Wodnicha tarczowata (Hygrophorus discoideus (Pers.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hygrophorus, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1801 r. Christiaan Hendrik Persoon nadając mu nazwę Agaricus discoideus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Elias Fries w 1838 r.[1]
Nazwę polską nadali w 1983 r. Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda[3].
Średnica 2–6 cm, za młodu łukowaty, później rozpostarty, czasami z niewielkim garbkiem na środku. Jest higrofaniczny; w stanie wilgotnym silnie śluzowaty, błyszczący, w stanie suchym lepki, gładki. Powierzchnia początkowo biała, potem przebarwia się na żółto lub jasnoróżowo[4].
Lekko zbiegające, białawe[4].
Wysokość 4–7 cm, grubość 0,6–1 cm, walcowaty, zazwyczaj z wrzecionowatą podstawą, początkowo pełny, potem pusty. Powierzchnia biaława z brązowymi włókienkami, pod kapeluszem łuszcząca się[4].
O barwie od białawej do kremowej[4].
Zarodniki eliptyczne, gładkie, o rozmiarach 6–8 × 4–5 μm[4].
Wodnicha tarczowata występuje w Europie i Ameryce Północnej[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. notowana tylko na dwóch stanowiskach (Hala Śmietanowa w Beskidzie Żywieckim i w Pienińskim Parku Narodowym)[3]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[6]. Wymieniona jest także na liście gatunków zagrożonych w Holandii[3].
Siedlisko: lasy iglaste (świerkowe), preferuje gleby wapienne. Owocniki od września do listopada[4].
Wodnicha tarczowata (Hygrophorus discoideus (Pers.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae).
