Vandoise

An darz (Leuciscus leuciscus) a zo ur pesk dour dous eus Europa hag Azia.

Leuciscus leuciscus és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.

Morfologia

Els mascles poden assolir els 40 cm de longitud total.^[3][4]

Distribució geogràfica

Es troba a Euràsia.^[3]

Referències

Bibliografia

• Berg, L.S., 1964. Freshwater fishes of the U.S.S.R. and adjacent countries. volum 2, quarta edició. Israel Program for Scientific Translations Ltd, Jerusalem.
• Bogutskaya, N.G. i A.M. Naseka 2004: Catalogue of agnathans and fishes of fresh and brackish waters of Russia with comments on nomenclature and taxonomy. Russian Academy of Sciences, Moscou, Rússia. 1-389. [en rus].
• Eschmeyer, William N., ed. 1998. Catalog of Fishes. Special Publication of the Center for Biodiversity Research and Information, núm. 1, vol. 1-3. California Academy of Sciences. San Francisco (Califòrnia), Estats Units. 2905. ISBN 0-940228-47-5.
• Helfman, G., B. Collette i D. Facey: The diversity of fishes. Blackwell Science, Malden, Massachusetts (Estats Units), 1997.
• McAllister, D.E., 1990. A working list of fishes of the world. Copies available from D.E. McAllister, Canadian Museum of Nature, P.O. Box 3443, Ottawa, Ontàrio K1P 6P4, Canadà. 2661 p. plus 1270 p. Index
• Moyle, P. i J. Cech.: Fishes: An Introduction to Ichthyology, 4a edició, Upper Saddle River, Nova Jersey, Estats Units: Prentice-Hall. Any 2000.
• Nelson, J.: Fishes of the World, 3a edició. Nova York, Estats Units: John Wiley and Sons. Any 1994.
• Wheeler, A.: The World Encyclopedia of Fishes, 2a edició, Londres: Macdonald. Any 1985.

Enllaços externs

• «Leuciscus leuciscus». Catalogue of Life. (anglès) (anglès)

Pysgodyn sy'n byw mewn dŵr croyw ac sy'n perthyn i deulu'r Cyprinidae ydy'r darsen sy'n enw benywaidd; lluosog: dars (Lladin: Leuciscus leuciscus; Saesneg: Common dace).

Mae ei diriogaeth yn cynnwys Asia ac Ewrop.

Mae'n bysgodyn dŵr croyw ac mae i'w ganfod ar arfordir Cymru. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.^[1]

Gweler hefyd

• Rhestr o greaduriaid morol gwledydd Prydain
• Rhestr Goch yr IUCN, rhestr o greaduriaid wedi'u dosbarthu i 9 categori yn ôl niferoedd, prinder, cadwraeth ayb.
• Llwybr yr Arfordir
• Cadwraeth

Cyfeiriadau

• Gwefan Llên Natur; termau safonol.

Jelec proudník (Leuciscus leuciscus; L., 1758) je druh kaprovitých ryb vyskytující se v Česku. Tato ryba obývá především toky bohaté na kyslík. V Česku původní druh vlivem znečištění z řady míst zcela vymizel.

Popis

Tělo je podlouhlé, poměrně nízké, válcovité. Boky jsou stříbřité, oko nažloutlé, ploutve šedivé, případně lehce načervenalé. Dorůstá délky 40 cm při hmotnosti 1 kg. Dožívá se až 13 let.

Výskyt

Obývá především lipanové pásmo. Vyskytuje v téměř v celé Evropě.

Potrava

Proudník přijímá drobnější potravu než ostatní jelcové. Hlavní část jeho stravy tvoří larvy hmyzu na dně a hmyz spadlý na hladinu.

Rozmnožování

Tření probíhá v období od dubna do května. Samice klade 2 000 až 20 000 lepkavých jiker na štěrk a kameny ve velmi proudné vodě. Pohlavně dospívá ve věku 2 let.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu jelec proudník ve Wikimedia Commons
• Slovníkové heslo jelec ve Wikislovníku
• Jelec proudník v atlasu ryb na CHYTEJ.cz
• Jelec proudník na MRK.cz
• Jelec proudník - atlas ryb on-line

Der Hasel (Leuciscus leuciscus, griech. λευκός, leukós „glänzend, leuchtend, weiß“) ist ein kleinwüchsiger Vertreter der Karpfenfische. Er hat in Europa nur eine sehr geringe wirtschaftliche Bedeutung und wird wegen seiner typischen „Weißfischgestalt“ leicht mit anderen Vertretern seiner Familie verwechselt.

Verbreitung und Lebensraum

Der Hasel bewohnt überwiegend hartgründige Fließgewässer von der Forellen- bis zur Barbenregion in Europa, Sibirien und Kasachstan. Er ist auch in Fluss- und Stauseen anzutreffen, seltener auch in stehenden Gewässern. Bevorzugt hält er sich in Klarwasserbereichen, vorwiegend in Beruhigungszonen oder langsam strömenden Abschnitten, auf. In Deutschland ist der Hasel im gesamten Bundesgebiet zu finden, wobei die Bestandsdichte von Süden nach Norden hin abnimmt. In Österreich ist die Art ebenfalls weit verbreitet und in der Schweiz ist sie in größeren Gewässern im Einzugsgebiet des Rheins anzutreffen. Vereinzelte Populationen in schweizerischen Bergseen sind wahrscheinlich auf entkommene oder freigelassene Köderfische zurückzuführen.

Merkmale

Der spindelförmige und leicht abgeflachte Körper des Hasels erreicht nur selten eine Gesamtlänge von mehr als 25 Zentimeter. Die Mundspalte ist klein, nur wenig angeschrägt und etwas unterständig. Sie erreicht nicht den Augenrand und wird von der Schnauze etwas überragt. Der äußere Rand von Rücken- und Afterflosse ist konkav, die Schwanzflosse ist deutlich eingekerbt. Auf dem Rücken ist der Hasel bläulich-grünlich oder stahlblau gefärbt, die Seiten und der Bauch glänzen silbrig oder sind gelblichweiß. Die Brust- und Bauchflossen sind von hellgrauer bis gelblicher Farbe und zeigen gelegentlich einen rötlichen Schimmer, der aber weniger intensiv ausfällt als beispielsweise beim Döbel (Squalius cephalus). Die Rücken- und Afterflosse sind grau bis graugrünlich.

Außerhalb der Laichzeit zeigt der Hasel keinen augenfälligen Geschlechtsdimorphismus, lediglich die Brust- und Bauchflossen sind bei männlichen Tieren geringfügig länger. In der Fortpflanzungsperiode bilden die Männchen einen feinkörnigen Laichausschlag aus, der sich über die Stirn, die Körperseiten bis zum Bauch erstreckt. Auch an den Brustflossen und in geringerem Maß an den Bauchflossen finden sich die Perlorgane.

Die Anzahl der mittelgroßen Schuppen entlang der Seitenlinie ist relativ variabel. In den meisten Fällen bewegt sie sich zwischen 47 und 52, schwankt aber insgesamt zwischen 45 und 55. Die häufigste Schlundzahnformel ist 2,5 – 5,2 oder 2,5 – 5,3.

Flossenformel: Dorsale 3–4/8–9, Anale 3/8–10, Pectorale 1/14–19, Caudale 17–21

Lebensweise

Der scheue und sehr schnelle Schwimmer ist ein geselliger Schwarmfisch. Sein Nahrungsspektrum ist breit gefächert, zum überwiegenden Teil ernährt sich der Hasel von im Wasser lebenden Wirbellosen oder Larven und Algen. Ferner nimmt er aber auch Anflugnahrung und gelegentlich höhere Wasserpflanzen oder Samen von Uferpflanzen auf. Die Nahrungssuche findet in allen Wasserschichten statt und schwankt über den Tagesverlauf, unregelmäßige Phasen von Pausen und Fressen wechseln sich ab. Die Zeit der intensivsten Nahrungsaufnahme sind in der Regel die Dämmerstunden.

Fortpflanzung

Hasel laichen zwischen März und April bei Wassertemperaturen unterhalb von zehn Grad Celsius. Vor Beginn der Laichzeit unternehmen sie kurze Wanderungen stromaufwärts. Unterhalb geeigneter Laichplätze versammeln sich die Fische in tieferen und ruhigeren Bereichen und verweilen dort bis zum Fortpflanzungsakt. Der Laichplatz selbst ist typischerweise mit Wassertiefen von deutlich weniger als 50 Zentimeter sehr flach und strömungsreich. Entsprechend sind Bodengrund und Uferbereich steinig und es finden sich kaum höhere Pflanzen. Das Ablaichen findet in der Regel nachts statt. Die frei ins Wasser abgegebenen Eier werden bei Wasserkontakt sofort sehr klebrig. Sie werden durch die Strömung schnell über den gesamten Laichbereich verteilt und bleiben meist unter großen Steinen haften. Aufgrund dieser Verstreuung finden sich Haseleier am Substrat meist einzeln und eher selten in kleinen Klumpen. Die Größe der grauweißen und relativ undurchsichtigen Eier schwankt je nach Länge des Weibchens zwischen 1,3 und 2,5 Millimeter, im Mittel durchmessen sie zwei Millimeter. Nach etwa 260 Tagesgraden schlüpfen die Larven, sie sind mit einer Länge von sieben bis acht Millimeter deutlich größer als die Larven anderer in Europa lebender Karpfenfische. Noch bevor der Dottersack vollständig aufgezehrt ist, beginnt der Nachwuchs mit der Nahrungsaufnahme. Gefressen werden zu Beginn vor allem Rädertierchen und Kieselalgen, ferner auch kleine Grünalgen, Wimper- und Geißeltierchen. Die Larvalphase endet nach etwa acht Wochen. Die Jungfische haben dann eine Größe von ungefähr drei Zentimeter erreicht. Ihre Geschlechtsreife erlangen sie meist im vierten Lebensjahr. Die durchschnittliche Lebenserwartung des Hasels beträgt zehn Jahre, unter optimalen Rahmenbedingungen ist auch ein Höchstalter bis zu 16 Jahren möglich.

Literatur

• Otfried Wüstemann, Bernd Kammerad: Der Hasel. Westarp Wissenschaften, Magdeburg 1995, ISBN 3-89432-447-3.

Weblinks

• Hasel (Fisch) auf Fishbase.org (englisch)
• Hasel auf www.pivi.de
• Leuciscus leuciscus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.2. Eingestellt von: Freyhof, J., 2011. Abgerufen am 18. Mai 2014.

S Hasli (Leuciscus leuciscus; alemanischi Näme) isch e aapassigsfääige Süesswasserfisch.

Uussie

S Hasli isch e dünne längliche Fisch, wo 20 bis 25 cm lang werd. S het e wiissliche Körper und d Flosse sind e bitzeli dorsichtig.

Verbraitig

Hasli chömed i Mitteleuropa, uf de Britische Insle, z Skandinavie, in Osteuropa und z Sibirie vor. I de Alpe stiigts bis 700 müM ufe. S mag schnelli Flüüssgwässer miteme chiisige oder stainige Grund und schwümmt au i Seeje ine.

Lebeswiis

S Hasli isch e Schwarmfisch und e guete Schwümmer, wo grad under de Wasseroberflächi schwümmt und usem Wasser gumpet um Insekte z foo. Denebet fressts au chliini Wirbelloosi. Im Winter bildet Hasli groossi Schwärm..

D Laichzitt goot vom Märze bis in Mai binere Wassertemperatur vo 7 bis 9 Grad. Debii wanderet Hasli wiiti Streckene und suechet chiisigi und stainigi Stele uuf, wo guet dörfluetet sind. Wiibli leget denn 2'000 bis 20'000 Aier, wo a de Stai ufem Grund chlebe bliibet. D Laarfe und di junge Hasli lebet i Uufernööchi. Hasli wered im dritte Joor gschlechtsriif und chönd 10 Joor alt were.

Büecher

• Stefan Ineichen (Hrsg.): Stadtfauna, 600 Tierarten der Stadt Zürich; Bern 2010; ISBN 978-3-258-07561-7
• Otfried Wüstemann, Bernd Kammerad: Der Hasel. Westarp Wissenschaften, Magdeburg 1995, ISBN 3-89432-447-3.

Järgeline jäl'caine (latin.: Leuciscus leuciscus), evropalaine jäl'caine vai muite jäl'caine, om reskveden kalan erik. Mülütadas Karpižed-sugukundha.

Hibj om 15 sm pitte, oleleb 40 santimetrhasai, 1 kg vedutte da sen penemba. Voib äikerdoitas koumevoččen. Eläb 16 vodhesai peniš jogiš, navedib kova letkesine vai kivine pohj.

Levigandmižavaruz om Evrazijan pohjoižpala: Evrop pohjoižhe Al'pilpäi da Pohjoine Azii, putub Sibirin i Kirgizstanan jogiš. Voib lähtta reskvedenke Baltijan meren päivnouzmas. Om püduzkalaks Sibiriš.

Homaičendad

Korbiaine^[1] (lat. Leuciscus leuciscus) on särgikaloin heimoh kuului kala.

Teemas muijal

• Luontoportti (suomekse)

Lähtiet

1. ↑ http://kaino.kotus.fi/cgi-bin/kks/karjala.cgi?a=korpiene

ene vindwesse dins l' aiwe

Li vindwesse u regnon^[1] u raezoe^[2] u grande dame u mônî årdjinté, c' est on ptit pexhon des corantès aiwes.

No d' l' indje e sincieus latén : Leuciscus leuciscus

Pexhe

raezoe pexhî

On les pexhe ås amoices avou des ptits asticots. Ci n' est nén po magnî : c' est come vicante amoice pol brotchet.

Ricnoxhaedje

On rmete pacô l' regnon a ene grosse lådje åblete, mins co dpus a ene rossete et a on tchvene.

Li vindwesse est pus ptite et pus claire ki li tchvene. Elle a des djaenes ouys come lu.

Elle est pus longowe ki l' rossete. Elle a des djaenes ouys, dabôrd ki l' rossete end a des rodjes. ^[3]

Sourdants & pî-notes

1. ↑ ALW 6 p. 259.
2. ↑ S117, d' on temoen pexheu di Bouyon, dizo disfondowe "razoû".
3. ↑ G208 p. 250-251.

Zwëczajny jolc

Zwëczajny jolc (Leuciscus leuciscus) - to je rëba z rodzëznë karpiowatëch (Cyprinidae). Òn mòże żëc m.jin. na Kaszëbach.

Бөгәрчә, бөгәрчәй, йомры сабак (лат. Leuciscus leuciscus) — карплылар гаиләсендәге елга балыгы.

Зур булмаган елга балыгы. Төбе комлы яки агып яткан күлләрдә тереклек итә. Гәдәттә, су төбендә көтүе белән йөри. Кырчын ташлы, комлы ярларда, тал-тирәк куе үскән инешләрдә очрый. Үтә күренмәле таза суларны ярата.

Туклануы

Бөгәрчә судагы зоопланктон, шулй ук суга төшкән чебен-черкиләр, ләмдәге кызыл корт белән туклана. Язын бүтән балыклар чәчкән уылдыклар белән авыз итүдән баш тартмый.

Үзе уылдыкларын март азагында, апрель башларында чәчә.

Әдәбият

• Ш. Нафиҡов. Һыу буйында балыҡсы. Өфө. Башҡортостан китап нәшриәте.

Сылтамалар

• Позвоночные животные России: елец (рус.)
• Клуб рыбаков Беларусии (рус.)
• Елец — рыба нахлыстовая (рус.)

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} Integrated Taxonomic Information System — 1996.
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2} таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology Information

Күстэх (лат. Leuciscus Leuciscus, нууч. елец) — уһун эттээх-сииннээх кыра балык. Тас көрүҥүнэн кыһыл харахха майгынныыр гынан баран этин-сиинин үрдүгэ арыый намыһах уонна дьылыгыр. Көхсө хараҥа от күөхтүҥү, ойоҕосторо үрүҥ көмүстүҥү, өрөҕөтө кылабачыгас үрүҥ. Хараҕа араҕас. Түөһүн, өрөҕөтүн уонна кэлин лаапчааннара сырдык оранж өҥнөөхтөр, ыыр кэмигэр ордук чаҕылхай буолаллар. Көхсүн уонна кутуругун лаапчааннара сиэрэй.

Саха сиригэр 28 см дылы улаатар, ыйааһына 410 г тиийэр.

Саха сирин бары өрүстэригэр кэриэтэ баар, Хрома өрүскэ көстүбэт.

11 сааһыгар дылы олорор.

2 сааһыгар ууһуур кыахтанар. Сааскы муус хамсыан иннинэ кыстаабыт сирдэриттэн өрүһү өксөйөллөр. Муус барбытын кэннэ өрүһүттэн уонна кэтирээһинтэн тутулуктанан ыам ыйын бүтэһик декаадатыттан бэс ыйын бүтүөр дылы ыыллар. Биир кэмҥэ 2-14 тыһ. искэҕи таһаараллар. Искэҕин диаметра 0,2-1,6 мм. Искэх үүнээйигэ хатанар.

Өссө маны көр

Тэҥэли

Ылыллыбыт сирэ

Пресноводные рыбы, земноводные и пресмыкающиеся Якутии: Справочник-опеределитель. Б.И. Сидоров, М.М. Тяптиргянов. - Якутск: Бичик, 2004. - 64 с., ил. ISBN 5-7696-1590-7

The common dace (Leuciscus leuciscus) is a species of freshwater and brackish water ray-finned fish from the family Cyprinidae which is native to Europe but which has been introduced to other parts of the world. It is a quarry species for coarse anglers.

Description

The common dace differs from other members in the genus Leuciscus found in Europe by its inferior mouth, slightly longer upper jaw which has the tip of the upper lip level with the centre line of the eye and the lack of an obvious snout.^[2] It has a yellowish iris and a body which is covered in large silvery scales, the lateral line having 49–52 scales. The anal fin has a concave margin and the caudal fin is forked.^[3] The dorsal fin has 2–3 spines and 7–9 soft rays while the anal fin has 3 spines and 8–9 soft rays. The maximum size attained is a total length of 30 centimetres (12 in).^[2]

Distribution

The common dace is native to Europe and northern Asia where its occurs in the basins of the North Sea, Baltic Sea, White Sea and Barents Sea. It also occurs in the basin of the Caspian Sea in the drainage systems of the Volga and Ural Rivers and in the Black Sea basin it is found in the Danube and the Dnieper. In France it occurs in the Seine River drainage and in the drainages of the Rhone and Arc which flow into the Mediterranean. In the Danube main river of Romania as well as in Scandinavia north of 69°N and most of central Finland this species has a localised distribution. The populations from Siberia and East Asia are normally assigned to Leuciscus baicalensis and Leuciscus dzungaricus.

This species has been widely introduced in areas of Europe where it did not previously occur. For example, it has become established in Ireland since the early 1900s, having been taken there as a bait fish to catch larger fish such as pike.^[2] Following its introduction in Ireland, it has benefited from parasite release, meaning that with its introduction it has lost its normal set of parasites and might thus have a competitive advantage over native species.^[4]

Habitat and biology

The common dace is found in rivers and streams, sometime occurring in lakes or in the brackish water at the mouths of rivers.^[3] It is a surface dwelling fish which gather in shoals of adults in the lower reaches of rivers and backwaters during the winter. Some adults remain upstream in the spawning grounds all winter as well. At spawning time, in March and April, they migrate up stream to lay their pale yellow eggs on shallow gravel beds in fast flowing streams, the eggs attach to gravel and stones. The juveniles hide among the cavities and roots in the bankside vegetation and as they mature they move into faster flowing water. The main food for common dace is small invertebrates.^[2]

Angling

The common dace is fished for by coarse anglers and the British rod caught record is 1.32 pounds (.599 kg).^[5] In some parts of Europe it is eaten^[2] but it is not highly regarded as a food fish.^[6] It is used as bait by anglers^[2] and that is thought to be the mechanism by which it was introduced to and spread in Ireland.^[6]

See also

• Fried dace with salted black beans, made from a different fish

References

El leucisco (Leuciscus leuciscus) es una especie de peces de la familia de los Cyprinidae en el orden de los Cypriniformes.

Morfología

Los machos pueden llegar alcanzar los 40 cm de longitud total.^[2]​^[3]​

Hábitat

Es un pez de agua dulce.

Distribución geográfica

Se encuentra en Eurasia.

Referencias

Bibliografía

• Eschmeyer, William N., ed. 1998. Catalog of Fishes. Special Publication of the Center for Biodiversity Research and Information, núm. 1, vol. 1-3. California Academy of Sciences. San Francisco, California, Estados Unidos. 2905. ISBN 0-940228-47-5.
• Fenner, Robert M.: The Conscientious Marine Aquarist. Neptune City, Nueva Jersey, Estados Unidos : T.F.H. Publications, 2001.
• Helfman, G., B. Collette y D. Facey: The diversity of fishes. Blackwell Science, Malden, Massachusetts, Estados Unidos , 1997.
• Moyle, P. y J. Cech.: Fishes: An Introduction to Ichthyology, 4a. edición, Upper Saddle River, Nueva Jersey, Estados Unidos: Prentice-Hall. Año 2000.
• Nelson, J.: Fishes of the World, 3a. edición. Nueva York, Estados Unidos: John Wiley and Sons. Año 1994.

Joonis

Teib (Leuciscus leuciscus), rahvasuus häslik, on karpkalalaste sugukonda teibi perekonda kuuluv kala.

Teib on levinud Euroopas Püreneedest ja Alpidest põhja ja ida pool, Krimmis ja Kaukaasias kuni Siberi jõgede ja järvedeni, välja arvatud Vaikse ookeani vesikond. Sellel levialal eristatakse kolme alamliiki: euroopa teib (Leuciscus leuciscus leuciscus), baikali teibi (Leuciscus leuciscus baikalensis) ja kirgiisi teibi (Leuciscus leuciscus kirgisorum). ^[1]

Teib elutseb kiire vooluga jõgedes ja ojades, läbivooluga järvedes ja rannikumeres^[1]. Ta on parvekala, kes suuri rändeid ei soorita^[1]. Ta on poolsiirdekala, kes kevadel tõuseb kudemiseks massiliselt jõgedesse ja ojadesse.

Sageli seltsib ta teiste sama perekonna liikide, näiteks turva ja säinaga. See tekitab nende eristamise vajaduse. Turvast erineb teib pärakuuime poolest. Teivi pärakuuim on otsast pisut nõgus, kahe terava nurgaga, hallikas või kollakas, turva pärakuuim seevastu otsast sirge, ümardunud nurkadega ja erepunane. Säinast võib teibi eristada sihvaka keha, suuremate soomuste ja uimede värvuse põhjal: säina kõhuuimed ja pärakuuim on vaarikpunased. ^[1]

Teivi suu on pool-alaseisune. Ta sööb surusääsklaste ja teiste putukate vastseid ning ränivetikaid. Surusääskede või ühepäevikute masslennu ajal või kui vihm ja tuul ajavad kaldaäärsetelt põõsastelt putukaid vette, tõuseb teib vee pinnakihtija sööb neid putukaid. Muul ajal on teib põhjalähedase eluviisiga. ^[1]

Euroopa teib võib kasvada kuni 30 cm pikkuseks ja 400 g raskuseks. Suguküpseks saab ta kolmeaastaselt või hiljem, 11–14 cm pikkuselt.

Eestis levinud euroopa teibi leidub Pärnu ja Emajõega ühenduses olevates väiksemates jõgedes, ojades ja järvedes ning riimveelises rannikumeres.

Eestis elutsevatelt teibidelt on leitud 54 liiki parasiite.^[2]

Viited

Välislingid

• Teib andmebaasis eElurikkus

• Leili Järv: Eesti vete kalad: teib Kalastaja

Leuciscus leuciscus Leuciscus generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian.

Banaketa

Erreferentziak

• FhisBase.org

Ikus, gainera

• Leuciscus
• Cyprinidae

Seipi (Leuciscus leuciscus) on särkikalojen heimoon kuuluva makeassa vedessä ja murtovedessä elävä kalalaji. Suomessa sitä esiintyy enimmäkseen Itä- ja Pohjois-Suomessa. Seipiä tavataan myös Suomen rannikkovesissä.

Ulkonäkö ja koko

Seipi muistuttaa särkeä, mutta on hoikempi ja vähemmän punasävyinen. Lajin silmät ovat vaaleankeltaiset ja kuono lyhyt. Iiriksessä on pieniä tummia pilkkuja. Sen väritys on hailakka. Tavallisesti tummareunaisella kylkiviivalla on 48–53 suomua. Peräevän reuna on kovera. Nieluhampaat ovat kahdessa rivissä. Seipi kasvaa 20–25 senttimetrin pituiseksi.

Lisääntyminen

Se liikkuu parvissa ja nousee varhain keväällä jokiin ja puroihin kutemaan hiekka- tai kivikkopohjalle. Koirailla on kutukyhmyjä koko ruumiissa. Parvet pysyttelevät kutupaikalla pari viikkoa ennen kuin palaavat alajuoksulle. Mätimunia on 3 000–27 000. Ne ovat suuria (2 mm) ja lasketaan pohjalle. Poikaset ovat yksivuotiaina 6–7 senttimetrin mittaisia, kaksivuotiaina 10–20 senttimetriä. Seipi on kutukypsä 3–4-vuotiaana.

Ravinto

Se syö vesi- ja ilmahyönteisiä, matoja, pieniä kotiloita, joskus kasvinosia. Liha on hyvin ruotoista ja arvotonta. Siperialaisella alalajilla on kuitenkin paikallisesti jonkin verran merkitystä ruokakalana. Seipiä pyydystetään kiinteillä pyydyksillä, verkoilla, nuotalla ja koukuilla.

Lähteet

• Muus, B. J., Dahlstrom, P., Suomen ja Euroopan sisävesikalat, Gummerus 2005, 224 s.

Aiheesta muualla

• Leuciscus leuciscus (peilipalvelin) FishBase. Froese, R. & Pauly, D. (toim.). (englanniksi)

Leuciscus leuciscus

La vandoise (Leuciscus leuciscus) est une espèce de poissons potamodromes d'Europe et d'Asie. Il a été introduit en Irlande pour servir d'appât.

C'est une espèce pas toujours très commune mais présente dans tous les bassins de France (sauf dans le sud-est du pays). Comme c'est une espèce qui ne semble pas avoir été « manipulée » (élevée, introduite, réintroduite) depuis la Préhistoire, on peut supposer qu'elle était déjà présente presque partout en France avant la dernière période glaciaire (qui s'est terminée il y a environ - 10 000 ans)^[1], ou qu'elle dispose de capacité importante de dispersion (par ex via ses œufs qui pourraient être transportés d'un bassin à l'autre via les pattes des oiseaux).

Caractéristiques

• Longueur : 40 cm
• Poids maximum connu : 1 kg
• Longévité maximale connue : 16 ans
• pH de l'eau : de 6 à 8
• Période de reproduction : mars-avril

Biologie

Grégaire, cette espèce aime nager près de la surface et préfère les eaux claires.

Elle se nourrit d'insectes, de vers, d'escargots et plus rarement de végétaux.

Étymologie

Le nom est attesté pour la première fois sous la forme vendoise en 1197 (Hélinant, Vers de la mort, éditions Fr. Wulff et Em. Walberg XLVIII, 4)

Dérivé probable en -esiā, de l'adjectif gaulois vindos, blanc^[2],[3] (vieil irlandais find> mod. finn, gallois gwenn (fem.), breton gwenn, blanc), soit *vindesiā, désignant en gaulois un « poisson blanc » ou une « ablette ».

Notes et références

Iasc fionnuisce atá forleathan in aibhneacha na hEorpa is na Rúise. Suas le 30 cm ar fhad, le colainn chaol. Ológach/glas in uachtar, airgeadach bán faoina bhun. Itheann sé inveirteabraigh is plandaí uisciúla, agus feithidí eitilte ag an dromchla. Garghaol aige leis an bplubán is an t-orfa.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

Klenić (Leuciscus leuciscus) је slatkovodna riba koja pripada obitelji Cyprinidae.

Opis i građa

Klenić

Klenić ima vretenasto tijelo i mala, ispupčena usta. Glava i leđa su mu tamno plave boje, a sa strane ima sjajnu srebrnkastu boju sa brojnim tamnim linijama. Trbušna i analna peraja su bijele, prošarane svijetlo crvenom bojom, a leđna i prsna su na krajevima crne. Leđna peraja ima samo sedam šipčica a repna peraja je jako rascjepljena. Naraste najviše do 40 cm, a najveća težina je 1 kg. Može živjeti do 16 godina. Preferira vodu od 6.0 do 8.0 pH, a idealan raspon temperature mu je od 4 do 20º C.

Konzerviran klenić — pripremljen za ručak, Australija.

Stanište i ponašanje

Nastanjen je u rijekama i potocima Europe, sjeverno od Alpa, kao i u Aziji. Najviše je prisutan u Francuskoj i Njemačkoj. Voli čiste potoke, plivajući preko šljunkovitog dna dubokih mirnih voda zimi, a blizu površine ljeti. Iako je tipična slatkovodna riba zna ući u bočate vode na istoku Baltičkog mora. Živahna je i aktivna riba, rado se skriva iza kamenja, zimi boravi u dubljim vodama.

Način hranjenja

Klenić se najviše hrani mekušcima, ličinkama, kukcima, biljkama se iznimno rijetko hrani.

Razmnožavanje

Klenić se razmnožava između ožujka i lipanj. Ženka oko 30.000 jajašaca, koja se lijepe na vodeno bilje, potopljene panjeve i kamenje. Pretpostavlja se da se klenić razmnožava u nekoliko navrata i to najprije najstariji primjerci. Spolno je zreo sa 3 godine. Godišnje udvostruči veličinu, pa klenić od jedne godine ima 25 g, od dvije godine 50 g, od tri godine 100 g i od četiri 200 g.

Strani nazivi

Common dace (engleski); Hasel (njemački); Leucisco (talijanski); Vandoise (francuski); Елец (ruski).

Literatura

• [1]

Ikan dace

Ikan dace (Leuciscus leuciscus), sebangsa ikan karper kecil yang biasa hidup di sungai-sungai di Inggris dan daratan Eropa. Tubuhnya keperakan dengan punggung gelap, sirip bawah sering berwarna sedikit kuning atau jingga. Ikan ini tumbuh mencapai 40 cm dan sangat mirip dengan ikan cub kecil. Bagaimanapun ikan dace masih dapat dibedakan oleh pinggiran sirip punggung dan sirip duburnya yang cekung, sedangkan pada ikan cub bentuknya sedikit cembung. Ikan dace merupakan ikan yang senang berkelompok, biasanya terdapat di dekat permukaan air, tempatnya mencari serangga terbang seperti juga larva serangga, ulat, dan siput.

Silfurgægir (fræðiheiti: Leuciscus leuciscus) er fiskur af ætt vatnkarpa.

Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.

Esemplare pescato

Leuciscus leuciscus (Linnaeus, 1758), conosciuto in italiano come leucisco, è un pesce osseo d'acqua dolce appartenente alla famiglia Cyprinidae.

Distribuzione e habitat

È diffuso in tutta Europa (eccettuata la penisola Iberica, l'Italia, la regione balcanica meridionale e occidentale, il nord della Scandinavia, l'Irlanda e l'Islanda) e in parte della Russia asiatica. È stato introdotto in numerosi paesi europei in cui non era presente tra cui la Francia, l'Irlanda e l'Italia settentrionale^[2][3][4].

Abita le acque correnti ben ossigenate di fiumi e torrenti a letto di ghiaia o ciottoli^[2] nella zona del temolo o del barbo. Rifugge le acque stagnanti ma può, seppur di rado, trovarsi nei laghi con acque trasparenti ed ossigenate^[3].

Descrizione

Ha un aspetto complessivo simile a quello del cavedano europeo o del cavedano italico da cui si può facilmente riconoscere per la bocca molto più piccola (la mascella non raggiunge l'occhio) in posizione terminale o leggermente infera e con la mascella superiore leggermente sporgente nonché per le scaglie di minori dimensioni. La pinna anale ha bordo concavo^[2][3][4].

Il corpo è uniformemente argenteo lucente su fianchi e dorso, con ventre bianco. Le pinne sono grigie^[3].

La taglia massima nota è di 40 cm per 1 kg di peso, comunemente non raggiunge dimensioni superiori a 15 cm^[2].

Biologia

Può vivere fino a 16 anni. Si tratta di una specie gregaria che vive in banchi nella parte superficiale dell'acqua^[2]. In inverno forma banchi numerosi nel corso inferiore dei fiumi che poi vengono risaliti in primavera per la riproduzione. Talvolta i territori riproduttivi vengono raggiunti in autunno e lo svernamento avviene in loco^[4].

Riproduzione

La maturità sessuale è raggiunta a tre anni di età e, di solito, si riproduce non più di due volte nella vita. La deposizione delle uova avviene all'inizio della primavera, di solito in piccoli affluenti del corso principale con fondi di ghiaia e forte corrente. Per raggiungere le aree di riproduzione possono essere intraprese migrazioni anche piuttosto lunghe. Anche le popolazioni lacustri risalgono gli immissari per la riproduzione. Il maschio difende un piccolo tratto di fondale e prepara una piccola buca in cui la femmina depone le uova che aderiscono al substrato. Gli avannotti e i giovanili vivono lungo le rive, in acque profonde pochi centimetri. Nel primo anno i giovanili possono già raggiungere una taglia di oltre 8 cm^[4].

Alimentazione

L'alimentazione è basata su invertebrati acquatici^[2] ma consuma anche alghe e materiale vegetale^[3].

Pesca

Le carni sono apprezzate in Europa orientale mentre nel resto dell'areale vengono considerate di scarsa qualità. Si cattura con la tecnica della passata e, più di rado, con la pesca a mosca^[3]. Viene talvolta utilizzato come esca^[2].

Tassonomia

Le popolazioni asiatiche e siberiane sono adesso attribuite a due nuove specie Leuciscus baicalensis e Leuciscus dzungaricus^[4].

Stato di conservazione

La specie è abbondante in tutto il suo vasto areale e non sono note minacce per cui è considerata non minacciata^[1].

Note

Bibliografia

• (EN) Kottelat M., Freyhof J., Handbook of European Freshwater Fishes, Cornol (CH), Publications Kottelat, 2007, ISBN 88-7021-299-8.
• Fortini N., Atlante dei pesci delle acque interne italiane, Aracne, 2011, ISBN 978-88-548-4129-1.

Paprastasis strepetys, strepetys (Leuciscus leuciscus) – karpžuvių žuvis, priklausanti karpinių (Cyprinidae) šeimai. Vidutinio dydžio pailga žuvis.

Savybės

Nugara apvali, tamsiai pilka. Šonai pilkšvai mėlyni arba gelsvi, pilvas sidabriškas. Nugarinis ir uodeginis pelekai pilki, o kiti gelsvi arba oranžiniai. Nugarinis prasideda šiek tiek į priekį nuo pilvinių pelekų pamatų vidurio. Analinio viršūnė dažniausiai įlinkusi. Uodeginis pelekas ilgas. Šoninėje linijoje – žvynai. Burna pusiau apatinė, jos viršūnė viename lygyje su akies apatiniu kraštu. Rykliadančiai lygūs, jų dažniausiai būna 2,5-5,2.

Strepečiai baikštūs, vikrūs, plauko būriais, retai pavieniui. Sunkiai sugaunami, nes greit pasitraukia iš įtartinos vietos. Auga lėtai, ypač nuo trečiųjų – ketvirtųjų gyvenimo metų. Dažniausiai esti 20–25 cm ilgio ir 50–150 g svorio, retai – apie 30 cm ilgio ir 300–400 g svorio. Subręsta 3 metų (apie 12 cm ilgio). Neršia balandžio mėn. Vislumas – 1,6-15 tūkst. ikrelių.

Minta vėžiagyviais, vabzdžiais ir jų lervomis, kirmėlėmis, augaliniu maistu, kitų žuvų ikrais ir mailiumi.

Gyvena upėse ir upeliuose, mėgsta švarų, tekantį vandenį, smėlėtą arba molingą dugną. Pasitaiko pratekančiuose ežeruose.

Ūkinė reikšmė nedidelė. Pradedamas meškerioti pavasarį, geriausiai kimba nuo rugpjūčio mėn. Sėkmingiausiai gaudomas palaidyne. Masalas – kaip kuojai. Dažnai užkimba ir ant muselinės, žvejojant kiršlius ir upėtakius.

Baltais sapals (Leuciscus leuciscus) ir sapalu dzimtas (Leuciscidae) saldūdens zivs. Tas zināms arī ar nosaukumiem: tulcis, stiepacis un teiba.^[1] Mājo Eiropā, bet kādreizējās Āzijas populācijas mūsdienās izdalītas kā atsevišķas sugas — Sibīrijas sapals (Leuciscus baicalensis) un Mongolijas sapals (Leuciscus dzungaricus).^[2][3]

Izplatība

Baltā sapala izplatības areāls Eiropas ziemeļdaļā aptver Ziemeļu, Baltijas, Baltās un Barenca jūras upju baseinus. Areāla dienvidu robeža ir Atlantijas okeāna Sēnas upju baseins, Vidusjūras baseins, sākot ar Ronu un beidzot ar Arkas baseinu Savojā, Melnās jūras Donavas un Dņepras upju baseini, Kaspijas jūras Volgas un Urālas baseini.^[2][3]

Latvijā

Latvijā baltais sapals sastopams daudzās upēs, daļā caurtekošu ezeru, kā arī jūrā upju grīvu rajonos.^[1]

Izskats

Baltais sapals ir vidēji liela saldūdens zivs. Tā garums sasniedz 40 cm, svars 1 kg, lai gan visbiežāk tas ir 16 cm garš un ļoti reti pārsniedz 30 cm.^[1][2] Latvijā baltais sapals aug līdz 27 cm, un tā masa ir apmēram 0,2 kg.^[1] Ķermenis sapalam slaids, šķērsgriezumā ieapaļš. Mute vērsta uz leju, augšžoklis nedaudz garāks par apakšžokli. Mugura zilganmelna vai zaļganmelna, sāni un vēders sudrabains. Pirms nārsta tēviņiem uz ķermeņa izveidojas nārsta kārpiņas. Krūšu spuras, vēdera spuras un anālā spura iesārta vai dzeltenīga. Anālajā spurā mazāk staru nekā vimbai. Sānu līnijā 40—52 zvīņas. Rīkles zobi divās rindās.^[2][1]

Uzvedība un barība

Baltais sapals mājo ātri plūstošās upēs ar akmeņainu gultni

Baltais sapals ir sabiedrisks un uzturas baros, kas peld tuvu ūdens virsmai. Apdzīvo vidēji ātras un ātras upes ar akmeņainu un grantainu gultni.^[2] Ziemā tas ir mazaktīvs, lielāki bari koncentrējas ziemošanas bedrēs, kas atrodas attekās un citās lēni kustīgos līčos. Baltajam sapalam novērota līdz 120 km tāla migrācija. Ļoti bieži tas uz nārsta vietām migrē jau rudenī. Jaunās zivis ziemo bedrītēs gar krasta līniju. Barojas ar bentosu, nelieliem bezmugurkaulniekiem un ūdenī iekritušiem kukaiņiem.^[1][2]

Vairošanās

Dzimumgatavība baltajam sapalam iestājas 2—5 gadu vecumā, sasniedzot 10—17 cm garumu. Dzīves laikā katram indivīdam nārsts notiek 1—2 reizes.^[3] Nārsto no marta līdz jūnijam, kad ūdens temperatūra ir 3—16° C,^[1] parasti ap 9° C.^[3] Nārsta vietas ir seklas ar ātru straumi un akmeņainu grunti, dziļums no 5 cm līdz 1,5 m.^[1][2] Katrs tēviņš nodibina nelielu teritoriju, kuru apsargā, un grantī izveido bedrīti ikru izlaišanaii.^[2] Baltajam sapalam raksturīgs vienlaicīgs nārsts, kas ilgst 2—18 dienas. Auglība 0,8—49,6 tūkst. ikru. Tie ir lipīgi, un ikri pielīp pie akmeņiem, augiem un cita substrāta. Attīstība ilgst 8—25 dienas, atkarībā no ūdens siltuma. Veido hibrīdus ar ālantu, vīķi un vimbu.^[1] Baltais sapals var sasniegt 15 gadu vecumu, Latvijā tas dzīvo līdz apmēram 8 gadiem.^[1]

Atsauces

De serpeling (Leuciscus leuciscus) is een licht geelgrijs tot groengrijs gekleurde voorn, met een maximale grootte van 30 cm.

Kenmerken

Kenmerkend zijn het neusje en de bijna kleurloze lichte geelgrijze vinnen. De lichaamsvorm is slanker dan van de overige voorns, maar niet sterk zijdelings samengedrukt. Het aantal schubben langs de zijstreep is 47-54. De ogen bevatten nooit rood en de iris is geelachtig met kleine donkere stippen. De aarsvin is concaaf (hol). Na drie jaar 15 tot 20 cm lang, maximaal 30 cm.^[2]

Tijdens de voortplantingstijd zijn de mannetjes te onderscheiden aan de paaiuitslag bestaande uit kleine knobbeltjes over het gehele lichaam.

Verspreiding

De serpeling komt voor in vrijwel het gehele Noorden van Europa en Azië. In landen ten zuiden van de Pyreneeën en de Alpen komt hij niet voor. Hij ontbreekt ook op de Balkan, in Schotland en het Noorden en Westen van Scandinavië. De zuidelijke serpelingen in de Rhône, de Garonne en de Adour worden ook wel als een zelfstandige soort gezien (L. burdigalensis). In de Don en Dnjepr komt de Danilewski serpeling voor (L. danilewskii), in Dalmatië en Albanië de Adriatische serpeling (L. svallize). De laatste soort heeft meer stralen in rugvin (12-14) en buikvin (12-13) en een minder holle aarsvin.^[3]

Ecologie

De maximale leeftijd is dertig jaar en de vis is geslachtsrijp na drie tot vier jaar, maar in sommige gevallen al na twee jaar.

Leefgebied

De serpeling komt in laaglandbeken en rivieren met behoorlijke stroomsnelheid. In Scandinavië komt de vis ook in stilstaande meren voor met een bodem van grof zand of grind. De serpeling verblijft 's winters in diepere gedeeltes van de beek. De serpeling is relatief ongevoelig voor vervuiling, maar komt al snel in de problemen bij lage zuurstofgehaltes (minder dan 7 mg/l) in alle stadia.

Voortplanting

Serpelingen paaien vanaf half maart tot begin april bij een watertemperatuur van 7 tot 10 °C. Ze leggen 3000 tot 25000 eieren van 2,5 mm doorsnede, wat erg groot is voor een karperachtige. De eieren komen na 4 weken uit.

Voedsel

Serpelingen eten veel insecten van het wateroppervlak en ook insectenlarven en algen worden veel gegeten. 's Winters eten serpelingen ook slakjes en erwtenmossels. De jongste dieren eten rotiferen en diatomeeën.

Voorkomen in Nederland

In Nederland is de serpeling gebonden aan stromende wateren. Hij komt voor in de grote rivieren, kleinere rivieren en enkele beken. Populaties komen voor in de Grensmaas, de Linge, de Geul, de Overijsselse Vecht, de Oude IJssel, de Berkel, de Regge, de Swalm en de Drentsche Aa.

De serpeling kwam gedurende de referentieperiode (1940-1950) voor in de grote rivieren en de uitmondingen daarvan. Op grond van de vergelijking met vangsten uit de referentieperiode en vangsten uit de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, kan worden geconcludeerd dat de achteruitgang in aantallen ligt tussen de 90 en 99% (factor tien tot honderd). Sinds 1980 is de vis waargenomen in 101 uurhokken.

Uit monitoringsonderzoek van het toenmalige Rijksinstituut voor Visserijonderzoek blijkt geen toename van de vangsten in de periode 1985-1995, eerder het tegendeel.^[4]

Knelpunten

Zand- en grindbanken zijn verdwenen, de afwisseling in bodemdieptes wordt kleiner in gekanaliseerde rivieren en beken. Door vermesting van het water raken grindbodems begroeid en/of vervuild. Daardoor verdwijnen de paaiplaatsen van de serpeling. Voor de opgroei van jonge serpelings ontbreekt vaak beschutting in de vorm van onderwaterplanten en oevervegetatie langs stromende wateren. Verstuwing is ook nadelig omdat de paaitrek, hoger stroomopwaarts wordt belemmerd. Het zuurstofgehalte van het water mag niet te veel dalen en de watertemperatuur moet onder de 25°C blijven.^[4]

Maatregelen en wettelijke status

Om deze knelpunten op te heffen moet afvalwater worden gezuiverd en diffuse lozingen stopgezet. Verder moeten bodems in beken en rivieren worden schoongemaakt. Kleine rivieren moeten in elk geval in de paaitijd (vroege voorjaar) voor deze vissen optrekbaar zijn.^[4]
De vis heeft veel baat bij het weer in (semi) natuurlijke staat brengen van beeklopen (Natuurontwikkeling). De meanders zorgen voor diepe plekken die in de winter benut worden, de paaiplaatsen worden bereikbaar door het overbodig worden van stuwen en door de natuurlijke vegetatie rond de beek neemt de hoeveelheid waterinsecten en ingewaaide insecten toe. De serpeling is een soort die wordt genoemd in de Visserijwet, er geldt een minimummaat van 15 cm en een gesloten tijd van 1 april tot 31 mei. Verder staat de vissoort als 'kwetsbaar' op de rode lijst.^[5]

Gullbust (Leuciscus leuciscus) er en fiskeart i karpefamilien. Den bli også kalt haslong, hisling, hersling og slom.

Beskrivelse

Gullbusten kan bli opptil 40 cm lang og 1 kg tung, men er sjelden over 35 cm og 0,5 kg. Den kan ligne litt på mort, men har en rundere kropp. Sidelinjen er ofte mørk. Gullbusten har en ryggfinne som har 10 – 11 finnestråler. Gattfinnen har 10 – 12 finnestråler.

Utbredelse og habitat

Gullbust finnes i det meste av Europa nord for Pyreneene og Alpene. På De britiske øyer finnes den i England, Wales og sørlige deler av Skottland. Den har spredt seg til Irland ved hjelp av fiskere som bruker den som agn. Gullbusten finnes også i store deler av det nordlige Asia. I Norge finnes den kun på østlandet.
Gullbusten lever hovedsakelig i elver og i nærheten av innløp og utløp i innsjøer. Kan av og til oppholde seg i brakkvann. I Norge er den blant annet kjent fra elvemunninger ved Drammen og Fredrikstad.

Adferd

Gullbusten lever av insekter, krepsdyr og planter. Den svømmer ofte i store stimer. Gytingen foregår i april-mai på grus eller sandbunn.

Litteratur

• Pethon, Per (2005). Aschehougs store fiskebok (5 utg.). Oslo. ISBN 82-03-23247-7.

Eksterne lenker

• (sv) Gullbust hos Dyntaxa
• (en) Gullbust – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Gullbust i Encyclopedia of Life
• (en) Gullbust i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Gullbust hos Fauna Europaea
• (en) Gullbust hos NCBI
• (en) Gullbust hos ITIS
• (en) Gullbust hos FishBase
• (en) Kategori:Leuciscus leuciscus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Leuciscus leuciscus – detaljert informasjon på Wikispecies
• (en) Leuciscus leuciscus (Linnaeus, 1758) Common dace - FishBase

Jelec pospolity^[3], jelec europejski^[3], jelec^[3] (Leuciscus leuciscus) – gatunek ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).

Występowanie

Strumienie, rzeki i jeziora Europy z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, Apenińskiego, Bałkańskiego, Szkocji i północnej Skandynawii. Jelca można też spotkać, chociaż nielicznie, w Bałtyku (w zatokach o małym zasoleniu). Żyje stadnie.

Cechy morfologiczne

Osiąga do 35 cm długości i 250 g masy ciała. Ciało wysmukłe, silnie bocznie spłaszczone. Pysk zwykle zaostrzony, otwór gębowy najczęściej zwrócony ku dołowi. Grzbiet barwy czarnoniebieskiej z metalicznym połyskiem, boki i spód ciała białożółtawe o słabym połysku. Płetwy na ogół blade, żółtawe lub lekko pomarańczowe, tylko płetwa grzbietowa i ogonowa są zwykle intensywniej zabarwione.

Odżywianie

Pożywienie jelca stanowią owady, robaki i skorupiaki wodne, również i owady latające opadające na powierzchnię wody.

Rozród

Jelec trze się w marcu i kwietniu w szybko płynących ciekach wśród roślinności. W czasie tarła samiec (mleczak) ma skórę i płetwy pokryte drobnymi brodawkami.

Znaczenie gospodarcze

Mięso jelca jest niezbyt smaczne i bardzo ościste. Wędkarze używają go jako przynęty („żywca”) przy łowieniu na wędkę większych ryb drapieżnych.

Zobacz też

• ryby Polski

Przypisy

Bibliografia

• Josef Reichholf, Gunter Steinbach, Claus Militz: Wielka encyklopedia ryb : słodkowodne i morskie ryby Europy. Wiśniewolski Wiesław (tłum.). Warszawa: Muza, 1994. ISBN 83-7079-317-7.
• Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.
• Leuciscus leuciscus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. www.fishbase.org [dostęp 11 czerwca 2009]

Cleanul mic (Leuciscus leuciscus) este un pește dulcicol sau salmastricol bentopelagic cu o lungime de 10–16 cm (maximal 40 cm) și o greutate de 200-400 g (maximal 1 kg) din familia ciprinidelor. Poate trăi 16 ani.

Habitatul și comportamentul

Această specie este un pește de apă dulce, de cârd; se întâlnește și în ape salmastre. Preferă râurile mari sau mici, mai ales râurile de deal, curate, cu apă limpede, cu curent repede și cu fund pietros, nisipos sau argilos, ascunzându-se în cotloanele apelor, pe sub pietre mari sau sub malurile umbrite ale iezăturilor. Se întâlnește și în lacuri.

Cât e tânăr, peștele trăiește în cârduri mari în locuri cu fund tare, pietros sau argilo-nisipos; exemplarele bătrâne duc o viață solitară, preferând fundurile mâloase.

Distribuția geografică

Se întâlnește în fluviile Europei nordice și centrale, la Est de Pirinei și la Nord de Alpi, până la Urali. Lipsește în Scoția, Irlanda, Peninsula Iberică, Italia, Balcani (cu excepția bazinului Dunărean), Asia Mică, Caucaz, Crimeea și în delta Volgei.

În România, este răspândit în zona lipanului: Prut, Siret, Timiș, Someșul Mic, Crișul Repede, Jiu, Bega, Beretău, Ialomița etc.

În Republica Moldova se întâlnește în albia Nistrului, mai rar în avalul afluenților lui, lacul Dubăsari, brațul Turunciuc, limanul Nistrului și în Prut.

Descrierea

Are corpul alungit și ușor comprimat lateral, acoperit cu solzi medii, groși, persistenți. Spatele și abdomenul sunt rotunjite, fără carenă. Capul mic este alungit, și comprimat lateral. Fruntea ușor bombată. Botul gros, masiv, ascuțit și scurt. Gura este mică, semilunară, așezată subterminal (inferior); vârful ei ajunge în dreptul marginii inferioare a orbitei, iar colțul ei nu ajunge la verticala anterioară a ochiului. Maxila proeminează peste mandibulă. Buzele sunt subțiri, cea inferioară este întreruptă la mijloc. Ochiul este mijlociu. Linia laterală ușor curbată.

Înotătoarea dorsală începe la jumătatea corpului, se inserează deasupra bazei înotătoarei ventrale și are baza scurtă și marginea concavă. Înotătoarea anală se inserează în urma capătului posterior al înotătoarei dorsale și are baza scurtă și marginea concavă sau rotunjită. Înotătoarea caudală este destul de lungă, puternic excavată, cu lobii subegali și cel inferior este egal (uneori, ceva mai lung, alteori, ceva mai scurt) cu lungimea capului.

Colorația

Colorația spatelui este cafenie sau neagră, bătând în măsliniu sau albastru închis; flancurile sunt argintii, gălbui sau albăstrui; abdomenul alb-argintiu. Solzii de pe flancuri sunt adesea tiviți cu negru, fond pe care sunt dispuse puncte mici. Înotătoarele dorsală și caudală cenușii, restul înotătoarelor palide, gălbui sau roșu-gălbui. Irisul ochilor galben.

Dimorfismul sexual

Masculii, de obicei, sunt mai mici și mai subțiri ca femelele și capătă, în epoca de reproducere, granulații albe deasupra și pe laturile corpului.

Hrana

Hrana este, în special, animală: zooplancton, larve de insecte (efemere etc.), insecte acvatice, moluște, crustacee, viermi și mai puțin vegetală (alge filamentoase) și detritus organic. Se mai hrănește cu insecte aeriene care zboară asupra apei (muște, țânțari), ridicându-se la suprafață apei. Primăvara, consumă icrele altor pești. Alevinii și puietul se hrănesc cu organisme planctonice, microinvertebrate, alge și detritus organic.

Reproducerea

Depune icrele primăvară, pe la sfârșitul lui martie. Depunere icrelor are loc pe funduri mâloase-nisipoase, deseori pe iarbă submersă, pietre la o temperatură de 6°-6,5°. O femelă depune până la 17.000 de icre; acestea sunt albicioase, bentonice, lipicioase și măsoară 2 mm diametru. Larvele eclozează după 10 zile; în octombrie-noiembrie, măsoară deja 8,8–10 cm. Maturitatea sexuală este atinsă la 2-4 ani.

Importanța economică

Importanța economică este redusă din cauza rarității acestei specii; are o carne mai bună, deși cu foarte multe oase. El oferă însă satisfacții undițarilor în pescuitul sportiv, care folosesc aceleași metode și mijloace de prindere ca și în cazul cleanului obișnuit.

Note

Bibliografie

• Petru Bănărescu. Fauna Republicii Populare Române. Vol. XIII : Pisces - Osteichtyes (Pești ganoizi și osoși). București. Editura Academiei Republicii Populare România, 1964.
• George D. Vasiliu. Peștii apelor noastre. București : Edit. Științifică, 1959.
• Th. Bușniță, I. Alexandrescu. Atlasul peștilor din apele R.S. România. București, 1971.
• Gr . Antipa. Fauna ichtiologică a României. București, 1909.
• Sergiu I. Cărăușu. Tratat de ichtiologie. Editura Academiei Republicii Populare Române, Bucuresti 1952, 804 p.
• L. Lustun, I. Rădulescu, V. Voican. Dicționar piscicol. Editura Ceres. București 1978.

Legături externe

• Leuciscus leuciscus (Linnaeus, 1758) Common dace. FishBase
• Leuciscus leuciscus. The IUCN Red List of Threatened Species
• Il leucisco, Leuciscus leuciscus (Linnaeus, 1858). Associazione Ichthyos Italia
• Il leucisco, Leuciscus leuciscus (Linnaeus, 1858). Associazione Ichthyos Italia
• L. leuciscus (Linnaeus, 1758) – елец. Institute of ecology and evolution of the Russian Academy of Sciences

Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Clean mic

Wikispecies conține informații legate de Clean mic

Jalec maloústy

Jalec maloústy (lat. Leuciscus leuciscus) je druh ryby z čeľade kaprovité.

Opis

Telo je podlhovasté, pomerne nízke, valcovité. Boky sú striebristé, oko nažltle, plutvy šedivé, prípadne ľahko červenkasté. Dorastá dĺžky 40 cm pri hmotnosti 1 kg. Dožíva sa až 13 rokov.

Výskyt

Vyskytuje sa takmer v celej Európe. Táto ryba obýva predovšetkým toky bohaté na kyslík.

Potrava

Jalec maloústy prijíma drobnejšiu potravu ako ostatný jelci. Hlavnú časť jeho stravy tvoria larvy hmyzu na dne a hmyz spadnutý na hladinu.

Rozmnožovanie

Trenie prebieha v období od apríla do mája. Samica kladie 2 000 až 20 000 lepkavých ikier na štrk a kamene vo veľmi prúdnej vode. Pohlavne dospieva vo veku 2 rokov.

Klenič (znanstveno ime Leuciscus leuciscus) je evropska sladkovodna riba iz reda krapovcev. Živi okoli 10 let.

Telesne značilnosti

Glava in trup sta bočno stisnjena. Usta so podrasla, ustna reža pa je ozka. Poleg tega se od klena loči tudi po zgradbi lusk in obarvanosti. Na hrbtu prevladuje kovinska bleščeča, črno modra barva. Boki in trebuh pa so rumenkasti ali bleščeče beli. Parne plavuti so bledo ali oražno rdeče. Klenič meri v dolžino največ do 40 cm.

Življenjski prostor

Klenič je razširjen v Evropi in Aziji. Njegov življenjski prostor so predvsem hitro tekoče vode, čeprav se ga da najti tudi v počasnih rekah in jezerih.

Način življenja

Prehranjuje se skozi celo leto. Pozimi, s padcem temperatur se njegovo prehranjevanje močno upočasni. Klenič je vsejed. Prehranjuje se z žuželkami ter tudi algami. Živi v jatah, ki so lahko velike in goste. Zato lahko postane tudi škodljiv in odžira hrano drugim ribam. Ponekod velja za škodljivca. Lahko se križa s klenom.

Razmnoževanje

Mladica kleniča

Kleniči se drstijo spomladi. Samica odlaga bledo rumena jajčeca pod korenine, vodne rastline ter ob vodni grušč, predvsem v plitvinah. Po enem mesecu se izležejo mladi kleniči. Samica lahko odloži od 6.500 do 9.500 jajčec.

Viri

Stäm (Leuciscus leuciscus), art i familjen karpfiskar. Liknar mörten men har gula ögon.

Artens fiskar lever i små stim. Går under sommarhalvåret i övre vattenlager men tillbringar vintern på djupet. Behärskar väl de snabbt rinnande vattnen och är en av de skickligaste simmarna bland karpfiskar. Söker föda på bottnen men tar också drivande och flygande byten.

De lever i sjöar eller brackvatten nära utmynningen av något vattendrag.

De äter insekter och insektslarver, maskar och snäckor även som på ytan nedfallande eller däröver svärmande insekter. Även alger och andra vattenväxter.

Ynglet är efter 1 år 6 - 7 cm långt, och efter 2 år 10 - 20 cm. Könsmogen efter 3 - 4 år. Den kan leva ända upp till 13 år.

Externa länkar

• Allt om fisk - Stäm
• FishBase

Сибирский елец из р.Обь

Обитание

Елец, как правило, водится в небольших чистых с медленным течением реках, однако встречается и в проточных озёрах, иногда заходит в некоторые пойменные водоёмы. Держится на участках с твёрдым песчаным или каменистым дном.

Размножение

Рыба становится половозрелой в возрасте 3 лет при длине в 11—14 см. Нерест проходит весной, с конца марта по май; для нереста выбирает участки дна с песчано-глинистом грунтом или при наличии затопленной растительности; одна самка вымётывает до 17 тыс. икринок, икра крупная, диаметр около 2 мм.

Питание

Питается мелкими беспозвоночными животными планктона, червями, кузнечиками, бабочками, мухами, водной растительностью и донными обрастаниями (тиной). С большим аппетитом поедает различные виды злаковых: пшено, геркулес, различные отруби, хлеб, тесто, кукурузу, манную крупу, а также костную муку (жареные кости).

Примечания

この項目では、コイ科の淡水魚について説明しています。

• ガトー級潜水艦については「デイス (潜水艦)」をご覧ください。
• パーミット級原子力潜水艦については「デイス (原子力潜水艦)」をご覧ください。

デイスの缶詰

デイス（英: Common dace、学名：Leuciscus leuciscus）は、淡水域、汽水域に生息するコイ目コイ科ウグイ属に分類される魚である。

分布[編集]

ヨーロッパのアルプス山脈北部やアジアの河川等に分布する。フランスやドイツで特に多く、アイルランドでも見られ、餌用の魚 (Bait fish) として用いられる。最大40㎝、1㎏程度まで育ち、寿命は最大16年間程度である。

デイスは典型的な淡水魚であるが、バルト海東岸では汽水域にも分布する。

生態[編集]

pHは6.0から8.0、水温は4℃から22℃の水を好む。砂利の川底の上を流れる清流や深い湖に住む。冬には底の方にいるが、夏には表面近くを泳ぐ。大型淡水魚に捕食され、またその銀色の外見からカワカマス属を釣る餌にされる。

デイスは活動的な魚で、群生する習性があり、非常に多産で春に薄黄色の卵を水生植物の根や浅瀬の砂利の川底に卵を産む。大きさも形も外見はローチに良く似ており、どちらも頭や背中は暗青色で側面は銀色に輝いており、多くの暗い線が鱗に沿って走っている。腹びれ、尻びれは白色で、薄い赤色を帯びている。背びれ、胸びれ、尾びれは先端が黒い。水生昆虫、水に落ちた昆虫、水底のコケ、小魚、魚卵など何でも捕食する典型的な雑食性。

人間とのかかわり[編集]

アメリカ合衆国では、デイスという名前は他の科の魚も表す。クリークチャブ(Creek chub) はhorned daceと呼ばれ、有名である。

料理[編集]

肉は美味で、しばしば食用にされるが、量は多くないと推定される。

釣りなど[編集]

釣りでの餌はウジやウジのサナギ、ミミズ、パンなどが用いられる。デイスは水の流れのゆるいところにいるので、ウキを利用した釣り方が一般的である。さまざまな淡水域に生息している魚であるため、年齢を問わず多くの人々にとって釣りの対象となっている。 特に夏の間は、ドライフライ（水面に浮く毛針）で釣ることができる。

出典[編集]

• World Conservation Monitoring Centre (1996). Leuciscus leuciscus. 2006. IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006. www.iucnredlist.org. Retrieved on 12 May 2006.
• Leuciscus leuciscus, ITIS, http://www.itis.gov/servlet/SingleRpt/SingleRpt?search_topic=TSN&search_value=163580 2004年10月4日閲覧。
• デイス - FishBase.
• この記事にはアメリカ合衆国内で著作権が消滅した次の百科事典本文を含む: Chisholm, Hugh, ed. (1911). "^要記事名". Encyclopædia Britannica (英語) (11th ed.). Cambridge University Press.