Ar Chlamydia zo ur genad bakteri a vez treuzkaset a zen da zen dre an darempredoù reizhel hag a zo kiriek d'ur c'hleñved hag a zo gouest da zegas an dallentez.
La clamídia és un gènere de bacteris cocoides, d'entre 0'2 μm i 1'5 μm de diàmetre, gramnegatius (amb membrana externa) i paràsits intracel·lulars obligats.[1] En les persones poden causar malalties infeccioses de transmissió sexual, com la infecció genital per clamídia i el limfogranuloma veneri.[2] Les infeccions per clamídia, al contrari que les causades per gonorrea, són més freqüents en dones que en homes.[3]
No existeix una vacuna efectiva contra les infeccions per Chlamydia spp. Malgrat tenir un genoma petit, les clamídies es repliquen intracel·lularment dins d'una membrana força especialitzada dividida en compartiments i posseeixen un ampli arsenal de mecanismes efectors per sobreviure en un medi hostil, aconseguir un nínxol en les cèl·lules infectades i modular la resposta immune de l'hoste.[4]
Les noves tècniques de genòmica bacteriana han comportat molts canvis en la nomenclatura taxonòmica dels gèneres, subordres, espècies i soques dels clamidials.[5] Destaquen dues espècies principals: la Chlamydia psittaci (avui dia anomenada Chlamydophila abortus), que és l'agent causant de la psitacosi i de diverses malalties que afecten a diferents aus i mamífers,[6] i la Chlamydia trachomatis, que es caracteritza per la producció i l'acumulació intracitoplasmàtica de glicogen i pel fet d'ésser sensible a la sulfadiazina (un antibiòtic de tipus sulfamida), si bé el tractament actual és amb macròlids o tetraciclines.[7] Algunes soques de la Clamidia trachomatis són els agents del tracoma (infecció a l'ull), la clamidiasi,[8] el limfogranuloma veneri i, molt sovint, de les uretritis no gonocòcciques, habitualment asimptomàtiques, però fàcilment transmissibles per via sexual.[1] Per la seva identificació, els laboratoris utilitzen la tècnica d'hibridació in situ per fluorescència,[9] o tests d'amplificació de l'àcid nucleic.[10] Als serotipus ja coneguts causals del limfogranuloma veneri (L1, L2 i L3), s'ha d'afegir una nova variant, la L2b.[11] Les infeccions per Clamidia trachomatis en dones poden ser un factor que augmenti el risc de desenvolupar un càncer de cèrvix.[12]
D'altra banda, la Chlamydia pneumoniae pot causar pneumònies atípiques i bronquitis, i és present en algunes infeccions de la faringe, generalment en persones adultes.[13] Es considera que la Chlamydia pneumoniae incrementa l'aterosclerosi i aguditza l'asma. En certs casos el bacteri és el principal agent causal del procés asmàtic.[14] Alguns especialistes pensen que la infecció per aquesta clamídia és una de les causes de malaltia coronària, però dita hipòtesi no ha estat confirmada per ara.[15] El seu tractament d'elecció és una combinació de macròlids.[16]
La infecció per Chlamydia trachomatis en dones joves és una causa freqüent de malaltia inflamatòria pelviana i d'infertilitat d'origen tubàric. Això comporta un especial seguiment d'aquestes pacients, després de tractar la infecció clamidial primària (habitualment deguda a transmissió sexual).[17] Chlamydophila abortus també pot provocar una MIP[18] o -rares vegades- induir naixements prematurs i avortaments en humans.[19]
Les infeccions per clamídies, per se o conjuntament amb les d'altres microorganismes, són una de les causes d'artritis reactiva i espondiloartritis.[20]
S'han publicat casos d'infeccions nosocomials per Chlamydia psittaci derivats de transmissió persona-persona, una forma de contagi molt poc habitual.[21] També han estat descrites psitacosis respiratòries per C. psittaci després de la manipulació de membranes fetals equines infectades, una font del patògen abans desconeguda.[22]
Alguns tipus de clamidíes viuen en endosimbiosi a altres microorganismes, com les acantoamebes. La Parachlamydia acanthamoebae es considera una causa emergent de pneumònies.[23] Aquest bacteri en concret és el responsable de molts avortaments entre els remugants.[24] Dintre de l'ordre Chlamydiales hi ha altres gèrmens endosimbiòtics identificats recentment i amb característiques patogèniques, com la Simkania negevensis.[25] El bacteri pot infectar el tracte respiratori i altres teixits, si bé els seus efectes citopàtics són limitats.[26] Certes espècies d'aquests bacteris, anomenades "amebo-resistents", es troben a l'aigua clorada domèstica.[27]
Una espècie de clamídia, la Chlamydia pecorum és patògena pel bestiar (porcs, ovelles, bovins) i pels koales -és una de les causes del seu declivi en nombre-. Subtils canvis en la microbiota del tracte urogenital del marsupial durant el període reproductiu de la femella o la maduresa sexual del mascle afavoreixen la infecció per dita clamídia, que provoca infertilitat.[28] Aquest fet pot relacionar-se amb la gran capacitat adaptativa de les clamídies i les seves soques per trobar diferents nínxols ecològics.[29] La Chlamydia suis provoca conjuntivitis, pneumònia, lesions intestinals i diarrees entre els porcs joves i pot infectar als humans. Algunes soques són resistents al clàssic tractament amb tetraciclina i requereixen anticlamidials específics.[30] A molts llocs, l'espècie endèmica predominant en els pollastres és Chlamydia gallinacea.[31]
Chlamydia muridarum infecta el tracte gastrointestinal dels murins i s'ha determinat que no es transmet sexualment entre ells. Provoca pneumonitis i enteritis en aquests animals.[32] Fa uns anys es creia que era una variant de C. trachomatis, però avui dia es considera una espècie diferent. És un bacteri emprat freqüentment per desenvolupar models infectius experimentals i avaluar les respostes immunitàries[33] o per estudiar els efectes de modificacions intencionades en el seu genoma.[34]
Chlamydophila felis (abans anomenada Chlamydia felis) és causa de conjuntivitis serioses i de pneumònies en els gats.[35] El microorganisme té unes proteïnes de membrana externa bastant semblants a de de algunes soques de C. trachomatis, que li permeten infectar a través dels receptors de l'àcid siàlic.[36] Rarament, s'han descrit conjuntivitis humanes causades per aquest bacteri.[37]
Altres clamidials, alguns encara sense classificació definitiva, afecten als peixos, com la Clavochlamydia salmonis.[38] Alguns d'ells s'han trobat a l'interior del tracte digestiu de determinats cucs marins. Aquests tipus de bacteris són una amenaça pels salmònids (en especial els criats en piscifactories),[39] incloent Salvelinus alpinus.[40] Durant els darrers anys, dues noves famílies de clamídies s'han afegit a la llista de bacteris patògens dels peixos amb possibles efectes sobre la salut humana i a hores d'ara es creu que Chlamydia suis pot causar també tracoma.[41] Han estat detectades espècies molt particulars a grans primats africans en perill d'extinció. Resta per determinar, però, si tenen efectes patògens en dits animals.[42]
La Chlamydia sanzinia, del mateix clade que C. pneumoniae i C. pecorum, ha estat identificada com una de les causes de clamidiosi en les serps.[43] També s'ha descobert recentment una nova espècie en les serps, la Chlamydia corallus.[44]
Filogenèticament, es pensa que les diferents espècies de clamidíes tenen un avantpassat comú, els cianobacteris.[45] També sembla demostrada una transmissió gènica antiga horitzontal entre Chlamydiae i Rickettsiaceae.[46]
Diferents membres de la família Chlamydiaceae són transmesos per artròpodes (mosques, àcars, polls i possiblement paparres).[47]
Les clamídies es multipliquen únicament a l'interior de vacúols en el citoplasma de les cèl·lules que parasiten.[13]
En el seu cicle biològic presenten dos tipus de cèl·lules: unes de petites (0,2-0,4 mm de diàmetre) i denses, els cossos elementals, que resisteixen la dessecació, no es multipliquen i serveixen per a la dispersió de la infecció; i unes altres de més grans (0,6-1,5 mm de diàmetre) i menys denses, els cossos reticulars, que són la forma vegetativa i es divideixen per fissió binària.[13]
La clamídia és un gènere de bacteris cocoides, d'entre 0'2 μm i 1'5 μm de diàmetre, gramnegatius (amb membrana externa) i paràsits intracel·lulars obligats. En les persones poden causar malalties infeccioses de transmissió sexual, com la infecció genital per clamídia i el limfogranuloma veneri. Les infeccions per clamídia, al contrari que les causades per gonorrea, són més freqüents en dones que en homes.
No existeix una vacuna efectiva contra les infeccions per Chlamydia spp. Malgrat tenir un genoma petit, les clamídies es repliquen intracel·lularment dins d'una membrana força especialitzada dividida en compartiments i posseeixen un ampli arsenal de mecanismes efectors per sobreviure en un medi hostil, aconseguir un nínxol en les cèl·lules infectades i modular la resposta immune de l'hoste.
Klamydia er vanlig kynssjúka, ið kemur av smittu við bakteriuni Chlamydia trachomatis. Klamydia er ein ein bakteria, sum er orsøkin til mest vanligu kynssjúkuna millum ung, eisini í Føroyum. Klamydia smittar við samlegu. Klamydiaátakið 2010 vísti, at av teimum sum lótu seg kannað, høvdu 7 % Klamydia. Líknandi kanningar aðrastaðni vísa, at millum 5 og 8 % hava Klamydia. Hildið verður, at umleið 7. hvør ungur í Føroyum antin hevur ella hevur havt Klamydia.
Klamydia kann gera tað verri fyri kvinnuna at gerast við barn, um hon ikki fær viðgerð, umframt, at graviditetur uttanfyri lívmóðurina kann vera sera vandamikil fyri kvinnuna. Hjá monnunum hevur Klamydia ikki so álvarsligar fylgjur, hóast hon ikki verður viðgjørd, men kann verða ótespilig at ganga við. Hjá nøkrum førir hon tó til bruna í eistrunum.
क्लैमिडिया (Chlamydia) रोगजनक बैक्टीरिया का एक जीववैज्ञानिक वंश है, जिसकी सदस्य जातियाँ अविकल्पी कोशिकान्तरिक परजीवी होती हैं। मानवों में क्लैमिडिया संक्रमण सबसे अधिक फैलने वाले रतिरोग में से एक है और, इलाज न होने पर, विश्वभर में अंधे होने का एक प्रमुख कारण है।[3][4]
क्लैमिडिया (Chlamydia) रोगजनक बैक्टीरिया का एक जीववैज्ञानिक वंश है, जिसकी सदस्य जातियाँ अविकल्पी कोशिकान्तरिक परजीवी होती हैं। मानवों में क्लैमिडिया संक्रमण सबसे अधिक फैलने वाले रतिरोग में से एक है और, इलाज न होने पर, विश्वभर में अंधे होने का एक प्रमुख कारण है।
Chlamydophila is a controversial bacterial genus belonging to the family Chlamydiaceae.[2]
All Chlamydiota are anaerobic bacteria with a biphasic developmental lifecycle that depends on obligately intracellular growth in eukaryotic host cells.
Chlamydophila was recognized by a number of scientists in 1999,[3] with six species in Chlamydophila and three in the original genus, Chlamydia. This was immediately seen as controversial.[4] In 2015 the Chlamydophila species were reclassified as Chlamydia.[4] The history of the classification and reclassification is as follows.
Earlier criteria for differentiation of chlamydial species did not always work well. For example, at that time genus C. psittaci was distinguished from C. trachomatis by sulfadiazine resistance, although not all strains identified as C. psittaci at the time were resistant, and C. pneumoniae was classified by its appearance under electron microscopy (EM) and its ability to infect humans, although the EM appearance may differ from one research group to the next, and many of these species infected humans.
The systematic taxonomy established for Chlamydiota (formerly Chlamydiae) in 1999 used DNA-DNA reassociation, 16S and 23S ribosomal RNA gene similarity, sequence similarity clustering of protein coding genes, and genome size as criteria for classification. Supporting criteria such as antigen detection,[5] glycogen staining, host association, and EM morphology were also employed, depending on applicability and availability.
Comparative genomic analyses in 2006 identified a number of signature proteins that were uniquely present in species from the genera Chlamydia and Chlamydophila, which supported the distinctness of Chlamydophila.[6] This view was challenged three years later by newer whole genome analysis techniques leading to a proposal to "reunite the Chlamydiaceae into a single genus, Chlamydia".[7] By the 2010s this reclassification "was not wholly accepted or adopted"[8] among microbiologists, which "resulted in a reversion to the single, original genus Chlamydia, which now encompasses all 9 species including Chlamydia psittaci."[8] As of 2013, Chlamydophila was still mentioned in some databases, but controversial.[9] The merger of the genus Chlamydophila back into the genus Chlamydia is now generally accepted.[10][11][12][13]
According to the authors of the 1999 study, the mean DNA-DNA reassociation difference distinguishing Chlamydophila from Chlamydia is 10.1%, an accepted value for genus separation. Although the 16S ribosomal RNA gene sequences of the two are close to 95% identical, unlike the other previously established genera, the authors considered a less than 95% similarity only a guideline for establishing new genera in chlamydial families. In the study, the authors used the similarity of the locations of coding for protein and ribosomal RNA genes in the genome (gene clusters) to help distinguish Chlamydophila from Chlamydia. Also, the full-length 23S ribosomal RNA genes of the species of the two genera were less than 95% identical.
Chlamydophila is a controversial bacterial genus belonging to the family Chlamydiaceae.
Chlamydia (del griego χλαμύς / χλαμυδως, khlamýs / khlamýdös: "capa" o "encapotado") es un género de bacterias gramnegativas perteneciente a la familia Chlamydiaceae, orden Chlamydiales, filo Chlamydiota. La clamidiasis, considerada la enfermedad bacteriológica más común [1] que se transmite a través del sexo vaginal, anal, oral y por contacto con fluidos en lugares de poca higiene.[2] Se cura con un antibiótico y la mejor prevención es el preservativo.
Castellanizado como clamidia, y genéricamente entendido como plural (las clamidias) para hacer referencia a Chlamydia spp., la taxonomía y nomenclatura de este grupo es un tema controvertido sobre el cual no existe un total acuerdo entre los expertos (ver sección Taxonomía más adelante), así como tampoco la forma de contagio. Con la información disponible en la actualidad, taxonómica y sistemáticamente, el género Chlamydia incluye tres especies: C. trachomatis, C. muridarum y C. suis.[3]
Clínicamente, se reconocen actualmente —para el humano— cuatro especies patogénicas importantes: C. trachomatis, C. pneumoniae, C. psittaci y C. pecorum. Las dos primeras se consideran parásitos estrictos del ser humano y de transmisión interhumana (productoras de enfermedad infectocontagiosa). En cambio, C. psittaci y C. pecorum son patógenos secundarios de aves y mamíferos.
Chlamydia es un grupo de bacterias de pequeño tamaño (inicialmente se consideraron virus), son bacilos análogos a gram-, su principal característica es el ciclo replicativo intracelular, lo cual las convierte en parásitos obligados.
Presentan una pared celular tipo bacteriana, sin embargo, el peptidoglicano está ausente o casi imperceptible (a pesar de tener genes para su síntesis). Los principales antígenos de las clamidias están presentes en la pared(en la "membrana externa"), la cual contiene el lipopolisacárido (LPS), la proteína principal de la membrana externa (MOMP, del inglés "Major Outter Membrane Protein") y otras dos proteínas ricas en cisteína: una proteína de envoltura (62Kd) y una lipoproteína (12Kd).
Tanto la MOMP como el LPS, son los componentes antigénicos más importantes.
Estas bacterias expresan un epitope lipopolisacárido específico de familia (ex epitope específico de género). Contenido G+C aproximadamente 40 mol%.
Son parásitos intracelulares obligados de las células de los vertebrados. Al poseer esta característica escapan a menudo del sistema inmunitario. Su ciclo de desarrollo adquiere dos formas: el corpúsculo elemental y el corpúsculo reticulado o inicial, que representan la forma extracelular e intracelular del parásito respectivamente.
Cultivo: no se cultivan en los medios microbiológicos habituales, recurriendo a cultivos celulares.
Las Chlamydiae son bacterias intracelulares, pues no poseen toda la maquinaria necesaria para su crecimiento. Este crecimiento intracelular permite a las Chlamydiae producir una infección crónica, al evitar la reproducción de la célula a la que infecta. Este mecanismo de infección crónica explica la patogenia de algunas enfermedades que producen: arteriosclerosis en el caso de la Chlamydia pneumoniae, tracoma con ceguera y salpingitis con obstrucción tubárica en el caso de Chlamydia trachomatis. Además la Chlamydiae puede tener periodos de latencia, acumulando carga bacteriana en los retículos de los órganos sexuales masculinos y femeninos, a la espera de un estímulo que le permita la reproducción bacteriana.
Chlamydia es un taxón genérico que fue acuñado en 1945 por Jones et al., presentando a Chlamydia trachomatis como especie tipo para el taxón.[4]
Clásicamente, esto es, desde 1971 y hasta 1999, se aceptaban cuatro especies dentro del género Chlamydia (según la clasificación de Stolz y Page):[5]
C. psittaci se distinguía de C. trachomatis por la resistencia a sulfadiazina, aunque no todas las C. psittaci eran resistentes; C. pneumoniae fue clasificado por su apariencia bajo el microscopio electrónico (EM) y su habilidad para infectar humanos, a pesar de que la apariencia EM encontrada difería de un estudio a otro, y todas esas spp. infectaban humanos.
Chlamydophila fue un género que agrupaba algunas especies que pertenecen a Chlamydia. Actualmente se considera como un sinónimo.[6] En abril de 1999, tras la presentación y propuesta de Everett, Bush y Andersen para una nueva clasificación de Chlamydiaceae, cinco especies nuevas fueron validadas, mientras que C. pneumoniae, C. pecorum y C. psittaci fueron trasladadas a un nuevo género: Chlamydophila. La nueva clasificación se presentó así:[7]
La taxonomía establecida para Chlamydiae en 1999 usa criterios prevalecientes para clasificar bacterias, incluyendo ADN-ADN reasociación, ARN ribosomal 16S y 23S, a similitud génica, similares secuencias de genes codificantes de proteína, y el tamaño del genoma. Con los criterios como son los de detección de antígeno, el glicógeno, la asociación con el huésped, y la morfología EM se emplean, dependiendo de la aplicabilidad y de la disponibilidad. En 1999, muchas razas de Chlamydia fueron reorganizadas en el género Chlamydophila.
El promedio de la reasociación ADN-ADN de similitud distinguiendo Chlamydophila de Chlamydia es del 10,1 % (Intervalo de confianza al 95 %: 6,8-13,5), un valor para separar géneros.[cita requerida]
La divergencia de Chlamydophila con Chlamydia es indicada por la codificación proteica en secuencias similares, y genes ARN ribosomal. Las 16S secuencias ribosomales de gene ARN de Chlamydophila y de Chlamydia los acercan a más del 95 %. Sin embargo, 95 % no es el corte para separar géneros Chlamydiaceae, pero es una guía para establecer nuevos géneros en la familia de las Chlamydiales.
El ARN ribosomal 23S de las especies de Chlamydophila y de Chlamydia tenían una similitud menor al 95 %.[cita requerida]
En agosto de 2000, la disertante Karin Everett presentó una reclasificación para las clamidias durante el Cuarto Encuentro de la Sociedad Europea para la Investigación de Chlamydia, en Helsinki, Finlandia. Esta clasificación de Chlamydia está basada en criterios fenotípicos, morfológicos y genéticos limitados (porque por ejemplo, no considera los recientes análisis del operón ribosomal, u otros organismos intracelulares obligados que tienen un ciclo replicativo similar a las clamidias).[8]
Un gran número de eminentes clamidologistas, la mayoría no taxonomistas, se opusieron a la nueva clasificación. Sus objeciones fueron publicadas en una carta (Schachter et al., 2001) dirigida al International Journal of Systematic and Evolutionary Microbiology. La carta fue luego respondida por los autores de la nueva clasificación (Everett & Andersen, 2001).
Mientras la presencia de las 9 especies dentro de la familia Chlamydiaceae no fue particularmente motivo de controversia, las principales críticas a la nueva taxonomía fueron:
Otros autores, como Michael Ward, consideraron que «la nueva clasificación de Everett et al. ha sido apropiadamente revisada y aprobada por autoridades taxonómicas internacionales y debiera prevalecer hasta ser superada por nuevos conocimientos y un sistema más efectivo. Esto es porque incorpora investigaciones moleculares recientes y las perspectivas actuales de la evolución microbiana».[9]
En 2015, un artículo de Sachse et al. consideró fusionar de nuevo los género Chlamydia y Chlamydophila debido a que las diferencias entre las especies no son lo suficientemente importantes como para separar los dos géneros. El análisis de la secuencia genética del ARN ribosomal 16S que incentivó la separación en dos géneros hecho por Everett, mencionado anteriormente, mostró que la similitud entre estas era superior al 94,5 % —el punto de corte que se suele considerar para distinguir géneros— entre casi todas las especies de clamidias. Además, la secuenciación y comparación de los genomas completos muestra que el porcentaje de proteínas conservadas es del 82 %, mucho mayor del punto de corte que se suele considerar, el 50 %. Como último motivo, se arguyó que las especies tienen características fenotípicas similares.[10] Incluso antes de la publicación de este artículo, el Bergey's Manual of Systematic Bacteriology ya consideraba en su edición más reciente a esa fecha a Chlamydia como un único género que incluía a Chlamydophila[10] y continúa haciéndolo en su edición más reciente de 2015.[11]
Hay tres especies del género Chlamydia que afectan al humano:
La infección genital puede ser asintomática en mujeres, pero causar daños en su aparato genital con complicaciones futuras en su fertilidad por causar inflamaciones del cuello llamadas cervicitis, o Enfermedad Inflamatoria Pélvica o EPI que es causa de abortos y esterilidad. Además la mujer puede contagiarla sin saber siquiera que estaba enferma.
La clamidia es una infección bacteriana. Todos los años se producen aproximadamente 3 millones de casos nuevos en hombres y mujeres, lo cual la convierte en una de las infecciones de transmisión sexual más comunes.
Si una mujer embarazada contrae clamidia y no se la trata, puede tener un bebé prematuro. Si un bebé se infecta durante el parto, puede desarrollar infecciones en los ojos (conjuntivitis) o problemas respiratorios.
La clamidia es conocida como la enfermedad "silenciosa" porque 3 de cada 4 mujeres infectadas no tienen síntomas.[12] Algunas mujeres sufren un cambio en las pérdidas vaginales o dolores al orinar.
Los profesionales de la salud usan una prueba de laboratorio para diagnosticar la clamidia en las mujeres. Algunas pruebas usan una muestra de orina. Otras pruebas usan una muestra de células del cuello uterino de la mujer. La clamidia se puede tratar con antibióticos.
Se recomienda que las mujeres embarazadas pidan a su médico que les realice una prueba de clamidia en la primera etapa del embarazo. En caso de infección se pueden tomar antibióticos para tratar la infección y se evitarán complicaciones para la madre y el feto.
La pareja de una embarazada también debe tratarse ya que pueden volver a transmitirse la infección del uno al otro. Durante el embarazo se pueden evitar las infecciones por clamidia al no tener relaciones sexuales. Las personas que tienen relaciones sexuales:
Las clamidias son sensibles a los antibióticos que inhiben la síntesis proteica como las tetraciclinas y los macrólidos. Agente patógeno: estas infecciones causadas por bacterias (chlamydia trachomatis). La azitromicina y la doxiciclina son antibióticos recomendados para el tratamiento de la clamidia; pero cualquier inquietud es mejor acudir a un centro de salud para ser evaluado por un especialista.
|url=
incorrecta (ayuda). BBergey's Manual of Systematics of Archaea and Bacteria (en inglés): 1-28. doi:10.1002/9781118960608.gbm00364. Consultado el 4 de abril de 2020. Chlamydia (del griego χλαμύς / χλαμυδως, khlamýs / khlamýdös: "capa" o "encapotado") es un género de bacterias gramnegativas perteneciente a la familia Chlamydiaceae, orden Chlamydiales, filo Chlamydiota. La clamidiasis, considerada la enfermedad bacteriológica más común que se transmite a través del sexo vaginal, anal, oral y por contacto con fluidos en lugares de poca higiene. Se cura con un antibiótico y la mejor prevención es el preservativo.
Castellanizado como clamidia, y genéricamente entendido como plural (las clamidias) para hacer referencia a Chlamydia spp., la taxonomía y nomenclatura de este grupo es un tema controvertido sobre el cual no existe un total acuerdo entre los expertos (ver más adelante), así como tampoco la forma de contagio. Con la información disponible en la actualidad, taxonómica y sistemáticamente, el género Chlamydia incluye tres especies: C. trachomatis, C. muridarum y C. suis.
Clínicamente, se reconocen actualmente —para el humano— cuatro especies patogénicas importantes: C. trachomatis, C. pneumoniae, C. psittaci y C. pecorum. Las dos primeras se consideran parásitos estrictos del ser humano y de transmisión interhumana (productoras de enfermedad infectocontagiosa). En cambio, C. psittaci y C. pecorum son patógenos secundarios de aves y mamíferos.
Klamüüdia (Chlamydia) on väikeste obligatoorselt intratsellulaarsete mikroobide perekond, mis ühendab kolme inimpatogeenset liiki: Chlamydia trachomatis, Chlamydia pneumoniae ja Chlamydia psittaci.
Esmakordselt kirjeldati klamüüdiaid 1907. aastal trahhoomihaige pisaratega nakatatud orangutani konjuktiivi rakkudes. Kirjelduses märgiti nende mantlitaolist paksendit ümber rakutuuma ja sellest sai ka alguse tekitaja nimetus (kreeka keeles chlamys 'mantel'). Esmakordselt isoleeriti klamüüdiad 1957. aastal kanaembrüotes Tang Feifani poolt.[1]
Chlamydia trachomatis on nägemiskaotust põhjustava trahhoomi tekitaja, samuti seksuaalselt ülekantavate haiguste tekitaja, mille kaugtagajärjeks võivad olla ektoopiline rasedus ja sigimatus.
Chlamydia pneumoniae on olmekopsupõletiku tekitaja ning tema esinemist seostatakse ka ägeda ja kroonilise südame isheemiatõvega.
Chlamydia psitacci on mitteühtlane klamüüdiate grupp, mis tekitab zoonoose ja põhjustab hingamisteede infektsioone inimestel. Tegelikult põhjustavadki kõik kolm klamüüdialiiki hingamisteede infektsioone ja kõiki neid seostatakse ka südamehaigustega.
Klamüüdiad on liikumatud, ilma fimbriateta moodustised. Klamüüdiad esinevad kahe vormina, mis üksteisest morfoloogiliselt erinevad: väike (250–300 nm) ja rigiidne kondenseeritud moodustis ehk elementaarkehake (elementary body; EB), mis umbes 6–8 tunni jooksul organiseerub ümber suureks (800–1200 nm) retikulaarkehakeseks (reticulate body; RB), millel puudub elektrontihe nukleoid.
Klamüüdia elementaarkehake on metaboolselt inaktiivne ega pooldu kunagi. Ta sisaldab rohkesti lipiide, rakuseinas ka penitsilliini siduvaid proteiine, kuid viimased ei suuda rakuseina läbida ja samuti ei jõua ka intratsellulaarselt asuvasse parasiiti.
Klamüüdia retikulaarkehake on metaboolselt aktiivne. Rakuseinas on välismembraani proteiinid, mis võimaldavad ainete transporti, tsütoplasmas on prokarüootsed ribosoomid. Retikulaarkehakesed omavad ensüüme, nad sünteesivad endale oma DNA ja RNA, ja omavad ka proteiine ja lipiide. Neil puudub aga võime sünteesida energiarikkaid adenosiintrifosfaate (ATP-d). Seetõttu nimetatakse neid "energiaparasiitideks" ja sellepärast elutsevad nad raku sees. Bakteritega sarnaselt pärsivad mitmed antibakteriaalsed preparaadid nende kasvu.
Klamüüdia (Chlamydia) on väikeste obligatoorselt intratsellulaarsete mikroobide perekond, mis ühendab kolme inimpatogeenset liiki: Chlamydia trachomatis, Chlamydia pneumoniae ja Chlamydia psittaci.
Chlamydia generoa bakterio Gram negatiboz osatuta dago, zelula barneko parasito hertsiak direnak. Koko txikiak dira, prokariotoen artean txikienetarikoak, haien tamaina birus handienen parekoa izanik.
Rickettsia generoko bakterioen antzera, Chlamydia ez da hazten laborategiko hazkuntza-inguruetan, zelula barneko parasitoa delako. Horregatik -birusekin gertatzen den moduan- kultibo zelularrak behar dira bakterio hori laborategian hazi dadin.
Klamidien metabolismoa oso mugatua da, molekula asko behar baitituzte bizirik irauteko. Molekula horiek guztiak zelula ostalariarengandik hartzen dituzte, ez baitira gai bere kabuz sintetizatzeko (azetil-CoA, NAD, FP, entzima batzuk...). Duela gutxi arte ATP bera ostalariarengandik hartzen zuela uste bazen ere, azken ikerketa genetikoek zalantzan jarri dute alde hau.
Metabolismoaren aldetik esan liteke klamidiak birus eta bakterioen artean kokatzen direla, prokariotoak izan arren.
Bizi-ziklo berezia dute klamidiek, bi zelula mota baitaude: funtsezko gorputz deritzona (partikula infekziosoa) eta gorputz erretikularra (zelula ostalariaren barnean agertzen dena). Funtsezko gorputza txikia da, zelulatik kanpo dago eta infektatzeko ahalmena du; gorputz erretikularra, aldiz, handiagoa da, zelula barnean dago eta ez du infektatzeko ahalmenik. Funtsezko gorputzaren aldean, gorputz erretikularrak erdibiditzeko gaitasuna du.
Hiru Chlamydia espezie onartzen dira egun (2009an): Chlamydia trachomatis, Chlamydia muridarum eta Chlamydia suis. Garai batean Chlamydia generoan sailkatzen ziren beste espezie batzuk (C. pneumoniae eta C. psittaci, kasu) genero berri batean sailkatzen dira egun: Chlamydophila generoan, hain zuzen ere.
Chlamydia trachomatis patogenoa da. Bakterio honek bi gaitz eragiten ditu: trakoma izenekoa (begien infekzio larria) eta klamidiasia (traktu urogenitaleko infekzioa, harreman sexualen bidez kutsatzen dena). Chlamydia trachomatis-en serotipo desberdinak daude, gaitz bat ala bestea sortuko dutenak.
Chlamydophila est un genre de bactéries de la famille des Chlamydiaceae et qui étaient classées comme Chlamydia jusqu'en 1999.
La psittacose (ou ornithose) est provoquée par l'espèce Chlamydophila psittaci. Elle est transmise de l'oiseau (en particulier les psittaciformes, perroquet, etc.) à l'Homme. Chez les oiseaux, la maladie se limite à une infection intestinale, alors que chez les humains elle prend la forme d'une pneumonie.
Selon Catalogue of Life (22 décembre 2019)[3] :
Chlamydophila est un genre de bactéries de la famille des Chlamydiaceae et qui étaient classées comme Chlamydia jusqu'en 1999.
La psittacose (ou ornithose) est provoquée par l'espèce Chlamydophila psittaci. Elle est transmise de l'oiseau (en particulier les psittaciformes, perroquet, etc.) à l'Homme. Chez les oiseaux, la maladie se limite à une infection intestinale, alors que chez les humains elle prend la forme d'une pneumonie.
Saghas baictéir sféarúil éagluaistigh nach n-iolraíonn ach amháin nuair a bhíonn taobh istigh de chealla eocarótacha (le fíornúicléas lena scannán núicléach féin). Tá cineálacha nimhiúla ann a chuireann tús le galair súl, béil, baill ghiniúna, agus galair dhaonna is ainmhíocha eile.
Chlamydia é un xénero de bacterias que son parasitas intracelulares obrigadas. As infeccións por Chlamydia están entre as enfermidades bacterianas de transmisión sexual máis comúns en humanos, e son unha causa de cegueiras de orixe infecciosa en todo o mundo.[2]
Aínda que antes o xénero comprendía máis especies, en 1999 xa só se aceptaban tres especies de Chlamydia, que son: Chlamydia trachomatis (patóxeno humano), Chlamydia suis (afecta só a porcos), e Chlamydia muridarum (afecta só a ratos e hámsteres).[3] Outras especies que clasicamente se consideraban do xénero Chlamydia mais que despois foron cambiadas de xénero son C. pneumoniae, C. psittaci e C. pecorum. (a primeira, igual que C. trachomatis, transmítese de persoa a persoa, e as dúas últimas transmítense de animais a persoas). Porén, os cambios taxonómicos neste controvertido xénero fixeron que se revertesen algúns dos cambios realizados e que actualmente se acepten máis de dez especies.
Como as clamidias teñen un ciclo de vida único foron clasificadas taxonomicamente na súa propia orde,[4] chamado Chlamydiales, e pertencen á familia Chlamydiaceae. Na familia Chlamydiaceae houbo importantes cambios taxonómicos en 1999 (ver máis adiante). En 2008 propúxose a introdución na familia dun novo axente clamidial, ao que se lle chamou Candidatus Clavochlamydia salmonicola.[3]
Chlamydia é un taxon xenérico acuñado en 1945 por Jones et al., que tiña a Chlamydia trachomatis como especie tipo. [2].
Clasicamente (desde 1971 ata 1999) aceptábanse catro especies dentro do xénero Chlamydia (segundo a clasificación de Stolz e Page), que eran:
En 1999, Everett, Bush e Andersen presentaron unha nova proposta para a clasificación das Chlamydiaceae na que se facían cambios de xénero dalgunhas especies.[5][6] Como resultado da proposta foron validadas cinco novas especies, mentres que C. pneumoniae, C. pecorum e C. psittaci foron trasladadas a un novo xénero: Chlamydophila. A nova clasificación presentouse así:
A nova clasificación de Everett et al. está baseada en criterios fenotípicos, morfolóxicos e xenéticos limitados (porque por exemplo, non considera as recentes análises do operón ribosomal), e tivo a oposición de moitos investigadores de clamidias, a maioría non taxonomistas, que publicaron as súas obxeccións en 2001[7], as cales foron respondidas por Everett et al[8][9]. As principais obxeccións baséanse no seguinte: non hai suficientes razóns para dividir a primitiva familia Chlamydiaceae en dous novos xéneros; os médicos clínicos están acostumados á clasificación actual e o cambio pode producir confusión; fíxose demasiado énfase no estudo de secuencias nucleotídicas curtas e tívose pouca e insuficiente consideración de características biolóxicas básicas.
Porén, en palabras de Michael Ward «a nova clasificación de Everett et al. foi apropiadamente revisada e aprobada por autoridades taxonómicas internacionais e debería prevalecer ata ser superada por novos coñecementos e un sistema máis efectivo. Isto é así porque incorpora investigacións moleculares recentes e as perspectivas actuais da evolución microbiana» [3]. Pero a polémica continuou, porque algunhas análises xenómicas recentes parecen apoiar a clasificación das clamidiáceas nun só xénero, Chlamydia,[10] polo que a cuestión podía volverse a revisar.[11] De feito, a reversión foi finalmente aceptada pola comunidade científica,[12][13] polo que o número de especies (válidas) de Chlamydia subiu a 9. Posteriormente illáronse moitas especies probables, pero non chegaron a ser nomeadas. En 2013 engadiuse unha 10ª especie, Ch. ibidis, coñecida só en ibis sagrados que vivían silvestres en Francia.[14] Engadíronse dúas especies máis en 2014 (validadas en 2015): Ch. avium, que infecta pombas e papagaios, e Ch. gallinacea, que infecta galiñas, galiñas de Guinea e pavos.[15] En 2015 engadiuse á lista Ch. abortus e as especies reclasificadas do xénero Chlamydophila.[16] Varias especies novas foron clasificadas orixinalmente como cepas aberrantes de Ch. psittaci[15]
Chlamydia é un grupo de bacterias de pequeno tamaño comparadas con outras bacterias. As especies de Chlamydia teñen xenomas dun tamaño de aproximadamente 1 a 1,3 megabases.[17] Forman cocos agrupados en cadeas, e teñen un ciclo replicativo intracelular que as converte en parasitos intracelulares obrigados de vertebrados, xa que non posúen toda a maquinaria necesaria para a súa replicación autónoma. A súa parede celular é gramnegativa (con membrana externa), pero o peptidoglicano está ausente ou é case imperceptible (a pesar de teren xenes para a súa síntese). Os principais antíxenos das clamidias están presentes na membrana externa, a cal contén o lipopolisacárido (LPS), a proteína maior da membrana externa (MOMP, do inglés "Major Outer Membrane Protein") e outras dúas proteínas ricas en cisteína: unha proteína de envoltura (62kD) e unha lipoproteína (12kD). A MOMP e o LPS son os compoñentes antixénicos máis importantes.
Como son parasitos intracelulares obrigados evitan a miúdo a acción do sistema inmunitario. Tamén por esa razón non poden cultivarse nos medios microbiolóxicos habituais, e hai que facelo en cultivos celulares. O crecemento intracelular permite ás clamidias producir unha infección crónica, evitando a apoptose da célula á que infecta, que é a causa de moitas das enfermidades que producen.
Chlamydia pode encontrarse en dúas formas: forma de corpo ou corpúsculo elemental e forma de corpo ou corpúsculo reticulado.
O corpo elemental é a partícula infecciosa non replicante que se libera cando a célula infectada rompe. Do corpo elemental depende a capacidade da bacteria de transmitirse dunha persoa a outra. Esta forma é análoga a unha espora. O corpo elemental pode medir de 0,25 a 0,3 μm de diámetro, e fórmao fundamentalmente a especie C. trachomatis (e tamén as especies que antes se consideraban Chlamydia, C. pneumoniae e C. psittaci, hoxe noutro xénero). Esta forma está cuberta por unha parede celular ríxida e contén un xenoma de ADN cun peso molecular de 66 × 107 Da (cuns 600 xenes, o que é só unha cuarta parte da información xenética dunha bacteria típica como Escherichia coli). Contén tamén un plásmido de ADN críptico de 7.498 pares de bases. O xenoma contén un marco de lectura aberto (ORF) para un xene implicado na replicación do ADN. Ademais, o corpo elemental contén unha ARN polimerase responsable da transcrición do xenoma de ADN unha vez que a bacteria entra no citoplasma da célula hóspede e inicia o seu ciclo de crecemento. Tamén presenta ribosomas e subunidades ribosómicas. O corpo elemental induce a súa propia endocitose cando encontra as súas células diana. Estímase que nun fagolisosoma da célula xeralmente hai de 100 a 1000 corpos elementais.
Chlamydia tamén pode adoptar a forma de corpo reticulado, o cal é sempre unha forma intracitoplasmática, moi implicada no proceso de replicación e crecemento da bacteria. O corpo reticulado é lixeiramente maior ca o elemental e pode chegar a 0,6 μm de diámetro cun mínimo de 0,5 μm. Non presenta parede celular. Cando se tinguen con iodo, os corpos reticulados parecen inclusións dentro da célula. No corpo reticulado retéñense o xenoma de ADN, proteínas, e ribosomas. Aparece nun determinado momento do ciclo de desenvolvemento da bacteria. O corpo reticulado é basicamente a estrutura na cal se transcribe o xenoma clamidial a ARN, se sintetizan as proteínas, e se replica o ADN. O corpo reticulado divídese por fisión binaria para formar partículas que, unha vez sintetizada a parede celular, desenvólvense orixinando unha proxenie de novos corpos elementais infecciosos. A fisión dura unhas 3 horas e o período de incubación pode ser de ata 21 días. Despois da división, o corpo reticulado transfórmase de novo en corpo elemental e é liberado da célula por exocitose.[4]
Estudos realizados sobre o ciclo de crecemento de C. trachomatis (e da antiga C. psittaci, hoxe noutro xénero) en cultivos celulares in vitro indican que os corpos elementais se desenvolven en corpos reticulados non infecciosos dentro dun vacúolo citoplasmático da célula infectada. Despois de que entra o corpo elemental na célula, ten lugar unha fase de eclipse de 20 horas ata que a partícula infecciosa se transforma en corpo reticulado. A produción de corpos elementais clamidiais é máxima de 36 a 50 horas despois da infección.
O ser humano é afectado pola especie Chlamydia trachomatis, que produce diversas patoloxías[18] no ser humano como:
A infección xenital pode ser asintomática en mulleres, pero causar danos no seu aparato xenital con complicacións futuras na súa fertilidade por causar inflamacións do cérvix uterino chamadas cervicites, ou a Enfermidade Inflamatoria Pélvica ou EPI que é causa de abortos e esterilidade. Ademais a muller pode contaxiala sen saber sequera que estaba infectada. Se está embarazada pode ter un bebé prematuro, o bebé pode infectarse e ter conxuntivites ou problemas respiratorios.
Outras especies infecciosas que afectan a humanos que tradicionalmente se consideraban Chlamydias (hoxe están clasificadas noutro xénero) son: C. psitacci, que orixina a psitacose transmitida por aves (causa febre, calafríos e ás veces pneumonía), e C. pneumoniae, que orixina no 90% dos casos infeccións subclínicas e pode producir farinxite, otite media, pneumonía atípica e parece que contribúe á formación de placas ateroescleróticas.
As clamidias son sensibles aos antibióticos que inhiben a síntese proteica como as tetraciclinas e os macrólidos. Por exemplo, pode utilizarse azitromicina e doxiciclina. Ante calquera síntoma ou sospeita deberíase acudir a un centro de saúde para ser avaliado por un especialista. As mulleres embarazadas poden realizar probas para detectar a presenza de clamidias na primeira fase do embarazo.
Xeralmente as infeccións clamidiais[19] son asintomáticas. Existen diversas probas para comprobar se houbo transmisión de clamidias nunha relación sexual.
As Chlamydia poden detectarse en probas con cultivos celulares ou sen cultivos celulares. As principais probas que non utilizan cultivos celulares son: Proba de Anticorpo Monoclonal Fluorescente, ELISA, sondas de ADN, probas de Chlamydia rápidas e as probas de leucocito esterase. O primeiro tipo de probas pode detectar a proteína da membrana externa principal (MOMP), e o segundo tipo detecta un produto coloreado convertido por un encima unido ao anticorpo. As probas de Chlamydia rápidas utilizan anticorpos contra a MOMP, a proba da leucocito esterase detecta nos ouriños encimas producidos polos leucocitos que conteñen a bacteria.[4]
Chlamydia é un xénero de bacterias que son parasitas intracelulares obrigadas. As infeccións por Chlamydia están entre as enfermidades bacterianas de transmisión sexual máis comúns en humanos, e son unha causa de cegueiras de orixe infecciosa en todo o mundo.
Aínda que antes o xénero comprendía máis especies, en 1999 xa só se aceptaban tres especies de Chlamydia, que son: Chlamydia trachomatis (patóxeno humano), Chlamydia suis (afecta só a porcos), e Chlamydia muridarum (afecta só a ratos e hámsteres). Outras especies que clasicamente se consideraban do xénero Chlamydia mais que despois foron cambiadas de xénero son C. pneumoniae, C. psittaci e C. pecorum. (a primeira, igual que C. trachomatis, transmítese de persoa a persoa, e as dúas últimas transmítense de animais a persoas). Porén, os cambios taxonómicos neste controvertido xénero fixeron que se revertesen algúns dos cambios realizados e que actualmente se acepten máis de dez especies.
Chlamydophila é un xénero de bacterias pertencente á familia Chlamydiaceae,[2] orde Chlamydiales, clase/filo Chlamydiae. As especies deste novo xénero estaban antes clasificadas no xénero Chlamydia. O establecemento deste xénero foi controvertido no seu momento e seguiu séndoo, ata que en 2015 se volveu a integrar o xénero de novo dentro de Chlamydia.
O xénero Chlamydophila foi recoñecido en 1999,[3] e creado con seis especies que antes pertencían ao xénero Chlamydia (o cal quedou así só con tres especies). Todas as Chlamydiae son bacterias anaerobias cun ciclo de vida cun desenvolvemento en dúas fases que depende do seu crecemento intracelular obrigado en células hóspede eucarióticas.
Antes de 1999 o criterio para distinguir as especies de clamidias non era excluínte. Por exemplo, naquel momento o xénero Chlamydia era igual á familia Chlamydiaceae, xa que todas as especies estaban clasificadas nese xénero; C. psittaci distinguíase de C. trachomatis pola súa resistencia á sulfadiacina, aínda que non todas as C. psittaci eran resistentes; C. pneumoniae clasificábase pola súa aparencia vista con microscopio electrónico e a súa capacidade de infectar aos humanos, aínda que o aspecto visto ao microscopio electrónico difería dun grupo de investigación a outro, e todas estas especies infectaban aos humanos.
A taxonomía sistemática establecida para as Chlamydiae en 1999 utiliza os criterios postos ao día e imperantes actualmente na clasificación das bacterias, como a reasociación ADN-ADN, semellanza nos xenes dos ARNr 16S e 23S, agrupamento con semellanza de secuencia de xenes codificantes de proteínas, e tamaño do xenoma. Tamén se empregan criterios de complementarios, como a detección de antíxenos,[4] tinguidura do glicóxeno, asociación co hóspede, e morfoloxía vista con microscopio electrónico, dependendo da súa aplicabilidae e dispoñibilidade. En 1999, moitas cepas de Chlamydia foron reorganizadas e asignadas ao xénero novo Chlamydophila.
As análises de xenómica comparativa identificaron grande cantidade de proteínas sinatura que só están presentes en especies do xénero Chlamydia ou Chlamydophila, o que apoia a distinción destes xéneros.[5] Con todo, esta visión foi posta en dúbida por unha análise de xenoma completo máis recente, que fixo que algúns autores propuxeran volver a "reunificar as Chlamydiaceae nun só xénero, Chlamydia".[6] Esta controversia na nomenclatura continuou durante varios anos.[7] Finalmente, en 2015 a inclusión das especies do xénero Chlamydophila de novo no xénero Chlamydia foi aceptada de forma xeral.[8] [9][10] [11]
A semellanza na reasociación ADN-ADN media que distingue Chlamydophila de Chlamydia é 10,1% (95% intervalo de confianza = 6,8 a 13,5), o que se considera un vaor aceptable para separar os dous xéneros.
A diverxencia entre Chlamydophila e Chlamydia indícase pola agrupación con semellanza de secuencia de xenes de proteínas codificadas e de ARN ribosómico. As secuencias dos xenes de ARNr 16SA de Chlamydophila e Chlamydia son idénticos en aproximadamente un 95%. Porén, o 95% non é un punto de corte para separar as Chlamydiaceae, senón só unha guía para establecer novos xéneros dentro das familias das clamidias. Os xenes de ARNr 23S de lonxitude completa de Chlamydophila e Chlamydia son idénticos en menos do 95%.
Algúns criterios moleculares para distinguir os xéneros das Chlamydiaceae Xénero Tamaño do xenoma aproximadoSon características específicas de especie tipicamente a morfoloxía vista con microscopio electrónico, resistencia a antibióticos, e plásmidos extracromosómicos.
Chlamydophila comprendía as seguintes especies:
Chlamydophila é un xénero de bacterias pertencente á familia Chlamydiaceae, orde Chlamydiales, clase/filo Chlamydiae. As especies deste novo xénero estaban antes clasificadas no xénero Chlamydia. O establecemento deste xénero foi controvertido no seu momento e seguiu séndoo, ata que en 2015 se volveu a integrar o xénero de novo dentro de Chlamydia.
Chlamydia adalah genus bakteri intraselular yang tergolong familia Chlamydiaceae, ordo Chlamydiales, kelas dan filum Chlamydiae.
Tiga spesies dalam genus ini adalah Chlamydia trachomatis (hanya menyerang manusia), Chlamydia suis (hanya menyerang babi), dan Chlamydia muridarum (hanya menyerang tikus dan hamster).[2]
Chlamydia adalah genus bakteri intraselular yang tergolong familia Chlamydiaceae, ordo Chlamydiales, kelas dan filum Chlamydiae.
Tiga spesies dalam genus ini adalah Chlamydia trachomatis (hanya menyerang manusia), Chlamydia suis (hanya menyerang babi), dan Chlamydia muridarum (hanya menyerang tikus dan hamster).
Chlamydia sunt bacteriorum genus. Species Chlamydia trachomatis hominis morbi causa esse potest.
Chlamydia sunt bacteriorum genus. Species Chlamydia trachomatis hominis morbi causa esse potest.
Chlamydia is een geslacht van bacteriën. De seksueel overdraagbare aandoening chlamydia kan een asymptomatisch beloop hebben.
Chlamydophila pneumoniae werd vroeger tot Chlamydia gerekend. Deze wordt nu bij Chlamydophila ingedeeld.
Chlamydia is een geslacht van bacteriën. De seksueel overdraagbare aandoening chlamydia kan een asymptomatisch beloop hebben.
Chlamydophila é um género de bactérias Gram-negativas, muito próximo do género Chlamydia. O grupo foi reconhecido em 1999, para integrar seis espécies, anteriormente classificadas como Chlamydia[1]. A distinção foi feita com base em critérios genéticos. A espécie tipo do grupo é a Chlamydophila psittaci.
De entre as espécies do grupo contam-se vários agentes patogénicos para o Homem e outras espécies animais.
Chlamydophila é um género de bactérias Gram-negativas, muito próximo do género Chlamydia. O grupo foi reconhecido em 1999, para integrar seis espécies, anteriormente classificadas como Chlamydia. A distinção foi feita com base em critérios genéticos. A espécie tipo do grupo é a Chlamydophila psittaci.
De entre as espécies do grupo contam-se vários agentes patogénicos para o Homem e outras espécies animais.
Chlamýdia (lat. Chlamydia; staršie bedsónia - lat. Bedsonia, Miyagawanella) je rod baktérií z čeľade Chlamydiaceae. Do roku 1999 doňho patrili aj všetky druhy z dnes samostatného rodu Chlamydophila. V minulosti sa tento rod (podobne ako napríklad riketsia) chybne zaraďoval medzi špeciálne vírusy, tzv. veľké vírusy; stále však platí, že chlamýdie sú naozaj veľmi malé - také malé ako veľké vírusy.
Ako vidno, posledné uvedené druhy sa alternatívne zaraďujú pod rod Chlamydophila.
Chlamýdia (lat. Chlamydia; staršie bedsónia - lat. Bedsonia, Miyagawanella) je rod baktérií z čeľade Chlamydiaceae. Do roku 1999 doňho patrili aj všetky druhy z dnes samostatného rodu Chlamydophila. V minulosti sa tento rod (podobne ako napríklad riketsia) chybne zaraďoval medzi špeciálne vírusy, tzv. veľké vírusy; stále však platí, že chlamýdie sú naozaj veľmi malé - také malé ako veľké vírusy.
Klamydiabakterier (Chlamydia) är ett släkte av bakterier som är beroende av en värdcell. Klamydiainfektioner är ofta sexuellt överförda mellan människor, och den vanligaste orsaken till infektiös blindhet i världen.[1]
Det finns tre klamydiaarter:[2]
Före 1999 ingick också arterna Chlamydophila pneumoniae och Chlamydophila psittaci i släket Chlamydia. Dessa har sedan flyttats till det Chlamydophila släktet.
Klamydiabakterier (Chlamydia) är ett släkte av bakterier som är beroende av en värdcell. Klamydiainfektioner är ofta sexuellt överförda mellan människor, och den vanligaste orsaken till infektiös blindhet i världen.
Det finns tre klamydiaarter:
Chlamydia trachomatis (ett mänskligt smittämne), Chlamydia suis (påverkar endast svin) och Chlamydia muridarum (påverkar endast möss och hamstrar).Före 1999 ingick också arterna Chlamydophila pneumoniae och Chlamydophila psittaci i släket Chlamydia. Dessa har sedan flyttats till det Chlamydophila släktet.
Chlamydia, Eubacteria âleminin Chlamydiaceae familyasında yer alan bir bakteri cinsidir.
Chlamydia cinsine ait üç bakteri türü bulunmaktadır:
"Chlamydia" (italik değil; metin içinde baş harfi küçük), örneğin İngilizce'de Chlamydiae şubesine ait herhangi bir bakteriye bağlı enfeksiyonu tanımlamak için kullanılan ortak bir terimdir (bakınız: İngilizce Wikipedia'da Chlamydia maddesi). Bu tarz kullanımın Türkçeleşmiş karşılığı ise "klamidya" ya da "klamidya enfeksiyonu" şeklindedir.
Chlamydia, Eubacteria âleminin Chlamydiaceae familyasında yer alan bir bakteri cinsidir.
Chlamydia cinsine ait üç bakteri türü bulunmaktadır:
Chlamydia muridarum, yalnızca Muroidea üst familyasındaki fare, sıçan ve cırlak sıçan (hamster) gibi canlılarda enfeksiyon etkenidir. Chlamydia suis, yalnızca domuzlarda enfeksiyon etkenidir. Chlamydia trachomatis, yalnızca insanlarda enfeksiyon etkenidir."Chlamydia" (italik değil; metin içinde baş harfi küçük), örneğin İngilizce'de Chlamydiae şubesine ait herhangi bir bakteriye bağlı enfeksiyonu tanımlamak için kullanılan ortak bir terimdir (bakınız: İngilizce Wikipedia'da Chlamydia maddesi). Bu tarz kullanımın Türkçeleşmiş karşılığı ise "klamidya" ya da "klamidya enfeksiyonu" şeklindedir.
Хламидии (лат. Chlamydia) — род бактерий из типа и класса Chlamydiae, виды которого относятся к облигатным внутриклеточным паразитам.
Хламидии имеют округлую форму, диаметр 250—350 нм, размножаются внутриклеточно, как вирусы, культивируются в куриных эмбрионах, в организме белых мышей, в перевиваемых клеточных культурах.
Хламидии обладают гемагглютинирующей и токсической активностью, относительно устойчивы во внешней среде: при комнатной температуре сохраняются в течение нескольких суток, обычные дезрастворы убивают их в течение 3 часов. Чувствительны к антибиотикам тетрациклинового ряда, макролидам, фторхинолонам. Главные хозяева хламидий — человек, млекопитающие, птицы.
В соответствии с измененной классификацией виды Chlamydia pneumoniae, Chlamydia psittaci и Chlamydia pecorum выделены в отдельный род Chlamydophila[1].
Хламидии (лат. Chlamydia) — род бактерий из типа и класса Chlamydiae, виды которого относятся к облигатным внутриклеточным паразитам.
衣原體屬(Chlamydia)原包括多種衣原體,現在分別劃到衣原體門的幾個科中,本屬僅保留沙眼衣原體等兩個種。
클라미디아속(Chlamydia)은 트라코마 또는 앵무병의 병원균으로서 예전에는 바이러스로 취급되었다. 그러나, 바이러스와 달리 2종류의 핵산과 효소가 있으며, 핵산을 자체적으로 합성한다. 합성에 필요한 고에너지 물질인 아데노신 삼인산(ATP)은 숙주에 의존하고 있다. 이러한 특성들이 밝혀져 현재는 세균으로 분류되고 있다. 클라미디아 감염은 인간에게 가장 흔한 세균성 성병이며, 전 세계적으로 전염성 실명의 주요 원인 중에 하나이다.[2]
클라미디아의 독특한 발달주기 때문에 분류학적으로는 별도의 순서로 분류되었다.[5]
1990년대 6종의 클라미디아가 알려졌다. 1999년 당시 새로운 DNA 분석 기술을 사용하여, 기존에 발견되었던 3종에서 3종을 추가로 분리해서 6종을 확인했다.[6] 2009년 새로운 DNA 분석 방식이 나오자, 추가적으로 분리가 되어 9종으로 확정되었다.[7] 2013년도에 프랑스에서 새로운 종이 추가되어 10종으로 변경되었고, 2014년도에 2개가 추가되었다. 2015년에 하나 더 추가되었고, 하나 재분류 중이다. 그래서 총 12종 확정에 1종 분류 대기중 상태이다.
클라미디아 감염증(Chlamydia infection)은 클라미디아 트라코마티스라는 박테리아에 의해 사람에게 발생하는 흔한 성병이다. 감염이 된 사람들은 대부분 증상이 발현되지 않는다. 증상이 발현되더라도 감염 후 몇 주가 걸린다. 남성에서는 비임균성 요도염, 여성에서는 자궁경부염의 형태로 나타난다.