El fruit miracle, Synsepalum dulcificum, fa baies que quan s'ingereixen fan que productes àcids, com per exemple les llimones, tinguin gust dolç. Aquest efect el produeix la substància activa dels seus fruits anomenada miraculina la qual es fa servir comercialment com edulcorant.[2] En anglès el nom comú miracle berry (baia miracle) el comparteix aquesta planta amb Gymnema sylvestre i Thaumatococcus daniellii,[2] que també alteren la percepció del que és dolç. A l'Àfrica occidental, d'on és originària aquesta espècie, rep els noms de agbayun, taami, asaa, i ledidi.
Synsepalum dulcificum pertany a la família sapotàcia la mateixa de l'arbre Manilkara chicle que proporciona el xiclet ancestral.
La baia en si té poc contingut de sucre.[3]
Aquest fruit s'ha utilitzat a Àfrica occidental com a mínim des del segle XVIII quan l'explorador europeu Chevalier des Marchais, l'any 1725 va informar del seu ús alimentari.
La planta és un arbust de fulla persistent de fins a 6 m d'alt, quan creix silvestre. les fulles fan de 5 a 10 cm de llarg i 2 a 4 cm d'ample i són glabres pel revers. Les flors són marrons i els fruits són vermells d'un 2 cm de llarg. Cada fruit té una sola llavor.
La planta creix millor en sòls de pH àcid (4,5 a 5,8) i sense gelades amb ombra parcial i alta humitat. Fa fruits en uns 3 o 4 anys després de la germinació i produeix dues collites per any després del final de l'estació humida.
Actualment es cultiva a Ghana, Puerto Rico, Taiwan, i sud de Florida
Actualment la miraculina també es produeix en tomàqueres transgèniques.[4][5]
En l'Àfrica occidental tropical es fa servir per endolcir el vi de palma.[6] Històricament s'ha fet servir per millorar el gust del pa de moresc.[7]
Al Japó el fruit miracle és popular entre els diabètics i els que estan sota dieta.[8]
El fruit miracle, Synsepalum dulcificum, fa baies que quan s'ingereixen fan que productes àcids, com per exemple les llimones, tinguin gust dolç. Aquest efect el produeix la substància activa dels seus fruits anomenada miraculina la qual es fa servir comercialment com edulcorant. En anglès el nom comú miracle berry (baia miracle) el comparteix aquesta planta amb Gymnema sylvestre i Thaumatococcus daniellii, que també alteren la percepció del que és dolç. A l'Àfrica occidental, d'on és originària aquesta espècie, rep els noms de agbayun, taami, asaa, i ledidi.
Synsepalum dulcificum pertany a la família sapotàcia la mateixa de l'arbre Manilkara chicle que proporciona el xiclet ancestral.
La baia en si té poc contingut de sucre.
Synsepalum dulcificum je keř pocházející z oblasti kolem Guinejského zálivu. Pěstuje se pro plody známé pod názvem miracle fruit (zázračné ovoce), používané jako náhradní sladidlo.
Stálezelený keř dorůstá až pětimetrové výšky, vyžaduje teplo, vlhko a kyselou půdu. Listy jsou jednoduché, podlouhlé, uspořádané v přeslenech a dlouhé až 10 cm, květy jsou drobné a bíle zbarvené, plodem je sytě červená oválná bobule dosahující délky okolo 2 cm. Rostlina dává plody už ve třetím roce, do roka bývají dvě sklizně. Dužina má spíše mdlou chuť, obsahuje však glykoprotein miraculin,[1] který ovlivňuje činnost chuťových pohárků, takže se konzumentovi jakýkoli kyselý pokrm (např. citrony) zdá být sladký.[2] Tento efekt vydrží asi hodinu po požití ovoce. Miracle fruit může pomáhat pacientům s cukrovkou nebo potlačovat pachuť v ústech po chemoterapii.[3] Obsah kyselin v jídle však ovoce nijak neovlivní, takže při nadměrné spotřebě hrozí překyselení žaludku. Afričtí domorodci si bobulemi sladí palmové víno.[4] Protože je ovoce poměrně náročné na pěstování i přepravu, vyrábějí se tablety s miraculinovým výtažkem.[5]
Rostlinu poprvé popsali v roce 1827 pod jménem Bumelia dulcifica Heinrich Christian Friedrich Schumacher & Peter Thonning v Beskrivelse af Guineeiske planter (s. 130-131). William Freeman Daniell jej v roce 1852 pod jménem Synsepalum dulcificum v Pharmaceutical Journal and Transactions (11, s. 445) zařadil do rodu Synsepalum.
Synsepalum dulcificum je keř pocházející z oblasti kolem Guinejského zálivu. Pěstuje se pro plody známé pod názvem miracle fruit (zázračné ovoce), používané jako náhradní sladidlo.
Stálezelený keř dorůstá až pětimetrové výšky, vyžaduje teplo, vlhko a kyselou půdu. Listy jsou jednoduché, podlouhlé, uspořádané v přeslenech a dlouhé až 10 cm, květy jsou drobné a bíle zbarvené, plodem je sytě červená oválná bobule dosahující délky okolo 2 cm. Rostlina dává plody už ve třetím roce, do roka bývají dvě sklizně. Dužina má spíše mdlou chuť, obsahuje však glykoprotein miraculin, který ovlivňuje činnost chuťových pohárků, takže se konzumentovi jakýkoli kyselý pokrm (např. citrony) zdá být sladký. Tento efekt vydrží asi hodinu po požití ovoce. Miracle fruit může pomáhat pacientům s cukrovkou nebo potlačovat pachuť v ústech po chemoterapii. Obsah kyselin v jídle však ovoce nijak neovlivní, takže při nadměrné spotřebě hrozí překyselení žaludku. Afričtí domorodci si bobulemi sladí palmové víno. Protože je ovoce poměrně náročné na pěstování i přepravu, vyrábějí se tablety s miraculinovým výtažkem.
Mirakelbær (Synsepalum dulcificum) er en busk eller et lille træ med stedsegrønne blade og små, gule blomster og røde bær. Planten bliver dyrket på grund af bærrenes "mirakuløse" virkning på smagsløgene.
Mirakelbær er en stor busk eller et lille træ med en opret vækst. Barken er først lysegrøn og hårklædt. Senere bliver den brun og filthåret. Gamle grene får efterhånden en knudret, lysegrå bark. De små, mørkebrune knopper sidder spredt eller næsten modsat, samlet nær skudspidserne.
Bladene er stedsegrønne og elliptiske eller let spatelformede med bølget, hel rand. Blomstringen foregår over en lang periode af sommeren (i hjemlandet sker det i regntiden). Blomsterne er regelmæssige og 5-tallige med gulligt-hvide kronblade. Frugterne er røde, aflange stenfrugter på 2,5-3 cm.
Rodnettet er groft.
Højde x bredde: 4,50 x 3,00 m.
Mirakelbær vokser naturligt i lavlandsområder af tropisk Vestafrika, hvor den foretrækker let skyggede voksesteder med en jord, som er sur og vedvarende fugtig.
I Benin, nær Ogun State University, vokser arten på Ago-Iwoye Campus sammen med bl.a. guava, iildkrone, Amaranthus spinosus (en art af amarant), cashew, Clerodendron umbellatum (en art af skæbnetræ), guldregnkassia, Indigofera macrophylla (en art af indigo), indisk fingerhirse, Ipomoea mauritiana (en art af pragtsnerle), jobståre, Manihot glaziovii (en art af maniok), paternosterbønne, stinkende passionsblomst, vestindisk bomuld, ægte kola og ægte mimose.[1]
Bærrene fra denne plante (som også kaldes mirakelfrugt) bruges som smagsgiver, hvor man udnytter deres evne til at ændre oplevelsen af andre smage. Denne virkning skyldes at de indeholder glykoproteinet miraculin, som får syrlige smage til at opfattes af smagsløgene som søde. Bider man f.eks. først i mirakelfrugten og derefter i en citron, vil citronen smage i retning af en sød appelsin.
Mirakelbær (Synsepalum dulcificum) er en busk eller et lille træ med stedsegrønne blade og små, gule blomster og røde bær. Planten bliver dyrket på grund af bærrenes "mirakuløse" virkning på smagsløgene.
Die Wunderbeere (Synsepalum dulcificum), auch Mirakelfrucht genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Sapotengewächse (Sapotaceae).
Bei der Wunderbeere handelt es sich um einen immergrünen kleinen Baum oder Strauch, der Wuchshöhen von bis zu 4,5 Metern erreicht, er bleibt aber meist kleiner.[1]
Er besitzt dichtes Laubwerk am Ende der Zweige. Die verkehrt-eiförmigen, -eilanzettlichen bis lanzettlichen, wechselständigen, büscheligen und kurz gestielten, einfachen Laubblätter sind bis etwa 5–13 Zentimeter lang. Die kahlen Blätter sind ganzrandig und rundspitzig bis spitz.
Die weißen, kurz gestielten, vier- bis fünfzähligen und kleinen Blüten mit doppelter Blütenhülle sind zwittrig. Sie werden während einer langen Periode des Jahres büschelig oder einzeln in den Achselknospen abgefallener Blätter gebildet. Der röhrenförmige Kelch ist bräunlich, pelzig behaart und mit fünf kurzen Zipfeln. Die weiße Krone ist röhrig stehend mit fünf spatelförmigen Petalen. Die Staubblätter sitzen unten an den Kronblättern, bei jedem Staubfaden ist ein petaloides Staminode vorhanden.[2] Der Fruchtknoten ist oberständig und etwas haarig, mit einem langen, leicht konischen Griffel mit kleiner, kopfiger Narbe.
Es werden purpurrote, einsamige, relativ glatte und eiförmige bis ellipsoide, öfters leicht bespitzte Beeren von der Größe einer Kirsche gebildet. Sie sind etwa 1,5 bis 2,5 cm lang, mit dünner aber fester Schale und fast kahl bis etwas behaart. Das Fruchtfleisch ist weißlich bis leicht rötlich und es sind oft Griffelreste an der Spitze erhalten. Der große, ellipsoide, harte Samen, mit einer oft länglichen, mehr oder weniger großen und bräunlichen Narbe (Hilum) auf einer Seite, ist dunkelbraun und glatt.
Die Beeren sind essbar, wie einige andere von verschiedenen Arten der Gattung Synsepalum.
Die Zulassung als neuartiges Lebensmittel (Novel Food) wurde Medicinal Gardens S.L. unter bestimmten Auflagen durch Durchführungsverordnung (EU) 2021/1974 für die Dauer von fünf Jahren ab dem 5. Dezember 2021 erteilt[3] nachdem eine erlaubte Tagesdosis von 10 mg/kg Körpergewicht pro Tag festgelegt wurde.[4]
Die Pflanze produziert Miraculin, ein Glykoprotein, das aus 191 Aminosäuren besteht und zahlreiche Zuckerseitenketten aus Glucosamin, Mannose, Galactose, Xylose und Fructose trägt. 1 kg der Früchte enthalten 50 mg Miraculin. Der Inhaltsstoff Miraculin beeinflusst die gustatorische Wahrnehmung drastisch. Es kommt zu einer Geschmacksumkehr von Saurem in Süßes beim Menschen, nicht jedoch bei Hunden oder Ratten.[1]
Die Wunderbeere wächst in den Tiefland-Bereichen der heißen und feuchten Tropen. Ursprüngliche Heimat ist das tropische westliche Afrika mit Benin, Ghana, Nigeria, Kamerun, der Zentralafrikanischen Republik, Gabun und der Demokratischen Republik Kongo.[5] Dort trägt sie zweimal im Jahr Früchte, jeweils nach den Regenzeiten. Für ein Gedeihen sind saurer (pH-Wert zwischen 4,5 und 5,8) Boden, Frostfreiheit und viel Feuchtigkeit erforderlich.
Diese Art wurde 1827 unter dem Namen Bumelia dulcifica von Heinrich Christian Friedrich Schumacher & Peter Thonning in Beskrivelse af Guineeiske planter, S. 130–131 erstmals beschrieben. William Freeman Daniell stellte sie 1852 vor unter dem Namen Synsepalum dulcificum in Pharmaceutical Journal and Transactions, 11, S. 445, in die Gattung Synsepalum. Weitere Synonyme sind: Bakeriella dulcifica (Schumach. & Thonn.) Dubard, Bumelia dulcifica Schumach. & Thonn., Pouteria dulcifica (Schumach. & Thonn.) Baehni, Richardella dulcifica (Schumach. & Thonn.) Baehni, Sideroxylon dulcificum (Schumach. & Thonn.) A.DC.[6]
Die Wunderbeere (Synsepalum dulcificum), auch Mirakelfrucht genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Sapotengewächse (Sapotaceae).
அற்புதப் பழ மரம் 6 முதல் 14 அடி உயரம் வளரக்கூடியது. இதனுடைய இலைகள் 10 முதல் 15 செ.மீ. நீளம் வரை இருக்கும். இலைப் பக்கத்தில் சிறிய வெள்ளை நிறப்பூக்கள் வருகின்றன. இதில் சிறிய சிவந்த சதைப்பற்றுள்ள பழங்கள் வருகின்றன. இப்பழத்தில் ஒரு விதை இருக்கும். முதலில் சாப்பிடும் போது புளிப்பான அமிலத்தன்மையுடன் இருக்கும். எலுமிச்சை, சுண்ணாம்பு கலந்தது போல் இருக்கும். பிறகு இனிப்பது போன்று தோன்றும். பிறகு எதைச் சாப்பிட்டாலும் இனிப்பாகவே இருக்கும். ஆப்பிரிக்காவில் இதை மக்காச்சோள ரொட்டியில் சேர்க்கிறார்கள். இதே போல் புளிப்புக்களில் இனிப்பு வருவதற்காக இதைச் சேர்க்கிறார்கள்.
இம்மரம் மேற்கு ஆப்பிரிக்காவில் வளர்கிறது. இச்சாதியில் 30 வகை உள்ளது.
அற்புதப் பழ மரம் 6 முதல் 14 அடி உயரம் வளரக்கூடியது. இதனுடைய இலைகள் 10 முதல் 15 செ.மீ. நீளம் வரை இருக்கும். இலைப் பக்கத்தில் சிறிய வெள்ளை நிறப்பூக்கள் வருகின்றன. இதில் சிறிய சிவந்த சதைப்பற்றுள்ள பழங்கள் வருகின்றன. இப்பழத்தில் ஒரு விதை இருக்கும். முதலில் சாப்பிடும் போது புளிப்பான அமிலத்தன்மையுடன் இருக்கும். எலுமிச்சை, சுண்ணாம்பு கலந்தது போல் இருக்கும். பிறகு இனிப்பது போன்று தோன்றும். பிறகு எதைச் சாப்பிட்டாலும் இனிப்பாகவே இருக்கும். ஆப்பிரிக்காவில் இதை மக்காச்சோள ரொட்டியில் சேர்க்கிறார்கள். இதே போல் புளிப்புக்களில் இனிப்பு வருவதற்காக இதைச் சேர்க்கிறார்கள்.
காணப்படும் பகுதிகள்இம்மரம் மேற்கு ஆப்பிரிக்காவில் வளர்கிறது. இச்சாதியில் 30 வகை உள்ளது.
மேற்கோள் "Synsepalum dulcificum (Schumach. & Thonn.) Daniell". Plants of the World Online. Royal Botanic Gardens Kew. பார்த்த நாள் 2019-03-06.Miraha Mucjisada ama (Berry Mucjiso) waxoo ka baxaa, galbeedka Afrika, waa Miro marka aa cunto, macaan aad ah kaaga dhigaayo, Liin dhanaanta ama waxa dhanaanka ah. Miraha naftirkiisa, ayaa sida sokorta u dhadhamaayo, miraha waxoo dhaxda ku leeyahay, Hilibkii miraha, marka aa cuntid neh, waxyaabaha dhadhamka ah, ee carabkaaga ku dhagaayaan, markaas neh, waxa dhanaanka ah, ee kuu noqonaayaan wax macaan ah ilaa 15–60daqiiqo.
Synsepalum dulcificum is a plant in the Sapotaceae family, native to tropical Africa. It is known for its berry that, when eaten, causes sour foods (such as lemons and limes) subsequently consumed to taste sweet. This effect is due to miraculin. Common names for this species and its berry include miracle fruit,[3] miracle berry, miraculous berry,[3] sweet berry,[4][5][6] and in West Africa, where the species originates, agbayun (in Yoruba),[7][8] taami, asaa, and ledidi.
The berry itself has a low sugar content [9] and a mildly sweet tang. It contains a glycoprotein molecule, with some trailing carbohydrate chains, called miraculin.[10] When the fleshy part of the fruit is eaten, this molecule binds to the tongue's taste buds, causing sour foods to taste sweet. At neutral pH, miraculin binds and blocks the receptors, but at low pH (resulting from ingestion of sour foods) miraculin binds proteins and becomes able to activate the sweet receptors, resulting in the perception of sweet taste.[11] This effect lasts until the protein is washed away by saliva (up to about 30 minutes).[12]
The names miracle fruit and miracle berry are shared by Gymnema sylvestre and Thaumatococcus daniellii,[3] which are two other species used to alter the perceived sweetness of foods.
The berry has been used in West Africa for a long time. It is a part of the diet of the Yoruba people.[7] Outsiders began learning this fruit since at least the 18th century, when a European explorer, the Chevalier des Marchais, provided an account of its use there. Des Marchais, who was searching West Africa for many different fruits in a 1725 excursion, noticed that local people picked the berry from shrubs and chewed it before meals.
In the 1980s in the United States, an attempt was made to commercialize the fruit for its ability to mask non-sweet foods as sweet without a caloric cost, but became compromised when the Food and Drug Administration classified the berry as a food additive and required evidence of safety.[9][13][14] For a time in the 1970s, US dieters could purchase a pill form of miraculin.[15] This interest had a revival in food-tasting events at which tasters consume sour and bitter foods, such as lemons, radishes, pickles, hot sauce, and beer, then experience the perceived change to sweetness with miraculin.[16]
It is a shrub that grows 1.8–4.5 m (5.9–14.8 ft) in height and has dense foliage.[17][18] Its leaves are 5–10 cm (2.0–3.9 in) long, 2.0–3.7 cm (0.79–1.46 in) wide, and glabrous below. They are clustered at the ends of the branchlets. The flowers are white. It carries red, 2 cm (0.79 in) long fruits. Each fruit contains one seed.[5]
The plant grows best in soils with a pH as low as 4.5 to 5.8, in an environment free from frost and in partial shade with high humidity. It is tolerant of drought, full sunshine, and slopes.[5]
The seeds need 14 to 21 days to germinate. A spacing of 4 m (13 ft) between plants is suggested.[5]
The plants first bear fruit after growing about 3–4 years,[5] and produce two crops per year, after the end of the rainy season. This evergreen plant produces small, red berries, while white flowers are produced for many months of the year.
The seeds are about the size of coffee beans.
In Africa, leaves are attacked by lepidopterous larvae, and fruits are infested with larvae of fruit flies. The fungus Rigidoporus microporus has been found on this plant.[5]
Transgenic tomato plants have been developed in research projects that produce miraculin.[19][20]
In tropical West Africa, where this species originates, the fruit pulp is used to sweeten palm wine.[21] Historically, it was also used to improve the flavor of soured cornbread,[8] but has been used as a sweetener and flavoring agent for diverse beverages and foods, such as beer, cocktails, vinegar, and pickles.[22]
Since 2011, the United States FDA has imposed a ban on importing Synsepalum dulcificum (specifying 'miraculin') from its origin in Taiwan, declaring it as an "illegal undeclared sweetener".[23] In 2021, the company Baïa Food Co. in Spain was granted to put Dried Miracle Berry on the market in the EU. [24]
Synsepalum dulcificum is a plant in the Sapotaceae family, native to tropical Africa. It is known for its berry that, when eaten, causes sour foods (such as lemons and limes) subsequently consumed to taste sweet. This effect is due to miraculin. Common names for this species and its berry include miracle fruit, miracle berry, miraculous berry, sweet berry, and in West Africa, where the species originates, agbayun (in Yoruba), taami, asaa, and ledidi.
The berry itself has a low sugar content and a mildly sweet tang. It contains a glycoprotein molecule, with some trailing carbohydrate chains, called miraculin. When the fleshy part of the fruit is eaten, this molecule binds to the tongue's taste buds, causing sour foods to taste sweet. At neutral pH, miraculin binds and blocks the receptors, but at low pH (resulting from ingestion of sour foods) miraculin binds proteins and becomes able to activate the sweet receptors, resulting in the perception of sweet taste. This effect lasts until the protein is washed away by saliva (up to about 30 minutes).
The names miracle fruit and miracle berry are shared by Gymnema sylvestre and Thaumatococcus daniellii, which are two other species used to alter the perceived sweetness of foods.
La miraklobero (Synsepalum dulcificum) estas specio el la familio de la Sapotacoj (Sapotaceae).
La miraklobero estas ĉiamverda malgranda arbo aŭ arbedo, kiu atingas alton de ĝis 4,5 metroj. Ĝi havas densan foliaron el longecaj ĝis ovalaj folioj. La blankaj floroj kreskas ĉe la akselburĝonoj de falintaj folioj. La planto havas purpurajn berojn kun unu semo, kiuju havas la grandecon de ĉerizo (2 ĝis 3 cm).
Ankoraŭ la bero ne estas agnoskita nutraĵo en EU. Tial la komerco de miraklobero kiel nutraĵo ne estas permesita.
La planto produktas mirakulinon, kiu estas biologie malpli komplike sintezigebla ol sukero (glukozo).
En okcidenta Afriko la miraklobero estas uzata por plibonigi la guston de acidaj nutraĵoj.
La enhvosubstanco mirakulino influas multege la gustan percepton. La gliykoproteino plifortigas la persepton de la lango por dolĉaĵo. Ankaŭ acidaĵoj aŭ amaraĵoj gustas tuj dolĉe, sed la gusto por akraĵon ne ŝanĝiĝas.
Pro la surpriza efiko la konsumado de miraklobero estas pli kaj pli ŝatata en Usono kaj okcidenta Eŭropo.
La miraklobero kreskas en la malaltebenaĵoj de la varmegaj kaj humidaj tropikoj. Ĝi indiĝenas en la tropika okcidenta Afriko. Tie ĝi fruktas dufoje jare, ĉiam post la pluvsezono. La grundo estu acida (pH inter 4,5 kaj 5,8) kaj humida. Ĝi ne toleras froston.
Tiu ĉi specio estis priskribita en 1827 sub la nomo Bumelia dulcifica fare de Heinrich Christian Friedrich Schumacher & Peter Thonning en Beskrivelse af Guineeiske planter, p. 130-131. William Freeman Daniell metis ĝin 1852 sub la nomo Synsepalum dulcificum en Pharmaceutical Journal and Transactions, 11, p. 445. al la genro Synsepalum. Pliaj sinonimoj estas : Bakeriella dulcifica (Schumach. & Thonn.) Dubard, Bumelia dulcifica Schumach. & Thonn., Pouteria dulcifica (Schumach. & Thonn.) Baehni, Richardella dulcifica (Schumach. & Thonn.) Baehni, Sideroxylon dulcificum (Schumach. & Thonn.) A.DC.[1]
Synsepalum dulcificum o Sideroxylon dulcificum es un árbol pequeño o arbusto, tropical, de la familia Sapotaceae. También conocida como "fruta milagrosa" o "baya mágica", es una planta frutal originaria del oeste de África que tiene la capacidad de volver la percepción de los alimentos ácidos o amargos en dulces. En el caso de los alimentos picantes intensifica el efecto de la capsaicina.
Fue dada a conocer en Europa a comienzos del siglo XVIII, supuestamente por exploradores franceses.
Synsepalum dulcificum crece hasta 2 metros de altura, en climas cálidos y húmedos, de tierras bajas, sobre suelos ácidos (pH Synsepalum dulcificum tiene follaje perenne, porta flores blancas durante todo el año; al final de la temporada lluviosa (2 veces por año) produce bayas elongadas, ca. 3-4 cm de longitud, de color rojo profundo, que recuerdan a las del café. A éstas se les conoce como fruta milagrosa debido al contenido de miraculina en la pulpa, una glicoproteína que se enlaza a las papilas gustativas y enmascara completamente los sabores ácidos y amargos durante un tiempo prolongado, de entre 30 y 60 minutos. Esta propiedad le ha dado cierto prestigio culinario en Japón, Europa y EUA y ha motivado su empleo como edulcorante substituto del azúcar en alimentos dietéticos para el control de la diabetes y la obesidad.
La "fruta milagrosa" o "fruta magica" ha cobrado una gran popularidad en ciudades como Nueva York, donde se organizan "viajes de sabor" (a 15 dólares el "trip"), reuniones donde aficionados prueban diversos platillos y productos después de ingerir la "fruta milagrosa", con el fin de llevar las papilas gustativas al límite.
En Quimbaya, Quindío, Tuluá, Colombia, se realiza un tour de biodiversidad operado por la tienda de café especial café de Altura, donde además de mostrar los cultivos cafeteros, se prueban diferentes frutos tropicales exóticos, entre ellos la "fruta mágica".
Algunos bares de Nueva York han estado ofreciendo cócteles con la fruta; sin embargo, su coste pone en duda su éxito, ya que cada baya cuesta 2 dólares.
Uno de los usos prácticos que tiene la "fruta mágica" fuera del área gourmet es para hacer que las personas que se resisten al sabor de algunas medicinas logren ingerirlas con mayor facilidad.
Synsepalum dulcificum fue descrita por John Lindley y publicado en Edwards's Botanical Register 29: Misc. 68. 1843.[2]
Synsepalum dulcificum o Sideroxylon dulcificum es un árbol pequeño o arbusto, tropical, de la familia Sapotaceae. También conocida como "fruta milagrosa" o "baya mágica", es una planta frutal originaria del oeste de África que tiene la capacidad de volver la percepción de los alimentos ácidos o amargos en dulces. En el caso de los alimentos picantes intensifica el efecto de la capsaicina.
Fue dada a conocer en Europa a comienzos del siglo XVIII, supuestamente por exploradores franceses.
Synsepalum dulcificum
Le fruit miracle ou fruit miraculeux (Synsepalum dulcificum ou Sideroxylon dulcificum danielli) est une espèce d'arbres de la famille des Sapotaceae originaire d'Afrique de l'Ouest. Son fruit, le « fruit miracle », contient une glycoprotéine - la miraculine - qui a pour effet de supprimer les sensations d'acidité et d'amertume des aliments pendant 30 à 60 canneberge.
Le nom de « fruit miracle » est aussi donné à Gymnema sylvestre et au katemfe (Thaumatococcus daniellii), qui sont deux autres espèces de plantes utilisées pour modifier la douceur perçue des aliments.
La première mention de la plante est de 1725, par Reynaud des Marchais (en). Dans ses rapports, il évoque des tribus africaines consommant ces fruits avant le repas afin d’améliorer le goût de leurs aliments et boissons souvent acides.
La première description botanique a lieu en 1852 par le docteur W.F. Daniell (en). C'est lui qui a donné à la baie son nom actuel : fruit miracle (miracle fruit), car il jugeait le changement de goût miraculeux.
La croissance de l'arbre est lente. Il peut atteindre 6 mètres.
Ses feuilles, de forme ovale, sont de couleur vert foncé.
Sa floraison dure d'août à décembre et ses petites fleurs blanches donnent naissance à de très nombreux fruits rouges de forme ovale long de 3 cm, mûrs d'octobre à avril. Leur pulpe blanche et acidulée contient une seule graine[1].
La pulpe du « fruit miracle » a la propriété de recouvrir les papilles gustatives de la langue ce qui neutralise l’acidité de tout autre aliment, citron par exemple, durant environ une heure, car il contient de la miraculine. L'Institut national de recherche pour l'agriculture, l'alimentation et l'environnement (INRAE) explique le fonctionnement de cette molécule dans l'émission de télévision Télématin de la chaîne France 2[2].
Dans les années 1970, un entrepreneur américain nommé Robert Harvey, a tenté de commercialiser la miraculine à grande échelle aux États-Unis sous le nom de Miralin. Mais la FDA a bloqué le développement de ce nouvel édulcorant naturel car aucun test de non toxicité n'avait été réalisé. À la même période, l'aspartame a, lui, été autorisé. En 2016, la commercialisation de la miraculine n'est toujours pas autorisée aux États-Unis et en Europe (où elle est classée dans la catégorie « Nouveaux aliments ») mais elle l'est au Japon[3].
La miraculine commence à être utilisée pour adoucir les médicaments amers en particulier en cancérologie, depuis que, fin 2005, un chercheur japonais a trouvé le moyen de conservation de ce fruit très rapidement périssable en le lyophilisant[4]. À Accra, au Ghana, les agriculteurs fabriquent des comprimés à partir du jus de fruit, d'abord surgelé puis déshydraté.
Synsepalum dulcificum
Le fruit miracle ou fruit miraculeux (Synsepalum dulcificum ou Sideroxylon dulcificum danielli) est une espèce d'arbres de la famille des Sapotaceae originaire d'Afrique de l'Ouest. Son fruit, le « fruit miracle », contient une glycoprotéine - la miraculine - qui a pour effet de supprimer les sensations d'acidité et d'amertume des aliments pendant 30 à 60 minutes.
La baie elle-même, de faible teneur en sucre, a une saveur âpre peu prononcée, plutôt agréable, rappelant celle de la canneberge.
Le nom de « fruit miracle » est aussi donné à Gymnema sylvestre et au katemfe (Thaumatococcus daniellii), qui sont deux autres espèces de plantes utilisées pour modifier la douceur perçue des aliments.
Synsepalum dulcificum adalah tumbuhan yang dikenal akan buah buninya karena buah tersebut jika dimakan akan membuat makanan asam (seperti lemon dan jeruk limau) menjadi terasa manis. Buah buni dari tumbuhan ini sendiri memiliki kandungan gula yang rendah[2] dan bau yang agak manis. Fenomena ini disebabkan oleh glikoprotein yang disebut mirakulin.[3][4] Saat buahnya dimakan, molekul ini mengikat ke pengecap pada lidah. Jika kandungan pH makanan netral, mirakulin mengikat dan memblok reseptor. Namun, jika kandungan pH rendah (yang disebabkan oleh makanan asam), mirakulin mengikat protein dan dapat mengaktivasi reseptor manis.[5] Hal ini akan berlangsung hingga protein tersebut dihilangkan oleh ludah (biasanya memakan waktu hingga 30 menit).[6]
Buah ini telah dimakan di Afrika Barat paling tidak semenjak abad ke-18. Penjelajah Eropa Chevalier des Marchais[7] sedang mencari buah-buahan pada perjalanan tahun 1725, dan ia menyadari bahwa penduduk setempat memetik buah ini dan mengunyahnya sebelum makan. Pada tahun 1970-an, di Amerika Serikat, terdapat upaya untuk mengkomersialisasi buah ini karena dapat membuat makanan tidak manis menjadi terasa manis tanpa menambah kalori dalam jumlah yang besar, tetapi upaya ini gagal karena Food and Drug Administration (FDA) mengklasifikasikan buah ini sebagai bahan tambahan pangan.[2] Terdapat tuduhan bahwa proyek ini disabotase oleh industri gula,[8] tetapi FDA menampik tuduhan ini dan menyatakan bahwa mereka tidak pernah ditekan oleh industri gula.[9]
Di Afrika Barat (yang merupakan tempat asal spesies ini), buah ini dinamai agbayun,[10] taami, asaa, dan ledidi. Spesies ini juga dijuluki buah keajaiban,[11] beri keajaiban, beri ajaib,[11] dan beri manis.[12][13][14]
. PMID 21949380. Synsepalum dulcificum adalah tumbuhan yang dikenal akan buah buninya karena buah tersebut jika dimakan akan membuat makanan asam (seperti lemon dan jeruk limau) menjadi terasa manis. Buah buni dari tumbuhan ini sendiri memiliki kandungan gula yang rendah dan bau yang agak manis. Fenomena ini disebabkan oleh glikoprotein yang disebut mirakulin. Saat buahnya dimakan, molekul ini mengikat ke pengecap pada lidah. Jika kandungan pH makanan netral, mirakulin mengikat dan memblok reseptor. Namun, jika kandungan pH rendah (yang disebabkan oleh makanan asam), mirakulin mengikat protein dan dapat mengaktivasi reseptor manis. Hal ini akan berlangsung hingga protein tersebut dihilangkan oleh ludah (biasanya memakan waktu hingga 30 menit).
Buah ini telah dimakan di Afrika Barat paling tidak semenjak abad ke-18. Penjelajah Eropa Chevalier des Marchais sedang mencari buah-buahan pada perjalanan tahun 1725, dan ia menyadari bahwa penduduk setempat memetik buah ini dan mengunyahnya sebelum makan. Pada tahun 1970-an, di Amerika Serikat, terdapat upaya untuk mengkomersialisasi buah ini karena dapat membuat makanan tidak manis menjadi terasa manis tanpa menambah kalori dalam jumlah yang besar, tetapi upaya ini gagal karena Food and Drug Administration (FDA) mengklasifikasikan buah ini sebagai bahan tambahan pangan. Terdapat tuduhan bahwa proyek ini disabotase oleh industri gula, tetapi FDA menampik tuduhan ini dan menyatakan bahwa mereka tidak pernah ditekan oleh industri gula.
Di Afrika Barat (yang merupakan tempat asal spesies ini), buah ini dinamai agbayun, taami, asaa, dan ledidi. Spesies ini juga dijuluki buah keajaiban, beri keajaiban, beri ajaib, dan beri manis.
Synsepalum dulcificum (Schumach. & Thonn.) Daniell è una pianta della famiglia delle Sapotaceae originaria dell'Africa occidentale[1]. È famosa per via dei suoi frutti, delle drupa rosse che hanno la caratteristica di rendere dolce qualsiasi alimento.
Synsepalum dulcificum fu documentato per la prima volta nel 1725 dall'esploratore francese Chevalier des Marchais in un suo viaggio nel continente africano. È un arbusto sempreverde che allo stato spontaneo può raggiungere 6 m di altezza, ma in coltura di solito non supera i 3 m. Cresce su suoli acidi, in ambienti tropicali umidi.
I fiori sono bianchi.
Fruttifica due volte all'anno, ed il suo frutto è una bacca rossa oblunga, meglio conosciuta con il nome di frutto miracoloso (in inglese miracle fruit o miracle berry), grande come un acino d'uva (circa 2–3 cm) con un solo seme e che grazie al fatto che contiene miracolina, ha la proprietà di rendere dolci i cibi amari, aspri o comunque con pH acido consumati fino a 60 minuti dopo la sua assunzione.
Lo stesso argomento in dettaglio: Miracolina. Il frutto di Synsepalum dulcificum rende dolce il gusto di alimenti amari e aspri in bocca, senza dover utilizzare dolcificanti naturali o artificiali. Questo perché la bacca contiene una glicoproteina, la miracolina[2], che si attacca ai recettori del dolce sulla lingua. In condizioni neutre, né acide né alcaline, la miracolina sopprime l'attivazione delle gemme gustative (questo spiega perché normalmente i frutti stessi sono insapori); ma se l'ambiente diventa acido la miracolina attira a sé ioni "sovraccaricando" i recettori stessi, attivandoli e facendogli inviare segnali di sapore dolce. L'effetto dura un'ora, massimo due (dipende da quello che si mangia).
Non essendo la proteina metabolizzata con l'azione dell'insulina, può essere una valida alternativa per i diabetici.
Synsepalum dulcificum (Schumach. & Thonn.) Daniell è una pianta della famiglia delle Sapotaceae originaria dell'Africa occidentale. È famosa per via dei suoi frutti, delle drupa rosse che hanno la caratteristica di rendere dolce qualsiasi alimento.
De mirakelbes (Synsepalum dulcificum, synoniem: Sideroxylon dulcificum) is een plant die voor het eerst werd gedocumenteerd door Des Marchais in 1725 tijdens een tocht in West-Afrika. Het viel Des Marchais op dat lokale stammen de bessen plukten en opaten voordat ze aan een maaltijd begonnen.
De bes is zoet van smaak en bevat een actief Glycoproteïne molecuul. Wanneer het vruchtvlees wordt gegeten, bindt het molecuul zich aan de smaakpapillen op de tong en laat zuur en bitter voedsel en drinken zoet smaken. Het effect duurt tussen de dertig minuten en twee uur.
De mirakelbes (Synsepalum dulcificum, synoniem: Sideroxylon dulcificum) is een plant die voor het eerst werd gedocumenteerd door Des Marchais in 1725 tijdens een tocht in West-Afrika. Het viel Des Marchais op dat lokale stammen de bessen plukten en opaten voordat ze aan een maaltijd begonnen.
De bes is zoet van smaak en bevat een actief Glycoproteïne molecuul. Wanneer het vruchtvlees wordt gegeten, bindt het molecuul zich aan de smaakpapillen op de tong en laat zuur en bitter voedsel en drinken zoet smaken. Het effect duurt tussen de dertig minuten en twee uur.
Mirakelbær er en planteart i sapodillefamilien. Den er en busk med spiselige røde bær som får sur mat til å smake søtt. Hvis man først spiser noen mirakelbær, kan man spise en sitron og kjenne søtsmak istedenfor sursmak. Effekten skyldes et glykoprotein som bæret inneholder, mirakulin, som binder seg til smaksløkene på tunga. Virkningen holder seg i minst 30 minutter.
Mirakelbær har ingen verdi som mat i seg selv og spises bare sammen med sure matvarer. Derfor regnes bærene ofte som et krydder. Arten vokser naturlig i tropisk Vest-Afrika, men dyrkes også i tropisk Amerika. Planten kan dyrkes som potteplante, og den lett å få til å trives. Den skal dyrkes i sur jord, slik som rhododendron.
Mirakelbær er en planteart i sapodillefamilien. Den er en busk med spiselige røde bær som får sur mat til å smake søtt. Hvis man først spiser noen mirakelbær, kan man spise en sitron og kjenne søtsmak istedenfor sursmak. Effekten skyldes et glykoprotein som bæret inneholder, mirakulin, som binder seg til smaksløkene på tunga. Virkningen holder seg i minst 30 minutter.
Mirakelbær har ingen verdi som mat i seg selv og spises bare sammen med sure matvarer. Derfor regnes bærene ofte som et krydder. Arten vokser naturlig i tropisk Vest-Afrika, men dyrkes også i tropisk Amerika. Planten kan dyrkes som potteplante, og den lett å få til å trives. Den skal dyrkes i sur jord, slik som rhododendron.
Synsepal słodki (Synsepalum dulcificum) — gatunek z rodziny sączyńcowatych (Sapotaceae) pochodzący z Afryki Zachodniej[2].
Krzew lub niewielkie drzewo o liściach wiecznie zielonych. Kwitnie kilka razy w roku, dając małe czerwone owoce podobne do jagód lub owoców dzikiej róży, z pojedynczym nasionkiem wielkości ziarenka kawy. Komercyjnie uprawia się go w Tajlandii, na Tajwanie, w Ghanie i Stanach Zjednoczonych (Floryda)[potrzebny przypis].
Zawierają glikoproteid (mirakulinę), powodujący, że przez około piętnaście minut po rozprowadzeniu na języku zmiażdżonego owocu, jedzenie kwaśnych potraw takich jak cytryny, kwaśna śmietana, czy też ocet daje odczucie jedzenia czegoś słodkiego. W związku z tym w języku angielskim jedną z nazw owoców synsepala słodkiego jest miracle fruit (ang. cudowny owoc)[4].
Synsepal słodki (Synsepalum dulcificum) — gatunek z rodziny sączyńcowatych (Sapotaceae) pochodzący z Afryki Zachodniej.
Krzew lub niewielkie drzewo o liściach wiecznie zielonych. Kwitnie kilka razy w roku, dając małe czerwone owoce podobne do jagód lub owoców dzikiej róży, z pojedynczym nasionkiem wielkości ziarenka kawy. Komercyjnie uprawia się go w Tajlandii, na Tajwanie, w Ghanie i Stanach Zjednoczonych (Floryda)[potrzebny przypis].
Zawierają glikoproteid (mirakulinę), powodujący, że przez około piętnaście minut po rozprowadzeniu na języku zmiażdżonego owocu, jedzenie kwaśnych potraw takich jak cytryny, kwaśna śmietana, czy też ocet daje odczucie jedzenia czegoś słodkiego. W związku z tym w języku angielskim jedną z nazw owoców synsepala słodkiego jest miracle fruit (ang. cudowny owoc).
Sideroxylon dulcificum, nome científico da fruta-milagrosa, é uma planta que foi documentada em 1725 pelo explorador Reynaud des Marchais durante uma expedição ao oeste de África. Marchais notou que as tribos locais usavam as frutas de uma planta e que as mastigavam antes das refeições.
A planta produz duas colheitas por ano, está sempre verde e produz, após a temporada de chuvas, um fruto avermelhado, que tem o tamanho aproximado de uma uva e seu sabor é levemente azedo. Além disso, ela produz também flores brancas durante quase todo o ano.
Mesmo que a fruta em si não seja doce, a mesma contém uma molécula activa de glicoproteína, com algumas cadeias de carboidratos, chamada Miraculina. Esta molécula engana a percepção do gosto azedo e amargo da língua, fazendo com que a comida azeda e amarga (como o limão), consumida após a ingestão da fruta tenha um gosto muito doce. O efeito dura entre trinta minutos a duas horas. Mas a fruta não é um adoçante, o seu efeito depende daquilo que você ingere depois.
Synsepalum dulcificum produce fructe de pădure care, atunci când sunt ingerate, modifică gustul alimentelor acre (cum ar fi lămâia), substituindu-l cu gustul dulce. Acest efect se datorează miraculinului, utilizat în scop comercial ca substituent pentru zahăr.
Synsepalum dulcificum produce fructe de pădure care, atunci când sunt ingerate, modifică gustul alimentelor acre (cum ar fi lămâia), substituindu-l cu gustul dulce. Acest efect se datorează miraculinului, utilizat în scop comercial ca substituent pentru zahăr.
Synsepalum dulcificum[2] är en tvåhjärtbladig växtart som först beskrevs av Heinrich Christian Friedrich Schumacher och Peter Thonning, och fick sitt nu gällande namn av Daniell. Synsepalum dulcificum ingår i släktet Synsepalum, och familjen Sapotaceae.[3][4] IUCN kategoriserar arten globalt som sårbar.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[3] Växten får ätbara bär som innehåller ämnet mirakulin, som får sura smaker att smaka sött[5]
Wikimedia Commons har media som rör Synsepalum dulcificum.
Wikispecies har information om Synsepalum dulcificum.
Denna artikel om ljungordningen saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Synsepalum dulcificum är en tvåhjärtbladig växtart som först beskrevs av Heinrich Christian Friedrich Schumacher och Peter Thonning, och fick sitt nu gällande namn av Daniell. Synsepalum dulcificum ingår i släktet Synsepalum, och familjen Sapotaceae. IUCN kategoriserar arten globalt som sårbar. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Växten får ätbara bär som innehåller ämnet mirakulin, som får sura smaker att smaka sött
Bakeriella dulcifica (Schumach. & Thonn.) Dubard
Bumelia dulcifica Schumach. & Thonn.
Pouteria dulcifica (Schumach. & Thonn.) Baehni
Richardella dulcifica (Schumach. & Thonn.) Baehni
Sideroxylon dulcificum (Schumach. & Thonn.) A.DC.
Wikimedia Commons'ta Synsepalum dulcificum ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Synsepalum dulcificum ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Synsepalum dulcificum, Sapotaceae familyasından bitki türü.
İngilizcede Miracle Berry veya Miracle Fruit (Mucize Meyve) olarak da adlandırılır. Avrupalı kaşif Chevalier des Marchais tarafından 18. yüzyılda keşfedilmiş bir bitkidir. 1725 yılında Batı Afrika gezisinde bu kaşif yerlilerin bu bitkinin meyvelerini topladıklarını fark etmiş ve bu bitkinin meyvelerini yedikten sonra, geçici bir süreliğine acı veya ekşi olarak yediği her şeyin, tat alma duyusunca tatlı olarak algılandığını fark etmiştir.
Sıcak iklim bitkisi olarak Benin, Kamerun, Orta Afrika Cumhuriyeti, Gabon, Gana, Nijerya, Zaire gibi sıcak ve nemli ülkelerde ve organik yönden verimli,4,8-5,8 ph değerlerine sahip asidik nitelikteki topraklarda yetişir. Bitki en fazla -2dereceye kadar soğuğa dayanabilmekle yetişmesi için yüksek neme ihtiyaç bulunmaktadır. Yılda 2 defa yağmur sezonu sonunda meyve veren bu bitki yıl boyu yeşil kalır.Tohumdan çoğaltılabilen bitkinin çimlenmeden itibaren meyve vermesi 2-3 seneyi bulabilir. Yağ oranı sıfıra yakın olan bitkinin meyveleri, kırmızı renkte olup,çekirdek harici etli kısımları yenir. Tatsız olan meyve yendikten sonra yapılan bilimsel incelemelerde meyvede bulunan ve miraculin denilen bir çeşit glikoprotein, dilin üzerini bir saat kadar kaplayarak, dilin ekşi ve acımsı tatları almasını önlemektedir. Bu durumda bu meyve yendikten sonra yenen diğer şeylerin tatlı olarak algılanmasına neden olmaktadır.
Bitkiden diyabet tedavisinde çeşitli ülkelerde yararlanılmaktadır.
1970li yıllarda ABD'de bu bitkinin gıda endüstrisinde kullanılma girişiminde bulunulmuş ancak FDA tarafından bu girişim engellenmiştir. Bazılarınca bu bitki ile FDA tarafından üretim yapılmasının engellenmesinin aynen stevia bitkisinde olduğu gibi şeker lobisinin haksız girişiminden kaynaklandığını savunulmaktadır.
Bitki,ABD'de bu sebeple 1970 lerden sonra evlerde yetiştirilip, yalnızca partilerde özel sürpriz olarak kullanılır hale gelmiştir.Bununla birlikte uzak doğuda bitki ekstresinden tablet v.s ürünler imal edilip piyasaya sürülmüştür,ve bazı ülkelerde de şeker hastalığı tedavisinde kullanılmaktadır.
Bununla birlikte meyve kemoterapi gören kanser hastaları için faydalı olabileceği düşünülerek kullanılmaktadır.Zira, kemoterapi hastanın kendi ağız lezzetini bozar, onlar için yiyecek tadı acı veya metalik bir tad olarak hissedilir.Sonuçta,hasta yemek yiyemez ve kilo kaybı oluşur gene bazı anti-HIV ilaçlarıda bu etkiyi gösterebilir.Sonuçlar kişiden kişiye farklılık gösterse de ABD'de bazı hastanelerde bu yan etkiyi önlemek için bu bitki kullanılmaktadır .Amerikada yapılan araştırmalarda bu bitkinin denendiği hastaların % 70-75 'inde olumlu sonuç alınmıştır.
Synsepalum dulcificum, Sapotaceae familyasından bitki türü.
İngilizcede Miracle Berry veya Miracle Fruit (Mucize Meyve) olarak da adlandırılır. Avrupalı kaşif Chevalier des Marchais tarafından 18. yüzyılda keşfedilmiş bir bitkidir. 1725 yılında Batı Afrika gezisinde bu kaşif yerlilerin bu bitkinin meyvelerini topladıklarını fark etmiş ve bu bitkinin meyvelerini yedikten sonra, geçici bir süreliğine acı veya ekşi olarak yediği her şeyin, tat alma duyusunca tatlı olarak algılandığını fark etmiştir.
Sıcak iklim bitkisi olarak Benin, Kamerun, Orta Afrika Cumhuriyeti, Gabon, Gana, Nijerya, Zaire gibi sıcak ve nemli ülkelerde ve organik yönden verimli,4,8-5,8 ph değerlerine sahip asidik nitelikteki topraklarda yetişir. Bitki en fazla -2dereceye kadar soğuğa dayanabilmekle yetişmesi için yüksek neme ihtiyaç bulunmaktadır. Yılda 2 defa yağmur sezonu sonunda meyve veren bu bitki yıl boyu yeşil kalır.Tohumdan çoğaltılabilen bitkinin çimlenmeden itibaren meyve vermesi 2-3 seneyi bulabilir. Yağ oranı sıfıra yakın olan bitkinin meyveleri, kırmızı renkte olup,çekirdek harici etli kısımları yenir. Tatsız olan meyve yendikten sonra yapılan bilimsel incelemelerde meyvede bulunan ve miraculin denilen bir çeşit glikoprotein, dilin üzerini bir saat kadar kaplayarak, dilin ekşi ve acımsı tatları almasını önlemektedir. Bu durumda bu meyve yendikten sonra yenen diğer şeylerin tatlı olarak algılanmasına neden olmaktadır.
Thần kỳ, danh pháp khoa học Synsepalum dulcificum, là một loài thực vật thân tiểu mộc, sau 10 năm sinh trưởng có thể cao 6 m. Quả khi chín có màu đỏ và mau hỏng dù được bảo quản ở nhiệt độ thấp. Tên cây được gọi là thần kỳ (trong tiếng Anh miracle fruit hay miracle berry), vì quả của nó khi nếm sẽ làm cho các vị khác như chua, đắng đều bị biến đổi thành vị ngọt. Ở Tây Phi nơi phát sinh loài, nó còn có tên địa phương là taami, asaa hoặc ledidi.
Nhà thám hiểm Des Marchais (người Pháp) khi thám hiểm vùng tây châu Phi năm 1725, đã viết về tập tục kỳ lạ của thổ dân vùng này. Theo quan sát của ông ta thì các thức ăn của họ đều rất chua và không hề có đường, nhưng sau khi nhai một loại trái cây màu đỏ thì các vị chua này đã trở thành ngọt.
Theo "Pharmaceutical Journal", chương IX, (1852), Tiến sĩ W.F. Daniel đã nghiên cứu về đặc tính cây này và phát hiện ra rằng, thành phần chính của cây là miraculin, cây được định danh là Synsepalum dulcificum, họ hồng xiêm (Sapotaceae) và ông đặt tên là "cây kỳ diệu".
Theo quyển "Science", chương 161, (1968) thì Giáo sư Kenzo Kurihara và Tiến sĩ Lloyd Beidler (đại học Florida) đã phân tích chất Miraculin vào năm 1968. Tính chất của miraculin được miêu tả rõ vào năm 1989. Theo đó Miraculin là một glycoprotein có PM ~ 44.000 dalton với hai phân tử đường kết nối với 1 chuỗi protein gồm 191 axít amin. Miraculin là một bazơ lưỡng tính tan trong nước, không tan trong dung môi hữu cơ; không bền trong môi trường axít hay bazơ mạnh. Trong dung dịch axít yếu và nhiệt độ 4 °C, miraculin có thể bền trong khoảng 1 tháng.
Cơ chế tác dụng của miraculin chưa được làm sáng tỏ. Có giả thuyết rằng, chất miraculin phản ứng với axít trên bề mặt gai vị giác do đó vị chua sẽ thành thành vị ngọt. Người ta còn cho rằng, tác dụng này chỉ có thể kéo dài khoảng hơn 1 giờ và sẽ biến mất nhanh chóng hơn nếu ta dùng các đồ uống nóng khác, thí dụ như nước trà.
Chất Miraculin của cây Thần Kỳ là hợp chất tạo vị ngọt thiên nhiên đã được người châu Phi dùng rất nhiều năm, các nhà nghiên cứu nhận thấy rằng miraculin không tạo ra calori nên nhiều nhà sản xuất kỳ vọng nó sẽ có ứng dụng rộng rãi để điều trị bệnh nhân cần sử dụng các chất tạo ngọt tổng hợp và tránh dùng saccaroza như bệnh tiểu đường, bệnh béo phì…
Mỹ là nước có ý tưởng đầu tiên trong việc sử dụng miraculin cho thực phẩm công nghiệp, nhưng giai đoạn này, chỉ có Nhật là đang sử dụng hạn chế. Tại Tokyo, Nhật Bản, có quán cà phê phục vụ món "cà phê miraculin". Khách uống không cần dùng đường hoặc chất tạo ngọt tổng hợp khác mà dùng trái cây kỳ diệu do hãng "Namco" cung cấp. Các nhà khoa học Nhật Bản đang có dự tính ghép gene miraculin vào giấp cá để sản xuất đại trà sau khi thí nghiệm ghép gene miraculin trên vi khuẩn E. coli bị thất bại.
Tại Mỹ, do miraculin chưa được FDA chấp thuận nên việc sử dụng và trồng cây Thần Kỳ chỉ là cây cảnh. Có ý kiến chỉ trích FDA khi cơ quan này chưa cho phép lưu hành miraculin trên thị trường là do muốn bảo vệ lợi ích của các nhà sản xuất chất tạo ngọt nhân tạo. Lý do FDA đưa ra là miraculin chưa được chứng minh độ an toàn khi dùng trong thực phẩm.
Các nhà chỉ trích cho rằng, các chất tạo ngọt nhân tạo như saccarin, aspartame thì được FDA công nhận độ an toàn và cho phép lưu hành trên thị trường, dù trong thực tế có một số tai biến đã được ghi nhận, trong khi đó, miraculin đã được thổ dân châu Phi dùng hàng trăm năm nay và là hợp chất thiên nhiên thì bị coi là có vấn đề.[cần dẫn nguồn]
(tiếng Anh)
Thần kỳ, danh pháp khoa học Synsepalum dulcificum, là một loài thực vật thân tiểu mộc, sau 10 năm sinh trưởng có thể cao 6 m. Quả khi chín có màu đỏ và mau hỏng dù được bảo quản ở nhiệt độ thấp. Tên cây được gọi là thần kỳ (trong tiếng Anh miracle fruit hay miracle berry), vì quả của nó khi nếm sẽ làm cho các vị khác như chua, đắng đều bị biến đổi thành vị ngọt. Ở Tây Phi nơi phát sinh loài, nó còn có tên địa phương là taami, asaa hoặc ledidi.
Чуде́сные я́годы[1], или Путе́рия сладкова́тая[1] (лат. Synsepalum dulcificum, syn. Pouteria dulcifica) — вечнозелёный кустарник или маленькое дерево, вид рода Синсепалум (Synsepalum) семейства Сапотовые. Растение происходит из Западной Африки.
В высоту растение может вырастать до 3—6 м. Плод — маленькая красная костянка с одним белым семенем, размером с кофейное зерно.
Плоды растения могут воздействовать на вкусовые рецепторы, на некоторое время (обычно на 1—2 часа) «выключая» те из них, которые ответственны за восприятие кислого и горького вкуса. Согласно исследованиям, причиной такого эффекта является белок миракулин, содержащийся в плодах.
В США в конце 2000-х гг. «чудесные ягоды» вошли в моду: стали устраиваться «вкусовые трипы» (англ. flavor-tripping parties), в ходе которых посетители вечеринки, приняв по ягоде, пробуют разнообразные привычные блюда, получая удовольствие от их неожиданного вкуса[2].
Культивируется как комнатное растение.
По информации базы данных The Plant List (2013), в синонимику вида входят следующие названия[3]:
Чуде́сные я́годы, или Путе́рия сладкова́тая (лат. Synsepalum dulcificum, syn. Pouteria dulcifica) — вечнозелёный кустарник или маленькое дерево, вид рода Синсепалум (Synsepalum) семейства Сапотовые. Растение происходит из Западной Африки.
神秘果（学名：Synsepalum dulcificum），又名变味果、蜜拉聖果，屬於山欖科多年生矮生灌木，原產於西非熱帶地區，1960年代引入中国大陆后，在廣東、廣西、雲南、海南等地都有種植。其他地区如台湾、越南、菲律賓、馬來西亞也有栽種。
常绿灌木或小乔木，高約2－3米，分枝多，短而密集，形成紧密的树冠；倒卵形革質叶子互生，单生或簇生于果枝叶腋间。
神秘果的花在枝條上著生，一年有两次明显的花果期（第一次2－3月盛花、4－5月果熟，第二次4－5月盛花，6－7月果熟），全年都有少量花果出现；小漿果外表光滑，未熟時青裏帶紅，直徑0.6至1cm似花生米，成熟時呈橙紅色，果實尾端有一根較強的小鋼毛，只有一層薄薄的果肉。
神秘果的果肉酸澀，但內含有神秘果蛋白，吃了神秘果半小時內，接着吃其他酸性水果，會覺得这些酸水果不再是酸味，而变为甜味，故名神秘果。另外其籽大而苦，葉可泡茶，樹形美觀，也可作盆景。
神秘果果實內覆一籽，食用時僅吃外部果肉，果皮富含花青素可吃入，外層果肉吃完，將保留完整的籽吐出(若不慎咬破會產生苦味，變味效果受影響)。
再來吃富含水果酸的水果，如檸檬、蘋果、番茄、鳳梨、芒果、百香果等，水果味覺會轉化至可口香甜。
變味效果持續30~200分鐘(依個人味蕾差異有所不同)。欲中斷變味效果，飲溫熱水即可使味覺回復。
從2006-2012年研究論文不斷發現, 神秘果具有深厚的醫療應用潛力，如：
1.解決胰島素抗性：在2006年11月的植物療法研究期刊研究發現，神秘果蛋白可以提高老鼠胰島素的敏感性，解決二型糖尿病胰島素抗性問題[1]；
2.抗氧化清除自由基：2009年中華民國屏東科技大學生物科技研究所研究發現，神秘果應用於自由基的清除，具有良好的抗氧化效果，且餵食高血糖的老鼠，降血糖表現良好[2]；
3.改善化療患者味覺：2010年美國西奈山腫瘤醫療研究中心臨床實驗發現，神秘果應用在化學療法患者的味覺具有良好的改善效果，是天然的助食劑[3]；
4.降尿酸緩解決痛風：2012年中華民國嘉義大學的食品科學研究實驗發現，神秘果具有降尿酸的效果[4]。
神秘果的富有抗氧化成份，其中含量最高的分別為維生素C、兒茶素、沒食子酸，除此之外還有多種有機酸與酚類的抗氧化營養，其成份皆為抗氧化劑，有益於人體健康所需。[5] 以沒食子酸為例，有具於抑制造成阿茲海默症與帕金森氏症的類澱粉蛋白。[6][7][8]
|date=中的日期值 (帮助) |date=中的日期值 (帮助) 神秘果（学名：Synsepalum dulcificum），又名变味果、蜜拉聖果，屬於山欖科多年生矮生灌木，原產於西非熱帶地區，1960年代引入中国大陆后，在廣東、廣西、雲南、海南等地都有種植。其他地区如台湾、越南、菲律賓、馬來西亞也有栽種。
常绿灌木或小乔木，高約2－3米，分枝多，短而密集，形成紧密的树冠；倒卵形革質叶子互生，单生或簇生于果枝叶腋间。
神秘果的花在枝條上著生，一年有两次明显的花果期（第一次2－3月盛花、4－5月果熟，第二次4－5月盛花，6－7月果熟），全年都有少量花果出现；小漿果外表光滑，未熟時青裏帶紅，直徑0.6至1cm似花生米，成熟時呈橙紅色，果實尾端有一根較強的小鋼毛，只有一層薄薄的果肉。
神秘果的果肉酸澀，但內含有神秘果蛋白，吃了神秘果半小時內，接着吃其他酸性水果，會覺得这些酸水果不再是酸味，而变为甜味，故名神秘果。另外其籽大而苦，葉可泡茶，樹形美觀，也可作盆景。
分類 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 目 : ツツジ目 Ericales 科 : アカテツ科 Sapotaceae 属 : フルクリコ属 Synsepalum 種 : S. dulcificum 学名 Synsepalum dulcificumミラクルフルーツ (miracle fruit) は、西アフリカ原産のアカテツ科の果物。果実自体は甘くないが、次に食べた物を甘く感じさせる特徴を持つ。ミラクルベリー (miraculous berry) とも呼ばれる。
なお、英語の“miracle fruit”はクズウコン科のタウマトコックス・ダニエリ（Thaumatococcus daniellii、甘味成分のソーマチンを含む[1]）、ガガイモ科のギムネマ（Gymnema sylvestre、甘味を麻痺させるギムネマ酸を含む[2]）のことを指す場合もある[3]。
1725年、探検家のシュヴァリエ・デ・マルシェにより原産地である西アフリカで発見された。デ・マルシェは現地の人々が食事の前にこの果物を採って噛んでいる事から、ミラクルフルーツの存在に気付いたという。
ミラクルフルーツの木は常緑樹で、コーヒー豆ほどの大きさの小さな赤い果実を実らせる。木は現地では6m以上にもなるが、他所で栽培されたものは多くの場合1.5mにも満たない。花は白く、何ヶ月もの期間にわたり開花している。果実は年に2回、雨季の後に収穫可能である。
ミラクルフルーツの実自体は甘くないが、数本の炭化水素鎖を持つ特殊な糖タンパク質であるミラクリンを含んでいる。この実を食べる（その際、果肉を舌にこすりつける様にするとよい）と、ミラクリン分子が舌の味蕾に結合し、次に食べた苦味や酸味のある食べ物（レモンやライムなど）および薬剤を甘く感じさせる。この効果は30分から2時間程度持続する。ミラクリン自体は甘味料ではなく、感じる甘味は後続の食べ物に左右される。
ミラクルフルーツの木はpH4.5 - 5.8の弱酸性の土壌を好み、降霜の無い高湿度、一部日陰の環境で良く育つ。植物ホルモンを人為的に投与しない場合、発芽率は24%程度である。木が結実をみせるまでには播種から8 - 10年ほどを要するが、商用に栽培する場合にはこの期間を4年以内に抑えることもできる。
糖尿病患者のために、この果物から人工甘味料を作出する試みが為された事もあったという。しかしながらミラクリンは1974年にアメリカ食品医薬品局によって食品添加物に指定されており、市場に出すまでには巨額の研究資金と長期の安全性テストが要求される事となった。現在、少なくとも米国で1社が承認を目指してミラクリンの精製に取り組んでいる。
この果実の持つ味に関する特異な性質の意味については、以下のような説がある。
一般に果物が甘いのは、それによって動物に食べられ、それによってその動物に種子の分散を行わせるものと考えられる。食われる果実の組織やそこに含まれる糖分などは植物にとっては損失であるが、これは種子散布のための投資と見ることができる。従って、十分な種子散布が見込める場合、当然ながらこの投資が少ない方が有利である。
そういった観点からこの植物を見た場合、果実には糖分がほとんど含まれないにもかかわらず、それを食べた後で他のものを食べるときに美味を感じることができる。つまりミラクルフルーツは、他の果実の自身に対する投資を、自分の種子散布の為の物として利用できるのである。
この項目は、果物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:果物）。 
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 ミラクルフルーツ (miracle fruit) は、西アフリカ原産のアカテツ科の果物。果実自体は甘くないが、次に食べた物を甘く感じさせる特徴を持つ。ミラクルベリー (miraculous berry) とも呼ばれる。
なお、英語の“miracle fruit”はクズウコン科のタウマトコックス・ダニエリ（Thaumatococcus daniellii、甘味成分のソーマチンを含む）、ガガイモ科のギムネマ（Gymnema sylvestre、甘味を麻痺させるギムネマ酸を含む）のことを指す場合もある。
미라클프루트(학명: Synsepalum dulcificum 신세팔룸 둘키피쿰[*])는 사포테과의 관목이다.[3] 원산지는 서아프리카이다.[4] 열매에 미라쿨린이라는 단백질 성분이 들어있는데, 이 성분이 혀에 있는 미각 세포 가운데 신맛과 쓴맛을 느끼게 하는 세포의 기능을 저하시키고 단맛을 느끼게 하는 세포의 기능을 활성화시키기 때문에, 미라클프루트를 먹은 뒤 레몬 등 신맛이 나는 음식을 먹으면 단맛을 느끼게 된다.[5][6]
열매와 씨
씨
.JPG)
