5][6]
The Oriental serotine (E. pachyomus) and its constituent subspecies were formerly considered a subspecies of E. serotinus, comprising its eastern populations, and is still considered its closest relative, but phylogenetic evidence indicates a deep genetic divergence between E. serotinus and E. pachyomus, so they have been split as distinct species. The same occurred with the meridional serotine (E. isabellinus), which was formerly thought to comprise the southernmost populations of E. serotinus.[7]
The serotine bat has long fur which on the back is smoky-brown in colour, while the underparts are a paler yellowish-brown, the nose and triangular shaped ears are black, and the membranes of the wings are dark black or brown. The juveniles are darker than the adults. Serotine bats are easy to identify in flight, because its broad wings combined with its slow, highly manoeuvrable, flapping flight interspersed with brief glides is distinctive.[8] The tragus has a relatively thin and pointed shape and is not kidney shaped as in Nyctalus.[4]
The serotine bat has a Palaearctic distribution lying between about 58 degrees and 30 degrees from southern Great Britain and Spain in the west, east to along the Himalayas to northeastern India and along the Tian Shan to southern Mongolia and northern China, and south to Turkey and Iran. It has been recorded as a vagrant on Lanzarote in the Canary Islands.[1]
The serotine bat utilises in a wide variety of habitats including temperate and subtropical dry forest, maquis, agricultural land, semi-desert and suburban areas.[1]
In Europe serotine bats start to establish maternity colonies consisting almost exclusively of females from late May. Colonies usually remain at a single roost site during the breeding season, although occasionally the larger colonies will change roost sites. The female bats usually give birth to a single pup in early July, though births have been recorded as late as mid-August.[9]
The female bats normally give birth to a single young in late summer, and the baby is occasionally carried by its mother for the first few days. The young bats usually make their first flights at around three weeks old, and at six weeks they can forage for themselves. Breeding colonies usually disperse by early September, although a few bats may use the colony site as a roost until early October. The male bats probably remain solitary or in small groups but are occasionally found with females in spring or autumn. Mating seems to take place in the autumn, but very little is known about the mating behaviour. Both sexes reach sexual maturity at one year old.[9]
Serotine bats mainly use buildings for summer roosts, especially those older buildings with high gables and cavity walls, and often occur in churches; modern buildings are used infrequently. The roost is normally accessed at or near the gable apex or the lower eaves. The serotine bat is hardly ever found in trees, which were the most likely pre-human roost sites, and the species seems to be very oriented towards using buildings. The roost is sometimes shared with pipistrelles or brown long-eared bats, and this species has also been recorded associating with Natterer's bats, whiskered bats and noctule bats. Only a few serotine bats have been found in winter, but it seems likely that most hibernate in buildings in cavity walls and disused chimneys. There are a few records of them being found in the coldest parts of caves, either in roof crevices or in accumulations of boulders.[9]
The foraging activity of serotine bats peaks at dusk, and there is a second period of activity around dawn. They commute on average 6.5 km (4.0 mi) to and from feeding areas per night, and forage in up to five distinct areas per night. This species uses three main feeding strategies: short flights, ground feeding and aerial hawking. It normally forages quite low, 0–5 m (0–16 ft) above the ground.[4]
Similarly to the Nyctalus or Plecotus species, the serotine is mainly an aerial hawker focusing on hunting flying insects.[10][11][12]
The frequencies used by this bat species for echolocation lie between 25–55 kHz, have most energy at 31 kHz and have an average duration of 8.8 ms.[13][14]
The serotine bat has declined in many areas in its European range. Loss of feeding habitat is thought to have played a part in the decline. In addition, as this bat almost exclusively roosts in buildings, it is highly vulnerable to disturbance from construction work and toxic timber treatments. In the United Kingdom serotine bats benefit from a very comprehensive level of legal protection, as is the case across much of Europe.[8]
The serotine bat (Eptesicus serotinus), also known as the common serotine bat, big brown bat, or silky bat, is a fairly large Eurasian bat with quite large ears. It has a wingspan of around 37 cm (15 in) and often hunts in woodland. It sometimes roosts in buildings, hanging upside down, in small groups or individually. The name serotine is derived from the Latin serotinus, which means 'evening', while the generic name derives from Greek ἔπιεν and οίκος, which means 'house flyer'.
El murciélago hortelano (Eptesicus serotinus) es una especie de murciélago de la familia Vespertilionidae.
Murciélago de talla grande y pelo monocolor con el dorso pardo oscuro y el vientre más claro, los jóvenes de color grisáceo. Orejas triangulares y cortas con el trago lineal con el extremo redondeado, las membranas alares se insertan en la base de los pies. Las hembras son mayores que los machos, tienen una medida de cuerpo entre 46 y 55 mm y un peso entre 17 y 28 gramos. Su fórmula dentaria es 2.1.1.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.1.3}{3.1.2.3}}} 
Se presenta en la mayor parte de Europa, de la península ibérica, en el sur de Inglaterra, sur de Suecia y en los Países Bálticos, en el centro de Rusia, sur de los Urales y en el Cáucaso, Noroeste de África, Cirenaica, Islas Mediterráneas, Turquía, Líbano, Israel, Siria, Irán, Afganistán, Kazajistán, Turkmenistán, Uzbekistán, Kirguistán, Mongolia, China, Península de Corea, Taiwán, Himalayas del noroeste de India, Tailandia hasta Laos por el este; y tal vez en África subsahariana. En España se localiza en Castilla y León, en el norte de Castilla-La Mancha, Valle del Ebro y País Vasco. En el resto tras una diferenciación reciente, utilizando técnicas moleculares, se ha comprobado la existencia de la nueva especie, Eptesicus isabellinus, antes una subespecie de E. serotinus, y que ocuparía las zonas más termófilas de la península ibérica y el Norte de África.
Murciélago preferentemente fisurícola, preferentemente en rocas y en mucha menos proporción huecos de árboles, están adaptados a los resquicios de todo tipo de construcciones humanas. Prefiere zonas bajas, aunque se ha encontrado hasta los 1.800 m en la Sierra de las Nieves, (Málaga).
El sellado inadecuado de las juntas de dilatación de las infraestructuras y edificios utilizados como refugio conllevan la desaparición de las colonias. En algunos países se potencian las poblaciones disponiendo resquicios adecuados en obras públicas (puentes, viaductos, etc.).
Es el principal portador, en la saliva, de un virus rábico denominado EBL1, (European bat Lyssavirus). En brotes infecciosos virulentos la mortalidad puede verse aumentada un 30% por causa de la enfermedad.
Los casos de transmisión de la enfermedad de la rabia a mamíferos no murciélagos, incluido el hombre, son muy raros, a pesar de ello se debe evitar la manipulación de esta especie.
El murciélago hortelano (Eptesicus serotinus) es una especie de murciélago de la familia Vespertilionidae.
Baratze-saguzarra (Eptesicus serotinus) vespertilionidae familiako saguzarra da, Europan bizi dena. Ezaugarri nagusia belarri handiak izatea du[1].
Europa eta Asia erdialdean banaturik dagoen saguzar-espezie arrunta da baratze-saguzarra. Azken urteetan burutzen ari diren azterketa molekularren ondorioz, orain denbora gutxira arte espezie bakarraren barruan sailkatzen ziren saguzarrak bi espezie ezberdinei dagokiela zehaztu da. Dirudienez, Iberiar penintsula hegoaldean eta iparraldeko Afrikako populazioak Eptesicus isabellinus espezieari dagokie, gainerakoak, Euskal Herrikoak barne, E. serotinus espeziaren barruan mantendu diren bitartean[2].
Tamaina handiko saguzarra da, 46 eta 55 mm bitarteko besaurre-luzeraduna. Pisua, berriz, 17 eta 28 gramo bitartekoa izan ohi da eta emeak arrak baino handiagoak izan ohi dira. Bizkarraldea arre-ilun kolorekoa izan ohi da eta ile batzuen puntak lustredunak izaten dira. Sabelaldea, berriz, argiagoa izan ohi dute. Ale gazteen kasuan ilajea grisaxka izan ohi da. E. isabellinus espezieko saguzarrak, berriz, argiagoak dira. Bi kasuetan ilerik gabeko buruko zonaldeak, belarriak eta muturra alegia, beltzak dira. Belarriak triangelu-formakoak dira, motzak, eta tragoa lineala da, punta biribilduna eta apur bat barrurantz kurbatua. Hegoetako patagioak oinen oinarrian txertatzen dira eta lobulu postkalkaneoa ongi garaturik dago. Buztaneko azkenengo ornoa uropatagiotik at gelditu ohi da.
Hortz-formula 2.1.1.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.1.3}{3.1.2.3}}}
Eurasian banaketa zabala du. Europan Ingalaterra hegoaldetik eta Danimarkatik behera Mediterraneo itsasorainoko latitude-eremu guztia hartzen du. Asian, berriz, latitude marra berean Ozeano Bareraino hedatzen da, Mongolia, Korea eta Kaxmirreraino. Iberiar penintsula erdialdetik gora nahiko uniformeki hedaturik dago. Penintsula hegoaldean eta Afrika iparraldean, berriz, E. isabellinus espeziea aurki daiteke.
Euskal Herri guztian zehar hedaturik dagoen saguzarra da[3]. Euskal Autonomia Erkidegoan 10x10 km-ko unitate ia guztietan baieztatu da bere presentzia eta Nafarroan ere leku askotan aurkitu dira koloniak[4].
Baratze-saguzarra, izenak berak dioen bezala, landaredia naturala guztiz aldatua izan den inguruetan ohiko animalia da. Koloniak 1.000 metroko altueraraino aurkitu izan diren arren, altitude baxuko inguruneak nahiago izaten dituzte. Espezie honen presentzia mugatzen duen faktore nagusia gordeleku-eskuragarritasuna da. Giza eraikuntzarik ezean gordeleku gisa arroketako arrakala naturalak erabili ohi dituzte, nahiz eta ezagutzen den zuhaitzetako zuloetan gordetzen den koloniarik. Hala ere, giza eraikuntzen eskaintzen dizkieten aukerak muturreraino aprobetxatzea lortu dute. Izan ere oso ohikoa baita pertsianen kaxetan, dilatazio-junturetan eta antzerako arrakaletan koloniak ezartzea.
Hibernaziorako erabiltzen dituzten gordelekuan inguruan, aldiz, ez dago apenas informaziorik. Europako zonalde hotzetan eraikuntzatan eta zenbait kasutan kobazuloen sarreratan igaro ohi dute negua eta ingurune lehorrak toleratzeko gai dira.
Hegan dabiltzan intsektuetaz elikatzen dira eta hegan harrapatu eta hegan jaten dituzte. Oso gutxitan ehizatzen dituzte geldirik dauden animaliak. Lepidoptero eta koleopteroak dira baratze-saguzarraren dietaren ardatza, nahiz eta nematozero eta dipteroek ere aipamen berezia merezi duten. Azken hauek garrantzi berezia izaten dute udaberrian, gainerako taldeetako helduak garatu bitartean. Harrapakinen tamaina 5 eta 26 mm bitartean egon ohi da.
Herbehereetan egindako azterketek adierazi dutenez, emeak apirila erdialdean iristen dira kumatze-koloniatara eta maiatza bukaerarako koloniak beteta egon ohi dira. Ugalketa-sasoian koloniak ez du gordelekua aldatzen eta 15-70 alez osaturik egon ohi dira. Hauetatik %80 inguru eme helduak izaten dira, eta gainerakoak aurreko urtean jaiotako eme heldugabeak. Kolonia hauetan arren presentzia oso arraroa da, eta garai hau bakarrik edo talde txikietan igarotzen dutela uste da. Iberiar penintsula hegoaldean jaiotzak ekainean gertatzen dira, eta Europa iparraldean uztaila hasieran. Europan kume bakarra izan ohi dute emeek, eta Asian berriz, bi. Koloniaren disgregazio-prozesua, eraketa-prozesua baino geldoagoa izaten da eta abuztua hasieran hasten da. Eme batzuk urrira arte kumatze-kolonian mantentzen dira.
Jaioberriek 5 gramo inguruko pisua izaten dute eta hiru asteren bueltan lehen hegaldia egiteko gai izaten dira, 15 gramo inguruko pisua izaten dutenean. Momentu honetan gazte ugari ikusi ohi dira gordelekuaren inguruan hegaka. Edoskitzaroa lehen hegaldirako amaiturik egoten den arren, zenbait kasutan beste 3 astez luza daiteke. Heldutasun sexuala lehen urterako lortzen duten arren, lehen parekatzeak normalean bigarren urtetik aurrera ematen dira. Inoiz ezagutu den alerik zaharrenak 19 urte zituen.
Espezie sedentarioa da orokorrean, eta kumatze-koloniarekiko fideltasuna oso handia izaten da.
Lehen aleak eguzkia sartu eta 15-30 minutura irteten dira gordelekutik, baina eguraldiaren ondorioz apenas aktibitaterik gabe izan badira aurreko egunetan, normala da eguzkia sartu aurretik hegaldatzea. Udaberrian aktibitatea motza izaten da, ordubetetik beherakoa, baina sasoiak aurrera egin ahala aktibitate-denbora luzatuz joan ohi da 2 ordu eta erdira iritsi arte. Atseden hartzeko sarritan gaueko gordelekuak erabiltzen dituzte.
Ez dago espezie honetan espezializaturiko animaliarik Europan, baina hegazti harrapari ugariren dietan noizbehinka agertu ohi da, besteak beste hontz zuria (Tyto alba), urubia (Strix aluco), hontz handia (Bubo bubo) eta belatz handiarenean (Falco peregrinus).
Baratze-saguzarra 'Interes berezikoa' bezala sailkaturik dago EAEko Espezie Mehatxatuen zerrendan[5]. Euskal Herriko populazioen tamaina ezezaguna da baina Iberiar penintsulan ugaria da. Ehun aletik gorako koloniak ezagutzen dira[6] baina orokorrean hauen tamaina txikiagoa izaten da.
Giza-eraikinetan babesten dela eta, baratze-saguzarraren mehatxu handiena hustea da. Era berean, xilofagoen aurkako tratamenduak eta eraikin zaharren birmoldaketek baratze-saguzarren zenbait populazio murriztea eragin dute[7]. Gainera, nekazaritzan pestiziden gehiegizko erabilerak bere harrapakin nagusiak desagertzea eragiten du baita saguzarrek produktu hauek metatzea ere.
Baratze-saguzarra (Eptesicus serotinus) vespertilionidae familiako saguzarra da, Europan bizi dena. Ezaugarri nagusia belarri handiak izatea du.
Europa eta Asia erdialdean banaturik dagoen saguzar-espezie arrunta da baratze-saguzarra. Azken urteetan burutzen ari diren azterketa molekularren ondorioz, orain denbora gutxira arte espezie bakarraren barruan sailkatzen ziren saguzarrak bi espezie ezberdinei dagokiela zehaztu da. Dirudienez, Iberiar penintsula hegoaldean eta iparraldeko Afrikako populazioak Eptesicus isabellinus espezieari dagokie, gainerakoak, Euskal Herrikoak barne, E. serotinus espeziaren barruan mantendu diren bitartean.
Etelänlepakko eli serotiini[2] (Eptesicus serotinus) on Euraasiassa ja Pohjois-Afrikassa elävä verrattain suurikokoinen ja isokorvainen lepakkolaji.
Etelänlepakko on yleisväriltään ruskea, väritys vaihtelee ruskean eri sävyissä. Lepakon kasvot ovat tummemman ruskeat, miltei mustat. Etelänlepakko painaa 18-25 grammaa.[3] Sen siipien kärkiväli on noin 350 mm ja käsivarren pituus 55 mm.[4]
Etelänlepakkoa esiintyy eteläisessä ja keskisessä Euroopassa mutta myös vähän esimerkiksi Etelä-Ruotsissa ja Tanskassa sekä Liettuassa ja Latviassa.[4] Ruotsin ensimmäinen havainto tehtiin vuonna 1982 Skoonessa.[3] Suomessa laji tavattiin ensimmäisen kerran vuonna 2008 Hangossa[4][5] ja toisen kerran vuonna 2012 Paraisilla[6].
Etelänlepakkoa tavataan kulttuurimaisemassa, jossa on metsiköitä, puutarhoita, peltoja ja laidunmaita. Se saalistaa sekä avoimessa maastossa että lähellä kasvillisuutta ja maanpintaa. Niitä on havaittu myös meren yllä.[3]
Etelänlepakon kaikuluotauksessa käyttämät taajuudet ovat väliltä 25-55 kHz. Lähetykset kestävät keskimäärin 8,8 ms ja ovat energeettisimmillään 31 kHz taajuudella.[7][8]
Etelänlepakko eli serotiini (Eptesicus serotinus) on Euraasiassa ja Pohjois-Afrikassa elävä verrattain suurikokoinen ja isokorvainen lepakkolaji.
La Sérotine commune (Eptesicus serotinus) est une espèce de chauves-souris appartenant à la famille des Vespertilionidae.
La sérotine commune se dirige grâce un système d'écholocation en émettant des ultrasons via des vibrations du larynx et se nourrit d'insectes[1].
Espèce anthropophile de plaine, on la trouve dans les agglomérations avec parcs, jardins, prairies, dans les combles des maisons[2].
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (28 nov. 2010)[3] :
La Sérotine commune (Eptesicus serotinus) est une espèce de chauves-souris appartenant à la famille des Vespertilionidae.
La sérotine commune se dirige grâce un système d'écholocation en émettant des ultrasons via des vibrations du larynx et se nourrit d'insectes.
Espèce anthropophile de plaine, on la trouve dans les agglomérations avec parcs, jardins, prairies, dans les combles des maisons.
O morcego das hortas (Eptesicus serotinus) é unha especie de morcego da familia Vespertilionidae.
Morcego de talle grande e pelo monocor co lombo pardo escuro e o bandullo máis claro, os máis novos son de cor agrisada. Orellas triangulares e curtas, as membranas das ás insérense na base dos pés. As femias son maiores cós machos, teñen unha medida de corpo entre 46 e 55 mm e un peso entre 17 e 28 gramos. A súa fórmula dentaria é 2.1.1.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.1.3}{3.1.2.3}}}
Preséntase na maior parte de Europa, da Península Ibérica, no sur de Inglaterra, sur de Suecia e nos Países Bálticos, no centro de Rusia, sur dos Urais e no Cáucaso, Noroeste de África, Cirenaica, Illas Mediterráneas, Turquía, Líbano, Israel, Siria, Irán, Afganistán, Casaquistán, Turkmenistán, Uzbekistán, Kirguizistán, Mongolia, China, Península de Corea, Taiwan, Himalaia do noroeste de India, Tailandia até Laos polo leste; e talvez na África subsahariana. En España localízase en Castela e León, no norte de Castela-A Mancha, Val do Ebro e País Vasco. No resto tras unha diferenciación recente, utilizando técnicas moleculares, comprobouse a existencia da nova especie, Eptesicus isabellinus, antes unha subespecie de E. serotinus, e que ocuparía as zonas máis termofilas da Península e norte de África.
Morcego preferentemente fisurícola, preferentemente en rochas e en moita menos proporción ocos de árbores, están adaptados ás fendas de todo tipo de construcións humanas. Prefire zonas baixas, aínda que se atopou até os 1.800 m na Serra das Neves, (Málaga).
A selaxe inaxeitada das xuntas de dilatación das infraestruturas e edificios utilizados como refuxio levan a desaparición das colonias. Nalgúns países poténcianse as poboacións dispondo fendas axeitadas en obras públicas (pontes, viadutos etc.).
É o principal portador, na saliva, dun virus rábico denominado EBL1, (European bat Lyssavirus). En brotes infecciosos virulentos a mortalidade pode verse aumentada un 30% por mor da enfermidade.
Os casos de transmisión da enfermidade da rabia a mamíferos non morcegos, incluído o home, son moi raros, malia iso débese evitar o contacto coa especie.
O morcego das hortas (Eptesicus serotinus) é unha especie de morcego da familia Vespertilionidae.
Il serotino comune (Eptesicus serotinus Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 66 e 92 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 49 e 57 mm, la lunghezza della coda tra 52 e 58 mm, la lunghezza del piede tra 10 e 18 mm, la lunghezza delle orecchie tra 14 e 22 mm, un'apertura alare fino a 38 cm e un peso fino a 35 g.[3]
La pelliccia è lunga e densa. Le parti dorsali sono bruno-grigiastro, mentre le parti ventrali sono bruno-giallastro o bianche con la base dei peli più scura. Il muso è largo, appiattito, con due masse ghiandolari sui lati e grigio-brunastro scuro. Le orecchie sono corte, triangolari, grigio-brunastre scure, con l'estremità arrotondata e i bordi ispessiti. La superficie dorsale anteriore e il lobo posteriore sono ricoperti di peli arancioni. Il trago è stretto, con l'estremità arrotondata e leggermente inclinato in avanti. Le membrane alari sono grigio-brunastre scure e attaccate posteriormente alla base delle dita dei piedi. Il pollice ha una callosità alla base. La punta della lunga coda si estende leggermente oltre l'ampio uropatagio. Il calcar è lungo e con un lobo terminale molto sottile. Il cariotipo è 2n=50 FNa=44, 46, 48.
Emette ultrasuoni a basso ciclo di lavoro sotto forma di impulsi di breve durata a frequenza modulata iniziale di 65 kHz e finale di 23 kHz.
In estate si rifugia singolarmente o in gruppi di 10-20 individui negli edifici, sotto le travi dei tetti, nelle fessure dei muri, più raramente nelle cavità degli alberi, nelle bat boxes e nella parte più meridionale dell'areale anche nelle grotte. Durante questo periodo forma vivai nelle quali si riuniscono fino a 500 femmine, mentre i maschi tendono a vivere solitariamente. In inverno entra in ibernazione da ottobre ad aprile in gruppi fino di 2-4 individui in ambienti sotterranei come grotte, gallerie, miniere e cantine, più raramente tra tronchi accatastati, sotto i tetti e nelle chiese, con temperature tra 2 e 4 °C ed aria relativamente secca. Può sopportare temperature per breve tempo fino a -6 °C. L'attività predatoria è divisa in due picchi, il primo mezz'ora dopo il tramonto, talvolta anche con la luce del giorno e si svolge a non più di 1 km dai ricoveri, mentre il secondo è effettuato poco prima dell'alba . Il volo è lento, dritto ma agile. Effettua spostamenti fino a 330 km.
Si nutre di insetti, particolarmente lepidotteri, coleotteri come scarabeidi, odonati, ed ortotteri catturati in volo o anche al suolo lungo i margini dei boschi, zone agricole, pascoli, giardini e discariche. Può catturare anche molluschi gasteropodi.
Danno alla luce un piccolo alla volta. Il nascituro apre gli occhi dopo una settimana, sviluppa la dentatura definitiva alla fine della terza settimana ed è in grado di volare dopo 4-5 settimane. Diventa completamente indipendente dopo altre due settimane. Gli accoppiamenti avvengono da metà agosto fino ad autunno inoltrato. Le femmine raggiungono la maturità sessuale a 1-2 anni di età. L'aspettativa di vita è fino a 21 anni.
Questa specie è diffusa nell'Ecozona paleartica dal Portogallo attraverso tutta l'Europa, l'Africa nord-occidentale, il vicino oriente, l'Asia centrale e la parte settentrionale del Subcontinente indiano fino alla Cina, Penisola coreana e all'isola di Taiwan. L'unica osservazione riportate sulle Isole Canarie si riferiva ad un individuo vagante, morto subito dopo la cattura. In Italia è presente su tutto il territorio, Sicilia e Sardegna incluse.
Vive nei boschi, parchi e giardini cittadini, foreste temperate e foreste secche subtropicali, zone semi-desertiche fino a 1.440 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 10 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vastissimo areale e l'abbondanza e nonostante in alcune popolazioni locali sia stato osservato un declino, classifica E.serotinus come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il serotino comune (Eptesicus serotinus Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
Vėlyvasis šikšnys (lot. Eptesicus serotinus, angl. Serotine bat, vok. Breitflügelfledermaus) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. Tai reta, nepakankamai ištirta rūšis prie šiaurės arealo ribos. Įrašyta į Rusijos Kaliningrado sr. raudonąją knygą.
Slepiasi namų palėpėse, tarp sienų ir stogų. Rudenį ir pavasarį, pradėjęs migruoti ar keliauti, dažnai randamas tarpulangėse ar apšildomose patalpose. Veisimosi laikotarpiu patelės gyvena atskirai nuo patinų, kolonijomis. Birželio viduryje atveda 2 arba 1 jauniklį. Lietuvoje žiemavietėse pasirodo tik gruodžio mėnesį, o iki tol dalis šikšnių aptinkama laikinose slėptuvėse, kiti, matyt, migruoja į šiltesnio klimato kraštus. Maitinasi virš gatvių, sodų, daržų, nedidelių vandens telkinių, laukų ar pievų. Gaudo vabzdžius, voragyvius, kartais net pilvakojus moliuskus.
Paplitęs Arktinio ir vidutinių platumų klimatos juostose Eurazijoje, Šiaurės ir Šiaurės vakarų Afrikoje. Apsigyvena gyvenvietėse, nevengia ir didelių miestų. Žiemavietėms neišrankūs. Gali žiemoti požemiuose, šaltuose pusrūsiuose ar apšildomose patalpose.
Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą. Aptiktas 1978–1991 m. Kaune, 1955 ir 1980 m. Šilutės rajone, Ventės rage, 1981 m. Kuršių nerijoje, netoli Juodkrantės, 1982 m. Vilniuje. Iki šiol Lietuvoje žinomos 3 šių stambių šikšnosparnių populiacijos: Kaune, Vilniuje ir Marcinkonyse. Atrodo, kad minėtų populiacijų branduolį sudaro 1-2 veisimosi kolonijos, po 20-50 patelių.
Rūšis gali išnykti, jeigu bus naikinamos veisimosi kolonijos ir slėptuvės bei trikdoma gyvūnų ramybė. Saugomas Julijanovos teriologiniame draustinyje, Rokų, Naujosios Fredos šikšnosparnių žiemavietėse. Statiniams, kuriuose konstatuotos didelės šikšnių kolonijos, reikia suteikti saugomo objekto statusą, taip pat saugoti potencialias ir įrengti naujų slėptuvių: į palėpes ir sienų tuštumas padaryti landų šikšnosparniams, ant pietinių sienų pritaisyti specialių erdvių inkilų. Populiacijų teritorijose vengti naudoti insekticidus.
Vėlyvasis šikšnys (lot. Eptesicus serotinus, angl. Serotine bat, vok. Breitflügelfledermaus) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. Tai reta, nepakankamai ištirta rūšis prie šiaurės arealo ribos. Įrašyta į Rusijos Kaliningrado sr. raudonąją knygą.
Slepiasi namų palėpėse, tarp sienų ir stogų. Rudenį ir pavasarį, pradėjęs migruoti ar keliauti, dažnai randamas tarpulangėse ar apšildomose patalpose. Veisimosi laikotarpiu patelės gyvena atskirai nuo patinų, kolonijomis. Birželio viduryje atveda 2 arba 1 jauniklį. Lietuvoje žiemavietėse pasirodo tik gruodžio mėnesį, o iki tol dalis šikšnių aptinkama laikinose slėptuvėse, kiti, matyt, migruoja į šiltesnio klimato kraštus. Maitinasi virš gatvių, sodų, daržų, nedidelių vandens telkinių, laukų ar pievų. Gaudo vabzdžius, voragyvius, kartais net pilvakojus moliuskus.
Paplitęs Arktinio ir vidutinių platumų klimatos juostose Eurazijoje, Šiaurės ir Šiaurės vakarų Afrikoje. Apsigyvena gyvenvietėse, nevengia ir didelių miestų. Žiemavietėms neišrankūs. Gali žiemoti požemiuose, šaltuose pusrūsiuose ar apšildomose patalpose.
Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą. Aptiktas 1978–1991 m. Kaune, 1955 ir 1980 m. Šilutės rajone, Ventės rage, 1981 m. Kuršių nerijoje, netoli Juodkrantės, 1982 m. Vilniuje. Iki šiol Lietuvoje žinomos 3 šių stambių šikšnosparnių populiacijos: Kaune, Vilniuje ir Marcinkonyse. Atrodo, kad minėtų populiacijų branduolį sudaro 1-2 veisimosi kolonijos, po 20-50 patelių.
Rūšis gali išnykti, jeigu bus naikinamos veisimosi kolonijos ir slėptuvės bei trikdoma gyvūnų ramybė. Saugomas Julijanovos teriologiniame draustinyje, Rokų, Naujosios Fredos šikšnosparnių žiemavietėse. Statiniams, kuriuose konstatuotos didelės šikšnių kolonijos, reikia suteikti saugomo objekto statusą, taip pat saugoti potencialias ir įrengti naujų slėptuvių: į palėpes ir sienų tuštumas padaryti landų šikšnosparniams, ant pietinių sienų pritaisyti specialių erdvių inkilų. Populiacijų teritorijose vengti naudoti insekticidus.
De laatvlieger (Eptesicus serotinus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Hij dankt zijn Nederlandse naam aan het feit dat hij later uitvliegt dan een andere grote vleermuissoort, de rosse vleermuis of vroegvlieger. De laatvlieger kan rabiës ook wel hondsdolheid hebben.
De laatvlieger is een grote vleermuissoort. De vacht is aan de bovenzijde donker rookbruin; de punten kunnen goudkleurig zijn en licht glanzen. De onderzijde is geelbruin; er loopt echter geen duidelijke grens tussen beide zijden. De oren en snuit zijn zwart, en de brede vleugels zijn donkerbruin tot zwart. De oren zijn relatief klein en driehoekig.
De kop-romplengte is 58 tot 80 millimeter, met een staart van 46 tot 57 millimeter. De spanwijdte is 32 tot 38 centimeter en hij weegt 15 tot 30 gram.
De laatvlieger is een nachtdier. Een kwartier tot twintig minuten na zonsondergang vliegen ze uit. De hele kolonie vliegt rond dezelfde tijd uit; na ongeveer tien minuten is het grootste gedeelte uitgevlogen. Vroeg in het jaar zijn de laatvliegers al na een halfuurtje terug, later in het jaar vliegen ze langer uit. Ook vliegen ze een tweede keer uit. Bij terugkeer cirkelt de laatvlieger eerst rond het verblijf voor hij naar binnen vliegt.
De laatvlieger vliegt tijdens de jacht zelden verder dan twee kilometer ver. De vlucht is langzaam en fladderend, met steile duiken. Hij jaagt tot tien meter boven de grond, langs opstaande elementen als heggen, bomen, lantaarnpalen en huizen. Ook vliegt hij graag in tuinen en langs bosranden. Vroeg in het jaar jagen ze op muggen, vliegen en motten, maar later in het jaar vangen ze ook grotere insecten, als meikevers en grote motten. Meestal vangen en eten ze de insecten in de lucht. Soms jagen ze in groepjes.
Kraamkamers bevinden zich voornamelijk in gebouwen, in holle muren of houtstapels. Een enkele keer zijn ze ook in bomen te vinden. Een kraamkamer bestaat uit tien tot vijftig vleermuizen. In Zuid-Engeland is een kolonie van tweehonderd vrouwtjes aangetroffen. De kraamkolonies worden soms gedeeld met dwergvleermuis en grootoorvleermuis, een enkele keer ook met franjestaart, baardvleermuis en rosse vleermuis. Mannetjes verblijven zomers in gebouwen, onder daken, en in vogelhuisjes en in vleermuiskasten. Meestal leven ze solitair of in kleine groepjes.
Laatvliegers zijn standvleermuizen: de afstanden tussen zomer- en winterverblijf zijn vrij klein, maximaal 50 km. Winterverblijven worden zelden aangetroffen, en er is vrij weinig bekend over de overwintering. Waarschijnlijk verblijven laatvliegers ook 's winters in gebouwen. Een enkel mannetje wordt soms aangetroffen in muren, daken en spleten. De winterslaap duurt van november tot maart, april. Als de temperatuur hoog genoeg is, jaagt de soort ook 's winters.
De laatvlieger kan 19 jaar en zes maanden oud worden.
De paartijd valt in september en oktober. De paring kan soms enkele uren duren. De vrouwtjes trekken in april en mei naar de kraamkamers. Eind juni worden de eerste jongen geboren. Soms kunnen nog midden augustus jongen geboren worden. De jongen zijn blind en wegen bij de geboorte 5,2 tot 6,2 gram. Na drie tot vier dagen gaan de ogen open. Binnen drie weken maken de jongen hun eerste vlucht, en na zes weken jagen ze zelf op voedsel. Ze worden rond die tijd (6-7 weken) gespeend.
Begin september zijn de meeste kraamkamers verlaten, alhoewel sommigen nog tot begin oktober bevolkt blijven. De jongen hebben een donkere, bijna zwarte vacht. In de eerste zomer zijn de laatvliegers geslachtsrijp.
De laatvlieger komt het liefst voor in licht beboste parken en grasvelden, ook in stedelijk gebied. Jagen doet hij voornamelijk over weiden, parken en bosranden, heggen en langs wegen. Soms waagt hij zich ook in het bos.
De laatvlieger komt voor in Europa (behalve Scandinavië, Schotland, Ierland, IJsland, Noord-Rusland) en Noordwest-Afrika (van Marokko tot Libië), oostwaarts van Klein-Azië en Zuid-Rusland via de Kaukasus, Kazachstan en Iran tot de Himalaya. Ook wordt hij aangetroffen in Oost-Azië, in Mongolië, China, Korea en Taiwan. Hij is in Nederland en België vrij algemeen.
De laatvlieger (Eptesicus serotinus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Hij dankt zijn Nederlandse naam aan het feit dat hij later uitvliegt dan een andere grote vleermuissoort, de rosse vleermuis of vroegvlieger. De laatvlieger kan rabiës ook wel hondsdolheid hebben.
Sørflaggermus (Eptesicus serotinus) er som nordflaggermus medlem av Eptesicus-slekta i glattnasefamilien. Sørflaggermusa er på størrelse med storflaggermus. Arten vart første gong påvist i Noreg i 2011.[1] Viruset EBL1 (European Bat Lyssavirus 1), som gjev liknande sjukdomsforløp hos menneske som med rabies hos rev, har hovudsakleg blitt funne hos sørflaggermus. I Noreg er det ikkje blitt observert rabiessmitte hos flaggermus.
Sørflaggermus (Eptesicus serotinus) er som nordflaggermus medlem av Eptesicus-slekta i glattnasefamilien. Sørflaggermusa er på størrelse med storflaggermus. Arten vart første gong påvist i Noreg i 2011. Viruset EBL1 (European Bat Lyssavirus 1), som gjev liknande sjukdomsforløp hos menneske som med rabies hos rev, har hovudsakleg blitt funne hos sørflaggermus. I Noreg er det ikkje blitt observert rabiessmitte hos flaggermus.
Sørflaggermus (Eptesicus serotinus) er en art i gruppen flaggermus.[1]
Sørflaggermusa er på størrelse med storflaggermus, dvs 34-38 cm vingespenn, 6-8 cm kroppslengde og vekt opptil 35 gram.
Arten ble første gang påvist i Norge i 2011. Dette var et enkeltindivid ute i havgapet (Giske kommune på Sunnmøre). Forsøk på å finne arten på nytt har ikke lyktes. Trolig dreier registreringen fra 2011 seg derfor om et streifindivid og det finnes (pr 2013) ingen indikasjoner på at det finnes en norsk populasjon av sørflaggermus.
Viruset EBL1 (European Bat Lyssavirus 1), som gir et sjukdomsforløp hos mennesker som kan tilsvare det rabies gir hos rev, har hovedsakelig blitt funnet hos sørflaggermus. I Norge er det ikke observert slik rabiessmitte hos flaggermus. (Derimot ble det observert EBL2 hos vannflaggermus i Valdres i oktober 2015.[1])
Sørflaggermus (Eptesicus serotinus) er en art i gruppen flaggermus.
Sørflaggermusa er på størrelse med storflaggermus, dvs 34-38 cm vingespenn, 6-8 cm kroppslengde og vekt opptil 35 gram.
Arten ble første gang påvist i Norge i 2011. Dette var et enkeltindivid ute i havgapet (Giske kommune på Sunnmøre). Forsøk på å finne arten på nytt har ikke lyktes. Trolig dreier registreringen fra 2011 seg derfor om et streifindivid og det finnes (pr 2013) ingen indikasjoner på at det finnes en norsk populasjon av sørflaggermus.
Viruset EBL1 (European Bat Lyssavirus 1), som gir et sjukdomsforløp hos mennesker som kan tilsvare det rabies gir hos rev, har hovedsakelig blitt funnet hos sørflaggermus. I Norge er det ikke observert slik rabiessmitte hos flaggermus. (Derimot ble det observert EBL2 hos vannflaggermus i Valdres i oktober 2015.[1])
Multimedia w Wikimedia Commons Mroczek późny[3] (Eptesicus serotinus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy.
Jeden z największych polskich nietoperzy.
Gatunek występuje na terenie całej Polski, z wyjątkiem wnętrza dużych, zwartych i pozbawionych zabudowy kompleksów leśnych. Unika również najwyższych partii gór. Jeden z najczęściej spotykanych nietoperzy w dużych miastach.[potrzebny przypis]
Nietoperz ściśle związany z człowiekiem. Jego kryjówkami letnimi są niemal wyłącznie budynki, gdzie kryje się na strychach, w szczelinach dachów i ścian. Sporadycznie spotykano go w skrzynkach dla ptaków i nietoperzy. Zimuje głównie w nadziemnych częściach budynków (strychy, przewody wentylacyjne), rzadko w piwnicach i fortyfikacjach, zaś tylko wyjątkowo w jaskiniach. W okresie hibernacji preferuje miejsca chłodne i względnie suche. Poluje zwykle w pobliżu zabudowań, w parkach, na skrajach lasów, na drogach leśnych, polanach, wśród domów i nad wodami.
Owady, często duże chrząszcze chwytane w locie, między innymi chrabąszcze, guniaki, żuki, różne gatunki kózkowatych i sprężykowatych, rzadziej muchówki, motyle nocne, chruściki, pluskwiaki i błonkówki. Innymi ofiarami są komary. Na żer wylatuje tuż po zachodzie słońca.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej[4][5].
Mroczek późny (Eptesicus serotinus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy.
O morcego-hortelão (Eptesicus serotinus) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Ocorre na maior parte da Europa da Península Ibérica, sul da Inglaterra, sul da Suécia e Países Bálticos ao centro da Rússia, sul dos Urais e Cáucaso, Noroeste da África, Cirenaica, Ilhas Mediterrâneas, Turquia, Líbano, Israel, Síria, Irã, Afeganistão, Cazaquistão, Turcomenistão, Uzbequistão, Quirquistão, Mongólia, China, Península da Coréia, Taiwan, Himalaias até o noroeste da Índia, Tailândia; e talvez na África sub-saariana.
O morcego-hortelão (Eptesicus serotinus) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Ocorre na maior parte da Europa da Península Ibérica, sul da Inglaterra, sul da Suécia e Países Bálticos ao centro da Rússia, sul dos Urais e Cáucaso, Noroeste da África, Cirenaica, Ilhas Mediterrâneas, Turquia, Líbano, Israel, Síria, Irã, Afeganistão, Cazaquistão, Turcomenistão, Uzbequistão, Quirquistão, Mongólia, China, Península da Coréia, Taiwan, Himalaias até o noroeste da Índia, Tailândia; e talvez na África sub-saariana.
Večernica pozdná[2] alebo netopier pozdný[3] (Eptesicus serotinus) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
Echolokácia 3 loviacich jedincov
Večernica pozdná žije od severozápadnej Afriky po Kóreu.[2]
Večernica pozdná žije na nížinách a pahorkatinách väčšiny územia Slovenska.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 267 (62 % rozlohy Slovenska):[2]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Večernica pozdná
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Večernica pozdná
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Večernica pozdná alebo netopier pozdný (Eptesicus serotinus) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
Pozni netopir (znanstveno ime Eptesicus serotinus) je dokaj velika vrsta netopirjev, ki je razširjena po Evropi, zahodni Aziji in Severni Afriki.
Razpon prhuti teh netopirjev znaša okoli 37 cm, v dolžino pa merijo med 6 in 8 cm. Ima majhna ušesa in gosto dlako, ki je po zgornji strani telesa temno rjave barve. Med letom ima repno letalno mreno široko razprto. Prehranjuje se z raznimi nočnimi žuželkami, ki jih lovi v letu. Običajno lovi na višinah med 6 in 10 metrov. Dan preživi v skalnih razpokah, porušenih in opuščenih zgradbah in podstrešjih. Samica skoti enega mladiča na leto, običajno med prvim in tretjim tednom junija. Ta vrsta netopirjev med zimo hibernira.
Ta vrsta netopirjev za eholociranje uporablja frekvence med 25–55 kHz, najvišja izmerjena frekvenca je znašala 31 kHz običajno pa impulz traja 8,8 ms[1][2].
Pozni netopir (znanstveno ime Eptesicus serotinus) je dokaj velika vrsta netopirjev, ki je razširjena po Evropi, zahodni Aziji in Severni Afriki.
Sydfladdermus[4] (Eptesicus serotinus), fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
En stor fladdermusart med en vingbredd på cirka 34–38 centimeter, kroppslängd mellan 6 och 8 centimeter (huvud och bål) och vikt upp till 35 gram.[5] Pälsen är rödbrun på ovansidan, ljusbrun på buken.[6] Svanslängden är 5 till 6 cm och underarmarna är 4,9 till 5,7 cm långa. Denna fladdermus har 1,0 till 1,8 cm långa bakfötter och 1,4 till 1,8 cm stora öron.[7]
Sydfladdermusen har ett karakteristiskt flygsätt där den omväxlande dyker och stiger. Jagar dels med början före skymningen, dels framåt gryningen. Födan består främst av skalbaggar och nattflyn.[8]
Arten föredrar skogsmiljö, men kan uppehålla sig också i mer kulturpåverkade biotoper, även i samhällen.[5]
Vintersömnen är lång, från september–oktober till april–maj. Parningen äger troligen rum under hösten, och en eller två ungar föds i maj–juni. Ungarna blir flygga efter 3 till 4 veckor.[8]
Lätet är en serie snabba skrin, med en medelfrekvens på 25 kHz.[6]
Sydfladdermusen finns i SÖ England, Danmark, hela Central- till Sydeuropa, vidare österut till södra och mellersta Asien samt Nordafrika.[5] Dock mycket sällsynt i Sverige; endast enstaka fynd i Skåne, där den iakttogs för första gången 1982, längst ostkusten och på Öland.[9]
I Sverige togs sydfladdermus upp på 2010 års rödlista från Artdatabanken som starkt hotad.[2]
Sydfladdermus (Eptesicus serotinus), fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
En stor fladdermusart med en vingbredd på cirka 34–38 centimeter, kroppslängd mellan 6 och 8 centimeter (huvud och bål) och vikt upp till 35 gram. Pälsen är rödbrun på ovansidan, ljusbrun på buken. Svanslängden är 5 till 6 cm och underarmarna är 4,9 till 5,7 cm långa. Denna fladdermus har 1,0 till 1,8 cm långa bakfötter och 1,4 till 1,8 cm stora öron.
Країни проживання: Афганістан, Албанія, Алжир, Андорра, Вірменія, Австрія, Азербайджан, Білорусь, Бельгія, Боснія і Герцеговина, Болгарія, Китай, Кіпр, Чеська Республіка, Данія, Франція, Грузія, Німеччина, Гібралтар, Греція, Ватикан, Угорщина, Індія, Іран, Ізраїль, Італія, КНДР, Лаос, Латвія, Ліван, Лівія, Ліхтенштейн, Литва, Люксембург, Північна Македонія, Мальта, Молдова, Монако, Монголія, Чорногорія, Марокко, Непал, Нідерланди, Пакистан, Польща, Португалія, Румунія, Росія, Сан-Марино, Сербія, Словаччина, Словенія, Іспанія, Швеція, Швейцарія, Сирія, Тайвань, Таїланд, Туніс, Туреччина, Туркменістан, Україна, Сполучене Королівство, Узбекистан, В'єтнам. Поширений на північ приблизно до 57º в Данії. Його висотний діапазон від рівня моря до 1440 м в Альпах.
Знайдений у різних місцях проживання, включаючи напівпустелі, помірні й субтропічних сухі ліси, середземноморського типу чагарники, поля і приміські райони.
Живиться більше жуками, метеликами і мухами. Більшість літніх (материнських) колоній знаходяться в будівлях, а іноді і дуплах дерев або тріщинах скель. Взимку селяться поодинці або в невеликих кількостях в будівлях і ущелинах, або часто в підземних місцях проживання в північно-центральній Європі. Зимові сідала знаходять, як правило, у досить холодних, сухих порожнинах. Це в основному осілий вид.
Розмах крила: від 31 до 38 см, довжина тіла від 6,3 до 8,2 см, маси тіла від 14 до 34 гр.
Eptesicus serotinus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.[3]
Phương tiện liên quan tới Eptesicus serotinus tại Wikimedia Commons
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Eptesicus serotinus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.
Поздний кожан[1] (лат. Eptesicus serotinus) — вид рода Кожаны (Eptesicus) семейства Гладконосые летучие мыши (Vespertilionidae).
Поздний кожан — вид довольно больших европейских летучих мышей с большими ушами . Он имеет размах крыльев около 370 мм и часто охотится в лесу. Иногда заводит насесты в зданиях, висит вниз головой, в маленьких группах или индивидуально. Предполагается, что популяция уменьшается.
Частоты, используемые этим видом летучих мышей для эхолокации лежат между 25—55 кГц, имеют наибольшее количество энергии на 31 кГц, средняя продолжительность сигнала — 8,8 мс.
Поздний кожан (лат. Eptesicus serotinus) — вид рода Кожаны (Eptesicus) семейства Гладконосые летучие мыши (Vespertilionidae).
大棕蝠（学名：Eptesicus serotinus）为蝙蝠科棕蝠属的动物。分布于台湾以及中国大陆的贵州、河南、山东、四川、江苏、新疆、福建、浙江、天津、江西、黑龙江、云南、广西、陕西、甘肃、河北、吉林、宁夏、安徽、内蒙古、上海、山西、辽宁等地，常见于树林、岩洞以及家舍。该物种的模式产地在法国。[1]
大棕蝠（学名：Eptesicus serotinus）为蝙蝠科棕蝠属的动物。分布于台湾以及中国大陆的贵州、河南、山东、四川、江苏、新疆、福建、浙江、天津、江西、黑龙江、云南、广西、陕西、甘肃、河北、吉林、宁夏、安徽、内蒙古、上海、山西、辽宁等地，常见于树林、岩洞以及家舍。该物种的模式产地在法国。
문둥이박쥐(학명: Eptesicus serotinus)는 애기박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다. 서식지는 한반도의 버려진 민가등지에서 생활한다.
