Die rooikeelreier (Egretta vinaceigula) is 'n seldsame, gelokaliseerde standvoël. In Engels staan dit bekend as die Slaty egret.
Dit lyk soos 'n leikleurige kleinwitreier, maar word aan sy geel tarsi (voetwortels), en van naby aan sy vaalbruin keel en geel oë en gesigvel, van die swartreier onderskei. Die pluime aan sy agterkop ontbreek soms. Dit is sowat 60 cm lank.
Die reiers boer veral een-een by vlak, digbegroeide vloedpanne en langs stil rivierlope van die Okavangodelta, Linyanti- en Choberiviergebied van Noord-Botswana; 'n swerwer elders.
Hulle kom veral rondom bogenoemde gebiede voor, maar ylverspreide groepies word ook aangetref in die noordelike deel van Namibië, Zimbabwe, Limpopo Provinsie en Noord-Wes Provinsie. Hulle word deur die IUBN geklassifiseer as 'n kwesbare spesie.
Die rooikeelreier (Egretta vinaceigula) is 'n seldsame, gelokaliseerde standvoël. In Engels staan dit bekend as die Slaty egret.
Egretta vinaceigula[1] a zo ur spesad evned hirc'harek eus ar c'herentiad Ardeidae.
Anvet e voe Melanophoyx vinaceigula (kentanv) da gentañ-penn (e 1895) gant al loenoniour saoz Richard Bowdler Sharpe (1847-1909).
Bevañ a ra diwar besked bihan peurvuiañ, diwar velc'hwed-krogennek ha nadozed-aer gwech an amzer.
Kavout a reer ar spesad e geunioù ha korzegi kreisteiz-kreiz Afrika[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Egretta vinaceigula a zo ur spesad evned hirc'harek eus ar c'herentiad Ardeidae.
Anvet e voe Melanophoyx vinaceigula (kentanv) da gentañ-penn (e 1895) gant al loenoniour saoz Richard Bowdler Sharpe (1847-1909).
El martinet gorja-roig o martinet gola-roig[1] (Egretta vinaceigula) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que viu a zones de pantans i canyars del sud de la República Democràtica del Congo, Zàmbia i Zimbabwe, si bé només cria actualment al nord de Botswana i nord-est de Namíbia.
El martinet gorja-roig o martinet gola-roig (Egretta vinaceigula) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que viu a zones de pantans i canyars del sud de la República Democràtica del Congo, Zàmbia i Zimbabwe, si bé només cria actualment al nord de Botswana i nord-est de Namíbia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr llwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod llwydion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Egretta vinaceigula; yr enw Saesneg arno yw Slaty egret. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. vinaceigula, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r crëyr llwyd yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr llwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod llwydion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Egretta vinaceigula; yr enw Saesneg arno yw Slaty egret. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. vinaceigula, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Skifergrå hejre (latin: Egretta vinaceigula) er en fugl i hejrefamilien.
Egretta vinaceigula lever i sumpe og rørskove i det sydlige centrale Afrika.[2] De største bestande findes i Zambia og Botswana. I Zambia er der måske 500 til 1.000, der hovedsageligt findes i Liuwa-Plain-Nationalpark og Bangweulusøen, der er dog ingen bekræftede yngletilfælde i disse områder. I det nordlige Botswana er der formentlig over 2.000 fugle, hovedsageligt i nærheden af Okavangodeltaet og Cuandofloden. I dette område er der mindst 10 kendte ynglekolonier. Denne bestand strækker sig ind i det nordlige Namibia med anslået 300 fugle på Cuandoflodsletten og i Caprivi-striben. Der er en enkelt bekræftet rapport om et mislykket yngleforsøg i Nylsvley naturreservat i Limpopoprovinsen i Sydafrika.[3] Den skifergrå hejre lever mere nomadisk uden for yngletiden, og er blevet registreret i DR Congo, Zimbabwe og sjældent i det nordlige Sydafrika. I Mozambique er tilstedeværelsen i Zambezideltaet ikke officielt bekræftet ligesom den kan forekomme i Angola og muligvis Malawi. Skifergrå hejre forekommer næsten altid i mindre grupper, sjældent mere end 100 individer. Den samlede bestand på verdensplan er sandsynligvis i størrelsesordenen 3.000 til 5.000 individer.[4]
IUCN kategoriserer arten som sårbar.[1]
Taksonomi fra Wikispecies Skifergrå hejre (latin: Egretta vinaceigula) er en fugl i hejrefamilien.
Egretta vinaceigula lever i sumpe og rørskove i det sydlige centrale Afrika. De største bestande findes i Zambia og Botswana. I Zambia er der måske 500 til 1.000, der hovedsageligt findes i Liuwa-Plain-Nationalpark og Bangweulusøen, der er dog ingen bekræftede yngletilfælde i disse områder. I det nordlige Botswana er der formentlig over 2.000 fugle, hovedsageligt i nærheden af Okavangodeltaet og Cuandofloden. I dette område er der mindst 10 kendte ynglekolonier. Denne bestand strækker sig ind i det nordlige Namibia med anslået 300 fugle på Cuandoflodsletten og i Caprivi-striben. Der er en enkelt bekræftet rapport om et mislykket yngleforsøg i Nylsvley naturreservat i Limpopoprovinsen i Sydafrika. Den skifergrå hejre lever mere nomadisk uden for yngletiden, og er blevet registreret i DR Congo, Zimbabwe og sjældent i det nordlige Sydafrika. I Mozambique er tilstedeværelsen i Zambezideltaet ikke officielt bekræftet ligesom den kan forekomme i Angola og muligvis Malawi. Skifergrå hejre forekommer næsten altid i mindre grupper, sjældent mere end 100 individer. Den samlede bestand på verdensplan er sandsynligvis i størrelsesordenen 3.000 til 5.000 individer.
Der Braunkehlreiher (Egretta vinaceigula) ist eine Reiherart aus der Gattung Egretta. Er hat ein ungewöhnlich kleines Verbreitungsgebiet und kommt nur im Süden Zentralafrikas vor. Er zählt zu den am wenigsten erforschten Reiherarten. Lange Zeit hielt man ihn für eine Unterart des Glockenreihers. Er unterscheidet sich jedoch in seinen Lebensraumanforderungen, seinem Körperbau und seinen Ernährungsgewohnheiten, so dass es heute weitgehender Konsens ist, ihn als eigenständige Art einzustufen.
Der Braunkehlreiher erreicht eine Körperlänge von 43 Zentimetern und wiegt zwischen 250 und 340 Gramm.[1] Die Grundfärbung des Gefieders ist ein dunkles Blaugrau, das allerdings bei Feldbeobachtungen fast schwarz wirken kann. Der Schnabel ist schmal und dunkel. Die Iris sind gelblich. Die Kehle und das Kinn sowie der Vorderhals sind rotbraun. Am Hinterkopf befinden sich verlängerte Federn, die einen kleinen grauen Schopf bilden. Verlängerte Federn finden sich auch am unteren Hals sowie am Rücken. Die Unterseite der Flügel ist cremefarben bis blass blaugrau. Die Beine sind gelblich grau bis gelbgrün.
Der Braunkehlreiher ähnelt in seinem Erscheinungsbild sehr dem Glockenreiher. Er ist allerdings etwas leichter gebaut. Die wichtigsten Unterscheidungsmerkmale sind die rotbraune Kehle und die gelben Beine, die beide beim Glockenreiher fehlen.
Das Zentrum des Verbreitungsgebietes des Braunkehlreihers ist das Okavangodelta, das im Nordwesten von Botswana liegt. Dieses Binnendelta inmitten der semi-ariden Kalahari mit über 20.000 Quadratkilometern Fläche ist eines der größten und tierreichsten Feuchtgebiete Afrikas. Das Verbreitungsgebiet des Braunkehlreiher dehnt sich möglicherweise bis zum Chobe River in Botswana sowie bis zum Caprivi Strip in Namibia aus. Es gibt vereinzelte Meldungen aus anderen Feuchtgebieten wie in Sambia und Namibia sowie Angola. Es ist jedoch nicht bekannt, ob es sich hier um dauerhaft ansässige Brutpopulationen handelt.[2] Die Bestandsgröße ist nur sehr spärlich untersucht. Vermutlich gibt es weniger als 5.000 Braunkehlreiher.[3]
Der Lebensraum des Braunkehlreiher sind saisonal überflutete Flächen. Seine Nahrung sucht er bevorzugt in Flachwasserzonen. Offenes Wasser sucht er nur selten auf. Er hält sich meist dort auf, wo höhere Vegetation ihm Schutz bietet. Wegen seiner spezifischen Lebensraumansprüche und seines kleinen Verbreitungsgebietes gilt er als eine potentiell gefährdete Art. Insbesondere eine Veränderung seines Lebensraumes kann starke Auswirkungen haben. So verschwanden Braunkehlreiher in zuvor besiedelten Gebieten, nachdem dort ein Fluss aufgestaut oder Schilfgürtel abgebrannt wurden.[4]
Der Braunkehlreiher sucht seine Nahrung überwiegend in Gewässerzonen mit einem Wasserstand von weniger als 10 Zentimetern. Er bewegt sich dabei in reihertypischer Manier, indem er langsam schreitet oder auch über längere Zeit still an einer Stelle verharrt. Verhältnismäßig häufig wühlt er mit den Füßen den Grund auf. Zum Nahrungsspektrum gehören Schnecken, die er von Seerosenblättern abliest, Libellen, Frösche, Kaulquappen und kleine, fünf bis 10 Zentimeter lange Fische.[5] Er ist überwiegend tagaktiv mit Aktivitätshöhepunkten in der Dämmerung. Die Ruhezeit verbringt er in Bäumen oder im Schilfgürtel. Dabei ist er häufig mit anderen Reihern sowie Störchen vergesellschaftet.
Die Fortpflanzungszeit beginnt nach dem Höhepunkt der Überschwemmungen. Die Nester werden in kleinen Kolonien errichtet. Dabei ist er häufig mit dem Rotbauchreiher vergesellschaftet. Das Gelege besteht gewöhnlich aus drei Eiern. Die Brutzeit beträgt 21 bis 24 Tage.
Der Braunkehlreiher (Egretta vinaceigula) ist eine Reiherart aus der Gattung Egretta. Er hat ein ungewöhnlich kleines Verbreitungsgebiet und kommt nur im Süden Zentralafrikas vor. Er zählt zu den am wenigsten erforschten Reiherarten. Lange Zeit hielt man ihn für eine Unterart des Glockenreihers. Er unterscheidet sich jedoch in seinen Lebensraumanforderungen, seinem Körperbau und seinen Ernährungsgewohnheiten, so dass es heute weitgehender Konsens ist, ihn als eigenständige Art einzustufen.
The slaty egret (Egretta vinaceigula) is a small, dark egret. It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies. It is classified as Vulnerable, the biggest threat being habitat loss.
Until 1971,[2] the slaty egret and more widespread black egret Egretta ardesiaca were thought to be colour morphs of the same species but the slaty egret shows consistent features which separate it from the black egret. These are the yellow legs and the vinous brown throat of the slaty egret, which extends down right onto the belly in immature birds. The slaty egret does not display the characteristic "mantling" behaviour of the black egret.[3]
The slaty egret lives in south-central Africa. The largest populations are found in Zambia and Botswana. In Zambia there are maybe 500 to 1,000 individuals, mainly found at Liuwa Plain National Park, Kafue Flats and Lake Bangweulu in some years but there are no confirmed breeding records. In northern Botswana there is a population of probably over 2,000 birds, mainly in the vicinity of the Okavango Delta and Chobe River. In this area there are at least 10 known colonies. This population extends into northern Namibia where an estimated 300 birds can be found the Chobe floodplain and Caprivi Strip. There is a single confirmed report of unsuccessful nesting in the Nylsvley Nature Reserve in the Limpopo Province of South Africa.[4] It is more nomadic when not breeding, and has been recorded in Democratic Republic of Congo, Zimbabwe, and rarely in northern South Africa. In Mozambique its presence on the Zambezi Delta has not been confirmed and it may occur in Angola and possibly Malawi. Slaty egrets are almost always found in small numbers, e.g. rarely more than c. 100, the world population is probably in the order of 3,000 to 5,000 individuals.[5]
The slaty egret is an inhabitant of floodplains, freshwater marshes, and temporary shallow wetlands, it shows a preference for areas where the water levels are falling back from their peak following seasonal rains. It is most often found in areas where there is good cover of low, emergent vegetation such as Cynodon dactylon and Panicum repens. Slaty egrets have been observed to be more numerous on floodplains which have been subjected to fire, and it is often found alongside the red lechwe antelope (Kobus leche). It prefers to forage in shallow water which is less than 10 cm deep.[5]
Slaty egrets breed in temporary wetlands which the seasonal rains have filled to their highest level. The preferred breeding habitat is beds of Phragmites reeds, but it will also nest on islands of vegetation such as water figs (Ficus verruculosa), Acacia species or Senegal date palms (Phoenix reclinata). It may nest individually or in colonies of up to 60 nests. The nest is bowl shaped and lined with fine plant material constructed on a platform of sticks. Clutches are between one and four eggs which are incubated for 22–24 days.[5]
Slaty egrets are largely sedentary but they show some movement in response to rains, which cause seasonal variations in wetland conditions. These movements are poorly understood. It is a year-round resident in some areas, such as Zambia, yet it is not known to breed in that country. Infrequent records from countries abutting the main range i.e. Malawi, Zimbabwe, Mozambique and South Africa, demonstrate that slaty egrets are somewhat nomadic.[5]
It prefers to feed mainly on small fish, especially cichlids, but in ephemeral wetlands where there are no fish, it will feed on frogs, aquatic invertebrates and tadpoles. It hunts by sight in clear, shallow water. It will also glean snails from lily pads and can catch dragonflies and other insects using a "standing flycatching" technique. It is a daytime forager, and often forages in association with other wading birds. Slaty egrets usually forage in small flocks of four to eight birds, although it may forage solitarily or even in larger aggregations of up to 60 birds.[6]
As a species the slaty egret is highly dependent on seasonal marshes which are threatened by human factors such as drainage (for cultivation), flood regulation and dams as along the Kafue River, the erosion of river catchments, water abstraction for irrigation, invasive non-native vegetation, human disturbance including excessive trampling and over grazing by livestock and the harvesting of reeds and other marsh vegetation for human use. In Botswana a major threat to roosts and to colonies is the burning of the reed bed habitat. African elephants (Loxodonta africana) may be a threat to some nest sites through trampling and predation at some nest sites by African fish eagles (Haliaetus vocifer) may negatively affect productivity.[7]
The slaty egret (Egretta vinaceigula) is a small, dark egret. It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies. It is classified as Vulnerable, the biggest threat being habitat loss.
La Ruĝgorĝa egreto aŭ Ardezgriza egreto, Egretta vinaceigula, estas malgranda, malhela egreto. Ĝi estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA). Ĝi estas klasita kiel Vundebla, kies plej grava minaco estas habitatoperdo.
Ĝis 1971,[1] la Ruĝgorĝa egreto kaj la pli disvastigata Nigra egreto Egretta ardesiaca estis supozataj koloraj morfoj de la sama specio sed la Ruĝgorĝa egreto montris konvinkajn karakterojn kiuj separas ĝin el la Nigra egreto. Tiuj estas la flavaj kruroj kaj la vinecbrunan aŭ vinecruĝecan gorĝon de la Ruĝgorĝa egreto, kiu etendas suben al la ventro ĉe la nematuruloj. La Ruĝgorĝa egreto ne montras la karakteran 'mantelan' kutimaron de la Nigra egreto.[2]
Temas pri specio de sudcentra Afriko. La plej grandaj populacioj troviĝantas en Zambio kaj Bocvano. En Zambio estas eble 500-1,000 individuoj, ĉefe ĉe la Nacia Parko Liuva Ebenaĵo, la ebenaĵoj ĉe la rivero Kafue kaj la Lago Bangveulu en kelkaj jaroj sed ne estas konfirmitaj reproduktaj registroj. En norda Bocvano estas populacio probable de ĉirkaŭ 2,000 birdoj, ĉefe proksime de la Okavanga Delto kaj de la rivero Ĉobe. En tiu areo estas almenaŭ 10 konataj kolonioj. Tiu populacio etendas al norda Namibio kie povas troviĝi ĉirkaŭkalkule 300 birdoj ĉe la inunda ebenaĵo de la rivero Ĉobe kaj ĉe la Caprivi-streko. Estas ununura konfirmita registro de nesukcesa nestumado en la Naturrezervejo Nilsvlejo en la Provinco Limpopo de Sudafriko.[3] Ĝi estas pli nomadeca for de la reprodukta sezono, kaj estis registrita en Demokratia Respubliko Kongo, Zimbabvo, kaj rare en norda Sudafriko. En Mozambiko ties esto ĉe la delto de la rivero Zambezo ne estis konfirmata kaj ĝi povas loĝi en Angolo kaj eble en Malavio. La Ruĝgorĝaj egretoj troviĝas preskaŭ ĉiam en malgrandaj nombroj, ekz. rare pli da ĉ. 100, dum la monda populacio estas probable ĉirkaŭ 3,000-5,000 individuoj.[4]
La Ruĝgorĝa egreto estas loĝanto de inundaj ebenaĵoj, nesalakvaj marĉoj, kaj portempaj neprofundaj humidejoj; ĝi montras preferon por areoj kie la akvoniveloj refalas el sia alto-piko sekve de sezonaj pluvoj. Ĝi estas plej ofte troviĝanta en areoj kie estas bona kovro de malalta, elira vegetaĵaro kia Cynodon dactylon kaj Panicum repens. Oni observis nombrajn Ruĝgorĝajn egretojn en inundaj ebenaĵoj kiuj estis suferintaj incendiojn, kaj ĝi ofte troviĝantas ĉe la Leĉantilopo Kobus leche. Ĝi preferas manĝi en neprofunda akvo kio estas malpli ol 10 cm profunda.[4]
Ruĝgorĝaj egretoj reproduktiĝas en portempaj humidejoj kiuj la sezonaj pluvoj plenigis ĝis ties plej alta nivelo. La preferata reprodukta habitato estas aroj de kareksoj de la genro Phragmites, sed nestumas ankaŭ ĉe insuloj de vegetaĵaro kiaj akvofigoj Ficus verruculosa, specioj de la genro Acacia kaj senegalaj daktilopalmoj Phoenix reclinata. Ili formas malgrandajn koloniojn de 1-60 nestoj, kiuj estas bulformaj, kovritaj de fajna plantomaterialo kaj konstruitaj sur platformo el bastonetoj. La ino demetas 1-4 ovojn kiuj estos kovataj dum 22–24 tagoj.[4]
Ruĝgorĝaj egretoj estas tre sedentaj sed ili faras kelkajn movojn reage al pluvoj, kio kaŭzas sezonajn variojn en la humidejaj kondiĉoj. Tiuj movoj estis ĝis nun malbone komprenitaj. Ĝi estas specio de loĝantaj birdoj la tutan jaron en kelkaj areoj, kiaj Zambio, kvankam oni ne konis reproduktejon en tiu lando. Maloftaj registroj el landoj najbaraj de la ĉefaj teritorioj ekz. Malavio, Zimbabvo, Mozambiko kaj Sudafriko, pruvas, ke la Ruĝgorĝaj egretoj estas iome nomadecaj.[4]
Ili preferas manĝi ĉefe malgrandajn fiŝojn, ĉefe cikledoj, sed ĉe efemeraj humidejoj kie ne estas fiŝoj, ili manĝas ranojn, akvajn senvertebrulojn kaj ranidojn. Ili ĉasas pervide en klara, neprofunda akvo. Ili ankaŭ plukas helikojn el liliejoj kaj povas kapti libelojn kaj aliajn insektojn uzante teknikon de "stara flugokaptado". Ĝi estas tagula manĝanto, kaj ofte manĝas en asocio kun aliaj vadbirdoj. La Ruĝgorĝaj egretoj kutime manĝas en malgrandaj aroj de 4-8 birdoj, kvankam ili povas manĝi sole aŭ eĉ en pli grandaj asocioj de ĝis 60 birdoj.[5]
Kiel specio la Ruĝgorĝa egreto estas tre dependa el sezonaj marĉoj kiuj estas minacataj de homaj faktoroj kiaj sekigado (por kultivado), inundoregulado kaj akvorezervejoj laŭlonge de la rivero Kafue, la erozio de la riverbasenoj, akvokaptado por irigacio, invada neindiĝena vegetaĵaro, homa ĝenado inklude troan ĉasadon, troan paŝtadon fare de gregaro kaj kolektado de kareksoj kaj de aliaj marĉa vegetaĵaro por homa uzado. En Bocvano ĉefa minaco por ripozejoj kaj por kolonioj estas bruligado de la habitato de kareksoj. Afrikaj elefantoj Loxodonta africana povas esti minaco al kelkaj nestolokoj pro piedpremado kaj predado de kelkaj nestolokoj fare de la Afrika maraglo Haliaetus vocifer povas negative efiki produktivecon. Klimata ŝanĝo estas konsiderata minaco porlonge se okazos pli malalta precipitado en la ĉefa teritorio.[6]
La Ruĝgorĝa egreto aŭ Ardezgriza egreto, Egretta vinaceigula, estas malgranda, malhela egreto. Ĝi estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA). Ĝi estas klasita kiel Vundebla, kies plej grava minaco estas habitatoperdo.
La garceta de garganta roja (Egretta vinaceigula) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae[1][2] propia de África centro-meridional. Es pequeña y en su plumaje predomina el color oscuro.
Congo, Zambia, Zimbabue, Malaui, Botsuana, Angola, Namibia, Mozambique y Sudáfrica.[3]
Está considerada como vulnerable ya que muchas de estas garzas no logran sobrevivir por la pérdida de hábitat, que es su mayor amenaza.[3]
Datos: Q392184
Multimedia:
Especies: Egretta vinaceigula
La garceta de garganta roja (Egretta vinaceigula) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae propia de África centro-meridional. Es pequeña y en su plumaje predomina el color oscuro.
Egretta vinaceigula Egretta generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Egretta vinaceigula Egretta generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Ruskokurkkuhaikara (Egretta vinaceigula) on uhanalainen haikaroiden heimoon kuuluva lintu. Se on pienikokoinen haikaralintu, ja höyhenpeite on pääosin siniharmaa. Lajia tavataan eteläisessä Afrikassa Sambiassa, Botswanassa ja Namibiassa sekä satunnaisissa muissa alueen valtioissa. Reilusti yli puolet yksilöistä elää Botswanan Okavangon suistossa. Lajin elinympäristöihin kuuluu erilaiset kosteikot. Ruskokurkkuhaikara on paikkalintu, vaikkakin se vaeltaa välillä. Lisääntyminen tapahtuu pääsääntöisesti maalis-kesäkuussa.
Ruskokurkkuhaikara on pienikokoinen ja tumma haikaralintu.[2] Sen pituus on 43–60 senttimetriä ja paino 250–340 grammaa.[3] Aikuisten höyhenpeite on yleensä siniharmaa, joskus sävyltään kalpean siniharmaa. Huonossa valaistuksessa lintu saattaa näyttää mustalta. Valkoinen kurkku ja tummanpunertava etuniska erottuvat vasta läheltä. Jalat ovat vihertävänkeltaiset. Poikaset ovat aikuisia vaaleampia, ja niillä punaruskea ulottuu kaulasta niskaan.[2]
Ruskokurkkuhaikaraa tavataan Sambiassa sekä Botswanan ja Namibian pohjoisosissa. Botswanassa laji elää erityisesti Okavangon suiston ja Chobejoen ympäristössä ja Namibiassa Choben tulvatasangolla ja Caprivin kaistalla. Lisääntymisajan ulkopuolella se vaeltelee enemmän, jolloin sitä tavataan Kongon demokraattisen tasavallan Katangassa, Zimbabwessa ja joskus Etelä-Afrikassa. Lisäksi ruskokurkkuhaikaroita elää mahdollisesti Mosambikissa, Angolassa ja Malawissa. Okavangon suistossa ja Ngamijärvellä elää 2 000–3 000 yksilöä, kun koko populaation yksilömäärä on 3 000–5 000 lintua.[1]
Ruskokurkkuhaikaran elinympäristöihin kuuluvat jokien tulvatasangot, suot ja tilapäiset kosteikot, mutta se välttelee avointa vettä.[1]
Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto määrittelee ruskokurkkuhaikaran vaarantuneeksi. Uhkina lajin säilymiselle voi pitää muun muassa Kafuejoen patoamista ja vedensäännöstelyä, riisinviljelyä, eteläamerikkalaisperäisen Salvinia molesta -vesisaniaisen hallitsematonta lisääntymistä sekä myös suurten nisäkkäiden kuten savanninorsun (Loxodonta africana) ja kafferipuhvelin (Syncerus caffer) runsastumista lajin pesimäalueilla.[1]
Ruskokurkkuhaikara on paikkalintu, mutta se vaeltaa kausittain vesistöjen vedentason muuttumisen takia. Lajin vaellustavat tunnetaan huonosti, mutta satunnaiset havainnot Malawista, Zimbabwesta, Mosambikista ja Etelä-Afrikasta todistavat tavasta harhailla. Sambiassa sitä tavataan ympäri vuoden, mutta siellä lajin ei ole tunnettu lisääntyvän.[1]
Lisääntymisaika on epäsäännöllinen, mutta lisääntyminen tapahtuu useimmiten maalis-kesäkuussa, jolloin vedenkorkeus on usein suurimmillaan. Lisääntyminen tapahtuu usein pienissä yhteiskunnissa, joissa on maksimissaan 60 pesää. Kulhonmuotoinen pesä on yleensä tikuista rakennetulla tasanteella. Laji munii 1–4 munaa.[1]
Ruskokurkkuhaikara käyttää ravintonaan pääsääntöisesti nuoria kaloja, erityisesti kirjoahvenia. Kalattomilla kausittaisilla kosteikoilla laji syö puolestaan aikuisia sammakoita, nuijapäitä ja vesiselkärangattomia.[1]
Ruskokurkkuhaikara (Egretta vinaceigula) on uhanalainen haikaroiden heimoon kuuluva lintu. Se on pienikokoinen haikaralintu, ja höyhenpeite on pääosin siniharmaa. Lajia tavataan eteläisessä Afrikassa Sambiassa, Botswanassa ja Namibiassa sekä satunnaisissa muissa alueen valtioissa. Reilusti yli puolet yksilöistä elää Botswanan Okavangon suistossa. Lajin elinympäristöihin kuuluu erilaiset kosteikot. Ruskokurkkuhaikara on paikkalintu, vaikkakin se vaeltaa välillä. Lisääntyminen tapahtuu pääsääntöisesti maalis-kesäkuussa.
Egretta vinaceigula
L'Aigrette vineuse (Egretta vinaceigula) est une espèce d'oiseaux de la famille des Ardéidés.
Cette espèce mesure 43 à 60 cm pour une masse de 340 g.
Cet oiseau peuple les zones humides et herbeuses du centre-sud de l'Afrique.
L'Aigrette vineuse consomme essentiellement de petits poissons de 5 à 10 cm de long, et occasionnellement des libellules et des escargots.
Egretta vinaceigula
L'Aigrette vineuse (Egretta vinaceigula) est une espèce d'oiseaux de la famille des Ardéidés.
La garzetta ardesia (Egretta vinaceigula (Sharpe, 1895)) è un uccello della famiglia degli Ardeidi diffuso in Africa australe.[1][2]
Egretta vinaceigula è presente con colonie nidificanti non molto numerose in Zambia, Botswana settentrionale e Namibia settentrionale. La si può incontrare anche in Katanga (Repubblica Democratica del Congo), in Zimbabwe e occasionalmente in Sudafrica. Potrebbe inoltre essere presente anche in Mozambico, Angola e Malawi.[1]
La IUCN Red List classifica Egretta vinaceigula come specie vunerabile.[1]
La garzetta ardesia (Egretta vinaceigula (Sharpe, 1895)) è un uccello della famiglia degli Ardeidi diffuso in Africa australe.
Skalūninis garnys (lot. Egretta vinaceigula, angl. Slaty egret, vok. Braunkehlreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
Vidutinio dydžio garninis paukštis. Kūno ilgis – 43 cm, o svoris 250–340 g. Patelės smulkesnės už patinus. Nugara, kaklas, uodega ir sparnai yra mėlynai juodos spalvos. Smakras, gerklė ir kaklo priekis yra raudonai rudi. Krūtinę ir pilvą dengia juodos ir raudonos plunksnos. Siauros, ilgos kuodo plunksnos siekia nugarą. Rainelė geltona. Ilgas snapas juodos spalvos. Kojos pilkai geltonos ar geltonai žalios.
Jaunikliai melsvai pilki, gerklės viršus rožiniai rudas. Neturi kuodo.
Paplitęs Botsvanoje, Mozambike, Namibijoje, Pietų Afrikos Respublikoje, Zambijoje, Zimbabvėje.
Biotopas – šlapynės. Dieninis paukštis. Aktyvus nuo aušros iki sutemos. Maisto ieško sekliuose vandenyse (iki 10 cm gylio). Maitinasi pavieniai arba nedidelėmis grupėmis, kartais su kitais garniniais ar tilvikiniais paukščiais. Agresyviai gina savo maitinimosi teritoriją[2]. Kai nesimaitina, slepiasi medžiuose ar tankiose nendrėse. Minta smulkia žuvimi (5 – 10 cm), sraigėmis, žirgelių lervomis, buožgalviais ir varlėmis.
Peri nedidelėse kolonijose, kartais kartu su rudapilviais kūdriniais garniais. Lizdus krauna fikusuose, akacijose ar brandžiose nendrėse, 1 – 5 m aukštyje. Lizdą krauna iš šakų ir nendrių. Lizdas 30 – 40 cm diametro ir 10 cm gylio. Dėtyje 2 – 4 žydrai žali kiaušiniai. Inkubacija trunka 21 – 24 dienas. Išsiritę paukščiukai apaugę juodai violetiniais pūkais, gerklė geltona, snapas rožinis, o kojos geltonai oranžinės.
Kartos trukmė 6,6 m.
Pasaulinė gamtos apsaugos organizacijos duomenimis skalūninis garnys yra pažeidžiama rūšis. Populiacijoje yra 2500-3300 suaugusių individų.
Populiacijos mažėjimo priežastys:
Apsaugos priemonės:
Skalūninis garnys (lot. Egretta vinaceigula, angl. Slaty egret, vok. Braunkehlreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
De Sharpes reiger (Egretta vinaceigula) is een vogel uit de familie der reigers (Ardeidae). Op de internationale IUCN-lijst staat hij geclassificeerd als kwetsbaar. De belangrijkste bedreiging voor de soort is het verlies aan habitats.
Tot 1971 werd gedacht dat de Sharpes reiger samen met de zwarte reiger één soort vormt en dat beide vogels een polymorfe variatie zijn. De Sharpes reiger vertoont echter voldoende afwijkende karakteristieken. Het verendek van de Sharpes reiger is bijna volledig leigrijs met een bruinrode hals. De poten zijn geel en de snavel is geel aan de basis uitlopend naar grauwzwart. Verder jaagt de Sharpes reiger niet op dezelfde karakteristieke wijze als de zwarte reiger.
Sharpes reiger leeft van vis, kikkers, amfibieën en andere op en in het water levende dieren van draslanden, meren, rivieren en overstromingsgebieden. Hij foerageert voornamelijk in ondiep water tot 10 cm.
De Sharpes reiger bouwt zijn nest bij voorkeur op de grond tussen het riet langs tijdelijk ondergelopen draslanden. Het vrouwtje legt 1 tot 4 eieren die na ongeveer 24 dagen uitkomen.
De soort komt voor in Botswana, Congo-Kinshasa, Mozambique, Namibië, Zuid-Afrika, Zambia en Zimbabwe en is een dwaalgast in Malawi.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Sharpes reiger (Egretta vinaceigula) is een vogel uit de familie der reigers (Ardeidae). Op de internationale IUCN-lijst staat hij geclassificeerd als kwetsbaar. De belangrijkste bedreiging voor de soort is het verlies aan habitats.
Ruststrupehegre (Egretta vinaceigula) er en fugl i hegrefamilien.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Ruststrupehegre (Egretta vinaceigula) er en fugl i hegrefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Czapla łupkowata (Egretta vinaceigula) – gatunek dużego ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkujący południową część Afryki od Namibii po Mozambik, najliczniejsza w delcie Okawango.
Czapla łupkowata (Egretta vinaceigula) – gatunek dużego ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkujący południową część Afryki od Namibii po Mozambik, najliczniejsza w delcie Okawango.
Cechy gatunku Czarna, niewielka czapla. Osobniki dorosłe mają łupkowo-niebieski połysk. Z niewielkiej odległości widać białe podgardle i ciemnoczerwony przód szyi. Nogi zielonożółte. Osobniki młodociane bledsze. Wymiary średnie dł. ciała ok. 45-60 cmRödstrupig häger[2] (Egretta vinaceigula) är en mycket lokalt förekommande afrikansk häger.[3] Fram tills relativt nyligen behandlades den som en variant av svarthäger (Egretta ardesiaca).
Fram tills 1971,[4] trodde man att rödstrupig häger bara var en färgmorf av den vida spridda svarthägern. Studier visade dock att den skiljer sig på flera sätt, inte minst genom att den saknar det för svarthägern karakteristiska födosökningsbeteendet att skugga vattnet med vingarna för att fånga fisk. Den liknar svarthägern med sin mörka skifferfärgade fjäderdräkt, men har gula ben istället för svarta och uppvisar en vinröd strupe. Lätet är okänt.
Arten förekommer i träsk och vassområden i sydcentrala Afrika,[3] huvudsakligen i Zambia och Botswana. Mer specifikt återfinns den från norra Botswana (Okavangodeltat och Chobefloden) och nordöstra Namibia (Capriviremsan) genom Zambezifloden i nordvästra Zimbabwe och norrut till Liuvaslätten, Kafueslätten och Bangweuluträsket i Zambia.[5] Den förekommer möjligen också i södra Demokratiska republiken Kongo, östra Angola, Moçambique och Malawi.[5] Tidigare förekom den även i Sydafrika.[6]
Rödstrupig häger trivs i flodslätter och färskvattensvåtmarker, både permanenta och säsongsmässiga. Den föredrar områden där det finns gott om låg framväxande vegetation som Cynodon dactylon och Panicum repens. Arten verkar vara talrikare i områden som blivit utsatta för brand och ses ofta tillsammans med letjevattenbock (Kobus leche).[1]
Arten livnär sig av småfisk, framför allt ciklider. I deras frånvaro intar den även grodor, vattenlevande ryggradslösa djur och grodyngel. Den föredrar att födosöka i vatten som är grundare än en decimeter. Den ses ensam, i småflockar om fyra till åtta individer eller i riktigt stora samlingar med upp till 60 individer.[1][7]
Rödstrupig häckar i säsongsmässiga våtmarker när vattenståndet är som högst, gärna i säv men också på öar bevuxna med Ficus verruculosa, olika akacier eller dadelpalmen Phoenix reclinata. Den häckar parvis eller i kolonier med upp till 60 bon. Boet är en skål fodrad med fint växtmaterial placerad på en plattform av kvistar. Den lägger mellan ett och fyra ägg som ruvas i 22-24 dagar.[1]
Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar arten som sårbar (VU) på grund av dess begränsade världspopulation på endast 3.000-5.000 individer. Den minskar dessutom i antal. Det finns gott om habitat i dess utbredningsområde som passar arten, varför dess sällsynthet är lite av ett mysterium.[1]
Wikimedia Commons har media som rör rödstrupig häger.
Wikispecies har information om Egretta vinaceigula.
Rödstrupig häger (Egretta vinaceigula) är en mycket lokalt förekommande afrikansk häger. Fram tills relativt nyligen behandlades den som en variant av svarthäger (Egretta ardesiaca).
*Melanophoyx vinaceigula
Dış bağlantılar
Wikimedia Commons'ta Egretta vinaceigula ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Egretta vinaceigula ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Egretta vinaceigula balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Afrika'da yaşayan bu tür Afrika-Avrasya Göçmen Sukuşları Korunması Sözleşmesi'nin uygulandığı türlerden biridir. Doğal yaşam alanı kaybı tehdidi nedeniyle türü Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği tarafından hassas türler arasında sınıflandırılmıştır.
1971 yılına kadar[1] Egretta vinaceigula ve daha yaygın olan kara balıkçıl Egretta ardesiaca aynı türün farklı fenotipleri sanılmaktaydı. Ancak E. vinaceigula kara balıkçıldan ayrı bir tür olarak sayılmak için yeterli özelliklere sahiptir. Bu özellikler sarı bacaklar ve boğazda şarabi kahverengi tüylerdir. Erişkin olmayan kuşlarda şarabi tüyler boğazdan karna kadar iner. Ayrıca E. vinaceigula, kara balıkçılın avlanırken kanatlarını açıp suyun yüzeyinde gölge yapması özelliğini göstermez.[2]
Afrika'nın güneyinde yaşar. En büyük popülasyonlar Zambiya ve Botsvana'dadır. Zambiya'da 500 ila 1000 civarında birey bulunur. Botsvana'nın kuzeyinde bilinen 10 kolonide 2.000'in üzerinde kuş vardır. Bu popülasyon kuzey Namibya'ya doğru yayılır, burada 300 civarında kuş olduğu sanılmaktadır. Üreme dönemi dışında Demokratik Kongo Cumhuriyeti, Zimbabve ve nadiren de Güney Afrika'nin kuzeyinde görülür. Bu tür balıkçıl her zaman küçük sayıda gözlemlenir, nadiren 100'ün üzerinde kuş birlikte görülmüştür. Dünya popülasyonunun 3.000 ila 5.000 arasında olduğu sanılmaktadır.
Egretta vinaceigula balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Afrika'da yaşayan bu tür Afrika-Avrasya Göçmen Sukuşları Korunması Sözleşmesi'nin uygulandığı türlerden biridir. Doğal yaşam alanı kaybı tehdidi nedeniyle türü Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği tarafından hassas türler arasında sınıflandırılmıştır.
Egretta vinaceigula là một loài chim trong họ Diệc.[2] Loài này sinh sống ở Nam Trung Phi. Các quần thể lớn nhất được tìm thấy ở Zambia và Botswana. Trong Zambia có lẽ có từ 500 đến 1.000 cá thể, chủ yếu được tìm thấy tại Vườn Quốc gia Liuwa Plain, Kafue Flats và Hồ Bangweulu trong một số năm nhưng không có ghi chép xác nhận sinh sản. Ở miền bắc Botswana có một dân số có lẽ hơn 2.000 cá thể, chủ yếu ở các vùng lân cận của vùng đồng bằng sông Okavango và sông Chobe.
Egretta vinaceigula là một loài chim trong họ Diệc. Loài này sinh sống ở Nam Trung Phi. Các quần thể lớn nhất được tìm thấy ở Zambia và Botswana. Trong Zambia có lẽ có từ 500 đến 1.000 cá thể, chủ yếu được tìm thấy tại Vườn Quốc gia Liuwa Plain, Kafue Flats và Hồ Bangweulu trong một số năm nhưng không có ghi chép xác nhận sinh sản. Ở miền bắc Botswana có một dân số có lẽ hơn 2.000 cá thể, chủ yếu ở các vùng lân cận của vùng đồng bằng sông Okavango và sông Chobe.
