Grand Héron

La garza azulada ^[2] o garza ceniza (Ardea herodias) ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae.^{[3] [4]} Ye una garza americana bastante común. Ocupa una área que s'estiende por América del Norte, Centroamérica, les islles Galápagos y norte de Sudamérica. Ye una de les garces de mayor tamañu, con un altor que puede superar los 110 cm de llargor.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Ardea herodias.

Kerc'heiz vras Amerika (Ardea herodias) a zo un evn hirc'harek eus Amerika an Norzh, Amerika ar C'hreiz hag an Antilhez betek norzh Amerika ar Su. Brasañ kerc'heiz Amerika an norzh eo hag he c'hevatal er Bed Kozh eo ar gerc'heiz louet hag en Amerika ar su eo ar gerc'heiz kokoi.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Tiriad Kerc'heiz vras Amerika.

██ A-hed ar bloaz

██ Takadoù goañviñ

██ Takadoù hañviñ ha gouennañ

██ Takadoù treuztiriañ

Liammoù diavaez

Muioc'h a restroù diwar-benn

Kerc'heiz vras Amerika

a vo kavet e Wikimedia Commons.

El bernat americà (Ardea herodias) és una ciconiforme de la família dels ardèids, comú a tota l'Amèrica del Nord i Central, així com a les Antilles i a les illes Galápagos, excepte als deserts i a la muntanya alta. És similar al bernat pescaire europeu.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr mawr glas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod mawr glas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ardea herodias; yr enw Saesneg arno yw Great blue heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. herodias, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.

Teulu

Mae'r crëyr mawr glas yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Volavka velká (Ardea herodias) je velký brodivý pták z čeledi volavkovitých.

Popis

Největší severoamerická volavka. Dorůstá 91–140 cm, v rozpětí křídel měří 167–201 cm a dosahuje hmotnosti 2–3,6 kg. Je zbarvena modrošedě, s černými letkami, narezavělým, rezavošedým či šedým krkem, oranžovou ramenní skvrnou a oranžovým opeřením na stehnech. Zobák má světle žlutý, v období rozmnožování oranžový. Ve svatebním šatě jí vyrůstají prodloužená tmavá pera na hlavě.
Zbarvením je podobná volavce popelavé (Ardea cinerea). Místy se u přímořských populací vyskytují ptáci bílé barevné formy, případně jedinci ze smíšených párů s bílou hlavou a krkem a světlejším tělem.^[2]

Rozšíření

Volavka velká s mladou kajmankou dravou

Obývá téměř celou Severní Ameriku včetně Aljašky, Britské Kolumbie, Ontaria a Québecu. Přes Floridu, Mexiko a Karibik částečně zasahuje na území Jižní Ameriky. Ptáci ze severních populací jsou stěhovaví a na zimu migrují do střední části Severní Ameriky. Vyskytuje se v bažinách, na zaplavených loukách, u jezer, rybníků, pomalu tekoucích řek i mořských pobřeží. Několikrát byla zaznamenána v Anglii, Grónsku, na Havaji a na Azorech.

Ekologie

Ptáci hnízdí v koloniích na vysokých stromech, často i v lesích daleko od vody. Hnízdí celoročně, severní populace od února do května. Na hnízdě z větví snáší samice 2–7 světle modrých vajec; inkubace je 25–29 dní. Volavka velká se živí zejména malými rybami, požírá kraby, hmyz, malé savce, obojživelníky, plazy a malé ptáky. Loví samotářsky a kořist nejčastěji napichuje na dlouhý ostrý zobák.

Poznámky

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Great Blue Heron na anglické Wikipedii.

• Volavka velká na známkách

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
2. ↑ Volavka velká. In: BioLib.cz [online]. ©1999–2018 [cit. 7. 4. 2018]. Dostupné z: https://www.biolib.cz/cz/taxon/id21070/

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu volavka velká ve Wikimedia Commons
• Galerie volavka velká ve Wikimedia Commons
• Taxon Ardea herodias ve Wikidruzích

Stor blåhejre (latin: Ardea herodias) er en fugleart, der lever i Nordamerika.

Noter

• Netfugl.dk
• Avibase - the world bird database

Der Kanadareiher (Ardea herodias) ist eine Vogelart aus der Ordnung Pelecaniformes. Mit einer Höhe von 102 bis 127 Zentimeter ist er der größte Reiher Nordamerikas. Neben Nordamerika ist er auch in Zentralamerika sowie auf den Galápagos-Inseln beheimatet. In seinem Äußeren entspricht er weitgehend dem in Europa verbreiteten Graureiher.

Kanadareiher hat eine junge Schnappschildkröte erbeutet

Verbreitung – gelb: nur im Sommer; grün: ganzjährig; blau: nur im Winter, orange: Durchzugsgebiete

Kanadareiher brüten gewöhnlich in Kolonien in Bäumen an der Grenze zu Seen und anderen Feuchtgebieten. Häufig finden sich auch andere Reiherarten in diesen Kolonien. Der Brut geht eine Balz voran, zu der das Aufplustern des Schmuckgefieders, Zweigschütteln und Schauflüge gehören. Das große Nest wird aus Zweigen aufgebaut und befindet sich in Höhen bis zu 40 Meter. Das Weibchen legt drei bis fünf blassblaue Eier. Die Jungvögel werden von beiden Elterntieren mit hochgewürgtem Futter gefüttert.

Kanadareiher jagen bevorzugt im Wasser nach Fischen, Wirbellosen, Fröschen und kleinen Säugern, indem sie ihrer Beute regungslos auflauern oder ihr in gemäßigtem Schritt nachstellen. Ähnlich wie der europäische Graureiher jagt auch der Kanadareiher gerne Goldfische an Gartenteichen.

Vögel, die östlich der Rocky Mountains im nördlichen Verbreitungsgebiet brüten, sind Zugvögel und überwintern in Zentralamerika und im nördlichen Südamerika. Die im südlichen Verbreitungsgebiet brütenden Vögel sind dagegen Standvögel.

Galerie

• Kanadareiher auf der Jagd an der Richardson Bay, Kalifornien

• Ein Kanadareiher

• Ein Kanadareiher, Rockport Texas

• Reiher auf den Galapagos

Literatur

• James A. Kushlan & James A. Hancock: Herons. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854981-4.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Ardea herodias in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 30. Januar 2009.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Ardea herodias in der Internet Bird Collection
• Video: Ardea herodias (Ardeidae) - Nahrungssuche. Institut für den Wissenschaftlichen Film (IWF) 1978, zur Verfügung gestellt von der Technischen Informationsbibliothek (TIB), doi:10.3203/IWF/E-1494.

Ne'potátse ve'kêseho-éve.

• É-vôhe'sonäne.

• É-nôhtseno'éóó'e.

• Ne'potátse, Toháano'ého'ëva

• Ne'potátse, he'óonéma'ëno

• Ne'potátseo'o, vôhe'so

• Ne'potátse naa tó'too'he, Meneo'hé'e

The great blue heron (Ardea herodias) is a large wading bird in the heron family Ardeidae, common near the shores of open water and in wetlands over most of North and Central America, as well as far northwestern South America, the Caribbean and the Galápagos Islands. It is a rare vagrant to coastal Spain, the Azores, and areas of far southern Europe. An all-white population found in south Florida and the Florida Keys is known as the great white heron. Debate exists about whether this represents a white color morph of the great blue heron, a subspecies of it, or an entirely separate species.^[2][3]

Taxonomy

The great blue heron was one of the many species originally described by Carl Linnaeus in his 18th-century work, Systema Naturae.^[4] The scientific name comes from Latin ardea, and Ancient Greek ἐρῳδιός (erōdios), both meaning "heron".^[5]

The great blue heron is replaced in the Old World by the very similar grey heron (Ardea cinerea), which differs in being somewhat smaller (90–98 cm (35–39 in)), with a pale gray neck and legs, lacking the browner colors that the great blue heron has there. It forms a superspecies with this and also with the cocoi heron from South America, which differs in having more extensive black on the head and a white breast and neck.

The five subspecies are:^[6]

• A. h. herodias Linnaeus, 1758, most of North America, except as below
• A. h. fannini Chapman, 1901, the Pacific Northwest from southern Alaska south to Washington; coastal
• A. h. wardi Ridgway, 1882, Kansas and Oklahoma to northern Florida, sightings in southeastern Georgia
• A. h. occidentalis Audubon, 1835, southern Florida, Caribbean islands, formerly known as a separate species, the great white heron
• A. h. cognata Bangs, 1903, Galápagos Islands

Description

The great blue heron is the largest heron native to North America. Among all extant herons, it is surpassed in size only by the goliath heron (Ardea goliath) and the white-bellied heron (Ardea insignis). It exhibits a minor degree of sexual dimorphism; males are slightly larger than females, but otherwise the sexes are not easily outwardly distinguishable. It has head-to-tail length of 91–137 cm (36–54 in), a wingspan of 167–201 cm (66–79 in), a height of 115–138 cm (45–54 in), and a weight of 1.82–3.6 kg (4.0–7.9 lb).^{[7][8][9][10]} In British Columbia, adult males averaged 2.48 kg (5.5 lb) and adult females 2.11 kg (4.7 lb).^[11] In Nova Scotia and New England, adult herons of both sexes averaged 2.23 kg (4.9 lb),^[12] while in Oregon, both sexes averaged 2.09 kg (4.6 lb)^[13] Thus, great blue herons are roughly twice as heavy as great egrets (Ardea alba), although only slightly taller than them, but they weigh only about half as much as a large goliath heron.^[14]

Notable features of great blue herons include slaty (gray with a slight azure blue) flight feathers, red-brown thighs, and a paired red-brown and black stripe up the flanks; the neck is rusty-gray, with black and white streaking down the front; the head is paler, with a nearly white face, and a pair of black or slate plumes runs from just above the eye to the back of the head. The feathers on the lower neck are long and plume-like; it also has plumes on the lower back at the start of the breeding season. The bill is dull yellowish, becoming orange briefly at the start of the breeding season, and the lower legs are gray, also becoming orangey at the start of the breeding season. Immature birds are duller in color, with a dull blackish-gray crown, and the flank pattern is only weakly defined; they have no plumes, and the bill is dull gray-yellow.^[6][15][16] Among standard measurements, the wing chord is 43–49.2 cm (16.9–19.4 in), the tail is 15.2–19.5 cm (6.0–7.7 in), the culmen is 12.3–15.2 cm (4.8–6.0 in), and the tarsus is 15.7–21 cm (6.2–8.3 in).^[17][18] The heron's stride is around 22 cm (8.7 in), almost in a straight line. Two of the three front toes are generally closer together. In a track, the front toes, as well as the back, often show the small talons.^[19]

The subspecies differ only slightly in size and plumage tone, with the exception of A. h. occidentalis, native to South Florida, which also has a distinct white morph, known as the great white heron (not to be confused with the great egret, for which "great white heron" was once a common name).^[2] The great white heron differs from other great blues in bill morphology, head plume length, and in having a total lack of pigment in its plumage. It averages somewhat larger than the sympatric race A. h. wardi and may be the largest race in the species. In a survey of A. h. occidentalis in Florida, males were found to average 3.02 kg (6.7 lb) and females average 2.57 kg (5.7 lb), with a range for both sexes of 2.0 to 3.4 kg (4.4 to 7.5 lb).^[7] This is mainly found near salt water, and was long thought to be a separate species. Birds intermediate between the normal morph and the white morph are known as Würdemann's heron; these birds resemble a "normal" great blue with a white head.

The theory that great white herons may be a separate species (A. occidentalis) from the great blue heron has again been given some support by David Sibley.^[3]

Similar species

The "great white heron" could be confused with the great egret (Ardea alba), but is larger, with yellow legs as opposed to the great egret's black legs. The reddish egret (Egretta rufescens) and little blue heron (Egretta caerulea) could be mistaken for the great blue heron, but are much smaller, and lack white on the head and yellow in the bill. At the southernmost extent of its range (e.g., Colombia and Panama), the great blue heron sometimes overlaps in range with the closely related and similarly sized cocoi heron (A. cocoi). The cocoi is distinguished by a striking white neck and solid black crown, but the duller juveniles are more easily confused. More superficially similar is the slightly smaller grey heron, which may sometimes appear as vagrants on the northern coasts of North America. The grey heron (which occupies the same ecological niche in Eurasia as the great blue heron) has very similar plumage, but has a solidly soft-gray neck. Erroneously, the great blue heron is sometimes referred to as a "crane". A heron is differentiated from a crane in flight. The crane's neck is straight and the heron's is always curved.

Distribution and habitat

With nesting material in Illinois

Perched on a tree in a cemetery in New York

Eating a brown water snake in Florida

The great blue heron is found throughout most of North America, as far north as Alaska and the southern Canadian provinces in the summer. In winter, the range extends south through Florida, Mexico, and the Caribbean to far northwestern South America (regular in Colombia and Venezuela, accidental elsewhere in South America). Birds east of the Rocky Mountains in the northern part of their range are migratory and winter in the coastal areas of the Southern United States, Central America, or northern South America. From the Southern United States southwards, and on the lower Pacific coast, they are year-round residents.^[6] However, their hardiness is such that individuals often remain through cold northern winters, as well, so long as fish-bearing waters remain unfrozen (which may be the case only in flowing water such as streams, creeks, and rivers).

The great blue heron can adapt to almost any wetland habitat in its range. It may be found in numbers in fresh and saltwater marshes, mangrove swamps, flooded meadows, lake edges, or shorelines. It is quite adaptable and may be seen in heavily developed areas as long as they hold bodies of fish-bearing water.

Great blue herons rarely venture far from bodies of water, but are occasionally seen flying over upland areas. They usually nest in trees or bushes near water's edge, often on islands (which minimizes the potential for predation) or partially isolated spots.^[20]

It has been recorded as a vagrant in England,^[21] Greenland, Hawaii, and the Azores.^[6]

The great white heron is unique to South Florida, including Great White Heron National Wildlife Refuge in the Florida Keys.^[2]

Behavior

Diet

Eating a small fish, the main prey

On a slow-flying glide

The primary food for the great blue heron is fish. While they can prey on various sizes of fish from small fingerlings to large adult fish, measuring 60 cm (24 in) in length and weighing around 900 g (2.0 lb), small to medium-sized fish around 10–20 cm (3.9–7.9 in) are usually preferred.^[22][23] Primary prey fish is variable based on availability and abundance. In Nova Scotia, 98% of the diet was flounder.^[12] In British Columbia, the primary prey species are sticklebacks, gunnels, sculpins, and perch.^[24] California herons were found to live mostly on sculpin, bass, perch, flounder, and top smelt.^[25][26][27]

Besides fish, it is also known to feed on a wide range of prey opportunistically. Amphibians such as leopard frogs, American bullfrogs, toads and salamanders are readily taken, as well as reptiles such as small turtles, snakes and lizards.^[6][28][29] They can take on sizeable snakes, including water snakes 105 cm (41 in) in length.^[22][30][31] Aquatic crustaceans (such as crayfish, shrimp and crabs), grasshoppers, dragonflies and aquatic insects are taken as supplementary prey.^[6][28][29] They also prey on small mammals including shrews, rats, ground squirrels, and moles.^[6] One study in Idaho showed that from 24 to 40% of the diet was made up of voles. Remains of muskrats (Ondatra zibethicus) and long-tailed weasels (Mustela frenata) was also found in pellets during the study.^[32] There are reports that great blue heron prey on both young and adults of eastern cottontails (Sylvilagus floridanus).^[33][34] Though not often, birds such as black rails (Laterallus jamaicensis), phalaropes, American dippers (Cinclus mexicanus), pied-billed grebes (Podilymbus podiceps) and chicks of marsh terns (Chlidonias) are also taken.^[6][35][36]

Herons locate their food by sight and usually swallow it whole. They have been known to choke on prey that is too large.^[37][38] It is generally a solitary feeder. Individuals usually forage while standing in water, but also feed in fields or drop from the air, or perch, into water. Mice are occasionally preyed on in upland areas far from the species' typical aquatic environments.^[20] Occasionally, loose feeding flocks form and may be beneficial since they are able to locate schools of fish more easily.^[20]

As large wading birds, great blue herons are capable of feeding in deeper waters, thus are able to harvest from niche areas not open to most other heron species. Typically, the great blue heron feeds in shallow waters, usually less than 50 cm (20 in) deep,^[20] or at the water's edge during both the night and the day, but especially around dawn and dusk. The most commonly employed hunting technique of the species is wading slowly with its long legs through shallow water and quickly spearing fish or frogs with its long, sharp bill. Although usually ponderous in movements, the great blue heron is adaptable in its fishing methods. Feeding behaviors variably have consisted of standing in one place, probing, pecking, walking at slow speeds, moving quickly, flying short distances and alighting, hovering over the water and picking up prey, diving headfirst into the water, alighting on water feet-first, jumping from perches feet-first, and swimming or floating on the surface of the water.^[20]

Breeding

At the nest

This species usually breeds in colonies, in trees close to lakes or other wetlands. Adults generally return to the colony site after winter from December (in warmer climes such as California and Florida) to March (in cooler areas such as Canada). Usually, colonies include only great blue herons, though sometimes they nest alongside other species of herons. These groups are called a heronry (a more specific term than "rookery"). The size of these colonies may be large, ranging between five and 500 nests per colony, with an average around 160 nests per colony. A heronry is usually relatively close, usually within 4 to 5 km (2.5 to 3.1 mi), to ideal feeding spots.^[20] Heronry sites are usually difficult to reach on foot (e.g., islands, trees in swamps, high branches, etc.) to protect from potential mammalian predators. Trees of any type are used when available. When not, herons may nest on the ground, sagebrush, cacti, channel markers, artificial platforms, beaver mounds, and duck blinds. Other waterbirds (especially smaller herons) and, occasionally, even fish and mammal-eating raptors may nest amongst colonies.^[39][40]

Although nests are often reused for many years and herons are socially monogamous within a single breeding season, individuals usually choose new mates each year.^[41] Males arrive at colonies first and settle on nests, where they court females; most males choose a different nest each year.^[41] Great blue herons build a bulky stick nest. Nests are usually around 50 cm (20 in) across when first constructed, but can grow to more than 120 cm (47 in) in width and 90 cm (35 in) deep with repeated use and additional construction.^[42] If the nest is abandoned or destroyed, the female may lay a replacement clutch. Reproduction is negatively affected by human disturbance, particularly during the beginning of nesting. Repeated human intrusion into nesting areas often results in nest failure, with abandonment of eggs or chicks. However, Vancouver B.C. Canada's Stanley Park has had a healthy colony for some years right near its main entrance and tennis courts adjacent to English Bay and not far from Lost Lagoon.^[43] The park's colony has had as many as 183 nests.^[44]

The female lays three to six pale blue eggs, which can measure from 50.7 to 76.5 mm (2.00 to 3.01 in) in length and 29 to 50.5 mm (1.14 to 1.99 in) in width, though the smallest eggs in the above sample may have been considered "runt eggs" too small to produce viable young. Egg weights range from 61 to 80 g (2.2 to 2.8 oz).^[45] One brood is raised each year. First broods are laid generally from March to April.^[46][47] Eggs are usually laid at two-day intervals, incubated around 27 days, and hatch asynchronously over a period of several days.^[41] Males incubate for about 10.5 hours of each day, while females usually incubate for the remainder of each day and the night, with eggs left without incubation for about 6 minutes of each hour.^[41]

Juvenile

The first chick to hatch usually becomes more experienced in food handling and aggressive interactions with siblings, so often grows more quickly than the other chicks.^[28] Both parents feed the young at the nest by regurgitating food. Parent birds have been shown to consume up to four times as much food when they are feeding young chicks (about 4300 kJ/day) than when laying or incubating eggs (about 1200 kJ/day).^[41] By the time they are 45 days old, the young weigh 86% of the adult's mass.^[48] After about 55 days at the northern edge of the range (Alberta) and 80 days at the southern edge of the range (California), young herons take their first flight.^[41] They return to the nest to be fed for about another 3 weeks, following adults back from foraging grounds, and are likely to gradually disperse away from their original nest over the course of the ensuing winter.^[41] Young herons are not as successful at fish capture as adults, as strike rates are similar, but capture rates are about half that of adults during the first 2 months after fledging.^[41]

Predation

Predators of eggs and nestlings include turkey vultures (Cathartes aura), common ravens (Corvus corax), and American crows (Corvus brachyrhynchos). Red-tailed hawks (Buteo jamaicensis), American black bears (Ursus americanus), and raccoons (Procyon lotor) are known to take larger nestlings or fledglings, and in the latter predator, many eggs.^{[11][49][50][51]} In exceptional case, a young Harris's hawk (Parabuteo unicinctus) killed a subadult great-blue heron.^[52] Adult herons have few natural predators and are rarely preyed upon due to their large size and sharp beak, but bald eagles (Haliaeetus leucocephalus) are known to attack great blue herons at every stage of their lifecycle from in the egg to adulthood.^[22][53][54] And less frequently, golden eagles (Aquila chrysaetos) and great horned owls (Bubo virginianus) are known to take adults.^[55][56] There is a single report that a large bobcat (Lynx rufus) managed to subdue and kill an adult great blue heron.^[57] Using its considerable size and dagger-like bill, a full-grown heron can be a formidable foe to a predator. In one instance, during an act of attempted predation by a golden eagle, a heron was able to mortally wound the eagle, although it succumbed to injuries sustained in the fight.^[58] When predation on an adult or chick occurs at a breeding colony, the colony can sometimes be abandoned by the other birds. The primary source of disturbance and breeding failures at heronries is human activities, mostly through human recreation or habitat destruction, as well as by egg-collectors and hunters.^[24][59]

In art

John James Audubon illustrates the great blue heron in Birds of America, Second Edition (published, London 1827–38) as Plate 161. The image was engraved and colored by Robert Havell's London workshops. The original watercolor by Audubon was purchased by the New-York Historical Society.

Popular culture

The great blue heron (with its color changed to orange) is the basis of logos for the Delmarva Shorebirds minor league baseball team from the team's 1996 inception.^[60]

Great white herons feature prominently in the logo for the Major League Soccer club Inter Miami CF.^[61] They were chosen for their local connection, as well as their quickness when hunting.

References

La Blucindra ardeo (Ardea herodias) estas granda vadbirdo de la familio de ardeoj nome Ardeedoj, komuna ĉe marbordaj malfermaj akvejoj kaj en humidejoj de plej Norda kaj Centrameriko same kiel ĉe Karibio kaj Galapagoj. Ĝi estas rara vaganto en Eŭropo, kun registroj el Hispanio, Azoroj, Anglio kaj Nederlando. Tutblanka populacio troviĝanta nur en Karibio kaj suda Florido estis iam traktata kiel separata specio kaj konata kiel Blankacindra ardeo.

Taksonomio

La Blucindra ardeo estis unu el multaj specioj origine priskribitaj de Carolus Linnaeus en sia verko de la 18a jarcento nome Systema Naturae.^[1]

La Blucindra ardeo estas anstataŭata en la Malnova Mondo de la tre simila Griza ardeo, kiu diferencas ĉar ĝi estas iome pli malgranda (90–98 cm), kun palgrizaj kolo kaj kruroj, sen la pli brunaj koloroj kiujn la Blucindra ardeo havas tie. Ĝi formas superspecion kun tiu kaj ankaŭ kun la Kokoia ardeo el Sudameriko, kiu diferencas je tio ke ĝi havas pli etendan nigron en la kapo, kaj blankajn bruston kaj kolon.

Estas kvin subspecioj:^[2]

• Ardea herodias herodias Linnaeus, 1758. Plej el Nordameriko, escepte klarigoj sube.
• Ardea herodias fannini Chapman, 1901. Pacifika nordokcidento el suda Alasko suden al Vaŝingtonio; marborda.
• Ardea herodias wardi Ridgway, 1882. Kansaso kaj Oklahomo al norda Florido. Okazis vidaĵoj en sudorienta Georgio.
• Ardea herodias occidentalis Audubon, 1835. Suda Florido, insuloj de Karibio. Iam konata kiel separata specio, nome Blankacindra ardeo.
• Ardea herodias cognata Bangs, 1903. Galapagoj.

Aspekto

Ĝi estas la plej granda nordamerika ardeo kaj, inter ĉiuj nunaj ardeoj, ĝi estas superata nur de la Goliata ardeo kaj de la Blankventra ardeo. Ĝi havas el kapo al vosto longon de 91–137 cm, enverguron de 167–201 cm, alton de 115-138 cm, kaj pezon de 2.1-3.6 kg.^[3][4][5] Elstaraj karakteroj estas ardezkoloraj flugoplumoj, ruĝecbrunaj femuroj, kaj para ruĝecbruna kaj nigra strioj ĉe flankoj; la kolo estas rustogriza, kun nigrablanka strieco vertikale ĉe la brusto; la kapo estas pli pala, kun preskaŭ blanka vizaĝo, kaj paro de nigraj longaj plumoj el ĝuste super la okuloj al nuko. La plumoj de la suba kolo estas pli longaj; ĝi havas ankaŭ longajn plumojn ĉe la suba dorso komence de la reprodukta sezono. La beko estas flaveca, kaj iĝas oranĝeca mallonge komence de la reprodukta sezono, kaj ankaŭ la malsupro de kruroj, kio estas griza, iĝas oranĝeca komence de la reprodukta sezono.

Nematuruloj estas pli senkoloraj, kun nigrecgriza krono, kaj la flanka bildo nur svage markata; ili ne havas longajn plumojn, kaj la beko estas senkolore grizecflava.^[2][6][7] Inter standardaj mezuroj, la flugilseparo estas 43-49.2 cm, la vosto estas 15.2-19.5 cm, la supra bekobordo estas 12.3-15.2 cm kaj la tarso estas 15.7-21 cm.^[8][9]

La piedo de tiu ardeo estas ĉirkaŭ 22 cm, preskaŭ rekte. Du el la tri antaŭaj fingroj estas ĝenerale pli proksime kune. En spuro la antaŭaj fingroj same kiel la malantaŭa ofte montras la malgrandajn kalkanumojn.^[10]

La subspecioj diferenciĝas nur iome laŭ grando kaj plumarnuanco, kun la escepto de la subspecio occidentalis, kiu same kiel normalkoloraj birdoj, havas ankaŭ distingan blankan morfon, konatan kiel Blankacindra ardeo aŭ Blanka granda ardeo (ne konfuzenda kun la Blanka ardeo, por kio "Blanka granda ardeo" estis iam komuna nomo). Ĝi troviĝas nur en suda Florida kaj kelkaj partoj de Karibio. La Blankacindra ardeo aŭ Blanka granda ardeo diferenciĝas el la aliaj Blucindraj ardeoj laŭ bekomorfologio, kapoplumaj longoj, kaj ĉar havas totalan mankon de pigmento en sia plumaro. Tio troviĝantas ĉefe ĉe sala akvo, kaj estis dumlonge konsiderata separata specio. La birdoj intermezaj inter la normala morfo kaj la blanka estas konataj kiel Ardeo de Würdemann; tiuj birdoj similas al "normala" Blucindra ardeo kun blanka kapo.

La teorio ke la Blankacindra ardeo aŭ Blanka granda ardeo povus esti separata specio (A. occidentalis) el Blucindra ardeo ricevis denove subtenon nun de David Sibley.^[11]

Voĉo

La alvoko estas akra kvakado. Tiu ardeo estas plej voĉema dum la reprodukta sezono, sed alvokas eventuale je ĉiu ajn jarepoko dum teritoriaj disputoj aŭ kaze de ĝenado.

Similaj specioj

La "Granda blanka ardeo" povus esti konfuzata kun la Blanka ardeo sed ĝi estas pli granda, kun flavaj kruroj diferencaj el la nigraj kruroj de la Blanka ardeo. La Ruĝeca egreto kaj la Blua egreto povus esti konfuzataj kun la Blucindra ardeo, sed ili estas multe pli malgrandaj, kaj ne havas blankon en la kapo aŭ flavon en la beko. En la sudaj partoj de la teritorio, la Blucindra ardeo foje koincidas kun la tre proksime rilata kaj similgranda Kokoia ardeo. Tiu Kokoia ardeo distingiĝas pro rimarkinda blanka kolo kaj tre nigra krono, sed la pli senkoloraj junuloj estas pli facile konfuzeblaj. Pli surface simila estas la iome pli malgranda Griza ardeo, kiu povas foje vaganti al la nordaj marbordoj de Nordameriko. La Griza (kiu okupas la saman ekologian niĉon en Eŭrazio kiel la Blucindra ardeo) havas tre similan plumaron sed havas tre helgrizan kolon. Erare la Blucindra ardeo estas foje aludita kiel "gruo".

Distribuado kaj habitato

Flugante kun nestomaterialo en Ilinoiso, Usono

La Blucindra ardeo troviĝantas tra plej de Nordameriko, tiom norde kiom ĝis Alasko kaj la sudaj kanadaj provincoj. Ties teritorioj etendas suden tra Florido, Meksiko kaj Karibio al Sudameriko. Birdoj oriente de la Roka Montaro en la norda parto de tiuj teritorioj estas migrantaj kaj vintras en Centrameriko aŭ norda Sudameriko. El suda Usono suden kaj en la marbordoj de Pacifiko, ili estas loĝantaj birdoj la tutan jaron.^[2] Tamen ties kuraĝo estas tia ke ankaŭ kelkaj individuoj ofte restas dum malvarmaj nordaj vintroj.

Ili povas troviĝi en granda gamo de habitatoj, kaj en nesalakvaj kaj en salakvaj marĉoj, en marĉoj de mangrovoj, inundataj herbejoj, lagobordoj aŭ marbordoj, sed ĉiam ĉe akvejoj, kutime nestumante en arboj aŭ arbustoj.

Oni registris tiun specion kiel vaganta en Anglio,^[12] Gronlando, Havajo, kaj Azoroj.^[2]

Vadante ĉe la Grandlaga Aŭdubona Kooperativa Naturrezervejo Orlando, Florido.

Kutimaro

Dieto

Manĝanta malgrandan fiŝon, ĉefa predo.

Malrapida flugoglitado.

Ĉefa manĝo de la Blucindra ardeo estas malgrandaj fiŝoj, kvankam oni scias, ke oportuneme manĝas ampleksan gamon de salikokoj, kraboj, akvaj insektoj, roduloj kaj de aliaj malgrandaj mamuloj, amfibioj, reptilioj, kaj malgrandaj birdoj. Ardeoj lokigas sian manĝon per vido kaj kutime englutas ĝin komplete. Oni konis ardeojn kiuj sufokiĝis pro predoj tro grandaj.^[13] Ĝi estas ĝenerale solema manĝanto. Individuoj kutime manĝas stare en akvo, sed ili manĝas ankaŭ en kampoj aŭ falas el aero, aŭ el ripozejo, sur akvon. Kiel grandaj vadbirdoj, la Blucindraj ardeoj kapablas manĝi en pli profundaj akvoj, kaj tiele kapablas rikolti el niĉareoj ne malfermaj al plej aliaj ardespecioj.

Ili manĝas en neprofunda akvo aŭ ĉe akvobordoj kaj dumnokte kaj dumtage, sed ĉefe ĉirkaŭ mateniĝo kaj krepusko. Ili uzas siajn longajn krurojn por vadadi tra neprofunda akvo, kaj harpunas fiŝojn aŭ ranojn per siaj longaj, akrapintaj bekoj.

Reproduktado

Ĉeneste

Tiu specio kutime reproduktiĝas en kolonioj, en arboj ĉe lagoj aŭ aliaj humidejoj. Ofte tiaj kolonioj enhavas nur Blucindrajn ardeojn, foje ili nestumas kun aliaj specioj de ardeoj. Tiaj grupoj nomiĝas ardearejoj (pli specifa termino ol "birdarejo"). La kvanto de tiuj kolonioj povas esti granda, inter 5–500 nestoj por kolonio, kun averaĝo de proksimume po 160 nestoj por kolonio.

Blucindraj ardeoj konstruas diketan neston, kaj la ino demetas 3 al 6 palbluajn ovojn. Oni faras po unu ovodemetadon ĉiujare. Se la nesto estas abandonata aŭ detruita, la ino povas fari anstataŭan ovodemetadon. Reproduktado estas negative tuŝata de homa ĝenado, pli precize dum la komenco de la reprodukta sezono. Ripeta homa entrudado en nestareoj ofte rezultas en reprodukta malsukceso, kun abandono de ovoj aŭ eĉ idoj.

Ambaŭ gepatroj nutras la idojn ĉeneste per regurgitata manĝo. La gepatroj konsumas ĝis kvaroble multan manĝon kiam ili nutras idojn diference de kiam ili ovodemetadas aŭ kovas ovojn.

Kovado de ovoj daŭras ĉirkaŭ 28 tagojn^[14] kaj eloviĝo okazas nesamtempe dum periodo de kelkaj tagoj. La unua eloviĝinta ardeido kutime iĝas plej esperta en manĝopreno kaj agresa interagado kun la aliaj ardeidoj, kaj tiele plej ofte ĝi kreskas pli rapide ol la aliaj. Predantoj de ovoj kaj ardeidoj estas la Meleagra katarto, kelkaj korvedoj, akcipitroj, ursoj kaj lavursoj, el kiuj la du lastaj estas eblaj predantoj ankaŭ de plenkreskuloj. Plenkreskaj ardeoj, pro ties grando, havas malmultajn naturajn predantojn, sed povas esti kaptataj de la Blankkapa maraglo, de la Reĝa aglo kaj, malplej ofte, de la Granda kornostrigo kaj de la Jamajka buteo. Kiam okazas predado de plenkreskulo aŭ de ido ĉe reprodukta kolonio, tiu povas esti abandonata de la aliaj birdoj, sed tio ne ĉiam okazas.^[15]

Ĉe arto

John James Audubon ilustris la Blucindran ardeon en Birds of America, Dua Eldono (Londono 1827–38) kiel Plato 161. Tiu bildo estis gravurita kaj kolorigita de la londonaj atelieroj de Robert Havell. La origina akvarelo de Audubon estis aĉetita de la Novjorka Historia Societo kie ĝi restas ĝis nune (Januaro 2009).

Bildaro

• Blucindra ardeo

• Blucindra ardeo, Lower Prospect, Nov-Skotio, Kanado

• Blucindra ardeo

• Kapo de Blucindra ardeo ĉe insuleto Knight en Brita Kolumbio, Kanado

• Ardeo de Würdemann, Nacia Parko Everglades, Florido

• Manĝante idon de Serpentotestudo (Chelydra serpentina)

• Profilo de kapo de Blucindra ardeo. La akrapinta beko utilas por harpuni fiŝojn kaj ranojn.

• Blucindra ardeo

• Blucindra ardeo, Rockport Teksaso

• 
• 
• 
• 
• Englutante enorman fiŝon

• En Usono

• En Nacia Parko Tortuguero, Kostariko

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• Englutante enorman fiŝon

• 
• 

Referencoj

Bibliografio

• Stiles kaj Skutch, A guide to the birds of Costa Rica ISBN 0-8014-9600-4

La garza morena, también conocida como garza azul, garzón azulado, garzón cenizo.^[2]​ garza azulada, ^[3]​ o garza ceniza (Ardea herodias) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae.^[4]​^[5]​ Garza americana bastante común y de las de mayor tamaño, su altura puede superar los 110 cm de longitud.

Ocupa un área que se extiende por América del Norte, Centroamérica, islas Galápagos y norte de Sudamérica. En México se distribuye en todo su territorio,^[2]​ La UICN2019-1 considera a la especie como de preocupación menor. ^[2]​

Galería

• En Arkansas, EE.UU.

• Tomando vuelo

• Garza azulada en Quebec, Canadá

• Vadeando en los Grandes lagos, EE.UU.

• Comiendo un Chelydra serpentina.

• Ejemplar en las Islas Galápagos.

• En Delaware, EE.UU.

Referencias

Ardea herodias Ardea generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Ardea
• Ardeidae

Amerikanharmaahaikara (Ardea herodias) on amerikkalainen haikaralaji, joka muistuttaa paljon harmaahaikaraa.

Koko ja ulkonäkö

Amerikanharmaahaikara on nimensä mukaisesti miltei kokonaan harmaa. Sillä on kuitenkin mustat lentosulat ja valkoinen pää, jossa taakse töyhdöksi kaartuvat mustat "kulmakarvat". Jalat ovat punaruskehtavat ja nokka oranssinkeltainen.

Amerikanharmaahaikara on isompi kuin harmaahaikara: sen pituus on 90–140 cm, siipien kärkiväli 175–195 cm ja paino 2,1–2,5 kg.^[3]

Levinneisyys

Amerikanharmaahaikaroita tavataan Pohjois- ja Keski-Amerikassa sekä Etelä-Amerikan pohjoisosissa.

Lähteet

Ardea herodias

Le Grand Héron (Ardea herodias) est une espèce d'oiseaux de la famille des ardéidés (hérons et butors).

C'est un oiseau commun dans la plus grande partie de l'Amérique centrale et du Nord ainsi que dans les îles des Caraïbes et Galápagos, à l'exception du grand nord américain ou des régions désertiques ou montagneuses dans lesquelles il ne pourrait pas trouver d'étendues d'eau pour se nourrir.

Description

C'est le plus grand des hérons américains. Il mesure environ 1,20 m de haut et entre 1,08 et 1,32 m de long. Son poids oscille autour de 2,6 kg, la femelle étant légèrement moins lourde. Son envergure totale atteint entre 1,83 et 2,14 m.

Habitat

Les habitats naturels du grand Héron sont les mangroves, les zones humides, les tourbières, les lacs, les vasières et les sebkhas.

Présence au Québec

D’octobre jusqu’au début de décembre, les grands hérons quittent le Québec pour le sud des États-Unis et l'Amérique centrale^[1]. Ils réapparaissent au Québec dès le début de mars. Parfois, dans l’extrême sud du Québec, il arrive que certains individus demeurent tout l’hiver près d’un cours d’eau non gelé.

On a observé des grands hérons bagués au Mexique, au Honduras et à Cuba. On en trouve des colonies en Colombie, au Venezuela et sur les îles Galápagos (Équateur).

Les grands hérons migrent seuls ou en groupe de quelques individus (exceptionnellement jusqu’à 100 individus).

Galerie

• 
• Grand héron en vol au Saguenay–Lac-Saint-Jean, Québec, Canada.

• Grand Héron au repos, les pattes dans l'eau.

• Grand Héron en vol à Rockport Texas.

• Grand Héron ayant capturé une tortue (probablement une tortue serpentine).

• Grand Héron au zoo d'Amsterdam, Pays-Bas.

• Grand Héron dans le parc national de Tortuguero, Costa Rica.

• Grand Héron marchant sur la plage de l'île d'Hilton Head, Caroline du Sud.

• Un grand héron est pris en vol alors qu'il apporte une branche pour la construction de son nid. Photo prise dans l'État de l'Illinois aux États-Unis.

• 
• Grand héron (réserve de faune sauvage de Crooked Tree (en), Belize).

• Dans le parc national de Yellowstone auprès de la rivière Firehole.

• Grand héron dans le cimetière de Green-Wood, New York. Octobre 2021.

• Grand héron marchant sur un étang gelé dans le cimetière de Green-Wood, New York. Janvier 2022.

Taxons infraspécifiques

Les individus entièrement blancs observés dans le sud de la Floride et dans les Keys ont été décrits comme Ardea herodias occidentalis^[2].

Références

Voir aussi

Bláhegri (fræðiheiti: Ardea herodias) er vaðfugl af hegraætt. Hann er algengur í Norður- og Mið-Ameríku, í Vestur-Indíum og á Galapagoseyjum.

Bláhegri er stærsti ameríski hegrinn. Hann er 91-137cm á lengd frá gogg að stéli og með 180cm vænghaf. Hann vegur 2,2-3,6kg. Hann er aðallega blágrár að lit með svartar flugfjaðrir, rauðbrún læri og rauðbrúnar og svartar rendur á síðunum. Höfuðið er ljósara og andlitið næstum hvítt og svart fjaðraskraut sem liggur frá augunum og aftur á hnakka. Goggurinn er gulur en verður appelsínugulur í stutta stund við upphaf fengitímans.

Wikimedia Commons er með margmiðlunarefni sem tengist

bláhegrum

Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.

L'airone azzurro maggiore (Ardea herodias Linnaeus, 1758) è una specie della famiglia degli Ardeidi.

Descrizione

Diffuso nel Nordamerica, dove viene chiamato «Great Blue Heron», è strettamente imparentato con l'airone cenerino; rispetto ad esso è però leggermente più grande, e il suo piumaggio ha una colorazione nera sul ventre e rosso-bruna sulle zampe.

Biologia

Esemplare nel Tortuguero national park, Costa Rica

Costruisce sempre il nido sugli alberi. Prima dell'inizio dell'epoca degli amori, gli aironi azzurri si comportano in un modo singolare, che ci viene descritto dal celebre ornitologo americano Audubon^[2]:

«L'etologia dell'airone azzurro rivela un interesse straordinario soprattutto prima della stagione degli accoppiamenti, quando cioè i maschi cominciano la ricerca delle rispettive compagne. Essi arrivano alle prime luci dell'alba, provenendo da diverse direzioni; si abbassano l'uno dopo l'altro ai margini di un ampio banco di sabbia o in una radura erbosa, e l'intero gruppo si costituisce nel giro di parecchie ore. In questo periodo la livrea di tali aironi presenta tinte stupende, e tra essi non vi sono mai esemplari giovani. I maschi avanzano ad andatura impettita e con un atteggiamento provocatorio nei confronti dei compagni, mentre le femmine a loro volta cercano di destare l'interesse lanciando grida di adulazione. Poiché ciascun maschio desidera suscitare un'impressione il più possibile favorevole, deve fronteggiare l'ostilità di molti avversari, che senza troppi complimenti aprono il robusto becco, e gli si lanciano contro pieni di furore e con le ali spalancate. Ogni assalto viene sostenuto con astuzia e sicurezza; il maschio aggredito ricambia colpo su colpo con l'abilità di un perfetto schermitore, e con tale forza da far supporre che uno solo dei suoi colpi sarebbe sufficiente per uccidere l'avversario. Sulle coste della Florida osservai per circa mezz'ora queste lotte, e durante tale periodo non si verificò nessun caso mortale, sebbene parecchi uccelli rimanessero feriti. Allorché i duelli sono terminati, maschi e femmine si riuniscono a coppie, abbandonando il luogo della battaglia; le coppie così formatesi sono quindi pronte ad iniziare il periodo della cova: questa, almeno, fu la supposizione alla quale io giunsi dopo aver accertato che gli scontri non si verificavano mai due volte di seguito nella stessa località, e che una volta avvenuto l'accoppiamento questi uccelli sono molto pacifici.»

Successive osservazioni, compiute nel golfo di Florida, hanno confermato che gli aironi azzurri si comportano in modo uguale a quello ora descritto; un tale atteggiamento, invece, non è mai stato riscontrato tra gli esemplari diffusi nelle zone continentali: questa differenza è forse dovuta al fatto che, nel secondo caso, si tratta in genere di uccelli migratori, i quali giungono nel territorio di nidificazione in un periodo un po' più avanzato e perciò hanno un «cerimoniale amoroso» più breve.

Note

Bibliografia

• Stiles and Skutch, A guide to the birds of Costa Rica ISBN 0-8014-9600-4

Didysis pilkasis garnys (lot. Ardea herodias, angl. Great Blue Heron, vok. Kanadareiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Paplitęs visoje Šiaurės ir Centrineje Amerikoje taip pat Karibuose ir Galapaguose, išskyrus dykumas ir kalnus, kur nėra vandeningų brastų. Jie yra panašūs į Europinį pilkąjį garnį. Jis yra didesnis už Šiaurės Amerikos garnį.

Ši rūšis paprastai gyvena kolonijomis, medžiuose netoli ežerų arba pelkių; kartu su kitomis rūšimis arba garniais. Šios grupės vadinamos garnių gūštynais. Didieji pilkieji garniai suka didelius pailgus lizdus, į kuriuos patelės padeda 3-5 blankiai mėlynus kiaušinius. Jaunikliai maitinami atrijamu maistu.

Maitinasi sekliuose vandenyse persmeigdami žuvis arba varles su ilgu, smailiu snapu. Taip pat minta vabzdžiais, gyvatėmis, vėžliais, graužikais, ir smulkiais paukščiais.

Didžiųjų pilkųjų garnių ūgis 132 cm, sparnų ilgis 213 cm ir svoris 2,5 kg. Jie turi ilgą geltoną snapą. Suaugę garniai turi melsvai pilkus sparnus ir baltą galvą su juodu vainikėliu ir ilga juoda plunksna.

Vikiteka

De Amerikaanse blauwe reiger ook grote blauwe reiger genoemd, (Ardea herodias) is een vogel uit de familie Ardeidae (Reigers).

Kenmerken

Deze vogel is met een gemiddelde hoogte van 102 tot 127 cm de grootste reigersoort uit Noord-Amerika. Zoals zijn naam al doet vermoeden komt de reigersoort qua aanzicht overeen met de blauwe reiger uit Europa. Het verenkleed is meestal blauwgrijs, maar in het zuiden van Florida en op Cuba zijn ze wit (de witte Amerikaanse reiger).

Leefwijze

Amerikaanse blauwe reigers foerageren vooral in het water. Ze lopen langzaam of staan geduldig te wachten tot ze een prooi kunnen pakken. Soms jagen ze actiever door te springen en met de vleugels te klapperen. Hun menu bestaat onder meer uit visjes, kikkers, amfibieën, slangen en kreeftjes.

Voortplanting

Broedende volwassen vogels hebben pluimen op hun rug die ze tijdens de balts opzetten. Ze nestelen in kolonies hoog in bomen.

Verspreiding en leefgebied

De soort komt ook voor in Centraal-Amerika, de Caraïben en op de Galapagoseilanden nabij rivieren, moerassen, moddervlaktes en telt 4 ondersoorten:

• A. h. fannini: noordwestelijk Noord-Amerika.
• A. h. herodias: zuidelijk Canada door centraal Amerika.
• A. h. occidentalis: de zuidoostelijke Verenigde Staten door West-Indië.
• A. h. cognata: Galapagoseilanden.

Amerikaanse blauwe reiger

Herodiashegre er en nordamerikansk hegre som tilsvarer gråhegren i Den gamle verden.

Inndeling

Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).^[2] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).^[3][4] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.

• Pelecaniformes, pelikanfugler
  • Threskiornithidae, ibisfamilien
  • Ardeidae, hegrefamilien (19 slekter, 69 arter)
    • Zonerodius (monotypisk)
    • Tigriornis (monotypisk)
    • Tigrisoma (3 arter)
    • Agamia (monotypisk)
    • Cochlearius (monotypisk)
    • Zebrilus (monotypisk)
    • Botaurus (4 arter)
    • Ixobrychus (10 arter)
    • Gorsachius (3 arter)
    • Calherodius (monotypisk)
    • Nycticorax (5 arter)
    • Nyctanassa (2 arter)
    • Butorides (monotypisk)
    • Ardeola (6 arter)
    • Bubulcus (monotypisk)
    • Ardea (14 arter)
      • A. cinerea, gråhegre
      • A. herodias, herodiashegre
      • A. cocoi, cocoihegre (monotypisk)
      • A. pacifica, hvithodehegre (monotypisk)
      • A. melanocephala, svarthodehegre (monotypisk)
      • A. humbloti, madagaskarhegre (monotypisk)
      • A. insignis, keiserhegre (monotypisk)
      • A. sumatrana, sotvingehegre
      • A. goliath, goliathegre (monotypisk)
      • A. purpurea, purpurhegre
      • A. alba, egretthegre
      • A. brachyrhyncha, (ikke navngitt, gulnebbhegre) (monotypisk)
      • A. intermedia, duskhegre (monotypisk)
      • A. plumifera, (ikke navngitt) (monotypisk)
    • Syrigma (monotypisk)
    • Pilherodius (monotypisk)
    • Egretta (12 arter)
  • Scopidae, skyggefuglfamilien
  • Balaenicipitidae, treskonebbfamilien
  • Pelecanidae, pelikanfamilien

Noter

• A. brachyrhyncha og A. plumifera ble tidligere regnet som underarter av A. intermedia (duskhegre), men disse er nå skilt ut som selvstendige arter. De er imidlertid ikke navngitt på norsk enda.
• Kritthegre og hvithalshegre ble tidligere av og til regnet til Ardea, men disse er nå plassert i Egretta

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Herodiashegre – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Herodiashegre i Encyclopedia of Life
• (en) Herodiashegre i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Herodiashegre hos Fossilworks
• (en) Herodiashegre hos Fauna Europaea
• (en) Herodiashegre hos NCBI
• (en) Herodiashegre hos ITIS
• (en) Kategori:Ardea herodias – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Ardea herodias – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Ardea herodias – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Czapla modra (Ardea herodias) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkującego w siedmiu podgatunkach różnego rodzaju tereny podmokłe i wybrzeża morskie Ameryki Północnej. Koczujące osobniki zauważono kilkakrotnie w zachodniej Europie^[3]. Wszystkie (poza jednym) podgatunki migrują na południe na czas zimy. Czapla modra nie jest zagrożona wyginięciem (nadano jej pod tym względem kategorię LC – najmniejszej troski), jednak istotnym zagrożeniem dla niej jest utrata siedlisk^[4].

Jest jednym z największych gatunków czapli (największym w Ameryce Północnej^[5]), rozpiętość jej skrzydeł sięga niekiedy 2 metrów. Jest bardzo podobna do europejskiej czapli siwej, która jest jednak od niej nieco mniejsza. Można spotkać osobniki należące do dwóch odmian barwnych: szaro-niebieskiej i białej, a także różne formy pośrednie między nimi. Osobniki młodociane są całkowicie szare. Posiada na głowie charakterystyczny, czarny czub z piór, podobnie jak większość innych gatunków ptaków z podrodziny czapli. W locie można ją łatwo rozpoznać po „esowato” wygiętej szyi.

Wyprowadza najczęściej jeden lęg w roku. Gniazdo, mające kształt platformy, budowane jest zazwyczaj na drzewie. Gniazduje przede wszystkim w dużych i hałaśliwych koloniach lęgowych, rzadko indywidualnie. Pary łączą się ze sobą jedynie na jeden sezon. Nie ma wielu naturalnych wrogów, jednak jeżeli osobniki należące do kolonii zostaną w jej obrębie zaatakowane, inne ptaki mogą kolonię porzucić, jednak zachowania takie nie należą do reguły. Poluje głównie na ryby i inne zwierzęta wodne, które atakuje z zaskoczenia, brodząc w płytkiej wodzie. Dawniej była częstym obiektem polowań dla piór^[4][6]. Obecnie w stosunku do człowieka jest nieufna i płochliwa.

Systematyka

Gatunek opisał naukowo w 1758 roku Karol Linneusz w swoim dziele Systema Naturae, pod nazwą systematyczną, którą nosi do dziś – Ardea herodias^[7].

W Starym Świecie (Europa) ten gatunek został zastąpiony przez podobną czaplę siwą (A. cinerea), która jest nieco mniejsza i nieznacznie różni się kolorem upierzenia. Razem z czaplą siwą oraz południowoamerykańską czaplą czarnobrzuchą (A. cocoi) tworzą grupę blisko spokrewnionych gatunków, w języku angielskim określaną nazwą superspecies („nadgatunek”).

Kryterium podziału na podgatunki stanowią różnice w upierzeniu, morfologii oraz zachowania migracyjne^[8]. Obecnie wyróżnia się cztery lub pięć podgatunków^{[1][9][10][11]}:

• czapla pacyficzna (Ardea herodias fannini^[1][9]) Chapman, 1901 – Wybrzeże Północno-Zachodnie od południowej Alaski do Seattle^[12].
• czapla modra^[10] (Ardea herodias herodias^[1][9][10]) Linnaeus, 1758 (podgatunek nominatywny) – Ameryka Północna – od południowej Kanady po środkową część Stanów Zjednoczonych^[9].
• Ardea herodias wardi – stany Kansas i Oklahoma do północnej Florydy.
• czapla karaibska^[10] (Ardea herodias occidentalis^[1][9][10]) – od południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych (Floryda) po Karaiby^[9].
• Ardea herodias cognata^[1][9] – wyspy Galapagos^[9].

Niektórzy systematycy wyróżniają jeszcze kilka podgatunków^[13][14], lecz ich pozycja taksonomiczna jest sporna i nie są akceptowane przez większość autorów^{[1][9][10][11]}:

• Ardea herodias adoxa Oberholser, 1912
• Ardea herodias hyperonca Oberholser, 1912 – wybrzeża stanów Oregon i Kalifornia.
• Ardea herodias lessoni Wagler 1831
• Ardea herodias olgista Oberholser, 1912
• Ardea herodias repens Bangs & Zappey, 1905
• Ardea herodias sanctilucae Linnaeus, 1758 – południowa część Półwyspu Kalifornijskiego.
• Ardea herodias treganzai Court, 1908

Osobniki o białym upierzeniu występujące na Florydzie i Karaibach były wcześniej uważane za odrębny gatunek Ardea occidentalis. Tę klasyfikację popiera współczesny amerykański ornitolog David Allen Sibley^[15]. Obecnie białe osobniki są uważane za podgatunek^[1][9] lub gatunek^[16], w zależności od autora.

Charakterystyka

Jeden z największych przedstawicieli czaplowatych, rozmiarem ustępuje jedynie czapli olbrzymiej i czapli białobrzuchej.

Wymiary średnie

• długość ciała (od głowy do ogona) ok. 91–140 cm
• wysokość w pozycji stojącej z wyciągniętą szyją ok. 100 cm
• rozpiętość skrzydeł ok. 167–201 cm
• masa ok. 2–3,6 kg^[17].

Upierzenie i wygląd zewnętrzny

Przeważające upierzenie w kolorze szaro-niebieskim, jaśniejsze latem i ciemniejsze zimą. Czarne lotki, czerwono-brązowe uda, para brązowych lub czarnych plam na nadgarstkach, rdzawo- lub cynamonowo-szara szyja, pióra paskowane poniżej białego gardła i na piersi. Głowa jaśniejsza, maska biała, ciemne czoło i ciemię, czarny czub, jasnożółte tęczówki. Para charakterystycznych długich czarnych piór wyrastających nad oczami (przedłużenie czarnych brwi) i opadających z tyłu głowy. Posiada pióra pudrowe, które rozkrusza i używa powstałego proszku do czyszczenia i zabezpieczania upierzenia. Zaostrzony, żółty dziób, długie nogi pokryte ciemnym włosiem^[18]. Skrzydła długie i szerokie, krótki ogon. Młode osobniki mają ciemniejsze upierzenie o bardziej jednolitym kolorze, ciemnoszary czub i żółto-zielony dziób^[19]. Nie mają piór ozdobnych^[18].

W szacie godowej długie pióra na piersi, plecach i bokach oraz pióra puchowe na dole szyi i plecach. Jasnożółty dziób i rdzawe nogi na początku okresu godowego^[20].

Brak wyraźnie zaznaczonego dymorfizmu płciowego, samiec i samica wykazują nieznaczne różnice w odcieniu upierzenia i rozmiarze. Samiec jest zwykle 5-10%^[17] większy^[18]. Stwierdza się polimorfizm – występują dwa podstawowe typy upierzenia: charakterystyczny szaro-niebieski i całkowicie biały. Osobniki z białym upierzeniem (brak pigmentu w piórach) różnią się także budową dzioba i długością piór na głowie. Występuje także typ pośredni (w Stanach Zjednoczonych nazywany czaplą Würdemanna^[21]) posiadający typowe dla gatunku szaro-niebieskie upierzenie, lecz głowa jest biała^[17]. Ten typ czapli modrej zamieszkuje archipelag Florida Keys^[22].

• Rodzaje upierzenia
• Upierzenie szare i białe

• Upierzenie szare

• Typ pośredni (biała głowa)

• Upierzenie brunatne (młody osobnik)

• Czarne lotki i brązowe plamy na nadgarstkach widoczne w locie

Występowanie

Środowisko

Występuje na zróżnicowanych siedliskach takich jak słodkowodne jeziora, rzeki o powolnym nurcie, słonawe bagna, laguny, lasy namorzynowe i przybrzeżne mokradła^[19]. Rzadko występuje na dużych wysokościach, zaobserwowano czaplę modrą na wys. do 1500 m n.p.m. w Panamie^[23].

Zasięg występowania

Gniazduje w południowo-wschodniej Alasce, południowej Kanadzie (prowincje: Kolumbia Brytyjska, Alberta, Manitoba, Ontario, Quebec, Nowy Brunszwik, Wyspa Księcia Edwarda i Nowa Szkocja), na terenie Stanów Zjednoczonych oraz Meksyku (po stany Guerrero i Veracruz) i na Wyspach Galapagos^[24]. Zimuje na wschodnich wybrzeżach Stanów Zjednoczonych i Kanady oraz w Meksyku, na Karaibach i Antylach, w północnej Kolumbii, Wenezueli, zachodnim Ekwadorze i na Wyspach Galapagos^[19][24]. Rzadko dociera do Europy, aczkolwiek zaobserwowano osobniki na Azorach, w Hiszpanii, Anglii i Holandii^[3].

Migracje

Migrują na południe zimą (wrzesień – październik) i na północ latem (od połowy marca do końca kwietnia). Najczęściej przemieszczają się same lub w małych grupach, chociaż zaobserwowano także migrujące grupy liczące ok. 100 osobników. Zamieszkujący Wybrzeże Północno-Zachodnie podgatunek A. herodias fannini jest jedynym, który nie migruje^[25]. Niewielka część populacji migrujących podgatunków pozostaje przez cały rok na swoim terytorium, jeżeli ma dostęp do niezamarzającego zbiornika wodnego (np. niezamarzające rzeki w okolicach Nowej Anglii). Jednak jeśli woda zamarza zimą, co uniemożliwia zdobycie pożywienia, czapla modra przenosi się bardziej na południe, na wybrzeża lub wyspy^[26].

Pożywienie

Czapla modra połykająca dużą rybę

Czapla modra zjada żółwia jaszczurowatego.

Żeruje głównie w płytkich (do 50 cm głębokości), często zarośniętych wodach, bagnistych zbiornikach i leśnych mokradłach, rzadziej na suchych terenach. Podczas żerowania czatuje stojąc nieruchomo, cierpliwie czeka, aż ofiary przyzwyczają się do jej obecności i przestaną traktować ją jak drapieżnika. Żerując na rzece lub w strumieniu ustawia się, lub powoli przemieszcza pod prąd wody. W wodzie stojącej może naganiać zdobycz rozkładając skrzydła i uderzając ich końcówkami o taflę wody lub burząc wodę nogami^[21]. Dziobie i smakuje, powoli spaceruje lub atakuje szybkim, gwałtownym ruchem. Podlatuje, przysiada, unosi się nad wodą wypatrując zdobycz, nurkuje głową do przodu lub wskakuje nogami do wody, pływa lub unosi się na powierzchni. Zaobserwowano nurkowanie w głębszej wodzie, lecz nie jest to typowe zachowanie dla tego gatunku^[19].

Zwykle połyka swoją zdobycz w całości, często obraca nią w powietrzu, aby ustawić ją w łatwiejszej do połknięcia pozycji. W przypadku, gdy złowi dużą rybę, może zabić ją dziobem^[27] lub uderzając nią o ziemię (wielokrotnie upuszczając i podnosząc, aż znieruchomieje). Próby połknięcia zbyt dużej ofiary mogą doprowadzić do zadławienia i śmierci^[21]. Trawi kości, ale nie trawi sierści, jeżeli upoluje gryzonia lub małego ssaka, wydali niestrawione resztki w postaci wypluwki. Żeruje dniem i nocą (dobrze widzi w ciemności^[21][26]), ale najczęściej o świcie i o zmroku, zwykle samotnie, w grupie poluje w miejscach o dużej ilości pożywienia, gdzie obrona własnego żerowiska jest niemożliwa.

Ulubionym pożywieniem są ryby (do ok. 30 cm długości^[27]), ale poluje także na ropuchy, kijanki, traszki, jaszczurki, węże, małe ssaki i gryzonie, ptaki, kraby, raki, ślimaki i owady, zjada także padlinę^[19].

Tryb życia i zachowanie

Wykazują terytorializm w zależności od płci, wieku i pory roku. Samce bronią swojego terytorium przez cały rok, a samice w okresie gniazdowania. Jeżeli obrona nie wymaga opuszczenia gniazda, para będzie go razem bronić (najczęściej atakując dziobem). Młode osobniki oraz dorosłe samice nie są terytorialne na zimowych żerowiskach^[26].

Maskują się pośród roślin, nieruchomiejąc z wyciągniętą pionowo do góry szyją i dziobem, delikatnie poruszając ciałem do przodu i do tyłu w rytm wiatru. Szaro-niebieski kolor upierzenia sprawia, że nie wyróżnia się w wodzie ani na tle nieba o świcie lub zmroku, kiedy żerują^[28].

W sytuacji stresowej lub w reakcji na zagrożenie młode osobniki zwracają zawartość żołądka^[20]. To zachowanie sprawia, że trudno jest uratować chore lub osłabione młode, które trafiają pod opiekę człowieka. Zaobserwowano również, że dorosłe sępniki różowogłowe specjalnie drażnią młode czaple, aby ukraść zwrócony przez nie pokarm i nakarmić nim swoje młode^[29].

Lot

W czasie lotu esowato zgina szyję^[30], nie zgina jej, kiedy podrywa się do lotu lub przelatuje krótki odcinek^[23]. Widoczne podczas lotu lotki są ciemne, niemal czarne^[17], nogi utrzymuje wyciągnięte wzdłuż osi ciała. Powoli, miarowo i głęboko uderza skrzydłami^[18] i często krzyczy. Lata z prędkością 32-48 km/h^[17], wykonuje ok. 2,3-3,2 uderzeń skrzydeł na sekundę^[23].

Krok

Krok długości ok. 22 cm, stawiany niemal w linii prostej. Dwa z trzech przednich placów są zwykle zbliżone do siebie, między szerzej rozstawionymi palcami występuje niewielka błona pławna. Na odcisku stopy często widoczne są pazury, zarówno przednie, jak i tylne. Pazur na środkowym przednim palcu ma zębaty brzeg przypominający grzebień, służy do pielęgnacji upierzenia i rozprowadzania proszku z piór pudrowych^[21].

Głos

Odzywa się ostrym głosem, przypominającym ochrypłe, gardłowe krakanie^[18], może także wydawać dźwięki określane jako ryczenie lub gdakanie, lub stukać dziobem. Najgłośniejsza w okresie godowym, może odezwać się o każdej porze roku, gdy czuje się zagrożona lub w czasie terytorialnych sporów^[31].

Długość życia

Samiec i samica osiągają dojrzałość płciową po ok. 22 miesiącach. Średnia długość życia na wolności to 15-17 lat^[26], maksymalna zanotowana to 23 lata^[32].

Śmiertelność w pierwszym roku życia wynosi ok. 69%, w drugim 36,3% oraz 21,9% w kolejnych latach^[25]. Udokumentowane przyczyny śmierci to: choroby, drapieżnictwo (głównie w przypadku młodych), zima, kłusownictwo, zakrztuszenie oraz chemiczne zanieczyszczenie środowiska. Młode są także narażone na śmierć głodową, zmiany pogody i wypadnięcie z gniazda (przypadkowe lub za sprawą silniejszego rodzeństwa). Pestycydy są możliwą przyczyną słabnięcia skorupy jaja (staje się zbyt cienka), które negatywnie wpływa na sukces rozrodczy. Udokumentowano również zatrucie środkami owadobójczymi takimi jak DDT i dieldryna jako bezpośrednią przyczynę śmierci^[5]. Czaple giną też często wpadając na druty elektryczne^[26].

Ten gatunek jest nosicielem pasożytniczych nicieni Eustrongylides ignotus, które mogą doprowadzić do śmierci. Zarażenie następuje przez spożycie ryb z larwami nicienia, które następnie przebijają ściany żołądka powodując zapalenie otrzewnej i atrofię narządów wewnętrznych. Szczególnie narażone są młode osobniki, które mogą umrzeć na skutek wywołanych przez nicienia krwotoków wewnętrznych lub powiązanych infekcji bakteryjnych^[33]. Różne podgatunki zarażają się również czaplim wirusem zapalenia wątroby typu B (HHBV)^[34].

Naturalni wrogowie

Dorosłe czaple modre ze względu na duże rozmiary oraz fakt, że znajdują się na szczycie łańcucha pokarmowego, mają niewielu naturalnych wrogów, głównie ptaki drapieżne i szopy^[35].

Jednym z najważniejszych drapieżników zagrażających czaplom jest bielik amerykański, którego areał osobniczy pokrywa się w dużej mierze z areałem czapli modrej. Gniazda bielika znajdują się w pobliżu większych kolonii czapli lub nawet na ich terenie. Przypuszcza się, że bieliki strzegące swojego terytorium jednocześnie chronią czaple przed innymi drapieżnikami. Jednakże zarówno dorosłe bieliki, jak i ich potomstwo polują wewnątrz kolonii^[4].

Inne drapieżniki polujące na jaja i młode to m.in.: sępnik różowogłowy, różne ptaki z rodziny krukowatych, jastrzębie, niedźwiedzie i szopy. Ostatnie dwa stanowią zagrożenie także dla dorosłych osobników. Mogą być porwane także przez puchacza wirginijskiego^[20][36]lub rzadziej przez myszołowa rdzawosternego^[17]. W przypadku kiedy dorosły osobnik lub młode zostaną zaatakowane, kolonia może zostać porzucona przez pozostałe ptaki, aczkolwiek takie zachowanie nie stanowi reguły^[20].

Żerujące w wodzie czaple są narażone na ataki aligatorów, którym jednak rzadko udaje się je złowić^[32].

Rozród

Gniazdo

Kolonia czapli modrych, Kolumbia Brytyjska.

Lot z materiałem do budowy gniazda, Illinois.

Najczęściej gniazduje w koloniach, często w towarzystwie kormoranów rogatych, ślepowronów lub innych gatunków czapli, sporadycznie w odosobnionych parach^[26]. Wybór miejsca na założenie kolonii jest uwarunkowany kilkoma czynnikami. Często jest to obszar odosobniony (wyspy lub bagna oraz wysokie drzewa są wybierane w celu ograniczenia dostępu drapieżnikom), znajdujący się w pobliżu żerowisk (średnia odległość 2,3 km, maks. 12 km) i obfitujący w materiał do budowy gniazd^[4]. Niektóre kolonie są zajmowane przez wiele konsekutywnych lat, jednak ptaki często przenoszą się w inne miejsce po 1-2 latach. Mogą także powrócić do dawnej kolonii po kilku latach. Powrót do kolonii zależy również od wytrzymałości drzew na zbierające się wokoło guano i jego fitotoksyczny charakter. Niektóre drzewa mogą z tego powodu umrzeć w ciągu dekady^[21].

Gniazda buduje zarówno na iglastych, jak i liściastych drzewach (na wysokości 20-50 m), w pobliżu jezior, mokradeł lub innych zbiorników wodnych, rzadziej na ziemi lub strukturach wzniesionych przez człowieka (np. na słupach linii elektrycznych). Kolonie mogą liczyć 5-500 gniazd, średnio ok. 160. Wiele gniazd może znajdować się na tym samym drzewie, zwykle 1-5, ale zaobserwowano nawet 32 sztuki^[37]. Samiec i samica wspólnie budują gniazdo. Samiec zbiera materiał (gałązki, liście, trawę, igliwie, mech, trzcinę) z ziemi, drzew lub niestrzeżonych gniazd, a następnie oddaje go samicy, która zajmuje się budową^[38]. Dość niezgrabne gniazdo jest uzupełniane w ciągu całego okresu gniazdowania, może być odnawiane i używane rokrocznie przez różne pary. Rozmiar gniazda zależy od jego wieku, nowe może mieć do 0,5 m średnicy, starsze (wielokrotnie uzupełniane) do 1 m i ok. 50 cm głębokości^[31].

Okres godowy

Samce jako pierwsze powracają do zeszłorocznych kolonii, zajmują gniazdo, którego będą zaciekle bronić, krzycząc i nacierając na ewentualnego przeciwnika z otwartym dziobem i rozłożonymi skrzydłami^[20]. Te czaple co roku wybierają nowych partnerów. Po przybyciu samic łączą się w pary i rozpoczynają toki. Jednym z elementów godów jest przynoszenie przez samca materiału do budowy gniazda. Samica wita go wyciągając szyję i dziób prosto do góry i jednocześnie przysiadając. Unosi pióra na szyi, plecach i piersi oraz kracze. Również samiec stroszy pióra na głowie i plecach oraz wydaje serię krótkich dźwięków. Częsty jest też taniec po okręgu, krzyżowanie szyi, uderzanie dziobami, szczypanie, wzajemne skubanie i gładzenie piór^[28][39]. Kopulacja, poprzedzana przez zaloty, prawie zawsze odbywa się w gnieździe, rzadziej na sąsiadującej gałęzi. Zbliżenie trwa średnio 12-15 sekund^[20]. W czasie toków ptaki te są bardzo wrażliwe na hałas i obecność potencjalnych agresorów (także człowieka) oraz podatne na porzucenie gniazda. Od momentu złożenia jaj więź z gniazdem rośnie i ryzyko porzucenia maleje^[4].

Okres lęgowy

Karmienie młodych przez regurgitację.

Młode w gnieździe – charakterystyczny czarny czub oraz ciemne upierzenie

Okres lęgowy trwa od marca do maja w północnej części obszaru występowania oraz od listopada do kwietnia w części południowej. Typowy lęg odbywa się raz do roku, samica składa 3-7 (średnio 4) jasnych zielono-niebieskich jaj o wymiarach ok. 61-63 mm x 42-46 mm^[17] i wadze 65-75 g. Jaja są składane w 2–3-dniowych odstępach^[17][26]. Jeżeli gniazdo zostanie zniszczone lub porzucone, samica może złożyć nowe jaja. Obecność człowieka źle wpływa na rozmnażanie tego gatunku. Wielokrotne wtargnięcie na obszar gniazdowania może spowodować porzucenie jaj lub młodych. Para wysiaduje jaja na zmianę, samica głównie w nocy, a samiec w ciągu dnia. Okres inkubacji trwa 25-29 dni, młode (gniazdowniki) wykluwają się niejednocześnie w przeciągu kilku dni^[17]. Pisklę, które wykluje się pierwsze, często szybciej rośnie – jest bardziej doświadczone w przyjmowaniu pokarmu i może zachowywać się agresywnie w stosunku do młodszego rodzeństwa. W okresie karmienia rodzice spożywają nawet do 4 razy więcej pokarmu niż zwykle. Oboje rodzice karmią młode poprzez regurgitację, podają pokarm bezpośrednio do otwartego dzioba stojąc na krawędzi gniazda^[38]. Młode otrzymują pokarm w ten sposób przez około pierwszych 10 dni, później same wkładają dziób do gardła rodziców, aż w końcu rodzice wrzucają zdobycz prosto do gniazda^[20]. Młode odbywają pierwszy lot po ok. 60 dniach od wyklucia. Zdarza się, że po wykonaniu pierwszych lotów młode omyłkowo wracają do innego gniazda, co może zakończyć się wyrzuceniem właściwych lokatorów. Definitywnie opuszczają gniazdo po 60-91 dniach w zależności od wieku (kolejności wyklucia) oraz pory lęgu – młode z późniejszych lęgów usamodzielniają się wcześniej^[26].

Status, zagrożenie i ochrona

Gatunek zagrożony i chroniony, niższego ryzyka. Zagrożenie tego gatunku jest związane z działalnością człowieka, a w szczególności z niszczeniem naturalnych siedlisk oraz zakłócaniem spokoju w okresie gniazdowania. Podstawą dla ochrony czapli modrej jest regularne śledzenie liczebności populacji i analiza sukcesu rozrodczego. Istotne jest także przyjazne dla czapli zagospodarowanie przestrzenne, uwzględniające terytorialne potrzeby gatunku^[38]. Różne organizacje, takie jak kanadyjska MARS (Mountainaire Avian Rescue Society) zajmują się ochroną gatunku oraz ratowaniem chorych i rannych osobników^[29].

Obserwacja

Systematyczne obserwacje z udziałem wolontariuszy są prowadzone w wielu stanach m.in. w Michigan, gdzie gatunek ten gniazduje od kwietnia do lipca, oraz nad Zatoką Meksykańską, gdzie obserwuje się liczne grupy w drugiej połowie grudnia^[38]. Czapla modra jest płochliwa, ale kiedy żeruje, pozwala człowiekowi zbliżyć się na niewielką odległość, jest wtedy bardzo skoncentrowana. W czasie obserwacji w okresie gniazdowania należy pamiętać o zachowaniu bezpiecznej odległości i ciszy, gdyż wtedy jest bardzo wrażliwa na hałas. Zaniepokojona przez człowieka znajdującego się w odległości kilkuset metrów może porzucić lęg^[26].

Znaczenie w życiu i kulturze człowieka

Indianie Nisqually (plemię z okolic Waszyngtonu) nazywali czaplę modrą swoim dziadem. Według ich tradycji mężczyźni, którzy kłócili się ze swoimi żonami, zostali zamienieni w czaple. Obecnie czapla modra widnieje na wielu znakach firmowych oraz jako element logo imprez muzycznych. Miasto Portland organizuje coroczny festiwal czapli modrej (Great Blue Heron Festival)^[4], a w Sherman od ponad 20 lat odbywa się festiwal muzyki (Great Blue Heron Music Festival)^[40].

Według amerykańskich obserwatorów głos wydawany przez ten gatunek brzmi fraaahnk i przypomina imię Frank, dlatego w niektórych regionach czapla modra jest nazywana Old Frankie^[27].

Czapla modra stanowi zagrożenie dla prywatnych stawów i oczek, w których często hoduje się drogie ryby. Zwłaszcza kolorowe, egzotyczne okazy mocno przykuwają jej uwagę, jest w stanie powracać do tego samego miejsca, aż zje wszystkie ryby ze zbiornika^[41].

Pod koniec XIX w. na wschodnim wybrzeżu Ameryki Północnej intensywnie polowano na czaple modre dla ich piór (m.in. do produkcji ozdób i damskich kapeluszy) oraz kolekcjonowano jaja. Czaple tępiono również ze względu na to, że stanowiły istotną konkurencję dla rybaków. Poławiacze homarów używali ich jako przynęty do pułapek. Rozwój miast i ekspansja człowieka na wybrzeżu przyczyniły się do drastycznego spadku populacji czapli modrej w tym okresie^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Tony King: Great Blue Heron. Time & Quiet Press, 2009. ISBN 0-9821359-5-5.
• Charles Fergus: Wildlife of Pennsylvania and the Northeast. Stackpole Books, 2000, s. 127-128. ISBN 08-1172-899-4.
• Jon L. Dunn, Jonathan Alderfer: National Geographic Field Guide to the Birds of North America. National Geographic Books, 2006, s. 114. ISBN 07-9225-314-0.

Linki zewnętrzne

• The Heron Working Group (eng)
• Charakterystyka, głos (eng). The Cornell Lab of Ornithology, Cornell University
• Charakterystyka, galeria (eng). EOL, Encyclopedia of Life
• Czapla w origami. http://rmccurdy.com/

A garça-azul-grande (Ardea herodias) é uma ave da ordem dos Pelecaniformes da família Ardeidae.

Características

Mede de 91 a 137 cm, seu peso varia de 2,3 a 3;6 kg, possui batidas de asa lentas e fortes e quando perturbada, dá um chamado rude. Alimenta-se de peixes grandes, mas come animais de todos os tipos e tamanhos. Alimenta-se principalmente espreitando a presa, mas também alimenta-se nadando ou mergulhando. Geralmente é vista perto de barcos de pesca e de lagoas de criação de peixes. Pode alimentar-se durante todo o dia e, na costa, seu horário de alimentação depende das marés.

Subespécies

São reconhecidas quatro subespécies:^[2]

• Ardea herodias herodias (Linnaeus, 1758): do sul do Canadá, através do centro e leste dos EUA até o leste do México (até Tabasco). No inverno nas Índias Ocidentais, América Central e noroeste da América do Sul.
• Ardea herodias fannini (Chapman, 1901): Sudeste do Alasca até Washington (noroeste dos EUA).
• Ardea herodias cognata (Bangs, 1903): Ilhas Galápagos.
• Ardea herodias occidentalis (Audubon, 1835): Sul da Flórida e Península de Yucatán, através das Índias Ocidentais até as ilhas ao largo da Venezuela.

Reprodução

Uma garça-azul-gigante transportando material para construir ninho (Illinois, Estados Unidos)

Começa a fazer seus ninhos no fim do inverno e início da primavera, entretanto em áreas de clima tropical pode aninhar em quase todo o ano. Ela aninha-se mais frequentemente em colônias pequenas. Os ninhos são quadrados, ficam em árvores altas com zonas aquáticas de alimentação perto e consistem de plataformas de galhos com 0,5 a 1 m. Põe de 2 a 7 ovos, aumentando do sul para o norte. A incubação dura aproximadamente 28 dias. A mortalidade é alta e apenas 1 ou 2 filhotes chegam a empenar completamente.

Distribuição

Na época de reprodução vive em grande parte da América do Norte com exceção das montanhas altas e desertos,na América Central e em certas ilhas do Caribe e do Pacífico. Fora da época de reprodução vive no litoral e sul da América do Norte, Caribe, litoral do México, América Central, raramente até o Panamá, norte da América do Sul, alcançando até o Brasil.

Hábitos

Vive em uma variedade de ambientes, como pântanos de água doce e salgada, estuários, pradarias, campos agrícolas inundados e pastos, lagos, praias, bancos de areia em rios, pastos de terra seca e lagunas litorais. Gosta de ficar em água rasa e empoleirada em vegetação próxima. Pode alimentar-se tanto na água ou na sua margem.

Referências

Amerikansk gråhäger^[2] (Ardea herodias) är en nordamerikansk fågel i familjen hägrar.^[3]

Utseende

Med en höjd mellan 102 och 127 centimeter och ett vingspann på upp till två meter är arten den största medlem av familjen i Nordamerika. I södra Florida finns det finns en vit variant med gula ben som vissa tror är en egen art.

Utbredning och systematik

Amerikanska gråhägern förekommer i Nordamerika, Västindien och Centralamerika men även i Galápagosöarna. Arten delas in i fem underarter med följande utbredning:^[3]

• herodias-gruppen
  • Ardea herodias fannini – sydöstra Alaska till kustnära Washington
  • Ardea herodias herodias – södra Kanada till södra Baja California och Centralamerika
  • Ardea herodias wardi – sydcentrala USA till Golfkusten och Florida
  • Ardea herodias cognata – Galápagosöarna
• Ardea herodias occidentalis – södra Florida genom Västindien till öar utanför Venezuela

Individerna som förekommer i norra delen av utbredningsområdet är flyttfåglar som flyger till Sydamerika. Amerikanska hägrar som lever från södra USA söderut är däremot stannfåglar.

Den amerikanska gråhägern är en mycket sällsynt gäst i Europa, med ett 40-tal fynd i Azorerna och enstaka i Storbritannien, Frankrike, Kanarieöarna och på Island.^[4]

Amerikansk gråhäger med byte

Vingspannet kan vara upp till två meter

Ekologi

Häckning

Amerikansk gråhäger ruvar vanligen i kolonier på träd i anslut till sjöar eller våtmarker. Ofta lever även andra hägrar i kolonin som kan innehålla tusentals fåglar. Det stora boet som ibland ligger 40 meter över marken byggs av kvistar. Honan lägger tre till fem ljusblåa ägg son ruvas i 22-24 dagar. Ungfåglarna uppfostras av bägge föräldrar. Individerna burrar upp sig vid parningsleken, visar lämpliga kvistar för varandra och visar sina flygkonster.

Föda

Fågelns föda som bland annat utgörs av fiskar, groddjur, ormar och mindre däggdjur hittas vanligen i vattnet. Hägern väntar passivt vid ett ställe eller går med långsamma steg. Bytet sväljs helt. Liksom den europeiska hägern jagar amerikansk häger gärna guldfiskar i trädgårdsdammar.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1]

Referenser

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia, 4 november 2009.

Noter

1. ^ [a b c] BirdLife International 2016 Ardea herodias Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.1 www.iucnredlist.org. Läst 2018-10-20.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Mitchell, Dominic (2017). Birds of Europe, North Africa and the Middle East : An Annotated Checklist. Barcelona: Lynx Edicions. sid. 64. ISBN 978-84-941892-9-6

Tryckta källor

• James A. Kushlan & James A. Hancock (2005) Herons. Oxford University Press, ISBN 0198549814
• Pranty, Radamaker, Kennedy (2006) Birds Of Florida ISBN 9789768200068

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör amerikansk gråhäger.
  Bilder & media
• Ardea herodias på Internet Bird Collection

Büyük mavi balıkçıl (Ardea herodias), balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü.

Kuzey ve merkezi Amerika'da olduğu gibi Karayipler ve Galapagos Adalarında da bulunurlar, uzak kuzey ve çöller hariç beslenmek için susuz yüksek dağlarda yerleşim gösterirler.

Özellikleri

En büyük Kuzey Amerikalı balıkçıldır, baş-kuyruk uzunluğu 91–137 cm, kanat açıklığı 180 cm ve ağırlığı 2.2-3.6 kg kadardır. Genelde mavi-gridir, uçuş tüyleri siyah, uylukları kırmızı-kahverengi ve böğürlerin yukarısı kırmızı-kahverengi ve siyah çizgili bir çifttir; boyun, paslı-gridir, önlerindeki ince kuş tüyü siyah ve beyaz çizgili; baş soluk, yüzü neredeyse beyaz ve başın arkasında gözlere doğru gelen siyah bir çift tüyleri vardır. Daha aşağı boyunda tüyler, uzun ve tüy-gibidir; üreme mevsimin başlangıcında daha aşağı arkada da tüyleri vardır. Soluk sarımsı olan gaga, üreme mevsimimin başlangıcında kısaca portakal rengidir ve gri olan daha aşağı bacakta portakal rengidir. Olgunlaşmamış kuşlar, renk olarak daha soluktur, soluk siyahımsı-gri bir taç ve sadece zayıfça tanımlanan böğür deseni vardır; hiçbir tüyü yoktur ve gaga soluk gri-sarıdır^[1][2][3].

Alt türler

Beş alt türü vardır^[1], bunlar:

• Ardea herodias herodias Linnaeus, 1758. Kuzey Amerika'nın çoğu, aşağısı hariç.
• Ardea herodias fannini Chapman, 1901. Güney Alaska'dan kuzeybatı Pasifik'e güneyde Washington; kıyılar.
• Ardea herodias wardi Ridgway, 1882. Kansas ve Oklahoma Kuzey Florida'ya.
• Ardea herodias occidentalis Audubon, 1835. Güney Florida, Karayipler adaları.
• Ardea herodias cognata Bangs, 1903. Galapagos Adaları.

Alt tür occidentalis, tüy tonları, büyüklükleri ve sadece çizgili olmasıyla ayrılır, normal renkli kuşlar gibi olsalar da biliyoruz ki Büyük beyaz balıkçıl beyaz morfolojisiyle farklılığa sahiptir. Karada tuzlu su yakınlarında bulunan bu tür uzun süre ayrı bir tür olarak düşünüldü. Wurdemann's balıkçılı ise bilindiği kadarıyla beyaz morfoloji ile normal morfoloji arasında orta seviyede bir kuştur; sadece başı beyazdır.

Üreme dönemleri esnasında yüksek seslidirler; sert karga gibi sesleri vardır fakat ara sıra sesleri çıksada hiçbir zaman belirli bir bölgede yerleşme mücadeleleri olmamıştır.

Yaşam ortamı

Büyük mavi balıkçıl, Kuzey Amerika'nın çoğu boyunca bulunur, Alaska, Britanya Kolumbiyası, Quebec ve Yeni İskoçya'yı kapsar. Saha güneyde, Florida, Meksika ve Karayipler'den Güney Amerika'ya uzatılır. Büyük mavi balıkçıllariçin habitat alanları, taze ve tuzlu su bataklıkları, mangrov bataklıkları, sel basan çayırlar, göl kenarları veya sahil hatları olabilir ama onlar her zaman suyun yakınında yaşar. Genellikle, suyun yakınında duran ağaçlar veya çalılıklarda yuva yapar.

Beslenme

Büyük mavi balıkçıl için ilk yiyecek küçük balıklar olup kabuklu deniz hayvanları, böcekler, kemirgenler, amfibiler, sürüngenler ve küçük kuşları da yediği bilinmektedir^[4]. Genellikle yalnız beslenirler. Büyük uzunbacaklı kuşlardan olan büyük mavi balıkçıllar daha derin sularda beslenebilir. Gece ve gün esnasında sığ suda veya suyun kenarında beslenirler ama şafak ve günbatımında özellikle etrafında görülürler. Balıkçıllar, görüş ile yiyeceğini saptarlar ve genellikle tümünü yutarlar. Sığ su boyunca yürümek için uzun bacaklarını kullanırlar ve balık veya kurbağaları keskin gagalarını mızrak gibi kullanarak yakalarlar. Diyeti aynı zamanda, böcekler, yılanlar, deniz kaplumbağaları, kemirgenler ve küçük kuşları da kapsayabilir.

Göç

Doğuda, sahasının kuzey parçasında Kayalık Dağlardaki kuşlar göçmendir ve merkezi Amerika veya kuzey Güney Amerika'da kışlarlar. Güneye doğru güney Birleşik Devletler'den, ve Pasifik kıyılarında yıl boyu yerleşiktirler^[1].

Grönland, Hawaii ve Azor Adalarında bir serseri olarak kaydedildiler^[1].

Resimler

• Uçarken

• Uçarken

• Balık yerken

• Büyük mavi balıkçıl

• Balık avlarken

• Büyük mavi balıkçıl

• Büyük mavi balıkçıl

• Büyük mavi balıkçıl

Kaynakça

Özel

Genel

• BirdLife International (2004). Ardea herodias. Tehlike altında olan türlerin 2006 IUCN Kırmızı Listesisi. IUCN 2006. 12 May 2006 tarihinde alınmıştır.
• Stiles and Skutch, A guide to the birds of Costa Rica ISBN 0-8014-9600-4

Dış bağlantılar

• Habitat, Beslenme, Göç alt başlıkları
• Bilgiler
• Bilgi ve fotoğraflar
• Büyük mavi balıkçıl - Cornell Ornitoloji Laboratuvarı
• Büyük mavi balıkçıl

• 1 Морфологія
• 2 Розповсюдження
• 3 Розмноження
• 4 Живлення
• 5 Примітки
• 6 Посилання