El virus del Zika[1] (ZIKV) ye un virus del xéneru Flavivirus, de la familia Flaviviridae, grupu IV del orde ensin clasificar que se tresmite pola picadura de mosquitos vectores del xéneru Aedes.[2]
Nos seres humanos produz la fiebre del Zika o enfermedá de Zika, que conozse dende la década de 1950 como proveniente de la rexón ecuatorial que toma d'África a Asia. El so nome provien del monte Zika, cerca de Entebbe (n'Uganda), onde s'aislló per primer vegada esti virus, en 1947.[3]
En 2014 el virus arrobinar al este al traviés del océanu Pacíficu escontra la Polinesia Francesa, y dempués escontra la Isla de Pascua pa llegar en 2015 y 2016 a América Central, el Caribe y América del Sur, onde'l biltu epidémicu del Zika algamó niveles pandémicos.[4][5] La enfermedá produz síntomes similares a formes leves de dengue, el so tratamientu consiste básicamente nel reposu, y na actualidá nun esisten melecines o vacunes pa la so prevención.[6][7][7] La fiebre del Zika ta rellacionada con otres enfermedaes similares, como la fiebre mariello y la fiebre del Nilo Occidental, que tamién son producíes por otros Flavivirus tresmitíos por mosquitos.[6] Esiste la posibilidá d'un venceyu ente la fiebre del Zika y la microcefalia en naciellos de madres infectaes.[8][9]
Al igual qu'otros virus del so xéneru Flavivirus, el virus del Zika ye un virus envueltu con cápside icosaédrica, y el so xenoma ye ARN non segmentado, monocatenario positivu. Ta estrechamente rellacionáu col virus Spondweni y ye unu de los dos virus nel clado de los virus Spondweni.[10][11]
El virus foi aislláu per primer vegada en 1947, nun macacu Rhesus proveniente del monte de Zika n'Uganda. En 1968 foi aislláu per primer vegada en seres humanos, a partir d'una amuesa llograda en Nixeria.[12] De 1951 a 1981, reportóse evidencia d'infeición en seres humanos n'otros países africanos tales como la República Centroafricana, Exiptu, Gabón, Sierra Lleona, Tanzania, y Uganda, según en delles partes d'Asia incluyendo India, Indonesia, Malasia, Filipines, Tailandia, y Vietnam.[12]
Créese que la patoxénesis viral empieza cola infeición de les célules dendríticas cercanes al sitiu de la inoculación, siguíu pola diseminación a los nódulos linfáticos y la riega sanguínea.[10] Xeneralmente, los Flavivirus retrucar na citoplasma, pero atopáronse antígenos de virus del Zika dientro del nucleu celular.[13]
Esisten dos llinaxes de virus del Zika, el llinaxe africanu y el llinaxe asiáticu.[14] Dellos estudios filoxenéticos indiquen que'l virus que ta espandiéndose pol continente americanu ta más estrechamente rellacionáu con cepes provenientes de la Polinesia Francesa.[14] Yá se publicaron les secuencies completes del xenoma del virus.[15] Dellos estudios preliminares d'estos afayos demuestren un posible cambéu nel funcionamientu del codón de la proteína non estructural 1, lo cual podría aumentar la tasa de replicación viral n'humanos.[16]
El virus del Zika ye tresmitíu por mosquitos con actividá diurna y foi aislláu a partir de delles especies nel xéneru Aedes, como l'A. aegypti, amás de mosquitos arborícoles como l'A. africanus, A. apicoargenteus, A. furcifer, A. hensilli, A. luteocephalus, y A. vitattus. Los estudios amuesen que'l periodu d'incubación estrínsecu nos mosquitos ye aprosimao de 10 díes.[12] Los güéspedes vertebraos del virus son principalmente monos y seres humanos.[17]
El potencial del riesgu d'infeición col virus del Zika puede tar llindáu a la distribución de les especies de mosquitos que lu tresmiten (el so vector epidemiolóxicu). La distribución mundial del portador más conocíu del virus Zika, el Aedes aegypti, ta espandiéndose debíu al comerciu global y los viaxes.[18] La distribución del Aedes aegypti ye agora la más estensa enxamás rexistrada, práuticamente en tolos continentes, incluyíes América del Norte y la periferia d'Europa.[19]
En 2009, Brian Foy, un biólogu de la Universidá Estatal de Coloráu nos Estaos Xuníos, tresmitió sexualmente'l virus del Zika a la so esposa. Foy visitara Senegal pa estudiar les poblaciones de mosquitos, y picáronlu en delles ocasiones. Pocos díes dempués de tornar a los Estaos Xuníos, contraxo fiebre del Zika, pero non antes de tener rellaciones sexuales ensin proteición cola so esposa. Dempués d'esto, ella tamién amosaría los síntomes de la infeición, inclusive fotosensibilidad. Foy ye la primer persona de la que se sabe que tresmitió por contautu sexual un virus que rique ser tresportáu por vectores a otru ser humanu.[20][21]
En 2015, detectóse'l ARN del virus del Zika nel líquidu amniótico de dos fetos, lo qu'indica que cruciaría la llibradura y podría causar la tresmisión vertical de la enfermedá d'una madre al so fíu non nato.[22] El 20 de xineru del 2016, científicos del estáu de Paraná en Brasil detectaron material xenético del virus del Zika na llibradura d'una muyer qu'albortó al so fetu por cuenta de microcefalia, lo cual confirma que'l virus ye capaz de cruciar la barrera placentaria.[23]
Los síntomes más comunes de la infeición col virus inclúin dolores de cabeza leves, eflorescencia o erupciones maculopapulares, fiebre, malestar xeneral, conxuntivitis y dolores articulares. El primer casu bien documentáu por infeición del virus del Zika describir en 1964; empezó con un dolor de cabeza leve y progresó hasta convertise nun sarapulláu maculopapular xuntu con fiebre y dolor de llombu. En dos díes, el sarapulláu empezó a menguar y al tercer día la fiebre venció pa solo quedar les erupciones. La fiebre del Zika considérase una enfermedá relativamente leve y llindada, y solo 1 de cada 5 persones van desenvolver los síntomes ensin aportar a fatal, anque'l verdaderu potencial como axente viral causante d'enfermedá ye desconocíu.[12]
Nun esisten vacunes o melecines preventives pal virus del Zika. Los síntomes pueden ser trataos con analxésicos como'l paracetamol, una y bones otros AINES como la aspirina solo tendríen de ser utilizaos en refugando infeición per dengue o otros Flavivirus, col fin d'amenorgar el riesgu de sangráu.[24]
Mientres la epidemia na Polinesia Francesa, confirmáronse 73 casos de síndrome de Guillain–Barré y otros carecimientos neurolóxicos, y abarrúntase que podríen ser entueyos del virus, anque nun hai estudios que lu confirmen.[17]
La microcefalia ye la dexeneración o malformación del celebru que determina la nacencia de neños con una cabeza de tamañu más pequeñu que'l normal y que n'ocasiones provoca la muerte. N'avientu del 2015, el Centru Européu pa la Prevención y Control d'Enfermedaes (ECDC) publicó un avisu sobre la posible asociación del virus del Zika con microcefalia conxénita.[25] Los datos suxuren que nos fetos de les muyeres infectaes pol virus mientres el primer trimestre del embaranzu esiste un riesgu alto de microcefalia; otres investigaciones indiquen qu'amás d'esi síndrome esti tipu de tresmisión vertical podría causar dañu cerebral.[26][27][28]
Na actualidá, esisten vacunes efectives contra munchos Flavivirus. Por casu, les vacunes contra la fiebre mariello, la encefalitis xaponesa y l'encefalitis tresmitida por cachiparros introducir na década de 1930, ente que la vacuna contra'l dengue haber sío apocayá.[29][30]
Los trabayos escontra'l desenvolvimientu d'una vacuna contra'l virus del Zika yá empezaríen, según el doctor Anthony Fauci, direutor del Institutu Nacional d'Alerxa y Enfermedaes Infeicioses de los Estaos Xuníos (NIAID).[31] El investigadores del NIAID yá tuvieron esperiencia previa al trabayar en vacunes contra enfermedaes similares como'l virus del Nilo Occidental, el virus chikunguña y el dengue.[31]
El tiempu necesariu pa desenvolver una vacuna efectiva, certificala y ponela en producción ye llargu y complexu. Los primeros pasos #llevar a cabu nel llaboratoriu ya inclúin pruebes n'animales, ensayos clínicos y les llicencies d'aplicación y aprobación riquíes.[32] Envalórase que podría llevar siquier unos 10 a 12 años el tener una vacuna efectiva contra'l virus del Zika disponible pal so usu.[33]
El virus del Zika (ZIKV) ye un virus del xéneru Flavivirus, de la familia Flaviviridae, grupu IV del orde ensin clasificar que se tresmite pola picadura de mosquitos vectores del xéneru Aedes.
Nos seres humanos produz la fiebre del Zika o enfermedá de Zika, que conozse dende la década de 1950 como proveniente de la rexón ecuatorial que toma d'África a Asia. El so nome provien del monte Zika, cerca de Entebbe (n'Uganda), onde s'aislló per primer vegada esti virus, en 1947.
En 2014 el virus arrobinar al este al traviés del océanu Pacíficu escontra la Polinesia Francesa, y dempués escontra la Isla de Pascua pa llegar en 2015 y 2016 a América Central, el Caribe y América del Sur, onde'l biltu epidémicu del Zika algamó niveles pandémicos. La enfermedá produz síntomes similares a formes leves de dengue, el so tratamientu consiste básicamente nel reposu, y na actualidá nun esisten melecines o vacunes pa la so prevención. La fiebre del Zika ta rellacionada con otres enfermedaes similares, como la fiebre mariello y la fiebre del Nilo Occidental, que tamién son producíes por otros Flavivirus tresmitíos por mosquitos. Esiste la posibilidá d'un venceyu ente la fiebre del Zika y la microcefalia en naciellos de madres infectaes.
.png)
