Bowfin do not normally live longer than 12 years in the wild. Average age varies depending on specific area, but is normally 10-12 years. Ages up to 30 years have been reported for bowfin in captivity (Ross, 2001).
Range lifespan
Status: wild: 12 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 30 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 30.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 20.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 30.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 24.0 years.
Bowfin eggs hatch 8-10 days after fertilization, and are approximately 8 mm long at this time. The young are tadpole-like with a body deflected by a yolk sac (Ross, 2001). The hatchlings have an adhesive organ on the tip of their snout that attaches them to the nest. They remain in the nest for an additional 7-10 days. Over this period they grow from 8 mm to 10-13 mm and the yolk sac is absorbed into the body (Ross, 2001). The immature fish grow quickly. They reach 5-9 inches (12.5 to 22.5 cm) in length over a period of four to six months. Individuals reach sexual maturity after a period of 3-5 years, or when a certain length is reached (18 inches (45 cm) = male, 24 inches (60 cm) = female) (Scott and Crossman, 1973).
Though Amia calva is not listed as threatened or endangered it is considered a candidate species that could achieve the threatened or endangered level. The main methods to stop A. calva from reaching this level are to develop, maintain, and protect wetlands, as well as controlling sedimentation.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
Bowfin have been described by Scott and Crossman (1973) as “…a slow, clumsy, stalking predator that uses scent as much as sight…”
Communication Channels: visual ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; chemical
C. Linnaeus first described Amia calva in 1766 (Eschmeyer, 2004). They are the only species left in the family Amiidae as all the other genera are long extinct (Scott and Crossman, 1973). Bowfin are primitive air-breathing fish that often go to the surface to gulp air. They have a highly vascularized lung that extends the length of the body cavity. The gills are also modified so that they will not collapse when exposed to air. Their gill lamellae are fused so the tips are always held apart, preventing collapse when not supported by water (Ross, 2001).
Amia calva are voracious eaters and can have a negative impact on game fish in the area. Since the majority of a bowfin’s diet is composed of other fish such as bass and bluegill, they can have negative effects on the populations of these animals (Scott and Crossman, 1973).
Though bowfin are not a "game fish", many anglers enjoy catching this animal. They are not sought after for their meat due to its pasty consistency, but are exciting to catch do to their aggressive behavior and strong bodies (Scott and Crossman, 1973). Bowfin eggs have been marketed fairly successfully as a less expensive caviar under the name "Choupiquet Royal" (Ross, 2001).
Positive Impacts: food
Amia calva are voracious predators. Bowfin are very near the top of the food chain in most of the ecosystems they inhabit, and as a result they eat most everything else. In areas in which bowfin are relatively abundant, they make a significant impact on the populations of their prey fish (Ross, 2001).
Ecosystem Impact: keystone species
Amia calva is a non-specific predator. This can be seen by the variety of foods they consume. Though they eat most anything, the largest percent of their food is made up of insects, fishes, crustaceans, and amphibians. Some common examples include frogs, bass, other bowfin, dragonflies, sunfish, crayfish, etc (“Bowfin”, 1995). Bowfin use their forward movement and suction to catch their prey. Bowfin take approximately .075 seconds to open and close their mouth, and it is this quick motion that creates the suction bowfin rely on for food (Ross, 2001).
Animal Foods: amphibians; reptiles; fish; carrion ; insects; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Insectivore , Eats non-insect arthropods)
Bowfin are found as far north as the upper St. Lawrence River in Quebec and Ontario, and as far south as Southern Texas and Florida. They can be found from the east coast and west into South Dakota, Nebraska, Missouri, Kansas, and Central Oklahoma (Scott and Crossman, 1973).
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Bowfin live in backwater pools of rivers, lakes, and swamps. During times of high water, bowfin swim into river cutoffs and ther floodplain habitats. Often times they are trapped here when the water level decreases. Due to their ability to breath air they can survive in these drained ponds for relatively long periods of time. There have been reports of bowfin surviving for 21 days buried in the mud of a drained pond (Ross, 2001). Bowfin also inhabit ditches, pits and pools of slow streams. Theses streams are small projections of mainly the Mississippi (and subsidiaries), and the St. Lawrence River. Bowfin prefer generally clear water with large amounts of aquatic vegetation (Scott and Crossman, 1973).
Habitat Regions: temperate ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Wetlands: swamp
Amia calva are most easily recognized by two distingushing features. The first is a very large gular plate located on the ventral side of the head, between the mandibles. This plate is unique among fishes that live within the bowfin's geographic range (Trautman, 1957). The second distingushing feature is a very long dorsal fin. The fin has 46-50 soft rays and covers approximately 42.7-47.5% of total body length. Amia calva have paired pelvic fins located ventrally at mid-body. The anal fin is composed of 9-10 soft rays and is located ventrally at the midpoint of the dorsal fin. Bowfin have large, rounded pectoral fins composed of 16-19 soft rays and located relatively low on the body. The body itself is long and cylindrical in shape. Bowfin are laterally compressed, but have a body depth of 14.2-19.7% of total length. This gives the bowfin a long stout look. Bowfin are dark olive with lighter coloration on the sides and a cream colored belly. They typically have a vertical barred pattern on the sides, a horizontal barred pattern on the dorsal fin, and an irregular vertical barred pattern on the caudal fin. Adult males have a prominent black spot with a yellow to orange halo on the caudal fin. In females, the orange/yellow is absent (Scott and Crossman, 1973).
Range mass: 9750 (high) g.
Average mass: 900-1360 g.
Range length: 109 (high) cm.
Average length: 45-61 cm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger; male more colorful
Adult bowfin are rarely eaten by other organisms. In studies of bowfin diet, other bowfin were found in the stomach contents (Scott and Crossman, 1973). Another study showed that in Florida, bowfin were a source of food for alligators (Delany, Linda, and Moore, 1999).
Known Predators:
During mating (springtime) males and females alike move into spawning areas. These areas are shallow, vegetated waters in lakes or ponds. Females often lay eggs in several nests, and as a result, males often have eggs from more than one female in their nest (Scott and Crossman, 1973).
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Bowfin mate once a year during the springtime. In the south, spawning can occur in late April, but in most cases it occurs in late May and early June. The male bowfin prepares a nest in shallow, vegetated waters. The nest is simply a clearing in the vegetation made by biting off roots. A slight depression is made so the eggs won’t be swept away. A female lies on the bottom of the nest while the male circles her. They lie side by side and flap their fins. The female releases her eggs and the male releases his milt (sperm). More than one female can lay her eggs in a male’s nest, and females often lay eggs in several nests. It is common that there are eggs in different developmental stages in a single nest. The male guards his nest very aggressivly. There are often as many as three times more males than females in a spawning ground, which can lead to conflict (Scott Crossman, 1973).
Breeding interval: Bowfin breed once yearly
Breeding season: Late April-Early June
Average gestation period: 8-10 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3-5 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3-5 years.
Key Reproductive Features: sexual ; fertilization (External ); oviparous
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 1460 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 1551 days.
The male takes care of all the parental investment duties. After fertilization the male guards the nest and keeps the eggs supplied with fresh water by moving his pectoral fins. Males may be so aggressive they will attack inanimate objects such as sticks, and have been known to leap out of the water toward invaders on the waters edge near the nest (Ross, 2001). When the hatchlings begin to swim the male guards them as well. The juveniles swim in schools guarded by the male until they reach four inches in length. At this time the young bowfin begin the solitary behavior of adults (Richmond, 1997).
Parental Investment: pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Protecting: Male); pre-weaning/fledging (Protecting: Male); pre-independence (Protecting: Male)
Amia calva ye un pez primitivu que vive en agua duce y ye amás l'únicu representante que queda del orde Amiiformes de los holósteos, qu'a finales de la Yera Mesozoica llegaron a abondar nes agües del mundu; por ello considérase-y un fósil viviente.
El so cuerpu ye anchu y el so color verde claro cuasi mariellu. Los machos tienen a cada llau de la cola y per delantre de la mesma, un llurdiu negru grande arrodiada per un círculu anaranxáu o mariellu; les aletes de los machos tórnense verdes mientres la dómina del apareamiento.
Amia calva vive usualmente en llagos y estanques, y constrúi los sos niales arrincando colos dientes plantes acuátiques, lo cual dexa unos buecos circulares nel fango, onde les femes depositen los sos güevos. Depués al machu fecunda estos güevos y curiar celosamente, llucháu contra cualquier intrusu que s'avere a ellos. Cuando nacen, los alevinos permanecen estrechamente arrexuntaos, y el machu adultu prosigue'l so llabor de vixilancia hasta qu'algamen ente siete y diez centímetros de llargor. N'ocasiones les críes d'un solu nial entienden cerca d'un millar de pececillos.
La principal carauterística d'esti pexe ye poder alendar el aire atmosféricu al traviés de la boca, pa ello xube con frecuencia a la superficie y aspira unes bocanadas del esterior, yá que ta provistu de numberosos vasos sanguíneos na vexiga natatoria, que fai les vegaes de pulmón, dexándo-y asina aguantar hasta veinticuatro hores fuera de l'agua. Tamién ye peculiar la estructura de la so columna vertebral, según la de les sos aletes pares, que-y estremen de los restantes pexes óseos.
Amia puede llegar a midir cerca d'un metro y algamar un pesu de seis kilogramos, pero estes son cifres d'exemplares escepcionales, una y bones la midida y pesu normal d'estos pexes ye menor.
Amia calva ye un pez primitivu que vive en agua duce y ye amás l'únicu representante que queda del orde Amiiformes de los holósteos, qu'a finales de la Yera Mesozoica llegaron a abondar nes agües del mundu; por ello considérase-y un fósil viviente.
Uzunbelüzgəc balıq və ya amiya (Amia calva L.) — Amiekimilər dəstəsinin yeganə sağ qalmış növüdür.
Amiekimilər (lat. Amiiformes) - Şüaüzgəcli balıqların Qığırdaqlı qanoidlər üst dəstəsinə aid dəstədir. Amielər (Amiidae) fəsiləsi bu dəstəyə daxil olan yeganə fəsilədir.
L'àmia (Amia calva) és un peix primitiu que viu en aigua dolça i és a més l'únic representant que queda de l'ordre Amiiformes dels holostis, que a la fi de l'Era Secundària van arribar a abundar en les aigües del món; per això se'l considera un fòssil vivent.
El seu cos és ample i el seu color verd clar gairebé groc. Els mascles posseeixen a cada costat de la cua i per davant d'aquesta, una taca negra gran envoltada per un cercle taronger o groc; les aletes dels mascles es tornen verds durant l'època de l'aparellament.
Viu usualment en llacs i estanys, i construeix els seus nius arrencant amb les dents plantes aquàtiques, la qual cosa deixa uns buits circulés en el llot, on les femelles dipositen els seus ous. Després al mascle fecunda aquests ous i els cuida celosament, lluitant contra qualsevol intrús que s'aproximi a ells. Quan neixen, els alevins romanen estretament agrupats, i el mascle adult prossegueix la seva labor de vigilància fins que aconsegueixen entre set i deu centímetres de longitud. A vegades les criatures d'un sol niu comprenen a prop d'un miler de peixellets.
La principal característica d'aquest peix és poder respirar l'aire atmosfèric a través de la boca, per a això ascendeix amb freqüència a la superfície i aspira unes bocanades de l'exterior, ja que aquesta proveït de nombrós vasos sanguinis en la bufeta natatòria, la qual fa de pulmó, permetent-li així resistir fins a vint-i-quatre hores fos de l'aigua. També és peculiar l'estructura de la seva columna vertebral, així com la de les seves aletes paris, que li diferencien dels restants peixos ossis.
Amia pot arribar a mesurar a prop d'un metre i aconseguir un pes de sis quilograms, però aquestes són xifres d'exemplars excepcionals, ja que la mesura i pes normal d'aquests peixos és menor.
A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: ÀmiaL'àmia (Amia calva) és un peix primitiu que viu en aigua dolça i és a més l'únic representant que queda de l'ordre Amiiformes dels holostis, que a la fi de l'Era Secundària van arribar a abundar en les aigües del món; per això se'l considera un fòssil vivent.
Kaproun obecný (Amia calva) je primitivní paprskoploutvá ryba, jediný žijící zástupce čeledi kaprounovití (Amiidae) i řádu kaprouni (Amiiformes). Jsou to velké (až metr dlouhé) dravé ryby ze sladkých vod východní části Severní Ameriky.[2]
Kaprouni obecní jsou domovem ve východní části Severní Ameriky, od Velkých jezer až po Mexický záliv. Žijí v pomalu tekoucích a bažinatých biotopech, které mají zvláště v létě nižší obsah kyslíku. V takových situacích dýchají kaprouni obecní vzdušný kyslík pomocí plynového měchýře.
Kaproun obecný (Amia calva) je primitivní paprskoploutvá ryba, jediný žijící zástupce čeledi kaprounovití (Amiidae) i řádu kaprouni (Amiiformes). Jsou to velké (až metr dlouhé) dravé ryby ze sladkých vod východní části Severní Ameriky.
Der Kahlhecht oder (Amerikanischer) Schlammfisch (wiss.: Amia calva; Αμία ist ein undefinierter Fischname mehrerer antiker Autoren; calvus bedeutet „kahl“ im Sinne von „Kopf ohne Schuppen“), der auf Englisch meist „bowfin“ genannt wird, ist ein Raubfisch aus Nordamerika. Er hat noch zahlreiche Merkmale urtümlicher Knochenfische („Ganoiden“) und ist die einzige rezente Art sowohl der Familie der Kahlhechte oder Schlammfische (Amiidae) als auch des nächsthöheren Taxons, der Ordnung der Kahlhechtartigen oder Schlammfischartigen (Amiiformes). Die Amiiformes bilden zusammen mit eng verwandten fossilen Vertretern die Halecomorphi. Die Schwestertaxa Halecomorphi und Echte Knochenfische (Teleostei) bilden zusammen die Halecostomi. In einer alternativen Gruppierung bilden die Halecomorphi zusammen mit den Knochenhechten und deren engeren fossilen Verwandten (Ginglymodi) die Gruppe der Knochenganoiden (Holostei).
Kahlhechte haben einen langgestreckten, hechtartigen Körper. Die Rückenflosse nimmt ein Drittel der Körperlänge ein und hat 42 bis 56 Flossenstrahlen und zwei dunkle Längsstreifen. Die Afterflosse ist klein, hat zehn bis zwölf Flossenstrahlen und beginnt auf Höhe der Rückenflossenmitte. Die Bauchflossen sitzen in der Körpermitte. Der Kahlhecht ist von kleinen Cycloidschuppen bedeckt, die noch einen Ganoinbelag, ein urtümliches Merkmal, besitzen. Ein weiteres primitives Merkmal ist eine kleine Knochenplatte (Gulare) zwischen den beiden Ästen des Unterkiefers. Das Innere der Schwimmblase ist durch eine netzartige Struktur vergrößert und ermöglicht dem Fisch, Luft zu atmen, wenn seine Wohngewässer im Sommer durch hohe Temperaturen sauerstoffarm werden. Die Farbe des Kahlhechts ist braun bis oliv mit einer dunkleren netzartigen Zeichnung auf den Flanken. Männchen haben an der oberen Schwanzflossenwurzel einen dunklen, gelb oder orange umfassten Augenfleck.
Kahlhechte ernähren sich von kleinen Fischen, Fröschen, größeren Wasserinsekten und Krebstieren. Sie werden meist 65 bis 70 Zentimeter lang und erreichen bei einer maximalen Länge von etwa 110 Zentimeter ein Gewicht von bis zu 10 kg (Alter: bis 30 Jahre; die Männchen bleiben kleiner). Ihre normale Schwimmweise heißt amiiform, wobei die Rückenflosse undulierend Vor- (oder auch Rück)trieb erzeugt. Bei der Flucht kann Amia natürlich mit dem kompressen (seitlich abgeflachten), sehr biegsamen Schwanz anguilliform nachhelfen.
Amia unterscheidet sich anatomisch von den Teleostei z. B. im Flossen- und Wirbelbau. In den Basen der Paarflossen gibt es noch pterygiale Elemente (wie bei Stören und besonders Polypterus). Das Schwanzskelett ist noch etwas variabel (einige Epuralia sind vorhanden). Die Wirbel, die die Chorda dorsalis schon stark einengen, sind zum Teil als „Doppelwirbel“ ausgeprägt (was zeigt, dass keine nächste Verwandtschaft zu Teleosteern besteht). Über den (zahlreichen) Rückenflossen-Pterygiophoren stehen mitunter je zwei Radien. Am Ende des Mitteldarms ist noch ein kurzer Spiraldarm vorhanden. Am Ort des Spritzloches ist ein Blindgang vorhanden, der noch den wahrscheinlich fürs Hören zuständigen, großen Neuromasten (cupuläres Sinnesorgan) enthält. Am Ort der Operkularkieme von Stören und Knochenhechten ist noch ein gut entwickeltes Gefäßnetz vorhanden – die Kieme selbst aber ist schon unmöglich wegen der Operkelhebung zur Maul-Öffnung. Vom Pharynx-Constrictor hat sich (apomorph) ein paariger Retractor-Muskel zur Wirbelsäule differenziert, der es wie bei höheren Knochenfischen gestattet, gepackte Beute rasch zu schlucken (um aus einem Schwarm womöglich gleich weitere zu machen). Wie etwa Polypterus (aber auch Notopterus, Anguilla u. a.) hat Amia Nasententakel (-röhrchen) zum Schnüffeln vor dem Maul.[1] Amia ist der einzige Fisch, von dessen Kaumuskulatur eine eigene Portion fürs Riechen abdifferenziert ist, der Musculus nasalis.
Der Schädel besteht aus 44 (großteils paarigen) Knochen – diese Zahl ist bei Teleosteern meist deutlich geringer. Das Maxillare ist bereits vorschwenkbar im Sinne der „Verengung der Maulspalte im Mundwinkel“ zum Saugschnappen (s. Maxillarapparat). Das stark bezahnte Prämaxillare „besteht“ noch aus mehreren kleineren Knochen und der Unterkiefer aus mindestens neun Einzelknochen (bei Teleostei bloß drei!). Fast alle Knochen der Mundhöhle sind bezahnt. Das Symplecticum reicht bis ans Kiefergelenk. Das Praeoperculare hat bereits die für Teleosteer typische sichelförmige Gestalt: es leitet die Hebung des Kiemendeckels durch einen eigenen Muskel über das Interoperculum in eine Maul-Öffnung um. Mit den Lepisosteidae teilt Amia z. B. den Verlauf der ventralen Spinalnerven (gegen den Bauch) außen von der Rumpfmuskulatur (nicht innen an der Leibeshöhle wie bei allen anderen Fischen).
Der Kahlhecht lebt in Sümpfen, pflanzenreichen Seen und Flüssen im östlichen Nordamerika von den Großen Seen, mit Ausnahme des Oberen Sees, und dem Sankt-Lorenz-Strom über das Gebiet des Mississippi und Missouri bis nach Florida und dem Unterlauf des Rio Grande. Er fehlt in den nördlichen Neuengland-Staaten und in den nördlichen Appalachen. Der Mensch hat ihn lokal etwas nach Westen verbreitet.
Die Laichzeit fällt in die Monate Mai–Juni. Die Männchen bauen dann Nester auf dem Gewässergrund, zu denen sie die verschiedensten Pflanzenteile zusammentragen. Der Nestbau und das Laichen geschehen nachts. Das Männchen bewacht die ca. 20.000 bis 70.000 Eier und später auch die ausgeschlüpften Jungfische, bis sie eine Länge von etwa einem Zentimeter erreicht haben. Die Larven schlüpfen nach 8–10 Tagen. Mit ihrem Haftorgan am Maul heften sie sich zunächst an Wasserpflanzen fest; später sammeln sie sich im „Schatten“ unter dem Bauch des Vaters, der sie „führt“ (Brutpflege). Diesem Verhalten verdanken wohl die Jungfische ihr Überleben mit Sonnenbarschen u. a. Räubern im selben Biotop.
Als Speisefisch hat der Kahlhecht keinen guten Ruf. Sein Fleisch gilt als weich, strukturlos und fade im Geschmack. Vor allem geräuchert findet der Fisch jedoch seine Anhänger und ist regional bedeutsam für die Ernährung. Breitere Zustimmung erlangt der als „Kaviar“ zubereitete Rogen. Als „guten Kämpfer“ beurteilen sie US-Sportfischer.
Die Amiiformes erlebten ihre Blüte, zusammen mit anderen ursprünglichen Knochenfischen wie den Semionotiformes und den Lepisosteiformes, im Mesozoikum und stellten einen großen Teil der Fischfauna, z. B. Sinamia aus der unteren Kreide von China. Während der mittleren Kreide wurden sie weitgehend von den Echten Knochenfischen (Teleostei) verdrängt.
Drei Familien der Amiiformes sind ausgestorben.
Die Amiidae sind mit dem Kahlhecht die einzige überlebende Familie und lebten mit Amiopsis und Amia schon in der Oberkreide. Amia kehreri (jetzt Cyclurus kehreri) lebte auch in Europa: Funde aus dem Eozän gibt es z. B. in der Grube Messel in Hessen.
Der Kahlhecht oder (Amerikanischer) Schlammfisch (wiss.: Amia calva; Αμία ist ein undefinierter Fischname mehrerer antiker Autoren; calvus bedeutet „kahl“ im Sinne von „Kopf ohne Schuppen“), der auf Englisch meist „bowfin“ genannt wird, ist ein Raubfisch aus Nordamerika. Er hat noch zahlreiche Merkmale urtümlicher Knochenfische („Ganoiden“) und ist die einzige rezente Art sowohl der Familie der Kahlhechte oder Schlammfische (Amiidae) als auch des nächsthöheren Taxons, der Ordnung der Kahlhechtartigen oder Schlammfischartigen (Amiiformes). Die Amiiformes bilden zusammen mit eng verwandten fossilen Vertretern die Halecomorphi. Die Schwestertaxa Halecomorphi und Echte Knochenfische (Teleostei) bilden zusammen die Halecostomi. In einer alternativen Gruppierung bilden die Halecomorphi zusammen mit den Knochenhechten und deren engeren fossilen Verwandten (Ginglymodi) die Gruppe der Knochenganoiden (Holostei).
Балчыкчыл балык (лат. Amia calva)
L'Amia calvao l'é 'n péscio d'ægoa doçe conosciûo co-o nomme de lùsso.
Amia ocellicauda is a species of primitive bony fish native to North America. Originally described by John Richardson from Lake Huron in 1836, it was synonymized with Amia calva until genetic work in 2022 revealed them to be separate species.[1] This species ranges from around the Great Lakes south to the Gulf Coast wetlands of Louisiana and Texas. It is absent from the southeast, where its sister species Amia calva is found instead.
It differs from Amia calva by having fewer dentary teeth (only 15 compared to 16 or 17 of A. calva) and its interopercle membrane bone being smaller. It also has a more pronounced eyespot, has a longer body, and males have green coloration during the breeding season.[2] The two species split approximately 1 to 2.5 million years ago during the mid-Pliocene. It is hypothesized that there are still several more undescribed species of Amia to be described.[3][4] The vernacular name eyetail bowfin, was proposed by Brownstein et al.[1]
{{cite web}}
: CS1 maint: url-status (link) Amia ocellicauda is a species of primitive bony fish native to North America. Originally described by John Richardson from Lake Huron in 1836, it was synonymized with Amia calva until genetic work in 2022 revealed them to be separate species. This species ranges from around the Great Lakes south to the Gulf Coast wetlands of Louisiana and Texas. It is absent from the southeast, where its sister species Amia calva is found instead.
It differs from Amia calva by having fewer dentary teeth (only 15 compared to 16 or 17 of A. calva) and its interopercle membrane bone being smaller. It also has a more pronounced eyespot, has a longer body, and males have green coloration during the breeding season. The two species split approximately 1 to 2.5 million years ago during the mid-Pliocene. It is hypothesized that there are still several more undescribed species of Amia to be described. The vernacular name eyetail bowfin, was proposed by Brownstein et al.
Amia calva es un pez que vive en los cuerpos de agua dulce del Estado de Texas y es además el único representante que queda del orden Amiiformes de los holósteos, que a finales de la Era Mesozoica llegaron a abundar en las aguas del mundo; por ello se le considera un fósil viviente.
Su cuerpo es ancho y su color verde claro casi amarillo. Los machos poseen a cada lado de la cola y por delante de la misma, una mancha negra grande rodeada por un círculo anaranjado o amarillo; las aletas de los machos se tornan verdes durante la época del apareamiento.
Amia calva vive usualmente en lagos y estanques, y construye sus nidos arrancando con los dientes plantas acuáticas, lo cual deja unos huecos circulares en el fango, donde las hembras depositan sus huevos. Luego al macho fecunda estos huevos y los cuida celosamente, luchado contra cualquier intruso que se aproxime a ellos. Cuando nacen, los alevines permanecen estrechamente agrupados, y el macho adulto prosigue su labor de vigilancia hasta que alcanzan entre siete y diez centímetros de longitud. En ocasiones las crías de un solo nido comprenden cerca de un millar de pececillos.
La principal característica de este pez es poder respirar el aire atmosférico a través de la boca, para ello asciende con frecuencia a la superficie y aspira unas bocanadas del exterior, ya que está provisto de numerosos vasos sanguíneos en la vejiga natatoria, la cual hace las veces de pulmón, permitiéndole así resistir hasta veinticuatro horas fuera del agua. También es peculiar la estructura de su columna vertebral, así como la de sus aletas pares, que le diferencian de los restantes peces óseos.
Amia calva puede llegar a medir cerca de un metro y alcanzar un peso de seis kilogramos, pero estas son cifras de ejemplares excepcionales, ya que la medida y peso normal de estos peces es menor.
Amia calva es un pez con aletas radiadas (Actinopterygii) perteneciente al orden Amiiformes. Asociados con otras 7 especies de pejelagartos (orden Lepisosteiformes), forman la infraclase Holostei, linaje hermano de Teleostei.[1],[2],[3],[4]
Sin embargo, dentro de la comunidad científica existe un debate acerca de la posición filogénica de Amia calva y la relación de ésta con los pejelagartos y los Teleósteos son controvertidas.[5],[6],[7]
El escenario más común en el que se encuentra Amia calva es en el que es relacionado con el grupo Holostei. Este escenario está fuertemente respaldado desde una perspectiva filogenómica por la organización genómica y el orden de los genes de Amia calva.[8],[9]
Un segundo escenario sostiene que Amia calva pertenece, con los Teleósteos, a los Halecostomi por similitudes morfológicas.[7],[6]
En 2021, un nuevo ensamblaje del genoma de Amia calva a nivel cromosómico revela que, a pesar de que los cariotipos muestran similitudes superficialmente convergentes con los de los Teleósteos, la organización cromosómica indica una relación filogenética más cercana a la del pejelagarto narigudo que a la de los Teleósteos, por lo tanto, demostrando la monofilia de los peces Holósteos. Las similitudes cariotípicas entre Amia calva y los Teleósteos se deben a una evolución convergente más que a un origen común.[10]
Más del 96 % de las especies de peces con aletas radiadas que existen pertenecen al grupo de los Teleósteos, por lo que existe un gran retraso en la secuenciación genómica de los Holósteos, ya que quedan pocos representantes de estos para la exploración genómica y de desarrollo.[11]
El ancestro común de los Teleósteos existentes se sometió a una duplicación completa del genoma que resultó en una divergencia funcional de los genes duplicados que se encuentran en la mayoría de los Teleósteos vivos.[12],[13] Este fenómeno complica la comparación genética entre los Teleósteos y los tetrápodos, como el hombre.[14]El grupo de Holósteos formado por el pejelagarto narigudo y Amia calva se separaron de este ancestro común antes de la duplicación completa del genoma, por lo que mantuvieron relaciones genéticas uno a uno con los tetrápodos.[15] Estas dos especies también poseen tasas más lentas de evolución de la secuencia molecular.[16]
Si bien el pejelagarto narigudo ya se ha utilizado como puente genético entre los Teleósteos y los tetrápodos para identificar ortologías ocultas de elementos genéticos, la presencia de un solo representante es insuficiente para crear una relación comparativa confiable entre estos dos grupos.[10]
Hoy en día, el pejelagarto narigudo y Amia calva son los últimos representantes Holósteos disponibles para la evolución de los peces con aletas radiadas. El linaje de Amia calva se separó del lineaje del pejelagarto narigudo hace más de 250 millones de años, por lo que su comparación genómica cubre la mayor parte de la diversidad genómica holóstea existente.[4],[17] La adición del genoma del Amia calva al puente holósteo permite la traducción de los cambios genéticos y genómicos hasta ahora subyacentes en la evolución de los vertebrados.
En los seres humanos, el complejo mayor de histocompatibilidad (CMH) está compuesto por más de 200 genes organizados en tres clases I, II y III que desempeñan diversas funciones en el reconocimiento y presentación de antígenos, y en la inflamación.[18] En peces cartilaginosos y tetrápodos (incluidos los humanos), las clases I y II están estrechamente unidas en un cromosoma, lo que no ocurre en los Teleósteos.[19]
El análisis del inmunogenoma de Amia calva destaca una similitud en la organización general del complejo mayor de histocompatibilidad con la de los tetrápodos y peces cartilaginosos. Muchos genes del complejo mayor de histocompatibilidad de Amia calva tienen relaciones ortólogas con los de los humanos, pero también con los del pez cebra (perteneciente a los Teleósteos). Por lo tanto, la pérdida de enlace entre las clases de genes I, II y III en los Teleósteos apareció después de la divergencia de los Holósteos. Por lo tanto, se asocia con la pérdida genética diferencial que se produce durante la duplicación del genoma completo.[10]
|número-autores=
(ayuda) |número-autores=
(ayuda) |número-autores=
(ayuda) |número-autores=
(ayuda) |número-autores=
(ayuda) |número-autores=
(ayuda) |número-autores=
(ayuda) Amia calva es un pez que vive en los cuerpos de agua dulce del Estado de Texas y es además el único representante que queda del orden Amiiformes de los holósteos, que a finales de la Era Mesozoica llegaron a abundar en las aguas del mundo; por ello se le considera un fósil viviente.
Amia calva Amiiformes ordenako arrain bakarra da, Actinopterygii taldean. Mesozoikoaren bukaeran mundu osoan zehar aurki zitezkeen, baina gaur egun espezie bakarra existitzen da. Fosil bizi gisa izendatzen da.
Amia calva Amiiformes ordenako arrain bakarra da, Actinopterygii taldean. Mesozoikoaren bukaeran mundu osoan zehar aurki zitezkeen, baina gaur egun espezie bakarra existitzen da. Fosil bizi gisa izendatzen da.
Amia (Amia calva) on amiakalojen lahkon (Amiiformes) ainoa nykyisin elävä laji. Lahkoon kuuluvien lajien fossiileja on löydetty permikaudelta.
Se voi kasvaa metrin mittaiseksi ja painaa seitsemän kiloa. Vartalo on pitkä ja vankka, pää kartiomainen ja suu iso. Koiraat ovat pienempiä ja lyhytikäisempiä kuin naaraat. Selkäpuoli on tumman oliivinvihreä, vatsapuoli vaaleampi.[2]
Amia elää Yhdysvaltojen hitaasti virtaavissa rehevissä sisävesissä.[2]
Amiat ovat kaikkiruokaisia opportunisteja, joille maistuvat kalat, sammakot ja äyriäiset.[2] Jos happipitoisuus on pieni, amiat voivat hakea pinnasta ilmakuplia uimarakkoonsa, joka toimii alkeellisena keuhkona.[3] Urheilukalastajat pitävät lajia roskakalana.
Amia (Amia calva) on amiakalojen lahkon (Amiiformes) ainoa nykyisin elävä laji. Lahkoon kuuluvien lajien fossiileja on löydetty permikaudelta.
Amia calva
L'amie, amie chauve ou poisson-castor, choupique (Amia calva) est la seule espèce actuelle de l'ordre des Amiiformes (qui abondaient au Crétacé).
Elle vit aux États-Unis et au Canada. Son corps est recouvert de petites écailles minces et sa tête cuirassée de longues plaques osseuses.
Les nageoires :
Le genre Amia contient aussi des espèces fossiles :
Le poisson-castor (Amia calva) est un poisson à nageoires rayonnées (Actinopterygii) appartenant à l’ordre des Amiiformes. Associé avec 7 autres espèces de lépisosté osseux (ordre des Lepisosteidae), ils forment l’infra-classe des Holosteii, lignée sœur des Teleostei[1],[2],[3],[4].
La position phylogénétique du poisson-castor fait cependant débat au sein de la communauté scientifique et les relations du poisson-castor vis-à-vis du lépisosté osseux et des Téléostéens est controversée[5],[6],[7].
Le scénario le plus répandu, selon laquelle le poisson-castor serait effectivement apparenté aux groupes des Holostéens est fervemment soutenue d’un point de vue phylogénomique par l’organisation génomique et l’ordre des gènes du poisson-castor[4],[8].
Le second scénario soutient que le poisson-castor ferait partie, avec les Téléostéens, des Halecostomi en raison de similarités morphologiques.[7],[6]
En 2021, un nouvel assemblage du génome du poisson-castor au niveau chromosomique révèle qu’en dépit d’un caryotype présentant des similitudes superficiellement convergentes avec celles des Téléostéens, l’organisation chromosomique indique une relation phylogénique plus proche de celle du lépisosté osseux que de celle des Téléostéens prouvant ainsi la monophylie des poissons Holostéens. Les similitudes caryotypiques entre le poisson-castor et les Téléostéens sont dus à une évolution convergente plutôt qu'à une origine commune[9].
Plus de 96% des espèces de poissons à nageoires rayonnées existantes appartiennent au groupe de Téléostéens, ainsi il existe un grand décalage dans le séquençage génomique car peu de représentants Holostéens demeurent pour l’exploration développementale et génomique[10].
L’ancêtre commun des Téléostéens existants a subi une duplication complète du génome qui a résulté en une divergence fonctionnelle des gènes dupliqués que l’on retrouve chez la plupart des Téléostéens vivants.[11],[12]Ce phénomène complique la comparaison génétique entre les Téléostéens et les tétrapodes tels que l’homme[13]. Le groupe des Holostéens formé par le lépisosté osseux et le poisson-castor a divergé de cet ancêtre commun avant la duplication complète du génome, ils ont ainsi conservé des relations génétiques biunivoques avec les tétrapodes.[14] Ces deux espèces possèdent également des taux plus lents d’évolution des séquences moléculaires.[15]
Si le lépisosté osseux a déjà été utilisé comme pont génétique entre les Téléostéens et les tétrapodes afin d’identifier des orthologies cachées d’éléments génétiques, la présence d’un seul représentant est insuffisante pour créer une relation comparative fiable entre ces deux groupes.[9]
Aujourd’hui, le lépisosté osseux et le poisson-castor sont les derniers représentants des Holostéens disponibles pour l’évolution des poissons à nageoires rayonnées. La lignée du poisson-castor a divergé de celle du lépisosté osseux il y a plus de 250 millions d’années, ainsi, leur comparaison génomique couvre la majorité de la diversité génomique holostéenne existante[4],[16]. L'addition du génome du poisson-castor au pont holostéen permet la traduction des changements génétiques et génomiques jusqu'alors sous-jacents dans l'évolution des vertébrés.
Chez l'humain, le complexe majeur d'histocompatibilité (CMH) est regroupé sur plus de 200 gènes organisés en trois classes I, II, et III qui jouent divers rôles dans la reconnaissance et la présentation de l'antigène, et l'inflammation[17]. Chez les poissons cartilagineux et les tétrapodes (dont l'humain), les classes I et II sont étroitement liées sur un chromosome, ce qui n'est pas le cas chez les Téléostéens.[18]
L'analyse de l'immunogénome du poisson-castor met en évidence une similaritude dans l'organisation générale du complexe majeur d'histocompatibilité avec celui des tétrapodes et des poissons cartilagineux. De nombreux gènes du complexe majeur d'histocompatibilité du poisson-castor ont des relations orthologues avec ceux des humains, mais aussi avec ceux du poisson-zèbre (appartenant aux Téléostéens). Ainsi, la perte de lien entre les classes de gènes I, II et III chez les Téléostéens est apparue après leur divergence avec les Holostéens. Elle est donc associée à une perte génétique différentielle survenue lors de la duplication complète du génome[9].
Amia calva
L'amie, amie chauve ou poisson-castor, choupique (Amia calva) est la seule espèce actuelle de l'ordre des Amiiformes (qui abondaient au Crétacé).
Elle vit aux États-Unis et au Canada. Son corps est recouvert de petites écailles minces et sa tête cuirassée de longues plaques osseuses.
Les nageoires :
nageoire dorsale étendue nageoire caudale arrondie d'apparence symétrique mais hétérocerque et précédée d'une tache.Le genre Amia contient aussi des espèces fossiles :
†Amia hesperia †Amia pattersoni †Amia robusta †Amia scutataIasc buntúsach fionnuisce a fhaightear in uisce cúil fiaileach in oirthear Mheiriceá Thuaidh. Feidhmíonn an bolg snámha mar scamhóg le húsáid a bhaint as ocsaigin an atmaisféir. Suas le 90 cm ar fhad, eite an droma fada, eite an eireabaill cruinn.
A amia, Amia calva, é un peixe primitivo, orixinario do sueste do Canadá e do leste dos Estados Unidos, depredador dulciacuícola, que é o único representante vivo da familia dos amíidos (Amiidae), única da orde dos amiformes (Amiiformes), da infraclase dos holósteos (subclase dos neopterixios) que, a finais do mesozoico chegaron a abundar nas augas de todo o mundo. Por iso considérase como un fósil vivente.
O corpo da amia é ancho, e a súa cor verde clara, case amarela. Os machos posúen a cada lado da cola, e por diante da mesma, unha mancha negra grande rodeada por un círculo alaranxado ou amarelo; as aletas dos machos tórnanse verdes durante a época do apareamento.
Amia calva vive usualmente nas augas pouco profundas de lagos, lagoas e estanques, e constrúen os seus niños arrincando cos dentes plantas acuáticas, o cal deixa uns buratos circulares na lama, onde as femias depositan os seus ovos. Logo, o macho fecunda estes ovos, coidándoos celosamente, loitando contra calquera intruso que se aproxime a eles. Cando nacen, as crías permanecen estreitamente agrupadas, e o macho adulto prosegue o seu labor de vixilancia até que alcanzan entre sete e dez centímetros de lonxitude. En ocasións, as crías dun só niño comprenden cerca dun millar de peixiños.
Unha das principais características deste peixe é a de que é capaz de respirar o aire atmosférico a través da vexiga natatoria, que fai as veces de pulmón, xa que está provista de numerosos vasos sanguíneos. Para iso ascende con frecuencia á superficie e aspira o aire do exterior pola boca, o que lle permite resistir até vinte e catro horas fóra da auga. Esta característica tamén lles permite regular a súa flotabilidade na auga.
Así mesmo é peculiar a estrutura da súa columna vertebral, así como a das súas aletas pares, o que o diferencian dos restantes peixes óseos.
As amias poden chegar a medir cerca dun metro e alcanzar un peso de seis quilogramos, pero estas son cifras de exemplares excepcionais, xa que o tamaño e o peso normais destes peixes é menor.
A amia, Amia calva, é un peixe primitivo, orixinario do sueste do Canadá e do leste dos Estados Unidos, depredador dulciacuícola, que é o único representante vivo da familia dos amíidos (Amiidae), única da orde dos amiformes (Amiiformes), da infraclase dos holósteos (subclase dos neopterixios) que, a finais do mesozoico chegaron a abundar nas augas de todo o mundo. Por iso considérase como un fósil vivente.
Gola muljarica (Amia calva), jedini živi predstavnik reda muljarica (Amiiformes) i roda Amia. Rasprostranjena je na području Sjeverne Amerike u Velikim jezerima, i rijekama i Mississippi i njekim njezinim pritokama.
Oblikom i građom tijela bliska je najprimitivnijim koštunjačama. Naraste do 1,2 metra dužine (mužjak je nešto manji). Tijelo je prekriveno ljuskama, leđna peraja je duga i završava u blizini okrugle repne peraje kod koje se nalazi porepoznatljiva okrugla mrlja tamnije boje. Njezin plivaći mjehur ima u funkciju pluća, pa riba može sa njime i disati.
Gola muljarica mrijesti se među vodenim biljem gdje ženka polaže jaja koje on čuva i ostaje sa njima još neko vrijeme nakon što se mlađ izlegne[1].
gola muljarica uhvačena u Spalding County Reservoir, Griffin, Georgia
Cyprinus carpio gore i Amia calva dolje
Film
Gola muljarica (Amia calva), jedini živi predstavnik reda muljarica (Amiiformes) i roda Amia. Rasprostranjena je na području Sjeverne Amerike u Velikim jezerima, i rijekama i Mississippi i njekim njezinim pritokama.
Oblikom i građom tijela bliska je najprimitivnijim koštunjačama. Naraste do 1,2 metra dužine (mužjak je nešto manji). Tijelo je prekriveno ljuskama, leđna peraja je duga i završava u blizini okrugle repne peraje kod koje se nalazi porepoznatljiva okrugla mrlja tamnije boje. Njezin plivaći mjehur ima u funkciju pluća, pa riba može sa njime i disati.
Gola muljarica mrijesti se među vodenim biljem gdje ženka polaže jaja koje on čuva i ostaje sa njima još neko vrijeme nakon što se mlađ izlegne.
gola muljarica
gola muljarica uhvačena u Spalding County Reservoir, Griffin, Georgia
gola muljarica; autor Clinton & Charles Robertson
Cyprinus carpio gore i Amia calva dolje
Film
Eðjufiskur[1][2], boguggi[1][2] eða leirgedda[1][2] er eina tegundin eftirlifandi í ættbálknum eðjufiskar.
Eðjufiskurinn er ferskvatnsfiskur og veiðist aðallega í ferskvatni í Norður Ameríku
Eðjufiskur, boguggi eða leirgedda er eina tegundin eftirlifandi í ættbálknum eðjufiskar.
Eðjufiskurinn er ferskvatnsfiskur og veiðist aðallega í ferskvatni í Norður Ameríku
L'amia (Amia calva Linnaeus, 1766) è un pesce dell'America nord-orientale appartenente alla famiglia degli amiidi (Amiidae). È l'unica specie vivente dell'ordine degli amiiformi (Amiiformes).
Un'accurata comparazione tra le strutture di questo pesce con quelle dei fossili conosciuti di Amiidi (ad esempio Cyclurus) ci testimonia che esso non ha subito, attraverso i millenni, rilevanti processi evolutivi. Appare quindi ben giustificato considerare l'amia una delle forme più arcaiche che annoveri la fauna delle acque dolci. Lo scheletro osseo con vertebre anficele, le scaglie cicloidi embricate che rivestono il corpo, la coda omocerca, la mancanza di fulcri alle pinne permettono di considerare gli Amiiformi come appartenenti ai pesci ossei nonostante, per la conformazione del cono arterioso del cuore e per la disposizione dell'apparato urogenitale, essi presentino somiglianze anche con i Dipnoi. L'amia ha un capo subconico, leggermente depresso, che porta piastre ossee formanti una specie di corazza ondulata, ricoperta, nella parte superiore, di pelle sottile e nuda, da cui il nome di calva dato alla specie. Il muso è corto e arrotondato, con occhi piccoli e brillanti, la narice anteriore è munita di un piccolo barbiglio. I denti, di forma conica, sono portati dalle ossa premascellari, mascellari e palatine; denti più piccoli portano il vomere, le ossa pterigoidee e il parasfenoide. Il tronco, allungato e robusto, è ricoperto di scaglie cicloidi. La pinna dorsale è unica, lunga e non troppo alta; le pinne pettorali, le ventrali e l'anale sono brevi. La caudale, bene sviluppata, è normalmente omocerca; nei giovani, invece, può essere eterocerca[2]. Non esistono pseudobranchie e i pettini branchiali sono brevi. Caratteristica è la struttura di alcuni organi interni. Particolare importanza assume la vescica natatoria che in determinate circostanze può funzionare come un polmone. Suddivisa in due lobi, essa ha le pareti riccamente irrorate da numerosi vasi sanguigni ed è collegata, attraverso un condotto pneumatico, alla faringe. Già si è accennato alla presenza, nel cuore, di un cono arterioso munito di valvole. Una rudimentale valvola spirale è presente nell'intestino; l'ovidotto si apre in una dilatazione del canale di Wolf, carattere, questo, che gli Amiiformi hanno in comune con i Polipteriformi e gli Acipenseridi. La livrea dell'amia presenta una colorazione bruno scura od olivastra nelle parti superiori, mentre le inferiori hanno toni un poco più chiari. Sulla gola, sono spesso presenti vaste macchie scure. I maschi si differenziano dalle femmine, sia per le dimensioni minori, circa 45 cm contro i 60 delle femmine[3], che per la presenza di una macchia tondeggiante, nera, orlata di arancio, alla base della coda.
È diffusa in America, nel Missouri, nel Minnesota, nel Vermont, nel Quebec, nel bacino di San Lorenzo sino alle regioni occidentali dei monti Appalachi, alla Florida e al Texas. Verso il nord si estende alle coste atlantiche della Carolina.
L'amia abita i grandi laghi, i fiumi e anche specchi d'acqua di minore importanza. Frequenta indifferentemente tanto le acque limpide e correnti quanto quelle pantanose e paludose. È proprio in questo ambiente che il pesce si vale della vescica natatoria atta a funzionare da polmone. Nelle paludi, l'ossigeno disciolto nell'acqua è scarso e la respirazione branchiale è insufficiente. Per questo l'amia si porta in superficie e aspira una certa quantità d'aria che immagazzina nella vescica, in cui possono avvenire scambi gassosi con un meccanismo simile a quello che si effettua nei polmoni dei vertebrati a respirazione polmonare. Durante l'estate staziona dove le acque sono più alte e, spostandosi velocemente, aiutata dalla lunga pinna dorsale, va in cerca di preda. Pesci, anfibi, crostacei, molluschi, vermi, nessuna piccola creatura sfugge alla voracità di questi pesci che sono considerati una vera calamità per le acque del loro habitat[4]. Al sopraggiungere della stagione fredda, le amie si stringono le une contro le altre sino a formare grossi blocchi viventi e scendono verso la melma delle acque più profonde. Escono dal loro torpore a primavera per iniziare il ciclo vitale e dar vita alle nuove generazioni, sempre numerosissime, così da garantire una valida continuità alla specie.
In primavera, abbandonate le acque profonde dove hanno trascorso l'inverno, spesso in letargo a causa del freddo, le amie si portano dove le acque sono basse, tiepide e ricche di vegetazione. Spetta ai maschi il compito di preparare il nido, una camera ricavata tra il fitto della vegetazione subacquea. La femmina, dopo un breve corteggiamento, depone le uova che vengono subito fecondate dal suo compagno e ben presto abbandona il nido. Il maschio prodiga tutte le cure possibili, sorvegliando che nessuno penetri a far strage di uova[5]. Queste si schiudono dopo circa 8 giorni dalla deposizione. I piccoli pesci nati sono lunghi circa 7 mm e sono provvisti di un sacco vitellino dal quale traggono il nutrimento. Con il riassorbirsi del sacco, si conclude il primo periodo del loro sviluppo ed essi raggiungono circa 12 mm di lunghezza. Sono ora in grado di iniziare, fuori dal nido, un periodo di vita durante il quale, riuniti in schiere compatte, ma sempre sotto la sorveglianza e la guida paterna, vengono a contatto con il loro ambiente. Ciascuno di essi inizia una vita indipendente quando, raggiunti i 10 cm di lunghezza, è in grado di affrontare e di superare le proprie necessità.
L'amia (Amia calva Linnaeus, 1766) è un pesce dell'America nord-orientale appartenente alla famiglia degli amiidi (Amiidae). È l'unica specie vivente dell'ordine degli amiiformi (Amiiformes).
Dumblažuvės (lot. Amiiformes) – kaulinių žuvų būrys, kuriam priklauso viena dumblažuvinių (Amiidae) šeima su vieninteliu atstovu – dumblažuve, arba amija (lot. Amia calva, angl. Bowfin, vok. Kahlhecht). Tai plėšri, iki 70 cm ilgio žuvis. Išore ir sandara panaši į kaulines žuvis, tačiau dar turi kai kurių senovinių požymių. Paplitusi Šiaurės Amerikos didžiuosiuose ežeruose ir Misisipės baseine.
Gyvena dumblėtose bei užžėlusiose augalais vietose. Aktyvi naktį. Veisimosi periodu patinas seklioje vietoje suka iš žolių lizdą ir jame saugo patelės išnerštus ikrus, o vėliau – lervas. Lervos ant augalų kabo tol, kol suvartoja trynio atsargas. Dumblažuvė geba kvėpuoti oru, panaudodama savo plaukimo pūslę kaip primityvius plaučius, ir iškiša galvą pakvėpuoti net jei vandenyje deguonies pakanka. Kvėpavimas oru leidžia medžioti sekliose pakrantės vietose, kurios kitiems plėšrūnams neprieinamos, taip pat naudingas vasarą, kai deguonies vandenyje trūksta.
Nors tai paskutinė gyvenanti Amiiformes būrio rūšis, dumblažuvės išlikimas šiuo metu nekelia susirūpinimo. Kai kada ji net laikoma kenkėju, nes medžioja žmogaus maistui geriau tinkančias žuvis. Sugauta agresyviai ginasi savo aštriais dantimis, užkibusi taip pat labai priešinasi, todėl, nors maistui tinka prastai, kai kurie žvejai jos gaudymą vertina dėl suteikiamo azarto[2]. Gyvena iki 30 metų [3].
Dumblažuvės (lot. Amiiformes) – kaulinių žuvų būrys, kuriam priklauso viena dumblažuvinių (Amiidae) šeima su vieninteliu atstovu – dumblažuve, arba amija (lot. Amia calva, angl. Bowfin, vok. Kahlhecht). Tai plėšri, iki 70 cm ilgio žuvis. Išore ir sandara panaši į kaulines žuvis, tačiau dar turi kai kurių senovinių požymių. Paplitusi Šiaurės Amerikos didžiuosiuose ežeruose ir Misisipės baseine.
Gyvena dumblėtose bei užžėlusiose augalais vietose. Aktyvi naktį. Veisimosi periodu patinas seklioje vietoje suka iš žolių lizdą ir jame saugo patelės išnerštus ikrus, o vėliau – lervas. Lervos ant augalų kabo tol, kol suvartoja trynio atsargas. Dumblažuvė geba kvėpuoti oru, panaudodama savo plaukimo pūslę kaip primityvius plaučius, ir iškiša galvą pakvėpuoti net jei vandenyje deguonies pakanka. Kvėpavimas oru leidžia medžioti sekliose pakrantės vietose, kurios kitiems plėšrūnams neprieinamos, taip pat naudingas vasarą, kai deguonies vandenyje trūksta.
Nors tai paskutinė gyvenanti Amiiformes būrio rūšis, dumblažuvės išlikimas šiuo metu nekelia susirūpinimo. Kai kada ji net laikoma kenkėju, nes medžioja žmogaus maistui geriau tinkančias žuvis. Sugauta agresyviai ginasi savo aštriais dantimis, užkibusi taip pat labai priešinasi, todėl, nors maistui tinka prastai, kai kurie žvejai jos gaudymą vertina dėl suteikiamo azarto. Gyvena iki 30 metų .
De moddersnoeken vormen een primitieve orde (Amiiformes) binnen de straalvinnige vissen, met maar één recente familie (Amiidae), en één recent geslacht met één soort, de moddersnoek (Amia calva). Uit fossiele vondsten zijn zes families bekend. Onder de vondsten is Leedsichthys, de grootste vis die ooit heeft geleefd en een lengte van ruim over de tien meter kon bereiken. De moddersnoek is, naast de kaaimansnoek, een van de weinige zoetwatervissen die bijna ongewijzigd zijn sinds hun ontstaan.
Het meest in het oog springende kenmerk van de moddersnoek is de erg lange rugvin, die weer 45 tot 50 stralen heeft, lopend vanaf het midden van de rug tot het begin van de staart. Ze kunnen tot 1 meter lang worden en 7 kilogram wegen. Voor sportvissers zijn het erg agressieve vissen die zich heftig blijven verzetten, nog nadat ze aan boord of aan land zijn gebracht. Ze leven in het oosten van Noord-Amerika, meestal in langzaam stromend water. Wanneer er weinig zuurstof in het water zit kan de vis lucht in zijn zwemblaas opnemen en die gebruiken als een soort long. Ze gaan meestal 's nachts op jacht en eten ongewervelde insecten en gewervelde kikkers en vele soorten vissen. Het mannetje van de vis is bekend om zijn vaderschap. Hij blijft in de buurt van, en verdedigt bevruchte eitjes en de uitgekomen larven.
Bronnen, noten en/of referentiesDe moddersnoeken vormen een primitieve orde (Amiiformes) binnen de straalvinnige vissen, met maar één recente familie (Amiidae), en één recent geslacht met één soort, de moddersnoek (Amia calva). Uit fossiele vondsten zijn zes families bekend. Onder de vondsten is Leedsichthys, de grootste vis die ooit heeft geleefd en een lengte van ruim over de tien meter kon bereiken. De moddersnoek is, naast de kaaimansnoek, een van de weinige zoetwatervissen die bijna ongewijzigd zijn sinds hun ontstaan.
Dynnfisk (Amia calva) er eneste nålevende dynnfisk. Det er en rovfisk som finnes i sumper, vann og elver med mye vegetasjon. Halen er asymmetrisk (den øverste delen er lengre enn den nederste), og den kan ta opp oksygen gjennom svømmeblæren. Svømmeblæren er fysostom og har en utløper til svelget, slik som hos lungefisker.
Dynnfisk (Amia calva) er eneste nålevende dynnfisk. Det er en rovfisk som finnes i sumper, vann og elver med mye vegetasjon. Halen er asymmetrisk (den øverste delen er lengre enn den nederste), og den kan ta opp oksygen gjennom svømmeblæren. Svømmeblæren er fysostom og har en utløper til svelget, slik som hos lungefisker.
Miękławka[2], mękławka[3][4], amia[5] (Amia calva) – jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel ryb z rodzaju amia, rodziny amiowatych (Amiidae) i rzędu amiokształtnych. Ryba o niewielkim znaczeniu gospodarczym, poławiana przez wędkarzy, spotykana w akwariach publicznych.
Żyje w silnie zarośniętych rzekach w Ameryce Północnej, w dorzeczach Wielkich Jezior (z wyjątkiem Jeziora Górnego) i Missisipi.
Ciało wydłużone, wrzecionowate, niewyróżniające się barwą spośród otoczenia (spód jasny, wierzch oliwkowy), długość ciała: 0,6–1 m; płetwa grzbietowa pojedyncza, podłużna, prawie sięga ogona, płetwa ogonowa symetryczna, osadzona na szerokiej podstawie; całe ciało pokryte łuskami cykloidalnymi, na głowie dodatkowo płytki kostne ukryte pod skórą. Dymorfizm płciowy widoczny w rozmiarach i ubarwieniu. Samiec jest mniejszy od samicy, cechą pozwalającą na łatwą identyfikację dorosłego samca jest niewielka, okrągła, czarna plama w żółtej lub pomarańczowej obwódce położona u nasady ogona. Poza tym, w okresie rozrodu zmienia ubarwienie[6].
Amia zamieszkuje wody słodkie, zimą głębokie, latem wypływa na płycizny. W wysychających zbiornikach może obyć się bez wody, ponieważ za pomocą pęcherza pławnego oddycha powietrzem atmosferycznym. Przy wysokich temperaturach zapada w stan estywacji[7]. Jest zwierzęciem o nocnym trybie życia.
Jest to ryba drapieżna, poluje o zmierzchu na inne, mniejsze ryby. Młode amie zjadają różnego rodzaju bezkręgowce, np. skorupiaki, mięczaki[8], z wiekiem w ich diecie zaczynają dominować ryby[6].
Tarło odbywa się wiosną od kwietnia do czerwca w temperaturze około 25 stopni Celsjusza. Samica składa ikrę (około 64 000 ziaren) do okrągłego gniazda, zbudowanego przez samca z roślin, piasku i kamieni. Ikrą i larwami opiekuje się wyłącznie samiec. Świeżo wylęgłe larwy przyczepiają się do ścianek gniazda za pomocą wydzieliny tzw. narządu cementowego mieszczącego się na głowie.
Miękławka, mękławka, amia (Amia calva) – jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel ryb z rodzaju amia, rodziny amiowatych (Amiidae) i rzędu amiokształtnych. Ryba o niewielkim znaczeniu gospodarczym, poławiana przez wędkarzy, spotykana w akwariach publicznych.
Amia , assim conhecida, é um gênero de peixes da família Amiidae. Biologicamente catalogada a actinopterígeos é única das espécies pertencente à ordem Amiiformes. Esta família tem uma única espécie extante, Amia calva, mas algumas famílias são conhecidas de fósseis do Jurássico, Cretácico e Eocénico.
O grupo diversificou-se a partir dos Osteoglossiformes há cerca de 250 milhões de anos, no início do Triássico.
Os amiídeos são peixes exclusivamente de água doce e caracterizam-se por uma barbatana dorsal longa, com cerca de 48 raios. Estes peixes medem até 90 centímetros de comprimento e ocorrem no leste da América do Norte.
Amiotvaré alebo amie alebo bahniakovcotvaré alebo bahniakovce (Amiiformes) v širšom zmysle sú rad zo skupiny Neopterygii.
Amiotvaré (atď.) v užšom zmysle pozri nižšie pod „Systematika“.
Dnes žije len jeden druh amia (bahniakovec obyčajný, Amia calva).
Majú ganoidný typ šupín. Plávací mechúr majú ako prídavný dýchací orgán. V čreve majú špirálovitú riasu. Charakteristická je pre nich dlhá chrbtová plutva, dosahujú veľkosť do 1 m.
Väčšina ich vyhynula, počas jury to bola vedúca skupina rýb po celom svete. Dnes amia žije v sladkých vodách Severnej Ameriky.
Amiotvaré alebo amie alebo bahniakovcotvaré alebo bahniakovce (Amiiformes) v širšom zmysle sú rad zo skupiny Neopterygii.
Amiotvaré (atď.) v užšom zmysle pozri nižšie pod „Systematika“.
Bågfena[2] (Amia calva) är den enda nu levande medlemmen av ordningen bågfenor, som daterar sig från Juraperioden[3]. Den finns i sötvatten i Nordamerika.
Arten är en avlång, robust fisk med en från sidorna sammanpressad kropp och en lång, vågig ryggfena med 46 till 50 mjukstrålar, som täcker över 40 % av kroppslängden. Analfenan har 9 till 10 mjukstrålar, och de stora, rundare bröstfenorna har 16 till 19.[4] På undersidan av huvudet har den en en stor benplatta som täcker strupen.[5] Det konformade huvudet saknar fjäll och har två skäggtömmar på ovansidan,[6] är gult till brunt med mörkare längsstimmor och har en stor mun med kraftiga, koniska tänder och långa huggtänder. Ryggen är mörkt olivfärgad, sidorna är ljusare, nätmönstrade och buken krämfärgad till grönaktig. Stjärtfenan är ljust olivfärgad med oregelbundna, mörkare längsstrimmor; på fenspolens övre del har de vuxna hanarna dessutom en stor, svart fläck med gul till orange kant. Hos honorna saknas den i regel, eller är åtminstone otydligare. Fenorna på undersidan är klargröna. Som mest kan hanen bli 109 cm lång och väga 9,75 kg; vanligtvis blir han dock mindre än hälften så lång.[7] Honan blir större än hanen.[4]
Bågfenan är en bottenfisk som finns i bevuxna, träskliknande sjöar och floder.[7] [8] Den livnär sig på ett stort antal byten, i synnerhet fisk (även från den egna arten), insekter, kräftdjur och groddjur. Bytet lokaliseras i hög grad med hjälp av luktsinnet, och fångas framför allt genom att det sugs in i gapet.[4] Bytesfångst sker främst nattetid; under dagen uppehåller sig fisken på djupare vatten[8]. Arten kan andas atmosfäriskt syre med hjälp av simblåsan, som fungerar som ett slags lunga. Luftandning sker endast vid temperaturer över 10 ºC, och är påtagligast mellan 18 ºC och 30 ºC.[9] Arten blir troligtvis inte äldre än 12 år i det fria, men har uppnått en ålder av 30 år i fångenskap.[4]
Arten blir könsmogen vid 3 till 5 års ålder (en längd av 45 cm för hanen, 60 cm för honan). Leken sker under våren, vilket innebär sent i april i södra delen av utbredningsområdet, men sent maj till tidigt juni i norra. Inför leken bygger hanen ett bo på bottnen i grunt vatten med riklig växtlighet genom att bita undan växterna och gräva en grund fördjupning. Under själva leken ligger honan på bottnen i boet medan hanen simmar runt henne och därefter lägger sig vid sidan av henne medan båda viftar med fenorna. Honan lägger därefter äggen medan hanen avger mjölke. Arten är promiskuös; honan kan lägga ägg i flera hanars bo, och flera honor kan lägga ägg i samma bo. Efter leken bevakas boet aggressivt av hanen, som fläktar friskt vatten över äggen. Dessa kläcks efter 8 till 10 dagar; ynglen stannar kvar i boet i ytterligare 7 till 10 dagar. Fram tills de uppnår en längd av omkring 10 cm simmar de i stim bevakade av fadern; först därefter övergår de till den vuxna fiskens solitära levnadssätt.[4]
Bågfenan finns i Kanada och USA från Saint Lawrencefloden och Champlainsjön med matarfloder i Quebec och Vermont västerut över södra Ontario till Mississippis flodsystem.[7]
Arten är en omtyckt sportfisk, främst för att den kämpar så kraftigt; köttet anses däremot inte vara någon läckerhet.[8]
Till ordningen bågfenor (Amiiformes) räknas flera utdöda familjer och släkten:
Bågfena (Amia calva) är den enda nu levande medlemmen av ordningen bågfenor, som daterar sig från Juraperioden. Den finns i sötvatten i Nordamerika.
Kel balık (Amia calva), Amiiformes takımının günümüze kadar nesilini korumayı başaran tek türüdür ve Amiidae familyasının Amia cinsine aittir.
Kel balıklar Kuzey Amerika'da bulunurlar, uzun bir sırt yüzgeçleri ve bir sürü küçük pulları vardır.
En büyükleri 1 metre uzunluğa ve 7 kilo ağırlığa varabilir. Geceleri aktif olan yırtıcı balıklardır. Küçük balıklar, kurbağalar ve yengeçler ile beslenirler.
Üreme zamanları mayıs ile haziran aylarındadır ve bu zamanda erkekleri su bitkileri parçaları ile yuva yaparlar. Bu yuva inşaatı ve yumurtlama daima geceleyin gerçekleşir. Erkek balık, önce yumurtaları ve sonra da 8 ila 10 gün içinde yumurtadan çıkan yavruları korur.
Kel balık (Amia calva), Amiiformes takımının günümüze kadar nesilini korumayı başaran tek türüdür ve Amiidae familyasının Amia cinsine aittir.
Kel balıklar Kuzey Amerika'da bulunurlar, uzun bir sırt yüzgeçleri ve bir sürü küçük pulları vardır.
En büyükleri 1 metre uzunluğa ve 7 kilo ağırlığa varabilir. Geceleri aktif olan yırtıcı balıklardır. Küçük balıklar, kurbağalar ve yengeçler ile beslenirler.
Üreme zamanları mayıs ile haziran aylarındadır ve bu zamanda erkekleri su bitkileri parçaları ile yuva yaparlar. Bu yuva inşaatı ve yumurtlama daima geceleyin gerçekleşir. Erkek balık, önce yumurtaları ve sonra da 8 ila 10 gün içinde yumurtadan çıkan yavruları korur.
А́мія, мулова риба (Amia calva) — один з двох сучасних представників ряду кісткових ганоїдів, які в мезозої були панівною групою риб.
Живе в прісних водоймах Північної Америки. Хижак. Довжина тіла самців 60 — 70 сантиметрів, самиць — близько 1 метра.
Дихає зябрами, але за допомогою плавального міхура використовує й атмосферне повітря, завдяки чому може деякий час жити без води. Самиця відкладає ікру в гніздо, яке самець влаштовує серед водяних рослин. Він же доглядає молодь. Живиться безхребетними та рибою.
Промислового значення Амія майже не має.
А́мія, мулова риба (Amia calva) — один з двох сучасних представників ряду кісткових ганоїдів, які в мезозої були панівною групою риб.
Живе в прісних водоймах Північної Америки. Хижак. Довжина тіла самців 60 — 70 сантиметрів, самиць — близько 1 метра.
Дихає зябрами, але за допомогою плавального міхура використовує й атмосферне повітря, завдяки чому може деякий час жити без води. Самиця відкладає ікру в гніздо, яке самець влаштовує серед водяних рослин. Він же доглядає молодь. Живиться безхребетними та рибою.
Промислового значення Амія майже не має.
Cá vây cung (danh pháp hai phần: Amia calva) là một loài cá vây tia nguyên thủy. Hiện tại nó cũng là loài duy nhất còn sinh tồn, thuộc về họ Amiidae của bộ Amiiformes. Cá vây cung cùng một số loài cá khác, như cá láng (Lepisosteiformes) và cá tầm (Acipenseriformes), thuộc về số ít các loài cá nước ngọt còn sinh tồn đã từng sinh sống cùng thời với khủng long.
Cá vây cung sinh sống rộng khắp tại miền đông Bắc Mỹ, thông thường trong vùng có nước tù đọng chảy chậm, kênh mương hay các hồ vòng cổ. Khi hàm lượng ôxy thấp (như thường xảy ra tại những vùng nước tù đọng), cá vây cung có thể nổi lên bề mặt và nuốt không khí vào bong bóng của nó, một cơ quan có các mạch máu dẫn tới và có vai trò gần giống như phổi.
Đặc trưng khác biệt nhất của cá vây cung là vây lưng rất dài của nó, bao gồm khoảng 148 tia vây, chạy từ giữa lưng tới cuống đuôi. Vây đuôi là một thùy, mặc dù dị hình[1]. Loài cá này có thể dài tới 90 cm (35,4 inch) và cân nặng tới 9,75 kg (21,5 lb)[2]. Các đặc trưng đáng chú ý khác là "đốm mắt" đen thường tìm thấy cao trên cuống đuôi và sự hiện diện của một tấm họng. Tấm họng là một tấm xương nằm trên mặt ngoài của hàm dưới, giữa 2 bên của xương hàm dưới.
Cá vây cung là cá ăn thịt đa tạp, sẵn sàng truy đuổi một loạt các loài động vật chân khớp (Arthropoda) cũng như các con mồi là động vật có xương sống, từ côn trùng hay tôm sông tới các loài cá khác và ếch nhái.
Cá vây cung đực thể hiện sự quan tâm của cá cha. Nó làm sạch một vùng bùn cho cá cái đẻ trứng và sau đó thụ tinh cho trứng. Nó lượn lờ cạnh đó và hung hãn bảo vệ trứng và cá non sau khi chúng nở ra.[3]
Những con cá vây cung thường không được coi là cá thực phẩm tốt khi so với nhiều loài cá nước ngọt khác phổ biến hơn, chẳng hạn như cá chó (Esocidae) hay cá hồi nước ngọt (Salmoninae). Nói chung chúng được những người câu cá tại Hoa Kỳ coi là loại cá vô giá trị, do chúng ăn nhiều loài đáng thèm muốn hơn, như tôm sông (Astacidea). Thỉnh thoảng chúng cũng tấn công và đôi khi phá hủy mồi câu bằng các quai hàm rất khỏe của mình, nhưng nói chung chúng tấn công vào cá còn sống hay đã cắt miếng. Khi mắc câu, cá vây cung chống cự mãnh liệt. Cần phải cẩn thận khi bắt chúng, do chúng có những chiếc răng rất sắc nhọn. Chúng còn tiếp tục vùng vẫy ngay cả khi đã bị lôi khỏi mặt nước và sẽ cố cắn bất kỳ ai muốn tóm lấy chúng.
Trong tiếng Anh-Mỹ người ta còn gọi nó bằng một loạt các tên gọi khác như "dogfish" (cá chó), "mudfish" (cá bùn), "grindle" hay "grinnel","swamp muskie", "black fish" (cá đen), "cottonfish" (cá bông), "swamp bass" (cá vược đầm lầy), "poisson-castor", "speckled cat" (mèo đốm), "beaverfish" (cá hải ly), "cypress trout" hay "lawyer". Tại một số nơi ở Louisiana người ta gọi nó là "tchoupique" hay "choupique".[4]
Cá vây cung từ sông Coosa gần Wetumpka, Alabama.
Cá vây cung (danh pháp hai phần: Amia calva) là một loài cá vây tia nguyên thủy. Hiện tại nó cũng là loài duy nhất còn sinh tồn, thuộc về họ Amiidae của bộ Amiiformes. Cá vây cung cùng một số loài cá khác, như cá láng (Lepisosteiformes) và cá tầm (Acipenseriformes), thuộc về số ít các loài cá nước ngọt còn sinh tồn đã từng sinh sống cùng thời với khủng long.
Cá vây cung sinh sống rộng khắp tại miền đông Bắc Mỹ, thông thường trong vùng có nước tù đọng chảy chậm, kênh mương hay các hồ vòng cổ. Khi hàm lượng ôxy thấp (như thường xảy ra tại những vùng nước tù đọng), cá vây cung có thể nổi lên bề mặt và nuốt không khí vào bong bóng của nó, một cơ quan có các mạch máu dẫn tới và có vai trò gần giống như phổi.
Video cá vây cung hoạt động trong bể.Ильная рыба, или амия[1] (Amia calva) — единственный сохранившийся вид рыб из отряда амиеобразных. Интересна как «живое ископаемое».
Тело вальковатое, длиной до 75 см. Рыло короткое, чешуя ганоидная. Рот конечный. Челюсти с зубами. Способна дышать атмосферным воздухом. Хищник, питается беспозвоночными и рыбой. Населяют реки и озера Северной Америки.
Отряд амиеобразные (лат. Amiiformes) известен с середины триасового периода[2], в мезозое пережил расцвет, на современном этапе (XX—XXI век) содержит одно семейство — амиевые (Amiidae) и один вид — ильная рыба (Amia calva).
Икра ильной рыбы напоминает осетровую и продаётся в качестве недорогого заменителя последней. Поскольку ильная рыба соответствует требованиям кашрута, её икра может употребляться в пищу приверженцами иудаизма.
Ильная рыба, или амия (Amia calva) — единственный сохранившийся вид рыб из отряда амиеобразных. Интересна как «живое ископаемое».
弓鳍鱼目是属于全骨下纲的辐鳍鱼类。目前仅存一科一属一种,与雀鳝目的亲缘关系较近,也是一种活化石。从侏罗纪的化石中就有弓鳍鱼存在,目前只生存在密西西比河流域和北美洲东部的河流、湖泊中。体长可达一米,性凶猛,以动物性食物为主。
身体延长,稍侧扁,长70多厘米;体被有革狀硬鱗,颏部有一喉板;背鳍延长,臀鳍短;尾部近似正尾形,后缘为圆形,尾部靠背处有一大黑斑,雄性尾鳍上也有一个外黄内黑的斑点,背鳍延长,鳔大,有红血球,在缺氧时可以临时用鳔呼吸。颌部有喉板,尾鳍近乎正圆形。
本魚棲息於植物茂盛的湖泊或溪流中,屬肉食性,以魚類、青蛙、甲殼類、蠕蟲等為食,繁殖期約在每年4至7月,雄魚會在淺灘以水草築巢,並建立勢力範圍,雌魚每次產卵數為3萬顆,卵約8至10天孵化。
可作為觀賞魚。
弓鳍鱼目是属于全骨下纲的辐鳍鱼类。目前仅存一科一属一种,与雀鳝目的亲缘关系较近,也是一种活化石。从侏罗纪的化石中就有弓鳍鱼存在,目前只生存在密西西比河流域和北美洲东部的河流、湖泊中。体长可达一米,性凶猛,以动物性食物为主。
アミア・カルヴァ Amia calva は北アメリカ大陸東部に分布する淡水魚の一種。全長50cm程度で、円筒形の体、骨質板に覆われた頭部を持つ。長い背鰭を持つが、臀鰭が短いことで、他の類似した外見の魚類と区別できる。
植生が豊富で流れの緩やかな河川・湖沼に生息する。底生の貪欲な魚食性種で、夜間に獲物を静かに追跡して捕食する。鰾を用いた空気呼吸が可能であり、酸素濃度の低い水域にも生息できる。繁殖時に雄は巣を作り、卵や稚魚を保護する。
肉は適切に調理すれば食用にできる。卵をキャビアの代用品として用いることもある。IUCNは保全状況を軽度懸念としている。
平均で全長50cm程度[2]。雌は65-70cm、雄は50-65cmになる[3]。最大で109cm、9.75kgの記録がある[4]。幼体は1年目の10月には13-23cm程度に成長する[5]。雌は雄より大きくなる傾向がある[6][7]。
背鰭は全長の1/3の点から起始し、42-53軟条。腹鰭は全長の中間あたりから起始する。臀鰭は背鰭基底の中間あたりから起始し、9-12軟条[8]。体は長い円筒形で、体側と背面はオリーブ色から褐色。垂直の縞や暗い網目模様などの保護色パターンを持つことが多い。背鰭には垂直の縞があり、尾鰭にも不規則な垂直縞がある。腹面は白から乳白色で、対鰭と臀鰭は明るい緑。孵化直後の7-10mmの稚魚は黒く、オタマジャクシのような外見であるが[9]、25mmほどに成長すると小さな板皮類のような外見となる[10]。幼体と雄は尾柄に、橙黄色で縁取られた黒い眼状紋を持つ[5]。雌にも眼状紋がある場合があるが、縁取りはなく、年齢とともに薄れる[11]。眼状紋は捕食者を混乱させ、その攻撃を尾鰭へと逸らす効果があると考えられる[5][12][13]。
祖先的な魚類の持つ特徴を保持しており、"生きている化石"や"原始的な魚類"として言及される[14]。これに類する特徴として、尾鰭が異形尾であること、血管が発達して肺の機能を持つ鰾、腸に残る螺旋弁の痕跡、骨質の咽喉板などがある[14][15]。咽喉板は頭部の下、1対の下顎骨の間に位置する。他の特徴として、長く鋭い歯、管状に突き出した1対の鼻孔がある[12]。鱗はガノイン鱗の一種であるが、現生種は化石種に比べガノイン層が退化しており、より派生的な真骨類に似た円鱗状となっている[16][17]。形状も放射状の先端部のみ円形の特殊なものである。菱形ガノイン鱗と異なり、障害物に接触した際など単体で脱落する場合がある。
細長い円筒形の体、長い背鰭、魚食性という共通点から、カムルチーと間違えられることがある。だが、この種はユーラシア原産で[18][19]、北米では外来種とされている[20][21]。カムルチーは本種と比べ、尾柄に眼状紋がないこと、臀鰭が長いこと、頭部がより尖ること、上顎が下顎より短いことなどの相違点がある[22][23]。
北米とユーラシアの河川・湖沼に生息するカワメンタイも、よく混同される種の一つである。カワメンタイは本種と比べ、頭部が平たいこと、細い髭を持つこと、臀鰭が長いこと、腹鰭が胸鰭の下にあることなどの相違点がある[24]。
ポリプテルス・ガー目・ハイギョなどの開鰾類と同様、水を鰓に通すことによる通常の呼吸の他に、水面から空気を呑み込み、小さな呼吸管を通じて鰾に取り入れることによる空気呼吸が可能である[25][26]。活動レベルが低い時でも、酸素の半分以上を空気呼吸によって取り込んでいる[27]。鰾の換気には、2つの異なるタイプがある。タイプIは水上や貧酸素水塊中で誘発されるもので、吸気と呼気の動作からなり、ガス交換によって血中の酸素濃度を維持する役割がある。タイプIIは吸気のみの動作で、鰾の容積を増加させて浮力を確保する役割がある[26]。本種は空気呼吸によって貧酸素環境でも代謝を維持することで、生存能力を向上させている[28][29][30]。周囲が暗くなると活動が活発になり、空気呼吸の頻度も増加する[2]。
血液は、暖かく酸性の水域に適応したもので、水温が10℃を下回ると動きが鈍くなる[5]。この温度では空気呼吸をほとんど行わないが、水温の上昇とともにその頻度は増加する[2]。また、高温時にも、二酸化炭素の排出は鰓から行っている。適した水温は12-26℃の範囲で、18℃の時に最も活動レベルが高い[31]。
1950年に爬虫類学者のWilfred T. Neillは、川から0.4kmの地点の地下10cmから、直径20cm程度の繭を作って夏眠する本種を発見したと報告している。また同時に、過去の洪水がこの場所に到達していたことにも言及している。本種のような河川性の魚類が洪水によって水没した澱みに進入し、水が引いた時に取り残されることは珍しいことではない[2][32][33][34]。このような夏眠の報告は逸話的に複数回記録されているが、実験室では水上で3-5日以上生存させることはできていない。だが、野外での実験は未だ行われておらず[35][36]、空気呼吸が可能であること、鰓糸や鰓弁が硬い構造で、空気に曝されてもガス交換が可能であることから、夏眠が可能であるという見方も存在する[37]。
属名Amia はギリシャ語で魚の一種を意味する。種小名calva は同じくギリシャ語で"滑らかな"を意味し、頭部に鱗がないことに因んだものである。英名 "bowfin" は長くうねった背鰭に由来する[38]。"dogfish"、"mudfish"、"grindle"、"lawyer"とも呼ばれる[11]。
中生代に繁栄したアミア目の唯一の生き残りであり、ガー目に似た"原始的"な特徴を備えることから"古代魚"や"生きている化石"とされる[39]。アミア目の化石記録には淡水種と海産種が含まれ、北米・南米・ユーラシア・アフリカの広範囲から産出するが、本種の分布域は北米の淡水域に限られている[40]。
本種はアミア目唯一の現生種であることから、分子系統解析によってアミア目と他の魚類との系統関係を推定する上で不可欠な存在である[41]。アミア目は他のいくつかの絶滅目とともに Halecomorphi と呼ばれるグループを構成する[42]。このグループの新鰭亜綱内での位置づけについてはいくつかの競合する仮説があり[43]、真骨類の姉妹群とされることもあるが、少なくとも2個の核遺伝子と[44][45]、ゲノムの超保存領域[46]の解析からは、ガー目とともに全骨類 Holostei という単系統群を構成するという結果が得られている。
ポリプテルスや他の脊椎動物と同様に、ゲノムには完全なParaHox遺伝子クラスターが含まれる。これは、おそらく全ゲノム重複によってParaHoxクラスターが断片化している真骨類とは対照的である。このことから、本種を含むアミア類は、全ての真骨類の最も近い共通祖先が出現する前に、他の魚類から分岐したと考えられる。このため、本種はゼブラフィッシュなどの真骨類よりも、脊椎動物のゲノム研究におけるモデル生物として適している可能性がある[47]。
分布域はアメリカ合衆国東部の大部分とそれに付随したカナダの水域で、五大湖・シャンプレーン湖・東はカンザス州までのミシシッピ川流域を含む[48][1]。北はケベック州からミネソタ州北部、南はメキシコ湾まで見られる。大西洋・メキシコ湾岸に注ぐ河川では、東はペンシルバニア州のサスケハナ川から、西はテキサス州のコロラド川流域まで分布する[2][48][49]。
1800年代から1980年代にかけて、米国内では様々な淡水魚が様々な場所に移植された。当時は外来種が生態系に与える影響がよく理解されておらず、ゲームフィッシュ以外の魚は無視される傾向にあった[50]。本種はコネチカット州・イリノイ州・アイオワ州・カンザス州・ケンタッキー州・メリーランド州・マサチューセッツ州・ミズーリ州・ニュージャージー州・ニューヨーク州・ノースカロライナ州・ペンシルバニア州・バージニア州・ウェストバージニア州・ウィスコンシン州の様々な河川・湖沼に導入されたと考えられている[48]。これらの多くは資源管理を目的とした意図的な移植によるものであるが、これらを洪水などの非意図的な移植と区別する方法はない。本種は魚食性が強く、貪欲な捕食者として導入先の在来種の脅威となる可能性がある[48][51]。
植生の豊富な沼・低地の河川・湖を好む。稀に汽水域でも見られる。体色が保護色となり、植生の間に潜む個体を見つけることは難しい。根や流木の下に隠れることを好む[52][53][54]。空気呼吸が可能であるため酸素濃度の低い環境にも耐えられる[53]。
追跡・待ち伏せ型の捕食者で、夜間に浅瀬に移動して狩りを行う[55]。魚やカエルのほか、ザリガニ・軟体動物・水生昆虫のような無脊椎動物など、非常に多様な獲物を捕食することが知られる[12]。成体は魚食性が強いが、若い個体は小型甲殻類が主な獲物である[53]。背鰭を前後に波打たせることで、ほとんど水を波立たせずに前後に自由に移動し、獲物を追跡することができる[3]。攻撃は直線的で素早く、約0.075秒で完了する[31]。獲物は水とともに吸い込むことで捕える[12]。
寄生虫として、イカリムシ属 (Lernaea) が一般的に見られる。これは橈脚類のキクロプス目に属する小さな甲殻類で、鰭の基部や皮膚に付着することで、成長速度の低下や死を招く[7]。イシガイ科のオオウネカワボタンガイは水流を通じて本種の鰓に卵を送り込み、孵化したグロキディウム幼生は鰓の中で成長する[7]。
春から夏、典型的には4-6月の夜間に[31][53]、植生の豊富な澄んだ浅い水域において、藻類の繁茂する砂地や、切り株・倒木・茂みの下などで繁殖する[56]。繁殖には16-19℃の水温が適する[7]。雄は、植物質から茎や葉を取り除き、繊維状の根のみで円形の巣を作る。周囲の植生の密度に応じ、片側にはトンネル状の入り口があることもある[56]。巣の直径は39-91cm程度で[7][57]、水深61-92cmの場所に作られる[31]。
繁殖期には、雄は婚姻色を示し、下側の鰭が明るい黄緑色となる[58]。繁殖行動は雌が巣に近づくことで始まり、雄は雌を追い回し、雌が受け入れるまで断続的な吻への噛み付きや接触を続ける[7]。成立したペアは巣の中で横に並び、雌が産卵している間に、雄は鰭を震わせながら精子を放出して受精させる[7]。一連の繁殖行動は1-3時間続き、最大で5回程度繰り返される[31]。1つの巣に2匹以上の雌が産卵することも多く、雌も2つ以上の巣に産卵することがよくある[59][60]。
雌は繁殖後に巣を去り[31]、雄は孵化までの8-10日間卵を守り続ける[12][56][61]。1つの巣には2,000-5,000個、またはそれ以上の卵が含まれる[52]。繁殖力は個体の大きさとともに増大し、大型の雌では55000個以上の卵を持つことも珍しくない[31][53]。卵は粘着性で、水中の植物や根、砂礫などに付着する[31]。孵化直後の稚魚は遊泳して餌を探すことができず、卵黄を使いきるまでの7-9日間は吻端の付着器官で水中の植生に付着し、雄親に守られる[52]。雄は、卵の孵化後にも1ヶ月程度は、積極的に稚魚を保護する[52]。成長は早く、孵化後4-6週で[59]遊泳・摂餌が可能になると、稚魚は群れを作って巣から離れる。雄親はその周りをゆっくりと泳ぎ、群れが散らばることを防ぐ[56]。
性成熟には2-3年かかる[53]。野生下では10-12年[53]、飼育下では30年程度生きる[12][56]。雌は雄より長命である[6]。
多くの釣り人は、本種をゲームフィッシュとして望ましいとは考えていない[62]。釣り上げる際の引きは強く、歯が鋭いため注意して扱う必要がある。現在の最重記録は9.8kg[3][49][63]。一時は、本種の魚食性は他のゲームフィッシュにとって有害だと考えていた生物学者や釣り人もおり、結果として本種の個体数を減少させる働きかけに繋がった。その後、生態系全体のバランスについての理解が深まるにつれ、これらの働きかけは本種の個体数を維持する方向へと変化している[62]。
小型個体の飼育は容易である[2]。日本国内でも観賞魚として流通する[64]。
味は「柔らかく無味で、食感も悪い」とされ、一時は商業価値は低いとされていた[3][12]。だが、適切に処理して燻製・揚げ物・ブラッケンドフィッシュ・クールブイヨン・つみれ・フィッシュケーキなどに加工すると美味しく食することができる[3][49][65]。長年に渡りキャビアの国際取引に関する規制が次第に強化されていることから、米国ではキャビア代替品の市場が出現している。その中にはヘラチョウザメ、他のチョウザメ類などに加え、本種の卵も含まれている[66][67]。ルイジアナ州では肉と卵を目的として、野生個体の捕獲のほか養殖も行われている。卵はキャビアに加工され、"Cajun caviar"や"Choupiquet Royale"の名で販売される[6][31][68]。
米国内の一部の地域では水生環境中の水銀・ヒ素・クロム・銅のような毒性物質の濃度が上昇しており、これらの地域での魚類の消費については警告がなされている[69]。本種は頂点捕食者であるため、小型で寿命の短い魚と比べて高いレベルの水銀を生物濃縮する傾向にあり、それらの魚より食用としては安全でない[6][70][71]。
|date=
(help)CS1 maint: Uses authors parameter
アミア・カルヴァ Amia calva は北アメリカ大陸東部に分布する淡水魚の一種。全長50cm程度で、円筒形の体、骨質板に覆われた頭部を持つ。長い背鰭を持つが、臀鰭が短いことで、他の類似した外見の魚類と区別できる。
植生が豊富で流れの緩やかな河川・湖沼に生息する。底生の貪欲な魚食性種で、夜間に獲物を静かに追跡して捕食する。鰾を用いた空気呼吸が可能であり、酸素濃度の低い水域にも生息できる。繁殖時に雄は巣を作り、卵や稚魚を保護する。
肉は適切に調理すれば食用にできる。卵をキャビアの代用品として用いることもある。IUCNは保全状況を軽度懸念としている。
メディアを再生する 水族館で泳ぐ個体
아미아고기 또는 보우핀(Bowfin)은 북아메리카 대륙 동부 지역의 민물에 사는 원시 조기어류이다. 학명은 아미아 칼바(Amia calva)이다.
물 속의 산소 농도가 낮을 때는 공기 호흡도 한다. 몸은 머리 부분을 제외하면, 굳비늘이라 불리는 경린으로 덮여 있지만, 현존하는 종은 화석 종에 비하여 경린 층이 퇴화했다. 비늘 형상도 방사상 형태인 앞부분만 원형으로 특수하다. 마름모꼴의 경린과는 달리, 장애물을 부딪히면 비늘이 무더기로 떨어지는 경우가 있다.
식욕이 왕성하여, 곤충과 가재 그리고 다른 물고기와 개구리 등 여러 종류를 포식한다. 특히 어린 새끼 물고기는 먹이가 있으면 끝없이 먹는 경향이 있기 때문에 수족관 등에서 과식때문에 복부 파열로 죽기도 한다.
암수의 구별은, 꼬리지느러미 부근의 안상반의 유무로 분별한다. 모양이 있는 것이 수컷이다. 새끼 때는 암수 모두 안상반을 가지고 있지만, 암컷은 자라면서 사라진다. 성숙한 수컷은 서식하는 민물의 수온이 상승하는 번식기의 봄~초여름에, 배와 입 안쪽에 선명한 녹색의 혼인색이 나타난다.
아미아목의 다른 종들은 모두 멸종하여, 이 종만이 현존하는 유일 종이다.
2016년 현재, 계통 분류는 다음과 같다.[1]
조기어류 신기어류 전골어류 진골어류 당멸치상목 Osteoglossocephalai 골설어상목 Clupeocephala Otomorpha 골표류