Die sjalot is 'n tipe ui, spesifiek 'n botaniese variëteit van die spesie Allium cepa.[1]
Die sjalot is voorheen as 'n afsonderlike spesie geklassifiseer, A. ascalonicum, 'n naam wat nou as sinoniem met die tans-aanvaarde naam beskou word.
Sy naasverwantes sluit knoffel, preie, sprietuie,[2] en Chinese ui in.[3]
Sjalotte word in die kookkuns gebruik. Hulle kan gepiekeld wees. In Asiatiese kookkuns word fyngesnyde, diepgebraaide sjalotte as 'n krui gebruik, dikwels bedien met slappap. As 'n spesie van Allium, smaak sjalotte ietwat soos 'n gewone ui, maar dit het definitief 'n ligter smaak op die tong.[4] Net soos met uie, sal rou salotte wat gekerf word, sekere stowwe vrystel wat die oë laat traan.
Sjalotte bevat skynbaar meer flavonoïede en fenole as ander lede van die ui-genus.[5]
Vars sjalotte kan gestoor word in 'n koel, droë area (0 tot 4 °C, 32 tot 40 °F, 60 tot 70% RH) vir ses maande of langer.[6] Gekapte, gedroogde sjalotte is ook beskikbaar.[7]
Die sjalot is 'n tipe ui, spesifiek 'n botaniese variëteit van die spesie Allium cepa.
Die sjalot is voorheen as 'n afsonderlike spesie geklassifiseer, A. ascalonicum, 'n naam wat nou as sinoniem met die tans-aanvaarde naam beskou word.
Sy naasverwantes sluit knoffel, preie, sprietuie, en Chinese ui in.
Tamañu de porción Enerxía 72 kcal 301 kJCarbohidratos 16.8 gGrases 0.1 gProteínes 2.5 gTiamina (vit. B1) 0.06 mg (5%)Riboflavina (vit. B2) 0.02 mg (1%)Niacina (vit. B3) 0.2 mg (1%)Ácidu pantoténicu (vit. B5) 0.29 mg (6%)Vitamina B6 0.345 mg (27%)Vitamina C 8 mg (13%)Calciu 37 mg (4%)Fierro 1.2 mg (10%)Magnesiu 21 mg (6%)Manganesu 0.292 mg (15%)Fósforu 60 mg (9%)Potasiu 334 mg (7%)Cinc 0.4 mg (4%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Chalotas na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata]Allium ascalonicum, nome científicu de la chalota, carlota, chalote o escaloña, ye una verdura de la familia de les aliacees, orixinaria d'Asia Central.
Como la mayoría de les plantes d'esti xéneru, el echalote, tamién llamáu escalonia, cultivar a efeutos culinarios. La parte comestible d'esta planta ta na base de les fueyes, que forma bulbos, aovados de forma y sabor ente'l ayu y la cebolla. Resulta ideal pa les mueyos de carne y ye aceptada dende va años pola cocina francesa.
El chalote ye un pariente de la cebolla, el sabor paez un pocu como a cebolla, pero tien un dulce y nidiu sabor. Tiende a ser más caru que la cebolla, especialmente nos Estaos Xuníos, sicasí, puede almacenase mientres siquier 6 meses.[1]
A diferencia de les cebolles, onde de normal cada planta constitúi un únicu bulbu, los chalotes formen grupos de bulbos, y non na forma d'ayu.
Similar a les cebolles, los chalotes crudos lliberen productos químicos qu'agafen los güeyos cuando se corten en rodajas, lo que resulta lacrimógeno.
Indicaciones: ye estomacal, nutritivu, dixestivu, diuréticu. Úsase'l bulbu.[2]
Allium ascalonicum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Flora Palaestina 17, nel añu 1756.[3][4][5]
Allium: nome xenéricu bien antiguu. Les plantes d'esti xéneru yeren conocíes tantu polos romanos como polos griegus. Sicasí, paez que'l términu tien un orixe celta y significa "quemar", en referencia al fuerte golor acre de la planta.[6] Unu de los primeres n'utilizar esti nome pa fines botánicos foi'l naturalista francés Joseph Pitton de Tournefort (1656-1708).
ascalonicum: epítetu xeográficu que vien d'Ascalón, ciudá d'Israel onde se cultivaba.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Allium ascalonicum, nome científicu de la chalota, carlota, chalote o escaloña, ye una verdura de la familia de les aliacees, orixinaria d'Asia Central.
Ar chalotez (Allium cepa var. aggregatum o anv skiantel) a zo plant geotennek bividik, gounezet evel plant bloaziek, eus ar c'herentiad Amaryllidaceae, genad Allium. Legumaj ha Spis (temz) int ivez.
0,20-0,30 m.
Plant eus Azia ar C'hreiz e oa erru ar chalotez e Breizh er XVIIvet kantved. Gounezet e vezont er memes doare diwar neuze.
Gallout a ra ar chalotez bezañ hadet pe blantet.
Gant an dorn e vez plantet ar bulb er plouz etre miz Genver ha miz Ebrel, ha tennet gant an dorn ivez etre ar 15 a viz Even hag ar 15 a viz Eost. Goude bezañ bet lakaet da sec'hañ er maezioù, e vezont dastumet gant mekanikoù, ha berniet, evit bezañ gwerzhet ar bloaz-pad.
A-drugarez d'he 30 000 ton chalotez produet bep bloaz eo Breizh produerez kentañ Europa.
Debret e vez ar penn chalotez hag ar gorzenn kriz pe boazh pe goñfizet.
Ar chalotez (Allium cepa var. aggregatum o anv skiantel) a zo plant geotennek bividik, gounezet evel plant bloaziek, eus ar c'herentiad Amaryllidaceae, genad Allium. Legumaj ha Spis (temz) int ivez.
Escalunyes són el nom que reben diverses plantes cultivades i silvestres dins la família al·liàcia.[1]
Escalunya deriva del llatí ascalonia (cepa) «(ceba) d'Ascaló». Ascaló és una localitat del país dels filisteus al territori de l'actual Israel [que actualment es diu Ashkelon). Els francs haurien portat les escalunyes a occident després del setge d'Ascaló a finals de la Primera croada. El centre d'origen de l'escalunya estaria a Àsia central. Tant en francès com en anglès de la ciutat d'Ascaló se'n deriven paraules que es refereixen a espècies d'escalunyes diferents (échalote/échalion, shallot/echalot) cosa que, sumada a la incertesa de la classificació taxonòmica, augmenta la confusió sobre a què es referix exactament la paraula escalunya.
L'escalunya varietat aggregatum és una planta vivaç de bulb però es cultiva com anual. Forma unes fulles cilíndriques buides de 20 a 30 cm d'alt. Cada bulb que es planta presenta nombrosos punts vegetatius que després de la plantació formen nombrosos bulbs fills formant un grup. La inflorescència és com en totes les espècies del gènere Allium, una umbel·la esfèrica, les flors estrellades són de color blanc blavós, la umbel·la sovint presenta bulbils. Les llavors són xiques i negres.
El gust de l'escalunya és més fort que el de la ceba però no tant com l'all.
Les varietats cultivades a França s'agrupen en dos grups: escalunyes grises (échalotes grises), les més apreciades en ser les més aromàtiques i les escalunyes rosades (échalotes roses de tipus 'Jersey').
Cibule šalotka je druh zeleniny, botanicky patří do rodu česnek (Allium). Někdy je nazývaná též česnek askalonský, množilka i ošlejch. Dříve byla udávána jako samostatný druh pod jmény Allium ascalonicum auct. non L. nebo Allium salota Dost., dnes většinou zahrnovaná poddruh Allium cepa jako Allium cepa var. aggregatum.[1][2]
Právě tak jako cibule kuchyňská byla i šalotka pěstována v pradávných dobách v Malé a Střední Asii. Odtud také její jméno - cibule askalonská, podle palestinského města Askalon, v jehož okolí byla nejvíce pěstována (dnes zříceniny Askalan). Ze starého Filištíniského města Askalonu přinesli si s sebou šalotku do Evropy křižáci.
Celkově podobná cibuli kuchyňské. Charakteristickým znakem je, že se vytváří větší množství drobných cibulek v trsu ("hnízdu"), které jsou jemnější chuti než klasická cibule kuchyňská. Listy jsou jednoduché, přisedlé, s listovými pochvami. Čepele jsou celokrajné, polooblé se souběžnou žilnatinou. Květy jsou oboupohlavné, ve vrcholovém květenství, jedná se hlávkovitě stažený zdánlivý okolík, ve skutečnosti to je stažené vrcholičnaté květenství zvané šroubel. Květenství je podepřeno toulcem. V květenství jsou často přítomny pacibulky. Okvětí se skládá ze 6 okvětních lístků narůžovělé až fialové barvy, se středním tmavě nachovým pruhem. Tyčinek je 6. Gyneceum je složeno ze 3 plodolistů, je synkarpní, semeník je svrchní. Plodem je tobolka. Tyto kultivary ale kvetou a plodí méně často než klasická cibule kuchyňská a většinou se rozmnožují vegetativně pomocí dceřiných cibulek. Na řezu všech cibulí šalotky vidíme na rozdíl od příbuzného česneku, že se skládají z masitých ztluštělých listových bází - suknic. Zásobní látkou cibulí je fruktan; to, co nás pálí (když ji krájíme), je éterický olej obsahující allylsulfidy. Ty jsou také příčinou toho, že cibule řadíme mezi koření. Cibule jsou také významným zdrojem vitamínu C a B, provitamínu A a látek, kterým říkáme fytoncidy (antibioticky účinné látky z vyšších rostlin, např. alliin z česneku, tomatin z rajských jablíček a lupulin z chmele).
Dnes se šalotka pěstuje ve všech zeměpisných šířkách, ve všech zemích světa. Nejlepší je začít sázet šalotku brzy na jaře, nejraději už koncem února nebo začátkem března. Šalotka z jarní výsadby dozrává do konzumní zralosti za 80 – 130 dní, podle klimatických podmínek. Po sklizni je třeba nechat rostliny ještě pár dní na záhonu, aby jim zaschla nať, vysoušení na přímém slunci je ideální. Šalotku neskladujte v uzavřených místnostech, potřebuje vzduch. Šalotku od kuchyňské cibule odlišuje jemnější chuť a vytrvalost – nejen na záhonu, ale také při skladování – neraší a nevyšeptává.
Pro svou jemnější chuť, než má cibule kuchyňská, má větší uplatnění jako kořenící příměs ve francouzské, ruské a americké kuchyni.[3]
Cibule šalotka je druh zeleniny, botanicky patří do rodu česnek (Allium). Někdy je nazývaná též česnek askalonský, množilka i ošlejch. Dříve byla udávána jako samostatný druh pod jmény Allium ascalonicum auct. non L. nebo Allium salota Dost., dnes většinou zahrnovaná poddruh Allium cepa jako Allium cepa var. aggregatum.
Skalotteløg (Allium cepa var. aggregatum) er en varietet af planten kepaløg og anvendes som grøntsag. De har en lidt mildere smag end almindelige løg. Anvendes ofte i gryderetter, tomatretter (f.eks. tomatsalat), mv.
Skalotteløg har brug for et højt kalkindhold i jorden. De skal sættes og kan ikke sås. Skalotteløg formerer sig ved deling.
Skalotteløg (Allium cepa var. aggregatum) er en varietet af planten kepaløg og anvendes som grøntsag. De har en lidt mildere smag end almindelige løg. Anvendes ofte i gryderetter, tomatretter (f.eks. tomatsalat), mv.
Schalotte, auch Edelzwiebel, Askalonzwiebel, Eschalotte oder Eschlauch, ist die Sammelbezeichnung für eine Gruppe von Kulturpflanzen aus der Gattung Lauch (Allium), die der Küchenzwiebel (Allium cepa) nahestehen und ähnlich dieser als Speise- und Würzgemüse genutzt werden.
Schalotten sind nicht zu verwechseln mit Schlotten.
Schalotten wurden lange Zeit als eigenständige Pflanzenart mit dem wissenschaftlichen Namen Allium ascalonicum angesehen. Derzeit werden sie nur noch als Teil der Art der Küchenzwiebel (Allium cepa) geführt, je nach Autor entweder als Varietät (Allium cepa var. aggregatum) oder als „Allium cepa Aggregatum Group“. Die unter dem deutschsprachigen Namen „Graue Schalotte“ bekannte Form gehört dagegen zur Art Allium oschaninii. Allen gemeinsam ist die Eigenschaft, regelmäßig eine Anzahl von Tochterzwiebeln zu entwickeln. Dadurch unterscheiden sie sich von den „gewöhnlichen“ Küchenzwiebeln, die nur eine einfache Zwiebel ausbilden. Verwirrenderweise gibt es auch eine Sorte der Küchenzwiebel, die Échalion, die einer Schalotte sehr ähnlich sieht (längliche Zwiebel und rosa Farbe) und sich auch Eschalotte nennt.
Im Habitus ähneln Schalotten den Küchenzwiebeln. Zwischen den röhrigen Blättern erscheinen blattlose, ebenfalls röhrige Blütenstandsschäfte mit kugeligen Blütenständen, zuweilen mit Brutzwiebeln. Es sind ausdauernde, mit einer Frostverträglichkeit bis −8 °C einigermaßen winterharte Pflanzen. Die Vermehrung erfolgt überwiegend vegetativ durch das Vereinzeln von Tochterzwiebeln, da der Samen oft nicht ausreift. Das Bulbenwachstum wird durch lange Tage (Langtag) und hohe, sommerliche Temperaturen beschleunigt.[1] Es werden im folgenden drei Typen unterschieden:
Als ursprüngliches Herkunftsgebiet der zur Art Allium cepa (Küchenzwiebel) gehörenden Schalotten kann nur ungefähr „Mittelasien“ angegeben werden, da wildlebende Vorfahren und damit der mögliche Ort der Domestikation bisher nicht identifiziert wurden. Das natürliche Verbreitungsgebiet von Allium oschaninii, der Stammart der Grauen Schalotte, liegt in Usbekistan, Tadschikistan, Kirgisistan und Afghanistan. Der Schalottenanbau ist in Europa vor allem in Deutschland, Frankreich, Ungarn oder Spanien verbreitet. Weltmarktführer ist Mexiko. Seit 1998 ist von den Züchtern Groot en Slot und Bejo-Zaden auch Saatgut von "Schalotten" verfügbar, den Säschalotten.[2] Dabei handelt es sich aber genau genommen um eine Kreuzung zwischen Speisezwiebel und Schalotte, die durch weitere Selektion leichter über Samen zu vermehren ist und die positiven Eigenschaften in Geschmack und für Saatgutvermehrung vereinen soll. Die Eintragung der ersten Sorten dieser Kreuzung – 'Ambition' und 'Matador' – als Allium ascalonicum in die Europäische Sortenliste wurde abgelehnt. Andererseits haben sich die Franzosen sehr für einen Vermarktungsschutz der originalen gepflanzten Schalotten eingesetzt, werden jedoch damit wohl scheitern.[3] In Sachsen-Anhalt bspw. wurden auf 5 ha Fläche 100 t angebaut.[4]
Sowohl das ehemalige wissenschaftliche Artepitheton als auch die Trivialnamen in verschiedenen Sprachen leiten sich vom Mittelmeerhafen Askalon her.[5] Sie stützen sich teils auf die tradierte Annahme, dass die Schalotten von dort aus mit den Kreuzfahrern nach Europa kamen, teils auf Erwähnungen von „ascalonion“ bzw. „ascalonia“ genannten Zwiebeln bei antiken griechischen Autoren,[6] wobei jedoch nicht sicher ist, ob damit eine der heute „Schalotte“ genannten Formen gemeint war.
Trivialnamen
Weitere zum Teil auch nur regional gebräuchliche Bezeichnungen für die Schalotte sind oder waren: Abschlag, Abslag (mittelhochdeutsch), Allok (mittelhochdeutsch), Allouk (mittelhochdeutsch), Aloich (mittelhochdeutsch), Alslauch, Alswort (mittelniederdeutsch), Anslok (mittelniederdeutsch), Aschalouch, Aschlouch, Aschlauch, Aschloch (althochdeutsch), Ascloeck (althochdeutsch), Asclouch (althochdeutsch), Astlauch, Astloc (mittelhochdeutsch), Charlotten, Eschleng (Siebenbürgen), Eschlauch, Eschleuchel, Ezschelouch (mittelhochdeutsch), Hollouch (mittelhochdeutsch), Keuschlauch, Leuschel (Elsass), Prystlauch, Schalomes (Holland), Schlotten (Hessen, Henneberg), Zibelschalotten (Wetterau), Zwibelschlotten und Zwibelschnittlein.[7]
Für den Anbau von Schalotten wird sandiger Boden in geschützter, warmer Lage bevorzugt, sie wächst aber auch auf jedem anderen Boden. Gut ist es, wenn sie erst ein Jahr nach einer organischen Düngung als Kultur folgen.[8] Da im mitteleuropäischen Klimaten die Schalotte nicht blüht, werden zur Kultur überwiegend im Frühjahr (März) Bulben (Steckzwiebel) gesteckt. Diese sollten gut ausgebildet und nicht zu klein sein, da nur solche Bulben eine gute Ernte erwarten lassen. Unter günstigen klimatischen Bedingungen ist auch ein Stecken der Bulben im Herbst möglich. Bei dieser werden diese gegebenenfalls im Winter mit einer leichten Bedeckung aus verrottetem Mist geschützt.[9][10] Zur Pflanzung benötigt man 25 bis 40 kg/Ar, wobei 1 kg Bulben ca. 35 bis 40 Bulben des Kalibers 25–30 mm enthält.[11] Die Steckzwiebeln werden in der Reihe so gesetzt, dass 5–6 Bulben je Meter stehen. Dabei sollten die Reihen einen Abstand von ca. 30 cm zueinander haben. Der Ertrag kommt auf ca. 25 t/ha.
Pilzbefall erfolgt hauptsächlich durch Grauschimmel (Botrytis cinerea), Falschen Mehltau und Echten Mehltau. Primärer tierischer Schädling sind Thripse. Auch Stängelälchen (Nematoden) kommen vor, wenn immer wieder auf gleicher Fläche angebaut wird.
Schalotten bestehen zu rund 80 % aus Wasser. Der nahrhafte Anteil besteht größtenteils aus Kohlenhydraten (16,8 g) und Eiweiß (2,5 g). Sie enthalten v. a. Provitamin A, einige B-Vitamine sowie Vitamin C.
Schalotten haben ein feineres, weniger scharfes, eher süßliches und würzigeres Aroma als die meisten Speisezwiebelsorten. Zum scharfen Anbraten eignen sie sich nur bedingt, weil sie dadurch bitter und schal werden. Am besten werden sie roh verarbeitet, wodurch ihr eigentümliches Aroma am besten zur Geltung kommt. Auch die jüngeren Blätter lassen sich verwenden wie Bundzwiebeln oder Schnittlauch.[13] Dabei kommen sie für Salate, für Essigmarinaden und an Fleisch zur Anwendung.[14] Um sie ein Jahr lang zu erhalten, dörrt man sie über dem Ofen. In gesteuertem Lagerklima bei ca. 0 bis 1 °C und einer Luftfeuchte von ca. 75 % können sie auch ein Jahr lang gelagert werden. Voraussetzung ist einwandfreie Qualität.
Eine sachgemäße Aufbewahrung eines „Handvorrats“ kann in einem in der Nähe des Küchenarbeitsbereiches platzierten Zwiebeltopf erfolgen.
Werden allgemein Allium-Arten vermehrt gegessen, verringert sich das Risiko, an Magenkrebs zu erkranken.[15] Eine weitere Wirkung ist die Entzündungshemmung durch die vorkommenden Sulfide, scharf schmeckende und schwefelhaltige Stoffe.[16]
Auf den Weinbergen um Stuttgart wächst eine Pflanzenart, die ebenfalls als Eschlauch (Allium ascalonicum Strand 1756) bezeichnet wird, der Schalotte aber weder physiognomisch noch geschmacklich entspricht.[17][18] Sie ist als regionale Spezialität auch unter der Bezeichnung Röhrle oder Wengertergrüa bekannt.
Schalotte, auch Edelzwiebel, Askalonzwiebel, Eschalotte oder Eschlauch, ist die Sammelbezeichnung für eine Gruppe von Kulturpflanzen aus der Gattung Lauch (Allium), die der Küchenzwiebel (Allium cepa) nahestehen und ähnlich dieser als Speise- und Würzgemüse genutzt werden.
Schalotten sind nicht zu verwechseln mit Schlotten.
Bawang beureum atawa Allium Cepa Var Agregatum L, mangrupa pepelakan anggota familia lilaceae anu loba tumuwuh di Indonésia utamana di provinsi Jawa Tengah perenahna di Kabupatén Brebes.[1] Bawang beureum miboga ngaran lokal di antarana bawang abang mirah (Acéh), bawang abang (Palémbang), dasun merah (Minangkabau), bawang suluh (Lampung), bawang beureum (Sunda), Brambang abang (Jawa), babang merah (Madura).[1][2]
Tina hasil panalungtikan, yén beuti bawang beureum miboga dosis 250 mg/kg bb, anu ngabalukarkeun nurunkeun kadar gula getih normal saloba 23,46%.[3] dina tolbutamid dosisna 250 mg/kg bb sacara oral, nembongkeun yén turuna kadar gula getih normal sebesar 22,21%, jeung nambahna air suling kalayan takarana 5 ml/kg bb sacara oral nandakeun yén nurunan kadar gula getih normal nu lobana 3,00%.[3] Salain ti éta kandungan bawang beureum nyaéta minyak atsiri, sikloaliin, metilaliin, dihidroaliin, flavonglikosida, kuersetin, saponin, peptida, fitohormon, vitamin, jeung zat pati.[4]
_(2).JPG)
|coauthors= (bantuan); Unknown parameter |Url= ignored (|url= suggested) (bantuan) Bawang beureum atawa Allium Cepa Var Agregatum L, mangrupa pepelakan anggota familia lilaceae anu loba tumuwuh di Indonésia utamana di provinsi Jawa Tengah perenahna di Kabupatén Brebes. Bawang beureum miboga ngaran lokal di antarana bawang abang mirah (Acéh), bawang abang (Palémbang), dasun merah (Minangkabau), bawang suluh (Lampung), bawang beureum (Sunda), Brambang abang (Jawa), babang merah (Madura).
Brambang utawa bawang abang (Allium ascalonicum L.) iku jeneng tuwuhan saka familia Alliaceae lan jeneng saka umbi kang dikasilaké.[1] Umbi saka tuwuhan brambang minangka bahan utama kanggo bumbu dhasar masakan Indonésia.[1] Brambang kalebu tuwuhan sayuran.[1] Tuwuhan iki lumrahé kanggo bumbu masakan, utawa kanggo wuwuran ing masakan.[1] Masakan kang lumrahé diwuwuri brambang ya iku soto, sop, sega gandul, sega pindhang, semur,mi goreng, mi godhog, lan liya-liyané.[1] Brambang lumrahé diiris tipis, digoreng banjur diwuwurna ing masakan.[1] Nanging ati-ati yèn nggorèng brambang, amarga brambang yèn digorèng gampang gosong.[1]
Brambang iku sayuran kang ana méh ing kabéh masakan.[1] Fungsiné kanggo gawé sedhep masakan.[1] Ing kondisi Indonésia saiki, Indonésia lagi krisis ékonomi, saéngga kudu bisa ngoptimalké sumber daya alam supaya perékonomianné rikat pulih.[1] Indonésia kalebu nagara agraris.[1] Nanging saiki Indonésia malah ngimpor brambang saka manca nagara.[1] Kaanan kang kaya mengkéné ndadékaké Indonésia kudu nduwé greget kanggo ngembangaké pertanian brambang.[1]
Kembang brambang diaraniblalo, putut, ilu-ilu, menjos, gènggèk utawa klengeng, béda-béda miturut daérahé.
Brambang iku tuwuhan semusim lan nduwè umbi kang lapis-lapis.[1] Tuwuhan iki duwé oyod serabut, kanthi godhong awangun silinder mawa gronggongan.[1] Umbi kawangun saka pangkal godhong kang nyawiji lan yasa "wit" kang owah wangun lan fungsiné, dadi gedhé lan lapis-lapis.[1] Umbi brambang kawangun saka lapisan-lapisan godhong kang dadi geshé lan nyawiji.[1] Umbi brambang dudu umbi sajati kaya déné kenthang utawa tales.[1]
Brambang gorèng iku brambang kang diiris tipis lan digorèng nganggo lenga gorèng kang akèh (agung).[1] Lumrahé, masakan Indonésia kaya soto lan sup nganggo wurwuran brambang gorèng supaya luwih sedhep.[1] Brambang uga ngandhut zat pengatur tuwuh alami wujud hormon auksin lan giberelin.[1]
Brambang duwé zat kang jenengé ''tolbutamide'' [2] Brambang wis suwé dadi obat kang manjur kanggo nambani diabétes.[2] Brambang uga wis suwé misuwur ing ngèlmu kadhokteran, amarga kasiyaté kang akèh banget.[3] Saka panalitén-panalitén modhèren, nuduhaké yèn brambang nduwé daya kanggo nurunaké gula darah lan daya iku mau katemokaké ing kadar kang ana ing panganan kang ana bumbu brambangé.[2]
Para panaliti ing India nggunakaké brambang kang wis digawé jus apa déné kang isih bunder lan wutuh. Gedhéné kurang luwih 25-200 gram.[2] Saya akèh brambang kang digunakaké saya kurang kadar gula darah.[2] Ora ana bédané khasiat brambang kang isih mentah apa déné kang wis digodhog utawa digoréng.[2]
Miturut téyori kang diandharaké tim panaliti, brambang uga duwé prabawa ing metabolisme gula ing njero ati, utawa metabolisme pelepasan insulin.[2] Brambang bisa ncegah rusaké insulin.[2]"Agen" kang duwé kamampuan hipoglikemia, bisa nurunaké kadar gula darah.[2]''Agen'' iku ora liya zat aktif kang arané allyl propyl disulfide lan allicin.[2] Bukti eksperimen lan klinis nuduhaké yèn allyl propyl disulfide bisa nurunaké gula darah kanthi cara ngundhakaké “masa hidup” (lifespan) insulin.[2]
Wiwit taun 1923, para ilmuwan ndetéksi depressor gula darah ing brambang, lan ing taun 1960, para panaliti bisa ngisolasi senyawa antidiabetes saka brambang.[2] Senyawa iki cara kerjané mirib obat farmasi antidiabetes umum. Zat antidiabetes iki arané tolbutamide.[2] Zat iki kerep dienggo ngurangi kadar gula darah.[2] Cara kerjané tolbutamide ya iku kanthi ngrangsang sintésis lan ngetokaké insulin.[2] Ing panalitén, para ilmuwan nggunakaké kelinci kango percobaan.[2] Ing panalitén iki nuduhaké yèn ekstrak brambang, 77 persèn padha efektifé karo dosis standar tolbutamide.[2]
Hasil panaliten uga nuduhaké yèn brambang nduwé éfék nurunaké gula lan lemak darah.[3] Mulané dianjurké supaya nambahaké brambang ing saben masakan.[3] Ancasé supaya njaga kadar gula darah.[3] Brambang bisa digunakaké ing masakan. déné cacahé sembarang.[3]
Studi Chandalia sakanca nuduhaké yèn asupan utawaintake serat larut kang akèh bisa dicukupi kanthi konsumsi panganan alami kang akèh serat.[3] Diet tinggi serat kanthi éfék samping kang minim bisa ditindakaké wong kang nandang lelara diabétes.[2] Mulané kanggo ngundhakaké serat, penderita diabétes bisa mangan sayuran utawa woh kang akèh serat.[3]
Panganan kang akèh seraté bisa minangka diét tinggi serat.[4] Panalitén Chandalia sakanca, wujud woh koktail, jeruk seger, nanas seger, kates seger, buah persik (peach) segar, buah ceri, tomat segar, jagung, zucchini, kacang ijo, roti whole-wheat, lan ''havermout'' (oatmeal dan oat bran).[5] Utamane jeruk dan nanas, kacang ijo, lan ''havermout'' kalebu sumber serat larut.[5]
Jeneng latin Latin: Allium cepa L [4]
Jeneng Laladan: Bawang abang mirah (Acèh); Pia (Batak); Bawang abang (Palembang); Bawang sirah, Barambang sirah, Dasun merah (Minangkabau); Bawang suluh (Lampung); Bawang beureum (Sunda); Brambang, Brambang abang (Jawa); Bhabang mera (Madura); Jasun bang, Jasun mirah (BaIi); Lasuna mahamu, Ransuna mahendeng, Yantuna mopura, Dansuna rundang, Lasuna randang, Lansuna mea, Lansuna Raindang (Sulawesi Utara); Bawangi (Gorontalo); Laisuna pilas, Laisuna mpilas (Roti); Kalpeo meh (Timor); Bowang wulwul (Kai); Kosai miha; Bawa rohiha (Ternate); Bawa kahori (Tidore).[4]
Brambang lumrahé ditandur ing dataran cendhèk nganti 1300 m dpl, ing laladan kang lembab lan cukup banyuné.[4]
Minyak atsiri, sikloaliin, metilaliin, dihidroaliin, flavonglikosida, kuersetin, saponin, peptida, fitohormon, vitamin, dan zat pati.[4]
Brambang nduwé khasiat kanggo Bakterisid; ekspektoran; diuretik.[4]
brambang
brambang sedhep
brambang goréng
bawang bombay abang
bumbu
goréng bawang
brambang goréng énak
Brambang utawa bawang abang (Allium ascalonicum L.) iku jeneng tuwuhan saka familia Alliaceae lan jeneng saka umbi kang dikasilaké. Umbi saka tuwuhan brambang minangka bahan utama kanggo bumbu dhasar masakan Indonésia. Brambang kalebu tuwuhan sayuran. Tuwuhan iki lumrahé kanggo bumbu masakan, utawa kanggo wuwuran ing masakan. Masakan kang lumrahé diwuwuri brambang ya iku soto, sop, sega gandul, sega pindhang, semur,mi goreng, mi godhog, lan liya-liyané. Brambang lumrahé diiris tipis, digoreng banjur diwuwurna ing masakan. Nanging ati-ati yèn nggorèng brambang, amarga brambang yèn digorèng gampang gosong.
Brambang iku sayuran kang ana méh ing kabéh masakan. Fungsiné kanggo gawé sedhep masakan. Ing kondisi Indonésia saiki, Indonésia lagi krisis ékonomi, saéngga kudu bisa ngoptimalké sumber daya alam supaya perékonomianné rikat pulih. Indonésia kalebu nagara agraris. Nanging saiki Indonésia malah ngimpor brambang saka manca nagara. Kaanan kang kaya mengkéné ndadékaké Indonésia kudu nduwé greget kanggo ngembangaké pertanian brambang.
Kembang brambang diaraniblalo, putut, ilu-ilu, menjos, gènggèk utawa klengeng, béda-béda miturut daérahé.
Echalot se yon legim.
L'escaluènha, escalonha o eschalòta es una planta bulbosa de la familha de las Amarilidacèas[1], cultivada coma planta condimentària e d'òrt.
Nom scientific: Allium cepa L. var. aggregatum G. Don. (ancianament Allium ascalonicum L., sinonim: Allium hierochuntinum Boiss.), familha de las Amarilidacèas (ancianament Liliacèas). L'escaluènha es considerada coma una espècia destraida o alara coma una simpla varietat de ceba. Unes autors ligan l'escaluènha grisa a una espècia diferenta: Allium oschaninii O. Fedtsch., espècia originària d'Asia centrala (Afganistan, Iran).
Etimologia: l'ancien nom de l'escaluènha ven del latin ascalonia (cepa) « (ceba) d'Ascalon ». Ascalon es una vila situada dins lo país dels filistèus dins lo territòri actual d'Israèl (ara Ashkelon). Segon la legenda, los Francs aurián portat las escaluènhas en Occident après lo sèti d'Ascalon, a la fin de la primièra crosada. Aqueste apòrt tardièr sembla pauc probable que la planta èra jan plan utilizada en Itàlia a partir del sègle I e un dels ingredients comuns dins lo libre de recèptas de Marc Gavi Apici, De Re Coquinaria (de l'Art culinari).
Fa partit de las plantas que la cultura es recomandada dins los domènis reials per Carlesmanhe dins lo capitulari De Villis (fin del sègle VIII o cemençament del IX).
Es una planta vivaça per son bulb, mas cultivada coma annala. forma una mata nauta de 20 a 30 cm de fuèlhas cilindricas clòtas. Lo bulb plantat compta mai d'un punts vegetatius, que, après la plantacion, sortisson de bulbs filhs formant una mata. L'inflorescéncia es, coma per totes las espècias del genre Allium, una ombèla esferica. Las granas son pichonas e negras.
La planta es plan vesina de la ceba (Allium cepa var. cepa) mas presenta un nombre mai important de punts vegetatius per bulb; aquestes punts sont visibles al talh transversal d'un bulb. La savor de l'escaluènha es tanben mai marcada qu'aqueste de la ceba.
Lo centre d'origina de l'escaluènha seriá situat en Asia centrala (Iran, Turcmenistan...) Fòrça espècias parentas existisson encora a l'estat fèr dins aquesta region.
La plantacion dels bulbs se realiza, o a la davalada d'octobre a decembre, o en fin d'ivèrn de març a abril, segon las varietats. Una cobèrta de plastic se pòt plaçar per evitar le deserbatge e reduire las atacas d'oïdium.
La culhida se fa segon las escasenças entre cinq e nòu meses après la plantacion, gaireben en juilhet.
Los bulbs secs se gardan plan dins un luòc fresc, pendent de meses.
La semenada dirècta se realiza en març o abril, segon las varietats, amb 1,8 a 2 milions de granas per ectara en foncion del calibre desirat.
La culhida se realiza al mes d'agost.
Las varietats cultivadas a çò nòstre son de dos grands grops: las escaluènhas grisas, mai agradadas que mai aromaticas, e las escaluènhas ròsas o brun rogenc, mai o mens longas.
Un vintenat de varietats obtengudas per multiplicacion vegetativa e comercializadas jos forma de plants son inscrichas al Catalòg oficial francés d'espècias e varietats[4]
Mai de 55 varietats son inscrichas al Catalòg europèu de las espècias e varietats[5]
L’escaluènha es pauc calorica; qu'es pauvra en grassa e en proteïnas, e pro pauc rica en glucid. Es rica en potassi, 100 gramas d'escaluènha cobrissent 12 % dels apòrts jornalièrs recomandats, e tanben en manganès (15 %). Tanben conten de vitaminas B6 (16 %) e B9 (17 %), e dins una mendre mesura de vitaminas C (9 %)[6].
Los bulbs s'utilizan cuèch o cruds. Cruds, aromatizan las ensaladas e cruditats. Cuèlh, dintran dins la confeccion de salças, de cortbolhons, o acompanhan los plats de vianda.
Las fuèlhas picadas pòdon remplaçar la ceboleta.
L'escaluènha es sensibla a unas malautiás, coma:
L'escaluènha, escalonha o eschalòta es una planta bulbosa de la familha de las Amarilidacèas, cultivada coma planta condimentària e d'òrt.
Nom scientific: Allium cepa L. var. aggregatum G. Don. (ancianament Allium ascalonicum L., sinonim: Allium hierochuntinum Boiss.), familha de las Amarilidacèas (ancianament Liliacèas). L'escaluènha es considerada coma una espècia destraida o alara coma una simpla varietat de ceba. Unes autors ligan l'escaluènha grisa a una espècia diferenta: Allium oschaninii O. Fedtsch., espècia originària d'Asia centrala (Afganistan, Iran).
Etimologia: l'ancien nom de l'escaluènha ven del latin ascalonia (cepa) « (ceba) d'Ascalon ». Ascalon es una vila situada dins lo país dels filistèus dins lo territòri actual d'Israèl (ara Ashkelon). Segon la legenda, los Francs aurián portat las escaluènhas en Occident après lo sèti d'Ascalon, a la fin de la primièra crosada. Aqueste apòrt tardièr sembla pauc probable que la planta èra jan plan utilizada en Itàlia a partir del sègle I e un dels ingredients comuns dins lo libre de recèptas de Marc Gavi Apici, De Re Coquinaria (de l'Art culinari).
Fa partit de las plantas que la cultura es recomandada dins los domènis reials per Carlesmanhe dins lo capitulari De Villis (fin del sègle VIII o cemençament del IX).
D'Schalott (Allium ascalonicum) ass eng Aart aus der Famill vun den Ënneplanzen (Alliaceae). Si gëtt als Gaardeplanz geziicht a kann als Geméis oder Gewierz benotzt ginn.
Den Ausdrock Schalott gëtt fir déi ganz Planz gebraucht, awer och fir nëmmen d'Ënn vun der Planz ze bezeechnen.
The shallot (Allium cepa var. aggregatum, or the A. cepa Aggregatum Group) is a botanical variety o the species Allium cepa, tae which the multiplier ingan an aa belangs.[1] The shallot wis umwhile clessifee'd as a separate species, A. ascalonicum, a name nou considered a synonym o the currently acceptit name.[2] The genus Allium, which includes ingans an garlic as well as shallots, is nou clessifee'd in the plant faimily Amaryllidaceae, but wis umwhile considered tae belang tae the separate faumily Alliaceae.
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) The shallot (Allium cepa var. aggregatum, or the A. cepa Aggregatum Group) is a botanical variety o the species Allium cepa, tae which the multiplier ingan an aa belangs. The shallot wis umwhile clessifee'd as a separate species, A. ascalonicum, a name nou considered a synonym o the currently acceptit name. The genus Allium, which includes ingans an garlic as well as shallots, is nou clessifee'd in the plant faimily Amaryllidaceae, but wis umwhile considered tae belang tae the separate faumily Alliaceae.
Âng-chhang-thâu sī chhang-sio̍k ê si̍t-bu̍t.
Âng-chhang-thâu sī khiàn-phang iōng-ê châi-liāu, chìⁿ-liáu phang-kòng-kòng. Ē-tàng būn bí-ko, būn iû-pn̄g, chò kóe, pa̍k chàng. Liāu-lí ê ùn-liāu chham âng-chhang-thâu mā chin ū khì-bī.
Goân-sán tī Se-a ê âng-chhang-thâu ha̍k-miâ Allium ascalonicum L. (tông-gī-sû: Allium hierochuntinum Boiss., Allium cepa L. var. aggregatum G. Don), ū choan-ka jīn-ûi sī chhang-thâu (A. cepa) ê 1 chióng. Goân-sán Tiong-a ê Allium oschaninii O. Fedtsch. mā ē-sái kóng sī 1 chióng âng-chhang-thâu.
Hoat-kok lâm-pō͘
Chit phiⁿ bûn-chiuⁿ pún-té khan tī holopedia.net. Âng-chhang-thâu sī chhang-sio̍k ê si̍t-bu̍t.
Âng-chhang-thâu sī khiàn-phang iōng-ê châi-liāu, chìⁿ-liáu phang-kòng-kòng. Ē-tàng būn bí-ko, būn iû-pn̄g, chò kóe, pa̍k chàng. Liāu-lí ê ùn-liāu chham âng-chhang-thâu mā chin ū khì-bī.
Goân-sán tī Se-a ê âng-chhang-thâu ha̍k-miâ Allium ascalonicum L. (tông-gī-sû: Allium hierochuntinum Boiss., Allium cepa L. var. aggregatum G. Don), ū choan-ka jīn-ûi sī chhang-thâu (A. cepa) ê 1 chióng. Goân-sán Tiong-a ê Allium oschaninii O. Fedtsch. mā ē-sái kóng sī 1 chióng âng-chhang-thâu.
சின்ன வெங்காயம் (தாவர வகைப்பாடு : Allium cepa var. aggregatum, ஆங்கிலம்: Shallot) என்பது வெங்காயத் தாவரப்பேரினங்களின் கீழ் உள்ள, வெங்காயச் சிற்றனங்களின், ஒரு தாவரப் பல்வகைமை தாவரம் ஆகும்.[1][2] தென்னிந்திய சமையலில் இது முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. சென்னைப் போன்ற மாநகரங்களில் இதனை சாம்பார் வெங்காயம் என்றும் அழைப்பர். உடலுக்கு குளிர்ச்சியைத் தரும் உணவுப் பொருட்களில் ஒன்றாக, இது சித்த மருத்துவத்தில் கருதப்படுகிறது. இதன் தாயகம் தென்மேற்கு ஆசியா என நம்பப்படுகிறது.[3]
சின்னவெங்காயச் செடி
சின்ன வெங்காயங்கள்
நறுக்கப்பட்ட வெங்காயம்
2005 உலக உற்பத்தி
சின்ன வெங்காயம் (தாவர வகைப்பாடு : Allium cepa var. aggregatum, ஆங்கிலம்: Shallot) என்பது வெங்காயத் தாவரப்பேரினங்களின் கீழ் உள்ள, வெங்காயச் சிற்றனங்களின், ஒரு தாவரப் பல்வகைமை தாவரம் ஆகும். தென்னிந்திய சமையலில் இது முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. சென்னைப் போன்ற மாநகரங்களில் இதனை சாம்பார் வெங்காயம் என்றும் அழைப்பர். உடலுக்கு குளிர்ச்சியைத் தரும் உணவுப் பொருட்களில் ஒன்றாக, இது சித்த மருத்துவத்தில் கருதப்படுகிறது. இதன் தாயகம் தென்மேற்கு ஆசியா என நம்பப்படுகிறது.
Ła scarlogna (nome sientifego Allium ascalonicum) xe na pianta deła fameja dełe Liliaceae. El so nome vien dała cità de Israele Ashkelon, (Hebrew: אַשְׁקְלוֹן ) , da dove i Crociati i ga porta in Europa sta verdura. Ła scarlogna xe pi picoła e pi scura deła zeóła, e ła xe fata de diversi bulbi unidi insieme. No ła fa fiori e par propagarla ocore piantare i bulbi in tereno sabioxo fra otobre e diçenbre. Łe scarlogne łe se tira su da giugno. El saor xe manco forte de queło deła zeóła e par questo el va ben par łe insałate.
The shallot is a botanical variety (a cultivar) of the onion. Until 2010, the (French red) shallot was classified as a separate species, Allium ascalonicum. The taxon was synonymized with Allium cepa (the common onion) in 2010, as the difference was too small to justify a separate species.[1][2]
As part of the onion genus Allium, its close relatives include garlic, scallions, leeks, chives,[3] and the Chinese onion.[4]
The name "shallot" comes from Ashkelon, an ancient Canaanite city,[5] where Classical-era Greeks believed shallots originated.[6]
The term shallot is usually applied to the French red shallot (Allium cepa var. aggregatum, or the A. cepa Aggregatum Group). It is also used for the Persian shallot or musir (A. stipitatum) from the Zagros Mountains in Iran and Iraq, and the French gray shallot (Allium oschaninii) which is also known as griselle or "true shallot";[6] it grows wild from Central to Southwest Asia. The name shallot is also used for a scallion in New South Wales, Australia[7] and among English-speaking people in Quebec while the term French shallot refers to the plant referred to on this page.[8] In most English-speaking nations, the name is pronounced with the emphasis on the last syllable, sha-lot, while the emphasis is commonly made on the first syllable, shall-ət, in the United States.
The term eschalot, derived from the French word échalote, can also be used to refer to the shallot.[9]
Like garlic, shallots are formed in clusters of offsets with a head composed of multiple cloves. The skin colour of shallots can vary from golden brown to gray to rose red, and their off-white flesh is usually tinged with green or magenta.[10]
Shallots are extensively cultivated for culinary uses, propagated by offsets. In some regions ("long-season areas"), the offsets are usually planted in autumn (September or October in the Northern Hemisphere).[11] In some other regions, the suggested planting time for the principal crop is early spring (typically in February or the beginning of March in the Northern Hemisphere).[12]
In planting, the tops of the bulbs should be kept a little above ground, and the soil surrounding the bulbs is often drawn away when the roots have taken hold. They come to maturity in summer, although fresh shallots can now be found year-round in supermarkets. Shallots should not be planted on ground recently manured. Shallots suffer damage from leek moth larvae, which mine into the leaves or bulbs of the plant.[13]
A raw shallot is 80% water, 17% carbohydrates, 2.5% protein and contains negligible fat (table). In a reference amount of 100 grams (3.5 oz), raw shallot supplies 72 calories and is a rich source of vitamin B6 (27% of the Daily Value, DV), while providing moderate amounts of manganese (14% DV) and vitamin C (10% DV) (table). No other micronutrients are in significant content.
Shallots are used in cooking. They may be pickled. Finely-sliced deep-fried shallots are used as a condiment in Asian cuisine, often served with porridge. As a species of Allium, shallots taste somewhat like a common onion, but have a milder flavor.[14] Like onions, when sliced, raw shallots release substances that irritate the human eye, resulting in production of tears.
Fresh shallots can be stored in a cool, dry area (0 to 4 °C, 32 to 40 °F, 60 to 70% RH) for six months or longer.[15] Chopped, dried shallots are available.[16]
In Europe, the Pikant, Atlas, and Ed's Red types of shallots are the most common.
Shallots are the traditional choice for many dishes in Sri Lankan cuisine, including pol sambola, lunu miris and many meat, fish and vegetable dishes.
In most Indian cuisines, the distinction between onions and shallots is weak; larger varieties of shallot are sometimes confused with small red onions and used interchangeably. Indeed, most parts of India use the regional name for onion interchangeably with shallot (Maharashtra, for instance, where both are called kanda). The southern regions of India distinguish shallots from onions in recipes more often, especially the much loved tiny varieties (about the width of a finger); these are widely used in curries and different types of sambar, a lentil-based dish. Shallots pickled in red vinegar are common in many Indian restaurants, served along with sauces and papad on the condiments tray. Indians also use it as a home remedy for sore throats, mixed with jaggery or sugar. In Nepal, shallots are used as one of the ingredients for making momo.
In Kashmir shallots are widely used in preparation of Wazwan Kashmiri cuisine, as they add distinct flavor and prevent curry from becoming black, which is common with onions.
In Iran shallots are used in various ways, the most common being grated shallot mixed into dense yogurt, a combination served in almost every restaurant when one orders grills or kebabs. Shallots are also used to make different types of torshi (ترشی), a sour Iranian side dish consisting of a variety of vegetables under vinegar, eaten with main dishes in small quantities. Shallot is also pickled—called shour (شور) in Persian—along with other vegetables to be served as torshi.
In Southeast Asian cuisines, such as those of Indonesia, Vietnam, Thailand, Cambodia, Malaysia, Philippines, Singapore and Brunei, both shallots and garlic are often used as elementary spices. Raw shallots can also accompany cucumbers when pickled in mild vinegar solution. They are also often chopped finely, then fried until golden brown, resulting in tiny crispy shallot chips called bawang goreng (fried shallots) in Indonesian, which can be bought ready-made from groceries and supermarkets. Shallots enhance the flavor of many Southeast Asian dishes, such as fried rice variants. Crispy shallot chips are also used in southern Chinese cuisine. In Indonesia, shallots are sometimes made into pickles that are added to several traditional foods; the pickles' sourness is thought to increase the appetite. In the southern Philippines, shallot bulbs and leaves are used to make the popular spicy Maranao condiment called palapa, which is used in the dish Piaparan.
The tubular green leaves of the plant can also be eaten and are very similar to the leaves of spring onions and chives.
_(1).JPG)
Shallots for sale in India
A person chopping shallots for making satay
Sliced shallots for bawang goreng in Indonesia
Bawang goreng, consisting of crispy deep-fried shallots, is a popular garnish in Indonesia.
Pickled shallots
The shallot is a botanical variety (a cultivar) of the onion. Until 2010, the (French red) shallot was classified as a separate species, Allium ascalonicum. The taxon was synonymized with Allium cepa (the common onion) in 2010, as the difference was too small to justify a separate species.
As part of the onion genus Allium, its close relatives include garlic, scallions, leeks, chives, and the Chinese onion.
Ŝaloto (aŭ evitinda Askalono, latin-science: Allium ascalonium) estas staŭda kaj unukotiledona planto de la familio Aliacoj.
Origine, Askalono estis urbo en antikva Israelo.
Ekzistas diversaj specoj kun diversaj formoj (ronda aŭ oblonga) kaj koloroj (de bruna al griza). Askalono gustas iom pli delikata ol ordinara cepo kaj estas pli facile digestebla.
Askalono estas kiel konjekteble simila al cepoj; ĝi povas esti hakita por spici salatojn, aŭ povas esti kuirita.
Allium ascalonicum, nombre científico de la chalota, echalote, carlota, chalote o escaloña, es una verdura de la familia de las aliáceas, originaria de Asia Central. El nombre proviene de la ciudad de Ascalón (Ashkelon, en hebreo moderno), puerto fenicio desde donde se le comerciaba en la antigüedad.
Como la mayoría de las plantas de este género, el echalote, también llamado escalonia, se cultiva a efectos culinarios. La parte comestible de esta planta está en la base de las hojas, que forma bulbos, aovados de forma y sabor entre el ajo y la cebolla. Resulta ideal para las salsas de carne y es aceptada desde hace años por la cocina francesa.
El chalote es un pariente de la cebolla, el sabor parece un poco como a cebolla, pero tiene un sabor dulce y suave. Tiende a ser más caro que la cebolla, especialmente en los Estados Unidos, sin embargo, se puede almacenar durante al menos 6 meses.[1]
A diferencia de las cebollas, donde normalmente cada planta constituye un único bulbo, los chalotes forman grupos de bulbos de forma similar a los ajos.
Similar a las cebollas, los chalotes crudos liberan productos químicos que irritan los ojos cuando se cortan en rodajas, lo que resulta lacrimógeno.
Indicaciones: es estomacal, nutritivo, digestivo, diurético. Se usa el bulbo.[2]
Allium ascalonicum fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Flora Palaestina 17, en el año 1756.[3][4][5]
Allium: nombre genérico muy antiguo. Las plantas de este género eran conocidas tanto por los romanos como por los griegos. Sin embargo, parece que el término tiene un origen celta y significa "quemar", en referencia al fuerte olor acre de la planta.[6] Uno de los primeros en utilizar este nombre para fines botánicos fue el naturalista francés Joseph Pitton de Tournefort (1656-1708).
ascalonicum: epíteto geográfico que procede de Ascalón, ciudad de Israel donde se cultivaba.
Allium ascalonicum, nombre científico de la chalota, echalote, carlota, chalote o escaloña, es una verdura de la familia de las aliáceas, originaria de Asia Central. El nombre proviene de la ciudad de Ascalón (Ashkelon, en hebreo moderno), puerto fenicio desde donde se le comerciaba en la antigüedad.
Tipulatx edo exalota (Allium ascalonicum) landare belarkara da, tipula bezala Alliaceae familiakoa. Linnaeusek espezie ezberdintzat jo arren (A. ascalonicum), egun tipularen aldaera dela diote adituek, antzinako izena sinonimo bat besterik ez izanik[1].
Erraboilak baratxuriak bezala multzokatuak dituen tipula mota lore-morea, janariak ontzeko erabiltzen dena. Itxuraz mahastietako porruaren antzekoa da. Landu gabeko sailetan, tontor eguzkitsuetan eta mahastietan hazten da berez, baina baratze landare gisa ere zabaldu samarra dago zenbait lurraldetan. Janariak, eta bereziki haragia ontzeko erabiltzen dira tipulatxaren erraboilak.
Tipulatx edo exalota (Allium ascalonicum) landare belarkara da, tipula bezala Alliaceae familiakoa. Linnaeusek espezie ezberdintzat jo arren (A. ascalonicum), egun tipularen aldaera dela diote adituek, antzinako izena sinonimo bat besterik ez izanik.
Erraboilak baratxuriak bezala multzokatuak dituen tipula mota lore-morea, janariak ontzeko erabiltzen dena. Itxuraz mahastietako porruaren antzekoa da. Landu gabeko sailetan, tontor eguzkitsuetan eta mahastietan hazten da berez, baina baratze landare gisa ere zabaldu samarra dago zenbait lurraldetan. Janariak, eta bereziki haragia ontzeko erabiltzen dira tipulatxaren erraboilak.
Salottisipuli (Allium ascalonicum tai Allium cepa, Ascalonium-ryhmä) on ruokasipuli, jota käytetään kokonaisena pataruokiin ja mausteena esimerkiksi kastikkeisiin, liemiin ja keittoihin. Sen makua pidetään erityisen hienona.[1]
Ruskeanpunainen, epämääräisen muotoinen salottisipuli lisääntyy jakautumalla.[1]
Salottisipuli (Allium ascalonicum tai Allium cepa, Ascalonium-ryhmä) on ruokasipuli, jota käytetään kokonaisena pataruokiin ja mausteena esimerkiksi kastikkeisiin, liemiin ja keittoihin. Sen makua pidetään erityisen hienona.
Ruskeanpunainen, epämääräisen muotoinen salottisipuli lisääntyy jakautumalla.
L'échalote ( Allium cepa L. var. aggregatum G. Don., anciennement Allium ascalonicum L., synonyme : Allium hierochuntinum Boiss.) est une plante bulbeuse de la famille des Amaryllidacées[1] (précédemment Liliacées), cultivée comme plante condimentaire et potagère. Le terme désigne aussi le bulbe lui-même, qui fait partie depuis longtemps de la gastronomie française. Au Québec et au Nouveau-Brunswick, elle est appelée « échalote française » (le mot « échalote » étant plutôt utilisé pour nommer la cébette[2]).
L'échalote est parfois considérée comme une espèce à part, parfois comme une simple variété d'oignon. Certains auteurs rattachent l'échalote grise à une espèce différente : Allium oschaninii O. Fedtsch., espèce originaire d'Asie centrale (Afghanistan, Iran).
L'ancien nom de l'échalote dérive du latin ascalonia (cepa) « (oignon) d'Ascalon » qui lui même dérive de l'hébreu : בְּצַלצָל . Ascalon était une ville située dans le pays des Philistins, devenue Ashkelon aujourd'hui en Israël. D'après la légende, les Francs auraient rapporté les échalotes en Occident après le siège d'Ascalon, à la fin de la première croisade[3]. Cet apport tardif semble peu probable[3], car la plante est déjà largement utilisée en Italie dès le Ier siècle, c'est un des ingrédients communs dans le livre de recettes De re coquinaria de Marcus Gavius Apicius. Elle fait par ailleurs partie des plantes dont la culture est recommandée dans les domaines royaux par Charlemagne dans le capitulaire De Villis[3] (fin du VIIIe ou début du IXe siècle).
C'est une plante vivace par son bulbe, mais cultivée comme annuelle. Elle forme une touffe haute de 20 à 30 cm de feuilles cylindriques creuses. Le bulbe planté comporte plusieurs points végétatifs, qui, après la plantation, donneront naissance à de nouveaux bulbes-fils formant une touffe. L'inflorescence est, comme chez toutes les espèces du genre Allium, une ombelle sphérique. Les graines sont petites et noires.
La plante est très voisine de l'oignon (Allium cepa var. cepa) mais présente un nombre plus important de points végétatifs par bulbe ; ces points sont visibles en coupant transversalement un bulbe. La saveur de l'échalote est également plus marquée que celle de l'oignon.
Le foyer d'origine de l'échalote serait situé en Asie centrale (Iran, Turkménistan...)[3]. De nombreuses espèces apparentées y existent encore à l'état sauvage, mais aucune échalote sauvage n'a jamais été décrite[3].
La plantation des bulbes est réalisée, soit en automne d'octobre à décembre, soit en fin d'hiver de mars à avril, selon les variétés et les régions. Un paillage peut être mis en place afin d'éviter le désherbage et de réduire les attaques d'oïdium.
La récolte intervient selon les cas entre cinq et neuf mois après la plantation, vers le mois de juillet.
Les bulbes secs peuvent être bien conservés dans un local frais, durant plusieurs mois.
Le semis direct est pratiqué en mars ou avril, selon les variétés, à raison de 1,8 à 2 millions de graines par hectare en fonction du calibre souhaité.
La récolte est effectuée au mois d'août.
La conservation des bulbes est facilitée car le matériel de base (la graine) est un matériel de propagation sain. Elle peut s'étendre de la récolte jusqu'à fin juin de l'année suivante.
Les échalotes peuvent être conservées à la fraicheur, en atmosphère sèche (0 à 4 °C, 60 à 70% d'humidité) pendant six mois voire plus[4].
Les variétés cultivées en France se rattachent à deux grands groupes : les échalotes grises, les plus appréciées car plus aromatiques, et les échalotes roses ou brun rougeâtre, plus ou moins allongées.
Une vingtaine de variétés obtenues par multiplication végétative et commercialisées sous forme de plants sont inscrites au Catalogue officiel français des espèces et variétés[7].
La variété « Cuisse de poulet du Poitou » souvent commercialisée comme échalote est un échalion, qui est un type particulier d'oignon allongé. Trois variétés obtenues par multiplication sexuée et commercialisées sous forme de semences sont inscrites au Catalogue officiel français des espèces et variétés[7].
Plus de 55 variétés sont inscrites au Catalogue européen des espèces et variétés[8].
En France, l’ancienne réglementation applicable datant de 1990 réservait aux seules échalotes plantées, dites « de tradition », le droit d’être commercialisées sous le nom « d’échalote ». Depuis, la recherche agronomique, notamment aux Pays-Bas, a développé des croisements avec l'oignon qui, avec l'échalote, est issu de la même espèce (Allium cepa) mais si l'oignon est dans le groupe Cepa, l'échalote est placée à l'autre bout de ce continuum dans le groupe Aggregatum qui caractérise l'échalote comme des bulbes ayant la capacité de se diviser - ce qui n'est pas le cas de l'oignon. Les croisements ainsi développés par la société De Groot en Slot ont permis de développer des variétés typées d’échalote qui sont semées et non plantées comme l'échalote traditionnelle. Cette nouvelle échalote a ouvert la voie à un nouveau mode de production d’échalotes à partir de semis.
Ces découvertes ont conduit à adapter les textes européens, notamment la directive « semences » et la liste des produits éligibles au catalogue commun des semences, sur lequel les échalotes semées peuvent désormais figurer.
En France, la procédure contentieuse entamée par la société De Groot en Slot Allium BV devant le Conseil d’État a définitivement donné le droit aux échalotes dites « de semis » d'être commercialisées avec l'étiquette « échalote de semis » et ce, en vertu de la libre circulation des biens dans l'Union Européenne.
En conséquence, et malgré la crainte des producteurs d’échalotes plantées dites « de tradition » de Bretagne et du Val de Loire de perdre un quasi-monopole détenu depuis de nombreuses années, un nouvel arrêté a été adopté le 16 janvier 2007[9]. Cette nouvelle réglementation consacre la coexistence de deux modes de production d’échalotes : semées et plantées, dont les qualités nutritionnelles sont similaires mais les qualités organoleptiques parfois différentes selon les variétés choisies.
L’échalote est peu calorique ; elle est notamment pauvre en graisse et en protéines, et assez peu riche en glucide. Elle est riche en potassium, 100 grammes d'échalote couvrant 12 % des apports journaliers recommandés, ainsi qu'en manganèse (15 %). On trouve aussi des vitamines B6 (16 %) et B9 (17 %), et dans une moindre mesure des vitamines C (9 %)[10].
Les bulbes (ou caïeux) s'utilisent cuits ou crus. Crus, ils servent à aromatiser les salades et crudités. Cuits, ils entrent dans la confection de sauces, de courts-bouillons, ou accompagnent les plats de viande. Ils peuvent aussi être frits, à l'image de l'oignon frit, ce que fait la cuisine indonésienne avec le bawang goreng.
Les feuilles ciselées peuvent remplacer la ciboulette.
Tranchées, séchées elles sont également appréciées[11].
L'échalote est sensible à certaines maladies, dont :
L'expression de « course à l'échalote », à savoir le fait de planter ses bulbes avant les autres, est une expression reprise en maintes occasions. Elle a notamment donné son titre à un film de Claude Zidi sorti en 1975, avec Pierre Richard et Jane Birkin.
Dans le calendrier républicain français, le 8e jour du mois de messidor, est officiellement dénommé « jour de l'échalote »[12].
L'échalote ( Allium cepa L. var. aggregatum G. Don., anciennement Allium ascalonicum L., synonyme : Allium hierochuntinum Boiss.) est une plante bulbeuse de la famille des Amaryllidacées (précédemment Liliacées), cultivée comme plante condimentaire et potagère. Le terme désigne aussi le bulbe lui-même, qui fait partie depuis longtemps de la gastronomie française. Au Québec et au Nouveau-Brunswick, elle est appelée « échalote française » (le mot « échalote » étant plutôt utilisé pour nommer la cébette).
L'échalote est parfois considérée comme une espèce à part, parfois comme une simple variété d'oignon. Certains auteurs rattachent l'échalote grise à une espèce différente : Allium oschaninii O. Fedtsch., espèce originaire d'Asie centrale (Afghanistan, Iran).
A chalota[1][2] (Allium ascalonicum) é unha especie de cebola miúda usada coma hortaliza pertencente á familia das aliáceas, orixinaria de Asia central. Tamén recibe en galego as denominación de ascalonia e allo de Ascalonia[3]. Non é un cultivo tradicional en Galiza.
Trátase dunha planta herbácea da familia Amaryllidaceae, perenne, de 30 a 50 cm de altura, coas follas lineais, cilíndricas, as flores brancas ou moradas, e as sementes de cor escura, caracterizada por ten unha parte subterránea formada por varios bulbos ovoides comestíbeis, brancos por dentro e avermellados por fóra, as chalotas propiamente ditas.
A diferenza das cebolas, onde normalmente cada planta constitúe un único bulbo, as chalotas forman grupos de bulbos, e non a xeito de allos.
Como a maioría das plantas deste xénero, a chalota cultívase con fins culinarios. A parte comestíbel desta planta está na base das follas, que forma bulbos, ovados de forma e sabor entre o allo e maila cebola. Resulta ideal para os mollos de carne e é aceptada dende hai anos pola cociña francesa.
As cebolas empréganse crúas ou cociñadas Crúas serven para dar aroma ás ensaladas. Cociñadas empréganse en mollos, caldos ou para acompañar pratos de carne. As follas picadas poden substituír os do ceboliño.
A chalota é un parente da cebola, o sabor aseméllaselle un pouco, pero con matices doces e macíos. Adoita ser máis cara cá cebola, e é escasa nos mercados galegos. Pódese almacenar durante polo menos 6 meses.[4]
Semllante ao que acontece coas cebolas, as chalotas crúas ceiban produtos químicos que irritan os ollos cando se tallan ou se fan toros, o que resulta lacrimóxeno.
As variedades cultivadas en Francia agrúpanse en dous grupos: ascalonias ou chalotas cinsentas (échalotes grises), as máis apreciadas por seren as máis recendentes e as ascalonias ou chalotas rosadas (échalotes roses do tipo 'Jersey').
Indicacións: é estomacal, nutritivo, dixestivo, diurético, afrodisíaco. Úsase o bulbo.[5]
Allium ascalonicum foi descrita por Carl von Linné e publicado en Flora Palaestina 17, no ano 1756.[6][7][8]
Allium: nome xenérico moi antigo. As plantas deste xénero eran coñecidas tanto polos romanos como polos gregos. Porén, semella que o termo ten unha orixe celta e significa "queimar", en referencia ao forte cheiro agre da planta.[9] Un dos primeiros en utilizar este nome para fins botánicos foi o naturalista francés Joseph Pitton de Tournefort (1656-1708).
ascalonicum: epíteto xeográfico que procede de Ascalón, vila de Israel onde se cultivaba.
A chalota (Allium ascalonicum) é unha especie de cebola miúda usada coma hortaliza pertencente á familia das aliáceas, orixinaria de Asia central. Tamén recibe en galego as denominación de ascalonia e allo de Ascalonia. Non é un cultivo tradicional en Galiza.
Bawang merah (Allium cepa L. var. aggregatum) adalah salah satu bumbu masak utama dunia yang berasal dari Iran, Pakistan, dan pegunungan-pegunungan di sebelah utaranya, tetapi kemudian menyebar ke berbagai penjuru dunia, baik sub-tropis maupun tropis. Wujudnya berupa umbi yang dapat dimakan mentah, untuk bumbu masak, acar, obat tradisional, kulit umbinya dapat dijadikan zat pewarna dan daunnya dapat pula digunakan untuk campuran sayur.[1] Tanaman penghasilnya disebut dengan nama sama.
Bawang merah saat ini dianggap sebagai sebuah varietas dari spesies Allium cepa, spesies yang memuat sejumlah besar varietas bawang yang dikenal dengan nama kolektif bawang bombai.
Bunga bawang merah merupakan bunga majemuk berbentuk tandan yang bertangkai dengan 50-200 kuntum bunga. Pada ujung dan pangkal tangkai mengecil dan di bagian tengah menggembung, bentuknya seperti pipa yang berlubang di dalamnya. Tangkai tandan bunga ini sangat panjang, lebih tinggi dari daunnya sendiri dan mencapai 30–50 cm. Bunga bawang merah termasuk bunga sempurna yang tiap bunga terdapat benang sari dan kepala putik. Bakal buah sebenarnya terbentuk dari 3 daun buah yang disebut carpel, yang membentuk tiga buah ruang dan dalam tiap ruang tersebut terdapat 2 calon biji.Buah berbentuk bulat dengan ujung tumpul. Bentuk biji agak pipih. Biji bawang merah dapat digunakan sebagai bahan perbanyakan tanaman secara generatif.
Bawang merah mengandung vitamin C, kalium, serat, dan asam folat. Selain itu, bawang merah juga mengandung kalsium dan zat besi. Bawang merah juga mengandung zat pengatur tumbuh alami berupa hormon auksin dan giberelin. Kegunaan lain bawang merah adalah sebagai obat tradisional, bawang merah dikenal sebagai obat karena mengandung efek antiseptik dan senyawa alliin. Senyawa alliin oleh enzim alliinase selanjutnya diubah menjadi asam piruvat, amonia, dan alliisin sebagai anti mikoba yang bersifat bakterisida.
Senyawa sin-propanatial-S-oksida (syn-propanethial-S-oxide) yang terbentuk akibat jaringan bawang merah diiris menyebabkan mata manusia mengeluarkan air mata[2][3].Pembentukannya terpicu oleh dilepaskannya enzim lachrymatory-factor synthase ketika jaringan tubuh tanaman dilukai. Enzim ini akan mengubah asam-asam amino sulfoksida (mengandung oksida belerang) menjadi asam sulfenat yang tidak stabil. Salah satu senyawa yang terbentuk dari asam sulfenat adalah sin-propanatial-S-oksida, yang kemudian menyebar ke udara. Kelenjar air mata akan terangsang oleh senyawa ini dan memicu keluarnya air mata.
Bawang goreng adalah bawang merah yang diiris tipis dan digoreng dengan minyak goreng yang banyak. Pada umumnya, masakan Indonesia berupa soto, sup juga bubur ayam menggunakan bawang goreng sebagai penyedap sewaktu dihidangkan. Selain diolah menjadi bawang goreng, bawang merah dapat juga dapat bermanfaat sebagai obat yaitu untuk mengobati maag, masuk angin, menurunkan kadar gula dalam darah, menurunkan kolesterol, sebagai obat kencing manis (diabetes melitus), memperlancar pernafasan dan memperlancar aliran darah karena bawang merah dapat menghambat penimbunan trombosit dan meningkatkan aktivitas fibrinotik.[4]
Bawang merah (Allium cepa L. var. aggregatum) adalah salah satu bumbu masak utama dunia yang berasal dari Iran, Pakistan, dan pegunungan-pegunungan di sebelah utaranya, tetapi kemudian menyebar ke berbagai penjuru dunia, baik sub-tropis maupun tropis. Wujudnya berupa umbi yang dapat dimakan mentah, untuk bumbu masak, acar, obat tradisional, kulit umbinya dapat dijadikan zat pewarna dan daunnya dapat pula digunakan untuk campuran sayur. Tanaman penghasilnya disebut dengan nama sama.
Bawang merah saat ini dianggap sebagai sebuah varietas dari spesies Allium cepa, spesies yang memuat sejumlah besar varietas bawang yang dikenal dengan nama kolektif bawang bombai.
Skalottlaukur er afbrigði af matlauk. Hann myndar laukaknippi og liturinn er frá hvítu yfir í fjólublátt. Hann er mildur á bragðið. Áður fyrr var skalottlaukur flokkaður sem sérstök tegund: Allium ascalonicum.
Lo scalogno (Allium ascalonicum L.) è una pianta della famiglia Amaryllidaceae.[1][2]
È affine alla cipolla, con la quale condivide molte caratteristiche e similitudini di utilizzo. Il nome designa tanto la pianta quanto il suo bulbo.
Le prime zone in cui lo scalogno è comparso si trovano in Asia centrale (Turkmenistan, Uzbekistan, Kirghizistan, Afghanistan), regione in cui molte specie esistono ancora allo stato selvatico. Da qui la pianta si sarebbe diffusa verso l'India e verso il Mediterraneo orientale, anche se le zone esatte in cui le prime varietà di scalogno sarebbero state addomesticate non sono ancora state individuate.
Il nome scientifico "ascalonicum" e quello volgare, sembrano derivare da quello dell'antico porto mediterraneo di Ascalona[3], situato nella parte meridionale dell'odierno Israele poco a nord di Gaza[4]. Plinio scrive che i greci avevano sei tipi di cipolle, tra cui appunto lo scalogno, mentre lo scrittore del I secolo Columella sostiene le virtù dello scalogno, affermando che questa cipolla è la migliore di tutte le varietà[5]. Non è tuttavia certo, date le somiglianze fra alcune varietà di cipolle e gli scalogni, se gli Antichi si riferissero alle stesse varietà a noi note.
Lo scalogno che coltiviamo attualmente arrivò in Europa tra il XII-XIII secolo per opera dei crociati che rientravano dalla Terra santa (si ricordi la battaglia di Ascalona durante la prima crociata); già nel Duecento in Francia, lo scalogno aveva un ruolo importante nella cucina tradizionale[6]. In un codice manoscritto del secolo XIV conservato presso la Biblioteca universitaria di Bologna vengono citate torte a base di scalogno[7].
Alcune fonti[8][9] riportano che lo scalogno sia stato introdotto nelle Americhe da Hernando de Soto durante la sua esplorazione della Louisiana.
Lo scalogno era ritenuto già dagli antichi uno stimolante delle funzioni sessuali (come tale è citato anche da Ovidio) e nelle campagne di tutta Italia molte leggende popolari attribuiscono allo scalogno proprietà afrodisiache: il medico romano Castore Durante scrisse degli effetti eccitanti dello scalogno in un libro pubblicato nel 1586[10].
Lo scalogno è una pianta di circa 20–30 cm di altezza, con foglie cilindriche.
Tutte le varietà di scalogno assomigliano alle cipolle, ma a differenza di queste posseggono un bulbo composito (non unico). L'infiorescenza è, come in tutte le specie del genere Allium, formata da più fiori trimeri. I semi sono piccoli e neri.
Lo scalogno viene coltivato per il bulbo. Il bulbo è tunicato come quello della cipolla, ma più piccolo (generalmente il suo diametro una volta pelato non supera i 4–5 cm), ed è spesso composto da due o tre più piccoli bulbilli uniti in un bulbo tunicato unico poco più grande, nel complesso leggermente più affusolato della cipolla. In genere raggiunge un peso che varia da 5 a 25 grammi circa ed è di diverse varietà, che si distinguono tra loro in funzione del colore delle guaine esterne (verde violaceo, rosso, rosso-bruno, rosso rosaceo, viola, giallo, grigio e bianco), della loro forma (sferica, rotondeggiante e allungata) e infine dal sapore, il quale è molto influenzato anche dalla zona di coltivazione.
Disegno del botanico Adolphus Ypey (1813)
Disegno tratto dal libro di cucina svedese Iduns kokbok (1911) di Elisabeth Östman
Una pianta di scalogno in fiore
Una pianta di scalogno dalla Sierra de Castelltallat, in Catalogna
Coltivazione di scalogni
bulbi
In base al colore della buccia si raggruppano in genere le varietà coltivate in Europa[11][12][13]:
Gli scalogni coltivati in Asia sono generalmente di buccia rossa o rosso-violacea[15][16][17]. Nell'India meridionale le varietà più amate sono particolarmente piccole (circa la larghezza di un dito).
Nella Louisiana meridionale è invece diffusa la coltivazione di una varietà di scalogno gigante bianco (giant white shallot), che è in realtà un incrocio fra lo scalogno e la cipolla di inverno (Allium fistulosum)[18].
Scalogni prodotti in Asia, assieme a dell'aglio (si può intuire la loro dimensione più piccola)
Scalogni indonesiani (bawang merah) in un mercato a nord di Giacarta
Scalogni coscia di pollo in vendita al mercato nel Sud della Francia
Scalogno di Romagna Igp in Treccia con il suo cartellino
Le specie del genere Allium venivano attribuite in passato alla famiglia delle Liliaceae. La classificazione APG II ne propose lo spostamento in una famiglia a sé stante, Alliaceae, non più riconosciuta dalla classificazione APG III, che la inquadra come sottofamiglia Allioideae delle Amaryllidaceae.[19]
Alcune entità designate con il nome comune di scalogno sono in realtà delle specie differenti: lo scalogno grigio comune, Allium oschaninii, specie originaria dell'Asia centrale, e lo scalogno persiano, Allium stipitatum, che proviene dai monti Zagros.
Bisogna tenere presente che a causa della similitudine fra lo scalogno con molte piante del genere Allium, la traduzione letterale del termine potrebbe non corrispondere completamente in molte lingue, per cui è importante fare attenzione, nel caso delle lingue più diffuse, alle sfumature dialettali.
Per esempio il termine échalote, usato in Francia metropolitana per lo scalogno, è impiegato anche per indicare l'échalote «cuisse de poulet»; si tratta di un tipo di cipolla, meno profumata dello scalogno, tradizionale della regione Poitou-Charentes[20], che ha un solo bulbo, forma allungata, buccia dorata (simile a quella delle cipolle) e si riproduce via seme. Mentre in francese il termine ha anche un sinonimo, échalion, in italiano viene chiamato unicamente scalogno "coscia di pollo"[21]. Sempre échalote indica fra i parlanti francofoni del Québec la cipolla di piccole dimensioni, mentre in Australia si usa il comune termine inglese shallot per la cipolla d'inverno (Allium fistulosum)[22].
Alcune incongruenze potrebbero verificarsi anche nella traduzione (in genere tramite l'inglese) delle lingue dell'India e in generale di tutte quelle dell'Asia sud-orientale, dove lo scalogno è molto diffuso nella cucina popolare e dove le varietà di quest'ultimo sono usate in modo intercambiabile con le cipolle rosse più piccole, e indicate addirittura con nomi identici in alcune aree (come nel Maharashtra). Lo scalogno viene indicato come chyapi (छ्यापी, in nepalese), kanda o gandana (in hindi, marathi, marwari e punjabi), chikk-eerulli (in kannada) gundhun (in bengalese), chinna vengayam, pallari vengayam (o sambar vengayam nella zona di Chennai) (in tamil), cheriya ulli o chuvanna ulli (in malayalam), bawang merah kecil (piccola cipolla rossa, in malese), brambang (in giavanese), hom (หอม, fragrante, in thai), katem kror hom (cipolla rossa, in khmer).
Lo scalogno è una pianta erbacea poliennale, ma viene usualmente coltivata come annuale. A differenza delle altre piante della sua famiglia, come aglio e cipolla, in genere non produce fiori, motivo per cui molte varietà, selezionate per l'alimentazione umana, non sono diffuse allo stato selvatico[23]. Per tradizione lo scalogno è sempre stato riprodotto per via vegetativa.
L'operazione d'interramento dei bulbi va ripetuta, cicilicamente, ogni anno. Nell'emisfero boreale viene eseguita nei mesi di fine autunno (ottobre-dicembre) in Paesi come l'Italia[24], mentre in aree dal clima più rigido quali Nord America o Europa settentrionale, si preferisce aspettare fine inverno[25].
I bulbilli si piantano separati l'uno dall'altro, pertanto se venduti in cespi vanno preventivamente divisi[25]. La densità d'impianto ottimale può variare in funzione della varietà e dell'ambiente di coltivazione: i migliori risultati si ottengono interrando di pochi centimetri bulbilli dal peso medio di 15-20 grammi allineati in rettilineo a distanza di circa 10–15 centimetri uno dall'altro, con file distanti fra loro 40–55 centimetri[25] (anche in funzione del mezzo meccanico disponibile per la sarchiatura), in tutto circa 13-20 piante/m2. Per l'impianto sono necessari circa 25–40 kg per ara, considerando che 1 kg di bulbi sono approssimativamente 35-40 bulbi di calibro 25–30 mm. La punta del bulbo deve essere posizionata verso l'alto, appena sotto il livello del suolo[25].
In genere i bulbi più grossi sono riservati al consumo, per cui spesso vengono piantati dei bulbi più piccoli, i quali avendo un minor numero di aree meristematiche (vegetative) tendono a dare origine a pochi bulbi, più grandi. Viceversa, l'impianto di grandi bulbi con molti punti di crescita ha come conseguenza una maggior filiazione, e quindi la produzione di un ciuffo di bulbi più esteso, ma con bulbi di dimensioni ridotte[26]. Come per molte altre piante, si consiglia di utilizzare i bulbi che si sono rivelati più sani e vitali[27].
Analogamente a molti altri ortaggi, lo scalogno predilige i climi temperati, dal momento che temperature inferiori ai 7-8 °C e superiori ai 30 °C ne ostacolano lo sviluppo vegetativo (valori termici prossimi allo zero possono in particolare provocare la morte della pianta, anche se alcune varietà hanno tolleranza a gelo fino a -8 °C). Sono consigliabili temperature più basse durante lo sviluppo (7-15 °C) che durante la formazione dei bulbi (15-25 °C)[25]. Le esposizioni migliori sono quindi gli ambienti completamente soleggiati[28], perché la crescita dei bulbi è accelerata dalle lunghe giornate e dalle alte temperature estive.
Se gli scalogni piantati a fine autunno sono sottoposti a un inverno lungo e mite potrebbe verificarsi un periodo di crescita intermittente che aumenta il numero di punti vegetativi sulla superficie del bulbo. Gli scalogni piantati in primavera hanno invece una crescita più uniforme e producono bulbi più grandi[26].
Per quanto riguarda i parametri pedologici, lo scalogno da orto si adatta meglio ai terreni sciolti o sabbiosi, di medio impasto, ben drenati, con un pH tra 6,0 e 7,5[24][25], una profondità utile di almeno 40 cm e con un buon contenuto di materia organica, mentre rifugge quelli troppo argillosi e compatti in quanto potrebbero risultare soggetti a ristagni idrici. Per evitare questi ultimi è consigliata talvolta una prosatura per facilitare lo sgrondo delle acque.
Lo scalogno non presenta particolari esigenze nutritive, ma risulta comunque favorito da una buona fertilità del terreno, e si consiglia una rotazione lunga, di almeno 4-5 anni, prima di ripiantarne i bulbi nella stessa parcella (non è ammesso il cosiddetto ristoppio) e, più in generale, di non coltivare lo scalogno in successione ad altre liliacee, solanacee, cavoli o barbabietole[14], mentre è ammessa la rotazione con carote, frumento, lattuga, orzo e radicchio.
La concimazione va effettuata preferibilmente con concimi minerali in quanto quelli organici rendono la pianta più sensibile all'attacco dei parassiti (per quanto riguarda l'apporto di letame occorre in particolare che questo sia ben maturo)[23]. Prima della messa a dimora si devono somministrare concimi binari fosfo-potassici a base di solfato, dal momento che lo scalogno assorbe dal terreno considerevoli quantità di zolfo, mesoelemento che ne caratterizza il sapore e l'odore. L'azoto invece si distribuisce in maniera frazionata prima dell'impianto, all'emissione della terza o quarta foglia ed all'inizio dell'ingrossamento dei bulbi. Lavorando il terreno, bisogna fare sempre attenzione a non danneggiare le radici, in genere sono poco profonde[25].
Per il controllo delle erbe infestanti negli orti famigliari si ricorre alla scerbatura manuale. Nelle colture in pieno campo si possono eseguire invece delle sarchiature tra una fila e l'altra e, qualora venga utilizzata la pacciamatura, non sono necessari trattamenti erbicidi, negli altri casi si ammette il diserbo chimico.
In assenza di precipitazioni nei mesi di maggio e di giugno si interviene con l'irrigazione, avendo cura di lasciare asciugare il terreno tra un intervento e l'altro, perché come detto lo scalogno è sofferente ai ristagni d'acqua.
Lo scalogno è una pianta meno soggetta della cipolla ad attacchi di parassiti, gli stessi in genere per entrambe le piante[29]. I più pericolosi sono i marciumi radicali, la muffa grigia (Botrytis cinerea ed altri funghi dello stesso genere[30]), l'oidio (mal bianco)[31], la peronospora, i tripidi[25], la mosca della cipolla (che attacca i tessuti del bulbo)[32] e il Ditylenchus dipsaci (nematode degli steli e dei bulbi[33]). Fra le malattie di tipo batterico, lo Xanthomonas axonopodis pv. allii, organismo che attacca le cipolle, colpisce anche lo scalogno e si manifesta con la formazione di lesioni sui tessuti aerei della pianta che la fanno seccare. la malattia può causare una diminuzione dei bulbi con un calo della resa 10 al 50%[34].
Nel complesso il ciclo colturale dura 7-8 mesi nel caso di propagazione per interramento. L'epoca di raccolta è un momento fondamentale della filiera produttiva, che influenza in maniera determinante la qualità globale del prodotto. Non è disponibile un metodo oggettivo del tutto affidabile ed universalmente accettato per valutare la maturità e di conseguenza l'epoca di raccolta dello scalogno, ma in genere essa avviene quando le foglie della pianta iniziano ad appassire, presentandosi ingiallite e reclinate verso terra per la perdita di turgidità dei tessuti.
La resa agricola è in media di 10-20 bulbi per pianta, sull'ordine dei 4 kg/m2[25].
La raccolta avviene in periodi differenti in base all'utilizzo previsto: quella effettuata nel mese di giugno fornisce un prodotto da consumare fresco, mentre quella effettuata verso la metà del mese di luglio un prodotto utilizzabile per la conservazione e la trasformazione[28]. Nella tradizione contadina, le verdure a bulbo (cipolla, aglio, scalogno) sono raccolte durante le fasi di luna calante[35].
La raccolta si effettua con zappa o vanga nei piccoli apprezzamenti, dove i bulbi sono estirpati a mano e lasciati sul terreno per una settimana in modo da permettere l'essiccazione delle parti verdi sia della pianta che delle radici. Negli appezzamenti industriali l'operazione è totalmente meccanizzata, le foglie vengono tagliate ad una altezza variabile da 3 a 10 cm dal bulbo, dalla stessa macchina che effettua l'estirpazione o da una che la precede. I bulbi sono quindi convogliati (subito o dopo 1 o 2 giorni di permanenza in campo) in contenitori costituiti da pallet-box o carri (trasporto alla rinfusa) per il loro trasporto al magazzino. L'asportazione della maggior parte delle foglie aumenta la quantità del prodotto stivabile nei contenitori e facilita la circolazione dell'aria al loro interno[24]. La distribuzione verso il commercio al dettaglio viene fatto con cassette o sacchi a rete.
Negli ultimi decenni tuttavia la ricerca agricola da parte delle aziende agricole dei Paesi Bassi De Groot en Slot Allium B.V. e Bejo-Zaden B.V. ha portato all'individuazione del seme, ed aperto la strada a una nuova, più recente, modalità di produzione[26]. Semi di scalogno sono disponibili sul mercato dal 1998, e tali varietà sono chiamate échalote de semis in francese, Sähschalotte in tedesco e sown shallot in inglese[36]. Si tratta, strettamente parlando, di un incrocio tra cipolle e scalogni, che attraverso la selezione ha combinato le caratteristiche positive di sapore e di moltiplicazione delle sementi.
La semina diretta si effettua nell'emisfero boreale in febbraio appena il terreno è lavorabile (i semi possono anche essere interrati in serra circa otto settimane prima di essere trapiantati nei campi[25]); il ciclo culturale è più breve, circa quattro o cinque mesi. Sono necessari 1.500.000-2.000.000 di semi (5 kg) per ettaro[24], .
Questi progressi della tecnica hanno portato ad adattare di conseguenza la normativa europea, in particolare il Catalogo comune delle varietà delle specie di ortaggi della Gazzetta ufficiale dell'Unione europea, per il quale lo scalogno oramai è considerato tale anche se non riprodotto da bulbo.
Questo passaggio normativo tuttavia non è stato immediato. In Francia ad esempio la legislazione risalente al 1990 riservava espressamente il diritto di essere commercializzato con il nome di "scalogno" alle sole varietà dette di "tradizione", riprodotte per interramento dei bulbi. Il contenzioso avviato in merito dalla società olandese De Groot en Slot Allium B.V. davanti al Consiglio di Stato ha visto quest'ultimo sancire espressamente l'appartenenza delle varietà seminate alla specie botaniche "scalogno", dato che entrambe le varianti (seminata e "tradizionale") condividerebbero con le altre varietà di scalogno proprietà che contraddistinguono tutti gli scalogni dalle cipolle. Conseguentemente, nonostante la paura da parte dei produttori "tradizionali" della Bretagna e della Valle della Loira di perdere il monopolio che avevano da molti anni, un nuovo decreto è stato adottato 16 gennaio 2007 (NOR: AGRP0700153A)[37], il quale stabilisce la coesistenza di due modi di produzione (seminato e piantato), dalle simili qualità nutrizionali.
Dopo l'estirpazione e la loro essiccazione, i bulbi di scalogno possono essere conservati a temperatura ambiente, in un luogo buio, fresco, asciutto (umidità relativa sotto il 70%[25]) e ben ventilato per circa 2-3 settimane, controllando, come nel caso di altri bulbi, che non avvengano fenomeni di germogliazione. Dopo questa prima fase i bulbi possono essere venduti.
Al momento dell'acquisto lo scalogno deve presentarsi ben sodo (forma compatta), con una buccia liscia priva di muffe, ammaccature e macchie; i bulbi che presentano fenomeni di germogliazione sono in generale molli al tatto e hanno la buccia rovinata.
Una volta acquistato, lo scalogno, se conservato in locali freschi, asciutti e ben aerati o ventilati (tettoie o alcune cantine), può durare fino a sei mesi senza perdere le sue caratteristiche[25]. Il bulbo con un poco di stelo può essere ad esempio conservato in mazzetti, oppure nelle regioni francofone in trecce, poi appese, come si usa fare con l'aglio[38]. Si deve evitare di conservare i bulbi in frigorifero o di riporli in confezioni impermeabili che ne favoriscono la decomposizione.
Lo scalogno non processato ha nel complesso un periodo di conservazione limitato ai sei mesi, un fatto di fondamentale importanza per la propagazione di varietà tradizionali, le quali devono quindi essere ripiantate ogni anno. I bulbi più piccoli hanno una durata minore, per questo se non possono essere piantati vengono consumati per primi[25].
Per il consumo alimentare, lo scalogno viene processato in molti modi diversi. Una volta tagliato, lo scalogno può essere conservato, avvolto nella pellicola per alimenti, in frigorifero, dove può rimanere al massimo per una settimana, mentre, come le cipolle, i bulbi possono essere grossolanamente tritati e conservati in congelatore[39].
Un altro metodo di conservazione è quello di porli, preventivamente sbucciati, in contenitori di vetro sott'olio o sott'aceto.
Anche se le foglie giovani verdi delle piante sono molto saporite e possono essere usate tritate al posto dell'erba cipollina, lo scalogno è coltivato soprattutto per i suoi bulbi, edibili al 70%. In genere le stesse foglie non sono mai raccolte in grande quantità proprio perché questo ridurrebbe la resa agricola dei bulbi[40].
Prima dell'utilizzo si deve eliminare la parte esterna (di consistenza cartacea) e tagliarne le estremità. Non si devono mai mettere gli scalogni sotto l'acqua per mitigare il bruciore che provocano agli occhi, poiché questo influisce negativamente sul loro sapore[41].
I bulbi hanno un sapore meno intenso della cipolla, più aromatico e leggermente agliaceo, ma, a differenza dell'aglio, non sono troppo acri. In generale proprio per il suo delicato e caratteristico apporto aromatico lo scalogno è proposto come sostituto della cipolla per l'elaborazione di antipasti e piatti di portata nella cucina più raffinata o più attenta ai gusti delicati (ha inoltre il vantaggio di appesantire di meno l'alito).
Lo scalogno viene consumato sia cotto che crudo, anche se quest'ultimo uso è più consigliato perché, ad esempio, nei soffritti, di cui è suggerito come base per zuppe o risotti, lo scalogno tende a divenire amaro. Lo scalogno contiene inoltre leggermente meno acqua della cipolla, pertanto è più soggetto a carbonizzare durante la cottura[16].
Una quiche a base di scalogni, cipolle, formaggio Emmental e porcini
Scalogni affettati per il bawang goreng
Il bawang goreng, tradizionale piatto indonesiano a base di scalogni fritti
In Europa è impiegato nella preparazione di insalate, frittate e torte salate (come la Quiche), ma è soprattutto utilizzato per aromatizzare preparazioni di diverso tipo, quali antipasti, contorni e salse fini come la Bordolese[42] o la Bernese[43]; in Europa del Nord e in particolare in Francia, ad esempio, lo scalogno è da sempre usato, dopo essere stato pestato nel mortaio e mescolato con burro o formaggi cremosi, per accompagnare grigliate di pesce o di carne. Nella cucina regionale italiana, i bulbi finemente tagliati a mano sono presenti in molti sughi per tagliolini o tagliatelle all'uovo. Nella cucina mediterranea, lo scalogno viene talvolta utilizzato al posto del limone per aromatizzare i frutti di mare crudi[14][44].
In Asia centrale, dove hanno avuto origine le varietà più antiche, lo scalogno compare come ingrediente fondamental della cucina iraniana: è ad esempio una delle erbe usate nel tipico sabzi polo, un piatto servito per il capodanno iranico.
In Asia sud-orientale, lo scalogno è molto diffuso in tutte le cucine dell'area[45]: in modo intercambiabile con la cipolla è usato come base di molte preparazioni sott'aceto, insalate e fritture (in Cina meridionale e in Indonesia si consumano le fette fritte sottili come le patatine) ed è infine una spezia fondamentale per insaporire riso fritto, momo (degli involtini nepalesi[46] e molti piatti dell'India meridionale: in queste zone lo scalogno è molto più frequentemente che in altre regioni dell'Asia distinto dalla cipolla e ha un ruolo di ingrediente principale in piatti quali sambar (un piatto a base di lenticchie) e Vathal Kuzhambu (altro piatto della cucina tamil)[17]; scalogni raccolti in aceto rosso sono comuni in molti ristoranti indiani, serviti con le salse e papadum sul vassoio dei condimenti.
Come molte piante, lo scalogno è prevalente composto da acqua. A questa ed alle fibre si aggiungono oligonutrienti indispensabili per un buon funzionamento del nostro organismo, a cui sono imputate le possibili proprietà benefiche di questo bulbo[47][48]: lo scalogno è ricco di sodio, potassio, calcio, fosforo, selenio, silicio.
Il selenio (Se) è un elemento che si lega bene con lo zolfo di cui lo scalogno è ricco, ed è presente in moltissimi tessuti del nostro organismo: è importante per l'accrescimento, ha un'azione antiossidante e gli vengono pertanto attribuite proprietà antiinvecchiamento.
Il buon contenuto di silicio (Si) renderebbe invece lo scalogno utile contro l'osteoporosi e per il rafforzamento di unghie e capelli, data la relazione fra quest'ultimo e il calcio[49]
Buono l'apporto di vitamina C (anche se c'è da considerare che per assimilarla al meglio, lo scalogno dovrà essere mangiato crudo, visto che la cottura la distrugge), nonché di vitamina A, e delle vitamine del gruppo B[50].
In letteratura scientifica è stato riportato che gli scalogni contengono più flavonoidi e fenoli che ogni altro membro della famiglia delle cipolle.[51]. Fra i flavonoidi, sostanze vegetali ed azione antibiotica, compaiono in particolare le antocianine[52], sostanze che conferiscono il colore violaceo al bulbo, utilissime per i capillari e per la circolazione in generale, e la quercetina, molecola studiata in campo oncologico sperimentale e regolatrice della pressione diastolica (la minima)[53].
I componenti volatili responsabili dell'aroma sono invece trattenuti dalla guaina che avvolge il bulbo e si attivano quando essa viene incisa. L'enzima allinasi, che fa parte del sistema difensivo che le piante del genere allium adottano per contrastare gli erbivori, è responsabile della catalisi delle reazioni chimiche implicate nella produzione dei composti volatili che conferiscono a questi alimenti i caratteristici aromi, odori e proprietà lacrimogene. In particolare fra questi ultimi è rilevante il solfuro di allile, un tioetere volatile che ha effetto diuretico, nonché disinfettante (vermifugo e battericida). Per il suo potenziale effetto disinfettante, nella tradizione indiana lo scalogno, mescolato con lo zucchero (anche non raffinato, come il jaggery[54]), è usato come rimedio casalingo per il mal di gola.
Lo scalogno viene coltivato nelle stesse zone in cui sono coltivate anche le cipolle[55], in particolare in Europa (Francia, Paesi Bassi, Regno Unito e Spagna), nelle Americhe (Ontario, Québec, New Jersey, New Hampshire)[56], in Cina e infine in Asia sud-orientale (Thailandia, Indonesia e paesi limitrofi)[57][58], dove ha un ruolo importante nelle cucine locali. In Africa, esiste una particolare regione di coltivazione nel Ghana sud-orientale[59].
Lo scalogno oggigiorno si può acquistare al supermercato tutto l'anno, ma è più caro della cipolla[60], un fattore che ne limita in parte il consumo. In Italia le varietà più diffuse nel commercio al dettaglio sono l'IGP di Romagna e le varietà importate dalla Francia.
Lo scalogno (Allium ascalonicum L.) è una pianta della famiglia Amaryllidaceae.
È affine alla cipolla, con la quale condivide molte caratteristiche e similitudini di utilizzo. Il nome designa tanto la pianta quanto il suo bulbo.
Bawang merah dikelaskan dalam keluarga Alliaceae dalam order Asparagales. Nama saintifik adalah Allium cepa var. aggregatum. Bawang merah lebih kecil serta lebih manis rasanya berbanding bawang besar. Bawang merah merupakan tanaman semusim. Ia memiliki umbi yang berlapis (bulb), berakar serabut, dan daun berbentuk silinder berongga. Umbinya terbentuk daripada pangkal daun yang bersatu dan membentuk batang yang kemudian berubah bentuk dan fungsinya yang seakan-akan umbi berlapis. Jadi, umbi bawang merah bukanlan ubi sebenarnya seperti ubi kentang ataupun ubi keledek. Ia terbentuk dari lapisan-lapisan daun yang membesar dan kemudiannya bersatu.
Rasa bawang merah adalah sedikit pedas dan berangin.
Herba kecil setinggi 30-45 cm. Akar serabut. Daun tunggal, susunan berpilin, panjang dengan hujung meruncing, tengah daun berlubang, berwarna hijau muda, permukaan berkulat, mempunyai aroma yang kuat. Bunga majmuk, putih, terdapat dalam jambak bunga di atas tangkai bunga yang panjang, tumbuh di hujung daun. Buah atau biji-biji kecil. Bebawang adalah daun (daun terubah suai) berisi yang berlapis-lapis, diameter kurang dari 3 cm.
Bawang merah boleh ditanam pada tempat beriklim panas seperti iklim tropika dan subtropika. Tanah yang sesuai untuk bawang merah adalah tanah yang tak menakung air. Bawang boleh ditanam melalui biji benih dan juga bebawang. Bawang merah memerlukan siraman air hanya dua kali sehari, iaitu di waktu pagi sekali dan petang kemudiannya. Penggunaan kompos untuk awal penanaman adalah amat digalakkan. Pembajaan boleh dilakukan dengan menggunakan baja NPK Hijau (15:15:15).
Terdapat 3 jenis bawang yang sesuai ditanam di Malaysia iaitu varieti dari Siam, Indonesia dan India. Bawang jenis dari China kurang sesuai ditanam di Malaysia kerana iklim yabg berbeza dan harganya pun mahal. Tanah yang sesuai untuk bawang merah mestilah mempunyai saliran yang baik dengan pH 6.0 - 7.0 dan tidak boleh di tenggelami air. Penanaman bawang mesti dibuat di atas batas berukuran 4-10 inci (12-30 cm) tinggi dan lebar 36-48 inci (1.1-1.4 m) lebar serta panjang ikut kesesuaian. Dibubuh baja asas organik dan sebaiknya sungkupan jerami padi kering digunakan. Tanpa sungkupan, benih yang baru ditanam akan rosak akibat hujan dan hakisan terutama tanah bris di Mersing.
Benih bebawang segar di pasaran digunakan (jenis India dan Indonesia) dengan sebakul buluh (lingkungan 8-10 kg). Asingkan umbisi bawang dari rumpun dan potong bahagian atas sedikit untuk mempercepatkaan pertumbuhan semasa penanaman. Kalau tidak dipotong bahagian atas lewat pertumbuhan antara 3-5 hari. Keperluan benih antara 1,200 -1,500 kg/ ha. Biji bawang di celup dalam racun cendawan dan racun kulat sebelum ditanam dengan jarak 13 cm x 13 cm (5 inci x 5 inci) dengan 2/3 dalam tanah. Penyiraman dijalankan sekali sehari dan jangan biarkan terlalu basah atau terendam sebab bawang akan reput.
Penuaian boleh dilakukan apabila semua daun bawang merah telah rebah iaitu sekitar 6 hingga 8 minggu selepas penanaman. Tuaian hendaklah dilakukan ketika cuaca kering agar bawang boleh disimpan lama. Penuaian perlu dielakkan selepas hujan kerana bawang akan mudah diserang fungus jika basah ketika dituai. Cara menuai bawang adalah dengan mencabut ia dari atas tanah dan kemudian dijemur sehingga semua daun atas kering.
Pokok bawang matang dan boleh dituai selepas 75 - 90 hari ditanam iaitu apabila daun bawang telah mulai kering dan rebah. Rumpun bawang yang dituai diikat dan dikeringkan dibawah sistem pengudaraan yang baik. Bawang ini tahan disimpan dan boleh digunakan semula untuk dijadikan benih tanaman dan sebahagian boleh dijual. Kajian di Malaysia mendapati sebiji bawang akan membiak sebanyak antara 15 - 25 biji bebawang serumpun walaupun kajian mendapati di India mencapai 40 -60 biji/rumpun.
Serangan ulat ratus (Spodoptera litura) ada tetapi kurang serius. Penyakit utama bawang ialah hawar daun atau tompok dan kawalan dengan Mancozeb boleh dijalankan. Penyakit lain ialah reput bawang akibat terendam atau serangan kulat. Serangan penyakit tompok ungu (Altenaria porri) boleh dikawal dengan racun kulat. Penyakit pucuk putih (White tips) boleh menyebabkan daun jadi kering dan hasil sangat kurang.
Bawang merah mengandungi vitamin C, potassium, serat dan asid folik. Ia juga mengandungi kalsium, zat besi dan protein yang tinggi.[perlu rujukan]
Beberapa penyelidikan telah dijalankan tentang khasiat bawang merah terhadap kesihatan manusia. Dari hasil penyelidikan tersebut, mereka mendapati bahawa bawang merah mengandungi 2 sebatian utama. Sebatian pertama ialah sulfur seperti allyl propyl disulphida (APDS) dan sebatian kedua pula ialah flavonoids seperti quercetin. Flavonoid dipercayai mengurangkan risiko kanser, penyakit jantung dan kencing manis kerana ia mempunyai unsur-unsur anti-kanser, anti-bakteria, anti-viral, anti-allergenic dan anti-inflammatory. Dari penyelidikan terkini, bawang merah di dapati effektif terhadap sel kanser hati. Bawang merah didapati mengandungi 6 kali ganda kandungan phenolic berbanding bawang biasa (bawang besar). Bawang merah boleh menolong hati membuang toksin dari badan dan ia mempunyai saponins untuk menghindar dan membunuh sel kanser.
Bawang merah juga didapati boleh menghindarkan kanser perut. Ia mengeluarkan anti-coagulant yang boleh mencairkan darah dan seterusnya meningkatkan tahap tinggi aktiviti anti-platelet yang baik untuk pesakit symptomatic antherosclerotic, kardiovaskular, serangan jantung dan strok. Ia juga membantu meningkatkan fungsi otak seterusnya mengurangkan risiko penyakit Alzheimer's. Bawang merah juga boleh mengurangkan tahap gula bagi mereka yang menpunyai kencing manis dengan menghadkan keberkesanan insulin dan meninggikan metabolisma glukosa.
Memakan bawang merah setiap hari boleh membantu penumbuhan tisu tulang dan mengurangkan risiko osteoporosis sehingga 20%. Ia mengandungi Prostaglandin A-1, agen yang kuat untuk mengurangkan tekanan darah (blood pressure). Kandungan sulfurnya juga boleh membantu kulit kelihatan muda. [perlu rujukan]
Bawang merah adalah salah satu sayuran yang penting dalam bahan masakan Melayu, baik untuk masakan rumah tangga, dan juga sebagai bahan dalam industri makanan. Pengeluaran bawang merah pada masa ini di Malaysia masih tidak mampu memenuhi permintaan yang ada terutama di saat menjelang hari-hari perayaan seperti hari raya. Oleh itu usaha untuk meningkatkan lagi penanaman bawang merah perlu dipertingkatkan lagi di Malaysia. Kebanyakkan stok bawang merah yang berada di pasaran Malaysia dimport dari negara India, bagi memenuhi permintaan tempatan di negara tersebut.[1][2]. Di Malaysia, masalah kekurangan stok bawang merah sering berlaku saban tahun khususnya di Sarawak,[3] ini kerana sektor pertanian bawang merah dijalankan secara kecil-kecilan di negara tersebut, tidak mampu menampung lambakan permintaan yang melebihi bekalan. Pengeluar utama bawang merah iaitu India pula sering mengalami masalah banjir yang menenggelamkan kebanyakkan ladang penanaman bawang merahnya, ini sekali gus mengakibatkan pengeluaran bawang merah di negara itu turut terjejas. Selain itu, harga siling bahan mentah makanan tersebut juga turut tidak menentu. Ini mendesak kerajaan Malaysia, untuk memikirkan langkah alternatif untuk menangani masalah ini antaranya mengesyorkan pengguna membeli bawang merah yang diimport dari Belanda atau China.[4] Daun bawang merah boleh digunakan sebagai tambahan rencah dalam masakan sup, sayur-sayuran, salad atau pun sebagai penghias lauk-lauk lain.
Pada tahun 1998 berlaku krisis bekalan bawang merah dunia menyebabkan harga bawang merah yang biasanya dijual runcit pada purata harga RM 1.20/ kg telah meningkat sehingga RM 5.40/ kg. Krisis ini disebabkan oleh beberapa negara pengekspot utama bawang ke Malaysia seperti India, China, Thailand, Indonesia dan sebagainya mengalami bencana kemarau akibat El nino. Harga yang mahal boleh ditanggung kerajaan Malaysia jika ada bekalan tetapi isunya ialah ia amat sukar untuk mendapatkan bekalan bawang merah ketika itu. Kementerian Pertanian melalui jabatan pertanian melancarkan beberapa program pemerhatian untuk menanam bawang merah.
Walaupun begitu hasil dari itu mendapati beberapa masalah iaitu:-
Penanaman bawang merah di Malaysia perlukan kajian lebih lanjut dan memerlukan teknologi baru. Teknologi di Indonesia dan Thailand boleh diguna pakai jika betul penanaman bawang hendak ditanam secara komersil di Malaysia.
Bawang merah dikelaskan dalam keluarga Alliaceae dalam order Asparagales. Nama saintifik adalah Allium cepa var. aggregatum. Bawang merah lebih kecil serta lebih manis rasanya berbanding bawang besar. Bawang merah merupakan tanaman semusim. Ia memiliki umbi yang berlapis (bulb), berakar serabut, dan daun berbentuk silinder berongga. Umbinya terbentuk daripada pangkal daun yang bersatu dan membentuk batang yang kemudian berubah bentuk dan fungsinya yang seakan-akan umbi berlapis. Jadi, umbi bawang merah bukanlan ubi sebenarnya seperti ubi kentang ataupun ubi keledek. Ia terbentuk dari lapisan-lapisan daun yang membesar dan kemudiannya bersatu.
Rasa bawang merah adalah sedikit pedas dan berangin.
De sjalot (Allium ascalonicum) ofwel eslook is een plant uit de lookfamilie (Alliaceae). Er zijn verschillende soorten sjalotten met diverse vormen (rond of langwerpig) en kleuren (van bruin tot grijs). In tegenstelling tot uien waar elke plant normaal een enkele bol vormt, vormen sjalotten groepen scheuten: ze planten zich ook via scheuten voort.
Op het noordelijk halfrond worden de scheuten meestal geplant in september of oktober, maar de hoofdplant mag pas vanaf februari of maart geplant worden. Sjalotjes hebben een iets verfijndere smaak dan normale uien en zijn tevens beter verteerbaar. Nog meer dan uien irriteert de sjalot de ogen bij het schoonmaken en snijden.
Gesneden en gepelde sjalot
Sjalotten
šalotka.
De sjalot (Allium ascalonicum) ofwel eslook is een plant uit de lookfamilie (Alliaceae). Er zijn verschillende soorten sjalotten met diverse vormen (rond of langwerpig) en kleuren (van bruin tot grijs). In tegenstelling tot uien waar elke plant normaal een enkele bol vormt, vormen sjalotten groepen scheuten: ze planten zich ook via scheuten voort.
Op het noordelijk halfrond worden de scheuten meestal geplant in september of oktober, maar de hoofdplant mag pas vanaf februari of maart geplant worden. Sjalotjes hebben een iets verfijndere smaak dan normale uien en zijn tevens beter verteerbaar. Nog meer dan uien irriteert de sjalot de ogen bij het schoonmaken en snijden.
Gesneden en gepelde sjalot
Sjalotten
šalotka.
Sjalottlauk (Allium cepa var. ascalonium) er ein variant av lauk (kepalauk) som dannar eit knippe smålaukar frå ein morlauk. Smaken er mildare og søtare enn vanleg lauk. Lauken kan brukast til matlaging som annan lauk, eller syltast. Sjalottlaukar kan ha raudbrune eller gule skal. Varianten banansjalottlauk har meir avlang form.
Sjalottlauken er ein gammal kulturplante frå dei austlege middelhavslanda. Namnet kjem frå det latinske for 'lauk frå Askalon', noko som viser til dagens Ashkelon i Israel.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Sjalottlauk Sjalottlauk (Allium cepa var. ascalonium) er ein variant av lauk (kepalauk) som dannar eit knippe smålaukar frå ein morlauk. Smaken er mildare og søtare enn vanleg lauk. Lauken kan brukast til matlaging som annan lauk, eller syltast. Sjalottlaukar kan ha raudbrune eller gule skal. Varianten banansjalottlauk har meir avlang form.
Sjalottlauken er ein gammal kulturplante frå dei austlege middelhavslanda. Namnet kjem frå det latinske for 'lauk frå Askalon', noko som viser til dagens Ashkelon i Israel.
Sjalottløk (av fransk échalote, etter byen Askalon, dagens Ashkelon) er en variant av matløk (Allium cepa) i familien løkvekster. Tidligere ble sjalottløken betraktet som en egen art, Allium ascalonicum.
Til forskjell fra vanlig gul matløk, danner sjalottløken hele knippet av løker. Løken er også mindre og oppdelt i 4-8 fedd. Fargen skifter fra hvit til fiolett. Den anses som en av de fineste løkene med sin milde, aromatiske smak som gjør at den passer til matlaging der løksmaken ikke skal dominere.
Banansjalottløk er en avlang og som oftest større variant.
Sjalottløk (av fransk échalote, etter byen Askalon, dagens Ashkelon) er en variant av matløk (Allium cepa) i familien løkvekster. Tidligere ble sjalottløken betraktet som en egen art, Allium ascalonicum.
Til forskjell fra vanlig gul matløk, danner sjalottløken hele knippet av løker. Løken er også mindre og oppdelt i 4-8 fedd. Fargen skifter fra hvit til fiolett. Den anses som en av de fineste løkene med sin milde, aromatiske smak som gjør at den passer til matlaging der løksmaken ikke skal dominere.
Banansjalottløk er en avlang og som oftest større variant.
Czosnek askaloński, (Allium ascalonicum L.), nazywany także szalotką lub cebulą szalotką – gatunek rośliny należący do rodziny czosnkowatych. Pochodzi z Bliskiego Wschodu – Izrael, Jordania, Syria[2]. Według nowszych ujęć taksonomicznych jest to synonim gatunku Allium hierochuntinum Boss.Fl. orient. 5:244. 1882[2].
Bylina, geofit. Cebula główna okryta fioletowymi łuskami i otoczona licznymi cebulami potomnymi. Odmiany uprawne mają także inną barwę łusek okrywających. Nazywane czasem potocznie „cebuloczosnek”.
Czosnek askaloński, (Allium ascalonicum L.), nazywany także szalotką lub cebulą szalotką – gatunek rośliny należący do rodziny czosnkowatych. Pochodzi z Bliskiego Wschodu – Izrael, Jordania, Syria. Według nowszych ujęć taksonomicznych jest to synonim gatunku Allium hierochuntinum Boss.Fl. orient. 5:244. 1882.
A chalota ou échalote é uma planta bulbosa do género Allium, originária da Ásia central. Seu nome vem de Ascalão, cidade da antiga Palestina de onde foi trazida para França durante a Primeira Cruzada. Como a maioria das plantas deste gênero, é utilizada com fins culinários. A parte comestível são os bulbos. O sabor é semelhante ao da cebola.
Existem dois tipos de echalota: a cinza da espécie Allium oschaninii e a rosa (também chamada echalota de Jersey) da espécie Allium ascalonicum. [1]
As chalotas plantam-se como os alhos (dispondo "dentes" no chão, que se multiplicam em novos "dentes", formando "cabeça"). São oblongas, avermelhadas ou castanha-avermelhada, com 1,5 cm de diâmetro. Parecem miniaturas de cebolas. Possuem um sabor semelhante ao da cebola, mas mais delicado, e são por isso usadas em vez da cebola em pratos e molhos mais refinados. É muito comum o seu uso na cozinha francesa, persa e nas de todo o sudeste asiático (Tailândia, Indonésia, Malásia, Brunei, Singapura e no sul da Índia).
A chalota ou échalote é uma planta bulbosa do género Allium, originária da Ásia central. Seu nome vem de Ascalão, cidade da antiga Palestina de onde foi trazida para França durante a Primeira Cruzada. Como a maioria das plantas deste gênero, é utilizada com fins culinários. A parte comestível são os bulbos. O sabor é semelhante ao da cebola.
Existem dois tipos de echalota: a cinza da espécie Allium oschaninii e a rosa (também chamada echalota de Jersey) da espécie Allium ascalonicum.
As chalotas plantam-se como os alhos (dispondo "dentes" no chão, que se multiplicam em novos "dentes", formando "cabeça"). São oblongas, avermelhadas ou castanha-avermelhada, com 1,5 cm de diâmetro. Parecem miniaturas de cebolas. Possuem um sabor semelhante ao da cebola, mas mais delicado, e são por isso usadas em vez da cebola em pratos e molhos mais refinados. É muito comum o seu uso na cozinha francesa, persa e nas de todo o sudeste asiático (Tailândia, Indonésia, Malásia, Brunei, Singapura e no sul da Índia).
Hașma (Allium ascalonicum), numită și șalotă, eșalot sau ceapă franțuzească, este o plantă erbacee perenă din familia Alliaceae (numită anterior Lilliaceae), comestibilă, înrudită cu ceapa, cu care se aseamănă mult. Este cultivată ca plantă aromatică și ca legumă comestibilă. Termenul denumește atât planta întreagă, cât și bulbul acesteia, care se utilizează de multă vreme în gastronomie. Este specifică bucătăriei franceze. A fost adusă în Occident de franci, după asediul de la Ascalon (azi: Ashkelon, în Israel)), la sfârșitul primei cruciade.
Nu există un consens deplin asupra speciei, pe care unii autori o consideră ca specie distinctă (Allium ascalonicum L., sin. Allium hierochuntinum Boiss.), în timp ce alții o consideră doar o varietate de ceapă (Allium cepa L., var. aggregatum G. Don). Unii autori consideră că eșalotul gri, originar din Asia Centrală (Afganistan, Iran), este o specie diferită (Allium oschaninii O. Fedtsch.).
Denumirea de hașmă este un împrumut din maghiară hagyma, „ceapă”.[1]
Denumirea de eșalot este un împrumut din franceză échalote, „hașmă”, „șalot”, „eșalotă”, care, la rândul său, este o alterare a substantivului din latină ascalonia, din sintagma ascalonia c(a)epa, „ceapă de Ascalon”, „usturoi de Ascalon”.[2][3]Ascalon era un oraș situat pe vechiul teritoriu al filistinilor. Numit în prezent Ashkelon, orașul este situat pe teritoriul actual al statului Israel. Varianta eșalotă este un împrumut din franceză: échalote.
Hașma este o plantă erbacee cu frunze cilindrice, cavitare, care formează o tufă cu înălțimea de 20–30 cm. Inflorescența este umbeliformă, sferică. Semințele sunt mici și negre. Bulbul, mai mult sau mai puțin alungit, este constituit din șapte sau opt căței asemănători cu niște cepe mici, deformate, cu gust și miros de usturoi. Cățeii diferiți nu sunt reuniți într-un înveliș comun. Comparativ cu ceapa, bulbul este în general mai mic și de formă asimetrică.
Hașma sau ceapa franțuzească are bulbul asemănător usturoiului și cepei, dar fără mirosul înțepător al usturoiului sau mirosul acru al cepei. Se folosește ca plantă aromatică în multe sosuri și, sub formă crudă, în salate, tocată sau tăiată felii subțiri. Înlocuiește usturoiul când se dorește obținerea unei arome mai delicate.
Hașma (Allium ascalonicum), numită și șalotă, eșalot sau ceapă franțuzească, este o plantă erbacee perenă din familia Alliaceae (numită anterior Lilliaceae), comestibilă, înrudită cu ceapa, cu care se aseamănă mult. Este cultivată ca plantă aromatică și ca legumă comestibilă. Termenul denumește atât planta întreagă, cât și bulbul acesteia, care se utilizează de multă vreme în gastronomie. Este specifică bucătăriei franceze. A fost adusă în Occident de franci, după asediul de la Ascalon (azi: Ashkelon, în Israel)), la sfârșitul primei cruciade.
Nu există un consens deplin asupra speciei, pe care unii autori o consideră ca specie distinctă (Allium ascalonicum L., sin. Allium hierochuntinum Boiss.), în timp ce alții o consideră doar o varietate de ceapă (Allium cepa L., var. aggregatum G. Don). Unii autori consideră că eșalotul gri, originar din Asia Centrală (Afganistan, Iran), este o specie diferită (Allium oschaninii O. Fedtsch.).
Schalottenlök (Allium cepa Aggregatum-gruppen) är en sortgrupp av matlök (Allium cepa) i familjen amaryllisväxter. Tidigare användes namnet Allium ascalonicum för schalottenlöken[1], men det har visat sig att det namnet tillhör en annan art. Namnet kommer av fr. échalote, efter staden Askalon, dagens Ashkelon.
Till skillnad från vanlig matlök bildar schalottenlöken hela knippen av lökar. Löken är också mindre och uppdelad i 4-8 klyftor. Färgen skiftar i vitt till violett. Den anses som den finaste matlöken[1] med sin milda, aromatiska smak som gör att den passar i matlagning där löksmaken ej skall dominera. Löken importeras allt som oftast men odlas även i mindre skala i Sverige. Skördas i juli till augusti.
Bananschalottenlök är långsmala, oftast större, sorter som har som mest två klyftor. En annan är potatislök med runda lökar.
Ordet schalottenlök syftar ursprungligen på staden Askalon i nuvarande Israel.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Schalottenlök.
Schalottenlök (Allium cepa Aggregatum-gruppen) är en sortgrupp av matlök (Allium cepa) i familjen amaryllisväxter. Tidigare användes namnet Allium ascalonicum för schalottenlöken, men det har visat sig att det namnet tillhör en annan art. Namnet kommer av fr. échalote, efter staden Askalon, dagens Ashkelon.
Till skillnad från vanlig matlök bildar schalottenlöken hela knippen av lökar. Löken är också mindre och uppdelad i 4-8 klyftor. Färgen skiftar i vitt till violett. Den anses som den finaste matlöken med sin milda, aromatiska smak som gör att den passar i matlagning där löksmaken ej skall dominera. Löken importeras allt som oftast men odlas även i mindre skala i Sverige. Skördas i juli till augusti.
Bananschalottenlök är långsmala, oftast större, sorter som har som mest två klyftor. En annan är potatislök med runda lökar.
Народна назва кущівка відображає її головну особливість — багатозачатковість. У гнізді шалот може одночасно утворювати в середньому 6-12 невеликих цибулинок. Дозріває шалот швидко: вже через місяць після посадки можна зрізати зелене перо, а через 2,5 місяці можна прибирати урожай цибулин.
Найчастіше шалот розмножують за допомогою часточок цибулин. Перед посадкою стеблову шийку неодмінно обрізають, часточки заглиблюють в землю до «плічок». Час від часу посадковий матеріал потребує оновлення: в цибулинах накопичується інфекція, врожайність знижується. Тому 1 раз на 3-4 роки шалот розмножують насінням. Догляд за цибулею цього виду практично такий же, як і за ріпчастою цибулею. Хоча шалот може зберігатися в кімнатних умовах 6-7 місяців, смак його від знаходження в теплі погіршується. Тому краще цибулю-шалот зберігати в більш прохолодному приміщенні[1].
Народна назва кущівка відображає її головну особливість — багатозачатковість. У гнізді шалот може одночасно утворювати в середньому 6-12 невеликих цибулинок. Дозріває шалот швидко: вже через місяць після посадки можна зрізати зелене перо, а через 2,5 місяці можна прибирати урожай цибулин.
Найчастіше шалот розмножують за допомогою часточок цибулин. Перед посадкою стеблову шийку неодмінно обрізають, часточки заглиблюють в землю до «плічок». Час від часу посадковий матеріал потребує оновлення: в цибулинах накопичується інфекція, врожайність знижується. Тому 1 раз на 3-4 роки шалот розмножують насінням. Догляд за цибулею цього виду практично такий же, як і за ріпчастою цибулею. Хоча шалот може зберігатися в кімнатних умовах 6-7 місяців, смак його від знаходження в теплі погіршується. Тому краще цибулю-шалот зберігати в більш прохолодному приміщенні.
Allium ascalonicum là một loài thực vật có hoa trong họ Amaryllidaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1756.[1] Tên của loài này trong tiếng Việt mang tính tương đối là hành tím,[2] hành tía, hành ta,[3] hẹ tây[4] vì có thể trùng với loài khác.
Bài viết liên quan đến phân họ Hành này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Allium ascalonicum là một loài thực vật có hoa trong họ Amaryllidaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1756. Tên của loài này trong tiếng Việt mang tính tương đối là hành tím, hành tía, hành ta, hẹ tây vì có thể trùng với loài khác.
Allium ascalonicum L., 1756
Синонимы
Лук-шалот, или Лук ашкелонский (лат. Allium ascalonicum) — многолетнее травянистое растение, вид рода Лук (Allium) семейства Луковые (Alliaceae).
В пищу употребляют молодые листья, которые срезают несколько раз за вегетацию. Также съедобны маленькие луковички своеобразного вкуса.
Разновидности, согласно словарю Брокгауза и Ефрона:
Происхождение — Малая Азия, о чем упоминается в летописях.[2] Распространён в Западной Европе, Закавказье, Молдавии, на Северном Кавказе, Украине.
Размножение. Размножается семенами и луковицами.
Лекарственные свойства. Лук-шалот используют при лечении глазных и желудочных заболеваний.
Лук-шалот, или Лук ашкелонский (лат. Allium ascalonicum) — многолетнее травянистое растение, вид рода Лук (Allium) семейства Луковые (Alliaceae).
В пищу употребляют молодые листья, которые срезают несколько раз за вегетацию. Также съедобны маленькие луковички своеобразного вкуса.
Разновидности, согласно словарю Брокгауза и Ефрона:
датский, русский или джерсейский (дает семена), картофельный.Происхождение — Малая Азия, о чем упоминается в летописях. Распространён в Западной Европе, Закавказье, Молдавии, на Северном Кавказе, Украине.
Размножение. Размножается семенами и луковицами.
Лекарственные свойства. Лук-шалот используют при лечении глазных и желудочных заболеваний.
火葱[2][3]或分蔥[4]（学名：Allium ascalonicum）为石蒜科葱属的多年生草本鱗莖植物。鱗莖表面有紫紅色薄膜，肉淺紫白色[5]。别名紅蔥頭[6]、香蔥、四季蔥、大頭蔥、珠蔥、油蔥，[7]、朱蔥、綿蔥[8]。分布在亚洲中西部以及中国南方等地，多生于村边，目前已由人工引种廣泛栽培，在亚洲各地广泛作為調味料用蔬菜[3]。
可作油蔥酥等調味料。 市場上可見中空呈圓筒狀的葉較一般大蔥為短，蔥管僅0.5厘米，蔥頭不到一厘米者，可能是不良品，被淘汰為青蔥販賣，或是農家自家栽培販賣，因本種主要乃採收蔥頭（鱗莖）為主，本種是製作油蔥的重要來源[7]。
中文俗名“火蔥”有时也用于指称其它近缘物种，如洋蔥的一個變種（ Allium cepa var. aggregatum G.Don）[3]，其形態有個特殊之處是花莖不發育，亦即其靠其叢生狀的鱗莖作無性繁殖[3]。
火葱或分蔥（学名：Allium ascalonicum）为石蒜科葱属的多年生草本鱗莖植物。鱗莖表面有紫紅色薄膜，肉淺紫白色。别名紅蔥頭、香蔥、四季蔥、大頭蔥、珠蔥、油蔥，、朱蔥、綿蔥。分布在亚洲中西部以及中国南方等地，多生于村边，目前已由人工引种廣泛栽培，在亚洲各地广泛作為調味料用蔬菜。
染色體數目16 (2n=16)。
英語ではシャロット（shallot）。中東原産で、十字軍がヨーロッパに持ち帰ったとも言われ、名前は中東の都市アシュケロンに由来する。鱗茎の皮の色はタマネギに似ている。
フランス料理など、西洋料理の香味野菜として、鱗茎を微塵切りしたものや下ろしたものを臭み消しやソースに用いる。
イランでは、モーセールと呼び、刻んでヨーグルトと混ぜて、ケバブの付け合わせなどにする。南アジアでもサンバルソースの具として欠かせない。
中国では胡葱（フーツォン）、台湾では紅葱頭（アンツァンタウ）、香港では乾葱（コンチョン）、タイではหอม（ホム）と呼ばれる。中華料理、台湾料理、タイ料理では、刻んで、油とともに強火で炒め、肉など他の食材を加えて炒め物として用いることが多い。また、台湾料理では、刻んで油でからからに揚げたものを麺料理の薬味にもよく用いる。
中国福建省の竜海市には「香脯糕」(シアンプーガオ)という落雁に似た干菓子があり、エシャロットやネギの風味を付けたものもある。
日本では、生食用に軟白栽培されたラッキョウ (Allium chinense) が、「エシャレット」の商品名で販売されていることが多い。この一年物の早獲りラッキョウに「エシャレット」という商品名を命名したのは東京築地の青果卸業者・川井彦二であり、その理由として「『根ラッキョウ』の商品名では売れないと思ったのでお洒落な商品名を付けた」と語っている[要出典][3]。「エシャレット」が商品化された1955年頃はまだ、日本で本物のエシャロットが一般的でなかったので問題はなかったが、2006年現在となっては紛らわしい。農林水産省のウェブサイトでは「月報野菜情報（2012年5月）を参考として、若採りのらっきょうは「エシャロット」と呼ばれていたが、香味野菜「シャロット（英名）」のフランス名が「エシャロット」で、混同されたことから、若採りのらっきょうの方は「エシャレット」や「エシャ」と呼ぶようになったとしている[4]。いずれにしても分類上、同じネギ属の同属異種植物であるものの、エシャロットとラッキョウでは見た目も味も違う。日本では、この根らっきょう「エシャレット」が、誤って「エシャロット」と呼ばれることが少なからずあり、小売店でも誤っている場合があるため、本物のエシャロットが必要な場合は「ベルギー・エシャロット」などと明示されているものを選ぶのが、間違いのない判断方法である。
尚、このエシャレットは、静岡県の遠州地方で特に多く栽培・消費されており、初鰹の付け合わせとして欠かすことのできないものになっている。味噌やマヨネーズを塗って丸かじりする食べ方もある。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
샬롯(shallot, 영국식 영어 발음: /ʃəˈlɒt/ , 미국식 영어 발음: /ˈʃælət/ 또는/ʃəˈlɑːt/ )은 부추속의 재배종 식물이다. 뿌리채소로 먹는다. 과거에는 "알리움 아스칼로니쿰(Allium ascalonicum)"이라는 학명을 지닌 종으로 여겨졌다. 리크, 마늘, 염교, 차이브 등 다른 부추속 식물과 근연관계이다.
샬롯이라는 이름이 고대 가나안의 도시인 아슈켈론(히브리어: אַשְׁקְלוֹן, 아랍어: عسقلان)에서 유래했으며, 십자군이 서양으로 전파했다는 설이 있다.
일본에서는 프랑스어 에샬로트(프랑스어: échalote)에서 온 에샤롯토(일본어: エシャロット)라는 표기를 사용하며, 중국에서는 훠총(중국어 간체자: 火葱, 정체자: 火蔥)이라 부른다. 이탈리아에서는 스칼로뇨(이탈리아어: scalogno)라고 부른다.
말레이시아·인도네시아에서는 바왕 메라(말레이어: bawang merah, 인도네시아어: bawang merah)라고 부르며, 타이에서는 홈댕(태국어: หอมแดง)이라, 베트남에서는 헤떠이(베트남어: hẹ tây)라 부른다.
각 식물이 한 개의 양파 덩어리를 맺는 양파와는 달리, 샬롯은 마늘처럼 갈라져 나와 송이를 이룬다.
북반구에서 샬롯은 2월이나 3월 이전에 파종할 수 없다. 샬롯은 갈라져 나온 조각(offset)에 의해 번식된다. 보통 북반구에서는 9월이나 10월에 파종한다. 재배 시에는 둥그스럼한 부분(bulb)의 상단 부분이 땅 위로 조금 나오게끔 기르다가, 뿌리가 제대로 자리잡았을 때는 둥그스럼한 부분을 둘러싼 흙을 치워주는 것이 바람직하다. 비료를 막 뿌린 밭에서는 길러서는 안 된다. 7월이나 8월 경이 수확기이다. (하지만 오늘날에는 사시사철 수퍼마켓에서 샬롯을 볼 수 있다.) 가나 남동부에 샬롯 전문 재배 지역이 존재한다.
샬롯은 아주 널리 쓰이는데, 피클로 만들어 먹을 뿐만 아니라, 여러 요리에 넣어 먹는다. 잘게 썰어 기름에 튀긴 셜롯은 아시아 요리에 종종 조미료로 들어가기도 한다. 미국에서 샬롯은 프랑스로부터 전량 수입되기 때문에 양파보다 상당히 비싸다.
양파와 비슷하게 샬롯은 쪼개지면 눈을 시리게 하는 화학 물질을 내뿜는다. 양파 항목을 참고하라. 또, 샬롯은 항암 성분을 많이 가지고 있는 것으로 알려져 있다. [1]
인도네시아에서는 샬롯을 바왕 메라(인도네시아어: bawang merah)라고 부른다. 인도네시아 음식에 있어서, 마늘(바왕 푸티(인도네시아어: bawang putih))과 함께 기본적으로 많이 쓰이는 조미료이다. 날 샬롯은 순한 식초물 담가 오이와 함께 피클링 해 먹기도 한다. 종종 잘게 썰어 금갈색이 나도록 볶기도 하는데, 결과적으로 나오는 바삭한 셜롯 칩을 가리켜 바왕 고렝(인도네시아어: baawang goren)이라 한다. 오포르 아얌(닭 커리), 인도네시아식 볶음밥 등 여러 인도네시아 요리에 곁들여 나온다.
일본에서 판매되고 있는 "에샤렛트"라는 것은 대부분은 생식용으로 연백재배(軟白栽培)되고 있는 염교(Allium bakeri)를 말한다. 도쿄 츠키지의 한 청과 도매업자가 Allium bakeri에 "에샤렛트"라고 하는 상품명을 붙여 팔았다. "뿌리 락교"라는 상품명으로는 잘 팔릴 것 같지 않자 "에샤렛트"라는 세련된 상품명을 붙였다고 한다."에샤렛트"가 상품화되었던 1955년 무렵은 아직 일본에서 진짜 샬롯이 일반적이지 않았기 때문에 문제는 없었다.그러나 이제 와서는 매우 혼동하기 쉽다. 일본에서는 대부분의 사람이 이것을 프랑스 요리에 사용되는 진짜 샬롯과 혼동 하고 있다. 같은 부추속의 동속 이종 식물이지만, 샬롯과 락교는 외형도 맛도 다르다. 에샤렛트는, 시즈오카현의 엔슈 지방에서 특히 많이 재배·소비되고 있다.
샬롯(shallot, 영국식 영어 발음: /ʃəˈlɒt/ , 미국식 영어 발음: /ˈʃælət/ 또는/ʃəˈlɑːt/ )은 부추속의 재배종 식물이다. 뿌리채소로 먹는다. 과거에는 "알리움 아스칼로니쿰(Allium ascalonicum)"이라는 학명을 지닌 종으로 여겨졌다. 리크, 마늘, 염교, 차이브 등 다른 부추속 식물과 근연관계이다.
_(2).JPG)
_(2).JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(2).JPG)
