The main enemies of hoary bats are hawks and owls. American kestrels and rat snakes have on rare occasions been reported to feed on hoary bats. These bats are also known to become entangled in barbed wire fences. Another important source of mortality is females falling out of their roost with attached young, thus becoming easy prey for terrestrial passers by.
Known Predators:
The body of hoary bats is about the size of a fat mouse. Hoary bats weigh 20 to 35 g. The length from the tip of the nose to the end of the tail vertebrae is 13 to 15 cm. The wingspan is 43 cm. These bats have blunt, rounded noses and small, beady eyes. The ears are short, thick, broad, and rounded. When laid forward they do not reach the nostrils. The tragus in the ear is short and blunt. The hindfoot is half as long as the tibia and has thick fur on the dorsal side. The thumbs are long. The calcar is twice as long as the hindfoot and is narrowly keeled on the posterior edge, bearing lobes on the tip. These bats have four mammary glands.
Thick, long, soft hair covers the entire dorsal surface extending to the elbow, the median ventral border of the undersides of the wings, the ventral side of the long bones that make up the upper arm and forearm, and the basal part of the lower surface of the interfemoral tail membrane. The coloring of the dorsal area (including the tail membrane) is a mixed brown-gray with a heavy white tinge, giving these bats a frosty appearance. In fact, these bats' name means "frosty or ash colored hairy tail." The individual silky hairs are basally dark, medially yellowish, and distally black with white tips. The belly of these bats is not heavily frosted. The throat has a distinct yellow patch. The hair on the elbow, at the base of the clawed thumb, and the upper arm is yellowish as well. The ears are yellow with black edges. Brownish fur extends out on the underside of the wing nearly to the wrist.
The skull is large (16 mm long) and broad (13 mm wide), with a large auditory bullae. These bats have large, strong teeth, with the first premolar located at the inner junction of the large canine.
Juveniles appear nearly grayish, but still have a frosty appearance.
Range mass: 20 to 35 g.
Range length: 13 to 15 cm.
Average wingspan: 43 cm.
Average basal metabolic rate: 1.19 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Sex: male
Status: wild: 2.1 years.
Authorities disagree as to the bat's preference for coniferous versus broadleaf trees. Hoary bats are thought to prefer trees at the edge of clearings, but have been found in trees in heavy forests, open wooded glades, and shade trees along urban streets and in city parks.
Habitat Regions: temperate ; tropical
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; forest ; rainforest ; scrub forest
Other Habitat Features: urban ; suburban
Hoary bats are the most widespread of all bats in the United States. Though not yet recorded in Alaska, these bats are thought to occur in all 50 states. They range from the tree limit in Canada down to at least Guatemala in Central America, and throughout South America. They are the only bats found in Hawaii. There are records of migrant hoary bats on Southampton Island off of Northern Canada, and from Iceland, Bermuda, and the Orkney Islands off Scotland. They are rare in most of the eastern United States and northern Rockies and common in the Pacific Northwest and prairie states. They are abundant in California, Arizona, and New Mexico, where they winter. They winter in southern California, southeastern United States, Mexico, and Guatemala, but have also been found in Michigan, New York and Connecticut during December and in Indiana during January. This suggests that some may winter farther north than was previously expected.
Sexes are generally only found together in parts of Nebraska, Montana, and the Badlands of South Dakota. Males and females are usually separated during the warmer months in North America, except during the mating season. Females appear to be more concentrated in the western part of North America. There is evidence for an altitudinal separation of sexes in California, with females concentrated in the lowlands and coastal valleys and males higher up in the foothills and mountains.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Moths (Lepidoptera) make up the bulk of the diet of hoary bats. These bats are also known to feed on flies (Diptera), beetles (Coleoptera), small wasps and their relatives (Hymenoptera), grasshoppers (Orthoptera), termites (Isoptera), and dragonflies (Odonata). The bat approaches the insect from behind, taking the abdomen and thorax in its mouth and biting off and swallowing this area of the insect, while dropping the wings and head. In comparison to other bats, hoary bats feed on relatively few orders of insects. On rare occasions, these bats have been observed to feed on leaves, grass, shed snake skin, and eastern pipistrelles.
Animal Foods: mammals; insects
Plant Foods: leaves
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Hoary bats have an important ecosystem role as insect consumers. These bats are often infested with mites (Pteracarus chalinolbus and Chiroptonysus americanus), helminths (Longibucca lasiura, Oochoustica taborensis, and Physocephalus), and protozoa (Distoma).
Commensal/Parasitic Species:
Hoary bats prey on many insect species that are considered to be pests.
Positive Impacts: controls pest population
Hoary bats occasionally hang out under overhangs of houses and garages, but this is only menacing and they rarely cause any true disturbance to homeowners.
These bats have a relatively high incidence of rabies. In some years, 25% of sick bats collected were found to be rabid.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease)
Hoary bats are widespread and secure over much of their range. One subspecies, the Hawaiian hoary bat (Lasiurus cinereus semotus), is listed as endangered by the U.S. Fish and Wildlife Service.
Temperate North American bats are now threatened by a fungal disease called “white-nose syndrome.” This disease has devastated eastern North American bat populations at hibernation sites since 2007. The fungus, Geomyces destructans, grows best in cold, humid conditions that are typical of many bat hibernacula. The fungus grows on, and in some cases invades, the bodies of hibernating bats and seems to result in disturbance from hibernation, causing a debilitating loss of important metabolic resources and mass deaths. Mortality rates at some hibernation sites have been as high as 90%. While there are currently no reports of Lasiurus cinereus mortalities as a result of white-nose syndrome, the disease continues to expand its range in North America.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Like all microbats, hoary bats use echolocation while flying. They make a shrill, hissing sound when disturbed. Lasiurus cinereus is one of the only vespertilionid bats which makes an audible chatter during flight.
Perception Channels: tactile ; acoustic ; echolocation ; chemical
There are three subspecies of Lasiurus cinereus: L. c. cinereus in North and Central America, L. c. semotus in Hawaii, and L. c. villosissimus in South America.
In North America, the breeding range of hoary bats extends across Canada and northcentral and northeastern United States down to at least Kansas and Kentucky, and perhaps to Arkansas, Louisiana, and Georgia. Hoary bats are thought to mate around the time of autumn migration. Researchers are uncertain about whether copulation occurs before, during, or after the southward migration. Courtship is believed to proceed during day flights. Mating may also occur at southern wintering grounds.
Copulation is followed by delayed fertilization, a process in which the sperm is stored in the female reproductive tract all winter and is available to fertilize the egg when ovulation takes place in the spring. Parturition appears to range from the middle of May into early July. Little is known about the bat's gestation time. One study found three females to deliver between 900 and 1300 hours. Litter size is usually two, but can range from one to four.
Breeding interval: Hoary bats breed once per year.
Breeding season: Hoary bats breed in the autumn.
Range number of offspring: 1 to 4.
Average number of offspring: 2.
Average gestation period: 56 days.
Average weaning age: 34 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous ; sperm-storing ; delayed fertilization
Average birth mass: 5.5 g.
Average gestation period: 56 days.
Average number of offspring: 2.
Hoary bats give birth to their young while hanging upside down in the leafy shelter of their daytime retreat. The newborn's skin is brown, darker on the body than on the wings, and lighter beneath. The throat and head are much paler and their feet are nearly black. Fine, silver-gray hair covers their dorsal area. The hoary bat's ears and eyes are closed at birth and open on days three and twelve, respectively. Purposeful flight is possible for the infants by the thirty third day. The young cling to the mother in the day, while she sleeps, and hang on a twig or leaf while she hunts at night.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Al lostigell wennard (liester: lostigelled gwennard), Lasiurus cinereus eus hec'h anv skiantel, a zo un askell-groc'hen hag a vev e Norzhamerika.
Al lostigell wennard (liester: lostigelled gwennard), Lasiurus cinereus eus hec'h anv skiantel, a zo un askell-groc'hen hag a vev e Norzhamerika.
Lasiurus castaneus és una espècie de ratpenat de la família dels vespertiliònids. Viu a l'Argentina, Bolívia, el Canadà, Xile, Colòmbia, l'Equador, Guatemala, Mèxic, el Panamà, el Paraguai, els Estats Units, l'Uruguai i Veneçuela. El seu hàbitat natural són els boscos. Es tracta d'un animal insectívor. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie, tot i que la població mexicana està afectada per la desforestació i la pertorbació del seu hàbitat pels humans.[1]
Lasiurus castaneus és una espècie de ratpenat de la família dels vespertiliònids. Viu a l'Argentina, Bolívia, el Canadà, Xile, Colòmbia, l'Equador, Guatemala, Mèxic, el Panamà, el Paraguai, els Estats Units, l'Uruguai i Veneçuela. El seu hàbitat natural són els boscos. Es tracta d'un animal insectívor. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie, tot i que la població mexicana està afectada per la desforestació i la pertorbació del seu hàbitat pels humans.
Die Eisgraue Fledermaus, auch Weißgraue Fledermaus (Lasiurus cinereus), ist eine Fledermausart aus der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae), die in Nord- und Südamerika beheimatet ist.
Der Gattungsname Lasiurus ist griechisch und bedeutet „behaarter Schwanz“. Der Artname cinereus ist lateinisch und bedeutet „asch-grau“.
Die Eisgraue Fledermaus ist mit 20–35 g Körpergewicht und einer Gesamtlänge von durchschnittlich 134,5 mm eine relative große Fledermaus. Die Weibchen sind dabei etwas größer als die Männchen. Die Ohren sind dick, kurz und rund, und erreichen nach vorne gelegt nicht die Nasenspitze. Der Tragus ist kurz und breit. Der Fuß ist halb so lang wie die Tibia und der Calcar. Im Gegensatz zu anderen Vertretern der Gattung Lasiurus hat die Eisgraue Fledermaus kein rötliches oder gelbes, sondern ein dunkelbraunes Fell. Die Haare sind mit 6,8 mm ungewöhnlich lang und besitzen eine weiße Spitze, der die Art ihren Namen verdankt. Am Daumenansatz, den Ellbogen und Schultern besitzt die Eisgraue Fledermaus zudem jeweils einen weißen Fleck. Die Schwanzflughaut und das Äußere der Ohren ist mit 3,3 mm langem Fell dicht behaart.
Die Eisgraue Fledermaus ist wie die meisten Fledermäuse nachtaktiv und beginnt etwa 2 Stunden nach Sonnenuntergang, meist nach der Hauptaktivität der Roten Fledermaus mit der Futtersuche. Regional wird die Art aber auch erst 5–6 Stunden nach Sonnenuntergang aktiv. Das dichte, isolierende Fell erlaubt es der Art auch bei kühlen Temperaturen bis zu einem Minimum von 0 °C zu fliegen. Im Segelflug erreicht sie dabei eine Geschwindigkeit von über 20 km/h. Die Eisgraue Fledermaus gilt als Motten-Spezialist, frisst jedoch auch Käfer, Heuschrecken, Termiten, Libellen und Wespen. Eisgraue Fledermäuse sind in der Regel Einzelgänger, die tagsüber im Blattwerk von Bäumen 3–5 m über dem Boden hängen. Man geht davon aus, dass die Eisgraue Fledermaus wie auch ihre Schwesterart, die Rote Fledermaus, zu den migrierenden Fledermäusen gehören. Über die genauen Routen oder alternativen Winterquartieren für den Winterschlaf ist nichts bekannt. Im Frühjahr und Herbst wurden jedoch schon größere Gruppen beim Fliegen beobachtet, was auf ein Zugverhalten hinweisen könnte.
Wie bei vielen anderen Fledermausarten der gemäßigten Breiten findet die Paarung der Eisgrauen Fledermaus im Herbst statt. Die Weibchen lagern die Spermien durch den Winter hindurch in ihren Geschlechtsorganen. Der Eisprung erfolgt im April und Mai, wonach die Eizelle mit den gelagerten Spermien befruchtet wird. Im Mai bis Juli bringen die Weibchen jeweils 1–4 Jungtiere zur Welt, welchen von feinen grauen Haaren bedeckt sind. Augen und Ohren sind geschlossen und öffnen sich erst nach 12 bzw. 3 Tagen. Ab dem Alter von ca. einem Monat unternehmen die Jungen erste Flugversuche. Nachts werden die Jungtiere am Hangplatz zurückgelassen, hängen tagsüber aber am Muttertier.
Die Eisgraue Fledermaus kommt nördlich in Kanada, in den Vereinigten Staaten, in Mexiko, sowie im nördlichen Honduras vor. In Zentralamerika beschränkt sich der Verbreitungsraum auf die westliche Region Panamas. In Südamerika liegt das Verbreitungsgebiet im Norden in Zentral-Kolumbien und dem Westen Venezuelas, sowie östlich der Anden am Rand des Amazonasbeckens von Peru bis an die zentrale Westküste Brasiliens und im Süden bis Zentral-Argentinien. Ein weiteres Verbreitungsgebiet liegt westlich der Anden in Zentral-Chile. Die IUCN schätzt die Art dank ihrer weiten Verbreitung und ihres Vorkommens in geschützten Gebieten als ungefährdet ein.[1] Die Unterart Lasiurus cinereus semotus ist die einzige endemische Fledermaus auf den Hawaii-Inseln.
Die Eisgraue Fledermaus, auch Weißgraue Fledermaus (Lasiurus cinereus), ist eine Fledermausart aus der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae), die in Nord- und Südamerika beheimatet ist.
Der Gattungsname Lasiurus ist griechisch und bedeutet „behaarter Schwanz“. Der Artname cinereus ist lateinisch und bedeutet „asch-grau“.
The hoary bat (Lasiurus cinereus)[2] is a species of bat in the vesper bat family, Vespertilionidae. It lives throughout most of North America (and possibly also in Hawaii, although this is disputed).
The hoary bat was described as a new species in 1796 by Palisot de Beauvois. Beauvois noted that the holotype was collected in the US state of Pennsylvania by an individual identified as "Master Pancake".[3] It has many taxonomic synonyms, including Vespertilio pruinosis (Say, 1823) and Atalpha mexicana (Saussure, 1861). Mammalogist Harrison Allen was the first to use its current name combination of Lasiurus cinereus, doing so in 1864.[4] In a later publication, Allen placed it in the now-defunct genus Atalapha, with a scientific name of Atalpha cinerea.[5]
The South American hoary bat (L. villosissimus), which is found throughout South America, and the Hawaiian hoary bat (L. semotus), which is endemic to Hawaii, were both previously classified under the hoary bat, but phylogenetic evidence supports them being distinct species.[6]
Some have argued to elevate the subgenus (Aeorestes) to a genus level classification for L. cinereus. However, this has not been accepted by taxonomic authorities as it violates the International Code of Zoologigal Nomenclature[7][8]
It ranges throughout North America, from northern Canada south to Guatemala. Although the Hawaiian subspecies L. semotus was reclassified into a distinct species, studies in 2015 and 2017 found evidence supporting two different colonization events of Hawaii by Lasiurus species; one about 1.4 million years ago by the ancestors of L. semotus, but also a much more recent colonization by true L. cinereus. This would mean that L. cinereus also inhabits the Hawaiian islands, in cryptic sympatry with L. semotus.[6][9] However, in contrast, a 2020 genetic study found no evidence of multiple bat species on Hawaii, finding the islands to only be inhabited by a single species, L. semotus, and attributed the previous results as a consequence of incomplete lineage sorting.[10]
The hoary bat averages 13 to 14.5 cm (5.1 to 5.7 in) long with a 40 cm (15.5 in) wingspan and a weight of 26 g (0.92 oz). It is the largest bat normally found in Canada. Its coat is dense and dark brown, with white tips to the hairs that give the species its 'hoary' appearance for which it is named.[11] The body is covered in fur except for the undersides of the wings. Males and females are dimorphic in body mass, with females 40% heavier than males.[12]
The bat normally roosts alone on trees, hidden in the foliage, but on occasion has been seen in caves with other bats. It prefers woodland, mainly coniferous forests, but hunts over open areas or lakes. It hunts alone and its main food source is moths. The bats can cover an impressive 39 km (24 mi) while foraging.[11] Hoary bats are long-distance migrants, spending the winter in Central America and the southwestern United States and the spring and summer in more northern latitudes in the United States and Canada.[13]
The reproductive cycle of the hoary bat is not yet fully documented, but it is thought that they mate in August with birth occurring in June of the following year. It is thought that the gestation period is only 40 days and that mammalian embryonic diapause (delayed implantation) may play a role. Females typically bear twins, though litter sizes range from 1–4.[14] Young are typically weaned after 7 weeks.[15]
While not listed as threatened or endangered, hoary bats suffer significant mortality from wind turbines. Across the United States in 2005, 40% of all bats killed by wind turbines were hoary bats—over 1000 hoary bats were killed in 2005.[16] Most bat deaths occur during migration in the spring and fall.[17] One common theory explaining this is that bats are attracted to the tall structure, possibly believing them to be trees that can be used for rest.[18]
The hoary bat (Lasiurus cinereus) is a species of bat in the vesper bat family, Vespertilionidae. It lives throughout most of North America (and possibly also in Hawaii, although this is disputed).
El murciélago ceniciento o murciélago gris (Aeorestes cinereus)[2] es una especie de murciélago microquiróptero de la familia Vespertilionidae de amplia distribución en América.
Es un animal solitario, al contrario de la mayoría de los murciélagos no vive en colonias. Presenta un pelaje largo y grisáceo, con las puntas de los pelos blancas[3] y con zonas amarillentas sobre los codos. Se caracteriza por presentar la zona dorsal del uropatagio cubierta de denso pelaje.[4]
Se encuentra ampliamente distribuido en el Nuevo Mundo, desde Canadá hasta Argentina y Chile,[1] donde habita desde la IV Región de Coquimbo hasta la X Región de Los Lagos, y con poblaciones aisladas en las islas Galápagos y Hawái.[5] En Europa es divagante, habiendo sido registrado en Islandia y las islas Orcadas (Escocia).[6]
El murciélago ceniciento o murciélago gris (Aeorestes cinereus) es una especie de murciélago microquiróptero de la familia Vespertilionidae de amplia distribución en América.
Lasiurus cinereus Lasiurus generoko animalia da. Chiropteraren barruko Vespertilioninae azpifamilia eta Vespertilionidae familian sailkatuta dago
Lasiurus cinereus Lasiurus generoko animalia da. Chiropteraren barruko Vespertilioninae azpifamilia eta Vespertilionidae familian sailkatuta dago
La Chauve-souris cendrée (Lasiurus cinereus) est une espèce de chauves-souris présente en Amérique du Nord et du Sud avec des populations isolées sur les îles de Hawaï et le Galápagos
Il vespertilio cenerino (Lasiurus cinereus Beauvois, 1796) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nel Continente americano.[1][2]
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 71 e 90 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 46 e 62 mm, la lunghezza della coda tra 46 e 62 mm, la lunghezza del piede tra 9 e 13 mm, la lunghezza delle orecchie tra 15 e 19 mm e un peso fino a 26 g.[3]
La pelliccia è lunga, soffice, densa e si estende sulle membrane alari fino all'altezza dei polsi e delle ginocchia. Il colore generale del corpo è bruno-grigiastro brizzolato, a causa delle punte dei peli biancastre, ed è presente un largo e vistoso collare giallastro e delle macchie biancastre sulle spalle e sui polsi. Il muso è nerastro, appuntito e largo, dovuto alla presenza di due masse ghiandolari sui lati. Le orecchie sono nerastre, corte, arrotondate e bordate di peli giallastri. Il trago è corto, stretto, con l'estremità arrotondata e curvato in avanti. Le membrane alari sono nerastre, con le ossa dell'arto giallo-rosate, e sono attaccate posteriormente alla base delle dita dei piedi. La punta della lunga coda si estende leggermente oltre l'ampio uropatagio, il quale è densamente ricoperto di lunghi peli dello stesso colore del dorso. Il calcar è lungo e carenato. Il cariotipo è 2n=28 FNa=48.
Si rifugia solitariamente tra il fogliame degli alberi a circa 3-5 metri dal suolo e talvolta in luoghi insoliti come i fori prodotti dai picchi, nidi di scoiattoli grigi o sulle facciate degli edifici. I due sessi vivono generalmente separati eccetto durante la stagione degli accoppiamenti. Effettua migrazioni, ma non sono noti i luoghi di svernamento. Il volo è rapido e diretto, l'attività predatoria inizia nel tardo pomeriggio.
Si nutre di insetti, particolarmente di falene.
L'accoppiamenti avvengono probabilmente in autunno e sono seguiti dall'impianto ritardato dell'embrione. Le nascite avvengono tra metà maggio e i primi di giugno. Danno alla luce in media 1-4 piccoli alla volta, però più frequentemente soltanto due.
Questa specie è diffusa nel Continente americano, dal Canada nord-orientale, attraverso tutti gli Stati Uniti d'America e il Messico fino a gran parte dell'America meridionale, con eccezione dell'Amazzonia, delle coste occidentali dall'Ecuador al Cile settentrionale e della Patagonia. Una popolazione è presente nelle più grandi delle Isole Hawaii e sulle Isole Galapagos, mentre sono stati catturati esemplari probabilmente introdotti accidentalmente in Islanda, Isole Orkney, Bermuda e Hispaniola. È il pipistrello americano con l'areale più vasto.
Vive nelle pinete, in boschi a foglia larga e di conifere, talvolta anche in parchi cittadini.
Sono state riconosciute 3 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vasto areale, la popolazione presumibilmente numerosa, la presenza in diverse aree protette e la tolleranza alle modifiche ambientali, classifica L.cinereus come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il vespertilio cenerino (Lasiurus cinereus Beauvois, 1796) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nel Continente americano.
De grijze vleermuis (Lasiurus cinereus) is een Amerikaanse vleermuissoort uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). De vleermuis heeft een groot verspreidingsgebied, van Canada tot Chili. Ook is hij een van de grootste vleermuizen van Noord-Amerika en een van de meest herkenbare. Op Hawaï, waar de grijze vleermuis de enige vleermuis is, komt de ondersoort de Hawaiiaanse grijze vleermuis (L. c. semotus) voor.
De grijze vleermuis heeft een dichte bleekbruine vacht met een gele keel. De top van de vachtharen zijn grijzig wit, alsof de vacht bevroren of gerijpt is. Aan deze glans dankt de vleermuis zijn naam. Het staartmembraan is aan de bovenzijde dichtbehaard. Deze soort heeft korte ronde oren. De grijze vleermuis heeft een spanwijdte van 380 tot 410 millimeter, een kop-romplengte van 102 tot 152 millimeter, een staartlengte van 44 tot 65 millimeter en een gewicht van 20 tot 35 gram.
De grijze vleermuis heeft een enorm verspreidingsgebied. Hij komt voor van Zuid-Canada en de gehele Verenigde Staten (met uitzondering van Alaska en Zuid-Florida) via Mexico tot Argentinië en Chili. Het is tevens het enige inheemse landzoogdier van Hawaï. Zijn enorme verspreidingsgebied wijst op een groot aanpassingsvermogen. Hij komt in een grote verscheidenheid aan habitats voor, in canyons, maar ook in allerlei bossen, zowel loof- als naaldwoud, droge of natte grond, van zeespiegel tot 1200 meter hoogte. Hij komt echter zelden voor rond huizen. Hij verblijft in het bladerdak van bomen. Zijn vacht is een goede schutkleur tegen boombast. In de late schemering vliegen de grijze vleermuizen uit om eten te zoeken. Grijze vleermuizen jagen vooral op motten, maar ook op andere vliegende insecten.
De grijze vleermuis is een sterke vlieger. Deze soort wordt als dwaalgast meerdere malen aangetroffen in IJsland en Bermuda, en één keer op de Orkney-eilanden. De noordelijke populaties van de grijze vleermuis trekken weg. In de herfst verzamelen de vleermuizen zich in het zuidwesten van de VS, en migreren daarvandaan naar Mexico, Californië of Zuid-Amerika. Niet alle Noord-Amerikaanse vleermuizen trekken weg, sommigen blijven achter in South Carolina, of overwinteren in hun woongebied. In de lente keren de vleermuizen weer terug, waarbij de mannetjes in het zuidwesten blijven en de vrouwtjes zich over de rest van Noord-Amerika verspreiden. Waarschijnlijk vindt de paring plaats tijdens de trek, in de herfst. Eind mei, begin juni worden twee jongen geboren. Als de moeder 's nachts op jacht gaat, blijven de jongen achter in het bladerdak. Na ten minste 48 dagen worden deze gespeend.
Bronnen, noten en/of referentiesDe grijze vleermuis (Lasiurus cinereus) is een Amerikaanse vleermuissoort uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). De vleermuis heeft een groot verspreidingsgebied, van Canada tot Chili. Ook is hij een van de grootste vleermuizen van Noord-Amerika en een van de meest herkenbare. Op Hawaï, waar de grijze vleermuis de enige vleermuis is, komt de ondersoort de Hawaiiaanse grijze vleermuis (L. c. semotus) voor.
Lasiurus cinereus é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada na América do Norte e do Sul, incluindo as ilhas Galápagos e o Havaí.
Lasiurus cinereus é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada na América do Norte e do Sul, incluindo as ilhas Galápagos e o Havaí.
Lasiurus cinereus[2][3][4][5][6] är en däggdjursart som först beskrevs av Ambroise Marie François Joseph Palisot de Beauvois 1796. Lasiurus cinereus ingår i släktet Lasiurus och familjen läderlappar.[7][8] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Arten blir med svans 99 till 143 mm lång och väger 25 till 35,7 g. Honor är lite större och cirka 20 till 25 procent tyngre än hannar. Denna fladdermus har en 40 till 64 mm lång svans, 54 till 58 mm långa underarmar, 13 till 20 mm långa öron och en vingspann på 340 till 410 mm. Pälsen på ovansidan bildas av hår som har flera mörka och ljusa avsnitt i brun, grå eller svart. Kring ansiktet förekommer gulbrun päls och nosen är mörk. De mörka vingarna är täckta av korta bruna hår och på den del av flygmembranen som ligger mellan bakbenen finns tjock päls. Några vita fläckar är glest fördelade över vingarna. Undersidan är täckt av krämfärgad päls förutom strupen som är brunaktig. I överkäken är den första premolaren ofta gömd mellan tänderna som ligger bredvid. Tandformeln är I 1/3 C 1/1 P 2/2 M 3/3, alltså 32 tänder.[9]
Denna fladdermus förekommer i stora delar av Amerika från Kanada i norr till centrala Chile och centrala Argentina i syd. I Centralamerika och norra Sydamerika har den en mera gles utbredning. Arten förekommer även på Hawaii och på Galapagosöarna.[1]
Lasiurus cinereus vilar vanligen i trädens bladverk 3 till 5 meter över marken. Ibland använder den övergivna bon av hackspettar eller av ekorrar. Ofta ligger viloplatsen vid en glänta i skogen men arten sover även i täta skogar eller i stadsparker. Sällan hittas arten i byggnader och i grottor. Individer som vilar i grottor har ofta problem att hitta utgången och de dör där. Flyget påbörjas vanligen sent efter solnedgången och sällan på eftermiddagen. På viloplatsen är individerna oftast ensam men under jakten efter insekter kan de bilda mindre flockar. Jakten sker över trädens toppar, över vattenytor eller i kulturlandskap med flera träd.[1]
Populationer som lever under sommaren i Nordamerika vandrar mellan augusti och oktober till Mexiko eller längre söderut. Arten kan jaga vid temperaturer kort över fryspunkten. Flera individer intar vid matbrist ett stelt tillstånd (torpor).[9]
Lasiurus cinereus jagar med hjälp av ekolokalisering. Den äter varje natt föda som motsvarar ungefär hälften av fladdermusens kroppsvikt. Honor som har diande ungar äter vanligen mer än sin kroppsvikt per natt. Parningen sker under hösten och sedan förvarar honan hannens sädesceller i sina könsorgan innan den egentliga dräktigheten börjar. Dräktighetens längd är okänd. Honan föder en till fyra ungar per kull, oftast tvillingar. Ungarna föds blinda och döva. De öppnar sina öron efter cirka 3 dagar och ögonen efter ungefär 12 dagar. Ungarna får sin flygförmåga efter cirka fyra veckor och cirka tre veckor senare slutar honan helt med digivning. Antagligen följer ungarna efter sin moder vid vandringen söderut, men uppgiften behöver bekräftelse.[9]
Arten delas in i följande underarter:[7]
Wilson & Reeder (2005) listar ytterligare en underart, L. c. villosissimus.[4]
Wikimedia Commons har media som rör Lasiurus cinereus.
Wikispecies har information om Lasiurus cinereus.
Lasiurus cinereus är en däggdjursart som först beskrevs av Ambroise Marie François Joseph Palisot de Beauvois 1796. Lasiurus cinereus ingår i släktet Lasiurus och familjen läderlappar. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
лат. Cinis, родовий відмінок від яп. cineris — «зола», лат. eus — «яка належить», вказуючи на колір золи.
Країни проживання: Аргентина, Болівія, Канада, Чилі, Колумбія, Еквадор (Галапагоські острови), Гватемала, Мексика, Панама, Парагвай, Сполучені Штати Америки, Уругвай, Венесуела. Ці кажани є поодинокими, але часто утворюють групи при полюванні на комах. Вони сплять від 3 до 5 м над землею протягом дня, як правило, в листі дерев.
Довжина голови й тіла: 71-90, довжина хвоста: 46-62, довжина задньої ступні: 9-13, довжина вуха: 15-19, довжина передпліччя 47-57, вага: 12-26 гр.
Це великого розміру кажан. Голова коротка, тупий писочок, ніздрі часто далекі один від одного. Вуха товсті, короткі, широкі, округлі. Хвіст довгий, увесь всередині мембрани. Забарвлення спини варіює від темно-коричневого, червонувато-коричневого до сірого кольору, усіяне сріблясто-білою памороззю, створюючи видимість матового або сірого кольору. Мембрани довгі, широкі, товсті, заповнюючи весь простір між ногами і густо вкриті волосками в половину або більше від їх довжини.
Зубна формула I 1 C 1 P 2 M 3 I 3 C 1 P 2 M 3Полює на літаючих комах, метеликів. Цей вид летить швидко і часто переміщається у верхні шари лісі, в 10 метрах над землею. Діяльність починає за одну і дві години після заходу сонця. Вид самітницький. Ховається в гілках, листі дерев і чагарниках, від одного до п'яти метрів над землею. Рід Lasiurus є одним з небагатьох плідних у кажанів. Самиці можуть народжувати від одного до чотирьох кажанят. Присутній в районах, прилеглих до узбережжя і в горах.
Lasiurus cinereus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Palisot de Beauvois mô tả năm 1796.[2]
Phương tiện liên quan tới Lasiurus cinereus tại Wikimedia Commons
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lasiurus cinereus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Palisot de Beauvois mô tả năm 1796.
L. c. cinereus
L. c. villosissimus
L. c. semotus — Гавайи
ITIS 180017 NCBI 257879 Охранный статус
Серый волосатохвост[1] (лат. Lasiurus cinereus) — вид рукокрылых семейства гладконосые летучие мыши (Vespertilionidae), распространённый в Южной и Северной Америке.
Это большого размера летучая мышь. Длина тела от 71 до 90 мм, масса 12—26 г.
Голова короткая, ноздри часто расставлены далеко друг от друга. Уши толстые, короткие, широкие, округлые. Хвост длинный, весь внутри перепонки. Окраска спины варьирует от тёмно-коричневого, красновато-коричневого до серого цвета, усеяна серебристо-белой "изморозью", создавая видимость матового или серого цвета. Перепонки длинные, широкие, толстые, заполняют всё пространство между ногами и густо покрыты волосами в половину или более их длины.
Охотится на летающих насекомых, бабочек. Этот вид летает быстро и часто перемещается в верхних ярусах леса, в 10 метрах над землёй. Активность начинается через 1—2 часа после захода солнца. Эти летучие мыши ведут одиночный образ жизни, но часто образуют группы при охоте на насекомых. Они спят в течение дня на высоте от 3 до 5 метров над землей, как правило, в листве деревьев.
Вид распространён в Аргентине, Боливии, Канаде, Чили, Колумбии, Эквадоре (Галапагосские острова), Гватемале, Мексике, Панаме, Парагвае, США, Уругвае, Венесуэле.
Серый волосатохвост (лат. Lasiurus cinereus) — вид рукокрылых семейства гладконосые летучие мыши (Vespertilionidae), распространённый в Южной и Северной Америке.
Это большого размера летучая мышь. Длина тела от 71 до 90 мм, масса 12—26 г.
Голова короткая, ноздри часто расставлены далеко друг от друга. Уши толстые, короткие, широкие, округлые. Хвост длинный, весь внутри перепонки. Окраска спины варьирует от тёмно-коричневого, красновато-коричневого до серого цвета, усеяна серебристо-белой "изморозью", создавая видимость матового или серого цвета. Перепонки длинные, широкие, толстые, заполняют всё пространство между ногами и густо покрыты волосами в половину или более их длины.
Охотится на летающих насекомых, бабочек. Этот вид летает быстро и часто перемещается в верхних ярусах леса, в 10 метрах над землёй. Активность начинается через 1—2 часа после захода солнца. Эти летучие мыши ведут одиночный образ жизни, но часто образуют группы при охоте на насекомых. Они спят в течение дня на высоте от 3 до 5 метров над землей, как правило, в листве деревьев.
Вид распространён в Аргентине, Боливии, Канаде, Чили, Колумбии, Эквадоре (Галапагосские острова), Гватемале, Мексике, Панаме, Парагвае, США, Уругвае, Венесуэле.
흰박쥐(Lasiurus cinereus)는 애기박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다. 북아메리카 대부분의 지역과 남아메리카의 상당수 지역에 분포하며, 갈라파고스 제도와 하와이의 분리된 개체군으로 발견된다. 몸길이는 평군 13~14.5cm, 날개폭은 40cm, 몸무게는 26g 정도이다. 캐나다에서 정상적으로 발견되는 가장 큰 박쥐이다. 무성한 털을 갖고 있으며, 진한 갈색을 띠고 털 끝은 희어서 "흰박쥐"라는 통용명이 붙었다.[2] 날개 밑을 제외하고 몸 대부분이 털로 덮여 있다. 먹이를 구하는 동안 39km까지 비행한다.[2]
나무 위의 새끼 수컷 흰박쥐
과학자가 조사 중인 흰박쥐.
흰박쥐(Lasiurus cinereus)는 애기박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다. 북아메리카 대부분의 지역과 남아메리카의 상당수 지역에 분포하며, 갈라파고스 제도와 하와이의 분리된 개체군으로 발견된다. 몸길이는 평군 13~14.5cm, 날개폭은 40cm, 몸무게는 26g 정도이다. 캐나다에서 정상적으로 발견되는 가장 큰 박쥐이다. 무성한 털을 갖고 있으며, 진한 갈색을 띠고 털 끝은 희어서 "흰박쥐"라는 통용명이 붙었다. 날개 밑을 제외하고 몸 대부분이 털로 덮여 있다. 먹이를 구하는 동안 39km까지 비행한다.
