Leucorrhinia pectoralis és una espècie d'odonat anisòpter de la família Libellulidae.
Aquesta espècie fa 32-39 mil·límetres i és el membre més gran del seu gènere a Europa.[1][2] És fàcilment identificable pel gran setè segment groc del seu abdomen.[3]
Habita vores pantanoses i prefereix aigües menys àcides que Leucorrhinia dubia.[2] Es distribueix des de Siberia fins a part de França.[4][5]
Mascle
Femella
Vista frontal
Leucorrhinia pectoralis és una espècie d'odonat anisòpter de la família Libellulidae.
Gwas neidr eith mawr ei faint o deulu'r Libellulidae ('Y Picellwyr') yw'r Picellwr wynebwyn mawr (Lladin: Leucorrhinia pectoralis). Dyma'r teulu mwyaf o weision neidr drwy'r byd, gyda dros 1,000 o rywogaethau gwahanol. Cafwyd cofnod iddo gael ei weld yn Suffolk, Caint ddwywaith ym Mai 2012.
Mae hyd ei adenydd yn 32–39 millimetr (1.3–1.5 in) ac mae'n trigo mewn llwyni coed, llysdyfiant a phlanhigion eraill ar lanau llynnoedd llonydd a phyllau dŵr.[1] Mae'n perthyn i'r genws Leucorrhinia, ac ef yw'r mwyaf ohonynt yn Ewrop.[2] Mae'n ddigon hawdd ei adnabod oherwydd y 7fed cylchran ei abdomen, sy'n fawr ac yn felyn.[3]
|access-date= requires |url= (help) Gwas neidr eith mawr ei faint o deulu'r Libellulidae ('Y Picellwyr') yw'r Picellwr wynebwyn mawr (Lladin: Leucorrhinia pectoralis). Dyma'r teulu mwyaf o weision neidr drwy'r byd, gyda dros 1,000 o rywogaethau gwahanol. Cafwyd cofnod iddo gael ei weld yn Suffolk, Caint ddwywaith ym Mai 2012.
Mae hyd ei adenydd yn 32–39 millimetr (1.3–1.5 in) ac mae'n trigo mewn llwyni coed, llysdyfiant a phlanhigion eraill ar lanau llynnoedd llonydd a phyllau dŵr. Mae'n perthyn i'r genws Leucorrhinia, ac ef yw'r mwyaf ohonynt yn Ewrop. Mae'n ddigon hawdd ei adnabod oherwydd y 7fed cylchran ei abdomen, sy'n fawr ac yn felyn.
Die Große Moosjungfer (Leucorrhinia pectoralis) ist eine mittelgroße Libellenart aus der Familie der Segellibellen (Libellulidae) und wird in die Gattung der Moosjungfern (Leucorrhinia) eingeordnet. Die erste Beschreibung erfolgte 1825 anhand eines männlichen Tieres aus Europa durch Charpentier. Der dieser Beschreibung zugrunde liegende Holotyp befindet sich heute im Naturhistorischen Museum in Paris.
Die Große Moosjungfer erreicht eine Körperlänge von 3,5 bis 4,5 Zentimetern und eine Flügelspannweite von durchschnittlich 5,5 bis 6,5 Zentimetern. Am Ansatz der Flügel zeigt sich manchmal ein schwarzer Schatten, der bei den Vorderflügeln auch fehlen kann. Typisch für junge Männchen ist die Reihe gelber Flecken auf den Segmenten des Hinterleibs, die sich mit zunehmendem Alter allerdings ins Braune verfärben. Eine Ausnahme bildet dabei jedoch der letzte Fleck auf Segment 7, der auch bei alten Tieren ein arttypisches, gelb leuchtendes (zitronengelbes) „Schlusslicht“ darstellt. Die „stämmig“ wirkenden Weibchen haben dagegen große, dunkelgelbe Hinterleibsflecken.
Ähnliche Arten sind unter anderem die Nordische Moosjungfer (Leucorrhinia rubicunda) und die Kleine Moosjungfer (Leucorrhinia dubia), die beide auch syntop vorkommen können.
Bevorzugte Entwicklungsgewässer sind besonnte, fischfreie und mesotrophe Stillgewässer, insbesondere in Moorgebieten. Die Gewässer, z. B. aufgelassene Torfstiche, benötigen einige offene Bereiche, völlig zugewachsene Gewässer werden von der Art gemieden.
Die Männchen verhalten sich am Gewässer meist träge und sitzen gerne auf senkrechten Pflanzenstrukturen, wie Grashalmen, Seggen, Rohrkolben oder den Fruchtständen des Wollgrases. Vagabundierende Tiere sind allerdings auch nicht selten abseits der Entwicklungsgewässer zu finden. Die Flugzeit der Art ist von Anfang Mai bis Mitte Juli.
Die Paarung beginnt im Flug. Danach sitzt das Paar ca. 15 Minuten lang in der Vegetation am Ufer. Die Eier werden unter der Bewachung des Männchens frei ins Wasser gelegt – an seichten, sich gut erwärmenden Stellen über dunklem Grund. Die Imagines können große Strecken zurücklegen und man findet sie auch an Gewässern, die für eine Entwicklung der Larven kaum geeignet sind.
Die Larven haben normalerweise eine zwei- oder dreijährige Entwicklungszeit bis zur Emergenz. Es konnte allerdings auch schon eine einjährige Larvenentwicklungsdauer nachgewiesen werden, was jedoch die Ausnahme darstellt. Die Larven erreichen eine Körperlänge von 20 bis 22 mm.
Nach dem Bundesnaturschutzgesetz ist die Große Moosjungfer „streng geschützt“, in der Fauna-Flora-Habitat-Richtlinie wird sie als eine von wenigen Libellenarten in den Anhängen II und IV geführt.
In der Roten Liste Deutschlands wird die Art derzeit als „gefährdet“ eingestuft.[1] Ursachen hierfür sind die Trockenlegung von Teichen (Frosteinwirkung auf dem Teichboden), Schadstoff- und Nährstoffeinträge in Gewässer, zu intensive fischereiwirtschaftliche Nutzungen, die Zerstörung von Unterwasser- und Ufervegetation bzw. ganzer Gewässer (z. B. durch Verfüllung), die komplette Verlandung vorhandener Larvengewässer und die Entwässerung und Abtorfung von Mooren.
Die Große Moosjungfer (Leucorrhinia pectoralis) ist eine mittelgroße Libellenart aus der Familie der Segellibellen (Libellulidae) und wird in die Gattung der Moosjungfern (Leucorrhinia) eingeordnet. Die erste Beschreibung erfolgte 1825 anhand eines männlichen Tieres aus Europa durch Charpentier. Der dieser Beschreibung zugrunde liegende Holotyp befindet sich heute im Naturhistorischen Museum in Paris.
The large white-faced darter or yellow-spotted whiteface (Leucorrhinia pectoralis) is a small dragonfly belonging to the genus Leucorrhinia in the family Libellulidae.
This species is 32–39 millimetres (1.3–1.5 in) long[1] and is the largest member of its genus in Europe.[2] It is easily identified by the large yellow seventh segment of its abdomen.[3]
It inhabits marshy borders and prefers less acidic waters than its close relative the white-faced darter, (Leucorrhinia dubia).[2] It occurs from western Siberia to parts of France.[4] From England, there was only one record in Kent in June 1859 until two sightings in May 2012 in Suffolk.[4]
Male L. pectoralis The large white-faced darter or yellow-spotted whiteface (Leucorrhinia pectoralis) is a small dragonfly belonging to the genus Leucorrhinia in the family Libellulidae.
This species is 32–39 millimetres (1.3–1.5 in) long and is the largest member of its genus in Europe. It is easily identified by the large yellow seventh segment of its abdomen.
It inhabits marshy borders and prefers less acidic waters than its close relative the white-faced darter, (Leucorrhinia dubia). It occurs from western Siberia to parts of France. From England, there was only one record in Kent in June 1859 until two sightings in May 2012 in Suffolk.
Suur-rabakiil (Leucorrhinia pectoralis) on vesikiillaste sugukonda rabakiili perekonda kuuluv putukas.
Suur-rabakiili kehapikkus on 3,5–4,5 cm ja tiibade siruulatus 5,5–6,5 cm. Eestiibade tipus on must täpp, mis on lennul jälgitav.
Noorel isasel on tagakehal kollased plekid, mis vanal isendil pruuniks värvuvad. Emasel on tagakehal ainult üks suur tumekollane laik.
Suur-rabakiil eelistab mesotroofseid liikumatu veega veekogusid, kus ei ela kalu, sest kalad söövad kiili mune ja vastseid. Lendab mai algusest juuli keskpaigani. Vastsestaadium kestab kaks või kolm aastat.
Esimest korda kirjeldas suur-rabakiili teaduslikult Toussaint von Charpentier 1825, kes andis talle ka teadusliku nime.
Suur-rabakiil kuulub Eestis III kategooria looduskaitse all olevate liikide hulka.
Suur-rabakiil (Leucorrhinia pectoralis) on vesikiillaste sugukonda rabakiili perekonda kuuluv putukas.
Suur-rabakiili kehapikkus on 3,5–4,5 cm ja tiibade siruulatus 5,5–6,5 cm. Eestiibade tipus on must täpp, mis on lennul jälgitav.
Noorel isasel on tagakehal kollased plekid, mis vanal isendil pruuniks värvuvad. Emasel on tagakehal ainult üks suur tumekollane laik.
Suur-rabakiil eelistab mesotroofseid liikumatu veega veekogusid, kus ei ela kalu, sest kalad söövad kiili mune ja vastseid. Lendab mai algusest juuli keskpaigani. Vastsestaadium kestab kaks või kolm aastat.
Esimest korda kirjeldas suur-rabakiili teaduslikult Toussaint von Charpentier 1825, kes andis talle ka teadusliku nime.
Suur-rabakiil kuulub Eestis III kategooria looduskaitse all olevate liikide hulka.
Täplälampikorento (Leucorrhinia pectoralis) on Euroopan unionin luontodirektiivin neljännessä liitteessä mainittu sudenkorentolaji. Se on rauhoitettu Suomessa.[2]
Täplälampikorento muistuttaa muita lampikorentolajeja, mutta on yleisvaikutelmaltaan näitä rotevampi. Yleisväriltään se on mustan ja tummanpunaisen kirjava. Koiraan takaruumiin yläpinnalla on suuria oransseja laikkuja, jotka tummuvat myöhemmin ja takaruumiin tyvi on punainen. Sukukypsillä yksilöillä takaruumiin seitsemännen jaokkeen yläpinnalla on laaja, kirkkaan sitruunankeltainen täplä. Nuoret naaraat muistuttavat niin paljon isolampikorentoa että niiden varma määritys saattaa vaatia genitaalien tarkastelua.[3][4] Takaruumiin pituus on 25–27 mm.[5]
Täplälampikorento on levinneisyydeltään itäinen laji, jota tavataan Keski-Euroopasta ja Etelä-Skandinaviasta Keski-Aasiaan. Suomessa sitä tavataan etelärannikon tuntumasta sekä monin paikoin maan eteläosista. Se on selvästi harvinaisempi kuin muut lampikorennot.[3] Merkittävimpiä esiintymisalueita ovat Päijät-Häme, Kymenlaakso sekä Suomenlahden rannikko.[5] Levinneisyys painottuu maan kaakkoisosiin.[4]
Täplälampikorento on paikoittainen ja harvinainen runsaskasvuisten vesistöjen asukki. Se suosii suojaisia vesiä, joilla on runsaasti vesikasvillisuutta ja erityisesti umpeenkasvavia laajoja vesistöjä. Umpeenkasvun edetessä laji kuitenkin jättää vesialueen ja siirtyy uusille elinpaikoille. Korentojen lento alkaa kesäkuun alkupuolelta ja jatkuu heinäkuun puoleenväliin.[3][5] Suomessa toukan kehitys kestää ilmeisesti kaksi vuotta, etelämpänä vain vuoden.[4]
Korennon rauhoittaminen luontodirektiivillä edellyttää sen tiukkaa suojelua, joten myös lajin elinpaikkojen hävittäminen ja heikentäminen on kiellettyä. Korento voi kuitenkin hyötyä esimerkiksi järvien niitoista ja ruoppauksista.[5]
Täplälampikorento (Leucorrhinia pectoralis) on Euroopan unionin luontodirektiivin neljännessä liitteessä mainittu sudenkorentolaji. Se on rauhoitettu Suomessa.
Leucorrhinia pectoralis, la Leucorrhine à gros thorax, est une espèce de libellules de la famille des Libellulidae.
Cette leucorrhine est longue de 32 à 39 mm. En vol, les mâles peuvent être identifiés grâce à la tache jaune qu'ils présentent au-dessus du segment abdominal S7. Les femelles comme les mâles immatures présentent des taches jaunes sur les segments 1 à 7, mais les femelles ont un abdomen plus large et ne prennent pas de coloration rouge sur les segments 1-6.
Leucorrhinia pectoralis vit dans les plans d'eau douce souvent mésotrophes, où la végétation est souvent abondante : lacs en forêt, bas marais, bras morts des rivières, canaux peu fréquentés ou à l'abandon. Le cycle larvaire est connu pour durer deux années.
Leucorrhinia pectoralis est une espèce eurasiatique présente en France, en Europe centrale, en Europe orientale, et très localisée au sud des Balkans et en Turquie.
Populations souvent petites et localisées, susceptibles de variations, par exemple dans le sud de la Belgique en 2012[1]
Leucorrhinia pectoralis, la Leucorrhine à gros thorax, est une espèce de libellules de la famille des Libellulidae.
Šarvuotoji skėtė (lot. Leucorrhinia pectoralis, angl. Large White-faced, vok. Große Moosjungfer) – skėčių (Libellulidae) šeimos vabzdys. Nuo kitų skėčių genties rūšių atskiriamas pagal geltoną dėmę ant pilvelio nugarinės pusės.[1] Būna 32-39 mm ilgio.[2]
Šarvuotoji skėtė (lot. Leucorrhinia pectoralis, angl. Large White-faced, vok. Große Moosjungfer) – skėčių (Libellulidae) šeimos vabzdys. Nuo kitų skėčių genties rūšių atskiriamas pagal geltoną dėmę ant pilvelio nugarinės pusės. Būna 32-39 mm ilgio.
De gevlekte witsnuitlibel (Leucorrhinia pectoralis) is een libellensoort uit de familie van de korenbouten (Libellulidae), onderorde echte libellen (Anisoptera). Het is een forse witsnuitlibel met brede vlekken, die in Nederland nog vrij zeldzaam is maar algemener wordt.
Leucorrhinia pectoralis is in 1825 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Charpentier
De gevlekte witsnuitlibel is de grootste en meest robuuste witsnuitlibel. Het achterlijf is zwart met lichtere vlekken (geel, rood of bruinrood, afhankelijk van geslacht en leeftijd). Deze vlekken zijn groot en beslaan bijna de gehele bovenzijde van de segmenten. De achterlijfsaanhangselen en pterostigmata zijn zwart. Bij uitgekleurde mannetjes zijn de achterlijfsvlekken verkleurd van geel naar donkerrood, maar de vlek op segment 7 blijft opvallend geel. Jonge mannetjes en vrouwtjes hebben grote, brede gele vlekken op het achterlijf. Bij oudere vrouwtjes worden de achterlijfsvlekken oranjegeel, behalve de vlek op segment 7: die blijft helder geel.
De lichaamslengte van volwassen dieren ligt tussen 32 en 39 millimeter; de larve is 19-23 mm lang.
De vliegtijd van de gevlekte witsnuitlibel is van eind april tot en met eind juli, met een piek in mei en de eerste helft van juni.
De larven leven tussen waterplanten in de verlandingszone en overwinteren twee keer. Uitsluipen gebeurt van eind april tot eind juni, maar vooral in mei en begin juni. Jonge gevlekte witsnuitlibellen vliegen weg van het water en zijn te vinden op allerlei beschutte plekken. Geslachtsrijpe mannetjes bezetten zitposten aan de waterkant en verjagen andere mannetjes die in de buurt komen. Voorbijvliegende vrouwtjes worden direct gegrepen voor de paring. Het vrouwtje zet de eitjes al vliegend af, op plaatsen met veel waterplanten. Vaak wordt ze hierbij bewaakt door het mannetje dat vlak boven haar blijft vliegen. Het komt echter ook voor dat het vrouwtje ervoor kiest om de eitjes op een later tijdstip af te zetten, zonder de aanwezigheid van een mannetje. Het vrouwtje tipt de eieren af op het wateroppervlak door met het achterlijf te slaan.[2]
De habitat van de gevlekte witsnuitlibel bestaat uit laagveenmoerassen en vegetatierijke vennen en duinplassen. De meeste gevlekte witsnuitlibellen zijn te vinden bij verlandingszones van laagveenmoerassen. Daarnaast kunnen ze voorkomen in bosplassen en verlandingszones van hoogveen- en heidevennen op de hoge zandgronden en randzones van hoogveen. In de duinen is de soort gevonden bij verlandingsvegetaties met een laagveenkarakter. Zowel vegetatieloze als dichtgegroeide wateren worden gemeden. In Nederland worden de grootste aantallen aangetroffen in de laagveenmoerassen van Noordwest-Overijssel. De Nederlandse biotopen komen overeen met biotoopbeschrijvingen van vindplaatsen in Duitsland en Zwitserland. Waarschijnlijk is het biotoopspectrum van de soort in Midden-Europa breder.[3]
Het verspreidingsgebied van de gevlekte witsnuitlibel loopt oostelijk tot Siberië en Mongolië. De soort komt niet voor in Afrika. In Europa komt de soort voornamelijk voor in Nederland, Duitsland, Polen, de Baltische Staten, Wit-Rusland en Oekraïne. Daarnaast komt hij lokaal voor in België,[4] Noorwegen, Zweden, Finland en Denemarken. Het verspreidingsgebied in Midden- en Zuidoost-Europa (tot in Turkije) is sterk verbrokkeld. De hoge aantallen in enkele Nederlandse populaties zijn uniek in Europa. Het zwaartepunt van de verspreiding ligt in de laagveengebieden van Noordwest-Overijssel, aangrenzend Friesland en het Vechtplassengebied. Daarnaast wordt de gevlekte witsnuitlibel steeds vaker waargenomen bij vennen op de hoge zandgronden en in de duinen van Noord-Holland. De soort is nog steeds vrij zeldzaam, maar wordt sinds 2000 weer wat algemener en duikt regelmatig op nieuwe plekken op.
Verwarring is mogelijk met andere witsnuitlibellen, vooral vrouwtjes van de noordse witsnuitlibel die een vergelijkbare achterlijfstekening hebben. Uitgekleurde mannetjes van de gevlekte witsnuitlibel zijn door de opvallende gele vlek eigenlijk niet met andere soorten te verwarren. In het larvestadium is het verschil met de noordse witsnuitlibel en de venwitsnuitlibel moeilijk vast te stellen.
De gevlekte witsnuitlibel staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2013.[1] Op de Nederlandse Rode Lijst (2004) gold de soort nog als bedreigd, maar op de lijst van 2015 is de status veranderd in kwetsbaar.
Referenties
Bronnen
De gevlekte witsnuitlibel (Leucorrhinia pectoralis) is een libellensoort uit de familie van de korenbouten (Libellulidae), onderorde echte libellen (Anisoptera). Het is een forse witsnuitlibel met brede vlekken, die in Nederland nog vrij zeldzaam is maar algemener wordt.
Leucorrhinia pectoralis is in 1825 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Charpentier
Stor torvlibelle (Leucorrhinia pectoralis) er ein av dei 17 norske augestikkarane som er oppført på norsk raudliste 2006.
Stor torvlibelle (Leucorrhinia pectoralis) er ein av dei 17 norske augestikkarane som er oppført på norsk raudliste 2006.
Stor torvlibelle er en libelle som tilhører familiegruppen libeller (Libellulidae). Stor torvlibelle er fredet i Norge.
Stor torvlibelle er utbredt i det østlige Europa. Finnes i og det sørøstlige Danmark, Sverige og Finland. I sørøstlige Norge langs kysten til Vest-Agder. Et par funn i Hordaland.
Kjønnene er noe ulike. Hunnens bakkropp er mørk brun-svart med gule flekker. Hanner har mørk bakkropp med røde-brune flekker. Analvedhenget, bakerst på bakkroppen, er mørkt. Hos begge kjønn er flekken på det 7. ende leddet på bakkroppens overside gult. Pannen (frons) er hvit.
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Vingemerket (pterostigma) er mørkt. Vingespennet er mellom 65 og 70 millimeter.
Nymfen lever på bunnen, langs bredden av innsjøer og mindre vann, i lavlandet. Arten foretrekker steder som er rikt soleksponerte og har rik vegetasjon med torvmose.
Eggene legges i vann. Utviklingen tar 2-3 år. Nymfen overvintrer på bunnen, blant vegetasjonen. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe.
Flygetiden er juli til august.
Stor torvlibelle har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Stor torvlibelle er en av tre norske arter av libeller som er fredet.[2] Dette fordi de har hatt stor tilbakegang, grunnet at leveområdene (habitatene) har forsvunnet. Noen arter krever helt spesielle livsbetingelser.
Grunnet bestand av stor torvlibelle i Endelausemarka i Os ble utbyggingen av E39 Svegatjørn-Rådal, mellom Bergen og Os, utsatt i 2013. Det ble besluttet å bygge bro over habitatet.
Stor torvlibelle er en libelle som tilhører familiegruppen libeller (Libellulidae). Stor torvlibelle er fredet i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Zalotka większa (Leucorrhinia pectoralis) – gatunek ważki z rodziny ważkowatych (Libellulidae). Długość ciała 36–43 mm, rozpiętość skrzydeł 58–66 mm. Pterostygma czarna. Na odwłoku samców występuje wyraźna żółta plama. Osobniki dorosłe żywią się owadami, a larwy drobnymi bezkręgowcami wodnymi[1].
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[2].
Zalotka większa (Leucorrhinia pectoralis) – gatunek ważki z rodziny ważkowatych (Libellulidae). Długość ciała 36–43 mm, rozpiętość skrzydeł 58–66 mm. Pterostygma czarna. Na odwłoku samców występuje wyraźna żółta plama. Osobniki dorosłe żywią się owadami, a larwy drobnymi bezkręgowcami wodnymi.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
Citronfläckad kärrtrollslända (Leucorrhinia pectoralis) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen segeltrollsländor.
Denna art känns igen på sin lysande citrongula fläck som både hanen och honan har på bakkroppen. Båda har också mörk grundfärg på kroppen, men hanens resterande teckning går i rött medan honans går i gult. Pannan är vit. Vingarna är genomskinliga med små mörka basfläckar och mörkt vingmärke. Hos honan kan vingarna ha en lätt gulaktig skiftning närmast vingbasen. Vingbredden är 55 till 65 millimeter och bakkroppens längd är 23 till 27 millimeter.
Den citronfläckade kärrtrollsländan finns i mellersta, delar av norra och östra Europa. I Sverige är den fridlyst men inte rödlistad som hotad. Den förekommer främst i de sydöstra delarna av landet, men arten har hittats från Skåne upp till Dalarna och Medelpad.
Den citronfläckade kärrtrollsländans habitat är stillastående till långsamt rinnande vatten, som små sjöar och åar, särskilt sådana som uppvisar en kombination av områden med öppet vatten och en riklig växtlighet i strandzonen. Utvecklingstiden från ägg till imago är 2 till 3 år och flygtiden maj till juli.
Wikimedia Commons har media som rör citronfläckad kärrtrollslända.
Citronfläckad kärrtrollslända (Leucorrhinia pectoralis) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen segeltrollsländor.
Leucorrhinia pectoralis là một loài chuồn chuồn ngô nhỏ trong chi Leucorrhinia, họ Libellulidae. Loài này được Toussaint de Charpentier mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.[1]
Loài này dài 32–39 milimét (1,3–1,5 in).[2] Nó dễ được nhận biết bởi 7 đốt màu vàng.[3]
Bài viết về họ chuồn chuồn ngô Libellulidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Leucorrhinia pectoralis là một loài chuồn chuồn ngô nhỏ trong chi Leucorrhinia, họ Libellulidae. Loài này được Toussaint de Charpentier mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.
Leucorrhinia pectoralis
Charpentier, 1825
Стрекоза двухцветная[1][2], или стрекоза двуцветная[3], или стрекоза болотная[1][4][5][6], или белонос восточный[7], или белоноска пестрогрудая[8], или леукорриния большая[9], (лат. Leucorrhinia pectoralis) — вид разнокрылых стрекоз из семейства настоящих стрекоз (Libellulidae).
Длина 32-39 мм, брюшко 24-27 мм, заднее крыло 30-33 мм[7]. Грудь между основаниями крыльев желтого цвета. Костальная жилка на крыльях до узелка беловатого цвета, сам узелок в своей верхней части чёрный. Основание задних крыльев несет на себе темное непрозрачное красноватое пятно. Жилкование крыльев тёмное. Птеростигма чёрного или бурого цвета. На брюшке находятся оранжево-красные пятна. VII брюшное кольцо несёт очень большое пятно яркого лимонного цвета. Брюшко самцов без голубого налета. Пятно сверху VII тергит брюшка и самки и самца крупное, его цвет светло-жёлтый или лимонно-желтый, контрастирующий с красными пятнами на остальных тергитах брюшка. Птеростигма чёрного цвета.
Данный вид распространен в Европе и Сибири, но не обнаружен на территории европейского Северо-Востока, может локально встречаться в подзоне южной тайги[6].
На Украине вид зарегистрирован в Западноукраинском Полесье, Западной Лесостепи, Прикарпатье, Закарпатье, в Житомирской, Киевской, Черниговской, Полтавской, Харьковской и Херсонской областях. Вид местами обычный, но чаще немногочисленный или редкий[10].
Время лёта: середина мая — конец июля[7]. Отдельные особи встречаются и в августе. Вид встречается около луговых и лесных озёр с чистой водой и пологими берегами, чаще всего в лесных ландшафтах. Личинки обитают в различного типа стоячих или медленно текущих водоемах, предпочитают держаться в густой, полупогруженной и плавающей водной растительности, чаще всего в болотах, реже — в заводях рек[6]. Самка откладывает яйца в сопровождении самца, в полете, сбрасывая их в воду. Стадия яйца длится в течение 1 месяца. Развитие личинки длится приблизительно 2 года[6].
Стрекоза двухцветная, или стрекоза двуцветная, или стрекоза болотная, или белонос восточный, или белоноска пестрогрудая, или леукорриния большая, (лат. Leucorrhinia pectoralis) — вид разнокрылых стрекоз из семейства настоящих стрекоз (Libellulidae).
