Picris echioides és una herba anual o biennal originària d'Europa i nord d'Àfrica. Va ser usada tradicionalment com un tractament antihelmíntic.[4] L'epítet específic «echioides» prové de la semblança de les fulles d'aquesta espècie a les d'Echium vulgare.[5] S'han reconegut un gran nombre de tàxons infraespecífics que varien en la seva forma de la fulla.[6] Picris echioides és nativa de la conca del Mediterrani, però s'ha naturalitzat fora d'aquest rang. A les Illes Britàniques està àmpliament distribuïda al sud i l'est, però més irregularment distribuïda al nord i l'oest.[7] A Irlanda del Nord, P. echioides només es troba al costat nord de Belfast Lough.[3] S'ha introduït a Amèrica del Nord, on es poden trobar des de Nova Escòcia fins a la Colúmbia Britànica i Califòrnia.[8]
P. echioides pot créixer fins a 90 cm d'alçada, amb una tija gruixuda i arrugat i branques esteses. Les fulles mesuren 10–20 cm de llargada, oblanceolades amb un pecíol curt. Les fulles, branques i tiges estan cobertes de cerres gruixudes. Les inflorescències mesuren 2–3.5 cm d'ample i suportades per entre 3 i 5 grans bràctees involucrals ovato-cordades.[9] Aquestes grans bràctees són la característica definitòria del gènere Helminthotheca, a la qual P. echioides pot ser assignat.[10]
Picris echioides és una herba anual o biennal originària d'Europa i nord d'Àfrica. Va ser usada tradicionalment com un tractament antihelmíntic. L'epítet específic «echioides» prové de la semblança de les fulles d'aquesta espècie a les d'Echium vulgare. S'han reconegut un gran nombre de tàxons infraespecífics que varien en la seva forma de la fulla. Picris echioides és nativa de la conca del Mediterrani, però s'ha naturalitzat fora d'aquest rang. A les Illes Britàniques està àmpliament distribuïda al sud i l'est, però més irregularment distribuïda al nord i l'oest. A Irlanda del Nord, P. echioides només es troba al costat nord de Belfast Lough. S'ha introduït a Amèrica del Nord, on es poden trobar des de Nova Escòcia fins a la Colúmbia Britànica i Califòrnia.
P. echioides pot créixer fins a 90 cm d'alçada, amb una tija gruixuda i arrugat i branques esteses. Les fulles mesuren 10–20 cm de llargada, oblanceolades amb un pecíol curt. Les fulles, branques i tiges estan cobertes de cerres gruixudes. Les inflorescències mesuren 2–3.5 cm d'ample i suportades per entre 3 i 5 grans bràctees involucrals ovato-cordades. Aquestes grans bràctees són la característica definitòria del gènere Helminthotheca, a la qual P. echioides pot ser assignat.
Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Tafod-y-llew gwrychog sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Picris echioides a'r enw Saesneg yw Bristly ox-tongue.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Tafod y Llew, Chwerwylaeth Garw, Gwylaeth Chwerw.
Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.
Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Tafod-y-llew gwrychog sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Picris echioides a'r enw Saesneg yw Bristly ox-tongue. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Tafod y Llew, Chwerwylaeth Garw, Gwylaeth Chwerw.
Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.
Natternkopf-Bitterkraut (Helminthotheca echioides), auch Wurmlattich genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Helminthotheca innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae).
Beim Natternkopf-Bitterkraut handelt es sich um eine einjährige, krautige Pflanze, die meist Wuchshöhen von 30 bis 80 Zentimetern erreicht. Der aufrechte, ästig verzweigte Stängel ist borstig behaart. Die unteren Laubblätter sind eiförmig-länglich, buchtig gezähnt und in den Stiel verschmälert, die oberen eher länglich-lanzettlich, gezähnt und etwas stängelumfassend. Die Laubblätter tragen auf kleinen weißen Pusteln wachsende Borstenhaare, die zum Teil mit Widerhaken besetzt sind.
Die Blütezeit liegt vorwiegend in den Monaten Juni bis August. Die Blütenkörbe stehen endständig an den Verzweigungen des Gesamtblütenstandes. Alle Hüllblätter sind mit steifen Borsten begrannt. Die auffallend großen, breiten, ei- bis herzförmigen Außenhüllblätter sind fast so lang wie die inneren, die jedoch viel schmaler sind. Die Blütenkörbe enthalten nur gelbe Zungenblüten, wobei die randständigen außen oft purpurfarben überlaufen sind.
Die lang geschnäbelten Achänen, die einen federigen Pappus besitzen, wachsen im inneren Teil des Körbchens gerade, während die äußeren gekrümmt sind.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 10.[1]
Der Natternkopf-Wurmlattich ist ein in Mitteleuropa in Ausbreitung befindlicher Neophyt. Helminthotheca echioides wächst in Mitteleuropa in Unkrautgesellschaften, an Ufern, auf Äckern, an Dämmen und zwischen Schutt. Häufig findet man Helminthotheca echioides auch an Weg- und Straßenrändern. Sie kommt meist in Pflanzengesellschaften der Verbände Sisymbrion oder Agropyro-Rumicion vor.[1]
Die ursprüngliche Heimat von Helminthotheca echioides ist der Mittelmeerraum. Das gesamte Verbreitungsgebiet reicht aber von Nordafrika und den Kanarischen Inseln bis zur Krim, der Türkei und dem Iran.[2] Auch in Australien und in Nord- und Südamerika kommt Helminthotheca echioides als Neophyt vor.[2]
In Deutschland ist Helminthotheca echioides sehr zerstreut, besonders im mittleren und südlichen Teil. Sie ist jedoch in Ausbreitung begriffen. In Österreich und der Schweiz ist das Natternkopf-Bitterkraut selten und meist unbeständig im gesamten Gebiet zu finden.
Durch regelmäßige Verschleppung der Samen kann sich Helminthotheca echioides auch außerhalb des Mittelmeergebiets durchsetzen, wobei im west- und mitteleuropäischen Raum von einer festen Einbürgerung gesprochen werden darf.
Die Erstveröffentlichung erfolgte unter dem Namen (Basionym) Picris echioides durch Carl von Linné. Die Neukombination zu Helminthotheca echioides (L.) Holub wurde 1973 durch Josef Ludwig Holub in Folia Geobotanica et Phytotaxonomica, Band 8, 2, Seite 176 veröffentlicht.
Der Wurmlattich wurde früher häufig als Mittel gegen Wurmbefall (Name) angebaut. Teilweise findet man diese Praxis auch noch im mediterranen Raum, wobei dieser Lattich auch als Wildgemüse verzehrt wird.
Natternkopf-Bitterkraut (Helminthotheca echioides), auch Wurmlattich genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Helminthotheca innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae).
Illustration aus Flora Batava, Band 12She lus daa-vleeanagh eh boglus (Picris echioides). T'eh dooghyssagh da'n Oarpey as yn Affrick Hwoaie.
T'eh gaase wheesh as 90cm er yrjid. Ta gass çhiu banglaneagh echey. Ta duillagyn noi-sleeanagh 10-20cm er lhiurid echey, as cass beg oc. Ta ny duillagyn, banglaneyn as gass friogganagh. Ta dhossanyn blaaghey echey, mysh 2-3.5cm er lheead, as ta 3-5 braghtyn oochrooagh dys cree-chrooagh mygeayrt oc.[3]
Va ymmyd tradishoonagh jeant jeh myr noi-helmintagh.[4].
Ta echioides er y fa dy vel duillagyn boglus gollrish adsyn t'ec Echium vulgare.[5]
She lus daa-vleeanagh eh boglus (Picris echioides). T'eh dooghyssagh da'n Oarpey as yn Affrick Hwoaie.
La spráine è n'èrvacea annuale e la famiglia e l'Asteraceae.
Helminthotheca echioides (L.) Holub, (Picris echioides L., Helminthia echioides (L.) Gaertner)
Gle fušte è irte, ramuse é celíndreche, ávete affin'a 40–60 cm. Le frunne suó vérde cáreche che cèrte ròsse mbolle ghiangaštre; chélle e sotte tiéve ne përnucce che na scénna tòrne tòrne, chélle e ngima nen gle tiéve é s'abbetínene attòrn'a gle fušte. Gle sciuore suó gialle (20 a 36 mm) é sceríscene da giugne a aušte.
Se tròva dénd'a le cámbera fatiate é pure dénd'a chélle lassate a suode, mmiés'a le vigne, a gle late e le vie é mmiés'a gle burie. È netròfela.
Le frunne gione se mágnene allésse o dénd'a la menèštra, ammešchiata che la cecòria p'avé ne sapore cchiù buone. Piácene pure ne muare a gle cunigle.
La spráine è n'èrvacea annuale e la famiglia e l'Asteraceae.
Ḥlafa (Isem usnan: Helminthotheca echioides) d talmest n yemɣi seg twacult n tetrawt. Josef Holub d amdan amezwaru i yuran fell-as.
Ḥlafa (Isem usnan: Helminthotheca echioides) d talmest n yemɣi seg twacult n tetrawt. Josef Holub d amdan amezwaru i yuran fell-as.
Helminthotheca echioides - Ḥlafa Helminthotheca echioides - Ḥlafa
Helminthotheca echioides, known as bristly (or prickly) oxtongue, is a sprawling annual or biennial herb native to Europe and North Africa. It was originally placed within the genus Picris but is often separated within the small genus Helminthotheca alongside a few other (mainly North African) plants which also have the distinctive outer row of bracts around the flowerheads. It is a ruderal plant, found on waste ground and agricultural soils around the world, and in some places it is considered a troublesome weed.
Bristly oxtongue is an annual to biennial herb with an erect or sprawling habit that grows up to 90 cm (35 in) tall (often up to 150 cm in fertile soils and shady places),[1] with a solid, furrowed stem and spreading branches. The basal rosette leaves are 10–20 cm (4–8 in) long, oblanceolate with a short petiole, whereas the cauline leaves are lanceolate and sessile with clasping, cordate bases. On the leaves and stem (especially on the basal leaves) there are distinctive sharp bristles, 2 mm long, with swollen whitish bases that resemble blisters. On other parts of the plant there is a scattering of smaller, anchor-shaped hairs with recurved double-pronged tips which make the plant feel sticky.[2][3]
In northern Europe it flowers from May to October. The inflorescences arise on long stalks from the leaf axils in an irregular corymb. Each flowerhead is 2–3.5 cm (0.8–1.4 in) wide with numerous yellow ray flowers (the outer florets sometimes tinged red/brown). They are surrounded by three rows of involucral bracts: an inner ring which is narrow and blunt-tipped with a spiny awn that arises just below the tip; a middle ring of tiny bracts which are easily overlooked and sit at the base of the inner row (they are important in separating this from other species of Helminthotheca);[4] and an outer ring which is made up of 3 to 5 large, ovate-cordate flaps that later surround the seed head. This outer ring of bracts are the defining feature of the genus Helminthotheca.[5][6]
Helminthotheca echioides is said to be heterocarpic (i.e. it has fruits of two different shapes),[4] however, not all authors report this. When it is so, the outer achenes (which are retained inside the closed-up seedhead after the central ones have dispersed) are slightly longer (7 mm) and curved, while the inner ones are only 5 mm long and straight. The normal achenes are yellow to orange or brown in colour and have transverse scaly ridges, and a narrowed tip (beak) about as long as the body, to which is affixed a pappus of two rows of white, feathery plumes which enable the seeds to be dispersed by the wind. Reproduction is believed to be apomictic, so the plants effectively clone themselves, but the flowers are also visited by bees.[3]
The genus Helminthotheca was originally described by the pre-Linnean author Sébastien Vaillant in 1754 but, because such names are ruled out by the Code of Nomenclature, the recognised author is Johann Gottfried Zinn, who listed it in his Description of the flora around Göttingen in 1757. However, Linnaeus had by this time already published a valid name for bristly oxtongue in Species Plantarum, so Linnaeus's name, Picris echioides, is the basionym and has precedence over the name Zinn used. Prickly oxtongue has therefore been assigned to two different genera from earliest days, but the combination of Zinn's Helminthotheca and Linnaeus's echioides was not formed until 1973, when the name was coined by the Czech botanist Josef Holub in a paper in the journal Folia Geobotanica & Phytotaxonomica. In the English-speaking world, endorsement for the new combination was given by Walter Lack in a paper in the journal Taxon in 1975.[7][8][9]
Many other synonyms for Helminthotheca echioides have been coined over the years, which are listed in the International Cichorieae Network: Cichorieae Portal.
Modern molecular studies show that Picris and Helminthotheca are closely related. The studies are consistent with the current view that they be considered separate genera. Anatomically, they are separated mainly by the presence of an outer row of enlarged involucral bracts in Helminthotheca.[10][6]
Its chromosome number is 2n = 10.[11]
Helminthotheca echioides is not known to hybridise with any other species.[12]
A number of infraspecific taxa have been described, varying in their leaf shape,[13] although they are not widely accepted. Sell & Murrell[3] list four varieties in Britain:
The generic name Helminthotheca derives from the Ancient Greek ἕλμινθος (helmins, helminthos), which means "intestinal worm", and θήκη (theca), which is a box or a case (used in anatomy and zoology to describe the sheath around an organ), to make the word "worm-case". It refers to the appearance of the seeds of oxtongue, which look rather like nematode eggs.[14][15] The "theca" part of the name might be a reference to the way the capitulum closes up after fruiting, trapping some of the seeds within the "case" of the dead flowerhead.[16][4] The specific epithet echioides comes from the similarity of the leaves to those of viper's bugloss, which also have blister-like hairs on the surface.[17] The suffix -oides means "-like".[18]
The common name also describes the shape and appearance of the leaves.
Hawkweed oxtongue has very similar flowers to bristly oxtongue, but they can easily be separate by these features:
At the rosette stage, there are two plants in Britain which are very similar to bristly oxtongue: viper's bugloss and teasel.
Helminthotheca echioides is thought to be native to North Africa and the Mediterranean Basin, where it grows in semi-arid conditions that are reproduced in the ruderal habitats associated with agriculture and the disturbed soils created by human activity throughout the world. As a result, it has spread as a weed to all the continents (except mainland Antarctica), and it is often abundant in farmland and towns.[20]
In Great Britain it is common in the south and east and more patchily distributed to the north and west, whereas it is rare in Ireland. It is considered to be an archaeophyte (ancient introduction) throughout the British Isles, and it is not considered rare or threatened.[21][22]
It has been introduced to North America, where it can now be found from Nova Scotia to British Columbia and California, and it is classified as an invasive weed.[23]
It was first noticed in Australia in 1871 and has since spread to most parts of the country.[4]
Bristly oxtongue is an opportunist species which will colonise disturbed ground very quickly. It is considered to act as a therophyte, which completes its life cycle quickly, or a hemicryptophyte, which has a basal rosette to survive unfavourable conditions such as winter or drought. The feathery pappus allows seeds to be widely dispersed by the wind, but it has no capacity for vegetative spread (for example, by stolons or bulbs).[1] Typical habitats for it include waste ground, field margins, sea walls, road verges and banks on clay soils or chalk.[21] One reason for its success is that it is particularly resistant to drought, being able to sprout from basal shoots after dry periods.[11]
It generally grows in places where there is full sunlight, whilst also tolerating partial shade, for example, by hedgerows; it requires moderately damp soils with a slightly alkaline reaction; and it prefers moderately fertile conditions. The Ellenberg values in Britain are L = 7, F = 5, R = 7, N = 6, and S = 0.[24]
It is a lowland plant in the British Isles, recorded only up to 370 m (in south Wales).[25]
The UK Database of Insects and their Food Plants lists four species that make use of bristly oxtongue. The larvae of the fly Tephritis separata, which is widespread throughout Europe and Asia, live on the flowers. The wasp Phanacis caulicola (Hedicke, 1939) has larvae that tunnel chambers inside the stem, leaving no visible sign of their presence until they emerge.[26] Two moths also live on this species: Neocochylis hybridella caterpillars feed within the seedheads,[27] and the Tortrix moth Aethes tesserana larvae feed within the roots.[28] Both these species are also widespread in Europe and western Asia.
The leaves were formerly used as a pot herb, and were "esteemed good to relax the bowels".[29] There are also various reports of it being used as an antihelminthic treatment, although this may be due to confusion about the meaning of its name.[30][16] The English herbalist Nicholas Culpeper considered "Lang de Boeuf" to be a good cure for melancholy (when steeped in wine), and a general alexipharmic (antidote to unspecified toxins).[31]
Although it is not a popular culinary herb, some foragers like to use the flowers to flavour vinegar.[32]
Some pet owners feed the leaves to their tortoises, but many apparently do not like it.[33][34]
Helminthotheca echioides, known as bristly (or prickly) oxtongue, is a sprawling annual or biennial herb native to Europe and North Africa. It was originally placed within the genus Picris but is often separated within the small genus Helminthotheca alongside a few other (mainly North African) plants which also have the distinctive outer row of bracts around the flowerheads. It is a ruderal plant, found on waste ground and agricultural soils around the world, and in some places it is considered a troublesome weed.
Ekieca helmintoteko (Helminthotheca echioides (L.) Holub) aŭ Pikro (Picris echioides L.) estas herbeca jara planto el la familio Asteracoj. La specio echioides estas nomata tiel pro la simileco kun specioj de la genro Echium (Ekio), kiuj posedas etajn aspraĵojn surface de la folioj.
Ĝi kreskas de julio ĝis septembro ĉu en kultivataj lokoj, kiel trudherboj, ĉu en nekultivejoj, ĉu borde de vojoj. Ĝi ŝatas varmon kaj sekecon kaj estas nitroema. Ĝi troviĝas ĉefe en suda Eŭropo (mediteranea regiono), en sud-orienta Azio, en Nordafriko kaj Makaronezio, sed pli kaj pli disvastiĝas en orienta Eŭropo, kie ĝi fariĝas adventica.
Ekieca helmintoteko (Helminthotheca echioides (L.) Holub) aŭ Pikro (Picris echioides L.) estas herbeca jara planto el la familio Asteracoj. La specio echioides estas nomata tiel pro la simileco kun specioj de la genro Echium (Ekio), kiuj posedas etajn aspraĵojn surface de la folioj.
Karheakitkerö, myös etelänkitkerö, muikio, karheamuikio (Picris echioides) on yksivuotinen mykerökukkaiskasvi, jota esiintyy Etelä-Euroopassa. Sen haarova ja kankeakarvainen varsi kasvaa 20–50 senttimetriä korkeaksi. Lehdet sepivät paitsi alimmat. Niiden lapa on pitkulainen. Kahdesta kolmeen senttimetriin leveitä keltakukkaisia mykeröitä on runsaslukuisesti.
Karheakitkerö, myös etelänkitkerö, muikio, karheamuikio (Picris echioides) on yksivuotinen mykerökukkaiskasvi, jota esiintyy Etelä-Euroopassa. Sen haarova ja kankeakarvainen varsi kasvaa 20–50 senttimetriä korkeaksi. Lehdet sepivät paitsi alimmat. Niiden lapa on pitkulainen. Kahdesta kolmeen senttimetriin leveitä keltakukkaisia mykeröitä on runsaslukuisesti.
Helminthotheca echioides, la Picride fausse vipérine, est une espèce de plante herbacée de la famille des Asteraceae, de la sous-famille des Cichorioideae et de la tribu des Cichorieae. Elle est souvent désignée comme étant une « mauvaise herbe ».
La taille varie de 30 cm à 60 cm. Toute la plante est hérissée de poils raides à 2 crochets. La tige est dressée, striée et irrégulièrement ramifiée. Les feuilles sont longues à bord ondulé très rugueuses avec des pétioles ailés ; les supérieures sont sessiles et engainent la tige. Les fleurs sont toutes ligulées. Les capitules sont jaune doré de 20 à 35 mm pédonculés.
Le fruit est un akène brun-jaunâtre, légèrement courbé, à stries transversales ondulées et apex denticulé, terminé par un long bec, portant un pappus à soies blanches et plumeuses, sur un réceptacle floral très convexe. C'est le calice accrescent qui est à l'origine de cette aigrette[2].
L'espèce est fréquemment confondue avec la Picride fausse épervière (Picris hieracioides) qui s'en distingue notamment en examinant la forme de l'involucre, à la base des fleurs.
C'est une thérophyte ou hémicryptophyte bisannuelle.
La floraison a lieu de juillet à septembre.
Cette plante pousse dans les cultures, les friches, les bords de chemins, les digues. Elle est thermoxérophile et nitrophile.
L'espèce est indigène en Europe méridionale (subméditerranéen), Asie du sud-ouest, Afrique du Nord et Macaronésie. Elle a été introduite en Amérique du Nord, en Afrique du Sud et en Australie[3]. L'espèce est à l'origine considérée comme peu fréquente en France, cependant son aire semble s'étendre vers l'Est de l'Europe où elle devient adventice.
L'espèce a été initialement classée dans le genre Picris sous le basionyme Picris echioides par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1753. Elle est déplacée dans le genre Helminthotheca par le botaniste tchèque Josef Holub, en 1973. Elle a également été classée dans le genre Helminthia. Le nom correct est cependant Helminthotheca echioides[1],[3].
Ce taxon porte en français les noms vernaculaires ou normalisés suivants : Helminthie[4], Helminthie fausse Vipérine[4],[5], Picride Vipérine[4],[5], Picride fausse Vipérine[4],[5],[1], Picris Vipérine[4], Picris fausse Vipérine[4],[5], Helminthine fausse-vipérine[5], Langue de bœuf[5], Picride[5].
Helminthotheca echioides a pour synonymes :
Helminthotheca echioides, la Picride fausse vipérine, est une espèce de plante herbacée de la famille des Asteraceae, de la sous-famille des Cichorioideae et de la tribu des Cichorieae. Elle est souvent désignée comme étant une « mauvaise herbe ».
L'aspraggine (nome scientifico Helminthotheca echioides (L.) Holub, 1973 è una specie di pianta angiosperma dicotiledone della famiglia delle Asteraceae.[1][2]
Il nome comune deriva dal caratteristico sapore amarognolo dato dal lattice bianco secreto in seguito alla rottura del fusto. La specie (echioides) è così chiamata invece a causa della rassomiglianza con le specie del genere Echium che posseggono delle piccole estroflessioni sulla superficie fogliare.[3]
Il nome scientifico del genere è stato definito dai botanici Carl Linnaeus (1707-1778) e Josef Holub (1930-1999) nella pubblicazione " Folia Geobotanica & Phytotaxonomica. Prague." (Folia Geobot. Phytotax. 8(2): 176) del 1973.[4]
Habitus. La forma biologica è terofita scaposa (T scap), ossia in generale sono piante erbacee che differiscono dalle altre forme biologiche poiché, essendo annuali, superano la stagione avversa sotto forma di seme e sono munite di asse fiorale eretto e spesso privo di foglie. Queste piante sono provviste di latice; la superficie è inoltre ricoperta di peli rigidi a forma di ancora. Sono possibili anche altre forme biologiche come emicriptofita bienne (H bienn).[5][6][7][8][9][10][11][12]
Fusto. I fusti sono eretti/ascendenti, striati e arrossati. La ramosità è soprattutto in alto. Le radici in genere sono di tipo fittonante. Queste piante arrivano ad una altezza di 3 - 9 dm.
Foglie. Sono presenti sia foglie delle rosette basali che cauline con disposizione alterna. Le lamine basali sono intere con forme da ovate a lanceolate. I margini sono dentati o sinuati. In maggioranza sono ricoperte da peli ispidi, tubercolati e irsuti (a volte sono spinose). Il picciolo è alato. Le foglie cauline sono simili, ma ridotte e sessili o semi-amplessicauli. Dimensione delle foglie basali: larghezza 5 - 8 cm; lunghezza 35 - 22 cm.
Infiorescenza. L'infiorescenza, di tipo corimboso, è composta da numerosi capolini peduncolati terminali. I peduncoli non sono ingrossati all'antesi. I capolini, solamente di tipo ligulifloro, sono formati da un involucro composto da diverse brattee (o squame) all'interno delle quali un ricettacolo fa da base ai fiori ligulati. L'involucro ha una forma più o meno cilindrica ed è formato da due (o più) serie di brattee. Le brattee esterne hanno delle forme triangolari, codato-astate con margini ciliati; quelle interne sono lanceolate; quelle interne hanno delle forme da lanceolate a lineari con margini mucronati. Il ricettacolo, alla base dei fiori, è nudo. Dimensione degli involucri: larghezza 10 - 15 mm; lunghezza 12 - 20 mm. Dimensioni delle brattee esterne: larghezza 6 mm; lunghezza 12 mm.
Fiori. I fiori, (circa una trentina e più per capolino) tutti ligulati, sono tetra-ciclici (ossia sono presenti 4 verticilli: calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (ogni verticillo ha in genere 5 elementi). I fiori sono ermafroditi, fertili e zigomorfi.
Frutti. I frutti sono degli acheni con pappo. Gli acheni, talvolta eteromorfici, colorati da biancastro a bruno-rossastro, sono provvisti di un lungo becco. Il pappo è formato da setole piumose con pinnule rigide. Sono presenti delle striature trasversali. Lunghezza degli acheni: 4 - 7 mm.
Dal punto di vista fitosociologico alpino la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale:[18]
Per l'areale completo italiano la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale:[19]
Descrizione: l'alleanza Diplotaxion erucoidis è relativa alle comunità terofitiche infestanti delle colture sarchiate e fertilizzate (non irrigate durante il periodo estivo) quali: oliveti, vigneti e frutteti, che si sviluppano su suoli calcarei, argillosi e marnosi (piani termo- e mesomediterranei). La distribuzione di questa alleanza e relativa soprattutto alla Sicilia e nella penisola meridionale italiana. È distribuita anche nelle zone più calde dell’Europa meridionale (Francia meridionale, Spagna centrale e meridionale, Dalmazia e Balcani) e in Nord-Africa. Il livello di conservazione di queste cenosi è fortemente variabile a causa dei continui disturbi e rimaneggiamenti dei suoli, per effetto delle operazioni agricole, del calpestìo, ecc.[20]
Specie presenti nell'associazione: Chrozophora tinctoria, Hypericum triquetrifolium, Heliotropium europaeum, Cynodon dactylon, Convolvulus arvensis, Chenopodium opulifolium, Diplotaxis erucoides, Ammi visnaga, Chrozophora obliqua, Silene diversifolia, Euphorbia chamaesyce e Helminthotheca echioides.[20]
La famiglia di appartenenza di questa voce (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) probabilmente originaria del Sud America, è la più numerosa del mondo vegetale, comprende oltre 23.000 specie distribuite su 1.535 generi[21], oppure 22.750 specie e 1.530 generi secondo altre fonti[22] (una delle checklist più aggiornata elenca fino a 1.679 generi)[23]. La famiglia attualmente (2021) è divisa in 16 sottofamiglie.[1][8][9]
Il genere di questa voce appartiene alla sottotribù Hypochaeridinae della tribù Cichorieae (unica tribù della sottofamiglia Cichorioideae). In base ai dati filogenetici la sottofamiglia Cichorioideae è il terz'ultimo gruppo che si è separato dal nucleo delle Asteraceae (gli ultimi due sono Corymbioideae e Asteroideae).[1] La sottotribù Hypochaeridinae fa parte del "quarto" clade della tribù; in questo clade è posizionata nel "core" del gruppo , vicina alle sottotribù Crepidinae e Chondrillinae.[9]
I seguenti caratteri sono distintivi per la sottotribù:[8]
Il nucleo della sottotribù Hypochaeridinae è l'alleanza Hypochaeris-Leontodon/Picris e formano (insieme ad altri generi minori) un "gruppo fratello". Rispetto a precedenti raggruppamenti delle Hypochaeridinae, diversi generi sono stati esclusi dalla circoscrizione rivista sulla base di recenti analisi filogenetiche molecolari. Il gruppo attualmente si presenta monofiletico (a parte l'enigmatica Prenanthes purpurea attualmente descritta nelle Lactucinae).[10] Il genere di questa voce, nell'ambito della sottostribù occupa una posizione politomica (tricotomia) nel "core" del gruppo insieme al genere Leontodon (sezione Thrincia) e Picris al quale risulta strettamente legato (entrambi i generi hanno un "indumentum" di, oltre a peli semplici e raramente ramificati, peli peculiari uncinati a 2 - 4 forche, simili ad una ancora; il ricettacolo è inoltre nudo; infine i fusti sono generalmente ramificati e frondosi). Helminthotheca si distingue comunque da Picris per la presenza di 5 brattee esterne uniseriate con forme allargate da ovate a cordate.[10][24]
I caratteri distintivi per la specie di questa voce sono:[8][11]
Il numero cromosomico della specie è: 2n = 10.[11]
Questa specie è variabile. I caratteri soggetti a variabilità sono:
Helminthotheca echioides si distingue dalla specie Helminthotheca aculeata (Vahl) Lack, 1975 (Aspraggine pungente) in quanto quest'ultima ha un ciclo biologico perenne, e i peduncoli dei capolini si ingrossano alla fruttificazione.
Sono elencati alcuni sinonimi per questa entità:[2]
Si utilizzano esclusivamente le rosette basali giovani. Si può utilizzare anche da sola, per zuppe, minestroni, risotti o per farcire torte e focacce, ma più spesso viene mescolata con altre cicorie o con altre erbe amare per migliorarne il gusto, rendendole più gradevoli.[25]
Come tutte le spontanee, si presenta particolarmente ricca di sali minerali.
L'aspraggine (nome scientifico Helminthotheca echioides (L.) Holub, 1973 è una specie di pianta angiosperma dicotiledone della famiglia delle Asteraceae.
Dubbelkelk (Picris echioides, synoniem:Helminthotheca echioides) is een eenjarige plant, die behoort tot de composietenfamilie ((Asteraceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als een soort die in Nederland vrij zeldzaam en stabiel of toegenomen is. De plant komt van nature voor in Europa, Zuidwest-Azië en Noord-Afrika en is van daaruit verspreid naar Noord-Amerika. Het aantal chromosomen is 2n = 10.
De plant wordt 30 - 80 cm hoog. De vertakte stengel is stekelig behaard. De onderste, gesteelde bladeren zijn eirond-langwerpig en de bladrand is bochtig getand. De bovenste bladeren zijn min of meer stengelomvattend en lang-lancetvormig met een getande bladrand. Op de bladeren zitten witte, behaarde bultjes. Een gedeelte van de haren heeft weerhaakjes.
De plant bloeit vanaf juli tot in september. De bloeiwijze is een 2 - 2,5 cm groot hoofdje met alleen goudgele lintbloemen. De randstandige lintbloemen zijn vaak aan de buitenkant met een purperachtige kleur overtrokken. De buitenste, rechtopstaande, 3-5 omwindselbladeren zijn bijna bladachtig, breed driehoekig-eirond met een iets hartvormige voet en de binnenste omwindselbladen lijnvormig. De hoofdjes staan in een schermvormige tros.
De vrucht is een lang gesnaveld nootje met vruchtpluis. De buitenste nootjes zijn bleek en gekromd, de anderen zijn bruin en recht.
a=haar, b=binnenste omwindselblad, c=buitenste omwindselblad (Flora Batava)
Dubbelkelk komt voor op zonnige en warme, vochtige, stikstofrijke, kalkhoudende klei-, zavel- en zandgrond. De plant groeit in ruige graslanden, op open plekken in bermen en dijken, op omgewerkte grond, ruigten, stortterreinen, graanvelden en langs beken.
Dubbelkelk (Picris echioides, synoniem:Helminthotheca echioides) is een eenjarige plant, die behoort tot de composietenfamilie ((Asteraceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als een soort die in Nederland vrij zeldzaam en stabiel of toegenomen is. De plant komt van nature voor in Europa, Zuidwest-Azië en Noord-Afrika en is van daaruit verspreid naar Noord-Amerika. Het aantal chromosomen is 2n = 10.
De plant wordt 30 - 80 cm hoog. De vertakte stengel is stekelig behaard. De onderste, gesteelde bladeren zijn eirond-langwerpig en de bladrand is bochtig getand. De bovenste bladeren zijn min of meer stengelomvattend en lang-lancetvormig met een getande bladrand. Op de bladeren zitten witte, behaarde bultjes. Een gedeelte van de haren heeft weerhaakjes.
De plant bloeit vanaf juli tot in september. De bloeiwijze is een 2 - 2,5 cm groot hoofdje met alleen goudgele lintbloemen. De randstandige lintbloemen zijn vaak aan de buitenkant met een purperachtige kleur overtrokken. De buitenste, rechtopstaande, 3-5 omwindselbladeren zijn bijna bladachtig, breed driehoekig-eirond met een iets hartvormige voet en de binnenste omwindselbladen lijnvormig. De hoofdjes staan in een schermvormige tros.
De vrucht is een lang gesnaveld nootje met vruchtpluis. De buitenste nootjes zijn bleek en gekromd, de anderen zijn bruin en recht.
a=haar, b=binnenste omwindselblad, c=buitenste omwindselblad (Flora Batava)
Bloeiwijze
Blad
Stengel
Hoofdje
Vruchten
P. echiodes é uma espécie do género botânico Picris, da família Asteraceae.[1]
Planta anual ou bianual, herbácia que pode medir entre 30 a 90 cm.
Repassage, ou raspa-saias
P. echiodes é uma espécie do género botânico Picris, da família Asteraceae.
Planta anual ou bianual, herbácia que pode medir entre 30 a 90 cm.
Цей вид був описаний Карлом Ліннеєм у 1753 році як Picris echioides[3] та належав до роду Гіркуша (Picris). У 1973 році Йозеф Людвіг Голуб відніс його до роду Helminthotheca.
Родова назва походить від грецького helminthos — «хробак» й theca — «контейнер», натякаючи, можливо, на форму плодів. Видовий епітет echioides походить від подібності листя цього виду на Синяк звичайний, рід Echium[4].
Однорічна трав'яниста рослина, яка зазвичай досягає висоти росту між 30 і 80 см. Стебла, як правило, дуже розгалужені у верхній половині, щетинисті. Прикореневі листки черешкові, довго оберненоланцетовиді, зубчасті й звужуються до стовбура, а верхні ланцетні, зубчасті й дещо включені в стебло. Квіткові голівки сидять у верхній частині гілок. Всі приквітки остисті з жорсткою щетиною. Квіткові голівки містять тільки жовті променеві квіточки. Довгі виступаючі сім'янки мають перисті чубки. Переважно квітне в період з червня по серпень.
Батьківщина: Північна Африка: Алжир; Єгипет; Лівія; Марокко; Туніс. Кавказ: Азербайджан; Грузія. Західна Азія: Кіпр; Іран; Ізраїль; Йорданія; Ліван; Сирія; Туреччина; Пакистан. Європа: Австрія; Нідерланди; Швейцарія; Албанія; Боснія і Герцеговина; Болгарія; Греція; Італія; Македонія; Чорногорія; Сербія; Словенія; Франція; Португалія; Іспанія; Гібралтар; Україна (Крим). Натуралізований: Південна Африка, Туркменістан, Австралія, Нова Зеландія, Австрія; Бельгія; Німеччина; Угорщина; Польща; Данія; Ірландія; Норвегія; Об'єднане Королівство; Румунія, Канада, Сполучені Штати, Аргентина; Чилі; Уругвай. Росте на берегах, полях, на греблях і між уламками.
Молоді розеткові листки можуть використовуватися в салати, а також для супів, тушкованого м'яса, ризото або начинки для тортів і тістечок, але найбільш часто змішують з цикорієм або іншими гіркими травами, щоб покращити смак страви.
Helminthotheca echioides là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được (L.) Holub mô tả khoa học đầu tiên năm 1973.[1]
Helminthotheca echioides là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được (L.) Holub mô tả khoa học đầu tiên năm 1973.