Qurdayağı (lat. Lycopodium)[1] — lycopodiaceae fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Qurdayağı (lat. Lycopodium) — lycopodiaceae fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Licopodi (Lycopodium) és un gènere de pteridòfits de la família de les licopodiàcies. Són plantes sense flors, vasculars, terrestres o epífites, molt ramoses, erectes, postrades, amb fulles (microfil·les) petites, simples, sovint espiculades i que cobreix tota la tija i les branques. Les fulles fèrtils (esporofil·les) es troben en cons a les axil·les dels microfil·les.
El gènere Lycopodium es reprodueix sexualment per espores. Tanmateix, és més comú que es multipliquin vegetativament (fase asexual) a través de rizomes.
Etimològicament, Lycopodium prové de grec lýkos que significa "llop" i –pódion que significa "peu", ja que les extremitats de les seves branques s'assemblen a un peu de llop. Tant a l'interior de la península Ibèrica com a altres països d'Europa es coneixen aquestes plantes amb el nom genèric de "peu de llop".
Hi ha aproximadament 200 espècies, amb 37 tàxons àmpliament distribuïts en climes temperats i tropicals, encara que solen estar confinats a muntanyes als tròpics. A Catalunya hi trobem només dues espècies: Lycopodium clavatum i Lycopodium annotinum.
Lycopodium clavatum i Lycopodium annotinum es troben a Catalunya concretament als Pirineus. Antigament però, Huperzia selago (Huperziàcies) i Diphasiastrum alpinum, també presents als Pirineus, eren considerades del gènere Lycopodium.[1]
La pols d'espores (coneguda com a sofre vegetal) és groguenca i, especialment la pols de Lycopodium clavatum, s'ha usat molt en focs artificials, per a pintures, per a explosius, com antiadherent en preservatius i com a coberta de píndoles. És també utilitzat com a estabilitzador de gelats. El terme "màscara de Lycopodium" s'usa per descriure un tipus de màscara flamejant usada per algunes bandes de música o artistes a l'escenari, com Rammstein, en el tema Feuer frei!, del film xXx.
En experiments de física, la pols s'usa per fer ones sonores visibles en l'aire i per a observació i mesurament. Per exemple, Chester Carlson va utilitzar espores de Lycopodium en els seus experiments per a demostrar la xerografia.
Licopodi (Lycopodium) és un gènere de pteridòfits de la família de les licopodiàcies. Són plantes sense flors, vasculars, terrestres o epífites, molt ramoses, erectes, postrades, amb fulles (microfil·les) petites, simples, sovint espiculades i que cobreix tota la tija i les branques. Les fulles fèrtils (esporofil·les) es troben en cons a les axil·les dels microfil·les.
El gènere Lycopodium es reprodueix sexualment per espores. Tanmateix, és més comú que es multipliquin vegetativament (fase asexual) a través de rizomes.
Etimològicament, Lycopodium prové de grec lýkos que significa "llop" i –pódion que significa "peu", ja que les extremitats de les seves branques s'assemblen a un peu de llop. Tant a l'interior de la península Ibèrica com a altres països d'Europa es coneixen aquestes plantes amb el nom genèric de "peu de llop".
Hi ha aproximadament 200 espècies, amb 37 tàxons àmpliament distribuïts en climes temperats i tropicals, encara que solen estar confinats a muntanyes als tròpics. A Catalunya hi trobem només dues espècies: Lycopodium clavatum i Lycopodium annotinum.
Plavuň (Lycopodium) je rod plavuní řazených do rostlinné čeledi plavuňovitých (Lycopodiaceae). Je úzce příbuzný s rodem plavuník (Diphasiastrum). Některé druhy se z vnějšku podobají velmi malým nahosemenným rostlinám a například v angličtině mají tyto podobné druhy lidová jména jako „ground-pine“.
Spory plavuní setrvávají v půdě několik let (obvykle 5 až 7), než začnou klíčit v malý prvoklíček hlízovitého tvaru. Prvoklíček je bez chlorofylu, a proto jeho výživa závisí na symbióze s některými druhy hub. Vyvíjí se velmi dlouho, často 10 až 15 let, než dosáhne pohlavní zralosti a začnou se na něm vyvíjet samčí pohlavní orgány. Jako „lákací“ látku pro spermatozoidy při oplozování vylučují archegonia plavuní kyselinu citrónovou.
Protože při tomto zdlouhavém a složitém způsobu pohlavního rozmnožování by plavuně neměly mnoho naděje na přežití, je u nich časté vegetativní rozmnožování pomocí opadaných pupenů a krátkých větviček, které se vytvářejí v horní části výhonů. Sporofyt plavuní tvoří plazivá nebo vzpřímená nečlánkovaná plná lodyha s drobnými přisedlými listy. Sporofyly, na nichž se vytvářejí výtrusy, se tvarově neliší od listů asimilačních, bývají však většinou uspořádány ve výtrusnicové klásky. Výtrusnice sedí jednotlivě na vrchní straně lístků nebo v jejich úžlabí.
Plavuně nalezneme nejčastěji v lesích a horských oblastech, někdy také na zaplavovaných stanovištích. Rostou vesměs jednotlivě a nevytvářejí proto souvislé porosty. Vyhovují jim humózní půdy a zastíněná stanoviště se stálou vzdušnou vlhkostí. Všechny naše druhy plavuní patří k vzácným a chráněným rostlinám. Na území České republiky se vyskytují 2 druhy plavuní rodu Lycopodium.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Lycopodium na anglické Wikipedii.
Plavuň (Lycopodium) je rod plavuní řazených do rostlinné čeledi plavuňovitých (Lycopodiaceae). Je úzce příbuzný s rodem plavuník (Diphasiastrum). Některé druhy se z vnějšku podobají velmi malým nahosemenným rostlinám a například v angličtině mají tyto podobné druhy lidová jména jako „ground-pine“.
Ulvefod (Lycopodium) er en af flere slægter i Ulvefod-familien (Lycopodiaceae). Ulvefod hører til blandt de mest primitive af alle Karplanter og formerer sig ved sporer. De er jordboende eller epifyttiske. Slægten har i alt ca. 200 arter hvoraf ca. 40 er udbredt over store dele af verdenen i tempereret til tropisk klima – i troperne forekommer de dog i bjergegne.
Den sporebærende plante er regelmæssigt forgrenet, og den består af en krybende jordstængel med trævlerødder og en overjordisk del med talrige, tætsiddende og spiralstillede, bittesmå blade der nærmest kan ligne visse typer mos eller har en en overfladisk lighed med planten Revling (men ulvefod er ikke beslægtet med nogen af disse). Sporer dannes på blade samlet i kølleformede strobili, og der, hvor de spirer, dannes der enten en tvekønnet, masse med fotosyntese eller nogle underjordiske, forgrenede organer, som opsøger symbiose med en svamp. På disse over- eller underjordiske organer dannes der ægceller og fritsvømmende sædceller. Efter befrugtning dannes den sporebærende generation.
Adskiller sig fra Huperzia ved de føromtalte strobili, de lange krybende jordstængler og er generelt mere spinkel end Huperzia.
Arter i DanmarkBärlappe (Lycopodium), auch Schlangenmoos, Drudenfuß, Wolfsfuß genannt,[1] sind eine Pflanzengattung in der Familie Bärlappgewächse (Lycopodiaceae) innerhalb der Ordnung der Bärlappartigen (Lycopodiales).[2][3]
Charakteristisch für die Gattung Lycopodium s. str. ist wie für die Flachbärlappe (Diphasiastrum) die Differenzierung des Sprosses in eine ober- oder unterirdisch kriechende Hauptachse und aufsteigende oder aufrechte, kürzere Seitenäste. Die Grundachse kann dabei Längen von mehreren Metern erreichen.
Alle Sprosse sind dichotom verzweigt, allerdings können sowohl im Bereich der Grundachse als auch im Bereich der Seitensprosse sowohl anisotome (die beiden Zweige sind verschieden) wie isotome (die beiden Zweige sind gleich gestaltet) Verzweigungen auftreten, wodurch sehr verschiedene Wuchsformen zustande kommen können.
Im Gegensatz zu den Flachbärlappen (Diphasiastrum) sind die Laubblätter in der Gattung Lycopodium s. str. nadelförmig mit Längen von mehreren Millimetern. Sie sind spiralig allseitig um die Stängel der Seitensprosse angeordnet. Hierdurch werden diese im Querschnitt rundlich mit einem Durchmesser von 5 bis 12 Millimetern (einschließlich der Blätter).
Bei allen Lycopodium-Arten befinden sich die Sporophylle in deutlich abgesetzten ähren- oder keulenförmigen, endständigen Abschnitten. Sie sind meist deutlich kleiner, immer jedoch verschieden von den Laubblättern.
Die 40 bis 50 Arten der Gattung Lycopodium s. l. sind in den gemäßigten bis tropischen Gebieten und tropischen Gebirgsregionen fast weltweit verbreitet. In China kommen 14 Arten vor, zwei davon nur dort.[4] In Mitteleuropa kommen nur wenige Arten vor, beispielsweise: Keulen-Bärlapp oder Kolben-Bärlapp (Lycopodium clavatum) mit lang gestielten, meist einmal gabelförmige verzweigten Sporophyllständen.
Die meisten Lycopodium-Arten kommen in den gemäßigten und subarktischen Gebieten vor. Sie gedeihen oft in offenen Wäldern, insbesondere Nadelwäldern, felsigen Abhängen, Mooren[1] oder in Heiden. Der Keulen-Bärlapp (Lycopodium clavatum) kommt sogar in Gebirgslagen des tropischen Afrika vor.
Die Gattung Lycopodium wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus 2, Seite 1100 aufgestellt. Als Lectotypus-Art wurde Lycopodium clavatum L. festgelegt.[5] Der Gattungsname Lycopodium setzt sich aus den griechischen Wörtern λὐκος lykos für „Wolf“ und πὀδιον podion für „Füßchen“ zusammen, da die Laubsprossen des Keulen-Bärlapps den Beinen eines Wolfes ähneln.[6] Synonyme für Lycopodium L. sind: Lycopodion Adans. orth. var., Clopodium Raf. nom. inval., Copodium Raf. nom. superfl., Lepidotis Mirbel nom. superfl., Oxynemum Raf.[2]
Es gibt bei dieser Gattung unterschiedlich weite Auffassungen, die bei den verschiedenen Autoren weit auseinandergehen. Die taxonomischen Einordnung und Untergliederung der Bärlappgewächse (Lycopodiaceae) und damit auch der Gattung Lycopodium ist noch mit viel Unsicherheit befrachtet. Josef Holub hat 1975 die Flachbärlappe (Diphasiastrum) aus der Gattung Lycopodium ausgegliedert.[7]
Die Gattung Lycopodium s. str. enthält 2020 nur noch etwa neun Arten in subarktischen bis gemäßigten Gebieten:[2]
Schon im letzten Jahrhundert wurden viele Arten in die Gattung Teufelsklaue (Huperzia Bernh.) gestellt.
In diesem Jahrhundert gab es noch 40 bis 60 Arten in der Gattung Lycopodium s. l.:[8][4][9] Der Umfang der Gattungen dieser Verwandtschaftsgruppe wurden kontrovers diskutiert. Beispielsweise in der Flora of China 2013 und Euro+Med 2013 werden unter anderem die Flachbärlappe (Diphasiastrum)[4][9] als Sektion Complanata wieder in Lycopodium eingegliedert. Über die Eigenständigkeit der Gattung Lycopodiella mit etwa 40 Arten, beispielsweise dem Sumpf-Bärlapp (Lycopodiella inundata (L.) Holub) besteht weitgehend Einigkeit, die hier eingeordneten Arten wurden, wenn die Gattung Lycopodium s. l. in weiterem Sinne aufgefasst wird, als Sektion Lycopodium sect. Clavata zusammengefasst.
Die in diesem Jahrhundert ausgegliederten Arten wurden in folgende Gattungen gestellt:[3]
Bärlapp-Arten lieferten traditionelle Heilmittel bei Naturvölkern und fanden auch in Mitteleuropa traditionell Verwendung. Der bei der Verbrennung von Bärlapp entstehende aromatische Rauch soll laut Plinius (Buch 24) gut gegen Augenkrankheiten sein und gallische Druiden sollen Bärlapp als Notfallmedikament bei Unfällen empfohlen haben. Auch in moderner Zeit wurde daraus eine Salbe gegen Augenentzündungen zubereitet.[10] Anwendungsgebiete waren und sind teilweise noch immer: als Wundmittel,[1] besonders bei schlecht heilenden Wunden, bei Krämpfen aller Art, Gicht und Rheuma.
Bei traditionell hergestellten Pillen wurden Bärlappsporen als Trennmittel verwendet, um ein Zusammenkleben zu verhindern.[1]
Bärlappe enthalten ätherische Öle und Alkaloide (vor allem Lycopodin[11]). Auffällig ist auch eine starke Konzentration von Aluminium-Ionen im Zellsaft.[11]
Die Sporen des Keulen-Bärlapps finden in der Homöopathie Verwendung. Bärlappsporen werden bereits seit dem jungsteinzeitlichen Schamanismus weltweit zum Erzeugen pyrotechnischer Effekte benutzt. Sie werden von Feuerspuckern gern anstelle von brennbaren Flüssigkeiten verwendet. Der Effekt beruht auf einer Verpuffung, ähnlich einer Mehlstaubexplosion, da die Sporen im zerstäubten und trockenen Zustand eine große Teilchenoberfläche aufweisen.
Im chemisch-physikalischen Ölfleckversuch zur Abschätzung eines Moleküldurchmessers verwendet man Bärlappsporen zur besseren Kennzeichnung des sich ausbreitenden Ölfleckrandes.
Die Band Rammstein verwendete für ihre Amerika-Tournee 2012 etwa 4 Tonnen Lycopodium aus chinesischer Ernte, wobei die chinesische Jahresernte nur ca. 11 Tonnen betrug.[12]
Bärlappe (Lycopodium), auch Schlangenmoos, Drudenfuß, Wolfsfuß genannt, sind eine Pflanzengattung in der Familie Bärlappgewächse (Lycopodiaceae) innerhalb der Ordnung der Bärlappartigen (Lycopodiales).
Khirkinchu chupa[1] icha Wiñay wayna[2] (genus Lycopodium) nisqakunaqa huk hiki p'anqa yurakunam, tuktunnaq sirk'ayuq.
Kay rikch'anaqa iskay chunka pichqayuqchá rikch'aqniyuq, ahinataq:
Khirkinchu chupakunaman rikch'akuq yuraqa pillihanmi.[5][6] (Huperzia saururus syn. Urostachys saururus syn. Lycopodium saururus)
Khirkinchu chupa icha Wiñay wayna (genus Lycopodium) nisqakunaqa huk hiki p'anqa yurakunam, tuktunnaq sirk'ayuq.
Plaun (Lycopodium) — plaundoshlar oilasiga mansub sporali doim yashil, koʻp yillik oʻtlar turkumi. Poyasi koʻpincha dixotomik shoxlangan. Barglari mayda, nashtarsimon yoki lansetsimon, bandsiz, poya va shoxlarda navbatlashib yoki toʻp boʻlib zich joylashgan. Spora boshoqchalari oʻzaqsan va zich joylashgan spora barglaridan iborat. 10 ga yaqin turi bor, asosan, Shim. yarim sharda uchraydi. Oʻzbekistonda oʻsmaydi. Bir yillik P. va toʻgʻnogʻichsimon P. turlari keng tarqalgan. Sporalar hosil qilib va vegetativ (ildiz, ildiz bachkilar, tuganaklar orqali) koʻpayadi. Sporasi 3—8 yilda unib chiqadi, gametofiti saprofit boʻlib, 12 yil davomida rivojlanadi. P. zaharli, quruq sporalari farmatsevtikada hab dorilar tayyorlashda va sanoatda metall quyishda ishlatiladi.[1]
Plaun (Lycopodium) — plaundoshlar oilasiga mansub sporali doim yashil, koʻp yillik oʻtlar turkumi. Poyasi koʻpincha dixotomik shoxlangan. Barglari mayda, nashtarsimon yoki lansetsimon, bandsiz, poya va shoxlarda navbatlashib yoki toʻp boʻlib zich joylashgan. Spora boshoqchalari oʻzaqsan va zich joylashgan spora barglaridan iborat. 10 ga yaqin turi bor, asosan, Shim. yarim sharda uchraydi. Oʻzbekistonda oʻsmaydi. Bir yillik P. va toʻgʻnogʻichsimon P. turlari keng tarqalgan. Sporalar hosil qilib va vegetativ (ildiz, ildiz bachkilar, tuganaklar orqali) koʻpayadi. Sporasi 3—8 yilda unib chiqadi, gametofiti saprofit boʻlib, 12 yil davomida rivojlanadi. P. zaharli, quruq sporalari farmatsevtikada hab dorilar tayyorlashda va sanoatda metall quyishda ishlatiladi.
Šondrėika, kėtap atgėrīs, atgėrie, atgėrė, atgėrē (luotīnėškā: Lycopodium) ī tuokis savuotėškos, papartem gėmėnings augals.
Šondrėikas natora žėidū, anūm lapā maži, tonkūs kap žvīnalē. Ėšaugėn tuokė nadėdlė statmena varpalė, ėš katruos nug lėipas lėg siejės bīr tuokės dolkalės (spuoras).
Aug šondrėikas sausuos medies, īpatingā pošīnūs, sausūs vėitūs pelkies. Vėina rūšės šondrėiku (šarkakuojē) šliaužioun palē žemė, kėta (varintios) aug statē i vėršo.
Šondrėika īr dėdlė liekarsta. Žėidū miltelēs barsta ruonas, vuotis, sošotėmus. Ka šondrėikas ciela čiesa žalion, ta ėš anūm taisa vainėkus, papoušėmus.
Верьгизпильгине тикше[2] (лат. Lycopódium, руз. Плау́н, или Ликопо́диум), пиньже — тикшень буе, Верьгизпильгине тикшенсетнень раськесь (Lycopodiaceae).
Лепштязь верьгизпильгине тикше (Diphasiástrum complanátum)
Лепштязь верьгизпильгине тикше (Diphasiástrum complanátum)
Лепштязь верьгизпильгине тикше (Diphasiástrum complanátum)
Лепштязь верьгизпильгине тикше (Diphasiástrum complanátum)
Чова верьгизпильгине тикше (Lycopódium clavátum)
Чова верьгизпильгине тикше (Lycopódium clavátum)
Чова верьгизпильгине тикше (Lycopódium clavátum)
Чова верьгизпильгине тикше (Lycopódium clavátum)
Чова верьгизпильгине тикше (Lycopódium clavátum)
Вейке иень верьгизпильгине тикше (Lycopódium annotínum)
Вейке иень верьгизпильгине тикше (Lycopódium annotínum)
Вейке иень верьгизпильгине тикше (Lycopódium annotínum)
Вейке иень верьгизпильгине тикше (Lycopódium annotínum)
Lycopodium (from Greek lykos, wolf and podion, diminutive of pous, foot)[2] is a genus of clubmosses, also known as ground pines or creeping cedars,[3] in the family Lycopodiaceae. Two very different circumscriptions of the genus are in use. In the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I), Lycopodium is one of nine genera in the subfamily Lycopodioideae, and has from nine to 15 species.[1][4] In other classifications, the genus is equivalent to the whole of the subfamily, since it includes all of the other genera. More than 40 species are accepted.[5]
They are flowerless, vascular, terrestrial or epiphytic plants, with widely branched, erect, prostrate, or creeping stems, with small, simple, needle-like or scale-like leaves that cover the stem and branches thickly.[6] The stems usually creep along the ground, forking at intervals.[7] The leaves contain a single, unbranched vascular strand, and are microphylls by definition.[6] They are usually arranged in spirals.[7] The kidney-shaped (reniform) spore-cases (sporangia) contain spores of one kind only, (isosporous, homosporous), and are borne on the upper surface of the leaf blade of specialized leaves (sporophylls) arranged in a cone-like strobilus at the end of upright stems.[6] Each sporamgium contains numerous small spores.[7] The club-shaped appearance of these fertile stems gives the clubmosses their common name.
Lycopods reproduce asexually by spores. The plants have an underground sexual phase that produces gametes, and this alternates in the lifecycle with the spore-producing plant. The prothallium developed from the spore is a subterranean mass of tissue of considerable size, and bears both the male and female organs (antheridia and archegonia).[6] They are more commonly distributed vegetatively, though, through above- or below-ground rhizomes.
The genus Lycopodium was first published by Carl Linnaeus in 1753.[8] He placed it in the Musci (mosses) along with genera such as Sphagnum, and included species such as Lycopodium selaginoides,[9] now placed in the genus Selaginella in a different order from Lycopodium. Different sources use substantially different circumscriptions of the genus. Traditionally, Lycopodium was considered to be the only extant genus in the family Lycopodiaceae, so includes all the species in the family, although sometimes excluding one placed in the monotypic genus Phylloglossum.[10] Other sources divide Lycopodiaceae species into three broadly defined genera, Lycopodium, Huperzia (including Phylloglossum) and Lycopodiella. In this approach, Lycopodium sensu lato has about 40 species.[11][5] In the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I), the broadly defined genus is equivalent to the subfamily Lycopodioideae, and Lycopodium is one of 16 genera in the family Lycopodiaceae, with between 9 and 15 species.[1][4]
Using the narrow circumscription of Lycopodium, in which it is one of nine genera in the subfamily Lycopodioideae, the Checklist of Ferns and Lycophytes of the World recognized the following species as of January 2023:[1]
The spores of Lycopodium species are harvested and are sold as lycopodium powder.
Lycopodium sp. herb has been used in the traditional Austrian medicine internally as tea or externally as compresses for treatment of disorders of the locomotor system, skin, liver and bile, kidneys and urinary tract, infections, rheumatism, and gout,[12] though claims of efficacy are unproven. It has also been used in some United States government chemical warfare test programs such as Operation Dew.[13] Lycopodium powder was also used to determine the molecular size of oleic acid.
Lycopodium (from Greek lykos, wolf and podion, diminutive of pous, foot) is a genus of clubmosses, also known as ground pines or creeping cedars, in the family Lycopodiaceae. Two very different circumscriptions of the genus are in use. In the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I), Lycopodium is one of nine genera in the subfamily Lycopodioideae, and has from nine to 15 species. In other classifications, the genus is equivalent to the whole of the subfamily, since it includes all of the other genera. More than 40 species are accepted.
Likopodioj (Lycopodium), estas plantgenro el la familio Likopodiacoj (Lycopodiaceae) en la ordo de la Likopodialoj (Lycopodiales).
Karakteristikaj ecoj de la genro Lycopodium similas al la genro Difaziastro (Diphasiastrum). Ĉiuj ŝosoj estas diĥotomie branĉigitaj, sed kaj ĉe la baza akso kaj en la regiono de la flankaj ŝosoj ekzistas kaj anizotomaj (la du branĉoj esatas malsamaj) kaj izotomaj (la du branĉoj estas samaj) disbranĉiĝoj. Pro tio ekzistas tre diversaj kreskoformoj.
Male al la difaziastroj (Diphasiastrum) la folioj en la genro Lycopodium s.str. estas pingloformaj kaj havas longecon de pluraj milimetroj. Ili staras spiralforme sidas ĉirkaŭ la tigoj de la flankaj ŝosoj. Tiuj havas diametron de 5 ĝis 12 mm kaj estas rondaj (inklude de la folioj).
Ĉe ĉiuj Lycopodium-specioj la sporofilo staras en spik- aŭ klabformaj terminalaj sektoroj. Ili estas ofte multe pli malgrandaj ol la folioj.
La ĉ. 40 ĝis 50 specioj estas disvastigitaj en la moderaj ĝis tropikaj regionoj kaj tropikaj montaroj preskaŭ tutmonde. En Ĉinujo hejmiĝas 14 specioj, el tiuj du nur tie. En Mezeŭropo hejmiĝas nur kelkaj specioj, ekzemple Lycopodium clavatum kun longaj tigaj ofte forkoforme disbranĉitaj sporofilaroj kaj [[Lycopodium annotinum) kun sentigaj sporofilaroj.
La plej multaj Lycopodium-specioj troviĝas en maldensaj arbaroj, precipe pingloarbaroj kaj rokaj deklivoj kaj marĉoj en la mezvarmaj kaj subarktaj regionoj. Lycopodium clavatum kreskas eĉ en montaroj de la tropika Afriko.
La genro Lycopodium kreis Carl von Linné. Kiel tipo oni fiksis Lycopodium clavatum L. La genra nomo Lycopodium konsistas el la grekaj vortoj λὐκος lykos por lupo Kaj πὀδιον podion por piedeto, ĉar la foliŝosoj similas al lupo. Synonyme für Lycopodium L. Sinonimoj estas: Lycopodion ADANS. orth. var., Austrolycopodium HOLUB, Clopodium RAF. nom. inval., Copodium RAF. nom. superfl., Lepidotis MIRBEL nom. superfl., OxynemumRAF., Pseudodiphasium HOLUB, Pseudolycopodium HOLUB nom. inval., Lycopodiastrum HOLUB EX DIXIT, Diphasium C.PRESL EX ROTHM., Diphasiastrum HOLUBA.
Ekzistas ĉe tiu genro diversaj opinioj. Likopodioj (Lycopodiaceae) kaj per tio ankaŭ la genro Lycopodiumankoraŭ ne estas certa. Josef Holub separigis 1975 la difaziastrojn (Diphasiastrum) el la genro Lycopodium.
Ekzistas 40 ĝis 60 Lycopodium-specioj
Lycopodium veitchii CHRIST: Ĝi venis el Hindujo, Butano, Birmo, Nepalo kaj la ĉinaj provincoj okcidenta Hubejo, okcidenta Siĉuano, nordokcidenta Junano, Tibeto kaj Tajvano* Lycopodium venustulum GAUDICH.: Ĝi hejmiĝas sur Savaii, Havajo, Tahitio kaj Rapa Iti
Lycopodium yueshanense C.M.KUO: Ĝi bone kreskas sur alpinaj matoj en alteco de 2700 ĝis 3200 m en Tajvano.
La sporoj de la kelkaj likopodioj estas uzataj en homeopatio. Likopodioj estas ankaŭ tradicia kuracplanto de naturaj popoloj. En Eŭropo ĝi estas uzata por kuraci vundojn, kramfojn, artrito kaj reŭmatismo.
BLikopodioj enhavas eterajn oleojn kaj alkaloidoj (precipe Likopodin. Rimarkita ankaŭ estas alta koncentraĵo de aluminio-jonoj en la vakulo.
Likopodioj (Lycopodium), estas plantgenro el la familio Likopodiacoj (Lycopodiaceae) en la ordo de la Likopodialoj (Lycopodiales).
Lycopodium, nombre común licopodio, es un género de licopodios en sentido amplio, pinos de tierra, de la familia de las Lycopodiaceae, según algunos autores es una familia de helechos (ver Pteridophyta), aún que en la actualidad se cree que esto ya no es así por evidencias filogenéticas. Son plantas sin flores, vasculares, terrestres o epífitas, muy ramosas, erectas, postradas o rastreras, con hojas pequeñísimas, simples, escamosas o espiculadas, que cubren tallo y ramas pesadamente. Las hojas fértiles se encuentran en conos estróbilos. Las hojas especializadas (esporófilos) tienen cápsulas con esporas reniformes (esporangio) en las axilas, con esporos de solo una clase. Estas cápsulas agrupadas dan el apelativo al género.
Los licópodos se reproducen asexualmente por esporas. La planta tiene una fase sexual productora de gametos, y esto alterna en su ciclo de vida con la producción de esporas. El protalo se desarrolla de la espora como una masa subterránea de tejido de tamaño considerable y porta tanto los órganos masculinos como femeninos (anteridios y arquegonios). Sin embargo, es más común que se distribuyan vegetativamente (fase asexual) a través de rizomas tanto por arriba como por debajo de la tierra.
Hay aproximadamente 200 especies, con 37 ampliamente distribuidas en climas templados y tropicales, aunque suelen estar confinados a montañas en los trópicos.
(Algunas especies pertenecen a otros géneros ahora)
El término licopodio también se usa para describir el polvo de esporas amarillento, de ciertos musgos, especialmente Lycopodium clavatum, usado en el pasado en fuegos artificiales, para pinturas, como cubiertas de píldoras, para explosivos[cita requerida]. El término "máscara de Lycopodium" se usa para describir un tipo de máscara llameante usada por algunas bandas de música o artistas en el escenario, como Rammstein, notablemente en el tema Feuer frei!, del filme xXx.[cita requerida]
En experimentos de física, el polvo se usa para hacer ondas sonoras visibles en el aire para observación y medición.[cita requerida]
Estas plantas contienen diversos alcaloides piperidínicos biosintetizados de la lisina, tales como la licodina[1]
Lycopodium, nombre común licopodio, es un género de licopodios en sentido amplio, pinos de tierra, de la familia de las Lycopodiaceae, según algunos autores es una familia de helechos (ver Pteridophyta), aún que en la actualidad se cree que esto ya no es así por evidencias filogenéticas. Son plantas sin flores, vasculares, terrestres o epífitas, muy ramosas, erectas, postradas o rastreras, con hojas pequeñísimas, simples, escamosas o espiculadas, que cubren tallo y ramas pesadamente. Las hojas fértiles se encuentran en conos estróbilos. Las hojas especializadas (esporófilos) tienen cápsulas con esporas reniformes (esporangio) en las axilas, con esporos de solo una clase. Estas cápsulas agrupadas dan el apelativo al género.
Los licópodos se reproducen asexualmente por esporas. La planta tiene una fase sexual productora de gametos, y esto alterna en su ciclo de vida con la producción de esporas. El protalo se desarrolla de la espora como una masa subterránea de tejido de tamaño considerable y porta tanto los órganos masculinos como femeninos (anteridios y arquegonios). Sin embargo, es más común que se distribuyan vegetativamente (fase asexual) a través de rizomas tanto por arriba como por debajo de la tierra.
Hay aproximadamente 200 especies, con 37 ampliamente distribuidas en climas templados y tropicales, aunque suelen estar confinados a montañas en los trópicos.
Kold (Lycopodium) on taimede perekond kollaliste sugukonnast.
Eestis on levinud kaks liiki:
Riidenlieot (Lycopodium) on kasvisuku, joka kuuluu sanikkaisiin ja liekokasvien heimoon. Se on liekokasvien tyyppisuku. Siihen kuuluu 70 lajia.[2]
Pohjoismaissa ja myös Suomessa esiintyvät seuraavat riidenliekotaksonit:[3]
Riidenlieot (Lycopodium) on kasvisuku, joka kuuluu sanikkaisiin ja liekokasvien heimoon. Se on liekokasvien tyyppisuku. Siihen kuuluu 70 lajia.
Le genre Lycopodium regroupe quelques espèces de plantes appartenant à la division des Lycophytes.
Le genre Lycopodium regroupe des plantes vivaces ayant l'aspect de grandes mousses. Elles sont couvertes de petites feuilles appliquées ou non contre la tige, elles sont uninervées, disposées sur 4 à 16 rangs, imbriquées ou rapprochées. Les feuilles portent le nom de microphylles. Les tiges se ramifient en « Y » (on parle de ramifications dichotomiques).
Les sporanges sont situés à la base des feuilles terminales, ou sporophylles. Ils sont parfois réunis en un épi terminal appelé strobile. Les spores peuvent germer plusieurs années après leur libération. La germination donne un prothalle qui se développe lentement. Ces lycopodes se propagent surtout par multiplication végétative.
Leurs tiges rampantes les rendent particulièrement sensible au piétinement, ils sont en voie de raréfaction : ainsi, ils sont souvent protégés sur le territoire français.
Ces lycopodes sont largement répandus dans les deux hémisphères et comptent environ 125 espèces. Ce sont des plantes des milieux humides, souvent marécageux.
Le mot Lycopodium vient du grec lukos [loup] et podion [petit pied] faisant allusion à la ressemblance de certaines pousses de Lycopodium clavatum avec une patte de loup.
En hydrogéologie, on utilise des spores de lycopodium pour effectuer des traçages dans les systèmes karstiques.
La poudre de lycopodium est une poudre jaune composée de spores sèches de diverses espèces, principalement des genres Lycopodium et Diphasiastrum. Les espèces les plus utilisées sont Lycopodium clavatum et Diphasiastrum digitatum parce que ces espèces très répandues et souvent abondantes localement produisent beaucoup de spores et sont faciles à récolter. Lorsqu'elles sont mélangées à l'air, les spores sont très inflammables en raison de leur teneur élevée en matières grasses et de leur grande surface par unité de volume – le diamètre d'une seule spore est d'environ 33 micromètres.
En pyrotechnie, depuis le début de l'âge de pierre, le chamanisme utilise des spores de lycopodium afin de réaliser des effets pyrotechniques. Aujourd'hui, les cracheurs de feu les substituent volontiers aux liquides inflammables.
La poudre de lycopodium a servi dans la fabrication des premiers flashes photographiques. Elle a été utilisée dans les feux d'artifice et les explosifs, les poudres dactyloscopiques, comme enrobage pour les pilules et comme stabilisateur de crème glacée. Aujourd'hui, la poudre est principalement utilisée pour créer des éclairs ou des flammes de grande taille et impressionnantes, mais relativement faciles à manipuler en toute sécurité dans des numéros de magie et pour le cinéma et les effets spéciaux de théâtre. La poudre de lycopodium est aussi parfois utilisée comme lubrifiant sur les produits en latex (caoutchouc naturel) en contact avec la peau, comme les préservatifs et les gants médicaux.
Dans les expériences et les démonstrations de physique, la poudre de lycopodium est utilisée pour rendre visibles les ondes sonores dans l'air, pour l'observation et la mesure, ou pour rendre visible une charge électrostatique. La poudre est également très hydrophobe ; si la surface d'une tasse d'eau est recouverte de poudre de lycopodium, un doigt ou un autre objet inséré directement dans la tasse en sortira parfaitement sec.
En raison de la très petite taille de ses particules, la poudre de lycopodium peut être utilisée pour démontrer le mouvement brownien. Une lame de microscope est préparée avec une gouttelette d'eau, et une fine poussière de poudre de lycopodium est appliquée. Ensuite, un verre de protection peut être placé sur l'échantillon d'eau et de spores afin de réduire la convection dans l'eau par évaporation. On verra au microscope, bien focalisé sur les particules lycopodium individuelles, que les particules spores « dansent » au hasard. Ceci est dû aux forces de collision asymétriques appliquées à la particule de poudre macroscopique (mais encore relativement petite) par des molécules d'eau microscopiques en mouvement thermique aléatoire. Les particules de lycopodium semblent ainsi être « vivantes ».
La poudre de lycopodium, qui fut une denrée de laboratoire courante, a souvent été utilisée par les inventeurs pour mettre au point des prototypes expérimentaux. Par exemple, Nicéphore Niépce a utilisé de la poudre de lycopodium dans le carburant du premier moteur à combustion interne, le Pyréolophore, vers 1807 et Chester Carlson a utilisé de la poudre de lycopodium en 1938 dans ses premières expériences pour démontrer la xérographie.
En palynologie, les spores de Lycopodium sont ajoutées aux préparations palynologiques en vue de connaitre la fiabilité statistique des résultats obtenus lors du comptage des grains de pollen (en paléoécologie par exemple). On ajoute une quantité connue de spores qu'on compte en même temps que les autres pollen, de cette façon on peut connaitre la proportion du total qui a été comptée.
Le genre Lycopodium regroupe quelques espèces de plantes appartenant à la division des Lycophytes.
Crvotočina (prečica, lat. Lycopodium), biljni rod paprati u porodici Lycopodiaceae sa dvadesetak vrsta[1] trajnica. U Hrvatskoj rastu vrste kijačasta ili obična crvotočina (L. clavatum) i jednoljetna crvotočina (L. annotinum)
Crvotočina (prečica, lat. Lycopodium), biljni rod paprati u porodici Lycopodiaceae sa dvadesetak vrsta trajnica. U Hrvatskoj rastu vrste kijačasta ili obična crvotočina (L. clavatum) i jednoljetna crvotočina (L. annotinum)
Il licopodio (Lycopodium) è un genere di piante vascolari appartenente alla famiglia delle Lycopodiaceae.
La parola Lycopodium è di derivazione greca, ed è composta da lico (dal greco lýkos "lupo") e podio (dal greco poús, podós "piede"), quindi significa "piede di lupo".
I licopodi sono delle piante perenni, sempreverdi a portamento strisciante. Le radici sono ramificate dicotomicamente. Le foglie hanno una disposizione a spirale e sono dotate di un'unica nervatura centrale (microfillo). Gli sporofilli sono addensati in strobili posti al termine delle ramificazioni. A seconda delle specie gli strobili possono essere sessili o peduncolati. Gli sporangi sono simili (isosporia), a forma di sacchetto e si trovano sulla superficie superiore delle foglie in posizione ascellare. La sporificazione avviene indicativamente fra luglio e settembre, ma può variare con l'altitudine e la posizione geografica. Le spore sono trilete di colore giallo zolfo. Le spore del licopodio come possono rimanere vitali per molti anni e possono essere necessari fino a 7 anni per sviluppare un gametofito (o protallo). Questi a loro volta possono rimanere in vita da poche settimane fino a 10 anni o più[1]. I protalli si sviluppano nel sottosuolo, hanno la forma di tubercoli biancastri delle dimensioni di circa 2 cm, e sono dotati di rizoidi filamentosi. I protalli sono monoici, pertanto contengono sia gli organi genitali maschili (anteridi) che gli organi femminili (archegoni). In condizioni normali la pianta raggiunge la sua maturità sessuale dopo circa 10-15 anni, e la durata della vita della pianta può arrivare a circa 20 anni. Come si vede il meccanismo di riproduzione sessuale è piuttosto lento. A questo meccanismo si affianca pertanto quello asessuale tramite la propagazione dei rami laterali o rizomi.
I licopodi sono ampiamente diffusi sulla terra, sia in zone temperate che nelle aree montane delle zone tropicali. Le singole Specie hanno areali più contenuti e specifici.
Le specie diffuse in Italia di cui si hanno notizie certe sono il Lycopodium annotinum e il Lycopodium clavatum.
Il loro habitat tipico è costituito da pascoli, brughiere a mirtilli (vaccinieti), boschi, ad altitudini che variano fra i 100 e 2.500 metri.
Il licopodio viene impiegato in omeopatia e in pirotecnica.
Esistono oltre 200 specie di Lycopodium. Di seguito sono elencate alcune fra le più note.
Il licopodio (Lycopodium) è un genere di piante vascolari appartenente alla famiglia delle Lycopodiaceae.
Lycopodium est genus plantarum herbacearum in familia Lycopodiacearum.
Lycopodium est genus plantarum herbacearum in familia Lycopodiacearum.
Pataisas (lot. Lycopodium) – pataisinių (Lycopodiaceae) šeimos augalų gentis.
Tai bežiedžiai, induotiniai augalai, augantys žemės paviršiuje arba kaip epifitai. Lapai smulkūs, tankūs, strobilai statmeni.
Pataisai paplitę po viso pasaulio miškus, yra virš 900 jų rūšių. Lietuvoje auga dvi rūšys:
Pataisas (lot. Lycopodium) – pataisinių (Lycopodiaceae) šeimos augalų gentis.
Tai bežiedžiai, induotiniai augalai, augantys žemės paviršiuje arba kaip epifitai. Lapai smulkūs, tankūs, strobilai statmeni.
Staipekņu ģints (latīņu: Lycopodium) ir viena no staipekņu dzimtas (Lycopodiaceae) ģintīm, kurā ir 54 sugas un 4 hibrīdi.[1] Staipekņu ģints augi ir sastopami gan tropos, gan mērenā klimata joslā. Latvijā aug 3 staipekņu sugas: vālīšu staipeknis (Lycopodium clavatum), gada staipeknis (Lycopodium annotinum) un mainīgais staipeknis (Lycopodium dubium).
Kādreiz pie staipekņu ģints piederēja gan plakanstaipekņi (Diphasiastrum), gan staipeknīši (Lycopodiella), gan apdziras (Huperziaceae); plakanstaipekņi un staipeknīši šobrīd ir izdalīti atsevišķās ģintīs, toties apdziras ir izdalītas patstāvīgā dzimtā.
Staipekņu ģints augi ir mūžzaļi, daudzgadīgi lakstaugi ar ložņājošu stublāju, vertikāliem dakšveidīgiem zariem, kas klāti ar sīkām lapiņām. Tie vairojas ar sporām, kas nobriest vārpiņās. Tās var būt gan uzreiz zara galā, gan uz kātiņa. Staipekņu sporas izmanto medicīnā.
Staipekņu ģints (latīņu: Lycopodium) ir viena no staipekņu dzimtas (Lycopodiaceae) ģintīm, kurā ir 54 sugas un 4 hibrīdi. Staipekņu ģints augi ir sastopami gan tropos, gan mērenā klimata joslā. Latvijā aug 3 staipekņu sugas: vālīšu staipeknis (Lycopodium clavatum), gada staipeknis (Lycopodium annotinum) un mainīgais staipeknis (Lycopodium dubium).
Kādreiz pie staipekņu ģints piederēja gan plakanstaipekņi (Diphasiastrum), gan staipeknīši (Lycopodiella), gan apdziras (Huperziaceae); plakanstaipekņi un staipeknīši šobrīd ir izdalīti atsevišķās ģintīs, toties apdziras ir izdalītas patstāvīgā dzimtā.
Wolfsklauw (Lycopodium) is een geslacht uit de wolfsklauwfamilie (Lycopodiaceae).
Het geslacht wordt gerekend tot de 'lagere planten' die zich niet vermeerderen door middel van zaad, maar door sporen. De wolfsklauwen hebben sporendoosjes, die afzonderlijk op de bladvoetjes van de blaadjes zitten. Deze blaadjes vormen aan de top van de stengels een soort aar. Niet alle stengels zijn echter vruchtbaar. Wolfsklauwen hebben minder grote bladeren dan varens. De sporangiën staan op de bovenzijde van speciale 'vruchtbare' bladeren, die soms in een apart deel van de stengel (strobilus) zijn gerangschikt, soms min of meer willekeurig tussen de bladeren gelegen. De soorten van het geslacht Lycopodium zijn isospoor, uit de spore groeit een klein, knolvormig prothallium.
Lycopodiumpoeder is een zeer fijn poeder bestaande uit de sporen van deze plant en wordt onder andere gebruikt in de natuurkunde bij de proef van Kundt.
De stengels zijn al dan niet vertakt, bezet met vrij kleine schubvormige bladeren.
Het geslacht telt rond de veertig soorten. De planten komen voornamelijk voor op drassige veen- en heidegronden. In België en Nederland komen de volgende soorten zeldzaam tot zeer zeldzaam voor:
Wolfsklauw (Lycopodium) is een geslacht uit de wolfsklauwfamilie (Lycopodiaceae).
Het geslacht wordt gerekend tot de 'lagere planten' die zich niet vermeerderen door middel van zaad, maar door sporen. De wolfsklauwen hebben sporendoosjes, die afzonderlijk op de bladvoetjes van de blaadjes zitten. Deze blaadjes vormen aan de top van de stengels een soort aar. Niet alle stengels zijn echter vruchtbaar. Wolfsklauwen hebben minder grote bladeren dan varens. De sporangiën staan op de bovenzijde van speciale 'vruchtbare' bladeren, die soms in een apart deel van de stengel (strobilus) zijn gerangschikt, soms min of meer willekeurig tussen de bladeren gelegen. De soorten van het geslacht Lycopodium zijn isospoor, uit de spore groeit een klein, knolvormig prothallium.
Lycopodiumpoeder is een zeer fijn poeder bestaande uit de sporen van deze plant en wordt onder andere gebruikt in de natuurkunde bij de proef van Kundt.
De stengels zijn al dan niet vertakt, bezet met vrij kleine schubvormige bladeren.
Het geslacht telt rond de veertig soorten. De planten komen voornamelijk voor op drassige veen- en heidegronden. In België en Nederland komen de volgende soorten zeldzaam tot zeer zeldzaam voor:
Stekende wolfsklauw (Lycopodium annotinum) Grote wolfsklauw (Lycopodium clavatum) Kleine wolfsklauw (Lycopodium tristachyum) Boswolfsklauw (Lycopodium zeilleri), kwam voor in Wallonië, anno 2018 enkel nog in een beschermde tuin in VlaanderenKråkefotslekten eller (latin: Lycopodium) er en slekt innenfor kråkefotfamilien. Plantene er opprette og helt grønne, med lysegrønne eller mellomgrønne sporeskudd av ulik høyde. Slekten har ca. 200 arter, men 37 arter med betydelig utbredelse.
Slike karsporeplanter formerer seg gjennom generasjonsveksling, og ved sporer i stedet for frø. Den ukjønnede generasjonen er den dominerende. Når sporen vokser dannes det et protallium, som er en liten kjønnet mellomgenerasjon som ikke lever lenge. Fra denne vokser det opp en langt større, kjønnsløs (ukjønnet) men langtlevende generasjon av planter, som produserer nye sporer.
Sporene sitter øverst i skuddet eller i egne aks. Plantene har enten bare én sporetype (homospori, som er den opprinnelige tilstanden og er bevart i kråkefotfamilien), eller både hunnlige storsporer og hannlige småsporer (heterospori, som hos brasmegras og dvergjamner).
Det gule sporepulveret (Lycopodium powder) i særlig myk kråkefot blir brukt som stabilisator i iskrem, og brukes til å gjøre et elektrostatisk ladnings-mønster synlig. Chester Carlson brukte kråkefotpulver i sine tidligste eksperimenter for å demonstrere xerografi.
Tidligere ble pulveret (heksemel) brukt i fingeravtrykkspulver, fyrverkeri og som dekke for piller og eksplosiver.
Slekten består av følgende betydelig utbredte arter:
Arter som enkelte forskere regner til kråkefotslekten:
Kråkefotslekten eller (latin: Lycopodium) er en slekt innenfor kråkefotfamilien. Plantene er opprette og helt grønne, med lysegrønne eller mellomgrønne sporeskudd av ulik høyde. Slekten har ca. 200 arter, men 37 arter med betydelig utbredelse.
Slike karsporeplanter formerer seg gjennom generasjonsveksling, og ved sporer i stedet for frø. Den ukjønnede generasjonen er den dominerende. Når sporen vokser dannes det et protallium, som er en liten kjønnet mellomgenerasjon som ikke lever lenge. Fra denne vokser det opp en langt større, kjønnsløs (ukjønnet) men langtlevende generasjon av planter, som produserer nye sporer.
Sporene sitter øverst i skuddet eller i egne aks. Plantene har enten bare én sporetype (homospori, som er den opprinnelige tilstanden og er bevart i kråkefotfamilien), eller både hunnlige storsporer og hannlige småsporer (heterospori, som hos brasmegras og dvergjamner).
Det gule sporepulveret (Lycopodium powder) i særlig myk kråkefot blir brukt som stabilisator i iskrem, og brukes til å gjøre et elektrostatisk ladnings-mønster synlig. Chester Carlson brukte kråkefotpulver i sine tidligste eksperimenter for å demonstrere xerografi.
Tidligere ble pulveret (heksemel) brukt i fingeravtrykkspulver, fyrverkeri og som dekke for piller og eksplosiver.
StrikråkefotWidłak (Lycopodium L.) – rodzaj roślin z rodziny widłakowatych. Liczy około 15 gatunków[1], z których w Polsce występuje jeden[2]. W dawniejszych systemach klasyfikacyjnych zaliczano tu ok. 200 do nawet 400 gatunków (w tym 7 występujących w Polsce), jednak po poznaniu ich filogenezy zostały one podzielone na kilka różnych rodzajów, a nawet zaliczone do różnych rodzin[3][1]. Gatunkiem typowym jest Lycopodium clavatum L.[4].
Łodyga składa się z odcinka płożącego się po ziemi, widlasto rozgałęzionego z drobnymi liśćmi. Szczytowa część łodygi wyrasta pionowo i zakończona jest kłosem lub kilkoma kłosami zarodnionośnymi.
Copodium Rafinesque, Lepidotis P. de Beauv. ex Mirbel in Lam. et Mirbel.
Rodzaj Lycopodium należy do podrodziny Lycopodioideae W.H.Wagner & Beitel ex B. Øllg. należącej do rodziny widłakowatych Lycopodiaceae, jedynej rodziny roślin współczesnych w obrębie rzędu widłakowców Lycopodiales w obrębie klasy Lycopodiopsida w grupie roślin naczyniowych Tracheophyta.
W systemie PPG I rodzaj Lycopodium liczy 15 gatunków, z których tylko jeden widłak goździsty (Lycopodium clavatum L.) występuje we florze Polski[2]. Drugi z gatunków rodzimych[2] zaliczanych dotychczas do rodzaju widłak – widłak jałowcowaty (Lycopodium annotinum L.) – został przeniesiony do rodzaju Spinulum jako Spinulum annotinum (L.) A.Haines.
Gromada widłaki (Lycopodiophyta D.H. Scott), podgromada Lycopodiophytina Tippo ex Reveal, klasa widłaki jednakozarodnikowe (Lycopodiopsida Bartl.), podklasa Lycopodiidae Bek., rząd widłakowce (Lycopodiales Dumort.), podrząd Lycopodiineae Rabenh., rodzina widłakowate (Lycopodiaceae P. Beauv. ex Mirb. in Lam. & Mirb.), podrodzina Lycopodioideae Eaton, plemię Lycopodieae Duby, rodzaj widłak Lycopodium L.)[5].
Widłak (Lycopodium L.) – rodzaj roślin z rodziny widłakowatych. Liczy około 15 gatunków, z których w Polsce występuje jeden. W dawniejszych systemach klasyfikacyjnych zaliczano tu ok. 200 do nawet 400 gatunków (w tym 7 występujących w Polsce), jednak po poznaniu ich filogenezy zostały one podzielone na kilka różnych rodzajów, a nawet zaliczone do różnych rodzin. Gatunkiem typowym jest Lycopodium clavatum L..
Lycopodium é um género de plantas pertencente à família Lycopodiaceae. Possui propriedades medicinais, sendo utilizado em tratamentos homeopáticos.
Lycopodium é um género de plantas pertencente à família Lycopodiaceae. Possui propriedades medicinais, sendo utilizado em tratamentos homeopáticos.
Lycopodium este un gen de plante erbacee perene, cunoscute și sub denumirea de brădișor, pedicuță sau cornișor, din familia Lycopodiaceae.
Există aproximativ 200 de specii, din care 37 de specii sunt răspândite pe scară largă în regiuni temperate și tropicale.
Lycopodium este un gen de plante erbacee perene, cunoscute și sub denumirea de brădișor, pedicuță sau cornișor, din familia Lycopodiaceae.
Există aproximativ 200 de specii, din care 37 de specii sunt răspândite pe scară largă în regiuni temperate și tropicale.
Specii Lycopodium aberdaricum Lycopodium alboffii Lycopodium alticola Lycopodium annotinum Lycopodium assurgens Lycopodium casuarinoides Lycopodium centrochinense Lypocodium cernuum Lycopodium clavatum Lycopodium confertum Lycopodium dendroideum Lycopodium deuterodensum Lycopodium diaphanum Lycopodium dubium Lycopodium fastigiatum Lycopodium gayanum Lycopodium hickeyi Lycopodium hygrophilum Lycopodium interjectum Lycopodium japonicum Lycopodium juniperoideum Lycopodium jussiaei Lycopodium lagopus Lypocodium lucidulum Lycopodium magellanicum Lycopodium minchegense Lycopodium obscurum Lycopodium paniculatum Lycopodium papuanum Lycopodium pullei Lycopodium scariosum Lycopodium selago Lycopodium simulans Lycopodium spectabile Lycopodium subarcticum Lycopodium taliense Lycopodium venustulum Lycopodium vestitum Lycopodium volubile Lycopodium zonatumЛікарська, фарбувальна, декоративна й косметична рослина. У науковій медицині застосовують спори плауна, відомі під назвою лікоподій — Lycopodium. Їх використовують Для приготування дитячої присипки і обсипання пілюль. У спорах містяться жирна невисихаюча олія (до 50 %), алкалоїди, фенольні кислоти, білки, цукри, мінеральні солі. У народній медицині спори плауна застосовують як ранозагоювальний засіб, а стебла — при захворюваннях сечового міхура, печінки, дихальних шляхів, при нетриманні сечі, болях у шлунку, запаленнях шлунка і кишечника, при геморої, диспепсіях і ревматизмі. Зовнішньо спори плауна застосовують для засипки ран, опіків, обморожених місць, при екземах, фурункулах, лишаях, рожистих запаленнях.
Спори використовують також у металургії для обсипання форм при фасонному литті і в піротехніці (замість «бенгальських вогнів»). Спори інших видів плауна використовують так само, як і спори плауна булавовидного, за винятком спор плауна баранця. Спори й пагони останнього містять алкалоїд селягін, який має отруйну дію. У народній медицині пагони плауна баранця використовують як блювотний, проносний засіб, при лікуванні хронічного алкоголізму і як засіб від куріння. Лікування потрібно проводити під наглядом лікаря. Рослину використовують при ревматизмі, туберкульозі, істерії, неврастенії та порушенні обміну речовин.
Плауни двогострий і баранець застосовують у ветеринарії, особливо від проносу у корів. Вони мають також інсектицидну дію. Відваром з пагонів миють тварин (корів, коней, овець, свиней) від паразитів.
Стебла всіх видів плауна дають синю фарбу, придатну для фарбування тканин. Всі види плаунів декоративні, придатні для виготовлення гірлянд, букетів. У косметичній практиці плауни використовують від фурункульозу та проти облисіння.
Заготовляють спори в кінці літа — на початку осені після пожовтіння колосків. Колоски найкраще збирати в сиру погоду або до опадання роси, зрізуючи ножицями (ні в якому разі не можна виривати з кореневищем!) або гострим ножем. Зрізані спороносні колоски обережно складають у мішечки з щільної тканини, щоб не губилися спори. Інколи для збирання застосовують ножиці з припаяною до них металевою коробочкою. Сушать колоски на відкритому повітрі або на горищах, розсипаючи на папері, щільній тканині, в тазах або ночвах. Після висихання колоски просівають через дрібне сито, відділяючи спори. Зберігають спори плаунів у щільно закритих банках, бутлях, подвійних паперових мішках вагою по 5 кг. Усі види плаунів, особливо баранець, потребують бережливого використання та охорони.
В Україні 6 видів. Найпоширеніший Плаун булавовидний (L. clavatum L), росте в соснових та мішаних лісах. Спори використовують у метал. промисловості при фасованому литті й формуванні металу, в медицині як дитячу присипку, при пролежнях, для обсипання пілюль. Ін. види: Плаун колючий (L. annotinum L), П. сплющений або двогострий (L. anceps Wallr.) та ін.
Рід містить понад 200 видів.
Перелік найпоширеніших видів:
Lycopodium L., 1753
СинонимыПлау́н, или Ликопо́диум (лат. Lycopódium) — род растений семейства Плауновые (Lycopodiaceae).
Вечнозелёные многолетние травы, большей частью с дихотомическим ветвлением.
Побеги ползучие с приподнимающимися ветвями.
Листья (филлоиды) очерёдные или в мутовках, от линейных до ланцетовидных.
Спорофиллы в плотных стробилах. Споры прорастают через три — восемь лет после высыпания. Гаметофит сапрофитный, с микоризой, развивается от 2 до 16 лет.
Род содержит несколько десятков видов, широко представленных от тундры до тропиков, преимущественно в Северном полушарии.
Размножение спорами и вегетативное — укоренением ветвей, выводковыми почками, клубеньками. Для некоторых видов характерно образование куртин в виде «ведьминых колец».
Виды плаунов используют как лекарственные, красильные, косметические и декоративные растения.
В научной медицине применяют споры (обычно плауна булавовидного) — прежде в России их называли ликоподий, или плаунное семя — для приготовления детских присыпок, пересыпания пилюль. Споры содержат до 50 % жирного невысыхающего масла, алкалоиды, фенольные кислоты, белки, сахара, минеральные соли. Наравне со спорами этого вида используют споры плаунов годичного и сплюснутого[2].
Заготовку спор производят в конце лета — начале осени, после пожелтения спороносных колосков. Колоски срезают ножницами или острым ножом, обычно в сырую погоду, складывая в мешочки из плотной ткани, затем высушивают на открытом воздухе и просеивают через мелкое сито для отделения спор.
В народной медицине споры плаунов применяют как заживляющее средство для засыпки ран, ожогов, обморожений, при экземах, фурункулах, лишаях, рожистых воспалениях. Стебли используют при заболеваниях мочевого пузыря, печени, дыхательных органов, при недержании мочи, болях в желудке, при геморрое, диспепсиях и ревматизме.
Побеги плауна-баранца применяются как рвотное, слабительное средство, для лечения хронического алкоголизма и табакокурения. Всё растение плауна-баранца содержит ядовитый алкалоид селягин, поэтому лечение должно проводиться под наблюдением врача.
В ветеринарии применяют плауны сплюснутый и баранец, для лечения поноса у коров. Отвар из побегов имеет также и инсектицидное действие, им моют животных (коров, коней, овец, свиней) для защиты от паразитов.
В косметологии плауны применяют при фурункулёзе и против облысения.
Споры также применяют в металлургии для обсыпания форм при фасонном литье — при сгорании их образуется слой газов, препятствующих прилипанию изделия и придающих металлу гладкую поверхность.
В пиротехнике споры иногда добавляют в составы бенгальских огней.
Играл важную роль в Пещном действе.
Стебли всех видов плауна дают синюю краску, пригодную для окрашивания тканей.
Род включает 70 видов[3].
見文中
石松屬(学名:Lycopodium)是石松科中的一屬,無花,有維管束,陸生或附生;莖為多分枝、直立、平臥或匍匐;葉小,簡單,針狀或鱗狀,且濃密地覆蓋住莖及支幹。葉中有單一、無分支的維管束,稱做小葉。孢子囊為腎形,之中的孢子為同形孢子,長在直立莖末端呈錐狀的葉子(孢子葉)的葉片上緣。
扁枝石松屬(Diphasiastrum)、小石松屬(Lycopodiella)及石杉屬(Huperzia)曾被歸類於石松屬中,但現在皆分別分成了不同的屬。還有一些學者分出很多的屬來,如包含玉柏的 Dendrolycopodium 及包含杉葉蔓石松的 Spinulum。
石松屬及扁枝石松屬的部分物種的孢子被稱為石松子,可用做草藥使用。
石松屬(学名:Lycopodium)是石松科中的一屬,無花,有維管束,陸生或附生;莖為多分枝、直立、平臥或匍匐;葉小,簡單,針狀或鱗狀,且濃密地覆蓋住莖及支幹。葉中有單一、無分支的維管束,稱做小葉。孢子囊為腎形,之中的孢子為同形孢子,長在直立莖末端呈錐狀的葉子(孢子葉)的葉片上緣。
扁枝石松屬(Diphasiastrum)、小石松屬(Lycopodiella)及石杉屬(Huperzia)曾被歸類於石松屬中,但現在皆分別分成了不同的屬。還有一些學者分出很多的屬來,如包含玉柏的 Dendrolycopodium 及包含杉葉蔓石松的 Spinulum。
石松屬及扁枝石松屬的部分物種的孢子被稱為石松子,可用做草藥使用。
석송속은 석송과의 생물군이다.[1] 약 950종으로 이루어져 있다.