Erica cinerea (uz cenicientu, carpaza, argaña, uz bermeyu) ye un tipu d'uz, orixinariu d'Europa central y occidental.
Ye un parrotal de talla baxa que la so altor varia ente 15 y 60 cm, con fueyes fines en forma d'aguya, de 4 a 8 mm de llargu y verticilaes por trés. Les ramillas tán cubiertes por una pelosidad de color gris-ceniza.
Les flores son urceolaes, roses o púrpures (más raramente blanques), de 4 a 7 mm de llargu, en recímanos terminales, con pedúnculos pubescentes. Tienen trés bractéoles adosaes a los sépalos los, que son purpúreos, llanceolaos, glabros y col marxe papiráceo. Corola de 4-7 mm, enchida nel mediu y estrechada na boca, de color púrpura vivu, raramente blanca. Anteres con apéndices na so base; nun sobresalen de la corola (inclusos). Floriamientu branizu, de mediaos a finales del branu. El frutu ye una cápsula pequeña, que s'atopa nel interior de la corola yá seca.
Vive sobre suelos descalcificaos (planta calcífuga) y non descomanadamente húmedos. Forma parte de distintos tipos de gorbizales y carbes de talla baxa.
Les inflorescencies son antidiarreicas y tán indicaes contra les afecciones renales y de les víes urinaries. Ye usada tamién pa la producción de miel.
N'España na Cordal Cantábricu. Na provincia de Burgos en Les Merindaes, Montes d'Oca, Sierra de la Demanda, Miranda de Ebro etc., montes y pandoriales de Lleón, Palencia, Zamora, Salamanca etc. Na sierra segoviana crez por Ayllón y Guadarrama. Arralez nos montes salmantinos de Béxar y Gata.[1] Tamién s'atopa na Serranía de Cuenca y algama la so llende nel territoriu de la Sierra de Mira.[2]
Erica cinerea describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 352–353. 1753.[3]
Erica: nome xenéricu que remanez del griegu antiguu ereíkē (eríkē); llatínizáu erice, -ye f. y erica = "uz" polo xeneral, tantu del xéneru Erica L. como la Calluna vulgaris (L.) Hull, llamada brecina.[4]
cinerea: epítetu llatín que significa "color ceniza".[5]
Númberu de cromosomes de Erica cinerea (Fam. Ericaceae) y táxones infraespecíficos: n=12[6]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Erica cinerea (uz cenicientu, carpaza, argaña, uz bermeyu) ye un tipu d'uz, orixinariu d'Europa central y occidental.
Erica cinerea (lat. Erica cinerea) - erikakimilər fəsiləsinin erika cinsinə aid bitki növü.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Erica cinerea (lat. Erica cinerea) - erikakimilər fəsiləsinin erika cinsinə aid bitki növü.
El bruc vermell (Erica cinerea) és una espècie d'arbust de la família de les ericàcies.[1]
L'epítet específic cinerea significa 'del color de la cendra'.[2]
Pot fer fins a 60 cm d'alt, amb moltes branques i amb els branquillons joves pubescents. Les fulles aciculars de 4 a 8 mm arranjades en grups de tres.
La floració té lloc entre els mesos juliol i octubre. Les flors són acampanades i porpres (rarament blanques), de 4 a 7 mm de llargada reunides en raïms al llarg de les tiges.
El fruit creix en una càpsula glabra.
És una planta nadiua de l'oest i el centre d'Europa, arriba als Pirineus. Habita normalment en sòls de silici,[3] tolera la secada i creix bé a ple sol i en els sòls ben drenats. És calcífuga (defuig el calci del terreny).[4]
A Catalunya el podem trobar a la costa nord de Barcelona i costa sud de Girona, entre els 0 i els 1.000 metres d'altitud.[5]
S'utilitza com a planta ornamental; aquests cultivars han guanyat el premi de la Royal Horticultural Society: Award of Garden Merit:
El bruc vermell (Erica cinerea) és una espècie d'arbust de la família de les ericàcies.
L'epítet específic cinerea significa 'del color de la cendra'.
Planhigyn blodeuol sy'n tyfu ar ffurf llwyn bychan yw Grug y mêl sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Ericaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Erica cinerea a'r enw Saesneg yw Bell heather.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Clychau'r Grug, Blodau y Grug, Grug, Grug Cochlas, Grug Lledlwyd, Grug Lled Ledlwyd, Grug Llwydlas.
Mae'n perthyn yn fotanegol yn agos i'r llys, yr azalea a'r rhododendron, ac fel y rheiny, mae'n medru byw mewn tir asidig, gwael. Mae eu blodau'n ddeuryw.
Planhigyn blodeuol sy'n tyfu ar ffurf llwyn bychan yw Grug y mêl sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Ericaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Erica cinerea a'r enw Saesneg yw Bell heather. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Clychau'r Grug, Blodau y Grug, Grug, Grug Cochlas, Grug Lledlwyd, Grug Lled Ledlwyd, Grug Llwydlas.
Mae'n perthyn yn fotanegol yn agos i'r llys, yr azalea a'r rhododendron, ac fel y rheiny, mae'n medru byw mewn tir asidig, gwael. Mae eu blodau'n ddeuryw.
Grålyng (Erica cinerea), også skrevet Grå-Lyng, er en dværgbusk med en opstigende, åben vækst. Den er udbredt langs hele den europæiske atlanterhavskyst.
Skuddene er tynde og kun svagt forgrenede. Barken er først rødbrun og svagt håret, men senere bliver den mørkebrun og opsprækkende. Knopperne sidder samlet i små bundter ved bladhjørnerne, og de er smalle og udspærrede med samme farve som bladene. Bladene sidder kransstillet, og de er ustilkede, linjeformede (nåleagtige), hårløse og mørkegrønne.
Blomstringen sker i juni-juli, hvor man finder blomsterne siddende i en tæt klase ved skudspidsen. De enkelte blomster er oppustet cylindriske med purpurrøde kronblade, der har 4 små tænder ved randen. Frugterne er kapsler med mange små frø.
Rodnettet er meget fint og filtagtigt. Planten ar afhængig af samliv med én eller flere svampe (mykorrhiza).
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,50 x 0,50 m (10 x 10 cm/år).
Arten er udbredt langs hele den europæiske atlanterhavskyst med et par afstikkere i Algeriet og Syditalien. Overalt foretrækker den et lysåbent og fugtigt voksested med sur, næringsfattig bund.
I naturreservatet Glen Coe, der ligger 10km sydsydøst for Fort William i den vestlige del af det Skotske Højland er der et bjergrigt terræn og et køligt og fugtigt klima. Her findes arten sammen med bl.a. blåbær, kambregne, alm. kohvede, bølget bunke, dunbirk, hedelyng, klokkelyng, lyngsnerre, skovsyre og et stort antal mosarter[1]
Grålyng (Erica cinerea), også skrevet Grå-Lyng, er en dværgbusk med en opstigende, åben vækst. Den er udbredt langs hele den europæiske atlanterhavskyst.
Die Graue Heide (Erica cinerea), auch Graue Glockenheide genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Heidekräuter (Erica) innerhalb der Heidekrautgewächse (Ericaceae). Sie wird in den gemäßigten Gebieten als Zierpflanze verwendet und ist als eine der frostharten europäischen Heidearten beliebt.
Die Graue Heide wächst als locker verzweigter, immergrüner Zwergstrauch und erreicht Wuchshöhen von 20 bis 60 Zentimetern. Die Blätter stehen zu dritt quirlständig und aufrecht abstehend am verholzenden Stängel. Die nadelförmigen Blätter sind 4 bis 5, zuweilen bis zu 7 Millimeter lang, kahl und am Rand umgerollt.
Die Blütezeit reicht vom Frühsommer bis zum frühen Herbst. Der dichte, traubige Blütenstand enthält zahlreiche Blüten. Die relativ kleinen, zwittrigen Blüten sind glockenförmig. Die Kelchblätter sind vierteilig und 2 bis 3 Millimeter lang. Die hellpurpurfarbenen, selten weißen Krone sind bei einer Länge von 4 bis 7 Millimetern eiförmig-zylindrisch. Es sind acht Staubblätter vorhanden.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[1]
Bei der Grauen Heide handelt es sich um einen Chamaephyten.
Die Graue Heide hat ihren Verbreitungsschwerpunkt vom westlichen Europa bis nach Nordafrika (Algerien). Sie kommt von Irland, Großbritannien und Norwegen über die Niederlande, Belgien und Deutschland nach Frankreich, Portugal, Spanien und Italien vor. Sie ist ein atlantisch-westeuropäisches Florenelement. Sie kommt in Deutschland natürlicherweise nur im äußersten Westen am linken Niederrhein vor.
Die Graue Heide wächst in Zwergstrauchheiden und Borstgrasrasen auf sauren, humosen, sandig-steinigen Böden. Pflanzensoziologisch ist sie die Kennart der Ordnung Erico-Ulicetalia und hat ein Schwerpunktvorkommen im Verband Genistion.
Die Graue Heide (Erica cinerea), auch Graue Glockenheide genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Heidekräuter (Erica) innerhalb der Heidekrautgewächse (Ericaceae). Sie wird in den gemäßigten Gebieten als Zierpflanze verwendet und ist als eine der frostharten europäischen Heidearten beliebt.
Erica cinerea (bell-heather, carline-heather, or cat-heather) is a species o flouerin plant in the heath faimily Ericaceae, native tae wastren an central Europe.
Føroyskur klokkulyngur (frøðiheiti Erica cinerea) hevur heldur fínar runnar, stívhærdar. Tær ungu greinarnar eru snøggar. Bløðini smøl, sita í 4-tals kransum, kertilhærd, grøn vetur og summar. Blómurnar í klasum, heldur fáblømd, og ikki berir í erva. Bikarið grønt og nógv styttri enn krúnan, sum er klokkuvaksin, korkareyð og atholvd í erva. Føroyskur klokkulyngur verður upp í 10-40 cm.
Nógv grindur runnur. Bløðini 3 og 3 í somu hædd á legginum, 4-5 mm long, dimmgrøn; blaðrendurnar afturábrettar. Bikarbløðini nógv styttri enn tann dimmreyða, klokkuvaksna krúnan; 3 smá hábløð liggja upp at bikarinum. Bl. í august. Veksur á heldur turrum heiðalendi, næstan bara niðarlaga, niðan fyri 300 m.
Ein av eyðkennisplantunum fyri lyngheiðar er klokkulyngur. Hann veksur einans á teimum turrastu lyngheiðunum í Føroyum, og ongantíð oman fyri 200 m. hædd.
Føroyskur klokkulyngur (frøðiheiti Erica cinerea) hevur heldur fínar runnar, stívhærdar. Tær ungu greinarnar eru snøggar. Bløðini smøl, sita í 4-tals kransum, kertilhærd, grøn vetur og summar. Blómurnar í klasum, heldur fáblømd, og ikki berir í erva. Bikarið grønt og nógv styttri enn krúnan, sum er klokkuvaksin, korkareyð og atholvd í erva. Føroyskur klokkulyngur verður upp í 10-40 cm.
Nógv grindur runnur. Bløðini 3 og 3 í somu hædd á legginum, 4-5 mm long, dimmgrøn; blaðrendurnar afturábrettar. Bikarbløðini nógv styttri enn tann dimmreyða, klokkuvaksna krúnan; 3 smá hábløð liggja upp at bikarinum. Bl. í august. Veksur á heldur turrum heiðalendi, næstan bara niðarlaga, niðan fyri 300 m.
Ein av eyðkennisplantunum fyri lyngheiðar er klokkulyngur. Hann veksur einans á teimum turrastu lyngheiðunum í Føroyum, og ongantíð oman fyri 200 m. hædd.
Erica cinerea, the bell heather,[2] is a species of flowering plant in the heath family Ericaceae, native to western and central Europe.
The plant provides a great deal of nectar for pollinators. It was rated in the top 5 for most nectar production (nectar per unit cover per year) in a UK plants survey conducted by the AgriLand project which is supported by the UK Insect Pollinators Initiative.[3]
It is a low, spreading shrub growing to 15–60 cm (5.9–23.6 in) tall, with fine needle-like leaves 4–8 mm (0.16–0.31 in) long arranged in whorls of three. The flowers are bell-shaped, purple (rarely white), 4–7 mm (0.16–0.28 in) long, produced in mid- to late summer. The flowers are dry, similar in texture to the strawflower.
The Latin specific epithet cinerea means "ash coloured".[4]
Erica cinerea is native to the west of Europe, where it is most abundant in Britain and Ireland, France, northern Spain and southern Norway. It also occurs in the Faroe Islands, Belgium, Germany, north-western Italy, and the Netherlands. It mostly occurs on moors and heathland with relatively dry, acidic, nutrient poor soils. It occurs in coastal dune heath and dune slack and occasionally in woodland. It is described as "of least concern" on the IUCN Red List of Threatened Species.[5]
Bell heather is a source of heather honey.[6]
It is grown as an ornamental plant, cultivated in a wider range of colors. It is drought-tolerant and grows well in full sun with well-drained soil. Like most heathers, it is a calcifuge and dislikes alkaline soils (e.g. calcareous) which cause the symptoms of iron deficiency. Like other cultivated heathers, it is often seen as groundcover among plantings of dwarf conifers.[7]
These cultivars have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit:[8]
′Eden Valley′ has lavender flowers shading to white at the base of the corolla and a prostrate habit. The original plant was found on Trink Hill, Cornwall by Miss Gertrude Waterer.[13]
Erica cinerea, the bell heather, is a species of flowering plant in the heath family Ericaceae, native to western and central Europe.
The plant provides a great deal of nectar for pollinators. It was rated in the top 5 for most nectar production (nectar per unit cover per year) in a UK plants survey conducted by the AgriLand project which is supported by the UK Insect Pollinators Initiative.
Erica cinerea (brezo ceniciento, carpaza, argaña, brezo bermejo) es un tipo de brezo, originario de Europa central y occidental.
Es un arbusto de talla baja cuya altura varía entre 15 y 60 cm, con hojas finas en forma de aguja, de 4 a 8 mm de largo y verticiladas por tres. Las ramillas están cubiertas por una pelosidad de color gris-ceniza.
Las flores son urceoladas, rosas o púrpuras (más raramente blancas), de 4 a 7 mm de largo, en racimos terminales, con pedúnculos pubescentes. Tienen tres bractéolas adosadas a los sépalos, que son purpúreos, lanceolados, glabros y con el margen papiráceo. Corola de 4-7 mm, hinchada en el medio y estrechada en la boca, de color púrpura vivo, raramente blanca. Anteras con apéndices en su base; no sobresalen de la corola (inclusos). Floración estival, de mediados a finales del verano. El fruto es una cápsula pequeña, que se encuentra en el interior de la corola ya seca.
Vive sobre suelos descalcificados (planta calcífuga) y no excesivamente húmedos. Forma parte de distintos tipos de brezales y matorrales de talla baja.
Las inflorescencias son antidiarreicas y están indicadas contra las afecciones renales y de las vías urinarias. Es usada también para la producción de miel.
En España en la Cordillera Cantábrica extendiéndose hasta Galicia. En la provincia de Burgos en Las Merindades, Montes de Oca, Sierra de la Demanda, Miranda de Ebro etc., montañas y páramos de León, Palencia, Zamora, Salamanca etc. En la sierra segoviana crece por Ayllón y Guadarrama. Escasea en la montañas salmantinas de Béjar y Gata.[1] También se encuentra en la Serranía de Cuenca y alcanza su límite en el territorio de la Sierra de Mira.[2]
Erica cinerea fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 352–353. 1753.[3]
Erica: nombre genérico que deriva del griego antiguo ereíkē (eríkē); latínizado erice, -es f. y erica = "brezo" en general, tanto del género Erica L. como la Calluna vulgaris (L.) Hull, llamada brecina.[4]
cinerea: epíteto latino que significa "color ceniza".[5]
Número de cromosomas de Erica cinerea (Fam. Ericaceae) y táxones infraespecíficos: n=12[6]
Erica cinerea (brezo ceniciento, carpaza, argaña, brezo bermejo) es un tipo de brezo, originario de Europa central y occidental.
Ainar purpura (Erica cinerea) erikazeoen familiako zuhaixka adartsua da, 15–60 cm luze dena. Erica generoko txilar espezie-mota bat da.
Hostoak, linealak, lantzeolatu-linealak edo erekto-patenteak, 2-7 x 0,3-1 mm artekoak dira. Loditsuak diren zurtoinetan, ezaugarri ez-ohikoa dena, lantzeolatuak izan daitezke. Gainera, hostoak bertizilatuak dira[1]. Hostoa ardatzean tolesten da eta atzealdea ezkutatzen du[2], glabroak (ilegabeak) dira, baita ziliodunak ere. Batzuetan, hosto laguntzaileak ageri dira.
Infloreszentziak panikula-itxurakoak dira, haien baitan unbela-itxurako lukua dutelarik. Luku puntan 1-2 lore garatzen dira. Pedunkuluak 2-4 mm-takoak dira, iletsuak eta purpura kolorekoak. Pedunkuluetan 3 brakteola txiki daude (1-2,5 mm-takoak).
Loreari dagokiola, honelakoak dira lau atal nagusiak: sepaloak 2-3,5 mm-takoak, askeak eta lantzeolatuak, berde edo berde-purpura kolorekoak. Oro har, hostoen antzekoak. Korola 5-7,5 mm-takoa, urtzeolatua, purpura edo arrosa (zuria ere ikus daiteke). Lobuluak 0,8-1 mm-takoak. Estamineen harizpiak lobuluaren tamainakoak dira eta 0,5 mm-tako apendizeak dituzte. Obarioa, glabroa da eta 4 mm-tako estiloa du. Azken hau lodia eta leuna da.
Ainar purpuraren hazia 0,8-1 mm-takoa da, oboide edo elipsoidea. Gordetzen duen genoma diploideoa da, n=12 delarik.[1]
Adarrek 3 bakteola txiki dituzte.
Ainar purpuraren irudia, lorea azaldurik
Loraketa maiatzetik urrira bitartean gertatzen da[2]. Bere loreak kolore morekoak dira eta loraldian ainar purpura duten mendiak kolore morez ikus daitezke. Polinizazioa erleen bidez gertatzen da (entomofiloak dira). Hala ere, Erica generoko landareak haizearen bitartez poliniza daitezke arrakasta gutxiagorekin.[3]
Europako mendiak Erica cinerearen loraldi-sasoian.
Nahiz eta moreak izan, latinetik cinereak errauts kolorekoa esan nahi du. Fruitua kapsula txiki bat da, korola barnean ageri dena hau jada lehor dagoenean.
Erica cinerearen loreak
Mendebaldeko eta erdialdeko Europan jatorria du. Madeiran ere aurki daiteke. Substratuari dagokiola, lurzoru silizeoak atsegin ditu, hezetasun gutxikoak. Basoak (oro har, hariztiak edo pinudiak) suntsitzean ageri diren txilardien osagai ohikoa da. Altitudeari dagokiola, tarte handian aurki daiteke, itsas mailatik 1.450 metrotaraino[1].
Euskal Herriari dagokiola, banaketa zabala du. Klima-mota ezberdinetako guneetan ageri da (bereziki eragin atlantikoa duen lurraldean ugaria da), hertsiki mediterranearra den horretan izan ezik, hots, Ebro ibaitik hegoaldera dagoen zonaldean eta Nafarroako hego-erdialdean ez dago[2].
Landare apaingarri ezaguna da[4]. Erleak txilarren nektarraz elikatu ahal dira. Are gehiago, landare hauetatik lortutako eztia kalitate oso onekoa omen da, hainbat erabilera gastronomiko atxikitu zaiolarik. Medikuntzari dagokiola, medikuntza herrikoian diuretiko gisa erabili da (hala nola, zistitisan)[1]. Konifero landaketetan, lurzorua gaineztatzen duen landare gisa ikus daiteke[5].
Ainar purpura (Erica cinerea) erikazeoen familiako zuhaixka adartsua da, 15–60 cm luze dena. Erica generoko txilar espezie-mota bat da.
Harmaakellokanerva (Erica cinerea) on Euroopassa tavattava, kanervakasveihin kuuluva varpu. Se elää karuiss oloissa nummilla, avoimilla metsämailla ja rannikoilla, Se viihtyy kuivissa, vettä läpäpäisevissä maissa.[2]
Harmaakellokanerva (Erica cinerea) on Euroopassa tavattava, kanervakasveihin kuuluva varpu. Se elää karuiss oloissa nummilla, avoimilla metsämailla ja rannikoilla, Se viihtyy kuivissa, vettä läpäpäisevissä maissa.
Erica cinerea
La bruyère cendrée (Erica cinerea) est une espèce de la famille des Ericaceae. C'est la plus commune des espèces de bruyères d'Europe.
Elle présente des fleurs rose pourpré, en grappes. Elle est commune dans les landes, en association avec la callune.
Organes reproducteurs
Graine
L'espèce n'est pas considérée comme étant menacée en France. Elle est classée Espèce de préoccupation mineure (LC) par l'UICN.
Toutefois localement l'espèce peut se raréfier: elle est considérée comme en Danger-critique (CR) en Champagne-Ardennes.
Cette espèce de bruyère est utilisée pour ses propriétés antiseptiques urinaires et diurétiques ainsi que pour éliminer l'excès d'acide urique. L'analyse de la plante a permis d'identifier l'agent thérapeutique principal: l'arbutine[1].
Détail
En massif dans les landes en Bretagne
Contrairement à la bruyère ciliée (Erica ciliaris), le style de la fleur de la bruyère cendrée ne dépasse pas la corolle et les feuilles de la bruyère cendrée sont glabres.
Erica cinerea
La bruyère cendrée (Erica cinerea) est une espèce de la famille des Ericaceae. C'est la plus commune des espèces de bruyères d'Europe.
O carrasco ou carroucha de tres follas[1] (Erica cinerea) é un tipo de uz, orixinario de Europa central e occidental, común en Galiza.
É un arbusto de talle baixo cuxa altura varía entre 15 e 75 cm, coas follas finas en forma de agulla, de 4 a 7 mm de longo e verticiladas por tres. As franzas, rexas e pardas, áchanse cubertas por unha vilosidade de cor cinsenta.
As flores son urceoladas, rosas ou púrpuras (máis raramente brancas), de 4 a 7 mm de longo, en acios terminais, con pedúnculos pubescentes. Teñen tres bractéolas encaroadas aos sépalos, que son purpúreos, lanceolados, glabros e coa marxe papirácea. Corola de 4–7 mm, inchada no medio e estreitada na boca, de cor púrpura viva, raramente branca. Anteras con apéndices na súa base; non sobresaen da corola (inclusos). Floración estival, de mediados a finais do verán (de maio a setembro). O froito é unha cápsula miúda, que se atopa no interior da corola unha vez seca.
Medra en solos descalcificados (planta calcífuga) e non excesivamente húmidos. Forma parte de distintos tipos de uceiras e matogueiras de talle baixo. É unha planta frecuente en Galiza onde se desenvolve sobre solos acedos (silíceos) de pouca a mediana profundidade, mesturada con outras carrouchas, toxos e uces. Atópase desde o nivel do mar até os 100–1100 m en zonas con ombroclima de subhúmido a hiperhúmido.
Por Europa atlántica e central. Na Península Ibérica abunda no norte, Galiza, Cordal Cantábrico, provincias norteñas de Castela e León.
As inflorescencias son antidiarreicas e están indicadas contra as afeccións renais e das vías urinarias. A parte empregada son as franzas con flores, que teñen acción adstrinxente e antiséptica nas vías urinarias grazas a súa riqueza en taninos e flavonoides.
Úsase coma especie para a produción do mel, (mel de uz ou de carroucha).
Os ramallos tiveron antano moita importancia para obter carbón vexetal, empregado nas ferrarías galegas, sendo con todo mellor especie a uz branca.
As carrouchas teñen ademais un gran valor paisaxístico, enriquecendo a paisaxe coa súa cor púrpura. Son unha das paisaxes máis típicas de Galiza e o litoral da Europa atlántica en xeral.
Cos restos de ramallos da carroucha e outras plantas desta familia fórmase un substrato moi empregado en xardinaxe para planta que non toleran o cal.
Esta especie, e moitas outras uces empréganse coma plantas ornamentais, con cultivares de flores de distintas cores. Dáse moi ben nos solos acedos galegos, aturando as secas e a exposición ao solo. É calcífuga, polo que non gosta de solos con cal, que lle causarían signos de deficiencia férrica. Emprégase para cubrir solos, en rocallas e xardíns con coníferas ananas e outras uces[2].
Os cultivares a seguir gañaron o premio de mérito da Royal Horticultural Society:
As ameazas pasan pola redución especialmente en Galiza dos ecosistemas costeiros e especialmente pola substitución das uceiras, carroucheiras e toxeiras por plantacións forestais de eucaliptos e piñeiros. Outros problemas son a utilización de fertilizantes artificiais, a desaparición da gandaría rústica extensiva, a creación de vías forestais, a instalacións de enerxía eólica, ou a minaría. A desaparición das toxeiras e carroucheiras ten un efecto moi negativo na recuperación da vexetación e do solo.
O epíteto específico latino cinerea significa 'de cor sinsenta'.[6]
A orixe do nome vulgar galego carroucha non está claro. Podería derivar, igual que outras denominacións coma carrasca, carqueixa e queiruga, do latín carex -icis, etimoloxía xeralmente aceptada polos filólogos para carrizo, pero tamén podería ter unha orixe común ás palabras con carba: carballo ou carpaza, cuxa orixe probábel é unha raíz prerromana preindoeuropea car- ou k-ar-, que significa rocha, cousa de constitución dura, planta de monte, áspera e dura. Outra posibilidade, xunto coa orixe da palabra carpaza, é que derive do latín carpere, que significa rañar e, outra posibilidade máis é que estea relacionada coa palabra carapaccia, étimo que suxestiona para o castelán calabaza[7].
Os nomes comúns galegos son variados: queiroga de tres follas, carroucha de tres follas, carpaza de maio, carrasco, carrasca, urce de tres follas.
En portugués recibe o nome de urze-roxa.
O carrasco ou carroucha de tres follas (Erica cinerea) é un tipo de uz, orixinario de Europa central e occidental, común en Galiza.
Erica cinerea adalah spesies tumbuhan yang tergolong ke dalam famili Ericaceae. Spesies ini juga merupakan bagian dari ordo Ericales. Spesies Erica cinerea sendiri merupakan bagian dari genus Erica.[1] Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan oleh L..
Erica cinerea adalah spesies tumbuhan yang tergolong ke dalam famili Ericaceae. Spesies ini juga merupakan bagian dari ordo Ericales. Spesies Erica cinerea sendiri merupakan bagian dari genus Erica. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan oleh L..
Roðalyng (fræðiheiti Erica cinerea) er lyngplanta af lyngætt sem upprunnin er í Vestur- og Mið-Evrópu. Roðalyng er lágvaxinn runni sem verður 15 til 60 sm hár með fíngerðum nálarlaga laufblöðum sem verða 4 – 8 mm löng. Blómin eru 4 – 7 mm löng, klukkulaga og fjólublá (sjaldan hvít) á lit. Roðalyng er vinsæl skrautjurt. Það þolir vel þurrka og vex á sólríkum stöðum í framræstum jarðvegi.
De rode dophei of grauwe dophei (Erica cinerea) is een plant uit de heidefamilie. De plant wordt in West-Europa aangetroffen op droge heidevelden of in open bossen op voedselarme zandgronden. In Nederland komt rode dophei maar op enkele plaatsen voor. Ook in België is de plant zeldzaam, ze komt enkel voor in de Limburgse Kempen en in het Houtland rond Brugge, zoals in het Rode dopheidereservaat, Domein Zevenkerken en Beisbroek. In Vlaanderen is de soort wettelijk beschermd als Rode Lijstsoort.[1]
De struikvormige plant kan een hoogte bereiken van 60 cm. De 3-6 mm lange bladeren zijn lijnvormig en in kransen geplaatst. De plant bloeit van juli tot in september. De bloemen zijn klok- of urnvormig, worden 5-6 mm lang en zijn donkerroze of purperkleurig. De bloemen groeien in tros. Na de bloei vormen zich veelzadige doosvruchten.
De plant komt vooral voor op heidegebieden met een droge, zure en arme zandgrond. Landduinen zijn ideale biotopen, al wordt de plant soms ook in bossen aangetroffen.
Rode Dopheide komt van nature voor in West-Europa. Vooral in Engeland en Ierland, Frankrijk, Spanje en in het zuiden van Noorwegen is de plant sterk vertegenwoordigd.
De rode dophei of grauwe dophei (Erica cinerea) is een plant uit de heidefamilie. De plant wordt in West-Europa aangetroffen op droge heidevelden of in open bossen op voedselarme zandgronden. In Nederland komt rode dophei maar op enkele plaatsen voor. Ook in België is de plant zeldzaam, ze komt enkel voor in de Limburgse Kempen en in het Houtland rond Brugge, zoals in het Rode dopheidereservaat, Domein Zevenkerken en Beisbroek. In Vlaanderen is de soort wettelijk beschermd als Rode Lijstsoort.
De struikvormige plant kan een hoogte bereiken van 60 cm. De 3-6 mm lange bladeren zijn lijnvormig en in kransen geplaatst. De plant bloeit van juli tot in september. De bloemen zijn klok- of urnvormig, worden 5-6 mm lang en zijn donkerroze of purperkleurig. De bloemen groeien in tros. Na de bloei vormen zich veelzadige doosvruchten.
De plant komt vooral voor op heidegebieden met een droge, zure en arme zandgrond. Landduinen zijn ideale biotopen, al wordt de plant soms ook in bossen aangetroffen.
Purpurlyng (Erica cinerea) er en dvergbusk som tilhører lyngfamilien.
Den er 15–75 cm høy. Årskuddene er hårete, men resten av planten er glatt. De smale bladene sitter i kranser på tre, noe som skiller arten fra slektningen klokkelyng. De klokkeformede blomstene er purpurfargede og sitter i klaser. Den vokser i hei og åpen skog på tørr og sur jord.[2]
I Vest-Europa er purpurlyng en typisk art for de atlantiske kystlyngheiene. Den vokser fra Portugal nordover til De britiske øyer og Norge. I nord er utbredelsen begrenset til områder med lite frost, og den vokser i motsetning til klokkelyng verken i Danmark eller Sverige. I sør går den derimot lenger øst enn klokkelyng, helt til Liguria i Italia. I middelhavsområdet er den hovedsakelig en fjellplante.[3][4][5]
I Norge vokser purpurlyng på Vestlandet i ytre kyst- og fjordstrøk fra Ryfylke til Haram i Møre og Romsdal. Den krever litt sommervarme og mangler på de mest forblåste øyene. I Norsk rødliste er den vurdert som nær truet på grunn av gjengroing, utbygging og skogplanting.[1]
To nærstående former ble tidligere regnet som varieteter, men har nå fått status som egen arter. Det er Erica numidica i Algerie og Erica maderensis fra Madeira.[5]
Purpurlyng (Erica cinerea) er en dvergbusk som tilhører lyngfamilien.
Den er 15–75 cm høy. Årskuddene er hårete, men resten av planten er glatt. De smale bladene sitter i kranser på tre, noe som skiller arten fra slektningen klokkelyng. De klokkeformede blomstene er purpurfargede og sitter i klaser. Den vokser i hei og åpen skog på tørr og sur jord.
I Vest-Europa er purpurlyng en typisk art for de atlantiske kystlyngheiene. Den vokser fra Portugal nordover til De britiske øyer og Norge. I nord er utbredelsen begrenset til områder med lite frost, og den vokser i motsetning til klokkelyng verken i Danmark eller Sverige. I sør går den derimot lenger øst enn klokkelyng, helt til Liguria i Italia. I middelhavsområdet er den hovedsakelig en fjellplante.
I Norge vokser purpurlyng på Vestlandet i ytre kyst- og fjordstrøk fra Ryfylke til Haram i Møre og Romsdal. Den krever litt sommervarme og mangler på de mest forblåste øyene. I Norsk rødliste er den vurdert som nær truet på grunn av gjengroing, utbygging og skogplanting.
To nærstående former ble tidligere regnet som varieteter, men har nå fått status som egen arter. Det er Erica numidica i Algerie og Erica maderensis fra Madeira.
Erica cinerea é uma espécie de planta com flor pertencente à família Ericaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 352–353. 1753.
Outros nomes conhecidos: Negrela, Queiró (Brezo, Brezo ceniciento, Argoña e Argaña em castelhano. Carrasco, carroucha de tres follas, queiroga de tres follas em galego.)
A Urze-roxa é um tipo de Arbusto originária da Europa Central e Ocidental, como na Córsega, Transilvânia e Ilha da Madeira. Em Portugal ela está presente na região Norte e na região Central. Sua altura vai de 15 a 60 cm, possui ramos lenhosos, com a casca castanho-acinzentada. Possui folhas verdes ou verdes azuladas com flores solitárias ou em grupos de duas ou três, reunidas em número variável nos ramos, cálice com 4 sépalas livres, corola rosada a avermelhada, anteras inclusas com apêndices basais e frutos.[1]
No fim da Primavera e início do Verão
É encontrada em áreas de Clima temperado, vive sobre solos descalcificados e não excessivamente úmidos, preferindo a exposição ao Sol, atraí insetos como as Abelhas.
As inflorescências são antidiarreicas e estão indicadas contra afecções renais e das vias urinárias.
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e introduzida no Arquipélago da Madeira.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Erica cinerea é uma espécie de planta com flor pertencente à família Ericaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 352–353. 1753.
Outros nomes conhecidos: Negrela, Queiró (Brezo, Brezo ceniciento, Argoña e Argaña em castelhano. Carrasco, carroucha de tres follas, queiroga de tres follas em galego.)
Виростає як вільно розгалужений вічнозелений чагарник, який досягає висоти від 20 до 60 сантиметрів. Гілочки нинішнього сезону зелені, з коротким, жорстким волоссям, старі гілочки коричневі, більш голі. Листки у колотівках по три, черешок 0.1–0.3 мм; листки лінійно-ланцетні, від плоских до стиснуто-трикутних у поперечному перерізі, 2.5–5 × 0.3–0.6, іноді до 7 міліметрів завдовжки, поверхні голі. Густе суцвіття містить безліч квітів. Відносно невеликі квіти мають дзвоноподібну форму. Чашолистки 4-частинні й мають довжину від 2 до 3 міліметрів. Віночок світло-фіолетовий, рідше білий. Квіти 4–7 мм завдовжки. Є вісім тичинок. Капсули 1–2 мм, голі. Насіння оберненояйцеподібне, 0,7 × 0.4 мм, тонко сітчасте. 2n = 24.
Північна Африка: Алжир; Європа: Бельгія, Німеччина, Нідерланди, Ірландія, Норвегія, Велика Британія, Італія, Франція, Португалія, Іспанія. Натуралізована: Массачусетс. Зростає на сухих гірських землях або у відкритих лісах на піщаних ґрунтах.
Вирощується як декоративна рослина в помірних районах; часто розглядається як наземне покриття серед насаджень карликових хвойних порід. Суцвіття використовуються проти порушень нирок і сечовивідних шляхів. Рослина також використовується для виробництва вересового меду.
У Великій Британії
В Ірландії
Ілюстрація
Це незавершена стаття про Вересові.Erica cinerea là một loài thực vật có hoa trong họ Thạch nam. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
.jpg)
Erica cinerea là một loài thực vật có hoa trong họ Thạch nam. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Erica cinerea L., 1753
Охранный статус
Э́рика си́зая, или Эрика серая, или Эрика пепельная (лат. Eríca cinérea) — небольшой кустарник родом из Европы, вид рода Эрика (Erica) семейства Вересковые (Ericaceae), типовой вид этого рода.
Эрика сизая — ветвистый кустарник с приподнимающимся стеблем, обычно не превышающий 30 см в высоту. Веточки первого года зелёные бархатистые, при одеревенении буреют и становятся голыми. Листья вечнозелёные, линейные, собраны в мутовки по три, до 7 мм длиной.
Соцветие кистевидное, состоит из повислых цветков с развитым двойным околоцветником. Чашечка состоит из дельтовидных чашелистиков с зубчатыми краями. Венчик красновато-сиреневый, редко белый, колокольчатый, с дельтовидными лопастями. Тычинки в количестве десяти.
Плод — голая шаровидная коробочка около 1,5 мм в диаметре с многочисленными продолговатыми семенами.
Цветение наблюдается с июня по сентябрь.
Родина эрики сизой — Западная Европа. Северная граница ареала — Норвегия и Фарерские острова, южная — Испания, Португалия и Лигурия.
Эрика сизая издавна выращивается в качестве декоративного растения. Выведено великое множество различных сортов растения, среди которых четыре были удостоены Award of Garden Merit: 'C.D. Eason', 'Pink Ice', 'Stephen Davis' и 'Velvet Night'.
Э́рика си́зая, или Эрика серая, или Эрика пепельная (лат. Eríca cinérea) — небольшой кустарник родом из Европы, вид рода Эрика (Erica) семейства Вересковые (Ericaceae), типовой вид этого рода.
에리카(학명: Erica cinerea 에리카 키네레아[*])는 진달래과의 관목이다.[2] 원산지는 유럽과 북아프리카이다.[3] 꿀벌 등에게 꽃꿀을 제공하는 식물이며, 원예 식물로 흔히 이용된다.
_1.jpg)
