Avropa kərgəsi (lat. Rhodeus amarus)[1] — Avropada Fransanın Rona çayı hövzəsindən tutmuş, Rusiyanın Neva çayına qədərki ərazilərinə yayılmışdır. İlk olaraq 1782-ci ildə Marcus Elieser Bloch tərəfindən təsvir edilmişdir və Rhodeus sericeus amarus adı verilmişdir[2] . İlk əvvəllər Adi kərgənin bir yarımnövü hüsab edilirdi.
Balıq 10 sm-ə qədər böyüyə bilir. Səth sularında, qumlu və lilli dibi olan ərazilərdə yaşayır. Əsasən bitkilər və daha az dərəcədə qurdlar, xərçəngkimilər və böcək sürfələri ilə qidalanır. Balıq əsasən suyun dibinə kürülərini tökürlər. Hər iki fərd cinsi yetkinliyə 1 il, 30-35 mm uzunluğunda olduqda çatır.
Avropa kərgəsi (lat. Rhodeus amarus) — Avropada Fransanın Rona çayı hövzəsindən tutmuş, Rusiyanın Neva çayına qədərki ərazilərinə yayılmışdır. İlk olaraq 1782-ci ildə Marcus Elieser Bloch tərəfindən təsvir edilmişdir və Rhodeus sericeus amarus adı verilmişdir . İlk əvvəllər Adi kərgənin bir yarımnövü hüsab edilirdi.
Balıq 10 sm-ə qədər böyüyə bilir. Səth sularında, qumlu və lilli dibi olan ərazilərdə yaşayır. Əsasən bitkilər və daha az dərəcədə qurdlar, xərçəngkimilər və böcək sürfələri ilə qidalanır. Balıq əsasən suyun dibinə kürülərini tökürlər. Hər iki fərd cinsi yetkinliyə 1 il, 30-35 mm uzunluğunda olduqda çatır.
El ródeus (Rhodeus amarus) és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Els mascles poden assolir els 10 cm de longitud total.[3][4]
El ródeus (Rhodeus amarus) és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Hořavka hořká (Rhodeus amarus) je druh ryby z čeledi kaprovití. Často bývá zaměňována z druhem hořavka duhová, od které byla oddělena.[3]
Jde o drobnou rybku dosahující délky do 10 cm. Má velmi vysoké a zploštělé tělo. Postranní čára není úplná. Hřbetní ploutev je zakulacená. Má tmavé zbarvení zad, boky jsou stříbřité s modravým pruhem. Břicho je bílé. Samice mají žlutozelenou duhovku oka, samci oranžovou. Samci jsou vždy větší.
Hořavka hořká se objevuje v stojatých a mírně proudících vodách, téměř v celé Evropě, kromě Skandinávie a Finska. Její výskyt je podmíněn výskytem mlžů, kteří jí slouží k rozmnožování. Proto je velmi ohrožena znečišťováním životního prostředí.
Živí se rostlinným i živočišným planktonem, drobnými živočichy a částmi rostlin. Potravu přijímá i v zimě.
Samec si vytvoří vhodné teritorium, které si následně chrání a láká do něj samičku ke tření. V době dozrávání jiker naroste samičce kladélko, které může dosáhnout až pěti centimetrů. Tím dopravuje dozrálé jikry do prostoru vnitřních žaber škeble (míněno obecně, v CHKO Poodří to jsou třeba velevrubové). Pak sameček nad dýchacím otvorem škeble vypustí mlíčí a jikry oplodní. Plod se líhne přibližně za 2-3 dny. Poté žije uvnitř škeble. Po zhruba čtyřech týdnech škeble vyvrhne plod z útrob ven. Mladé hořavky jsou pak nuceny hledat si potravu samy.
Rozmnožují se až dvakrát do roka. První výtěr je většinou v březnu a druhý v dubnu nebo v srpnu.
Vzhledem ke své velikosti nemá hořavka žádný hospodářský význam. Naproti tomu je pro své zbarvení velmi oblíbená mezi akvaristy, kteří ji chovají v studeno-vodních akváriích.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Lopatka dúhová na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu hořavka hořká ve Wikimedia Commons
Hořavka hořká (Rhodeus amarus) je druh ryby z čeledi kaprovití. Často bývá zaměňována z druhem hořavka duhová, od které byla oddělena.
Der Bitterling (Rhodeus amarus, Syn.: Rhodeus sericeus amarus Pallas, 1776) ist ein Karpfenfisch (Cyprinidae), der in pflanzenreichen, flachen, langsam fließenden oder stehenden Gewässern mit sandigem oder schlammigen Grund zu finden ist. Bitterlinge sind bei der Fortpflanzung auf Muscheln angewiesen, die denselben Lebensraum bewohnen. Die 6 bis 9 cm großen Fische ernähren sich von Wirbellosen und Algen des Planktons. Ihr Verbreitungsgebiet liegt in Mitteleuropa nördlich der Alpen, nach Westen bis zum Rhonegebiet, nach Osten bis zum Kaspischen Meer. Als wärmetolerante Art profitiert der Bitterling vom Klimawandel[1] und breitet sich in den letzten Jahren nach Norden aus. Die Art wurde in Estland erstmals 2018[2] und in Finnland 2020 gefunden. Sie fehlen jedoch im übrigen Skandinavien und einem Großteil Großbritanniens. Der Bitterling ist in Deutschland 1985 und 2008[3] sowie in Österreich 2008[4] zum "Fisch des Jahres" benannt worden.
Der Bitterling ist eine kleine Fischart mit relativ hohem Rücken und halbunterständigem Maul. Den Körper schützen große Schuppen, die Poren der unvollständigen Seitenlinie sind nur auf den ersten 4 bis 7 Schuppen hinter dem Kopf erkennbar. Den größten Teil des Jahres ist der Rücken graugrün gefärbt, Seiten und Bauch sind silbrig. Über die Mitte der Seiten zieht sich ein opalisierender Streifen blaugrüner Farbe. In der Laichzeit intensivieren sich die Farben der Männchen – Kehle, Brust und vordere Bauchseite werden rötlich, Rücken und Hinterkörper schillern grün. An zwei Stellen über den Augen und dem Maul erscheinen Laichwarzen und hinter den Kiemendeckeln je ein blauer Fleck.
Die Laichzeit findet je nach Wassertemperatur zwischen April und Juni statt. In dieser Zeit wächst den Weibchen hinter der Afteröffnung eine 5 bis 6 cm lange Legeröhre. Diese hilft dem Weibchen, die Eier (pro Weibchen insgesamt 40 bis 100 Stück mit bis zu 3 mm Durchmesser) in den Kiemenraum großer Süßwassermuscheln abzulegen, wobei jede Muschel nur ein bis zwei Eier erhält. Die intensiv gezeichneten Milchner zeigen ein ausgesprochenes Territorialverhalten gegenüber ihren Rivalen, welches wie auch die Reviergröße und die Anzahl der verteidigten Muscheln von der Populationsdichte abhängt.[5] Die Aggression zu Beginn der Territorienbildung jedoch nimmt ab[6], sobald der Rogner seine Eier abgelegt hat. Die Spermien der Männchen gelangen durch das Atemwasser in den Kiemenraum der Muscheln und befruchten dort die Eier. Bis die Larven schwimmen können, bleiben sie – vor Feinden weitgehend geschützt – in den Muscheln. Die Muscheln profitieren von den Fischen, in dem sich ihre Larven (Glochidien) an sie anheften und durch sie verbreitet werden.
Bitterlinge leben meist in Flussunterläufen, alten Flussarmen und einigen Seen, wo sie Buchten mit schlammigem Grund aufsuchen, in denen die Große Flussmuschel (Unio tumidus) oder die Große Teichmuschel (Anodonta cygnea) vorkommen. Die Männchen suchen sich im Frühjahr eine oder mehrere Muscheln aus und vertreiben anfangs auch die Weibchen von ihr. Die Anwesenheit von Muscheln löst beim Männchen erst die Umfärbung zum „Hochzeitskleid“ und das Balzverhalten aus. Nähert sich dann ein geschlechtsreifes Weibchen, beginnen sie, es in einem komplizierten Ritual zu ihrer Muschel zu locken. Schließlich schiebt das Weibchen die Legeröhre in den Kiemenraum der Muschel und legt dort ihre Eier ab. Das Männchen lässt über der Einsaugöffnung des Weichtieres seine Samenflüssigkeit ("Milch") ab, die mit dem Wasser zum Rogen gelangt.
Die befruchteten Eier entwickeln sich im Innern der Muschel und die kleinen Bitterlinge verlassen sie nach zwei bis vier Wochen. Das Männchen lockt sogar gelegentlich mehrere Weibchen zu seiner Muschel. Dieselbe Muschel nutzen mitunter aber auch andere Bitterlingspaare, so dass man dann in ihr über 100 verschiedene Entwicklungsstadien der jungen Bitterlinge zählen kann. Die vier bis fünf Jahre alt werdenden Fische erlangen im zweiten Lebensjahr die Geschlechtsreife.
Die Weltnaturschutzunion IUCN führt den Bitterling in der Roten Liste gefährdeter Arten insgesamt als nicht gefährdet (Least Concern). Es werden aber lokale Bedrohungen durch Wasserverschmutzung, Unkrautentfernung und den Besatz mit Raubfischen angeführt.[7]
Aufgrund seiner speziellen Fortpflanzungsbiologie, also der Abhängigkeit vom gleichzeitigen Vorkommen bestimmter Muschelarten, ist der Bitterling in manchen Regionen Mitteleuropas eine bedrohte Fischart geworden. Durch Gewässerverschmutzung und -unterhaltungsmaßnahmen (Baggerarbeiten etc.) sind die Bestände dieser Muscheln vielerorts zurückgegangen oder sogar ausgerottet worden.
Rote Liste-Einstufungen in Europa
Gesetzlicher Schutzstatus in Europa
Vom Verband Deutscher Sportfischer (VDSF) und dem Österreichischen Kuratorium für Fischerei und Gewässerschutz (ÖKF) wurde der Bitterling zum "Fisch des Jahres 2008" gewählt. Der Wahl angeschlossen haben sich erstmals der Verband Deutscher Sporttaucher (VDST) und das Bundesamt für Naturschutz (BfN).
Der Bitterlingstest diente vor der Entwicklung moderner Verfahren als Schwangerschaftstest, insbesondere in den 1920er bis 40er Jahren. Durch Zugabe geringer Mengen Schwangerenurin zum Wasser zeigen Bitterlingsweibchen bereits nach 24 Stunden mit einer Sicherheit von etwa 80 % eine deutliche Verlängerung der Legeröhre. Der geringeren Sicherheit im Vergleich zur Aschheim-Zondek-Reaktion (sogenannter Mäusetest) standen das schnellere Ergebnis und das Überleben des Tieres gegenüber.[8]
Der Bitterling (Rhodeus amarus, Syn.: Rhodeus sericeus amarus Pallas, 1776) ist ein Karpfenfisch (Cyprinidae), der in pflanzenreichen, flachen, langsam fließenden oder stehenden Gewässern mit sandigem oder schlammigen Grund zu finden ist. Bitterlinge sind bei der Fortpflanzung auf Muscheln angewiesen, die denselben Lebensraum bewohnen. Die 6 bis 9 cm großen Fische ernähren sich von Wirbellosen und Algen des Planktons. Ihr Verbreitungsgebiet liegt in Mitteleuropa nördlich der Alpen, nach Westen bis zum Rhonegebiet, nach Osten bis zum Kaspischen Meer. Als wärmetolerante Art profitiert der Bitterling vom Klimawandel und breitet sich in den letzten Jahren nach Norden aus. Die Art wurde in Estland erstmals 2018 und in Finnland 2020 gefunden. Sie fehlen jedoch im übrigen Skandinavien und einem Großteil Großbritanniens. Der Bitterling ist in Deutschland 1985 und 2008 sowie in Österreich 2008 zum "Fisch des Jahres" benannt worden.
De Bitterlig (Rhodeus amarus; alemanischi Näme) isch e Süesswasserfisch wo ursprüngli z Osteuropa haimisch gsii isch, sich aber immer me i Mitteleuropa uusbraitet. Er isch au au e bliebte Aquariefisch.
De Bitterling isch e längliche silbirge Fisch, wo 9 cm lang werd. I de Laichzitt wered Mandli röötlich, de Hindertail blaugrüe, de Chopf und d Ruggeflosse sind denn dunkel. Wenn kai Muschle ume sind, änderet s Mandli sini Farb nöd.
De Bitterling isch früener im südliche Osteuropa haimisch gsii, verbraitet sich aber sitt em Mittelalter immer mee. Er mag warmi Standgwässer bis 700 müM mit eme sandige Grund und mit vill Wasserpflanze. Au i Flüüssgwässer mit ere schwache Ströömig, wie Kanäl oder Altloif chunnt er vor.
De Bitterling isch e Bodefisch, wo vo Alge und Wasserpflanze lebt. S Mandli suecht sich e Revier mit ainere oder e paar wenige groose Mischle (Unio sp.; Anodonta sp.) und wanderet au mit de Muschle mit.
D Laichzitt goot vom Aprile bis in Augste, wenn d Wassertemperatur öber 15 Grad stiigt. S Wiibli lait miteme Legrüssel 20 bis 50 Aier in e Muschle. S Mandli biwacht und vertaidigt sis Revier und loot kai andere Mandli ane. D Laarfe bliibet öppe e Monet i de Muschle.
Früener sind Bitterling för Schwangerschaftstest bruucht wore. Werd emene Wiibli de Urin vonere schwangere Frau iisprützt, faarts sin Legrüssel uus.
De Bitterlig (Rhodeus amarus; alemanischi Näme) isch e Süesswasserfisch wo ursprüngli z Osteuropa haimisch gsii isch, sich aber immer me i Mitteleuropa uusbraitet. Er isch au au e bliebte Aquariefisch.
Leđa pucavca su sivomaslinasta sa plavičastim prelivima, a od sredine tijela prema repu po bočnoj liniji ima zelenu prugu. Bokovi su mu srebrnasti sa plavkastim prelivima. Za vrijeme mrijesta po trbuhu i bokovima ima crvenkaste, a ponekad i crne pjege. Životni vijek pucavaca je od 4 do 5 godina. Na leđnom peraju ima uzdužnu crnu prugu.
Gaovčica naseljava mirne vode Dunava i njegovih pritoka, uglavnom stajaćice. Nalazimo ga i u barama, jezerima, mrtvajama i plavnim terenima. Mali je, ali zato među najljepšim ribicama iz porodice ciprinida. Pogodan je za držanje u većim hladnovodnim akvarijima, ali je izuzetno osetljiv na nedostatak kisika u vodi, i odmah se izvrće na bok.
Pucavac se mrijesti od aprila do augusta u nekoliko navrata. Ženka u vrijeme mrijesta ima legalicu - cjevčicu kroz koju odlaže 5 - 10 jajašaca ikre u odškrinutu barsku školjku u kojoj se razvijaju jajašca dvije do tri sedmice, a mladunčad je napuštaju dva dana nakon izleganja. Poslije ovog školjka ostaje nepovrijeđena. Mužjak za vrijeme parenja dobija izraženije dijelove oko usta i očiju. Plodnost ženke je 40 - 100 jajašaca ikre godišnje, veličine do 3 mm. Polno zreli postaju u drugoj godini života.
The European bitterling (Rhodeus amarus) is a temperate freshwater fish belonging to the subfamily Acheilognathinae of the family Cyprinidae. It originates in Europe, ranging from the Rhone River basin in France to the Neva River in Russia. It was originally described as Cyprinus amarus by Marcus Elieser Bloch in 1782, and has been referred to in scientific literature as Rhodeus sericeus amarus.[2] It is known simply as "the bitterling" in its native range, where it is the only species of its genus Rhodeus, and sometimes in the scientific literature, also, but this is technically wrong, being a leftover from the times when the European bitterling was united with its Siberian relative, the Amur bitterling, in R. sericeus. Properly, "bitterling" can refer to any species of Acheilognathus or Rhodeus.
The fish reaches a size of up to 10 cm (4 in). It is found among plants over sandy and muddy bottoms in shallow waters. It feeds mainly on plants, and to a lesser extent, upon worms, crustaceans, and insect larvae.[2]
This species of fish was once used for human pregnancy tests. Female specimens were injected with the urine of the woman to be tested. If the woman was pregnant, the hormones in the urine would cause the fish's ovipositors to protrude.[2]
The fish spawns in clear, slow-running or still water, often with a muddy bottom. The female deposits her eggs inside freshwater mussels. The male sheds his sperm into the inhalent current of the respiring mussel and thereby fertilizes the eggs. The young hatch and remain protected within the mussel for about a month, eventually leaving the mussel as actively swimming larvae.[2] Both sexes reach sexual maturity in 1 year, at a length of 30 to 35 mm (1.2 to 1.4 in).[3]
The European bitterling (Rhodeus amarus) is a temperate freshwater fish belonging to the subfamily Acheilognathinae of the family Cyprinidae. It originates in Europe, ranging from the Rhone River basin in France to the Neva River in Russia. It was originally described as Cyprinus amarus by Marcus Elieser Bloch in 1782, and has been referred to in scientific literature as Rhodeus sericeus amarus. It is known simply as "the bitterling" in its native range, where it is the only species of its genus Rhodeus, and sometimes in the scientific literature, also, but this is technically wrong, being a leftover from the times when the European bitterling was united with its Siberian relative, the Amur bitterling, in R. sericeus. Properly, "bitterling" can refer to any species of Acheilognathus or Rhodeus.
The fish reaches a size of up to 10 cm (4 in). It is found among plants over sandy and muddy bottoms in shallow waters. It feeds mainly on plants, and to a lesser extent, upon worms, crustaceans, and insect larvae.
This species of fish was once used for human pregnancy tests. Female specimens were injected with the urine of the woman to be tested. If the woman was pregnant, the hormones in the urine would cause the fish's ovipositors to protrude.
The fish spawns in clear, slow-running or still water, often with a muddy bottom. The female deposits her eggs inside freshwater mussels. The male sheds his sperm into the inhalent current of the respiring mussel and thereby fertilizes the eggs. The young hatch and remain protected within the mussel for about a month, eventually leaving the mussel as actively swimming larvae. Both sexes reach sexual maturity in 1 year, at a length of 30 to 35 mm (1.2 to 1.4 in).
Rhodeus amarus es una especie de peces de la familia de los Cyprinidae en el orden de los Cypriniformes.
Rhodeus amarus es una especie pequeña de pez de una longitud en la mayor parte de 5-6 cm y máxima de 9 cm, con un lomo elevado y una forma típica de carpa. El pequeño morro está dirigido hacia afuera. Las escamas son, comparadas con su tamaño, relativamente grandes. La línea lateral que comienza en la cabeza llega solo hasta la quinta o sexta escama.
El dorso es de color verde-gris, los laterales son de color plateado brillante. Característica suya es una raya brillante de color verde-azul que comienza tras la aleta dorsal y que llega hasta la base de la cola o de la aleta caudal; la tonalidad de las hembras es en general algo más pálida. Los machos además se caracterizan por tener un anillo ocular rojo así como una coloración rojiza en la parte superior de la aleta dorsal.
En la temporada de desove se intensifican los colores de los machos de forma extraordinaria: la garganta, el pecho y la parte anterior del estómago se colorean naranja o rojo, la aleta dorsal y la aleta anal limitan con los puntos rojos y orla negra. Los laterales hasta el dorso tornasolan en todos los colores del arco iris, siendo los colores violeta y azul metálico los que más destacan. Encima de los ojos y el morro aparecen verrugas de desove y tras las branquias una mancha azul.
En este vestido de boda se les considera a los machos de la especie Rhodeus amarus como los peces de agua fría más atractivos; este es el motivo por lo que estos peces son muy interesantes para los acuarios.
En el comercio especializado se vende por lo general ejemplares más pálidos y no aptos para la reproducción.
El hábitat de Rhodeus amarus, especie muy sociable, son zonas a la orilla rica en plantas en aguas estancados o agua de corriente lenta, en cuencas arenosas o con barro. Se alimentan tanto de plantas como de pequeños animales de todas las especies como larvas de insectos, Daphnias ("pulgas de agua") etc.
Una especial amenaza de la especie se debe al hecho de que faltan biotopos adecuados no sólo para Rhodeus amarus sino también para las conchas necesarias para la reproducción, ya que por lo general las aguas están contaminados y las orillas se encuentran en un estado de desnaturalización.
En Centroeuropa al norte de los Alpes, hacia el oeste hasta la región del río Rhône, el sur de Inglaterra (introducido allí), pero sin los países escandinavos y Dinamarca, hacia el este hasta la región del Volga y el Mar caspio.
Si bien la reproducción de Rhodeus amarus es muy original, pero al menos asegura a la descendencia buena perspectiva de supervivencia a pesar de la pequeña cantidad de huevos. La presencia de conchas de la especie Anodonta cygnea o Unio tumidus son condición imprescindible para su reproducción.
Por medio de un tubo de unos 4 cm de largo manda la hembra entre dos y cuatro huevos a la branquia de una concha tal. Seguidamente manda/expele el macho su esperma sobre esta concha que este chupa con el agua para respirarse y de este modo se produce la fertilización de los huevos.
Tras transcurrir tres o cuatro semanas abandonan los pequeños Rhodeus amarus las conchas-nodrizas habiendo alcanzado ya una longitud de 11 mm.
Una hembra puede llegar a poner hasta 40 huevos, todos ellos distribuidos en el numerosos de conchas. El periodo de incubación puede durar dependiendo del clima desde abril hasta junio.
Rhodeus amarus es una especie de peces de la familia de los Cyprinidae en el orden de los Cypriniformes.
Euroopa mõrukas (Rhodeus amarus) on mõruka perekonda karplaste sugukonda kuuluv kalaliik.
Täiskasvanuna on ta kuni 10 cm pikkune. Elab madalaveelistes mageveekogudes.
Mõrukate pulmamäng vajab tingimusena järvekarbi hingamisvett (mille kalad ära tunnevad).[1] Emane viib marjaterad karbi mantliõõnde, seejärel isane kasutab järvekarbi hingamisvett ära marja viljastamiseks. Nimelt isase seemnevedelik siseneb järvekarbi hingamisel koos veega järvekarpi, mille järel mantliõõndes olevad marjaterad viljastatakse.
Euroopa mõrukas on levinud Kesk- ja Ida-Euroopas ning Väike-Aasias.
Eestist leiti esmakordselt juunis 2018 Pärnu jõest[2], varem eeldati kala esinemist Koiva jõe vesikonnas.[3]
Euroopa mõrukas (Rhodeus amarus) on mõruka perekonda karplaste sugukonda kuuluv kalaliik.
Täiskasvanuna on ta kuni 10 cm pikkune. Elab madalaveelistes mageveekogudes.
Mõrukate pulmamäng vajab tingimusena järvekarbi hingamisvett (mille kalad ära tunnevad). Emane viib marjaterad karbi mantliõõnde, seejärel isane kasutab järvekarbi hingamisvett ära marja viljastamiseks. Nimelt isase seemnevedelik siseneb järvekarbi hingamisel koos veega järvekarpi, mille järel mantliõõndes olevad marjaterad viljastatakse.
Euroopa mõrukas on levinud Kesk- ja Ida-Euroopas ning Väike-Aasias.
Eestist leiti esmakordselt juunis 2018 Pärnu jõest, varem eeldati kala esinemist Koiva jõe vesikonnas.
Rhodeus amarus Rhodeus generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian.
Rhodeus amarus Rhodeus generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian.
Katkerokala (Rhodeus amarus) on särkikalojen heimoon kuuluva kalalaji.[2] Marcus Elieser Bloch kuvasi lajin ensimmäisen kerran vuonna 1782.[3]
Katkerokala on peräisin Ranskan Rhône-joelta sekä Venäjän Neva-joelta. Lajin uhanalaisuusluokitus on Kansainvälisen luonnonsuojeluliiton mukaan elinvoimainen.[4]
Katkerokalan silmät ovat särjen tapaan punertavat. Laji voi kasvaa korkeintaan 11,2 senttimetrin pituiseksi.[3] Evät ovat harmaat, hieman punertavat.
Katkerokala (Rhodeus amarus) on särkikalojen heimoon kuuluva kalalaji. Marcus Elieser Bloch kuvasi lajin ensimmäisen kerran vuonna 1782.
La Bouvière (Rhodeus amarus) est un poisson d'eau douce tempérée appartenant à la sous-famille Acheilognathinae de la famille des Cyprinidae. Il est originaire d'Europe, allant du bassin du Rhône en France à la Neva en Russie.
Il a été décrit à l'origine comme Cyprinus amarus par Marcus Elieser Bloch en 1782, et a été mentionné dans la littérature scientifique comme Rhodeus sericeus amarus[1]. Dans son aire de répartition, il est la seule espèce de son genre Rhodeus.
C'est un vestige de l'époque où ces bouvières étaient unies à leur équivalent de Sibérie, Rhodeus sericeus.
Ce poisson atteint une taille de 10 cm. Il se trouve parmi les plantes dans des eaux peu profondes. Il se nourrit principalement de plantes, et, dans une moindre mesure, de vers, de crustacés, d'insectes et de larves.
La Bouvière (Rhodeus amarus) est un poisson d'eau douce tempérée appartenant à la sous-famille Acheilognathinae de la famille des Cyprinidae. Il est originaire d'Europe, allant du bassin du Rhône en France à la Neva en Russie.
Il a été décrit à l'origine comme Cyprinus amarus par Marcus Elieser Bloch en 1782, et a été mentionné dans la littérature scientifique comme Rhodeus sericeus amarus. Dans son aire de répartition, il est la seule espèce de son genre Rhodeus.
C'est un vestige de l'époque où ces bouvières étaient unies à leur équivalent de Sibérie, Rhodeus sericeus.
Ce poisson atteint une taille de 10 cm. Il se trouve parmi les plantes dans des eaux peu profondes. Il se nourrit principalement de plantes, et, dans une moindre mesure, de vers, de crustacés, d'insectes et de larves.
Il rodeo amaro (Rhodeus amarus Bloch, 1782) è un piccolo pesce appartenente alla famiglia dei Ciprinidi, il cui areale è l'Europa Centrale e l'Asia Occidentale[2], mentre in Italia è considerato una specie alloctona[3][4].
Il rodeo amaro possiede un corpo alto e compresso che può assumere anche delle gibbosità sul dorso. Il colore varia dal verde del dorso al bianco-rosato dell'addome, mentre è presente una linea verde-blu lungo il fianco; durante il periodo di riproduzione i maschi si ricoprono di tubercoli sul muso e si adornano di colori, passando dal blu del dorso al rosso del ventre. Il dimorfismo sessuale si accentua fortemente durante il periodo di frega, quando la femmina sviluppa un ovopositore lungo circa 6 cm[2]
Il rodeo amaro si rinviene nei corsi d'acqua a flusso lento, con molta vegetazione e con substrati fangosi, mentre raramente lo si rinviene in corsi di acqua corrente. Questo comportamento è dettato da ragioni riproduttive: negli stessi luoghi si rinvengono esemplari di molluschi bivalvi del genere Unio, i quali vengono utilizzati per deporvi le uova.[5] La riproduzione avviene in modo davvero particolare: durante aprile-maggio il maschio sceglie la femmina con l'ovopositore più lungo e la conduce presso un mollusco bivalve, dove la femmina introduce l'ovopositore nell'orifizio del mollusco e vi introduce alcune uova che aderiscono alle branchie. Successivamente il maschio si avvicina all'orifizio e rilascia il suo sperma in modo che una parte possa essere aspirata dal mollusco e questo si ripete per varie volte. Il maschio poi opera delle cure parentali difendendo energicamente il bivalve dagli altri maschi per tutto il periodo di "cova" (circa 2-3 settimane con temperature di circa 21 °C[5]), al termine del quale gli avannotti fuoriescono dall'orifizio del mollusco[6]. Il motivo di questa scelta risiede nel fatto che in caso di siccità il mollusco si sposta in acqua e che portandole dentro se riesce a proteggerle da predatori.
La specie viene predata da pesci predatori come lucci, persici o siluri, da uccelli acquatici o da serpenti come la biscia d'acqua. Inoltre questi pesci possono essere colpiti da malattie di tipo virale o da parassiti.
Il nome comune del pesce (rodeo amaro), quello scientifico (Rhodeus amarus) e i nomi stranieri (ad esempio bitterling in inglese) suggeriscono il sapore che questo pesce possiede: per questo motivo non possiede alcun valore commerciale se non per essere utilizzato come esca o per essere tenuto in acquario.
Il rodeo amaro (Rhodeus amarus Bloch, 1782) è un piccolo pesce appartenente alla famiglia dei Ciprinidi, il cui areale è l'Europa Centrale e l'Asia Occidentale, mentre in Italia è considerato una specie alloctona.
Spidiļķis jeb pempiņš[1] (Rhodeus amarus) ir spidiļķu dzimtas (Acheilognathidae) saldūdens zivs, kas sastopama Eiropā un Rietumāzijā (Turcijā).[2] Nesenā pagātnē spidiļķa izplatība aptvēra arī Āziju aiz Urāliem, bet mūsdienās Āzijas populācija izdalīta kā atsevišķa suga — Amūras spidiļķis (Rhodeus sericeus).[3]
Spidiļķis sastopams Austrumeiropā un Centrāleiropā, Baltijass, Melnās, Kaspijass, Egejas un Vidusjūras upju baseinos. Visā savā izplatības areālā plaši sastopama zivju suga, lai gan dažās vietās to apdraud ūdens piesārņojums.[2] Introducēts Lielbritānijā un Itālijas ziemeļos.[3]
Latvijā spidiļķis sastopams daudzās upēs un ezeros, tomēr līdz šim nav informācijas par spidiļķa sastopamību Austrumlatvijā.[1]
Spidiļķis ir neliela saldūdens zivs. Tā garums var sasniegt 12 cm, svars 8 g, lai gan parasti tas ir apmēram 5—8 cm garš un tā masa 3—8 g.[1][2][4] Latvijā tas aug līdz 8 cm garumam, sasniedzot 8 g masu.[1] Ķermenis spidiļķim augsts, no sāniem saplacināts, klāts ar proporcionāli lielām, porainām zvīņām. Mute neliela, vērsta nedaudz uz leju. Mugura zilganpelēka, sāni un vēders zilgansudrabaini. Uz sānu aizmugurējās daļas zaļganzila gareniska svītra, sānu līnija nepilnīga. Uz tās 5—11 zvīņas, bet kopumā uz sānu joslas 31—40 zvīņas.[1][4]
Spidiļķim ir raksturīgs dzimumu dimorfisms. Tēviņam acs varavīksnenes augšdaļa un anālā spura ir sarkanīgas. Uz muguras spuras ir melni plankumi, bet tās priekšējā augšējā daļā sarkans plankums. Sānu apakšdaļa un vēders, starp galvu un anālo spuru, sarkanīgi. Pirms nārsta uz galvas izveidojas nārsta kārpiņas, ķermeņa krāsas kļūst īpaši košas.[1] Mātītēm pie anālās spuras redzams vairāk vai mazāk izteikts dējeklis, acs varavīksnenes pati augšdaļa sarkanīga, muguras spura ar vāji izteiktiem melniem plankumiem. Anālā spura viegli iesārta. Pirms nārsta mātītēm pagarinās dējeklis.[1]
Spidiļķis mājo mazkustīgos vai lēni plūstošos ūdeņos ar bagātīgu veģetāciju un smilšainām gultnēm.[2][3] Uzturas baros seklos ūdeņos, slēpjoties starp augiem. Tālas migrācijas neveic. Spidiļķis galvenokārt barojas ar dažādām augu daļām (planktonu, aļģēm un bentosu), mazākā apmērā arī ar kāpuriem, vēžveidīgajiem un tārpiem.[1][2]
Dzimumgatavība spidiļķim iestājas 1—3 gadu vecumā, sasniedzot 3—6 cm garumu. Nārsto no marta līdz augustam, Latvijā no maija līdz jūlijam, kad ūdens temperatūra ir 12—24°C.[1] Nārstošana notiek dzidros ūdeņos, bieži ar dūņainu gultni.[2] Raksturīgs porciju nārsts, kas notiek 3—8 piegājienos ar 2—21 dienas starplaiku. Kopējais nārsta ilgums 42—49 dienas. Auglība 30—500 ikru. Spidiļķis ir unikāls ar to, ka mātīte ar dējekļa palīdzību ievada ikrus divvāku gliemeņu iekšpusē zem vākiem. Vienā gliemenē tiek ievadīti 2—40 ikri. Tēviņš izdala spermu virs gliemenes, tādējādi ūdens kopā ar spermatozoīdiem plūst cauri gliemenei, tai elpojot. To attīstība ilgst 3—30 dienas. Mazuļi pamet gliemeni pēc 30—40 dienām.[1][2][4] Spidiļķis var sasniegt 8 gadu vecumu, Latvijā 6 gadu vecumu.[1]
Spidiļķis jeb pempiņš (Rhodeus amarus) ir spidiļķu dzimtas (Acheilognathidae) saldūdens zivs, kas sastopama Eiropā un Rietumāzijā (Turcijā). Nesenā pagātnē spidiļķa izplatība aptvēra arī Āziju aiz Urāliem, bet mūsdienās Āzijas populācija izdalīta kā atsevišķa suga — Amūras spidiļķis (Rhodeus sericeus).
De bittervoorn (Rhodeus amarus) is een karperachtige vis (Cyprinidae) die voorkomt in schoon stilstaand of langzaam stromend water. Volwassen bittervoorns zijn 5 à 6 cm groot. De maximumlengte is 9 cm.
De bittervoorn is een zijdelings afgeplat visje maar vergeleken met voorns en brasems iets steviger. Ze hebben relatief grove schubben en een heel klein onderstandig bekje. De zijlijn is niet compleet en strekt zich slechts uit over vijf of zes schubben. Ze zijn gemakkelijk herkenbaar aan de lange rugvin, de wat lila weerschijn op de schubben en de groenblauwe streep die vanaf de staartbasis naar het midden van het lichaam loopt.
Mannetjes zijn te onderscheiden aan de felrode vlek in het oog. Mannetjes in de paaitijd krijgen paaiuitslag in de vorm van fijne witte stipjes rond de bek. Ook worden de kleuren zeer intensief, de aarsvin wordt oranje, evenals een gedeelte voor in de rugvin en het lichaam krijgt een prachtige lila glans. De vrouwtjes blijven zilverachtig en krijgen een legbuis, die vlak voor het leggen van de eieren kan verstijven.
De Nederlandse vorm van de bittervoorn wordt gezien als een ondersoort van de Oost-Aziatische bittervoorn, Rhodeus sericeus amarus, maar ook wel als een aparte soort, Rhodeus amarus. In Oost-Azië leeft nog een veertigtal gelijkende soorten uit de subfamilie Acheilognatidae.[2]
De bittervoorn heeft het zwaartepunt van de verpreiding in Oost-Europa, rond de Middellandse zee komt hij alleen voor in Turkije en Griekenland. In het westen komt hij voor in Engeland en Wales, Nederland, België en een gedeelte van Noord-Frankrijk. Hij komt niet voor in Scandinavië en de Baltische staten.
Recent onderzoek toont aan dat de bittervoorn een exoot is die rond 1100 in West-Europa is geïntroduceerd vanuit de zoete wateren rond de Kaspische en Zwarte zee.[3] Vanuit natuurbeschermingsperspectief is de bittervoorn vergelijkbaar met de karper die door menselijk handelen ten behoeve van de teelt werd geïntroduceerd in het Rijnstroomgebied. De bittervoorn en het vetje zijn waarschijnlijk samen met de karper toevalligerwijs meegevoerd.
In Nederland is de bittervoorn een beschermde soort, die toch een grote verspreiding heeft. In jaren zestig van de 20e eeuw is de bittervoorn een tijd lang zeldzaam geweest, waarschijnlijk door een combinatie van vervuild water en het massale sterven van zoetwatermossels tijdens de strenge winter van 1962/1963. Op het ogenblik lijkt de bittervoorn met een opmars bezig en komt hij ook in het oosten en zuiden van het land steeds meer voor.[4] Dit valt samen met de Europese uitbreiding sinds 1980 waarbij de bittervoorn zijn areaal naar het Oosten toe uitgebreid heeft.[3], waarschijnlijk veroorzaakt door de hogere voorjaarstemperaturen in die periode. De bittervoorn heeft een vrij korte generatiecyclus, waardoor de stand van bittervoorn van jaar tot jaar flink kan verschillen, afhankelijk van het laatste voortplantingssucces.
De bittervoorn leeft in schooltjes van enkele tientallen dieren. Ze komen voor in stilstaand of langzaam stromend water van 40 tot 50 cm diep, dat vaak ook wat begroeid is. De bodem mag niet te modderig zijn omdat er anders geen zoetwatermosselen kunnen leven, die de bittervoorn nodig heeft voor de voortplanting. De bittervoorn mijdt te diep en open water en bevindt zich in grotere waterypes in de buurt van de oever.
De bittervoorns eten in hoofdzaak algen en zachte delen van hogere planten, maar ze eten ook wel kleine ongewervelde diertjes.
De mannelijke bittervoorn zoekt een zoetwatermossel uit, die hij tegen andere mannetjes verdedigt. Af en toe stoot hij de mossel aan, zodat de mossel aan de bittervoorns gewend raakt en niet zijn schelp zal sluiten tijdens het paringsspel. In principe zijn alle zoetwatermosselen geschikt, ook de exotische aziatische korfmossel. Als een vrouwtje nadert laat ze zich door het mannetje naar de mossel leiden. Ze zet dan één tot vier eieren af, die ze met behulp van urinedruk uit de buis perst. Dit spel wordt vele malen herhaald, totdat het vrouwtje alle eieren (hooguit 100) heeft afgezet (dit aantal is voor een vis een ongebruikelijk laag aantal).[5]
De eitjes blijven in de mantelholte van de mossel, waar de eitjes en uitgekomen larven beschermd zijn tegen predatie. Als de larven het uiterlijk van een klein visje hebben en ongeveer elf mm lang zijn verlaten zij de mossel. Deze kleine visjes hebben een veel grotere overleving dan vislarven van andere karperachtigen en de bittervoorn hoeft daarom veel minder eieren af te zetten. De eieren van een bittervoorn zijn relatief groot: drie millimeter tegen 1,5 mm voor brasem.
Dit wordt wel gebruikt als voorbeeld van mutualisme in de Nederlandse natuur, maar dat is niet correct omdat de larven van de mossel de bittervoorn juist niet kunnen gebruiken om zich aan te hechten. De larven hechten zich aan onder andere de baars en de driedoornige stekelbaars.[6]
Op Europees niveau neemt de stand van bittervoorn nog steeds af, wat dan waarschijnlijk aan anorganische vervuiling geweten moet worden. Het voorkomen is gekoppeld aan het voorkomen van zoetwatermosselen, maar bij een bepaalde vervuilingsgraad komt de bittervoorn ook in wateren die rijk aan zoetwatermosselen zijn niet voor. Het herstel in Nederland zal daarom ook in belangrijke mate afhankelijk zijn van de verontreiniging in het stroomgebied van de Rijn.
Handmatig schonen en baggeren van sloten zou het beste zijn voor deze vissoort. Als dit geen haalbare kaart is, kan er machinaal, gefaseerd gebaggerd worden, dat wil zeggen, steeds een klein stuk van de slootkant. Na het baggeren moeten de meegeschepte zoetwatermosselen worden teruggezet. Daarnaast is het aanleggen van geleidelijk aflopende oevers belangrijk omdat bittervoorns vooral in relatief ondiep water met begroeide oeverzones voorkomen.[5]
De bittervoorn werd vroeger veel in aquaria gehouden. Sinds 1973 is dit formeel verboden omdat het een beschermde soort is die staat in de Flora- en faunawet. Daarnaast staat de soort als 'kwetsbaar' op de rode lijst en in de bijlage 2 van de Habitatrichtlijn. Daarom heeft de Nederlandse overheid de taak om beschermingszones voor de bittervoorn aan te wijzen.
De recente ontdekking dat de bittervoorn feitelijk een ingeburgerde exoot uit Azië is, plaatst deze beschermingsmaatregelen in een ander licht. De bittervoorn kan dan ook beschouwd worden als een schadelijke parasiet, die geen bescherming verdient, omdat deze eerder een gevaar is voor de inheemse populaties van zoetwatermosselen.[3]
De bittervoorn (Rhodeus amarus) is een karperachtige vis (Cyprinidae) die voorkomt in schoon stilstaand of langzaam stromend water. Volwassen bittervoorns zijn 5 à 6 cm groot. De maximumlengte is 9 cm.
Boarța sau boarca, blehniță (Rhodeus amarus) este un pește dulcicol bentopelagic mic cu o lungime de 5–6 cm (maximal 10 cm) din familia ciprinidelor, din apele stătătoare (bălți, iazuri și eleștee) sau lin curgătoare (râuri), cu fund nisipos, din Europa și Asia (în afară de Siberia): fluviile Mării Baltice, Mării Nordului, Mării Negre (inclusiv în România și Republica Moldova), Mării Caspice, Mării Egee, Mării Mediterane (doar în nordul Ronului) și Mării Adriatice (bazinul Drinului). Poate trăi 6 ani. Are corpul scurt, înalt, comprimat lateral, cu spatele și abdomenul curbat și este acoperit cu solzi mari, persistenți. Capul mijlociu. Gura este subinferioară, mică, arcuită și puțin oblică, și este lipsită de mustăți. Botul obtuz. Ochii mari. Linia laterală incompletă, scurtă. Înotătoarea dorsală este așezată aproximativ la mijlocul corpului, puțin în urma inserției înotătoarei ventrale. Înotătoarea anală inserată sub mijlocul înotătoarei dorsalei. Înotătoarea caudală bifurcată cu vârfurile ascuțite. Spatele este brun sau cenușiu-verzui, flancurile și abdomenul albe-argintate, cu o dungă, îngustă, verde-albastră sau negricioasă, ce se întinde longitudinal pe jumătatea posterioară a corpului. Înotătoarea dorsală și caudală cenușiu-închise, restul înotătoarelor sunt roșcate. Dimorfismul sexual este pronunțat în timpul reproducerii. Femela în epoca reproducerii posedă o papilă genitală foarte alungită, în formă de tub, care poate întrece, ca lungime, extremitatea înotătoarei caudale. Acest tub este elastic, se umple cu ouă și devine roșu sau portocaliu. Se hrănește în principal cu alge filamentoase, diatomee, crustacee mici, viermi, larve de insecte, etc. Depune icrele în aprilie-mai, între valvele moluștelor lamelibranhiate din apele dulci (Unio și Anodonta). Are importanța economică locală. Carnea este amară. Este folosit mai mult în acvarii, în care se poate reproduce și crește.
Boarța sau boarca, blehniță (Rhodeus amarus) este un pește dulcicol bentopelagic mic cu o lungime de 5–6 cm (maximal 10 cm) din familia ciprinidelor, din apele stătătoare (bălți, iazuri și eleștee) sau lin curgătoare (râuri), cu fund nisipos, din Europa și Asia (în afară de Siberia): fluviile Mării Baltice, Mării Nordului, Mării Negre (inclusiv în România și Republica Moldova), Mării Caspice, Mării Egee, Mării Mediterane (doar în nordul Ronului) și Mării Adriatice (bazinul Drinului). Poate trăi 6 ani. Are corpul scurt, înalt, comprimat lateral, cu spatele și abdomenul curbat și este acoperit cu solzi mari, persistenți. Capul mijlociu. Gura este subinferioară, mică, arcuită și puțin oblică, și este lipsită de mustăți. Botul obtuz. Ochii mari. Linia laterală incompletă, scurtă. Înotătoarea dorsală este așezată aproximativ la mijlocul corpului, puțin în urma inserției înotătoarei ventrale. Înotătoarea anală inserată sub mijlocul înotătoarei dorsalei. Înotătoarea caudală bifurcată cu vârfurile ascuțite. Spatele este brun sau cenușiu-verzui, flancurile și abdomenul albe-argintate, cu o dungă, îngustă, verde-albastră sau negricioasă, ce se întinde longitudinal pe jumătatea posterioară a corpului. Înotătoarea dorsală și caudală cenușiu-închise, restul înotătoarelor sunt roșcate. Dimorfismul sexual este pronunțat în timpul reproducerii. Femela în epoca reproducerii posedă o papilă genitală foarte alungită, în formă de tub, care poate întrece, ca lungime, extremitatea înotătoarei caudale. Acest tub este elastic, se umple cu ouă și devine roșu sau portocaliu. Se hrănește în principal cu alge filamentoase, diatomee, crustacee mici, viermi, larve de insecte, etc. Depune icrele în aprilie-mai, între valvele moluștelor lamelibranhiate din apele dulci (Unio și Anodonta). Are importanța economică locală. Carnea este amară. Este folosit mai mult în acvarii, în care se poate reproduce și crește.
Lopatka dúhová (Rhodeus amarus, syn. Rhodeus sericeus amarus) je druh ryby z čeľade kaprovité.
Ide o drobnú rybku dosahujúcu dĺžky do 10 cm (Rhodeus sericeus amarus dorastá iba do dĺžky osem centimetrov). Má veľmi vysoké a sploštené telo. Postranná čiara nie je úplná. Chrbtová plutva je zaguľatená. Má tmavé sfarbenie chrbta, boky sú striebristé s modrastým pruhom. Brucho je biele. Samičky majú žltozelenú dúhovku oka, samci oranžovú a sú vždy väčší.
Lopatka sa objavuje v stojatých a mierne prúdiacich vodách takmer v celej Európe, okrem Škandinávie a Fínska. Jej výskyt je podmienený výskytom lastúrnikov, ktorí jej slúžia k rozmnožovaniu, preto je veľmi ohrozovaná znečisťovaním životného prostredia.
Lopatka sa živí rastlinným aj živočíšnym planktónom, drobnými živočíchmi a časťami rastlín. Potravu prijíma aj v zime.
Rozmnožovanie lopatiek je celkom viazané na škľabke veľkej. Samček si vytvorí vhodné teritórium, ktoré si následne chráni a láka do neho samičku k treniu. V čase dozrievania ikier narastie samičke kladielko, ktoré môže dosiahnuť až päť centimetrov. Tým dopravuje dozreté ikry do priestoru vnútorných žiaber škľabky. Potom samček nad dýchacím otvorom škľabky vypustí mliečie a ikry oplodní. Plod sa liahne približne za 2 – 3 dny potom žije v žiabrom priestore škľabky. Po zhruba štyroch týždňoch vyvrhne škľabka plod z útrob von. Mladé lopatky sú potom nútené hľadať si potravu samy. Za túto službu opláca lopatka škľabke rovnakým dielom. Škľabka pri rozmnožovaní prechádza larvalnym vývojom (glochidie), pri ktorom sa larvy zachycujú na telách dospelých lopatiek a určitú dobu tam žijú. Lopatky sa rozmnožujú až dvakrát do roka. Prvý výter je väčšinou v marci a druhý v apríli alebo v auguste.
Vzhľadom na svoju veľkosť nemá lopatka žiadny hospodársky význam. Naproti tomu je pre svoje sfarbenie veľmi obľúbená medzi akvaristami, ktorí ju chovajú v studeno-vodných akváriách.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Lopatka dúhová
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Lopatka dúhová
Lopatka dúhová (Rhodeus amarus, syn. Rhodeus sericeus amarus) je druh ryby z čeľade kaprovité.
Pezdírk (tudi pezdírek) (znanstveno ime Rhodeus amarus) je sladkovodna riba iz družine pravih krapovcev (Ciprinidae). Najprej je to ribo opisal Marcus Elieser Bloch leta 1782 kot Cyprinus amarus, v znanstveni literaturi pa so jo poimenovali Rhodeus sericeus amarus[1].
Pezdirk je majhna riba z visokim, bočno stisnjenim telesom, pokritim z velikimi luskami in nepopolno pobočnico. Ima majhno glavo z majhnimi končnimi usti. Hrbet je pri odraslih primerkih sivozelene barve, boki so živih kovinskih barv, od vijolične, rožnate ali modrikaste po sredini bokov pa proti repni plavuti poteka modra proga. Plavuti so svetlejših odtenkov, med drstjo pa postanejo rdečkaste barve. Pezdirk doseže dolžino do 9 cm, v povprečju pa le 5-6. Spolno dozorijo v drugem ali tretjem letu starosti, drstijo pa se od aprila do maja v mirnih delih rek, kjer živi tudi sladkovodna školjka, potočni škržek, od katere je odvisno razmnoževanje te ribje vrste. Vanje namreč samica s pomočjo posebne cevke odloži od 40 do 100 iker. Samec v bližino školjke izbrizga semensko tekočino, ta pa skupaj z vodo posrka spermalne celice in oplodi ikre. Znotraj školjke prve tri do štiri tedne tudi živi ribji zarod pezdirkov.
Osnovna hrana pezdirka je plankton ter odmrli delci vodnega rastlinja, občasno se hrani tudi z raznimi maloščetinci.
Pezdirk je razširjen od reke Neve na SZ Francije pa vse do Kaspijskega jezera na vzhodu. Na severu ga najdemo tudi v jugovzhodni Angliji pa vse do južne Finske. Na jugu je skrajna točka reka Marica in severna Turčija. Živi v obalnem pasu vseh počasi tekočih vodotokov, pa tudi v jezerih in drugih stoječih vodah. Ogroža ga onesnaženje vodotokov, kar povzroča izumiranje potočnega škržka, ki je ključen za razmnoževanje te ribje vrste.
Pezdírk (tudi pezdírek) (znanstveno ime Rhodeus amarus) je sladkovodna riba iz družine pravih krapovcev (Ciprinidae). Najprej je to ribo opisal Marcus Elieser Bloch leta 1782 kot Cyprinus amarus, v znanstveni literaturi pa so jo poimenovali Rhodeus sericeus amarus.
Bitterling (Rhodeus amarus), art i familjen karpfiskar.
Bitterlingen är en liten karpfisk med en hög kropp, sammantryckt från sidorna. Färgen är silveraktig, med en blå sidostrimma på den bakre delen av kroppen. Sidolinje saknas nästan helt.[2] Den kan bli drygt 9 cm lång, men blir vanligtvis inte mer än omkring 5 cm.[3]
Arten lever i stillastående eller långsamflytande sötvatten med rik växtlighet och sandig eller gyttjig botten. Födan består främst av växter, och i mindre utsträckning maskar, kräftdjur och insektslarver. Bitterlingen kan bli 5 år gammal; många individer dör dock efter leken.[3]
Bitterlingen är känd för sin ovanliga metod för fortplantning. I samband med lektiden utvecklar honan ett långt äggläggningsrör. Försök i akvarier har visat att hon endast utvecklar det om det finns sötvattensmusslor i närheten. Hanen väljer ut en mussla och efter inspektion för honan in sitt äggläggningsrör i musslan och lägger ett par ägg som fastnar på musslans gälar. Hanen gjuter därefter sin mjölke över musslan, denna sugs in i musslan med andningsvattnet och befruktar äggen. Processen upprepas sedan tills mellan 40 och 100 ägg har lagts. Larverna utvecklas inne i musslan och lever på innehållet i sin gulesäck utan att skada värden. De lämnar musslan när innehållet i gulesäcken är förbrukat.[4]
Utbredningsområdet omfattar den europeiska kontinenten med västgräns i norra Frankrike, nordgräns vid Tysklands och Polens nordgränser, sydgräns vid Italiens nordgräns och centrala Balkan (den saknas dock i Grekland) samt västligaste Turkiet, samt östgräns i Ukraina och Vitryssland. Den förekommer även i centrala och södra Frankrike, Baltikum, västra Ryssland och Azerbajdzjan, dock utan att fortplanta sig i de senare områdena.[1]
Bitterlingen fiskas inte på grund av sin bittra smak (därav namnet). Det förekommer dock att den används till agn.[2]
Bitterling (Rhodeus amarus), art i familjen karpfiskar.
Гірчак європейський, або звичайний, пукас (Rhodeus amarus) — риба родини коропових (Cyprinidae). Зустрічається у прісних водах Європи: басейни Північного моря, південної Балтики, Чорного, Егейського морів (стоки Мариці та Струми); у басейні Середземного моря тільки в Роні (Франція) і басейні Дрону (Албанія, Чорногорія, Північна Македонія). Також у басейні Каспійського моря. Іноді його характеризують як підвид гірчака амурського Rhodeus sericeus amarus. Прісноводна бенто-пелагічна риба, що сягає 9,5 см довжиною.
Гірчак європейський, або звичайний, пукас (Rhodeus amarus) — риба родини коропових (Cyprinidae). Зустрічається у прісних водах Європи: басейни Північного моря, південної Балтики, Чорного, Егейського морів (стоки Мариці та Струми); у басейні Середземного моря тільки в Роні (Франція) і басейні Дрону (Албанія, Чорногорія, Північна Македонія). Також у басейні Каспійського моря. Іноді його характеризують як підвид гірчака амурського Rhodeus sericeus amarus. Прісноводна бенто-пелагічна риба, що сягає 9,5 см довжиною.
Rhodeus amarus là một loài cá chép bản địa của châu Âu trong họ Cyprinidae. Chúng phân bố từ sông Rhone ở bên Pháp cho tới sông Neva ở nước Nga.
Ở loài cá nước ngọt này, cuộc giao phối của chúng theo hình thái tình tay ba. Một cuộc mào đầu sẽ bắt đầu khi con đực ra sức trình diễn những vũ điệu hoàn hảo nhất để quyến rủ một con đực khác. Nếu nó thành công thì con đực này sẽ là công cụ để nó thực hiện màn quyến rũ tiếp theo dành cho con cái.
Một khi đã ưng ý với đối tượng dành tặng này, con cá cái sẽ đưa ống dẫn trứng của mình vào bên trong vỏ của con đực hiến tế và để cho con đực chính thụ tinh. Khi công việc hoàn tất, con đực hiến tế lúc này sẽ có vai trò như một lồng ấp, thay thế cá cái phải mang thai.
Bài viết về Họ Cá chép này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Rhodeus amarus là một loài cá chép bản địa của châu Âu trong họ Cyprinidae. Chúng phân bố từ sông Rhone ở bên Pháp cho tới sông Neva ở nước Nga.
ヨーロッパタナゴ（英: Bitterling、学名 : Rhodeus amarus syn.:R. sericeus amarus ）は、コイ科のタナゴ亜科に属する淡水魚の一種。
ヨーロッパ原産で、フランスのローヌ川流域からロシアのネヴァ川にかけて分布する。1782年にドイツの魚類学者マルクス・E・ブロッホによってコイ属の Cyprinus amarus の学名で原記載され、次いで科学誌にシベリアの近縁種 Rhodeus sericeus の亜種 R. s. amarus として紹介された[2]。両者は長らく亜種の関係にあるとして扱われてきたが、近年の分類体系見直しによってそれぞれ別種として区別された。以後、本種の学名は R. amarus となっている。
ヨーロッパに生息するタナゴ亜科魚類は本種のみであり、現地ではビターリング（Bitterling＝タナゴ）の名で知られる。しばしば科学的な文献等においても単にビターリングと表記されるが、これはかつて本種が R. sericeus の亜種とされていた頃の名残で、専門的には誤りである。ビターリングの呼称はタナゴ亜科魚類のどの種に対しても使われるため、これに起因する齟齬を生じるケースがあり留意が必要である。日本のタナゴ Acheilognathus melanogaster においても同様の問題がある。
全長は最大10 センチメートルに達する。砂礫底や泥質底で植生が繁茂する浅瀬にみられる。植物食性が強いが、甲殻類や昆虫幼虫などの小動物も食べる[2]。
成魚は、流れがないか緩やかで清浄な水中の泥質底で産卵する。メスは淡水二枚貝の中に卵を産みつけ、オスが貝の入水管の水流中に放精して卵は受精する。孵化した仔魚は貝体内にとどまって保護され、1か月ほどで稚魚が貝から泳ぎ出る[2]。
1年で全長30-35 ミリメートルとなりオスメスとも性成熟に達する[3]。
本種はかつて人間の妊娠検査に利用された。被験女性の尿をメスの標本に注射すると、妊娠している場合は尿中のホルモンが産卵管を伸長させる[2]。一般に食用や漁業対象にはならないが、観賞魚として商業流通する場合がある[2]。なお、本種が天然分布しないイギリスでは無許可で飼育や放流を行うことが法により禁じられている。
この項目は、魚類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然/プロジェクト:生物）。 ヨーロッパタナゴ（英: Bitterling、学名 : Rhodeus amarus syn.:R. sericeus amarus ）は、コイ科のタナゴ亜科に属する淡水魚の一種。
_(6103149398).jpg)
.jpg)
