Leucojum aestivum L.

Śnieżyca letnia (Leucojum aestivum L.^[2]) – gatunek rośliny z rodziny amarylkowatych, bylina.

Rozmieszczenie i środowisko

Pierwotnie występowała w południowej Europie i na terenie Azji Mniejszej, później zadomowiona w środkowej Europie, a także w Wielkiej Brytanii i Irlandii. W Polsce w warunkach naturalnych nie występuje. Rośnie na mokrych lub wilgotnych łąkach, nad rowami i na terenie łęgów, do wysokości 1300 m n.p.m.

Morfologia i biologia

Pokrój

Kwiaty

Pokrój

Łodyga wzniesiona, bezlistna, wysokość od 35 do 60 cm.

Liście

odziemkowe, szerokolancetowate o szerokości ok. 1 cm, jasnozielone

Kwiaty

białe z żółtą plamką na szczycie, długości 1-1,5 cm, na niejednakowej długości szypułkach, po 3 – 7 na jednej łodydze. Kwitną w okresie od kwietnia do maja.

Cechy fitochemiczne

roślina lekko trująca.

Uwaga

roślina bardzo podobna do śnieżycy wiosennej, lecz jest od niej dwukrotnie wyższa oraz ma mniejsze kwiaty, a także większą liczbę kwiatów na jednej łodydze.

Przypisy

Bibliografia

• Bertram Münker: Kwiaty polne i leśne. Warszawa: Świat Książki, 1998, s. 256-257. ISBN 83-7129-756-4.