Grey marmots communicate acoustically with alarms calls that indicate to other members of the colony that danger is present. They also communicate nonverbally in times of danger by flagging to the others with their tails. Pointing their tail straight up in the air and then rapidly moving it up and down. Males also rubs his cheek at the entrance of a burrow leaving his scent for mating purposes.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: pheromones ; scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
IUCN Red List considers grey marmots as Lower Risk or Least Concern on its list with an estimated population of 600,000 individuals in Mongolia alone (approximately 16% of the total population). There is a brief hunting season of about 2 months starting on August 11th and lasting through October 15th.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
Tarbagan marmots have been known to carry the Bubonic plague (Yersinia pestis) and by living in close sympatry with Tarbagan marmots, grey marmots could be carriers of the plague, as well. They can carry with the disease if they are infected by common parasites such as ticks or fleas. Humans using grey marmots as a food source could get the disease if they consume infected meat.
Negative Impacts: injures humans (causes disease in humans , carries human disease); causes or carries domestic animal disease
Grey marmots aren't only consumed by birds of prey and wild animals, but is a part of the diets for humans living in the region. Farmers use grey marmots as a source of food and also use some body parts as a source of medicine. People in the region also hunt and trap grey marmots using their pelts for trade.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material; source of medicine or drug
The dark tips of fur on the ventral side of grey marmot coats give them some camouflage from above. This allows them to blend in with some of the natural colors of the ground helping with predator avoidance from large birds of prey such as eagles and hawks. Also alarm calls and nonverbal "flagging" with their tails is another way grey marmots avoid birds of prey, as well as terrestrial predators.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: aposematic ; cryptic
Grey marmots are a keystone species in the ecosystem, serving as a food source for many different types of predators. Also the burrows dug out by them are used by other animals, such as rattle snakes, that use the burrows to hide in and ambush their prey. Grey marmots are also a host to many parasites like mites, ticks, tapeworms, and fleas.
Ecosystem Impact: disperses seeds; creates habitat; soil aeration
Commensal/Parasitic Species:
Grasses and herbaceous vegetation make up the majority of the diets of grey marmots. In the spring when new vegetation begins to sprout fringed sagebrush (Artemisia frigida) is a favorite for grey marmots. They are also known to sometimes eat other small animals, but it is not a large part of their diet.
Animal Foods: mammals; amphibians; reptiles
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems; flowers; bryophytes; lichens
Primary Diet: herbivore (Folivore ); omnivore
Grey Marmots are one of the largest marmots found in Asia. Their total length is 59.0 cm to 80.5 cm, with a short tail (13cm to 15cm) that accounts for less than a third of their head-body length. The a weight of an adult on average varies from 4.25 kg to 6.5 kg. They have a light greyish-brown fur covering their face all the way back to the ears where it fades into thick sandy colored base coat with nearly black tips of fur covering most of the pelt on their back. This gives their dorsal side a greyish appearance and is also how they got their common name, grey marmot. Their tails, as stated before, are relatively short compared to their body and are the same color as the base coat except for a dark brown-black tip. They are low to the ground with short thick legs and have small fur-covered ears.
Range mass: 4250 to 6500 g.
Range length: 590 to 805 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Little is known about the life span of grey marmots in the wild or in captivity. However other species of marmots can live on average 12 to 14 years in the wild, with reports of up to 18 years.
Grey marmots living in temperate climates occupy many different habitats including tundra, taiga, grassland and mountains. Mountain habitats include both the Altai Mountain Range and the Tian Shan Mountain range. In these mountainous habitats grey marmots will be found near the top of ridges in cases where it is living in sympatry with another other species of marmots including Tarbagan marmots. A large lower elevation grassland habitat grey marmost inhabit is located on the east and west of Issyk Kul, a very large lake in Kyrgyzstan.
Range elevation: 0 to 4000 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: tundra ; taiga ; savanna or grassland ; mountains
Grey marmots are found in the Palearctics. They inhabit the Altai Mountain range in western Siberia (Russia), western Mongolia, eastern Kazakhstan and northern China. Their geographic range also spans into the Tian Shan Mountain range of southeastern Kazakhstan, eastern Kyrgyzstan, and northwestern China.
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Although not much is known about the mating system of grey marmots, most marmot groups at similar latitudes were always thought be monogamous due to a lack of resources and food. A 2006 study determined that this was not true in another species of marmots that resides at a similar latitude. The study showed that smaller social groups of marmots proved to be monogamous while marmots in large social groups were promiscuous.
Mating among grey marmots only occurs once a year, for about a month, starting in the beginning of May and ending in the beginning of June. Only after they have reached a mature age (3 years) will they begin mating. Just half of mature females will end up mating each year. After a pair has mated the female undergoes a 40 day gestation period and a live birth of a litter, usually consisting of 2 to 6 pups.
Breeding interval: Grey marmots breed once a year.
Breeding season: Mating starts in the beginning of May and ends in the beginning of June.
Range number of offspring: 2 to 6.
Average gestation period: 40 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
After the female has given birth she will lactate for 30 days to feed her young, staying with them in the burrow for a majority of time. There is no documentation of direct paternal care by grey marmot males.
Parental Investment: altricial ; female parental care ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Boz marmot (lat. Marmota baibacina) — gəmiricilər dəstəsinin sincablar fəsiləsinə aid məməli heyvan növü.
La marmota d'estepa (Marmota baibacina) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a la Xina, el Kazakhstan, el Kirguizistan, Mongòlia i Rússia. S'alimenta d'Artemisia frigida (principi de la primavera), herba (final de la primavera i principi de l'estiu) i plantes herboses (final de l'estiu), que a vegades complementa amb animals. Els seus hàbitats naturals són les estepes de muntanya i els prats alpins. Està amenaçada per un nivell insostenible de caça i, possiblement, per la degradació del seu entorn natural a causa de la pastura del bestiar.[1]
La marmota d'estepa (Marmota baibacina) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a la Xina, el Kazakhstan, el Kirguizistan, Mongòlia i Rússia. S'alimenta d'Artemisia frigida (principi de la primavera), herba (final de la primavera i principi de l'estiu) i plantes herboses (final de l'estiu), que a vegades complementa amb animals. Els seus hàbitats naturals són les estepes de muntanya i els prats alpins. Està amenaçada per un nivell insostenible de caça i, possiblement, per la degradació del seu entorn natural a causa de la pastura del bestiar.
Svišť šedý (Marmota baibacina) je druh sviště obývající horské stepi a alpínské louky pohoří Altaj a Sajan ve východním Kazachstánu, Kyrgyzstánu, na západní Sibiři, v republice Tuva, na západě Mongolska a v autonomní oblasti Sin-ťiang na území Čínské lidové republiky.[2]
Podobně jako ostatní druhy svišťů žije i svišť šedý v koloniích, které obývají systém nor a doupat. Je býložravý, živí se trávou a bylinami, podle místních podmínek se od srpna do října ukládá k zimnímu spánku, který trvá 7-8 měsíců.[2]
Na územích, kde se vyskytuje společně se svištěm tarbagan, žije svišť šedý pouze na alpínských loukách a svišť tarbagan obývá horské stepi v údolích.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu svišť šedý ve Wikimedia Commons
Svišť šedý (Marmota baibacina) je druh sviště obývající horské stepi a alpínské louky pohoří Altaj a Sajan ve východním Kazachstánu, Kyrgyzstánu, na západní Sibiři, v republice Tuva, na západě Mongolska a v autonomní oblasti Sin-ťiang na území Čínské lidové republiky.
Podobně jako ostatní druhy svišťů žije i svišť šedý v koloniích, které obývají systém nor a doupat. Je býložravý, živí se trávou a bylinami, podle místních podmínek se od srpna do října ukládá k zimnímu spánku, který trvá 7-8 měsíců.
Na územích, kde se vyskytuje společně se svištěm tarbagan, žije svišť šedý pouze na alpínských loukách a svišť tarbagan obývá horské stepi v údolích.
Fjeldmurmeldyr (latin: Marmota baibacina) er en art af murmeldyr, som findes i Xinjiang-provinsen i Kina, i Kazakhstan, Kirgisistan, Mongoliet samt Altaj- og Tian Shan-bjergene i Sibirien. Artens udbredelsesområde overlapper området, hvor det sibiriske murmeldyr lever i de sydlige Altaj-bjerge.
Der findes tre underarter af fjeldmurmeldyret:
Fjeldmurmeldyr (latin: Marmota baibacina) er en art af murmeldyr, som findes i Xinjiang-provinsen i Kina, i Kazakhstan, Kirgisistan, Mongoliet samt Altaj- og Tian Shan-bjergene i Sibirien. Artens udbredelsesområde overlapper området, hvor det sibiriske murmeldyr lever i de sydlige Altaj-bjerge.
Der findes tre underarter af fjeldmurmeldyret:
M.b. baibacina M.b. centralis M.b. kastschenkoiDas Graue Murmeltier (Marmota baibacina) ist eine Art aus der Familie der Hörnchen. Es kommt im Altai- und Tianshan-Gebirge in Südwest-Sibiriens (Russland), in Südost-Kasachstan, Kirgisistan, der Mongolei und im Autonomen Gebiet Xinjiang auch in der Volksrepublik China vor. Im östlichen Kaukasus (Dagestan) wurde es eingeführt[1]. Im Mongolischen Altaigebirge grenzt sein Verbreitungsgebiet an das des Sibirischen Murmeltieres und beide Arten kommen teilweise sympatrisch vor[2]. Die Art wurde von der IUCN im Jahr 1996 als nicht gefährdet eingestuft[3].
Man unterscheidet drei Unterarten[1]:
Graue Murmeltiere gehören zu den größten paläarktischen Arten und wiegen 4 bis 6,5 kg, wobei einige Exemplare vor dem Winterschlaf bis zu 8 kg erreichen. Die Körpergröße variiert je nach Jahreszeit (vor/nach dem Winterschlaf) sowie je nach Breitengrad und Höhenlage. Die Körpergröße nimmt im Allgemeinen mit höheren Breitengraden und Höhenlagen zu. Graue Murmeltiere können während des langen Winterschlafs bis zu 30 % ihres Gewichtes verlieren. Sie sind kurz und stämmig mit kräftigen Gliedmaßen und kurzen Schwänzen. Die Gesamtlänge des Körpers beträgt etwa 60 bis 80 cm, einschließlich des 13 bis 15 cm langen Schwanzes. Die Vorderfüße haben 4 Zehen und starke Krallen zum Graben, während die Hinterfüße 5 Zehen haben. Auf dem Rücken ist das Fell beige bis hellbraun mit braunen bis schwarzen Haaren oder Haarspitzen, die dem Fell ein graues Aussehen verleihen. Die Bauchseite ist eher orange-rötlich braun. Die Länge des Schwanzes ist ähnlich wie die des Körpers und hat eine dunkelbraune bis schwarze Spitze. Die Ohren sind klein und rund und hell gefärbt. Die Kopfzeichnung ist an den Wangen dunkelbraun und um den Mund herum heller gelblichbraun. Bei dieser Art kommt Albinismus vor. Es ist nicht bekannt, dass graue Murmeltiere einen Sexualdimorphismus (Unterschiede zwischen Männchen und Weibchen) aufweisen, aber bei den meisten Murmeltierarten sind die erwachsenen Männchen größer als die erwachsenen Weibchen. Graue Murmeltiere haben Wangendrüsen und Analdrüsen.
Das Graue Murmeltier (Marmota baibacina) ist eine Art aus der Familie der Hörnchen. Es kommt im Altai- und Tianshan-Gebirge in Südwest-Sibiriens (Russland), in Südost-Kasachstan, Kirgisistan, der Mongolei und im Autonomen Gebiet Xinjiang auch in der Volksrepublik China vor. Im östlichen Kaukasus (Dagestan) wurde es eingeführt. Im Mongolischen Altaigebirge grenzt sein Verbreitungsgebiet an das des Sibirischen Murmeltieres und beide Arten kommen teilweise sympatrisch vor. Die Art wurde von der IUCN im Jahr 1996 als nicht gefährdet eingestuft.
Man unterscheidet drei Unterarten:
M. b. baibacina M. b. centralis M. b. kastschenkoiDe Altaimarmot (Latynske namme: Marmota baibacina) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota), dat foar it earst wittenskiplik beskreaun waard yn 1899.
Dizze soarte komt foar yn it Altai-berchtme en de Tjensjan-bergen fan súdlik Sibearje, eastlik en súdeastlik Kazachstan, westlik Mongoalje en it noarden en westen fan 'e Sineeske autonome regio Sinkiang-Oeigoerje. Yn Mongoalje oerlapet it ferspriedingsgebiet fan 'e Altaimarmot dat fan 'e besibbe tarbagan of Mongoalske marmot.
De Altaimarmot (Latynske namme: Marmota baibacina) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota), dat foar it earst wittenskiplik beskreaun waard yn 1899.
Dizze soarte komt foar yn it Altai-berchtme en de Tjensjan-bergen fan súdlik Sibearje, eastlik en súdeastlik Kazachstan, westlik Mongoalje en it noarden en westen fan 'e Sineeske autonome regio Sinkiang-Oeigoerje. Yn Mongoalje oerlapet it ferspriedingsgebiet fan 'e Altaimarmot dat fan 'e besibbe tarbagan of Mongoalske marmot.
The gray marmot, grey marmot, or Altai marmot (Marmota baibacina) is a species of rodent in the squirrel family Sciuridae. It is one of the larger marmots in the genus Marmota. It occurs in mountainous grasslands and shrub lands of central Asia, and is one of the 9 Palearctic (Eurasia) species. It is found in Xinjiang Province in China, southeastern Kazakhstan, Kyrgyzstan, Mongolia, and in the Altai and Tien Shan Mountains in southeastern Siberia in Russia.[2] In the Mongolian Altai, its range overlaps with that of the Tarbagan marmot.[3] Gray marmots form social groups, live in burrows, and hibernate.
Gray marmots are one of the largest palearctic species, weighing 4 to 6.5 kg (9 to 14.5 pounds), with some individuals reaching near 8 kg (18 pounds) before hibernation.[4] Body size varies based on the time of year (before/after hibernation), and with latitude and elevation.[5] Overall, body size increases at higher latitude and elevation and decreases at lower latitudes and elevation. Gray marmots may lose up to 30% of body mass during long seasonal hibernation.[5] They are short and stocky with brawny limbs and short tails. The total body length ranges from about 60 to 80 cm (25 to 30 inches) which includes the 13-to-15-centimetre-long (5 to 6 in) tail. Forefeet have 4 digits and strong claws for digging, while the hindfeet have 5 digits.[6][4] On the dorsal (back) side, the fur is beige to tan with brown to black hairs or hair tips blended throughout giving the coat a gray appearance. The ventral (belly) side is a more orange-reddish brown. The length of the tail is much like the body but has a dark brown to black tip. The ears are small and round and light colored. The face is darker brown at the cheeks with lighter yellowish brown around the mouth.[4][6] Albinism occurs in this species.[5] Gray marmots are not known to exhibit sexual dimorphism (differences between males and females), but in most marmot species the adult males are larger than adult females.[4][7][8] Gray marmots also have cheek glands and anal glands.[5][8]
Gray marmots live in mountain meadows and steppes, where they forage on sage bush in the spring, grasses and flowering plants in summer and fall.[6][5][9][10] They occur in elevations from 150 to 4,000 m (490 to 13,120 feet), but may prefer mild to moderate well draining slopes with suitable soil for burrowing. The soil ranges from fine grained soft soil to soil including sand or pebbles.[4][8][9][11] Their distribution extends from the Altai mountains of southwestern Siberia (Tuva, Russia), western Mongolia, northwestern China (Xinjiang), and eastern Kazakhstan, into the Tien Shan mountains of northwestern China, Kyrgyzstan, and southeastern Kazakhstan. In southeastern Kazakhstan and southwestern Siberia the range enters lower elevation, dry steppes.[2][4][6][9] The gray marmot is an introduced species in the Caucasus mountains of Dagestan, Russia.[4] In the Altai mountains of western Mongolia, the range overlaps with the Tarbagan marmot (Marmota sibirica). In this area of range overlap, competition restricts the gray marmot habitat to elevations above 3,000 m (9,800 feet) in areas with scattered boulders and rocks. Observation of hybridization between the two species and living in the same area are rare.[3][11]
Gray marmots live in social groups called extended families with multiple individuals living in a burrow and several burrows forming a colony.[4] The extended families usually consist of a pair of dominant adults and a few subordinate adults, yearling and babies.[5] Gray marmots also have species specific alarm calls, which can be used to distinguish them from other species.[3][11] When environmental conditions are harsh extended families are limited. When conditions are moderate to good the extended families become more complex.[5]
Gray marmots live in harsh environments with snowfall limiting food for a significant amount of time.[5][10] They have evolved a yearly pattern of hibernation, reproduction, growth and then fattening for the next hibernation.[10] Gray marmots hibernate for 7–8 months starting in fall and emerging in May.[4][5][6] Hibernation starts between August and October depending on the location of the population, and populations at lower altitude or on south facing slopes emerge sooner.[5][6][10]
Gray marmots dig extensive winter burrows for hibernation, reaching depths of 5–7 m (15–25 feet) with some tunnels up to 63 m (205 feet) long.[8][10] Winter burrows hold 10 or more individuals which helps them stay warm with less energy use. Summer burrows are less deep and hold only a few individuals.[6]
Gray marmots mate in early May, and often mate in burrows before they emerge from hibernation.[5] Mating may be monogamous or polyandrous. Gestation last 40 days and the female gives birth to 2–6 babies.[4][5][6] Females reach reproductive maturity at 2–3 years.[5] Females alternate years of reproduction, and reabsorb embryos in harsh environmental conditions.[4][5]
Predators of gray marmots include wolves, foxes, dogs, polecats, Pallas's cat, and predator birds such as hawks and falcons.[4][6] Gray marmots use alarm calls to warn family members of predator presence.[5]
Gray marmots have anal and cheek glands used for communication of dominance and possibly defense.[5][8] They use tail movements as visual cues, and various vocalizations such a growls, high pitched cries, whining and alarm calls.[5][8][11]
The gray marmot is a palearctic species in the subgenus Marmota. It is most related to the forest-steppe marmot (Marmota kastschenkoi), which was considered a subspecies of the gray marmot until recently recognized a distinct species.[4][5][9] The bobak marmot (Marmota bobak) is a sister group to these species and the lineage the gray marmot is thought to evolve from.[5] The gray marmot has two recognized subspecies Marmota baibacina baibacina and Marmota baibacina centralis.[4]
{{cite book}}: CS1 maint: others (link) {{cite book}}: CS1 maint: others (link) The gray marmot, grey marmot, or Altai marmot (Marmota baibacina) is a species of rodent in the squirrel family Sciuridae. It is one of the larger marmots in the genus Marmota. It occurs in mountainous grasslands and shrub lands of central Asia, and is one of the 9 Palearctic (Eurasia) species. It is found in Xinjiang Province in China, southeastern Kazakhstan, Kyrgyzstan, Mongolia, and in the Altai and Tien Shan Mountains in southeastern Siberia in Russia. In the Mongolian Altai, its range overlaps with that of the Tarbagan marmot. Gray marmots form social groups, live in burrows, and hibernate.
Altaja marmoto (Marmota baibacina) estas specio de marmoto, ronĝulo el familio de sciuredoj. Ĝi troveblas en Ŝinĝjango, Kazaĥio, Kirgizio, Mongolio kaj en montaroj Altajo kaj Tianŝan en sud-uesta Siberio en Rusio.[1] En mongolia parto de Altajo ĝia arealo korespondas kun tiu de siberia marmoto.[2]
Altaja marmoto (Marmota baibacina) estas specio de marmoto, ronĝulo el familio de sciuredoj. Ĝi troveblas en Ŝinĝjango, Kazaĥio, Kirgizio, Mongolio kaj en montaroj Altajo kaj Tianŝan en sud-uesta Siberio en Rusio. En mongolia parto de Altajo ĝia arealo korespondas kun tiu de siberia marmoto.
La marmota gris es una especie de roedor esciuromorfo de la familia Sciuridae. Es una de las marmotas más grandes del género Marmota. Habita en pastizales montañosos y Matorrales de Asia central. Se encuentra en la provincia de Xinjiang en China, el sureste de Kazajistán, Kirguistán, Mongolia y en las montañas Altái y Tien Shan en el sureste de Siberia en Rusia .[2]Las marmotas grises forman grupos sociales, viven en madrigueras e hibernan.
La marmota gris pesa de 4 a 6.5 kg y algunos individuos alcanzan cerca de 8 kg antes de la hibernación.[3] El tamaño del cuerpo varía según la época del año (si es antes o después de la hibernación) y con la latitud y la elevación.[4] En general, el tamaño del cuerpo aumenta a mayor latitud y elevación y disminuye a menor latitud y elevación Las marmotas grises pueden perder hasta el 30% de la masa corporal durante la hibernación estacional prolongada.[4][5] Son pequeños y robustos con miembros musculosos y colas cortas. La longitud total del cuerpo varía de aproximadamente 60 a 80 cm, que incluye la cola de 13 a 15 cm de largo. Los pies delanteros tienen 4 dedos y garras fuertes para excavar, mientras que los pies posteriores tienen 5 dedos.[5][3] El pelaje del dorso es de color beige a canela con pelos de color marrón a negro o puntas de cabello mezcladas en todo el pelo, dándole un aspecto gris al pelaje. El lado ventral es un marrón más anaranjado rojizo. La longitud de la cola es similar a la del cuerpo, pero tiene una punta de color marrón oscuro a negro. Las orejas son pequeñas y redondas y de color claro. La cara es de color marrón oscuro en las mejillas con un marrón amarillento más claro alrededor de la boca.[3][5] El albinismo se da en esta especie.[4] Las marmotas grises no son conocidas por exhibir dimorfismo sexual (diferencias entre machos y hembras), pero en la mayoría de las especies de marmotas los machos adultos son más grandes que las hembras adultas.[3][6][7] Las marmotas grises también tienen glándulas de la mejilla y glándulas anales.[4][7]
Datos: Q326994
Multimedia:
Especies: Marmota baibacina
La marmota gris es una especie de roedor esciuromorfo de la familia Sciuridae. Es una de las marmotas más grandes del género Marmota. Habita en pastizales montañosos y Matorrales de Asia central. Se encuentra en la provincia de Xinjiang en China, el sureste de Kazajistán, Kirguistán, Mongolia y en las montañas Altái y Tien Shan en el sureste de Siberia en Rusia .Las marmotas grises forman grupos sociales, viven en madrigueras e hibernan.
Marmota baibacina Marmota generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Marmota baibacina Marmota generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Marmota baibacina
La Marmotte grise[3] ou Marmotte de l'Altaï[4],[5] (Marmota baibacina[N 1]) est une espèce de marmottes (ordre des rongeurs).
La Marmotte grise tient son nom de son pelage brun tirant sur le gris, plus foncé sur la tête. Elle est de taille similaire à la Marmotte des Alpes[3].
Ce mammifère fouisseur vit dans les steppes d'Asie centrale (Mongolie, Chine, Kazakhstan et Altaï)[3] et de Russie[6] à des altitudes comprises entre 800[4] et 4 000 mètres[6].
Selon BioLib (18 mars 2019)[2] :
Selon des analyses génétiques, cette dernière sous-espèce montrerait des différences notables pouvant en faire une espèce isolée[3].
Marmota baibacina
La Marmotte grise ou Marmotte de l'Altaï, (Marmota baibacina) est une espèce de marmottes (ordre des rongeurs).
La marmotta grigia (Marmota baibacina Kastschenko, 1899), nota anche come marmotta dell'Altai, è una specie della famiglia degli Sciuridi (Sciuridae) diffusa nelle praterie di montagna dell'Asia centrale.[2]
La marmotta grigia è una delle più grandi specie paleartiche del suo genere: pesa tra i 4 e i 6,5 kg, con alcuni individui che possono raggiungere gli 8 kg subito prima del letargo.[3] Il peso, tuttavia, varia parecchio a seconda del periodo dell'anno (prima o dopo il letargo), della latitudine e dell'altitudine:[4] complessivamente, le dimensioni aumentano a latitudini e altitudini più elevate e diminuiscono a latitudini e altitudini inferiori. Le marmotte grigie possono perdere fino al 30% della massa corporea durante il lungo letargo stagionale.[4] Sono animali corti e tozzi con zampe muscolose e coda corta. La lunghezza totale del corpo è di 60-80 cm, compresa la coda di 13-15 cm. Le zampe anteriori hanno quattro dita munite di robusti artigli per scavare, mentre quelle posteriori hanno cinque dita.[3][5] Sul lato dorsale la pelliccia va dal beige al color tanno, con peli marroni o neri o dalla punta di questi colori mescolati dappertutto che conferiscono al mantello un aspetto grigio. Il lato ventrale è di un marrone più arancio-rossastro. La coda è di colore simile al corpo, ma la punta va dal marrone scuro al nero. Le orecchie sono piccole e rotonde e di colore chiaro. Il muso è marrone scuro sulle guance e marrone-giallastro chiaro intorno alla bocca.[3][5] Esistono anche esemplari albini.[4] Le marmotte grigie non presentano dimorfismo sessuale, ma, come nella maggior parte delle marmotte, i maschi adulti sono più grandi delle femmine adulte.[3][6][7] Sono presenti ghiandole sulle guance e ghiandole anali.[4][7]
Le marmotte grigie vivono in gruppi sociali chiamati «famiglie allargate», con più individui che vivono in una tana e più tane che formano una colonia.[3] Le famiglie allargate di solito sono costituite da una coppia di adulti dominanti e da qualche adulto subordinato, da giovani di un anno e da piccoli.[4] Questi animali emettono dei richiami specie specifici, che possono essere utilizzati per distinguerli dalle altre specie.[8][9] Quando le condizioni ambientali sono difficili, le famiglie allargate diventano meno numerose, ma quando le condizioni sono moderate o buone diventano molto più complesse.[4]
Le marmotte grigie vivono in ambienti difficili, dove le nevicate limitano la disponibilità di cibo per un periodo di tempo significativo.[4][10] Esse hanno pertanto sviluppato uno schema comportamentale annuale costituito da letargo, riproduzione, crescita e quindi accumulo di grasso per il prossimo letargo.[10] Vanno in letargo per 7-8 mesi, dall'autunno fino a maggio.[3][4][5] Il letargo inizia tra agosto e ottobre a seconda della posizione geografica della popolazione; inoltre, le popolazioni che vivono a quote più basse o sui pendii esposti a sud escono prima dal letargo.[4][5][10]
Le marmotte grigie scavano estese tane invernali destinate al letargo, che possono raggiungere i 5-7 m di profondità e in alcuni casi perfino i 63 m di lunghezza.[7][10] Le tane invernali ospitano dieci o più individui, che, così facendo, possono stare al caldo con un minore consumo di energia. Le tane estive, al contrario, sono meno profonde e ospitano solo pochi individui.[5]
Le marmotte grigie si accoppiano all'inizio di maggio, spesso prima ancora che emergano dal letargo, nelle tane.[4] Le femmine possono essere sia monogame che poliandriche. La gestazione dura 40 giorni, trascorsi i quali la femmina dà alla luce da 2 a 6 piccoli.[3][4][5] Le femmine raggiungono l'età riproduttiva a 2-3 anni.[4] Si riproducono ad anni alterni e sono in grado di riassorbire gli embrioni quando le condizioni ambientali sono particolarmente difficili.[3][4]
Le marmotte grigie hanno molti predatori: lupi, volpi, cani, puzzole, gatti di Pallas e uccelli rapaci, come sparvieri e falchi.[3][5] Per avvertire i membri della famiglia della presenza dei predatori, lanciano forti richiami di allarme.[4]
Come è già stato detto, questi animali possiedono ghiandoli anali e nelle guance che usano per comunicare ai propri simili lo status di dominanza e forse per difendersi.[4][7] Per comunicare usano anche i movimenti della coda come segnali visivi e varie vocalizzazioni come ringhi, grida acute, lamenti e richiami di allarme.[4][7][9]
Le marmotte grigie vivono nei prati di montagna e nelle steppe, dove si nutrono di salvia in primavera e di graminacee e piante da fiore in estate e in autunno.[4][5][10][11] Si incontrano ad altitudini comprese tra i 150 e i 4000 m, ma possono prediligere i versanti a pendenza lieve o moderata ben drenanti, dove il terreno è più facile da scavare. Il terreno preferito va da quello morbido a grana fine a quello comprendente sabbia o ciottoli.[3][7][9][11] Il loro areale si estende dai monti Altaj – Siberia sud-occidentale (Tuva), Mongolia occidentale, Cina nord-occidentale (Xinjiang) e Kazakistan orientale – al Tien Shan – Cina nord-occidentale, Kirghizistan e Kazakistan sud-orientale. Nel Kazakistan sud-orientale e nella Siberia sud-occidentale vivono a quote inferiori, nelle steppe aride.[3][5][11][12] La marmotta grigia è stata introdotta anche sulla catena del Caucaso, nel Daghestan.[3] Sugli Altaj della Mongolia occidentale l'areale si sovrappone a quello della marmotta della Siberia (Marmota sibirica). In questa zona la competizione limita la diffusione della marmotta grigia ad altitudini superiori a 3000 m, in zone caratterizzate da massi e rocce sparsi. Sono rari i casi di ibridazione tra le due specie, così come quelli di convivenza nella stessa area.[8][9]
La marmotta grigia è una specie paleartica del sottogenere Marmota; è strettamente imparentata con la marmotta della steppa boscosa (Marmota kastschenkoi), che fino a poco tempo fa era considerata una sua sottospecie.[3][4][11] Assieme a questa, forma un sister group con la marmotta bobak (Marmota bobak), specie dalla quale gli studiosi ritengono che la marmotta grigia sia derivata.[4] Attualmente gli studiosi ne riconoscono due sottospecie:[3]
La marmotta grigia (Marmota baibacina Kastschenko, 1899), nota anche come marmotta dell'Altai, è una specie della famiglia degli Sciuridi (Sciuridae) diffusa nelle praterie di montagna dell'Asia centrale.
De altaimarmot (Marmota baibacina) is een zoogdier uit de familie der eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Nikolaj Kasjtsjenko in 1899. De soort komt voor in het Altajgebergte en het Tiensjangebergte.[1]
De altaimarmot heeft een kop-romplengte van 65 centimeter en de staart heeft een lengte van 13 centimeter. Heeft over het algemeen een bruingele vacht. De bovenzijde van de kop en de snuit zijn zwart en zwakken af over de nek en hals. De haren op de rug zijn sterk vermengd met zwarte uiteinden. De staart is eveneens vrij donker.[2]
De altaimarmot is een sociale soort die in kolonies leeft. De zomer- en winterkamers liggen gescheiden van elkaar, waarbij de kamers in de winter dieper liggen dan de zomerkamers. Beide hebben echter een ongeveer gelijke lengte. 's Zomers zijn er twee à drie altaimarmotten per kamer aanwezig, terwijl de kamers 's winters gedeeld worden door maximaal tien individuen.[1]
Het moment waarop de torpor begint, een vorm van winterslaap, hangt af van hun geografische locatie en kan aanvangen tussen augustus en oktober. De duur van de torpor is 7 à 8 maanden en begint met een sluimertoestand. Tijdens de torpor zakt de lichaamstemperatuur van 36 à 38°C tot 4,6 à 7,6°C. Het aantal ademhalingen zakt van 20 naar 3 keer per minuut en de hartslag zakt van 100 slagen naar 10 slagen per minuut. Als de lichaamstemperatuur een minimum bereikt laten ze hun lichaamstemperatuur weer stijgen. Zodra de lichaamstemperatuur weer op het normale niveau ligt vallen de marmotten weer in slaap. Op deze manier wordt veel energie bespaard.[3]
De paartijd begint kort na het ontwaken vanaf eind april en duurt tot begin juni. De draagtijd duurt 40 dagen en werpt dan twee à zes jongen. Jongen worden gedurende 35 à 40 dagen gezoogd. Reproductie vindt één keer per jaar plaats. Jongen worden na drie jaar geslachtsrijp en altaimarmotten kunnen een leeftijd van 15 jaar bereiken.[3]
Komt voor in alpiene steppen, hellingen en alpenweiden tot op een hoogte van 4.000 meter. Wordt minder vaak in rotsachtige steppen aangetroffen. Op plaatsen waar de altaimarmot sympatrisch met de tarbagan (Marmota sibirica) voorkomt, verkiezen ze hellingen met een hoog aandeel aan alpiene vegetatie.[1]
Altaimarmotten eten een verscheidenheid aan planten. Het dieet varieert per seizoen. In het vroege voorjaar wordt vooral Artemisia frigida gegeten en gaandeweg in de lente verandert het dieet naar een groter aandeel van grassen. Aan het eind van de zomer spelen kruiden een belangrijke rol.[1]
Van de altaimarmot worden twee ondersoorten wetenschappelijk erkend:[4]
De altaimarmot (Marmota baibacina) is een zoogdier uit de familie der eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Nikolaj Kasjtsjenko in 1899. De soort komt voor in het Altajgebergte en het Tiensjangebergte.
Multimedia w Wikimedia Commons Świstak szary[3] (Marmota baibacina) nazywany także ałtajskim – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).
Siedlisko i Występowanie: Częściej spotykany na stepach niż w wysokich górach; nie schodzi nigdy poniżej wysokości 800m n.p.m. Zamieszkuje: Ałtaj, Mongolia, Chiny i wysoko położone doliny Kazachstanu.
Opis: Jednolicie szare umaszczenie, niekiedy ciemniejsze na głowie.
Liczebność: Nieznana.
Świstak szary (Marmota baibacina) nazywany także ałtajskim – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).
Siedlisko i Występowanie: Częściej spotykany na stepach niż w wysokich górach; nie schodzi nigdy poniżej wysokości 800m n.p.m. Zamieszkuje: Ałtaj, Mongolia, Chiny i wysoko położone doliny Kazachstanu.
Opis: Jednolicie szare umaszczenie, niekiedy ciemniejsze na głowie.
Liczebność: Nieznana.
Marmota cenușie[2] sau marmota de Altai[3][4] (Marmota baibacina) este o specie de marmotă, din ordinul rozătoarelor / Rodentia.
Marmota cenușie își are numele de la blana sa brună bătând spre cenușiu, mai închisă pe cap. Are o talie similară cu marmota alpină.[2]
Acest mamifer săpător viețuiește în stepele din Asia centrală (Mongolia, China, Kazahstan și Altai)[2] și din Rusia[5], la altitudini cuprinse între 800[3] și 4.000 de metri.[5]
În Altaiul mongol arealul marmotei cenușii se suprapune peste cel al marmotei siberiene.[6]
Specia Marmota baibacina cuprinde trei subspecii: Marmota baibacina baibacina, Marmota baibacina centralis și Marmota baibacina katschenkai, cu o rezervă pentru aceasta din urmă: după unele analize genetice există diferențe notabile, care pot să facă din aceasta o specie separată.[2]
Marmota cenușie sau marmota de Altai (Marmota baibacina) este o specie de marmotă, din ordinul rozătoarelor / Rodentia.
Bergsmurmeldjur[2] (Marmota baibacina)[3][4][5] är en däggdjursart som beskrevs av Nikolaj Feofanovitj Kasjtjenko 1899. Bergsmurmeldjuret ingår i släktet murmeldjur och familjen ekorrar.[6][7] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Ett mycket stort murmeldjur med en kroppslängd mellan 59 och 80,5 cm, inklusive en svans på mellan 13 och 15 cm, och en vikt från 4,25 till 6,5 kg. Kroppen är kraftig med korta, stadiga ben och små, pälsklädda öron.[8] Pälsen i ansiktet, på huvudets sidor och i nacken är ljust gråbrun medan hjässa och rygg är mörkare, gråaktigt sandfärgad med svarta spetsar. Den korta svansen har samma färg som ryggen med undantag för den mörkbruna svansspetsen. Buken är rödaktig.[8][9]
Catalogue of Life listar 2 underarter:[6]
Bergsmurmeldjuret finns på högstäpper, alpina ängar, taiga och tundra upp till 4 000 m. Den lever i kolonier på mellan 6 och 20 individer, med många underjordiska bon.[1][8] Sommarvistena är vanligtvis mindre och grundare än vintervistena; de förra innehåller vanligen 2 till 3 individer, de senare upp till 10. Vinterdvalan är lång; den börjar vanligen i augusti till oktober, och kan vara så länge som 7 till 8 månader.[1]
Livslängden för denna art är inte känd, men vildlevande murmeldjur brukar bli mellan 12 och 14 år, med en högsta ålder på ungefär 18 år.[8]
Bergsmurmeldjuret leker en gång per år, mellan maj och juni. Honan är dräktig i 40 dagar, och föder mellan 2 och 6 ungar. Dessa dias i omkring en månad. Båda könen blir könsmogna vid 3 års ålder.[8]
Födan utgörs främst av växter, även om animalisk föda kan förekomma. Under våren lever arten främst på ismalört (Artemisia frigida), under tidig sommar på olika gräs, och under sensommaren på örter.[1] Det förekommer även att den äter bark och lavar. Av djur kan den ta smådäggdjur, groddjur och reptiler.[8]
Arten tjänar till föda åt stora rovfåglar, vargar, rävar, stäppillrar, pallaskatter,[1] snöleoparder, brunbjörnar och ormar[8].
Den förekommer i Xinjiang i Kina, sydöstra Kazakstan, Kirgizistan, Mongoliet, och i Altajbergen och Tian Shan-bergen i sydöstra Sibirien i Ryssland.[10] I de mongoliska Altajbergen överlappar dess spridning med Marmota sibirica.[11]
Wikimedia Commons har media som rör Marmota baibacina.
Wikispecies har information om Marmota baibacina.
Bergsmurmeldjur (Marmota baibacina) är en däggdjursart som beskrevs av Nikolaj Feofanovitj Kasjtjenko 1899. Bergsmurmeldjuret ingår i släktet murmeldjur och familjen ekorrar. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Boz marmot ya da Altay marmotu (Marmota baibacina), sincapgiller familyasının yer sincapları oymağından, Asya'da Çin'e bağlı Sincan Uygur Özerk Bölgesi'nde, güneydoğu Kazakistan, Kırgızistan, Moğolistan ve Sibirya'da Altay Dağları ile Tanrı Dağları'nda yaşayan marmot türü[1]. Moğolistan'da Altay Dağlarında Marmota sibirica türüyle alanları çakışır[2].
Boz marmotun 3 alt türü bulunur:[3]
Boz marmot ya da Altay marmotu (Marmota baibacina), sincapgiller familyasının yer sincapları oymağından, Asya'da Çin'e bağlı Sincan Uygur Özerk Bölgesi'nde, güneydoğu Kazakistan, Kırgızistan, Moğolistan ve Sibirya'da Altay Dağları ile Tanrı Dağları'nda yaşayan marmot türü. Moğolistan'da Altay Dağlarında Marmota sibirica türüyle alanları çakışır.
Marmota baibacina là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Kastschenko mô tả năm 1899.[2] Nó được tìm thấy tại tỉnh Tân Cương tại Trung Quốc, miền đông nam Kazakhstan, Kyrgyzstan, Mông Cổ, và tại hai dãy núi Altay và Thiên Sơn tại đông nam Siberia thuộc Nga.[3]
Marmota baibacina là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Kastschenko mô tả năm 1899. Nó được tìm thấy tại tỉnh Tân Cương tại Trung Quốc, miền đông nam Kazakhstan, Kyrgyzstan, Mông Cổ, và tại hai dãy núi Altay và Thiên Sơn tại đông nam Siberia thuộc Nga.
Серый, или алтайский, или горноазиатский сурок[1] (лат. Marmota baibacina) — млекопитающее рода сурков. Так же как и байбак, относится к группе bobak, объединяющей несколько близких видов евразийских сурков — степного, или байбака (Marmota bobak), собственно серого (Marmota baibacina), лесостепного (Marmota kastschenkoi) и монгольского, или тарбагана (Marmota sibirica).
Длина тела до 65 см, хвоста до 13 см. Внешне очень похож на байбака и тарбагана, но шерсть более длинная и мягкая, основной тон песочно-жёлтый, на спине с примесью чёрно-бурых волос, брюхо тёмное, рыжеватое, на голове тёмная «шапочка». Хвост сверху одного тона со спиной, снизу тёмный.
Распространен в горах Тянь-Шаня, Алтая. На западе ареал смыкается со степным сурком (Восточный Казахстан), на востоке — с монгольским сурком (восточный Алтай, Саяны). Северные популяции, обитающие на юге Новосибирской, Кемеровской и Томской областей, выделены[2] в начале 2000-х годов в отдельный вид — лесостепной сурок (Marmota kastschenkoi Stroganov et Judin, 1956) на основании кариологических исследований. В 1934 году завезён на плато Гуниб в Дагестане, но практически истреблён там местным населением, в последние годы сведений об уцелевших зверьках не поступало.
Преимущественно горный вид. Норы очень сложные, с несколькими выходами и камерами. Серый сурок, по-видимому, больше, чем другие виды, нуждается в питании сочными растительными кормами: поедаются главным образом листья, цветки и молодые побеги. Животные корма поедаются постоянно, но в небольшом количестве. Суточная и сезонная активность сильно зависит от погодных условий и высоты местности. Обыкновенно сурок активен утром и вечером, но в предгорьях, где его часто беспокоят, активность сдвигается на ночное время.
Гон ранней весной. В выводке 2 — 4 детёныша. У серого сурка, как и у других видов этого рода, только один выводок в году.
Мясо сурка съедобно, в горных районах Средней Азии он сохраняет промысловое значение. В предгорьях и на территории России сильно истреблён, охота запрещена. Местами является носителем чумы. В сельскохозяйственных угодьях он исчезает, поэтому посевам не вредит.
Серый, или алтайский, или горноазиатский сурок (лат. Marmota baibacina) — млекопитающее рода сурков. Так же как и байбак, относится к группе bobak, объединяющей несколько близких видов евразийских сурков — степного, или байбака (Marmota bobak), собственно серого (Marmota baibacina), лесостепного (Marmota kastschenkoi) и монгольского, или тарбагана (Marmota sibirica).
알타이마멋 또는 회색마멋(Marmota baibacina)은 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 중국 신장 위구르 자치구와 카자흐스탄 남동부, 키르기스스탄, 몽골 그리고 러시아 시베리아 남동부의 톈산 산맥에서 발견된다.[2] 몽골 알타이 산맥에서 알타이마멋의 분포 지역은 타르바간마멋의 분포 지역과 겹친다.[3]
다음은 2009년 헬겐(Helgen) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[4]
마멋족 마멋속
