Se estima que una mil parejas pueden criar en el Parque Nacional Isla del Coco.
Distribucion General: Se encuentra desde el sur de México hasta Argentina.
Botaurus pinnatus ye una especie d'ave de la familia Ardeidae que vive nes zones tropicales d'América. Al igual que otres especies del xéneru Botaurus, el so plumaxe ye mayormente de color marrón amarellentáu y tien un patrón crípticu. Anque ye una especie que s'estendió en gran midida, ye raro columbrala, probablemente por cuenta del so calter nómada, y nun se sabe demasiáu sobre la so hestoria biolóxica.
Ye una garza de gran tamañu. Mide ente 63.5 y 76 cm de llargu y pesa alredor de 800 g. Dambos sexos tienen un plumaxe asemeyáu, pero les femes suelen ser más pequeñes que los machos y tienen cola de color marrón en cuenta de negru.[1]
Tanto los adultos como los pichones son, polo xeneral, de color beige y tán bien marcaos con distintos patrones crípticos. Los pichones suelen presentar un tonu más acoloratáu. El pescuezu ye blancu, la parte trasera del mesmu ye tamién blanca pero con llinies de color castañu claro, y el restu del pescuezu ye amarellentáu con llurdios negros. El pechu y el banduyu son blancos con amplies llinies pardes, ente que'l llombu ye beige con negru. Les nales estendíes son negres nos machos y marrones nes femes; les ales zarraes, de color gris, contribúin a crear un efeutu bicolor mientres el vuelu.
El picu ye firme y fuerte, mayormente mariellu, y el quexal ye más escuru na so parte cimera. El restu de la piel de la so cara tamién presenta una coloración mariella brillosa, con una llinia marrón que parte de la frente. Les pates son verde amarellentaes, y l'iris ye mariellu.
Anguaño, conócense dos subespecies d'esta ave, dambes habitantes de América Central:[1]
Habita zones tan meridionales como'l sur de Méxicu. El so rangu toma dende la mariña atlántica del sur de Méxicu hasta'l norte d'Arxentina, y rexistráronse avistaxes en Guatemala y Hondures. Suel preferir les zones de baxa altitú, anque se vieron nel Cordal Oriental de Colombia, a más de 2600 m sobre'l nivel del mar.[2]
Puede atopase-y en zones cercanes a fontes d'agua duce, incluyendo llechos de xuncos trupos, costes de llagos, zones anubiertes de vexetación trupa, banzaos y campos crecíos.[1]
Ye una ave nocherniega. Anque suelen ser solitaries, pueden axuntase en grupos de pocos individuos pa facilitar la busca d'alimentu. Cuando s'asusten, tienden a paralizase col cuerpu baxu y la cabeza alzada namái lo suficiente como pa poder ver. Yá que esisten dellos individuos nun rangu bien ampliu, nun se-y considera un ave en peligru d'estinción pol IUCN.[3]
La so dieta ye variada,[1] y consiste de pexes, reptiles, anfibios, artrópodos y pequeños mamíferos (incluyendo exemplares mozos del Callithrix jacchus).[4] Atrapa a les sos preses ente la vexetación, polo xeneral trupa, onde añera.[5] Ye un cazador paciente, yá que puede pasar llargos periodos de tiempu inmóvil, esperando que les preses apaezan por sigo mesmes.
Al igual que'l restu de los Botaurinae (pero a diferencia de la mayoría de les garces), añera independientemente de los otros individuos de la so especie. Constrúi los sos niales, en forma de copa, con material llográu de les plantes, ente vexetación gruesa cerca de la superficie de l'agua. La fema deposita ente dos y tres güevos de color verde amarronáu, y créese que fai tola incubación ella sola. Reprodúcense casi namái mientres la estación húmeda.[6]
Botaurus pinnatus ye una especie d'ave de la familia Ardeidae que vive nes zones tropicales d'América. Al igual que otres especies del xéneru Botaurus, el so plumaxe ye mayormente de color marrón amarellentáu y tien un patrón crípticu. Anque ye una especie que s'estendió en gran midida, ye raro columbrala, probablemente por cuenta del so calter nómada, y nun se sabe demasiáu sobre la so hestoria biolóxica.
Bongorz Suamerika (Botaurus pinnatus) a zo un evn hirc'harek.
El bitó sud-americà (Botaurus pinnatus) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que habita canyars, aiguamolls i rius tranquils del sud-est de Mèxic incloent la Península del Yucatán, Costa Rica i El Salvador, Colòmbia i oest d'Equador, nord de Veneçuela i Trinitat, est de Veneçuela i Guaiana, Brasil oriental, Paraguai, Uruguai i nord de l'Argentina.
El bitó sud-americà (Botaurus pinnatus) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que habita canyars, aiguamolls i rius tranquils del sud-est de Mèxic incloent la Península del Yucatán, Costa Rica i El Salvador, Colòmbia i oest d'Equador, nord de Veneçuela i Trinitat, est de Veneçuela i Guaiana, Brasil oriental, Paraguai, Uruguai i nord de l'Argentina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn bwn rhesog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar bwn rhesog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Botaurus pinnatus; yr enw Saesneg arno yw Pinnated bittern. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. pinnatus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r aderyn bwn rhesog yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris Aderyn bwn du Ixobrychus flavicollis Aderyn bwn lleiaf Ixobrychus minutus Aderyn bwn melynllwyd Ixobrychus cinnamomeus Aderyn bwn Schrenk Ixobrychus eurhythmus Aderyn bwn Tsieina Ixobrychus sinensis Butorides striata Butorides striata Coraderyn bwn Ixobrychus sturmii Crëyr gwyrdd Butorides virescens Crëyr rhesog cochlyd Tigrisoma lineatum Crëyr rhesog gyddf-foel Tigrisoma mexicanum Crëyr rhesog tywyll Tigrisoma fasciatumAderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn bwn rhesog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar bwn rhesog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Botaurus pinnatus; yr enw Saesneg arno yw Pinnated bittern. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. pinnatus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Die Südamerikanische Rohrdommel (Botaurus pinnatus) ist eine Art der Reiher und gehört zur Unterfamilie der Dommeln. Sie kommt in zwei Unterarten vom Süden des Nordamerikanischen Kontinents bis nach Südamerika vor.
Die Südamerikanische Rohrdommel erreicht eine Körpergröße von 65 bis 76 Zentimetern und wiegt durchschnittlich 584 Gramm.[1] Die Geschlechter ähneln sich in ihrem Erscheinungsbild, die Weibchen sind jedoch kleiner.
Das Gefieder ist insgesamt bräunlich gestreift und gefleckt. Die Stirn ist rußig braun, die Gesichtsseiten sind ocker. Der Schnabel ist gelblich. Die Iris sind hellgelb und das Kinn und die obere Kehle sind weiß. Der Vorderhals und die Körperseiten sind ebenfalls weiß, weisen aber rötlich braune Längsstreifen auf. Der Rücken und die Flügeldecken sind bräunlich mit rußig braunen großen Flecken. Die Beine sind gelblich grün.
Das Verbreitungsgebiet der Südamerikanischen Rohrdommel ist disjunkt. Sie kommt in El Salvador, Nicaragua, dem Osten von Costa Rica, Kolumbien, dem Westen von Ecuador, im Süden Venezuelas, auf Trinidad, im Süden Brasiliens, in Paraguay, im Norden Argentiniens sowie im Süden von Mexiko vor. Es ist bislang nicht hinreichend geklärt, ob es sich bei den Populationen im äußersten Norden und Süden um Zugvögel handelt. Zumindest für das südliche Verbreitungsgebiet gibt es Indizien, dass die Südamerikanischen Rohrdommeln nach der Fortpflanzungszeit in nördliche Richtung abwandern, denn sie sind hier bislang noch nicht außerhalb der Fortpflanzungszeit beobachtet worden.[2]
Der Lebensraum der Südamerikanischen Rohrdommel sind Süßwassersümpfe mit dichten Schilfgürteln. Für eine Reiherart weisen sie eine ungewöhnliche Höhenverbreitung auf. Sie sind in den Anden bis 2.480 Höhenmetern beobachtet worden.
Das Nahrungsspektrum der Südamerikanischen Rohrdommel besteht aus Fischen, Fröschen, Schlangen und Insekten. Während der Nahrungssuche nimmt die Südamerikanische Rohrdommel eine sehr geduckte Körperhaltung ein und schreitet dabei sehr langsam.
Die Fortpflanzungszeit variiert in Abhängigkeit mit dem Verbreitungsgebiet. So brüten Südamerikanische Rohrdommeln in Mexiko im Zeitraum Mai bis Juli, während sie in Nordargentinien im Oktober zur Brut kommen. Sie errichten ihre Nester in den Schilfgürteln. Das Gelege besteht aus zwei bis drei Eiern. Die Fortpflanzungsbiologie ist bislang nicht hinreichend untersucht, aber vermutlich brütet ausschließlich das Weibchen.
Die Südamerikanische Rohrdommel (Botaurus pinnatus) ist eine Art der Reiher und gehört zur Unterfamilie der Dommeln. Sie kommt in zwei Unterarten vom Süden des Nordamerikanischen Kontinents bis nach Südamerika vor.
The pinnated bittern (Botaurus pinnatus), also known as the South American bittern, is a large member of the heron family (Ardeidae) found in the New World tropics. Like the other Botaurus bitterns, its plumage is mostly buffy-brown and cryptically patterned. Though it is a widespread species, it is rarely seen – presumably due to its skulking habits – and much about its life history remains little known.
The pinnated bittern is a large heron, measuring between 25–30 in (64–76 cm)[2] with a weight that ranges from 554 to 1,157 g (1.2 to 2.6 lb); males typically weigh considerably more than females.[3] Sexes are similarly plumaged, but females tend to be smaller than males and have brown instead of black on the tail.[4]
Both adults and immature birds are generally buffy, though heavily marked with cryptic patterning. Juveniles tend to have a somewhat more reddish ground color. The throat is unmarked white, the foreneck is white broadly streaked with pale brown, and the rest of the neck is buff with thin black barring. The breast and belly are white with broad pale brown streaks, while the back is buff, heavily streaked and barred with black. Rectrices are black in males and brown in females; the slate-grey remiges create a conspicuous two-toned effect in flight.
The bill is stout and strong, yellowish overall with a dusky upper mandible. The bare facial skin is bright yellow, with a brown line running across the lores. The legs are greenish-yellow, and the iris is yellow.
If flushed, the pinnated bittern gives a rough rawk-rawk-rawk call. During the breeding season, the male booms at dusk and into the night; his call is a deep poonk or poonkoo.[5]
German naturalist Johann Georg Wagler, who first described the pinnated bittern in 1829, placed it in the genus Ardea at that time. It is sometimes included in a superspecies with the American bittern (B. lentiginosus), while other authors consider the entire genus Botaurus to consist of a single superspecies.[4]
There are currently two recognized subspecies, which are separated by a gap in Central America:[4]
The alternate name "South American bittern" is a bit misleading, as the species is found as far north as southern Mexico. Its range stretches from the Atlantic slope of southeastern Mexico to northern Argentina, though there are few records for Guatemala and Honduras. The species occurs mainly in low-lying regions, but has been recorded in the Cordillera Oriental of Colombia as much as 8,500 ft (2,600 m) ASL.[6]
It can be found in a variety of freshwater habitats, including dense reed beds and lake borders, flooded tall-grass pastures, marshes and overgrown ditches. Typically, the vegetation in its habitat is dominated by tall sedges (Cyperaceae), water hyacinth (Eichornia), rushes (Juncus), typical reeds (Phragmites) or cattails (Typha). It will also utilize plantations of rice (Oryza) and sugarcane (Saccharum).[4]
The pinnated bittern is largely nocturnal. Though generally solitary, it will gather in small loose groups at favored feeding areas. When frightened, it tends to freeze with its body crouched low and its head raised vertically just high enough to see. It typically flushes only at close range.
Estimates of its population, and of overall population trends, are unknown. Due to its wide range, it is nonetheless regarded a species of Least Concern by the IUCN.[7]
Its diet is varied,[4] consisting of fish (including eels), reptiles, amphibians, chicks, arthropods, molluscs, worms (including leeches)[8] and small mammals (even including young common marmosets, Callithrix jacchus[9]), all of which are typically taken in ambush.[5] The pinnated bittern is a patient hunter, often standing motionless for long periods while waiting for prey to move within range.
As typical for Botaurinae (but unlike most herons), the pinnated bittern is a solitary breeder. Its nest, a platform or shallow cup of rush stems or other plant material, is typically built among thick vegetation not far above the water surface. The female lays two to three olive-brown eggs, and is thought to do all of the incubation. Pinnated bitterns are almost exclusively wet season breeders.[10]
The pinnated bittern (Botaurus pinnatus), also known as the South American bittern, is a large member of the heron family (Ardeidae) found in the New World tropics. Like the other Botaurus bitterns, its plumage is mostly buffy-brown and cryptically patterned. Though it is a widespread species, it is rarely seen – presumably due to its skulking habits – and much about its life history remains little known.
La Sudamerika botaŭro (Botaurus pinnatus) estas granda membro de la ardea familio de Ardeedoj (Ardeidae) kiu troviĝas en la tropikoj de Ameriko. Kiel ĉe la aliaj botaŭroj de la genro Botaurus, ties plumaro estas ĉefe bruneca al sablokolora kaj kamufle bilda. Kvankam ĝi estas disvastigata specio, ĝi estas rare vidata -ĉefe pro sia kaŝema kutimaro- kaj oni scias malmulte pri ties vivohistorio.
La Sudamerika botaŭro estas granda ardeo, kiu estas 63.5–76 cm longa kun pezo de 800 g. Ambaŭ seksoj estas similplumaraj, sed inoj tendencas esti pli malgrandaj ol maskloj kaj havas brunan anstataŭ nigran en vosto.[1]
Kaj plenkreskuloj kaj nematuruloj estas ĝenerale sablokoloraj, kvankam tre markataj per kamufla bildo. Junuloj tendencas havi iome pli ruĝecan fonkoloron. La gorĝo estas senmarka blanka, la nuko estas blanka sed tre strieca helbruna, kaj la resto de la kolo estas sablokolora kun fajna nigra strieco. La brusto kaj ventro estas blankecaj kun larĝaj helbrunaj strioj, dum la dorso estas sablokolora, tre strieca nigre. La flugoplumoj estas nigraj ĉe maskloj kaj brunaj ĉe inoj; la ardezgrizaj vostoplumoj kreas rimarkindan dutonan efikon dumfluge.
La beko estas fortika kaj forta, flaveca ĝenerale kun malhela supra makzelo. La nuda (senpluma) vizaĝa haŭtaĵo estas brilflava, kun bruna strio tra la bridoj. La kruroj estas verdecflavaj kaj la irisoj estas flavaj.
Kaze de ĝeno la Sudamerika botaŭro elsendas aspran alvokon rok-rok-rok. Dum la reprodukta sezono, la masklo muĝadas krepuske kaj dumnokte; lia alvoko estas profunda puunk aŭ puunku.[2]
Germana naturalisto Johann Georg Wagler, kiu la unua priskribis la Sudamerikan botaŭron en 1829, lokis ĝin en la genro Ardea tiam. Ĝi estis foje inkludata en superspecio kun la Nordamerika botaŭro (B. lentiginosus), dum kelkaj fakuloj konsideras la tutan genron Botaurus kiel ununura superspecio.[1]
Estas nune du agnoskitaj subspecioj, kiuj estas separataj per vakutruo en Centrameriko:[1]
La nomo "Sudamerika botaŭro" estas iomete konfuziga, ĉar tiu specio troviĝas ankaŭ tiom norde kiom ĝis suda Meksiko. Ties teritorioj etendas el la atlantika bordo de sudorienta Meksiko al norda Argentino, kvankam estas ankaŭ kelkaj vidaĵoj en Gvatemalo kaj Honduro. La specio loĝas ĉefe en malaltaj regionoj, sed estis registrita ankaŭ en Cordillera Oriental de Kolombio ĝis 2,600 m super marnivelo.[3]
Ĝi povas troviĝi en vario de nesalakvaj habitatoj, inklude densajn kareksejojn kaj lagobordojn, inunditajn herbejojn de altaj herboj, marĉojn kaj elkreskitajn kanalbordojn. Tipe la vegetaĵaro en ties habitato estas hegemonia de altaj Ciperacoj (Cyperaceae), akvohiacinto (Eichornia), junkoj (Juncus), tipaj kareksoj (Phragmites) aŭ tifaoj (Typha). Ili uzas ankaŭ plantejojn de rizo (Oryza) kaj de sukerkano (Saccharum).[1]
La Sudamerika botaŭro estas ĉefe noktulo. Kvankam ĝenerale solemaj, ili ariĝas en malgrandaj izolaj grupoj ĉe preferataj manĝareoj. Kaze de timigo, ili tendencas froste senmoviĝi kun korpo kaŭre kaj kapo levita vertikale tiom alte por vidi kaj kamufli inter vertikalaj tigoj. Ili tipe ekflugas nur proksimen.
Ne estas ĉirkaŭkalkuloj de populacio, kaj ankaŭ ne oni konas populacitendencojn. Pro ties ampleksa teritorio, ĝi estas konsiderata kiel Specio Malplej Zorgiga fare de la IUCN.[4]
Ties dieto estas varia,[1] konsista el fiŝoj (inklude angilojn), reptiliojn, amfibiojn, birdidojn, artropodojn kaj malgrandajn mamulojn (eĉ inklude junajn sagiojn, Callithrix jacchus[5]), ĉiuj el kiuj estas tipe kaptitaj gvatinte.[2] La Sudamerika botaŭro estas pacienca ĉasisto, ofte starante tute senmova dumlonge atendante predojn.
Kiel tipe ĉe Botaŭrenoj (sed malkiel ĉe plej ardeoj), la Sudamerika botaŭro estas solema reproduktanto. Ties nesto, nome platformo aŭ neprofunda taso el kareksaj tigoj aŭ alia planta materialo, estas tipe konstruita inter vegetaĵaro ne tro for super la akvosurfaco. La ino demetas 2 al 3 olivecbrunajn ovojn, kaj oni supozas, ke nur ŝi faras la tutan kovadon. La Sudamerikaj botaŭroj estas preskaŭ nur reproduktantoj de humida sezono.[6]
La Sudamerika botaŭro (Botaurus pinnatus) estas granda membro de la ardea familio de Ardeedoj (Ardeidae) kiu troviĝas en la tropikoj de Ameriko. Kiel ĉe la aliaj botaŭroj de la genro Botaurus, ties plumaro estas ĉefe bruneca al sablokolora kaj kamufle bilda. Kvankam ĝi estas disvastigata specio, ĝi estas rare vidata -ĉefe pro sia kaŝema kutimaro- kaj oni scias malmulte pri ties vivohistorio.
El avetoro mirasol, avetoro neotropical o mirasol grande (Botaurus pinnatus)[1][2] es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae propia las regiones tropicales de América. Al igual que los otros avetoros del género Botaurus, su plumaje es principalmente de color marrón claro con un patrón veteado de manchas pardas críptico. Aunque es una especie que ocupa una gran extensión, es raro avistarla, probablemente debido a su carácter discreto.
El mirasol grande es una garza de gran tamaño. Mide entre 63.5 y 76 cm de largo y pesa alrededor de 800 g. Ambos sexos poseen un plumaje similar, pero las hembras suelen ser más pequeñas que los machos y tienen cola de color marrón en vez de negro.[3]
Tanto los adultos como los pichones son, por lo general, de color beige y están muy marcados con distintos patrones crípticos. Los pichones suelen presentar un tono más rojizo. El cuello es blanco, la parte trasera del mismo es también blanca pero con líneas de color castaño claro, y el resto del cuello es amarillento con manchas negras. El pecho y el vientre son blancos con amplias líneas pardas, mientras que la espalda es beige con negro. Las alas extendidas son negras en los machos y marrones en las hembras; las alas cerradas, de color gris, contribuyen a crear un efecto bicolor durante el vuelo.
El pico es firme y fuerte, mayormente amarillo, y la mandíbula es más oscura en su parte superior. El resto de la piel de su cara también presenta una coloración amarilla brillante, con una línea marrón que parte de la frente. Las patas son verde amarillentas, y el iris es amarillo.
Actualmente, se conocen dos subespecies de esta ave, ambas habitantes de América Central:[3]
El nombre alternativo "Mirasol sudamericano" no es del todo correcto, ya que el ave habita zonas tan meridionales como el sur de México. Su rango abarca desde la costa atlántica del sur de México hasta el norte de Argentina, y se han registrado avistajes en Guatemala y Honduras. Suele preferir las zonas de baja altitud, aunque se han visto en la Cordillera Oriental de Colombia, a más de 2600 m sobre el nivel del mar.[4]
Puede encontrársela en zonas cercanas a fuentes de agua dulce, incluyendo lechos de juncos densos, costas de lagos, zonas inundadas de vegetación espesa, pantanos y campos crecidos.[3]
El mirasol grande es un ave nocturna. Aunque suelen ser solitarias, pueden reunirse en grupos de pocos individuos para facilitar la búsqueda de alimento. Cuando se asustan, tienden a paralizarse con el cuerpo bajo y la cabeza alzada sólo lo suficiente como para poder ver. Ya que existen varios individuos en un rango muy amplio, no se la considera un ave en peligro de extinción por el IUCN.[5]
Su dieta es variada,[3] y consiste de peces, reptiles, anfibios, artrópodos y pequeños mamíferos (incluyendo ejemplares jóvenes del Callithrix jacchus).[6] Atrapa a sus presas entre la vegetación, por lo general espesa, donde anida.[7] Es un cazador paciente, ya que puede pasar largos períodos de tiempo inmóvil, esperando que las presas aparezcan por sí mismas.
Al igual que el resto de los Botaurinae (pero a diferencia de la mayoría de las garzas), el mirasol grande anida independientemente de los otros individuos de su especie. Construye sus nidos, en forma de copa, con material obtenido de las plantas, entre vegetación gruesa cerca de la superficie del agua. La hembra deposita entre dos y tres huevos de color verde amarronado, y se cree que hace toda la incubación ella sola. Se reproducen casi únicamente durante la estación húmeda.[8]
El avetoro mirasol, avetoro neotropical o mirasol grande (Botaurus pinnatus) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae propia las regiones tropicales de América. Al igual que los otros avetoros del género Botaurus, su plumaje es principalmente de color marrón claro con un patrón veteado de manchas pardas críptico. Aunque es una especie que ocupa una gran extensión, es raro avistarla, probablemente debido a su carácter discreto.
Botaurus pinnatus Botaurus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Botaurus pinnatus Botaurus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Botaurus pinnatus
Le Butor mirasol (Botaurus pinnatus) est une espèce de héron appartenant à la famille des Ardeidae vivant dans les régions tropicales du Nouveau Monde. Comme les butors, son plumage est principalement chamois-brun à motifs tachetés. Bien qu'il soit très répandu, on le voit rarement- probablement en raison de son habitude de circuler discrètement - et on connait peu de choses sur son mode de vie.
Le Butor mirasol est un grand héron, mesure entre 63,5 à 76 cm de haut pour un poids d'environ [1]. Les deux sexes ont le même plumage, mais les femelles ont tendance à être plus petites que les mâles et ont du brun au lieu du noir sur la queue.
Les adultes et les immatures sont généralement chamois avec des motifs cryptiques fortement marqués. Les juvéniles ont tendance à avoir une couleur de fond un peu plus rougeâtre. La gorge est blanche, la face antérieure du cou est blanche striée de beige et le reste du cou chamois avec de fines raies noires. La poitrine et le ventre sont blancs avec de larges stries beige, tandis que le dos est chamois, fortement strié et barré de noir. Les rectrices sont noires chez les mâles et brunes chez les femelles; les rémiges gris ardoise créent un effet remarquable à deux tons en vol.
Le bec est gros et fort, globalement jaunâtre avec une mandibule supérieure sombre. La peau faciale nue est jaune vif, avec une ligne brune qui traverse les lores. Les pattes sont jaune-verdâtre, et l'iris est jaune.
S'il est dérangé, le Butor mirasol lance un cri grave « rawk-rawk-rawk ». Au cours de la saison de reproduction, les mâles lancent au crépuscule et la nuit, comme appel un pounk profond[2].
Le naturaliste allemand Johann Georg Wagler, qui a décrit le Butor en 1829, l'a placé dans le genre Ardea, à ce moment-là. Il est parfois inclus dans une super genre avec le Butor d'Amérique (B. lentiginosus), tandis que d'autres auteurs considèrent l'ensemble du genre Botaurus compose d'une super-simple [1].
Il existe actuellement deux sous-espèces reconnues, qui sont séparées par un écart en Amérique centrale: [1]
L'autre nom "d'Amérique du Sud Butor" est un peu trompeuse, car l'espèce se trouve aussi loin au nord que le sud du Mexique. Son aire de répartition s'étend du versant atlantique du sud-est du Mexique dans le nord de l'Argentine, mais il existe peu de documents pour le Guatemala et le Honduras. L'espèce se trouve principalement dans les régions à faible altitude, mais a été enregistré dans l'est de la Colombie jusqu'à 8,500 pieds (2,600 m) ASL [3]. Cordillère
Il se trouve dans une variété d'habitats d'eau douce, y compris les roselières denses et les frontières du lac, inondé les pâturages d'herbes hautes, des marais et des fossés envahis. Typiquement, la végétation dans son habitat est dominé par les carex (Cyperaceae), la jacinthe d'eau (Eichornia), les joncs (Juncus), les roseaux (Phragmites) ou les massettes (Typha). Il utilisera aussi les plantations de riz (Oryza) et la canne à sucre (Saccharum) [1].
Le Butor mirasol est principalement nocturne. Bien que généralement solitaire, il se réunit en petits groupes mobiles à aires favorisées d'alimentation. Lorsqu'il a peur, il a tendance à geler avec son corps accroupi et sa tête à la verticale, juste assez haut pour voir. Il transfère généralement seulement à courte portée.
Les estimations de sa population, et des tendances de la population globale, ne sont pas connues. Grâce à sa large gamme, il est néanmoins considéré comme une des espèces de préoccupation mineure par l'UICN [4].
Son régime alimentaire est varié [1], composé de poissons (anguilles, y compris), reptiles, amphibiens, arthropodes et de petits mammifères (y compris les jeunes ouistitis même commune, Callithrix jacchus [5]), qui sont généralement pris en embuscade [2]. Le Butor mirasol est un chasseur patient, souvent debout, immobile pendant de longues périodes en attendant que sa proie se déplace à sa portée.
Comme c'est le cas pour les Botaurinae (contrairement à la plupart des hérons), le Butor est un nicheur solitaire. Son nid, une plate-forme ou de coupe peu profonde de la ruée vers les tiges ou les autres matières végétales, est généralement construit dans la végétation épaisse, non loin de la surface de l'eau. La femelle pond de deux à trois œufs brun-olive, et on pense à faire tout de l'incubation. Le Butor mirasol se reproduit presque exclusivement en saison humide [6].
Botaurus pinnatus
Le Butor mirasol (Botaurus pinnatus) est une espèce de héron appartenant à la famille des Ardeidae vivant dans les régions tropicales du Nouveau Monde. Comme les butors, son plumage est principalement chamois-brun à motifs tachetés. Bien qu'il soit très répandu, on le voit rarement- probablement en raison de son habitude de circuler discrètement - et on connait peu de choses sur son mode de vie.
Južnoamerički bukavac (Botaurus pinnatus) je veliki pripadnik porodice čaplji koji živi u tropskim područjima Novog svijeta. Kao i drugi bukavci roda Botaurus, perje mu je uglavnom smeđe i prugasto. Iako je rasprostranjena vrsta, rijetko se viđa - vjerojatno zbog toga što se dobro sklapa sa okolišem - i njegovo ponašanje ostaje slabo poznato.
Južnoamerički bukavac je velika čaplja, veličine 63,5-76 cm i teži oko 800 g. Oba spola slično izgledaju, ali ženke su manje od mužjaka i imaju smeđi umjesto crnog repa.[1]
I odrasli i mladunci su svijetlosmeđi i jako išarani prugama. Mladunci su više crvenkasti. Grlo je bijelo bez šara, iznad vrata je mjesto bijele boje jako isprugano blijedom smeđom, a ostatak vrata je svijetlosmeđ sa tankim crnim prugicama. Grudi i stomak su bijeli sa blijedosmeđim prugama, dok su leđa svijetlosmeđa, snažno isprugana crnom. Letna pera su crna u mužjaka i smeđa u ženki.
Kljun je kratak i snažan, žućkaste boje. Gola koža na licu je svijetložuta, sa smeđom linijom na početku kljuna. Noge su zelenkastožute, a šarenica je žuta.
Ako je uzbuđen, južnoamerički bukavac ispušta rawk-rawk-rawk zvukove. Tokom sezone parenja mužjak "bubnja" u suton i u noć.
Njemački prirodoslovac Johann Georg Wagler, koji je prvi opisao ovu vrstu 1829., svrstao ga je u rod Ardea. Ponekada se navodi kao ista vrsta kao i američki bukavac (B. lentiginosus), dok drugi autori smatraju cijeli rod Botaurus jednom vrstom.[1]
Trenutno postoje dvije priznate podvrste koje dijeli rupa u Srednjoj Americi[1]:
U prosjeku duži kljun, kraća krila i rep, bljeđi, manje pruga na vratu.
U prosjeku duži kljun, duža krila i rep, tamniji, više pruga na vratu.
Naziv "južnoamerički bukavac" i ne pristaje baš najbolje ovoj ptici, jer živi sjeverno čak do juga Meksika. Njegov region je od jugoistočnog Meksika do sjeverne Argentine, a ponekada je opažen u Gvatemali i nikada u Hondurasu. Pojavljuje se uglavnom u nižim regijama, ali je viđen na visini od 2 600 m nadmorske visine.[2]
Može se naći u raznim slatkovodnim staništima, uključujući guste trščake, poplavljene travnjake sa visokom travom i močvare. Vegetacija koja tu preovladava su visoke trave oštrice (Cyperaceae), vodeni zumbuli (Eichornia), site (Juncus), obične trske (Pharagmites) ili rogoz (Typha). Također će iskoristiti plantaže riže i šećerne trske kao stanište.[1]
Južonoamerički bukavac je uglavnom noćna ptica. Iako je uglavnom solitaran, može se okupiti u malene grupe na omiljenim mjestima za hranjenje. Kada je uplašen, ukoči se i čučne sa glavom uperenom prema gore, dovoljno visoko da može vidjeti prijetnju. Obično pobjegne samo ako neprijatelj priđe jako blizu.
Procjenjena populacija je nepoznata. Zbog velike rasprostranjenosti smatra se najmanje ugroženim, po IUCN-u.[3]
Ishrana mu je raznolika, sastoji se od riba (uključujući i jegulje), gmazova, vodozemaca, člankonožaca i malenih sisavaca (jede čak i mlade marmozete). Strpljiv je lovac i često stoji nepokretno dugo vremena dok čeka da mu se plijen dovoljno približi.
Uobičajeno za potporodicu Botaurinae (ali što nije uobičajeno za većinu drugih čaplji), južnoamerički bukavac se razmnožava solitarno. Svoje gnijezdo, platformu ili plitku zdjelu od biljnog materijala, gradi među gustom vegetacijom nisko iznad površine vode. Ženka nese dva do tri maslinastosmeđa jajeta i smatra se da ih samo ona inkubira. Skoro nikada se ne razmnožavaju izvan vlažne sezone.[4]
Južnoamerički bukavac (Botaurus pinnatus) je veliki pripadnik porodice čaplji koji živi u tropskim područjima Novog svijeta. Kao i drugi bukavci roda Botaurus, perje mu je uglavnom smeđe i prugasto. Iako je rasprostranjena vrsta, rijetko se viđa - vjerojatno zbog toga što se dobro sklapa sa okolišem - i njegovo ponašanje ostaje slabo poznato.
Il tarabuso pinnato (Botaurus pinnatus (Wagler, 1827)) è un uccello appartenente alla famiglia degli Ardeidi, diffuso in America centrale e Sud America.[1][2]
Il tarabuso pinnato (Botaurus pinnatus (Wagler, 1827)) è un uccello appartenente alla famiglia degli Ardeidi, diffuso in America centrale e Sud America.
Pietų Amerikos baublys (lot. Botaurus pinnatus, angl. Pinnated bittern, vok. Südamerikanische Rohrdommel) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Yra du porūšiai:
Vidutinio dydžio gandrinis paukštis. Kūno ilgis 63,5 – 76 cm[2]. Patinas stambesnis už patelę. Galva ir kaklo nugarinė pusė yra šviesiai rusvo spalvos, išmarginti siauromis juodomis, skersinėmis juostelėmis. Nugara ir sparnai šviesiai rusvos spalvos, išmarginti įvairiomis tamsiomis dėmėmis. Plasnojamosios plunksnos tamsiai rudos spalvos. Gerklė balta. Kaklo priekis ir krūtinė šviesiai rusvos spalvos, išmarginti juodais dryžiais. Snapas stambus, aštrus, gelsvas. Antsnapis tamsesnis už posnapį. Tarp snapo pamato ir akių plikos odos plotelis yra geltonas. Virš akies rudas „antakis“. Rainelė geltona. Kojos žalsvai geltonos, kojų pirštai ilgi.
Paplitęs Argentinoje, Aruboje, Belize, Bolivijoje, Brazilijoje, Kolumbijoje, Kosta Rikoje, Ekvadore, Salvadore, Prancūzijos Gvianoje, Gajanoje, Meksikoje, Paragvajuje, Peru, Suriname, Trinidade ir Tobage, Urugvajuje, Venesueloje.
Biotopas – nendrėmis ir krūmais užžėlusios gėlo vandens pelkės. Minta smulkia žuvimi, varliagyviais, ropliais, bestuburiais, smulkiais žinduoliais. Grobio tyko stovėdamas ir nejudėdamas. Veisimosi metu, naktimis, girdisi patino balsas : puunk puunk puunk. Lizdą krauna virš vandens, iš nendrių. Dėtyje 2 – 3 kiaušiniai. Peri patelė.
Pietų Amerikos baublys (lot. Botaurus pinnatus, angl. Pinnated bittern, vok. Südamerikanische Rohrdommel) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Yra du porūšiai:
Botaurus pinnatus pinnatus Botaurus pinnatus caribaeusDe Zuid-Amerikaanse roerdomp (Botaurus pinnatus) is een vogel uit de familie der reigers (Ardeidae)
De Zuid-Amerikaanse roerdomp wordt zo'n 25 tot 30 centimeter groot en weegt ongeveer 800 gram. De keel is wit, de hals wit met lichtbruine strepen en de rest van de nek is bruin en zwart geblokt. De borst en buik zijn wit met brede lichtbruine strepen, de achterkant is bruin met zwarte strepen. De staartveren zijn zwart bij de mannetjes en bruin bij vrouwtjes. De snavel is geel met een zwarte bovenkant, de poten zijn groengeel en de iris is geel.
De Duitse natuuronderzoeker Johann Georg Wagler, die als eerste de Zuid-Amerikaanse roerdomp beschreef in 1829, plaatste het dier in het geslacht Ardea. Sommige taxonomen plaatsen hem in een ondersoort, samen met de Noord-Amerikaanse roerdomp ( B. lentiginosus ), terwijl andere taxonomen het geslacht Botaurus als een supersoort beschouwen.
Er zijn twee erkende ondersoorten, die van elkaar worden gescheiden door een gat in het verspreidingsgebied in Midden-Amerika:
Gemiddeld langer, kortere vleugels en staart, bleker, minder strepen op de keel.
Gemiddeld kortere snavel, langere vleugels en staart, donkerder, meer strepen op de keel.
De vogel komt voor in Argentinië, Aruba, Belize, Bolivië, Brazilië, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Frans Guyana, Guatemala, Guyana, Mexico, de Antillen, Paraguay, Peru, Suriname, Trinidad en Tobago, Uruguay en Venezuela. Op de internationale IUCN-lijst is hij geclassificeerd als niet bedreigd.
Hij kan worden aangetroffen in een verscheidenheid van zoetwater habitats, met inbegrip van dichte rietvelden en meeroevers, ondergelopen grasweiden, moerassen en overwoekerde sloten. Het dieet is gevarieerd, bestaande uit vis (inclusief paling), reptielen, amfibieën, kuikens, geleedpotigen en kleine zoogdieren.
Bronnen, noten en/of referentiesTykknebbrørdrum (Botaurus pinnatus) er en fugl i hegrefamilien.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Tykknebbrørdrum (Botaurus pinnatus) er en fugl i hegrefamilien.
O socó-boi-baio (nome científico: Botaurus pinnatus) é uma espécie de ave da família dos ardeídeos encontrada nas regiões tropicais do Novo Mundo.[1] Alimenta-se de peixes, moluscos, anfíbios e répteis.
O socó-boi-baio é uma grande garça, medindo entre 64 e 76 centímetros, com um peso que varia de 550 a 1 150 gramas; os machos geralmente pesam consideravelmente mais do que as fêmeas. Os sexos têm plumagem semelhante, mas as fêmeas tendem a ser menores que os machos e têm cauda marrom em vez de preta.[2]
Tanto as aves adultas como as imaturas são geralmente cor de couro, embora fortemente marcados com padrões enigmáticos. Os juvenis tendem a ter uma cor de fundo um pouco mais avermelhada. A garganta é branca sem marcas, o pescoço é branco com listras largas de marrom claro e o resto do pescoço é amarelo-claro com uma barra preta fina. O peito e o ventre são brancos com largas estrias castanhas claras, enquanto o dorso é amarelo, fortemente estriado e com barras pretas. As retrizes são pretas nos machos e castanhos nas fêmeas; as rêmiges cinza-ardósia criam um notável efeito de dois tons durante o voo.
Se assustado, o socó-boi-baio faz uma vocalização rawk-rawk-rawk áspera. Durante a estação de reprodução, o macho vocaliza ao anoitecer e na noite; seu chamado é um profundo poonk ou poonkoo.[3]
O naturalista alemão Johann Georg Wagler, que primeiro descreveu o socó-boi-baio em 1829, classificou-o no gênero Ardea. Às vezes é incluído em uma superespécie com o bittern americano (B. lentiginosus), enquanto outros autores consideram todo o gênero Botaurus consistindo em uma única superespécie.[2]
Existem atualmente duas subespécies reconhecidas, que são separadas por uma lacuna na América Central:[2]
A espécie é encontrada até o sul do México. Sua distribuição se estende da encosta atlântica do sudeste do México ao norte da Argentina, embora haja poucos registros para a Guatemala e Honduras. A espécie ocorre principalmente em regiões baixas, mas foi registrada na Cordilheira Oriental da Colômbia em mais de 2 600 metros acima do nível do mar.[4]
Ele pode ser encontrado em uma variedade de habitats de água doce, incluindo densos canaviais e margens de lagos, pastagens inundadas de grama alta, pântanos e valas cobertas de vegetação. Tipicamente, a vegetação no seu habitat é dominado por altas ciperáceas (Cyperacae), jacintos de água (Eichornia), junco (Juncus), juncos típicos (Phragmites) ou cattails (Typha). Também utiliza plantações de arroz (Oryza) e cana-de-açúcar (Saccharum).[2]
O socó-boi-baio é principalmente noturno. Embora geralmente solitário, ele se reúne em pequenos grupos soltos nas áreas de alimentação favoráveis. Quando assustado, tende a congelar-se com o corpo agachado e a cabeça levantada verticalmente apenas o suficiente para ver. Normalmente, ele levanta voo apenas por pequenas distâncias.
As estimativas de sua população e das tendências gerais da população são desconhecidas. Devido à sua ampla distribuição, é de qualquer forma considerado uma espécie de menor preocupação pela IUCN. [5]
Sua dieta é variada,[2] consistindo de peixes (incluindo enguias), répteis, anfíbios, pintinhos, artrópodes e pequenos mamíferos (até mesmo jovens saguis comuns, Callithrix jacchus[6]), todos normalmente pegos em emboscadas.[3] O socó-boi-baio é um caçador paciente, ficando muitas vezes parado imóvel por longos períodos enquanto espera a presa se mover para dentro do alcance.
Como é típico dos Botaurinae (mas ao contrário da maioria das garças), o socó-boi-baio é um reprodutor solitário. Seu ninho, uma plataforma ou copo raso de talos de junco ou outro material vegetal, é tipicamente construído entre uma vegetação densa, não muito acima da superfície da água. A fêmea põe de dois a três ovos marrom-oliva e acredita-se que faça toda a incubação. O socó-boi-baio se reproduz quase exclusivamente na estação chuvosa. [7]
O socó-boi-baio (nome científico: Botaurus pinnatus) é uma espécie de ave da família dos ardeídeos encontrada nas regiões tropicais do Novo Mundo. Alimenta-se de peixes, moluscos, anfíbios e répteis.
Strimmig rördrom[2] (Botaurus pinnatus) är en fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.[3]
Strimmig rördrom delas in i två underarter:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med okänd utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 50.000 och 500.000 individer.[1]
Strimmig rördrom (Botaurus pinnatus) är en fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.
Ardea pinnata Wagler, 1829
Dış bağlantılarBotaurus pinnatus balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Yeni Dünya'da tropikal bölgede yaşar.
Büyük boylu olan bu balıkçılın boyu 63,5 ila 76 cm arasında ve ağırlığı 800 g civarındadır. Erkek ile dişi birbirine benzer ancak dişiler daha küçüktür ve kuyruklarında erkeklerin siyah olan tüyleri kahverengidir.
Hem erişkinler hem de genç kuşlar daha çok ten rengi tüylere sahiptir ancak iyi kamufle olabilecek şekilde çizgilidirler. Genç kuşların rengi daha çok kızılımsıdır. Boğaz beyaz reklidir. Boynun üstü soluk kahverengi çizgili beyazdır, boynun geri kalan kısmı ise ince siyah çizgili ten rengidir. Göğüs ve karın kalın soluk kahverengi çizgili beyaz renklidir. Sırt ten rengi ve kalın siyah çizgilidir. Uçuş tüyleri erkeklerde siyah, dişilerde kahverengidir.
Küt gagaları sağlam görünüşlüdür ve üst gaga soluk görünüşlü olmak üzere sarımsı renklidir. Yüzde bulunan tüysüz deri parlak sarı renklidir. Ayaklar yeşilimsi sarı ve iris sarı renklidir.
Meksika'nın güneydoğusundan Arjantin'in kuzeyine kadar olan bölgede bulunur.
Botaurus pinnatus balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Yeni Dünya'da tropikal bölgede yaşar.
Botaurus pinnatus là một loài chim trong họ Diệc.[2]
ハシナガサンカノゴイ (嘴長山家五位、学名:Botaurus pinnatus) は、ペリカン目サギ科に分類される鳥類の一種である。
メキシコ南東部から中央アメリカ、エクアドル、ブラジル、アルゼンチン北部まで分布する。分布地は不連続的である。
全長75-76cm。全身が黄褐色で、背中から翼にかけて黒褐色の様々な形の斑が散在している。頭頂部は黒く、眼の上に黄色い帯がある。胸と腹は淡い赤褐色で、暗い褐色の縦斑がある。脚は黄緑色。和名は他のサンカノゴイ属に比べて嘴が長めであることに由来する。
雌雄同色である。
アシなどが茂った湿地や沼地に生息する。
湿地の草原に営巣する。1腹2-3個の緑褐色の卵を産む。
以下の2亜種に分類される。