Western Barbastelles presumably get their name from the Latin words "barba" and "stella," meaning star-beard and referring to the superficial star-shaped mustache apparent on the upper lip.
The Western Barbastelle is medium sized and has long black pelage with white or yellow tips. The underside of the body is somewhat paler. Fur covers parts of the uropatagium and the wings, and the tail is nearly as long as the body. It is distinguishable among other European bats by its short wide ears that face forward and connect across the brow. The female is significantly larger than the male; combined ranges of measurement are as follows: head and body, 45-60 mm; wingspan, 245-300; tail length, 36-52. (Nowak 1999, Rydell and Bogdanowicz 1997)
Range mass: 6 to 10 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: wild: 21.0 years.
Western Barbastelles typically occupy forested upland areas. During the summer months they are found roosting in domestic dwellings and hollow trees. Their winter hibernation habitat usually consists of fissures in underground structures such as caves and mines with low ambient temperatures and dry air. (Rydell and Bogdanowicz 1997)
Terrestrial Biomes: forest
Barbastella barbastellus is distributed over most of Europe. It is also present in the southern half of Britain as well as islands of the Mediterranean, Morocco, and the Canary Islands.
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Moths account for a majority of its diet (73-94% by weight in Germany and Switzerland), and there is an absence of dung beetles or other hard-bodied insects. Evidence suggests a gleaning or aerial-hawking method of hunting, with feeding usually taking place 4-5m above ground. (Rydell et al. 1996)
Perception Channels: tactile ; chemical
Barbastella barbastellus populations throughout Europe have been declining and it is now listed as vulnerable worldwide. It is disappearing in Western Europe due to the loss of hollow trees, habitat disruption and pollution. It is found only rarely throughout most of its habitat. (Nowak 1999, Stebbings and Griffith 1986)
US Federal List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Western Barbastelles consume large quantities of insects which may benefit humans in the surrounding areas.
Females become sexually mature during their first year of life and give birth to usually one and sometimes two offspring. There is sexual segregation in the summer with fertile females forming colonies of 5-30 females. Mating seems to occur in the late summer and early autumn, but winter mating has been reported in parts of their range. Young are born from May to early August and reach full size in 8-9 weeks. (Rydell and Bogdanowicz 1997, Nowak 1999)
Range number of offspring: 1 to 2.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average number of offspring: 2.
Avropa enliqulaqı (lat. Barbastella barbastellus) — Enliqulaqlılar cinsinə aid növ. 32 xromosona malikdir.
Kiçik və parlaq yarasadır. Çəkisi 6-15 q, uzunluğu 45—58 mm təşkil edir. Quyruğnun uzunluğu 38—52 mm-dir. Qanadlar arasında məsafə 26-31 sm-dir. Bel nahiyəsində rəngi tünddür[1]
Avropada İngiltərədən Qafqaza kimi ərazilərdə, İspaniyada, Mərakeşdə, Litvada, Cənub-qərbi Belarusda, Ukraynanın qərbində və Kiçik Asiyada yayılmışdır[2]. Kiçik və Böyük Qafqazın meşələrində məskunlaşmışdır. Azərbaycanda 15 məntəqə qeydə alınıb, bunların çoxu şimali-qərb və cənubi-şərqdə - d.s. 1500 metrədək hündürlükdə yerləşir. Qafqazın digər ərazilərində 1900 m, Alp dağlarında 1800 m, Priney dağlarının isə 2260 m hündürlüyə malik ərazilərindəki mağaralarında rast gəlinir.
Arid və enli yarpaq meşələrdə daha çox rast gəlinir. Respublikanın əsas ovalıq və dağlıq-meşə landşaftlarında rast gəlir. Oturaq növdür, ağacda yaşayır. Çoxalan dişilər koloniyalar əmələ gətirir. Erkək və çoxalmayan dişilər tək-tək yaşayır və çox nadir halda balaca koloniyalarda qruplaşırlar. Gündüzlər tək yarasalar tiklilərdə, damların tolu altında, divarların yarıqlarında, qapı və pəncərə çərçivələrinin arasında gizlənirlər. Çox böyük koloniya təşkil edə bilmirlər. Balalayan dişi koloniyaları hələ qeydə alınmayıb. Azərbaycanda yaz fəslində boğaz yarasalar qeydə alınmışdır. Avropada çoxalan koloniyalar 10 - 20 (bəzən 100-ə qədər) dişi yarasalardan ibarətdir, çürümüş ağac qabıqlarının arasında, ağac oyuqlarında rast gəlir. Balalayan koloniyalar üçün sığınacaqları tez-tez dəyişmək xarakterikdir, buna görə də, yaşayış yerlərinin seçilməsi zamanı köhnə və çürümüş ağacların sayının çoxluğu böyük əhəmiyyət kəsb edir. Çoxalma prossesi hələ öyrənilməyib. Başqa regionlarda dişi yarasalar iyun-iyul aylarında, 1, bəzən də 2 bala verir. Enliqulaqlar qış fəslini quru, soyuq mağaralarda, süni yeraltı sığınacaqlarda, dərin qaya çatlarında, bəzən də, ağac oyuqlarında keçirir. Qafqazın, Rusiyanın payına düşən ərazisində areal çərçivəsində, Kanyon və Mayskaya mağaralarında iki ən böyük (sayı 7 min və 2 min fərd olmaqla) qış koloniyaları qeydə alınmşdır. Bu koloniyalar xüsusilə zəifdir. Enliqulaq yarasalar yumşaqbədənli həşəratlarla (gecə kəpənəkləri, ağcaqanad və s.) qidalanırlar. Bu yarasalar bitki örtüyünün sərhədləri boyu ərazilərdə, meşə cığırlarının üzərində, bağların, üzümlüklərin və ayrı-ayrı ağac qrupıarının ətrafında ov edirlər. Xeyirli növ sayılır. Əsasən nadir Cücülərlə qidalanırlar.
Nadir növdür. Onlar demək olar ki, mağara olan ərazilərdə rast gəlmək olar. Dəqiq sayı məlum deyil. Sayının azalması müşahidə edilir. Bircə Almaniyada son beş ildə artım müşahidə edilir. Hər yerdə az sayda yayılmışdır. Nisbətən daha çox heyvanlara payız aylarında Samur-Dəvəçi ovalığında rast gəlinir. Bu yarasalar yalnız köhnə tikililərdə tapılmışdır, amma ultrasəs dalğaları çoxsaylı köhnə, oyuqlu ağacları olan meşə kənarlarında və meşə talalarında qeydə alınıb.
Meşəliklərin qırılması və yaşayış yerlərinin məhdudlaşması, meşə və parklarda köhnə oyuqlu ağacların kəsilməsi nəticəsində yay və tranzit sığınacaqlarının azalması, qışlama dövründə yeraltı sığınacaqlarda bu yarasaların narahat edilməsi əsas məhdudlaşdırıcı amillərdir. Avropa enliqulağı üçün əsas təhlükələr xarakterik yaşayış yerlərinin ərazisinin azalması, sanitariya məqsədilə və odun tədarükü üçün köhnə oyuqlu ağacların kəsilməsi nəticəsində yaşayış yerlərinin öz əhəmiyyətini itirməsidir. Əsas təsirlərdən həm də, sığınacaqlar, miqrasiya və qidalanma yolları ətrafında ətraf mühitə antropogen təsir nəticəsində yaşayış yerlərinin məhv edilməsi, meşə yanğınları, kənd və meşə təsərrüfatında kimyəvi preparatların istifadəsi, bitki örtüyünün antropogen təsirlər nəticəsində dəyişdirilməsi hesab edilir. Bu da yarasaların yaşayış yerlərinin məhv edilməsinə və onların keyfiyyətinin aşağı düşməsinə səbəb olur.
Latviya, Litva, Ukrayna və Rusiyanın qırmızı kitabına daxil edilmişdir. Azərbaycanda bu növlərin yaşama yerləri Bern Konvensiyasına (Əlavə II) əsasən xüsusi mühafizə olunan təbiət ərazilərində qorunur, lakin onların mühafizəsi üçün xüsusi tədbirlər həata keçirilmir. Bununla əlaqədar, yarasaların xüsusi mühafizə olunan təbiət ərazilərində mühafizəsini gücləndirmək, həmçinin meşə və parklarda qorunması üçün tədbirlər görülməlidir. Hər il yarasaların sıx yayıldığı yerlərdə monitorinqlər təşkil edillməlidir.
Avropa enliqulaqı (lat. Barbastella barbastellus) — Enliqulaqlılar cinsinə aid növ. 32 xromosona malikdir.
Barbastell Europa (Barbastella barbastellus) a zo un askell-groc'hen hag a vev e kornôg Europa ha Skandinavia.
Barbastell Europa (Barbastella barbastellus) a zo un askell-groc'hen hag a vev e kornôg Europa ha Skandinavia.
El ratpenat de bosc (Barbastella barbastellus) és una espècie europea de ratpenat amb una morfologia peculiar de les orelles.
Aquest ratpenat és fàcil d'identificar gràcies a les orelles: de forma quadrangular i molt curtes, en plegar-les endavant amb prou feines arriben a l'extrem del musell. De manera semblant a com succeeix en els ratpenats orelluts, els pavellons s'uneixen per la part basal sobre el front. El tragus és triangular i amb la punta allargada. La cua és gairebé tan llarga com el cap i el cos junts i solament sobrepassa l'uropatagi en un parell de mil·límetres.
Els pèls són llargs i sedosos i tenen les puntes blanques, cosa que fa que l'animal sembli cobert de gebre. El dors és de color marró negrós i el ventre de color gris fosc. El musell i les orelles són negres i les membranes alars de color marró grisós o marró negrós.
Dimensions corporals: cap + cos (44 - 60 mm), cua (36 - 60 mm), avantbraç (35 - 44 mm) i envergadura alar (262 - 300 mm).
Pes: 6 - 13 g.
Tal com indica el seu nom, viu en boscos de muntanya, fins a altituds elevades.
A l'estiu s'amaga en forats dels arbres i en cases abandonades, però per a hivernar es trasllada a coves i fissures fredes i molt humides (és capaç de suportar temperatures inferiors als 0° durant uns quants dies).
Es desperta tard i efectua un vol ràpid i pesant per sobre la capçada dels arbres o fregant la superfície de l'aigua.
Poc gregari, normalment es distribueix aïlladament. Només a l'època de reproducció forma petites colònies d'entre 10 i 20 individus.
Sovint conviu amb el ratpenat orellut septentrional.
La morfologia de les seves orelles el fa impossible de confondre amb altres ratpenats.
El ratpenat de bosc (Barbastella barbastellus) és una espècie europea de ratpenat amb una morfologia peculiar de les orelles.
Netopýr černý (Barbastella barbastellus, Schreber, 1774) je nevelký evropský netopýr a jeden z druhů netopýra obývající Česko.
Má krátký nos, malé oči a široké uši. Obvykle váží 6 až 15 g. Délka předloktí je 36 až 42 mm. Rozpětí křídel dosahuje 260 až 290 mm, délka těla 45 až 60 mm. Jeho srst je hnědočerná až černá, vyskytuje se často albinismus. Starší jedinci mají na hřbetě obvykle světlé chlupy.
Tento netopýr žije v koloniích (10 až 80 samic), v dutinách stromů a podobných suchých úkrytech. Loví převážně v lesích, ale také se často objevují u lidských obydlí a zalétávají i do bytů. Samci žijí samotářsky. Zimují v jeskyních nebo sklepích, buď jednotlivě nebo v hojném počtu (až 10 000).
Kromě severní Skandinávie se vyskytuje po celé Evropě; v České republice je rozšířen téměř na celém území.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr černý ve Wikimedia Commons
Netopýr černý (Barbastella barbastellus, Schreber, 1774) je nevelký evropský netopýr a jeden z druhů netopýra obývající Česko.
Bredøret flagermus (Barbastella barbastellus) er en flagermusart i familien barnæser, det er en europæisk flagermus og arten er sjælden overalt i Europa[3]. I Danmark findes sandsynligvis en lille bestand af bredøret flagermus på Sjælland, Lolland og Falster.[4]
Bredøret flagermus er på EF-Habitatdirektivets Bilag II
Bredøret flagermus (Barbastella barbastellus) er en flagermusart i familien barnæser, det er en europæisk flagermus og arten er sjælden overalt i Europa. I Danmark findes sandsynligvis en lille bestand af bredøret flagermus på Sjælland, Lolland og Falster.
Bredøret flagermus er på EF-Habitatdirektivets Bilag II
Die Mopsfledermaus (Barbastella barbastellus), verdeutlichend auch Westliche Mopsfledermaus genannt, gehört innerhalb der Fledermäuse zu den Glattnasen und ist leicht von anderen europäischen Arten zu unterscheiden.
Die Größe beträgt zwischen 4,5 und 5,8 Zentimeter mit einer Spannweite von 26 bis 29 Zentimeter bei einem Gewicht von 6 bis 13 Gramm.[1] Ihren Namen bekam sie durch die mopsartige Schnauze. Ihr Fell und die Flughäute sind fast schwarz, die Bauchseite dunkelgrau. Zudem weisen Mopsfledermäuse weiße Spitzen auf dem Rücken auf, dadurch entsteht ein bereifter Eindruck.[2] Die Ohren sind breit (trapezförmig) und an der Basis zusammengewachsen. Das bekannte Höchstalter ist ca. 22 Jahre.[3]
Die Aktivität der Mopsfledermaus beginnt in der frühen Abenddämmerung. Bereits ca. 30 min nach Sonnenuntergang fliegen die ersten Individuen aus ihrem Quartier aus, um auf Jagd zu gehen. Dabei finden die Ausflüge meist in rascher Reihenfolge statt. Die Mopsfledermaus wird der „Gilde“ der Randjäger (edge space areal forager) zugeordnet. Sie jagt meist in schnellem, wendigen Flug entlang der Vegetation (z. B. Waldrand, Waldwege), aber auch im Bereich der Baumkronen. Hierbei findet die Jagd unter anderem in hallenwaldartigen Beständen statt. Sowohl die Bereiche über als auch unter dem Kronendach werden genutzt. Dabei konnte eine Fluggeschwindigkeit von bis zu 36 km/h (10 m/s) dokumentiert werden.[4][5][2]
Die Mopsfledermaus hat ein sehr enges Nahrungsspektrum, sie jagt vor allem nachtaktive Kleinschmetterlinge, wie z. B. Zünsler und Flechtenbären (s. a. Bärenspinner).[2] Diese besitzen ein Tympanalorgan, welches die Rufe der Fledermäuse für die Insekten hörbar macht. Durch die Entwicklung einer speziellen Echoortung kann die Mopsfledermaus die Insekten jedoch überlisten, sie nutzt sehr leise Rufe („Flüsterrufe“). Im Flug sendet die Fledermaus zwei verschiedene Ortungslaute aus Mund und Nase, wobei vermutet wird, dass beide Signale unterschiedliche Aufgaben haben. Ruftyp 2 wird aus der Nase nach oben gerichtet ausgestoßen und könnte der Fledermaus zum Auffinden von Insekten dienen. Er liegt in einem Frequenzbereich von 45 bis 32 kHz. Der nach unten gerichtete, kürzere Ruftyp 1 (36 bis 28 kHz) aus dem Mund hilft ihr vermutlich dabei, sich in ihrer Umgebung zu orientieren. Es wird vermutet, dass die Entwicklung unterschiedlicher Ruftypen die geringe Reichweite der Rufe kompensiert.[6] Neben den bereits genannten Beutetieren werden auch Mücken und andere Insekten gefressen,[2] sofern sie einen weichen Körper besitzen, denn im Vergleich zu anderen Fledermausarten hat die Mopsfledermaus einen schwachen Kiefer.[7]
Die Quartiere der Mopsfledermaus befinden sich in der Regel in Wäldern. Hierbei werden insbesondere Verstecke hinter abstehender Rinde und in Spalten von Stammanrissen genutzt.[3] Von geringerer Bedeutung sind dagegen Baumhöhlen. Am häufigsten nutzt die Fledermausart Quartiere in alten und totholzreichen Eichen- und Buchenwäldern. Daneben werden auch häufig Habitatbäume in jungen Eichenwäldern genutzt. Die Bestände, welche sich am Ende der Differenzierungsphase befinden, weisen in der Regel große Mengen an schwachem, stehendem Totholz auf. Neben den natürlichen Habitaten werden auch anthropogene Quartiermöglichkeiten wie z. B. Fledermaus-Flachkästen oder Fensterläden angenommen.[3] Zudem nutzt die Mopsfledermaus in manchen Bundesländern Scheunen als Quartier. Belege hierfür liegen unter anderem aus Bayern[8] und Brandenburg[9] vor.
Eine Wochenstube von Mopsfledermäusen setzt sich im Regelfall aus 10 bis 20 Individuen zusammen. Die Fledermausart nutzt Quartiere nach dem fission-fusion-Prinzip; einige Individuen der Wochenstubengesellschaft übertagen in einem zweiten oder sogar dritten Habitatbaum. Entsprechend können bei einer Ausflugskontrolle nicht immer alle Individuen einer Wochenstube erfasst werden. Im Jahresverlauf kommt eine Vielzahl an Quartieren in Nutzung. In Waldbeständen wechseln Mopsfledermäuse im Durchschnitt alle 1–2 Tage die Quartierlokalität. In Gebäuden dagegen wird das Quartier in der Regel über das gesamte Sommerhalbjahr von der Wochenstube besiedelt.[3] Die Mopsfledermaus ist ein sehr kälteresistentes Tier und bezieht ihre Winterquartiere erst bei starkem Frost. Dann bewohnt sie die Eingangsbereiche unterirdischer Plätze, wie Stollen, Gewölbe und Keller, bei zwei bis fünf Grad. Der kurze Winterschlaf findet von November bis Anfang März statt.
Mopsfledermäuse erreichen bereits in ihrem ersten Jahr die Geschlechtsreife. Die Paarungen finden, wie bei allen heimischen Fledermausarten, im Spätsommer statt. Zwischen Juni und Juli werden ein bis zwei Junge geboren. Die Jungtiere werden bis ungefähr sechs Wochen nach der Geburt gesäugt.[2]
Sie kommt in Europa und im Mittelmeerraum vor. In Deutschland sind mehrere Vorkommen der Mopsfledermaus aus den Bundesländern Bayern, Baden-Württemberg, Sachsen, Sachsen-Anhalt, Thüringen, Brandenburg, Mecklenburg-Vorpommern und Rheinland-Pfalz bekannt. Einzelnachweise stammen aus den Bundesländern Hessen, Niedersachsen, Nordrhein-Westfalen und Saarland. Hierbei darf nicht vergessen werden, dass es sich bei den Nachweisen häufig um einzelne, isolierte Vorkommen der Fledermausart handelt. Für Schleswig-Holstein liegen dagegen keine bekannten Vorkommen vor.[10]
Im Wesentlichen können zwei Aspekte genannt werden, welche für die Gefährdung der Mopsfledermaus verantwortlich sind. Die Fledermausart braucht vor allem alte und totholzreiche Wälder, um dort ihre Quartiere zu beziehen und die Jungen groß zu ziehen. Je intensiver die Wälder bewirtschaftet werden, desto geringer ist das Angebot an für die Mopsfledermaus geeigneten Quartieren. Ein weiterer Gesichtspunkt ist der hohe Einsatz von Insektiziden, welche die Nahrungsgrundlage, nachtaktive Kleinschmetterlinge sowie deren Entwicklungsstadien, beeinträchtigt. Da die Mopsfledermaus ein sehr enges Nahrungsspektrum nutzt, kann die Fledermausart nur auf wenige andere Nahrungsquellen ausweichen.
Die Mopsfledermaus wird von der Europäischen Union in den Anhängen II und IV der FFH-Richtlinie geführt und gilt somit als streng zu schützende Art von gemeinschaftlichem Interesse, für deren Erhalt besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen. In Deutschland ist die Mopsfledermaus als eine Verantwortungsart innerhalb der Nationalen Strategie zur biologischen Vielfalt der Bundesregierung eingestuft.[11] Das Projekt zum Schutz der Mopsfledermaus hat ein Gesamtvolumen von 5,44 Millionen Euro.[12] Zudem steht die Fledermausart auf der Roten Liste gefährdeter Arten, die IUCN listet sie als gefährdet (vulnerable). Die Mopsfledermaus wurde zur Fledermaus des Jahres 2020/2021 durch BatLife Europe gewählt. Damit möchte man auf die Probleme der Art und die Notwendigkeit von Schutzbemühungen hinweisen.[13]
2020 wurde auf den Naturschutztagen in Radolfzell Minibatcorder, welche die Mopsfledermaus in einem Citizen-Science-Projekt automatisch erfassen, vorgestellt:[14] Ab Frühjahr 2020 werden Mopsfledermaus-Detektive mit speziellen Aufnahmegeräten, die fünf Tage lang Mopsfledermausvorkommen auf den Ton-Aufnahmen nachweisen, tätig.[15]
Mit dem Erstausgabetag 1. August 2019 gab die Deutsche Post AG in der Serie Für die Jugend ein Postwertzeichen im Nennwert von 155 + 55 Eurocent mit dem Abbild der Mopsfledermaus heraus. Der Entwurf stammt vom Grafiker Thomas Serres aus Hattingen.
Die Mopsfledermaus (Barbastella barbastellus), verdeutlichend auch Westliche Mopsfledermaus genannt, gehört innerhalb der Fledermäuse zu den Glattnasen und ist leicht von anderen europäischen Arten zu unterscheiden.
The western barbastelle (Barbastella barbastellus), also known as the barbastelle or barbastelle bat, is a European bat in the genus Barbastella. This species is found from Portugal to Azerbaijan and from Sweden to Canary Islands, where a sub-species was identified. It has a short nose, small eyes and wide ears. The conservation status of B. barbastellus is assessed as "near threatened", "vulnerable", "critically endangered" or "extinct" in various parts of its range.
The western barbastelle was described as a new species in 1774 by Johann Christian Daniel von Schreber, who placed it in the genus Vespertilio, with a species name of Vespertilio barbastellus. The holotype had been collected in Burgundy, France. In 1836 it was placed in the genus Barbastellus, and the first use of its current name combination of Barbastella barbastellus was in 1897 by Gerrit Smith Miller Jr.[3] The name Barbastella barbastellus might be coming from the Latin barba (beard) and stella (star). Viewed from the side, it seems that the upper lip has a beard, or a moustache.[3]
Two subspecies are recognized by Mammal Species of the World (2005):[4]
In addition to morphological measurement, DNA analysis confirmed the presence of an endemic sub-species in the Canary Islands as well as a relatively homogeneous genetic structure among populations of the Iberian Peninsula and Morocco, and probably, across Europe as far as the Thrace region.[6]
The barbastelle is a medium-sized bat, with a characteristic pug-shaped nose. The ears are broad, joined across its head by skin, and covered in gingery-brown fur on the rear surface. The tragus is triangular – broad at the base but with a nearly parallel tip which starts about halfway along its length. Head and body length is between 40 and 55 mm and wingspan is between 26 and 29 cm (10 and 11 in). Forearm length is 3.5 to 4.5 cm (1.4 to 1.8 in) and body mass is 6 to 13 g (0.21 to 0.46 oz).[7][8]
Barbastelles roost in splits or behind loose bark of trees all year, generally in mature deciduous forests, as well as rock crevices[9] and within human buildings. In central Italy, tall dead beech in unmanaged woodland were found to be preferred as roost trees.[10] While barbastelles typically remain within a single roosting area, they move between individual roosts with great frequency.[2]
Barbastelles migrate to underground roosting sites over the winter, although they may stay within arboreal roosts in the beginning of the season. Winter roosting sites include natural caves and human structures such as basements, mines and bunkers. Barbastelles are relatively resistant to cold conditions, and are typically found hibernating in cold sites and in exposed positions.[2][11]
Barbastelles feed chiefly on moths, as well as on flies.[2][11][12] Research from Switzerland showed that the biologically most productive parts of the forest are exploited in priority by this species while hunting [9] and that ca. 99% of prey by volume consisted of Lepidoptera. More recent studies confirmed this predominance of Lepidoptera, underlining that medium-sized and larger specimens are targeted in priority by the barbastelles. However, seasonal diet changes were recorded during autumn due to potential interspecific competition (with Plecotus austriacus) and strong decrease of flying larger moths.[13]
The diet of the barbastelles appears to be one of the narrowest among European bats. This specialization in foraging habits probably points to a higher vulnerability of this species to negative changes in the abundance of moth populations. This could explain its current rarity throughout most of its range.[14]
While foraging, barbastelles behave as typical aerial-hawking bat species despite the fact that they hunt exclusively just above the forest canopy. This peculiar foraging technique could be explained by the co-evolution with the defence system of its prey.[14]
Specimens can travel up to 20 km per night for foraging purposes and nonreproductive females forage at greater distances than reproductive females [15]
Individuals reach their sexual maturity after one or two years. After total sexual segregation during most of spring and summer, the mating period starts at the end of summer, sometimes during swarming episodes. The mating period is often finishing with the start of the hibernation, but some cases of late mating during winter and early spring have been observed[16] Around May–June, each pregnant female gives birth to one or two newborn juveniles which she breastfeeds up to 6 weeks.[17]
The barbastelle has two main call types used for echolocation. The frequency parameters of call type 1 lie between 30 and 38 kHz, have most energy at 33 kHz and have an average duration of 2.5 ms. The frequency parameters of call type 2 lie between 29 and 47 kHz, have most energy at 38 kHz and have an average duration of 4.1 ms.[18][19][20]
This species is rare and most of the time decreasing throughout its range. Some historical data from the 19th century [21] refers to the presence of western barbastelles in Senegal. This data is considered as doubtful.[5]
This species is protected in the European Union under the Habitats Directive, meaning that habitats and roosts use by this species may be considered for notification as a Site of Special Scientific Interest. This species is also listed in the Berne Convention and is specifically targeted by the UNEP-EUROBATS convention. Several national legislation are also protecting this species and its habitats in many countries and regions.
In order to highlight the importance of protecting this species at the European scale, this species was selected as bat species of the Year 2020-2021 by the pan-European NGO BatLife Europe.[30]
This species is classified as near threatened (NT) in the worldwide IUCN Red List,[2] while it is considered as vulnerable (VU) at the European and European Union scale [31] and near threatened (NT) in the Mediterranean Red List.[32]
The western barbastelle (Barbastella barbastellus), also known as the barbastelle or barbastelle bat, is a European bat in the genus Barbastella. This species is found from Portugal to Azerbaijan and from Sweden to Canary Islands, where a sub-species was identified. It has a short nose, small eyes and wide ears. The conservation status of B. barbastellus is assessed as "near threatened", "vulnerable", "critically endangered" or "extinct" in various parts of its range.
El murciélago de bosque o murciélago barbastela (Barbastella barbastellus) es una especie de murciélago microquiróptero de la familia Vespertilionidae.
Murciélago de tamaño medio, destacan sus orejas grandes de forma cuadrangular, unidas en la frente en su borde interno. El pelaje es bastante oscuro, entre negruzco y pardo. La hembra es ligeramente mayor que el macho: de 35 a 42,5 mm de tamaño y un peso entre 5,6 y 13,7 g. Este murciélago emite dos tipos de señales ultrasónicas CF-FM, cortas y muy características, con máximos de intensidad en torno 32-37 y 41-43 kHz. Su fórmula dentaria es 2.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.2.3}}} 
Está ampliamente distribuido por Centroeuropa alcanzando el sur de Escandinavia, está presente en el norte de África y en la mayoría de las islas del Mediterráneo, aunque puede ser raro en estas regiones, llegando hasta Turquía y la península de Crimea en Ucrania. Único representante de su género en Europa.
En España la mayoría de las observaciones se han realizado en la mitad septentrional, se halla presente en las Islas Baleares, en la isla de Mallorca y en Canarias, en las islas de Tenerife y La Gomera. Se conocen dos núcleos poblacionales, interrelacionados con la especie Myotis bechsteinii, en las Sierras de Cazorla, Segura, Las Villas, Castril y Huéscar, donde la distribución se puede considerar continua, y la Sierra de Baza.[2]
Las poblaciones de las Islas Canarias se incluyen en la subespecie Barbastella barbastellus guanchae.
Murciélago poco gregario, el tamaño de las colonias suelen ser de pocos individuos, normalmente por debajo de los 15 ejemplares. Especie citada habitualmente en zonas montañosas y no especialmente asociado a zonas forestales, se refugia tanto en árboles, como en casas y refugios subterráneos, en este último caso sobre todo en invierno.
Al tratarse de una especie que en áreas forestales suele ocupar huecos en árboles, se vería afectado por la disponibilidad de árboles de tamaño suficiente. La mayor parte de las localizaciones de esta especie están ubicadas en edificaciones antiguas en ambientes rurales y pueden verse afectados por los problemas habituales de este tipo de refugios (remodelación, ruina y molestias...). No obstante las colonias de murciélago de bosque suelen cambiar con frecuencia de emplazamiento y por esto se verán menos afectadas que otras especies que utilizan estos refugios de forma más estable (p. e. rinolófidos, Myotis emarginatus).
El murciélago de bosque o murciélago barbastela (Barbastella barbastellus) es una especie de murciélago microquiróptero de la familia Vespertilionidae.
Baso-saguzarra (Barbastella barbastellus) vespertilionidae familiako saguzarra da, Europan bizi dena. Ezaugarri nagusiak, sudur motza, begi handiak eta belarri handiak izatea ditu[1].
Mundu mailan, 3 espezie baino ez dira Barbastella generoaren barruan sailkatzen (denak eurasiarrak), eta bakarra dugu Euskal Herrian: baso-saguzarra edo Barbastella barbastellus. Gainontzeko saguzarretatik erraz bereiz daiteke, oso iluna baita eta behealdera fusionatutako, muturreraino heltzen diren belarri txikiak baititu. 2 kume erdi ditzakeen Euskal Herriko espezie bakarra da.
Tamaina txikiko saguzarra da Barbastella barbastellus. Belarriak oso bereizgarriak dira espezie honetan: tamaina ertainekoak, beltzak eta behealdera fusionatuak dira. Aurrerantz proiektatzen dituenean, muturreraino heltzen direla ikus dezakegu. Tragoa, zorrotza da, barne ertza zuzena eta kanpo ertza goialdean ahurra eta bekaldean ganbila direlarik. Egitura hau, zeharki zuzendua dago belarriaren barnealderantz. Belarriaren kanpoaldean, gingil bat aurkezten du, hau beti agertzen ez bada ere.
Hankak, erlatiboki handiak dira. Buztanak, gorputzak eta buruak batzen duten luzera bertsua izan ohi du, eta uropatagiotik 2 mm inguru irteten da. Ileak kolorazio oso iluna du (beltz-marroixka) eta dentsoa da. Indibiduo batzuetan, ileen puntak zurituta ager daitezke. Patagioa, aurpegia eta belarriak ere ilunak ditu. Bi ugatz-guruin ditu eta ez du dimorfismo sexual ageririk. Hortz-formula 2.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.2.3}}}
Bilaketa fasean, bi CF-FM seinale igortzen ditu. Laburrak izaten dira eta maximoa 32-37 kHz-tatik 41-43 kHz-tara doa. 110-120 ms-ko tartean igortzen ditu. Ehizarako intentsitate baxuko deiak erabiltzen ditu, sitsak saguzarraren presentziaz jabetu ez daitezen eta horiengana ahalik eta gehien hurbiltzeko[2].
Landaretza dentsoa den gunetan, Myotis eta Plecotus generoko espezieekin nahastu daiteke. Hau saihesteko, dei sozialei erreparatu behar zaie.
Bere banaketak, banda handi bat osatzen du Eurasiatik iparraldeko Afrikaraino heltzen dena. Eskandinavia, Britainia Handia, Maroko, Kanariak, Kaukasoko mendilerroa eta Turkia besarkatzen du espezie honen hedadurak[3].
Euskal Herrian, kolonia egonkorrak eta negutarrak topatu dira. Negutarrak Itxina eta Arkamoko kobetan aurkitu dira eta egonkorrak Nafarroan zehar barreiaturik[4].
Baso-ingurune eta ingurune malkartsuei loturiko espeziea da baso-saguzarra. 2000 m-tan aurkituriko indibiduoek eta 1300 m-tan kolonien presentziak, tenperatura baxuak ondo jasaten dituela adierazten dute.
Zuhaitz zuloetan eta azalaren azpiko hutsarteetan bizitzea gustuko du, eta hibernatzeko tenperatura baxuak nahiago ditu. Udan, eraikinen arrakaletan, kontraleihotan, zuhaitz zulotan, habia artifizialetan, koben sarreretan… aurkitu izan da.
Ibai eta ur masen inguruan, basoen ertzetan, eta baita baso barruan ere, altuera txikian ehizatzen du. Hala ere, lurzoruan pausaturiko intsektuak ehizatzen ere behatua izan da (gleaning terminoaz ezagutzen da hau).
Elikagai iturri nagusia sitsak dira (gorotzen bolumenaren %73-94). Bigarren postuan euliak ageri dira (Diptera, Calliphoridae, Tipulidae, Nematocera… bolumenaren %4-17). Trichoptera, Neuroptera, Homoptera, Hymenoptera, Coleoptera taxonetako animaliak eta armiarmak (Araneae) ere topatu izan dira espezie honen gorotzetan[5] [6].
Bigarren urterako lortzen dute heldutasun sexuala; emeek lehenengo urtean ere lor dezakete. Parekatzea udazkenean eta neguko gordelekuan burutzen dute. Ondoren, arrek, koloniatik alde egiten dute eta talde txikitan biltzen dira.
Bi kume erditzen dituen Euskal Herriko saguzar bakarrenetarikoa da. Ekain aldera erditzen dute, eta kolonian bertan egiten dute.
Espeziearen bizi luzetasuna 5-10 urte bitartekoa izan ohi den arren, 22 urteko aleak ere ezagutzen dira[7].
15 indibiduotik berako koloniak eratzen ditu, handiagoak behatu badira ere. Kolonia batzuk sedentarioak diren bitartean, beste batzuk 10-75 km-tako migrazioak egiten behatu dira udako babeslekuetatik negukoetara, 300 km egiten ere ikusi izan dira. Negua beste hainbat espezierekin batera igaro dezakete kobazuloetan, kolonia handiak osatuta.
Gau hasi eta berehala aktibo bihurtzen dira; kasu batzutan gautu aurretik ikusi izan dira hegan. Ez dira gordelekutik 5 km baino gehiago urruntzen, normalean.
Ez dago saguzar espezie honetan espezializatzen den harraparirik. Egagropiletan ere, urrien topatzen den kiropteroa dugu (%3).
Nabarmenak dira belarrian izaten dituzten bolatxo laranjak: akaroak (Spinturnix puntactus, Bewsiella fledermaus eta Paraperiglischrus rhinolophinus), dipteroak, trematodoak edota nematodoak izan daitezke. Gehienetan akaroak dira saguzarra endoparasitatzen dutenak.
Baso-saguzarra (Barbastella barbastellus) vespertilionidae familiako saguzarra da, Europan bizi dena. Ezaugarri nagusiak, sudur motza, begi handiak eta belarri handiak izatea ditu.
Mundu mailan, 3 espezie baino ez dira Barbastella generoaren barruan sailkatzen (denak eurasiarrak), eta bakarra dugu Euskal Herrian: baso-saguzarra edo Barbastella barbastellus. Gainontzeko saguzarretatik erraz bereiz daiteke, oso iluna baita eta behealdera fusionatutako, muturreraino heltzen diren belarri txikiak baititu. 2 kume erdi ditzakeen Euskal Herriko espezie bakarra da.
Mopsilepakko (Barbastella barbastellus) on eurooppalainen lepakkolaji.
Pieni ja litteäkuonoinen mopsilepakko muistuttaa kasvoiltaan hieman mopsia. Sen ruumis on 4,7–5,9 cm pitkä, häntä on 3,5–5,5 cm, kyynärvarsi 3,6––4,2 cm ja painoa mopsilepakolla on 7–14 g.
Mopsilepakon levinneisyysalue ulottuu Britanniasta, Etelä-Ruotsista ja Latviasta kaakossa Azerbaidžaniin, etelässä Italiaan ja lounaassa Marokkoon ja Kanariansaarille asti.[1] Belgiasta laji on mahdollisesti kuollut sukupuuttoon.[1]
Mopsilepakko (Barbastella barbastellus) on eurooppalainen lepakkolaji.
Pieni ja litteäkuonoinen mopsilepakko muistuttaa kasvoiltaan hieman mopsia. Sen ruumis on 4,7–5,9 cm pitkä, häntä on 3,5–5,5 cm, kyynärvarsi 3,6––4,2 cm ja painoa mopsilepakolla on 7–14 g.
Mopsilepakon levinneisyysalue ulottuu Britanniasta, Etelä-Ruotsista ja Latviasta kaakossa Azerbaidžaniin, etelässä Italiaan ja lounaassa Marokkoon ja Kanariansaarille asti. Belgiasta laji on mahdollisesti kuollut sukupuuttoon.
Barbastelle d'Europe, Barbastelle commune
La Barbastelle d'Europe ou Barbastelle commune[1],[2] (Barbastella barbastellus), est une espèce de chauve-souris de la famille des Vespertilionidés. De taille moyenne, elle est dotée d’un pelage long et sombre. Ses oreilles sont larges, aux bords internes soudés en leur base. Son système d’écholocation à deux faisceaux, un vers le haut et l’autre vers le bas, est assez unique parmi les Vespertilionidés.
C’est une espèce très sensible aux perturbations de son habitat.
La Barbastelle commune est répartie dans presque toute l’Union Européenne et un peu plus à l’est mais ses populations ont subi un déclin important depuis le milieu du XXe siècle. L’UICN la classe comme « quasi menacée ».
Le terme Barbastella vient d’un terme d'un dialecte transalpin de la région de Bologne dans lequel il tient le rôle de nom générique pour « chauves-souris »[3]. Morphologiquement, barba.stella signifierait « étoile barbue ».
La Barbastelle se caractérise par:[4]:
Cette chauve-souris a un museau très sombre, renfrogné, épaté comme celui d’un bouledogue. Les narines s’ouvrent vers le haut. Le pelage est d’aspect « poivre et sel ».
Son vol est très adroit, en général rapide et au ras de la végétation.
Sédentaire, la barbastelle occupe toute l’année le même domaine vital.
La maturité sexuelle est atteinte la première ou deuxième année et l’accouplement a lieu durant l'automne et l'hiver.
Il existe deux sous-espèces[4] :
La maturité sexuelle a lieu la première année ou la seconde année.
Après la ségrégation sexuelle totale de l’été, les accouplements se font en fin d’été dans des gîtes d’accouplement ou lors de regroupements en grand nombre (dits d’essaimage), en certains lieux. Ils se poursuivent dans les gîtes d’hiver. Autour d’un mâle se rassemble un harem comprenant jusqu’à 4 femelles[4].
La période d’hibernation a lieu de fin octobre à fin mars (en Nouvelle-Aquitaine[6]), isolément et parfois en groupe. Les gîtes d’hiver sont de nature variable : caves voûtées, ruines, souterrains, cavités dans les arbres, etc. La Barbastelle très fidèle à ses gîtes d’hibernation, s'accroche librement à la voûte ou se tient à plat ventre dans une anfractuosité.
Lorsque les femelles sortent d'hibernation, la fécondation différée se déclenche. Pour mettre bas et élever leurs petits, elles se rassemblent en petites colonies, situées dans des trous d’arbre ou sous des écorces décollées.
À partir de la mi-juin, chaque femelle gestante donne naissance à un ou deux nouveau-nés qu’elle allaite jusqu’à six semaines[4]. Les gîtes de maternité en milieu forestier, dans les arbres, comprennent de 10 à 20 femelles. Les individus restent très peu de temps dans le même gîte, pouvant même en changer tous les jours. Une colonie peut occuper en forêt plus de 30 gîtes dans les arbres. Les gîtes dans les bâtiments peuvent rassembler jusqu’à 100 femelles. Ils peuvent se situer dans des bâtiments agricoles (linteaux en bois des portes de grange), derrières les volets des maisons[5]. Ils sont en général plus stables, et peuvent durer tout l’été.
Son régime alimentaire est très spécifique, puisqu’elle se nourrit presque exclusivement de lépidoptères (jusqu’à 99 %), tels que pyrales et lithosies, et dans une moindre mesure aussi de diptères, des névroptères, et selon les régions, de petits coléoptères et d’araignées[5]. Les proies sont capturées en vol.
Le système d’écholocation de la barbastelle d’Europe est assez unique parmi les Vespertilionidés européens. Elle émet en alternance, deux types de cris ultrasonores (Denzinger et al[7], 2001 et Seibert et al[8], 2015) :
Les barbastelles sortant de leur gîte émettent alternativement ces deux types de signaux. Les signaux de type 1 recueillis par les microphones inférieurs ont toujours une pression sonore supérieure que ceux de type 2 recueillis par les micros supérieurs. Arrivées à 1-2 m du réseau, les chauves-souris passent aux cris d’approches de larges bandes et cessent les signaux de type 1.
L’anatomie de la tête de la barbastelle montre que la direction d’ouverture des narines est à peu près perpendiculaire à la direction d’ouverture de la bouche. Cette conformation anatomique pourrait expliquer l’angle de 70° observé entre la direction des deux faisceaux. Les signaux de type 1 sont en dessous de la direction de vol et ceux de type 2 sont au-dessus. En volant, la chauve-souris tourne la tête et fixe une cible avec le faisceau nasal.
La barbastelle utilise des signaux qui sont 10 à 100 fois plus faibles que ceux des autres chauves-souris chassant en vol pour empêcher la détection précoce et le comportement de fuite des papillons de nuit. Alors que les neurones de ces papillons réagissent toujours aux signaux de recherche forts émis par Nyctalus leisleri avant que la chauve-souris ne détecte l’échos sur elle, ces mêmes neurones ne détectent pas les signaux d’« écholocation furtive » de la barbastelle[8].
Seibert et al.[8] font l’hypothèse que l’écholocation « furtive » de la Barbastelle est bifonctionnel. Le signal émis vers le haut par les narines pourrait servir principalement à chercher et à localiser les proies. Son faible niveau sonore empêche certes sa détection par les papillons mais limite aussi beaucoup le champ de détection perceptible situé sous la chauve-souris. Le second faisceau vers le bas pourrait avoir évolué pour compenser le désavantage d’utiliser un faisceau furtif.
La Barbastelle quitte son gîte au crépuscule et chasse près de la végétation, souvent juste au-dessus de la couronne des arbres, en forêt le long des chemins mais aussi sous la canopée ou le long de lisière végétale. Les terrains de chasse sont situés près des gîtes de maternité, jusqu’à 4,5 km. Les jeunes et les mâles chassent en moyenne plus près de leur gîte que les femelles adultes. Certains individus peuvent exploiter jusqu’à 10 zones de chasse différents par nuit.
La zone de répartition de la Barbastelle d’Europe est l'Union européenne (dont le nord de la péninsule ibérique, le sud de l'Angleterre et de la Suède, les pays Baltes), la Biélorussie, l’Ukraine, Arménie, Azerbaïdjan, Iran et au Maroc. Elle vit jusqu’à la latitude de 58°−60° N, la limite septentrionale traversant l’Écosse et la Suède. Elle est présente en Corse, Sardaigne, Sicile, Canaries, Baléares et au Maroc. Elle est disparue aux Pays-Bas[9].
En France, la Barbastella barbastellus est présente dans la plupart des départements, du niveau de la mer (Charente-Maritime) jusqu’à 2 035 m dans les Alpes-Maritimes. Les observations sont très rares en bordure méditerranéenne. Elle est en voie d’extinction dans plusieurs régions de la moitié nord de la France, les effectifs sont plus rassurants dans certaines zones du Doubs, de Dordogne, de Vendée, de l’Allier et de Haute-Marne[5]. En Limousin, l’espèce est présente un peu partout dans les milieux boisés de feuillus, toutefois les effectifs ont tendance à diminuer[6].
Espèce solitaire, la barbastelle d'Europe fréquente en été les régions boisées et les massifs forestiers assez ouverts qui lui fournissent son terrain de chasse. Elle se rencontre aussi dans les bocages et les jardins près des boisements.
Elle s’abrite dans les arbres ou sous les toits. On la trouve aussi dans les bâtiments (derrière les volets, dans les doubles poutres). Bien résistante au froid, en hiver elle se réfugie dans les grottes, et les caves.
En Europe, les populations de Barbastelle subissent un déclin général depuis le milieu du XXe siècle.
L'espèce a été déclarée « vulnérable » en 1996 par l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN). En 2008 son statut est réévalué en « quasi-menacée »[9]. C'est une espèce dont les populations sont sur le déclin :
La Barbastelle d’Europe est une espèce très farouche face au dérangement, elle disparaît généralement au lendemain d’une forte perturbation, comme une séance de prises de vues ou une observation prolongée à la lampe[6].
Barbastelle d'Europe, Barbastelle commune
La Barbastelle d'Europe ou Barbastelle commune, (Barbastella barbastellus), est une espèce de chauve-souris de la famille des Vespertilionidés. De taille moyenne, elle est dotée d’un pelage long et sombre. Ses oreilles sont larges, aux bords internes soudés en leur base. Son système d’écholocation à deux faisceaux, un vers le haut et l’autre vers le bas, est assez unique parmi les Vespertilionidés.
C’est une espèce très sensible aux perturbations de son habitat.
La Barbastelle commune est répartie dans presque toute l’Union Européenne et un peu plus à l’est mais ses populations ont subi un déclin important depuis le milieu du XXe siècle. L’UICN la classe comme « quasi menacée ».
O morcego das fragas[Cómpre referencia] (Barbastella barbastellus) é unha especie de morcego microquiróptero da familia Vespertilionidae. É de tamaño medio, destacan as súas orellas grandes de forma cuadrangular, unidas na fronte no seu bordo interno. O pelame é bastante escuro, entre negruzco e pardo. A femia é lixeiramente maior có macho: de 35 a 42,5 mm de tamaño e un peso entre 5,6 e 13,7 g. Este morcego emite dous tipos de sinais ultrasónicas CF-FM, curtas e moi características, con máximos de intensidade en torno 32-37 e 41-43 kHz. A súa fórmula dental é 2.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.2.3}}}
Está amplamente distribuído por Centroeuropa acadando o sur de Escandinavia, está presente no norte de África e na maioría das illas do Mediterráneo, , aínda que pode ser raro nestas rexións, chegando até Turquía e a península de Crimea en Ucraína. En España a maioría das observacións realizáronse na metade setentrional, áchase presente nas Illas Baleares, na illa de Mallorca e nas Canarias, nas illas de Tenerife e La Gomera.
Único representante do seu xénero en Europa. As poboacións das Illas Canarias inclúense na subespecie Barbastella barbastellus guanchae.
Trátase dun morcego pouco gregario, o tamaño das colonias adoitan ser de poucos individuos, normalmente por baixo dos 15 exemplares. Especie citada habitualmente en zonas montañosas e non especialmente asociado a zonas forestais, refúxiase tanto en árbores, como en casas e refuxios subterráneos, neste último caso sobre todo en inverno.
Ao tratarse dunha especie que en áreas forestais adoita ocupar buratos nas árbores, veríase afectado pola dispoñibilidade de árbores de tamaño suficiente. A maior parte das localizacións desta especie están situadas en edificacións antigas en ambientes rurais e poden verse afectados polos problemas habituais deste tipo de refuxios (remodelación, ruína e molestias...). Non obstante as colonias do morcego das fragas adoitan mudar con frecuencia de emprazamento e por isto veranse menos afectadas que outras especies que utilizan estes refuxios de forma máis estable (p. e. rinolófidos, Myotis emarginatus).
O morcego das fragas[Cómpre referencia] (Barbastella barbastellus) é unha especie de morcego microquiróptero da familia Vespertilionidae. É de tamaño medio, destacan as súas orellas grandes de forma cuadrangular, unidas na fronte no seu bordo interno. O pelame é bastante escuro, entre negruzco e pardo. A femia é lixeiramente maior có macho: de 35 a 42,5 mm de tamaño e un peso entre 5,6 e 13,7 g. Este morcego emite dous tipos de sinais ultrasónicas CF-FM, curtas e moi características, con máximos de intensidade en torno 32-37 e 41-43 kHz. A súa fórmula dental é 2.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.2.3}}}
Il barbastello (Barbastella barbastellus Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 45 e 60 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 31 e 43 mm, la lunghezza della coda tra 36 e 52 mm, la lunghezza delle orecchie tra 12 e 18 mm e un peso fino a 13,5 g.[3]
La pelliccia è lunga. Le parti dorsali variano dal marrone scuro al nerastro, con le punte dei peli sulle spalle giallo-brunastre, mentre le parti ventrali sono grigio scure. Il muso è corto, largo, tronco e con due rigonfiamenti ghiandolari densamente ricoperti di peli sui lati. Il labbro superiore è densamente frangiato, mentre le narici si aprono verso l'alto e all'infuori. Le orecchie sono grandi ma non allungate, unite alla base, rivolte in avanti e con un lobo antitragale alla base del bordo esterno. Il trago è lungo circa la metà del padiglione auricolare, appuntito e ricoperto di peli. Le membrane alari variano dal bruno-grigiastro al bruno-nerastro, sono larghe con l'estremità appuntita e attaccate posteriormente alla base dell'alluce. La punta della coda si estende leggermente oltre l'ampio uropatagio. Gli arti inferiori sono allungati. Il cariotipo è 2n=32 FNa=50.
Emette ultrasuoni a basso ciclo di lavoro con impulsi di breve durata a frequenza quasi costante tra 32,6 e 34,8 kHz.
In estate si rifugia negli edifici, talvolta cavità degli alberi e nella parte più meridionale dell'areale anche nelle grotte dove forma vivai formati da circa 5-30 femmine. In inverno preferisce grotte, cantine e miniere con temperature di 0-8° c, ma molto spesso anche ben al disotto dello zero termico a circa -6 °C. Potendo resistere per breve tempo anche a temperature fino a -16,5 °C, questo pipistrello può cambiare i ricoveri anche in pieno inverno e disporsi vicino alle entrate in presenza di ghiaccio o neve. Entra in ibernazione da ottobre ad aprile solitariamente o in grossi gruppi fino anche a 7.800 individui, talvolta insieme ai pipistrelli nani. L'attività predatoria solitamente inizia molto presto, anche con la luce del giorno e con cattivo tempo. Stabilisce dei percorsi regolari circolari di circa 50-100 metri di diametro a circa 4-5 metri dal suolo. Il volo è agile e manovrato, lento e fluttuante. Può effettuare spostamenti fino a 290 km, ma principalmente tende ad essere sedentario.
Si nutre di piccoli insetti catturati in volo o sopra rami di alberi o sul fogliame sopra specchi d'acqua, nei boschi o lungo i loro margini, nei giardini e nelle strade illuminate.
Danno alla luce un piccolo alla volta a partire da metà giugno e dopo una gestazione di 6 mesi. Il nascituro raggiunge le dimensioni adulte dopo 8-9 settimane di vita. L'aspettativa di vita è di 21 anni e 9 mesi. Le femmine diventano mature sessualmente dopo due anni di età.
Questa specie è diffusa in Europa ad est fino alla Bielorussia, Ucraina centrale e Crimea; nel Caucaso, in Marocco, sulle Isole Canarie, Isole Britanniche, Isole Baleari, Corsica, Sardegna e Sicilia. Si è probabilmente estinta in Belgio. In Italia è presente su tutto il territorio eccetto il versante adriatico dalle Marche alla Puglia.
Vive nelle zone boscose collinari e montane e anche in zone urbane fino a 2.260 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 2 sottospecie:
La IUCN Red List, nonostante abbia un vasto areale è generalmente rara, la popolazione è frammentata ed è riportato un declino della popolazione a causa della perdita del proprio habitat, costituito da alberi maturi, classifica B.barbastellus come specie prossima alla minaccia (NT).[1]
Il barbastello (Barbastella barbastellus Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
Europinis plačiaausis (lot. Barbastella barbastellus, vok. Mopsfledermaus) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis.
Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Europinis plačiaausis (lot. Barbastella barbastellus, vok. Mopsfledermaus) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis.
Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
De mopsvleermuis of dwarsoorvleermuis (Barbastella barbastellus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae).
De mopsvleermuis is uiterlijk goed te onderscheiden van andere soorten vleermuizen. De snuit is gedrongen, als een mopshond. De mond is zeer klein, evenals de tanden. De naam dwarsoor dankt hij aan de brede oren, die aan de basis aan elkaar zijn vergroeid, even vlak boven de snuit. De oren zijn 12 tot 18 millimeter lang. Aan de buitenste oorrand zitten vaak oranje mijten.
De vacht is aan de bovenzijde zwartbruin tot zwart, met gelig witte haarpunten. De onderzijde is donkergrijs. Het gezicht en de oren zijn zwart, en de vlieghuid is grijzig tot zwartachtig bruin. De ogen zijn klein. De vleugels zijn kort en breed.
De mopsvleermuis heeft een spanwijdte van 245 tot 292 millimeter. De kop-romplengte is 45 tot 58 millimeter, de staartlengte 38 tot 54 millimeter. Hij weegt 6 tot 13,5 gram.
De mopsvleermuis is een nachtdier. Soms vliegt hij ook al voor zonsondergang uit. Mopsvleermuizen jagen boven open plaatsen in een bos, vlak boven het water of bij boomtoppen. Hij vliegt niet de gehele nacht door, en waarschijnlijk zijn er twee activiteitspieken in de nacht. De dwarsoorvleermuis stoot tijdens de jacht geluiden uit tussen de 25 en 35 kHz en tussen de 60 en 75 kHz. De geluidssterkte ligt rond de 94 dB. De amplitude van de schreeuw van deze vleermuis ligt zo'n 10 tot 100 keer lager dan die van andere vleermuizen die echolocatie gebruiken. Hierdoor is het bereik van de schreeuw minder groot, maar horen motten de vleermuizen ook minder snel komen.[2][3]
Zijn favoriete prooi zijn motten (bijna 90 % van het menu[2]) en vlinders, maar hij eet ook andere kleine insecten als vliegen, motten en kevertjes. Door de kleine mondopening en zwakke, kleine tanden eet hij geen grote insecten met harde dekschilden.
Zomers leven de vrouwtjes in kleine kraamkolonies, van tussen de tien en twintig dieren. Mannetjes leven in aparte groepen, gescheiden van de vrouwtjes. Kraamkolonies bevinden zich in daken en openingen in muren. Individuele mopsvleermuizen zijn ook te vinden in boomholten, vogelhuisjes en bij de ingang van grotten. Hij overwintert van oktober of november tot maart of april. Hij kan goed tegen kou, en overwintert vaak dicht bij de ingang. Meestal leven ze in grote groepen van tot wel duizend dieren. Soms worden de winterverblijven gedeeld met gewone dwergvleermuizen. De vachtkleur zorgt ervoor dat de soort gecamoufleerd is.
De paartijd begint in herfst, en kan tot in de winter doorgaan. Vanaf midden juni worden de jongen geboren. Meestal krijgt hij één jong per worp, een enkele keer twee. De vliegvlugge jongen zijn donkerder dan volwassen dieren. De witte haarpunten ontwikkelen zich in het eerste jaar. Vrouwtjes worden in het tweede jaar geslachtsrijp. Ze blijven trouw aan hun geboorteplek, en vrouwtjes keren terug naar de kraamkolonie waarin ze geboren zijn.
De mopsvleermuis komt voor van Zuid-Engeland, Zuid-Zweden en Noord-Spanje oostwaarts tot de Krim en de Kaukasus. Ook komt hij voor in Marokko en op de Canarische Eilanden. De populatie op de Canarische Eilanden wordt als een aparte ondersoort, Barbastella barbastellus guanchae, beschouwd. In Egypte en Centraal- en Oost-Azië komen de verwante Aziatische mopsvleermuis (Barbastella leucomelas) en Barbastella beijingensis voor. Door sommige auteurs wordt de Aziatische mopsvleermuis als een ondersoort van de mopsvleermuis beschouwd.
Hij is voornamelijk te vinden in beboste riviervalleien, het voorgebergte en in bergachtige streken. Ook kan hij gevonden worden bij nederzettingen en in parken. Zomers kan hij voorkomen tot 2260 meter in de Pyreneeën. 's Winters trekt hij naar grotten en mijntunnels, maar ook in bomen.
Waarnemingen van de mopsvleermuis zijn in Nederland zo zeldzaam dat er door sommigen van uitgegaan wordt dat ze hier niet (meer) voorkomen. De meeste waarnemingen worden in het zuiden, als Zuid-Limburg en Zeeuws-Vlaanderen, aangetroffen. Ook in de rest van Europa zijn ze zeldzaam. De mopsvleermuis staat niet meer voor op de Nederlandse Rode Lijst uit 2004, mogelijk omdat ze al als uitgestorven (in Nederland) beschouwd worden. Volgens de habitatrichtlijn zijn ze zeer zeldzaam; net als de bever en veel andere vleermuizen. In 1980 is de laatste van deze soort waargenomen in Nederland. Ook in Vlaanderen werden er heel lang geen waarnemingen meer gedaan en werd de soort als uitgestorven beschouwd. In 2014 werd er echter een nieuwe waarneming gedaan in het Waasland,[4] in 2015 werden in dezelfde regio twee kolonies gevonden.[5] In het Laarbeekbos in Brussel zouden volgens Leefmilieu Brussel ook enkele mopsvleermuizen zitten.[6]
De mopsvleermuis of dwarsoorvleermuis (Barbastella barbastellus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae).
Breiøyre (Barbastella barbastellus) er ei flaggermus i glattnasefamilien. Flaggermusa lever i Europa, frå Portugal i vest til Kaukasus i aust og nord til Sør-Skandinavia, dessutan i Marokko.
Flaggermusa er ganske sjeldan i det meste av utbreiingsområdet. Ho lever helst i gammal skog, ein landskapstype som det vert mindre av. Breiøyre er difor rekna som nær truga på verdsbasis. Eit lyspunkt er at bestanden i Tyskland har vore i vekst etter reduksjon i bruk av insektmiddel der.[1] Breiøyre er ein lite mobil flaggermusart, som ikkje vandrar langt. I Noreg var det ingen funn av arten mellom 1949 og 2008. Då vart det funnen eit individ i dvale i Larvik. Arten har seinare vore registrert der fleire gonger. Breiøyre er rekna som kritisk truga i Noreg og sterkt truga i Sverige.[2]
Breiøyre (Barbastella barbastellus) er ei flaggermus i glattnasefamilien. Flaggermusa lever i Europa, frå Portugal i vest til Kaukasus i aust og nord til Sør-Skandinavia, dessutan i Marokko.
Flaggermusa er ganske sjeldan i det meste av utbreiingsområdet. Ho lever helst i gammal skog, ein landskapstype som det vert mindre av. Breiøyre er difor rekna som nær truga på verdsbasis. Eit lyspunkt er at bestanden i Tyskland har vore i vekst etter reduksjon i bruk av insektmiddel der. Breiøyre er ein lite mobil flaggermusart, som ikkje vandrar langt. I Noreg var det ingen funn av arten mellom 1949 og 2008. Då vart det funnen eit individ i dvale i Larvik. Arten har seinare vore registrert der fleire gonger. Breiøyre er rekna som kritisk truga i Noreg og sterkt truga i Sverige.
Bredøre eller bredøret flaggermus (Barbastella barbastellus) er en vestpalearktisk flaggermusart. Den finnes flekkvis i Europa fra nordlige deler av Pyrenéhalvøya, Sør-England og Sør-Skandinavia sør til områdene ved Middelhavet (innbefattet Marokko og Tyrkia, men er fraværende i mye av Italia og på Balkan). Østover finner vi arten i Ukraina og Russland (sør for Baltikum), øst til Kaukasus (Corbet 1978, Stebbings 1988, Rydell & Bogdanowicz 1997).
Verdens naturvernunion har pr. februar 2018[2] denne inndelingen av utbredelsen av arten:
1) Opprinnelig art i disse landene/områdene: Andorra, Armenia, Aserbajdsjan, Bosnia-Hercegovina, Bulgaria, Danmark, Frankrike, Georgia, Hellas, Hviterussland, Iran, Irland, Italia, Kroatia, Latvia, Liechtenstein, Litauen, Luxembourg, Makedonia, Moldova, Monaco, Montenegro, Marokko, Polen, Portugal, Romania, Russland, Serbia, Slovakia, Slovenia, Spania (Balearene, Kanariøyene), Storbritannia, Sveits, Sverige, Tsjekkia, Tyskland, Ukraina, Ungarn, Vatikanstaten, Østerrike
2) Muligens utdødd art i: Belgia
3) Utdødd art i: Nederland.
Den er listet som sårbar i Norden. Fra før av er den listet som utilstrekkelig kjent i Norge, og nylig som hensynskrevende.
Bredøreflaggermus er oppført både i Bern- og Bonn-konvensjonens liste II.
Det finnes kun fire tidligere funn i Norge som er bekreftet:
I mars 2004 fant man imidlertid et individ i en tunnel ved Ulfsbakk i Larvik kommune. Ifølge internasjonale kriterier har denne arten vært betraktet som utdødd i Norge, fordi det var mer enn femti år siden siste funn. Etter funnet i Larvik utarbeidet man en egen handlingsplan for arten, som i Norge er direkte truet og blir regnet som meget sjelden i øvrige Europa.
Arten overvintrer i underjordiske strukturer som for eksempel gruveganger.
Bredøreflaggermus synes å leve hovedsakelig av små sommerfugler som er aktive om natten. En slik snever næringsnisje gjør arten sårbar overfor faktorer som kan påvirke forekomsten av dens byttedyr i negativ retning.
Den blir beskrevet som «en middels stor flaggermus».
Bredøreflaggermussen skiller seg fra øvrige norske flaggermusarter først og fremst på grunn av sine brede ører.
Den har et vingespenn på om lag 28 centimenter og har en vekt på fra seks til fjorten gram avhengig av årstiden.
Bredøre eller bredøret flaggermus (Barbastella barbastellus) er en vestpalearktisk flaggermusart. Den finnes flekkvis i Europa fra nordlige deler av Pyrenéhalvøya, Sør-England og Sør-Skandinavia sør til områdene ved Middelhavet (innbefattet Marokko og Tyrkia, men er fraværende i mye av Italia og på Balkan). Østover finner vi arten i Ukraina og Russland (sør for Baltikum), øst til Kaukasus (Corbet 1978, Stebbings 1988, Rydell & Bogdanowicz 1997).
Verdens naturvernunion har pr. februar 2018 denne inndelingen av utbredelsen av arten:
1) Opprinnelig art i disse landene/områdene: Andorra, Armenia, Aserbajdsjan, Bosnia-Hercegovina, Bulgaria, Danmark, Frankrike, Georgia, Hellas, Hviterussland, Iran, Irland, Italia, Kroatia, Latvia, Liechtenstein, Litauen, Luxembourg, Makedonia, Moldova, Monaco, Montenegro, Marokko, Polen, Portugal, Romania, Russland, Serbia, Slovakia, Slovenia, Spania (Balearene, Kanariøyene), Storbritannia, Sveits, Sverige, Tsjekkia, Tyskland, Ukraina, Ungarn, Vatikanstaten, Østerrike
2) Muligens utdødd art i: Belgia
3) Utdødd art i: Nederland.
Den er listet som sårbar i Norden. Fra før av er den listet som utilstrekkelig kjent i Norge, og nylig som hensynskrevende.
Bredøreflaggermus er oppført både i Bern- og Bonn-konvensjonens liste II.
Det finnes kun fire tidligere funn i Norge som er bekreftet:
Ett individ skutt under Skaugumsåsen, Asker, Akershus, 2. april 1896 Ett individ tatt ved Tanum kirke, Bærum, Akershus i 1911 Ett individ funnet levende på inngangsdøren til Zoologisk Museum, (Naturhistorisk museum) Tøyen, Oslo, 15. oktober 1913 Ett individ i gruvegang på Konnerud i første uke av april 1949I mars 2004 fant man imidlertid et individ i en tunnel ved Ulfsbakk i Larvik kommune. Ifølge internasjonale kriterier har denne arten vært betraktet som utdødd i Norge, fordi det var mer enn femti år siden siste funn. Etter funnet i Larvik utarbeidet man en egen handlingsplan for arten, som i Norge er direkte truet og blir regnet som meget sjelden i øvrige Europa.
Arten overvintrer i underjordiske strukturer som for eksempel gruveganger.
Bredøreflaggermus synes å leve hovedsakelig av små sommerfugler som er aktive om natten. En slik snever næringsnisje gjør arten sårbar overfor faktorer som kan påvirke forekomsten av dens byttedyr i negativ retning.
Den blir beskrevet som «en middels stor flaggermus».
Bredøreflaggermussen skiller seg fra øvrige norske flaggermusarter først og fremst på grunn av sine brede ører.
Den har et vingespenn på om lag 28 centimenter og har en vekt på fra seks til fjorten gram avhengig av årstiden.
Multimedia w Wikimedia Commons Mopek zachodni[3] (Barbastella barbastellus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy.
W polskiej literaturze zoologicznej dla oznaczenia gatunku używana była nazwa zwyczajowa „mopek”[4]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi przypisano jednak oznaczenie mopek zachodni, rezerwując nazwę mopek dla rodzaju Barbastella[3].
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową, wymagający ochrony czynnej. Dodatkowo obowiązuje zakaz umyślnego płoszenia lub niepokojenia, jak również fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie[5][6].
Mopek zachodni (Barbastella barbastellus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy.
Barbastella barbastellus é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada na Europa, Cáucaso, Anatólia e Marrocos.
Barbastella barbastellus é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada na Europa, Cáucaso, Anatólia e Marrocos.
Uchaňa čierna[2] alebo netopier čierny (lat. Barbastella barbastellus) je druh európskeho netopiera.
Uchaňa čierna je rozšírena v západnej Palearktíde[2], žije v celej Európe ale napriek veľkému rozšíreniu je jeho výskyt zriedkavý. Žije najmä v lesoch.[5]
Uchaňa čierna žije v lesoch na celom území Slovenska.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 180 (41,8% rozlohy Slovenska):[2]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Uchaňa čierna
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Uchaňa čierna
Uchaňa čierna alebo netopier čierny (lat. Barbastella barbastellus) je druh európskeho netopiera.
Širokouhi ali mulasti netopir (znanstveno ime Barbastella barbastellus) je evropska vrsta netopirjev iz družine gladkonosih netopirjev.
Odrasli širokouhi netopirji dosežejo dolžino med 4,5 in 5,8 cm, imajo razpon prhuti med 26 in 29 cm ter tehtajo med 6 in 13 g. Imajo kratek gobec, majhne oči in široke uhlje, po čemer je vrsta dobila slovensko ime.
Dan preživijo v razpokah v lesu in v odstopajoči skorji poškodovanih ali odmrlih dreves. Običajno se zadržujejo v listopadnih gozdovih, svoja skrivališča pa pogosto menjavajo.
Samice junija ali julija običajno skotijo dva mladiča.
Širokouhi netopir za eholociranje uporablja dva različna zvoka. Pri prvem oddaja na frekvencah med 30 in 38 kHz, z največjo energijo pri 33 kHz in povprečno dolžino pulza 2,5 ms[1]. Pri drugem oddaja na frekvencah med 29 in 47 kHz z največjo energijo pri 38 kHz in povprečnim trajanjem pulza 4,1 ms[1][2].
Širokouhi ali mulasti netopir (znanstveno ime Barbastella barbastellus) je evropska vrsta netopirjev iz družine gladkonosih netopirjev.
Barbastell[3] (Barbastella barbastellus) fladdermusart i familjen läderlappar (Vespertilionidae), även kallad bredörad fladdermus eller mopsfladdermus.
Vingbredden är strax under 30 cm. Pälsen är svart, hårstråna gulaktiga i spetsen. Öronen är drygt 1,5 cm långa och de står tät intill varandra på hjässan.[4] Den lilla munnen och den korta nosen ger den ett mopsliknande utseende, vilket också går igen i dess alternativa svenska namn.
Flygmembranens färg kan variera mellan gråbrun och svartbrun. Den broskiga fliken i örat (tragus) är trekantig. Direkt nedanför munnen är de gulvita hårspetsarna längre och området liknar en liten stjärna. Det gav upphov till släktets vetenskapliga namn Barbastella som är latin för stjärnskägg.[5]
Barbastellen är beroende av en vikande biotop - äldre bebyggelselandskap i skogsmiljö, gärna på hög höjd. Även i gammal bokskog förekommer den. Den livnär sig huvudsakligen av mindre fjärilar och andra tvåvingar och spindlar,[4] och är aktiv från så tidigt som från april och fram i oktober. Arten förefaller utvandra söderut i viss utsträckning men en hel del individer övervintrar på skyddade platser i landet.
Under den varma årstiden vilar arten i trädens håligheter, i äldre byggnader, i grottor eller i gruvor. Vinterdvalan påbörjas ibland i träd och efter en kortare tid byts till underjordiska håligheter. Kolonierna är mycket små, oftast bara 10 djur eller färre. Ifall naturliga grottor saknas kan fladdermusen bilda kolonier med fler än 50 medlemmar i gruvor och människoskapade skyddsrum.[1]
Arten jagar tät över den låga växtligheten eller ovanför trädens kronor i skogar. Byten som inte flyger plockar den från växterna. Efter parningen som sker under hösten bildar honor egna kolonier som är skilda från hannarnas flockar. Per kull föds en eller sällan två ungar. Könsmognaden infaller för honor efter två år.[5]
I Sverige förekommer barbastellen i Götaland, från Skåne upp till Östergötland och Västergötland. De starkaste populationerna finns i norra och centrala Småland.[4] En livskraftig population finns bland annat i Fyledalen.
I övriga Europa finns den runt Oslofjorden, större delen av England, i Centraleuropa, det inre av Spanien samt västra Italien och österut till Kaspiska havet.[4]
Barbastellen är globalt hotad ("VU"). Populationerna på kontinenten är små och i många fall antas de vara minskande. Den svenska stammen bedöms omfatta mellan 100 och 1 000 könsmogna individer, antagligen närmare det nedre talet.
Alla europeiska fladdermöss omfattas av det så kallade "fladdermusavtalet" EUROBATS som är ett avtal under Bonn-konventionen.
Upptagen på Röda listan: EN (starkt hotad), klassning "C2a, D". Upptagen i EU:s habitatdirektiv (bilaga 2 och 4). Internationellt sett klassad som NT.
Barbastell (Barbastella barbastellus) fladdermusart i familjen läderlappar (Vespertilionidae), även kallad bredörad fladdermus eller mopsfladdermus.
лат. Barba — «борода», лат. stella — «зірка». При поверхневому погляді збоку, верхня губа, здається, має бороду або швидше вуса.
Відносно короткі, але дуже широкі вуха, що з'єднуються на лобі. Це невелика тварина (довжина 47-57 мм, маса 8-15,7 г) з відносно довгими, вузькими і загостреними на кінцях крилами. Хвіст майже дорівнює довжині тіла. Забарвлення чорно-буре, черево світліше, хутро густе. Тримаються поодинці або невеликими групами.
Політ досить швидкий, з крутими поворотами. Навесні та в першій половині літа веде поодинокий спосіб життя на горищах, під ставнями вікон, за дерев'яною обшивкою стін, рідше в дуплах. У другій половині літа трапляються невеликі колонії. Полює недалеко від схованок, на алеях парків, у садах, над городами, ставками, на узліссі, поблизу будівель.
Склад їжі різноманітний: двокрилі, метелики, жуки. В Україні широковух — осілий вид. У кінці березня — на початку квітня просинається, залишає зимові сховища і переміщується на літні, де ховається у вузьких щілинах скель, гротів, стін тощо. Полює з настанням сутінок, уникає відкритих просторів. Погода майже не впливає на полювання.
Широковухи селяться скрізь: днюють у різних печерах, льохах, покинутих шахтах або на скелях між камінням. Люблять самотність, але на зимову сплячку збираються по кілька особин. Масове розмноження починається в кінці травня. Малюки ростуть швидко. В кінці липня до зграй самиць і молодняка приєднуються самці, які до того живуть окремо. В кінці жовтня тварини переселяються в зимові укриття. Сплячка не дуже міцна, тварини часто просинаються.
2n=32, FN=50. Число хромосом таке ж, як у видів роду Plecotus і є найнижчим серед європейських Vespertilionidae.
В Україні цей вид притаманний лісовій та лісостеповій смугам Правобережжя, гірським екосистемам. Знайдений в Київській, Житомирській, Львівській, Івано-Франківській, Закарпатській, Черкаській, Кіровоградській областях та в Криму.
Зареєстровано в печерах України[1]:
Barbastella barbastellus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.[2]
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Barbastella barbastellus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.
Европейская широкоушка[1], или курносый ушан[2] (лат. Barbastella barbastellus) — вид летучих мышей из рода широкоушек. В кариотипе 32 хромосомы.
Мелкая и тёмно окрашенная летучая мышь. Её верхняя сторона немного темнее нижней. Масса 6-15 г. Длина тела 45—58 мм, хвоста 38—52 мм. Длина предплечья 35-42 мм, размах крыльев 26-31 см. Передний край уха с неглубокой выемкой, задний - с небольшой лопастью. Шерсть на спине тёмная, от тёмного шоколадно-бурого до почти чёрного, с характерной мелкой рябью, образованной белыми концами волос, но иногда встречаются серебристо—седая, брюшко серо—бурое.[3]
От азиатской широкоушки отличается меньшими размерами и небольшой кожной лопастью на внешнем крае уха.
Европейская широкоушка распространена от средней Англии, Испании и Марокко до Литвы, Юго-Западной Белоруссии, Западной Украины и Закавказья.[4]
Обитатель различных областей - от аридных до умеренных, предпочитает широколиственные леса. В горах Кавказа встречается до 1900 м над уровнем моря, в Альпах - до 1800 м, в Пиренеях - до 2260 м.
Дневные убежища — пещеры, шахты, погреба, расщелины скал, дупла деревьев. Часто их меняют, поэтому им требуется большое количество старых дуплистых деревьев. Больших колоний не образует, встречается поодиночке или парами, изредка, - небольшими группами. В убежищах часто сидят на горизонтальных выступах или висят на наклонных стенах. Полет быстрый, высокий, с крутыми поворотами. В конце июня — в июле рожают одного-двух детенышей. Лактация - 1 месяц. Выводковые колонии - до 10 самок. На зиму впадают в спячку, собираясь в группы по 3—13, даже 30—40 зверьков в погребах и пещерах. Зимние укрытия могут быть любого типа, но обычно - в очень холодных местах.
Основной рацион составляют жуки, мелкие бабочки, комары. Вылетают в ранних сумерках. Пищу добывают на небольшой высоте над лесными дорожками, садами, небольшими поселками, виноградниками, у отдельных групп деревьев.[5]
Полезный вид. Уничтожает вредных насекомых.
Европейская широкоушка использует два основных вида крика, которые использует для эхолокации. Один вид звуков издаётся в диапазоне 30—38 кГц с наибольшей громкостью на 33 кГц и длительностью 2.5 мс. Другой вид звуков издаётся в диапазоне 29—47 кГц с наибольшей громкостью на 38 кГц и длительностью 4.1 мс.
Редкий вид малой плотности и численности на всем протяжении ареала с большими временными скоплениями в районах, где нет пещер. Точная численность неизвестна. Отмечается её неуклонное сильное сокращение, за исключением Германии, где последние 5 лет зафиксирован рост.
Вид включен в Красные книги Литвы, Латвии, Украины, России, Республики Беларусь, в Красный список угрожаемых животных Польши.[3]
Европейская широкоушка, или курносый ушан (лат. Barbastella barbastellus) — вид летучих мышей из рода широкоушек. В кариотипе 32 хромосомы.
서부바르바스텔레박쥐(Barbastella barbastellus)는 애기박쥐과에 속하는 유럽 박쥐의 일종이다. 짧은 코와 작은 눈 그리고 넓은 귀를 갖고 있다. 분포 지역 안에서 드물게 발견된다. 영국에서 노퍽 주 패스턴 그레이크 반, 익스무어의 일부 지역 그리고 데번 주의 콴톡 힐스, 서머싯 주, 햄프셔 주의 모티스폰트 삼림, 웨스트서식스 주의 에버노의 아주 일부 지역에서만 번식을 한다.[2] 노르웨이에서는 1896년과 1911년, 1913년, 1949년에 관찰되었지만 멸종된 것으로 간주했다. 그러나 2004년과 2008년에 다시 발견되었다.[3]
일반적으로 박쥐는 120~140 dB SPL을 소나(sonar)발사하나 바르바스텔레박쥐는 이보다 낮은 90 dB SPL을 발사하는것으로 알려져 있다.
_(6383354359).jpg)
