Male black-headed ducks communicate with potential mates by stretching their necks, they also use vocalizations to some extent.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Black-headed ducks are not currently considered at risk, but may be threatened by habitat loss, hunting, and pollution.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known adverse effects of black-headed ducks on humans.
The main predators of black-headed duck young are other ducks whose nests have been parasitized by black-headed ducks. Almost half of their eggs die because host ducks recognize the eggs and destroy them. Black-headed duck eggs are not camouflaged; they are white and quite conspicuous. Black-headed ducks are hunted by humans for food and plumage. Adults may also be preyed on by large predators such as raptors. Their dark feather color and patterning helps to camouflage them in wetland vegetation.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Black-headed ducks are blackish-brown on their breast and underside, with black heads, wings, and backs. The upper mandible is black with a yellow edge and the lower mandible is dark yellow. Black-headed ducks have dark grey legs with yellowish-green shading along the tarsi. Adult females are larger than males. Wings of adults are flecked with small, white spots or they are solid grey-brown. Juvenile ducks are distinguished from adults by having a lighter colored vertical line above the eye, extending from the eye to the crown.
Black-headed ducks moult twice each year. In August and September birds moult into their nuptial plumage. In December and January the nuptial plumage replaces the winter (non-nuptial) plumage.
Range mass: 434 to 630 g.
Average mass: 538.9 g.
Range length: 35 to 40 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
Specific information on black-headed duck lifespan and longevity was not available. However, survival of other members of the family Anatidae is variable. From 65 to 80% of ducklings die in their first year. After this crucial year, survival rate increases. Most birds that reach adulthood live for only another 1 to 2 years. The maximum recorded lifespan within the family Anatidae is 28 years.
Black-headed ducks are found in marshes, bogs, swamps, fens, peatlands, and permanent freshwater lakes. Black-headed ducks are found in terrestrial environments and semipermanent marshes containing a large amount of plant life.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial ; saltwater or marine ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; coastal
Wetlands: marsh ; swamp ; bog
Heteronetta atricapilla is found in South America in southern Brazil, Chile, and Argentina. Heteronetta atricapilla is a partially migratory species. Northern breeding populations are sedentary, while southern breeding populations migrate north during the austral winter. These southern populations migrate into Bolivia, southern Brazil, and Uruguay.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Black-headed ducks feed mostly in the morning by diving, head-dipping, dabbling, and mud-filtering. Black-headed ducks eat mostly plant material, such as seeds, underground tubers, green herbaceous foliage of aquatic grasses and sedges, sea grasses, and submerged pond weeds. They may also eat some aquatic invertebrates.
Animal Foods: insects; aquatic crustaceans
Plant Foods: leaves; roots and tubers; seeds, grains, and nuts
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Black-headed ducks are brood parasites, they rely on other duck species to incubate and provide shelter for their eggs. This negatively affects the hosts since the host species must allocate energy to hatch the foreign eggs, which may result in a lower number of their own eggs hatching and their own hatchlings surviving to adulthood.
Ecosystem Impact: parasite
Species Used as Host:
Humans hunt black-headed ducks for food and for use of their plumage.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
During courtship, males stretch their neck by inflating the bilateral cheek pouches and the upper esophagus in order to attract female mates. Black-headed ducks are promiscuous, with both males and females taking multiple mates during the breeding season.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Black-headed ducks are brood parasites. Females lay their eggs in the nests of other species. Black-headed ducks deposits their eggs in nests around 1 meter above the water and lay 2 eggs, on average, per nest. Egg survival rate is around a third of the total number of eggs laid. Black-headed ducks breed twice a year, in fall and spring.
Breeding interval: Black-headed ducks breed twice yearly.
Breeding season: Black-headed ducks breed in fall and spring.
Average eggs per season: 4.
Average time to hatching: 21 days.
Average time to independence: several hours.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Black-headed ducks do not build nests or incubate their eggs; instead they are brood parasites and rely on other duck species for these tasks. Black-headed duck adults and newborn chicks do not harm the eggs or chicks of the host species. The eggs are incubated for approximately 21 days by their hosts. A few hours after hatching, black-headed duck chicks are capable of walking and feeding on their own.
Parental Investment: no parental involvement; precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female)
L'ànec capnegre (Heteronetta atricapilla) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita aiguamolls, estanys i canyars d'Amèrica del Sud, a Bolívia, Paraguai, Uruguai i sud-est de Brasil, centre de Xile i est i centre de l'Argentina. És l'única espècie del gènere Heteronetta.
L'ànec capnegre (Heteronetta atricapilla) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita aiguamolls, estanys i canyars d'Amèrica del Sud, a Bolívia, Paraguai, Uruguai i sud-est de Brasil, centre de Xile i est i centre de l'Argentina. És l'única espècie del gènere Heteronetta.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden benddu’r Ariannin (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid penddu’r Ariannin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Heteronetta atricapilla; yr enw Saesneg arno yw Black-headed duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. atricapilla, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r hwyaden benddu’r Ariannin yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden benddu’r Ariannin (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid penddu’r Ariannin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Heteronetta atricapilla; yr enw Saesneg arno yw Black-headed duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. atricapilla, sef enw'r rhywogaeth.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Die Kuckucksente (Heteronetta atricapilla) ist eine südamerikanische Art, die der Unterfamilie der Ruderenten zugerechnet wird. Sie ist der einzige echte Brutschmarotzer unter den Entenvögeln und die einzige brutschmarotzende Art, deren Küken Nestflüchter sind.[1] Ihr brutschmarotzendes Verhalten ist seit 1918 bekannt,[2] lange Zeit hielt man die Kuckucksente jedoch für einen fakultativen Brutschmarotzer, der nur gelegentlich Eier in die Nester anderer Vogelarten legt. Erst gegen Ende der 1960er Jahre erkannte man, dass die Kuckucksente ein obligatorischer Brutschmarotzer ist, der niemals seinen Nachwuchs selber groß zieht.[1] Zu den weiteren ungewöhnlichen Merkmalen dieser Entenart zählt, dass die Weibchen deutlich größer sind als die Männchen. Auch dieses Merkmal ist bei keiner anderen Entenart zu finden.[1]
Innerhalb der Unterfamilie der Ruderenten gilt diese Art als die ursprünglichste. Die Ente weist eher Gestaltmerkmale einer Tauchente auf. Ihr fehlen die für Ruderenten charakteristischen steifen Schwanzfedern und der klobige Schnabel.[3]
Die Bestandssituation der Kuckucksente wird von der IUCN mit „nicht gefährdet“ (least concern) angegeben.[4]
Die Männchen der Kuckucksente wiegen durchschnittlich 512 Gramm, die Weibchen sind im Schnitt 10 Prozent schwerer und wiegen 562 Gramm.[5]
Die Erpel der Kuckucksenten tragen ein Jahreskleid, bei dem Kopf und Hals schwarz und Kinn sowie Kehle weißfleckig gefiedert sind. Das Rückengefieder ist schwarzbraun. Der Schnabel ist im Nagel und im Firstbereich schwarz. Die Seiten sind hellblau. Die Schnabelbasis ist während der Fortpflanzungszeit rot.
Weibliche Kuckucksenten haben einen dunkelgrauen Oberkopf. Die Kopfseiten sind grauweiß; über den Augenbereich läuft ein heller Streifen. Die unteren Kopfseiten, das Kinn und die Kehle sind von einem hellen Grauweiß. Der Schnabelnagel und der First sind wie beim Männchen schwarz. Die Schnabelseiten sind graublau. Jungvögel ähneln dem Weibchen.
Die Kuckucksente ruft nicht häufig, die Rufe sind überwiegend auf weiche quick quwick quwick-Rufe beschränkt.[6] Bei Störung fliegen sie anders als andere Ruderenten sehr schnell auf und fliegen mit schnellem Flügelschlag in einer Weise, die an Schwimmenten erinnert.[5]
Kuckucksenten leben paarweise oder in Kleingruppen am Rand des Schilfgürtels von kleinen Tümpeln und Sümpfen in baumarmen Regionen. Die größte Populationsdichte von Kuckucksenten gibt es in der Provinz Buenos Aires sowie in Córdoba in Argentinien. Kuckucksenten sind grundsätzlich Standvögel. Zu Wanderungen kommt es bei Trockenzeiten.
Kuckucksenten sind an Frischwasser gebunden und nutzen solche Gewässer, die an den Ufersäumen dicht mit Simsen bestanden sind sowie auf dem Wasser freiflutende Wasserpflanzen wie beispielsweise Wasserlinsengewächse aufweisen.[7] Außerhalb der Fortpflanzungszeit sind sie auch an größeren Seen und in Wassergräben entlang von Straßen anzutreffen. Sie nutzen dann auch gelegentlich überflutete Felder und Stauseen.[8]
Die Nahrung der Kuckucksenten ist überwiegend pflanzlich.
Weller vertrat die Ansicht, dass der für Entenvögel ungewöhnliche umgekehrte Gewichtsunterschied zwischen männlichen und weiblichen Kuckucksenten nicht eindeutig auf die Entwicklung des Brutparasitismus bei dieser Art zurückzuführen sei. Die größere Körpermasse befähigt jedoch das Weibchen, eine vergleichsweise große Anzahl an Eiern zu legen.[9]
Die Brutzeit ist abhängig von den Fortpflanzungsperioden der Wirtsvögel. In der Region um Buenos Aires fällt die Brutperiode im Frühling beispielsweise in die Monate September bis Mitte Dezember und entspricht damit der der Peposakaente, einer der wesentlichen Wirtsvogelarten.[8] Die Eier sind oval und weiß bis isabellfarben gefärbt. Sie sind kaum von denen der Peposakaente zu unterscheiden.[8]
Parasitiert werden neben der Peposakaente unter anderen Blässhühner, Ibisse, Möwen sowie Chimangokarakaras, wenn diese am Boden brüten.[10] Weller zählte insgesamt 14 verschiedene Wirtsvogelarten. Die wichtigsten Wirtsvögel sind Gelbschnabel-Blässhuhn, Rotstirn-Blässhuhn sowie die Peposakaente. Der Brutparasitismus hat bei diesen Arten keinen negativen Einfluss auf die Reproduktionsrate der Wirtseltern oder schmälert diese nur geringfügig. Kuckucksenten entfernen anders als viele brutschmarotzende Vogelarten kein Ei aus dem Nest des Wirtsvogels. Die Küken sind Nestflüchter, die innerhalb eines oder zweier Tage das Nest verlassen und nicht mit ihren Nistgeschwistern um Nahrung konkurrieren.[8] Weller bezeichnete die Kuckucksente daher als den Brutschmarotzer, der den Brutparasitismus perfektioniert habe.[9]
Vergleichsweise ungewöhnlich für einen Brutschmarotzer ist, dass die Kuckucksente nach bisherigem Erkenntnisstand mehrere Eier in die Nester von Wirtsvögeln legt. Zahlreiche brutschmarotzende Arten begrenzen dies auf ein Ei – bei diesen konkurrieren die Nestlinge mit den Nistgeschwistern aber auch um Nahrung. Auffallend ist weiter, dass die Kuckucksente auch immer wieder Eier in Nester von Arten legt, bei denen ein geringer Erfolg darauf besteht, dass die Küken lebend das Nest verlassen. Sowohl der Maguaristorch als auch der Chimangokarakara zählen zu den Arten, die Prädatoren von Kuckucksentenküken sind.[8] Kuckucksenten legen zwar bevorzugt ihre Eier in Nester, in denen bislang nur ein Ei liegt. In einer einzelnen Untersuchung galt dies für 73 Prozent aller von der Kuckucksente parasitierten Nester. Es kommt aber auch vor, dass sie Eier in solche Gelege legen, bei denen die Brut bereits weit vorangeschritten ist, so dass nur eine geringe Chance besteht, dass das Ei ausgebrütet wird. Kuckucksentenküken schlüpfen nach einer Brutzeit von 24 bis 25 Tagen. Die beiden Blässhuhnarten, die die bevorzugten Wirtsvogelarten sind, brüten vom Beginn der ersten Eiablage 28 bis 29 Tage beziehungsweise rund 25 Tage nach der Ablage des letzten Eis.[8]
Während Peposakaenten kein Abwehrverhalten gegenüber dem Brutparasitismus durch die Kuckucksenten zeigen, ist dies bei den beiden häufiger parasitierten Blässhuhnarten sehr wohl zu finden.[11] Die beiden Blässhuhnarten, die zu den wesentlichen Wirtsvögeln zählen, bedecken in ihren Nestern die Eier mit Nistmaterial oder legen ihre Eier auf eine Schicht von Kuckucksenteneiern.[11]
Bei in menschlicher Obhut gehaltenen Kuckucksenten konnte man ihr Legeverhalten genauer beobachten: Der Erpel schwimmt schnell und drohend auf ein Nest zu, so dass die Wirtsente das Nest verlässt. Das Weibchen der Kuckucksente legt dann innerhalb weniger Minuten ihr Ei in das Nest. Zu Eiablagen kam es immer nur, wenn in der Anlage Wirtsvögel nisteten.[12] Schlüpfende Küken der Kuckucksenten verlassen das Nest und schließen sich einem kükenführenden Entenweibchen an. Dabei spielt es keine Rolle, welcher Art das Entenweibchen angehört.
Die ersten Kuckucksenten, die nach Europa gelangten, wurden 1957 von Hagenbecks Tierpark erworben. Die Welterstzucht gelang 1977 dem britischen Wildfowl Trust. Die ersten deutschen Nachzuchten erfolgten 1986 im Zoo Wuppertal und dem Tierpark Berlin. Insgesamt wurden bis zur Jahrtausendwende in Europa jedoch nur sehr wenige Kuckucksenten gehalten.
Die Kuckucksente (Heteronetta atricapilla) ist eine südamerikanische Art, die der Unterfamilie der Ruderenten zugerechnet wird. Sie ist der einzige echte Brutschmarotzer unter den Entenvögeln und die einzige brutschmarotzende Art, deren Küken Nestflüchter sind. Ihr brutschmarotzendes Verhalten ist seit 1918 bekannt, lange Zeit hielt man die Kuckucksente jedoch für einen fakultativen Brutschmarotzer, der nur gelegentlich Eier in die Nester anderer Vogelarten legt. Erst gegen Ende der 1960er Jahre erkannte man, dass die Kuckucksente ein obligatorischer Brutschmarotzer ist, der niemals seinen Nachwuchs selber groß zieht. Zu den weiteren ungewöhnlichen Merkmalen dieser Entenart zählt, dass die Weibchen deutlich größer sind als die Männchen. Auch dieses Merkmal ist bei keiner anderen Entenart zu finden.
Innerhalb der Unterfamilie der Ruderenten gilt diese Art als die ursprünglichste. Die Ente weist eher Gestaltmerkmale einer Tauchente auf. Ihr fehlen die für Ruderenten charakteristischen steifen Schwanzfedern und der klobige Schnabel.
Die Bestandssituation der Kuckucksente wird von der IUCN mit „nicht gefährdet“ (least concern) angegeben.
The black-headed duck (Heteronetta atricapilla) is a South American duck in subfamily Oxyurinae of family Anatidae.[2][3] It is found in Argentina, Bolivia, Brazil, Chile, Paraguay, and Uruguay.[4]
The black-headed duck is the only member of genus Heteronetta and has no subspecies. It is closely related to the "stiff-tailed" ducks of genera Nomonyx, Oxyrura, and Biziura.[2]
The black-headed duck is the most basal living member of its subfamily, and it lacks the stiff tail and swollen bill of its relatives. Overall much resembling a fairly typical diving duck[5], its plumage and other peculiarities indicate it may not be a very close relative of the other stiff-tailed ducks, but rather the product of convergent evolution from the ancestors of the stiff-tailed ducks.[6]
The black-headed duck is about 35 cm (14 in) long.[7] Males weigh an average of about 510 g (18 oz) and females 565 g (20 oz). The species has a distinctive shape, with a long body and disproportionately short wings. Its bill has a black maxilla and an orange mandible; the maxilla has a rosy patch at its base during the breeding season. Adult males have a glossy black head and upper neck and a white chin. Their upperparts are deep brownish black with cinnamon or pale rufous speckles and vermiculation. The folded wing shows two white bars. Their underparts are whitish with brown mottling and appear silvery. Adult females have a dark brown head and neck and a whitish throat, and are otherwise like the male. Immature birds are similar to the female but have more rufous upperparts, more yellowish underparts, and a pale eye stripe.[8]
The black-headed duck has two separate ranges. One is the western side of central Chile. The other is from extreme southern Bolivia south through central Paraguay to central Argentina and east through southern Uruguay into southernmost Brazil.[8] Undocumented sight records in the Falkland Islands lead the South American Classification Committee of the American Ornithological Society to treat it as hypothetical there.[4] It mostly inhabits freshwater marshes whose dominant plant is the sedge Scirpus californicus, and outside the breeding season may be found in lakes, water-filled ditches, and sometimes flooded fields.[8]
The black-headed duck is partially migratory. It is a year-round resident in most of its range but is found in most of Paraguay and its small Bolivian range only in the non-breeding season.[8][4]
The black-headed duck feeds by diving. Though little information is available about its diet, a major component appears to be seeds of Scirpus californicus, and snails a minor component.[8]
The black-headed duck is unique among waterfowl; it is an obligate brood parasite. The female does not build a nest but lays it's eggs in the nests of other birds. Known hosts include the rosy-billed pochard (Netta peposaca), the red-fronted coot (Fulica rufifrons), and the red-gartered coot (F. armillata). At least 18 other species have been reported as hosts, including several other waterfowl and rail/coot species, the brown-hooded gull (Chroicocephalus maculipennis), and a few raptors. Unlike some cuckoos, neither the chicks nor adults destroy the eggs or kill the chicks of the host. In contrast with brood parasitic passerines, whose young are altricial, black-headed duck ducklings are precocial. After an incubation of about 25 days, the ducklings are completely independent a few hours after hatching and leave the nest.[8]
The black-headed duck is usually silent. It does give a low "quah quah" as part of a courtship display, and also "a two note grunt followed by a whistle: – gr-rump-freet." Females make "clucking notes."[8]
The IUCN has assessed the black-headed duck as being of Least Concern. It has a large range, and though its population size is not known it is believed to be stable. No immediate threats have been identified.[1] It may be "impacted by changes in available habitat."[8]
The black-headed duck (Heteronetta atricapilla) is a South American duck in subfamily Oxyurinae of family Anatidae. It is found in Argentina, Bolivia, Brazil, Chile, Paraguay, and Uruguay.
La Nigrakapa anaso aŭ Kukolanaso (Heteronetta atricapilla) estas anaso de Sudameriko ligata al la Blankkapa anaso de la subfamilio de Oksiurenoj de la familio de Anasedoj. Ĝi estas la ununura membro de la genro Heteronetta. La latina scienca nomo atricapilla estas kunmetaĵo de du radikoj signife "nigra kapo", kio ripetiĝas en la komuna nomo ĉe multaj lingvoj.
Ĝi loĝas en marĉoj de Sudameriko.
Tiu estas la plej baza vivanta membro de sia subfamilio, kaj ĝi havas nek la rektan voston nek la ŝvelan bekon de ties parencoj. Ĝenerale multe similas al tipaj merganasoj,[1] ties plumaro kaj aliaj partikularaĵoj evidentigas, ke ĝi ne estas tre proksima parenco de tiuj, sed pli bone estas produkto de konverĝa evoluo ĉe la prauloj de la rektavostaj anasoj.[2]
Ĝi estas proksimume 35 al 39 cm longa, kun pezo de 400 al 700 gramoj. Ĝi estas malgranda malhela anaso, kun masklo kun nigraj kapo kaj dorso kaj pli palaj flankoj kaj ventro, kaj ino pli helbruna ĝenerale.
Ili loĝas en marĉaj lagoj ĉefe de Norda Ĉilio, Paragvajo, kaj Norda Argentino, manĝante per plaŭdado akvajn plantojn (semoj), moluskojn kaj insektojn.
La Nigrakapa anaso estas interese deviga nestoparazito ĉar inoj neniam nestumas kaj demetas siajn ovojn en la nestoj de aliaj birdoj anstataŭe, kio havigas al ili la kromnomon Kukolanaso.[3] La gastigantoj estas ĉefe la Rozbeka anaso (Netta peposaca), sed ankaŭ aliaj anasoj, fulikoj (specioj de genro Fulica), kaj foje eĉ mevoj (kiaj la Brunkrona mevo) kaj rabobirdoj. Malkiel ekzemple kelkaj kukoloj, nek la idoj nek la plenkreskuloj detruas ovojn aŭ mortigas la idojn de la gastiganto. Anstataŭe, post kovado de 21 tagoj, la anasidoj elnestiĝas post kelkaj horoj kaj iĝas tute sendependaj, lasante siajn falsajn fratojn kaj ekmanĝante per si mem.
La Nigrakapa anaso ne estas konsiderata minacata de la IUCN.[4]
La Nigrakapa anaso aŭ Kukolanaso (Heteronetta atricapilla) estas anaso de Sudameriko ligata al la Blankkapa anaso de la subfamilio de Oksiurenoj de la familio de Anasedoj. Ĝi estas la ununura membro de la genro Heteronetta. La latina scienca nomo atricapilla estas kunmetaĵo de du radikoj signife "nigra kapo", kio ripetiĝas en la komuna nomo ĉe multaj lingvoj.
Ĝi loĝas en marĉoj de Sudameriko.
Tiu estas la plej baza vivanta membro de sia subfamilio, kaj ĝi havas nek la rektan voston nek la ŝvelan bekon de ties parencoj. Ĝenerale multe similas al tipaj merganasoj, ties plumaro kaj aliaj partikularaĵoj evidentigas, ke ĝi ne estas tre proksima parenco de tiuj, sed pli bone estas produkto de konverĝa evoluo ĉe la prauloj de la rektavostaj anasoj.
Ĝi estas proksimume 35 al 39 cm longa, kun pezo de 400 al 700 gramoj. Ĝi estas malgranda malhela anaso, kun masklo kun nigraj kapo kaj dorso kaj pli palaj flankoj kaj ventro, kaj ino pli helbruna ĝenerale.
Ili loĝas en marĉaj lagoj ĉefe de Norda Ĉilio, Paragvajo, kaj Norda Argentino, manĝante per plaŭdado akvajn plantojn (semoj), moluskojn kaj insektojn.
La Nigrakapa anaso estas interese deviga nestoparazito ĉar inoj neniam nestumas kaj demetas siajn ovojn en la nestoj de aliaj birdoj anstataŭe, kio havigas al ili la kromnomon Kukolanaso. La gastigantoj estas ĉefe la Rozbeka anaso (Netta peposaca), sed ankaŭ aliaj anasoj, fulikoj (specioj de genro Fulica), kaj foje eĉ mevoj (kiaj la Brunkrona mevo) kaj rabobirdoj. Malkiel ekzemple kelkaj kukoloj, nek la idoj nek la plenkreskuloj detruas ovojn aŭ mortigas la idojn de la gastiganto. Anstataŭe, post kovado de 21 tagoj, la anasidoj elnestiĝas post kelkaj horoj kaj iĝas tute sendependaj, lasante siajn falsajn fratojn kaj ekmanĝante per si mem.
La Nigrakapa anaso ne estas konsiderata minacata de la IUCN.
El pato rinconero[2] o pato cabeza negra (Heteronetta atricapilla) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae natural de América del Sur. Su distribución comprende desde el sur de Brasil, este de Bolivia, Paraguay, Chile, Argentina y Uruguay.
Es un pato de que mide aproximadamente 35 a 39 cm, con un peso de 400 a 700 gramos. Posee dimorfismo sexual, siendo el macho de coloración café castaña con la cabeza negra,y en temporada reproductiva, remarcando la base del pico de coloración roja. La hembra, es de coloración café castaño más apagado y con la línea superciliar contrastada.
Habita en los lagos y lagunas de agua dulce, con presencia de vegetación del género Scirpus (Totoras). Se alimenta de semillas y moluscos.
Este es el único pato parásito del mundo, ya que las hembras depositan sus huevos en los nidos de otras especies de aves, con la finalidad que incuben sus pichones; nacidos estos, automáticamente se independizan de los padres adoptivos y se reúnen en grupos de patitos. Sus huevos tardan 21 días en nacer. Parasita principalmente al Pato Negro (Netta peposaca), aves del género Fulica, como la tagua común (Fulica armillata), la tagua de frente roja (Fulica rufifrons) y nidos de gaviota cahuil (Chroicocephalus maculipenis)
El pato rinconero o pato cabeza negra (Heteronetta atricapilla) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae natural de América del Sur. Su distribución comprende desde el sur de Brasil, este de Bolivia, Paraguay, Chile, Argentina y Uruguay.
Es un pato de que mide aproximadamente 35 a 39 cm, con un peso de 400 a 700 gramos. Posee dimorfismo sexual, siendo el macho de coloración café castaña con la cabeza negra,y en temporada reproductiva, remarcando la base del pico de coloración roja. La hembra, es de coloración café castaño más apagado y con la línea superciliar contrastada.
Habita en los lagos y lagunas de agua dulce, con presencia de vegetación del género Scirpus (Totoras). Se alimenta de semillas y moluscos.
Este es el único pato parásito del mundo, ya que las hembras depositan sus huevos en los nidos de otras especies de aves, con la finalidad que incuben sus pichones; nacidos estos, automáticamente se independizan de los padres adoptivos y se reúnen en grupos de patitos. Sus huevos tardan 21 días en nacer. Parasita principalmente al Pato Negro (Netta peposaca), aves del género Fulica, como la tagua común (Fulica armillata), la tagua de frente roja (Fulica rufifrons) y nidos de gaviota cahuil (Chroicocephalus maculipenis)
Heteronetta atricapilla Heteronetta generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Heteronetta atricapilla Heteronetta generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Loissorsa (Heteronetta atricapilla)[2] eteläamerikkalainen sorsalintu.
Loissorsa on 35–40 cm pitkä ja painaa 434–630 grammaa. Naaraat ovat koiraita suurempia. Loissorsalla on mustanruskea rinta ja alapuoli, ja musta pää, siivet ja selkä. Ylänokka on musta ja keltakärkinen, alanokka on tummankeltainen.[3]
Loissorsaa tavataan Chilessä, Argentiinassa, Paraguayssa, Uruguayssa, Boliviassa ja Brasilian eteläosissa. Lajin populaatio on suuri, ja sen kannankehitys on vakaa. Loissorsa on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Loissorsat elävät erilaisilla kosteikoilla, järvillä, lammilla ja merenrannikolla.[3]
Loissorsa on pesäloinen. Naaras munii toisten lajien pesiin yleensä kaksi munaa pesää kohden. Loissorsat ja niiden poikaset eivät kuitenkaan vahingoita isäntälajin munia tai poikasia. Isäntälaji hautoo loissorsan munia keskimäärin 21 päivää. Poikaset jättävät pesän muutama tunti kuoriutumisen jälkeen ja etsivät ravintonsa itse.[3]
Loissorsa (Heteronetta atricapilla) eteläamerikkalainen sorsalintu.
Heteronetta atricapilla
L'hétéronette à tête noire (Heteronetta atricapilla) est une espèce d'oiseaux de la famille des Anatidés, la seule représentante du genre Heteronetta.
Cet oiseau vit dans le centre-sud de l'Amérique du Sud.
L'hétéronette à tête noire est connue pour faire du parasitisme de couvée[1] sur les autres espèces de canards ainsi que les foulques, les ibis et les goélands[2].
Cet oiseau préfère les zones humides comme les lacs d'eau douce ou les tourbières.
Heteronetta atricapilla
L'hétéronette à tête noire (Heteronetta atricapilla) est une espèce d'oiseaux de la famille des Anatidés, la seule représentante du genre Heteronetta.
Il gobbo testanera, anatra dalla testa nera, anche anatra testanera, (Heteronetta atricapilla (Merrem, 1841)) è un uccello sudamericano della famiglia degli Anatidi. È l'unico membro del genere Heteronetta.[2]
Vivono nei laghi e nelle paludi di Bolivia, Brasile, Cile, Paraguay, Uruguay e Argentina.[1]
L'alimentazione si basa su piante acquatiche e insetti. Il gobbo testanera è noto per deporre le proprie uova nei nidi di altri uccelli, in special modo di quelli del fistione beccoroseo, ma anche di altre anatre, folaghe, e occasionalmente anche gabbiani e rapaci. A differenza, per esempio, di alcuni cuculi, né gli adulti né i pulcini distruggono le uova o uccidono i pulcini dell'ospite. Invece, dopo una incubazione di 21 giorni, gli anatroccoli impiumano dopo alcune ore e sono completamente indipendenti, lasciando il nido e sbrigandosela da soli.
Il gobbo testanera è classificato dalla IUCN Red List come specie a basso rischio (Least Concern)[1].
Il gobbo testanera, anatra dalla testa nera, anche anatra testanera, (Heteronetta atricapilla (Merrem, 1841)) è un uccello sudamericano della famiglia degli Anatidi. È l'unico membro del genere Heteronetta.
De koekoekseend (Heteronetta atricapilla) is een vogel uit de familie Anatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1841 door Merrem.
De soort komt voor in het midden-zuiden van Zuid-Amerika, met name van centraal Chili tot Paraguay en centraal Argentinië.[2]
De koekoekseend legt zijn eieren in het nest van andere eenden. In tegenstelling tot de bekendere koekoek werkt het jong van de koekoekseend niet de andere eieren of kuikens het nest uit, maar verlaat zelf het nest na het uitkomen.
Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status veilig.
Bronnen, noten en/of referentiesDe koekoekseend (Heteronetta atricapilla) is een vogel uit de familie Anatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1841 door Merrem.
Gjøkand (Heteronetta atricapilla) er en basal art i gruppen av skarvender (Oxyurinae), som inngår i andefamilien (Anatidae). Arten er monotypisk og eneste art i den basale slekten Heteronetta. Den er utbredt i Sør-Amerika, fra det sentrale Chile og østover til Paraguay, det sørøstre Brasil og Uruguay, og videre sørover til provinsene Buenos Aires og La Pampa i Argentina.
Gjøkand har av og til blitt betraktet som et naturlig bindeledd mellom vanlige ender (Anatinae) og skarvender.[2]
Gjøkand måler cirka 35–43 cm; hannen veier typisk 434–680 g og hunnen typisk 470–720 g.[2]
Arten ligner mye på vanlige ender, men den kan identifiseres som ei skarvand på den forlengede kroppen, korte stjerten, det smale hodet på en tykk nakke, og det blålige konkave, flate og brede nebbet. Gjøkand forveksles også av og til med trommeand (Oxyura vittata), men sistnevnte har den typisk korte og stive stjerten som gjøkanda mangler. Fjærdrakten er i hovedsak mellert nøttebrun på oversiden og mellert beigebrun til gråhvit på undersiden. Hannen har innslag av rødbrunt i flankene og er tilnærmet sort i hodet og på halsen, mens hunnens er mer koksgrått med lyse kinn fra undersiden av øynene. De undere ekstremitetene er kort og mørk koksgrå. Begge kjønnene er mer fargesterke i hekketiden. Ungfuglene ligner hunnen, men er mer rødbrune på oversiden.[2]
Gjøkender trives i sump, innsjøer, bassenger og myrområder med permanent ferskvann og rikelig med akvatiske planter, ofte i åpnet eller skogmessig sparsomt bevokst landskap. De ernærer seg i hovedsak av akvatiske frø og plantedeler, mindre akvatiske virvelløse dyr (spesielt bløtdyr i hekketiden). Arten dykker ikke, men stikker hodet og halsen ned i vann fra overflaten og beiter på bunnen, med stussen stikkende opp over vannoverflaten (som vanlige ender), som regel nær land. De opptrer vanligvis i solitære par, men i Brasil har man observert i gruppe på cirka 300 individer utenfor hekketiden.[2]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Carboneras (2018).[3] Norske navn på arter følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[1][4] Eventuelle benevnelser i parentes er kun midlertidige beskrivelser, i påvente av et offisielt navn på arten.
Gjøkand (Heteronetta atricapilla) er en basal art i gruppen av skarvender (Oxyurinae), som inngår i andefamilien (Anatidae). Arten er monotypisk og eneste art i den basale slekten Heteronetta. Den er utbredt i Sør-Amerika, fra det sentrale Chile og østover til Paraguay, det sørøstre Brasil og Uruguay, og videre sørover til provinsene Buenos Aires og La Pampa i Argentina.
Multimedia w Wikimedia Commons Pasożytka (Heteronetta atricapilla) – gatunek średniej wielkości ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Zasiedla centralną Amerykę Południową. Szczegółowe informacje dotyczące jej życia nie są jeszcze znane[9].
Gatunek opisany w roku 1841 przez niemieckiego przyrodnika Blasiusa Merrema pod nazwą Anas atricapilla. Okaz typowy pochodził z Buenos Aires[10]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Heteronetta[11][12], opisanego w 1865 roku przez włoskiego zoologa i ornitologa Tommaso Salvadoriego. Gatunek monotypowy, nie wyróżnia się podgatunków[1]. Nazwa gatunkowa atricapilla pochodzi od łacińskich słów atra, oznaczającego czarny, i capillus, oznaczającego owłosienie głowy[13]. Po raz pierwszy jego podobieństwo do sterniczek zauważył w 1926 roku Alexander Wetmore. Na pokrewieństwo wskazuje budowa tchawicy, z dużym workiem gardłowym. Ptak współwystępuje z dwoma gatunkami sterniczek z rodzaju Oxyura, ale dotychczas nie odnotowano hybryd. W 1961 roku Woolfenden zasugerował, że pasożytka jest najmniej wyspecjalizowaną ze sterniczek i hipotetycznym ogniwem ewolucyjnym łączącym tę grupę z pozostałymi kaczkami[14].
Zasiedla Amerykę Południową: występuje w południowej Brazylii, Argentynie i Chile. Sporadycznie zalatuje na Falklandy[8]. Populacja jest częściowo wędrowna. Północna populacja prowadzi osiadły tryb życia, ale południowa na zimę odlatuje do Boliwii, południowej Brazylii i Urugwaju. Środowiskami, jakie zasiedla, są wszelkie śródlądowe bagna, rozlewiska rzek[17] oraz jeziora, szczególnie te, gdzie rośnie Scirpus californicus.
Pasożytki mierzą 35–40 cm[18], a masa ciała wynosi 434 do 630 g[9]. Skrzydło ma 160–176 mm, długość dzioba wynosi 33 mm, stępu 33 mm[7]. Długość ogona samca wynosi 44–57[19] mm, natomiast u samicy 44–59 mm[20][19].
Występuje dymorfizm płciowy, ciało wyraźnie wydłużone, krótkie skrzydła i ogon[18]. Wspólną cechą ubarwienia obu płci są ciemnobrązowe skrzydła i sterówki oraz szary dziób, u samca dodatkowo z karminową nasadą. Jego głowa i szyja są jednolicie czarne. U samicy jasnobrązowe, biała brew, fragment piersi i przód szyi oraz gardło. Spód ciała u samca brązowo-biały, u samicy biały w delikatne, brązowe prążki. U obu płci nogi są brązowe. Młode przypominają samice i nie mają różowej plamki[21].
W trakcie migracji lata w stadach do 40 ptaków. Żeruje zazwyczaj nad ranem. W ciągu dnia odpoczywa na lądzie, wieczorem zaczyna pływać. Wieczór jest także porą na szukanie odpowiedniego gospodarza lęgowego. Odpowiednim gospodarzem są łyski, ponieważ ich gniazda są często spotykane. Jednak jaja spotykane są także w gniazdach innych ptaków wodnych, jak kaczki, mewy, ibisy, a nawet ptaki drapieżne[18]. Samiec, chcąc przywabić potencjalną partnerkę, nadyma szyję i używa sygnałów głosowych, aby mieć jeszcze większy zasięg. Długość życia i niektóre szczegółowe informacje nie są znane[9]. W niewoli dobrze znosi niskie temperatury[22].
Ma mały repertuar dźwięków[19]. Wiadomo jednak, że w trakcie zalotów wydaje niskie kwa kwa (quah quah). W trakcie zalotów wydaje także powtarzane, miękkie "pik"[19]. Innym głosem jest, poprzedzone gwizdem, chrząkające gr-rump-friit (gr-rump-freet)[23].
Pasożytki żerują zazwyczaj rano, nurkując, zanurzając głowę lub filtrując. Ptak pod wodą spędza 3–14 sekund, następnie 2–12 sekund odpoczywa na powierzchni, zanim znów zanurkuje[23]. Zjada dużo pokarmu roślinnego, włączając nasiona, bulwy, rośliny zielne, trawy wodne, turzyce oraz podwodne chwasty[9]. Może także zjadać niewielkie ilości wodnych bezkręgowców. W niewoli powinien być karmiony pływającymi roślinami wodnymi[22].
Pasożytki mogą się rozmnażać po dwóch latach[24]. Są promiskuityczne, na zmianę kopuluje ze sobą kilka samców i samic. W trakcie zalotów samce nadymają szyje. Zgodnie z polska nazwą Heteronetta atricapilla jest pasożytem lęgowym. Swoje jaja składa do gniazd różnych ptaków wodnych. Najczęściej są to łyski żółtodziobe, łyski (zwyczajne) oraz hełmiatki różowodziobe. Takie gniazdo musi być umieszczone około 1 m nad powierzchnią wody. Samica składa do jednego gniazda 1–5[17] jaj. Są białe, mają wymiary 43x59 mm[23][21], ważą około 60[21] g (mniej więcej 9,8% masy ciała samicy[19]), mają kształt owalny[19]. Inkubacja trwa około 20–30 dni. Ilość przeżywających piskląt zależna jest od ilości złożonych jaj. W przeciwieństwie do również pasożytniczej kukułki, młode nie niszczą lęgu gospodarza[18]. Po kilku godzinach od wyklucia wychodzą z gniazda i radzą sobie same. Są w pełni opierzone po około 70 dniach[21]. Pasożytki gniazdują na jesieni i na wiosnę. Rzadko wyprowadzają lęgi w niewoli[21].
Przez IUCN klasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern)[8]. Całkowita populacja szacowana jest na około 100 000 osobników, a zasięg występowania na około 1 950 000 km2[25]. Główne zagrożenia dosięgają młodych. Niemal wszystkie obumarcia jaj spowodowane są porzuceniem ich przez gospodarza z powodu wykrycia, że nie są jego. Pasożytki nie mają także zbyt maskującej barwy jaj, a same są łowione przez ludzi dla mięsa i piór. Dorosłe osobniki mogą stać się zdobyczą dla większych sokołowych. Ciemne i plamkowane upierzenie pomaga im się schronić w roślinności. Liczebność populacji może spadać przez polowania, niszczenie środowiska oraz skażenia wód[9].
Heteronetta atricapilla jest pasożytem lęgowym, wykorzystuje inne ptaki wodne do inkubacji i ochrony jaj. Efekty pasożytnictwa tego gatunku to wykorzystywanie energii do opieki nad obcymi jajami, przez co wykluwa się mniejsza liczba piskląt danego gatunku (gospodarza)[9].
Pasożytka (Heteronetta atricapilla) – gatunek średniej wielkości ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Zasiedla centralną Amerykę Południową. Szczegółowe informacje dotyczące jej życia nie są jeszcze znane.
Heteronetta atricapilla, conhecido popularmente como marreca-de-cabeça-preta, é uma ave anseriforme da família Anatidae.
A marreca-de-cabeça-preta mede aproximadamente 36 cm de comprimento. O macho possui cabeça negra e bico azul com linha vertical vermelha na base da maxila. Já a fêmea é maior, apresentando plumagem parda e uma listra superciliar branca.Como cerimônia pré-nupcial, o macho incha o pescoço.
Espécie parasita[1], deposita seus ovos em ninhos de outras aves como o Marrecão (Neta peposaca), mas também outros patos, galeirões do gênero Fulica, e, ocasionalmente, até gaivotas como a Gaivota-maria-velha e por isso são apelidados de marreca-cuco. Ao contrário do cucos , nem os filhotes nem adultos destroem os ovos ou matam os filhotes do hospedeiro. Em vez disso, depois de um período de incubação de 21 dias, os marrequinhos são independentes depois de algumas horas e deixando seus pais adotivos e provém o próprio sustento .
Habita banhados sem vegetação alta. Ocorre do norte do Chile e Argentina ao Paraguai e Bolívia. No Brasil, é observado no Rio Grande do Sul e em Santa Catarina.
.PNG)
Heteronetta atricapilla, conhecido popularmente como marreca-de-cabeça-preta, é uma ave anseriforme da família Anatidae.
Svarthuvad and[2] (Heteronetta atricapilla) är en sydamerikansk fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.[3]
Fågeln förekommer på låglandet i södra Sydamerika.[3] Den placeras i sitt släkte Heteronetta, systerart till kopparänder i släktena Nomonyx och Oxyura. Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör svarthuvad and.
Wikispecies har information om Heteronetta atricapilla.
Svarthuvad and (Heteronetta atricapilla) är en sydamerikansk fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.
Vịt đầu đen Nam Mỹ, tên khoa học Heteronetta atricapilla, là một loài chim trong chi đơn Heteronetta, thuộc họ Vịt.[2]
Vịt đầu đen Nam Mỹ, tên khoa học Heteronetta atricapilla, là một loài chim trong chi đơn Heteronetta, thuộc họ Vịt.
Heteronetta atricapilla (Merrem, 1841)
Ареал
Черноголо́вая у́тка[1], или черноголо́вая древе́сная у́тка[2] (лат. Heteronetta atricapilla) — единственный вид рода Heteronetta семейства утиных (Anatidae).
Утка небольших размеров — длина 35-40 см, масса 434—720 г. Самки несколько крупнее самцов, что нехарактерно для утиных[3]. Внешне напоминает речную утку, особенно самка. Имеет очень хорошо развитую копчиковую железу.
У взрослых самцов голова и шея чёрные, иногда с белым участком на горле, мантия и плечевые перья чёрные с красноватой исчерченностью. Грудь, бока и подхвостье окрашены в красноватые и желтовато-коричневые тона, испещрённые чёрным, живот — серебристо-белый с коричневыми пятнами. Верхняя сторона крыльев тёмно-коричневая, отчасти с белыми окончаниями перьев. Радужная оболочка коричневая, ноги — свинцово-серые, с зеленоватым оттенком на краях цевки, клюв — серовато-синий, черноватый, кроме брачного сезона, когда появляется розово-красный цвет между ноздрями и у основания. У самок окраска головы в целом коричневая, с бледной полосой тёмно-жёлтого цвета через глаз, подбородок и горло тёмно-жёлтого цвета, верхняя сторона тела черновато-коричневая, испещрённая красноватым, бока, живот и крылья окрашены как у самцов. Окраска мягких частей тела также напоминает таковую у самца за исключением того, что у самок никогда не появляется красный цвет в основании клюва, и вместо этого данная область становится желтовато-оранжевой или желтовато-розовой.
Взлетает легко, полёт быстрый и низкий. Самка исключительно молчалива, у самца голос напоминает негромкое низкое ворчанье, а также они издают свист во время тока.
Гнездится в центральной части Чили от Сантьяго до Вальдивии, в северной половине Аргентины и в центральной части Парагвая. Отмечались встречи в Бразилии, Уругвае и Боливии[4].
Обитает на постоянных или частично высыхающих пресноводных болотах с обширными зарослями камыша.
Численность составляет около 100 000 взрослых птиц[5].
Питается семенами различных водных растений, ряской, иногда — моллюсками и другими беспозвоночными. Кормится обычно на мелководье, переворачиваясь в воде вниз головой, иногда ныряет на глубину нескольких футов.
Является единственным видом гусеобразных (Anseriformes) — облигатным гнездовым паразитом. Подкладывает яйца в гнёзда 14 видам птиц из 10 отрядов. Наиболее типичными видами-хозяевами являются пампасный нырок (Netta peposaca), краснолобая (Fulica rufifrons) и желтоклювая (F. armillaria) лысухи. Иногда подкладывает яйца даже в гнёзда патагонской чайки (Larus maculipennis) и хищных птиц. Доля гнёзд с подложенными яйцами у разных видов и на разных участках неодинакова, может достигать у лысух 58 %, у пампасного нырка — 83 %, у патагонской чайки — 14 %.
Начало откладки яиц хорошо синхронизировано с периодом размножения основных видов-хозяев. Наиболее интенсивная яйцекладка наблюдается в сентябре—ноябре, но может продолжаться до конца декабря и начала января. Окраска яиц белая, заметно отличающаяся от окраски яиц видов-хозяев, укорочено-эллиптической формы. Размеры — 55-58 × 39-43 мм, масса около 60 г. В основном, подкладывают по 1-2 яйца, изредка — до 8. В отличие, например, от кукушек, никогда не выбрасывают яйца птиц-хозяев, а утята не убивают птенцов. Длительность инкубации составляет, по разным данным, 21-24 дня, что несколько меньше, чем у видов-хозяев. Через 24-36 часов после вылупления птенцы начинают вести самостоятельный образ жизни. У птенцов этой утки отсутствует врождённый инстинкт следования за самкой, и они способны самостоятельно добывать корм.
Является всё ещё обычным видом, в специальных мерах охраны не нуждается. Важным для защиты этого вида представляется сохранение мест обитания.
Черноголо́вая у́тка, или черноголо́вая древе́сная у́тка (лат. Heteronetta atricapilla) — единственный вид рода Heteronetta семейства утиных (Anatidae).
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : ズグロガモ属 Heteronetta 種 : ズグロガモズグロガモ （頭黒鴨、学名：Heteronetta atricapilla）は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種である。和名は、頭部が黒色であることから付けられた。他の鳥類に托卵する習性を持つ。
南アメリカ南部に生息する。
雄は頭から頸にかけてが黒色で、頸から下の体の上面は黒褐色である。体の下面は白色。嘴は黒色で、嘴の付け根に桃色の斑がある。雌は体全体が淡い褐色である。
尾は短く硬い。
淡水の湖沼に生息する。通常は番で生活し、他のカモ類やオオバンの集団に混じっていることが多い。
繁殖形態は卵生。他の鳥類の巣に托卵を行う。托卵の相手はオオバンが多いが、その他カモハクチョウ、サケビドリ、ツルモドキ、クイナ類からカモメ、ハゲワシまで10種類以上の托卵先が知られている。雌は1つの巣に平均2卵を産む。卵は約21日で孵化するが、雛は孵化後1-2日で巣を離れ、その後は1羽で生活する。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.PNG)
.jpg)
.PNG)
