noms dans le fil d’Ariane
Das Reliktkrebschen (Mysis relicta), auch als Spaltfußkrebschen bekannt, ist eine im Brack- oder Süßwasser lebende Schwebegarnelenart.
Reliktkrebschen erreichen im geschlechtsreifen Zustand, im vierten Larvenstadium, eine Länge von etwa 1,5 Zentimetern, Weibchen können auch ein fünftes Stadium mit Längen bis 22 Millimetern erreichen. Die Tiere haben gestielte Facettenaugen. Kopf und Thorax sind bis auf die Bauchseite, wo die zum Schwimmen eingesetzten Beine (Pereiopoden) ansetzen, vom Carapax eingeschlossen. Das Abdomen weist sechs Segmente auf, von denen jedes ein Paar Pleopoden trägt. Im Telson liegt ein Paar Statozysten. Die Weibchen besitzen Platten an den letzten beiden Thoraxsegmenten, unter denen sie Eier und frisch geschlüpfte Jungtiere tragen. Bei geschlechtsreifen Männchen ist das vierte Pleopodenpaar verlängert und dient wahrscheinlich zum Festhalten des Weibchens während der Paarung.[1]
Mysis relicta ist nur in Nord-Europa verbreitet.[2] Die Art ist kaltstenotherm und kommt vor allem in Gewässern mit hohem Sauerstoffgehalt vor. Entsprechend findet man die Art eher in tiefen, oligotrophen bis mesotrophen Gewässern, selten in eutrophen Gewässern.[3] In Nord-Amerika kommt die nahe verwandte Art Mysis diluviana vor.[2]
Reliktkrebschen pendeln rhythmisch zwischen Gewässergrund und höheren Wasserschichten, wobei sie sich tagsüber vorwiegend am Gewässergrund aufhalten und nachts in höhere Wasserschichten wandern (circadiane Rhythmik).[4] Ursache für die Höhenveränderung des Aufenthaltsortes ist das Licht, denn Reliktkrebschen sind an dunkle Lebensräume angepasst. Bei zu hoher Lichtintensität kann es zur Schädigung der Augen kommen.[5]
Das Reliktkrebschen ist ein typisches Beispiel für glaziale Reliktfauna: Die Art ist in solchen Regionen Eurasiens verbreitet, die während der letzten Kaltzeit mit Eis bedeckt waren.[6] Die südliche Verbreitungsgrenze der Art liegt dort, wo in der Kaltzeit die Gletscher endeten.
Das Reliktkrebschen (Mysis relicta), auch als Spaltfußkrebschen bekannt, ist eine im Brack- oder Süßwasser lebende Schwebegarnelenart.
Mysis relicta is a shrimp-like crustacean in the Mysida order, native to lakes of Northern Europe and to the brackish Baltic Sea.
Mysis is a small, transparent shrimp-like crustacean, of less than 2.5 cm length. It has two pairs of relatively long antennae, associated with rounded antennal plates; large, stalked compound eyes; the thorax covered by a coat-like carapace; a muscular, cylindrical abdomen; and a tail fan featuring a telson with a v-shaped terminal cleft.
Reproducing females bear a prominent brood pouch (marsupium) between their thoracal legs. The pleopods (abdominal legs) of Mysis are reduced, except for a specialized pair of mating legs in males.
The distribution of Mysis relicta is restricted to previously glaciated regions in Northern Europe, including North-West Russia, Finland, Denmark, [1]Sweden, south-east of Norway, and parts of Germany, Poland, and Lithuania.[2]
Previously M. relicta was treated as a circumpolar taxon also present in North America and the Eurasian Arctic. A revision in 2005 divided these circumpolar freshwater Mysis populations into four distinct species. Apart from the North European M. relicta, these include Mysis diluviana in lakes of the United States and Canada, Mysis segerstralei in the circumpolar Arctic, and Mysis salemaai in some European lakes and the Baltic.[3][4]
The species is found in relatively deep, cold, and often oligotrophic lakes with sufficient dissolved oxygen, where it stays mainly below the thermocline. M. relicta is a benthopelagic species, which in the nighttime performs vertical migration towards the surface. In the Baltic Sea, M. relicta is only found in the most diluted marginal parts of the basin, where it also stays in deeper water. In the open sea it is replaced by M. salemaai. Like other crustaceans, their populations can be extirpated by lake acidification.[5]
M. relicta is an opportunistic feeder with both predatorial and filter feeding habits. When zooplankton are abundant, they serve as the primary food source; when scarce, M. relicta will feed on phytoplankton, suspended organic detritus or from the surface of benthic organic deposits.
M. relicta are also an important source of food for freshwater fish including brook trout, lake trout, burbot, and coregonids.[5][6] As such, they are a keystone species. A current active area of research is the effect of mysid reintroduction on lake food webs after acidification.[5]
Mysis relicta is a shrimp-like crustacean in the Mysida order, native to lakes of Northern Europe and to the brackish Baltic Sea.
Reliktinė mizidė (Mysis relicta) – mizidžių (Mysida) būriui priklausantis vėžiagyvis.
Iki 2,5 cm ilgio, permatomas, į krevetę panašus vėžiagyvis. Gyvena ledyninės kilmės ežerų giluminės zonos priedugnėje, kur pastovi +1,6 – 8,4 °C temperatūra ir didelis (mažiausiai 3,5 mg/l) ištirpusio deguonies kiekis.
Dauginasi žiemą, patelės padeda iki 20 kiaušinėlių.
Gyvena Šiaurinės Europos ežeruose.
Lietuva yra pietinė šios rūšies paplitimo riba. Rūšis buvo aptikta 15-oje šalies ežerų (Aiseto, Asalnų, Asvejos, Baluošo, Baluošo, Baltųjų Lakajų, Drūkšių, Dusios, Luokesų, Lūšių, Peršokšnų, Siesarties, Šakarvų, Zaraso, Žeimenų), tačiau pastaruoju metu kai kuriuose (Dusios, Baltųjų Lakajų, Siesarties) ežeruose jau nebeaptinkama.[1] Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Reliktinė mizidė (Mysis relicta) – mizidžių (Mysida) būriui priklausantis vėžiagyvis.
Mysis relicta is een aasgarnalensoort uit de familie van de Mysidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1862 door Lovén.
Bronnen, noten en/of referenties
Istidskreps (Mysis relicta) er eit lite krepsdyr som lever i ferskvatn over store delar av den nordlege halvkula. Han liknar kril, med store augo, lange antenner og godt utvikla symjebein (pleopodar) og kan bli opp til 25 mm lang.
I Noreg finst istidskrepsen naturleg i nokre få djupe innsjøer på Austlandet. I tillegg er ho sett ut i fleire vatn i von om å auka bestanden av røye, noko som diverre har verka totalt mot si hensikt. Norsk svarteliste 2007, som er ei oversikt over framande artar i norsk fauna, reknar ho mellom 217 kritiske artar som gjer stor skade på økosystem dei ikkje høyrer naturleg heime i.
Istidskreps finst i Russland, Skandinavia og Tyskland. Ho er ein typisk istidsrelikt, det vil seie at arten berre finst naturleg i djupe innsjøar som ligg under den marine grensa og har hatt samband med havet på eit tidspunkt etter dei siste istidene. Ein trur arten fanst i langt fleire innsjøar rett etter istida enn han gjer i dag, men at dei har forsvunne frå dei fleste opphavlege leveområda på grunn av konkurranse, predasjon og høg vasstemperatur. Istidskrepsen klarar seg ikkje særleg godt når temperaturen i vatnet stig over 13-14 °C, og døydde ut frå dei fleste grunne sjøane kor dei fanst i løpet av varmare periodar.
I Noreg er arten naturleg utbreidd i nokre få innsjøar på Austlandet; Femsjøen, Rødnessjøen, Øgderen, Øyeren, Nuguren, Mjøsa, Hurdalssjøen og Nordre Elvåg. I tillegg er ho sett ut i ei rekkje sjøar i Trøndelag: Namsvann, Vekteren, Limingen, Tunnsjøen, Bangsjøen, Selbusjøen, Stugusjøen, Benna, og Gjevilvatnet. Ho har i seinare tid òg spreidd seg til ei rekkje andre vatn.
I norske sjøar er livssyklusen til istidskrepsen som regel på 1-2 år. Ho utnyttar heile sjøen, og et både planteplankton, dyreplankton og daudt organisk materiale. Undersøkingar i vatn både med naturlege og utsette bestandar viser ingen synleg næringsbiologisk skilnad. Unge individ et planteplankton, små organiske partiklar og planktoniske hjuldyr. Frå 7-8 mm lengde tek dei til å eta krepsdyrplankton, særleg vasslopper av slektene Daphnia og Bosmina.
Dette kosthaldet har ført til statusen deira som svartelista framande artar. Vasslopper er nemleg særs viktige element i kosthaldet til plankton-etande laksefisk, som røye. Når istidskrepsen er i stand til å beita meir effektivt på dette planktonet, har det ført til at røyebestandane har gått drastisk ned i vatna kor pungreka er sett ut. Dette har vore stikk i strid med intensjonane; då mysis vart sett ut i si tid var det for å få transportert næringsstoff frå botnnivået i sjøen og opp i dei frie vassmassane.
Dette har ikkje slått til. Det har nemleg vist seg at røyer og pungreker oppheldt seg i forskjellige delar av vatnet til forskjellige tider på døgeret. Istidskreps beitar pelagisk på plankton om nettene, men «gøymer seg» på botnen, der røya ikkje kan sjå ho, om natta. Botnlevande fisk, som lake, har vist seg i stand til å utnytta mysis som ressurs.
Grunnen til at istidskreps har vore så skadeleg i vatna dei har vorte sett ut i, har å gjera med samansetnaden av fiskesamfunn. Der arten finst naturleg, finst det ofte opp i 20 ulike artar fisk, fleire som er særs effektive dyreplankton-etarar. Her har difor konkurransen vore langt jamnare, sidan mysis her har kivast om maten med dyktige ressurs-utnyttarar som sik, krøkle og lagesild heller enn dei noko meir tafatte røyene. I vatna kor ho er utsett består derimot fiskebestandane hovudsakleg av nokre få artar laksefisk som er avhengige av mat både langs botnen og pelagisk.
Istidskreps (Mysis relicta) er eit lite krepsdyr som lever i ferskvatn over store delar av den nordlege halvkula. Han liknar kril, med store augo, lange antenner og godt utvikla symjebein (pleopodar) og kan bli opp til 25 mm lang.
I Noreg finst istidskrepsen naturleg i nokre få djupe innsjøer på Austlandet. I tillegg er ho sett ut i fleire vatn i von om å auka bestanden av røye, noko som diverre har verka totalt mot si hensikt. Norsk svarteliste 2007, som er ei oversikt over framande artar i norsk fauna, reknar ho mellom 217 kritiske artar som gjer stor skade på økosystem dei ikkje høyrer naturleg heime i.
Mysis er et opptil 25 mm langt rekelignende krepsdyr som lever i ferskvann. Det finnes minst seks norske arter i slekten Mysis, men Artsnavnebasen bruker «mysis» om arten med det vitenskapelige navnet Mysis relicta.
Den er en såkalt istidskreps. Det vil si at utbredelsen i dag er begrenset til enkelte dype og kalde innsjøer i områder av Nord-Europa som var dekt av is under siste istid. Under issmeltingen stod havet høyt, og saltholdigheten var liten, slik at mysis og de andre istidskrepsene kunne spre seg til viker og fjordarmer, som nå er innsjøer under marin grense. Mysis finnes også i deler av Østersjøen.
I Norge forekommer mysis naturlig i noen sjøer på Østlandet: Femsjøen, Rødenessjøen, Øgderen, Øyeren, Nugguren, Mjøsa, Hurdalssjøen og Nord-Elvåga.[1]
Mysis relicta ble i 2005 splittet i fire arter, og tre av dem finnes i Norge: M. relicta i snever betydning forekommer naturlig bare på Østlandet, mens M. salemaai finnes i Stokkalandsvatnet på Jæren, og M. segerstralei i brakkvann i Finnmark.[2]
I Sverige er mysis og andre istidskrepser blitt satt ut i innsjøer der de ikke forekommer naturlig, for at ørret og andre fisker skal få mer næring.[3][4] Med bakgrunn i dette satte man ut mysis i flere innsjøer i Trøndelag som et avbøtende tiltak i forbindelse med kraftutbygging.
Mysis er satt ut i følgende regulerte innsjøer: Namsvatnet, Vektaren, Limingen, Tunnsjøen, Bangsjøan, Selbusjøen, Stugusjøen, Benna og Gjevillvatnet. I ettertid har arten spredd seg gjennom overføringstunneler fra Bangsjøan til Snåsavatnet, Reinsvatnet og Fossemvatnet, og fra Selbusjøen til Jonsvatnet. Arten er også blitt funnet i Rognestøylsvatn i Ørsta kommune i Møre og Romsdal, men det er ikke kjent hvordan den er kommet dit.
Resultatet av utsetningen må beskrives som en fullstendig fiasko. Mysis er en mer effektiv predator på dyreplankton enn røye, og bestanden av denne fiskearten ble sterkt redusert. Mysis beiter på plankton i de frie vannmassene om natta og skjuler seg ved bunnen på dagtid. Røye og ørret jakter ved hjelp av synet og tar derfor lite mysis. Den bunnlevende fisken lake har derimot økt i antall.
Utsettingene i Sverige var ofte mer vellykket fordi det er mange fler fiskearter i de svenske innsjøene, blant annet effektive planktonspisere som sik, lagesild og krøkle. Mysisen har heller ikke samme mulighet til å skjule seg i grunne innsjøer, eller innsjøer med svært klart vann.[1]
Mysis er et opptil 25 mm langt rekelignende krepsdyr som lever i ferskvann. Det finnes minst seks norske arter i slekten Mysis, men Artsnavnebasen bruker «mysis» om arten med det vitenskapelige navnet Mysis relicta.
Den er en såkalt istidskreps. Det vil si at utbredelsen i dag er begrenset til enkelte dype og kalde innsjøer i områder av Nord-Europa som var dekt av is under siste istid. Under issmeltingen stod havet høyt, og saltholdigheten var liten, slik at mysis og de andre istidskrepsene kunne spre seg til viker og fjordarmer, som nå er innsjøer under marin grense. Mysis finnes også i deler av Østersjøen.
I Norge forekommer mysis naturlig i noen sjøer på Østlandet: Femsjøen, Rødenessjøen, Øgderen, Øyeren, Nugguren, Mjøsa, Hurdalssjøen og Nord-Elvåga.
Mysis relicta ble i 2005 splittet i fire arter, og tre av dem finnes i Norge: M. relicta i snever betydning forekommer naturlig bare på Østlandet, mens M. salemaai finnes i Stokkalandsvatnet på Jæren, og M. segerstralei i brakkvann i Finnmark.
Pungräka (Mysis relicta) är en art i gruppen pungräkor. Arten finns i många svenska och nordeuropeiska insjöar samt i Östersjön. Den blir bara ca 20 mm lång.[1]
_cleaned.png){kind=small}
Denna kräftdjursrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Pungräka (Mysis relicta) är en art i gruppen pungräkor. Arten finns i många svenska och nordeuropeiska insjöar samt i Östersjön. Den blir bara ca 20 mm lång.
Вид поширений в озерах Данії, Швеції, на півночі Німеччини та Польщі, у Литві, Білорусі та північно-західних прикордоних регіонах Росії.[1][2]
Раніше Mysis relicta розглядалася як циркумполярний вид, що також присутній у Північній Америці та Північній Азії. Ревізія 2005 року поділила ці циркумполярні прісноводні популяції мізид на чотири різні види. Окрім північноєвропейського Mysis relicta, виокремили Mysis diluviana (озера Сполучених Штатів та Канади), Mysis segerstralei (циркумполярний вид) та Mysis salemaai (Прибалтика).[3][4]
Реліктова мізида мешкає в глибоководних оліготрофних озерах, де дотримується придонних горизонтів нижньої літоралі. Зустрічається на всіх типах ґрунтів, але найбільші концентрації відмічені на кам'янистих і скелястих схилах дна. У нічний час рачок робить вертикальні міграції і піднімається до поверхні. Для цього виду стадний спосіб життя, причому молодь часто тримається разом з дорослими, що вказує на захисну функцію стад. Рачки харчуються детритом (вдень) і планктоном (вночі).
Розмноження мізид, як і інших льодовикових реліктів, приурочене до холодної пори року. Молодь вилуплюється з яєць і залишає марсупій в березні-квітні. Парування відбувається в жовтні, після чого самці, в основному, гинуть. Плодючість мізид невелика і рідко перевищує 20 яєць на самицю.
Вид занесений до Червоної книги Республіки Білорусь та Червоної книги Литви.[1]
|displayeditors= (довідка) 
Це незавершена стаття з карцинології.Mysis relicta là một loài giáp xác giống tôm trong bộ Mysida, có nguồn gốc từ các hồ phía Bắc Âu và biển Baltic.
Sự phân bố của Mysis relicta được giới hạn khu vực sông băng trước đây ở Bắc Âu, bao gồm Tây Bắc Nga, Phần Lan, Thụy Điển, phía đông nam của Na Uy, và các bộ phận của Đức, Ba Lan và Litva.[1]
Bài viết liên quan đến lớp Giáp mềm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Mysis relicta là một loài giáp xác giống tôm trong bộ Mysida, có nguồn gốc từ các hồ phía Bắc Âu và biển Baltic.
